Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

ΓΙΑ ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΚΔΙΩΞΗ ΤΟΥ Θ.ΠΑΓΚΑΛΟΥ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ

Σήμερα 33ή μέρα της απεργίας πείνας των μεταναστών στην Ελλάδα, η πρωτοβουλία αλληλεγγύης στους 300 απεργούς πείνας είχε αποφασίσει να παραβρεθεί στην προγραμματισμένη εκδήλωση-αφιέρωμα στο έργο του σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά στην Fondation Héllenique (Ελληνική φοιτητική εστία στο Παρίσι). Το πρόγραμμα της εκδήλωσης περιελάμβανε ομιλία του σκηνοθέτη και προβολή της πρόσφατης ταινίας του «Παράδεισος στη Δύση» με θέμα την «παράνομη» μετανάστευση.

Θεωρήσαμε καθήκον μας να συμμετάσχουμε στην εκδήλωση ενημερώνοντας Γάλλους και Έλληνες παρευρισκόμενους για την κατάσταση των απεργών πείνας καθώς και για την ανάλγητη και ανυποχώρητη στάση της κυβέρνησης. Μια ώρα πριν την εκδήλωση, συγκεντρωθήκαμε στο χώρο, αναρτήσαμε πανό στην είσοδο της εστίας και μοιράσαμε το κείμενο αλληλεγγύης στους παρευρισκόμενους. Στη συνέχεια και με την άδεια των διοργανωτών της εκδήλωσης , εισήλθαμε στην αίθουσα προκειμένου να παρακολουθήσουμε τόσο την ομιλία του σκηνοθέτη, όσο και το έργο.

Προς μεγάλη μας έκπληξη, λίγο πριν την έναρξη της εκδήλωσης, εισήλθε στην αίθουσα ο αντιπρόεδρος της Ελληνικής Κυβέρνησης, Θεόδωρος Πάγκαλος. Αυθόρμητα, πήραμε το λόγο ζητώντας την αποχώρησή του από την εκδήλωση. Θεωρήσαμε προκλητική τη σημερινή παρουσία του, την ώρα που αρκετοί από τους 300 έχουν ήδη υποστεί ανεπανόρθωτες βλάβες στην υγεία τους και δύο μόλις μέρες μετά τη μεγαλειώδη γενική απεργία στην Ελλάδα.

Προσπαθήσαμε να ενημερώσουμε το κοινό για το λόγο της αγανάκτησης μας, τη στιγμή που η διεύθυνση της εστίας επιχειρούσε να παρεμποδίσει την παρέμβασή μας. Φωνάξαμε συνθήματα, τόσο σε αλληλεγγύη με τον αγώνα των μεταναστών στην Ελλάδα, όσο και ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης και της τρόικας. Ο Θ. Πάγκαλος μας κάλεσε σε ραντεβού την επόμενη μέρα. Την ώρα που η κυβέρνηση αρνείται να ακούσει την ελληνική κοινωνία (άρα και τους μετανάστες) θεωρούμε οποιαδήποτε πρόσκληση σε φιλική κουβέντα-‘’διάλογο’’ ως εμπαιγμό, υπεκφυγή και τέχνασμα.

Μετά από αρκετή ώρα κι ενώ αρνήθηκε επανειλημμένα να απαντήσει στις ερωτήσεις που αφορούσαν τη στάση της κυβέρνησης σε σχέση με την αντιμετώπιση της απεργών πείνας, ο αντιπρόεδρος της ελληνικής κυβέρνησης αποχώρησε λέγοντας «ακυρώστε το» και βρίζοντας οποιονδήποτε τον αποδοκίμαζε. Οι παρευρισκόμενοι αντιμετώπισαν θετικά την παρέμβασή μας και παρέμειναν στη θέση τους ζητώντας τη συνέχιση της εκδήλωσης. Ωστόσο, η διεύθυνση πραξικοπηματικά την ακύρωσε ακολουθώντας πιστά την επιθυμία του.

Η σημερινή εκδίωξη του Θεόδωρου Πάγκαλου από την ελληνική εστία στο Παρίσι έχει ιδιαίτερη πολιτική σημασία. Τη στιγμή που στα νερά του Αιγαίου πνίγονται μετανάστες, που στον Έβρο χτίζονται τείχη, που 300 άνθρωποι κινδυνεύουν να χάσουν τη ζωή τους και την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση συνεχίζει την αντεργατική επίθεση ενάντια στην ελληνική κοινωνία, τα μέλη της κυβέρνησης δε νομιμοποιούνται ούτε πολιτικά, ούτε και ως φυσική παρουσία.

VICTOIRE AU COMBAT DES IMMIGRES – EXPULSION DE LA TROIKA ET DU GOUVERNEMENT

ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ-ΑΠΕΛΑΣΤΕ ΤΡΟΙΚΑ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ



Πρωτοβουλία αλληλεγγύης στους 300 μετανάστες απεργούς πείνας

Πρωτοβουλία ελλήνων εργαζομένων και φοιτητών στο Παρίσι

Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

From: Επιτροπή Αλληλεγγύης ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΗ ΣΤΗΡΙΞΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΣΤΟΝ ΑΙΜΟΣΤΑΓΗΔΙΚΤΑΤΟΡΑ ΚΑΝΤΑΦΙ -ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ Η ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΛΙΒΥΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ

From: Επιτροπή Αλληλεγγύης
Subject: ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΗ ΣΤΗΡΙΞΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΣΤΟΝ ΑΙΜΟΣΤΑΓΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΑ ΚΑΝΤΑΦΙ -ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ Η ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΛΙΒΥΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ
To:
Date: Thursday, February 24, 2011, 11:10 PM


Το ΠΑΣΟΚ όπως φαίνεται δεν έχει μάθει να μιλά με λόγια αλλά με έργα. Ενώ λοιπόν ο πρωθυπουργός Γ.Παπανδρέου δεν έχει τολμήσει να ψελλίσει μια κουβέντα καταδίκης του οργίου σφαγής του εξεγερμένου λαού της Λιβύης από το δικτάτορα Καντάφι, στέλνει τις ορδές των ΜΑΤ και των ασφ-αλητών να περικυκλώσουν, προπηλακίσουν και συλλάβουν νεαρούς Λίβυους διαδηλωτές, μεταξύ των οποίων και έναν ανήλικο, που διαμαρτύρονταν μπροστά στο Λιβυκό Σχολείο στο Φάρο του Ψυχικού.

Την ίδια στιγμή, στο διάγγελμα του Μουαμάρ Καντάφι αποκαλύπτεται ο παραληρηματικός λόγος ενός δικτάτορα που εναγκαλισμένος την εξουσία για δεκαετίες παρουσιάζεται αποφασισμένος να βουτήξει τον λαό του στο αίμα προκειμένου να τη διατηρήσει. Μάλιστα, για να μπορέσει να δικαιολογήσει την απροκάλυπτη στυγνή βία επικαλείται “εθνικούς κινδύνους”, παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως εγγυητή της ενότητας του Λιβυκού κράτους. Η απειλή ολοκαυτώματος, η προαναγγελία εκτελέσεων κάνουν όλη τη διεθνή κοινότητα να "παγώνει".

Στο διάγγελμά του ο δικτάτορας εμφανίστηκε να κρατά στο ένα χέρι το "Πράσινο Βιβλίο" που έγραψε ο ίδιος τη δεκαετία του 1970 και το οποίο υποκαθιστά το σύνταγμα. "Ο Μουάμαρ Καντάφι δεν έχει επίσημη θέση από την οποία να παραιτηθεί. Ο Μουάμαρ Καντάφι είναι ο ηγέτης της επανάστασης, είναι συνώνυμος των θυσιών μέχρι το τέλος των ημερών", είπε.



Απείλησε ευθέως με αιματοκύλισμα την ίδια του τη χώρα καθώς γνωστοποίησε ότι όποιος μετέχει στις διαδηλώσεις θα τιμωρείται ακόμη και με θάνατο! «Με βάση τους νόμους της Λιβύης όσοι διαδηλώνουν έχοντας στην κατοχή τους όπλα τιμωρούνται με θάνατο»! "Παραδώστε τα όπλα σας αμέσως, διαφορετικά θα γίνουν σφαγές", προειδοποίησε, απειλώντας ότι η απάντησή του θα είναι "παρόμοια με όσα έγιναν στη Φαλούτζα του Ιράκ ή την Τιενανμέν" -- παραπέμποντας στη στρατιωτική καταστολή της "Άνοιξης του Πεκίνου", το 1989, όταν εκατοντάδες, ενδεχομένως και χιλιάδες, άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους.

Παράλληλα, χρησιμοποιώντας φρασεολογία Παπανδρέου-Πάγκαλου-Παμπούκη-Πεταλωτή καιMega, επιχείρησε να προσβάλλει και μειώσει ηθικά τους διαδηλωτές, επαναλαμβάνοντας τις κατηγορίες πως στους διαδηλωτές, που είναι νέοι άνθρωποι, έχουν δοθεί παραισθησιογόνα ναρκωτικά και τόνισε πως εξαιτίας των διαδηλώσεων η εικόνα της Λιβύης στο εξωτερικό έχει παραμορφωθεί. «Όλα τα αφρικανικά κράτη κοιτούν τη Λιβύη. Όλοι οι ηγέτες του κόσμου κοιτούν τη Λιβύη. Χαρακτήρισε όσους μετέχουν στις διαδηλώσεις εναντίον του «συμμορίτες», «προδότες» και «μισθοφόρους» που δεν εκπροσωπούν το λαό της Λιβύης. Οι διαδηλωτές «υπηρετούν» το κακό και θέλουν να σας ταπεινώσουν».

Τους κατηγόρησε επίσης ότι «παίζουν» με την ενότητα της χώρας και πως πρέπει να εκτελούνται. «Θέλουν να μετατρέψουν τη χώρα σε ισλαμικό κράτος. Θέλουν χάος, γένια και τουρμπάνια», είπε.
«Οι μάχες θα συνεχιστούν μέχρι να ελευθερωθεί η Λιβύη» συμπλήρωσε ο στρατηγός Καντάφι, στέλνοντας σαφές μήνυμα προς τους διαδηλωτές πως ο βομβαρδισμός της Δευτέρας ήταν μόνο η αρχή! «Αν χρειαστεί θα χρησιμοποιήσουμε βία, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και το σύνταγμα της χώρας», πρόσθεσε. Και δεν έκρυψε ότι έχει δώσει εντολή στο στρατό και την αστυνομία να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους."Θα πεθάνω ως μάρτυρας" είπε και απείλησε να αιματοκυλήσει την ίδια του τη χώρα - Τέλος, αποφασισμένος να σύρει την χώρα του στον εμφύλιο, ο Καντάφι παρακίνησε «εκείνους που τον αγαπούν», να φτιάξουν Ομάδες Θανάτου και να βγουν στους δρόμους για να τον υποστηρίξουν και να «ασφαλίσουν τους δρόμους της Λιβύης». Την Τετάρτη θα ανακοινωθεί η σύσταση επιτροπών υπεράσπισης της επανάστασης" που θα αναλάβουν "να καθαρίσουν τη Λιβύη πόρτα-πόρτα", εάν δεν υποχωρήσουν οι διαδηλωτές και δεν φύγουν από τους δρόμους.

 Οι επιτροπές θα προστατεύουν "τους δρόμους, τις γέφυρες, τα αεροδρόμια". "Ο λιβυκός λαός πρέπει να αναλάβει τον έλεγχο της Λιβύης, θα τους δείξουμε ότι πρόκειται για λαϊκή επανάσταση", είπε, διαβάζοντας το κείμενο της ομιλίας του.



Πάντα οι δικτάτορες παρουσίαζαν τα πραξικοπήματα τους ως Επαναστάσεις!

Συχνά, δίπλα στις αστυνομικές δυνάμεις που σηκώνουν το κυρίως βάρος της καταστολής του εσωτερικού εχθρού, συντάσσονται οι οργανωμένες καθεστωτικές δυνάμεις που συνεργάζονται άριστα με τον κόσμο του Υποκόσμου, αλλά και οι δυνάμεις των Μισθοφόρων. Ο δικτάτορας Μουαµάρ Καντάφι έχει ρίξει ενάντια στο λαό του τα απομεινάρια «της Στρατιάς της Σαχάρας»και καθένας από τους επτά γιους του Καντάφι έχει υπό τις άµεσες διαταγές του µια µμισθοφορική οµάδα.

Σύµφωνα µε την οργάνωση Human Rights Solidarity, αυτές τις ηµέρες οι µισθοφόροι , οι «κίτρινοι µπερέδες» όπως είναι γνωστοί, έχουν φτάσει τις 30.000, η αποζημίωση για τον καθένα είναι 2.000 δολάρια, ενώ «δέκα µε δώδεκα χιλιάδες δολάρια είναι η επιπλέον αποζημίωση για κάθε άµαχο που χάνει τη ζωή του από τις σφαίρες τους, κατά το Αλ Τζαζίρα».

Πρόκειται για τους απελπισμένους της Υποσαχάριας Αφρικής, μισθοφόροι που προέρχονται κυρίως από το Τσαντ, τη Μαυριτανία, τη Νιγηρία, τον Νίγηρα και την Ουγκάντα. Η συντριπτική πλειονότητα δεν γνωρίζει λέξη αραβικά, η κοινή τους γλώσσα είναι τα γαλλικά. Μεταξύ τους βρίσκονται μπόλικα καθάρματα από τα Βαλκάνια, κυρίως από τη Σερβία, οι οποίοι επάνδρωσαν τις ένοπλες «Επαναστατικές Επιτροπές», αλλά και λίγοι Βόσνιοι.

Όμως, το μίσος βαθαίνει και τα θύματα πολλαπλασιάζονται. Η αντιπολίτευση ανακοίνωσε ότι από την έναρξη της εξέγερσης κατά του καθεστώτος Καντάφι, 560 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους, ενώ σύμφωνα με το Αλ Αραμπίγια αγνοείται η τύχη 1.400 ανθρώπων.

Μετά τη Βεγγάζη και το Τόμπρουκ «έπεσε» στα χέρια της αντιπολίτευσης. Αυτό τουλάχιστον δήλωσαν Λίβυοι στρατιώτες, τονίζοντας πως η ανατολική περιοχή της χώρας στο σύνολό της, δε βρίσκεται πλέον υπό τον έλεγχο του Μοαμάρ Καντάφι. REUTERS

Ο Souhayr Belhassen, πρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (FIDH), μίλησε στη γαλλική εφημερίδα Le Monde σχετικά με την κατάσταση στη Λιβύη.

Η περιγραφή του δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας. "Οι πραιτοριανοί της Προεδρικής Φρουράς και μισθοφόροι είναι συγκεντρωμένοι γύρω από το Καντάφι στην Τρίπολη. Έχουν βαρύ οπλισμό ενώ χρησιμοποιήθηκαν και αεροπορικές επιδρομές σε μία ακτίνα 200 χλμ.
Σε αυτή την αναμέτρηση ενάντια στην εξουσία του Καντάφι, οι αντίπαλοι του έχουν σχηματίσει μια επιτροπή και απευθύνουν έκκληση για διαμαρτυρία στην Τρίπολη. Είναι αποφασισμένοι να πολεμήσουν.
Πολλές πόλεις της Λιβύης έχουν πέσει στα χέρια της αντιπολίτευσης μετά από αποσκιρτήσεις στελεχών του στρατού...

Στις πόλεις, με εξαίρεση την Τρίπολη και την πόλη της Σύρτης, ο τακτικός στρατός έχει ενωθεί με τους διαδηλωτές.

Ο ρόλος των μισθοφόρων στην καταστολή. Μισθοφόροι πάντα υπήρχαν στη Λιβύη, αλλά είναι αλήθεια ότι ο αριθμός τους έχει αυξηθεί τον τελευταίο καιρό. Καθώς ένα μέρος του στρατού αποφάσισε να μην ακολουθήσει Καντάφι, τον αναγκάζει να κάνει εκτεταμένη χρήση των μισθοφόρων για να καταστείλει τους διαδηλωτές. Αυτό που είναι ανησυχητικό είναι ότι αυτοί οι μισθοφόροι που προσλαμβάνονται είναι από τη Νότια Σαχάρα, απ΄ όπου προέρχονται και πάρα πολλοί μετανάστες. Θα ήταν τραγικό να συγχέουμε τους μισθοφόρους με 1,3 εκατομμύρια μετανάστες που βρίσκονται στη χώρα.
Επικρατεί τρέλα. Ο Καντάφι είναι απελπισμένος, αλλά δεν το αντιλαμβάνονται οι γύρω του. Είναι εντελώς εκτός πραγματικότητας. Όλες οι ενδείξεις είναι ότι χρησιμοποιεί το τελευταίο χαρτί του. Χρησιμοποιεί την τεχνική της καμένης γης, δίνοντας την εντύπωση ότι είναι έτοιμος να οδηγήσει το λαό του στην καταστροφή.
Και το περιβάλλον του είναι στην ίδια γραμμή. Ακόμη Σαΐφ Αλ-Ισλάμ [γιος του Μουαμάρ Καντάφι, ], του οποίου η ομιλία προανήγγειλε ένα λουτρό αίματος. Νιώθει να απειλείται ανοιχτά".«Όλες οι ανατολικές περιοχές βρίσκονται εκτός του ελέγχου του Καντάφι πλέον. Στρατός και λαός πορεύονται εδώ χέρι-χέρι», τόνισε εμφατικά ο πρώην ταγματάρχης Χάνι Σάαντ Μαρτζάα”.

Ολοένα περισσότερο τα στηρίγματα του δικτάτορα μειώνονται. Υπουργοί του παραιτούνται, όπως επίσης και διπλωματικοί υπάλληλοι. O υπουργός Εσωτερικών Αμπντέλ Φατάχ Γιούνες αλ-Αμπίντι, θεωρούμενος και δεξί χέρι του Καντάφι, παραιτήθηκε από το Ίδρυμα Καντάφι, τασσόμενος υπέρ της αντιπολίτευσης και θέλοντας έτσι να εκδηλώσει την αντίθεσή του με τη βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων.
Ο πρεσβευτής της Λιβύης στις ΗΠΑ, ακολουθώντας το παράδειγμα και άλλων συναδέλφων του, υπέβαλε την παραίτησή του, δηλώνοντας ότι δεν εκπροσωπεί πλέον το δικτατορικό καθεστώς της χώρας του και κάλεσε τον Μουάμαρ Καντάφι να αποχωρήσει. «Παραιτούμαι από το να υπηρετώ το σημερινό δικτατορικό καθεστώς. Όμως δεν θα παραιτηθώ ποτέ από το να υπηρετώ το λαό μας έως ότου οι φωνές του φτάσουν σε ολόκληρο τον κόσμο, έως ότου οι στόχοι τους επιτευχθούν», δήλωσε ο πρεσβευτής Άλι Αουτζάλι σε συνέντευξή του στο τηλεοπτικό πρόγραμμα του δικτύου ABC "Good Morning America".

Κρίσιμη κρίνεται η στάση του στρατού. Είναι ευδιάκριτο το χάσμα που υπάρχει στις Ένοπλες Δυνάμεις. Ο Καντάφι επιστρατεύει αφρικανούς και βαλκάνιους µμισθοφόρους καθώς η ηγεσία του στρατού της Μεγάλης Αραβικής Λιβυκής Σοσιαλιστικής Λαϊκής Τζαµαχιρίγια, όπως είναι η επίσηµη ονοµασία της Λιβύης, κρατά στάση αναμονής. Οι στρατηγοί θέλουν εδώ και χρόνια να απαλλαγούν από τον έλεγχο της οικογένειας του δικτάτορα, ενώ δεν συµπαθούν τον επικρατέστερο διάδοχο Σέιφ αλ Ισλάµ Καντάφι. Όπως έδειξε και το παράδειγμα της Αιγύπτου οι ανώτεροι αξιωματικοί μπορούν να παίξουν ρόλο αφομοίωσης των επαναστατικών διαθέσεων, επιβάλλοντας αυτοί το Νόμο και την Τάξη με τη δύναμη των Όπλων και την αίγλη στην συστράτευση για την ανατροπή του δικτάτορα, διαμορφώνοντας μια εναλλακτική αστική πρόταση διακυβέρνησης, διαπραγματευόμενοι με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που έχουν τεράστια συμφέροντα στην περιοχή.

Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι οι επαναστατικοί άνεμοι δεν επιδρούν στους φαντάρους και στο μόνιμο στρατιωτικό προσωπικό. Ήδη σε διάφορες πόλεις οι φαντάροι και οι αξιωματικοί τους συντάσσονται με τους εξεγερμένους και συμμετέχουν σε άγριες μάχες με τους πραιτοριανούς του Καντάφι και τους Μισθοφόρους του. Μάλιστα, το CNN αναμετάδωσε ότι φαντάροι που αρνήθηκαν να στρέψουν τα όπλα τους ενάντια στους εξεγερμένους και να ανοίξουν πυρ, εκτελέστηκαν από τις πιστές στον Καντάφι δυνάμεις και στη συνέχεια απανθρακώθηκαν για να σβηστούν τα ίχνη τους!

Οι αυτομολήσεις διαδέχονται η μία την άλλη καθώς οι στρατιώτες αρνούνται να στρέψουν τα όπλα τους ενάντια στους διαδηλωτές και να βομβαρδίσουν με τα πολεμικά αεροσκάφη τους εξεγερμένους, συχνά μέσα στις πόλεις. Ένα λιβυκό πλοίο, που πιστεύεται ότι μεταφέρει στρατιώτες οι οποίοι λιποτάκτησαν από τις δυνάμεις ασφαλείας, κατευθύνεται στη Μάλτα. Είναι η δεύτερη αυτομόληση προς τη νησιωτική χώρα, αφού τη Δεύτερα δυο μαχητικά αεροσκάφη και δυο πολιτικά ελικόπτερα, εγκατέλειψαν για τον ίδιο λόγο τη Λιβύη.

Το βράδυ της Δευτέρας μία ομάδα υψηλόβαθμων βαθμοφόρων του Λιβυκού στρατού κάλεσαν τους συναδέλφους τους να συμμαχήσουν με το λαό και να εκδιώξουν τον Καντάφι.

Ομάδα υψηλόβαθμων στρατιωτικών του στρατού της Λιβύης έβγαλε ανακοίνωση με την οποία προσκαλεί τους συναδέλφους τους και τους στρατιώτες των ενόπλων δυνάμεων της χώρας, να " συμμαχήσουν με τους πολίτες " για να εκδιώξουν τον Μουαμάρ Καντάφι από την ηγεσία της Λιβύης, όπως μεταδίδει το δίκτυο Αλ Αραμπίγια.
όμως η κατάσταση γίνεται μέρα τη μέρα πιο δραματική.

Ανεπιβεβαίωτη πληροφορία αναφέρει πως το καθεστώς Καντάφι έδωσε εντολή σε τρία πολεμικά πλοία να κατευθυνθούν στη Βεγγάζη (που τελεί υπό τον έλεγχο των διαδηλωτών) για να της επιθέτουν! Σύμφωνα με αρθρογράφο των New York Times, τα πληρώματα είναι διχασμένα για το τι θα κάνουν.
Νωρίτερα, δόθηκε εκ νέου εντολή σε πολεμικά αεροσκάφη να βομβαρδίσουν διαδηλωτές. Δυο πιλότοι προτίμησαν να εγκαταλείψουν το ίδιο το αεροσκάφος τους, παρά να υπακούσουν στην εντολή.

Υπάρχουν πληροφορίες σύμφωνα με τις οποίες οι πιστές στον Καντάφι δυνάμεις εγκατέστησαν αυτοσχέδιο νεκροτομείο σε σχολείο κοντά στο κεντρικό νοσοκομείο της Τρίπολης, το οποίο θα μπορεί να δεχθεί έως και 450 σορούς. Αυτόπτες μάρτυρες αφηγήθηκαν πως σημειώνονται βίαια επεισόδια κατά κύριο λόγο στα ανατολικά προάστια Φασλούμ και Τατζούρα, κάνοντας μάλιστα λόγο για «σφαγές» αντικαθεστωτικών διαδηλωτών και για Αφρικανούς μισθοφόρους, οι οποίοι μεταφέρθηκαν με ελικόπτερα και άρχισαν να πυροβολούν περαστικούς.

Πιστεύουμε ότι πρέπει η ελληνική κυβέρνηση να κάνει το ελάχιστο: να ακυρώσει όλες τις συμφωνίες με το δικτατορικό καθεστώς του Καντάφι, να σταματήσει κάθε πολιτική-οικονομική σχέση.

Τα σύνορα της Ελλάδας και της Ε.Ε. πρέπει να ανοίξουν και να υποδεχτούν τους απελπισμένους πρόσφυγες, παρέχοντας Πολιτικό Άσυλο σε όποιον το έχει ανάγκη. Ελληνική κυβέρνηση και Ε.Ε. είναι συνυπεύθυνες για το δράμα του λαού της Λιβύης αφού στήριξαν για δεκαετίες το δικτάτορα Καντάφι. Πρόσφατες ήταν οι οικονομικές συμφωνίες που υπέγραψε για λογαριασμό των Ελλήνων επιχειρηματιών η κυβέρνηση Γ.Παπανδρέου, ενώ κανείς δεν ξεχνά τις συμφωνίες Μπερλουσκόνι και Ε.Ε. με το δικτατορικό καθεστώς που στο πλαίσιο αντιμετώπισης των αφρικανικών μεταναστευτικών ρευμάτων προέβλεπαν τη δημιουργία Στρατοπέδων Συγκέντρωσης και Εξολόθρευσης Μεταναστών μέσα στην έρημο της Σαχάρας.

Στις πλάτες όμως του κινήματος αναλογεί η ολόθερμη αλληλεγγύη στην εξέγερση του λαού της Λιβύης και η ανάληψη συγκεκριμένων μαζικών αγωνιστικών πρωτοβουλιών.

Απαιτούμε την άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων των 300 Μεταναστών Εργατών Απεργών Πείνας.

Ταυτόχρονα, οι εξεγέρσεις στη Βόρεια Αφρική είναι πηγή πολύτιμων συμπερασμάτων για την επαναστατική δυνατότητα που ελλοχεύει ενάντια στη ζούγκλα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, τη Δικτατορία των Νόμων της Αγοράς και τον σύγχρονο Κοινοβουλευτικό Ολοκληρωτισμό, σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο.

Τέλος, αποδεικνύεται η κρισιμότητα της πολιτικής παρέμβασης της Αριστεράς στις Ένοπλες Δυνάμεις και η τεράστια σημασία που έχει η οργανωμένη παρέμβαση για τη διεκδίκηση Ελεύθερης Συνδικαλιστικής Δράσης και ανάπτυξης μαζικού κινήματος μέσα και έξω από τον Στρατό.

Κάτι που βεβαίως επαλήθευσε και το μπλοκάρισμα της προσπάθειας Καταστολής της Εξέγερσης του Δεκέμβρη 2008 από τον Στρατό που επεξεργάζονταν η κυβέρνηση της ΝΔ…



ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932955437

Diktiospartakos.blogspot.com

Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

Στο σφυρί 598 νησιά και βραχονησίδες του Δημοσίου - ΠΩΛΕΙΤΑΙ όπως είναι επιπλωμένο...

15/02/2011 - 11:11




Έγγραφα-φωτιά για το κρυφό σχέδιο (πολλών μηνών πριν) της «ρευστοποίησης» δημόσιας περιουσίας με σκοπό την... αποπληρωμή παλαιού χρέους.

Στοιχεία-σοκ, από τα οποία προκύπτει ότι το σχέδιο για τη «ρευστοποίηση» της κινητής και ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου άρχισε να προωθείται από τη... σοσιαλιστική κυβέρνηση πολλούς μήνες πριν από την ανακοίνωση της τρόικας για τις ιδιωτικοποιήσεις ύψους 50 δις ευρώ, έχει ήδη αποτυπωθεί στο Μνημόνιο και περιλαμβάνει ακόμη και την «ιδιωτικοποίηση» περίπου 600 μικρών νησιιών, αποκαλύπτει σήμερα ο «Ε.Τ.».

Η κυβέρνηση αποφάσισε εδώ και πολλούς μήνες να «ρευστοποιήσει» τη δημόσια περιουσία για να εξοφλήσει μέρος του τεράστιου δημόσιου χρέους των 330 δις ευρώ.

Η συμφωνία με το Διεθνές Νομσιματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είχε κλείσει από τον Μάιο με την υπαγωγή της χώρας στο μηχανισμό οικονομικής στήριξης και την υπογραφή της επαχθούς σύμβασης για τη λήψη του δανείου-μαμούθ των 110 δις ευρώ.


real.gr

Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Ο Νικολό Μακιαβέλι στην Άννα Διαμαντοπούλου, του Βασίλη Συμεωνίδη

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ


Ο Νικολό Μακιαβέλι στην Άννα Διαμαντοπούλου, του Βασίλη Συμεωνίδη

14/02/2011 - 12:10


Ο Νικολό Μακιαβέλι στην Άννα Διαμαντοπούλου,

(μία χαμένη επιστολή του 1513*)


Βασίλης Συμεωνίδης


Κυρία υπουργέ,

σ’ αυτήν την κρίσιμη συγκυρία κατά την οποία θα πρέπει να δείξετε την ανάλογη αξιοσύνη για να πετύχετε το δύσκολο έργο που πηγάζει από τη δημόσια θέση σας, «επιθυμώντας κι εγώ να λάβω την ευχαρίστηση να σας παρουσιάσω ένα ελάχιστο δείγμα της εκτίμησης μου, σκέφτηκα να σας προσφέρω κάτι». Όμως, δε βρήκα τίποτα καλύτερο από τις σκέψεις που πηγάζουν από την εμπειρία των πραγμάτων που σχετίζονται με την εκπαίδευση.

Καθώς, λοιπόν, η οικονομική κρίση προσφέρει το άλλοθι για τη συμπίεση της χρηματοδότησης που δίνετε στα σχολεία, έχετε την τύχη με το μέρος σας. Δε θα πρέπει να ξεχνάτε ότι χρειάζεται αποφασιστικότητα και ότι «οι ωμότητες πρέπει να γίνονται όλες μαζί ώστε η γεύση τους να διαρκεί όσο γίνεται λιγότερο». Δηλαδή θα πρέπει να προχωρήσετε στις συγχωνεύσεις των σχολικών μονάδων που συστεγάζονται στις πόλεις, κάτι που φαίνεται να είναι το πιο δύσκολο, αλλά και το πιο ωφέλιμο σκέλος των αποφάσεων σας. Η πραγματοποίηση αυτής της απόφασης θα προχωρήσει εύκολα απ’ ότι φαίνεται, επειδή το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών στην πραγματικότητα δεν αντιλαμβάνεται τη ζημία που θα πάθει με αποτέλεσμα να είναι αδιάφορο για το ζήτημα αυτό και επειδή η συγχώνευση σχολείων που συστεγάζονται δε θα αλλάξει φαινομενικά σε τίποτα την καθημερινότητα των περισσότερων.


Οι μαθητές θα συνεχίσουν να πηγαίνουν στο ίδιο σχολείο και να βρίσκονται στις ίδιες αίθουσες· οι γονείς δε θα καταλάβουν καμία διαφορά σε σχέση με την προηγούμενη κατάσταση· η καταφυγή στη φροντιστηριακή βοήθεια δε θα επηρεαστεί ούτε στο ελάχιστο· οι εκπαιδευτικοί γρήγορα θα συνηθίσουν και θα είναι ευχαριστημένοι, εφόσον τηρήσετε τη συμβουλή ότι «οι ευεργεσίες πρέπει να γίνονται σταδιακά ώστε η γεύση τους να διαρκεί περισσότερο». Δηλαδή, η αντίδραση που μπορεί να φοβόσαστε από την εκπαιδευτική κοινότητα δε θα είναι σημαντική, εφόσον «το μόνο που θέλει είναι να έχει την αίσθηση πως δεν καταπιέζεται» και αυτό μπορείτε να το κατορθώσετε με μικροκαλοπιάσματα και ανέξοδες κολακείες. Θα είστε σίγουρη από την αντίδραση του απλού εκπαιδευτικού «αρκεί να καταφέρετε να τον πείσετε πως τον φροντίζετε και να του δημιουργήσετε την αίσθηση της ελευθερίας».


Ακόμα δεν πρέπει να ξεχνάτε ότι «οι διοικούμενοι μισούν την ανασφάλεια». Θα πρέπει δηλαδή να εγγυηθείτε τη σιγουριά των εκπαιδευτικών για το μέλλον τους, ακόμη και αν δεν πρόκειται να κρατήσετε το λόγο σας. Εξάλλου «δεν έχει νόημα να τηρήσετε τις αποφάσεις σας, όταν εκλείψουν οι λόγοι που σας έκαναν να τις πάρετε». Θα πρέπει να εξασφαλίσετε τις ανέξοδες διευκολύνσεις που σχετίζονται με το ωράριο και τις οργανικές θέσεις τους, ώστε να μην τους παρασύρει η ανασφάλεια σε αντιδράσεις που μπορεί δύσκολα να ελεγχθούν. Από την άλλη, επειδή δε μπορεί να φανείτε αγαπητή, θα πρέπει να προκαλείτε το φόβο της τιμωρίας. Η συγκυρία σας ευνοεί επειδή «οι άνθρωποι συνηθίζουν να νιώθουν ιδιαίτερα υποχρεωμένοι όταν βλέπουν καλό από κάποιον για τον οποίο ήταν σίγουροι πως θα δουν κακό». Αρκεί, λοιπόν, να μεθοδεύσετε με τέτοιο τρόπο την πολιτική σας.
Τέλος, δε θα πρέπει να σας εμποδίζουν οι αντιδράσεις που προέρχονται από τα στελέχη της εκπαίδευσης και από τους συνδικαλιστές, επειδή οι περισσότεροι απ’ αυτούς «δένουν την τύχη τους με την τύχη» τη δική σας και των αλλαγών που προωθείτε. Μην ξεχνάτε ότι «τους ισχυρούς είναι πολύ εύκολο να τους κολακεύετε, αρκεί να τους δίνετε και να τους παίρνετε προνόμια και τιμές κατά τα κέφια σας». Όσοι λίγοι μπορεί να σας σταθούν εμπόδιο θα μείνουν αδρανείς, εφόσον δε θα έχετε εχθρούς τους απλούς εκπαιδευτικούς της σχολικής αίθουσας, οι περισσότεροι εκ των οποίων θα είναι ευχαριστημένοι, επειδή νιώθουν ότι διαλέγουν τα «καλά» τμήματα και επειδή έχουν λίγα «κενά» στο πρόγραμμά τους, μικροπρέπειες και ψευδαισθήσεις που τους ευχαριστεί ιδιαίτερα να ασχολούνται μ’ αυτές και δε θα πρέπει να τους τις στερήσετε.
Στο ζήτημα της κατάργησης σχολικών μονάδων θα πρέπει να ζυγίσετε καλύτερα τις αποφάσεις σας. Αν ένα απομακρυσμένο χωριό μείνει χωρίς σχολείο το κακό δε θα ξεχαστεί εύκολα. Αντίθετα, επειδή η καθημερινότητα των μαθητών και των οικογενειών τους θα αλλάξει και θα επιφέρει μεγαλύτερη κούραση και έξοδα, θα στρέφονται εναντίον σας για αρκετό διάστημα, κάτι που μπορεί να επηρεάσει τη συνέχεια της πολιτικής σας καριέρας. Ένας μαθητής που θα είναι αναγκασμένος να ξυπνά μισή και μία ώρα νωρίτερα, να περιμένει στο ύπαιθρο το μεταφορικό μέσο, να φτάνει νωρίτερα και να περιμένει την έναρξη των μαθημάτων, θα νοσταλγεί τη θαλπωρή του σχολείου που ένιωθε περισσότερο δικό του και δύσκολα θα ξεχάσει ότι εσείς το κλείσατε. Για τον ίδιο λόγο και η οικογένεια του κάθε μαθητή θα θυμάται τα χρόνια που είχαν σχολείο στο χωριό. Μην ξεχνάτε ότι η καθημερινότητα του θα επιβαρυνθεί ακόμα περισσότερο, εφόσον η ανάγκη να έχει φροντιστηριακή βοήθεια μπορεί να τον κρατά μακριά από το σπίτι του για όλη την ημέρα χωρίς καθόλου ξεκούραση και χωρίς πραγματικό φαγητό. Με αυτές τις συνθήκες θα είναι δύσκολο να παρουσιαστείτε ως ευεργέτης ακόμα και αν παραχωρήσετε πολλά στους μαθητές και στις οικογένειές τους. Αντίθετα, αν διατηρήσετε τη λειτουργία των μικρών απομακρυσμένων σχολείων, θα μπορείτε να παρουσιάζεστε με το πρόσωπο του ευεργέτη της κοινωνίας και «οι πράξεις σας να φαίνονται ως ευεργεσίες και σταδιακά να δημιουργείται κλίμα ασφάλειας στους εξουσιαζόμενους», οι οποίοι θα μάθουν να πιστεύουν στις καλές προθέσεις που διακηρύσσετε.
Μην ξεχνάτε ότι δύο πράγματα θα λειτουργήσουν σύντομα σε όφελός σας. Η δυσλειτουργία των μικρών σχολείων, επειδή δεν είναι συμβατά με τις αλλαγές που προωθείτε και η ταλαιπωρία των εκπαιδευτικών που θα διδάσκουν σ’ αυτά, επειδή η διαρκής μετακίνηση τους θα επιφέρει κούραση, οικονομικό βάρος και κίνδυνο ατυχημάτων. Σύντομα λοιπόν θα μπορείτε να κλείσετε και τα μικρά σχολεία παρουσιαζόμενη σαν ευεργέτης! Γεια σας. Φλωρεντία, 13 Φεβρουαρίου 1513.



* διασκευασμένα και ακριβή αποσπάσματα από το Διονύσης Βίτσος (επιμ.) 2008, Niccolo Machiavelli,

Οι 183 βασικές Μακιαβελικές ρήσεις του "Ηγεμόνα", Περίπλους

Ελλάδα όπως...Αργεντινή;

Δευτέρα, 14 Φεβρουαρίου 2011


Ελλάδα όπως...Αργεντινή;

Πηγή: Sofokleous 10


Το αμύθητης αξίας χαρτοφυλάκιο ακινήτων της Κτηματικής Εταιρείας του Δημοσίου, που με βάση τις αντικειμενικές αξίες της εφορίας αποτιμάται σε 272 δις. ευρώ και αποτελεί δέλεαρ για τις μεγαλύτερες επενδυτικές τράπεζες στον πλανήτη, βρίσκεται στο επίκεντρο του θηριώδους προγράμματος αποκρατικοποιήσεων, που ανακοίνωσαν η τρόικα και το υπουργείο Οικονομικών την Παρασκευή, λίγες μόλις ημέρες μετά τη μυστηριώδη επίσκεψη στην Αθήνα του δεύτερου στην ιεραρχία τραπεζίτη της Goldman Sachs.
Τα γεγονότα αυτά φαίνονται εκ πρώτης όψεως ασύνδετα μεταξύ τους, αλλά πολλοί στην τραπεζική αγορά εκτιμούν ότι δεν είναι. Όπως επισημαίνουν τραπεζικά στελέχη, που παρακολουθούν στενά τη δραστηριότητα των μεγάλων διεθνών επενδυτικών τραπεζών στα ελληνικά πράγματα, η Goldman Sachs έχει την πατρότητα σχεδίου, που είχε παρουσιασθεί στην ελληνική κυβέρνηση από τις πρώτες ημέρες που ανέλαβε την εξουσία και μπήκε στη θύελλα της κρίσης, για την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, κυρίως ακίνητης, με σύγχρονες τεχνικές χρηματοοικονομικής μηχανικής και τελικό στόχο την απόσβεση μέρους του δημόσιου χρέους.



Τα σχέδια αυτά είχαν ξεχασθεί για αρκετό καιρό, ενώ η κυβέρνηση είχε υιοθετήσει τον περασμένο Ιούνιο ένα μάλλον μετριοπαθές πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων. Στο μεταξύ, από τις αρχές του 2010 η Goldman Sachs είχε κηρυχθεί… ανεπιθύμητη τράπεζα στην Αθήνα, με παρέμβαση και της Άνγκελα Μέρκελ, η οποία δημόσια είχε επικρίνει δριμύτατα την αμερικανική επενδυτική τράπεζα για τα χρηματοοικονομικά εργαλεία που είχε προσφέρει στο παρελθόν στις ελληνικές κυβερνήσεις, προκειμένου να αλλοιώνουν τα στοιχεία για το δημόσιο χρέος και το έλλειμμα. Από τότε η Goldman Sachs έμεινε αποκλεισμένη ακόμη και από τα κοινοπρακτικά δάνεια που είχε εκδώσει το Δημόσιο πριν τη «διάσωση» με τα 110 δις. ευρώ, παραμένοντας σταθερά σε δυσμένεια.
Στα τέλη Ιανουαρίου, ο δεύτερος στην ιεραρχία της Goldman, Γκάρι Κον, είχε επισκεφθεί την Αθήνα χωρίς πολλή δημοσιότητα και είχε συναντήσεις, όπως αναφέρουν τραπεζικά στελέχη, με κορυφαίους κυβερνητικούς παράγοντες από το οικονομικό επιτελείο. Οι επαφές αυτές δεν διευκρινίσθηκε αν πράγματι έγιναν, ή ποιο αντικείμενο είχαν, παρότι η κυβέρνηση έχει καθιερώσει κατά τα άλλα ένα καθεστώς διαφάνειας στις επαφές της με διεθνείς οικονομικούς παράγοντες.
Σε μια εξέλιξη που μόνο ως συμπτωματική δεν εκλαμβάνεται από τους παράγοντες της αγοράς, που τη συσχετίζουν ευθέως με όσα πιθανόν συζητήθηκαν πίσω από κλειστές πόρτες με τον κ. Κον, την Παρασκευή επανήλθαν στο προσκήνιο με… πάταγο ακριβώς τα ίδια σχέδια δυναμικών ιδιωτικοποιήσεων και αξιοποίησης περιουσίας, που συζητούσε η κυβέρνηση με την Goldman από το φθινόπωρο του 2009!
Η τρόικα ανακοίνωσε πρώτη το σχέδιο ιδιωτικοποιήσεων και αξιοποίησης δημόσιας περιουσίας, προκαλώντας και μια μίνι κρίση στις σχέσεις της με την κυβέρνηση το Σαββατοκύριακο, τοποθετώντας τον εισπρακτικό στόχο στο ύψος των 50 δις. ευρώ. Λίγα λεπτά μετά τη συνέντευξη τύπου των στελεχών της τρόικας, το υπουργείο Οικονομικών έδινε στους δημοσιογράφους τις δικές του εξηγήσεις για το σχέδιο. Τόσο αυτές οι εξηγήσεις, όσο και μια ανακοίνωση του κ. Παπακωνσταντίνου μέσα στο Σαββατοκύριακο, παραπέμπουν σε μια σύνθετη διαδικασία αξιοποίησης της ακίνητης, κυρίως, περιουσίας του Δημοσίου και όχι σε μια απλοϊκή εκποίηση που οι περισσότεροι φαντάζονται.
Αναφερόμενο στην «πολιτική αποκρατικοποιήσεων, αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας και αναδιαρθρώσεων», το υπουργείο Οικονομικών κάνει λόγο σε ενημερωτικό σημείωμα που διένειμε στους δημοσιογράφους για «ενίσχυση του προγράμματος αποκρατικοποιήσεων και αξιοποίησης της ακίνητης περιουσίας για την περίοδο 2012-2015» και εξηγεί ότι προγραμματίζεται «ολοκλήρωση της καταγραφής και της δημιουργίας ενός χαρτοφυλακίου συμμετοχών και εμπορικά αξιοποιήσιμων ακινήτων ύψους τουλάχιστον 50 δισ. ευρώ. Στόχος είναι η συνολική είσπραξη εσόδων τουλάχιστον 50 δισ. ευρώ την περίοδο 2011-2015 εκ των οποίων τα 15 δισ. έως το 2012». Σε δήλωσή του, ο κ. Παπακωνσταντίνου σχηματοποίησε το σχέδιο ως εξής: «Αξιοποιούμε ακίνητη περιουσία του Δημοσίου, δεν εκποιούμε δημόσια γη».
Ουσιαστικά, πρόκειται για επαναφορά του σχεδίου που είχε προτείνει η GoldmanSachs, σύμφωνα με το οποίο θα δημιουργηθούν δύο μεγάλες εταιρείες συμμετοχών, μία για την κινητή και μία για την ακίνητη περιουσία του Δημοσίου. Η πρώτη θα δημιουργήσει «μπουκέτα» μετοχών κρατικών εταιρειών, με τη λογική των Exchange Traded Funds (ETF), δηλαδή των διαπραγματεύσιμων σε χρηματιστήρια αμοιβαίων κεφαλαίων. Η δεύτερη θα προχωρήσει σε ένα είδος τιτλοποίησης της κρατικής ακίνητης περιουσίας, εκδίδοντας καλυμμένα ομόλογα του Δημοσίου, τα οποία θα διασφαλίζονται με ακίνητα μεγαλύτερης αξίας. Μια εκδοχή για το επόμενο σκέλος αυτού του σχεδίου είναι οι επαναγορές ομολόγων του Δημοσίου με τα έσοδα από αυτές τις εκδόσεις, σε τιμές χαμηλότερες της ονομαστικής αξίας έκδοσης, ώστε με αυτό τον τρόπο να «κουρεύεται» έμμεσα το δημόσιο χρέος. Αυτονόητο είναι, ότι για αυτές τις σύνθετες χρηματοοικονομικές διαδικασίες θα χρειασθεί η συνδρομή αδρά αμειβόμενων επενδυτικών τραπεζών και μεγάλων γραφείων οικονομικών συμβούλων. Για το σκέλος που αφορά τα ακίνητα, πρώτη υποψήφια ανάδοχος θεωρείται ότι είναι η Goldman, που έκανε και την πρώτη σχετική πρόταση στην ελληνική κυβέρνηση.
Αξίζει να σημειωθεί, ότι ο χρόνος εκδήλωσης όλων αυτών των πρωτοβουλιών δεν είναι καθόλου τυχαίος. Πρόσφατα, η Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου ολοκλήρωσε μια πρώτη συνολική καταγραφή της ακίνητης περιουσίας που κατέχει και διαχειρίζεται για λογαριασμό του κράτους, με αποτελέσματα εντυπωσιακά: τα 71.000 ακίνητα της ΚΕΔ εκτιμήθηκαν με βάση τις αντικειμενικές αξίες στα 272 δις. ευρώ. Σε αυτό το ποσό δεν υπολογίζεται το ένα δέκατο της συνολικής ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου, που κατέχεται από άλλες κρατικές εταιρείες. Πρέπει να σημειωθεί, μάλιστα, ότι αρκετά από τα ακίνητα, λόγω της ιδιαιτερότητάς τους (π.χ.: αιγιαλοί και παραλίες), φωτογραφήθηκαν και από δορυφόρους, ώστε να υπάρχει μια σημερινή καταγραφή της εικόνας τους και να διαπιστώνονται ενδεχόμενες καταπατήσεις, παράνομη δόμηση και άλλες νεοελληνικές αυθαιρεσίες.
Συνολικά υπολογίζεται ότι με τις αντικειμενικές τιμές, η αξία της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου υπερβαίνει τα 300 δις. ευρώ, ποσό στο οποίο έχει αναφερθεί δημόσια σε ανύποπτο χρόνο και ο υπουργός Οικονομικών. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που είναι ενήμερο για αυτές τις εκτιμήσεις, κατεβάζει με μια πιο συντηρητική προσέγγιση στα 100 δις. ευρώ τη συνολική αξία των ακινήτων. Σε κάθε περίπτωση, διεθνείς αναλυτές, όπως αυτοί του ινστιτούτου Bruegel, που δημοσιοποίησε σχετική έκθεση την περασμένη εβδομάδα, θεωρούν ότι η ακίνητη περιουσία του Δημοσίου θα έχει καίριο ρόλο σε όποιο σχήμα «ελάφρυνσης» της χώρας από το δημόσιο χρέος και αν επιλεγεί.
Από την οπτική των επενδυτικών τραπεζών του Λονδίνου, το project «swapχρέους με δημόσια περιουσία» έχει μεγάλο ενδιαφέρον, ενώ και η κυβέρνηση γνωρίζει, ότι με το ασφυκτικό χρονικό πλαίσιο που έχει, για να προχωρήσει σε αποκρατικοποιήσεις και αξιοποίηση ακινήτων, δεν μπορεί παρά να προσφύγει στα τεχνάσματα των «μάγων» του Σίτι, καθώς οποιαδήποτε άλλη «ορθόδοξη» διαδικασία θα έπαιρνε χρόνια, αν όχι δεκαετίες, και στο μεταξύ θα ήταν πολύ πιθανό να πέσει σε τέλμα, λόγω πολιτικών και κοινωνικών αντιδράσεων. «Μόνο ένα σχέδιο-αστραπή μπορεί να οδηγήσει σε αποκρατικοποιήσεις μέσα στο χρονικό ορίζοντα που δίνεται και με το στόχο εσόδων που έχει τεθεί», τονίζουν τραπεζικά στελέχη.
Όλα αυτά, βέβαια, θυμίζουν σε πολλούς παράγοντες της αγοράς και τις ουκ ολίγες σκοτεινές περιπτώσεις αντίστοιχων σχεδίων ελάφρυνσης χρεών κρατών που «διασώζονται» από το ΔΝΤ, με ευρύτατα προγράμματα αξιοποίησης-εκποίησης περιουσίας. Ποιος ξεχνά, άλλωστε, ότι το αντίστοιχο πρόγραμμα που εφαρμόσθηκε τη δεκαετία ’89-’99 στην Αργεντινή, με κεντρικό σύνθημα «τίποτα στο κράτος», αποψίλωσε μια από τις πλουσιότερες χώρες της Λ. Αμερικής από τα περιουσιακά της στοιχεία, αλλά τελικά η χώρα κατέληξε στη χρεοκοπία;


Αναρτήθηκε από You Pay Your Crisis στις 9:44 π.μ.
Ετικέτες ΑΠΟΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ, ΑΡΘΡΑ / Sofokleous 10

Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

Αυτόνομο Στέκι, Για τον αγώνα των εργατών μεταναστών

Ο διαγωνισμός πλειοδοσίας σε φρόνημα δημοκρατικής νομιμότητας στον οποίο επιδόθηκαν όλες σχεδόν οι θεσμικές πολιτικές δυνάμεις, με αφορμή την κατάληψη της Νομικής σχολής από τους 250 απεργούς πείνας μετανάστες εργάτες, και η ευαισθησία που επέδειξαν στην υποτιθέμενη καταρράκωση του θεσμού του πανεπιστημιακού ασύλου, αποκαλύπτει αν μη τι άλλο ότι η ατζέντα στον δημόσιο διάλογο καθορίζεται εν πολλοίς από τις πιο συντηρητικές και μισαλλόδοξες αντιλήψεις, εκφραστής των οποίων δεν είναι, όπως πολλοί θέλουν να πιστεύουν,
αποκλειστικώς η άκρα Δεξιά.
Εκστομίστηκαν τέρατα όλες αυτές τις μέρες. Από τον «εκβιασμό» και τη «βεβήλωση» ως τη «λάθος επιλογή», το φάσμα των επικρίσεων περιλαμβάνει όλες εκείνες τις αποχρώσεις που καθιστούν τις διαφορές πολύ αδρά διακριτές όταν πρόκειται για τον τρόπο με τον οποίο οι πολιτικές δυνάμεις αντέδρασαν στα γεγονότα. Αρχικώς, πριν ξεσπάσει η συντονισμένη συκοφαντική επίθεση της κυβέρνησης και των μμε, κάποιοι προσπάθησαν να ανοίξουν μια ουσιαστική συζήτηση για τον αγώνα των μεταναστών. Άλλαξαν όμως ρότα μόλις το κλίμα βάρυνε
επικίνδυνα και άρχισαν να μασάνε τα λόγια τους στα τηλεοπτικά πάνελ, ότι ναι μεν, αλλά, ότι «ήταν λάθος» που εν τέλει ίσως και να κοστίσει αντί να ωφελήσει κ.λπ. κ.λπ.. Ακόμα κι εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις, όπως ο ΣΥΝ, που είδαν με κάποια συμπάθεια τον αγώνα των μεταναστών εργατών, ανέκρουσαν πρύμνα και συντάχθηκαν με την «κοινή γνώμη», την οποία τα μμε παρουσίασαν αγανακτισμένη με τα όσα συμβαίνουν.
Τα συντηρητικά ανακλαστικά της κοινωνίας, τα οποία οδήγησαν την πλειοψηφία να στοιχηθεί άρδην πίσω από το νόμο και το κράτος παρά τα εκτεταμένα φαινόμενα ανυπακοής και απείθειας που όψιμα επιδεικνύει, λειτούργησαν αυτοματικά υπερσκελίζοντας τις αντιπαλότητες, και συσπείρωσαν εχθρούς και φίλους απέναντι στον άλλο, τον ξένο. Αναμφίβολα, όπως όλα δείχνουν, η ρητορική της άκρας Δεξιάς έχει ισχυρά ερείσματα στη διάχυτη ξενοφοβία που ενδημεί στην ελληνική κοινωνία. Τα στερεότυπα αυτής της ξενοφοβίας ενισχύει ο λανθάνων λόγος
της εξουσίας, που παρά τις διακηρύξεις των κυβερνώντων περί «προοδευτικής μεταναστευτικής πολιτικής» βλέπει τους μετανάστες ως «μη έχοντες πολιτισμό» (Άννα Νταλάρα, αρμόδια υφυπουργός για θέματα μεταναστευτικής πολιτικής), ή ως μη αρκούντως «γνήσιους Έλληνες» οι οποίοι δεν δικαιούνται πολιτογράφησης (γνωμοδοτική επιτροπή του Συμβουλίου της Επικρατείας), και, πάνω απ’ όλα, ως «εισβολείς λαθρομετανάστες».
Το πανεπιστημιακό άσυλο και η δήθεν κατάλυσή του ήταν η πρόφαση και όχι το πραγματικό επίδικο. Συγκαλυμμένος πίσω από τις κορώνες περί νομιμότητας και σεβασμού των δημοκρατικών ελευθεριών υφέρπει ο δηλητηριώδης ρατσιστικός λόγος, με θετική ή αρνητική μορφή και έκφραση. Είτε ως καταπατητές είτε ως ικέτες, οι μετανάστες εργάτες απεργοί πείνας αντιμετωπίστηκαν σχεδόν απ’ όλους ως ετεροπροσδιοριζόμενα υποκείμενα που υποκινήθηκαν βάσει σχεδίου που αποσκοπούσε στην ένταση από τη μια, ή ως υποχείρια κοντόθωρων πολιτικών
σχεδιασμών από την άλλη, ή, ακόμα, ως θύματα ανεύθυνου χειρισμού και διαμεσολάβησης του δίκαιου κατά τ’ άλλα αγώνα τους...
Οι αλληλέγγυοι και όσοι ενεπλάκησαν βοηθώντας στην οργάνωση της απεργίας αντιμετωπίστηκαν με καχυποψία, με χλεύη και με εχθρότητα από τα μμε, που υποτίθεται ότι αντικαθρεφτίζουν την κοινή γνώμη, και με δικαστικές διώξεις από το κράτος. Εξίσου επικριτική στάση κράτησε και μερίδα του κινήματος, αν και αυτή διατυπώθηκε περισσότερο σαν εξορκισμός των χειρισμών εκείνου του κομματιού της Αριστεράς που ευθύς εξαρχής έδειξε ενεργά αλληλεγγύη στον αγώνα των μεταναστών παρά σαν καταδίκη αυτής καθαυτής της ενέργειας. Όσοι
τάχτηκαν από την αρχή στο πλευρό των απεργών και τους βοήθησαν να οργανώσουν τον αγώνα τους καλούνται τώρα να απολογηθούν γιατί υποστήριξαν εμπράκτως τις πολιτικές τους επιλογές και πεποιθήσεις. Στις συμπληγάδες κοινωνίας, «συντρόφων» και κράτους συνθλίβονται όχι μόνον η αλληλεγγύη και η στοιχειώδης συνέπεια αλλά και η ίδια η ουσία του ακηδεμόνευτου αγώνα των μεταναστών εργατών για τα δικαιώματα και την αξιοπρέπειά τους.
Είναι φυσικό το κράτος να έχει θορυβηθεί από την απειλή που αναγνώρισε στον συγκεκριμένο αγώνα των μεταναστών εργατών. Εξ αρχής διαφάνηκε ότι η αποφασιστικότητα και τα αιτήματα των απεργών πείνας θα μπορούσαν να αποτελέσουν θρυαλλίδα απρόβλεπτων εξελίξεων και αλυσιδωτών αντιδράσεων, με επίκεντρο τη μεταναστευτική πολιτική του ελληνικού κράτους. Προκειμένου να υποβαθμιστεί το περιεχόμενο του αγώνα τους, η προσοχή κατευθύνθηκε τεχνηέντως στο «πού» και όχι στο «πώς» και το «γιατί» επέλεξαν οι απεργοί πείνας μετανάστες
εργάτες να διεκδικήσουν από το κράτος τη νομιμοποίηση όλων των μεταναστών που ζουν και εργάζονται στη χώρα, ή που εγκλωβισμένοι εδώ διεκδικούν το δικαίωμα στην ελεύθερη μετακίνηση. Θέτοντας το ζήτημα της νομιμοποίησης συνολικά, οι απεργοί πείνας μετανάστες εργάτες απαιτούν από το ελληνικό κράτος να εγκαταλείψει την τακτική της στρουθοκαμήλου που όλα αυτά τα χρόνια ακολουθεί και να αναγνωρίσει εδώ και τώρα το αυτονόητο: ότι αυτοί οι άνθρωποι που βρέθηκαν σε αυτόν τον τόπο κατ' επιλογήν ή κατ’ ανάγκην δικαιούνται να
αποκτήσουν νόμιμη υπόσταση. Η μετατόπιση της συζήτησης από το μεταναστευτικό στο άσυλο απλώς επιβεβαιώνει ότι ο στρουθοκαμηλισμός της ελληνικής πολιτείας δεν είναι δείγμα αδυναμίας αλλά συνειδητή πολιτική επιλογή. Πράγματι, όπως έχει επισημανθεί, οι διάφορες μορφές προσωρινής και υπό όρους νομιμοποίησης χρησιμοποιούνται ως μέσο ελέγχου και πειθάρχησης της φτηνής εργατικής δύναμης. Κάνει τα στραβά μάτια στο εκρηκτικό αδιέξοδο που έχει δημιουργηθεί, με θύματα κυρίως τους μετανάστες που παραμένουν όμηροι του
παραλογισμού, διότι εξυπηρετούνται ταυτοχρόνως ποικίλα κρατικά συμφέροντα, τόσο σχέσεων με τους εταίρους της ΕΕ και πίεσης προς τον άσπονδο εξ ανατολάς εχθρό, την Τουρκία, όσο και συντήρησης συγκεκριμένων μηχανισμών κερδοφορίας του ελληνικού κεφαλαίου.
Ανάλογη είναι εν πολλοίς και η υποκρισία όλων εκείνων που αρνούνται να αποδεχτούν το γεγονός ότι έχουν βρεθεί στον πάτο του κοινωνικού βαρελιού. Αυτών που έχουν πληγεί ανεπανόρθωτα από τη βίαιη αναδιάρθρωση του ελληνικού καπιταλισμού και του κράτους, και που αναζητούν τα εξιλαστήρια θύματα για τη δική τους δεινή κατάσταση όχι στην εγχώρια ληστρική ελίτ και στους συνεταίρους της αλλά στους μετανάστες. Είναι όλοι όσοι έχουν πειστεί ότι «δεν χωράνε άλλοι» στη χώρα, ότι η εγκληματικότητα, η ανεργία, η ένδεια και η υποβάθμιση
της καθημερινής ζωής είναι λίγο πολύ φαινόμενα που οφείλονται στο ότι «έχουμε γίνει ξέφραγο αμπέλι» όπου βρίσκουν εύκολα καταφύγιο οι κολασμένοι όλου του κόσμου. Είναι οι ίδιοι που ενώ τους χτυπάνε κατακέφαλα νομίζουν ότι το αξίζουν, ότι θα πρέπει να θυσιαστούν για να «σωθεί η πατρίδα». Είναι αυτοί που δεν βλέπουν πόντο πέρα από τη μύτη τους και που θα κουνηθούν μόνο όταν πιάσει φωτιά ο δικός τους κώλος. Αν σηκώνουν ενίοτε μπαϊράκι και αψηφούν μερικώς το κράτος και τους νόμους είναι γιατί βλέπουν παντού προδότες και
δωσίλογους που απεργάζονται με την αρωγή «ξένων κέντρων» τον «αφανισμό του έθνους».
Πριν σβήσουν μια και καλή τα φώτα του ξέφρενου πάρτι, και προτού η «ισχυρή ελληνική οικονομία» παρουσιάσει τα συμπτώματα της ενδημικής ασθένειας που έγινε το άλλοθι για την επιβολή μιας άνευ προηγουμένου εντατικής θεραπείας-σοκ, η εκμετάλλευση των μεταναστών ήταν κοινά αποδεκτή και ευρέως διαδομένη. Οι μετανάστες υλοποίησαν την φαντασίωση κοινωνικής ανόδου που πάντα ταλάνιζε τα κατώτερα και τα μικρομεσαία κοινωνικά στρώματα, αφού έγιναν η υπο-τάξη από την οποία όλοι μπορούσαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να ωφεληθούν,
και πάνω απ' όλα, όλοι ένιωθαν ότι ήταν εμφανώς ανώτεροι από τους «κακομοίρηδες». Γέμισε ο τόπος μικρά αφεντικά και γερμανικά αυτοκίνητα. Η διάχυτη ευωχία συντηρήθηκε με δανεικά, με φουσκωμένες πιστωτικές κάρτες και δημόσια ελλείμματα, αλλά έγινε εφικτή μόνο χάρη στην αναπτερωμένη φαντασίωση της κοινωνικής ανόδου. Φτηνά εργατικά χέρια, αναλώσιμα σώματα χωρίς φωνή και δικαιώματα, οι μετανάστες ανέλαβαν τις εργασίες που κανένας δεν ήθελε να κάνει: στα χωράφια και στα θερμοκήπια, στις οικοδομές, στη βιοτεχνία, στα νοσοκομεία,
στα νοικοκυριά, στα μπουρδέλα και στις πιάτσες. Τόνωσαν τη γη, την οικονομία και την βιομηχανία του σεξ της χώρας, βγάζοντάς την από το μαράζι.
Όταν ζόρισαν τα πράγματα, και τα φληναφήματα των πολιτικών σκορπίσανε στη θύελλα της κρίσης μαζί με την ψευδαίσθηση της ευμάρειας, από φτηνό εργατικό δυναμικό προς εκμετάλλευση οι μετανάστες έγιναν βάρος, αν όχι απειλή. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως μέχρι τότε η συμβίωση μαζί τους ήταν ειδυλλιακή, επικρατούσε ωστόσο η ανοχή και η συνένοχη χρησιμοθηρία. Το ασυγκράτητο μεταναστευτικό κύμα που προκάλεσαν οι πόλεμοι, οι φυσικές(;) καταστροφές και η φτώχεια αύξησε τον όγκο των ροών και διαφοροποίησε τη σύνθεση των πληθυσμών των
μεταναστών. Οι ανέστιοι, χωρίς χαρτιά μετανάστες πολλαπλασιάστηκαν και κατέκλυσαν το κέντρο των πόλεων, στοιβαγμένοι όπως όπως σε υπόγεια διαμερίσματα, σε εγκαταλελειμμένα κτίρια, στις πλατείες και τους δρόμους. Η εικόνα του μετανάστη εγκληματία, που τόσα χρόνια επανέρχεται στερεοτυπικά στα μμε, εντυπώνεται ανεξίτηλα στο συλλογικό φαντασιακό, αποτελώντας πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη της ακροδεξιάς ρητορικής. Τα πογκρόμ που εξαπέλυσαν οι «αγανακτισμένοι πολίτες» σε αγαστή συνεργασία με την αστυνομία, υπό τη σκέπη
και την διακριτική ανοχή του κράτους, δεν μπορούν να χαρακτηριστούν μεμονωμένα περιθωριακά φαινόμενα: είναι έκφραση εκβαρβαρισμού της κοινωνίας υπό συνθήκες αγωνιώδους άγχους και πανικού.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο αγώνας μέχρις εσχάτων που ξεκίνησαν οι 300 μετανάστες εργάτες βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή τους, ακριβώς για να αρνηθούν τη «γυμνή ζωή», βρήκε γυρισμένες τις πλάτες της πανικόβλητης κοινωνίας. Αντί ο αγώνας αυτός να βρει υποστηρικτές ανάμεσα στους προλετάριους όπως εκ των πραγμάτων του αρμόζει, διαδραματίζοντας ενεργό ρόλο στην ανασύνθεση ενός πολιτικά αποτελεσματικού ανταγωνιστικού κινήματος, αν μη της εργατικής τάξης, αφέθηκε έρμαιο στη δίνη των μμε, βορά στα δόντια των συκοφαντών της ανθρώπινης
αξιοπρέπειας που τρέμουν όσο τίποτε άλλο τους ακηδεμόνευτους, αυτόνομους αγώνες από τα κάτω, που όπως δείχνουν οι ραγδαίες εξελίξεις και οι ανατροπές στα καθεστώτα της Βόρειας Αφρικής δεν έχουν πει την τελευταία λέξη.


Και όμως, είναι η ίδια η αποφασιστικότητα των απεργών πείνας και του αγώνα τους που σπάει το τοίχος της εχθρότητας και της αδιαφορίας που τόσο έντεχνα προσπάθησαν να οικοδομήσουν γύρω τους μμε και κυβέρνηση. Τα μηνύματα αλληλεγγύης και συμπαράταξής με τα αιτήματα των μεταναστών όλο και αυξάνονται, δράσεις αλληλεγγύης και αντιπληροφόρησης γίνονται σ’ ένα σωρό πόλεις και γειτονιές, δεκάδες άνθρωποι περνάνε καθημερινά από το κτήριο της Ηπείρου εκφράζοντας έμπρακτά την υποστήριξή τους.
Σταγόνες στον ωκεανό; Ίσως, μα οι σταγόνες μερικές φορές μπορούν να ταράξουν τα λιμνασμένα νερά του διάχυτου κοινωνικού ρατσισμού.

ΟΙ ΠΑΠΠΟΥΔΕΣ ΜΑΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ
ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΑΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ
ΕΜΕΙΣ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ;


Αυτόνομο Στέκι
autonomo_steki@yahoo.gr
http://autonomosteki.espivblogs.net/

ΠΑΝΕ ΓΥΡΕΥΟΝΤΑΣ

Crisis



Σάββατο, 12 Φεβρουαρίου 2011
ΠΑΝΕ ΓΥΡΕΥΟΝΤΑΣ


ΠΗΓΗ: ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

του ciaoant1
Η όποια συναίνεση υπήρχε στην κυβέρνηση εξανεμίζεται ταχύτατα. Αυτοί που δεν έχουν λεφτά δεν πρόκειται να πληρώσεις, όσα πρόστιμα και να τους βάζει ο Γιωργάκης, και μάλιστα θα αρχίσουν αργά ή γρήγορα και κινήματα τύπου "δεν πληρώνω" και για λογαριασμούς ΔΕΗ και κάθε άλλο πιθανό και απίθανο φόρο/λογαριασμό/επιβάρυνση.


Όταν δεν έχεις, δεν πληρώνεις. Απλό είναι.


Και γίνεται ακόμα απλούστερο όταν αυτός που σε εγκαλεί να πληρώσεις...χρωστά στα ασφαλιστικά ταμεία των εργαζόμενων δισεκατομμύρια επί δισεκατομμυρίων, έχει χαρίσει δισεκατομμύρια επί δισεκατομμυρίων στις τράπεζες, έχει καταβροχθίσει τη μία μίζα μετά την άλλη, έχει αφήσει αφορολόγητους τους εφοπλιστές, την εκκλησία, έχει μειώσει τους φόρους για τους βιομηχάνους, έχει περάσει ένα σωρό αντεργατικούς νόμους διευκολύνοντας την κερδοφορία των "λίγων και εκλεκτών" αυτού του κόσμου, έχει πει επανειλημμένα ψέματα, έχει χτυπήσει "γέρους νέους και παιδιά" που διεκδίκησαν μια καλύτερη ζωή, κτλ, κτλ, κτλ.
"Το πάρτυ τελείωσε" μας είπαν πρόσφατα, με το ξέσπασμα της κρίσης. Μόνο που τα πραγματικά "party animals"...είναι αυτοί, και θα πρέπει όντως να το τελειώσουμε αυτό το πάρτυ.


Υπάρχει συσσωρευμένη μεγάλη κοινωνική οργή - είναι απλά εξοργιστικό πλέον να ακούς το Γιωργάκη, το ΣΕΒ, τους τραπεζίτες, κτλ να μιλούν για "προνομιούχους", "τζαμπατζήδες" και "συντεχνίες", όταν οι ίδιοι αποτελούν το μεγαλύτερο καρτέλ που έχει ρημάξει το λαό και έχουν το θράσος να μιλάνε κι από πάνω.


Όταν βλέπεις τον κόσμο να εξοργίζεται με κάθε πράξη, ακόμα και με κάθε λέξη που αμολά ο Γιωργάκης, είναι φανερό ότι η κατάσταση δεν είναι διατηρήσιμη για πολύ. Το "μήνυμα" της Αιγύπτου είναι ένα καταλυτικό φαινόμενο, που θα επιταχύνει τις εξελίξεις, όπως -κατά αντιστοιχία- οι φοιτητικές καταλήψεις στη Γαλλία είχαν υποβοηθήσει τις φοιτητικές κινητοποιήσεις του 2006-2007.


Η κοινωνία απλά δε μπορεί να δέχεται για πολύ ακόμα την εξαθλίωση της υπό τις διαταγές του Γιωργάκη, του ΔΝΤ, και των λοιπών της "παρέας". Και ενώ στην Αίγυπτο δεν υπήρχε καμία λαική πολιτική οργάνωση, και η εξουσία περνά στο στρατό, ελλείψει άλλης λύσης, εδώ τα πράγματα είναι διαφορετικά. Όχι τέλεια, αλλά διαφορετικά. Και παρά τη φαινομενική ηρεμία, στην πραγματικότητα οι μέρες μιας κυβέρνησης που απλά ρημάζει και τιμωρεί το λαό, για χάρη μιας μικρής ολιγαρχίας, είναι πολύ μετρημένες.





ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΜΟΝΩΘΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Οι βουλευτές αποτελούν πανίσχυρη συντεχνία
Οι βουλευτές ψηφίζουν την αύξηση της φορολογίας και την αυστηροποίηση του φορολογικού συστήματος, οι ίδιοι, όμως, συνεχίζουν να εξαιρούν το μεγαλύτερο μέρος του εισοδήματός τους από τη φορολογία. Έχουν ταμπουρωθεί πίσω από τα φορολογικά τους προνόμια σε μια περίοδο κατά την οποία ζητούν από τους φορολογούμενους πολίτες να αναλάβουν τις ευθύνες τους.

Ανάλογη είναι η προσέγγισή τους και σε ζητήματα εισοδηματικής πολιτικής. Από τη μια καταργούν 3 από τους 14 μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και από την άλλη αναπληρώνουν τις όποιες μειώσεις στο εισόδημά τους με τις ειδικές αμοιβές για την αυτονόητη συμμετοχή σε κοινοβουλευτικές επιτροπές. Τα αρμόδια κυβερνητικά στελέχη προωθούν τώρα τη δραστική περικοπή των επιδομάτων των δημοσίων υπαλλήλων χωρίς, φυσικά, να ασχολούνται με την επιδοματική πολιτική που ισχύει για τους βουλευτές. Οι τελευταίοι εξασφαλίζουν με τους κατάλληλους χειρισμούς μηνιαίες καθαρές αποδοχές της τάξης των 10 χιλιάδων ευρώ, ποσό που είναι εξωφρενικό με βάση τις οικονομικές δυνατότητες του ελληνικού Δημοσίου και τη δρακόντεια πολιτική που εφαρμόζεται με την ψήφο των βουλευτών.

Η πολιτική υποκρισία της συντεχνίας των βουλευτών εκφράζεται και στις ασφαλιστικές, συνταξιοδοτικές ρυθμίσεις που ισχύουν για τους βουλευτές. Οι συντάξεις περικόπτονται και οι ασφαλιστικές προϋποθέσεις γίνονται πιο αυστηρές για εκατομμύρια εργαζόμενους, οι βουλευτές, όμως, εξακολουθούν να έχουν προκλητικά ασφαλιστικά, συνταξιοδοτικά προνόμια.

«Τζαμπατζήδες»

Είναι τέτοια η πολιτική τύφλωση των κυβερνητικών στελεχών και των βουλευτών, ώστε ετοιμάζονται να ποινικοποιήσουν τη μη πληρωμή διοδίων στις εθνικές οδούς ή των εισιτηρίων στις αστικές συγκοινωνίες τη στιγμή που έχουν εξασφαλίσει για τους εαυτούς τους δωρεάν αυτοκίνητο πολυτελείας, και μάλιστα με οδηγό.

Απομονωμένοι σε ένα «χρυσό κλουβί» που επιδοτείται σε ετήσια βάση με πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ από το υστέρημα του ελληνικού λαού, οι βουλευτές λειτουργούν και σαν πολιτικό πλυντήριο για όλα τα κυβερνητικά σκάνδαλα. Μετατρέπουν με την ψήφο τους σε νόμους του κράτους τις πιο προκλητικές «αρπαχτές», από την προμήθεια άχρηστων γερμανικών υποβρυχίων μέχρι τη σχεδόν δωρεάν εκχώρηση του εθνικού οδικού δικτύου σε ομίλους κατασκευαστικών εταιρειών. Έτσι όπως λειτουργεί το κοινοβουλευτικό μας σύστημα δημιουργεί τις προϋποθέσεις για μια χωρίς προηγούμενο έκρηξη λαϊκής δυσαρέσκειας.




Κυβέρνηση - Tρόικα
Συμφωνία για κρατικές εγγυήσεις 30 δισ. ευρώ στις ελληνικές τράπεζες, ώστε να δανειστούν από την ΕΚΤ
Σε συμφωνία για την παροχή νέων κρατικών εγγυήσεων ύψους 30 δισ. ευρώ στις ελληνικές τράπεζες, προκειμένου να δανείζονται από την ΕΚΤ, ήλθε η ελληνική κυβέρνηση με την τρόικα.

Η συγκεκριμένη στήριξη κρίθηκε απαραίτητη, παρά το γεγονός ότι ακόμη δεν έχει εξαντληθεί το προηγούμενο πρόσθετο πακέτο των 25 δισ. ευρώ, καθώς η πρόσβαση των ελληνικών τραπεζών στις διεθνείς αγορές κεφαλαίου δεν έχει ακόμη αποκατασταθεί.

Ωστόσο, για την παροχή της σχετικής αρωγής, η Τράπεζα της Ελλάδος έχει ήδη ζητήσει από τις διοικήσεις των εγχώριων πιστωτικών ιδρυμάτων να συντάξουν ένα μεσοπρόθεσμο σχέδιο για την επιστροφή τους στη διατραπεζική αγορά. Στο πλάνο αυτό θα πρέπει να περιλαμβάνονται και δράσεις για τη μείωση του λειτουργικού και του μισθολογικού τους κόστους.




George Mubarak
Η κυβέρνηση ποινικοποίησε το κίνημα των πολιτών κατά της πληρωμής διοδίων, όπως και τους πολίτες που ζητούν φτηνότερα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Ποινικές κυρώσεις για το εισιτήριο των 1,40 ευρώ - πάλι καλά που δεν θα σε πυροβολούν. Υποθέτω πως, αν κάποιος δεν πληρώσει φόρους θα τον κρεμάνε στο Σύνταγμα για παραδειγματισμό, ενώ, αν πιάσουν κάποιον να κλέβει, θα του κόβουν το χέρι με τον μπαλτά.

Δηλαδή, αν κάποιος δεν πληρώσει διόδια ή εισιτήριο –και αρνηθεί να πληρώσει το πρόστιμο- θα τον στείλουν στη φυλακή; Στη χρεοκοπημένη χώρα που ούτε ένας πολιτικός δεν θεωρήθηκε υπεύθυνος για τη χρεοκοπία –και κανείς δεν πήγε φυλακή- θα πάει φυλακή ένας πολίτης που δεν πλήρωσε διόδια;

Παραγράφονται οι ευθύνες υπουργών –με το περιβόητο άρθρο 86 του Συντάγματος- και θα πάει φυλακή ο πολίτης που δεν πλήρωσε εισιτήριο;
Κανένας πολίτης δεν θα πάει φυλακή. Η κυβέρνηση έχει τρομοκρατηθεί από την έξυπνη και μαζική αντίδραση των πολιτών, αντιλαμβάνεται πως θα υπάρξει εξάπλωση των αντιδράσεων και σε άλλους τομείς, και δεν ξέρει τι να κάνει. Είναι πολύ απλό: η κυβέρνηση πρέπει να παραιτηθεί.

Το τελευταίο χαρτί της κυβέρνησης είναι η επιβολή ποινών και η τρομοκράτηση των πολιτών με την Αστυνομία που κάθε μέρα αναλαμβάνει και νέους ρόλους – τώρα θα τους κάνουν και εισπράκτορες των εργολάβων στα διόδια. Ποια θα είναι, όμως, η στάση της Αστυνομίας απέναντι στο λαό από εδώ και πέρα;

Τι; Πήγαν στην Αστυνομία για ένα σίγουρο μισθό; Τώρα πια θα έχουν καταλάβει πως δεν είναι και τόσο σίγουρος ο μισθός. Επίσης, φτάνει μια στιγμή –και έχει φτάσει για όλους μας- που πρέπει να διαλέξεις με ποιον είσαι. Είσαι με το λαό ή με τους Μπόμπολες; Αν δεν κάνω λάθος, δεν τους κάνουν λοβοτομή, όταν τους προσλαμβάνουν στην Αστυνομία – ο εγκέφαλος παραμένει άθικτος. Ας αποφασίσουν λοιπόν.

Εν κατακλείδι, είμαστε σε πόλεμο. Ηθικοί αυτουργοί για την εκτροπή στη χώρα είναι ο Γιώργος Παπανδρέου και η κυβέρνησή του. Χρεοκοπία, ατιμωρησία, ανομία, κρατική τρομοκρατία, αστυνομοκρατία – μαζεύτηκαν πολλά. Γιώργο, φύγε. Αντώνη, μη χαίρεσαι.




Πωλείται ό,τι μπορεί να πουληθεί...
Τρόικα: Για τουλάχιστον 50 δισ. έως το 2015 δεσμεύθηκε η κυβέρνηση
Κρατικές εταιρείες θα ιδιωτικοποιηθούν, δημόσιες εκτάσεις θα εκποιηθούν
Συμφωνία με την ελληνική κυβέρνηση για αποκρατικοποιήσεις τουλάχιστον 50 δισ. ευρώ, ποσό που ξεπερνάει κατά πολύ τα 7 δισ. που είχαν προγραμματιστεί μέχρι και το 2013, προανήγγειλε κατά τη συνέντευξη τύπου της τρόικας ο Σερβάς Ντερούζ. Λίγο νωρίτερα ο επικεφαλής του ΔΝΤ στην Αθήνα, Μπομπ Τράα είχε προτείνει στην Ελλάδα να επαναγοράσει χρέος, πουλώντας κρατική περιουσία.




Αγγίζει το 14% η ανεργία, πάνω από το 5% ο πληθωρισμός
Το Νοέμβριο οι άνεργοι αυξήθηκαν κατά 30% συγκριτικά με ένα χρόνο πριν
Με την ανεργία να αναρριχάται κοντά στα επίπεδα του 13,9% τον Νοέμβριο 2010 και τον πληθωρισμό να τρέχει με 5,2% τον Ιανουάριο 2011, η ελληνική οικονομία και κοινωνία βρίσκεται υπό συνεχή μεγάλη πίεση.




Βρετανία: Στη φυλακή και δεύτερος πρώην βουλευτής
Δεύτερος στη σειρά πρώην βουλευτής που δήλωνε πλασματικά, δήθεν βουλευτικά, έξοδα καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 12 μηνών στη Βρετανία.

Πρόκειται για τον πρώην βουλευτή των Εργατικών, Ερικ Ίλσλι, που κρίθηκε ένοχος για εξαπάτηση των φορολογούμενων. Έκανε προσωπικά έξοδα 16.600 ευρώ τα οποία δήλωνε ως βουλευτικά. Στην δικαστική απόφαση αναφέρεται πως "έχει πληγεί το κύρος των πολιτικών και του κοινοβουλίου".

Υπενθυμίζεται πως ακόμη ένας πρώην βουλευτής, των Εργατικών, ο Τζιμ Ντιβάιν, έχει καταδικαστεί για έξοδα 9.900 ευρώ.



Στην Αγγλία "ελίσσονται" πιο έξυπνα. Για μερικές χιλιάδες ευρώ βάζουν βουλευτές στη φυλακή, "εκτονώνοντας" έτσι σημαντικά τη λαική οργή, με το μικρότερο δυνατό κόστος (οι βουλευτές αυτοί μπορούν να αναπληρωθούν σχετικά εύκολα). Αντίθετα, όπως λέγαμε και σε παλιότερηανάρτηση μας:


Βέβαια, μέχρι τώρα δεν έχουμε δει κανέναν να πηγαίνει φυλακή - η εξήγηση για αυτό είναι πως στην αστική τάξη, ειδικά εδώ στην Ελλάδα, υπάρχει "ομερτά":

Ξέρουν ότι αν καταδικάσουν κάποιον, αυτός μετά δε θα διστάσει να καρφώσει και πολλούς ακόμα, οδηγώντας σε καταστάσεις ντόμινο. Άρα, φοβούνται ότι ακόμα και ένα έστω "σοβαρό" στέλεχος να καταδικαστεί, θα μπορούσε να πάρει πολλούς ακόμα στο λαιμό του (διότι υπάρχει συσσωρευμένη άπειρη "βρωμιά" για πάμπολλα στελέχη). Και έτσι η στρατηγική του να δώσουν στο πλήθος μερικά έστω "εξιλαστήρια θύματα", ως ένα υποτυπώδες δείγμα "δικαιοσύνης", μέχρι τώρα δεν έχει προχωρήσει.




Αναρτήθηκε από You Pay Your Crisis στις 7:12 μ.μ.
Ετικέτες ΑΡΘΡΑ / ciaoant1

ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΗ ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΑΚΗ ΤΣΟΛΑΚΟΓΛΟΥ : "Η ανομία είναι αυτό που σήμερα πληρώνει ο ελληνικός λαός."

(Παπανδρέου)

από ciaoant1 3:35μμ, Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2011
http://les-malakies.blogspot.com/2011/02/blog-post_11.html


"Η ανομία είναι αυτό που σήμερα πληρώνει ο ελληνικός λαός." (Παπανδρέου)
Ας θυμηθούμε μερικούς νόμους...
«Νομίζετε ότι η ανομία είναι επαναστατική και βοηθά το λαό. Η ανομία είναι αυτό που σήμερα πληρώνει ο ελληνικός λαός. Αυτό θέλετε να συνεχίσετε; Ποιος κερδίζει σε αυτό το περιβάλλον;» Λέει ο παπατζής.

Ας θυμηθούμε πρώτα μερικούς νόμους.

Μείωσε κατά 20% τους μισθούς των εργαζομένων. νόμος!
Μείωσε κατά 15% τις συντάξεις. νόμος!
Κατάργησε τα Δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα και το επίδομα αδείας των δημοσίων υπαλλήλων και όλων των συνταξιούχων του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα. νόμος!
Επέβαλε «πάγωμα» (ουσιαστικά μείωση) των μισθών για το δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και όλων των συντάξεων τουλάχιστον για τα επόμενα τρία χρόνια. νόμος!
Κατάργησε τις Συλλογικές Συμβάσεις και τον κατώτερο μισθό. Μείωσε την αμοιβή των νέων εργαζομένων (15χρονων και 17χρονων παιδιών) στο 70% του κατώτερου μισθού, μέσω της «μαθητείας». Μείωσε την αμοιβή των νεοπροσλαμβανόμενων κάτω των 25 ετών στο 84% του κατώτερου μεροκάματου και μισθού, δημιουργώντας μισθούς της τάξης των 590 ευρώ μεικτά! νόμος!
Μείωσε την αποζημίωση των εργαζομένων, λόγω απόλυσης κατά 50%. νόμος!
Εκτίναξε τα όρια συνταξιοδότησης στα 40 χρόνια δουλειάς. νόμος!
Επέβαλε στις γυναίκες να δουλεύουν από 5 μέχρι 17 χρόνια παραπάνω, στο όνομα της «εξίσωσής» τους με τους άντρες. νόμος!
Αύξησε τρεις φορές μέσα τους συντελεστές του ΦΠΑ. νόμος!
Αύξησε τρεις φορές μέσα στο τους ειδικούς φόρους στα καύσιμα, κάτι που προκάλεσε τεκτονικές ανατιμήσεις. νόμος!
Αύξησε τρεις φορές τα τιμολόγια της ΔΕΗ νόμος!
Αύξησε τα εισιτήρια στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, 40% νόμος!
Επέβαλε εισιτήριο 5 ευρώ σε κάθε εξέταση στα νοσοκομεία. νόμος!
Μείωσε την αμοιβή των υπερωριών και απελευθέρωσε τα όρια των ομαδικών απολύσεων. νόμος!
Ψήφισε τροπολογία το ΠΑΣΟΚ, ότι δε χρειάζεται να εγκρίνονται από τη Βουλή οι διεθνείς συμβάσεις που θα υπογράφει ο ΜΗ εκλεγμένος δοσίλογος υπουργός οικονομικών. ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ θα πηγαίνουν στις Βρυξέλλες, στο ΔΝΤ, στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, θα υπογράφουν ό,τι θέλουν, όπως το θέλουν και για όσο θέλουν, χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Νόμος!
Η Ελλάδα αποποιήθηκε κάθε δικαίωμα κυριαρχίας της με απόφαση του παπατζή ο όποιος την κατέστησε όμηρο του Αγγλικού «δικαίου». Νόμος!
Ο παπατζής πρωθυπουργός με τους δοσίλογους υπουργούς μιλούν για «κηδεμονία», ενώ το Σύνταγμα υπαγορεύει άσκηση εξουσίας από την εκλεγμένη κυβέρνηση... Νόμος!

Τι; Ολα τα παραπάνω είναι ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΙΚΑ;;
Ε αλλάζουμε το Σύνταγμα. Νόμος!

E.Βενιζέλος: "Νέο Σύνταγμα που να προβλέπει τον περιορισμό της εθνικής μας κυριαρχίας"!
http://www.epikoinonia-arg.gr/index....6-20&Itemid=57

Το βασικό και το κύριο στην «δημοκρατία» βρίσκεται στην «λογική» περί «νομιμότητας». Και στον τρόπο που την διακηρύσσει το πασοκ.

Παγκαλος ..Δεν είναι παράνομο
http://www.youtube.com/watch?v=zTZ6cm7sncU

Επιδεικνύουν την απροσχημάτιστη κατάλυση εννοιών και κριτηρίων ως προς το τι είναι δίκαιο και το τι είναι άδικο.

ΑΣ ΔΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΠΟΙΟΙ ΚΕΡΔΙΖΟΥΝ

Σε... ισχυρούς διεκδικητές των υπό ιδιωτικοποίηση οργανισμών διαχείρισης υποδομών της Ελλάδος μετατρέπονται οι Γάλλοι επιχειρηματίες, με τον υπουργό Μεταφορών της χώρας να εκφράζει το έντονο ενδιαφέρον για επενδύσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, σε σιδηροδρομικές, οδικές, αστικές και αεροπορικές μεταφορές.
http://www.imerisia.gr/article.asp?c...pubid=41037147
ΚΕΡΔΟΣ!!!!

Το 2010, τη χρονιά της παγκόσμιας ύφεσης, η κερδοφορία των εταιρειών σε παγκόσμιο επίπεδο αυξήθηκε κατά 42%, υπερβαίνοντας τις προβλέψεις και των πιο αισιόδοξων» http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=1932740
ΚΕΡΔΟΣ !!!!!!!!

Διπλά κερδισμένοι οι Γερμανοί
Η ΔΙΕΥΘΕΤΗΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΕΝΙΣΧΥΕΙ ΤΗΝ «ΕΝΟΤΗΤΑ» ΤΗΣ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ ΚΑΙ ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΝΕΕΣ ΜΠΙΖΝΕΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΚΟΛΟΣΣΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
http://www.enet.gr/?i=news.el.oikonomia&id=248549
ΚΕΡΔΟΣ!!!

Παπανδρέου
«Οπως ξέρετε, η SIEMENS στην Γερμανία έχει νέα διοίκηση και, μάλιστα, η νέα διοίκηση ήταν απότοκος αλλαγών στην εταιρεία (...). Με την αλλαγή σελίδας, με τις κινήσεις μας και με τη νέα διοίκηση στη SIEMENS, ως αποτέλεσμα, προκύπτει επίσης η δυνατότητα μιας υγιούς σχέσης με αυτή την εταιρεία. Το λέω αυτό, διότι ξέρω ότι υπάρχουν διαγωνισμοί - πολλοί υπουργοί, μου το έχουν πει - που έχουν γίνει και που πρέπει να κατακυρωθούν».
http://www.voreini.gr/?p=52169
ΚΕΡΔΟΣ!!!!!

Εγνατία: Στα... μουλωχτά οι παράδρομοι
Με... ψιλά γράμματα και κρυμμένο σε μια τροποποίηση υφιστάμενου νόμου επιχειρεί το υπουργείο Υποδομών Μεταφορών και Δικτύων να κλείσει το πακέτο της Εγνατίας Οδού.
ΚΕΡΔΟΣ!!!
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles....ika_paraskinia

Ελληνικό: Τσιμέντο να γίνει:
Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΧΕΔΙΑΖΕΙ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙ ΣΕ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΩΝ ΣΤΟ ΠΑΛΙΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΠΡΟΣΦΕΡΟΝΤΑΣ... ΜΠΕΤΟΝ ΚΑΙ ΥΔΩΡ ΣΤΟΥΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΟΥΝ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ
http://www.enet.gr/?i=news.el.oikonomia&id=248561
ΚΕΡΔΟΣ!!!!

ΕΤΣΙ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΘΕΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ:
ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ + ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΕΣ= ΚΑΙ ΝΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΡΔΟΣ

Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2011

ΤΟ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΤΟΠΙΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ , Του ΓΙΑΝΝΗ ΚΟΥΖΗ

Σάββατο, 12 Φεβρουαρίου 2011
ΤΟ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΤΟΠΙΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ





ΠΗΓΗ: ISKRA

Του ΓΙΑΝΝΗ ΚΟΥΖΗ


1.Οι εξελίξεις στο πεδίο των εργασιακών σχέσεων που διαμορφώνονται στην Ελλάδα μετά από την επιβολή του μνημονίου συνιστούν την επίτευξη ενός στόχου που έχει δρομολογηθεί κατά την τελευταία 20ετία από διεθνείς και εθνικούς κύκλους ισχυρών οικονομικών συμφερόντων, και υλοποιείται με αφορμή και άλλοθι την κρίση και το μνημόνιο. Οι αλλαγές που συντελούνται εντάσσονται στο ίδιο πνεύμα των «μεταρρυθμίσεων» των δύο τελευταίων δεκαετιών υπό την επίκληση του στόχου της ανταγωνιστικότητας που μεταφράζεται με όρους μείωσης και συμπίεσης των δαπανών για την εργασία αβέβαιης αποτελεσματικότητας, πέραν της διασφάλισης της αυξημένης κερδοφορίας του κεφαλαίου, της απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων και της επέκτασης της επισφάλειας και ανασφάλειας στους κόλπους των εργαζομένων.





Εντούτοις παρά τις εντυπωσιακές αλλαγές που έχει υποστεί η ελληνική αγορά εργασίας , ήδη πριν από την εκδήλωση της κρίσης, ο χαρακτηρισμός της ως «άκαμπτης» παραμένει επίμονα. Παρά την ποικιλία όλου του φάσματος των ευελιξιών που νόμιμα θεσμοθετούνται και, που σε συνδυασμό με την κραυγαλέα ανεπάρκεια των ελεγκτικών μηχανισμών εφαρμογής της νομοθεσίας, διευρύνουν επικίνδυνα τους θύλακες του «εργασιακού μεσαίωνα», οι πιέσεις εντείνονται και βρίσκουν με την κρίση το πρόσφορο έδαφος για την ολοκλήρωση της εφαρμογής μιας παλιάς ατζέντας που οι συγκυρίες δεν ευνόησαν την πλήρη υλοποίησή της.
2. Η κρίση και το μνημόνιο είναι η αφορμή μιας μεθοδευμένης παρέμβασης απέναντι στην εργασία με αφετηρία τον δημόσιο τομέα, ο οποίος, εκτός από την κακόβουλη απαξίωση που δέχεται παράλληλα με την εύλογη αποσιώπηση των αιτιών των παθογενειών του, υφίσταται σοβαρές απώλειες στο επίπεδο της απασχόλησης, των αμοιβών και των ευρύτερων εργασιακών δικαιωμάτων, υπό την επίκληση μείωσης των δημοσίων ελλειμμάτων και την δημιουργία όρων κοινωνικού αυτοματισμού και τεχνητών διαιρέσεων ανάμεσα στους εργαζόμενους. Μια τέτοια τακτική αποβλέπει στην γενικότερη υποβάθμιση των όρων εργασίας εφόσον, όχι μόνο στερεί από τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα τις όποιες αναφορές για την περαιτέρω βελτίωσης της θέσης τους, αλλά δημιουργεί και το κατάλληλο κλίμα «μοιρολατρίας» για τα όσα θα επακολουθήσουν στον ιδιωτικό τομέα μετά από τα πλήγματα που δέχονται οι συνάδελφοί τους του δημοσίου με τη θεσμικά υψηλότερη προστασία και τον υψηλότερο δείκτη συνδικαλισμού. Στο πλαίσιο αυτό επιτυγχάνεται η δραματική, και με πολλαπλές επιπτώσεις, συρρίκνωση της δημόσιας απασχόλησης, το πάγωμα μισθών, η οριζόντια περικοπή αποδοχών στις ΔΕΚΟ, η μείωση και η κατάργηση επιδομάτων σε βαθμό που οι εισοδηματικές απώλειες σε ορισμένες κατηγορίες να υπερβαίνουν το 25% σε διάστημα ενός έτους. Σε αυτά προστίθενται τα επόμενα βήματα που είναι η κατάργηση των κανονισμών προσωπικού και η ουσιαστική κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων στις αστικές συγκοινωνίες με προοπτική επέκτασης των μέτρων αυτών και στις υπόλοιπες ΔΕΚΟ, η καθιέρωση ενιαίου μισθολογίου με όρους γενικής υποβάθμισης, η αύξηση του ωραρίου στις 40 ώρες και η απελευθέρωσή του, η απειλή της μονιμότητας με το επιχείρημα της κατάργησης οργανισμών και οργανικών θέσεων.
3.Ο πυρήνας των παρεμβάσεων που αποσκοπεί στην αποτελεσματική και μακροπρόθεσμη συρρίκνωση των δαπανών(«κόστους») εργασίας έγκειται στην απορρύθμιση των όρων διαμόρφωσης των μισθών και του συστήματος των συλλογικών συμβάσεων με τη νόμιμη διάβρωση του κλαδικού μισθού που εισάγεται με τις ειδικές επιχειρησιακές συλλογικές συμβάσεις με το επιχείρημα της διάσωσης των θέσεων εργασίας αλλά και της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας που δίνει το έναυσμα για την εφαρμογή τους και σε επιχειρήσεις με υψηλή κερδοφορία. Οι ρυθμίσεις αυτές ανατρέπουν τη βασική αρχή της ευνοϊκότερης ρύθμισης για την εργασία και επιβουλεύονται σοβαρά στην πράξη τον θεσμό της επέκτασης των συλλογικών συμβάσεων, ενώ συνοδεύονται και με μέτρα περιορισμού του ρόλου του ΟΜΕΔ και ισχυροποίησης της πλευράς του κεφαλαίου στις διαδικασίες επίλυσης των συλλογικών εργατικών διαφορών. Στο ίδιο πλαίσιο βάλλεται έμμεσα και γενικός κατώτατος μισθός, υπό το άλλοθι των συμβάσεων μαθητείας(stages) των νεοπροσλαμβανόμενων νέων μέχρι 24 ετών, από τη δυνατότητα διάβρωσής του κατά 20% ενώ ο ΟΑΕΔ αναλαμβάνει την πλήρη κάλυψη των ασφαλιστικών εισφορών μειώνοντας ακόμη περισσότερο το μισθολογικό κόστος για τις επιχειρήσεις και ενισχύοντας τα σχετικά μέτρα απαλλαγής τους χωρίς, ωστόσο, ουσιαστικές εγγυήσεις για τη διατήρηση, τουλάχιστον, της απασχόλησης. Επίσης, το τριετές πάγωμα των μισθών, η απαγόρευση και κατάργηση κάθε συλλογικής ρύθμισης που υπερβαίνει την εισοδηματική πολιτική συμπληρώνουν την πολιτική μισθών στον ιδιωτικό τομέα. Τέλος, η μείωση του κόστους υπέρβασης του ωραρίου με τη συμπίεση κατά 20% του κόστους της υπερεργασίας και της κάθε μορφής υπερωρίας αποτελεί μια ακόμη ρύθμιση στην κατεύθυνση του περιορισμού των δαπανών για την εργασία, ως επαχθούς κόστους για το κεφάλαιο.
4.Η άρση του πλαισίου προστασίας από τις απολύσεις, ιδιαίτερα σε μια περίοδο έξαρσης της κρίσης και της ανεργίας, αποτελεί μια ακόμη κεντρικής σημασίας παρέμβαση ώστε η διευκόλυνση και η απελευθέρωση των απολύσεων να αποτελεί το μέσο πίεσης για την επιβολή των μέτρων συμπίεσης του κόστους εργασίας (πχ. ειδικές επιχειρησιακές συμβάσεις, αποδοχή της μερικής απασχόλησης και της εκ περιτροπής εργασίας υπό την απειλή της τροποποιητικής καταγγελίας της σύμβασης).Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται η επέκταση της δοκιμαστικής σύμβασης στο ένα έτος με συνέπεια τη μη καταβολή αποζημίωσης απόλυσης και την προσθήκη και ανάπτυξη μιας νέας μορφής επισφάλειας, η μείωση έως και κατά ¾ του χρόνου προειδοποίησης στην τακτική καταγγελία των συμβάσεων που συνεπάγεται μέχρι και 18 μισθούς μικρότερη αποζημίωση για τη μεγάλη προϋπηρεσία, την απεριόριστη αύξηση των δόσεων καταβολής των αποζημιώσεων απόλυσης, με την παράλληλη μείωση του ποσού κάθε δόσης. Επίσης, η αύξηση του ορίου για τις ομαδικές απολύσεις κατά 50% για τις επιχειρήσεις έως 150 εργαζόμενους και κατά 150% για τις μεγαλύτερες συνιστά ένα ακόμη μέτρο διευκόλυνσης των απολύσεων και επέκτασης της κοινωνικής ανασφάλειας.
5.Η λήψη μέτρων για την ενίσχυση των ευέλικτων μορφών εργασίας αποτελεί μια ακόμη σημαντική παράμετρο των μέτρων του μνημονίου με έμφαση στην ανάπτυξη και την επέκταση της διάρκειας της προσωρινής απασχόλησης πέραν των 2 ετών, στους 36 μήνες, μέσα από τα γραφεία δανεισμού εργαζομένων με τη δυνατότητα τριπλασιασμού του χρόνου ενοικίασης. Επιπλέον επεκτείνεται η ετήσια διάρκεια της εκ περιτροπής εργασίας (3ήμερα,4ήμερα) στους 9 μήνες(με δυνατότητα διαδοχής 2 ετήσιων περιόδων μέχρι του 18μηνου)που σε συνδυασμό με την κατάργηση των όποιων προσαυξήσεων στην υπερωριακή απασχόληση και στις αμοιβές της «περιορισμένης» μερικής απασχόλησης ενθαρρύνει την περαιτέρω ανάπτυξη της απασχόλησης με μειωμένα ωράρια που παρουσίαζε περιορισμένη εφαρμογή υπό άλλες συγκυρίες.
6.Στα μέτρα που αφορούν στις εργασιακές σχέσεις του ιδιωτικού τομέα αναμένεται να προστεθούν και άλλα στο πλαίσιο του 4ου μνημονίου, όπως η διευκόλυνση της ελαστικής διευθέτησης του ωραρίου με ατομικές συμφωνίες, σε συνδυασμό με την περαιτέρω μείωση του κόστους των υπερωριών, η κατάργηση επιδομάτων και των αποζημιώσεων σε περίπτωση πρόωρης λύσης των συμβάσεων ορισμένου χρόνου, η εξατομίκευση των αμοιβών και η σύνδεσή τους με την παραγωγικότητα μέσα από ένα αμφισβητήσιμο πλαίσιο αξιολόγησης της τελευταίας που ανατρέπουν πλήρως το σύστημα διαμόρφωσης των μισθών. Η εξέλιξη αυτή άλλωστε αποτελεί και τον απώτερο στόχο όσων επιλέγουν να απορρυθμίσουν το καθεστώς των συλλογικών συμβάσεων διαβρώνοντας την έννοια του κλαδικού και του γενικού κατώτατου μισθού, ως μεταβατική εξέλιξη πριν από την επίτευξη του τελικού στόχου. Πρόκειται για τις τελευταίες ρυθμίσεις που απομένουν από ένα μακρύ κατάλογο αιτημάτων του κεφαλαίου που χρονολογείται εδώ και δύο δεκαετίες υπό το άλλοθι της κρίσης και του μνημονίου και χωρίς να χρειάζεται πλέον το εύπεπτο και απατηλό άλλοθι της flexicurity.
7.Oι αλλαγές που συντελούνται στην ελληνική αγορά εργασίας είναι αποτέλεσμα του συντονισμού διεθνών(ΔΝΤ και κυρίως Ευρωπαϊκής Ενωσης) και εθνικών(κυρίως του ΣΕΒ)ισχυρών οικονομικών συμφερόντων υπό την αποδοχή των κυβερνώντων που τις υιοθετούν. Οι αλλαγές αυτές ως προς το περιεχόμενό τους δεν συνιστούν καινοτομία στον ευρωπαϊκό χώρο αφού συναντώνται διάσπαρτες σε μεγάλο αριθμό επιμέρους χωρών. Ωστόσο, καινοτομία αποτελεί το γεγονός ότι τέτοιας ποσότητας και περιεχομένου μέτρα λαμβάνονται σε διάρκεια μόλις λίγων μηνών, προκαλώντας με τη βιαιότητα, την κοινωνική αναλγησία και το μένος που εκδηλώνουν απέναντι στο σύνολο της μισθωτής εργασίας.
8.Τα μέτρα που λαμβάνονται δεν είναι προσωρινά αλλά επιδιώκεται να έχουν χαρακτήρα μόνιμο.Ο στόχος αυτός ενισχύεται από τα σενάρια συνταγματοποίησης των σιδηρών κανόνων του Συμφώνου Σταθερότητας με την συνταγματική καθιέρωση της λιτότητας εισοδημάτων.Εντάσσονται σε μια στρατηγική «τριτοκοσμοποίησης» της εργασίας στο πλαίσιο ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων με όρους συμπίεσης των μισθών και των δικαιωμάτων των εργαζομένων σε μια πολλαπλά αδιέξοδη πορεία με μόνο το αποτέλεσμα της αύξησης της κερδοφορίας του κεφαλαίου και τη βίαιη αναδιανομή πλούτου σε βάρος της εργασίας. Η διατήρηση της ύφεσης και η αύξηση της ανεργίας σε επίπεδα Ισπανίας(>20%) συνδέονται και με την προοπτική εξαφάνισης μεγάλου τμήματος μικρών επιχειρήσεων και αυτοαπασχολούμενων, και υπό την απελευθέρωση των «κλειστών» επαγγελμάτων, που θα οδηγήσουν στην προοδευτική αύξηση της μισθωτής εργασίας συγκλίνοντας με τα μέσα ευρωπαϊκά επίπεδα(από 65% στο 85%).
9.Το νέο εργασιακό τοπίο που διαμορφώνεται μετά από το μνημόνιο σε μια, και θεσμικά πλέον, απορρυθμισμένη αγορά εργασίας οδηγεί στην γενίκευση της επισφάλειας που θα επιβάλλουν σωρευτικά η επέκταση της ευέλικτης εργασίας, οι χαμηλές αμοιβές υπό την πίεση της ανεργίας με τις φθηνές και εύκολες απολύσεις που θα καθιστούν αβέβαιη την προοπτική συνταξιοδότησης που θα υπολογίζεται, όταν θα συμπληρώνονται οι προϋποθέσεις, με βάση τις αποδοχές ενός ολόκληρου εργάσιμου βίου. Η «γενιά των 700 ευρώ», που δεν περιορίζεται στις ηλικίες των νέων εργαζόμενων αφήνει τη θέση της στη «γενιά των 500 ευρώ». Ωστόσο, η γενιά των νέων εργαζόμενων, υπό το φως των νέων δεδομένων, οδηγείται στην διαμόρφωση μιας νέας εργασιακής κουλτούρας υπό την απόλυτη κυριαρχία της ανασφάλειας και της επισφάλειας με περιορισμένα δικαιώματα και προσδοκίες από τη θέση τους στην αγορά εργασίας. Η εικόνα αυτή ενισχύει την ήδη διαμορφωμένη κατάσταση στους κόλπους των νέων εργαζόμενων που βιώνουν τις σύγχρονες συνθήκες εργασίας απέχοντας , κατά κανόνα,από κάθε συλλογική δράση στις ηλικίες κάτω των 35 ετών, εξέλιξη για την οποία σημαντική είναι και η ευθύνη των συνδικάτων με τις πράξεις και τις παραλείψεις του.
10. Με τα μέτρα ενισχύονται τα τα πλήγματα απέναντι στον συνδικαλισμό μέσα από τη μείωση του ρόλου του δημόσιου τομέα που αποτελεί τον ισχυρό πυλώνα του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος, την απαξίωση του ρόλου των κλαδικών συμβάσεων και κατ' επέκταση των κλαδικών συνδικάτων που με τη σειρά τους οφείλουν να διεκδικήσουν τη θεσμική τους παρουσία στους χώρους εργασίας και ανεξάρτητα από την δημιουργία επιχειρησιακών σωματείων στην κατεύθυνση προσαρμογής στο νέο καθεστώς, για τα οποία ζητούμενο αποτελεί η αυτόνομη συνδικαλιστική δράση ή η προσχώρηση σε πρακτικές εργοδοτικού συνδικαλισμού.
* Ο Γιάννης Κουζής είναι καθηγητής εργασιακών σχέσεων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
Αναρτήθηκε από You Pay Your Crisis στις 2:19 μ.μ.
Ετικέτες ΑΡΘΡΑ / Κουζής Γ.

Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

Φωτης Τερζακης - Ο βαθμός μηδέν της Δημοκρατίας‏

Προσθέστε περισσότερες πληροφορίες | ανοίξτε συζήτηση για αυτό το άρθρο
1259107
Φωτης Τερζακης - Ο βαθμός μηδέν της Δημοκρατίας‏

από @ 5:05μμ, Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011
(Τροποποιήθηκε 3:55πμ, Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011)
θεματικές: Μετανάστες/τριες - Πρόσφυγες - Μειονότητες
Μπορούμε να το πούμε χωρίς περιστροφές...

Μπορούμε να το πούμε χωρίς περιστροφές: το απονενοημένο εγχείρημα δημοσιοποίησης της απεργίας πείνας 200 απελπισμένων μεταναστών με κατάληψη της Νομικής Σχολής ήταν ηθικά ορθό, αλλά στρατηγικά λάθος. Και αυτό δεν αφορά βέβαια τη δική τους απόφαση να κατεβούν σε απεργία πείνας --που ήταν εξαρχής ειλημμένη-- διότι χρειάζεται απύθμενο θράσος για να κρίνει κάποιος, από την ασφαλή θέση του κοινωνικά ενταγμένου, τις πράξεις ανθρώπων που έχουν εξωθηθεί στα όρια της ανθρώπινης κατάστασης και στην άβυσσο της απόγνωσης. Αφορά τους χειρισμούς εκ μέρους ενός ορισμένου κομματιού της Αριστεράς που έχει μάθει να κρατάει το ένα πόδι στο κίνημα και το άλλο στη σάπια βάρκα του κοινοβουλευτισμού - για να πέφτει κατά κανόνα στο ενδιάμεσο χάσμα... Οι αντιδράσεις που ακολούθησαν όμως δεν ήταν απλώς δυσανάλογες: ήταν, με όλη τη σημασία του όρου, τρομακτικές! Σύσσωμο το πολιτικό σύστημα, οι τραμπούκοι των καναλιών και των δημοσιογραφικών συγκροτημάτων, οι εξαχρειωμένες μικροαστικές «πλειοψηφίες» και, βέβαια, οι εκπρόσωποι του κράτους επιδίδονται σ' ένα ψυχωτικό παραλήρημα κατά των μεταναστών και των ξένων, σαν να είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος αυτή τη στιγμή για την ελληνική κοινωνία. Με την ιαχή «Το κράτος δεν εκβιάζεται» --προφανώς διεκδικεί το δικαίωμα μόνο να εκβιάζει-- η κυβέρνηση επιτίθεται με ανήκουστη εκδικητικότητα φτάνοντας στο σημείο να ανακαλέσει άδειες παραμονής που είχαν δοθεί από τον Προκόπη Παυλόπουλο επί Νέας Δημοκρατίας σε μετανάστες-απεργούς πείνας· και το αποκορύφωμα: τμήμα του Συμβουλίου Επικρατείας (αναμένεται η απόφαση της Ολομέλειας) κηρύσσει αντισυνταγματική την εγγραφή επί μακρών εγκατεστημένων μεταναστών στα μητρώα των δήμων ώστε να ασκήσουν νομίμως τα εκλογικά τους δικαιώματα, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο ν' ανακληθούν πράξεις απόδοσης ιθαγένειας σε μετανάστες οι οποίοι πληρούσαν τις προϋποθέσεις.
Παγώνει το αίμα όσων συνειδητοποιούν τί σημαίνουν όλ' αυτά για μια κοινωνία. Κρίνοντας όσο πιο ψύχραιμα μπορεί κάποιος υπ' αυτές τις συνθήκες, αντιλαμβάνεται ότι τα γεγονότα της Νομικής ήταν απλό πρόσχημα. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είναι φανερό ότι μεθοδεύει από καιρό με χαλύβδινη αποφασιστικότητα την αναίρεση όχι μόνο των προγραμματικών της θέσεων αλλά και νομοθετημάτων τα οποία η ίδια είχε θεσπίσει. Με το πρόσχημα της πίεσης του «κοινού αισθήματος» --και ποιος το διαμορφώνει, αν όχι πρωτίστως τα ίδια τα κυβερνητικά ελεγχόμενα Μαζικά Μέσα;-- συντονίζει το βήμα της με την εγκληματική ακροδεξιά, τα καρατζαφερικά ανθρωποειδή που είναι αυτή τη στιγμή το στενότερο πολιτικό της στήριγμα, και με την ανοχή εάν όχι σύμπραξη όλου σχεδόν του κοινοβουλευτικού φάσματος προχωρεί στην ολοκληρωτική θωράκιση ενός κράτους που γίνεται, όπως όλα περίπου τα σύγχρονα κράτη, μια δικτατορία του πολυεθνικών εταιρειών και των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Και οι ίδιες εκείνες μάζες που νιώθουν στο πετσί τους το νόημα των κρατικών σχεδιασμών, που υφίστανται ανελέητα τη μετωπική επίθεση των κεφαλαιοκρατικών ελίτ και χάνουν και αυτή την εγγύηση της επιβίωσής τους που υποτίθεται ότι συνιστούσε καταστατική υποχρέωση --και όρο νομιμοποίησης-- του νεωτερικού κράτους να διαφυλάσσει, στρέφονται με νεαντερντάλεια ανακλαστικά κατά των ακόμη πιο εξαθλιωμένων, ακριβώς για να μη δουν ποιος είναι ο πραγματικός τους εχθρός, και ποιο αδυσώπητο πλέγμα συσχετισμών τούς δένει αδιαχώριστα με τους μετανάστες και τους πρόφυγες ως θύματα του ίδιου θύτη.

Όλ' αυτά έχουν ξαναγίνει - όμως ο πολυτραγουδισμένος «λαός» είναι ζώο βραδύνοο και τυφλό, δεν θέλει να ξέρει τίποτα και δεν διδάσκεται από τις τραγωδίες του παρελθόντος, παρασέρνοντας και όσους ανέλπιδα αντιστέκονται στη μοίρα που πιθανότατα του αξίζει... Εκείνοι όμως που η συγκυρία τούς έφερε να χαράζουν πολιτική σήμερα, πώς θα δικαιολογηθούν στον εαυτό τους και στις ερχόμενες γενιές (αν υπάρξουν τέτοιες); Το Συμβούλιο Επικρατείας είναι το απαύγασμα του λεγόμενου νομικού πολιτισμού, εγγύηση της Δημοκρατίας και θεσμός απαραβίαστου κύρους που οι αποφάσεις του δεσμεύουν και τις ίδιες τις κυβερνήσεις. Εγώ λοιπόν θα πω ότι γίνεται τούτη τη στιγμή προπομπός μιας θανάσιμης τσουλήθρας της κοινωνίας μας προς τον ολοκληρωτισμό, το αρχαϊκό δίκαιο του αίματος και την αιματοβαμμένη εθνοφυλετική παράνοια - όπως ακριβώς έγιναν κάποιες από τις λαμπρότερες νομικές αυθεντίες της Βαϊμάρης... Και αυτό επίσης σημαίνει ότι η Δημοκρατία έχει τελειώσει: όλα τα υποθετικά ή πραγματικά συμβόλαια έχουν παραβιαστεί, το κράτος, υπόλογο μόνο στις ολιγαρχίες που φτιάχτηκε για να υπηρετεί, δεν προστατεύει ούτε εγγυάται κανενός δικαιώματα, δεν εκπροσωπεί καμία συλλογικότητα και --δεν χρειάζεται να το πω-- η αυτοσυντήρηση της κοινωνίας επιβάλλει να μη δεσμευόμαστε πλέον από τα διατάγματά του.

Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΡΑ

ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ
ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΡΑ

Δεν έχουμε άλλο τρόπο για να ακουστεί η φωνή μας, για να μάθετε το δίκιο μας. Τριακόσιοι (300) από εμάς ξεκινάμε Πανελλαδική Απεργία Πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στις 25 του Γενάρη.

Είμαστε μετανάστες και μετανάστριες από όλη την Ελλάδα. Ήρθαμε εδώ διωγμένοι από τη φτώχεια, την ανεργία, τους πολέμους, τις δικτατορίες. Οι πολυεθνικές της Δύσης και οι πολιτικοί υπηρέτες τους στις πατρίδες μας, δεν μας άφησαν άλλη επιλογή από το να ρισκάρουμε τις ζωές μας 10 φορές για να έρθουμε μέχρι την πόρτα της Ευρώπης. Η Δύση που καταληστεύει τον τόπο μας, με το απείρως καλύτερο βιοτικό επίπεδο από εκεί, είναι για μας η μοναδική ελπίδα να ζήσουμε σαν άνθρωποι. Ήρθαμε (με κανονική ή όχι είσοδο) στην Ελλάδα και δουλεύουμε για να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας. Βρισκόμαστε στην αναξιοπρέπεια και στο σκοτάδι της παρανομίας για να ωφελούνται οι εργοδότες και οι υπηρεσίες του κράτους από την άγρια εκμετάλλευση της εργασίας μας. Ζούμε από τον ιδρώτα μας και με το όνειρο κάποια στιγμή να αποκτήσουμε ίσα δικαιώματα με τους έλληνες συναδέλφους.

Το τελευταίο καιρό τα πράγματα έχουν γίνει πολύ δύσκολα για εμάς. Όσο κόβονται οι μισθοί και οι συντάξεις, όσο ακριβαίνουν τα πάντα, τόσο ο μετανάστης παρουσιάζεται ως φταίχτης, ως ο υπαίτιος για την εξαθλίωση και την άγρια εκμετάλλευση των ελλήνων εργαζομένων και μικροεπιχειρηματιών. Η προπαγάνδα φασιστικών και ρατσιστικών κομμάτων και οργανώσεων έχει πλέον γίνει η επίσημη γλώσσα του κράτους για το μεταναστευτικό. Η φρασεολογία τους αναπαράγεται πλέον αυτούσια από τα ΜΜΕ όταν μιλάνε για εμάς. Οι «προτάσεις» τους πλέον εξαγγέλλονται ως κυβερνητικές πολιτικές. Τείχος στον Έβρο, πλωτά στρατόπεδα και ευρωστρατός στο Αιγαίο, πογκρόμ και τάγματα εφόδου στις πόλεις, μαζικές απελάσεις. Πάνε να πείσουν τους έλληνες εργαζόμενους, πως συνιστούμε ξαφνικά απειλή για αυτούς, πως εμείς φταίμε για την πρωτοφανή επίθεση που δέχονται από τις ίδιες τους τις κυβερνήσεις.

Η απάντηση στο ψέμα και στη βαρβαρότητα πρέπει να δοθεί τώρα και θα την δώσουμε εμείς οι μετανάστες και μετανάστριες. Μπαίνουμε μπροστά με τη ζωή μας για να σταματήσουμε τώρα την αδικία σε βάρος μας. Ζητάμε την νομιμοποίηση όλων των μεταναστών/τριών, ζητάμε ίσα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους έλληνες εργαζομένους και εργαζόμενες. Ζητάμε από τους έλληνες συναδέλφους μας εργαζομένους, από κάθε άνθρωπο που τώρα υποφέρει κι αυτός από την εκμετάλλευση του ιδρώτα του, να σταθεί δίπλα μας. Να στηρίξει τον αγώνα μας, για να μην αφήσει να επικρατήσει και στο δικό του τόπο το ψέμα και η αδικία, ο φασισμός και η απολυταρχία των πολιτικών και οικονομικών ελίτ. Αυτό δηλαδή που έχει επικρατήσει και στις δικές μας πατρίδες και μας ανάγκασε να ξενιτευτούμε για να μπορέσουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια, εμείς και τα παιδιά μας.

Δεν έχουμε άλλο τρόπο για να ακουστεί η φωνή μας, για να μάθετε το δίκιο μας. Τριακόσιοι (300) από εμάς ξεκινάμε Πανελλαδική Απεργία Πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στις 25 του Γενάρη. Βάζουμε την ζωή μας σε κίνδυνο, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν είναι ζωή αυτή για ένα αξιοπρεπή άνθρωπο. Προτιμούμε να πεθάνουμε εδώ, παρά τα παιδιά μας να ζήσουν αυτά που περάσαμε εμείς.

Ιανουάριος 2011

Η Συνέλευση των μεταναστών απεργών πείνας

[ http://hungerstrike300.espivblogs.net ]

Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011

Κερατέα 2010: Νέες χωρικές εμπειρίες αντίστασης και υποκειμενοποίησης

Κερατέα 2010: Νέες χωρικές εμπειρίες αντίστασης και υποκειμενοποίησης

Κερατέα, 12 Δεκέμβρη 2010: δυο χρόνια μετά τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008, που μετασχημάτισαν τη χωρική εμπειρία της Μητρόπολης της Αθήνας, η ιστορία δεν έκλεισε. Όσοι βιάστηκαν να ξεμπερδέψουν με το ρεύμα της «εξέγερσης» και να ελέγξουν «θάβοντας» τις νέες ροές του στον υποτιθέμενο λάκκο της καθημερινής παθητικότητας που καλλιεργούν τα μίντια και η πολιτική σκηνή –κοινοβουλευτική και μη– του κυρίαρχου λόγου ενός κράτους-καταπιεστή, ενός αλλότριου μεγαμηχανισμού ρύθμισης των απωλειών της κρίσης του παγκόσμιου κεφαλαίου, ενός «ξενιστή»-οργανισμού ελέγχου της κοινωνικής πραγματικότητας και απονέκρωσης της ανθρώπινης δημιουργικότητας, έπεσαν «έξω». Το ρεύμα αυτό–υπόγειο–που ενώνει την κραυγή του «φτάνει πια!» και κυλάει στα αυτοδιαχειριζόμενα πάρκα της πόλης, στις συλλογικότητες που οργανώνονται συνεχώς, στα ανταλλακτικά παζάρια που φύτρωσαν και εδραιώθηκαν στην καταναλωτική μας πραγματικότητα, στις καθημερινές αντιστάσεις σε χώρους εργασίας και μη, αυτό το υπόγειο ρεύμα εκρήγνυται τώρα στην Κερατέα, μεταλλάσσοντας μια για πάντα την κοινωνική πραγματικότητα μιας κοινότητας που φαίνεται εδώ και ένα μήνα-αν και μακριά από κάθε τηλεοπτική και έντυπη προβολή–να ζει και να αντιστέκεται στα οδοφράγματα της οδού Λαυρίου.
Ένα από τα πιο κακοποιημένα προάστια λόγω της λεγόμενης εκσυγχρονιστικής αστικής ανάπτυξης, που έχει μετατρέψει τα μεσόγεια σε βιομηχανικό σκουπιδότοπο της Αττικής μιας–τουριστικής και αποσπασματικής–χρήσης, έχει πάρει εδώ και ένα μήνα το μονοπάτι της αντίστασης απέναντι σε τεράστιες αστυνομικές δυνάμεις καταστολής που έχουν αποκλείσει ολόκληρη περιοχή, για να υπερασπιστεί αρχικά ένα αυτονόητο για τη δημοκρατία του αστικού τους κράτους δικαίωμα: το δικαίωμα στο διάλογο ή το δικαίωμα να συναποφασίζει, τουλάχιστον, για τη ζωή και την γη της. Η μήπως ούτε αυτό; Θα μπορούσε να πει κανείς καλύτερα για να ακουστεί η κραυγή της άρνησής της στην άνωθεν επιβολή προειλημμένων αποφάσεων που θα αλλάξουν ριζικά το χαρακτήρα της περιοχής, αποφάσεις που, όπως οι περισσότερες, αποβλέπουν σε μια ανάπλαση «εν κενώ», ανάπλαση με βάση το κέρδος των εταιρειών και τα πολιτικά εμπλεκόμενα συμφέροντα, ανάπλαση που αγνοεί επιτήδεια την κοινωνική σύσταση, δηλαδή το αστικό «περιεχόμενο», των περιοχών που ευαγγελίζεται πως θα βελτιώσει (σε τι;).
«Ξημερώματα του Σαββάτου (12/12/2010), γύρω στις 4 το πρωί και ίσως λίγο νωρίτερα, μηχανήματα χωρίς πινακίδες τα οποία τα συνόδευαν αστυνομικοί, δηλαδή πρώτα ήρθαν τα μηχανήματα με τα ματ και έκλεισαν όλη την περιοχή και έκτοτε ο κόσμος δεν κατάφερε να ανέβει για να δει τι συμβαίνει και τώρα δεν υπάρχει πρόσβαση στην περιοχή με κανέναν τρόπο από κανέναν. […] Δεν το έχω ξαναζήσει αυτό και δεν μπορούσα ποτέ να αντιληφθώ την έκταση που παίρνουν τα πράγματα, τα βλέπουμε στις ειδήσεις, βλέπουμε να γίνονται διάφορα επεισόδια και μάλλον πρέπει να σου συμβεί εσένα για να καταλάβεις το μέγεθος της αυθαιρεσίας. Ειδικά το Σάββατο που ο κόσμος δεν είχε ακριβώς αντιληφθεί τις προθέσεις των ματ, υπήρχαν πραγματικά πολλά μικρά παιδιά και γυναίκες και ηλικιωμένοι, δηλαδή άνθρωποι που δεν θα κατάφερναν να το αντέξουν αυτό και σε δύσκολες καιρικές συνθήκες και ξαφνικά και τελείως απρόκλητα άρχισε η επίθεση, χωρίς εμείς να κινηθούμε εναντίον τους. Πέσανε δακρυγόνα και άρχισαν οι συμπλοκές. Έκτοτε οι επιθέσεις είναι καθημερινές, οι κλούβες, δεν μας αφήνουνε να δούμε και πόσες είναι αλλά αυξάνονται καθημερινά με γεωμετρική πρόοδο, έχουν όλες τις εγκαταστάσεις, ό,τι χρειάζονται, τους ανεφοδιασμούς τους με τρόφιμα, τις αλλαγές των φρουρών τους, έχουν αναπτυχθεί πλήρως. Η περιοχή δηλαδή έχει αποκλειστεί και δεν έχει αποκλειστεί από μας. Από κει και πέρα αγριότητες. Τι να πω; Δεν το πιστεύουμε. Απορώ όλη αυτή η οργή από πού βρίσκεται συσσωρευμένη. Μου περιέγραφε μια γυναίκα ηλικιωμένη, κοντά 70 χρονών, η οποία είχε τρέξει απελπισμένη και είχε κρυφτεί πίσω από μία ελιά και τα ματ τις έριχναν καπνογόνα και χημικά στο πρόσωπο, λες και είμαστε ζώα; Ή παιδιά, μεγάλοι άνθρωποι βγάζουν το καπέλο τους και το κεφάλι τους από πίσω είναι βαθουλωμένο. Μαυρισμένα μάτια, κλωτσιές στα πλευρά»
Οι κάτοικοι της Κερατέας χρειάστηκε να μάθουν από κοντά και για τα καλά τι σημαίνει καταστολή, τι σημαίνει αστυνομικό κράτος, τι σημαίνει αστική δημοκρατία στην απογυμνωμένη της μορφή. Αρχίζουν ίσως έτσι να βιώνουν (αν όχι να συνειδητοποιούν) τη λειτουργία ενός κράτους-μηχανισμού επιβολής της εξουσίας και προστασίας πρωτίστως του κεφαλαίου αντί των υποτιθέμενων αστικών δικαιωμάτων της ελευθερίας, της ισότητας, της ιδιοκτησίας και της ατομικής επιδίωξης· των δικαιωμάτων που αποτελούν τους στυλοβάτες της αστικής κοινωνίας, μα στ’ αλήθεια αυτά τα ίδια δεν οριοθετούν και την περιοχή της συναίνεσης στην εκμετάλλευσή μας από το κεφάλαιο, δηλαδή την παραίτηση από οποιαδήποτε επαναστατική ουτοπία ή πραγματική πάλη για το άνοιγμα ενός διαφορετικού κόσμου εδώ και τώρα και την αποδοχή του καταναλωτικού (επιστημονικοτεχνικού) νεωτερικού ονείρου που σιγά-σιγά μετατρέπεται στον χειρότερο εφιάλτη ακόμη και για εκείνους που νόμιζαν πως είχαν εξασφαλίσει τα προνόμιά τους;
Αλλά οι κάτοικοι της Κερατέας δεν ήρθαν μόνο αντιμέτωποι με τη «δουλειά» της αστυνομίας, όπως μοιάζει να είναι για όλους όσους δεν βρίσκονται εκεί και για όλους όσους συνεχίζουν να τυποποιούν τις καθημερινές πληροφορίες μέσα από τα δίκτυα ενημέρωσης των μίντια η ρίψη δακρυγόνων, καπνογόνων, κρότου-λάμψης, ελαστικών σφαιρών και η σωματική επίθεση ή όπως ακόμη έμοιαζε και για τους ίδιους τους κατοίκους της Κερατέας πριν από λίγο καιρό, όταν έβλεπαν στις ειδήσεις τα επεισόδια του Δεκέμβρη (2008) ή τις συμπλοκές στις μεγάλες διαδηλώσεις που ακολούθησαν έκτοτε.
«Βλέπαμε στην τηλεόραση τα επεισόδια που γίνονταν στην Αθήνα και λέγαμε τι πράγματα είναι αυτά και λέγαμε πως ναι, η αστυνομία κάνει τη δουλειά της. Τώρα καταλάβαμε για τα καλά ποια δουλειά ήταν αυτή. Τώρα καταλαβαίνουμε τι συνέβαινε».
Είδαν, επίσης, τα ματ να ψεκάζουν με χημικά τα ξύλα που προορίζονταν για να ανάψουν φωτιά τα βράδια στα οδοφράγματα, τα είδαν να τρυπάνε τα πλαστικά μπουκάλια με το νερό που είχαν συγκεντρωθεί για τους ανθρώπους που παρέμεναν ατελείωτες ώρες στο δρόμο, βρήκαν τα αυτοκίνητά τους αρχικά παραβιασμένα μέσα στα χωράφια και μετά σπασμένα, όχι για να ανοίξει ο δρόμος αλλά για να πάρουν οι κλούβες μια πιο προνομιακή θέση στον χωρικό πόλεμο της οδού Λαυρίου. Έγιναν δηλαδή αυτόπτες μάρτυρες μιας ριζικής αντιστροφής των κοινωνικών σταθερών που μέχρι τότε αναγνώριζαν ως θεμιτές, αναμενόμενες και «νόμιμες» και έτσι η βία και η καταστολή (αλλά όχι μόνο) κατάφεραν να φέρουν στην επιφάνεια αυτό που η πιο βαθιά εκμετάλλευση και αποξένωση μέχρι τώρα δεν είχε καταφέρει: ένα ρευστό συλλογικό υποκείμενο που βγήκε Χριστουγεννιάτικα στους δρόμους, άφησε την οικογενειακή εορταστική εστία κενή, έκλεισε με αγανάκτηση την τηλεόραση, έσβησε τα φώτα του Χριστουγεννιάτικου δέντρου, πήρε τα κουραμπιεδάκια και τα μελομακάρονα υπό μάλης και πήγε να ψήσει, να γλεντήσει, να πιει και να φωνάξει στο δρόμο και στα χωράφια, υπό τις μυρωδιές των καμμένων πλαστικών και των χημικών, τους ήχους των μολότοφ και των κρότου-λάμψης, επινοώντας όχι μόνο νέα κάλαντα για αυτή την καινούργια χρονιά, αλλά ταυτόχρονα χτίζοντας από μόνο του, αυθόρμητα, χωρίς καθοδήγηση, νέες κοινωνικές σχέσεις σε νέους χώρους, οικοδομώντας νέες χωρικές εμπειρίες που γεννούν νέες κοινωνικές διασυνδέσεις. Ο δρόμος ανάμεσα στο πρώτο οδόφραγμα της εισόδου της Κερατέας και στο μπλόκο των ματ, μια απόσταση που αναπροσαρμόζεται και επαναμορφοποιείται σχεδόν καθημερινά από το αποτέλεσμα της εκάστοτε βραδινής οδομαχίας, έγινε η απογευματινή βόλτα όλων των ηλικιών της κοινότητας. Έτσι ήρθε ο κόσμος τα-πάνω-κάτω, αλλά δεν ήρθε από την αστυνομία, ούτε ίσως από τη βία που αποτελεί το καθημερινό θέατρο σκιών της οδού Λαυρίου, ήρθε από το πλησίασμα των ανθρώπων μέσα σε μια νέα χωροχρονική πραγματικότητα, ρευστή, σαν κινούμενη άμμος, που καθημερινά απλώνεται στις απλές σχέσεις αλληλεγγύης και κοινωνικότητας που αναπτύσσονται πέρα και μακριά από τις γνωστές κοινωνικές νόρμες. Εδώ διαμορφώνεται μια νέα πραγματικότητα, η ανάκτηση του «δρόμου» ως διαδρομή, ως δίοδος, ως πέρασμα που φέρει τα ίχνη της κοντινής ζωντανής παρουσίας των υποκειμένων που τον περπατούν, τον βιώνουν, τον μετασχηματίζουν, τον ορίζουν ως χώρο μάχης ή γλεντιού, ενός σημείου που δείχνει μόνο μια κατεύθυνση και δεν αποτελεί οργανικά εργαλειακό κομμάτι ενός αφηρημένου συστήματος διάταξης τηλε-χώρου.
Αυτός ο αμφισβητούμενος κοινωνικός χώρος που αναπροσαρμόζεται καθημερινά με νέους όρους δημιουργώντας ροές και υβρίδια χωρικής κοινωνικότητας σε συνθήκες μετάβασης επαναφέρει στην ορατότητα το περιεχόμενο της πόλης που βρίσκεται ως υπόστρωμα αλλά και υποτάσσεται στη μορφή της πόλης, δηλαδή στους θεσμούς, στις σχέσεις εξουσίας, στα πολιτικά μορφώματα, στα μέσα επικοινωνίας τα οποία αποτελούν έκφραση ενός κυρίαρχου λόγου εξουσίας-επί. Ο αμφισβητούμενος, δηλαδή, χώρος της αρνητικής διεκδίκησης φέρει στην επιφάνεια του ορατού τις άμεσες και αδιαμεσολάβητες κοινωνικές σχέσεις των κατακερματισμένων, στον ιδιωτικό χωροχρόνο της καπιταλιστικής νεωτερικότητας, υποκειμένων και μαζί φέρει στην επιφάνεια την αντι-εξουσία του κοινωνικού πλέγματος που ήδη υπάρχει στις συγκεκριμένες κοινωνικές σχέσεις της «κάθε-μέρας». Ωστόσο, είναι σημαντικό να αναρωτηθεί κανείς, ποια είναι η ποιότητα αυτών των κοινωνικών σχέσεων, στη συγκεκριμένη περίπτωση της κοινωνίας της Κερατέας; Και αυτό είναι σημαντικό για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε με αν και ποιον τρόπο μετασχηματίζονται και προς ποια κατεύθυνση;
Πολλοί υποψιάζονται πως η κινητοποίηση στην Κερατέα έχει ένα καθαρά τοπικιστικό χαρακτήρα και πως οι ίδιοι άνθρωποι σε μια ενδεχόμενη αντίδραση σε μια κοινωνική αδικία μακριά από την περιοχή τους θα παρέμεναν απαθείς παρατηρητές στα σπίτια τους, αμετακίνητοι στις καθημερινές δραστηριότητές τους, σχολιάζοντας χαλαρά επί του καναπέως όσα διαστρεβλωμένα αναμεταδίδουν οι τηλεοράσεις. Από την άλλη πλευρά, πολλοί επίσης σκέφτονται πως η κοινωνία της Κερατέας, μια κοινωνία που μπορεί να χαρακτηρίζουν συντηρητική ή μικροαστική, (αυτοί ή εμείς πού ζούμε;) δεν μπορεί να διατυπώσει επαναστατικές διεκδικήσεις και πως τα αιτήματά της περιορίζονται στο πλαίσιο μικροαστικών αιτημάτων που θα σταματήσουν αμέσως μόλις ικανοποιηθούν, δηλαδή δεν μπορούν εκ προοιμίου να έχουν καθολικότερο ή πιο πολιτικό χαρακτήρα ρήξης. Είναι, από μια πρώτη άποψη εμφανές, πως οι κάτοικοι της Κερατέας δεν επιθυμούν την κατάλυση του κράτους. Αντίθετα, ακόμη προσβλέπουν σ’ αυτό και το επικαλούνται, ως κράτος δικαίου, γι’ αυτό άλλωστε μεταχειρίζονται μέσα όπως είναι η προσφυγή τους στα αστικά δικαστήρια για να δικαιωθούν. Ωστόσο, αντιλαμβάνονται πλέον ξεκάθαρα την μεταστροφή από κράτος δικαίου σε ένα παράνομο κράτος προστασίας των συμφερόντων του κεφαλαίου, αντιλαμβάνονται πως έχουν απέναντί τους όχι μόνο ένα κράτος που θέλει να τους επιβάλλει τη χωματερή αλλά ένα κράτος που τους υποβιβάζει σε ανθρώπους-σκουπίδια, τους εντάσσει στο καταραμένο απόθεμα του περιθωρίου όσων δεν μπορούν–με τις πράξεις ή την ίδια την κοινωνική τους υπόσταση–να χωρέσουν στην καλοσχεδιασμένη μηχανή αναπαραγωγής της εμπορευματοποιημένης μας καθημερινότητας η οποία μετατρέπει ολόκληρες περιοχές, χώρες, υποκείμενα, σχέσεις σε μια απέραντη waste land. (Ή μάλλον το κεφάλαιο το κάνει αυτό αλλά το κράτος το βοηθά να το διεκπεραιώσει). Και αυτοί που δεν χωράνε αυξάνονται κάθε μέρα με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Ίσως σε αυτό το σημείο δεν έχει και τόσο σημασία αν οι κάτοικοι της Κερατέας έχουν συνειδητοποιήσει ή όχι ότι αυτή η αντίσταση που καθημερινά επιχειρούν ίσως δεν είναι ικανή να σταματήσει τη δημιουργία της χωματερής, να σταματήσει την ισοπεδωτική δύναμη του καπιταλισμού. Ίσως δεν έχει σημασία αν υπήρξαν ποτέ ακτιβιστές. Και δεν έχει σημασία γιατί το πιο σημαντικό είναι «η άρνησή τους να διαμορφώσουν τις δραστηριότητές τους σύμφωνα με τη συνείδηση του κεφαλαίου, η απόφαση να πάρουν έναν χώρο ή μια στιγμή στα χέρια τους και να οργανώσουν τη ζωή τους σύμφωνα με τις δικές τους αποφάσεις» και όχι η ανίχνευση της ταξικής τους συνείδησης ή όχι (αν μπορούμε πια να κάνουμε αυτή τη διάκριση). Σημασία έχει πως συμμετέχουν σε μια διαδικασία που μεταμορφώνει την καθημερινή τους πραγματικότητα.
«Αισθάνομαι απελπισμένος. Αισθάνομαι απελπισμένος για τον εαυτό μου, τη ζωή που έζησα μέχρι τώρα και το μέλλον των παιδιών μου. Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα φτάσω 70 χρονών και θα βρίσκομαι αντιμέτωπος εγώ με την αστυνομία να πετάω μολότοφ».
Γιατί επιμένουν; Αφού ήδη ένα μήνα δεν κατάφεραν να κάνουν το θέμα γνωστό από τα μίντια, αφού ήδη ένα μήνα που βρίσκονται στο δρόμο συνεχίζουν να δέχονται την καταστολή και το ξύλο, αφού ήδη ένα μήνα τίποτε δεν άλλαξε στον τρόπο που τους αντιμετωπίζει το κράτος, η αστυνομία και η αστική δικαιοσύνη, γιατί επιμένουν; Και όχι μόνο αυτό. Πώς έφτασαν στο σημείο οι ηλικιωμένοι να μαζεύουν όλα τα άδεια μπουκάλια από το αλκοόλ που καταναλώνεται τα κρύα βράδια δίπλα στις φωτιές για να μπορέσουν τα παιδιά (πολλές φορές τα παιδιά τους) να φτιάξουν τον εξοπλισμό για τη βραδινή μάχη; Πώς έφτασαν στο σημείο οι ηλικιωμένες γυναίκες να μιλάνε για τις μολότοφ, πώς έφτασαν στο σημείο να παραμένουν όλοι απαθείς όταν σκάνε δίπλα τους τα καπνογόνα και οι κρότου-λάμψης; Πώς έφτασαν τελικά στο σημείο να κινούνται προς τα μπρος αντί να τρέχουν πίσω, να λένε «όχι» αντί να σκύβουν το κεφάλι και να δέχονται την απόφαση κάποιων άλλων πάνω τους; Πώς έφτασαν στο σημείο να βιώνουν τη βία και να εκφράζουν καθημερινά αντι-βία οι νοικοκυραίοι; Μήπως είναι τελικά αυτή μια αντίσταση που πάει πιο πέρα από τη διεκδίκηση ενός μικροαστικού αιτήματος μιας μικροαστικής κοινότητας ή κοινωνίας; Μήπως είναι τελικά όλα αυτά μια νέα ποιότητα στις διεκδικήσεις που θα μπορούσε να θεωρηθεί μια αλλαγή που επέφερε στην ίδια την ποιότητα του κοινωνικού ανταγωνισμού ο Δεκέμβρης; Κι αν το αίτημά τους είναι όντως μικροαστικό γιατί δεν επέλεξαν μια αντίστοιχη μικροαστική διεκδίκηση (βλ. διαδρόμους υπουργείων) αντί να ξεροσταλιάζουν ένα μήνα στο κρύο και να εισπνέουν κάθε μέρα τα χημικά; Μήπως αρχίζει να αποκτά ενδιαφέρον αυτή η υποκειμενοποίηση των κατοίκων σε σχέση με τη ριξηγενή στάση τους; Φαίνεται στην περίπτωση της Κερατέας πως η κραυγή της υποκειμενικότητας και της άρνησης, αυτή η άναρθρη αλλά συγκεκριμένη κραυγή του «φτάνει πια» που πάει πέρα από τις διεκδικήσεις και τα αιτήματα, ξεχειλίζει ξαφνικά από το δοχείο της αντικειμενικότητας, της θετικότητας και της εργαλειακής αφηρημένης πραγματικότητας της αστικής μας κοινωνίας, γίνεται ορατή κι έτσι υπάρχει. Εκεί η μορφή ξεπερνούσε στο περιεχόμενο, εδώ το περιεχόμενο κατακλύζει τη μορφή.
Οι νέες χωρικές εμπειρίες αντίστασης που εμφανίζονται στην Κερατέα δεν συντονίζονται σε καμία βάση επίσημης ή γνωστής μέχρι τώρα συνδικαλιστικής ή «από τα πάνω» οργάνωσης. Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν ή ξαναχτίζουν τις–κατεστραμμένες, κομματιασμένες–άμεσες κοινοτικές τους σχέσεις (όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους, έχουν μεγαλώσει μαζί, συνδέονται με δεσμούς φιλίας ή συγγένειας κι όσοι δεν γνωρίζονται γίνονται τώρα οικείοι, φίλοι, γείτονες, σύντροφοι) για να οργανώσουν μπλόκα απέναντι στις κλούβες των ματ που έρχονται να αλλάξουν βάρδια, να ανάψουν φωτιές, να εξοπλιστούν, να φτιάξουν κάθε μέρα νέα οδοφράγματα, να χτίσουν πρόχειρα καταλύματα, να μην αφήσουν ούτε για μια στιγμή κενό, αδιεκδίκητο το χώρο. Βρίσκονται οι ίδιοι εκεί, τώρα, για όλους αυτούς, οργανώνοντας την κοινωνική τους καθημερινότητα γύρω από τα οδοφράγματα, χρησιμοποιώντας κοινωνικούς πόρους (φράσσουν το δρόμο με τα απορριμματοφόρα ή άλλα αυτοκίνητα του δήμου ή αλλοιώνουν το φωτιστικό πεδίο της βραδινής μάχης σβήνοντας τα κοινοτικά φώτα και αφήνοντας ορατό μόνο το χώρο όπου βρίσκεται το μπλόκο των αστυνομικών δυνάμεων), συλλογικοποιώντας με κάθε δυνατό τρόπο τη δράση τους. Η χωρική αποτύπωση αυτής της δράσης γεννά νέο χώρο και ο νέος χώρος γεννά ή επανιδρύει άλλου τύπου κοινωνικές σχέσεις, πέρα και μακριά από τις κοινωνικές εμπράγματες μορφές της αξίας, του χρήματος, του εμπορεύματος. Η χωρική μετατόπιση της κοινωνικότητας επανασυνδέει το χώρο με τις συνθήκες του, δηλαδή τον ενώνει με το κοινωνικό του περιεχόμενο, με τα υποκείμενα που τον βιώνουν όχι ως αλλότριο κομμάτι της εμπορευματικής λογικής της αγοράς αλλά ως «τόπο» δικό τους. Επαναεδαφικοποιεί το κοινό.
Κανείς δεν μπορεί να ξέρει πού θα καταλήξει αυτή η «υπερχείλιση» της ανθρώπινης ενέργειας στην Κερατέα. Όπως κανείς δεν μπορεί να ξέρει πού θα καταλήξει η υπερχείλιση της ανθρώπινης ενέργειας στο πάρκο Ναυαρίνου στα Εξάρχεια, που διαμορφώθηκε μέσα από τη συρροή της ανθρώπινης δραστηριότητας εκατοντάδων ανθρώπων άγνωστων μεταξύ τους οι οποίοι, μέσα σε συνθήκες φιλίας και συντροφικότητας, έσκαψαν, φύτεψαν, έχτισαν, κουβάλησαν, σχεδίασαν, απελευθέρωσαν ένα χώρο κοινοτικό, που δεν έχει πάρει οριστική μορφή και μακάρι να μην πάρει ποτέ μια οριστική μορφή, κανένα «τέλος», αλλά να παραμείνει μια διαδικασία, μια κίνηση που αποτυπώνει χωροχρονικά την άρνηση στην άρνησή μας από ένα απάνθρωπο σύστημα.
Και κανένα τέτοιο κείμενο δεν μπορεί να πει κάποια «αλήθεια» που δεν ακούγεται, ούτε και να σταθεί στο πλευρό κανενός «αδικημένου», ούτε να αντικειμενικοποιήσει ή να μελετήσει κανένα φαινόμενο. Παραμένει στο ατελές επίπεδο της κραυγής που ενώνεται με όλες όσες ακούγονται, ακόμη πιο δυνατά τελευταία, στην Κερατέα, στα Εξάρχεια, στα διόδια, στα μέσα μεταφοράς, σε όλους τους κοινωνικούς χώρους ή τις προσωπικές στιγμές που θέλουν να πουν ή λένε «όχι» στο εργαλειακό, ομογενοποιημένο, εκχρηματισμένο και κατακερματισμένο παρόν του καπιταλιστικού habitus· μιας κραυγής (όχι απελπισίας και ήττας, παθητικότητας, μοιρολατρίας και ιδεοληψίας) ελπίδας, άρνησης και αντιεξουσίας που συνηχεί παντού σε όλον τον κόσμο μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο.

Κατερινα Νασιοκα/Πουέμπλα, 1-2011


Αναρτήθηκε από antixytax στις 8:29 π.μ. 0 σχόλια Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου BlogThis! Μοιραστείτε το στο Twitter Κοινή χρήση στο Facebook Μοιραστείτε το στο Google Buzz
Ετικέτες ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, ΕΥΡΩΖΑΠΑΤΙΣΤΑΣ, ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΝΑΣΙΟΚΑ
Παλαιότερες αναρτήσεις Αρχική σελίδα
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)