Μπορούμε να τους νικήσουμε με ένα πολιτικό εργατικό κίνημα ρήξης με το σύστημα
Tην πόρτα προς την κοινωνική κόλαση άνοιξε η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου. Το ερώτημα που τίθεται τώρα είναι εάν μπορούμε να τους σταματήσουμε, εάν και πώς μπορούμε να τους ανατρέψουμε. Μέσα στην εργατική τάξη και τον κόσμο της δουλειάς, παλεύουν η ηττοπάθεια με την αγανάκτηση, η μοιρολατρία με την τάση του αγώνα (ακόμα και της εξέγερσης), η απογοήτευση με το «δεν πάει άλλο». Αυτό που λείπει είναι η ελπίδα και η πεποίθηση ότι μπορεί τα πράγματα να πάνε αλλιώς. Κι αυτό είναι δικό μας καθήκον!
Απέναντι στον κοινωνικό Μεσαίωνα που φέρνουν, ορθώνουμε τη δυνατότητα ενός άλλου πολιτικού κινήματος ανατροπής, ενός εργατικού εξεγερτικού «Δεκέμβρη» που δεν θα εξαντλείται στη διαμαρτυρία, αλλά με σαφείς πολιτικούς στόχους θα επιβάλει μια άλλη πορεία για τη χώρα, θα φέρνει στο προσκήνιο το περιεχόμενο και τα όργανα της εργατικής πολιτικής. Για ένα εργατικό και νεολαιίστικο «Πολυτεχνείο» της εποχής μας ενάντια στη χούντα κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ, που θα πάει ακόμα πιο μακριά από τον Νοέμβρη του ’73, κλονίζοντας την αστική κυριαρχία και ανοίγοντας το δρόμο για την επαναστατική ανατροπή της. Γιατί θα συνδυάζει ταξικά και αντικαπιταλιστικά την πρωταρχική πάλη για το κοινωνικό πρόβλημα, με τον αγώνα για τις δημοκρατικές ελευθερίες και τη δυνατότητα του λαού να αποφασίζει για την τύχη του, να εκπέμπει διεθνιστικό μήνυμα αντίστασης.
Μπορούν να γίνουν τέτοια πράγματα; Με την επιβολή της «θεραπείας - σοκ» από κυβέρνηση - ΕΕ - ΔΝΤ μπαίνουμε σε νέα φάση. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και ο Γ. Παπανδρέου θα υποστούν βαρύ πλήγμα. Γι’ αυτό ξεδιπλώνονται όλα τα στηρίγματα του συστήματος. Από την «ανοικτή διακυβέρνηση» περνάμε στην ανοικτή καταστολή και την τρομολαγνεία, με το... σερίφη Χρυσοχοΐδη σε πρώτο πλάνο. Ο Σαμαράς διαφωνεί με το ΔΝΤ, αλλά όχι με την κατεύθυνση σύνθλιψης. Η Ντόρα προαλείφεται για κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, ενώ ο... Καρατζαφύρερ δηλώνει έτοιμος για κάθε χρήση. Θα καταφέρουν να σπρώξουν τους εργαζόμενους στον κοινωνικό βυθό του ατομισμού, του κανιβαλισμού, του ρατσισμού, της ακροδεξιάς (όπως γίνεται στην Ουγγαρία) ή θα μπούμε σε μια διαρκή άνοιξη του κινήματος, ένα νέο εξεγερτικό Μάη, μια αντεπίθεση αριστερής αντικαπιταλιστικής πολιτικής;
Υπάρχουν δυνατότητες. Για πρώτη φορά τις τελευταίες δεκαετίες προωθείται μια αντιδραστική τομή που οδηγεί σε μεγάλη απόλυτη χειροτέρευση τους εργαζόμενους. Επίσης, κτυπιούνται σκληρά και τα μεσαία στρώματα, διαρρηγνύεται η συμμαχία τους με την αστική τάξη. Αλλά, τίποτα δεν θα γίνει από μόνο του. Τώρα πρέπει να μπει μπροστά η αντικαπιταλιστική Αριστερά, με μια συνολική πολιτική και αγωνιστική απάντηση διαρκείας και πεποίθηση ότι μπορούμε να τους ανατρέψουμε.
Ποιος και πού θα δώσει τη μάχη; Όχι, κυρίως τα κόμματα ή τα κομματίδια της Αριστεράς, περισσότερο δε το καθένα χωριστά. Όχι στη Bουλή ή στους διαδρόμους. Όχι συντεχνιακά ο κάθε κλάδος χωριστά. Τη νίκη θα φέρει ένα μαζικό και ενωτικό πολιτικό κίνημα ανατροπής, στηριγμένο πρώτα και κύρια στα πρωτοβάθμια σωματεία των εργαζομένων και σε άλλες εργατικές και λαϊκές πρωτοβουλίες βάσης. Ένα κίνημα, που θα κατακτά τον αναγκαίο πολιτικό εξοπλισμό για να συγκρουστεί νικηφόρα: Θα παλέψει για να μην περάσει η επίθεση, για την ανατροπή του Προγράμματος Σταθερότητας - Σύνθλιψης και των νέων υπεραντιδραστικών μέτρων. Θα καταδικάσει χωρίς περιστροφές την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (που συνειδητά και προς όφελος του κεφαλαίου φέρνει ΕΕ - ΔΝΤ για τη βρόμικη δουλειά), θα παλέψει για την ανατροπή της «από τα κάτω και από τα αριστερά», γιατί είναι εξαιρετικά επικίνδυνη. Απαιτείται γραμμή ρήξης με την ΟΝΕ και την ΕΕ, γιατί είναι συνένοχοι στο έγκλημα, έχουν τα ίδια απαίσια χαρακτηριστικά με το ΔΝΤ. Προχθές ο Όλι Ρεν ζήτησε κι αυτός μείωση μισθών και στον ιδιωτικό τομέα. Ο στόχος της αντικαπιταλιστικής αποδέσμευσης - εξόδου από ΟΝΕ και ΕΕ έρχεται στο προσκήνιο. Ένα κίνημα που θα βροντοφωνάξει έξω το ΔΝΤ και θα παλέψει για ένα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα για την παύση πληρωμών και την κατάργηση του χρέους, το πέρασμα των τραπεζών στο Δημόσιο, την αύξηση των μισθών, τη μείωση των ωρών εργασίας κ.λπ.
Ένα τέτοιο εργατικό, λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα ανατροπής δεν μπορεί παρά να είναι ενωτικό και δημοκρατικό στη βάση του, να στηρίζεται στα δικά του όργανα και συνελεύσεις. Γι’ αυτό είναι απαραίτητο να στηριχθούν αποφασιστικά από όλη την Αριστερά οι πρωτοβουλίες ανεξάρτητης συσπείρωσης των πρωτοβάθμιων σωματείων, να υπάρξει ρήξη και σαφής διαφοροποίηση από τις υποταγμένες ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ και συνδικαλιστική γραφειοκρατία, να υπερβεί τον απομονωτισμό του ΠΑΜΕ και την αναρχική εκτόνωση της φάσης. Αυτή η επιλογή πρέπει να σφραγίσει και η φετινή Πρωτομαγιά. Ένα τέτοιο κίνημα μπορεί να συσπειρώσει κόσμο από την εργαζόμενη βάση του ΠΑΣΟΚ, ακόμα και της Δεξιάς, χωρίς αυταπάτες για τις ηγεσίες τους. Το βάθεμα του πολιτικού περιεχομένου και η όξυνση των μορφών πάλης θα δημιουργήσει συνθήκες πολιτικής κρίσης. Θα αλλάξει ο φόβος στρατόπεδο, θα μπλοκαριστεί η συνολική επίθεση. Εδώ θα κριθεί και η Αριστερά. Όχι σε «ταξικές» ή «ενωτικές» πλειοδοσίες. Ο κόσμος της Αριστεράς αναζητά μια ενωτική ανατρεπτική απάντηση, γιατί αισθάνεται και την απειλή και τη δυνατότητα. Διεργασίες και πρωτοβουλίες πληθαίνουν. Όλες οι μαχόμενες δυνάμεις πρέπει να ανταποκριθούν στην επείγουσα ανάγκη αγωνιστικής ταξικής ενότητας μέσα στο μαζικό κίνημα σε μια ανατρεπτική κατεύθυνση. Οι ίδιοι οι αγωνιστές της Αριστεράς (οργανωμένοι και ανένταχτοι) πρέπει να ξεσηκωθούν για να ανοίξουν δρόμο. Με συνείδηση βέβαια ότι το πρόβλημα της Αριστεράς δεν ξεκινά από την πολυδιάσπασή της. Αυτό είναι αποτέλεσμα της στρατηγικής της ανεπάρκειας. Κι εδώ μπορούν να συμβάλουν το ενωτικό αντικαπιταλιστικό εγχείρημα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η προσπάθεια του ΝΑΡ για την κομμουνιστική επαναθεμελίωση.
Μα μπορούν να γίνουν όλα αυτά, με βάση τη σημερινή καχεκτικότητα του κινήματος; Υπάρχουν συγκυρίες όπου ο πολιτικός χρόνος συμπυκνώνεται, όπου οι μάζες συνειδητοποιούν σε λίγες μέρες, σε λίγους μήνες όσα προσπέρασαν για δεκαετίες. Σε τέτοιες στιγμές ζούμε. Η επαναστατική Αριστερά θα δώσει λυσσαλέα κάθε μάχη, μικρή ή μεγάλη, εκπροσωπώντας όμως την ανάγκη και δημιουργώντας τους όρους για ένα άλλο νικηφόρο κίνημα και Αριστερά, για την εξέγερση που έχει ανάγκη η εποχή μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου