Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

Η Ελληνική Πομπηία, του Δ.Καζάκη

Δευτέρα, 26 Σεπτεμβρίου 2011



Οι τελευταίες ημέρες της Πομπηίας ήταν ένα πολυδιαβασμένο ιστορικό μυθιστόρημα του 19ου αιώνα που δημοσίευσε το 1835 ο Έντουαρντ Μπούλγουερ Λίτον. Σ’ αυτό ο συγγραφέας προσπάθησε να αποδώσει όχι απλά τον χαμό της αρχαίας ρωμαϊκής πόλης κάτω από τις στάχτες και την λάβα του Βεζούβιου, αλλά το τέλος ενός ολόκληρου κοινωνικού συστήματος βυθισμένου στην πιο απόλυτη παρακμή και διαφθορά. Τις τελευταίες ημέρες της ζει και η ελληνική Πομπηία καθώς οι πιο ασυνείδητοι και πορωμένοι εκπρόσωποι ενός βαθύτατα παρακμασμένου συστήματος αδυνατούν να βρουν άλλη λύση εκτός από την επίσημη ελεγχόμενη πτώχευση της χώρας και του λαού της, η οποία ισοδυναμεί με καταστροφή ανάλογη με εκείνη που έσπειρε ο Βεζούβιος.

Στο 99,9% έχουν ανέλθει οι πιθανότητες χρεοκοπίας της Ελλάδας σύμφωνα με τους αναλυτές της αγοράς ασφάλισης κινδύνου έναντι αθέτησης πληρωμών (credit default swap - CDS) που επικαλείται σε δημοσίευμά του το CNN (20/9). Σύμφωνα με το δημοσίευμα, οι επενδυτές που συνομολογούν συμφωνίες ανταλλαγής κινδύνου έναντι αθέτησης πληρωμών, στοιχήματα δηλαδή για το αν θα υπάρξει ή όχι πτώχευση μιας χώρας, τιμολογούν σε σχεδόν 100% (99,9%) την πιθανότητα αθέτησης των υποχρεώσεων του ελληνικού χρέους.

Στοιχεία της εταιρείας ερευνών Markit που παραθέτει το CNN δείχνουν πως η πιθανότητα αθέτησης των υποχρεώσεων του πορτογαλικού χρέους ανέρχεται στο 62%, του ιρλανδικού χρέους στο 51%, του ιταλικού χρέους στο 33% (πριν την ανακοίνωση της υποβάθμισης από την S&P) και του ισπανικού χρέους στο 28%. Όπως αναφέρει το CNN, η πτώχευση της Ελλάδας θα μπορούσε να οδηγήσει τους επενδυτές να εγκαταλείψουν το χρέος και των άλλων προβληματικών ευρωπαϊκών οικονομιών, συμπεριλαμβανομένης της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας, της Ιταλίας και της Ισπανίας. Έτσι, ενώ η Ελλάδα έχει εξωτερικό χρέος 300 δισ. ευρώ, που πιστεύεται ότι είναι ως επί το πλείστον στα χέρια των ευρωπαϊκών τραπεζών, αθροιστικά το χρέος και των πέντε ανωτέρω κρατών ανέρχεται σε 2,8 τρισ. ευρώ.

Αν λοιπόν υποθέσουμε ότι τα ομόλογα των πέντε κρατών που βρίσκονται κατά κύριο λόγο στα χαρτοφυλάκια ευρωπαϊκών τραπεζών υποστούν μια ελάχιστη δυνατή απώλεια της τάξης του 10% επί της ονομαστικής τους αξίας, τότε μιλάμε για ζημιά της τάξης τουλάχιστον των 280 δις ευρώ. Μια ζημιά που οι τράπεζες θα πρέπει να αναπληρώσουν με αυξήσεις κεφαλαίου. Από πού; Βέβαια η ζημιά από τα κρατικά ομόλογα των πέντε χωρών μπορεί κάλλιστα να είναι πολύ υψηλότερη μιας και τα ελληνικά ομόλογα έχουν χάσει μέχρι σήμερα πάνω από το 50% της ονομαστικής αξίας τους, τα Πορτογαλικά το 40%, τα Ιρλανδικά το 35%, ενώ τα Ιταλικά και Ισπανικά γύρω στο 20%. Για να διαπιστώσει κανείς πόσο στημένο ήταν το όλο παιχνίδι με τα πρόσφατα «τεστ αντοχής» των τραπεζών της ευρωζώνης, αρκεί να δει ότι κανενός είδους τέτοιο σενάριο δεν συμπεριλήφθηκε και έτσι η εκτιμώμενη κεφαλαιακή ενίσχυση των τραπεζών περιορίστηκε στα 2,7 δις ευρώ.

Η κατάσταση αυτή έχει οδηγήσει τις κεντρικές τράπεζες ανά τον κόσμο σε αυξανόμενες αγορές χρυσού. Προβλέπουν καταρρεύσεις οικονομιών και τραπεζών στην ευρωζώνη και επομένως μεγάλη αστάθεια στο δολάριο και το ευρώ. Έτσι επιχειρούν να ενισχύσουν τα αποθεματικά τους σε χρυσό για να μειώσουν την εξάρτησή τους από τα αποθεματικά νομίσματα. Έτσι οι καθαρές αγορές χρυσού από τις κεντρικές τράπεζες το τελευταίο διάστημα ήταν οι μεγαλύτερες της τελευταίας εικοσαετίας. Ενώ τον αμέσως επόμενο χρόνο εκτιμάται ότι οι αγορές χρυσού από τις κεντρικές τράπεζες θα είναι οι μεγαλύτερες από την εποχή της κατάρρευσης του Bretton Woods πριν 40 χρόνια (FT, 19/9).

Η τάση αυτή έχει εκτοξεύσει την τιμή του χρυσού σε πάνω από 1.900 δολ. η ουγγιά και οι εκτιμήσεις είναι ότι μέχρι το τέλος του χρόνου θα έχει ξεπεράσει τα 2.300 δολ. η ουγγιά. Αξίζει τον κόπο να σημειώσουμε ότι από αυτήν την τάση εξαιρείται η Τράπεζα της Ελλάδας, η οποία συνεχίζει να μειώνει τα αποθέματα σε χρυσό που διαθέτει. Κι ενώ οι χώρες που διαθέτουν αξιοποιήσιμα κοιτάσματα χρυσού τα χρησιμοποιούν για να ενισχύσουν την νομισματική τους θέση, η Ελλάδα έχει χαρίσει τα δικά της κοιτάσματα χρυσού σε μια ιδιωτική κοινοπραξία. Τι τα χρειάζεται η Ελλάδα; Η τύχη της υπό καθεστώς τρόικας και ευρώ είναι προγραμμένη.

Εν μέσω μιας τέτοιας τρικυμίας, η συζήτηση για το τι μπορεί να γίνει με την Ελλάδα έχει περάσει σε μια νέα φάση. Πριν λίγο καιρό η συζήτηση στα επιτελεία της ευρωζώνης αφορούσε όχι το αν, αλλά το πότε θα πτωχεύσει επίσημα η Ελλάδα και με ποιον τρόπο. Τώρα φαίνεται ότι η συζήτηση έχει επικεντρωθεί όχι στο πότε, ούτε στο πώς θα πτωχεύσει η χώρα, αλλά στο αν και κατά πόσο θα μπορέσει να κρατηθεί εντός του ευρώ. Η σκέψη που φαίνεται να κυριαρχεί είναι ότι η Ελλάδα οφείλει να πτωχεύσει επίσημα άμεσα με ελεγχόμενο τρόπο και να κρατηθεί εντός του ευρώ πάση θυσία.

Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Με μεταφορά του ελληνικού χρέους στο EFSF (Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας). «Η έξοδος από την ευρωζώνη θα ήταν καταστροφή», υπογραμμίζει στην Kölner Stadtanzeiger (20/9) σε συνέντευξή του για την ευρωκρίση και την Ελλάδα ο Γερμανός οικονομολόγος Λαρς Φέλντ, μέλος του συμβουλίου εμπειρογνωμόνων της γερμανικής κυβέρνησης για την οικονομία. Ο κ. Φέλντ αποκρούει την άποψη ότι η ευρωβοήθεια προς την Ελλάδα είναι σαν τον πίθο των Δαναΐδων λέγοντας πως «στην παρούσα κατάσταση η μη πληρωμή των πιστώσεων συνιστά πρόβλημα για ολόκληρη την ευρωζώνη και θα οξύνει την κρίση. Γι’ αυτό μετά τη χορήγηση αυτών των πιστώσεων πρέπει να μεθοδεύσουμε την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους».

Στην ερώτηση της εφημερίδας εάν αναδιάρθρωση σημαίνει απλά ‘παραγραφή χρέους’ ο Γερμανός οικονομολόγος απαντά καταφατικά και εξηγεί: «Το συμβούλιο εμπειρογνωμόνων για την οικονομία (της γερμανικής κυβέρνησης) έχει μια συγκεκριμένη πρόταση: Να μεταφερθούν τα χρέη της Ελλάδας από τους κρατικούς πιστωτές, αλλά και τους ιδιώτες-πιστωτές στο ευρωπαϊκό ταμείο διάσωσης EFSF. Ως αντάλλαγμα να λάβουν όλοι οι πιστωτές άλλα ασφαλή ομόλογα του ταμείου, αλλά στο ήμισυ της ονομαστικής αξίας των ελληνικών κρατικών ομολόγων. Αυτό σημαίνει ότι οι πιστωτές θα παραιτηθούν από το 50% των απαιτήσεών τους. Το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF) μπορεί κατόπιν ως βασικός πιστωτής της Ελλάδας να ασκήσει πιέσεις προς την Αθήνα για τη δρομολόγηση των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων στην οικονομία της.»

Στην παρατήρηση της εφημερίδας ότι μια αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους κατά 50% συνιστά καταστροφή για τις ελληνικές τράπεζες ο Λαρς Φελντ υπογραμμίζει πως θα πρέπει το EFSF να διαθέσει γύρω στα 20 δισεκατομμύρια για τη διάσωσή τους. Ο Γερμανός οικονομολόγος εκτιμά επίσης ότι το ευρωπαϊκό ταμείο διάσωσης (EFSF) θα πρέπει να μετατραπεί σε χρηματοπιστωτικό ινστιτούτο για να μπορεί να δανείζει, αλλά και να παίζει σωστά τον ρόλο του πυροσβέστη σε περιπτώσεις κρίσεων και καταλήγει ότι η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη «θα συνιστούσε καταστροφή», διότι: «το κούρεμα του χρέους θα άγγιζε όχι πια το 50%, αλλά το 80 ή και το 90%. Η ελληνική οικονομία και το δημοσιονομικό σύστημα της χώρας θα βυθίζονταν στο χάος, ενώ θα άνοιγε ο δρόμος για κερδοσκοπικές επιθέσεις κατά του ευρώ και της Ευρωζώνης. Όποιος εκτιμά ότι η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη συνιστά λύση, είναι, στην καλύτερη περίπτωση, άσχετος.»

Αυτό είναι το «σχέδιο Β» της Γερμανίας για την Ελλάδα, όπως το έχουν ονομάσει οι ντόπιοι προπαγανδιστές του σύγχρονου δοσιλογισμού. Πριν πάμε στην ουσία θα πρέπει να πούμε ότι άσχετος είναι εκείνος που εξαρχής προπαγάνδιζε ότι το ευρώ αποτελεί λύση ειδικά για μια χώρα σαν την Ελλάδα. Τώρα οι ίδιοι που μας παραμύθιαζαν για χρόνια με την θεωρία του «ισχυρού ευρώ» μας λένε ότι το να φύγει κανείς από δαύτο θα σημάνει καταστροφή. Πολύ σύντομα, πολύ πιο σύντομα απ’ ότι νομίζουν ορισμένοι, θα ανακαλύψει ακόμη και ο πιο δύσπιστος τι σημαίνει επίσημη ελεγχόμενη πτώχευση εντός της ευρωζώνης. Τι σημαίνει, δηλαδή, αληθινή καταστροφή χωρίς επιστροφή.

Ποιον εξυπηρετεί το συγκεκριμένο σχέδιο; Μας το ξεκαθαρίζει ο μέγας και πολύς Τζορτζ Σόρος ο οποίος σε πρόσφατο άρθρο του υποστηρίζει: «Δεν υπάρχει καμία άλλη εναλλακτική λύση εκτός από την εισαγωγή του συστατικού που λείπει: ένα ευρωπαϊκό ταμείο με τη δύναμη να φορολογεί και ως εκ τούτου να δανείζεται. Αυτό θα απαιτούσε μια νέα συνθήκη και τη μετατροπή του EFSF σε ένα ολοκληρωμένο Ταμείο… Το γεγονός ότι υπάρχει πρόβλεψη για μια πιθανή πτώχευση ή αποστασία των τριών μικρών χωρών [Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία] δεν σημαίνει ότι οι χώρες αυτές θα πρέπει να εγκαταλειφθούν. Αντίθετα, η δυνατότητα ομαλής πτώχευσης – που θα πληρώσουν οι άλλες χώρες της ευρωζώνης και το ΔΝΤ – θα προσφέρει στην Ελλάδα και την Πορτογαλία επιλογές πολιτικής.

Επιπλέον, θα έδινε τέλος στον φαύλο κύκλο που τώρα απειλεί όλες τις ελλειμματικές χώρες της ευρωζώνης, σύμφωνα με τον οποίο η λιτότητα αποδυναμώνει τις προοπτικές ανάπτυξής τους, οδηγώντας τους επενδυτές να απαιτούν απαγορευτικά υψηλά επιτόκια και, συνεπώς, αναγκάζοντας τις κυβερνήσεις τους να μειώσουν τις δαπάνες περαιτέρω. Φεύγοντας από το ευρώ θα καταστήσει ευκολότερο για αυτούς να ανακτήσουν την ανταγωνιστικότητά τους. Αλλά αν είναι πρόθυμοι να κάνουν τις απαραίτητες θυσίες θα μπορούσαν επίσης να παραμείνουν. Σε κάθε περίπτωση, με το EFSF θα προστατευτούν οι τραπεζικές καταθέσεις και το ΔΝΤ θα βοηθήσει την ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματος. Αυτό θα βοηθήσει τις χώρες αυτές να ξεφύγουν από την παγίδα στην οποία βρίσκονται σήμερα. Θα ήταν εις βάρος των συμφερόντων της Ευρωπαϊκής Ένωσης να επιτρέψει στις χώρες αυτές να καταρρεύσουν και να σύρουν μαζί τους προς τα κάτω το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα.» (Τhe New York Review of Books, 15/9)

Με λίγα λόγια ο Σόρος, ίσως ο πιο χαρακτηριστικός εκπρόσωπος των κερδοσκόπων νομισμάτων, ενδιαφέρεται να διασωθεί το ευρώ, είτε με την Ελλάδα εντός, είτε εκτός της ευρωζώνης. Αυτό που προτείνει είναι η μετατροπή του EFSF σε μόνιμο δημόσιο ταμείο για ολόκληρη την ευρωζώνη με την δυνατότητα να φορολογεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο και ταυτόχρονα να δανείζεται εκδίδοντας δικά του ομόλογα. Η πρότασή του δεν διαφέρει ουσιαστικά από αυτήν του «σχεδίου Β» της Γερμανικής κυβέρνησης, ούτε με τις προτροπές και τις πιέσεις του Γκάιντερ προς τους ευρωπαίους εταίρους.
Μόνο που μια τέτοια λύση δεν αφήνει περιθώρια ούτε για την έστω και τυπικά ανεξάρτητη άσκηση δημοσιονομικής και γενικότερα οικονομικής πολιτικής σε κανένα από κράτη-μέλη της ευρωζώνης.

Με εξαίρεση βέβαια την Γερμανία και ενδεχομένως την Γαλλία. Η Ευρώπη θα πρέπει να σκεφθεί το ενδεχόμενο, μεσοπρόθεσμα, να μπορεί να παρεμβαίνει στα εσωτερικά των κρατών που παραβιάζουν τους κανόνες δημοσιονομικής πειθαρχίας, δήλωσε την Παρασκευή (16/9) η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ. «Πρέπει να σκεφτούμε την μεσοπρόθεσμη πιθανότητα παρέμβασης της Ευρώπης στις χώρες που δεν ανταποκρίνονται στο καθήκον τους» είπε η Γερμανίδα καγκελάριος,
προσθέτοντας ότι αυτό που έχει σημασία είναι η σταθερότητα του ευρώ. «Ό,τι λειτουργεί αντίθετα προς αυτό τον στόχο θα πρέπει να παραμεριστεί», τόνισε. Η Γερμανία έχει καθήκον να βοηθήσει ώστε να διασφαλισθεί το μέλλον του ευρώ, καθώς το κοινό νόμισμα έχει ενισχύσει τις γερμανικές εξαγωγές, σημείωσε. Η υπέρβαση της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους «είναι μία ελεγχόμενη διαδικασία διαδοχικών βημάτων» που θα απασχολεί τους πολιτικούς για χρόνια, επισήμανε.

Βέβαια η αλήθεια είναι ότι η ελεγχόμενη πτώχευση της Ελλάδας έχει ήδη αρχίσει. Αυτό υποστηρίζει ο καθηγητής οικονομίας της Οξφόρδης, ο Γερμανός Κλέμενς Φουστ και σύμβουλος του υπουργού οικονομικών της Γερμανία, Βολφγκανγκ Σόιμπλε. Μιλώντας στην DW (20/9) πρόβαλε τα παρακάτω επιχειρήματα. «Βασίζω την άποψη μου στο γεγονός, ότι η Ελλάδα σε συνεργασία με τις κυβερνήσεις της Ευρωζώνης έχει ήδη διαπραγματευτεί την μερική αναδιάρθρωση του χρέους της, όπως πχ. την επιμήκυνση της διάρκειας αποπληρωμής των δανείων. Αυτό είναι χαρακτηριστικό δείγμα μιας διαδικασίας πτώχευσης, όπως επίσης η μείωση των τόκων και η αναδιαπραγμάτευση των δανειακών όρων.»

Ο κ. Φουστ δεν δίνει ιδιαίτερη σημασία στη διένεξη που έχει ξεσπάσει στους κόλπους του κυβερνητικού συνασπισμού στη Γερμανία μετά τις δηλώσεις του Προέδρου των Φιλελευθέρων και υπουργού Οικονομικών Φίλιπ Ρέσλερ για την αναγκαιότητα συντεταγμένης χρεοκοπίας της Ελλάδας. Πιστεύει ότι διεξήχθη στα πλαίσια του προεκλογικού αγώνα. «Υπό το φως των δεδομένων, υποστηρίζει, η διαδικασία της ελληνικής πτώχευσης έχει ήδη ξεκινήσει και θα συνεχιστεί.»
Όπως επισημαίνει ο κ. Φουστ η περικοπή του ελληνικού χρέους θα πρέπει να είναι της τάξεως του 50 με 60%. «Μόνον σε αυτήν την περίπτωση, τονίζει, θα είχε η χώρα μια προοπτική.» Αλλά και τότε η Ελλάδα θα χρειαστεί μια δεκαετία για να «ευημερήσει». Πώς θα ευημερίσει; Μα με περισσότερη λιτότητα, περισσότερες περικοπές και όποιος αντέξει.

Το ενδιαφέρον είναι ότι όλα αυτά λέγονται, σχεδιάζονται και επιβάλλονται καταμεσής της πιο καθολικής και παγκόσμιας κρίσης, η οποία οι πάντες παραδέχονται ότι οφείλεται πρώτα και κύρια σε μια τρομακτική ανισότητα εισοδήματος και πλούτου. Ιδίως στο εσωτερικό των ανεπτυγμένων χωρών. Είναι χαρακτηριστικό ότι μια πρόσφατη μελέτη του ΔΝΤ καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «οι υψηλότερες εισοδηματικές ανισότητες στις αναπτυγμένες χώρες σχετίζονται με την αύξηση του εγχώριου και εξωτερικού χρέους ... Το κοινό στοιχείο από τις εμπειρίες των κύριων ελλειμματικών χωρών είναι μια απότομη αύξηση της εισοδηματικής ανισότητας κατά τις τελευταίες δεκαετίες, όπως αυτή μετράται από το μερίδιο του εισοδήματος που καρπώνεται το πλουσιότερο 5% της κατανομής του εισοδήματος της χώρας… Αυτή η αύξηση της ανισότητας συνέβαλε στην επιδείνωση των συνολικών ισοζυγίων αποταμίευσης-επένδυσης στις πλουσιότερες χώρες, καθώς οι φτωχοί και η μεσαία τάξη δανείστηκαν από τους πλούσιους και από ξένους δανειστές. Αυτό, μαζί με τους άλλους παράγοντες που αναφέρονται παραπάνω, μπορεί να τροφοδοτήσει τα ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών.» (IMF, Finance & Development, September 2011, Vol. 48, No. 3).

Τι συμπέρασμα βγάζουν οι μελετητές του ΔΝΤ από αυτή την συσχέτιση άνισης κατανομής εισοδήματος, χρέους και κρίσης; «Η αποκατάσταση της ισότητας με την ανακατανομή του εισοδήματος από τους πλούσιους στους φτωχούς, δεν θα ικανοποιούσε μόνο τους Ρομπέν των Δασών αυτού του κόσμου, αλλά θα μπορούσε επίσης να συμβάλλει στη διάσωση της παγκόσμιας οικονομίας από μια άλλη μεγάλη κρίση.» (IMF, Finance & Development, December 2010, Vol. 47, No. 4) Βέβαια, στην πράξη το ΔΝΤ επιμένει στις περίφημες «διαρθρωτικές αλλαγές» που εκτινάσσουν ανισοκατανομή εισοδήματος και χρέος στα ουράνια. Με θύματα λαούς και χώρες.


Δημοσιεύτηκε στο Ποντίκι, 22/9/2011

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011

Πογκρόμ σε μισθούς, συντάξεις και ανθρώπους στο Δημόσιο

21-09-2011 - 16:49:52

Παναγόπουλος Θάνος


Σε κράτος ανέργων και πενομένων μεταλλάσσεται η Ελλάδα, με βάση τα άγρια μέτρα που σχεδιάζουν από κοινού επί χάρτου τρόικα και κυβέρνηση και ειδικότερα τα όσα συζητήθηκαν στη χθεσινοβραδινή δεύτερη τηλεδιάσκεψη του υπουργού Οικονομικών Ευ. Βενιζέλου με τους επικεφαλής της τρόικας.

Οι δύο πλευρές έχουν συμφωνήσει για τον καμβά της οικονομικής πολιτικής που θα ακολουθηθεί εφεξής και που θα περιλαμβάνει πογκρόμ κατά των δημοσίων υπαλλήλων -ακόμη και του στενού δημόσιου τομέα-, δραματικές περικοπές μισθών και συντάξεων, μειώσεις μισθών τουλάχιστον σε δύο δόσεις (μία προ ενιαίου μισθολογίου και μία μετά) και άγρια φοροεπιδρομή.

Αναλυτικότερα, στα κυριότερα μέτρα τα οποία ετέθησαν επί τάπητος κατά τη χθεσινοβραδινή τηλεδιάσκεψη του υπουργού Οικονομικών Ευ. Βενιζέλου με τους επικεφαλής της τρόικας Π. Τόμσεν (ΔΝΤ), Μ. Μορς (Ευρωπαϊκή Επιτροπή) και Κ. Μαζούχ (ΕΚΤ), στην οποία συμμετείχαν ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Ηλ. Πλασκοβίτης, ο πρόεδρος του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων Γ. Ζανιάς, περιλαμβάνονται και τα εξής:

* Οριζόντια μείωση μισθών 15% με 20% στους μισθούς στο Δημόσιο.

* Μείωση από 1ης Νοεμβρίου 2011 των κύριων συντάξεων, των επικουρικών (έως και 40% με 50%) και του εφάπαξ.

* Ανώτατο όριο 1.700 - 1.800 ευρώ στις συντάξεις του Δημοσίου (από 2.783 ευρώ σήμερα).

* Συρρίκνωση του αφορολογήτου ορίου (οι εναλλακτικές προτάσεις κάνουν λόγο για όρια 4.000, 5.000 ή και 6.500 ευρώ, από 8.000 ευρώ σήμερα). Την περαιτέρω μείωση του αφορολογήτου ορίου (ακόμη και στα 4.000 ευρώ) φέρεται ότι έβαλαν στο τραπέζι οι επικεφαλής της τρόικας, καθώς θεωρούν ότι τα μέτρα που έχει λάβει ήδη η κυβέρνηση, ακόμη και το νέο ειδικό τέλος στα ακίνητα, δεν θα αποφέρουν τα αναμενόμενα έσοδα για να κλείσουν οι «μαύρες τρύπες».

* Εξίσωση Ειδικών Φόρων Κατανάλωσης πετρελαίου θέρμανσης και κίνησης.

* Περικοπή έως και 100% στα επιδόματα.

* Οι συντάξεις όσων είναι κάτω από 55 ετών θα μειωθούν δραματικά, με εξαίρεση τις χαμηλές συντάξεις των μητέρων που είναι κάτω από 55 και έχουν ανήλικο τέκνο.

* Το σκληρότερο όμως μέτρο που ετοιμάζεται είναι οι 150.000 απολύσεις (συμπεριλαβανομένης και της εργασιακής εφεδρείας, με το πρώτο κύμα να αναμένεται τους αμέσως προσεχείς μήνες με πογκρόμ εναντίον περίπου 50.000 εργαζομένων). Σύμφωνα με πληροφορίες, η τρόικα έχει ζητήσει άμεσα απολύσεις 30.000 με 50.000 δημοσίων υπαλλήλων και απαιτεί να τεθούν γρήγορα σε εργασιακή εφεδρεία άλλοι 100.000 εργαζόμενοι στο Δημόσιο. Μάλιστα οι ίδιες πληροφορίες αναφέρουν πως η στάση της ΕΚΤ ήταν (όπως και της Ε.Ε.) η περισσότερο σκληρή από πλευράς τρόικας.

Η τρόικα θεωρεί ότι ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός που παρατηρείται οφείλεται σε καθυστερήσεις της κυβέρνησης το προηγούμενο διάστημα όσον αφορά την υλοποίηση των δεσμεύσεων που είχαν αναληφθεί από αυτήν έναντι των δανειστών της χώρας και σε αυτόν οφείλονται τα νέα μέτρα. Έτσι, εκτός από τις επαχθείς αλλαγές στον στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα, το κλείσιμο φορέων και οργανισμών με άμεσες απολύσεις των εργαζομένων, το οικονομικό επιτελείο επισπεύδει και τη λήψη εισπρακτικών μέτρων, για τα οποία έχουν ήδη κατατεθεί εισηγήσεις και η υλοποίηση των οποίων θα επιβαρύνει ακόμη περισσότερο τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς, συμπιέζοντας περαιτέρω το όποιο διαθέσιμο εισόδημα έχει απομείνει μετά τα απανωτά μέτρα λιτότητας.

Πάντως, στην περίπτωση κατά την οποία το αφορολόγητο όριο μειωθεί, τότε ακόμη μία φορά θα πληγούν οι ασθενέστερες οικονομικά ομάδες του πληθυσμού, τα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις του οικονομικού επιτελείου. Ακόμη το οικονομικό επιτελείο εξετάζει και άλλα μέτρα, όπως είναι η αύξηση των αντικειμενικών αξιών των ακινήτων (η αναπροσαρμογή ειδικά των τιμών ζώνης θα αυξήσει το τέλος ακινήτων του 2012) ή η κατάργηση του αφορολογήτου για ελεύθερους επαγγελματίες.

Η ΑΥΓΗ, 21/9/2011

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ Η κατανόηση της στιγμής. Δεν βρισκόμαστε προ της χρεοκωπίας. Βρισκόμαστε μέσα στην ελεγχόμενη χρεοκοπία.

Η οικονομία διαλύεται, τα λουκέτα εξαπλώνονται σαν λεκές σε ολόκληρη την χώρα, η ανεργία θεριεύει, η «εφεδρεία» θα προσθέσει άλλους 100.000 άνεργους και μάλιστα από το Δημόσιο (ποιος το φαντάζονταν πριν από 1 χρόνο;), τα χαράτσια στοχεύουν να μαζευτούν όσα είναι δυνατόν για τους δανειστές, πριν από τη «μεγάλη τιμωρία».

Η απόγνωση, ο τρόμος, ο φόβος και η οργή, ο πανικός, η ανασφάλεια, η κατάθλιψη και η αναζήτηση λύσης σωτηρίας, είναι τα συναισθήματα που εισβάλλουν σε κάθε νοικοκυριό και έρχεται η επίγνωση ότι πλησιάζει η τρομακτική χειροτέρευση των όρων ζωής για τη μεγάλη πλειοψηφία. Τα χαράτσια εξανεμίζουν τις έσχατες μικροοικονομίες που είχε ο καθένας για τις δύσκολες μέρες. Το πλιάτσικο δεν αφορά μόνο μεγάλους οργανισμούς και επιχειρήσεις, αφορά γενικά το λαϊκό εισόδημα που πρέπει να αφαιμαχθεί εντελώς. Αυτοί που δεν έχουν και δεν θα πληρώσουν, θα χάσουν περιουσιακά στοιχεία. Όσοι ακόμα έχουν κάτι, θα εξαναγκαστούν να το δώσουν.

Χωρίς βουλή, χωρίς θεό, σαν θεατές σε αρχαίο δράμα, βλέπουμε το βούλιαγμα και τις απέλπιδες προσπάθειες των υποψήφιων... πνιγμένων. Θα περάσουμε το χειρότερο μεταπολεμικό (από το 1950) χειμώνα της σύγχρονης ιστορίας. Η φτώχεια, η πείνα, η εξαθλίωση θα διαλύσουν τον κοινωνικό ιστό. Η παιδεία θα καταβαραθρωθεί, η υγεία και η πρόνοια θα εκλείψουν. Η αστυνόμευση , ιδιωτική και δημόσια θα αυξηθεί για να συγκρατήσει το πλήθος. Οι πολιτικές θα στοχεύουν στο «βόηθα μην φαγωθούμε μεταξύ μας». Ο λαός στις πλατείες και τους δρόμους, στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς (υπό ανοικτή τρομοκρατία και φόβο), στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, στα χωριά και τις πόλεις βλέπει, σκέφτεται, αναρωτιέται και περιμένει. Τι ακριβώς; Ποιος, τι, από πού, μπορεί να τους δώσει ελπίδα;

Κάτω από άλλους όρους θα έπρεπε η Αριστερά να έχει προτάσεις και λύσεις. «Κάτω από άλλους όρους», δηλαδή; Η αξιοπιστία της είναι θέμα προτάσεων ή βαθιάς επαναθεμελιωτικής καταστατικής αλλαγής; Δεν καταλαβαίνει ο κόσμος (και όσα του λέει η Αριστερά); Ή μήπως, τελικά, καταλαβαίνει πολύ καλά; Ο «Κανένας» που βρίσκεται; Τελείωσε; Έδωσε την παρουσία του στις πλατείες και εξαφανίστηκε; Έχασε μια μάχη και διαλύθηκε; Ο Κανένας βλέπει πιο καθαρά πως το τσουνάμι έχει έρθει. Και ο ίδιος βρίσκεται αντικριστά στο κύτος. Οργίζεται συνέχεια, μα δεν έχει πια πολυτέλεια για γενικολογίες. Γι' αυτό μοιάζει να αναδιπλώνεται. Τρέχει να σώσει ό,τι μπορεί. Ξέρει πως θα θυσιαστεί, μα δεν θέλει η θυσία του να πάει χαράμι για να κορεστεί η αδηφαγία των δανειστών και νά ανακυκλωθεί η δημόσια σήψη. Ψάχνει πώς η θυσία θα γίνει εφαλτήριο. Όποιος δεν τα αισθάνεται όλα αυτά απλά δεν ξέρει «πού πατά και πού πηγαίνει». Η κατανόηση της στιγμής είναι σημαντικό πράγμα...


Αναρτήθηκε από giorgis στις 8:01 μ.μ.

-

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011

Επίδειξη νεοφιλελεύθερου θράσους από την υποτελή κυβέρνηση Παπανδρέου, του Λ.Βατικιώτη

Επίδειξη νεοφιλελεύθερου θράσους από την υποτελή κυβέρνηση Παπανδρέου

Από το "Πριν" 11/9/2011

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΧΟΥΝΤΑ ΕΕ – ΔΝΤ


Με χαστούκια κι όχι με επαίνους προς την κυβέρνηση υποδέχτηκαν Βερολίνο και Βρυξέλλες τις εξαγγελίες Βενιζέλου

Ας θυμηθούμε την ροή των γεγονότων. Η προ-προηγούμενη εβδομάδα έληξε με τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και υπουργό Οικονομικών να δηλώνει πως οι σχέσεις της κυβέρνησης με την Τρόικα είναι καλύτερες από ποτέ και δεν υπάρχει ούτε ένα σύννεφο που να τις επισκιάζει. Την Κυριακή το υπουργείο επανέρχεται για να διαψεύσει τα δημοσιεύματα που επιμένουν να τονίζουν ότι η Τρόικα σχεδόν αποχώρησε από το υπουργείο Οικονομικών, μετά την διαπίστωση της ότι τίποτε σχεδόν δεν προχωράει κι ότι απαιτείται η επίσπευση των συμφωνηθέντων μέτρων κι ακόμη η εφαρμογή νέων!
Τα σχετικά δημοσιεύματα που αναιρούσαν πλήρως τους ισχυρισμούς του Βαγγέλη Βενιζέλου δεν κατέκλυσαν μόνο τον ελληνικό Τύπο αλλά και τον διεθνή. Κι εκεί υπαγορεύτηκαν από την ίδια την Τρόικα. «Η Ελλάδα θέτει σε κίνδυνο βοήθεια διάσωσης ύψους 8 δισ. ευρώ» ήταν για παράδειγμα ο τίτλος στο πρωτοσέλιδο δημοσίευμα των κυριακάτικων Financial Times. Ανέφερε δε στη συνέχεια: «Οι διεθνείς δανειστές προειδοποίησαν την Ελλάδα πως κινδυνεύει να χάσει την επόμενη δόση του δανείου ύψους 8 δισ. ευρώ αν δεν επιταχύνει την εφαρμογή του προγράμματος λιτότητας και δεν κλείσει μια νέα τρύπα στον προϋπολογισμό της. Οι αξιωματούχοι της Τρόικας διέκοψαν απότομα τις συνομιλίες και έφυγαν από την Αθήνα την Παρασκευή, παρότι οι διαπραγματεύσεις θα επαναληφθούν σε 10 μέρες. Αυτό το αποτέλεσμα προέκυψε μετά από σοβαρές διαφωνίες για το πως θα καλυφθεί έλλειμμα ύψους 1,2 δισ. ευρώ στον προϋπολογισμό του τρέχοντος έτους ενώ κατηγόρησαν την Ελλάδα για κωλυσιεργία στην προώθηση των δομικών μεταρρυθμίσεων, των σχεδίων ιδιωτικοποίησης και της συλλογής φόρων». Επίσης, άκρως επιθετικές και απειλητικές δηλώσεις που ακολούθησαν από ευρωπαίους αξιωματούχους, όπως για παράδειγμα τον υπουργό Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, έφεραν την κυβέρνηση στη θέση του λαγού που όταν βρίσκει μπροστά του την τίγρη, αφού πρώτα έχει διαλαλήσει τις ερωτικές επιδόσεις μαζί της σε όλο το δάσος, απολογείται με χαμηλωμένα μάτια: «ε, λέμε και κανένα... ψέμα που και που για να περνάει η ώρα».
Έτσι φθάσαμε στις δηλώσεις του Βαγγέλη Βενιζέλου την Τρίτη το βράδυ. Ένα διάγγελμα – σοκ που θα το ζήλευαν ακόμη κι η Μάργκαρετ Θάτσερ με τον Πινοτσέτ, επίδειξη νεοφιλελεύθερου τσαμπουκά από μια κυβέρνηση – μαριονέτα, μια κυβέρνηση εντεταλμένων οργάνων ντόπιων και ξένων κέντρων οικονομικής εξουσίας.
Οι δηλώσεις του Βενιζέλου έθεταν επί τάπητος την επίλυση εδώ και τώρα προς όφελος του κεφαλαίου των εξής ζητημάτων αιχμής: Ξεπούλημα δημοσίων επιχειρήσεων, κατάργηση δημοσίων οργανισμών, απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων και κάθετη μείωση των μισθών όσων θα μείνουν μέσω του ενιαίου μισθολογίου, κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και συμβάσεων, άλωση των λεγόμενων κλειστών επαγγελμάτων μέσω της επονομαζόμενης απελευθέρωσής τους, αλλαγή του φορολογικού συστήματος σε αντιλαϊκότερη κατεύθυνση και περαιτέρω μείωση των δαπανών υγείας μέσω της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης τους.
Πιο συγκεκριμένα, οι δηλώσεις του Βενιζέλου αφορούσαν πρώτο το άρον – άρον ξεπούλημα δημοσίων επιχειρήσεων, η ιδιωτικοποίηση των οποίων είχε προγραμματισθεί από το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο ακόμη και για έναν χρόνο αργότερα. Έσοδα έτσι αναμένεται να εισπράξουν από την επέκταση της σύμβασης και τη χορήγηση νέων αδειών του ΟΠΑΠ, την παραχώρηση συχνοτήτων κινητής τηλεφωνίας, την πώληση μεριδίου μετοχών της ΔΕΠΑ ύψους 55% (από το 65% που κατέχει το δημόσιο), την πώληση του 35,5% των μετοχών των ΕΛΠΕ και την πώληση δημόσιων κτιρίων. Να σημειώσουμε ότι η επιτάχυνση του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας (μέσω του πρόσφατα ιδρυθέντος Ταμείου Ακίνητης Περιουσίας που έχει στελεχωθεί όχι μόνο με ΠΑΣΟΚους αλλά και με πρόσωπα που επίσης υπέδειξε η ΝΔ και το ΛΑΟΣ) συνιστά την εφαρμογή στην πράξη της σύστασης που είχε απευθύνει πρόσφατα ο Όλι Ρεν, όταν ρωτήθηκε για τη δυνατότητα καθυστέρησης του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων στον βαθμό που η πώληση όσων επιχειρήσεων είχε προβλεφθεί στο Μεσοπρόθεσμο δεν θα αποφέρει τα προϋπολογισθέντα έσοδα λόγω πτώσης των τιμών των μετοχών. Η απάντησή του ήταν «πουλήστε περισσότερα για να συγκεντρώσετε τα ίδια λεφτά». Αυτήν ακριβώς την οδηγία εφαρμόζει κατά γράμμα η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου διευκολύνοντας κάθε λογής απατεώνα εγχώριας και διεθνούς κοπής που θέλει να αγοράσει έναντι πινακίου φακής επιχειρήσεις που έγιναν κερδοφόρες από τα χρήματα των ελλήνων φορολογουμένων. Και τώρα που έρχεται η στιγμή να αποδώσουν στον κρατικό προϋπολογισμό τα δέοντα, μειώνοντας το δημοσιονομικό έλλειμμα, θα χαριστούν στους Γερμανούς έναντι ενός τιμήματος που συνιστά σκάνδαλο και θα καθιστά υπόλογους εφ’ όρου ζωής όσους εμπλακούν σε αυτό το φαγοπότι. Ας κρατήσουμε χαρακτηριστικά πρόσφατη καταγγελία της ΓΕΝΟΠ – ΔΕΗ που με στοιχεία απέδειξε την υποτιμητική κερδοσκοπία που συντελείται εις βάρος της μετοχής της ΔΕΗ συστηματικά το τελευταίο διάστημα για να φθάσει η χρηματιστηριακή αξία της επιχείρησης να κατρακυλήσει στα 1,25 δισ. ευρώ!
Παραπέρα η κυβέρνηση εξήγγειλε ότι αντί για τους εννέα μήνες, όπως αρχικά είχε δεσμευτεί, θα επιταχύνει την κατάργηση δεκάδων φορέων του Δημοσίου μέσα στις προσεχείς εβδομάδες.
Σε ό,τι αφορά τους εργαζόμενους ενεργοποιείται άμεσα ο θεσμός της εργασιακής εφεδρείας που σε συνδυασμό με την δημιουργία της νέας κατηγορίας του «κρατικού υπαλλήλου» θα ανοίξει τον δρόμο για μαζικές μεταθέσεις, αλλαγή της εργασιακής σχέσης, μείωση μισθού και απολύσεις, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που γίνονται στον ιδιωτικό τομέα. Επιταχύνεται επίσης η εφαρμογή του σχεδίου για μείωση των συμβασιούχων κατά 50%, ενώ η εξίσωση του βαθμολογίου με το νέο μισθολόγιο θα προκαλέσει μείωση μισθών. Για τον ιδιωτικό τομέα η κυβέρνηση ανακοίνωσε την προώθηση των ειδικών επιχειρηματικών συμβάσεων, που θα αποτελέσουν ένα επιπλέον πλήγμα στις συλλογικές διαπραγματεύσεις και συμβάσεις, προς όφελος φυσικά της εργοδοσίας που έτσι θα μπορεί να επιβάλει ότι μισθούς και εργασιακές σχέσεις κάνει κέφι. Μεσαίωνας! Κι όλα αυτά με το επιχείρημα της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, όταν το πραγματικό ζητούμενο είναι η στήριξη της ιδιωτικής κερδοφορίας. Το ίδιο επιχείρημα, της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας επικαλέστηκε κυβέρνηση και Τρόικα για να επιταχύνει το άνοιγμα των λεγόμενων κλειστών επαγγελμάτων (δικηγόρων, φαρμακοποιών, ταξιτζήδων, κ.λπ). Αυτό που στην πραγματικότητα όμως επιδιώκουν είναι την διευκόλυνση της δραστηριοποίησης του μεγάλου κεφαλαίου, ακόμη και πολυεθνικών επιχειρήσεων, σε πεδία επιχειρηματικής δράσης που κυριαρχούσαν τα μικροαστικά στρώματα. Ως αποτέλεσμα αυτής της αντιδραστικής μεταρρύθμισης η πρόσβαση των χαμηλών εισοδημάτων στις υπηρεσίες των «απελευθερωμένων» επαγγελμάτων δεν θα διευκολυνθεί, όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση επιχειρώντας να δώσει ένα φιλολαϊκό επίχρισμα στην ακραία φιλοεργοδοτική πολιτική της, αλλά θα γίνει ακόμη πιο δύσκολη, καθώς τα τιμολόγια τους θα συνεχίσουν να είναι στα ύψη, προς όφελος όμως του μεγάλου κι όχι του μικρού κεφαλαίου.
Το νέο φορολογικό νομοσχέδιο που θα δοθεί στη δημοσιότητα σε δύο εβδομάδες ως κύριο χαρακτηριστικό θα έχει την αναίρεση του προοδευτικού χαρακτήρα της φορολόγησης, στο όνομα της αντιμετώπισης της φοροδιαφυγής και της διεύρυνσης τη φορολογικής βάσης. Σε αυτή την κατεύθυνση θα καταργηθούν πολλές φοροαπαλλαγές που αφορούν τα χαμηλά εισοδήματα κι όχι προφανώς οι 60 σχεδόν φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών που έχουν άλλωστε συνταγματική θωράκιση. Δεν αποκλείεται να καταργηθεί ο ανώτατος συντελεστής του ΦΠΑ και να πέσει κάτω από το όριο του 20%, καλύπτοντας το κενό που θα δημιουργηθεί (στα χαρτιά πάντα) από την μείωσή του, με αυξήσεις στον ΦΠΑ που βαρύνει άλλα είδη. Η τάση συγκέντρωσης των συντελεστών ΦΠΑ σε δύο ποσοστά κάλλιστα μπορεί να θεωρηθεί ως ενδιάμεσο βήμα στην κατεύθυνση του ενιαίου φορολογικού συντελεστή (για έμμεσους και άμεσους φόρους) που αποτελεί την επιτομή της αντιλαϊκής φορολογίας και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι κυρίως απαντάται στην ανατολική Ευρώπη. Σε χώρες δηλαδή που η φορολογική νομοθεσία σχηματίσθηκε χωρίς την επίδραση κοινωνικών αγώνων, την εποχή της αποχαλίνωσης του καπιταλισμού.
Παρότι όμως τα παραπάνω μέτρα απέδειξαν ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου ξεπερνάει σε ενδοτικότητα και υποτέλεια ακόμη και τους δοσίλογους της κατοχής, είναι δηλαδή μια κυβέρνηση υπάκουη σκυλίτσα της Τρόικας και του κεφαλαίου, παρόλα αυτά η υποδοχή που επιφύλαξαν στα μέτρα Γερμανία και Βρυξέλλες, αποτέλεσε ένα δεύτερο σοκ. Κλωτσιά στα μούτρα έφαγε η κυβέρνηση την ώρα που περίμενε να την χαϊδέψουν τρυφερά εν είδει επιβράβευσης. «Η επόμενη δόση δεν είναι δεδομένη» υπενθύμισε ξανά ο υπουργός Οικονομικών του Τέταρτου Ράιχ, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Τον διορισμό επιτρόπου που θα έχει την αρμοδιότητα όχι μόνο να δίνει πρόστιμα αλλά και να προτείνει την έξοδο των απείθαρχων χωρών από την ευρωζώνη πρότεινε ο ολλανδός πρωθυπουργός με άρθρο του στους Financial Times, υπαινισσόμενος προφανώς την Ελλάδα, ενώ ο γερμανός επίτροπος για την Ενέργεια πρότεινε ουσιαστικά να αναλάβει η Γερμανία την οικονομική διοίκηση της Ελλάδας και ως μια μορφή τιμωρίας οι σημαίες των χωρών με δημοσιονομικά προβλήματα να κυματίζουν μεσίστιες στο κτίριο της ΕΕ. Ένα ντελίριο!
Η κατά μέτωπο που δέχθηκε η κυβέρνηση του Γιωργάκη Τσολάκογλου δείχνει ότι δεν υπάρχει αίσιο τέλος σε αυτό τον εφιάλτη, όσες παραχωρήσεις κι αν κάνουν. Με όσο μεγαλύτερη συνέπεια εφαρμόζει η κυβέρνηση τις καταστροφικές οδηγίες ΔΝΤ, ΕΕ και φυσικά των κατ’ επάγγελμα αεριτζήδων του ΣΕΒ, τόσο πιο βαθιά βυθίζεται στην ύφεση η οικονομία, τόσο πιο πολύ μεγαλώνει η φτώχεια για την συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού και έρχεται πιο κοντά η χρεοκοπία. Σε μας επαφίεται αν θα τους αφήσουμε να ολοκληρώσουν το καταστρεπτικό τους έργο!

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2011

Στη σφαίρα της πτώχευσης, του Δ.Καζάκη

Δευτέρα, 12 Σεπτεμβρίου 2011



Σε πρωτοφανή ιστορικά επί­πεδα ανέβηκαν τα ασφά­λιστρα κινδύνου για τα ελ­ληνικά κρατικά ομόλογα τη Δευτέρα. Το κόστος ασφάλισης για τα ελληνικά κρατικά ομόλογα έναντι αθέτησης πληρωμών (CDS) ξεπέρα­σαν τις 3.000 μονάδες βάσης. Ποτέ άλλοτε, από την εποχή που τα συγκε­κριμένα ασφάλιστρα κινδύνου επινο­ήθηκαν στη χρηματαγορά στις αρχές της δεκαετίας του ’90, δεν έφτασαν σε τέτοιο επίπεδο για ομόλογα κρά­τους που επίσημα δεν έχει κηρύξει πτώχευση. Ακόμη.
Με λίγα λόγια, οι περίφημες «αγο­ρές», τις οποίες τόσο επίμονα προ­σπαθούν να εντυπωσιάσουν η κυ­βέρνηση και η τρόικα, έχουν βαθμο­λογήσει την κατάσταση της Ελλάδας πολύ χειρότερα από οποιαδήποτε άλλη χώρα έχει πτωχεύσει επίσημα τις προηγούμενες δύο δεκαετίες. Και εις ανώτερα!


Την ίδια ημέρα η απόδοση (επιτόκιο) του διετούς ελληνικού ομολόγου χτύπησε νέα επίπεδα ρεκόρ. Έφτα­σε το 49,47%! Η Ανταρκτική σαν οι­κονομία θα είχε πετύχει καλύτερα επίπεδα. Βέβαια, η εκτίναξη των με­σοπρόθεσμων ομολόγων του ελλη­νικού Δημοσίου δεν οφείλεται μόνο στις τραγικές προοπτικές της ελληνι­κής οικονομίας, αλλά και στο άγριο «σορτάρισμα» που κάνουν κυρίως οι τράπεζες. Κάτι που πυροδότησε η απόφαση της 21ης Ιουλίου και η εθε­λοντική ανταλλαγή ομολόγων. Όσες τράπεζες έχουν συμφωνήσει σ’ αυ­τήν την εθελοντική ανταλλαγή ομο­λόγων, έχουν επιδοθεί σε ένα άγριο παιχνίδι «σορταρίσματος» προκειμένου να κερδίσουν όσο περισσότερα μπορούν πριν γίνει αυτή η ανταλλα­γή.
Την ίδια πάλι ημέρα ο Ζόζεφ Άκερμαν δηλώνει κατά τη διάρκεια ομιλί­ας του στη Φρανκφούρτη ότι οι συν­θήκες στις αγορές μετοχών και ομο­λόγων θυμίζουν τη χρηματοπιστωτική κρίση του φθινοπώρου του 2008. Μέσα στον Αύγουστο εξανεμίστηκαν 7 τρισ. δολάρια σε αξία μετοχών, με τις τράπεζες να είναι οι περισσότε­ρο χαμένες. Τον προηγούμενο μήνα χάθηκαν άλλα 2 τρισ. δολάρια, χάρη κυρίως στην πτώση των τραπεζικών μετοχών, που πήρε χαρακτήρα χιονοστιβάδας μόλις κατακάθισε ο επι­κοινωνιακός κουρνιαχτός των απο­φάσεων της 21ης Ιουλίου.
Είναι σίγουρο ότι οι τράπεζες θα κά­νουν ό,τι μπορούν για να μετακυλί-σουν το κόστος αυτής της χασούρας στην κοινωνία και την οικονομία. Πε­ρισσότερα ρευστά θα «παρκάρουν» στα ταμεία τους, χάρη και στη διαρ­κή επιδότηση των κρατών. Λιγότε­ρα δάνεια θα βρουν τον δρόμο τους προς την πραγματική οικονομία και με υψηλότερα επιτόκια. Όλα αυ­τά θα επιδεινώσουν το ήδη άσχημο επενδυτικό κλίμα διεθνώς. Η παρα­γωγή διεθνώς θα υποχωρήσει. Νέα συρρίκνωση μισθών και απασχόλη­σης θα επακολουθήσει και, όπως εί­ναι φυσικό, η κατανάλωση που ήδη βρίσκεται σε ιστορικά χαμηλά θα υποχωρήσει ακόμη περισσότερο. Απ’ ό,τι φαίνεται, η παγκόσμια οικο­νομία δεν θα μπορέσει να αποφύγει ένα νέο παγκόσμιο κραχ.
Διάλυση της χώρας
Όμως για τους κυβερνώντες στην Ελ­λάδα όλα αυτά συμβαίνουν κάπου πολύ μακριά. Ίσως σε άλλο πλανήτη. Γι’ αυτούς υπάρχουν μόνο οι δεσμεύ­σεις που έχουν αναλάβει τυφλά και υποτακτικά απέναντι στην τρόικα. Κι έτσι, ύστερα από μια ακόμη άθλια παράσταση με αφορμή την 6η δόση, ο κ. Βενιζέλοςβγήκε και εξήγγει­λε τη χαριστική βολή στην ελληνική κοινωνία και οικονομία: «Θα ειση­γηθώ στο Υπουργικό Συμβούλιο μια σειρά από πρωτοβουλίες για όλη τη δέσμη των διαρθρωτικών αλλαγών. Οι ιδιωτικοποιήσεις, οι ποσοτικοί στόχοι του 2011 θα καλυφθούν. Θα μεταφερθούν όλα τα περιουσιακά στοιχεία στο Ταμείο Αξιοποίησης της περιουσίας του Δημοσίου. Θα προ­χωρήσουμε με πάρα πολύ γρήγορο ρυθμό, θα υπάρξουν αποτελέσμα­τα μέσα στον Σεπτέμβριο, μέσα στη χρονιά».
Εξήγγειλε δηλαδή ότι η ύφεση θα σημειώσει ρεκόρ αυτή τη χρονιά. Ήδη κινείται σε ποσοστά άνω του 7%. Η ανεργία θα ξεπεράσει κάθε προηγούμενο, δημιουργώντας έναν στρατό εφεδρείας που ξεπερνά το σύνολο της απασχόλησης του δημό­σιου τομέα. Χωρίς να προσθέσουμε σ’ αυτόν και τον στρατό εφεδρείαςπου θα δημιουργηθεί στο ίδιο το Δη­μόσιο.
Οι κυβερνώντες, και φυσικά η τρόικα, βιάζονται να τελειώσουν με τη διάλυ­ση της χώρας πριν η επίσημη πτώχευ­ση γίνει ξαφνικά αναπότρεπτη. Είτε πριν τους προλάβει ένα νέο παγκό­σμιο κραχ. Ο λόγος είναι απλός. Η επίσημη πτώχευση είτε το νέο κραχ επιδεινώνουν δραματικά τους αστάθ­μητους παράγοντες των εξελίξεων μέσα κυρίως στην κοινωνία. Με εξα­γριωμένες μάζες στους δρόμους για­τί έχουν χάσει τα πάντα, δεν μπορούν να γίνουν καλές μπίζνες.
«Παντοτινή» πτώχευση
Το έχουμε πει και θα το ξαναπούμε: Με την απόφαση της Ευρωπαϊκής Συ­νόδου Κορυφής της 21ης Ιουλίου, η Ελλάδα τελεσίδικα μπήκε στη σφαί­ρα της επίσημης πτώχευσης. Δεν εί­ναι πια μια οικονομία σε κατάσταση αφερεγγυότητας, δηλαδή αδυναμίας συνέχισης των πληρωμών της, αλλά μια οικονομία που πλέον οδηγείται σε στάση πληρωμών. Μόνο που επί­σημα η κυβέρνηση μας λέει ότι δεν θα είναι πλήρης, ολική πτώχευση, αλλά μόνο «επιλεκτική πτώχευση», και δεν πρέπει να μας νοιάζει ιδιαί­τερα. Γιατί; Διότι υπάρχει το νέο «πα­κέτο στήριξης». Όμως το πακέτο αυ­τό μόνο με τις εγγυήσεις που ζητούν οι «εταίροι» θα οδηγήσει στην εκτί­ναξη του δημόσιου χρέους ήδη από το 2011.
Το «πακέτο στήριξης» που αποφα­σίστηκε όχι μόνο δεν μετατρέπει το δημόσιο χρέος της Ελλάδας σε βιώ­σιμο, αλλά επιδεινώνει τους συνο­λικούς όρους διαχείρισής του. Εκτι­μάται ότι οι δανειακές ανάγκες μό­νο για τον επόμενο χρόνο θα εκτινα­χθούν κατά 14% επί του ΑΕΠ, οδηγώ­ντας το δημόσιο χρέος στο 179% του ΑΕΠ στα τέλη του 2012. Όμως αυτό το γνωρίζουν τα επιτελεία της ευρωζώνης. Άλλος είναι ο βασικός στό­χος του «νέου πακέτου». Η εξαγορά του απαραίτητου χρόνου για να απε­γκλωβιστούν οι μεγάλεςευρωπαϊ­κές τράπεζες από το δημόσιο χρέος της Ελλάδας, αλλά και να αποτραπεί ένα άμεσο «πιστωτικό γεγονός», δη­λαδή μια κατάρρευση του εγχώριου τραπεζικού συστήματος λόγω έλλει­ψης ρευστότητας.
Με την πρακτική αυτή όχι μόνο δεν ελαφραίνει το βάρος του δημόσιου χρέους, αλλά καταδικάζεται η ελλη­νική κοινωνία και οικονομία σε μια διαδικασία εσαεί πτώχευσης «τρι­τοκοσμικού» χαρακτήρα. Όχι μόνο το λαϊκό νοικοκυριό και το κράτος θα πρέπει να εξασφαλίζουν την πληρωμή των δυσβάσταχτων χρε­ών και να υποστηρίζουν την κερδο­σκοπία των τραπεζών με το ελληνι­κό χρέος για τα επόμενα 30 χρόνια, αλλάολόκληρη η περιουσία της χώ­ρας έχει ήδη τεθεί στη διάθεση των δανειστών.
Πολύ γρήγορα η επιδείνωση όλων των ζωτικών δεικτών της ελληνικής οικονομίας θα αποδείξει ακόμη και στον πιο αφελή ότι η πτώχευση της χώρας έχει ήδη συντελεστεί και ότι η συμφωνία της Συνόδου Κορυφής αποτελεί μόνο τον τρόπο διαχείρι-σής της υπέρ των δανειστών και της ευρωζώνης.
Επομένως το ερώτημα δεν είναι ευρώ ή δραχμή. Άλλωστε σήμερα η μεγά­λη πλειονότητα του πληθυσμού έχει καταλάβει ότι ακόμη και οι καταθέ­σεις που έχουν απομείνει στο τραπε­ζικό σύστημα είναι απλώς μια «μαγι­κή εικόνα» δίχως αντίκρισμα. Οι επι­τελείς της ευρωζώνης προτιμούν να δουν την Ελλάδα να φλέγεται παρά να της επιτρέψουν να εγκαταλείψει το ευρώ. Κι επομένως θα πρέπει να αναρωτηθεί πολύ σοβαρά τι άλλο μπορεί να γίνει για να αποφευχθεί μια τόσο σίγουρη καταστροφή. Θα πρέπει εδώ και τώρα να μετρήσει τι επιθυμεί να ρισκάρει.
♦ Να δοκιμαστεί με τις δυσκολίες και τις απειλές μιας ριζικά διαφορετικής πορείας που ξεκινά με τη μη αναγνώ­ριση του χρέους και την έξοδο από το ευρώ, η οποία είναι σίγουρο ότι μπορεί να οδηγήσει σε καλύτερες εποχές τη χώρα και την εργαζόμενη πλειονότητα του πληθυσμού της;
♦ Ή να αφεθεί στη βεβαιότητα ενός κοινωνικού και οικονομικού ολοκαυ­τώματος μέσα στο ευρώ;
Άρνηση χρέους το στοιχειώδες μέτρο άμυνας
Η επίσημη προπαγάνδα αγωνίζεται να πείσει ότι καλύτερα νεκρός με ευρώ, παρά ζωντα­νός και με εθνικό νόμισμα. Πολύ σύντομα ο ελληνικός λαός θα αναγκαστεί εκ των πραγ­μάτων να επιλέξει. Θα τον αναγκάσει η ίδια η κατάσταση. Ό,τι κι αν λένε οι παπαγάλοι των διαπλεκομένων.
Η μόνη πραγματική εναλλακτική λύση είναι η άρνηση της πληρωμής του χρέους, η οποία δεν είναι ένα επαναστατικό μέτρο, αλλά ένα βαθιά λαϊκό δημοκρατικό μέτρο που απαντά όχι μόνο στην αδυναμία της αποπληρωμής του σημερινού δημόσιου χρέους της χώρας, αλλά και στον χαρακτήρα αυτού του χρέους. Είναι ένα στοιχειώδες μέτρο άμυνας μπροστά στη δρομολογημένη καταστροφή.
Η πράξη απέδειξε ότι κανένας άλλος τρόπος δεν υπάρχει για να αντιμετωπιστεί το δημόσιο χρέος της χώρας και να αποφευχθεί η χρεο­κοπία. Η κυβέρνηση Παπανδρέου ξεκίνησε με το «θα πληρώσουμε μέχρι και το τελευ­ταίο σεντ» και οδήγησε τη χώρα στην «επιλε­κτική πτώχευση». Είναι αποφασισμένη να τη φτάσει έως και στην επίσημη πτώχευση, προ­κειμένου να διασωθούν οι τράπεζες και οι το­κογλύφοι. Αρκεί να τα βγάλει όλα στο σφυρί.
Οι θιασώτες της αναδιάρθρωσης μπορεί να συνεχίζουν τον χαβά τους, αλλά η πράξη έχει αποδείξει ότι κάθε σχέδιο αναδιάρθρωσης του χρέους δεν είναι παρά ένα βήμα πριν από την επίσημη πτώχευση της χώρας. Ιδίως αν αυτό επιχειρηθεί εντός του ευρώ.
Μόνο η μη αναγνώριση – με βάση τις αρχές και τις προτροπές του διεθνούς δικαίου – του δημόσιου χρέους έχει μείνει για να γλιτώσου­με τη χρεοκοπία. Τέλος, η άρνηση πληρωμής του χρέους είναι μόνο η αρχή, η αναγκαία αφετηρία για μια άλλη, ριζικά διαφορετική πορεία, που απαιτεί εδώ και τώρα:
1 Απαλλαγή της χώρας από το καθεστώς της νέας κατοχής από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ με την κατάργηση του συνόλου των δε­σμεύσεων που έχει υπογράψει, αποδεχθεί και νομοθετήσει η κυβέρνηση. Το σύνολο των μέτρων και παρεμβάσεων που έχουν παρθεί από την εποχή που ψηφίστηκε το μνημόνιο τον Μάιο του 2010, πρέπει να κα­ταργηθεί.
2 Άνοιγμα όλων των δημόσιων λογαρια­σμών του κράτους, ώστε να δούμε τι έγι­ναν τα λεφτά, τι κρύβουν οι συμβάσεις δανει­σμού και ποιος επωφελήθηκε από αυτές.
3 Κατάργηση κάθε έννοιας παραγραφής και ασυλίας για όλους όσοι διαχειρίστη­καν και διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα. Και μάλιστα με αναδρομική ισχύ. Όποιος, πολι­τικός ή επιχειρηματίας, κόμμα ή επιχείρηση, έβαλε χέρι ή συνέργησε στη λεηλασία του δημόσιου πλούτου θα πρέπει να τιμωρηθεί και η περιουσία του να δημευθεί.
4 Έξοδος από τη ζώνη του ευρώ και επα­ναφορά εθνικού νομίσματος. Όσο η χώ­ρα βρίσκεται μέσα στην ΟΝΕ είναι σαν τον μελλοθάνατο που περιμένει τη θανατηφόρα ένεση. Είναι εκτεθειμένη σε κάθε είδους πιέσεις, εκβιασμούς και επιδρομές της διεθνούς κερδοσκοπίας. Ενώ λειτουργεί ως αναλώσιμο είδος για τα διευθυντήρια της ευρωζώνης και τους αποικιοκράτες «εταίρους» της.
5 Εθνικοποίηση των μεγάλων τραπεζών, με πρώτη την Τράπεζα της Ελλάδος, για να αποκτήσει ο λαός τον έλεγχο της οικονομίας, να ξεριζώσουμε τον σαράφικο και τοκογλυ­φικό χαρακτήρα του τραπεζικού συστήματος και να επιβάλουμε αυστηρούς ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίων.
6 Ανάδειξη του κράτους σε βασικό μοχλό της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης της χώρας, με πρώτη την εθνικοποίηση των παλιών ΔΕΚΟ, όλων των δημόσιων αγα­θών και υπηρεσιών που ιδιωτικοποιήθηκαν. Ένα κράτος που πρέπει να πάψει να αποτελεί φέουδο μιας παρασιτικής οικονομικής και πο­λιτικής ολιγαρχίας η οποία σήμερα κυβερνά τη χώρα.
7 Παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας μέσα από μια γενναία αναδιανομή πλούτου και εισοδημάτων υπέρ των εργαζομένων, των ατομικών παραγωγών και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Μόνο έτσι μπορεί να ανακάμψει γρήγορα η εσωτερική αγορά και να υπάρξουν σοβαρές επενδύσεις στην παραγωγή.
8 Απαλλαγή της χώρας από τα δεσμά που της έχουν επιβληθεί. Χρειάζεται επιτέ­λους η χώρα και ο λαός της να γλιτώσουν από την απομόνωση που βιώνουν εντός της ευρωζώνης και υπό καθεστώς δουλοπαροικίας του χρέους. Πρέπει να ανοιχτούν στη διεθνή ζωή, να αξιοποιήσουν όλες τις δυνατότητες και τις ευκαιρίες που υπάρχουν μέσα από την αναζή­τηση νέων διεθνών ερεισμάτων, επαφών και σχέσεων με όλους τους λαούς της Ευρώπης και του κόσμου, δίχως ανισοτιμίες, κατανα­γκασμούς, επιβολές και υποτέλειες.
Μεγάλη μάχη για την επιβίωση
Η μάχη που καλείται να δώσει σήμερα ο εργαζό­μενος, ο αγρότης, ο μικρομεσαίος, ο επαγγελμα­τίας, ο νέος δεν είναι μόνο ή απλώς της δικής του προσωπικής επιβίωσης. Κανείς δεν μπορεί να τη βγάλει καθαρή από μόνος του. Ειδικά στις σημερι­νές συνθήκες. Κανείς δεν μπορεί να γλιτώσει από αυτό που έρχεται. Σήμερα κανένας δεν μπορεί να διασώσει τον βιοπορισμό του δίχως να παλέψει για τη σωτηρία συνολικά της χώρας. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Δεν υπάρχουν πια άλλα περιθώρια για το «άσε πρώτα να δούμε τι θα γίνει και ύστερα βλέπουμε». Ή οι εργαζόμενοι και ολόκληρος ο λαός παίρνει την υπόθεση στα χέρια του και αναλαμβάνει δράση για τη διάσωση της χώρας ή θα ζήσουμε καταστάσεις που έχουμε γνωρίσει μόνο στις πιο σκοτεινές σελίδες της Ιστορίας μας. Ήδη η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Πόσα θύματα ακόμη πρέπει να συσσωρευθούν; Πόσοι ακόμη πρέπει να κλάψουν τη δουλειά τους, το μεροκάματο και τη σύνταξή τους, το μέλλον και τα νιάτα τους. Πού πρέπει να οδηγηθεί η χώρα για να αποφασίσουμε να κάνουμε κάτι; Κάθε ημέ­ρα που αφήνουμε να περνάει τόσο περισσότερο η χώρα βυθίζεται στο απόλυτο τέλμα.
Ο κ. Βενιζέλος, εξαγγέλλοντας τα τελευταία μέτρα, είπε ότι «έχουμε πόλεμο». Το είπε για να φοβίσει, για να επιδείξει την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να μη σταματήσει μπροστά σε τίποτε προκειμένου να υλοποιήσει τις εντολές - δεσμεύσεις που έχει αναλάβει. Ο κ. Βενιζέλος πιστεύει ότι δεν έχει να φοβηθεί τίποτε και έτσι μπορεί να ξεστομίζει οτιδήποτε. Το πρόβλημα με τον κ. υπουργό είναι ότι στην πραγματικότητα δεν γνωρίζει τι σημαίνει «έχουμε πόλεμο». Αν γνώριζε, δεν θα μιλούσε έτσι. Αν η εξουσία ξέρει να κάνει πόλεμο, η κοινωνία ξέρει να ανταπο­δίδει αυτόν τον πόλεμο στη νιοστή δύναμη. Και, δυστυχώς, η εξουσία φαίνεται αποφασισμένη να οδηγήσει την κοινωνία σ’ αυτό το σημείο

Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2011

ΔΗΛΩΣΕΙΣ Α. ΛΟΒΕΡΔΟΥ : ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΕΝΟΣ ΑΚΟΜΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ

Oi δηλώσεις του Α. Λοβέρδου κατά των Δημοσίων Υπαλλήλων φανερώνουν την απόλυτη χρεοκοπία μιας επικίνδυνης κυβέρνησης που δίνει την ύστατη μάχη για να προχωρήσει το εγκληματικό της έργο. Αυτή η μάχη είναι και η τελευταία για την πολιτική της επιβίωση. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αυτή τη στιγμή δεν είναι μόνο χωρίς κοινωνικά ερείσματα μέσα στο λαό. Δεν είναι τυχαίο που τα φιλικά της Μ.Μ.Ε έχουν σταματήσει να δημοσιεύουν ή δημοσιεύουν ελάχιστα γκάλοπ για την πολιτική της επιρροή. Έχει αρχίσει να ξεπέφτει και στα μάτια των αφεντικών της. Ξεπέφτει για την αποτελεσματικότητα της , για το κατά πόσο δηλ. είναι πια ικανή να ολοκληρώσει το έγκλημα που ξεκίνησε. Οι Ευρωπαίοι εταίροι , οι τοκογλύφοι και η τρόικα ανησυχούν. Βλέπουν ότι οι πολιτικοί τσαρλατάνοι που καβάλησαν το τιμόνι της εξουσίας τον Οκτώβρη του 2009 και με τόσο πάθος πάλεψαν για τα συμφέροντά τους έχουν ξεμείνει από καύσιμα αναλγησίας και η πολιτική τους δύναμη να εφαρμόσουν στην πράξη το μεσοπρόθεσμο έγκλημα γίνεται όλο και μικρότερη. Το ζήτημα γι’ αυτούς είναι κρίσιμο , καθώς στους κυρίαρχους κύκλους του ελληνικού κεφαλαίου και της Ε.Ε δεν φαίνεται να έχει διαμορφωθεί άμεση εναλλακτική πολιτική λύση. Οι εκλογές ακόμα κι αν γίνουν σύντομα θα είναι μια λύση ανάγκης στην οποία με βαριά καρδιά θα τραβηχτούν και μόνο σε περίπτωση ολοκληρωτικής κατάρρευσης της κυβέρνησης των πολιτικών απατεώνων. Αυτό είναι ένα σοβαρό ενδεχόμενο αλλά σε καμιά περίπτωση το επιθυμητό για τους κυρίαρχους κύκλους.
Βασικό πολιτικό ζητούμενο για το ελληνικό κεφάλαιο , την τρόικα και τις Βρυξέλλες είναι να τρέξει στην πράξη το Μεσοπρόθεσμο έγκλημα. Διαμορφώνεται έτσι και πάλι ένα συγκεκριμένο πολιτικό κλίμα εκφοβισμού , υστερίας στήνεται και πάλι η τακτική του σοκ και δέος. Κινδυνεύει η έκτη δόση , άμεσος κίνδυνος για στάση πληρωμών στο δημόσιο κ.α. Τα ίδια έλεγαν και στην περίοδο της ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου για να κάμψουν τις αντιστάσεις. Να εξαναγκάσουν τον κόσμο να αποδεχτεί τα δεινά που του φόρτωσαν. Το ίδιο σκηνικό στήνουν ξανά τώρα για προχωρήσουν στην πράξη το Μεσοπρόθεσμο. Τα κυβερνητικά παπαγαλάκια των Μ.Μ.Ε (Mega, Skai, Συγκρότημα Λαμπράκη) είναι στην πρώτη γραμμή του αγώνα αποβλάκωσης και εκφοβισμού. Καθώς το νέο μισθολόγιο είναι στην ημερήσια διάταξη της κυβερνητικής πολιτικής , οι μειώσεις των μισθών με τις κρατήσεις από τον Ιούλιο είναι αρκετά μεγάλες και θα μεγαλώσουν ακόμα περισσότερο το επόμενο διάστημα , καθώς η τρόικα απαιτεί μεγάλο αριθμό απολύσεων στο δημόσιο τομέα κι αυτό δεν είναι εύκολο να γίνει , ακόμα και με το χρυσωμένο χάπι της εργασιακής εφεδρείας , όλα αυτά αλλά και όλα όσα θ’ ακολουθήσουν το επόμενο διάστημα, επιβάλλουν μια ειδική προετοιμασία της κοινής γνώμης για την αντιστροφή της πραγματικότητας. Ο γκεμπελισμός μπαίνει σε εφαρμογή. Συκοφάντησε , συκοφάντησε όλο και κάτι θα μείνει.
Σ’ αυτό το πολιτικό προσκλητήριο προπαγάνδας και χειραγώγησης των συνειδήσεων που σήμερα έχει ανάγκη η κυβέρνησή του, ο Α.Λοβέρδος θα τρέξει και θα καταφέρει να σύρει πρώτος το χορό της συκοφαντίας και του ψέματος. Όπως πάντα. Αδίστακτος και ανάλγητος. Χωρίς την στοιχειώδη αιδώ για το ψέμα του δήθεν 1. εκατ. υπαλλήλων. Αυτό δυστυχώς γι’ αυτούς, δεν αποδείχθηκε ούτε με την απογραφή της Τρόικας, το καλοκαίρι του 2010. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που έκαναν τότε να μεγαλώσουν υπέρμετρα τον αριθμό των υπαλλήλων , συμπεριλαμβάνοντας το προσωπικό των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας αλλά και τους εκτάκτους του δημοσίου που απολύονταν λίγο μετά την απογραφή, στη συγκεκριμένη απογραφή της Τρόικας ο αριθμός των συνολικά εργαζομένων στο Δημόσιο ήταν 768.009 άτομα με βάση την επίσημη κυβερνητική ανακοίνωση1. Ο δε πραγματικός αριθμός των πολιτικών υπαλλήλων του δημοσίου με διάφορες σχέσεις εργασίας είναι περίπου στις 500.000. Μάλιστα, όταν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ισχυριζόταν πως δεν γνώριζε τον πραγματικό αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα, «ο σχετικός πίνακας που περιλαμβάνεται στη σελίδα 74 της εισηγητικής του έκθεσης Κρατικού Προϋπολογισμού καταγράφει τους υπαλλήλους (τακτικούς-μόνιμους, αορίστου και ορισμένου χρόνου) και ανεβάζει τον αριθμό τους σε 511.913 στις 30.6.09, ελάχιστα αυξημένος από τον αντίστοιχο των δύο προηγουμένων χρόνων (506.680 το 2008 και 503.170 το 2007)»2. Με τον τεράστιο αριθμό των συνταξιοδοτήσεων που έγιναν στο διάστημα μετά την απογραφή και την εφαρμογή του κανόνα του 1-10 στην ελληνική δημόσια διοίκηση είναι λογικά αδύνατο να αυξήθηκε ο αριθμός των υπαλλήλων, για να ισχύει ο αριθμός που μας έδωσε ο Α Λοβέρδος. Ο κ. Υπουργός, όμως, ως καλός γνώστης των αρχών του γκεμπελισμού γνωρίζει ότι αν η πραγματικότητα είναι αντίθετη μ΄ αυτά που ο ίδιος και το υπόλοιπο κυβερνητικό συνάφι πρεσβεύουν, τότε τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Θα υποστεί μια ελεεινή διαστρέβλωση , τέτοια που τα πράγματα θα έρθουν στα μέτρα μας. Κι αυτό έγινε. Κανένα από τα κυβερνητικά παπαγαλάκια με τα οποία συναλλάσσεται για την προώθηση της αποβλακωτικής προπαγάνδας δεν τόλμησε να του υπενθυμίσει ότι το νούμερο που ισχυρίζεται δεν αποδείχτηκε ούτε από τη δική τους απογραφή.
Ο Α. Λοβέρδος, ως πολιτική κλωνοποίηση του Θ. Πάγκαλου, χύνει δηλητήριο για τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα για να συγκαλύψει τα εγκλήματα που διαπράττει η κυβέρνησή του εναντίον όχι μόνο των Δημοσίων Υπαλλήλων αλλά του συνόλου των εργαζομένων της χώρας. Ενοχοποιώντας το θύμα αποφεύγεις να στραφεί η οργή για τη σφαγή του πάνω στον σφαγέα. Το μεσοπρόθεσμης σύστασης δηλητήριο του κ. Λοβέρδου προσπαθεί επίσης να συγκαλύψει τα πραγματικά αίτια της κρίσης και τους πραγματικούς ενόχους: τους τραπεζίτες και τη διεθνή τοκογλυφία , το Ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ίδιο το σάπιο και παρακμιακό σύστημα της καπιταλιστικής οικονομίας που με ιερό μένος υπηρετούν αυτός , η κυβέρνησή του και το κόμμα του. Δεν αποτελούν έκπληξη τέτοιου είδους δηλώσεις. Αυτοί που συστηματικά εγκληματούν εναντίον του λαού έχουν ως όπλο τους το ψέμα , τη συκοφαντία και τη λάσπη.
Ούτε και το ακροδεξιάς έμπνευσης παραλήρημα του εναντίον της Αριστεράς πρέπει να εκπλήττει. Πρόκειται για τον Υπουργό μιας κοινοβουλευτικής χούντας. Το μίσος του για την Αριστερά τον φέρνει στην ίδια πλευρά με τον Καραντζαφέρη και τον Γεωργιάδη. Η λογική και η ουσία των διαπιστώσεων του είναι ίδια . Αυτά που λέει ταιριάζουν μ΄ αυτά που πράττει. Υπήρξε μπροστάρης στις πιο εγκληματικές επιλογές αυτής της κυβέρνησης. Από το Ασφαλιστικό της πρώτης περιόδου του Μνημονίου μέχρι τη διάλυση της Δημόσιας Υγείας και τον αυταρχισμό που εφάρμοσε μέσα στα Νοσοκομεία ενάντια σε ενάντια σε οποιαδήποτε φωνή τολμούσε ν’ αντιταχθεί στην ανάλγητη πολιτική του. Ο Λοβέρδος υπήρξε και συνεχίζει να είναι επιβλητική μορφή του νεοφιλελεύθερου Νταχάου που εφαρμόζεται στην Ελλάδα με το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο. Το όραμά του είναι η απόλυτη φτώχεια και η εξαθλίωση του λαού , το γενικευμένο ξεπούλημα της χώρας στο χρηματιστικό κεφάλαιο και η μετατροπή των εργαζομένων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα σε μια πληβιακή μάζα που θα ζει στο όριο της στοιχειώδους επιβίωσης. Οι δηλώσεις του αυτές είναι πολιτική παρακαταθήκη για το μέλλον. Φροντίζει να υπενθυμίζει σε κρίσιμες στιγμές , σε στιγμές που τα καράβι μπάζει νερά ότι είναι ο πιστός φίλος των Βρυξελλών και της Μέρκελ , και της εγχώριας και διεθνούς τοκογλυφίας
Εκείνο που πρέπει να υπογραμμιστεί είναι ότι η πολιτική δυσοσμία τέτοιων δηλώσεων δείχνει πόσο επικίνδυνοι και πόσο αδίστακτοι έχουν γίνει οι πολιτικοί απατεώνες της κυβέρνησης του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Είναι εκφραστές μιας ολοκληρωτικής λογικής στην πολιτική ζωή με πολλές ακροδεξιές καταλήξεις , όπως έχουν αποδείξει αρκετές επιλογές τους. Δε διστάζουν να τσακίσουν οποιαδήποτε διαφορετική φωνή και αντίσταση με τη συκοφαντία , το ψέμα και την βία των Μ.Α.Τ.

Η απάντηση για όλα αυτά μπορεί να δοθεί στην πράξη και μόνο στην πράξη. Με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης των τοκογλύφων – καπιταλιστών. Η Δ.Ε.Θ πρέπει να είναι η συνέχεια των Πλατειών και των μεγάλων πανεργατικών απεργιών.

1.Ο μύθος του υπερ-πληθυσμού των δημοσίων υπαλλήλων Ενας λαγός για το ΔΝΤ, Πώς μαγειρεύονται τα στοιχεία των ερευνών, 20/9/2010 , Από: http://www.iospress.gr
ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ: ΤΑΣΟΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΡΙΜΗΣ, ΑΝΤΑ ΨΑΡΡΑ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΨΑΡΡΑΣ / ios@enet.gr Ο «ΙΟΣ» ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ: http://www.iospress.gr.

2.Ο μύθος του υπερπληθυσμού των δημοσίων υπαλλήλων κ.λ.π οπ .παρ , www.iospress.gr


ΧΡ. ΡΕΠΠΑΣ

Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2011

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΣΟΚ στα wikileaks: Τι έλεγε η υπουργός Παιδείας Αννα Διαμαντοπούλου στην αμερικανική Πρεσβεία για την ΠΟΣΔΕΠ και τα σχέδιά της στην εκπαίδευση

03/09/2011 - 23:17:44

από alfavita.gr

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΣΟΚ στα wikileaks: Τι έλεγε η υπουργός Παιδείας Αννα Διαμαντοπούλου στην αμερικανική Πρεσβεία για την ΠΟΣΔΕΠ και τα σχέδιά της στην εκπαίδευση

Οπως είναι γνωστό πάνω από 250.000 διπλωματικά τηλεγραφήματα από το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών (State Department) δημοσιοποιήθηκαν πλήρως... κατά λάθος! Μιλάμε για τα γνωστά Wikileaks.

Σύμφωνα με τα έγγραφα που δημοσιεύονται μέσω του δικτυακού τόπου The Press Project, η αμερικανική πρεσβεία ενημέρωνε λεπτομερώς την Ουάσινγκτον και άλλες πρεσβείες για τις εξελίξεις στην Ελλάδα, καθώς και για τις θέσεις Ελλήνων πολιτικών.

Μεταξύ των προσώπων για τους οποίους φέρεται να ενημέρωνε η αμερικανική πρεσβεία είναι του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, του Γιώργου Καρατζαφέρη, του τότε υπουργού Εθνικής Αμυνας Β.Μεϊμαράκη, της υπουργού Παιδείας Αννας Διαμαντοπούλου, των τότε υπουργών Εξωτερικών Δ.Δρούτσα και Προστασίας του Πολίτη Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, της Ντόρας Μπακογιάννη, της βουλευτού του ΛΑΟΣ Νίκης Τζαβέλα, των βουλευτών της ΝΔ Απ.Τζιτζικώτα, Χρ.Σταϊκούρας και Ε.Παπαδημητρίου κ.ά.

Ακόμα γίνεται αναφορά στο θέμα της αναγνώρισης των πτυχίων αμερικανικών κολεγίων στην Ελλάδα, στην αγορά από τη χώρα μας μαχητικών αεροσκαφών F-16, σε ευρύτερα θέματα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, αλλά και στις εμπρηστικές επιθέσεις της συναγωγής στα Χανιά.

Τα τηλεγραφήματα που έχουν αποκαλυφθεί μέχρι στιγμής αφορούν στις περιόδους που πρεσβευτές των ΗΠΑ στην Αθήνα ήταν οι Τσαρλς Ρις και Ντάνιελ Σπέκχαρντ.


Μετά από συνάντηση του Αμερικανού Πρέσβη Ντ. Σπέκχαρντ με την Υπουργό Παιδείας Α. Διαμαντοπούλου στις 17/12/2009 ο πρώτος ενημερώνει την κυβέρνησή του για την συνάντηση λέγοντας: "Η Διαμαντοπούλου ανέφερε ότι το συνδικάτο των πανεπιστημιακών, η ΠΟΣΔΕΠ, το οποίο έχει αρχίσει να αμβλύνει τη ρητορική του επιδεικνύοντας μια πιο μετριοπαθή και μεταρρυθμιστική προσέγγιση, εργάζεται από κοινού με το Υπουργείο για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση."

Ιδού και το σχετικό απόσπασμα.


To σχετικό απόσπασμα του εγγράφου που μιλάει για την ΠΟΣΔΕΠ



Διαβάστε όλο το έγγραφο του αμερικανού Πρέσβη Ντ. Σπέκχαρντ το οποίο συνέταξε μετά τη συνάντησή του με την υπουργό Παιδείας Α. Διαμαντοπούλου στις 17/12/2009 με το οποίο ενημερώνει την κυβέρνησή του για τα όσα ειπώθηκαν.

Ambassador Advocates for U.S. Interests and Mosque with

C O N F I D E N T I A L ATHENS 001723

SIPDIS

E.O. 12958: DECL: 2019/12/22
TAGS: SCUL, PGOV, PHUM, GR
SUBJECT: Ambassador Advocates for U.S. Interests and Mosque with
Minister of Education Diamantopoulou

CLASSIFIED BY: Daniel Speckhard, Ambassador, State, Exec; REASON:
1.4(B), (D)

1. (C) Summary: In a December 17 call on Minister of Education
and Religious Affairs Anna Diamantopoulou , Ambassador Speckhard
lobbied for American educational institutions operating in Greece,
specifically with regard to licensing , recognition of degrees and
the granting and vocational rights for graduates. The Ambassador
also strongly urged the GOG to live up to its commitment to
establish at least one mosque in Athens. Diamantopoulou
reiterated the position that the Greek Constitution stipulates
that only Greek state institutions could be licensed as
universities. However, the GOG is willing to grant professional
rights (such as being hired by the public sector) to graduates of
qualified institutions provided that they became affiliated with EU
institutions of higher education. Diamantopoulou said that plans
were in the works for several mosques in Athens, not just one, to
accommodate Muslims of different sects. The Ambassador and
Diamantopoulou also discussed higher educational reform and the
role that the U.S. could play in facilitating these efforts, as
well as meetings we could arrange during her planned visit to the
U.S. in April 2010. End Summary.

2. (C) Although her portfolio also covers religious affairs,
Diamantopoulou stated that she spent 95% of her time on educational
matters. She criticized past educational reform efforts as being
too short term and too focused to make a real difference, meaning
that long term reforms never saw fruition. Each government wanted
to see immediate results such as changing the way students are
accepted to universities without taking into account that primary
and secondary education would have to be reformed as part of this
process. Real reform would involve changing the institutional
framework, changing the teacher mentality, and decentralizing the
educational system. On the latter point, Diamantopoulou noted that
even routine changes in a small provincial schools required
central Ministry approval.

3. (C) On the issue of granting licenses to U.S.-affiliated
schools operating in Greece, Ambassador Speckhard pushed strongly
for licensing of Anatolia College, which has been in Greece since
1923, and Deree College, operating since 1875 - and for the GOG
to recognize their degrees. In addition to providing sough-after,
high-quality American education in Greece, these schools also
provide hundreds of jobs to Greeks (only 7% of the staff in Deree
College is non-Greek and 10% in Anatolia), the Ambassador noted.
Diamantopoulou stated that the Greek Constitution explicitly
forbids the operation of private universities in Greece , stating
specifically that universities in Greece must be free and run by
the state. She added that a change to the constitution would
exact a cost not only in time (at least five years) but politically
as well, since initiating such a controversial move would engender
such social unrest that it could potentially split the ruling PASOK
party in two. As an example of how controversial the issue of
private higher education is, Diamantopoulou noted that the
appointment of Thalia Dragona as Special Secretary in the Ministry
has caused quite a stir because she graduated from Deree College,
and therefore does not have a recognized Greek degree. According
to Diamantopoulou, sentiments within the Greek university system
lie so firmly against the establishment of private universities
that when a university professor quit to become Dean of New York
College in Athens, he was ostracized by the Greek university
community.

4. (C) Diamantopoulou stated that under the present constitution
it is impossible for Deree College or even affiliates of EU
universities to have their degrees recognized, meaning that
graduates from these institutions cannot apply for graduate studies
in Greek universities. There is a process for recognition of
degrees for students from universities in the U.S. For example,
provided that the students took classes in the U.S. and not in
Greece. There is more flexibility on the issue of professional
rights, she stated, since the GOG is under EU pressure and will
allow graduates of franchises of EU universities to be hired by the
public sector even if they studied only in Greece. The only way a
graduate of Deree College could be hired by the public sector would
be for Deree College to become affiliated with an EU university (as
Anatolia has done). In the coming weeks, an accreditation body
will be set up under the Ministry of Education, made up of
academics, to determine which foreign institutions will receive
operating licenses. The Ambassador stated that it was unfortunate
that a quality institution such as Deree College might be forced to
compromise its American identity to widen the hiring options for
its graduates.

5. (C) The Ambassador also argued for the granting of tax
concessions for American colleges operating in Greece as non-profit
organizations and for relaxation of visa restrictions to allow
American students to stay for the duration of their courses, which
often extend beyond the 90-day visa limit. Ambassador Speckhard
also described the advantages to Greece of allowing selected
American teachers to stay for up to three years to provide


effective English instruction, for example, and urged the GOG to
review visa cases for these teachers on a flexible basis.

6. (C) Finally, Ambassador Speckhard urged the GOG to live up to
its commitment to establish a mosque in Athens, a city of 5,000,000
with no legal house of worship for the Muslim community. The
Ambassador stated that doing so would be proof to the international
community of Greece's support for religious freedom. Land owned by
the Greek Navy had been identified as a site for a mosque, but the
process appeared to be stuck. Diamantopoulou stated that Greece
was planning to open several mosques to meet the needs of different
sects, rather than to have only one mosque serving the whole city
of Athens. This approach would also address the problem of the
current 700 illegal places of worship for Muslims that exist in
Athens. A large site had already been identified in Elefsina with
plans for a 600 square meter mosque. The Greek Archbishop himself
had also donated land to be used as a mosque.

7. (C) In response to the Ambassador's offer of assistance in the
educational sector, Diamantopoulou stated that the university
teachers' union, POSDEP, which has begun to soften its rhetoric and
demonstrate a more moderate and progressive approach, is working
with the Ministry on Educational reform. The union will initiate
the reforms and the Ministry will support them. The Ambassador
offered assistance in this area as well as in the area of
accreditation if needed. The Minister mentioned that she planned
on visiting the U.S. in late-March/early April to coincide with
Greek Independence Day and may seek assistance in setting up
meetings with counterparts in the education field. At the
Ambassador's request, Diamantopoulou promised to arrange meetings
for the President of Deree College with the Deputy Minister of
Education after the holidays.

8. (C) Comment: Although Diamantopoulou is an impressive and
expert interlocutor in the field of education, her government's
present policy represents a significant step backward from the
previous New Democracy government as far as U.S. institutions of
higher education - and their graduates -- are concerned. A few
days before leaving office, the New Democracy government gave
licenses to 33 foreign colleges to function as institutions of
higher education. The New Democracy Ministry had also outlined a
process for recognition of degrees from U.S. colleges as long as
they were accredited in the U.S. The present government has
adopted a narrow legalistic barrier using the Greek constitution as
the reason for avoiding contentious issues of recognition of
foreign institutions of higher education in Greece, despite the
fact that these institutions have educated tens of thousands of
Greek professionals. The good news is that elite institutions such
as Deree College and Anatolia College will be treated the same as
other foreign colleges operating in Greece. The bad news is that
all will be barred from having their degrees recognized by Greece.
Our conversation with the Minister underlined once again how
difficult it is in Greece to institute meaningful reform. A
university system which remains closed to foreign innovations and
hostage to syndicate interests will fall further behind those in
other countries more open to global innovations. Rather than
adopting a forward leaning posture encouraging the Ministry to
incorporate American institutions of higher education into the
Greek system, we may need to guard against further incursions into
the autonomy of quality American institutions of higher education
in Greece.
Speckhard


ΠΗΓΗ:
http://www.thepressproject.gr/



Το άρθρο αυτό διαβάστηκε 2163 φορές.


Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2011

Κάτω τα χέρια από το πανεπιστημιακό άσυλο , του Παναγιώτη Σωτήρη

Αρθρογράφος: ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΩΤΗΡΗΣ

31/08/2011 - 11:04

Από alfavita.gr

Κάτω τα χέρια από το πανεπιστημιακό άσυλο!

Παναγιώτης Σωτήρης

Το προετοίμασαν από καιρό. Με άρθρα και επιφυλλίδες στις εφημερίδες. Με απευθείας συνδέσεις και τηλεοπτική διεκτραγώδηση των «καταστροφών». Με ερωτήσεις και παρεμβάσεις στη Βουλή. Με τερατολογίες και ανυπόστατα ψεύδη. Κοινός τόπος ένας: το πανεπιστημιακό άσυλο πρέπει να καταργηθεί.

Είναι προφανές ότι το πανεπιστημιακό άσυλο ενοχλούσε. Όχι τόσο για τα επεισόδια ή τις καταστροφές που επικαλούνται οι πολέμιοί του. Άλλωστε, η εμπειρία έχει δείξει ότι πολύ μεγαλύτερες καταστροφές και βίαιες συγκρούσεις έχουν γίνει σε χώρους εκτός ασύλου• μια βόλτα στα γήπεδα μπορεί να το αποδείξει. Αυτό που ενοχλούσε ήταν υπήρχαν χώροι όπου μπορούσε να αναπτυχθεί, χωρίς δικαίωμα παρέμβασης των δυνάμεων καταστολής, συλλογική δράση, ανατρεπτική ιδεολογική αναζήτηση και μαχητική κινηματική παρέμβαση. Ενοχλούσε το γεγονός ότι από τη μεταπολίτευση και μετά συνδικάτα, πολιτικές πρωτοβουλίες, κινήματα μπορούσαν να κάνουν συνελεύσεις μέσα στα πανεπιστήμια, να καταφεύγουν για να αποφύγουν τη αποδεδειγμένα δολοφονική βία των δυνάμεων καταστολής, να πραγματοποιούν εκδηλώσεις, διαμαρτυρίες, να στεγάζουν απεργίες πείνας.

Ενοχλούσε το γεγονός ότι το πανεπιστημιακό άσυλο επέτρεπε την απρόσκοπτη δράση του φοιτητικού κινήματος. Εγγυόταν την διεξαγωγή συνελεύσεων, επέτρεπε τις καταλήψεις, προστάτευε από τον κίνδυνο να εμφανιστεί με την παραμικρή κινητοποίηση ο εισαγγελέας ή ο διοικητής του οικείου αστυνομικού τμήματος «για τα περαιτέρω». Μπορούσε έτσι το φοιτητικό κίνημα όχι μόνο να οργανώνει μεγάλους και συχνά νικηφόρους αγώνες, όπως ήταν αυτός που ανέτρεψε τον ν. 815 ή το κίνημα ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος. Μπορούσε, και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο για τις κυρίαρχες δυνάμεις, να διαμορφώνει ένα παράδειγμα συλλογικής νικηφόρας ριζοσπαστικής δράσης που ακολουθούσαν κι άλλοι κλάδοι και κινήματα.

Σήμερα, είναι προφανές ότι τα επίσημα κόμματα επιδιώκουν να ξεμπερδεύουν με την ενοχλητική «ανορθογραφία» που ήταν το μαχόμενο φοιτητικό και ευρύτερα πανεπιστημιακό κίνημα. Γι’ αυτό και σκύλιασαν κυριολεκτικά για την κατάργηση του ασύλου. Ο νόμος δεν επιδιώκει μόνο την πλήρη άλωση του πανεπιστημίου από τις δυνάμεις της αγοράς αλλά και την πειθάρχηση του φοιτητικού κινήματος. Η καθιέρωση ανώτατου χρόνου σπουδών στέλνει σαφές μήνυμα: μην ασχολείστε με το συνδικαλισμό, μην κινητοποιείστε, μην δραστηριοποιείστε πολιτικά, γιατί δεν θα πάρετε πτυχίο.

Αναδεικνύεται μια βαθύτερη αντιδραστική μετάλλαξη του πολιτικού συστήματος. Σε μια χώρα όπου η εικόνα του τανκ που εισβάλλει στο Πολυτεχνείο στοιχειώνει ακόμη τη συλλογική συνείδηση και το σύνθημα «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία, η Χούντα δεν τελείωσε το ’73» αντηχεί στις πλατείες της πάνδημης αγανάκτησης, η επιδίωξη είναι να ξεμπερδεύουν οριστικά με το δημοκρατικό κινηματικό κεκτημένο της μεταπολίτευσης. Γι’ αυτό ομονόησαν στη Βουλή, σε μια επίδειξη συναίνεσης, «σοσιαλιστές», «φιλελεύθεροι» και κοινοβουλευτικώς αναβαπτισμένοι νοσταλγοί της επταετίας. Γιατί ξέρουν ότι η επιχείρηση οικονομικής και ηθικής ταπείνωσης της κοινωνίας, η καταρράκωση κάθε έννοιας εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, η εκρηκτική εκτίναξη της ανεργίας σωρεύουν εκρηκτικά υλικά. Αναζητούν έτσι κινήσεις προληπτικής τρομοκράτησης και καταστολής. Και βέβαια κάθε άλλο παρά συμβολική θα είναι η εφαρμογή: ήδη εξαγγέλλονται αιτήματα αστυνομικής παρέμβασης για κάθε «παράπτωμα», από τις καταλήψεις έως και τη στέγαση… ανατρεπτική ιστοσελίδων.

Στο χέρι μας είναι να βγουν γελασμένοι. Όπως κάποτε ανατράπηκε η χούντα των συνταγματαρχών, έτσι πρέπει σήμερα να ανατραπεί και η δικτατορία των αγορών. Αυτή τη φορά τα τεθωρακισμένα της «μεταρρύθμισης» θα αναγκαστούν να κάνουν αναστροφή μπροστά στις πύλες των αγωνιζόμενων πανεπιστημίων.


Επιστρέφει η δουλεία του Δ.Καζάκη

Δευτέρα, 29 Αυγούστου 2011



Τέσσερα χρόνια μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, και τώρα βρισκόμαστε μπροστά στο άμεσο ενδεχόμενο ενός νέου, ακόμη πιο καταστροφικού κραχ.
● Τέσσερα χρόνια μετά, και το κύριο καταστροφικό δυναμικό της κρίσης δεν έχει ακόμη εκδηλωθεί,ούτε έχει εκτονωθεί.
● Τέσσερα χρόνια μετά, και η κοινωνία αντιμετωπίζει ίσως τη χειρότερη κρίση που έχει βιώσει ποτέ. Κι αυτό διότι, μπορεί έως τώρα να μην είχαμε επίσημες πτωχεύσεις κρατών, αλλά οι συνθήκες κοινωνικής πτώχευσης και δυστυχίας που κυριαρχούν – πλέον, ακόμη και στις πιο ανεπτυγμένες οικονομίες –, είναι κυριολεκτικά πρωτοφανείς.


Τα 45 εκατ. φτάνει ο αριθμός στις ΗΠΑ όσων δεν πεθαίνουν της πείνας χάρη στα κρατικά κουπόνια διατροφής. Το 50% αυτού του αριθμού είναι παιδιά και 20% υπερήλικοι χωρίς στον ήλιο μοίρα. Ο αριθμός αυτός αναμένεται να διπλασιαστεί τα επόμενα χρόνια, με ή χωρίς «ανάπτυξη». Είναι αυτό που οι οικονομικοί αναλυτές ονομάζουν «jobless recovery», δηλαδή «ανάκαμψη χωρίς δουλειές». Όχι, όμως, μόνο χωρίς δουλειές, αλλά και χωρίς απολαβές, χωρίς εγγυήσεις έναντι της εξαθλίωσης, χωρίς ούτε εικονική άνοδο του βιοτικού επιπέδου για την συντριπτική πλειονότητα των εργαζομένων.
Στην Ευρώπη, σύμφωνα με εκτιμήσεις του ειδικού παρατηρητηρίου του ΟΗΕ, ο αριθμός όσων ζουν από συσσίτια και παροχές φιλανθρωπίας υπερβαίνει τα 63 εκατ. Ανάμεσα στις πρωτεύουσες με το πιο έντονοπρόβλημα είναι το Λονδίνο, το Παρίσι, η Μαδρίτη και το Βερολίνο.
Την ίδια ώρα, οι εργαζόμενοι έχασαν μέσα στα τελευταία χρόνια ό,τι είχαν κερδίσει από τα τέλη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Εργατικά δικαιώματα, κατοχυρώσεις απέναντι στην αυθαιρεσία της αγοράς και του εργοδότη, κοινωνική ασφάλιση κ.ο.κ. Όχι μόνο οι «κοπρίτες» εργαζόμενοι της «διεφθαρμένης» Ελλάδας, αλλά το σύνολο των εργαζομένων στην Ευρώπη.


Επισήμως σκλάβοι
Η ανεργία καλπάζει. Οι εργατικές αμοιβές έχουν αποσπαστεί πια από τις ανάγκες διαβίωσης και αυτό που οι Αγγλοσάξονες αποκαλούσαν “breadwinner wage”, δηλαδή μισθός που εξασφαλίζει το ψωμί της οικογένειας: μια κατάκτηση των εργατικών αγώνων από τις αρχές του 19ου αιώνα αποτελεί σήμερα όνειρο απατηλό για τουλάχιστον τα δύο τρίτα των Ευρωπαίων εργαζομένων. Στην ευρωζώνη, πάνω από το ένα τέταρτο του εργατικού δυναμικού αμείβεται με μισθούς κάτω των 500 ευρώ, ενώ πάνω στο έδαφός της ευδοκιμεί ένα ακόμη φαινόμενο από τα παλιά: το δουλεμπόριο.
Σύμφωνα με τον ΔΟΕ, κυρίως στις χώρες της ευρωζώνης, πάνω από 12,5 εκατ. άνθρωποι βρίσκονταιεπίσημα υπό καθεστώς δουλείας, μέσα από κυκλώματα δουλεμπόρων που τους φέρνουν κυρίως από χώρες της Ασίας και της Αφρικής, αλλά και της ανατολικής Ευρώπης. «Καραβιές» ολόκληρες έρχονταιμεθοδευμένα στις χώρες της Ε.Ε. και της ευρωζώνης, για να χρησιμοποιηθούν σαν δουλική εργασία.
Ο «Τρίτος Κόσμος» μετακόμισε πια οριστικά στην καρδιά του «Πρώτου Κόσμου» με όρους απάνθρωπης εκμετάλλευσης και μαζικής εξαθλίωσης σε πρωτοφανή επίπεδα, ειδικά για τις κοινωνίες της ανεπτυγμένης Ευρώπης και φυσικά των ΗΠΑ.


«Ο Μαρξ είχε δίκιο»!
Η κατάσταση είναι τέτοια, που ανάγκασε ακόμη και τον Νουριέλ Ρουμπίνι να παρατηρήσει πρόσφατα σε μια ζωντανή συνέντευξή του στην τηλεόραση της «Wall Street Journal» (11.8) τα εξής:
WSJ: «Μας περιγράψατε μια σκοτεινή εικόνα για την αναιμική οικονομική επέκταση που συντελείται, με έναν αυξανόμενο κίνδυνο μιας νέας ύφεσης στο άμεσο μέλλον. Αυτό ακούγεται πολύ άσχημο. Τι μπορεί να κάνει μια κυβέρνηση και τι οι επιχειρήσεις, ώστε να βάλουν μπρος την οικονομία; Ή απλώς πρέπει να περιμένουν να δουν τι θα συμβεί;».
Ρουμπινί: «Οι επιχειρήσεις δεν κάνουν απολύτως τίποτε. Στην πραγματικότητα δεν βοηθούν. Όλος αυτός ο κίνδυνος τις έκανε πιο νευρικές... Υποστηρίζουν ότι προχωρούν σε περικοπές επειδή υπάρχει υπερβολική προσφορά, και δεν προσλαμβάνουν εργάτες επειδή δεν υπάρχει αρκετή τελική ζήτηση. Ωστόσο, εδώ υπάρχει ένα παράδοξο... Αν δεν προσλαμβάνεις εργάτες, δεν υπάρχει και αρκετό εργατικό εισόδημα, καταναλωτική εμπιστοσύνη, κατανάλωση, ούτε αρκετή τελική ζήτηση.
Στην πραγματικότητα, τα τελευταία δύο με τρία χρόνια είχαμε μια επιδείνωση, διότι υπήρξε μια ογκώδης ανακατανομή εισοδήματος από την εργασία προς το κεφάλαιο, από τους μισθούς προς τα κέρδη, ενώ η ανισότητα των εισοδημάτων έχει αυξηθεί... Έτσι, η ανακατανομή του εισοδήματος και του πλούτου κάνει το πρόβλημα της ανεπαρκούς ζήτησης ακόμη χειρότερο. Ο Καρλ Μαρξ το είχε αντιληφθεί σωστά.
Σε κάποιο σημείο, ο καπιταλισμός μπορεί να αυτοκαταστραφεί. Δεν μπορείς να αποσπάς εισόδημα από την εργασία στο Κεφάλαιο, χωρίς να έχεις υπερβάλλουσα προσφορά και έλλειμμα γενικής ζήτησης. Αυτό είναι που έχει συμβεί. Νομίζαμε ότι οι αγορές λειτουργούν. Δεν λειτουργούν. Το άτομο μπορεί να είναι ορθολογικό. Η εταιρεία, προκειμένου να επιβιώσει και να ευημερήσει, μπορεί να σπρώχνει τα εργατικά κόστη όλο και πιο χαμηλά. Ωστόσο, τα εργατικά κόστη είναι κάποιου άλλου το εισόδημα και η κατανάλωση. Γι’ αυτό είναι μια αυτοκαταστροφική διαδικασία».


Τερατογένεση
Τον Νουριέλ Ρουμπινί δεν μπορεί κανείς να τον κατηγορήσει ως οπαδό του Μαρξ. Αντίθετα, αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της σημερινής κυρίαρχης οικονομικής σκέψης, που έχει αποβάλει παντελώς την κοινωνική οπτική από την προβληματική της.
Γι’ αυτήν, η οικονομία είναι ένα σύστημα δεικτών και λογιστικών μεγεθών, όπου απλά πρέπει να βρεθεί ο κατάλληλος τρόπος διαχείρισής τους. Δεν την ενδιαφέρει καθόλου αν αυτά τα μεγέθη απηχούν κοινωνικές καταστάσεις, αντιθέσεις, σχέσεις εκμετάλλευσης και εξουσίας. Δεν την απασχολεί αν οι δείκτες καθορίζουνανθρώπινες ζωές, αν συνεπάγονται δυστυχία και κοινωνική απαξίωση. Έλα όμως που οι δραστικές πολιτικές λιτότητας και των περικοπών αναγκάζουν σήμερα ακόμη και τους εκπροσώπους αυτής της πιο χυδαίας εκδοχής – απ’ όλες όσες γνώρισε στην ιστορική πορεία η οικονομική σκέψη – να παραδεχτούν δειλά δειλά ότι η συντριβή της εργαζόμενης κοινωνίας έχει σπρώξει προς μια «αυτοκαταστροφική διαδικασία» την παγκόσμια οικονομία.
Το «μοντέλο ανάπτυξης» της παγκόσμιας οικονομίας, που υπήρχε πριν από την πρόσφατη παγκόσμια κρίση, βασιζόταν στη δυνατότητα μιας χούφτας τεράστιων επιχειρηματικών κολοσσών με οικονομική επιφάνεια πολύ μεγαλύτερη από τα περισσότερα κράτη, να επιβάλουν έναν διεθνή καταμερισμό εργασίας όπου, στις χώρες του «Τρίτου Κόσμου», παρήγαν με εξαιρετικά χαμηλά κόστη το μεγαλύτερο μέρος των προϊόντων και υπηρεσιών, οι οποίες πήγαιναν προς κατανάλωση στον ανεπτυγμένο «Πρώτο Κόσμο».
Όσο οι ανεπτυγμένες αγορές εξασφάλιζαν την τελική ζήτηση γι’ αυτά τα προϊόντα και τις υπηρεσίες, τόσο λειτουργούσε το όλο κύκλωμα χωρίς σοβαρές εμπλοκές από τη μαζική δυστυχία και υποβάθμιση που συνεπαγόταν για την εργαζόμενη κοινωνία των χωρών παραγωγής.
Για να στήσουν το κύκλωμά τους στην παγκόσμια οικονομία, οι υπερεθνικοί αυτοί γίγαντες απαιτούσαν όχι μόνο την κατάργηση των συνόρων και των εθνικών ρυθμίσεων, των εθνικών νομοθεσιών κ.ο.κ., αλλά και διαθέσιμα κεφάλαια που καμία εθνική οικονομία από μόνη της δεν μπορούσε να τους εξασφαλίσει – ούτε καν οι ΗΠΑ. Έτσι επήλθε μια τερατογένεση. Δημιουργήθηκαν οι κεφαλαιαγορές που γνωρίζουμε σήμερα σε διεθνές επίπεδο, ικανές να συγκεντρώνουν χρηματικά κεφάλαια 20 φορές μεγαλύτερα από το παγκόσμιο ΑΕΠ.
Οι τράπεζες πολύ γρήγορα μετατράπηκαν σε κυρίαρχη έκφραση αυτής της διαδικασίας, και η ανάγκη παραγωγής μιας τέτοιας πληθώρας κεφαλαίου γέννησε μια απίστευτων διαστάσεων κερδοσκοπία, με κάθε είδους πιστωτικό προϊόν και δάνεια σε διεθνές επίπεδο. Έτσι φτάσαμε στην παγκόσμια κρίση, που ξέσπασε τον Αύγουστο του 2007 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.


Κοινωνική γενοκτονία
Πώς αντιμετώπισαν την κρίση αυτή οι κυβερνήσεις; Πρώτα και κύρια, στράφηκαν σε μια πρωτοφανών διαστάσεων προσπάθεια διάσωσης των ισολογισμών των τραπεζών. Πάνω από 16 τρισ. δολ. «ζεστό χρήμα» διοχέτευσε η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ τα δύο τελευταία χρόνια, προκείμενου να βελτιωθεί τεχνητά η εικόνα των τραπεζών. Μόνο στις μεγάλες αμερικανικές τράπεζες (Bank of America, Citi, Goldman Sachs, JP Morgan κ.ο.κ.), η Fed διοχέτευσε 1,2 τρισ. δολ., περίπου το ποσό που οι ιδιοκτήτες κατοικιών στις ΗΠΑ οφείλουν στη βάση των 6,5 εκατ. ενυπόθηκων δανείων που δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν (Bloomberg, 22.8).
Η τακτική αυτή ακολουθήθηκε και στην Ε.Ε., όπου τα κράτη και το Δημόσιο φορτώθηκαν τα χρέη και τα ελλείμματα της τραπεζικής αγοράς. Τα χρέη, ιδιωτικά και δημόσια, που μέχρι τότε θεωρούνταν ελέγξιμα και πηγή όχι μόνο σημαντικών κερδών για τις τράπεζες, αλλά και βασικός μοχλός επέκτασης της καταναλωτικής ζήτησης στις ανεπτυγμένες χώρες, άρχισαν να εκτινάσσονται.
Τι έκαναν οι κυβερνήσεις; Επέβαλλαν άγριες πολιτικές λιτότητας και περικοπών, με αποτέλεσμα να προκύψει μία από τις μεγαλύτερες ανακατανομές εισοδημάτων και πλούτου, που έχει συμβεί στις ανεπτυγμένες χώρες από την εποχή της Βιομηχανικής Επανάστασης. Η Ελλάδα υπήρξε το πιο πρόσφορο και εύκολο πειραματόζωο αυτής της συνταγής. Αποτέλεσμα; Η γενίκευση της δυστυχίας σε τέτοιο βαθμό, ώστε πολλοί σήμερα – και δικαιολογημένα – μιλούν για κοινωνική γενοκτονία ακόμη και στις πιο πλούσιεςχώρες. Κι αυτό επειδή τα μέτρα περιορισμού και λιτότητας που υιοθετούνται, χτυπούν με ιδιαίτερα ανελέητο τρόπο τις νέες γενιές: ανεργία και εξαθλίωση...
Ο πακτωλός ρευστού χρήματος εις βάρος της κοινωνίας εξασφάλισε μια εικονική βελτίωση των τραπεζικών, κυρίως οικονομικών, και της δυναμικής των κεφαλαιαγορών, με αποτέλεσμα μια εικονική άνοδο του ΑΕΠ τον περασμένο χρόνο. Χαράς ευαγγέλια για τους πληρωμένους καλαμαράδες της οικονομολογίας των κερδοσκόπων. Πέτυχαν το ακατόρθωτο. Να ανακάμψει η οικονομία χωρίς να ανακάμψει η τελική ζήτηση. Περιχαρείς, οι λακέδες της οικονομικής εξουσίας γέννησαν νέες θεωρίες: μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη χωρίς να στηρίζεται στην τελική καταναλωτική δαπάνη, δηλαδή στην αγοραστική δύναμη του πληθυσμού. Αρκεί η κερδοσκοπία στις αγορές.
Οι ίδιοι που πήραν ακόμη και Νόμπελ Οικονομίας την προηγούμενη δεκαετία, «αποδεικνύοντας» ότι η κρίση δεν αποτελεί πλέον αντικείμενο της οικονομικής θεωρίας, ετοιμάστηκαν να διεκδικήσουν νέα Νόμπελ, «αποδεικνύοντας» ότι η αγορά και η οικονομία μπορούν να δουλέψουν άψογα και κυρίως «ορθολογικά»,χωρίς να έχουν ανάγκη απ’ το αυξανόμενο εισόδημα του εργαζόμενου. Ζήτω! Νέες περίλαμπρες σελίδες ανοησίας και προστυχιάς γράφτηκαν με τη μορφή της οικονομικής φιλολογίας…


Πώς να σωθούν οι τράπεζες χωρίς... χρήμα;
Έλα, όμως, που η κρίση υποτροπίασε. Οι τράπεζες έχασαν μέσα σε τρεις εβδομάδες σχεδόν το σύνολοτων εικονικών κερδών που είχαν εξασφαλίσει από το «τσάμπα» χρήμα των κυβερνήσεων. Ωστόσο, οι κεντρικές τράπεζες και οι κυβερνήσεις το βιολί τους... Οι τράπεζες της Ελλάδας, της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας και της Ιταλίας κρατιούνται όπως - όπως στον αφρό με έκτακτα μέτρα και παρεμβάσεις της ΕΚΤ.
Οι πληροφορίες λένε ότι νέος πακτωλός δολαρίων από την Fed αναχαίτισε κάπως την πτώση των χρηματαγορών στις ΗΠΑ – και κυρίως την απαξίωση των τραπεζικών μετοχών. «Δεν κοιμάμαι τις νύχτες», δήλωσε ο Τσαρλς Βίπλοζ, διευθυντής του Διεθνούς Κέντρου για Χρηματικές και Τραπεζικές Μελέτες, που εδρεύει στην Γενεύη και χρηματοδοτείται από την κεντρική τράπεζα της Ελβετίας και μια σειρά άλλες τράπεζες. «Μπήκαμε σε μια νέα φάση της κρίσης» (Bloomberg, 23.8).
«Υπάρχουν αρκετά χρήματα στη Γη για να σωθούν οι τράπεζες;», αναρωτιόταν πρόσφατα ο Τζόναθαν Βέιλ, σχολιαστής της Bloomberg (11.8). Και δεν έχει άδικο. Ο νέος γύρος πριμοδότησης των τραπεζών φαίνεται ότι θα φέρει την παγκόσμια οικονομία, όχι μόνο πιο κοντά σε ένα νέο παγκόσμιο κραχ, αλλά και σε μια σειρά από αναπόφευκτες χρεοκοπίες κρατών. Με πρώτη υποψήφια φυσικά την Ελλάδα…


«Πρακτικά αφερέγγυοι»
Ο Νουριέλ Ρουμπινί είχε σημειώσει τον Ιανουάριο του 2009 ότι ολόκληρο το τραπεζικό σύστημα των ΗΠΑ ήταν «χρεοκοπημένο» και «πρακτικά αφερέγγυο»: «Βρήκα ότι οι πιστωτικές απώλειες μπορούν να φτάσουν στο ύψος των 3,6 τρισ. δολ. για τα ιδρύματα των ΗΠΑ, τα μισά εκ των οποίων είναι τράπεζες και διαμεσολαβητές», έλεγε τότε ο Ρουμπινί.
«Αν αυτό είναι αλήθεια, τότε αυτό σημαίνει ότι ολόκληρο το τραπεζικό σύστημα των ΗΠΑ είναι πρακτικά αφερέγγυο, γιατί ξεκινά με ένα κεφάλαιο της τάξης των 1,4 τρισ. δολ. Τα προβλήματα του Citi, της Bank of America και των άλλων υποδηλώνουν ότι το σύστημα είναι χρεοκοπημένο», κατέληγε ο Ρουμπινί. «ΣτηνΕυρώπη συμβαίνει το ίδιο πράγμα».
Βελτιώθηκε η κατάσταση που περιέγραφε τότε; Ούτε κατά διάνοια. Αντίθετα, χειροτέρεψε. Το αμερικανικό τραπεζικό σύστημα κατέγραψε απώλειες που υπερβαίνουν τα 5 τρισ. δολ., ενώ το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα έχει πάνω από 17 τρισ. δολ. «τοξικά χαρτιά» στο ενεργητικό του, καθώς και κεφάλαιο που κινείται γύρω στα 2 - 3 τρισ. δολ.


«Διαγραφή χρεών ή ύφεση δίχως τέλος»
Τα δεδομένα αυτά υποδηλώνουν ότι ολόκληρο το τραπεζικό σύστημα, και στις δυο όχθες του Ατλαντικού, είναι ανεπανόρθωτα χρεοκοπημένο και δεν μπορεί να διασωθεί, σε όσες ενέσεις ρευστότητας κι αν υποβληθεί. Ωστόσο, το σύστημα και το πολιτικό προσωπικό του είναι καταδικασμένα σε μια «σισύφεια προσπάθεια» να επαναλαμβάνουν διαρκώς τα ίδια και τα ίδια, με την ψευδαίσθηση ότι κάπως έτσι θα κατευνάσουν τους δαίμονες που τα ίδια έχουν απελευθερώσει. Έστω κι αν κάθε τέτοια προσπάθεια στοιχίζει σε απίστευτο βαθμό για την κοινωνία…
Μην στενοχωριέστε όμως. Το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα δεν πρόκειται να καταρρεύσει, όπως φοβάται ο Νουριέλ Ρουμπινί. Δεν πρόκειται να καταρρεύσει, ακόμη κι αν συνεχίσει ακάθεκτο στην ίδια αυτοκαταστροφική πορεία. Μπορεί να καταρρεύσουν χώρες, κράτη, τράπεζες, επιχειρήσεις και ναπεινάσουν λαοί ολόκληροι – ακόμη και στον λεγόμενο ανεπτυγμένο κόσμο –, αλλά μη φοβάστε: το κυρίαρχο σύστημα δεν πρόκειται να καταρρεύσει. Έχει ανεξάντλητες εφεδρείες αναπαραγωγής, ακόμη και σε συνθήκες της πιο γενικευμένης βαρβαρότητας. Δεν μπορεί να καταρρεύσει από μόνο του, ακόμη κι αν το θελήσει. Μόνο οι λαοί μπορούν να επιφέρουν την κατάρρευση του κυρίαρχου συστήματος.
Ούτε είναι σωστή η άποψη ότι η κρίση αυτή είναι παροδική: ένα είδος οικονομικού κύκλου. Τόσο το πολιτικό προσωπικό όσο και οι διεθνείς μηχανισμοί παρέμβασης δεν διαθέτουν βιώσιμη στρατηγική διεξόδου που θα επιτρέψει στο κυρίαρχο παγκόσμιο σύστημα να ανασυγκροτηθεί και να βγει με κάποιον τρόπο από την υπάρχουσα κρίση. Αν διέθετε κάποια τέτοια στρατηγική, έστω υπό διαμόρφωση, δεν θα περιοριζόταν σε μέτρα πανικού και έκτακτες παρεμβάσεις, όπως κοπή χρήματος, αγορές ομολόγων και παροχή ρευστότητας από τις κεντρικές τράπεζες. Πώς είναι δυνατόν να θεωρεί κάποιος ότι μπορεί μια οικονομία να ανακάμψει με έκτακτα μέτρα και παρεμβάσεις;


Ώς το κόκαλο
Επιπλέον, η καθίζηση του λαϊκού εισοδήματος σε συνδυασμό με τις συνεχιζόμενες πολιτικές λιτότητας και περικοπών, που έχουν φτάσει το μαχαίρι στο «κόκαλο» για την εργαζόμενη κοινωνία ακόμη και των πιο ανεπτυγμένων οικονομιών της Δύσης, εξασφαλίζουν ότι ακόμη και η επέκταση της οικονομίας θα συνεχίσει να είναι εικονική και εξαιρετικά αναιμική.
Η κατάσταση είναι τέτοια, ώστε αναγκάζει ακόμη και ορισμένους καθ’ όλα αξιοσέβαστους καθηγητές Οικονομικής – οι οποίοι δεν έχουν κανένα λόγο να συμπαραταχθούν με όλους εμάς τους «γραφικούς» – να πουν: «Θα έχουμε μια διαρκή ύφεση χωρίς τέλος, αν δεν αρνηθούμε το χρέος...», όπως έγραφε πριν από έναν μήνα ο καθηγητής Στιβ Κιν για τις ΗΠΑ. Ενώ ο Νουριέλ Ρουμπινί έγραφε στην «Financial Times» (8.8): «Από τη στιγμή που αυτή είναι μια κρίση αφερεγγυότητας και ταυτόχρονα ρευστότητας, πρέπει να αρχίσει μια συντεταγμένη αναδιάρθρωση του χρέους. Αυτό σημαίνει μια απευθείας μεγάλη μείωση του ενυπόθηκου χρέους, για περίπου το 50% των Αμερικάνικων νοικοκυριών που πνίγονται...».
Όσο θα βαθαίνει η ύφεση πυροδοτώντας νέα κραχ τόσο περισσότερες φωνές θα μιλούν για «σβήσιμο» του χρέους, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος του. Φωνές ακόμη κι από τα δώματα της εξουσίας. Μόνο που η αλήθεια είναι ότι η σημερινή δομή της οικονομίας, η κυριαρχία των κεφαλαιαγορών και το πολιτικό προσωπικό που της αντιστοιχεί διεθνώς, δεν είναι σε θέση να υλοποιήσουν κανένα τέτοιο αίτημα. Μόνο ο ίδιος ο λαός μπορεί να το κάνει, αν συνειδητοποιήσει ότι διαφορετικά δεν μπορεί να γλιτώσει από τον κοινωνικό κανιβαλισμό...
Αναρτήθηκε από ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ στις 9:20 π.μ.