Τετάρτη 29 Μαΐου 2013

ΚΙΝΗΣΗ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΙΛΗ Mπορεί ένα νομοσχέδιο να σταματήσει το ρατσισμό και τους νεοναζί;



  Το θέατρο του παραλόγου παίζεται αυτές τις μέρες εντός των τειχών της νεκροζώντανης συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Η Τρόικα εσωτερικού δεν βρίσκει κοινό βηματισμό για το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο καθώς η ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά και του Φαήλου Κρανιδιώτη ρίχνει ακόμη μεγαλύτερες  γέφυρες προς τη ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής αξιοποιώντας το συμπληρωματικό ρόλο που αυτή διεκπεραιώνει στις επιθέσεις κατά της αριστεράς, του εργατικού κινήματος και των μεταναστών.
            Το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ είναι υπεύθυνα γιατί δεν προχωρούν στον ενταφιασμό του πτώματος της συγκυβέρνησης που με τα μέτρα λιτότητας  σπέρνει την εξαθλίωση και με την ρατσιστική πολιτική των στρατοπέδων συγκέντρωσης, της ακύρωσης του νόμου για την ιθαγένεια των παιδιών, της συνεργασίας της ΕΛΑΣ με την Χρυσή Αυγή δυναμώνει τους νεοναζί.
            Το νέο ανερχόμενο κίνημα κατά του φασισμού και του ρατσισμού με την εντυπωσιακή και με διεθνείς διαστάσεις κινητοποίηση στις 19 Γενάρη με σύνθημα Αθήνα-πόλη αντιφασιστική, οι δυναμικές κινητοποιήσεις των εργατών Γης στη Μανωλάδα, οι κινητοποιήσεις κατά των στρατοπέδων συγκέντρωσης και στήριξης του δικαιώματος στην ιθαγένεια για τα παιδιά και βέβαια οι αντιφασιστικές δυναμικές κινητοποιήσεις στις γειτονιές και σε εργασιακούς χώρους που εμπόδισαν τη Χρυσή Αυγή να στήσει Τάγματα εφόδου έβαλαν τη πίεση πάνω  στη κυβέρνηση.
            Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Δένδιας, ο οποίος καμαρώνει για τις προσαγωγές πάνω από εκατό χιλιάδων μεταναστών στη ρατσιστική επιχείρηση σκούπα, οι περισσότεροι με χαρτιά όπως αποδείχτηκε, κατέβηκε στη Μανωλάδα για να επισκεφτεί τους μετανάστες που πυροβόλησαν μπράβοι της τάξης των επιχειρηματιών που υπηρετεί η κυβέρνηση του.
            Το συγκεκριμένο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο είναι αποτέλεσμα αυτών των πιέσεων πάνω στους κυβερνητικούς εταίρους. Αλλά ακόμη και αν συμφωνήσουν στην προώθησή του, δεν θα πρόκειται παρά για συμβολική χειρονομία: πιστεύει κανείς ότι ο Ρουπακιώτης θα στείλει στη φυλακή τον Δένδια, τον νούμερο ένα προαγωγό του ρατσισμού και προϊστάμενο της αστυνομικής κάλυψης για τη ναζιστική βία της Χρυσής Αυγής;
            Κατ΄ αρχήν, αντιρατσιστική πολιτική σημαίνει εδώ και τώρα να πάρει πίσω τις επιθέσεις που ξεκίνησε η συγκυβέρνηση με τις επιχειρήσεις σκούπα του Ξένιου Δία, τα ναζιστικού τύπου στρατόπεδα συγκέντρωσης-κολαστήρια, τον φράχτη στον Έβρο,  το πάγωμα του νόμου για την ιθαγένεια και τη ψήφο των μεταναστών στις δημοτικές εκλογές. Σημαίνει αλλαγή σελίδας με  την έναρξη διαδικασίας νομιμοποίησης των μεταναστών χωρίς χαρτιά και την απόδοση ασύλου στους πρόσφυγες που έρχονται κατατρεγμένοι από τις ιμπεριαλιστικές εκστρατείες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ η τις σφαγές των δικτατορικών καθεστώτων που απολαμβάνουν της στήριξης της ΕΕ. Η Μανωλάδα μας προειδοποίησε άλλωστε με πυροβολισμούς τι σημαίνει να υπάρχουν χιλιάδες εργάτες χωρίς χαρτιά, κυριολεκτικά κρέας για τα κανόνια της εργοδοσίας που αυξάνει τα κέρδη της με αίμα.
            Το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ επικαλούνται την ανάγκη ευθυγράμμιση της νομοθεσίας με τις οδηγίες της ΕΕ ενώ την ίδια ώρα δεν τάσσονται κατά όλων των ρατσιστικών μέτρων της ΕΕ που υλοποιούν οι κυβερνήσεις ανοίγοντας το δρόμο στην ακροδεξιά και τους φασίστες. Η FRONTEX αποτελεί το αστυνομικό-στρατιωτικό σκέλος της ρατσιστικής ΕΕ-φρούριο με θύματα δεκάδες χιλιάδες πνιγμένους στο Αιγαίο, τον Εβρο, την Μεσόγειο. Το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση είχε υλοποιήσει τη ρατσιστική ατζέντα που συνέχισε μετά η ΝΔ.
            Για να σταματήσουμε τους φασίστες είναι απαραίτητο να αφαιρέσουμε από τις κυβερνήσεις το όπλο του ρατσισμού και της ισλαμοφοβίας  που τους τροφοδοτεί. Το χρησιμοποιούν για να αποπροσανατολίσουν την λαϊκή οργή από τη χρεοκοπία της πολιτικής της λιτότητας και για να μετατρέψουν τους μετανάστες, ιδιαίτερα τους μουσουλμάνους σε αποδιοπομπαίους τράγους όπως ο Χίτλερ στο μεσοπόλεμο τους εβραίους. Η ισλαμοφοβία και ο ρατσισμός  είναι εργαλεία  για να ανακόψουν την εργατική αντίσταση.
            Το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο δεν έχει να συμβάλει στη πάλη ενάντια στο φασισμό και το ρατσισμό αφού η έμπνευση του από τη διαβόητη «θεωρία των δύο άκρων» το οδηγεί στην δυνατότητα ίσης καταδίωξης των φασιστών και της αριστεράς. ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ επιμένουν ότι η μαχητική στάση του κινήματος στις Πλατείες, τις διαδηλώσεις, στις απεργιακές φρουρές είναι «αντιδημοκρατική στάση ανάλογη με του φασισμού» και οι διατάξεις του συγκεκριμένου νομοσχεδίου μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη καταστολή των κινημάτων, της αριστεράς και των εργατών. Μια συγκέντρωση που παρεμποδίζει μια ρατσιστική παρέλαση μίσους των φασιστών μπορεί επίσης να απαγορευτεί από ένα δικαστή, εισαγγελέα η αστυνομικό.
            Αλήθεια, μπορούμε να διασφαλίσουμε τη σωτηρία της δημοκρατίας από την απειλή των φασιστών, την υπεράσπιση της ελευθερίας του λόγου, των  δημοκρατικών δικαιωμάτων των εργαζόμενων, των μεταναστών και των προσφύγων  στηριγμένοι στη «θωράκιση» των θεσμών όπως η Βουλή, η Αστυνομία και τα Δικαστήρια;
Ιστορικά, οι θεσμοί δεν εμπόδισαν την άνοδο των φασιστών. Ο Χίτλερ χρησιμοποίησε τις εκλογές και τη Βουλή και πήρε το χρίσμα από τη κορυφή του κράτους που τον όρισε καγκελάριο. Η νομιμότητα της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και του συντάγματος που χτίστηκε πάνω στη λογική της «αναχαίτισης των δύο άκρων» αλλά στη πράξη της αριστεράς και του εργατικού κινήματος δεν έκλεισε το δρόμο στο Χίτλερ ανοίγοντας την πόρτα στη μεγαλύτερη τραγωδία του  Άουσβιτς του ολοκαυτώματος και του σφαγείου του Β Παγκοσμίου Πολέμου.  Ο Μεταξάς, πήρε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης από την Βουλή που σε λίγο την διέλυσε για να επιβάλει τη δικτατορία του.
            Σε καμιά περίπτωση δεν εμπιστευόμαστε τους εισαγγελείς, τους δικαστές, τους αστυνομικούς ότι μπορούν να αποτρέψουν τις φασιστικές και ρατσιστικές επιθέσεις των νεοναζί και να ελέγξουν τα τάγματα εφόδου των φασιστών. Η συνεργασία της ΕΛΑΣ με τους νεοναζί είναι σκανδαλώδης. Στο Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας η πλειοψηφία του Συμβουλίου της Επικρατείας χρησιμοποίησε τα πιο ακραία ρατσιστικά σχήματα των φασιστών της Ευρώπης, όπως του δολοφόνου νεοναζί Αντερς Μπρέϊβικ για να αντιταχθεί στο δικαίωμα των παιδιών στην ιθαγένεια υιοθετώντας το δίκαιο του αίματος. Καμία υπόθεση δίωξης φασίστα ή βασανιστή αστυνομικού δεν έχει προχωρήσει, αντίθετα, η συγκάλυψη είναι σκανδαλώδης.  Τα δικαστήρια παραβιάζουν ακόμη και τις υπάρχουσες διατάξεις βγάζοντας λάδι το ρατσισμό. Πόσες υποθέσεις μεταναστών δεν δικάζονται χωρίς μεταφραστή, με πλήρη παραβίαση των δικαιωμάτων των κρατουμένων;
            Αυτό δεν σημαίνει ότι ως κίνημα δεν απαιτούμε την άρση της ασυλίας των νεοναζί βουλευτών της Χρυσής Αυγής ώστε να δικαστούν για τα εγκλήματα που διαπράττουν προβάλλοντάς τα μάλιστα από τα ΜΜΕ. Απαιτούμε να τιμωρηθούν οι ένοχοι για τη δολοφονία του Σαχζάτ Λουκμάν στα Πετράλωνα και για τις τόσες άλλες ρατσιστικές δολοφονίες και να οδηγηθούν στη φυλακή οι ηθικοί αυτουργοί που τους υπέθαλψαν.
            Αυτό σημαίνει ότι απαιτούμε να κλείσουν τα γραφεία-ορμητήρια των ταγμάτων εφόδου που επιχειρούν να στήσουν και να νομιμοποιήσουν οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής πουλώντας «φιλανθρωπία για έλληνες», στη πράξη στήνοντας συμμορίες που σπάνε μαγαζιά και τρομοκρατούν γειτονιές.
            Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν απαιτούμε να σταματήσει η προβολή από τα ΜΜΕ της φασιστικής οργάνωσης και της εγκληματικής της προπαγάνδας που σπέρνει το μίσος και προσκαλεί σε πογκρόμ και βίαιες επιθέσεις κατά των μεταναστών ,της αριστεράς, των ομοφυλόφιλων, των εβραίων, των γυναικών.
            Διάλογος και βήμα προβολής απόψεων δεν μπορεί να δίνεται στο βιαστή για να πει τις απόψεις του για την γυναίκα και για τα δικαιώματα της. Σε αυτούς που πρωτοστατούν στα ρατσιστικά εγκλήματα και χτίζουν τάγματα εφόδου θα δίνεται βήμα δήθεν να εκφέρουν «άποψη» για τη μετανάστευση;  Θα βάζαμε το Χίτλερ να μας μιλήσει για το Αουσβιτς; Γιατί να το κάνουμε για τους νεοναζί απογόνους του;
            Oι ίδιοι που πρωτοστατούν στη καταστολή και τις επιστρατεύσεις απεργών ναυτεργατών, εργαζομένων στο ΜΕΤΡΟ, εκπαιδευτικών, που προωθούν την πιο άγρια λογοκρισία και το περιορισμό της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών στη περίπτωση των δημοσιογράφων στην ΕΡΤ,  παριστάνουν ότι ανησυχούν μήπως περιοριστεί η ελευθερία του λόγου  αν η Χρυσή Αυγή φάει πόρτα στα τηλεπαράθυρα που την προσκαλούν μια σειρά καναλάρχες.  Οι ναζί δεν είναι άλλο ένα κόμμα αλλά μια μηχανή εξόντωσης στη βάση των θεωριών της ύπαρξης ανώτερων και κατώτερων φυλών.
            Το ζήτημα αυτό όμως θα το λύσουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ αρνούμενοι να δώσουν βήμα στους φασίστες, αρνούμενοι  να γίνονται τα ΜΜΕ όχημα για την ανάπτυξη της δράσης των φασιστών με τη νομιμοποίηση τους «ως άλλο ένα νόμιμο κόμμα».
            Η ΝΔ έδειξε ότι είναι ανοικτή στην συνεργασία με τη Χρυσή Αυγή και για αυτό ούτε στα συμβολικά βήματα δεν ακολουθεί τους κυβερνητικούς της εταίρους. Είναι πιστή στο δόγμα ότι τα Μνημόνια χρειάζονται «νόμο και τάξη» και ισχυρή δόση ρατσισμού. Αν ο Κουβέλης και ο Βενιζέλος ήθελαν να διατηρήσουν στο ελάχιστο το δικαίωμα να αυτοαποκαλούνται δημοκράτες θα έπρεπε να ρίξουν την κυβέρνηση εδώ και τώρα
            Η πολιτική κρίση για να ξεπεραστεί από τα αριστερά και όχι να αξιοποιηθεί από τους φασίστες χρειάζεται μια  ισχυρή αντίσταση των εργατών και της νεολαίας που να ανοίγει το δρόμο στη εναλλακτική λύση της ελπίδας απέναντι στο φόβο.
            Η μόνη εγγύηση για να βάλουμε τέλος στο ρατσισμό και τη απειλή του φασισμού είναι να δυναμώσουμε το αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό κίνημα και να το συνδέσουμε με το κίνημα σύγκρουσης με τη βαρβαρότητα του συστήματος που για να διασώσει τις Τράπεζες και τους βιομηχάνους σπέρνει τη φτώχεια και την ανεργία.


 Πέτρος Κωνσταντίνου,

 συντονιστής της Κίνησης  Ενωμένοι Ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή κα δημοτικός σύμβουλος Αθήνας με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Πέμπτη 16 Μαΐου 2013

Η επιστήμη του κοινωνικού κανιβαλισμού και η τέχνη της εξαπάτησης

Η επιστήμη του κοινωνικού κανιβαλισμού και η τέχνη της εξαπάτησης

Υποβλήθηκε από eleftheriakoskosmos στις .
Εκτυπώσιμη μορφή
Της Γιώτας Ιωαννίδου
Η μεθοδολογία που ακολουθείται σήμερα με την διαπόμπευση των εκπαιδευτικών, ώστε η ‘’κοινή γνώμη’’ (κάτι σαν ‘’κοινή γυνή’’ ακούγεται αυτό) να υποδεχτεί τον εξανδραποδισμό τους ως πράξη δικαιοσύνης, αποτελεί  πιστή εφαρμογή των υποδείξεων πολιτικής της ΟΟΣΑ, Η συναίνεση στην αντι-εκπαιδευτική πολιτική, αφενός θα σημάνει τη διάλυση της παιδείας, αφετέρου θα σηματοδοτεί τη νίκη της πολιτικής της εξαπάτησης, την απόδειξη ότι όταν το δάχτυλο έδειχνε το φεγγάρι, ο ηλίθιος κοίταζε το δάχτυλο… Το 1996, ο ΟΟΣΑ (Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης) δημοσίευσε στο 13ο τεύχος του επίσημου περιοδικού του, ένα άρθρο του Κρίστιαν Μόρισον με τίτλο «Οι δυνατότητες πραγματοποίησης των διαρθρωτικών αναπροσαρμογών». Επρόκειτο για την έκθεση του Κέντρου Ανάπτυξης του ΟΟΣΑ με θέμα τα προβλήματα και τους τρόπους πολιτικής χειραγώγησης των πληθυσμών ώστε να μπορεί μια κυβέρνηση να περνά αυστηρά μέτρα λιτότητας και τις διαρθρωτικές αλλαγές,  σαν αυτά που επέβαλε κατά τη δεκαετία του 1980 η επέλαση του νεοφιλελευθερισμού σε μια σειρά από «αναπτυσσόμενες» χώρες και χώρες του Τρίτου Κόσμου. Ας ρίξουμε μια διαγώνια ματιά στο αποκαλυπτικό αυτό κείμενο.
 
Γκαιμπελικό άρθρο πρώτο
[…] όπου τέθηκε θέμα διαρθρωτικών αλλαγών, οι διεθνείς οργανισμοί [ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, κ.λπ.] απαίτησαν δραστική μείωση των βασικών δημόσιων δαπανών. Αυτό έκανε αντιδημοφιλείς τις κυβερνήσεις, οι οποίες, σε περίπτωση ταραχών, κατέφυγαν στην καταστολή πολλαπλασιάζοντας το πολιτικό κόστος. […] Η εφαρμογή προγραμμάτων διαρθρωτικών αλλαγών σε δεκάδες χώρες κατά τη δεκαετία του 1980 έδειξε, ότι είχαμε παραμελήσει την πολιτική διάσταση του ζητήματος. Πιεζόμενες από απεργίες, διαδηλώσεις, ακόμα κι εξεγέρσεις, πολλές κυβερνήσεις αναγκάστηκαν να διακόψουν ή να περικόψουν σημαντικά τα προγράμματα αυτά. Έτσι αναγκαστήκαμε να αναγνωρίσουμε, ότι η οικονομική επιτυχία της διαρθρωτικής αναπροσαρμογής εξαρτάται από τη δυνατότητα πολιτικής πραγματοποίησής της. […]
Μετάφραση
Χωρίς επεξεργασμένο πολιτικό σερβίρισμα, η κοινωνία δεν μπορεί να καταπιεί εύκολα την πολιτική εξανδραποδισμού της
Πως αλήθεια όμως αυτό μπορεί να επιτευχθεί;
Γκαιμπελικό άρθρο δεύτερο
[…]οι περικοπές στα λειτουργικά έξοδα του κράτους πλήττουν τους δημοσίους υπαλλήλους, αλλά οι κυβερνήσεις μπορούν να πάρουν την κοινή γνώμη με το μέρος τους αν κινηθούν ευέλικτα παρουσιάζοντας, με τη βοήθεια του Τύπου, αυτά τα μέτρα σαν μέτρα ισονομίας με το επιχείρημα, ότι εφόσον ζητούνται θυσίες από όλο το λαό, οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν γίνεται ν’ αποτελούν εξαίρεση. […]
Μετάφραση
Η διάλυση των κοινωνικών δαπανών, που είναι η πρώτη προτεραιότητα,  θα πλήξει αναπόφευκτα τους δημόσιους υπάλληλους, οι οποίοι για να μη μπορούν να αντιδράσουν, θα πρέπει να διασυρθούν στα μάτια της κοινωνίας, με τη βοήθεια φυσικά του (ελεγχόμενου) Τύπου. Σας θυμίζει τίποτα;
Αλλά οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν έχουν  όλοι τον ίδιο ρόλο. Ας δούμε την ειδική σημασία που δίνει ο δάσκαλος της επιστημονικής εξαπάτησης στους εκπαιδευτικούς.
Γκαιμπελικό άρθρο τρίτο
[…]Ειδικά οι απεργίες των εκπαιδευτικών, αν και καθαυτές δεν αποτελούν πρόβλημα για τις κυβερνήσεις, γίνονται έμμεσα επικίνδυνες επειδή απελευθερώνουν μια ανεξέλεγκτη μάζα μαθητικής και φοιτητικής νεολαίας, η οποία μπορεί να κατέβει σε διαδηλώσεις και σε αυτή την περίπτωση η καταστολή μπορεί εύκολα να έχει δραματικές συνέπειες. […]
Μετάφραση
Ο εκπαιδευτικός έχει μια ειδική σχέση με τη νεολαία. Μπορεί από παιδονόμος όπως τον θέλουν οι κρατούντες, να μετατραπεί σε δάσκαλο της αξιοπρέπειας και της αντίστασης για αυτό πρέπει να πειθαρχηθεί.
Μα πως είναι δυνατό όμως  η κοινωνία να δεχτεί τη διάλυση της παιδείας; Ας δούμε τη μέθοδο.
Γκαιμπελικό άρθρο τέταρτο
[…]Μια από τις βασικές περικοπές αφορά στα λειτουργικά έξοδα των σχολείων και των πανεπιστημίων. Είναι πολύ προτιμότερη επιλογή από μια δραστική μείωση του αριθμού των μαθητών και των σπουδαστών. Οι οικογένειες θα αντιδράσουν βίαια στο ενδεχόμενο να αποκλειστούν τα παιδιά τους από την εκπαίδευση. Δεν θα αντιδράσουν όμως σε μια σταδιακή υποβάθμιση της ποιότητας της εκπαίδευσης. Έτσι σιγά-σιγά θα δεχτούν να πληρώνουν κάποιο ποσόν για να σπουδάζουν τα παιδιά, ή να περικοπεί κάποια εκπαιδευτική δραστηριότητα. […]
Μετάφραση
Η ουσία της επιδίωξης είναι η υποβάθμιση της εκπαίδευσης. Αυτό είναι πολύ συγκεκριμένο σήμερα στην Ελλάδα:  Κύμα συγχωνεύσεων σχολείων, οικονομικός στραγγαλισμός μέσω περικοπής λειτουργικών δαπανών, τορπίλη σε μουσικά και αθλητικά σχολεία όπως και στην ειδική αγωγή, κατάργηση πρόσθετης και ενισχυτικής, κόψιμο σε βιβλιοθήκες, εκδρομές, αθλητικούς αγώνες, επιχορηγήσεων σε προγράμματα, αδιαφορία για τις μετακινήσεις των μαθητών, μηδενισμός διορισμών, κενά μέχρι τέλους της σχολικής χρονιάς, αύξηση των μαθητών ανά τμήμα και άλλα. Αυτά λοιπόν θα περνάνε, αλλά η κυβέρνηση θα φωνασκεί υπέρ των μαθητών ή των εξετάσεων τους, χαϊδεύοντας την άγνοια που καλλιεργεί στους υπηκόους.
Τώρα είναι όλα πιο καθαρά.
Η μεθοδολογία που ακολουθείται σήμερα με την διαπόμπευση των εκπαιδευτικών, ώστε η ‘’κοινή γνώμη’’ (κάτι σαν ‘’κοινή γυνή’’ ακούγεται αυτό πλέον) να υποδεχτεί τον εξανδραποδισμό τους ως πράξη δικαιοσύνης, αποτελεί  πιστή εφαρμογή αυτών των υποδείξεων πολιτικής.
Ο ίδιος ο επικεφαλής του ΟΟΣΑ Angel Gurría («Σύμβουλος» της κυβέρνησης μαζί με την ΕΕ και το ΔΝΤ), σε κοινή συνέντευξη Τύπου με υπουργούς της τότε κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, παρουσίασε την «Έκθεση» του Οργανισμού για την «ελληνική οικονομία», ενώ στα χέρια της τότε υπουργού Παιδείας κ. Άννας Διαμαντοπούλου κατατέθηκε προς «αξιοποίηση» επιμέρους Έκθεση του ΟΟΣΑ που αφορούσε στην Ελληνική Εκπαίδευση. Το κείμενο πρότεινε ένα σχολείο στηριγμένο στο νέο δημόσιο μάνατζμεντ, με κλείσιμο των μικρών μη αποδοτικών μονάδων, γενικευμένη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων των μηχανισμών, εισαγωγή της ‘’αξιολόγησης’’ των εκπαιδευτικών  και ισχυροποίηση της  παρέμβασης της αγοράς.
Είναι αυτό το κείμενο, στο οποίο αναφέρονται σήμερα σε πλήρη σύμπνοια όλα τα καθεστωτικά ΜΜΕ για να αποδείξουν ότι οι έλληνες εκπαιδευτικοί δουλεύουν λιγότερο από όλους στην Ευρώπη (μήπως το ίδιο δεν έλεγαν και για όλους τους εργαζόμενους στην Ελλάδα αρχικά;).
Με το ίδιο ιερό κείμενο και την περίφημη αναλογία εκπαιδευτικών / μαθητών –τη μικρότερη σε Ευρώπη και χώρες του ΟΟΣΑ-  προσπαθούσαν να πείσουν πέρσι για την επιστημονική αναγκαιότητα των συγχωνεύσεων, όπως βάφτισαν το κλείσιμο των σχολείων. Τι κι αν από τον Γενάρη του 2012, δόθηκε στη δημοσιότητα η μελέτη του ΚΕΜΕΤΕ της ΟΛΜΕ, «Μελέτη στοιχείων για την Εκπαίδευση και τους Εκπαιδευτικούς στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και σε άλλες χώρες», που αποδεικνύει ότι ορισμένα στοιχεία δεν ισχύουν ή εξηγεί τις αποκλίσεις άλλων.
Η ιστορία εξελίσσεται σαν αυτή με τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων. Πληρώθηκαν ένα σωρό λεφτά, για να μετρηθεί ο ήδη γνωστός αριθμός τους. Αποκαλύφθηκε μέσω της επίσημης απογραφής, ότι δεν άγγιζαν ούτε τις 650.000 από  το ενάμιση ή και δύο  εκατομμύρια που διαδιδόταν πλατιά από τα επίσημα χείλη.  Απλά τα ΜΜΕ δεν το είδαν.
Για να δούμε λοιπόν τα στοιχεία του ΟΟΣΑ ξανά.
Σύμφωνα με την ΕΛ.ΣΤΑΤ, το 2011-12 η αναλογία μαθητών ανά καθηγητή ήταν 1:8,2 στα Γυμνάσια και 1:9,5 στα Λύκεια ενώ ο μέσος όρος στην ΕΕ των 21 ήταν 1:11,7 και 1:12,5 αντίστοιχα (στοιχεία ΟΟΣΑ). Η μικρή αυτή απόκλιση συμβαίνει στη χώρα μας λόγω γεωγραφικών ιδιομορφιών (νησιά, ορεινά, δυσπρόσιτα), της ύπαρξης των τμημάτων κατεύθυνσης σε Β και Γ τάξεις των Γεν. Λυκείων και της λειτουργίας των ειδικοτήτων στα τεχνικά Λύκεια. Η απάλειψη αυτής της απόκλισης σημαίνει ότι θα κλείσουν σχολεία σε χωριά και κωμοπόλεις (πράγμα που συνέβη και με το πρώτο κύμα των 1000 συγχωνεύσεων – καταργήσεων)και με τις περικοπές των δωρεάν μεταφορών, πολλά παιδιά θα διωχθούν από τη δημόσια εκπαίδευση. Στα λύκεια θα αδυνατούν να δημιουργηθούν τμήματα κατεύθυνσης με μεγάλο αριθμό μαθητών (ήδη από πέρσι το όριο έγινε 15 μαθητές και σε εξαιρετικές συνθήκες 10), οπότε οι μαθητές είτε θα πρέπει να πηγαίνουν σε σχολείο διπλανής περιοχής που θα υπάρχει τμήμα κατεύθυνσης της επιλογής τους ή να αλλάζουν κατεύθυνση. Αντίστοιχη θα είναι η κατάσταση στις ειδικότητες των τεχνικών λυκείων, όπου η μη ύπαρξη μαθητών θα σημάνει την κατάργηση της ειδικότητας και την μεταφορά όσων την επιλέξουν σε άλλο σχολείο της Περιφέρειας.
Όσον αφορά στο μέγεθος των σχολικών τάξεων, ο μέσος όρος των μαθητών στην Ελλάδα σε γυμνάσια και λύκεια είναι 22, πάνω δηλαδή από το μέσο όρο της ΕΕ των 21, που είναι 21,9. Ωστόσο, εδώ δεν φαίνεται να υπάρχει η ευαισθησία της προσέγγισης του μέσου όρου της ΕΕ, από την κυβέρνηση μιας και ο στόχος είναι οι 30 μαθητές στην τάξη.
Οι εκπαιδευτικοί διαθέτουν συνολικό εργασιακό ωράριο, ένα μέρος του οποίου είναι οι ώρες διδασκαλίας στην τάξη (διδακτικό). Σύμφωνα με τα στοιχεία του Δικτύου Ευρυδίκη «Αριθμοί κλειδιά της εκπαίδευσης στην Ευρώπη 2009», ο μέσος όρος του διδακτικού ωραρίου για τους καθηγητές της ΕΕ των 25, ήταν 18,4 για το Λύκειο και 19,1 για το Γυμνάσιο, ενώ ο μέσος όρος για την Ελλάδα ήταν 18,5.
Σύμφωνα με πρόσφατη (2012) μελέτη της UNESCO κάθε ώρα διδακτικού έργου ενός καθηγητή αντιστοιχεί σε 4 ώρες εργασίας γραφείου! Για αυτό η τάση στις χώρες της Ευρώπης ήταν η μείωση του διδακτικού ωραρίου τα τελευταία χρόνια, εκτός από την Βουλγαρία και τη Ρουμανία.
Πέραν τούτου, ο μέσος όρος για την Ελλάδα των 18,5 διδακτικών ωρών προκύπτει με το δεδομένο των 16 ωρών εβδομαδιαίας εργασίας –που το υπουργείο παιδείας έδωσε σαν ωράριο όλων των καθηγητών –ενώ οι καθηγητές δουλεύουν με 21 ώρες πλήρες ωράριο που γίνεται 16 ώρες μετά από 20 και πλέον χρόνια εργασίας.
Παρόλα αυτά, η Καθημερινή της Κυριακής 4/5/13 επιμένει ότι οι έλληνες καθηγητές διδάσκουν μόνο 415 ώρες ενώ ο μέσος όρος στις χώρες του ΟΟΣΑ είναι 704 ώρες για το γυμνάσιο και 658 ώρες για το λύκειο και για τις χώρες της ΕΕ/21 660 και 629 αντίστοιχα. Δεν προβληματίζεται βέβαια καθόλου, πώς στον ίδιο πίνακα φαίνεται οι έλληνες καθηγητές  να εργάζονται 1176 ώρες κατ έτος έναντι 1171 στο γυμνάσιο και 1114 στο λύκειο των χωρών του ΟΟΣΑ και 1057 και 1049 αντίστοιχα της ΕΕ/21. Γιατί η αξία μιας μελέτης, κατά ορισμένα ΜΜΕ, είναι μόνο η παροχή στοιχείων επιβεβαίωσης της  κυβερνητικής πολιτικής. Η απάντηση βρίσκεται στο εργασιακό ωράριο, που στην Ελλάδα είναι 30 ώρες έναντι 27,5 ωρών του μέσου ευρωπαίου στις 27 χώρες της ΕΕ.
Οι καθηγητές δεν διδάσκουν μόνο. Παρακολουθούν την πορεία των μαθητών τμημάτων που είναι υπεύθυνοι, επικοινωνούν με τους γονείς, εκτελούν διοικητικά καθήκοντα, συμπληρώνουν στατιστικά κλπ, διορθώνουν γραπτά, περνούν βαθμολογίες, προετοιμάζουν εκπαιδευτικά προγράμματα, γιορτές, εκδρομές, θεατρικά κλπ, ασχολούνται με σεμινάρια και εργαστήρια, προετοιμάζουν σημειώσεις και σχέδια, ειδικές παρεμβάσεις, συνεδριάζουν και συζητούν ότι προβλήματα ανακύπτουν κλπ κι όσα από αυτά δεν μπορούν να τα κάνουν εντός της σχολικής μονάδας (γιατί δουλεύουν όλοι μαζί σε μια αίθουσα με κολλητά γραφεία και χωρίς υπολογιστή ή άλλα μέσα) τα κάνουν στο σπίτι τους.
Οι έλληνες εκπαιδευτικοί δουλεύουν περίπου 39 εβδομάδες το χρόνο έναντι 38,6 των ΕΕ/27. Ενώ όμως δουλεύουν περισσότερο, διδάσκουν μόνο 31 εβδομάδες, καθότι  4-5 εβδομάδες το χρόνο,  είναι οι εξετάσεις, πράγμα που δε συμβαίνει σε καμιά ευρωπαϊκή χώρα, ενώ ο υπόλοιπος χρόνος αντιστοιχεί σε διοικητική απασχόληση.
Η Ελλάδα είναι το βασίλειο της εξεταστικής λαιμητόμου, με διαφωνία των εκπαιδευτικών και μάλιστα αυτός ο ανορθολογισμός θα ενταθεί αν περάσουν τα μέτρα της κυβέρνησης.
Είναι απίστευτη αυτή η στρέβλωση και δεν μπορεί να μένει εκτός συζήτησης.
Η διδασκαλία στην τάξη μειώνεται, αλλά οι ώρες των εξετάσεων αυξάνονται.
Το σχολείο απαξιώνεται, αλλά το φροντιστήριο προετοιμασίας για τις εξετάσεις,  αποθεώνεται ως θεσμός!
Συμπερασματικά οι έλληνες εκπαιδευτικοί δουλεύουν περισσότερο από τους ευρωπαίους και οι ώρες διδασκαλίας τους (χωρίς τις εξετάσεις) είναι περισσότερες από 573,5 κατά μέσο όρο (31 εβδομάδες χ 18,5).
Επιπλέον στις χώρες της ΕΕ, υπάρχουν βοηθοί διδασκόντων, σε αναλογία  6,5 ανά 1000 μαθητές μέσο όρο ενώ στην Ελλάδα είναι 0,4 μόνο στα εργαστήρια της ΤΕΕ
Υπάρχει διοικητικό προσωπικό σε αναλογία 10,9 ανά 1000 μαθητές μέσο όρο ενώ στην Ελλάδα είναι 1,4
Υπάρχει επιστημονικό προσωπικό για τη στήριξη του σχολείου (κοινωνικοί λειτουργοί, ψυχολόγοι κλπ) σε αναλογία 7,8 ανά 1000 μαθητές μέσο όρο ενώ στην Ελλάδα είναι 0.
Υπάρχει βοηθητικό προσωπικό σε αναλογία 12,7 ανά 1000 μαθητές μέσο όρο ενώ στην Ελλάδα είναι 0,3
Και επιπλέον σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΟΣΑ, για το 2009 ο μέσος όρος για τις χώρες του ΟΟΣΑ των ετήσιων μεικτών αποδοχών του αρχικού μισθού των καθηγητών ήταν 29.472και ο αντίστοιχος μέσος όρος για τις χώρες της Ε.Ε. ήταν 29.459.
Ο μέσος όρος για τις χώρες του ΟΟΣΑ των ετήσιων μεικτών αποδοχών του τελικού μισθού των καθηγητών ήταν 47.740 και ο αντίστοιχος μέσος όρος για τις χώρες της Ε.Ε./21 ήταν 47.374.
Αντίθετα, για τους Έλληνες καθηγητές ο αρχικός μισθός ήταν 24.541 και ο τελικός 36.230. Έτσι η Ελλάδα κατατάσσεται στις τελευταίες χώρες (ακολουθούν μόνο Σλοβενία και Σλοβακία).
Συνολικά ο μισθός του έλληνα καθηγητή Λυκείου είναι το 54% του Φιλανδού (με 11-17 ώρες διδασκαλίας), το 58% του Ισπανού (με 17- 19 ώρες διδασκαλίας) και το 39% του Γερμανού (με 17-20 ώρες διδασκαλίας).
Ας διαλέξουμε λοιπόν.
Η συναίνεση στην αντι-εκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης, αφενός θα σημάνει τη διάλυση της παιδείας, αφετέρου θα σηματοδοτεί τη νίκη της πολιτικής της εξαπάτησης, την απόδειξη ότι όταν το δάχτυλο έδειχνε το φεγγάρι, ο ηλίθιος κοίταζε το δάχτυλο

Δευτέρα 13 Μαΐου 2013

ΟΛΜΕ: Ανοιχτό γράμμα προς τους μαθητές μας

Εικόνα alfavita
Δευ, 13/05/2013 -

Ανοιχτό γράμμα προς τους μαθητές δίνει στην δημοσιότητα η ΟΛΜΕ σχετικά με τον απεργιακό αγώνα.
 
Η επιστολή
 
Φίλε μαθητή/ φίλη μαθήτρια,
Θα ήθελα να σου εξηγήσω για ποιους λόγους αναγκαστήκαμε εμείς, οι καθηγητές σου, να ξεκινήσουμε αυτό τον δύσκολο απεργιακό αγώνα. Αυτό βέβαια δεν είναι αρκετό. Θα ήθελα να μάθω κι εγώ τη γνώμη σου, ιδίως αν είναι διαφορετική από τη δική μου. Σου ζητώ όμως πρώτα να ξοδέψεις δυο λεπτά για να με ακούσεις. 
Σε συναντώ καθημερινά στην τάξη, ανταμώνουμε στους διαδρόμους και στις σκάλες, στη αυλή του σχολείου μας.  Με ενώνουν μαζί σου κοινές έγνοιες για το μάθημα της ημέρας, οι χαρές και οι λύπες της σχολικής καθημερινότητας.  Ακόμα κι αυτά που κάποιες στιγμές φαίνεται να μας χωρίζουν συχνά γίνονται αφορμή για να  συνδεθούμε στενότερα. 
Κάποιες φορές στο σχολείο κυριαρχεί η ένταση, οι κραυγές δυναμώνουν, οι παλάμες σφίγγουν, το βλέμμα αγριεύει. Θα έχει περάσει, ασφαλώς, από το νου σου ότι τις περισσότερες φορές αυτές οι συγκρούσεις έχουν τη ρίζα τους έξω από το σχολείο, στο σπίτι, στη γειτονιά, στην καθημερινή ζωή. Και υπάρχουν λόγοι γιʼ αυτό. Ιδίως στις μέρες μας, η επιβίωση συχνά γίνεται ένας καθημερινός εφιάλτης. 
Οι γονείς συζητούν ολοένα στο σπίτι για νέες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, για μεγαλύτερη φτώχεια, για το φόβο της απόλυσης. Οι μεγαλύτεροι φίλοι σου ομολογούν πόσο δύσκολο είναι να βρεις μια όποια δουλειά, κι ας έχεις ένα σωρό πτυχία. Μόνη διέξοδο βλέπουν στη μετανάστευση. Αλλά και συ ο ίδιος παρατηρείς το χαρτζιλίκι σου να  λιγοστεύει, το σπίτι σου μέρα τη μέρα να αδειάζει. Και την ίδια ώρα οι υπουργοί μας κάνουν λόγο για νέες περικοπές και νέα μέτρα, που σχεδιάζει να επιβάλει η τρόικα, ή για δημόσια περιουσία που πρέπει να ξεπουληθεί. 
Αυτά, φίλοι μαθητές, είναι προβλήματα που κι εμείς οι καθηγητές σας αντιμετωπίζουμε, όπως όλοι οι εργαζόμενοι. Ο μισθός μας μειώθηκε μέχρι το μισό, το διδακτικό μας ωράριο αυξήθηκε, οι συνθήκες εργασίας χειροτέρεψαν, οι διορισμοί νέων εκπαιδευτικών σταμάτησαν. Ταυτόχρονα, πολλά δημόσια σχολεία καταργούνται και συγχωνεύονται, άλλα δεν έχουν θέρμανση, εξοπλισμό, αίθουσες και εργαστήρια. Με τα τελευταία μέτρα που ψήφισε η κυβέρνηση, μπορούν να μας ξεσπιτώνουν και να μας στέλνουν από τη μια άκρη της χώρας στην άλλη οποτεδήποτε, χωρίς να νοιάζονται πώς θα τα βγάλουμε πέρα με τέτοιους μισθούς. Μπορούν ακόμη να μας απολύουν με το παραμικρό.
Μετά από αυτά τα τελευταία μέτρα το ποτήρι ξεχείλισε. Πήραμε την απόφαση πως πια δεν πάει άλλο. Το ξέρουμε πως δεν είναι εύκολο να απεργούμε σε μέρες που κάποιοι από σας δίνουν κρίσιμες εξετάσεις για το μέλλον τους. Όμως δεν διαλέξαμε εμείς αυτή την περίοδο για να συγκρουστούμε, αλλά η κυβέρνηση, που προώθησε αυτά τα μέτρα. Ούτε είναι εύκολο για μας σε τέτοιες συνθήκες να στερηθούμε το μισθό μιας πολυήμερης απεργιακής περιόδου. Όμως, δυστυχώς, δεν έχουμε άλλη διέξοδο. 
Στην τηλεόραση συχνά θα ακούς ότι τάχα η απεργία μας έχει στο στόχο της εσένα. Αυτοί που τα λένε αυτά έχουν κάνει ήδη την επιλογή τους. Πήγαν με εκείνους τους λίγους, που συνεχίζουν να κερδίζουν ακόμα και σε αυτή τη δύσκολη περίοδο. Είναι αυτοί που διαπομπεύουν τους γονείς σου και όλους τους εργαζόμενους σαν τους τεμπέληδες της Ευρώπης. Μην επιτρέπεις σʼ αυτούς να μιλούν στο όνομά σου.  Μην τους αφήνεις να σε χρησιμοποιούν σαν όπλο ενάντια στο δίκαιο αγώνα όλων μας για ένα καλύτερο μέλλον.
Σκέψου πως έχουμε ένα κοινό στόχο, που μας φέρνει από την ίδια πλευρά. Θέλουμε να βάλουμε τέρμα σε αυτή την πολιτική, που διαλύει τη χώρα, που καταστρέφει το παρόν και το μέλλον μας. Έχουμε επιλέξει να σταθούμε από την πλευρά του δίκιου και της αξιοπρέπειας. Και θα το κάνουμε, όσο περνάει από το χέρι μας. 
Δεν είναι μια εύκολη επιλογή. Αλλά, πίστεψέ μας, δεν υπάρχει άλλη λύση.
 
Ο καθηγητής/η καθηγήτριά σου



Κυριακή 12 Μαΐου 2013

Η παιδεία στα χακί, η κοινωνία στο γύψο

Μόνος δρόμος η γενική πολιτική ανυπακοή, οι άγριες εξωθεσμικές απεργίες βάσης, η κοινωνικοποίηση της παιδείας και των κοινών αγαθών, η ελεύθερη πρόσβαση

Η παιδεία στα χακί, η κοινωνία στο γύψο

Μόνος δρόμος η γενική πολιτική ανυπακοή, οι άγριες εξωθεσμικές απεργίες βάσης, η κοινωνικοποίηση της παιδείας και των κοινών αγαθών, η ελεύθερη πρόσβαση
 
Ο κατάλογος των “εσωτερικών εχθρών” συνεχώς διευρύνεται. Τώρα ήρθε η σειρά των καθηγητών. Όλοι και όλα πλέον θα κινούνται με διαταγές και στρατιωτικούς νόμους, η “δημοκρατία” όμως θα προστατευτεί...
 
Το καθεστώς της κοινωνικής λεηλασίας δεν μπορεί να σταθεί ούτε λεπτό χωρίς τρομοκρατία και βίαιη κατάλυση κάθε δικαιώματος, ορθώνοντας έναν ολοκληρωτικό κλοιό απέναντι σε κάθε ανάσα αντίστασης, διεκδίκησης και αλλαγής. Τρέμουν και την παραμικρή παρασάλευση του κλίματος υποταγής, αφασίας, απόγνωσης και φόβου που επιβάλλουν μαζί με τα ΜΜΕ και με τα χρυσαυγίτικα τάγματα θανάτου στους δρόμους.
 
Όσο κι αν ο συνδικαλισμός της κάθε ΟΛΜΕ είναι “σημαδεμένος”, κρατικά εξαρτημένος και κομματικά ποδηγετημένος, δεν παύει να αποτελεί κίνδυνο όταν, έστω και συγκυριακά, μπορεί να οδηγηθεί από την πίεση και τη δράση της βάσης σε αμφισβήτηση κάποιων από τα θέσφατα της εξουσίας. Το καθεστώς δεν τρέμει βέβαια την ΟΛΜΕ αλλά την απελευθέρωση μιας δυναμικής μαχητικού αγώνα που έρχεται από τους ίδιους τους καθηγητές που η κυβέρνηση φτωχοποιεί, υποβιβάζει, απολύει και απειλεί.
 
Κόπτεται φυσικά η κυβέρνηση για την απρόσκοπτη διεξαγωγή των εξετάσεων, αυτής της “ιερής αγελάδας” της εκπαίδευσης που ποτίζει τους νέους με ανταγωνισμό, αποκλεισμό και φρούδες ελπίδες, και υποβιβάζει ολόκληρη την εκπαίδευση σε ένα ατέλειωτο άγονο εξεταστήριο. Κόπτεται επίσης για την ηρεμία των παιδιών και των οικογενειών τους που έχουν τόσο υποφέρει (δηλαδή πληρώσει για τα αναγκαστικά φροντιστηριακά ...συμπληρώματα διατροφής μιας διαλυμένης παιδείας) μέχρι να φτάσουν σε αυτή τη μοναδική ευκαιρία – πύλη στο θαυμαστό κόσμο της ανεργίας και της εκμετάλλευσης.
 
Πληρώνουμε σήμερα, και με αυτόν τον τρόπο, το τίμημα της ανάθεσης της παιδείας στις αγκαλιές του κράτους και της αγοράς, της εγκατάλειψης ενός βασικού κοινωνικού αγαθού στη διοικητική λογική του κράτους που “κόβει στα μέτρα του τους μαθητάδες”, και στην αγοραία λογική της αποδοτικότητας και του ανταγωνισμού που προετοιμάζει τους αυριανούς σκλάβους μιας ασύδοτης εργοδοσίας.
 
Είναι πια φανερό ότι δίχως αγώνες αυτοοργανωμένους από τη βάση, πέρα και ενάντια σε κάθε γραφειοκρατική και θεσμική διαμεσολάβηση, δίχως άνοιγμα των οριζόντων των ίδιων των αγώνων στις κοινωνικές ανάγκες πέρα από τη διατήρηση απλώς της θέσης του κάθε επιμέρους τμήματος της εργασίας, δίχως επανοικειοποίηση στα χέρια της ίδιας της κοινωνίας της παιδείας και όλων των κοινωνικών αγαθών πέρα από κράτος και αγορά, δίχως ελεύθερη πρόσβαση σε αυτά χωρίς αποκλεισμούς και ανταγωνιστικές διαιρέσεις, δεν μπορεί να υπάρξει κόψιμο αυτής της τεράστιας θηλιάς που πνίγει κάθε πλευρά της ζωής μας.
 
Δεν είναι πια θέμα αλληλεγγύης στον κάθε φορά πληττόμενο κλάδο. Είναι θέμα κοινού μετώπου πάλης και συνδημιουργίας των κοινών πάνω στα οποία μπορεί να στηριχθεί η επιβίωσή μας και η αναγέννηση μιας ελεύθερης αυτοδιευθυνόμενης κοινωνίας.
 
Η μαζική πολιτική ανυπακοή, η άρνηση των εντολών της κυβέρνησης και του κράτους σε κάθε τομέα της ζωής μας, η δημιουργία των δικών μας κοινοτήτων αγώνα, αλληλεγγύης και δημιουργίας, είναι όρος για να βγούμε από το “σιδερένιο κλουβί” ενός, χωρίς πραγματική ζωή και μέλλον, ολικά διοικούμενου κόσμου.