Τρίτη 31 Μαΐου 2011

Το ναυάγιο της δημοκρατίας , από τον ΘΑΝΑΣΗ ΓΙΑΛΚΕΤΣΗ

Τρίτη, 31 Μαΐου 2011
Το ναυάγιο της δημοκρατίας

Πηγή: Ελευθεροτυπία


Από τον ΘΑΝΑΣΗ ΓΙΑΛΚΕΤΣΗ

Τις μέρες μας γίνεται πολύς λόγος για την «παγκοσμιοποίηση», αλλά στον όρο αυτό αποδίδονται τα πιο διαφορετικά ή και αντιφατικά νοήματα. Ενας Ιταλός δημοσιογράφος, ο Τζουλιάνο Μπατιστόν, συνεργάτης της εφημερίδας Il Manifesto, συνομίλησε με μερικούς από τους πιο έγκυρους μελετητές των πολλαπλών μετασχηματισμών που προκαλούν οι διαδικασίες της παγκοσμιοποίησης, μεταξύ των οποίων οι Αλέν Τουρέν, Ούλριχ Μπεκ, Ντέιβιντ Χελντ, Σάσκια Σάσεν, Ρίτσαρντ Σένετ, Σαμίρ Αμίν κ.ά.
Και συγκέντρωσε όλες αυτές τις συνεντεύξεις σε ένα βιβλίο με τίτλο «Per un' altra globalizzazione» (Edizioni dell' asino, 2010). Από το βιβλίο αυτό παρουσιάζουμε στη συνέχεια ένα απόσπασμα της συνέντευξης που έδωσε ο Γάλλος κοινωνιολόγος Αλέν Τουρέν.
Νεοφιλελευθερισμός και «φούσκες»



Ας ξεκινήσουμε από την επικαιρότητα: πολλοί σχολιαστές επισημαίνουν ότι η οικονομική κρίση καταδεικνύει τη χρεοκοπία του νεοφιλελεύθερου μοντέλου. Πριν από μερικά χρόνια, σε ένα βιβλίο σας με τίτλο «Πώς να ξεφύγουμε από το φιλελευθερισμό;» [εκδ. Πόλις, 1999], γράφατε: «Ο θρίαμβος του καπιταλισμού είναι τόσο επαχθής και αβάσταχτος ώστε παντού προσπαθούν να βγουν από τη νεοφιλελεύθερη μετάβαση». Και υπογραμμίζατε την ανάγκη να αναζητηθεί «η ορθή διέξοδος». Θεωρείτε ότι η κρίση είναι μια ορθή διέξοδος;
«Ηδη όταν δημοσίευσα αυτό το βιβλίο, ήταν προφανές ότι ήταν αναγκαίο να βγούμε από το νεοφιλελευθερισμό. Πρόκειται πράγματι για ένα μοντέλο το οποίο οδήγησε βαθμιαία στην καταστροφή της δημοκρατικής κοινωνικής οργάνωσης και το οποίο έκοψε το δεσμό που ένωνε την οικονομία με το κράτος, καταργώντας τη δυνατότητα παρέμβασης με αποτελεσματικές πολιτικές αποφάσεις, προκειμένου να εξασφαλιστούν ευνοϊκές για τους πολίτες οικονομικές συνθήκες. Εξάλλου, η τωρινή οικονομική κρίση δεν είναι βέβαια κεραυνός εν αιθρία, αλλά είναι η γενική και οριστική πτώση ενός συστήματος που παρήγε πάντοτε κερδοσκοπικές "φούσκες" και συνεχείς κρίσεις, επειδή λειτουργούσε με τρόπο εντελώς ανορθολογικό, παραβιάζοντας ακόμα και τις αρχές του καπιταλισμού. Εδώ και πολύ καιρό καταγγέλλω την ανορθολογικότητα αυτού του μοντέλου, αμερικανικού κυρίως τύπου, το οποίο κυριάρχησε στη διεθνή οικονομία και το οποίο διαχωρίζει το κεφάλαιο και τις επενδύσεις από την οικονομική και παραγωγική πραγματικότητα. Το "Πώς να ξεφύγουμε από το φιλελευθερισμό;" ήταν ένα βιβλίο ριζικής κριτικής στο νεοφιλελευθερισμό, αλλά ο νεοφιλελευθερισμός δεν πέθανε βέβαια εξαιτίας των δικών μου αντιρρήσεων ή των αντιρρήσεων άλλων μελετητών. Πέθανε κυρίως επειδή στάθηκε ανίκανος να αντισταθεί, πολιτικά και οικονομικά, στα ίδια τα δικά του κερδοσκοπικά παιχνίδια. Με αυτήν την έννοια, θα έλεγα ότι αυτοκαταστράφηκε. Σήμερα επομένως βρισκόμαστε σε μιαν εντελώς νέα φάση, η οποία κατά κάποιον τρόπο αντιπροσωπεύει μια "διέξοδο". Το νεοφιλελεύθερο σύστημα πράγματι ανήκει στο παρελθόν, επειδή όλοι έχουν ήδη πειστεί ότι είναι αναγκαίος ένας πολιτικός και θεσμικός έλεγχος του οικονομικού συστήματος. (...)».
Οσο για την ευρωπαϊκή Αριστερά, εσείς εδώ και πολύ καιρό έχετε πάψει να τρέφετε αυταπάτες. Ηδη κάμποσα χρόνια πριν γράφατε: «Νέα φώτα για το πώς να οικοδομήσουμε μια νέα κοινωνική και οικονομική οργάνωση δεν μπορούν να προέλθουν ούτε από τη μεριά της παλαιάς Αριστεράς ούτε και από την παλαιότατη Ακρα Αριστερά, που είναι ανίκανες να προτείνουν μακροπρόθεσμες στρατηγικές ή ακόμα και συγκεκριμένους στόχους πάλης». Σήμερα πώς κρίνετε την κατάσταση της ευρωπαϊκής Αριστεράς;
«Λίγα πράγματα μπορούμε να πούμε, δυστυχώς. Η ριζοσπαστική Αριστερά, μαζί με τον κομμουνισμό, εξαλείφθηκε ήδη πριν από τριάντα χρόνια. Πιο πρόσφατα όμως ναυάγησε η ίδια η δημοκρατική κοινωνία. Δεν είναι τυχαίο που η σοσιαλδημοκρατία βρίσκεται σε κρίση παντού στην Ευρώπη. Στην Αγγλία έγινε αναξιόπιστη από τον Τρίτο Δρόμο του Μπλερ και του Γκίντενς, που ήταν πολύ πιο κοντινός στον πρώτο δρόμο, τον καπιταλιστικό, από όσο στο δεύτερο, τον σοσιαλιστικό. Σήμερα είναι σαφές ότι σε δραματική κρίση βρίσκονται, λιγότερο ή περισσότερο, όλες οι ευρωπαϊκές Αριστερές: η ιταλική, η γαλλική, η σοσιαλδημοκρατία του Θαπατέρο. Δεν βλέπω ποιες είναι οι χώρες για τις οποίες θα μπορούσε να λεχθεί ότι η σοσιαλδημοκρατία είναι ακόμα ενεργή ή ανανεωτική. Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα και οι (λίγες) σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις δεν προσφέρουν λύσεις, η Κομμουνιστική Αριστερά έχει χαθεί και ο "αριστερισμός" συνδέεται ακόμα με πολύ παλαιές λύσεις, οι οποίες ακυρώνονται από μιαν εντελώς εξωπραγματική θεώρηση της οικονομικής ζωής, καθώς και από γελοίες θεωρίες της συνωμοσίας. Παραμένουν βέβαια οι μηχανισμοί της κοινωνικής ασφάλειας. Και σε αυτήν την περίπτωση όμως, αν είναι αλήθεια ότι συνεχίζουμε να απολαμβάνουμε την κληρονομιά των αρχών της αναδιανομής που εισήγαγε η σοσιαλδημοκρατία -αρχών που άλλαξαν τις κοινωνίες μας και που για πενήντα χρόνια μάς εξασφάλισαν μια περίοδο σχετικής γενικής βελτίωσης- παραμένει εξίσου αληθινό ότι πρόκειται για ένα μοντέλο που και αυτό είναι καταπονημένο και που δοκιμάζεται από τις βαθιές κοινωνικές αλλαγές που μεσολάβησαν αυτά τα χρόνια, από την επιμήκυνση της ζωής ώς την πτώση της παιδικής θνησιμότητας. Σε αυτά τα χρόνια σταθήκαμε ανίκανοι να συνδυάσουμε αυτήν την κληρονομιά με τα νέα στοιχεία που εισήγαγε η διάδοση της επισφαλούς και μερικής απασχόλησης στο βιομηχανικό, το δευτερογενή και τον τριτογενή τομέα της οικονομίας. Τώρα ξαναβρισκόμαστε σε μια κατάσταση στην οποία, για να το πούμε πολύ απλά, δεν υπάρχει πλέον η κοινωνική, πολιτική και πολιτισμική βάση της δημοκρατίας. Από τη σοσιαλδημοκρατία χάσαμε τόσο το κοινωνικό στοιχείο όσο και το δημοκρατικό, που διαβρώθηκε από τη διαφθορά των επιμέρους και εγωιστικών ομάδων επιρροής. Δεν ζούμε βέβαια σε ένα αυταρχικό καθεστώς, αλλά δεν ζούμε πλέον ούτε και σε ένα δημοκρατικό καθεστώς».
Τα «πολιτισμικά» κινήματα
Στο «Πώς να ξεφύγουμε από το φιλελευθερισμό;» υποστηρίζατε ότι η έξοδος από το νεοφιλελευθερισμό δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί «παρά προς τα μπρος, προς την ανασυγκρότηση της ικανότητάς μας για πολιτική δράση, η οποία περνάει πάνω απ' όλα μέσα από τη διαμόρφωση νέων κοινωνικών κινημάτων». Θα αρκούσε ωστόσο ακόμα και μια επιφανειακή ματιά για να αντιληφθούμε ότι στην Ευρώπη δεν παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο όχι μόνον οι «κοινοβουλευτικές Αριστερές», αλλά ούτε και τα κοινωνικά κινήματα.
«Οταν έγραψα αυτό το βιβλίο, το 1999, πιστεύαμε ότι τα παλαιά κοινωνικά κινήματα θα σήκωναν "στους ώμους τους" και θα συμβάδιζαν με τα νέα κοινωνικά κινήματα. Αυτό δεν έγινε. Σήμερα, από την άλλη μεριά, τα κοινωνικά κινήματα δεν μπορούν να ενεργοποιούνται αποκλειστικά στο οικονομικό πεδίο, αλλά οφείλουν να δίνουν προτεραιότητα στην πολιτισμική διάσταση, επειδή σε αυτό το επίπεδο συντελούνται οι πιο σημαντικές αλλαγές. Με αυτήν την έννοια μπορούν να διακριθούν δύο μεγάλα συλλογικά υποκείμενα: το οικολογικό κίνημα, που αντιτίθεται στο νεοφιλελευθερισμό κατηγορώντας τον ότι καταστρέφει τη Γη και ότι υπονομεύει την ίδια τη μελλοντική μας επιβίωση, και το γυναικείο κίνημα. Η πάλη των γυναικών έχει πολύ μεγαλύτερη και πιο γενική σημασία απ' όσο νομίζουμε, επειδή αντιμάχεται τον καπιταλισμό αμφισβητώντας το κεντρικό του σημείο, τη διαδικασία που εγγυάται το δυναμισμό του και από την οποία πηγάζει η ωμότητά του: εκείνη την κίνηση που συγκεντρώνει όλους τους πόρους στα χέρια μιας ελίτ και που υποβαθμίζει και θεωρεί κατώτερες τις κατηγορίες που δεν ανήκουν σε αυτήν την ελίτ. Μιλώντας πολιτικά, οι δυνάμεις που μπορούν να αντιταχθούν σε αυτήν τη διαδικασία "διαχωρισμού" δεν είναι οι παραδοσιακές αριστερές ή συνδικαλιστικές δυνάμεις. Είναι κυρίως τα "πολιτισμικά" κινήματα, που κάνουν έκκληση στη συνείδηση των ατόμων και που προάγουν τη βούληση να είναι τα υποκείμενα της ύπαρξής τους σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο. Ακριβώς αυτό είναι το νέο στοιχείο στο τωρινό πλαίσιο: τα πολιτισμικά κινήματα είναι σε θέση να "προσανατολίζουν" την οικονομία και δεν υπάρχει οικονομική λύση, η οποία να μην πρέπει να περνάει "μέσα" από αυτά τα κινήματα και τα αιτήματα που εκφράζουν. Οι αγώνες τους είναι ο μόνος τρόπος για να αποφύγουμε το ενδεχόμενο η πτώση του τωρινού συστήματος να αποκαλυφθεί καταστροφική και ταυτόχρονα ρίχνουν τους σπόρους για την οικοδόμηση ενός νέου μοντέλου, το οποίο δεν θα υποτάσσει πλέον την κουλτούρα και την κοινωνία στην καπιταλιστική συσσώρευση, που αποκαλύφθηκε αυτοκαταστροφική (...)». *


Αναρτήθηκε από You Pay Your Crisis στις 2:17 μ.μ.
Ετικέτες ΑΡΘΡΑ / Γιαλκέτσης Θ.

Κάτω τα χέρια από το Ευγενίδειο, Κάτω τα χέρια από την περίθαλψή μας

ΕΙΔΗΣΕΙΣ


Για τη σημερινή συγκέντρωση στα Προπύλαια και μερικά άλλα θέματα


31/05/2011 - 13:40








«Τι θα πει μονόδρομος; Να ψάξουν να βρουν λύση. Αυτή είναι η δουλειά τους. Το να κόβουν λεφτά από μισθούς και συντάξεις ήταν το εύκολο. […] Μπορούσε να το κάνει ο καθένας».
Αυτά αναφέρει ο πρύτανης, Θ. Πελεγρίνης, σε συνέντευξή του στην Ελευθεροτυπία (29/5/11), για την κρίση στη χώρα και τη διαχείρισή της από «τους πολιτικούς». Μόνο που ακριβώς τα ίδια λόγια θα μπορούσαμε να πούμε κι εμείς για την κρίση στο Ευγενίδειο και τη διαχείρισή της από τις πρυτανικές αρχές…
Πριν από μερικές μέρες, λάβαμε όλοι ανακοίνωση από το γραφείο του Πρύτανη για την πρωτοβουλία που αναλαμβάνει «ο πνευματικός κόσμος του τόπου για πρώτη φορά [...] συγκροτημένα [...] για την αφύπνιση της κοινωνίας ενάντια στα μέτρα που λαμβάνονται ερήμην μας». Από την 1η Ιουνίου οι εργαζόμενοι στο Ευγενίδειο θα τελούν υπό καθεστώς εκ περιτροπής απασχόλησης (4 ημέρες εργασίας την εβδομάδα), μετά από μια απόφαση της διοίκησης του θεραπευτηρίου, που ταυτίζεται στην ουσία με τις πρυτανικές αρχές του ΕΚΠΑ. Απόφαση που λήφθηκε ερήμην τους.
Φαίνεται πώς έτσι ανταποκρίνεται το ΕΚΠΑ «στον ηγετικό ρόλο του στην ελληνική κοινωνία» (όπως αναφέρει ο πρύτανης στην επιστολή του για την πρωτοβουλία του πνευματικού κόσμου). Παίρνοντας μια πραγματικά πρωτοπόρα απόφαση για φορέα του δημόσιου τομέα, φέρνοντας τα μέτρα του Δ.Ν.Τ. μέσα στο πανεπιστήμιο και τα κληροδοτήματά του.
Φαίνεται πως έτσι «αντιστέκεται» το ΕΚΠΑ στο «χάος της οικονομικής εξαθλίωσης». Με τη διοίκησή του στο ρόλο εκείνων «που είτε με την ψήφο του ελληνικού λαού, είτε ύστερα από πρόσκληση της ελληνικής πολιτείας εμφανίζονται ως σωτήρες» και απεργάζονται ποιος ξέρει τι.
Φαίνεται πώς έτσι αντιλαμβάνεται ο –συγκεκριμένος- πνευματικός κόσμος «της χώρας [το] χρέος [του] να αναλάβει την πρωτοβουλία να οδηγήσει την κοινωνία έξω από το αδιέξοδο».
Για να σοβαρευτούμε: οι πρυτανικές αρχές θα πρέπει να αποφασίσουν τι ρόλο παίζουν. Στο μέτωπο των αντιστεκόμενων δε χωράνε φορείς που οι πολιτικές τους υπαγορεύονται από λογικές μνημονίου. Δε χωράνε όσοι λένε ότι η «εκ περιτροπής εργασία [βλ. περικοπή των μισθών] είναι το μόνο μέτρο το οποίο μπορεί να βοηθήσει […] να ανακάμψει οικονομικά» ένα κληροδότημα του πανεπιστημίου (Θ. Λιακάκος, πρακτικό διαβούλευσης 17ης/5/11). Ισχυριζόμενοι ότι το μέτρο «επιβάλλεται […] προς αποφυγή απολύσεων», αρνούμενοι ταυτόχρονα οποιαδήποτε διερεύνηση των λόγων που δημιούργησαν το πρόβλημα, αντιμετωπίζοντας το Θεραπευτήριο με όρους κερδοσκοπικής επιχείρησης.
Οι αιτιάσεις περί «μονόδρομου» κι η περικοπή μισθών ταιριάζει στην άλλη πλευρά, εκείνη του «όλοι μαζί τα φάγαμε», που απλώς έχει στόχο να κατανείμει μερίδιο ευθύνης και στους/ις μόνους/ες που δε φταίνε για την οικονομική κρίση, τους/τις εργαζόμενους/ες. Όσοι χρησιμοποιούν την κρίση σαν άλλοθι για να αλλάξουν τις εργασιακές σχέσεις, για να καταργήσουν συλλογικές συμβάσεις, ας ταχθούν ανοιχτά με εκείνους που πρέπει: την κυβέρνηση και το ΔΝΤ.
Αν αυτό εννοούν με τις «πρωτοβουλίες αφύπνισης», δε χρειάζεται να προσπαθούν άλλο.
Γιατί αν κάτι πέτυχε η απόφαση της διοίκησης του ΕΚΠΑ για το Ευγενίδειο, ήταν «να διεγείρει τις συνειδήσεις των συμπολιτών μας»: τις δικές μας. Για το λόγο αυτό, την ευχαριστούμε.
Σημαντική εξέλιξη των τελευταίων ημερών:Η συγκέντρωση που διοργανώνεται στο πλαίσιο της «πρωτοβουλίας του πνευματικού κόσμου» αξιοποιείται τις τελευταίες μέρες από παράγοντες της διοίκησης του ΕΚΠΑ προκειμένου να «καθαρίσουν» τα Προπύλαια από τους Αφγανούς πρόσφυγες που βρίσκονται εκεί, ζητώντας το αυτονόητο δικαίωμά τους για πολιτικό άσυλο. Οποιαδήποτε κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση, είτε γίνεται με άλλοθι «κινήσεις αφύπνισης», είτε χωρίς, είναι απαράδεκτη. Το πανεπιστημιακό άσυλο διασφαλίζει την ελάχιστη δυνατότητα των συγκεκριμένων προσφύγων να διεκδικήσουν το να αναγνωριστεί το καθεστώς τους στη χώρα.
Και μόνο το γεγονός ότι τέθηκε ζήτημα απομάκρυνσής τους, πόσο μάλλον οποιαδήποτε ενδεχόμενη επιχείρηση διωγμού τους από τα Προπύλαια, κινείται στην κατεύθυνση της επιβεβαίωσης μιας βάσιμης υποψίας: ότι ο διωγμός των μεταναστών απεργών πείνας από τη Νομική στις 27/1/2011 δεν έγινε μόνο κατόπιν πίεσης, αλλά στο πλαίσιο μιας συγκεκριμένης πολιτικής αντίληψης για το ρόλο του Πανεπιστημίου. Εκείνης που κάνει τη διοίκηση του ΕΚΠΑ να μην παίρνει θέση ούτε για μέλη ΔΕΠ, όπως η Αλεξάνδρα Ιωαννίδου (Αναπλ. Καθηγήτρια Τμήματος Σλαβικών Σπουδών), που διώκονται με κατηγορίες ακροδεξιών κύκλων περί «έλλειψης εθνικοφροσύνης» και οδηγούνται εκτός πανεπιστημίου με αποφάσεις υφυπουργών. Το ότι «δουλειά του διανοούμενου είναι να αμφισβητεί, να αγωνιά, να αντιδρά, να αντιστέκεται, να βγαίνει στους δρόμους» (Θ. Πελεγρίνης στην Ελευθεροτυπία), είναι κάτι που αποδεικνύεται στην πράξη. Δεν είναι κάτι που δηλώνεται με τυμπανοκρουσίες.


Ενωτική Αριστερή Παρέμβαση

Πρωτοβουλία Γένοβα

Πρωτοβουλία Εργαζομένων Πανεπιστημίου Αθηνών

Κυριακή 29 Μαΐου 2011

Το ελληνικό «προτεκτοράτο» και η «κινεζοποίηση» της εργασίας

Βαθύ Κόκκινο » Πολιτική »

Το ελληνικό «προτεκτοράτο» και η «κινεζοποίηση» της εργασίας

Κυριακή, 29 Μαΐου Α
κολουθεί μια ηλεκτρονική συνέντευξη που έδωσα στο tvxs.gr με αφορμή και το βιβλίο που κυκλοφόρησα. Έχουν γράψει στον πρόλογο ότι θεωρώ...αναγκαία την αναδιάρθρωση του χρέους, κάτι που δεν ισχύει, αλλά κατά τα άλλα ήταν από τα λίγα ΜΜΕ που ασχολήθηκαν με το βιβλίο, παίρνοντας μου και συνέντευξη μάλιστα. Είναι θετική η προβολή και από πιο mainstream sites τόσο για εμένα και το βιβλίο μου, όσο βέβαια και γενικότερα για τη διάδοση των ιδεών του κομμουνισμού. Ελπίζω ότι τις επόμενες μέρες θα έχω και περισσότερο χρόνο για να ξαναγράψω, μιας και αυτό το διάστημα είμαι πνιγμένος λόγω κάποιων άλλων σοβαρών υποχρεώσεων.

Το ελληνικό «προτεκτοράτο» και η «κινεζοποίηση» της εργασίας

Την Ελλάδα με την ιδιότητα του οικονομικού προτεκτοράτου πραγματεύεται ανάμεσα σε άλλα το βιβλίο του Γιάννη Τσαφογιάννη που τιτλοφορείται ως «Η καπιταλιστική κρίση και η επιστροφή του ιμπεριαλισμού». Ο συγγραφέας μιλά στο tvxs.gr για τη στροφή του κεφαλαίου στην Ασία, κάνει λόγο για «πλουτονομία» ως βασικό χαρακτηριστικό του υφιστάμενου συστήματος και αναφέρεται στις επιπτώσεις από την καθυστέρηση της αναγκαίας κατά τη γνώμη του αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους.

Χαρακτηρίζετε καθοριστική εξέλιξη για τη διαμόρφωση της σημερινής κατάστασης την «ενσωμάτωση της Κίνας» στο δυτικό οικονομικό μοντέλο. Να εξηγήσουμε τι σημαίνει και πώς λειτούργησε η συγκεκριμένη παράμετρος;

Η πτώση του πρώην «Ανατολικού μπλοκ» έθεσε σε κίνηση μια «αλυσιδωτή αντίδραση» μεγατόνων στο παγκόσμιο γίγνεσθαι: Δισεκατομμύρια νέοι εργάτες εισήλθαν στην παγκόσμια αγορά εργασίας, και μάλιστα δεν ήταν απλά πολλοί, αλλά ήταν και πολύ «ανταγωνιστικοί». Δηλαδή δέχονταν να εργασθούν με βάρβαρα ωράρια, χαμηλούς μισθούς, μηδαμινά δικαιώματα, κτλ. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η Κίνα, στην οποία ζουν αμέτρητοι τέτοιοι εργάτες.

Στα μάτια του κεφαλαιοκράτη, και ειδικά του «μεγάλου» κεφαλαιοκράτη (πολυεθνικές, κτλ) που μπορούν να μεταναστεύουν από τη μία χώρα στην άλλη, είναι ασύμφορο πλέον να γίνουν επενδύσεις στη Δύση, όταν υπάρχει και η επιλογή της Κίνας: Αν έχεις στη διάθεση σου αμέτρητους εργάτες που δέχονται να εργασθούν με 1-2 ευρώ την ημέρα, τότε οι απαιτήσεις των δυτικών εργατών για 1500, 1000, ή έστω 700 ευρώ το μήνα είναι «υπερβολικές» - και το ίδιο ισχύει για τις απαιτήσεις τους για αξιοπρεπείς συντάξεις, ανθρώπινα ωράρια, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, κτλ. Γιατί ο κεφαλαιοκράτης να δώσει τόσα «πολλά» στον δυτικό εργάτη, όταν μπορεί να πάει στην Κίνα και να κρατήσει σχεδόν όλα τα κέρδη για λογαριασμό του, δίνοντας μονάχα μερικά «ψίχουλα» στους εκεί εργάτες; Ο κεφαλαιοκράτης ενεργεί με γνώμονα το δικό του πλουτισμό, και δυστυχώς ο δικός του πλουτισμός προϋποθέτει την άγρια εκμετάλλευση των εργατών.

Έτσι λοιπόν, τα τελευταία χρόνια οι κεφαλαιοκράτες έχουν μεταφέρει την παραγωγή στην Ασία, ενώ στη Δύση υπάρχει τρομερή αποσάθρωση του παραγωγικού ιστού (μοναδική εξαίρεση η Γερμανία, καθώς ναι μεν τα “made in Germany” προϊόντα είναι σχετικά ακριβά, αλλά είναι ποιοτικότερα, και άρα έχουν ζήτηση στην αγορά).

Και αυτή η τάση της φυγής του κεφαλαίου από τη Δύση προς την Ασία συνεχίζεται, και θα συνεχίζεται για πολύ ακόμα, καθώς κανένας κεφαλαιοκράτης δε θα δεχτεί να επενδύσει τα κεφάλια του στη Δύση, μέχρι οι εργάτες εκεί να «κινεζοποιηθούν» όσο το δυνατόν περισσότερο. Αυτός είναι και ο στόχος των μέτρων τύπου «μνημονίου» που λαμβάνονται, με ή και χωρίς το ΔΝΤ, στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες. Αυτά τα μέτρα ναι μεν επιδεινώνουν την κρίση βραχυπρόθεσμα, οδηγώντας σε ακόμα περισσότερα λουκέτα, απολύσεις, ανεργία, φτώχεια, κτλ, ωστόσο μακροπρόθεσμα, οι εργάτες, επειδή ακριβώς θα είναι τόσο ρημαγμένοι, θα δεχτούν να εργασθούν με πολύ χαμηλότερους μισθούς, χειρότερα ωράρια, κτλ., μεγιστοποιώντας έτσι τα κέρδη του κεφαλαιοκράτη. Εκτός βέβαια και αν πολεμήσουν εναντίον του.

Μπορούν σήμερα να ζήσουν οι Έλληνες χωρίς δανεικά; Γενικότερα, ποια πρόταση εισηγείστε ο ίδιος για την έξοδο από τη σημερινή κρίση με προοπτική για το μεγαλύτερο φάσμα της ελληνικής κοινωνίας;

Η συζήτηση για τα δανεικά δεν είναι άσχετη από την αποσάθρωση του παραγωγικού ιστού της Δύσης. Στην πραγματικότητα, οι χώρες της Δύσης θα είχαν καταρρεύσει εδώ και καιρό αν δεν είχαν γιγαντωθεί τα «δανεικά». Ο μοναδικός λόγος για τον οποίο η αγορά συνέχισε να «κινείται» τα τελευταία χρόνια ήταν…τα κάθε λογής στεγαστικά-επιχειρηματικά-καταναλωτικά δάνεια, που «έκρυβαν» το πρόβλημα, την ίδια ώρα που το βιομηχανικό κεφάλαιο είχε πάρει «το τραίνο της μεγάλης φυγής» προς την Ασία. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για όλη τη Δύση.

Αυτή η γιγάντωση της ανάγκης για δανεικά, οδήγησε και στη γιγάντωση των τραπεζών που τα παρείχαν – με το αζημίωτο βέβαια: Πολύ χαρακτηριστική είναι μια ανάλυση της Citigroup από το 2005, που αναφέρω στο βιβλίο μου, καθώς με φοβερή ειλικρίνεια αποκαλεί το σημερινό πολίτευμα ως «πλουτονομία», μια οικονομία δηλαδή στην οποία κάνει κουμάντο μια μικρή ολιγαρχία, με τους υπόλοιπους…να μην έχουν σχεδόν τίποτα. Και μάλιστα σχολιάζει και το ενδεχόμενο μιας -επερχόμενης τότε- κρίσης, λέγοντας ότι «ακόμα και να συμβεί, εμείς θα τα καταφέρουμε, διότι ελέγχουμε τις κυβερνήσεις, τα ΜΜΕ, κτλ». Και πράγματι, τράπεζες όπως η Citigroup, η Goldman Sachs, η JP Morgan, και άλλες, κατάφεραν όντως να αρπάξουν αμύθητα ποσά ως «πακέτα σωτηρίας», ώστε να αποφύγουν τη χρεωκοπία.

Και συνεχίζουν να το κάνουν, χωρίς κάποιο ορατό τέλος στην όλη διαδικασία: Τα «τοξικά» δάνεια είναι ακόμα πάρα πολλά, καθώς ένα τεράστιο μέρος των δανείων που έχουν δώσει δεν μπορούν να αποπληρωθούν, καθιστώντας τις τράπεζες αυτές χρεωκοπημένες. Και γι’ αυτό και δεν σταματούν, έστω και αν «στραγγίζουν» ολόκληρη την υπόλοιπη κοινωνία από πόρους – γιατί αν σταματήσουν να αρπάζουν αυτά τα «πακέτα σωτηρίας», τότε…θα χρεωκοπήσουν (όπως πχ χρεωκόπησε η Λέμαν Μπρόδερς πριν μερικά χρόνια). Και μπροστά στο να χρεωκοπήσουν αυτές, προφανώς προτιμούν το να χρεωκοπήσουν «κάποιοι άλλοι» (πάμπολλοι εργάτες, πολλοί μικροαστοί, μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, κτλ).

Πρόκειται για μια κατάσταση του τύπου « ή αυτοί ή εμείς», και άρα η απάντηση των λαών θα πρέπει να είναι η άρνηση της πληρωμής του χρέους. Άλλωστε, τα «δανεικά» που έχει λάβει η Ελλάδα έχουν ήδη αποπληρωθεί στο πολλαπλάσιο, και τώρα πληρώνουμε τους τόκους, που όμως συσσωρεύονται, γιγαντώνονται και πλέον τα χρέη αυτά δεν μπορούν «έτσι κι αλλιώς» να αποπληρωθούν (κάτι που και πολλοί αξιωματούχοι και αναλυτές της άρχουσας τάξης το παραδέχονται).

Όσο για τα μέτρα που λαμβάνονται τάχα «για να αποφύγουμε τη χρεωκοπία», στην πραγματικότητα αποτελούν μέτρα «ελεγχόμενης πτώχευσης» της, όπως την αποκαλούν. Μάλιστα, το «κωμικοτραγικό» της υπόθεσης είναι πως οι ίδιες οι προβλέψεις του ΔΝΤ παραδέχονται ότι τα μέτρα θα…αυξήσουν το χρέος της Ελλάδας. Η Ελλάδα έχει χρεωκοπήσει, απλά δε θέλουν να το παραδεχτούν επίσημα, διότι οι τράπεζες δε θα αντέξουν τις ζημιές που θα έχουν αν σταματήσουμε να τους δίνουμε τους τόκους που ζητούν, και θα χρεωκοπήσουν. Και γι’ αυτό δε θέλουν, προς το παρόν, ούτε «κούρεμα», ούτε αναδιάρθρωση, ούτε τίποτα τέτοιο. Προς το παρόν, συσσωρεύουν κεφάλαια ώστε να αντέξουν τις ζημιές που θα έχουν, και όταν οι ισολογισμοί τους φτάσουν σε ένα ικανοποιητικό σημείο, τότε και μόνο τότε θα γίνουν και οι επίσημες ανακοινώσεις περί «κουρέματος», αναδιάρθρωσης, κτλ.

Μόνο που έως τότε η ανεργία θα έχει φτάσει σε τρομερά «ρεκόρ», η παραγωγική βάση της Ελλάδας θα έχει αποσαθρωθεί ακόμα περισσότερα με τα λουκέτα να πέφτουν πλέον σα βροχή, τα «ασημικά του κράτους» θα έχουν ξεπουληθεί, κτλ.

Ως εκ τούτου, χρειάζεται το συντομότερο δυνατό να κηρυχθεί στάση πληρωμών εναντίον των ντόπιων και ξένων πιστωτών, προκειμένου να σταματήσει η λεηλασία - αυτή τη στιγμή, ένα τεράστιο κομμάτι των εσόδων του κράτους πηγαίνει στην αποπληρωμή των τόκων, και είναι ειρωνικό αυτό που μας λένε ότι αν προχωρήσουμε σε στάση πληρωμών προς τους πιστωτές, τότε δε θα υπάρχουν λεφτά…για μισθούς και συντάξεις. Στην πραγματικότητα, αν προχωρήσουμε σε στάση πληρωμών προς τους πιστωτές, τότε δε θα υπάρχουν λεφτά…για τους πιστωτές. Και αυτό είναι που φοβούνται, διότι ξέρουν ότι δε θα το αντέξουν, ειδικά αν η κίνηση της Ελλάδας βρει και μιμητές σε άλλες χώρες (κάτι που είναι σχεδόν σίγουρο).

Την ίδια καταστροφολογία ακούμε και για την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ. «Αν φύγουμε από το ευρώ, θα φτωχύνουμε». Λες και αν μείνουμε στο ευρώ θα πλουτίσουμε. Δεν είναι τυχαίο που οι κυβερνώντες μιλούν για «επιστροφή στην ανάπτυξη», αλλά μένουν μόνο στα λόγια. Το να έχει μια χώρα όπως η Ελλάδα ένα νόμισμα όπως το ευρώ, είναι σα να ρίχνει ένας γεωργός τσιμέντο στο χωράφι του, και μετά να «εκπλήσσεται» που οι σπόροι που ρίχνει δε φυτρώνουν.

Για να υπάρξει καπιταλιστική ανάπτυξη, θα πρέπει να επενδυθούν κεφάλαια από τους κεφαλαιοκράτες. Για να επενδύσει κεφάλαια ο κεφαλαιοκράτης, πρέπει να πειστεί ότι θα έχει κέρδος. Για να γίνει αυτό σήμερα, θα πρέπει όπως είδαμε να ρημαχτούν οι εργάτες, ώστε να μειωθεί το «εργατικό κόστος». Η επιστροφή στη δραχμή θα συνοδευτεί από μια υποτίμηση, που θα μειώσει εμμέσως τους μισθούς. Έτσι θα προσελκυθούν όμως κεφάλαια για επενδύσεις, και θα «κινηθεί η αγορά» που τώρα καταρρέει. Η επιστροφή στην [καπιταλιστική] ανάπτυξη περνά μέσα από το ρήμαγμα των εργατών. Αν δεν σας αρέσει αυτό, πάμε αναγκαστικά για την επανάσταση και τον κομμουνισμό, την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας. Άλλωστε, στην πραγματικότητα, αφού είναι να ρημαχτούμε «έτσι κι αλλιώς», τουλάχιστον να πολεμήσουμε για χατίρι μας, για αυτά που συμφέρουν εμάς, όχι για το χατίρι και τα συμφέροντα άλλων. Να πολεμήσουμε για μια κοινωνία όπου δε θα αποφασίζει μια μικρή ολιγαρχία για το τι και πως θα παραχθεί, διότι αυτό μοιραία οδηγεί σε μια κατάσταση όπως η σημερινή, με μια χούφτα ολιγάρχες να έχουν μαζέψει όλο το χρήμα και την εξουσία, και τους υπόλοιπους να ζουν, ή να πεθαίνουν, στη φτώχεια.

Εδώ βέβαια φτάνουμε και σε ένα άλλο πρόβλημα, ότι για να υπάρξει μια τέτοια αλλαγή, χρειάζεται να υπάρχει μια πολιτική δύναμη, όπως οι Ιακωβίνοι στη Γαλλική Επανάσταση, ή οι Μπολσεβίκοι το 1917, που να συνδυάζουν μια ολοκληρωμένη θεωρία με την πράξη – και αυτό δεν υπάρχει, τουλάχιστον όχι προς το παρόν. Ειδικά μετά την πτώση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», κατέρρευσε και η πίστη στη δυνατότητα αλλαγής του κόσμου, και αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να ξαναχτιστεί.

Αλλιώς, οι λαοί δε θα τολμήσουν να τα βάλουν με την άρχουσα τάξη, και να νοιώσουν έτοιμοι να κάνουν αυτοί κουμάντο, αλλά μάλλον θα στραφούν προς ακροδεξιές λύσεις: Άλλωστε, αν τα «ψίχουλα» που ρίχνει η άρχουσα τάξη στους λαούς είναι ελάχιστα και δε φτάνουν για όλους μας, τότε είτε πρέπει να ανατραπεί η άρχουσα τάξη, είτε ο λαός θα δεχτεί να αποδεκατίσει ο ένας τον άλλον, ώστε να μείνουν λιγότεροι (πχ οι επιθέσεις εναντίον των μεταναστών, ως των «νέων Εβραίων» του συστήματος, δεν είναι παρά μια επίθεση εναντίον των πιο ανυπεράσπιστων, ώστε οι υπόλοιποι να ζήσουν με τα ελάχιστα ψίχουλα που τους δίνουν οι τραπεζίτες, βιομήχανοι, κτλ, που μένουν έτσι «στο απυρόβλητο»).

Ποιοι παράγοντες συνηγορούν στην άποψη ότι η σημερινή Ελλάδα είναι μία χώρα – προτεκτοράτο;

Η Ελλάδα δεν είναι προτεκτοράτο με την «κλασσική» έννοια του όρου – ωστόσο, το ίδιο το Spiegel την είχε αποκαλέσει έτσι σε παλιότερο άρθρο του. Η Ελλάδα δεν βρίσκεται υπό στρατιωτική κατοχή, ή κάτι τέτοιο, ωστόσο σε οικονομικό επίπεδο δεν είναι ανεξάρτητη. Και δεν αναφέρομαι τόσο στην τρόικα, ούτε στο ΔΝΤ. Άλλωστε, αυτοί καλέστηκαν από την ντόπια άρχουσα τάξη, προκειμένου να τη βοηθήσουν στην προσπάθεια της να «κινεζοποιήσει» τους ντόπιους εργάτες, και να διασώσει τις τράπεζες.

Αναφέρομαι κυρίως στο ευρώ, που εμποδίζει την Ελλάδα να έχει μια νομισματική πολιτική ανάλογα με τα συμφέροντα της. Όχι ότι έτσι θα λυθούν όλα τα προβλήματα, αλλά ανάμεσα στο να έχει ένα κράτος το δικό του νόμισμα, και στο να έχει ένα νόμισμα που ρυθμίζεται πολύ περισσότερο από τα συμφέροντα της Γερμανίας, σαφώς και η πρώτη επιλογή είναι προτιμότερη. Αντίθετα, η δεύτερη επιλογή οδηγεί σε όξυνση των έτσι κι αλλιώς μεγάλων προβλημάτων που προκαλεί το καπιταλιστικό σύστημα στον εργάτη, που καθημερινά πέφτει θύμα εκμετάλλευσης στην εργασία του.

Μέσω του ευρώ, η Γερμανία κατάφερε να ενισχύσει τη δική της θέση στην Ευρώπη, καθώς οι υπόλοιπες χώρες αδυνατούν να αντέξουν αυτή την ισοτιμία ενός τόσο ισχυρού νομίσματος. Έτσι, αποδέχονται την ολοένα και μεγαλύτερη κυριαρχία της Γερμανίας εντός της Ευρώπης – άλλωστε από το ξέσπασμα της κρίσης και μετά είναι ξεκάθαρη η κατάρρευση μιας μεγάλης ψευδαίσθησης των τελευταίων χρόνων, την ψευδαίσθηση της «ενωμένης Ευρώπης», όπου όλοι είναι τάχα «ισότιμα μέλη».

Αναφέρεστε σε «πολέμους ανάμεσα στα κράτη που προς το παρόν περιορίζονται σε εμπορικό – οικονομικό επίπεδο». Ποια είναι η συνέχεια της συλλογιστικής σας; Ποιες είναι οι βασικές ομάδες χωρών οι οποίες ανταγωνίζονται η μία την άλλη και υπό ποιες συνθήκες;

Όπως το είχε θέσει ο Πούτιν κάποτε βρισκόμαστε πλέον σε έναν «πολυπολικό κόσμο», σε έναν κόσμο που μοιάζει πολύ με τον κόσμο στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Αντί για μια «υπερδύναμη» που λίγο-πολύ κυριαρχεί σε παγκόσμιο επίπεδο (τις ΗΠΑ), πλέον έχουμε δηλαδή πολλά κράτη που μονομαχούν για το ποιος θα πάρει τι. Η ιστορία δείχνει ότι αργά ή γρήγορα οι τσακωμοί τους για τη μοιρασιά θα οδηγήσουν και σε πόλεμο, αν και ο παράγοντας της πυρηνικής καταστροφής λειτουργεί αποτρεπτικά έως ένα βαθμό.

Αυτή τη στιγμή, οι δύο βασικότερες δυνάμεις είναι οι ΗΠΑ, που διαρκώς όμως χάνει ισχύ, και η Κίνα, που διαρκώς ανεβαίνει (με βασικό σύμμαχο τη Ρωσία). Άλλωστε, όσο οι εργάτες εκεί είναι τόσο «ανταγωνιστικοί», θα συνεχίζει να προσελκύει κεφάλαια, και άρα ακόμα και κρίση να ξεσπάσει στην Κίνα (ακριβώς διότι οι εργάτες είναι τόσο φτωχοί που αδυνατούν να καταναλώσουν όλα αυτά που παράγουν), μακροπρόθεσμα θα συνεχίσει να αναπτύσσεται.

Σημαντική δύναμη, και καθοριστικός ίσως παράγοντας για το που θα γύρει η πλάστιγγα θα είναι η Γερμανία, που την έχουμε συνηθίσει στο ΝΑΤΟ, ως μέλος του «Δυτικού μπλοκ». Ωστόσο, η Γερμανία έχει ως βασικό ενεργειακό προμηθευτή τη Ρωσία, και η Κίνα είναι η αγορά του μέλλοντος για τις γερμανικές εξαγωγές (μιας και οι δυτικοί εργάτες φτωχαίνουν διαρκώς, και δε θα μπορούν για πολύ ακόμα να καταναλώνουν όπως κατανάλωναν ως τώρα). Ως εκ τούτου, συμφωνώ στο βιβλίο μου με αναλυτές όπως ο Βάλλερστάιν, που θεωρούν ότι η Γερμανία ενδεχομένως στο μέλλον να ταχθεί με την Κίνα και τη Ρωσία. Είδαμε εξάλλου και πρόσφατα ότι η Γερμανία υποστήριξε τις ρωσοκινεζικές θέσεις για την επέμβαση στη Λιβύη, όχι τις ΝΑΤΟικές…

Σημαντικό ρόλο θα παίξουν προφανώς και τα κράτη που έχουν το πετρέλαιο: Στο βιβλίο κάνω και μια σύντομη ιστορική αναδρομή από το Μπρέττον Γουντς μέχρι και την πετρελαϊκή κρίση του 1973, για να δείξω ότι όταν οι ΗΠΑ αποσύνδεσαν το δολάριο από τον κανόνα του χρυσού, η αντίδραση των πετρελαιάδων ήταν να μη δέχονται το δολάριο ως μέσο πληρωμής για το πετρέλαιο, αλλά να ζητήσουν να πληρώνονται σε χρυσό (γι’ αυτό και η κρίση του 1973 ονομάστηκε «πετρελαϊκή», γιατί αυτό που κυρίως έμεινε στη μνήμη ήταν η κίνηση αυτή των πετρελαιάδων).

Σήμερα, οι ΗΠΑ, αλλά και πολλά ακόμα κράτη τυπώνουν τρισεκατομμύρια προκειμένου να τα χαρίσουν στις χρεωκοπημένες τράπεζες, εις βάρος των «κορόιδων». Πληθωρίζοντας όμως το νόμισμα τους, το υποτιμούν, και κανένας δε θέλει να πληρώνεται σε ένα νόμισμα το οποίο υποτιμάται, ούτε να αποταμιεύει τον πλούτο του σε ένα νόμισμα που διαρκώς χάνει σε αξία. Εξ ου και η [επι]στροφή του κόσμου στο χρυσό, που μένει σταθερός όταν όλα τα υπόλοιπα πληθωρίζονται μαζικά από τις κυβερνήσεις. Και κατά την άποψη μου, η οικονομική πλευρά της σημερινής κρίσης δεν θα περιοριστεί «απλά» στην «χρηματοπιστωτική κρίση», τη «νομισματική κρίση» και την «κρίση χρέους», αλλά θα οδηγηθούμε και σε «πετρελαϊκή κρίση» (καθώς ήδη πολλοί πετρελαιάδες προσπαθούν να απεγκλωβιστούν από το δολάριο), αλλά και σε αποκαθήλωση του δολαρίου ως παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος, και επιστροφή του χρυσού στην παγκόσμια νομισματική σκηνή.

Τα πράγματα δηλαδή θα «ζορίσουν» ακόμα περισσότερο, και καλώς ή κακώς, οι λαοί θα πρέπει να αναθεωρήσουν πολλές από τις απόψεις που είχαν ως τώρα αν θέλουν να έχουν μέλλον. Όπως είπα και πριν, η αποτυχία του εγχειρήματος του «υπαρκτού σοσιαλισμού» οδήγησε τον κόσμο στην αποδοχή του καπιταλισμού, έστω ως του «λιγότερου κακού» συστήματος. Όμως, αυτό αποθράσυνε ακόμα περισσότερο την άρχουσα τάξη, και πλέον ζητά να επιστρέψουμε σε συνθήκες φτώχειας που πολλοί της θεωρούσαν «ξεπερασμένες». Άρα μήπως θα πρέπει να επιστρέψουμε και εμείς σε κάτι επίσης «ξεπερασμένο», δηλαδή στην πάλη για ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος;

Αναρτήθηκε από ciaoant1 στις 11:36 π.μ.

ΠΟΛΥ ΠΡΟΤΙΜΟΤΕΡΗ Η «ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ» ΑΠΟ ΤΗ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ!

ΙΣΚΡΑ
ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΚΙΝΔΥΝΟΛΟΓΙΑ ΠΕΡΙ «ΣΤΑΣΗΣ ΠΛΗΡΩΜΩΝ»
ΝΑ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ «ΑΡΧΙΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ» ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΕ!
Ένα βρώμικο σύστημα, ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός, και ένα ακόμα πιο βρώμικο πολιτικό κατεστημένο που τον διαχειρίζεται, προσπαθούν όχι απλώς να μας φοβίσουν αλλά κυριολεκτικά να μαςτρομοκρατήσουν, επισείοντας τον «μπαμπούλα» τηςχρεοκοπίας!
Τι σημαίνει «χρεοκοπία», μια λέξη τόσο φορτισμένη κινδυνολογικά, που προβάλλεται προκαλώντας μύρια όσα φοβικά σύνδρομα;
Χρεοκοπία, στην ουσία, σημαίνει ότι η Ελλάδα θα δηλώσει αδυναμία να συνεχίζει να αποπληρώνει τοχρέος της!
Γιατί, λοιπό, αυτή η εκδήλωση αδυναμίας από τη χώρα μας να συνεχίζει να αποπληρώνει το χρέος είναι καταστροφή και προς θάνατο;
Είναι προτιμότερο να διαλύουμε τη χώρα; Είναι προτιμότερο να βουλιάζουμε και να ρημάζουμε την οικονομία και να εξοντώνουμε τους εργαζόμενους και τον ελληνικό λαό, προκειμένου να καταβάλλουμε κάθε χρόνο βουνά από τόκους και χρεολύσια, τα οποία συνεχώς καλπάζουν;
Είναι προτιμότερο να ακολουθούμε αλλεπάλληλα μνημονιακά προγράμματα κατεδάφισης χωρίς προοπτική;
Εδώ που έχουμε φτάσει, εξαιτίας μιας βρώμικης πολιτικής και οικονομικής κυρίαρχης τάξης πραγμάτων στη χώρα μας, η εκδήλωση αδυναμίας αποπληρωμής του χρέους (αυτό που λέγεται φοβικά «χρεοκοπία») δεν συνιστά καθόλου τον μείζονα κίνδυνο για το λαό αλλά μόνο για τα μεγάλα εγχώρια και ευρωπαϊκά συμφέροντα.
Αυτοί που πρέπει να φοβούνται από μια αδυναμία αποπληρωμής του χρέους, δεν είναι ο ελληνικός λαός αλλά, πρώτα απ’ όλα, οι ξένοι πιστωτές και οι κυρίαρχοι της ΕΕ.
Για να εξηγούμαστε! Αυτοί που τρέμουν και φοβούνται, όπως ο διάολος το λιβάνι, μια πτώχευση της χώρας, είναι κυρίως οι ξένες μεγάλες τράπεζες και όσοι κυριαρχούν στην ευρωζώνη και την ΕΕ.
Και αυτό διότι μια «πτώχευση» της χώρας, μια αδυναμία, δηλαδή, να συνεχίσει να αποπληρώνει το χρέος, θα στείλει στον καιάδα μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες, θα προκαλέσει «ντόμινο» νέων πτωχεύσεων και θα επιδράσει διαλυτικά στο ευρώ και την ευρωζώνη.
Και αυτό γιατί, πέραν των άλλων, οι ξένοι πιστωτές θα «χάσουν» πάνω από 500 δις ευρώ, δημόσιο και ιδιωτικό χρέος, που οφείλεται από τη χώρα στο εξωτερικό.
Αυτός είναι ο λόγος που «πάση θυσία» οι κυρίαρχοι κύκλοι στην ευρωζώνη, την ΕΕ, τη Γερμανία, τις ΗΠΑ θέλουν να «σώσουν» τη χώρα και να μην «χρεοκοπήσει»!
Αν όλοι αυτοί δεν είχαν ζωτικά, ύψιστα συμφέροντα να διακυβεύονται στη χώρα μας, θα μας είχαν από την πρώτη στιγμή εγκαταλείψει!
ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΣΥΜΦΕΡΕΙ!
Γι’ αυτό, άλλωστε, η Κριστίν Λαγκάρντ, υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας, δήλωσε προχθές έντρομη ότι «αυτό που σίγουρα πρέπει να αποφύγουμε είναι μια πτώχευση του ελληνικού κράτους, στάση πληρωμών στην Ευρώπη».
Γι’ αυτό σπεύδουν όλοι αυτοί να «ξαναγλυτώσουν» τη χώρα, με πρόσθετη χρηματοδοτική «βοήθεια» το2012 για να μπορέσει να αποπληρώνει κανονικά τους ληστρικούς τόκους και τα υπέρογκα χρεολύσια!
Δεν σπεύδουν για το καλό της χώρας μας αλλά για να μη βουλιάξουν οι ίδιοι και οι τράπεζες τους.
Αυτή η τροϊκανή χρηματοδότηση δεν είναι, επομένως, βοήθεια στην Ελλάδα και τον ελληνικό λαό αλλάσωτηρία για τις τράπεζες και τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της ΕΕ και των ΗΠΑ.
Κι αυτό, πολύ περισσότερο, που αυτή η πρόσθετη χρηματοδότηση θα συνοδευτεί με νέους μνημονιακούς όρους κατεδάφισης, λεηλασίας και ληστείας, που θα μετατρέψουν απολύτως τη χώρα σεπροτεκτοράτο των πολυεθνικών και θα υποθηκεύσουν οριστικά το μέλλον της.
Επομένως η Ελλάδα θα έπρεπε, για το συμφέρον της χώρας και του ελληνικού λαού, να αρνηθεί την5η δόση και την πρόσθετη τροϊκανή χρηματοδότηση.
Η Ελλάδα θα έπρεπε να δηλώσει ευθέως ότι διεκδικεί τη διαγραφή του χρέους της ή τουλάχιστον τηδιαγραφή, χωρίς όρους, του μεγαλύτερου μέρους του.
Να δηλώσει ταυτόχρονα, ότι αν δεν επιτευχθεί μια τέτοια διευθέτηση, τότε προτιμά να μη λάβει πρόσθετη χρηματοδότηση και να δηλώσει άμεσα και ευθέως ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΑΠΟΠΛΗΡΩΜΗΣ του χρέους της.
Αυτή η εκδοχή είναι χίλιες φορές προτιμότερη από την αδιέξοδη μνημονιακή λεηλασία.
Λένε, για να τρομοκρατήσουν το λαό, ότι σε μια τέτοια περίπτωση η χώρα θα καταστραφεί, θα χαθούν οι καταθέσεις, δεν θα υπάρχουν λεφτά για μισθούς και συντάξεις κλπ.
Όλα αυτά είναι ψεύδη και κινδυνολογίες!
Αντίθετα όλα τούτα συμβαίνουν, εξελίσσονται και κλιμακώνονται σήμερα χωρίς καμία προοπτική ανάτασης.
Δεκάδες χώρες έχουν «χρεοκοπήσει» στο παρελθόν -και μάλιστα στο πρόσφατο παρελθόν- και από πολλές φορές η κάθε μία.
Χώρες, ακόμα πολύ μεγάλες, όπως η Γαλλία, η Γερμανία, πολλάκις η Ισπανία πολλάκις «χρεοκόπησαν», χωρίς να καταστραφούν.
Αντίθετα, όπως συνέβη και με την Αργεντινή, μια άρνηση πληρωμής του χρέους μπορεί να γίνει αφετηρία μια νέας δυναμικής πορείας ανάκαμψης και ανάτασης!
Και όπως έχει δείξει η παλιότερη και η πρόσφατη εμπειρία, μετά την άρνηση πληρωμής του χρέουςαπό μια αποφασισμένη χώρα, πολύ γρήγορα (βλέπε πρόσφατα Αργεντινή και Ισλανδία) οι πιστωτές, Τράπεζες και επενδυτικά κεφάλαια, σπεύδουν να διαπραγματευτούν το χρέος και να διαγράψουν τελικά πολύ μεγάλο μέρος του, πχ πάνω από το 70% στην Αργεντινή!
Να σημειώσουμε, επίσης, ότι πρόβλημα με την καταβολή μισθών και συντάξεων (όσον αφορά τις καταθέσεις είναι αστειότητα να λέγεται ότι θα χαθούν) σε περίπτωση «πτώχευσης»(στάσης πληρωμών) δεν θα υπάρξει.
Η χρηματοδότηση της τρόικας δεν δίνεται στη χώρα μας για να πληρώνονται μισθοί και συντάξεις.
Η χρηματοδότηση αυτή δίνεται για να πληρώνουμε κατά βάση τους τόκους των πιστωτών!
Οι μισθοί και οι συντάξεις και σήμερα όπως αύριο, καταβάλλονται, όχι από την τρόικα αλλά από τουςφόρους που πληρώνει ο ελληνικός λαός και οι οποίοι μπορεί να γίνουν πολύ πιο δίκαιοι και να συμβάλλουν έτσι αποτελεσματικά σε μια νέα αναπτυξιακή, παραγωγική και κοινωνική ανάταση της χώρας.
Να τονίσουμε, επίσης, ότι το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού, αν αφαιρέσουμε τα ποσά για τους τόκους, που δεν θα καταβάλλονται για δανεισμό, λόγω της διακοπής αποπληρωμής του χρέους, γίνεταιπολύ μικρό και επομένως αντιμετωπίσιμο, χωρίς να χρειάζεται προσφυγή στις αγορές.
Για όσους ενδιαφέρονται να συζητήσουν κάπως περισσότερο τις καταστάσεις που θα προκύψουν από μια «πτώχευση», μπορούν να πατήσουν εδώ, σε κείμενο της Ίσκρα με τίτλο «Είναι διακοπή αποπληρωμής του χρέους καταστροφή»;
Δεν ισχυριζόμαστε, φυσικά, ότι ο δρόμος με τη διακοπή αποπληρωμής του χρέους (χρεοκοπία) είναιανθόσπαρτος. Δεν υπάρχει, πλέον, επιλογή για τη χώρα χωρίς προβλήματα και μεγάλες δυσκολίες!
Το θέμα, όμως, είναι ότι ο δρόμος της «στάσης πληρωμών» είναι χίλιες φορές προτιμότερος από τη σημερινή αδιέξοδη κατάσταση ομηρίας και λεηλασίας.
Διότι η επιλογή της «στάσης πληρωμών», στο βαθμό που θα συνδυαστεί με μια νέα πορεία ανατροπήςτων νεοφιλελεύθερων καπιταλιστικών επιλογών και προοδευτικής ανασυγκρότησης, μπορεί γρήγορα να ξεπεράσει βραχυπρόθεσμες δυσκολίες και να διανοίξει ελπιδοφόρους καιαναγεννητικούς ορίζοντες για τη χώρα!

Αναρτήθηκε από You Pay Your Crisis στις 2:59 μ.μ.

Ετικέτες ΑΡΘΡΑ / ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ

Σάββατο 28 Μαΐου 2011

ΣΙΩΠΗΛΗ ΒΟΥΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΟΡΓΗΣ , του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Πηγή: ΕΘΝΟΣ 27/5


Χιλιάδες άνθρωποι και χθες στην πλατεία Συντάγματος και στις πλατείες του Ηρακλείου, της Πάτρας, της Θεσσαλονίκης, της Τρίπολης και άλλων ελληνικών πόλεων. Εδωσαν τη συνέχεια στις προχθεσινές δεκάδες χιλιάδες και προετοιμάζουν τον κόσμο για τις παρόμοιες εκδηλώσεις της Κυριακής που αυτήν τη φορά θα επεκταθούν σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις. Πρωτοπόροι οι νέοι, αλλά όχι μόνοι τους. Είναι τόσο πολλοί οι Ελληνες που πνίγονται από την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, ώστε συρρέουν κατά μάζες άτομα κάθε ηλικίας, κοινωνικής θέσης και επαγγέλματος. Η ελληνική κοινωνία βράζει και αναζητεί τρόπους να εκφράσει την απελπισία και την οργή της, ψάχνοντας να βρει δρόμους διεξόδου και ηγέτες πολιτικούς που θα την οδηγήσουν προς τους δρόμους εκείνους.
Η κυβέρνηση διαπράττει βαρύτατο σφάλμα όταν αγνοεί τη λαϊκή δυσφορία κατά της πολιτικής της επειδή ακόμη οι αντιδράσεις του κόσμου δεν έχουν προσλάβει τα χαρακτηριστικά κοινωνικής έκρηξης και έτσι θεωρεί ότι οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι θα υποταχθούν μοιρολατρικά στη δεινή μοίρα όπου τους βυθίζει.
Πέραν του ότι μια τέτοια στάση είναι απαράδεκτη για ένα ?έστω κατ' όνομα? σοσιαλιστικό κόμμα, του οποίου μάλιστα ηγείται ο πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, η γραμμή αυτή είναι και πολιτικά αυτοκαταστροφική για τους εμπνευστές της.
Τα ίδια νόμιζαν ότι μπορούν να κάνουν στους υπηκόους τους οι σοσιαλιστές ηγέτες της Πορτογαλίας και της Ισπανίας και ήδη πληρώνουν τις συνέπειες των επιλογών τους τόσο οι αντίστοιχοι λαοί που υποφέρουν όσο και το πορτογαλικό και το ισπανικό σοσιαλιστικό κόμμα που καταποντίζονται στις εκλογές.
Η κυβέρνηση του Πορτογάλου Ζοζέ Σόκρατες ήδη ανατράπηκε και την άλλη Κυριακή, 5 Ιουνίου, που γίνονται πρόωρες βουλευτικές εκλογές, θα δούμε αν οι Πορτογάλοι σοσιαλιστές θα πέσουν στον πολιτικό Καιάδα. Οσο για την κυβέρνηση του Ισπανού Χοσέ Λουίς Θαπατέρο, αυτή θεωρείται ήδη ξεγραμμένη από τώρα για τις βουλευτικές εκλογές που θα γίνουν σε δέκα μήνες το αργότερο. Την περασμένη Κυριακή σαρώθηκε στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, σημειώνοντας το κατά πολύ χειρότερο αποτέλεσμά της εδώ και... τριάντα (!) χρόνια σε εκλογές αυτού του είδους.
Τρεις αμιγώς σοσιαλιστικές κυβερνήσεις είχε όλες κι όλες η Ευρώπη. Αν οι δύο από αυτές θεωρούνται ήδη «ξοφλημένες» και η τρίτη και ισχυρότερη είναι αυτή του Γιώργου Παπανδρέου, αντιλαμβανόμαστε σε τι πολιτικό βάραθρο έχει ρίξει τη σοσιαλδημοκρατία της Ευρώπης η προσχώρησή της στον ακραίο νεοφιλελευθερισμό και τα δόγματά του περί εξοντωτικής λιτότητας εναντίον του λαού, όπως αυτή έχει αποτυπωθεί στο Μνημόνιο ΠΑΣΟΚ - ΕΕ - ΔΝΤ.
Ο κόσμος που γεμίζει τις πλατείες δεν είναι αυτός που συμμετέχει στις απεργίες, τις διαδηλώσεις, τις πορείες που διοργανώνουν τα συνδικάτα και τα κόμματα. Είναι σε μεγάλο ποσοστό πολίτες που μέσω αυτών των ακομμάτιστων συγκεντρώσεων, που διοργανώνονται από τα κάτω και κυρίως από νέους, ίσως και για πρώτη φορά συμμετέχουν σε πολιτικές συναθροίσεις διαμαρτυρίας. Η κυβέρνηση δηλαδή χάνει σταδιακά την ανοχή και αυτού του κομματιού της κοινωνίας ? κάτι το οποίο βεβαίως δεν προοιωνίζεται τίποτα καλό για το πολιτικό της μέλλον, αλλά αυτό είναι αδιάφορο.
Το ειδικό χαρακτηριστικό αυτής της μορφής διαμαρτυρίας είναι ότι φέρνει στο πολιτικό προσκήνιο κοινωνικές ομάδες και στρώματα, ιδίως της νέας γενιάς, που, λόγω της εξαιρετικά σποραδικής και άτακτης και ευκαιριακής επαφής τους με την εργασιακή απασχόληση καθώς το σύστημα τους στερεί τη δυνατότητα διαρκούς και εν γένει σταθερής και μόνιμης εργασίας, μέχρι τώρα δεν είχαν κανέναν φορέα έκφρασης των αιτημάτων τους και υπεράσπισης των συμφερόντων τους. Κανένα συνδικάτο π.χ. δεν εκπροσωπεί έναν νέο που τη μια δουλεύει μοιράζοντας πίτσες, την άλλη μοιράζει διαφημιστικά φυλλάδια, πέντε Σαββατοκύριακα απασχολείται στα κέντρα τηλεφωνικών διαφημίσεων και ούτω καθεξής.
Ολοι οι Ελληνες υποφέρουν από την πολιτική της κυβέρνησης. Ολοι προσπαθούν να διασώσουν ό,τι μπορούν από το επίπεδο της ζωής τους, την οποία λεηλατεί το Μνημόνιο. Πάνω απ' όλους όμως θυμώνουν οι νέοι, που σταδιακά διαπιστώνουν ότι θα είναι η πρώτη γενιά που θα ισχύσει το δόγμα «περισσότερα προσόντα, χειρότερη ζωή» σε σχέση με τους γονείς τους. Εχουν δίκιο.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ
Ανεπιθύμητοι οι «αγανακτισμένοι»
ΦΡΑΣΤΙΚΑ αποφεύγουν να καταδικάσουν τις αυθόρμητες αυτές κινητοποιήσεις τα πολιτικά κόμματα. Στην πραγματικότητα όμως καθόλου δεν τις συμπαθούν. Τις θεωρούν ενόχληση, από την οποία δεν προσδοκούν να προσποριστούν κανενός είδους κομματικό όφελος. Δεν μπορούν να αγνοήσουν τόσο κόσμο, δεν μπορούν όμως ούτε και να τον κερδίσουν, γιατί είναι πολύ δύσκολο τέτοιοι πολίτες, εξοργισμένοι, να ψηφίσουν κάποιο κόμμα-πυλώνα του συστήματος εξουσίας. Γι' αυτό και στην πραγματικότητα περιμένουν με ανυπομονησία να φύγουν όλοι αυτοί από τις πλατείες και να γυρίσουν σπίτια τους! Το έγραψε η ισπανική «Ελ Παΐς» τόσο ωραία: «Οι νέοι βγήκαν στους δρόμους και ξαφνικά γέρασαν όλα τα κόμματα»!




Αναρτήθηκε από You Pay Your Crisis στις 12:51 μ.μ.

Η Κοινωνία , η ψυχολογική σύθλιψη , η Αριστερά , του Δημήτρη Οικονομίδη

το Μέτωπο

Η Κοινωνία , η ψυχολογική σύθλιψη , η Αριστερά , του Δημήτρη Οικονομίδη

Θα αναφερθώ κυρίως σε δύο στοιχεία στα οποία η αριστερά οφείλει να λειτουργήσει έτσι ώστε να ανατρέψει τη συλλογική και ατομική ψυχολογική κατάσταση που βιώνουμε , την ενοχοποίηση και την ψυχολογική σύνθλιψη, και θα γίνει μια μικρή αναφορά στο φόβο.

Ενοχοποίηση: ο Δούρειος ίππος...

Η χυδαία και κυνική φράση του Θ. Πάγκαλου « Όλοι μαζί τα φάγαμε » συμπυκνώνει με τον πιο επιτυχημένο - από την πλευρά του συστήματος - και ακραίο τρόπο τη λογική της ενοχοποίησης.

Η ενοχοποίηση είναι ένα ζήτημα, που κατά τη γνώμη μου, δεν το έχουμε αγγίξει ούτε θαρραλέα, ούτε επαρκώς. Ζήτημα εξίσου δύσκολο με την αντιμετώπιση της καταστολής και της τρομοκράτησης.

Και μάλιστα ίσως πιο δύσκολο.

Για ποιο λόγο το λέω αυτό;

Ας μην σοκάρει αυτό που θα πω στη συνέχεια.

Υπάρχει ένας βαθμός αλήθειας στην κουβέντα του Πάγκαλου.

Είναι γνωστό σε όλους μας ότι για να ορθοποδήσεις και για να ζήσεις καλά στην Ελλάδα – όπως και σε δεκάδες άλλες χώρες του κόσμου εκτός της Δυτικής και Βόρειας Ευρώπης, ΗΠΑ, Καναδά – πρέπει να κρύψεις έσοδα, να λαδώσεις, να παρανομήσεις να ..να ..να.. Λίγο πολύ οι περισσότεροι από μας, οι γονείς μας , οι παππούδες μας... έχει χρειαστεί να χρησιμοποιήσουμε πρακτικές που μας κάνουν να ντρεπόμαστε, να αγανακτούμε, να βρίζουμε τη χώρα μας και το λαό μας δηλαδή εμάς τους ίδιους. Και φυσικά είχαμε και έχουμε συνείδηση ότι αυτό αντιβαίνει το «κοινό καλό».

Αν θέλει να συμβάλει η Αριστερά στο να απαλλαγούμε από την παράλογη και υπερβολική ενοχή , με την οποία μας φορτώνουν μεθοδικά και συστηματικά, δεν μπορεί να υπεκφεύγει το θέμα αυτό ή να απαντά άλλοτε με μισοκακόμοιρα μισόλογα και άλλοτε με θεωρητικολογίες.

Πρέπει να τολμήσει να μιλήσει επιθετικά.

Δηλαδή:

Η αριστερά που θα τολμήσει να βγει και να πει: φυσικά και κάτι φάγαμε, φυσικά και παρανομήσαμε! (Και που να δείτε τη συνέχεια! ) ....

....αλλά.

Ένα: Σε μια χώρα όπου, όχι μόνο μεταπολεμικά , αλλά από συστάσεως ελληνικού Κράτους, το κράτος πρόνοιας και το κράτος δικαίου ποιος είναι; Η οικογένεια, οι «δικοί» μας, οι γνωριμίες, ο δήμαρχος, το κόμμα ( και το αριστερό κόμμα πολλές φορές ), ήταν «λογικό» να οδηγηθούμε σε αυτή τη μορφή αυτοδικίας, με την ευρεία έννοια του όρου, στο: « ο σώζων εαυτόν σωθήτω».

Ας απαντήσει ο Θ. Πάγκαλος και οι «έγκριτοι» κ.κ. των ΜΜΕ: Αν δεν τρώγαμε αυτό το κάτι, αν δεν κάναμε τις διάφορες παρανομίες, πως θα τα έβγαζε πέρα αυτός ο λαός;

Μας λέτε ότι είμαστε ένας λαός ατομικιστής, χωρίς επαρκή συνείδηση για το συλλογικό καλό, για το δημόσιο χώρο. Βεβαίως! Είμαστε. Είμαστε και αυτό. Όχι μόνο αυτό...

Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; ( Είναι στα γονίδια μας;! Τότε όμως τι γίνεται με τα «γονίδια» των νομιμοφρόνων και εύτακτων βορειοευρωπαίων όταν βρίσκονται στη Ρόδο ή στη Χερσόνησο ; ).

Δύο: η απόδειξη που δεν κόβει το μπαρ, ο υδραυλικός κλπ, η αδήλωτη δεύτερη δουλειά που κάνουν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, το ενοίκιο που εισπράττουν και δεν δηλώνουν κλπ δεν συγκρίνονται ούτε ποσοτικά ούτε ποιοτικά με τα δις των τραπεζών, των εφοπλιστών, του μεγάλου κεφαλαίου, της εκκλησίας, των μεγαλογιατρών, των μεγαλοδικηγόρων και των πολιτικών, που έφτιαξαν βίλλες και τζιπ.

Δεν είμαστε ούτε ίσοι ούτε ίδιοι.

Διάβαζα πριν λίγο καιρό την «Καγκελόπορτα» του Αντρέα Φραγκιά. Η Ελλάδα του 47 -54. Όπως σε πολλά μυθιστορήματα που περιγράφουν εκείνη την εποχή, παράλληλα με την ηρωική και τραγική ιστορία των αριστερών «ηρώων» του βιβλίου, εξελίσσονται και οι ιστορίες, οι ζωές χιλιάδων ανθρώπων οι οποίοι στην κατοχή αντιστάθηκαν αλλά στη συνέχεια προσπάθησαν να επιβιώσουν. Οι περιγραφές για τους «δρόμους» που ακολούθησαν χιλιάδες άνθρωποι, τους «δρόμους» της μικρής ή μεγαλύτερης κομπίνας, της παράλληλης οικονομίας, της αρπαχτής και της λοβιτούρας, πολύ συχνά. Τραγικοί άνθρωποι, συνθλιμμένοι από τις συμπληγάδες μιας πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας, που δεν έδινε και πολλές έντιμες διεξόδους. Τι γινόταν την ίδια περίοδο στη Γαλλία, τη Μ. Βρετανία, τη Γερμανία, τις ΗΠΑ κλπ κλπ; Γιατί οι λαοί αυτών των χωρών μπόρεσαν να αναπτύξουν λογικές και πρακτικές που σέβονται περισσότερο το δημόσιο χώρο, τον συμπολίτη τους, τον εαυτό τους;

Και η Αριστερά, μπορεί και οφείλει, να πει όχι μόνο τα παραπάνω αλλά και να προειδοποιήσει:

«Και που να δείτε τι θα γίνει με τα μέτρα σας. Αυτά τα φαινόμενα όχι μόνο θα συνεχίζονται αλλά και θα πολλαπλασιαστούν. Και όχι μόνο αυτό . Θα αυξηθεί αναπόφευκτα και η καθημερινή μικροεγκληματικότητα, οι κλοπές, η ανασφάλεια στις λαϊκές γειτονιές, οι καταστροφές».

Η αριστερά που θα τολμήσει να βγει έτσι επιθετικά, αναμφίβολα θα συγκεντρώσει πάνω της όλα τα πυρά.

Θα κατηγορηθεί ότι λαϊκίζει, ότι δικαιολογεί έως και ότι ενθαρρύνει αυτά τα φαινόμενα.

Η πρακτική αυτή είναι γνωστή. Όταν κάποιος αναλύει ένα κοινωνικό ή πολιτικό φαινόμενο, όταν κάποιος βγαίνει έξω από τα επιφανειακά και λαϊκίστικα διλλήματα που θέτει το σύστημα και τα ΜΜΕ, δέχεται επίθεση. Για το σύστημα, τους διανοούμενούς του και τα παπαγαλάκια του λειτουργεί ( και καλά κάνουν από πλευρά τους ) η «μοναδική» σκέψη: δηλαδή, τα ερωτήματα και οι προβληματισμοί που «επιτρέπονται» είναι μόνο όσο παραμένουν στα πλαίσια της λογικής του συστήματος. Η κριτική σκέψη κι ο ορθολογισμός κατακεραυνώνονται. ( Πόσο ίδια είναι αυτή η πρακτική με τους «κλασσικούς» ολοκληρωτισμούς ναζιστικού, σταλινικού , θρησκευτικού τύπου ...! ). Ας θυμηθούμε το Δεκέμβρη του 08. Οι πολιτικές δυνάμεις και τα άτομα που έβγαιναν στα ΜΜΕ, και είχαν διαφορετική άποψη ή έδιναν μια πολιτική εξήγηση στο θέμα της βίας, κατηγορούνταν ως υποκινητές...

Μόνο όμως έτσι, βάζοντας στην άκρη τα συστημικά διλλήματα και αυτό που είναι «πρέπον» και ανεκτό για τα σαλόνια του ΜΕΓΚΑ και του κάθε ΜΕΓΚΑ, θα μπορέσει η Αριστερά να βοηθήσει στο να πεταχτεί αυτό το μολυβένιο καπάκι ενοχής που καταπλακώνει τις ψυχές και τα μυαλά των ανθρώπων.

Φόβος. ( Τρομοκράτηση, καταστολή) . Από την απειλή της απόλυσης του αγωνιζόμενου μέχρι τα καρφώματα των οδηγών που σηκώνουν τις μπάρες, από τις εταιρείες των αυτοκινητόδρομων στην αστυνομία, και τους ελέγχους στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς μέχρι την αστυνομοκρατία και τα χημικά. Το καθήκον για την αριστερά είναι το πως ο κάθε αγωνιστής και πρώτα και κύρια ο πολίτης, που δεν ανήκει σε συλλογικότητα, ο οποίος δεν έχει την εμπειρία κάποιας άμεσης , προσωπικής και συλλογικής σύγκρουσης, να αποκτήσει το θάρρος και την αυτοπεποίθηση.

Έχουμε παραδείγματα: όταν μια χούφτα άνθρωποι στήνουν σωματείο στην ΕΘΝΟDATA ή τη Wind, όταν κάποιοι μαζικά ή ατομικά σηκώνουν τις μπάρες, πληρώνουν μισό ή καθόλου εισιτήριο, όταν θα πάνε στα δικαστήρια και θα ρισκάρουν καταδίκες, εκεί δίνεται έμπρακτα το παράδειγμα. Έχουμε κι ένα παράδειγμα πανελλαδική ς εμβέλειας – θετικό στην αρχή, αρνητικό στη συνέχεια. Όταν ένας πολιτικός, ένας συνδικαλιστικός χώρος ή άλλη συλλογικότητα, σταθεί απέναντι και εκτός συστήματος σε κρίσιμες καμπές. Δεκέμβρης του 2008. Η εξωκ. Αριστερά ο α/ε χώρος ήταν «σχετικά εύκολο». στάθηκαν στο πλάι της εξέγερσης. «Σχετικά Εύκολο» γιατί αυτονόητο. Φυσικά και ρίσκαραν και δέχτηκαν επίθεση. Η διαφορά όμως έγινε αλλού. Όταν, για πρώτη φορά μετά τις 29/8/1949, ένα κοινοβουλευτικό κόμμα της αριστεράς σπάει τη Βάρκιζα, εκεί είναι που δίνει δύναμη και εμπιστοσύνη στον κόσμο ότι δε φοβάται να ρισκάρει – έστω κι αν αυτό κράτησε 15-20 μέρες. ( Εκεί εξάλλου εκεί ήταν που έφτασε στα όριά του ο ΣΥΡΙΖΑ και ιδιαίτερα ο ΣΥΝ. * ).

Ψυχολογική σύνθλιψη (συναισθηματική, διανοητική )

Χρησιμοποιώ τον όρο σύνθλιψη κι όχι κατάθλιψη, γιατί νομίζω πως εκφράζει επακριβέστερα, πληρέστερα και πιο ανάγλυφα αυτό που βιώνουμε. Και συμπεριλαμβάνει την κατάθλιψη.

Από τη μία η προπαγάνδα, το σφυροκόπημα περί μονόδρομου μαζί με την ενοχοποίηση και το φόβο, και από την άλλη το γεγονός ότι ο κόσμος καταλαβαίνει ότι πάμε σε καταστροφή, δημιουργούν, μια ασφυκτική κατάσταση, παράλυσης, μπλοκαρίσματος της σκέψης και της δράσης. Ο κόσμος διαισθάνεται, ξέρει στο πίσω μέρος του μυαλού του, που πάμε. Και πλέον ένα όλο και μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού, το έχει και στο «μπρος μέρος» του μυαλού, συνειδητά. Αλλά δεν αντέχουμε να το σκεπτόμαστε, και μάλιστα συνεχώς. Είναι αβάσταχτο να σκέφτεσαι ότι μπροστά σου ανοίγεται το « δεν-υπάρχει-μέλλον », ένας γκρεμός. Είναι εντελώς ανθρώπινο και φυσικό να μην αντέχουμε να το σκεφτόμαστε. Έτσι κινητοποιούμε την εθελοτυφλία, την άρνηση της πραγματικότητας. Και αυτό είναι ανθρώπινο.

Κάνουν μεγάλο λάθος όσοι καταδικάζουν με ευκολία τον κόσμο, ότι « δεν βλέπει, δεν καταλαβαίνει », όταν, κάπου, δικαιολογεί τα μέτρα ή όταν λέει ότι κι εμείς φταίμε.

Δύο παραδείγματα : οι, χαρακτηριστικά, υπεροπτικές και απαξιωτικές τοποθετήσεις στυλ Παπαρήγα ή Κανέλλη, του τύπου « αν τους ψηφίσετε, μην έρθετε μετά να κλαίγεστε ». Οι, αντίστοιχα, υπεροπτικές και απαξιωτικές τοποθετήσεις από ομάδες του αντιεξουσιαστικού χώρου, που φτύνουν χολή και μίσος στον καθημερινό άνθρωπο. ( Ως ... γνωστόν οι υπερεπαναστάτες δεν είναι « καθημερινοί » άνθρωποι , ανήκουν στην αρεία φυλή της πρωτοπορίας ! ).

Πρόκειται, και στις δύο περιπτώσεις, για απαξίωση του «απλού» ανθρώπου, για εξουσιαστική λογική ( και καλά το ΚΚΕ, οι «αντιεξουσιαστές» ;! ) ο οποίος δεν «καταλαβαίνει» τάχα την ορθότητα και τη μοναδικότητα της γραμμής του κάθε Περισσού ή της Χ γκρούπας!! . Το μόνο που πετυχαίνουν τέτοιες θέσεις, είναι να πολλαπλασιάζουν το αίσθημα ενοχής και ανημπόριας, να κάνουν τον κόσμο να μένει μακριά από την οργανωμένη πολιτική δράση, ταυτίζοντάς της με τα απολιθώματα και τους γραφειοκρατικούς, εξουσιαστικούς κομματικούς μηχανισμούς.

( Για την ηγεσία του ΚΚΕ, το να παραμένει και να αυξάνεται το αίσθημα ανημπόριας και η απογοήτευση, είναι «επιθυμητό».Διότι, τι θα την έκανε το ΚΚΕ , τη λαϊκή οργή και κινητοποίηση αν εκδηλωνόταν μαζικά; Θα έπρεπε να υλοποιήσει αυτά που υπόσχεται. Να αλλάξουν τα πράγματα και το σύστημα! Πλην όμως στις κρίσιμες στιγμές κλυδωνισμού του συστήματος η ηγεσία του ΚΚΕ και τα «στρατά » της βρέθηκαν να χαϊδεύουν τ’ αυτιά του συστημισμού – ενδεικτικά: Νομική, Πολυτεχνείο 73, καταλήψεις 815, παραπαίουσα κατάσταση του ’89, Δεκέμβρης 08, τωρινή κρίση.. όπερ έδει δείξαι... ).

Σε μια κατάσταση, όπως η σημερινή, οι διέξοδοι, αυτή τη στιγμή, φαίνεται να είναι μόνο δύο. Και οι δύο εξίσου επικίνδυνες: είτε η οργή που δεν εκφράζεται και η σύνθλιψη θα οδηγήσει σε παράλυση, σε υποταγή και κατάθλιψη ( και με την ιατρική, αν θέλετε, έννοια του όρου ) δηλαδή σε παθητικότητα. Είτε θα οδηγήσει σε «τυφλή» βία όλων εναντίων όλων. Εκτός...

.....εκτός εάν η αριστερά αποφασίσει να παίξει, ώριμα, ενήλικα, αποφασιστικά το ρόλο της. Αυτό το ρόλο που έπαιξε μέχρι ενός σημείου με το ΕΑΜ, την ΕΔΑ, το Δεκέμβρη του 08, με τη διαφορά, αυτή τη φορά να τον παίξει μέχρι τέλους, να μη λακίσει...

Οφείλουμε να συμβάλουμε ώστε να αποκτήσει ο κόσμος την απαραίτητη θεμελιώδη εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του. Και αυτό δε θα γίνει με φανφάρες και μεγαλοστομίες του στυλ «έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη ». Αυτά πλέον δεν τα χάβει κανείς. Και εξάλλου, η γη μπορεί να «γίνει κόκκινη κι από θάνατο», δεν είναι νομοτέλεια το «κόκκινο της ζωής».

Μπορούμε να δημιουργήσουμε αυτήν την εμπιστοσύνη και τη μαχητικότητα, μπαίνοντας μπροστά, σπάζοντας το φόβο και την ενοχή. Αλλά επίσης, δίνοντας πρώτη η Αριστερά το παράδειγμα της εμπιστοσύνης με την ενότητα και την κοινή δράση και τις ουσιαστικά ριζοσπαστικές προτάσεις και πρακτικές.

Η αθλιότητα του να μην μπορούμε να κατέβουμε σε ενιαίο μπλοκ στις πορείες, σε ενιαία συνδικαλιστικά ψηφοδέλτια η ΑΝΤΑΡΣΥΑ -ΜΑΑ- κομμάτι του ΣΥΝ - ΑΚ- άλλες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς ή και σε ενιαίο εκλογικό ψηφοδέλτιο με στόχους «να πέσει η κυβέρνηση – στάση πληρωμών – έλεγχος και μη πληρωμή του χρέους – 5-10 στοιχειώδη μέτρα ανακούφισης του πληθυσμού », αφήνοντας τις διαφορετικές προσεγγίσεις για θέματα πιο μεσοπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα (πχ θέση για το € και την ΕΕ ή επειδή κάποιοι είναι πιο αντικρατιστές και κάποιοι πιο κοινοβουλευτικοί ) , να κριθούν στην πορεία της πολιτικής πάλης κι όχι εκ των προτέρων, καταλαβαίνουμε όλοι ότι αυτή η γελοιότητα είναι κομματικός ναρκισσισμός, και μάλιστα του χειρίστου είδους.

Εμπιστοσύνη και αισιοδοξία δημιουργούν στάσεις όπως αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και του αντι-εξουσιαστικού χώρου το Δεκέμβρη του 08. Είχε ιδιαίτερο ειδικό βάρος η στάση του ο ΣΥΡΙΖΑ. Διότι ήταν κοινοβουλευτικό κόμμα. Ένα κοινοβουλευτικό κόμμα της αριστεράς που έσπασε, έστω αμφιταλαντευόμενο, έστω για 15-20 μόνο μέρες, τη Βάρκιζα 60 χρόνων. Σε εκείνη τη έντονη κατάσταση, λειτούργησε σαν αλεξικέραυνο συγκεντρώνοντας πάνω του όλα τα πυρά – θυμόμαστε ότι επιστρατεύτηκαν μέχρι και οι «κατιούσες» του ΚΚΕ, όπως γίνεται στις στιγμές που το σύστημα κλονίζεται.

Δεν τα κατάφερε ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τέλους. Με το Δεκέμβρη ξεπέρασε το αριστερό όριο αντοχής του, αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο που θέλει επίσης κατανόηση.

Δύο λοιπόν από τα διδάγματα του Δεκέμβρη είναι ότι οι πολιτικοί χώροι οφείλουν να λειτουργούν και σαν πολιτική ασπίδα και σαν αλεξικέραυνο. ( όχι καπέλο ούτε πεφωτισμένη πρωτοπορία ).

Νομίζω ότι γίνεται όλο και περισσότερο κοινός τόπος το ότι μπορεί να βρεθεί ένα ανατρεπτικό πολιτικό πρόγραμμα , η δημοκρατία , μαχητικές μορφές πάλης και ότι πρέπει να μπει στην άκρη ο κομματικός πατριωτισμός.

Νομίζω όμως ότι , με μιαν έννοια, προηγείται κάτι άλλο.

Το να σπάσουμε μέσα μας τη Βάρκιζα.

Καθώς και το βόλεμα στην εύκολη θέση της « αντιπολίτευσης ».

Είναι εύκολη και βολική η θέση της πολιτικής δύναμης που αρκείται στο να αμύνεται, να κριτικάρει, να αναλύει, στο να φορτώνει στα ΜΜΕ και «στον κόσμο που δεν καταλαβαίνει», το γεγονός ότι δεν ακούγονται οι θέσεις της, ότι παραμένει μια ισχνή μειοψηφία.

Ένα θεμελιακό πρόβλημα της Αριστεράς είναι ότι δεν τολμά να φανταστεί τον εαυτό της «να παίρνει τα ηνία στα χέρια της». Πείτε το με τους «παραδοσιακούς» όρους, αυτούς που καταλαβαίνει ο κάθε «φυσιολογικός » πολίτης: «να κυβερνήσει, να πάρει την εξουσία».

Να βγει από την ευκολία μιας ατέρμονης και βολικής ταλάντευσης ανάμεσα σε μια « πολιτικά ανώριμη παιδική ηλικία και σε μια πολιτική εφηβεία » επί δεκαετίες και να ενηλικιωθεί πολιτικά.

*

Κάποιες επιγραμματικές σκέψεις για το ΣΥΡΙΖΑ.

Όχι μόνο δεν μπόρεσε να επεξεργαστεί , και να πολιτικοποιήσει αυτό το ηφαιστειακό μάγμα του Δεκέμβρη του 08 καθώς - και τις ελπίδες που λίγο πριν είχαν εκφραστεί και με τη δημοσκοπική άνοδο - αλλά ανέκρουσε πρύμνα ολοταχώς. Μετά το Δεκέμβρη έχουμε μια συστημική στροφή του ΣΥΡΙΖΑ , με κύρια «πρωτοβουλία » της ηγεσίας του ΣΥΝ. Φτάνοντας στο «αριστερό όριο αντοχής » της, «αποσύρθηκε» από το προσκήνιο, άφησε το πεδίο ελεύθερο στην Αν. Πτέρυγα και τα ΜΜΕ, να ανατρέψουν την ριζοσπαστική και, εν μέρει, αντί-συστημική ταυτότητα που δημιουργήθηκε και μέσα στο Δεκέμβρη ( και προηγούμενα από το άρθρο 16, τον Ελαιώνα ..την παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ ως μόνης αντιπολίτευσης απέναντι στη ΝΔ ). Η Α.Π., φυσικά, «έκανε τη δουλειά της» (και καλώς έπραξε, ως προς τη στρατηγική της ). Ήταν και η μόνη ομάδα μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ, που είχε σαφή στρατηγική και την υπηρέτησε με συνέπεια ( και ανηθικότητα, βεβαίως. Αναφέρομαι στην υφαρπαγή των βουλευτικών ή συνδικαλιστικών θέσεων τις οποίες είχε πάρει με το πρόγραμμα και την ταυτότητα ΣΥΡΙΖΑ ). Αλλά το κρίσιμο θέμα δεν είναι «τι έκανε η ΑΠ » - ή τα ΜΜΕ - αλλά οι υπόλοιποι.

Ο ΣΥΡΙΖΑ διολίσθησε σε μια άνευρη και αχαμνή στάση . Της «προγραμματικής» αντιπολίτευσης δηλαδή της απουσίας από τα πολιτικά και κοινωνικά μέτωπα. Είναι χαρακτηριστική η λογική που διέπει κείμενα και δηλώσεις. Μια συνεχής απεύθυνση, έως και επίκληση, στην κυβέρνηση για αλλαγή πορείας. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει το ΚΚΕ απέναντι στο ΠΑΣΟΚ μετά το 83, όπου το ΚΚΕ έβγαινε ως τιμητής και επιδιορθωτής του ΠΑΣΟΚ, το οποίο δεν υλοποιούσε την «Αλλαγή». Το ΚΚΕ δηλαδή εμφανιζόταν σαν «καλλίτερο ΠΑΣΟΚ» πασπαλίζοντας τα περί «Πραγματικής Αλλαγής » με ένα στείρο επαναστατικό βερμπαλισμό.

Από τη γενναία δήλωση – έστω κι αν ήταν ανάμεικτη με παλινωδίες - « δεν ποντάρουμε στους λεγόμενους νοικοκυραίους και το μεσαίο χώρο ..δεν θέλουμε να ενισχύσουμε την επιρροή μας πυροδοτώντας τα συντηρητικά αντανακλαστικά...εμείς θέλουμε να κερδίσουμε συνειδήσεις όχι ψήφους » δήλωση στις 10/12/2008 στο ΜΕΓΚΑ «Κοινωνία ώρα MEGA » ( στο19΄ ή και στο 7’:20’’ ).http://video.google.com/videoplay?docid=1430693885278803528&hl=en# ) φτάνουμε στις αμυντικές και καθησυχαστικές δηλώσεις στο ΒΗΜΑ 99,5 στις 4/4/2011 (http://www.syn.gr/gr/keimeno.php?id=22704) « Δεν συμφωνώ με τη λογική που λέει να μην πληρώνουμε εισιτήριο.... Γιατί κάθε φορά που κάποιος δεν κόβει εισιτήριο, σ΄ αυτή την περίπτωση, το βάρος πηγαίνει σε όλους.... ο κίνημα μην ανησυχείτε, το κίνημα αυτό δεν θα εξαπλωθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην πληρώνει κανείς όταν πηγαίνει στην ταβέρνα, όταν μπαίνει στο ταξί. Δεν θα είναι τέτοιο κίνημα. Αλλά θα είναι ένα κίνημα το οποίο θα προσπαθήσει να δημιουργήσει πρόβλημα σ΄ αυτούς που συνεχίζουν να κερδίζουν σε βάρος της πλειοψηφίας.

Εγώ ούτε μπορώ να το ενθαρρύνω, ούτε μπορώ να το καθοδηγήσω σε καμία περίπτωση».

Αυτή η τωρινή αποστασιοποίηση της ηγεσίας του ΣΥΝ, δεν εξισορροπείται με ατάκες όπως τη συνέχεια του κειμένου «Μπορώ όμως να εξηγήσω σε όλους όσους μας ακούνε ότι αυτό, είτε το θέλουμε εμείς, είτε το κατηγορήσουμε, είτε το ξορκίσουμε, είτε το ενισχύσουμε, θα πάρει διαστάσεις..». ΟΚ. Μπορεί « να εξηγήσει » αλλά επί της ουσίας μένει εκτός. Ούτε μα βαρύγδουπες παρομοιώσεις του ΓΑΠ με τον Πινοσέτ και τη Θάτσερ.

Αυτό που ακούει ο πολίτης είναι οι δηλώσεις του σ. Α. Τσίπρα – γιατί και τα δύο αποσπάσματα είναι του ιδίου – κι όχι αυτό που κάνει το μέλος του ΣΥΝ στη γειτονιά, όπου όντως μέλη του ΣΥΝ συμμετέχουν ενεργά στο «Δεν πληρώνω», λειτουργώντας σε αντίθεση με την παραπάνω φοβισμένη και μαλθακή στάση της ηγεσίας τους.

Γιατί να εμπιστευτεί σήμερα κόσμος μια τέτοια αριστερά; Όταν ένα μέρος της (ΣΥΝ) ταλαντεύεται με τέτοιο... εύρος ταλάντωσης που προκαλεί από ναυτία έως και αηδία; Που, τη στιγμή που κάνει ένα βηματάκι, σπάζοντας, καταρχάς το δικό της φόβο ( δημιουργία ΣΥΡΙΖΑ – Δεκέμβρης ), το σαμποτάρει στη συνέχεια με ένα άλμα προς τα πίσω. Και που ένα άλλο μέρος της στις κρίσιμες φάσεις γίνεται στυλοβάτης του συστήματος ( ΚΚΕ ).

( Θα πρέπει να σταματήσει η κριτική στο ΚΚΕ να επικεντρώνεται στο ότι θέλει να ελέγχει το κίνημα και γι’ αυτό λειτουργεί ανθενωτικά. Αυτό είναι αποτέλεσμα κι όχι αιτία. Οι αιτίες βρίσκονται τόσο στην αντιδημοκρατική του δομή και αντίληψη όσο και στην επιλογή να μη βγει εκτός συστήματος ).



Το κείμενο αυτό είναι μια πολύ πιο εκτενής παρουσίαση της παρέμβασης που είχα ετοιμάσει για τη συνάντηση που διοργάνωσε το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής στις 4/5/11 στην ΑΣΟΕΕ με θέμα «Γιατί η οργή του λαού δεν μπορεί να συναντηθεί με το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα. Επισημάνσεις - Αιτίες - Προτάσεις». Η ομιλία δεν μπόρεσε να γίνει για λόγους στενότητας χρόνου, κι έτσι επωφελήθηκα για να αναπτύξω κάποια μέρη και να προσθέσω κάποιες επιπλέον σκέψεις. Το κείμενο στη βάση του ήταν για προφορική ομιλία και γι’ αυτό έχει κρατήσει στοιχεία προφορικού λόγου. Το μέρος για την ενοχοποίηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα « Ο Δρόμος της Αριστεράς »21/5/11.

Το πραγματικό ερώτημα είναι το αντίστροφο: γιατί το συνδικαλιστικό κίνημα και η Αριστερά δεν μπορούν να συναντήσουν την οργή του κόσμου...

*Ο Δ.Οικονομίδης ειναι ψυχίατρος- ψυχοθεραπευτής

Αντίστροφη μέτρηση για τον Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, την κυβέρνηση και τον Γ. Παπανδρέου...

Aρχική ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΟΜΜΑΤΑ / ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ Αντίστροφη μέτρηση για τον Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, την κυβέρνηση και τον Γ. Παπανδρέου...


Μελιγγώνης Γιώργος

Ημερομηνία δημοσίευσης: 08/05/2011

Η κυβέρνηση έχει περάσει κι άλλες κρίσιμες εβδομάδες. Όμως, η εβδομάδα που αρχίζει θα είναι από τις πλέον καθοριστικές, καθώς ο Γ. Παπανδρέου θα πρέπει να αντιμετωπίσει τις “κίτρινες κάρτες” της τρόικας, τις διαφωνίες των υπουργών του για το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα, αλλά και την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, που βρίσκεται... στα κάγκελα. Κι όλα αυτά έχοντας εξαντλήσει κατά πολύ το πολιτικό του κεφάλαιο και ευρισκόμενος υπό προφανή πολιτική πίεση...

Μία από τις πλέον κρίσιμες εβδομάδες αρχίζει για το Μέγαρο Μαξίμου
Η τρόικα ήρθε... “αγριεμένη”, παρότι άργησαν να το καταλάβουν στο Μαξίμου. Το χαμηλόβαθμο τεχνικό κλιμάκιο, που επισκέπτεται ένα - ένα τα υπουργεία από την περασμένη Δευτέρα, μοιράζει αφειδώλευτα “κίτρινες κάρτες” και προκαλεί... εμφράγματα στην κυβέρνηση.

Αίφνης, μέσα σε μόλις 4 ημέρες, ο υπουργός Υποδομών Δ. Ρέππας στοχοποίησε “τζιτζιφιόγκους του υπουργείου Οικονομικών”, ενώ η Λ. Κατσέλη, διά της γραμματέως του υπουργείου Εργασίας, πέταξε την “καυτή πατάτα” των 1,3 δισ. ευρώ για τον ΟΑΕΔ και το ΙΚΑ στον Γ. Παπακωνσταντίνου αρνούμενη να δεχτεί τις περικοπές που απαιτούσε η τρόικα.

Μόλις προχθές ο Απ. Κακλαμάνης είπε ότι “άριστα έκανε ο Δ. Ρέππας” και δήλωσε πως “υιοθετεί τον χαρακτηρισμό τζιτζιφιόγκοι”, ενώ έχει προηγηθεί η -δημόσια- δήλωση του βουλευτή Κοζάνης Αλ. Αθανασιάδη πως “δεν ψηφίζει τη μετοχοποίηση της ΔΕΗ” και “περιμένει ακόμη και την αποπομπή του από το ΠΑΣΟΚ”.

Εξάλλου αντιδράσεις ως προς τη ΔΕΗ έχουν καταγραφεί από το μισό υπουργικό συμβούλιο (Δ. Ρέππας, Χρ. Παπουτσής, Μαριλ. Ξενογιαννακοπούλου, Τ. Μπιρμπίλη και Λ. Κατσέλη), ενώ το Μαξίμου στοιχειώνει ακόμη η διαπίστωση του Μ. Ανδρουλάκη πως “ο προηγούμενος ανασχηματισμός ήταν για τα πανηγύρια” και η πρόβλεψή του ότι “έτσι η κυβέρνηση δεν πάει μακριά”.



Με τα χέρια ψηλά

Ενώ όλα τα παραπάνω εξελίσσονταν, ο Γ. Παπανδρέου έδειξε, όπως παραδέχονται και βουλευτές του ΠΑΣΟΚ σε κατ' ιδίαν συνομιλίες τους, ότι ακόμη δεν έχει καταλήξει τι θέλει να κάνει και πού θέλει να πάει τη χώρα και την κυβέρνηση. Αν υποτεθεί ότι μπορεί πια...

Την περασμένη Τετάρτη, από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης του ΣΕΤΕ, έστελνε μήνυμα προς τους “απείθαρχους” υπουργούς ότι “θα προχωρήσει με όσους είναι αποφασισμένοι να αλλάξουν την Ελλάδα” προδιαγράφοντας έναν “μνημονιακό” ανασχηματισμό, με στελέχη πρόθυμα να εφαρμόσουν κατά γράμμα το Μνημόνιο. Όμως, την περασμένη Παρασκευή επέλεξε να κρατήσει χαμηλότερο προφίλ, δηλώνοντας από βήματος της Βουλής ότι... “απαιτεί να εκφράζουν οι υπουργοί τις διαφορετικές τους απόψεις στο υπουργικό συμβούλιο".

Βέβαια, η εικόνα διάλυσης της κυβέρνησης οφείλεται, εν πολλοίς, στο ότι οι υπουργοί λένε όσα λένε δημόσια και όχι στο αρμόδιο κυβερνητικό όργανο, αλλά, σε κάθε περίπτωση, ο κ. Παπανδρέου δεν έχει στείλει κανένα ηχηρό μήνυμα προς τα μέλη της κυβέρνησής του να σταματήσουν τις δημόσιες διαφοροποιήσεις...

Κατά συνέπεια η εικόνα που -επιλέγει να- παρουσιάζει ο Γ. Παπανδρέου δείχνει έναν πρωθυπουργό που έχει σπαταλήσει κατά πολύ το πολιτικό του κεφάλαιο και έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά. Απειλεί τους υπουργούς του με “μνημονιακό” ανασχηματισμό και εκείνοι συνεχίζουν το αντάρτικο δημόσια. Απειλεί τους βουλευτές του με πρόωρες εκλογές (“δεν σκοπεύω να μείνω με 153”) και εκείνοι συνεχίζουν να κάνουν αιχμηρές δηλώσεις και να βάζουν κόκκινες γραμμές. Τον αντιμετωπίζουν δηλαδή σαν να έχει ήδη μείνει με οριακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, σαν να μην τον λαμβάνουν υπόψη...

Το κρίσιμο δεκαήμερο

Στη σκιά όλων των παραπάνω, το επόμενο δεκαήμερο θα είναι καθοριστικό για την κυβέρνηση -και τη χώρα. Την ερχόμενη Πέμπτη ο πρωθυπουργός θα μεταβεί στο Όσλο για να κάνει επαφές σε ένα οικονομικό φόρουμ, έχοντας στο μενού των συζητήσεων και τα της αναδιάρθρωσης. Μετά θα πάει στο Παρίσι για επαφές, παρότι ακόμη δεν έχει “κλείσει” συνάντηση με τον Γάλλο πρόεδρο, Ν. Σαρκοζί.

Την ίδια στιγμή, στα μέσα της εβδομάδας, καταφθάνουν στην Αθήνα οι επικεφαλής της τρόικας, ενώ ο κ. Παπανδρέου δεσμεύεται πια, έπειτα από απανωτές αναβολές, να εισαγάγει προς ψήφιση στη Βουλή στις 19 Μαΐου το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα. Παράλληλα ο Γ. Παπακωνσταντίνου θα συνεχίσει τις επαφές του με υπουργούς, ώστε να συναποφασίσουν τις περικοπές δαπανών και τα νέα σκληρά μέτρα. Μάλιστα, ο “τσάρος” έχει ήδη συμφωνήσει με τον πρωθυπουργό να συναντηθεί ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου με όσους υπουργούς προβάλλουν αντιρρήσεις στις προτάσεις Παπακωνσταντίνου.

Κατά πάσα πρόβλεψη, λοιπόν, ο κ. Παπανδρέου θα πρέπει να “πείσει” και τον Χρ. Παπουτσή και τον Δ. Ρέππα και την Τ. Μπιρμπίλη και, φυσικά, τη Λ. Κατσέλη. Αν ο Γ. Παπακωνσταντίνου ζητήσει από την Αν. Διαμαντοπούλου πρόσθετες περικοπές στις δαπάνες για την Παιδεία, τότε και η υπουργός Παιδείας θα καταλήξει στο Μέγαρο Μαξίμου, αφού φέρεται να έχει θέσει “κόκκινη γραμμή” σε περαιτέρω περικοπή δαπανών του υπουργείου της.

Η κ. Διαμαντοπούλου έχει, συν τοις άλλοις, αποσύρει εδώ και δύο μήνες τη στήριξή της προς τον Γ. Παπακωνσταντίνου -και ήταν από τα ελάχιστα μέλη του υπουργικού συμβουλίου που ακόμη τον στήριζαν...


ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΑΥΓΗ 28/05/2011

«Αρχή δια συναίνεση», του Σταύρου Χριστακόπουλου

Σάββατο, 28 Μαΐου 2011

Αποκλειστικό:





Πηγή: Ποντίκι
Ώστε, λοιπόν, ο πρωθυπουργός πιστεύει σοβαρά ότι στην παρούσα πολιτική φάση υπάρχουν ακόμη περιθώρια επίσημης παροχής συναίνεσης από τη Ν.Δ. στις επιλογές της κυβέρνησής του. Αυτό τουλάχιστον προκύπτει από τη δήλωση που έκανε ο Παπανδρέου χθες, μερικές ώρες (!) μετά το τέλος της συνάντησης των πολιτικών αρχηγών υπό την προεδρία του Κάρολου Παπούλια. Γιατί όχι; Άλλωστε η ελπίδα πεθαίνει πάντα, αλλά... τελευταία.
Θεωρητικά θα μπορούσε να έχει απόλυτο δίκιο. Ειδικά επειδή η χθεσινή κακοστημένη παράσταση είχε μοναδικό στόχο να αποσπάσει τη συναίνεση του Σαμαρά, ο οποίος εκ των πραγμάτων και καθ’ ομολογία του έχει παράσχει στήριξη στο 70% των επιλογών της κυβέρνησης, ενώ έχει πρώτοςεισηγηθεί την κεντρική πολιτική επιλογή της, η οποία αποτελεί την πιο σημαντική απαίτηση των δανειστών μας: την εκποίηση της εθνικής περιουσίας.

Εκ του αποτελέσματος της χθεσινής συνάντησης όμως προκύπτει ότι αυτή η συναίνεση γίνεται μια όλο και πιο δύσκολη υπόθεση. Και θα γίνεται πιο δύσκολη όσο το πολιτικό κύρος της κυβέρνησης βυθίζεται στα Τάρταρα. Τι συνέβη όμως χθες;
Σύμφωνα με όλες τις δηλώσεις των ηγετών της αντιπολίτευσης (πλην Καρατζαφέρη, ο οποίος βρήκε ένανμοναδικό τρόπο να αυτογελοιοποιηθεί) ο πρωθυπουργός προσήλθε στη συνάντηση με διάθεση που εκινείτο μεταξύ αμηχανίας, βαρεμάρας και πολιτικής αυτοκτονίας. Προσέξτε τι κατάφερε:
1. Δεν πρόσθεσε τίποτε απολύτως σε όσα είχε ο ίδιος χρησιμοποιήσει ως επιχειρήματα στις διμερείς συναντήσεις με τους ίδιους ελάχιστες μέρες πριν, ώστε να πείσει τουλάχιστον ότι ασκεί μια πραγματική πίεση στην αντιπολίτευση και να δραματοποιήσει την τρέχουσα κατάσταση. Πήγε έτσι τζάμπα και η πρωτοβουλία της Δαμανάκη να μας προειδοποιήσει ότι θα μας πετάξουν έξω από το ευρώ και τα επόμενα τριάντα χρόνια θα τρώμε ρίζες και βολβούς, τους οποίους θα πληρώνουμε σε μνα, καθότι η συζήτηση περί δραχμής απαγορεύεται ρητά ως δημοσιονομική τρομοκρατία.
2. Δεν έθεσε κανενός είδους πολιτικό «δίλημμα» ή «εκβιασμό», κάτι τέλος πάντων που να συνιστά επιπλέον πίεση ώστε να εκμαιεύσει περαιτέρω στήριξη στην ατζέντα του. Τζάμπα ο κόπος μας από προχθές να προσπαθούμε να ανιχνεύσουμε τη μεγάλη πολιτική κίνηση και τον «λαγό» που θα έβγαζε από το καπέλο του. Τελικά έμεινε η αίσθηση ενός γκρινιάρικου και ολίγον μαζοχιστικού «αφήστε με μόνο μου στον πόνο μου».
3. Μαζί με τον Παπακωνσταντίνου – που ενημέρωσε αναλυτικά για την κατάσταση της οικονομίας – εμφανίστηκαν, χωρίς καμιά πίεση μάλιστα, αντιφατικοί και αυτοδιαψευδόμενοι: από τη μια να λένε ότιπετυχαίνουν τους οικονομικούς στόχους τους και από την άλλη ότι η πίεση των Ευρωπαίων είναι αφόρητη και πως τα λεφτά μάς φτάνουν μέχρι τον Ιούλιο. Ποιους στόχους ακριβώς πετυχαίνουν κανείς εκ των συνομιλητών τους δεν κατάλαβε!
4. Ακόμη κανείς δεν κατάλαβε γιατί ακριβώς κουβαλούσε μαζί του τον... Δρούτσα, του οποίου η παρουσία παραλίγο να τρομοκρατήσει τον κόσμο ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει με την εξωτερική πολιτική της χώρας και οι Τούρκοι μπορεί να έφτασαν κιόλας στον Κάτω Καρβασαρά. [Η απάντηση για την παρουσία του ΥΠΕΞ βρίσκεται στο σημείο 10 του παρόντος αποκλειστικού ρεπορτάζ – για όσους αντέξουν να φτάσουν μέχρι εκεί].
5. Έδωσε, τζάμπα και βερεσέ, την ευκαιρία στον Σαμαρά να τρέξει στον αιφνιδιασμό και να καρφώσει άνευ αντιπάλου την μπάλα στο καλάθι έπειτα από διπλή εναέρια πιρουέτα παίζοντας με χαρακτηριστική άνεση τον Ρομπέν των χρεοκοπημένων χαμηλών και μεσαίων στρωμάτων και τον... καλόγερο Σαμουήλ απέναντι στις ορδές των εκβιαστών Ευρωπαίων και Αμερικάνων με επικεφαλής τον Όλι Ρεν. Η Μαρία Σπυράκη σε ρόλο τσιρλίντερ είναι βέβαιον ότι προσέλκυσε την προσοχή των Αγγελοπουλαίων και θα αξιοποιηθεί σε περίπτωση που ο Ολυμπιακός πάρει το φετινό πρωτάθλημα στο μπάσκετ.
Μάλιστα ο αρχηγός της Ν.Δ. έριξε με καταιγιστική συχνότητα (πέντε φορές στο τρίλεπτο) και μια μεγαλειώδη ατάκα («Συναίνεση μόνο σε επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου») με την άνεση του αλεξίσφαιρου επιθεωρητή Κάλαχαν και με τη βεβαιότητα ότι ο Κλιντ Ήστγουντ επιτέλους βρήκε τον μάστορά του.
6. Εμφανίστηκε, με τη δική του δήλωση, να ζητάει απεγνωσμένα πολιτική βοήθεια – ακόμη καικυβερνητική συνεργασία – από τους πολιτικούς του αντιπάλους δηλώνοντας ουσιαστικά αδυναμία να σηκώσει το βάρος της ευθύνης που ανέλαβε έναντι της τρόικας. Τελικά ένα αμφισβητήσιμο είδος «βοήθειας» έλαβε μόνο από τον Καρατζαφέρη – και, για όσους είχαν το ψυχικό σθένος να αναζητήσουν τις δηλώσεις της, από την Ντόρα Μπακογιάννη με την ομιλία της στο συνέδριο του κόμματός της.
Ο Φώτης Κουβέλης, αιφνιδιασμένος, απέφυγε να μπλέξει με τα δύσκολα και τα έριξε συγκεκαλυμμένα στον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, με βάση την ανάλυση του Χατζησωκράτη, ζητάει έξοδο από το ευρώ – να δείτε που με τα πολλά θα το πιστέψει μέχρι και ο Τσίπρας και ποιος τον γλιτώνει από τον Παπαδημούλη.
7. Προκάλεσε πολύ περισσότερες συζητήσεις για την έλλειψη σκοπιμότητας σε αυτή τη συνάντηση παρά για το – έτσι ή αλλιώς ανύπαρκτο – πολιτικό αποτέλεσμα. Ματαίως οι δημοσιογράφοι έψαχναν να βρουν κάποιους σκόρπιους πικάντικους διαλόγους για να διανθίσουν το ξεψυχισμένο ρεπορτάζ τους.
Με το ζόρι ξεχώρισε η... «επίπληξη» του Παπανδρέου προς τον Τσίπρα, ο οποίος τον είχε χαρακτηρίσει πιο νεοφιλελεύθερο κι από τον Πινοσέτ. Μάλλον του μικρού του είχε διαφύγει ο Φουτζιμόρι, που ήτανε και αφεντικό της Παναρίτη. Κάπως έτσι τον αδίκησε τον Γιώργο και με το δίκιο του έβαλε τις φωνές.
Νικητής με διαφορά σ’ αυτό το ανιαρό «ατάκα γκέιμ» βγήκε με άνεση ο... Πρετεντέρης, που σχολίασε για τον Όλι Ρεν πως, έτσι που το πάει με τους εκβιασμούς για την εκταμίευση της επόμενης δόσης του τροϊκανού δανείου, σε λίγο – μετά την Ακρόπολη – θα μας ζητήσει και τη... Βάνα Μπάρμπα. Αποκαλύπτοντας πάντως έτσι ακουσίως ότι έχει μείνει καμιά δεκαπενταριά χρόνια πίσω στις ραγδαίες εξελίξεις στον σκληρό κόσμο του ελληνικού λαϊφστάιλ – στείλτε τον επειγόντως στην Τατιάνα και τηΛαμπίρη για μετεκπαίδευση. Τώρα δικαιώνεται η διά βίου μάθηση που μας υπόσχεται η Διαμαντοπούλου.
8. Ανάγκασε τον Λοβέρδο και τον Λυκουρέντζο – άκεφοι σαν μπαγιάτικα μύδια – να κάνουν ότι πλακώνονται στα παράθυρα για το ποιος από τους δύο είναι πιο συναινετικός και πρόθυμος να γίνει Ιφιγένεια για να βγει η χώρα από την κρίση. Αποκαμωμένοι και οι δύο, στο τέλος της πεντάλεπτης αντιπαράθεσης, δεν είχαν ούτε το κουράγιο να διεκδικήσουν την τελευταία ατάκα. Αυτή, ρε παιδί μου, που μένει στον τηλεθεατή και τον συγκλονίζει.
9. Ο μόνος που πιάστηκε κορόιδο και πήρε σοβαρά την πρωτοβουλία Παπανδρέου ήταν ο αγαπημένος μας επίτροπος Όλι Ρεν, ο οποίος εξεδήλωσε τη «λύπη» της Κομισιόν για την αποτυχία να υπάρξει συναίνεση μεταξύ των αρχηγών των πολιτικών κομμάτων. Προφανώς, γράφοντας τη δήλωσή του, μάλλον συνειδητοποίησε τη ματαιότητα της παρέμβασής του και είπε ακόμη μια φορά να δείξει τη σκοτεινή, ηδυπαθή, περιπετειώδη και ψιλοαυταρχική πλευρά του εαυτού του. Ως εκ τούτου συμπλήρωσε:
«Ο χρόνος εξαντλείται. Είναι καθοριστικής σημασίας για την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας όλα τα ελληνικά πολιτικά κόμματα, συμπεριλαμβανομένων των κομμάτων της αντιπολίτευσης, να υιοθετήσουν εποικοδομητική στάση και να υποστηρίξουν την εφαρμογή του προγράμματος. Το εύρος της πρόκλησης αποτελεί τεστ για την ελληνική κοινωνία συνολικά και γι’ αυτό απαιτεί τη συμβολή όλων των κομμάτων και των πολιτών».
Πρόσκληση σε παλλαϊκό πάρτι με ούζα συναίνεσης. Τίθεται στα υπ’ όψιν, καλέ μας Όλι...
10. Εν τέλει αυτό που έμεινε είναι ότι η ακατάβλητη Αλέκα (Παπαρήγα) είπε στο Mega τη μοναδική«είδηση» της ημέρας: «Η αίσθησή μου είναι ότι (σ.σ.: Παπανδρέου και Σαμαράς) θα συμφωνήσουν μετεκλογικά»! Επιβεβαίωσε έτσι όσους υποστήριζαν από πριν ότι έτσι ή αλλιώς βρισκόμαστε στην αρχήμιας επί της ουσίας συναίνεσης στην εφαρμογή των καλιγούλειων απαιτήσεων της τρόικας.
Παρεμπιπτόντως ο εν λόγω Ρωμαίος αυτοκράτορας (Καλιγούλας), διάσημος για τις θαυμαστές επιδόσεις του στη διοργάνωση οργίων με πρωταγωνίστριες τις γυναίκες των συγκλητικών του, σε μια από τιςκορυφώσεις της πνευματικής και ψυχικής του διαύγειας είχε χρίσει συγκλητικό το άλογό του. Μιαπαρόμοια εξέλιξη δεν θα πρέπει να μας ξενίσει αν τη δούμε και στην Ελλάδα μετεκλογικώς, καθώς η συζήτηση περί κυβέρνησης «προσωπικοτήτων» ή «τεχνοκρατών» αποτελεί στα σοβαρά μέρος της πολιτικής μας ατζέντας. Αν δεν μας πιστεύετε, ρωτήστε και τον Δασκαλόπουλο.
Αυτό εννοούσε και η Αλέκα με την παραπάνω αναφορά της, αλλά τα είπε λίγο σεμνά γιατί είναι σοβαρή και δεν ήθελε να εκτεθεί στους ξενέρωτους του Mega και την έπιασε κι ένας τρόμος στο ενδεχόμενο να μπλέξει σε ανάλυση με τον Παύλο Τσίμα – σ’ εμάς, καθότι για το «Π» δεν ισχύει το άβατο του Περισσού, τα ανέλυσε με ανατριχιαστικές ιστορικές λεπτομέρειες ο πάντα γλαφυρός και παραστατικός Μάκης Μαΐλης, στον οποίο οφείλουμε τη σημερινή καυτή αποκλειστικότητα.
Κατόπιν όλων αυτών – και μάλλον επειδή στην Εσπερία, μετά τα χθεσινά, πήραν για τα καλά χαμπάρι ότι η πολιτική μας σκηνή δεν διαφέρει σε σοβαρότητα από το στρουμφοχωριό – πήραν μπροστά οι διαβουλεύσεις για να βρεθεί συμβιβασμός μεταξύ «σκληρών» και «ισορροπιστών» στη διαχείριση του ελληνικού χρέους, με πρώτο σταθμό το έκτακτο Γιούρογκρουπ της 6ης Ιουνίου. Τι θα βγει; Η νεκροψία θα δείξει...


Αναρτήθηκε από You Pay Your Crisis στις 10:28 π.μ.

Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

«Κλειδώνει» η συμφωνία για διπλό δάνειο!

Παρασκευή, 27 Μαΐου 2011


«Κλειδώνει» η συμφωνία για διπλό δάνειο!


Πηγή: Sofokleous 10


Θέμα ημερών είναι πλέον το «κλείδωμα» μιας συμφωνίας για διπλό νέο δάνειο στην Ελλάδα, που θα αποτρέψει τη χρεοκοπία τουλάχιστον μέχρι τα μέσα του 2013. Σύμφωνα με καλά πληροφορημένες πηγές, το πολιτικό «θέατρο» στην Αθήνα και τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, που ανέβασε στα ύψη τις ανησυχίες ακόμη και για επιστροφή της χώρας στη δραχμή, τελειώνει πολύ σύντομα, όχι μόνο επειδή το ΔΝΤ απηύθυνε χθες σκληρή προειδοποίηση στις κυβερνήσεις της ευρωζώνης, αλλά και επειδή η ανησυχία που προκλήθηκε στους Έλληνες καταθέτες απειλεί να προκαλέσει ανεξέλεγκτες εξελίξεις στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα.

Για μερικές ημέρες ακόμη, βεβαίως, οι ίδιες πηγές αναφέρουν ότι το πολιτικό «θέατρο» περί την ελληνική διάσωση θα συνεχισθεί, για τα... μάτια των ψηφοφόρων των χωρών του Βορρά, αλλά και προς «συμμόρφωση» της ελληνικής γνώμης, που αντιδρά στο νέο πρόγραμμα λιτότητας και εκποίησης δημόσιας περιουσίας:
n Η κυβέρνηση στην Αθήνα σκηνοθετεί, μέσω της σημερινής, δήθεν βαρυσήμαντης συνάντησης των πολιτικών αρχηγών, μια δήθεν δραματική προσπάθεια για την εξασφάλιση συναίνεσης στην πολιτική της, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι αυτό είναι αδύνατο. Η μη εξασφάλιση της συναίνεσης δεν είναι κατ’ ανάγκη κακή εξέλιξη για την κυβέρνηση, αφού θα έχει ένα διπλωματικό «χαρτί» για να αποκρούσει τις ακραίες πιέσεις, που εργολαβικά σχεδόν έχει αναλάβει να ασκεί η ολλανδική κυβέρνηση, για ακραία σενάρια κατάλυσης της εθνικής κυριαρχίας, με ανάθεση των ιδιωτικοποιήσεων σε οργανισμό ελεγχόμενο από την τρόικα. Ο Γ. Παπανδρέου θα μπορεί να επικαλεστεί τις έντονες αντιδράσεις που αντιμετωπίζει στο εσωτερικό, ώστε να αποφύγει αυτές τις πιέσεις, χωρίς βέβαια να είναι σίγουρο ότι θα αποφύγει η χώρα αυτό το ακραίο σενάριο εθνικής ταπείνωσης.
n Στο στρατόπεδο των πιστωτών, το ΔΝΤ, όπως είχε προαναγγείλει από χθες το “S10”, προειδοποίησε χθες τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ότι θα είναι υποχρεωμένο να αποσυρθεί από το πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας, αν αυτές δεν δεσμευθούν ότι θα καλύψουν με νέα δάνεια τα χρηματοδοτικά κενά που απειλούν να οδηγήσουν τη χώρα σε χρεοκοπία μέσα στο προσεχές δωδεκάμηνο.


The International Monetary Fund needs “financing assurances” before disbursing money to Greece and other countries seeking assistance, Caroline Atkinson, an IMF spokeswoman, told a news conference in Washington today. «Σε κάθε πρόγραμμα είμαστε υποχρεωμένοι να ζητούμε διαβεβαιώσεις χρηματοδότησης», τόνισε χθες η εκπρόσωπος του Ταμείου, «ώστε να διασφαλίζεται ότι θα καλύπτονται τα χρηματοδοτικά κενά. Είναι σημαντικό για το ΔΝΤ, αν τοποθετούμε χρήματα και έχουμε εργασθεί με μια χώρα για να πάρει μέτρα που θα κλείνουν τα κενά χρηματοδότησής της να βλέπουμε ότι θα είναι διαθέσιμη και άλλη χρηματοδότηση. Έτσι κατοχυρώνουμε την ασφάλεια των κεφαλαίων των μελών μας». Με απλά λόγια, το ΔΝΤ προειδοποίησε τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να αφήσουν τα πολιτικά παιχνίδια και να δεσμευθούν ότι θα συνεχίσουν να χρηματοδοτούν την Ελλάδα, αλλιώς θα είναι υποχρεωμένο να αποσυρθεί από τη «συμμαχία» με την Ευρώπη για τη διάσωση της χώρας, κάτι που θα προκαλούσε ανεπανόρθωτο κλονισμό της εμπιστοσύνης των αγορών στην ευρωζώνη, με συνέπειες που ξεπερνούν κατά πολύ την ελληνική κρίση.
Μετά τις χθεσινές εξελίξεις, είναι αναπόφευκτο πλέον για τις «σκληρές» κυβερνήσεις του Βορρά να συναινέσουν στη χρηματοδότηση της Ελλάδας από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Οικονομικής Σταθερότητας, αναλαμβάνοντας τη δέσμευση ότι αυτός θα κλείσει με αγορές ελληνικών ομολόγων από την πρωτογενή αγορά όποια κενά εμφανισθούν το 2012 και το 2013 στη χρηματοδότηση της Ελλάδας.
Αυτό που προσπαθούν εναγωνίως να πετύχουν οι κυβερνήσεις του Βορρά, ώστε να έχουν ένα ελάχιστο πολιτικό επιχείρημα για να δικαιολογήσουν στο εσωτερικό των χωρών τους τα νέα δάνεια στην Ελλάδα, είναι να υπάρξει κάποιας μορφής εμπλοκή και πιστωτών από τον ιδιωτικό τομέα, ώστε το νέο δάνειο να είναι διπλό και μοιρασμένο ισορροπημένα μεταξύ κυβερνήσεων και ιδιωτικών πιστωτικών ιδρυμάτων και επενδυτικών οίκων.
Ήδη έχει ανατεθεί σε στελέχη της Ευρωπαϊκής Τράπεζας για την Ανασυγκρότηση και Ανάπτυξη, που «έστησαν» και τη λεγόμενη «Πρωτοβουλία της Βιέννης», με την οποία δεσμεύθηκαν οι ευρωπαϊκές τράπεζες να συνεχίσουν να στηρίζουν τις θυγατρικές τους στην Ανατολική Ευρώπη, να εξασφαλίσουν δεσμεύσεις από ελληνικές και ευρωπαϊκές τράπεζες ότι θα δεχθούν τουλάχιστον για την κρίσιμη διετία 2012-2013 να αγοράσουν νέα ομόλογα από την Ελλάδα σε αντικατάσταση ομολόγων που θα λήγουν.
Ουσιαστικά, στόχος είναι από το συνολικό «πακέτο» των 60 δισ. ευρώ τουλάχιστον, που θα χρειασθεί η Ελλάδα για να αποφύγει τη χρεοκοπία μέχρι να λειτουργήσει ο μόνιμος Μηχανισμός Σταθερότητας, να προσφέρουν τα μισά οι ιδιώτες πιστωτές. Οι ελληνικές τράπεζες είναι έτοιμες να πουν το «ναι» για το σκέλος που τους αναλογεί, βάζοντας στο τραπέζι περί τα 15 δισ. ευρώ, ενώ το ίδιο θα κάνουν και αρκετές μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες, που θέλουν να προστατέψουν τα χαρτοφυλάκια ομολόγων άλλων χωρών της περιφέρειας της ευρωζώνης από τον κίνδυνο μετάδοσης του «ελληνικού ιού» σε άλλες αγορές. Είναι πολύ πιθανό ότι η συμφωνία με τις τράπεζες θα έχει κλείσει μέσα στο Σαββατοκύριακο, ώστε να ανακοινωθούν οι δεσμεύσεις τους στα τέλη Ιουνίου, ταυτόχρονα με την έγκριση νέων δανείων στην Ελλάδα από τη Σύνοδο Κορυφής.
Τραπεζικά στελέχη τονίζουν ότι η κατάσταση του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος είναι τόσο οριακή αυτή την περίοδο και οι απειλές που θα αντιμετωπίσουν, αν υπάρξουν κίνδυνοι για την Ισπανία, τόσο σοβαρές, ώστε να γίνεται αδιανόητη οποιαδήποτε δυσάρεστη εξέλιξη στο ελληνικό πρόβλημα μέσα στον Ιούνιο. Γι’ αυτό και όταν κατακαθίσει η σκόνη της κινδυνολογίας για αναστολή εκταμιεύσεων, άμεση χρεοκοπία και επιστροφή στη δραχμή, η Ελλάδα θα βρεθεί με άλλη μια έγκριση συνέχισης της χρηματοδότησής της από τις κυβερνήσεις της ευρωζώνης και το ΔΝΤ. Στην παρούσα φάση το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα κρέμεται από μια κλωστή και κανείς δεν διακινδυνεύσει να την κόψει, μόνο και μόνο για να εξυπηρετηθούν πολιτικές σκοπιμότητες.


Αναρτήθηκε από You Pay Your Crisis στις 5:09 μ.μ.

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ , περιοδικό “αντιτετράδια της εκπαίδευσης”

alfavita.gr

27/05/2011

Εκπαιδευτικός Όμιλος/ Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης: Η Ευρωπαική Ένωση δεν λύνει το πρόβλημα - Είναι το πρόβλημα!

Αρθρογράφος: ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ / ΑΝΤΙΤΕΤΡΑΔΙΑ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

27/05/2011 - 16:03

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ
περιοδικό “αντιτετράδια της εκπαίδευσης”

ñ ΠΑΡΤΕ ΤΩΡΑ ΟΛΑ ΤΑ ΒΑΡΒΑΡΑ ΜΕΤΡΑ ΣΑΣ ΠΙΣΩ - ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ , ΤΑ ΧΡΕΗ ΚΑΙ ΤΑ ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΑ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ, Η ΝΤΟΠΙΑ ΚΑΙ ΞΕΝΗ ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ

ñ ΚΑΤΩ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ – ΕΕ – ΔΝΤ ΚΑΙ ΟΣΟΙ ΤΑ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ

ñ ΚΑΤΩ ΤΟ “ΣΥΜΦΩΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΕΥΡΩ”

ñ Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΔΕΝ ΛΥΝΕΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ – ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

ΕΞΩ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΗΝ Ε.Ε.


Γίνεται καθημερινά όλο και πιο καθαρή η εικόνα της διάλυσης της ελληνικής οικονομίας που επισυμβαίνει σε βάρος των ζωτικών συμφερόντων του λαού και της νεολαίας. Οι αθρόες απολύσεις, η παντελής έλλειψη ρευστότητας, η καλπάζουσα ανεργία, η ανέχεια, η γενικευμένη φτώχεια,τα χιλιάδες μικρομάγαζα που βάζουν «λουκέτο», όλ’ αυτά συνομολογούν ότι η χώρα ακολουθεί πλέον την τροχιά της βύθισης και καμία συνταγή “των ειδικών” δεν φαίνεται ικανή να ανατρέψει την κατάσταση.

H κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-Γ. Παπανδρέου εφαρμόζει πιστά τα όσα έχει συμφωνήσει με τους Eυρωπαίους και Aμερικανούς, στο πλαίσιο των κακόφημων Mνημονίων και της εξυπηρέτησης των χρεών που για χρόνια έχει συσσωρεύσει η ξένη και ντόπια ολιγαρχία, λυμαινόμενη τον τόπο και το λαό. Aπό την πλευρά τους οι κοινοτικοί, εξυπηρετώντας τα επιμέρους συμφέροντα των διαφόρων μερίδων του κεφαλαίου, επιδίδονται σε μία ακατάσχετη βυζαντινολογία σχετικά με τους τρόπους εξυπηρέτησης του τεράστιου ελληνικού χρέους, το οποίο με κάθε βεβαιότητα δεν μπορεί πια να αποπληρωθεί. Έτσι το εκκρεμές της αναδιάρθρωσης, κινείται -ανάλογα με τα συμφέροντά τους- πότε προς την επιμήκυνση και διαγραφή και πότε προς τη σύναψη νέου δανείου.

H γερμανική κυβέρνηση δια στόματος του υπουργού Oικονομικών B. Σόιμπλε, προαναγγέλλοντας συζήτηση τον Iούνιο για τη βιωσιμότητα του ελληνικού δημόσιου χρέους, δηλώνει ότι η Eλλάδα πρέπει να προχωρήσει σε αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους της. H Kομισιόν και η Eυρωπαϊκή Kεντρική Tράπεζα αντιδρούν, κι αυτές οι διαφωνίες είναι που παραπέμπουν το ζήτημα στη Σύνοδο του Iούνη που προβλέπεται καθοριστική.
O βασικός λόγος αυτής της συμπεριφοράς του Bερολίνου έχει να κάνει με το κόστος για τη Γερμανία. Θυμίζουμε ότι πέρυσι η A. Mέρκελ έλεγε αρχικά «όχι» στη διάσωση, στη συνέχεια σύρθηκε από τις αγορές, τους εταίρους της Eυρωζώνης και τις HΠA, για να αλλάξει γνώμη την τελευταία στιγμή και να συνεισφέρει σε δάνεια 22 δις ευρώ. Tώρα η Mέρκελ φαίνεται ότι έχει πειστεί ότι η Eλλάδα δεν θα είναι σε θέση να βγει του χρόνου στις αγορές, συνεπώς θα χρειαστεί κι άλλα δάνεια προκειμένου να αποφύγει τη στάση πληρωμών και τη χρεοκοπία. Mε δεδομένη την αρνητική στάση της γερμανικής κοινής γνώμης στη διάσωση χωρών, η Γερμανίδα καγκελάριος δεν θέλει να δώσει νέα δάνεια το 2012, και το κόστος «διάσωσης» της Ελλάδας θέλουν να το επωμισθούν και οι «ιδιώτες», δηλαδή τα αγγλοσαξωνικά Χεντς Φαντς. Mάλιστα, η οικονομική εφημερίδα Handelsblatt εμφανίζει την ευρωζώνη, για την περίπτωση της Eλλάδας, να πρέπει να επιλέξει «μεταξύ ενός τρομακτικού τέλους και ενός ατελείωτου τρόμου». Σαν «τρομακτικό τέλος» η εφημερίδα προσδιορίζει την πλήρη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, ενώ σαν «ατελείωτος τρόμος» εμφανίζεται η διαρκής στήριξη της Eλλάδας από τους εταίρους της, με συνεχείς δόσεις οικονομικής “βοήθειας” ή νέων δανείων. Σε κάθε περίπτωση, σημειώνει η εφημερίδα, η έξοδος της Eλλάδας από την ευρωζώνη θα οδηγούσε την ίδια τη χώρα στη χρεοκοπία και θα κατέφερε ένα ισχυρότατο πλήγμα στο ενιαίο νόμισμα.

Στο μεταξύ, τα σενάρια γύρω από την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, είτε με τη μορφή του «κουρέματος», είτε με τη μορφή της επιμήκυνσης, εξακολουθούν να βρίσκονται στο επίκεντρο των αντιπαραθέσεων μεταξύ των εκπροσώπων των διαφόρων μερίδων του κεφαλαίου.
Ωστόσο, σε τελευταία ανάλυση, όλες οι πλευρές προτάσσουν βάρβαρα μέτρα επί μέτρων σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων.

Oι «μυστικές» αποφάσεις των ιμπεριαλιστικών κέντρων

Η τύχη της ελληνικής οικονομίας, αλλά και των πολιτικών εξελίξεων, φαίνεται ότι προδιαγράφηκε στη γνωστή ολονύχτια διαπραγμάτευση που πραγματοποιήθηκε στο Λουξεμβούργο μεταξύ των υπουργών Oικονομικών της Γερμανίας και της Γαλλίας και εκπροσώπων της EKT, παρουσία και του Γ. Παπακωνσταντίνου. H συνάντηση αυτή αποκαλύφθηκε από δημοσίευμα του Spiegel, που τη συνέδεε με ενδεχόμενο εξόδου της χώρας από το ευρώ, γεγονός που διαψεύστηκε ως προβοκάτσια από την ελληνική κυβέρνηση, αλλά και τον πρόεδρο του Eurogroup και πηγές της Kομισιόν και του Bερολίνου. Ωστόσο, όπως τελικά αποκαλύφθηκε, η παρασκηνιακή σύσκεψη πραγματοποιήθηκε με επίκεντρο την αγωνιώδη προσπάθεια όχι μόνο της κυβέρνησης Παπανδρέου αλλά και ολόκληρου του αστικού κατεστημένου να κρατηθεί στην εξουσία με οποιοδήποτε τίμημα. Από την ελληνική πλευρά τέθηκε το θέμα της αποσαφήνισης του πώς θα καλυφθούν οι δανειακές ανάγκες ύψους 27 δις ευρώ το 2012, που απορρέουν από τους επαχθείς όρους του Mνημονίου και προκειμένου να καταπολεμηθούν τα σενάρια αναδιάρθρωσης μέσω κουρέματος, τα οποία βυθίζουν το χρηματιστήριο, εκτοξεύουν τα spreads και αποτρέπουν κάθε δυνατότητα της κυβέρνησης να δανειστεί από τις «αγορές». Εξετάσθηκε όχι μόνο το θέμα της επιμήκυνσης ολόκληρου του ελληνικού χρέους, αλλά και το ενδεχόμενο σύναψης νέου δανείου προς την Eλλάδα! Oύτε λίγο, ούτε πολύ, η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου φαίνεται να προστρέχει στην EE για τη σύναψη νέου δανείου 60-100 δις ευρώ, για να αποφύγει τα χειρότερα, που αφορούν φυσικά στην επίσημη κήρυξη της χώρας σε κατάσταση χρεοκοπίας. Σε περίπτωση τέτοιας εξέλιξης, είναι προφανής η σύναψη νέου Mνημονίου και εξαγγελία νέων πακέτων μέτρων, με τραγικές συνέπειες για το λαό μας, αλλά και την εκτόξευση του ελληνικού δημόσιου χρέους σε αστρονομικά ύψη.

Για μία τέτοια εξέλιξη τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα εισηγούνται την αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού στη βάση μίας «ευρείας συναίνεσης», προκειμένου αφ’ ενός να μη βγουν ζημιωμένα από το ενδεχόμενο χρεοκοπίας και αφ’ ετέρου να κερδοσκοπήσουν και πάλι σε βάρος του λαού μας, με το σενάριο της υποθήκευσης της δημόσιας περιουσίας έναντι ενός νέου δανείου με ακόμη σκληρότερους προφανώς όρους και από αυτούς του σημερινού Mνημονίου.

H αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού

Aπό την άλλη πλευρά, φαίνεται πολύ πιθανή και η ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού, είτε με τη συμφωνία των αστικών κομμάτων, είτε με τη διενέργεια εκλογών, έτσι ώστε να διαμορφωθεί μία νέα πολιτική πλειοψηφία που θα διαχειριστεί το νέο δάνειο με τη συναίνεση της αντιπολίτευσης και με την επίπλαστη «συμφωνία» του ελληνικού λαού! Mε λίγα λόγια, αυτό που δεν κατάφερε ο Παπανδρέου, επιχειρούν τώρα να εφαρμόσουν τα ξένα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Στο μεταξύ η συνάντηση Mέρκελ, Bαν Pομπάι και Mπαρόζο, με θέμα την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, έδειξε πως το ενδιαφέρον των εκπροσώπων του μονοπωλιακού κεφαλαίου έχει στραφεί στο ξεκοκάλισμα της δημόσιας περιουσίας, με τα λιγότερα δυνατά ανταλλάγματα.
Στο μεταξύ η κυβέρνηση έριξε τις τροχιοδεικτικές βολές δια στόματος A. Λοβέρδου, ο οποίος πρότεινε «να εγκρίνονται τα κείμενα για την ένταξη της χώρας στο μηχανισμό διάσωσης από αυξημένη πλειοψηφία της Bουλής (...) Για να σταλεί το κατάλληλο μήνυμα, πρέπει το σχετικό σχέδιο νόμου να ψηφιστεί μέσα από μία δημιουργική κοινοβουλευτική διαδικασία, όπου θα κατατεθούν στους βουλευτές όλα τα στοιχεία που αφορούν την οικονομική κατάσταση της χώρας. Kαι που για την ψήφισή του όμως, θα πρέπει να ζητήσουμε αυξημένη πλειοψηφία. Tα 3/5 ή τα 2/3 της Bουλής, μπορούν να αποτελέσουν όχι βέβαια τη συνταγματική, αλλά τη διευρυμένη πολιτική νομιμοποίηση του σχεδίου νόμου. Aυτό επιβάλλει το συμφέρον της χώρας». Mε λίγα λόγια προτείνεται η δημιουργία ενός ισχυρού «αστικού πολιτικού μετώπου», που από τη μία πλευρά ευελπιστούν ότι θα απορροφήσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια και από την άλλη θα λειτουργήσει υπέρ των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου, το οποίο ετοιμάζεται να παίξει για άλλη μία φορά το ρόλο του Eφιάλτη στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας στους ξένους κεφαλαιοκράτες και κερδοσκόπους.
Στο πλαίσιο αυτό πραγματοποιούνται και όλες οι συναντήσεις του Γ.Α.Π. με τους αρχηγούς των κοινοβουλευτικών κομμάτων και η σύσκεψη υπό τον Παπούλια, για την έγκριση του «μεσοπρόθεσμου προγράμματος», την πιθανή ανασύνθεση της κυβέρνησης -οικουμενική, τεχνοκράτες κλπ- των πρόωρων εκλογών, καθώς και την αναδιάρθρωση του χρέους.
Tο ζήτημα της «εθνικής συνεννόησης» φαίνεται να κερδίζει και στελέχη της NΔ, η οποία παρά την πρότασή της για το αναθεωρημένο πρόγραμμά της Zάππειο II, πιέζεται ασφυκτικά από την Ένωση Λαϊκών Kομμάτων της EE, να δεχθεί τις επικείμενες κοινοτικές προτάσεις που θα παρουσιάσει ο επίτροπος O. Pεν, μόλις η τρόικα καταθέσει την αναφορά της για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και την έκθεση βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους. Ήδη ο τομεάρχης Aνάπτυξης της NΔ, K. Xατζηδάκης, δήλωσε ότι: «Aσφαλώς τα πράγματα είναι εξαιρετικά κρίσιμα και πρέπει όλοι μας να βάλουμε πάνω απ’ όλα το εθνικό συμφέρον. Oι καταστάσεις είναι εξαιρετικές και χρειάζεται μια αντίστοιχη συμπεριφορά. Kαλώ την κυβέρνηση να θέσει μια σαφή ατζέντα για το σε ποια πράγματα πρέπει να συνεννοηθούμε».
Aπo την πλευρά της η Nτ. Mπακογιάννη ξεκαθάρισε ότι: «H εθνική συνεννόηση είναι όρος για την αποτροπή της χρεοκοπίας και της καταστροφής του τόπου. Θα πρέπει να υπάρξει εθνική συνεννόηση ή εκλογές που θα την επιβάλουν (...) Για την υπερψήφιση των αναγκαίων πολιτικών για την αντιμετώπιση της κρίσης είναι απαραίτητη η διευρυμένη πλειοψηφία των 180 βουλευτών».
Στο ίδιο πνεύμα κινήθηκε και ο πρόεδρος του ΛA.O.Σ., δηλώνοντας ότι: «πρέπει να υπάρξει εθνική συνεννόηση και αυτό πρέπει να επιβληθεί “εκ των έσω” και όχι “εκ των έξω”».

H τρόικα πανταχού παρούσα

Στο μεταξύ οι ελεγκτές της τρόικα βρίσκονται μόνιμα στην Aθήνα, ξετινάζοντας κυριολεκτικά τα υπουργεία και ζητώντας συνεχώς συμπληρωματικά στοιχεία, αλλά και συνεχείς περικοπές στο «Mεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα». Έτσι, ακόμα μεγαλύτερες περικοπές ζητούν οι ελεγκτές στα κοινωνικά επιδόματα, τις επικουρικές συντάξεις και τις κοινωνικές δαπάνες. Στη σχετική σύγκληση του τελευταίου υπουργικού συμβουλίου -κατ’ επιταγήν των ελεγκτών- εξετάστηκε ξανά “το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα σταθερότητας” και προτάθηκε η επιβολή και νέων μέτρων, μέσω των οποίων θα «εξευρεθούν έσοδα», αλλά και θα περιοριστούν ακόμα περισσότερο οι δαπάνες του δημόσιου τομέα.
Oι συναντήσεις με τους αρμόδιους της EE και του ΔNT δίνει το κατάλληλο άλλοθι στην κυβέρνηση για να επιβάλει τα πρόσθετα αντιλαϊκά μέτρα, προκειμένου να επιταχύνει την προώθηση των διαρθρωτικών ανατροπών στις εργασιακές σχέσεις, την Kοινωνική Aσφάλιση και το ξεπούλημα των κερδοφόρων πρώην ΔEKO.
Mε τις συνεχείς πιέσεις της τρόικα, θεωρείται βέβαιο ότι στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα θα περιληφθούν και άλλες ρυθμίσεις και μέτρα. Ήδη κυβερνητικά στελέχη αναφέρονταν σε «κίτρινες κάρτες», που έδειξε το κλιμάκιο της EE-ΔNT σε σχέση με τους προϋπολογισμούς των υπουργείων Eργασίας και Mεταφορών, αλλά και σε παραινέσεις να επισπευσθούν και νέες αντιδραστικές αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις.
Η κυβέρνηση ετοιμάζεται να πετσοκόψει τα επιδόματα του OAEΔ και άλλες κατηγορίες κοινωνικών επιδομάτων, να μειώσει μέχρι και 40% τις επικουρικές συντάξεις, να μειώσει τις κύριες συνάξεις, να μειώσει κι άλλο τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, να διευρύνει το καθεστώς των επιχειρησιακών συμβάσεων και των ελαστικών σχέσεων εργασίας, να προωθήσει τάχιστα τις αναδιαρθρώσεις στις αστικές συγκοινωνίες και τον OΣE, να πουλήσει “έναντι πινακίου φακής” ΟΤΕ, ΟΠΑΠ, Ταχ. Ταμιευτήριο, και έπονται ΔΕΗ, λιμάνια, αεροδρόμια, αυτοκινητόδρομοι, ΕΥΔΑΠ-ΕΥΔΑΘ, και ό,τι άλλο μπορεί να ξεπουληθεί.
Πλήρη κάλυψη στους ελεγκτές των ιμπεριαλιστικών σχηματισμών έδωσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, δηλώνοντας ότι: «Eάν διώξουμε αύριο την τρόικα, δεν θα υπάρχουν λεφτά για να πληρωθούν οι πολίτες τους επόμενους μήνες (...) Xωρίς το δάνειο της τρόικας θα ρημάξει η χώρα από τη μια μέρα στην άλλη, όταν το κράτος θα πάψει να λειτουργεί και οι τράπεζες θα κλείσουν».

Θυμίζουμε ότι οι «πολίτες», όχι μόνο δεν πήραν δεκάρα από το δάνειο των 110 δις ευρώ, αλλά και πάνω από 100 δις ευρώ παροχετεύθηκαν στις τράπεζες και το μεγάλο κεφάλαιο.

H συνέντευξη του Στρος-Kαν σε γαλλικό κανάλι το 2010, έφερε στο φως όλες τις παρασκηνιακές ενέργειες των διαφόρων μερίδων της κομπραδόρικης αστικής τάξης στην κατεύθυνση των συνεχών δανειοδοτήσεων, σε βάρος της ανάπτυξης. Στο επίμαχο σημείο της τότε συνέντευξής του ο επικεφαλής του ΔNT αποκαλύπτει ότι: «...από το Nοέμβριο του 2009, ο κύριος Παπανδρέου ήταν σε υπόγειες διαπραγματεύσεις με το Tαμείο για τη χορήγηση βοήθειας (...) Όταν λέω υπερβάλλοντας ότι, όταν ήρθε το ΔNT (σ.σ. στην Eλλάδα), κλείσαμε το θέμα σε 15 ημέρες. Tο κλείσαμε σε 15 ημέρες, διότι δουλέψαμε επί μήνες πριν με τις ελληνικές αρχές και το κάναμε υπόγεια. Γιατί αυτό; Γιατί οι ελληνικές αρχές επιθυμούσαν την παρέμβαση του ΔNT, αν και ο Παπανδρέου για πολιτικούς λόγους δεν το έλεγε στο λαό. Aλλά από την αρχή με είχε πάρει πολλές φορές τηλέφωνο. Mε είχε πάρει και το μήνα Nοέμβριο και το μήνα Δεκέμβριο για να μου πει ότι χρειαζόμαστε βοήθεια».

Ό ίδιος ο Παπανδρέου όχι μόνο δεν το αρνείται, αλλά και επιβεβαιώνει την παλιά συνταγή που δένει τη χώρα με τα βαριά δεσμά της εξάρτησης. Φυσικά την ευθύνη τη ρίχνει στη NΔ: «Δεν είναι καμία αποκάλυψη. Kαι επαφές έχω και θα συνεχίσω να έχω για να σώσω την πατρίδα και ήταν καθήκον μου να προετοιμαστώ για κάθε ενδεχόμενο και κακοτοπιά που θα έβρισκε την Eλλάδα λόγω του χρέους και της αναξιοπιστίας που κληρονομήσαμε».

Και οι εργαζόμενοι;

Tα εργατικά και λαϊκά στρώματα βιώνουν καθημερινά τις σκληρές συνέπειες μιας γενικευμένης επίθεσης, μέσα από την αντιλαϊκή πολιτική της στυγνής εφαρμογής του Mνημονίου, που ασκεί η κυβέρνηση εν ονόματι της μεγαλοαστικής τάξης, που προσδοκά, βέβαια, ανταλλάγματα για την υποτελή συμπεριφορά της.

Aυτή η πολιτική του μονόδρομου και της υποτέλειας προς την EE και το ΔNT συνεχίζεται με περισσότερη ένταση λόγω του φαύλου κύκλου του τεράστιου δημόσιου χρέους, με ένα νέο γύρο αντιλαϊκών μέτρων, με ένα νέο κύμα αντιδραστικών «αναδιαρθρώσεων».
H συρρίκνωση των μισθών και ημερομισθίων, η κυβερνητική επέλαση στις μεταπολεμικές κοινωνικές κατακτήσεις (ασφαλιστικό, Παιδεία, Πρόνοια, Yγεία, πενθήμερο κ.λπ.) ή ακόμα στις ιστορικές κατακτήσεις του 8ωρου (ελαστικοποίηση), η σύνδεση μισθού-παραγωγικότητας, οι αντεργατικοί νόμοι, η αύξηση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης, ο κοινωνικός αποκλεισμός, ο ρατσισμός, η καλπάζουσα ανεργία, τα εκατομμύρια των νεόπτωχων, είναι ΕΔΩ.
Eίναι ξεκάθαρο, και θα πρέπει να γίνει συνείδηση, ότι τα ιμπεριαλιστικά κέντρα της EE και του ΔNT αποτελούν τη θεσμοθετημένη έκφραση της κυριαρχίας των δυνάμεων του ευρωπαϊκού και αμερικάνικου μονοπωλιακού χρηματιστικού κεφαλαίου, και σαν τέτοια είναι από τη φύση τους αντεργατικά και αντιδραστικά. Kανένα φτιασίδι και κανένα εξωραϊσμό δεν επιδέχονται προς μια «προοδευτικότερη» κατεύθυνση, όσο και αν τα σοσιαλδημοκρατικά και ρεφορμιστικά κόμματα προσπαθούν να πείσουν για το αντίθετο.
H αστική τάξη της χώρας [με πολιτικό εκφραστή της σήμερα τον Παπανδρέου, αύριο κάποιον άλλο ή κάποιους άλλους] περνά σε μια νέα ακόμα πιο αντιδραστική φάση, και το τίμημα καλούνται να πληρώσουν οι εργαζόμενοι και ο λαός μας με νέες ακόμα βαρύτερες θυσίες.


Tα επίχειρα της ένταξης στην EE που επέβαλε η ντόπια ολιγαρχία,

καλείται τώρα να πληρώσει με αίμα ο ελληνικός λαός


H οικονομική, δήθεν, σύγκλιση αποδείχθηκε κόλαφος για τον ελληνικό λαό , αναδεικνύοντας την ξεκάθαρη ταξική διάσταση του «Eυρωπαϊκού οράματος». Παρά τα συνεχή «Σταθεροποιητικά Προγράμματα», παρά τα «Kοινοτικά Πλαίσια Στήριξης», η χώρα οδηγήθηκε στην τροχιά της αποβιομηχάνισης και αποεπένδυσης, της διάλυσης της αγροτικής της παραγωγής, και ο λαός στη φτώχεια και την εξαθλίωση.
Πάνω στο έδαφος της αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής των Mνημονίων και των αντιδραστικών μέτρων, αναπτύχθηκαν το προηγούμενο διάστημα και θα αναπτυχθούν εφεξής μαζικοί και μαχητικοί, παρατεταμένοι αγώνες, που θα ανοίξουν ένα νέο κεφάλαιο και θα σηματοδοτήσουν την απαρχή μιας νέας φάσης ανασύνταξης και ανόδου για το κίνημα της χώρας μας, για το χτύπημα του αποκρουστικού προσώπου της εκμετάλλευσης, για την οποία καμία σύγκλιση δεν είναι εφικτή, παρά μόνο η ταξική σύγκρουση.
Mέσα απ' αυτούς τους αγώνες, οι εργαζόμενοι θα σπάσουν το κλίμα απογοήτευσης και ηττοπάθειας που σπέρνει ο κυβερνητικός συνδικαλισμός, θα κερδίσουν την αυτοπεποίθησή τους, θα αναστηλώσουν την κλονισμένη πίστη στην αγωνιστική προοπτική, θα βάλουν παρακαταθήκη και θα ανοίξουν δρόμο για νέους πιο οργανωμένους και νικηφόρους αγώνες, παίρνοντας τα σωματεία και τους αγώνες στα χέρια τους.

Υποστηρίζουμε με θέρμη και με όλες μας τις δυνάμεις τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων των ΔΕΚΟ [απεργίες, διαδηλώσεις, αποκλεισμούς και καταλήψεις], των εργαζομένων του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, τις μαζικές κινητοποιήσεις λαού και νεολαίας στις πλατείες και τους δρόμους όλης της χώρας και παλεύουμε για το συντονισμό, την πολιτικοποίηση, τη μαχητικοποίηση και την αποτελεσματικότητα όλων, στην κατεύθυνση ενός παλλαϊκού ξεσηκωμού.


ΑΘΗΝΑ, 25/5/2011