Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

Ν.ΠΟΥΛΑΝΤΖΑΣ : ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ Η ΤΡΙΤΗ ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ, Εκδ. ΘΕΜΕΛΙΟ , ΑΘΗΝΑ


 Ν.ΠΟΥΛΑΝΤΖΑΣ : ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ  Η ΤΡΙΤΗ ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ, Εκδ. ΘΕΜΕΛΙΟ , ΑΘΗΝΑ 

 Μια κορυφαία μαρξιστική ανάλυση για τον κοινωνικό και πολιτικό χαρακτήρα του φασισμού, τη σχέση του με την οικονιμική και πολιτική κρίση. Η ανάγνωση του βιβλίου είναι αναγκαία και επίκαιρη στη σημερινή συγκυρία.

 

http://www.scribd.com/doc/73513463/%CE%A6%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%94%CE%B9%CE%BA%CF%84%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CE%9D-%CE%A0%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%AC%CF%82

Σάββατο 26 Μαΐου 2012

Παρ' όλα αυτά ψήφο στην Αριστερά, Του Ευτύχη Μπιτσάκη

Σάββατο, 26 Μαΐου 2012

Παρ' όλα αυτά ψήφο στην Αριστερά

Του Ευτύχη Μπιτσάκη - "Δρόμος της Αριστεράς"

Η ελπίδα για έξοδο από την κρίση, το πρόγραμμα και η διαλεκτική στρατηγικής και τακτικής. 

Το «αόρατο χέρι της Αγοράς», οδηγημένο από τα δόγματα του «νεοφιλελευθερισμού», προκάλεσε τη σημερινή παγκόσμια κρίση.
Η Ελλάδα ήταν ένας από τους «αδύναμους κρίκους». Εντούτοις, η κρίση ήταν δυνατόν να αντιμετωπιστεί με αξιοποίηση εγχώριων πηγών. (Βλ. σχετικό άρθρο μου, Ουτοπία, τ. 95, 2011). Αλλά ο Παπανδρέου, οι συν αυτώ και οι μετά απ' αυτόν, δεν θέλησαν: παρέδωσαν αμαχητί τη χώρα στα όρνεα του ΔΝΤ. Αναίσθητοι, θρασείς και ανήθικοι, τολμούν τώρα να ισχυρίζονται ότι θα σώσουν την Ελλάδα! Απειλούν και υβρίζουν.


Την ίδια στιγμή επιχειρούν να ανασυγκροτήσουν το αστικό μπλοκ εξουσίας: την υποτελειακή Δεξιά! Μιλάν για τέλος της «μεταπολίτευσης». Αλλη διαστροφή εννοιών: Κανένα τέλος και καμιά μεταπολίτευση. Πρόκειται για τη χρεοκοπία της χώρας, και την αντίστοιχη χρεωκοπία των αστικών κομμάτων: Οικονομική κρίση, κρίση εξουσίας, άνοδος της Αριστεράς. Αφύπνιση και κίνηση του λαϊκού παράγοντα. Μιλούσαμε για εργασιακό μεσαίωνα. Αλλά τον Μεσαίωνα υπήρχε σχετική σιγουριά: συντεχνίες, κοινοτική γη, αγρότες ελεύθεροι παραγωγοί. Ο Μεσαίωνας προετοίμασε την Αναγέννηση και μ' αυτή, την προλεταριοποίηση των αγροτικών πληθυσμών.

Και σήμερα; Κατακτήσεις αιώνων πρέπει να ακυρωθούν. Ειδικά σε μας: Οι Έλληνες πρέπει να μετατραπούν σε εξουθενωμένο, ταπεινωμένο, ανέστιο λαό, με σκυμμένο κεφάλι. Υπάρχει ελπίδα; Η μόνη δύναμη η οποία μπορεί να αγωνιστεί για έξοδο από την κρίση και για την προοδευτική ανασυγκρότηση της χώρας είναι η Αριστερά. Ποια Αριστερά; Και με ποιο πρόγραμμα; Με ποια διαλεκτική της στρατηγικής και της τακτικής; Το ΚΚΕ συνεχίζει το μοναχικό του δρόμο. Ο πολυφασικός ΣΥΡΙΖΑ ξεπέρασε τη νεκρή πλέον ιδεολογία του Ευρωκομμουνισμού, αλλά δεν έχει επεξεργαστεί μια συγκεκριμένη στρατηγική απέναντι στην Ευρώπη του Κεφαλαίου. Η έννοια «Ευρώπη των Λαών» είναι ψευδοέννοια: δεν επιστρέφει στη γη του συγκεκριμένου. Ως προς την «εξωκοινοβουλευτική» Αριστερά: Κράτησε την ταξική της όραση αυτά τα χρόνια της καταστροφής. Μετέχει στους κοινωνικούς αγώνες. Όμως, δεν κατόρθωσε να υπερβεί τις καταγωγικές αγκυλώσεις της.

Λοιπόν; «Ενότητα μέσα στη διαφορά» (Λένιν). Η σημερινή κρίση αποτελεί μια ιστορική ευκαιρία για την Αριστερά. Αλλά, πολυδιασπασμένη, θα βρει τη δύναμη να υπερβεί τον σημερινό εαυτό της; Η δική μας Αριστερά καταφέρνει να κερδίζει τις μάχες και ναχάνειτον πόλεμο: 1944,1974. Και σήμερα; Το ΚΚΕ, χωρίς στρατηγική, χωρίς πολιτική συμμαχιών, μόνο, άσπιλο και αμόλυντο, ονειρεύεται ένα άλμα στο κενό: από το σήμερα, στη λαϊκή οικονομία και εξουσία. Επανάσταση, λοιπόν, χωρίς συμμάχους, με στόχο δύο ψευδοέννοιες: λαϊκή οικονομία και λαϊκή εξουσία. Φυσικά ακούγεται και η λέξη σοσιαλισμός, αλλά κάτι, σαν «τον σσοσιαλισμό που γνωρίσαμε».

 Ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει μια ενωτική πολιτική χωρίς επεξεργασμένη στρατηγική και χωρίς μια ριζική τομή από τη σοσιαλδημοκρατική παράδοση. Η ανένδοτη στάση της «εξωκοινοβουλευτικής» Αριστεράς είναι άξια σεβασμού, αλλά επικαλούμενη συνεχώς την «ανατροπή, την επανάσταση και την κομμουνιστική απελευθέρωση» δεν κάνει πολιτική. Δεν γίνεται δημιουργός γεγονότων. Δεν συμβάλλει στο ξεπέρασμα του σημερινού κατακερματισμού.

Λοιπόν; Ας θυμηθούμε τον Μάρξ, τον Λένιν, τον Γκράμσι, τη θεωρητική και πρακτική παράδοση της οργανικής συσχέτισης της στρατηγικής με την τακτική: επιμονή στο συγκεκριμένο στρατηγικό στόχο (στην περίπτωσή μας, στον σοσιαλισμό) και ευλυγισία στην κοινή δράση, στις ουσιαστικότερες συγκλίσεις, στην κατάκτηση της οργανικής ενότητας της Αριστεράς, η οποία δεν θα αποκλείει την ποιοτική πολυμορφία.

Τι έλεγε ο Λένιν: Συνεργαστείτε σε ένα, σε δύο, σε τρία σημεία. Συνεργαστείτε μ' αυτούς που θα σας εγκαταλείψουν στην πορεία. Συνεργαστείτε με τους ρεφορμιστές. Συνεργασίες στις «κορυφές», σε αντιστοιχία με την κίνηση των μαζών. Ακόμα: Ας θυμηθούμε τις γκραμσιανές έννοιες της πολιτικής, ιδεολογικής, πολιτισμικής και ηθικής ηγεμονίας ή το κλασικό απόφθεγμα: χωρίς επαναστατική θεωρία η επαναστατική πράξη είναι τυφλή.

Τί κάνουμε λοιπόν; Πρώτος, άμεσος, και δυνάμει εφικτός στόχος: Μέτρα για να αποφύγουμε τη μαζική πείνα και την εξαθλίωση. Καταγγελία της δανειακής σύμβασης. Στάση πληρωμών. Εκδίωξη της Τρόικας.
Ποιος όμως θα τα κάνει αυτά; Μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Το σύνθημα είναι καλό και απέδωσε προ ημερών. Όμως: Το υπηρετικό προσωπικό της αστικής τάξης είχε βρει προσωρινή λύση και τώρα προετοιμάζει τη δεξιά - υποτελειακή ανασυγκρότησή του. Λένε: Αν δεν σκύψουμε το κεφάλι, «θα μας διώξουν». Θα μας διώξουν; Το πρόβλημα δεν είναι η Ελλάδα. Η «Ευρώπη» είναι το πρόβλημα. Συνεπώς: Σήμερα, το ελάχιστο εφικτό, δηλαδή η κοινή δράση της Αριστεράς να αποτελέσει ισχυρό ανάχωμα στην καταστροφική πολιτική των κομμάτων της υποτέλειας.

Σταματάμε στο ελάχιστο; Προφανώς όχι! Την ίδια στιγμή επιχειρούμε την οργανωτική, ιδεολογική και πολιτική ανασυγκρότηση της Αριστεράς, ώστε, μαζί με την ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος, να διεκδικήσει ρεαλιστικά την εξουσία. Εξουσία μέσα ή έξω από την Ε.Ε.; Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Ούτε οι «ευρωπαϊστές», ούτε οι αντίθετοι, έχουν, επί του παρόντος, επιστημονικά και πολιτικά συγκεκριμένη απάντηση. Ας αφήσουν λοιπόν οι καθοδηγητές μας τις κλειστές συναντήσεις και την ανταλλαγή επιστολών, και ας ξεκινήσουν έναν ανοιχτό διάλογο μπροστά στο λαό και με το λαό, γι' αυτόν τον ενδιάμεσο στόχο.

Δηλαδή: Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης της τεχνολογίας και της οικονομίας, είναι η οικονομία μας βιώσιμη έξω από την Ε.Ε.; Γενικότερα: με τη διάλυση της Ε.Ε. του Κεφαλαίου, επιστρέφουμε στην ιστορικά ξεπερασμένη μορφή τους'Εθνους-Κράτους; Μήπως λοιπόν η Αριστερά πρέπει να θέσει έναν ευρύτερο στόχο, σύμφωνο με το κλασικό: «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε»; Μήπως η ανάπτυξη και ο συντονισμός του εργατικού και του κομμουνιστικού ευρωπαϊκού κινήματος πρέπει να θέσει ως στρατηγικό σχέδιο τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες της Ευρώπης;

Τούτη τη στιγμή: Κοινή δράση, ανοιχτό διάλογο, θεωρητική και οργανωτική σύγκλιση των δυνάμεων της Αριστεράς με στόχο την ανασυγκρότηση της οικονομίας μέσα από μια ενιαία επαναστατική διαδικασία με τελικό στόχο τον σοσιαλισμό.

Ας είμαστε προσγειωμένοι: Η κρίση δεν οδηγεί νομοτελειακά στην επανάσταση. Στη χώρα μας έχει ήδη αναπτυχθεί ένας αντιδραστικός εθνικισμός, ένας τυφλός ρατσισμός και ένα ρεύμα νεοναζιστικό. Πώς θα αντιπαλέψουμε αυτές τις τάσεις; Έχοντας ως βασική αρχή έναν υγιή διεθνικό πατριωτισμό. Η Αριστερά, εξ ορισμού πατριωτική, δεν μπόρεσε σε κρίσιμες στιγμές να συνδυάσει διαλεκτικά το ταξικό με το εθνικό.

Στην κατοχή, το εθνικό επικάλυψε το ταξικό. Σήμερα πολλοί μιλούν για νέα κατοχή και για νέο ΕAM. Αλλά η βασική, θεμελιακή αντίθεση σήμερα είναι η αντίθεση εργασίας και κεφαλαίου. Το εθνικό αναδύεται ως παράγωγη αντίθεση, εξαιτίας της υποτελειακής και προδοτικής πολιτικής των αστών. Ας μην υποτιμήσουμε συνεπώς το εθνικό. Ας μην αφήσουμε τον πατριωτισμό, λάφυρο στην αντιδραστική ιδεολογία:

Ο Παπαδήμος χτες και ίσως ο Σαμαράς αύριο, δεν δρουν «ως εντολοδόχοι των ξένων». Είναι, πριν απ' όλα, εντολοδόχοι της εγχώριας αστικής τάξης. Οι ξένοι καλούνται κάθε φορά να υπηρετήσουν, μαζί με τα δικά τους, και τα συμφέροντα του εγχώριου κεφαλαίου το οποίο, αν και «εγχώριο», δεν έχει ούτε πατρίδα, ούτε πατριωτισμό, ούτε ηθική.
Και στην 17η Ιουνίου; Ούτε αποχή, ούτε λευκό. Κριτική, αγωνιστική ψήφο στην Αριστερά. Ο πόλεμος θα συνεχιστεί.

ΣΥΡΙΖΑ : Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ

http://aristeroblog.gr/node/787

Γιώργος Ρούσης
Το τελευταίο διάστημα, πέρα από την απολύτως δικαιολογημένη αντίδραση όσων με απαράδεκτο τρόπο αντιμετωπίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως την άλλη όψη του νομίσματος του μαύρου μετώπου, αναπτύσσεται μια όλο και πιο έντονη επιθετικότητα ενάντια σε όσους τολμούν να του ασκήσουν κριτική από τα αριστερά.
Αυτή στοχεύει όλους εκείνους, πρόσωπα ή συνιστώσες της ριζοσπαστικής αριστεράς , που υποστηρίζουν ότι οι προτάσεις του είναι ανεπαρκείς για μια φιλολαϊκή έξοδο από την κρίση, και τούτο διότι κινούνται εντός των τειχών του οικοδομήματος μέσα στο οποία δημιουργήθηκε η κρίση.
Μάλιστα το βασικό επιχείρημα αυτής της κριτικής είναι ότι οι εξ’ αριστερών επικριτές του ΣΥΡΙΖΑ, κουβαλούν νερό στο μύλο των μνημονιακών δυνάμεων, γιατί φοβίζουν τον κόσμο ο οποίος χρεώνει και στον ΣΥΡΙΖΑ τις «εξτρεμιστικές» τους απόψεις, και έτσι τον αποδυναμώνει εκλογικά, τη στιγμή που η μάχη ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι θα κριθεί οριακά.
Έτσι λοιπόν κάθε αναφορά σε έξοδο από το ευρώ, -τη στιγμή που οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι οδεύουν προς πολλές ευρωζώνες - ή σε ρήξη με την ΕΕ, πολύ περισσότερο η αναφορά σε αντικαπιταλιστικά –αντιμπεριαλιστικά μέτρα, και βεβαίως η αναφορά σε όρους όπως καπιταλισμός (ως υπαίτιος της παγκόσμιας κρίσης ) ή σοσιαλισμός (ως προοπτική), αποφεύγονται επιμελώς.
Ταυτόχρονα ουδείς από τους κριτικούς της αριστερής κριτικής δεν έχει αρθρώσει μια λέξη για να αποδείξει ότι δεν πρόκειται ο ΣΥΡΙΖΑ να εξελιχθεί σε νέο αριστερό ανάχωμα του συστήματος , κάτι που είναι σαφές ότι επιδιώκει τόσο η ντόπια αστική τάξη, όσο και οι ξένοι δυνάστες μας.
Έτσι, και μάλιστα όχι από κυβερνητική θέση , απέναντι στις πιέσεις των ξένων , την τρομολαγνεία και τον πιο χυδαίο αντικομμουνισμό του Σαμαρά, ο ΣΥΡΙΖΑ υπογράφει πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης σε ευρώ, ΕΕ, και υπόσχεται ότι πασχίζει για την «ευρωπαϊκή κοινωνική συνοχή».
Παράλληλα:
- δεν θεωρεί σκόπιμο να προβεί σε καμιά αυτοκριτική για παρελθούσες αμαρτίες, τύπου υπερψήφισης του Μάαστριχτ, ή για πιο πρόσφατες μικρότερες νοθείες όπως πχ η συμμετοχή νυν βουλευτών και άλλων στελεχών του στις εκλογές για τα όργανα των ΑΕΙ με βάση το νόμο Διαμαντοπούλου ,
- αμβλύνει σε καθημερινή σχεδόν βάση τις αρχικές του τοποθετήσεις, πόσω μάλλον τις προγραμματικές δεσμεύσεις του,
-εξοβελίζει από το λεξιλόγιο του τον όρο καταγγελία,
-απευθύνεται στην καθεστωτική ΔΗΜΑΡ για σχηματισμό κυβέρνησης και αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο αυτή να λειτουργήσει με την ανοχή των πιο συντηρητικών δυνάμεων,
-νεκρανασταίνει τον καταδικασμένο στη λαϊκή συνείδηση Αρσένη και τον προτείνει για υπηρεσιακό πρωθυπουργό,
-προβάλλει όλο και περισσότερο τα πιο δεξιά στελέχη του, ενώ τα αριστερά του όλο και πιότερο αυτολογοκρίνονται,
-εναγκαλίζεται με τέως συμβούλους των Τσοχατζόπουλου και Γ. Παπανδρέου,
-προαναγγέλλει το μετασχηματισμό του σε νέα μεγάλη δημοκρατική παράταξη,
-φαντασιώνεται ότι θα αλλάξει τους συσχετισμούς στην Ευρώπη σε συμμαχία με τους υποστηριχτές του Ολάντ, τη στιγμή που ο ίδιος καλεί την Ελλάδα να εκπληρώσει όλες τις υποχρεώσεις της.
Μια τέτοια στάση όμως, δεν μπορεί παρά να γεννήσει τον ακόλουθο προβληματισμό στον καλοπροαίρετο αριστερό που έχει τη πολιτική διαύγεια να τον απασχολεί κι’ ένα βήμα παραπέρα από το ντέρμπυ των εκλογών.
Έστω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατορθώνει να σχηματίσει κυβέρνηση με τη συνεργασία άλλων δυνάμεων όπως η ΔΗΜΑΡ. Το βέβαιο είναι ότι αυτή η κυβέρνηση είναι αδύνατον να κοντράρει έστω και κατ’ ελάχιστο το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο, κάτι απαραίτητο αν θέλει να πάρει τα όποια φιλολαϊκά μέτρα, δίχως τη στήριξη ενός ισχυρού λαϊκού κινήματος. Όταν όμως στο όνομα της απόσπασης μιας ψήφου πίσω από το παραβάν, η ριζοσπαστικοποίηση αυτού του κινήματος σε αντικαπιταλιστική, αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση , αντί να προωθείται, γίνεται προσπάθεια να μετριαστεί, ή ακόμη χειρότερα όταν θεωρείται ότι θα φοβίσουμε το λαό αν ορίσουμε με σαφήνεια ποιοι είναι οι στόχοι και οι αντίπαλοι του, τότε με μαθηματική ακρίβεια το παιγνίδι της επόμενης μέρας έχει χαθεί.
Ακόμη λοιπόν και αυτή η οπορτουνιστική, επιφανειακή και κοντόφθαλμη κριτική της αριστερής κριτικής στον ΣΥΡΙΖΑ, αποτελεί ένα επιπρόσθετο λόγο άσκησης της, ένας επιπρόσθετο λόγο για να καταδειχτεί ότι αυτή, όχι μόνον δεν βλάπτει τα λαϊκά συμφέροντα, αλλά τα ενισχύει.
Από την ίδια οπτική γωνία και η ψήφος σε ριζοσπαστικές δυνάμεις όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όχι μόνον δεν είναι χαμένη ψήφος, όπως διατείνονται όσοι πρόσφατα ενστερνιστήκαν αυτό το κλασικό επιχείρημα του δικομματισμού, άλλα είναι μια άλλη ποιοτικά ψήφος που σε βάθος χρόνου, και όχι μόνον εκλογικά, ενισχύει το ριζοσπαστισμό και αποδυναμώνει την προσπάθεια διαμόρφωσης μιας ενσωματώσιμης αριστεράς .
Το βέβαιο είναι ότι αν ευοδωθεί αυτή η προσπάθεια, αυτό θα είναι αρνητικό και όσοι αναμένουν κάτι τέτοιο για να δικαιωθούν θα πρέπει να γνωρίζουν ότι μια ήττα μιας κυβέρνησης υπό τον ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από τη δικαίωση τους, θα χρεωθεί στη σύμπασα αριστερά, και το πιο σημαντικό είναι ότι θα οδηγήσει σε βαθειά απογοήτευση όλο αυτόν τον κόσμο που μέσα στο μαύρο σκοτάδι, είδε στον ΣΥΡΙΖΑ κάποια αχτίδα φωτός.
Γι’ αυτό και πρέπει να πασχίσουμε να διασώσουμε και να ενισχύσουμε τον αριστερό ριζοσπαστισμό, μόνο ικανό να διαφυλάξει αυτήν την ελπίδα και να μετατρέψει το όνειρο σε πραγματικότητα, μόνο ικανό να συγκρατήσει το τσουνάμι της απογοήτευσης, που θα προκληθεί κατά την απευκταία αλλά λίαν πιθανή περίπτωση, που ο ΣΥΡΙΖΑ θα ενσωματωθεί και το ΚΚΕ θα καταβαραθρωθεί.                                                                                  
(άρθρο στο ΠΟΝΤΙΚΙ

Alain Badiou, "Είναι δίκαιο να εξεγείρεσαι ενάντια στους αντιδραστικούς"



Alain Badiou, "Είναι δίκαιο να εξεγείρεσαι ενάντια στους αντιδραστικούς"


Alain Badiou, "Είναι δίκαιο να εξεγείρεσαι ενάντια στους αντιδραστικούς" (symvanta.blogspot.com)

 

Πρώϊμος, πρόδηλα μαοϊστικός Badiou από τα symvanta.blogspot.com:

Μετάφραση του 1ου κεφαλαίου από το έργο του Αλαίν Μπαντιού Η Θεωρία της Αντίφασης (Παρίσι: Maspero, 1975). Από τα Γαλλικά η μετάφραση είναι του Alberto Toscano, δημοσιεύτηκε το 2005 στο Αγγλικό θεωρητικό περιοδικό Positions (Duke University Press).


Είμαστε οικείοι με το σύνθημα του Μάο Τσετούνγκ : "O Μαρξισμός περιλαμβάνει πολλές αρχές, αλλά σε τελική ανάλυση όλες μπορούν να συνοψιστούν σε μία πρόταση: είναι δίκαιο να εξεγείρεσαι ενάντια στους αντιδραστικούς". Αυτή η φράση, που εμφανίζεται τόσο απλή, είναι την ίδια στιγμή μάλλον μυστήρια: Πως γίνεται κατανοητό το τεράστιο θεωρητικό εγχείρημα του Μάρξ, με τις αδιάκοπες και με ακρίβεια επαναδουλεμένες και ανασχηματισμένες αναλύσεις, να συγκεντρώνεται σε ένα αξίωμα: "Είναι δίκαιο να εξεγείρεσαι ενάντια στους αντιδραστικούς"; Και τι είναι αυτό το αξίωμα; Έχουμε να κάνουμε με μια παρατήρηση, που συνοψίζει την Μαρξιστική ανάλυση των αντικειμενικών αντιθέσεων, την αναπόφευκτη αντιπαράθεση επανάστασης και αντεπανάστασης; Είναι μια ντιρεκτίβα προσανατολισμένη στην υποκειμενική κινητοποίηση των επαναστατικών δυνάμεων; Είναι η Μαρξιστική αλήθεια η ακόλουθη: όποιος εξεγείρεται, έχει δίκιο; [1] H μάλλον: ο καθένας πρέπει να εξεγείρεται; Και τα δυο ίσως, και ακόμα περισσότερο η σπειροειδής κίνηση από το ένα στο άλλο, η πραγματική εξέγερση (αντικειμενική δύναμη) εμπλουτισμένη και επιστρεφόμενη στον εαυτό της στην συνείδηση του δικαίου της ή του λόγου της (υποκειμενική δύναμη).

Α. Πράξη, Θεωρία, Γνώση

Έδώ κρατάμε ήδη κάτι ουσιαστικό: κάθε Μαρξιστική διατύπωση είναι- σε μια ενιαία κ διαιρεμένη κίνηση- παρατήρηση και ντιρεκτίβα. Σαν συμπύκνωση της πραγματικής πράξης, εξισώνει την κίνηση της με σκοπό να επιστρέψει σε αυτήν. Εφόσον, όλα όσα σχεδιάζει υπάρχουν μόνο από το γίγνεσθαι της, ισότιμα, η θεωρία ως γνώση αυτού που έχει υπάρξει μόνο από την κίνηση προς αυτό που είναι η θεωρία. Κάθε γνώση είναι προσανατολισμός, κάθε περιγραφή είναι ένας ορισμός.

Η πρόταση "είναι δίκαιο να εξεγείρεσαι ενάντια στους αντιδραστικούς", το μαρτυρά αυτό περισσότερο από κάθε άλλη. Σε αυτή βρίσκουμε να εκφράζεται το γεγονός ότι ο Μαρξισμός, προτού είναι μια ολοκληρωμένη επιστήμη του κοινωνικού σχηματισμού, είναι το απόσταγμα αυτού που απαιτεί η εξέγερση: να την θεωρεί δίκαιη, να της αποδίδει το λόγο. Ο Μαρξισμός είναι μαζί επιλογή πλευράς και η συστηματοποίηση μίας αγωνιστικής εμπειρίας. Η ύπαρξη μιας επιστήμης των κοινωνικών σχηματισμών δεν έχει κανένα ενδιαφέρον για τις μάζες εάν δεν αντανακλά και συγκεντρώνει την πραγματική επαναστατική τους κίνηση. Ο Μαρξισμός πρέπει να συλλαμβάνεται ως η συσσωρεμένη γνώση των λαϊκών επαναστάσεων, του λόγου που ενέχουν αυτές, της σταθεροποίησης και της απαρίθμησης των στόχων τους. Η πρόταση του Μάο τοποθετεί ξεκάθαρα την εξέγερση ως τον πρωταρχικό τόπο των ορθών ιδεών, και τους αντιδραστικούς σαν αυτούς των οποίων η καταστροφή νομιμοποιείται από την θεωρία. Η πρόταση του Μάο τοποθετεί την Μαρξιστική αλήθεια εντός της ενότητας θεωρίας και πράξης. Η Μαρξιστική αλήθεια είναι αυτή από όπου η εξέγερση παίρνει το δίκιο της, το λόγο της να κατεδαφίσει τον εχθρό. Αποκηρύσσει κάθε ισότητα στο πρόσωπο της αλήθειας. Με μια ενιαία κίνηση, που είναι η γνώση στην ειδική της διαίρεση σε περιγραφή και ντιρεκτίβα, κρίνει, αναγγέλλει την ετυμηγορία και βυθίζεται μέσα στην εκτέλεση της. Οι εξεγερμένοι κατέχουν γνώση, σύμφωνα με την προαναφερόμενη ουσιαστική κίνηση τους, την δύναμη και το καθήκον τους: να εκμηδενίσουν τους αντιδραστικούς. Το Κεφάλαιο του Μάρξ δεν λέει κάτι διαφορετικό: οι προλετάριοι έχουν δίκιο να ανατρέψουν βίαια τους καπιταλιστές.

Η Μαρξιστική αλήθεια δεν είναι μια κατευναστική αλήθεια. Είναι, προς και για τον εαυτό της, δικτατορία και, αν χρειαστεί, τρόμος.

Η πρόταση του Μάο μας θυμίζει πως, για ένα Μαρξιστή, ο κρίκος από την θεωρία στην πράξη (από το λόγο στην εξέγερση) είναι ένας εσωτερικός όρος της ίδιας της θεωρίας, επειδή η αλήθεια είναι ένα πραγματικό προτσές, είναι εξέγερση ενάντια στους αντιδραστικούς. Υπάρχει σκληρότερα μια πιο αληθινή και περισσότερο βαθιά διατύπωση στον Χέγκελ από την ακόλουθη: "Η απόλυτη Ιδέα είναι, όπως εκδηλώνεται , η ταυτότητα της θεωρητικής Ιδέας και της πρακτικής Ιδέας, από τις οποίες κάθε μια δι’εαυτήν είναι ακόμα μονόπλευρη"
(Χέγκελ, Επιστήμη της Λογικής).

Για τον Χέγκελ, η απόλυτη αλήθεια είναι η αντιθετική ενότητα της θεωρίας και της πράξης. Είναι η αδιάκοπη και διαιρεμένη διαδικασία του είναι και της πράξης. Ο Λένιν το χαιρετίζει αυτό με ενθουσιασμό : "Η ενότητα της θεωρητικής ιδέας ( της γνώσης) και της πράξης- αυτό σημείωσε καλά (Ν.Β)-και αυτή η ενότητα ακριβώς εντός της θεωρίας της γνώσης, σαν αποτέλεσμα πετυχαίνουν την απόλυτη ιδέα". ( Λένιν, Φιλοσοφικά Τετράδια).

Ας διαβάσουμε αυτή την πρόταση πολύ προσεκτικά, αφού, αξιοσημείωτα διαιρεί την λέξη "γνώση" στα δυο. Αυτό είναι ένα κρίσιμο σημείο, στο οποίο θα επιστρέφουμε συχνά: η γνώση, σαν θεωρία, είναι(διαλεκτικά) αντίθετη στην πράξη. Η θεωρία και η πράξη σχηματίζουν μια ενότητα, που σημαίνει, για την διαλεκτική, μια ενότητα των αντιθέτων. Όμως αυτή η αντίθεση γνώσης (θεωρία)/πράξης είναι τελικά το κύριο αντικείμενο της θεωρίας της γνώσης. Με άλλα λόγια, η εσωτερική φύση του προτσές της γνώσης αποτελείται από την αντίθεση θεωρίας/πράξης. Ή ξανά, η πράξη, που ως τέτοια είναι διαλεκτικά αντίθετη με την γνώση( ως θεωρία), είναι παρόλα αυτά ένα αναπόσπαστο κομμάτι της γνώσης δια μέσω του προτσές.

Σε όλα τα Μαρξιστικά κείμενα αντιμετωπίζουμε αυτό το σχίσμα, αυτήν την διπλή εμφάνιση της λέξης "γνώση", υποδεικνύοντας είτε την θεωρία στον διαλεκτικό της συσχετισμό με την πράξη ή το συνολικό προτσές αυτής της διαλεκτικής, δηλαδή, την αντιθετική κίνηση αυτών των δυο όρων, θεωρίας και πράξης. Σύμφωνα με το Μάο στο "Από πού προέρχονται οι ορθές ιδέες": "Συχνά , η ορθή γνώση μπορεί να φτάσει μετά από πολλές επαναλήψεις του προτσές…οδηγώντας από την πράξη στη γνώση και μετά πάλι στην πράξη. Αυτή είναι η Μαρξιστική θεωρία της γνώσης, η διαλεκτική υλιστική θεωρία της γνώσης" (Μάο, Πέντε Φιλοσοφικά Δοκίμια).

Η κίνηση της γνώσης είναι η τροχιά πράξη-γνώση-πράξη, Εδώ η "γνώση" υποδεικνύει ένα από τους όρους μέσα στο προτσές αλλά το προτσές λαμβανόμενο ως όλο, ένα προτσές που τελικά συμπεριλαμβάνει δυο εμφανίσεις της πράξης, την αρχική και την τελική. Για να σταθεροποιήσουμε το λεξιλόγιο μας [2] και να παραμείνουμε εντός της παράδοσης, θα αποκαλέσουμε "θεωρία" τον όρο στην αντίθεση θεωρία/πράξη του οποίου η συνολική κίνηση θα είναι το προτσές της "γνώσης". Θα λέγαμε: Η γνώση είναι το διαλεκτικό προτσές πράξης/θεωρίας.

Στην βάση αυτή μπορούμε να εκθέσουμε την αντιδραστική ψευδαίσθηση που συντηρείται από αυτούς που φαντάζονται πως μπορούν να παρακάμψουν την στρατηγική θέση της πρωτοκαθεδρίας της πράξης. Είναι καθαρό πως οποιοσδήποτε δεν βρίσκεται μέσα στο πραγματικό επαναστατικό κίνημα, οποιοσδήποτε δεν είναι πρακτικά από τα μέσα στην εξέγερση ενάντια στους αντιδραστικούς, δεν γνωρίζει τίποτα, ακόμα και αν θεωρητικολογεί.

Ο Μάο επιβεβαίωσε πράγματι πως στην αντίθεση θεωρία/πράξη, σε μία φάση του πραγματικού προτσές- η θεωρία μπορεί προσωρινά τον κύριο ρόλο: "Εφόσον , σύμφωνα με τα λόγια του Λένιν, "χωρίς επαναστατική θεωρία, δεν υπάρχει επαναστατικό κίνημα", η δημιουργία και διάδοση της επαναστατικής θεωρίας παίζουν τον κύριο, τον αποφασιστικό ρόλο" ( Μάο, Για τις Αντιθέσεις).

Σημαίνει αυτό, πως αυτή τη στιγμή, η θεωρία κατέχει μια εγγενή επαναστατική δυνατότητα , που οι καθαροί "Μαρξιστικοί θεωρητικοί" μπορούν και πρέπει να αναδείξουν; Απολύτως όχι. Σημαίνει πως, στην αντίθεση θεωρίας/πράξης που συγκροτεί το προτσές της γνώσης, η θεωρία είναι η κύρια πλευρά της αντίθεσης, πως η συστηματοποίηση των πρακτικών επαναστατικών εμπειριών είναι αυτό που επιτρέπει σε κάποιον να προοδεύει, πως είναι άχρηστο να συνεχίζεις να συσσωρεύεις ποσοτικά αυτές τις εμπειρίες, να τις επαναλαμβάνεις, επειδή αυτό που είναι στην ατζέντα είναι το ποιοτικό άλμα, η ορθολογική σύνθεση που ακολουθεί αμέσως μετά την εφαρμογή του, που σημαίνει, την επαλήθευση του. Όμως δίχως αυτές τις εμπειρίες, δίχως την οργανωμένη πράξη (γιατί μόνο η οργάνωση επιτρέπει την συγκέντρωση των εμπειριών), δεν υπάρχει συστηματοποίηση, καμία γνώση για τίποτα. Δίχως μια γενικευμένη εφαρμογή δεν υπάρχει έδαφος ελέγχου, καμία επαλήθευση, καμία αλήθεια. Σε αυτήν την περίπτωση η "θεωρία" μπορεί να γεννήσει μόνο ιδεαλιστικές γελοιότητες.

Έτσι επιστρέφουμε στο αρχικό μας σημείο: η πράξη είναι εσωτερική στην ορθολογική κίνηση της αλήθειας. Στην αντίθεση της με την θεωρία, γίνεται μέρος της γνώσης. Είναι αυτή η διαίσθηση που μετρά για την ενθουσιώδη πρόσληψη της Χεγκελιανής αντίληψης για την απόλυτη Ιδέα από τον Λένιν, στο σημείο να κάνει τον Μάρξ μια απλή συνέχεια του Χέγκελ. ("Ο Μάρξ έτσι ακολουθεί άμεσα τον Χέγκελ εισάγοντας το κριτήριο της πράξης μέσα στην θεωρία της γνώσης", Λένιν, Φιλοσοφικά Τετράδια).

Η πρόταση του Μάο δανείζεται την ακρίβεια της από τον ενθουσιασμό του Λένιν.

Είναι το γενικό ιστορικό περιεχόμενο της Χεγκελιανής διαλεκτικής διατύπωσης. Δεν είναι ότι κάθε πράξη εσωτερικά εμπεριέχει την θεωρία, είναι η εξέγερση ενάντια στους αντιδραστικούς. Η θεωρία, στη συνέχεια, δεν νομιμοποιείται εξωτερικά στην πράξη, στην εξέγερση: ενσωματώνεται στην εξέγερση από την μεσολαβημένη απελευθέρωση του λόγου της. Με αυτήν την έννοια, είναι αλήθεια πως αυτή η πρόταση τα λέει όλα, και ότι συνοψίζει την ταξική θέση του Μαρξισμού, τη συγκεκριμένη επαναστατική του σημασία. Όλα ,έξω από το που στέκεται ο καθένας που προσπαθεί να μελετήσει τον Μαρξισμό όχι από την σκοπιά της εξέγερσης αλλά από την σκοπιά της τομής, όχι από την σκοπιά της ιστορίας αλλά από την σκοπιά του συστήματος, όχι από την σκοπιά της πρωτοκαθεδρίας της πράξης αλλά από την πρωτοκαθεδρία της θεωρίας, όχι ως συγκεντρωμένης μορφής της σοφίας του εργαζόμενου λαού αλλά ως απριόρι όρο της.

Β. Οι τρεις έννοιες της λέξης "Λόγος"

Εάν αυτή η πρόταση τα λέει όλα, το κάνει παρόλα αυτά σύμφωνα με την διαλεκτική, που παέι να πει, σύμφωνα με μία απλότητα που διαιρείται η ίδια. Αυτό που συγκεντρώνει και συνιστά αυτή την διαίρεση, ενώ εμφανώς την επενδύει, είναι η λέξη "λόγος" ή δίκαιο: κάτι είναι δίκαιο, η εξέγερση είναι δίκαιη, ένας νέος λόγος στέκεται ενάντια στους αντιδραστικούς. Το γεγονός είναι πως, δια μέσου της λέξης "λόγος", η πρόταση λέει τρία πράγματα, και είναι η άρθρωση αυτών των τριών που κάνει το όλο.

1. Είναι δίκαιο να εξεγείρεσαι ενάντια στους αντιδραστικούς δεν σημαίνει αρχικά "πρέπει κάποιος να εξεγείρεται ενάντια στους αντιδραστικούς" αλλά μάλλον "κάποιος εξεγείρεται ενάντια στους αντιδραστικούς", είναι ένα γεγονός, και αυτό το γεγονός είναι λόγος. Η πρόταση λέει: πρωτοκαθεδρία της πράξης. Η εξέγερση δεν περιμένει για τον λόγο της, η εξέγερση είναι αυτό που είναι πάντα εκεί, για οποιοδήποτε πιθανό λόγο παρόλα αυτά. Ο Μαρξισμός λέει απλά: η εξέγερση είναι λόγος, η εξέγερση είναι υποκείμενο. Ο Μαρξισμός είναι η ανακεφαλαίωση της σοφίας της εξέγερσης. Γιατί γράφονται στο Κεφάλαιο, εκατοντάδες σελίδες ακρίβειας και έρευνας, κοπιώδους διάνοιας, τόμοι της διαλεκτικής συχνά στα άκρα της σαφήνειας; Γιατί μόνο αυτά μετρούν μέχρι την βαθειά γνώση της εξέγερσης.

Η ιστορική πυκνότητα και επιμονή της εξέγερσης προηγείται του Μαρξισμού, συσσωρεύοντας τους όρους και την αναγκαιότητα της εμφάνισης του, επειδή ενσταλάζουνε την πεποίθηση πως, πέρα από τις ιδιαίτερες αιτίες που προκαλούν τον προλεταριακό ξεσηκωμό, υπάρχει εκεί ένας βαθύς λόγος, που δεν ξεριζώνεται. Το Κεφάλαιο του Μάρξ είναι η συστηματοποίηση, με όρους γενικού λόγου, αυτού που είναι δοσμένο στο ιστορικό άθροισμα των αιτιών. Η αστική τάξη, που γνωρίζει και αναγνωρίζει την ταξική πάλη, χαίρεται να αναγνωρίζει και να ερευνά τις ιδιαίτερες αιτίες μιας εξέγερσης, μόνο με σκοπό να ματαιώσει την επιστροφή της. Αλλά αγνοεί το λόγο, που βασίζεται σε όλα όσα έκαναν και είπαν οι προλετάριοι, ένα λόγο που καμία απορρόφηση των αιτιών και των περιστάσεων δεν θα ικανοποιήσει ποτέ.

Το εγχείρημα του Μάρξ σκοπεύει να καθρεφτίσει αυτό που είναι δοσμένο, όχι τόσο στην μερικότητα των αγώνων αλλά στην επιμονή και την ανάπτυξη της ταξικής ενέργειας που επενδύεται σε αυτούς τους αγώνες. Η σκέψη των αιτιών δεν αρκεί εδώ. [3] Ο λόγος για αυτήν την εμμονή πρέπει να λογαριαστεί σε βάθος. Η ουσία της προλεταριακής θέσης δεν βρίσκεται στα επεισόδια της ταξικής πάλης αλλά στο ιστορικό σχέδιο που τα υποτείνει, ένα σχέδιο του οποίου η μορφή της πρακτικής ύπαρξης δίνεται από την αδιάλλακτη διάρκεια και τα διαδοχικά στάδια της προλεταριακής επιμονής. Εκεί είναι που βρίσκεται ο λόγος. Μόνο η αποσαφήνιση του και η έκθεση του- ταυτόχρονα με το ένδυμα των στοχασμών και των προσανατολισμών-δίνει δικαιοσύνη στο κίνημα, την οποία η εξέγερση φέρνει στο φως, του ταξικού είναι των φαινομένων.

Σήμερα μόνο το Μαοϊκό εγχείρημα αναπτύσσει ολοκληρωμένα αυτό που κάνουν οι προλετάριοι και μας επιτρέπει να γνωρίζουμε μέσα από τον απεριόριστο και μόνιμο χαρακτήρα της εξέγερσης τους. Μόνο έτσι μπορούμε να πούμε: ναι, η αντίθεση είναι ανταγωνιστική, ναι, η εξέγερση των εργατών, που είναι η φωτιά στην καρδιά αυτής της αντίθεσης, είναι ο ουσιαστικός λόγος της ιστορίας. Το "είναι δίκαιο να εξεγείρεσαι ενάντια στους αντιδραστικούς" σημαίνει πάνω από όλα: οι επίμονοι προλετάριοι έχουν δίκιο, έχουν όλους τους λόγους με το μέρος τους, και πολλούς περισσότερους.

2. Το "είναι δίκαιο να εξεγείρεσαι ενάντια στους αντιδραστικούς" σημαίνει επίσης:

Η εξέγερση θα είναι δίκαιη, θα έχει το λόγο με το μέρος της. Στο δικαστήριο της ιστορίας, οι αντιδραστικοί θα έχουν να απολογηθούν, να μετρηθούν για όλα τα παραπτώματα της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης. Η επιμονή της προλεταριακής εξέγερσης είναι βέβαια- και αυτό είναι το πρώτο νόημα της λέξης "λόγος" ή "δίκαιο"- ο αντικειμενικός, αμείωτος χαρακτήρας της αντίθεσης που σπρώχνει τους εργάτες ενάντια στην αστική τάξη, αλλά είναι επίσης η πρακτική βεβαιότητα της τελικής νίκης, είναι η αυθόρμητη, αδιάκοπα ανανεωμένη κριτική στην εργατική ηττοπάθεια. Ότι η κατάσταση πραγμάτων είναι απαράδεκτη και διαιρετική , αυτός είναι ο πρώτος λόγος για την εξέγερση ενάντια στους αντιδραστικούς. Ο δεύτερος λόγος είναι πως αυτή η κατάσταση είναι μεταβατική και καταδικασμένη. Είναι λόγος, όχι πια από την σκοπιά του κινήτρου ή της στιγμής, αλλά από την σκοπιά του μέλλοντος. Είναι λόγος με την έννοια της νίκης, πέρα από τον λόγο με την έννοια της νομιμότητας. Η εξέγερση είναι σοφία γιατί είναι δίκαιη , επειδή θεμελιώνεται στον λόγο, αλλά επειδή επίσης είναι εξέγερση που νομοθετεί για το μέλλον. Ο Μαρξισμός αποκηρύσσει κάθε αντίληψη του λόγου αποκλειστικά βασισμένη στην αιτιολόγηση. Το προλεταριάτο δεν έχει απλά πραγματικούς λόγους για να εξεγερθεί, έχει νικηφόρους λόγους. Ο "λόγος" εδώ είναι στο σταυροδρόμι της επαναστατικής νομιμότητας και της επαναστατικής αισιοδοξίας.

Η εξέγερση είναι αλλεργική στο ηθικό αξίωμα του Κάντ : "Εσύ πρέπει, άρα μπορείς". Εκτός αυτού, ο Κάντ κατέληγε πως μια δράση που ρυθμίζεται με τους όρους του καθαρού καθήκοντος αναμφισβήτητα δεν είχε λάβει ποτέ χώρα. Η Ηθική είναι μια ηττημένη συνταγή. Όμως η εξέγερση των εργατών έχει, αντιθέτως , λάβει χώρα, και βρίσκει μέσα στον Μαρξισμό τον τόπο της νικηφόρας πρότασης της. Ο Μαρξιστικός λόγος δεν είναι ένα "πρέπει", ένα καθήκον για να γίνει, είναι η επιβεβαίωση του ίδιου του Είναι, η απεριόριστη δύναμη αυτού που ορθώνεται, αντιτίθεται, αντιπαρατίθεται. Είναι η αντικειμενική νίκη της λαϊκής άρνησης. Υλιστικά, ο λόγος των εργατών λέει: "Μπορείς, άρα πρέπει".

3.Όμως "λόγος" σημαίνει ακόμα και ένα άλλο πράγμα, και αυτό το πράγμα είναι η διασπασμένη τήξη των πρώτων δυο εννοιών του. Αυτή τη φορά το "είναι δίκαιο να εξεγείρεσαι ενάντια στους αντιδραστικούς" είναι μαζί , η ανάπτυξη των πυρήνων της γνώσης που είναι εσωτερικοί στην ίδια την εξέγερση και η επιστροφή στην εξέγερση αυτής της ανάπτυξης. Η εξέγερση –που είναι δίκαιη, που έχει λόγο- βρίσκει στον Μαρξισμό τα μέσα ανάπτυξης αυτού του λόγου, της εξασφάλισης του νικηφόρου λόγου της. Αυτό που επιτρέπει την νομιμότητα της εξέγερσης ( η πρώτη έννοια της λέξης "λόγος") να αρθρωθεί με την νίκη της ( δεύτερη έννοια της λέξης "λόγος") είναι ένας νέος τύπος τήξης ανάμεσα στην εξέγερση ως μια πράξη που είναι πάντα παρούσα και την αναπτυγμένη μορφή του λόγου της. Η συγχώνευση του Μαρξισμού και του πραγματικού εργατικού κινήματος είναι η τρίτη έννοια της λέξης "λόγος", που πάει να πει, η διαλεκτική σύνδεση, του αντικειμενικού και του υποκειμενικού μαζί, των πρώτων δυο εννοιών.

Αντιμετωπίζουμε εδώ ξανά τη διαλεκτική θέση των Μαρξιστικών διατυπώσεων, οι οποίοι όλοι διαιρούνται ως αντανάκλαση και οδηγία: συλλαμβάνοντας, πέρα από τα αίτια της, το λόγο της ταξικής ενέργειας. Με τον ίδιο τρόπο η θεωρία διαμορφώνει τον κανόνα όπου ο λόγος μπορεί να επικρατήσει πάνω στην αιτία, το σύνολο πάνω στο επιμέρους, η στρατηγική πάνω στην τακτική. Η εξέγερση διαμορφώνει τον λόγο της σε πρακτική διάρκεια, αλλά η αποσαφηνισμένη διατύπωση αυτού του λόγου έρχεται σε ρήξη με τον επαναλαμβανόμενο κανόνα που καθορίζει αυτή την διάρκεια. Η εξέγερση εξοπλίζει τον εαυτό της με το λόγο της, αντί απλώς να αναπτύσσεται. Συγκεντρώνει την ορθολογική ποιότητα της: οργανώνει τον λόγο της και καθορίζει τα όργανα της νίκης της.

Το να γνωρίζεις πως είναι δίκαιο να εξεγείρεσαι ενάντια στους αντιδραστικούς, με το να μοιράζεις τον (θεωρητικό) λόγο αυτού του (πρακτικού) λόγου, σου επιτρέπεται να κάνεις το υποκειμενικό( την οργάνωση, το σχέδιο) ίσο με το αντικειμενικό (την ταξική πάλη, την εξέγερση). Ο "Λόγος", που αρχικά εκφράζει την επαναστατική νομιμότητα και αισιοδοξία, τώρα μιλά για την συνείδηση και την αυθεντία της ιστορίας.


Γ. Ο Λόγος ως Αντίθεση

Το "είναι δίκαιο να εξεγείρεσαι ενάντια στους αντιδραστικούς", πράγματι είναι μια πρόταση που λέει τα πάντα για την ιστορική κίνηση, επειδή εκφράζει την ενέργεια του, το νόημα της, και το όργανο της. Η ενέργεια της είναι η ταξική πάλη, η αντικειμενική ορθολογικότητα στο εσωτερικό της εξέγερσης. Το νόημα της είναι η αναπόφευκτη κατάρρευση του κόσμου της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης-αυτό είναι, ο κομμουνιστικός λόγος. Το όργανο είναι ο εφικτός προσανατολισμός της σχέσης, μέσα στην Ιστορία, ενέργειας και νοήματος, ταξικής πάλης( που είναι πάντα και παντού ο κινητήρας της Ιστορίας) και κομμουνιστικού σχεδίου(που είναι πάντα και παντού η αξία που προωθείται από την εξέγερση των καταπιεσμένων). Το όργανο είναι ο λόγος που γίνεται υποκείμενο, είναι το Κόμμα.

Το "Είναι δίκαιο να εξεγείρεσαι ενάντια στους αντιδραστικούς", εκφράζει το σύνολο, επειδή μιλά για την ταξική πάλη και την πρωτοκαθεδρία της πράξης, τον κομμουνισμό και τον μαρασμό του Κράτους, του Κόμματος και της δικτατορίας του προλεταριάτου. Η πρόταση εκφράζει ένα ολοκληρωμένο λόγο, που πρέπει να πούμε ότι είναι διαιρεμένος λόγος, σύμφωνα με το υποκειμενικό και το αντικειμενικό, την πραγματικότητα και το σχέδιο, το τελικό σημείο και τα στάδια. Και μπορούμε να δούμε το πώς αυτός ο ολοκληρωμένος λόγος είναι μια αντίθεση: είναι αδύνατο να είσαι δίκαιος, να έχεις λόγο μόνος και για τον εαυτό σου. Είναι δίκαιος κάποιος, έχει λόγο, "ενάντια στους αντιδραστικούς". Είναι πάντα δίκαιος κάποιος ενάντια στους αντιδραστικούς, το "ενάντια στους αντιδραστικούς" είναι ένας εσωτερικός όρος του σωστού. Να γιατί η πρόταση του Μάο συνοψίζει τον Μαρξισμό, λέει: κάθε λόγος αντιτίθεται. "Οι σωστές ιδέες εμφανίζονται στην πάλη ενάντια στις λανθασμένες ιδέες", ο λόγος ωθείται στην εξέγερση ενάντια στο παράλογο , ενάντια σε αυτό που οι Κινέζοι αποκαλούν αδιάλλακτα "αντιδραστικές γελοιότητες".

Κάθε αλήθεια επιβεβαιώνεται μέσα από την καταστροφή του αδιανόητου. Κάθε αλήθεια είναι, για αυτό, ουσιαστικά καταστροφή. Όλα όσα απλά συντηρούνται είναι απλά λάθος. Το πεδίο της Μαρξιστικής γνώσης είναι πάντα ένα πεδίο καταστροφών.

Η πρόταση του Μάο μας λέει όλη την διαλεκτική: η ταξική ουσία του λόγου ως εξέγερσης βρίσκεται μέσα στην πάλη για τον θάνατο των αντιθέτων, Η αλήθεια υπάρχει μόνο μέσα στο προτσές του σχίσματος.

Η θεωρία των αντιθέσεων εμπίπτει συνολικά μέσα στην ιστορική σοφία των εξεγερμένων. Για αυτό η διαλεκτική υπήρχε πάντα, όπως και οι εξεγέρσεις. Η διαλεκτική φιλοσοφικά συγκεντρώνει την κοσμοαντίληψη των εκμεταλλευόμενων που στέκονται ενάντια στον υπάρχοντα κόσμο και θέλουν την ριζική αλλαγή του. Για αυτό είναι μια αιώνια φιλοσοφική τάση, που ανενδοίαστα αντιτίθεται στην συντηρητική μεταφυσική καταπίεση:

"Στην ιστορία της ανθρώπινης γνώσης υπάρχουν, από αμνημόνευτα χρόνια, δυο αντιλήψεις για τους νόμους ανάπτυξης του κόσμου: η μια είναι η μεταφυσική, και η άλλη η διαλεκτική, αποτελούν δυο αντίθετες αντιλήψεις για τον κόσμο" ( Μάο Τσε Τούνγκ, Για τις Αντιθέσεις).

Είναι πάντα ένα ζήτημα η συνέχιση της διαλεκτικής, να την συνεχίζουμε ενάντια στην μεταφυσική, που σημαίνει: να δίνουμε λόγο στους εξεγερμένους, που πάει να πει πως έχουν δίκιο. Σήμερα, να δίνουμε λόγο στον σωστό Μαρξισμό ενάντια στον λανθασμένο. Στους Μαοϊκούς ενάντια στους ρεβιζιονιστές.


Σημειώσεις

1. On se revolte, on a raison. Σε όλο το κεφάλαιο ο Μπαντιού παίζει με την αντήχηση ανάμεσα στο είναι δίκαιο, avoir raison, ή θεωρώντας το δίκαιο, και την έννοια του λόγου, raison, ανασχηματισμένη σε μια αγωνιστική Μαρξιστική/Μαοϊκή εμφάνιση(ΣτΜ από τα Γαλλικά).

2. Ο Μαρξισμός -Λενινισμός –Μαοϊσμός δεν είναι ένας φορμαλισμός. Σε αυτόν οι λέξεις φτιάχνονται στην κίνηση καταστροφή/οικοδόμηση, που είναι η κίνηση της πραγματικής γνώσης. Εάν ο στόχος επιτυγχάνεται τα σημεία λίγο ενδιαφέρουν. Αυτό είναι το γεγονός πως οι λέξεις μπορούν να κινούνται : μόνο η δύναμη τους μετράει. Για άλλη μια φορά, η δύναμη υπερισχύει του σεβασμού των τόπων.

3. Ο Λένιν υπογραμμίζει με σθένος την ανεπάρκεια της κατηγορίας της αιτιότητας όταν υποστηρίζει πως ο Χέγκελ, περισσότερο από τον Κάντ, έχει δίκιο να μην αποδίδει καμία αξία στον τόπο ( ΣτΜ εδώ ο τόπος νοείται ως θέση χωρική της γέννησης μιας διαδικασίας ή ενός φαινομένου με την στατική έννοια.),: "Όταν διαβάσει κάποιος τον Χέγκελ πάνω στο ζήτημα της αιτιότητας, φαίνεται παράξενο με την πρώτη ματιά το ότι στέκεται σχετικά τόσο ελαφρά πάνω σε αυτό το θέμα, το αγαπημένο των Καντιανών. Γιατί; Επειδή, πράγματι, για αυτόν η αιτιότητα είναι μόνο ένας από τους προσδιορισμούς της καθολικής σύνδεσης."
(Λένιν , Φιλοσοφικά Τετράδια).

Εικόνα: Επαναστατική γυναικεία κριτική στις ιδέες του Κομφούκιου, Πολιτισμική Επανάσταση.
kasamaproject.org

Οταν η Τράπεζα δεν έχει το θεό της

Οταν η Τράπεζα δεν έχει το θεό της

Αναρτήθηκε από σε 24/05/2012 – 23:05Χωρίς σχόλια
Η Τράπεζα Marfin και ο όμιλος MIG, υπό τον Αντρέα Βγενόπουλο, χαρακτηρίστηκαν τα τελευταία χρόνια ως επενδυτικό θαύμα. Μεγάλες επενδύσεις, σχέσεις με επενδυτές του εξωτερικού, εξαγορά εταιριών και ένα εταιρικό προφίλ στηριγμένο στην προσωπική αντίληψη του ιδρυτή τους, που ήθελε να δείχνει πως δεν μοιάζει με κανέναν άλλο. Και δεν έμοιαζε. Μόνο που το θαύμα κρατά τρεις μέρες. Τα προβλήματα στον όμιλο MIG είναι πια εμφανή. Οι συνδεδεμένες με τον MIG τράπεζες δεν έχουν την αίγλη που εμφάνιζαν και το ερώτημα -όπως για όλες τις τράπεζες- είναι αν έχουν και λεφτά. Κι όμως, η Marfin Bank είχε προνομιακή σχέση με τον Θεό και τα θαύματα. Είναι η τράπεζα με ειδίκευση στη χρηματοδότηση μοναστηριών που γίνονται ξαφνικά επενδυτές. Δύο ιερά σκάνδαλα, ένα στη Μονή Εμαούς και βέβαια αυτό του Βατοπεδίου, προέκυψαν από μια επιχειρηματική δραστη-ριότητα με τις «ευλογίες» του Θεού και τη χρηματοδότηση από τις τράπεζες του ομίλου Marfin.
Του Κώστα Βαξεβάνη  – HOT DOC
Η αποκάλυψη του σκανδάλου του Βατοπεδίου από το «Κουτί της Πανδώρας», το 2008, ξεδίπλωσε τα επόμενα 4 χρόνια το κουβάρι μιας πολιτικοοικονομικής συνδιαλλαγής. Μια χούφτα μοναχοί, οι οποίοι αντικατέστησαν το Ευαγγέλιο με το μπλοκ επιταγών, κατάφεραν να εξασφαλίζουν δημόσια γη που δεν τους ανήκε και στη συνέχεια να την ανταλλάσσουν με ακριβά φιλέτα γης σε όλη την Ελλάδα.
Γράφτηκαν χιλιάδες σελίδες για υπουργούς, το Μέγαρο Μαξίμου, τις offshore εταιρίες που δημιουργήθηκαν για να τζογάρουν, αλλά ελάχιστα για μια οικονομική προϋπόθεση του σκανδάλου: τη σχέση με τις τράπεζες. Αν δεν υπήρχαν οι τράπεζες, δεν θα υπήρχε σκάνδαλο Βατοπεδίου. Οι τράπεζες ήταν αυτές που έδωσαν τα πρώτα κεφάλαια στην ομάδα Εφραίμ για να αγοράσει ακίνητα. Και ο Ακης Τσοχατζόπουλος ήταν αυτός που «εκπαίδευσε» το Βατοπέδι στο πώς γίνονται οι αποτελεσματικές και κρυφές μπίζνες με τις offshore εταιρίες του. Οι τράπεζες Πειραιώς, Εμπορική και εκείνες του ομίλου Marfin δίνουν δάνεια στο Βατοπέδι, το οποίο ξεκινά το real estate. Λίγο αργότερα, όμως, το παιχνίδι επεκτείνεται. Το Βατοπέδι, με τη δανειοδότηση της Marfin, παίρνει δάνεια με οποία αγοράζει ακίνητα, αλλά κυρίως μετοχές του ομίλου MIG. Είναι η εποχή της ευστάθειας των τραπεζών και βέβαια της ασυδοσίας και των κερδών τους. Τραπεζίτες πηγαινοέρχονται με ελικόπτερα στο Αγιο Όρος, παίρνουν κομποσκοίνια και αφήνουν συμβόλαια χρηματοδότησης.
Ακης ο «εκπαιδευτής»
Το 2007, η Ιερά Μονή Βατοπεδίου κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα επένδυση για μοναστήρι. Αγοράζει ένα κτίριο στην οδό Κηφισίας 7, έναντι έξι εκατομμυρίων ευρώ. Η αγορά γίνεται με δάνειο από την τράπεζα Marfin Egnatia Bank και πωλητής είναι η offshore εταιρία TORCASO. Σήμερα είναι γνωστό από την εισαγγελική έρευνα πως αποτελούσε μία από τις offshore εταιρίες του Άκη Τσοχατζόπουλου, μέσω των οποίων γινόταν το ξέπλυμα χρήματος από μίζες με την αγοραπωλησία ακινήτων. Η ανάληψη του δανείου από τη Marfin γίνεται με έξι επιταγές του ενός εκατομμυρίου. Πέντε από τις επιταγές (5 εκατομμύρια) κατατέθηκαν από τον Γιώργο Σαχπατζίδη σε λογαριασμό που διατηρούσε. Το ένα εκατομμύριο όμως αναλήφθηκε σε μετρητά από τον ίδιο.  Η Marfin, αν και βλέπει πως το ένα εκατομμύριο προέκυπτε από  επιταγές που είχε εκδώσει η ίδια για δάνειο, δεν θεωρεί αναγκαίο να ενημερώσει την Αρχή για την αντιμετώπιση ξεπλύματος μαύρου χρήματος. Η ότι δηλαδή ένα πρόσωπο τρίτο που δεν σχετιζόταν με τις εταιρίες πραγματοποίησε μια περίεργα μεγάλη ανάληψη.
Ένα χρόνο αργότερα, ο μοναχός Ευδόκιμος κάνει ανάληψη 500.000 ευρώ από λογαριασμό του Βατοπεδίου, χωρίς και πάλι να ενημερωθεί η Αρχή για το μαύρο χρήμα. Η περίεργη οικειότητα που φαίνεται από τις συναλλαγές Βατοπεδίου και Marfin στην υπόθεση που εμπλέκεται η offshore Τσοχατζόπουλου είναι ένα τμήμα των καλών τους σχέσεων.
Όπως πλέον έχει αποδειχθεί από το πόρισμα της Τράπεζας της Ελλάδος, που προέκυψε μετά από αίτημα των Κοινοβουλευτικών Επιτροπών που διερεύνησαν το σκάνδαλο Βατοπεδίου (και όχι με πρωτοβουλία της Τράπεζας της Ελλάδος, όπως θα έπρεπε),από τις 30 Ιουνίου 2006 έως τις 8 Αυγούστου 2008 η Τράπεζα Marfin χρηματοδότησε τη Μονή Βατοπεδίου με 156,9 εκατομμύρια ευρώ σε δάνεια. Το εντυπωσιακό δεν είναι ότι ένα μοναστήρι δανειοδοτείται σαν να είναι η μεγαλύτερη πετρελαϊκή επιχείρηση στη χώρα, αλλά το τι ακριβώς γίνονται τα δάνεια. Σύμφωνα με την έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος, τα 115 από τα 157 εκατομμύρια δίνονται για την αγορά μετοχών των εταιριών του ομίλου MIG. Δηλαδή οι τράπεζες που σχετίζονται με τον όμιλο MlG δανειοδοτούν το Βατοπέδι και τα χρήματα ανακυκλώνονται ως αύξηση μετοχικού κεφαλαίου.
Όλα καλά κι όλα ωραία
Τα δάνεια από τις τράπεζες του ομίλου Marfin μοιράστηκαν ως εξής:
* 4 30,2 εκατομμύρια τοποθετήθηκαν στην αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου του MIG, που έγινε τον Ιούλιο του 2007. (Θα δούμε παρακάτω πώς ακριβώς έγινε αυτή η αύξηση των 5,2 δις.)
* 6,3 εκατομμύρια τοποθετήθηκαν σε μετοχές του ΥΓΕΙΑ του ομίλου MIG.
* 4,79 εκατομμύρια τοποθετήθηκαν σε μετοχές της Marfin Popular Bank, που αποτελούσε βασικό κομμάτι στο τραπεζικό σύστημα του MIG.
*  10,4 εκατομμύρια δόθηκαν για να αγοραστούν μετοχές της VIVARTIA, η οποία ήταν αντικείμενο εξαγοράς του MIG.
* 4 εκατομμύρια δόθηκαν για συμμετοχή στην εταιρία Singular Logic,του ομίλου MIG.
* 600.000 πήγαν στην ΑΝΘΕΜΙΑΣ, εταιρία στην οποία συμμετείχε το Βατοπέδι και έπαιξε ρόλο στις ανταλλαγές.
* 21,7 εκατομμύρια εξόφλησαν προηγούμενα δάνεια σε τράπεζες του ομίλου Marfin.
* 22,7 εκατομμύρια δόθηκαν για αγορά επιπλέον μετοχών MIG.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η «επένδυση» 30 εκατομμυρίων σε μετοχές του ΟΤΕ. Το Βατοπέδι εμφανίζεται να αγοράζει μετοχές από 12.9.2007 έως 14.9.2007. Τις πουλάει αμέσως μετά τις εκλογές (20.9) και επενδύει τα λεφτά σε εταιρίες συμφερόντων του ομίλου. Το παιχνίδι με τις μετοχές δεν είναι άσχετο με την πώληση του ΟΤΕ στον γερμανικό τηλεπικοινωνιακό κολοσσό.
Η μονή Βατοπεδίου παίρνει τα δάνεια με εγγυητή την κυπριακή Rassadel, η οποία τότε εμφανιζόταν ως εταιρία ιδιοκτησίας του Αθου Κοιρανίδη. Η εταιρία έχει μετοχικό κεφάλαιο μόλις 1.000 λίρες Κύπρου, αλλά εγγυάται τη δανειοδότηση 175 εκατομμυρίων. Επιπλέον, όπως προκύπτει από τα έγγραφα, την εποχή εκείνη δεν διαθέτει καν νομιμοποίηση στην Ελλάδα.
Το Βατοπέδι εμφανίζεται να βάζει ως υποθήκη ακίνητα αξίας 40 εκατομμυρίων, ενώ για το υπόλοιπο ποσό (117 εκατομμύρια) μπαίνουν ως υποθήκη οι ίδιες οι μετοχές. Αυτό είναι μια διαδικασία που επιτρέπεται, αρκεί, σε περίπτωση πτώσης των μετοχών, ο δανειολήπτης να καλύπτει το ποσό της διαφοράς. Αυτό δεν έγινε ποτέ. Η τράπεζα, μέσα από ένα πλαίσιο δανειοδότησης που εμπεριείχε offshore εταιρίες και παράτυπες λειτουργίες, δημιούργησε πιστωτικό κίνδυνο. Οι μετοχές της Marfin έχουν απογειωθεί σε ποσοστό μεγαλύτερο από 92% και είναι αμφίβολο αν θα μπορέσουν να αποπληρωθούν τα δάνεια που δόθηκαν με αυτό τον τρόπο. Η μαύρη τρύπα, την οποία δεν θέλησαν να ελέγξουν ούτε η Τράπεζα της Ελλάδος ούτε η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς, ενδεχομένως να ριχτεί μέσα στο πηγάδι της υποτιθεμένης αστάθειας των τραπεζών που θα κληθούμε να πληρώσουμε όλοι, για να μην καταρρεύσουν οι τράπεζες.
Αρκεί να έχεις άδεια τράπεζας
Καμία από τις καταγγελίες ή τα δημοσιεύματα που έβαζαν θέμα λειτουργίας των τραπεζών δεν οδήγησε σε έλεγχο από τα θεσμικό όργανα. Όσα πορίσματα ελέγχου βγήκαν, ήταν αποτέλεσμα αιτημάτων από επιτροπές της Βουλής ή εισαγγελείς. Οι τράπεζες δεν ελέγχονται, αλλά και όταν ελέγχονται, οι ελεγκτές διατυπώνουν αμφιλεγόμενες εκφράσεις που «νομιμοποιούν» τους παραβάτες. Το κοινό μυστικό είναι ένα: να μην διαταραχτεί η «τραπεζική ευρυθμία» και να μην αρχίσουν να βγαίνουν τα άπλυτα στη φόρα.Ή, αλλιώς, μεταξύ κατεργαρέων… κοινές μετοχές.
Μία από τις πιο συνηθισμένες λειτουργίες που εμφανίζουν τις άδειες τράπεζες με γεμάτα ταμεία είναι οι αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου. Είναι γνωστό πως οι τράπεζες δανείζουν φίλιες εταιρίες ή πρόσωπα για να κάνουν αύξηση κεφαλαίου στις ίδιες τις τράπεζες, ανακυκλώνοντας ουσιαστικά αέρα. Χωρίς ίδια κεφάλαια, αλλά με τα λεφτά των καταθετών. Σε μια άλλη διαδικασία, οι τράπεζες δανείζουν εταιρίες συγγενών μετοχικών συμφερόντων για να εμφανιστούν εύρωστες και να προσελκύσουν επενδυτικό κοινό στο χρηματιστήριο. Το παιχνίδι αυτό παίχτηκε πολύ συχνά, με την ανοχή των ελεγκτικών μηχανισμών στην Ελλάδα.
Από την Επιτροπή της Βουλής που ερευνούσε το σκάνδαλο Βατοπεδίου προέκυψαν στοιχεία που έθεταν ερωτήματα για τη λειτουργία του ομίλου MIG και τη χρήση των τραπεζών που σχετίζονταν μαζί του. Τα στοιχεία δεν ερευνήθηκαν ποτέ.
Το 2007, ο όμιλος ΜΙG προχώρησε στην αύξηση του μετοχικού του κεφαλαίου με το εντυπωσιακό ποσό των 5,2 δις. Η αύξηση του κεφαλαίου δημιούργησε εικόνα ευρωστίας στον όμιλο και ευνόησε τις επενδυτικές του κινήσεις. Όπως όμως αποκαλύπτεται από πόρισμα της ΤΤΕ, η Marfin έδωσε μετοχοδάνεια σε φυσικά και νομικά πρόσωπα αξίας 801 εκατομμυρίων ευρώ για να συμμετάσχουν στην αύξηση κεφαλαίου του MIG. Ποσό που ήταν πάνω από το επιτρεπόμενο που μπορούσε να δώσει η τράπεζα.
Επιπλέον δάνεια 1,8 δις δόθηκαν σε συνδεδεμένες με τον MIG επιχειρήσεις για τη στήριξη των μετοχών εταιριών του ομίλου.
Εντυπωσιακό είναι πως 400 εκατομμύρια ευρώ δάνειο δόθηκε στην εταιρία Dubai Investment Group, βασικό μέτοχο των εταιριών MIG και Marfin Popular. Η αραβική εταιρία εμφανίστηκε το 2006 ως ο μεγάλος επενδυτής στον MIG, που θα έφερνε άλλον αέρα. Η άφιξη της Dubai Investment ήταν πόλος έλξης και για άλλους επενδυτές. Κανένας δεν γνωρίζει αν η επένδυση δεν ήταν τίποτε άλλο από μια ανακύκλωση χρημάτων του δανείου, για να αλλάξει η εικόνα και η θέση του ομίλου MIG στην αγορά.
Η πρακτική αυτή της Marfin εντοπίζεται, σύμφωνα με πληροφορίες, στο σύνολο των τραπεζών. Μπορεί όμως να εντοπιστεί με στοιχεία μόνο σε περίπτωση που κάποιος αναγκαστικός έλεγχος ανοίξει μια τρύπα στο στεγανό των τραπεζών. «Αρκεί να έχεις μια άδεια τράπεζας», λέει ένας παλιός τραπεζίτης. Μπορείς να γίνεις επενδυτής, επιχειρηματίας, συναλλασσόμενος με τα κόμματα και σίγουρα πλούσιος. Άλλωστε, ζούμε στη χώρα που έχει φτωχές επιχειρήσεις και τράπεζες, αλλά πλούσιους επιχειρηματίες και τραπεζίτες. Αν ήθελε να βρει άκρη το κράτος, αντί για επανακεφαλαιοποίηση με το επιχείρημα της τρύπας που οι ίδιες οι τράπεζες δημιούργησαν, θα μπορούσε απλώς να κάνει έλεγχο περιουσιακών στοιχείων. Τις τράπεζες δεν τις έκανε φτωχές η κρίση, αλλά η χρήση

Πέμπτη 24 Μαΐου 2012

Πέμπτη, 24 Μαΐου 2012


Το "μαύρο μέτωπο" Ακροδεξιάς και νεοφιλελευθερισμού

Ελάχιστες φορές στην ιστορία ενός λαού μια απόφαση του δεν καταγράφεται απλώς στην ιστορική του πορεία, αλλά αυτή η ίδια η απόφασή του ΓΡΑΦΕΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ. Αυτό τον καθοριστικό ρόλο για την πορεία της χώρας και της ελληνικής κοινωνίας θα διαδραματίσει η ψήφος της 17ης Ιουνίου. Στις 6 Μαΐου ο λαός ξεπέρασε το φόβο και την τρομοκρατία, καταδίκασε το δικομματισμό, διαμόρφωσε τις προϋποθέσεις για μια νέα ελπιδοφόρα πορεία.

Η ψήφος της 17ης Ιουνίου θα κρίνει εάν αυτό το «πρώτο βήμα» θα ολοκληρωθεί ή θα οδηγηθούμε στην πλήρη καταστροφή, αφού οι «εντολοδόχοι» -οι πολιτικοί και κομματικοί υπηρέτες του Μνημονίου- είναι βέβαιο ότι θα εφαρμόσουν πιστά το σχέδιο εξόντωσης του ελληνικού λαού, επικαλούμενοι τώρα την κοινωνική και πολιτική τους «νομιμοποίηση».
Στην περίπτωση αυτή, το δημοψήφισμα που ζήτησε η κυρία Μέρκελ θα έχει γίνει πράξη: Η χώρα θα έχει αναγνωριστεί και επισήμως -μέσω του εκλογικού αποτελέσματος- ως προτεκτοράτο, ως χώρα στερούμενη της εθνικής της αυτονομίας και κυριαρχίας. Τότε το κοινωνικό - οικονομικό «πειραματόζωο» θα έχει αφεθεί χωρίς πλέον αντίσταση στις διαθέσεις των αφεντικών του...

Στρατηγικός ο χαρακτήρας της σύγκρουσης... Δεν αφορά απλώς στη συγκρότηση μιας κυβέρνησης, στην επικράτηση ενός πολιτικού - κομματικού συσχετισμού, αλλά συνδέεται ευθέως με την εθνική προοπτική, με τις τύχες ενός ολόκληρου λαού.

Ο Αντώνης Σαμαράς υπέστη βαριά κομματική και προσωπική ήττα. Εάν δεν μεσολαβούσαν οι εκλογές της 17ης Ιουνίου, θα οδηγείτο «σιδηροδέσμιος» σε έκτακτο Συνέδριο για την αποκαθήλωσή του.
Βρίσκεται σήμερα χωρίς στηρίγματα, έχει αναγορευθεί σε επίσημο «αχθοφόρο» του Μνημονίου, δεν μπορεί καν να διατυπώσει κυβερνητικό πρόγραμμα...

 Ο Αντώνης Σαμαράς και η Νέα Δημοκρατία δεν έχουν ούτε πολιτική πρόταση ούτε ιδεολογικές αρχές. Η ΝΔ μετατράπηκε σε κομματικό μηχανισμό του Μνημονίου. Γι' αυτό και επιχειρεί να επιβιώσει μέσω της συγκρότησης ενός «ΜΑΥΡΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ». Σε κομματικό - πολιτικό επίπεδο το «μέτωπο» αυτό επιδιώκεται να διαμορφωθεί από τα νεοφιλελεύθερα «υπολείμματα» της Ντόρας Μπακογιάννη και τα «προϊόντα» μιας μοντέρνας επιχείρησης νεο-αποστασίας που επιχειρείται εις βάρος του Γιώργου Καρατζαφέρη, μέχρι να προσέλθει κι εκείνος εις το νεοδημοκρατικό θυσιαστήριο ως «πολιτικός έπηλυς»...

Πρόκειται τελικώς για τη συγκρότηση ενός ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΑΚΡΟΔΕΞΙΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ, το οποίο στηρίζουν ολόπλευρα το συστημικά - μνημονιακά συμφέροντα, οι φορείς της εγχώριας διαπλοκής και τα ΜΜΕ και κατεξοχήν, το Δ Ράιχ και οι δανειστές μας...

Οι εκβιασμοί, οι συναλλαγές, οι απειλές ποι εκτοξεύονται για τη συγκρότηση αυτού του «μετώπου» παραπέμπουν στις μεθοδεύσεις μιας «πολιτικής μαφίας».

Στο ιδεολογικό επίπεδο το νεοφιλελεύθερο - ακροδεξιό μέτωπο, πέρα από την τρομοκρατία τους εκβιασμούς και τα διλήμματα, επικαλείτα την «εθνική σωτηρία», διανθίζοντας τα «επιχειρήματά» του με αντικομουνιστικές κραυγές, που παραπέμπουν ευθέως στη μετεμφυλιακή περίοδο... Αυτό είναι σήμερα το επίπεδο μιας παράταξης την οποία ο Κώστας Καραμανλής επεδίωξε να απαλλάξει από τα ακροδεξιά στοιχεία και το χουντικά κατάλοιπα, ερχόμενος, μάλιστα, σε ρήξη με αυτά, γεγονός που οδήγησε σε διάσπαση και στη δημιουργία του κόμματος του Γιώργου Καρατζαφέρη... Σήμερα η ιδεολογική, πολιτική κα οικονομική Ακροδεξιά «επανέρχεται» με τυμπανοκρουσίες από την «κεντρική είσοδο» της ΝΔ...

Η αναξιοπιστία τους, όμως, και η αναξιοπρέπειά τους είναι κατάδηλες. Οι ψήφοι δεν αθροίζονται, αλλά, αντίθετα, οι μεθοδεύσεις αυτές μπορεί να δράσουν αποσυσπειρωτικά. Πολιτικοί που μέχρι χθες κατηγορούσε και απαξίωνε ο ένας τον άλλο προκαλούν την αποστροφή των πολιτών όταν εμφανίζονται να τα ξεχνούν όλα χάριν του «κοινού αγώνα».

Ένα κόμμα μπορεί να ηττηθεί σε μια εκλογική αναμέτρηση, αλλά όχι υποχρεωτικά και να ευτελιστεί. Ο Γιώργος Παπανδρέου με τη συνευθύνη και ομού μετά του Ευάγγελου Βενιζέλου μέσα σε δύο χρόνια διέλυσαν και διέσυραν το ΠΑΣΟΚ.
Ο Αντώνης Σαμαράς κατάφερε να απαξιώσει και να διαλύσει τη ΝΔ μέσα σε λίγους μήνες... από τη συγκρότηση της κυβέρνησης Παπαδήμου. Κα τώρα επιχειρεί να «χτίσει» το «αστικό ανάχωμα» με πρόσωπα και κόμματα που αποδοκίμασε πριν από λίγες ημέρες ο ελληνικός λαός... Όμως το άθροισμα των επιμέρους αθλιοτήτων δεν αποτελεί παρά μια μεγάλη αθλιότητα... Όπως αυτή που επιχειρεί τώρα ο εν απογνώσει τελών Αντώνης Σαμαράς.
 
Πηγή: Μανέλαος Γκίβαλος - "Επίκαιρα"

Απ' το ίδιο περιοδικό διαβάστε επίσης το άρθρο του Γ. Δελαστίκ "Το φάντασμα του ΣΥΡΙΖΑ πλανιέται στην Ευρώπη"

Σάββατο 19 Μαΐου 2012


Τετάρτη, 16 Μαΐου 2012

Η ΕΥΡΩΖΩΝΗ ΣΤΟ ΧΕΙΛΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΛΥΣΗΣ!


ΠΗΓΗ: ΙΣΚΡΑ
ΠΡΟΕΞΟΦΛΟΥΝ ΕΞΟΔΟ ΕΛΛΑΔΑΣ ΑΠΟ ΕΥΡΩ!
ΟΙ ΑΓΟΡΕΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΠΛΗΞΟΥΝ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ! 
αποτυχία των κυρίαρχων κύκλων  της Ελλάδας να σχηματίσουν ''οικουμενική'' κυβέρνηση με τον εγκλωβισμό του ΣΥΡΙΖΑ  και η διαφαινόμενη δρομολόγηση εκλογών έδωσαν αφορμή στις αγορές να κλιμακώσουν τις άγριες εκβιαστικές επιθέσεις τους προς κάθε κατεύθυνση, στην Ελλάδα, την ευρωζώνη και γενικότερα! 
Οι βρωμικες επιθέσεις των αγορών δεν αποβλέπουν μόνο στην κερδοσκοπία αλλά διεξάγονται κυρίως για πολιτικούς λόγους προκειμένου να φοβίσουν τους πολίτες της χώρας μας και να πλήξουν τη ριζοσπαστική Αριστερά!
Δεν αποκλείεται τις επόμενες μέρες αυτές οι επιθέσεις να κλιμακωθούν και να προκαλέσουν έκτακτες απρόβλεπτες τρομοκρατικές καταστάσεις στη χώρα μας ίσως και στην Ευρωζώνη.
Αυτή την ώρα ανοίγεται μια μεγάλη πολιτική και ταξική σύγκρουση, ίσως η μεγαλύτερη μετά τον πόλεμο! 
* H iskra παραθέτει ακολούθως, χωρίς κρίσεις και σχόλια, σχετικά ρεπορτάζ από διαφορες ιστοσελίδες: 
Η ΑΘΗΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΧΑΟΣ: ΒΟΥΤΙΑ ΕΥΡΩ ΣΤΟ 1,27$
Η αποτυχία σχηματισμού κυβέρνησης στην Ελλάδα προκαλεί νευρικό κλονισμό στις αγορές καθώς αυξάνει τον κίνδυνο εξόδου από το ευρώ και το ενιαίο νόμισμα αντιδρά με κάθετη πτώση ενώ τα yields στον ευρωπαϊκό Νότο εκτινάσσονται στα ύψη. Την ίδια ώρα τα νέα ελληνικά ομόλογα υποχωρούν σε επίπεδο χαμηλότερο από αυτό των παλιών ομολόγων.
Μετά την ανακοίνωση της αποτυχίας των Αθηνών το ευρώ διέρρηξε το φράγμα του 1,288 δολαρίου για πρώτη φορά από τον Ιανουάριο. Το ενιαίο νόμισμα διολίσθησε έως το 1,2769 δολ. που είναι το χαμηλότερο επίπεδο από τις 18 Ιανουαρίου και κινείται αυτή την ώρα στο 1,2786 δολ.
Οι φόβοι επιπτώσεις ντόμινο πλήττουν κι άλλα ευρωπαϊκά νομίσματα, με την σουηδική κορόνα να διολισθαίνει στα χαμηλότερα επίπεδα από τον Σεπτέμβριο 2010 έναντι του δολαρίου.
Ακόμη και η στερλίνα, που λειτούργησε ως «καταφύγιο» στην Ευρώπη τις τελευταίες εβδομάδες, υφίσταται μαζικές πωλήσεις και υποχωρεί σε χαμηλό μηνός έναντι του αμερικανικού νομίσματος.
Το yield στο μεγάλο «καταφύγιο» των ομολόγων της γερμανικής κυβέρνησης διολισθαίνει κάθετα, ενώ αντίθετα το κόστος 10ετούς δανεισμού της Ιταλίας εκτινάσσεται στο 6% και της Ισπανίας στο 6,36%.
Στα διεθνή χρηματιστήρια τα αρχικά κέρδη εξανεμίστηκαν και οι βασικοί δείκτες των ευρωαγορών κινήθηκαν με έντονες απώλειες, ενώ στο αμερικανικό χρηματιστήριο τα κέρδη περιορίστηκαν αισθητά.
Ο δείκτης FTSE έκλεισε με πτώση 0,51% στις 5.438 μονάδες, ο DAX με απώλειες 0,79% στις 6.401 μονάδες, ενώ ο CAC χαμηλότερα 0,61% στις 3.039 μονάδες.
Εν τω μεταξύ, τα νέα ελληνικά ομόλογα σημειώνουν σημαντική υποχώρηση και η αποτίμηση τους είναι χαμηλότερη και από εκείνη των παλιών ελληνικών ομολόγων.
Συγκεκριμένα, η τιμή των νέων ελληνικών ομολόγων λήξης 2023 υποχώρησε στο 13,97% της ονομαστικής τους αξίας.
Ο χρυσός άγγιξε τα χαμηλότερα επίπεδα 4,5 μηνών εξαιτίας της αδυναμίας του ευρώ. Το συμβόλαιο του μετάλλου άγγιξε το χαμηλό των 1.547 δολ. ανά ουγκιά και κινείται αυτή την ώρα κοντά στα 1.555 δολ. ανά ουγκιά. Το κίτρινο μέταλλο έχει χάσει 7% της αξίας του μέχρι στιγμής στον μήνα.
πηγή: www.euro2day.gr
ΙΣΠΑΝΙΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΙΤΑΛΙΑ ΣΤΑ ΠΡΟΘΥΡΑ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗΣ!
Το κόστος δανεισμού για την Ιταλία και την Ισπανία εκτοξεύτηκε στα υψηλότερα επίπεδα κατά το τρέχον έτος και τα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια υπέστησαν χθες την μεγαλύτερη ημερήσια πτώση τους σε τρεις εβδομάδες. Αυτή, ωστόσο, που παρουσίασε δραματική επιδείνωση είναι η περιφερειακή αγορά κρατικού χρέους στην Ευρωζώνη, με τα spreads του Νότου να καταγράφουν σημαντική άνοδο με νέα ρεκόρ στην Ελλάδα.
 "Είναι ανησυχητικό αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή", δήλωσε ο Lucas Spajic, ανώτερος διαχειριστής κεφαλαίων στην Pimco, έναν από τους μεγαλύτερους επενδυτές ομολόγων του κόσμου. Μιλώντας στους Financial Time s πρόσθεσε: "Η αγορά προσπαθεί να τιμολογήσει την άτακτη έξοδο της Ελλάδας."
Η πιθανότητα ελληνικής εξόδου από το ευρώ – που μέχρι πρόσφατα θεωρούνταν ως ένα κατακλυσμικό γεγονός που πολλοί Ευρωπαίοι πολιτικοί αρνούνταν καν να συζητήσουν – βρίσκεται πλέον στην ατζέντα μετά το πολιτικό αδιέξοδο στην Ελλάδα, σημειώνουν οι Financial Times.
Πολλοί αναλυτές εκτιμούν ότι ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας, το τείχος προστασίας που δημιούργησε πρόσφατα η ευρωζώνη, ύψους € 500 δισ. δεν είναι αρκετά μεγάλος για να σώσει τις μεγαλύτερες οικονομίες που βρίσκονται σε κίνδυνο, όπως την Ισπανία και την Ιταλία.
"Θεωρητικά το τείχος προστασίας είναι αρκετά μεγάλο για να προστατέψει την Ισπανία", δήλωσε ο Justin Knight, στρατηγικός αναλυτής της UBS, που όμως πρόσθεσε ότι ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας θα αντιμετωπίσει πρακτικές δυσκολίες στην άντληση κεφαλαίων για μεγάλα δάνεια.
Το ζοφερό κλίμα που επικρατεί στην Ευρώπη πυροδότησε και η ανακοίνωση του Οίκου αξιολόγησης Moody's για την υποβάθμιση 26 ιταλικών τραπέζών. Ο οίκος αξιολόγησης αναφέρεται στις όλο και πιο αντίξοες συνθήκες λειτουργίας στην Ιταλία, την εξασθένηση των κερδών καθώς και την περιορισμένη πρόσβαση σε χρηματοδότηση από την αγορά.
Παρά το γεγονός ότι η Ισπανία έχει ανακοινώσει μεγάλες περικοπές του προϋπολογισμού και παρουσίασε νέα σχέδια για την ενίσχυση των τραπεζών της, οι ανησυχίες για περεταίρω οικονομική συρρίκνωση και την αποπληρωμή των δανείων για τα ακίνητα εντείνονται. Το κόστος της ασφάλισης για πιθανή χρεοκοπία έκανε νέο ρεκόρ την Δευτέρα.
Ο ισπανός υπουργός Οικονομικών, Luis de Guindos, επέμεινε ότι η αναταραχή στην αγορά οφείλεται στην πολιτική αβεβαιότητα στην Ελλάδα, υποστηρίζοντας ότι η Μαδρίτη "κάνει ό, τι πρέπει να κάνει". "Η Ισπανία έχει λάβει μέτρα, εφάρμοσε πρόγραμμα βαθιάς τραπεζικής εξυγίανση για να βελτιωθεί η δημοσιονομική μας κατάστασης" είπε ο de Guindos και πρόσθεσε: "Αυτό που χρειαζόμαστε τώρα είναι η συνεργασία της ευρωζώνης."
Ωστόσο, ο Jean-Pierre Jouyet, σύμβουλος του νέου προέδρου Φρανσουά Ολάντ, προειδοποίησε ότι "υπάρχει κίνδυνος επέκτασης της ελληνικής κρίσης".
"Εάν η Ελλάδα εγκαταλείψει το ευρώ, το οποίο είναι ένα σενάριο που σήμερα δεν μπορούμε να παραβλέψουμε, πρέπει να επανεξετάσουμε όλη την αλυσίδα των συνεπειών", είπε σε τηλεοπτική συνέντευξη.
Επενδυτές και αναλυτές λένε ότι η ευρωζώνη θα πρέπει να δράσει αποφασιστικά πριν το ενδεχόμενο μεγαλύτερες χώρες ακολουθήσουν την πορεία της Ελλάδας.
"Χρειαζόμαστε πιο δραστικές πολιτικές παρεμβάσεις για να ηρεμήσει η κατάσταση," είπε ο κ. Spajic. "Το πλαίσιο πολιτικής που είναι σε ισχύ σήμερα δεν είναι ικανό να δημιουργήσει αποτελεσματικό τείχος προστασίας για την Ισπανία και την Ιταλία", πρόσθεσε.
πηγή: www.tvxs.gr

Τετάρτη 2 Μαΐου 2012

Εκλογική Διακήρυξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ


http://antarsya.gr/                                          
         

                     Εκλογική Διακήρυξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

ΣΤΙΣ 6 ΜΑΗ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ – ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΑΝΤΑΡΣΥΑ
                                              ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ:
ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ!
ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΛΑΟ
ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ – ΕΞΩ ΑΠΟ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΕΕ
ΜΕ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΡΗΞΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ
ΜΕ ΜΑΖΙΚΗ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
  ΚΑΤΩ ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ
ΜΑΥΡΟ ΣΤΗ ΝΔ, ΤΟ ΠΑΣΟΚ, ΤΟ ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΔΕΚΑΝΙΚΙΑ ΤΟΥΣ
ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΤΡΟΙΚΑ, ΕΕ, ΕΚΤ ΚΑΙ ΔΝΤ!
 Το μαύρο μνημονιακό μέτωπο, μαζί με την Τρόικα ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ, εκβιάζουν το λαό με την «ακυβερνησία» και το «χάος» για να βγάλουν από τις εκλογές «σταθερή» νέα συγκυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και λοιπών προθύμων, που θα εφαρμόσει το προαποφασισμένο, ακόμη πιο σκληρό και αντιλαϊκό πρόγραμμα, του ΣΕΒ και των τραπεζιτών.
Ο εκβιασμός δεν θα περάσει! Η Ελληνική κοινωνία δεν πρέπει και δεν θα γίνει το πειραματόζωο του ΔΝΤ και της ΕΕ. Μπορούμε, στις εκλογές με την ψήφο μας και αύριο με τους αγώνες μας, να «αποσταθεροποιήσουμε» τις κυβερνήσεις και το πρόγραμμά τους, να ορθώσουμε ένα μεγάλο αγωνιστικό μέτωπο, να προκαλέσουμε βαθιά ρήγματα, να περάσουμε στην αντεπίθεση.
    Καταδικάζουμε αποφασιστικά το «μαύρο μέτωπο του Μνημονίου», τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το ΛΑΟΣ και τη «Δημοκρατική Συμμαχία» της Ντόρας! Όσο πιο αδύναμοι, τόσο πιο εύκολα θα τους ανατρέψουμε.
·         Μαύρο στη νεοναζιστική και ρατσιστική «Χρυσή Αυγή», τα στηρίγματα των αφεντικών, τους συνεργάτες των ΜΑΤ, τους νοσταλγούς των SS και των γερμανοτσολιάδων.
·         Όχι και στα αυριανά, δεξιά κι αριστερά κυβερνητικά δεκανίκια, τους «Ανεξάρτητους Έλληνες», τη ΔΗΜΑΡ, την «Κοινωνική Συμφωνία».
 ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΕΕ ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ!
ΤΩΝ ΛΑΩΝ, ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ
 Μας τρομοκρατούν με το δίλημμα «ευρώ ή καταστροφή». Όμως, το ευρώ και η ΕΕ φέρνουν λιτότητα, απολύσεις, περικοπές κοινωνικών δαπανών, διάλυση του παραγωγικού ιστού της χώρας. Κατάργηση δημοκρατικών ελευθεριών, κατάλυση της λαϊκής κυριαρχίας. Οι ισχυρές ιμπεριαλιστικές χώρες, επιβάλλονται και κυριαρχούν πάνω στις αδύναμες, ρίχνοντας ταυτόχρονα τους μισθούς και των δικών τους εργαζομένων. Με το ευρώ ήρθε η «συντεταγμένη» χρεοκοπία του PSI. Καταστροφή για τους εργαζόμενους δεν είναι μια οικονομία χωρίς ευρώ, καταστροφή είναι η καπιταλιστική οικονομία του ευρώ!
   Μέσα στο ευρώ και την ΟΝΕ, μέσα στα δεσμά της νέας Ευρωσυνθήκης και την «οικονομική επιτροπεία» του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας, κάτω από τη νεοϊμπεριαλιστική «μπότα» της ΕΕ, οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να περιμένουν καλύτερες μέρες. Για να ζήσουμε καλύτερα, απαιτείται η ρήξη και αποδέσμευση από ευρώ, ΟΝΕ και ΕΕ.
 Η ΕΕ είναι «το στρατηγείο» της επίθεσης στους λαούς της Ευρώπης, σύμμαχος του ελληνικού κεφαλαίου ενάντια στους εργαζόμενους. Δεν αλλάζει, δεν μεταρρυθμίζεται και δεν εξανθρωπίζεται. Μόνο έξω και ενάντια στην ΕΕ μπορούμε να μιλάμε για κοινωνικά δικαιώματα, συλλογική αξιοποίηση των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας, δημόσια αγαθά, σεβασμό στο περιβάλλον. Μέσα από τη ρήξη με τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, μέσα από την αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από την ΕΕ και τελικά τη διάλυσή της, μπορούν να τεθούν οι βάσεις για το ξεπέρασμα του κατακερματισμού, της άνισης μεταχείρισης και της υπερεκμετάλλευσης, για μια διεθνιστική συνεργασία των λαών και των χωρών που θα στηρίζεται στην αλληλεγγύη και την ισοτιμία. Έτσι μπορεί να ανοίξει ο δρόμος για μια σύγχρονη σοσιαλιστική και κομμουνιστική προοπτική.
 ΠΑΥΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΩΤΕΣ
ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΤΩΡΑ!
 Από την αρχή της κρίσης μάς έλεγαν ότι «η διαγραφή του χρέους είναι καταστροφή για την χώρα». Αλλά το «κούρεμα» της συγκυβέρνησης Παπαδήμ(ι)ου αποτέλεσε μια αληθινή καταστροφή. Έδεσαν την χώρα στο «αγγλικό δίκαιο» και τα δικαστήρια του Λουξεμβούργου υποθηκεύοντας το σύνολο της δημόσιας περιουσίας στους δανειστές. Συμφώνησαν σε ένα πρόγραμμα εξαθλίωσης του λαού! Κατέστρεψαν τα ασφαλιστικά ταμεία και τους δημόσιους οργανισμούς. Εξασφάλισαν τα τοκογλυφικά κέρδη των κερδοσκόπων και των τραπεζιτών.
Ο «αποκλεισμός από τις διεθνείς αγορές και η καταστροφή», υπάρχουν ήδη και τον έχουν επιβάλει οι ίδιοι, ενώ σε όποια χώρα οι εργαζόμενοι αρνήθηκαν να πληρώσουν τα τοκογλυφικά χρέη, ούτε καταστράφηκαν, ούτε απομονώθηκαν.
Δεν χρωστάμε τίποτα και σε κανέναν! Τα «δάνεια» πήγαν στις μίζες των εξοπλιστικών, στις απίστευτες ρεμούλες των «μεγάλων έργων», των Ολυμπιακών Αγώνων, των προμηθειών! Είναι χιλιοπληρωμένα!
Άμεση καταγγελία της δανειακής σύμβασης! Παύση πληρωμών, μη αναγνώριση, διαγραφή του τοκογλυφικού χρέους. Αυτή είναι η μόνη λύση για τον λαό!
 ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ, ΤΙΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΛΟΥΚΕΤΑ!
ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ, ΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΣ,
ΣΤΑΘΕΡΗ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!
 Την ώρα που οι κατακτήσεις της εργασίας και της επιστήμης αυξάνουν τον παγκόσμιο κοινωνικό πλούτο, δεν είναι «νόμος της φύσης» η ανεργία, η φτώχεια, η χρεοκοπία λαών και χωρών. Είναι το «κόστος» που καλούνται να πληρώσουν οι λαοί για να ξεπεράσουν την κρίση και τα χρέη τους ο καπιταλισμός, τα αστικά κράτη και η ΕΕ. Η επιβίωση και η σωτηρία των εργαζομένων και του λαού, περνάει μέσα από την ανατροπή της επίθεσης, σε σύγκρουση με τους δανειστές, το κεφάλαιο και την Ευρωχούντα. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει! Η «ανάπτυξη» που υπόσχονται, εάν υπάρξει, θα είναι πάνω στη συντριβή των μισθών και των δικαιωμάτων μας. Οι εργαζόμενοι και ο λαός με τους αγώνες τους πρέπει να απαιτήσουν και μπορούν να επιβάλουν:
·         Απαγόρευση των απολύσεων και πλήρη προστασία των ανέργων. Ριζική μείωση του χρόνου εργασίας και συνταξιοδότησης.
·         Αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις, κατάργηση των χαρατσιών, αύξηση της φορολογίας του κεφαλαίου.
·         Δημόσιες επενδύσεις με εργατικό, λαϊκό και κοινωνικό έλεγχο, με σεβασμό στο περιβάλλον.
·         Απαλλοτρίωση των εκατοντάδων κλειστών εργοστασίων και επαναλειτουργία τους με ευθύνη του δημοσίου και έλεγχο από τους ίδιους τους εργαζόμενους.
·         Δημόσια, ποιοτική, δωρεάν υγεία, παιδεία και ασφάλιση.
·         Στήριξη των αυτοαπασχολούμενων με φτηνά δάνεια και συνεταιρισμούς υπό τον έλεγχό τους σε συμμαχία με τους εργαζόμενους.
 ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ,
ΜΕ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΛΑΪΚΟ ΕΛΕΓΧΟ,
ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΛΑΪΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ
 Πλούτος υπάρχει, αλλά τον καρπώνονται οι λίγοι! Με εθνικοποιήσεις τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, χωρίς αποζημίωση, με τον εργατικό και λαϊκό έλεγχο, με φορολόγηση των βιομηχάνων και των τραπεζών, μπορούμε να βρούμε τα χρήματα που χρειάζονται για τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες, να αποκτήσουμε δημοκρατικό κοινωνικό έλεγχο στην οικονομία. Μπορούμε να σταματήσουμε την παραγωγική διάλυση από τις επιχειρήσεις που κλείνουν και τον εφιάλτη της ανεργίας.
Με τη στήριξη της φτωχής και μικρής αγροτιάς και των συνεταιρισμών της, μπορεί να εξασφαλιστεούν διατροφική αυτάρκεια, φτηνά, ποιοτικά προϊόντα σε σύγκρουση με τις επιταγές της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, του εμπορικού και βιομηχανικού κεφαλαίου, σπάζοντας τα δεσμά των μεσαζόντων.
Με την προστασία του περιβάλλοντος από τη ληστρική και ανεξέλεγκτη δράση του κεφαλαίου και του κέρδους, μπορούμε να σώσουμε τα δάση και τις ακτές από την ανεξέλεγκτη δόμηση, τα βουνά από τις ανεμογεννήτριες, τους ελεύθερους χώρους από τα Mall.
Με προοπτική το δημοκρατικό κοινωνικό σχεδιασμό της παραγωγής και την εξουσία στα χέρια τους, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, ανατρέποντας την καπιταλιστική κυριαρχία, θα αξιοποιήσουν τις συλλογικές παραγωγικές δυνάμεις της χώρας, το γεωργικό και ορυκτό πλούτο, τη γνώση και το μεράκι των παραγωγών, μαζί με τη διεθνιστική συνεργασία των λαών, στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο.
 ΟΧΙ ΣΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΑΓΟΡΩΝ - ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ!
 Η καταβύθιση στο σύγχρονο οικονομικό και κοινωνικό μεσαίωνα, συμβαδίζει με τη σήψη της αστικής κοινοβουλευτικής «δικτατορίας των αγορών», τον εργοδοτικό δεσποτισμό, τα ΜΑΤ και τις συμμορίες της Χρυσής Αυγής, τη διαφθορά του δημοσίου, το ρατσισμό και τον κοινωνικό εκφασισμό.
Αντίθετα, ο αγώνας για το μεροκάματο και τη σύνταξη συμβαδίζει με το δικαίωμα της διαδήλωσης, της απεργίας, του ελεύθερου λόγου και ενημέρωσης, με τη δημοκρατικά οργανωμένη λαϊκή αυτοάμυνα απέναντι στην αστυνομική βία, στο παρακράτος και στις φασιστικές συμμορίες.
Ο αγώνας για την εργασία είναι βαθιά δεμένος με τον αγώνα για τη δημοκρατία. Η πραγματική δημοκρατία αναπνέει στους δρόμους του αγώνα. Για μια δημοκρατία που θα πηγάζει από τους ίδιους τους εργαζομένους και το λαό. Που θα ξεκινά από τον εργατικό έλεγχο ενάντια στο απολυταρχικό «διευθυντικό δικαίωμα». Με αιρετούς και ανακλητούς αντιπροσώπους από τους χώρους εργασίας και σπουδών, από τους δήμους και τις γειτονιές, ώστε να επιβληθεί το αληθινά νέο Σύνταγμα, των σύγχρονων εργατικών και λαϊκών αναγκών. Αυτό είναι το πραγματικό μήνυμα της «άμεσης» και «πραγματικής δημοκρατίας» όλων των «αγαναχτισμένων» όλου του κόσμου.
 ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ,
ΑΣΥΛΟ ΚΑΙ ΣΤΕΓΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ!
Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες είναι τα θύματα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, της κρίσης και της βαρβαρότητας του συστήματος. Για ένα λαό σαν το δικό μας με τα εκατομμύρια Έλληνες μετανάστες σε όλο τον πλανήτη αποτελούν ντροπή και αίσχος οι ρατσιστικές πολιτικές των κυβερνήσεων. Οι ξένοι εργάτες στις χώρες τους αλλά και στην ξενιτιά είναι οι καλύτεροί μας σύμμαχοι γιατί έχουμε τους ίδιους εχθρούς, τον ιμπεριαλισμό και την κεφαλαιοκρατία. Είναι οργανικό κομμάτι της εργατικής τάξης. Η ταξική αλληλεγγύη και ο διεθνισμός είναι η καλύτερη απάντηση στο ρατσισμό.
Συγκρουόμαστε με τη ρατσιστική πολιτική που κατηγορεί τους μετανάστες για την ανεργία και την εγκληματικότητα και τους θέλει στην «παρανομία» για να διχάζει τους εργαζόμενους και να δυναμώνει την εκμετάλλευση όλων μας. Η κοινή πάλη των εργαζομένων, ελλήνων και μεταναστών, ενάντια στη φτώχια και την εξαθλίωση είναι ο δρόμος για να μείνουν και οι γειτονιές ανθρώπινες και ασφαλείς.
Λέμε όχι στην «Ευρώπη Φρούριο», απαιτούμε τη διάλυση της FRONTEX, λέμε όχι στους φράχτες, παλεύουμε για κατάργηση των συνθηκών του Δουβλίνου που θέλουν να μετατρέψουν τη χώρα μας σε στρατόπεδο συγκέντρωσης για μετανάστες και πρόσφυγες.
 ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΡΗΞΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ!
ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΕΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ, ΠΑΛΛΑΪΚΟΣ ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ!
ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΝΙΚΗ!
 Η ασίγαστη και πρωτοφανής, για όλη την Ευρώπη, αντίσταση των ελλήνων εργαζομένων, οι 20 γενικές απεργίες, οι εκατοντάδες κλαδικές και επιχειρησιακές απεργίες, με κορυφαία αυτήν της Ελληνικής Χαλυβουργίας, οι δεκάδες καταλήψεις διαρκείας, οι μάχες των «Δεν Πληρώνω», η μετατροπή των παρελάσεων στην 28η Οκτωβρίου και την 25η Μαρτίου σε εκρήξεις λαϊκής οργής, η ηρωική Κερατέα, οι συγκρούσεις στην εκπαίδευση και στις γειτονιές, οι πρωτότυπες μορφές αγωνιστικής αλληλεγγύης, δεν πήγαν χαμένες: καθυστέρησαν την εφαρμογή των μέτρων, κλόνισαν τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, άφησαν παρακαταθήκη μορφών οργάνωσης και συντονισμού.
Ωστόσο, για να νικήσουμε, για να ανατρέψουμε την επίθεση και να επιβάλουμε εργατικές και λαϊκές κατακτήσεις, χρειάζεται ένα ποιοτικό βήμα: Να συγκροτήσουμε ένα αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής της επίθεσης, πέρα και έξω από τη λογική της συμβιβασμένης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Να πάρουμε στα χέρια μας τα συνδικάτα και τις μαζικές λαϊκές οργανώσεις, να πάρουμε στα χέρια μας την υπόθεση του ίδιου του αγώνα μας. Να σχεδιάσουμε, να οργανώσουμε και να κλιμακώσουμε πολύμορφες διαδηλώσεις, καταλήψεις, απεργίες και αγώνες διαρκείας, για έναν παλλαϊκό ξεσηκωμό νίκης!
Η κοινή δράση όλων των αριστερών και μαχόμενων δυνάμεων του εργατικού και λαϊκού κινήματος, είναι πιο αναγκαία από ποτέ. Σε αυτή την κατεύθυνση πήραμε πρωτοβουλίες και θα επιμείνουμε, πριν, κατά τη διάρκεια και, πολύ περισσότερο, μετά τις εκλογές.
 ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ,
Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΘΑ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ Η ΝΙΟΤΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!
 Η ανεργία, η παγκόσμια οικονομική κρίση, η απαξίωση του κοινωνικού πλούτου, η εμπορευματοποίηση του πολιτισμού, η καταστροφή του περιβάλλοντος, δείχνουν πόσο ανορθολογικό, άδικο και επικίνδυνο είναι το καπιταλιστικό σύστημα. Σήμερα περισσότερο παρά ποτέ είναι αναγκαίο να αμφισβητήσουμε τον καπιταλισμό, να επιμείνουμε στην εναλλακτική λύση μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, να αναζητήσουμε τις νέες δυνατότητες για την επανάσταση, την εργατική εξουσία και δημοκρατία, το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό της εποχής μας.
Για να περάσει ο πλούτος και η εξουσία στα χέρια των εργαζομένων!
Ο αγώνας μας εμπνέεται από την εμπειρία των κοινωνικών επαναστάσεων του 20ου αιώνα, πρώτα από όλα από τον Οκτώβρη του 1917, αλλά και από τις καλύτερες αγωνιστικές και επαναστατικές παραδόσεις του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος στη χώρα μας. Σε αυτούς τους αγώνες χρωστάμε το σύνολο των κατακτήσεων και δικαιωμάτων του κόσμου της εργασίας που σήμερα κατεδαφίζονται.
Πάνω από όλα εμπνέεται από το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό του μέλλοντός μας, αυτόν που οικοδομούν με τους αγώνες, τις διεκδικήσεις, τις μικρές και τις μεγάλες ανατροπές τους, οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι.
 Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΕΡΙΧΑΡΑΚΩΣΗΣ
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΥΜΒΑΛΕΙ ΣΤΗ ΝΙΚΗ
 Στις ανάγκες για νίκη των εργαζομένων και των αγώνων τους, δυστυχώς, δεν ανταποκρίνονται το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τους αγώνες και τη συμβολή τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητά «ψήφο διακυβέρνησης» για «φιλολαϊκές λύσεις» εντός του ευρώ και της ΕΕ, ενώ αντί για διαγραφή του χρέους προπαγανδίζει μια επαναδιαπραγμάτευσή του σε συμφωνία με τους δανειστές. Οραματίζεται ένα «νέο συνασπισμό εξουσίας» εντός του καπιταλισμού. Αυτό που λέει ουσιαστικά το ΚΚΕ είναι ότι οι εργαζόμενοι δεν μπορούν σήμερα να νικήσουν, άρα μένει να περιμένουν το απροσδιόριστο μέλλον της «λαϊκής εξουσίας». Στάθηκε καχύποπτο ή και έξω από μεγάλα κινήματα αυτής της περιόδου. Επιμένει να μην συμβάλλει με ενωτικό τρόπο στο λαϊκό ξεσηκωμό. Συνεχίζει να έχει σαν όραμα τον εκμεταλλευτικό και καταπιεστικό «υπαρκτό σοσιαλισμό».
Στις νέες ανάγκες δεν μπορούν να ανταποκριθούν όμως, ούτε οι «μοναχικοί δρόμοι», ούτε οι «ενότητες» στη βάση ξεπερασμένων αντιθέσεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, πολύ περισσότερο, τα «πατριωτικά μέτωπα» με φθαρμένα υλικά του συστήματος.
 ΜΕΤΩΠΙΚΗ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ!
ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ, ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ
 Για να νικήσουν οι αγώνες, για να ανοίξουμε δρόμους αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης, για να δημιουργηθεί ένα πλατύ αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής, για να επιβληθεί η κοινή αγωνιστική δράση της Αριστεράς και όλων των μαχόμενων δυνάμεων, χρειαζόμαστε μια μαζική, ανατρεπτική, αντικαπιταλιστική Αριστερά. Μια Αριστερά του εργατικού και λαϊκού πολιτισμού, ενωτική και μετωπική. Μια Αριστερά της σύγχρονης επαναστατικής, σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής αναζήτησης.
 Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ γι’ αυτή την Αριστερά παλεύει. Για μια νικηφόρα Αριστερά.
 Η ψήφος και στήριξη στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι πολλαπλά «χρήσιμη» γιατί είναι ανατρεπτική. Μπορεί να γίνει μια κόκκινη σφήνα αλλαγής της κατάστασης, στους αγώνες, στην Αριστερά, ακόμη και στη Βουλή.


ΑΝΤΑΡΣΥΑ! ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ
ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ