Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Επιστροφή στον 19ο αιώνα , του Γ.Κιμπουρόπουλου

ολιτική » Επιστροφή στον 19ο αιώνα

Σάββατο, 29 Οκτωβρίου 2011


Επιστροφή στον 19ο αιώνα
Καθεστώς μακρόχρονου «Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου» επιβάλει στη χώρα η συμφωνία για το κούρεμα 50% - Οι αγορές χειροκροτούν, οι τραπεζίτες κρυφογελούν κι η κοινωνία φυλακίζεται στη λιτότητα μέχρι το 2020 - Και βλέπουμε…

«Μια καινούργια μέρα ξημερώνει για την Ελλάδα», είπε ο καταπονημένος από την ολονύχτια σύνοδο της Ευρωζώνης Γ. Παπανδρέου. Ναι, αλλά ποια μέρα, ποιου μήνα, ποιου έτους; Και ποιού αιώνα; Παρ’ ότι οι αγορές είχαν κάθε λόγο να ανοίξουν σαμπάνιες για την απόφαση, φουσκώνοντας ιδιαίτερα τις μετοχές των τραπεζών, η απόφαση των «17» της Ευρωζώνης σημαίνει για την Ελλάδα επιστροφή στο 1898 και στις πολλές δεκαετίες του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου που ακολούθησαν. Και ενδεχομένως με πολύ χειρότερους όρους, αν ληφθούν υπόψη οι ιστορικές αναλογίες.

Από την ευφορία των αγορών και τα χαμόγελα με τα οποία αντέδρασαν οι εκπρόσωποι της Διεθνούς των τραπεζών στην «υποταγή» τους στη γαλλογερμανική απαίτηση για εθελοντική μείωση του χρέους κατά 50%, γεννώνται ερωτήματα για το κατά πόσο το ολονύκτιο θρίλερ της Τετάρτης ήταν μια πραγματική αναμέτρηση ισχύος ή ένα καλοστημένο θέατρο.

Η αλήθεια είναι ότι η γερμανική πολιτική ηγεσία επέδειξε μια αξιοσημείωτη επιμονή να καταγραφεί μια ευδιάκριτη επιβάρυνση των τραπεζών με το κόστος της διαγραφής μέρους του ελληνικού χρέους, ρισκάροντας ρήξη ακόμη και με τον σημαντικότερο εταίρο της, τη Γαλλία. Αυτή η επιμονή υπηρετεί τις ιδιαίτερες πολιτικές και εκλογικές ανάγκες της καγκελαρίου Μέρκελ, αποκαλύπτει τη στρατηγική επιβολής γερμανικού οικονομικού imperium στην Ευρώπη, προδίδει και αντιθέσεις εντός της γερμανικής ολιγαρχίας, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν αντανακλά μια πραγματική, συστημική σύγκρουση με το χρηματοπιστωτικό καρτέλ. Το τελευταίο είναι ηλίου φαεινότερο ότι απέσπασε ουσιώδη ανταλλάγματα για να συναινέσει σε μια διεύρυνση της «θυσίας» του, πέρα από αυτή που είχε το ίδιο προτείνει και επιβάλει στη σύνοδο της 21ης Ιουλίου.

Τα ανταλλάγματα

Με απλά μαθηματικά, τα περίπου 160 δισ. ελληνικού χρέους που έχουν στα χέρια τους τράπεζες και άλλα ιδιωτικά κεφάλαια σε πραγματικές τιμές σήμερα δεν ξεπερνούν σε αξία τα 55 δισ. ευρώ. Οι μεγαλύτερες ευρωπαϊκές τράπεζες, άλλωστε, έχουν ήδη ενσωματώσει στους ισολογισμούς τους το κούρεμα που έχει επιβάλει η αγορά. Η επιλογή που υποτίθεται ότι είχαν ήταν ή να τα χάσουν όλα ή να πάρουν στο χέρι τα μισά, δηλαδή περίπου 80 δισ. ευρώ. Πράγμα που φυσικά προτίμησαν, αφού απέσπασαν και κάποια υπεραξία σε σχέση με τις αγοραίες τιμές. Και, πέραν αυτού, έχουν και πρόσβαση στα 106 δισ. ευρώ που θα τους διαθέσει η Ε.Ε. για την ανακεφαλαιοποίησή τους, έστω και με το ρίσκο μιας προσωρινής «κρατικοποίησης» το οποίο θα αποφύγουν πάση θυσία, έστω κι αν χρειαστεί να στραγγαλίσουν πιστωτικά τη λεγόμενη πραγματική οικονομία.

Ακόμη περισσότερο, στη διαπραγμάτευση που θα ακολουθήσει με την ελληνική κυβέρνηση, πάντα υπό το άγρυπνο βλέμμα της τρόικας, οι τραπεζίτες έχουν τη δυνατότητα να ζητήσουν και να επιβάλουν ανταλλάγματα και εγγυήσεις στην Ελλάδα. «Ανυπομονούμε να συνεργαστούμε με την Ελλάδα και την Ε.Ε. για να μετατραπεί το γενικό πλαίσιο σε συγκεκριμένη συμφωνία», δήλωσαν οι επικεφαλής του Διεθνούς Χρηματοπιστωτικού Ινστιτούτου, Άκερμαν και Νταλάρα, αφήνοντας να εννοηθεί ότι δεν έχουν πει την τελευταία λέξη. Ο Τσαρλς Νταλάρα, μάλιστα, διευκρίνισε ήδη -ακυρώνοντας τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις Παπανδρέου- ότι τα καινούργια ομόλογα με τα οποία θα ανταλλάξουν τα «κουρεμένα» θα διέπονται φυσικά από το αγγλικό δίκαιο, το «δίκαιο των πιστωτών», με τις γνωστές εγγυήσεις εις βάρος της δημόσιας περιουσίας.

Εσωτερική χρεοκοπία

Τι σημαίνει επί της ουσίας η συμφωνία για την ελληνική κοινωνία; Ο τίτλος θα μπορούσε να ήταν: αναβολή της τυπικής, εξωτερικής χρεοκοπίας, βάθαιμα της εσωτερικής χρεοκοπίας. Τα βασικά χαρακτηριστικά αυτής της εσωτερικής -πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής- χρεοκοπίας είναι τα εξής:

Πρώτον, ανηλεής λιτότητα για τουλάχιστον μια δεκαετία ακόμη. Ο αποκλεισμός από τις αγορές μέχρι το 2020, η μόνιμη δέσμευση στους «χρυσούς κανόνες» για χρέος, έλλειμμα, ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και ο περιορισμός της χρηματοδότησης του κράτους αποκλειστικά από τα πρωτογενή πλεονάσματα (αν και όποτε έλθουν) συνεπάγονται αλλεπάλληλα μέτρα και περικοπές δαπανών.

Δεύτερον, βαρύτατο πλήγμα στο ασφαλιστικό σύστημα. Τα Ταμεία εξαναγκάζονται σε συμμετοχή στο «εθελοντικό» κούρεμα με άμεση συνέπεια να χάσουν περιουσία τουλάχιστον 11,5 δισ. ευρώ. Η βιωσιμότητα του συστήματος και η καταβολή των συντάξεων επαφίεται στην «εγγύηση» του ουσιαστικά πτωχευμένου κράτους και οι περικοπές σε συντάξεις, όρια ηλικίας και εφάπαξ πρέπει να θεωρούνται δεδομένες.

Τρίτον και μάλλον σημαντικότερο, με τη συμφωνία εγκαθιδρύεται μόνιμη και επιτόπια επιτήρηση της εφαρμογής του νέου Μνημονίου, της νέας δανειακής σύμβασης και όλων των επιμέρους αποφάσεων και δεσμεύσεων που αναλαμβάνει η Ελλάδα έναντι του νέου δανεισμού. Στην ουσία, εγκαθίσταται στη χώρα τριπλή εποπτεία, με πρώτο πόλο την ομάδα εμπειρογνωμόνων από τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης, οι οποίοι θα… διασπαρούν ως επιτηρητές σε κάθε υπουργείο και κεντρική υπηρεσία, δεύτερο πόλο την τρόικα με τις περιοδικές «επιθεωρήσεις στρατού» και τρίτο πόλο την Task Force υπό τον Χορστ Ράιχενμπαχ, με παρεμβάσεις σε εξειδικευμένα πεδία. Πρόκειται για πλήρη υποκατάσταση της κυβέρνησης στην άσκηση της εκτελεστικής εξουσίας, το βάθος της οποίας με γλαφυρό τρόπο περιέγραψε η Μέρκελ στην γερμανική Βουλή. Ωστόσο, στο κείμενο της συμφωνίας χρυσώνεται το χάπι με αναφορές στην «ευθύνη των ελληνικών αρχών στην εφαρμογή του προγράμματος».

Τέταρτον, το καθεστώς «Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου» και μόνιμης επιτροπείας αποκτά ακόμη πιο βαθύ χαρακτήρα αν ληφθεί υπόψη και η αναθεώρηση της Συνθήκης της Λισσαβώνας που δρομολογεί η απόφαση της Συνόδου των «27». Τα κράτη - μέλη υποχρεούνται να υιοθετήσουν τους χρυσούς κανόνες των «ισοσκελισμένων προϋπολογισμών» εντός του 2012, με συνταγματική ρύθμιση ή ισοδύναμο νομοθέτημα. Με φόντο τη δέσμευση αυτή η Κομισιόν αποκτά εξουσίες ελέγχου και αναθεώρησης των εθνικών προϋπολογισμών ακόμη και στη διάρκεια εκτέλεσής τους, αν διαπιστώνονται αποκλίσεις. Σε δεύτερο χρόνο και μέχρι τον Μάρτιο του 2012 αναμένεται να καταληχθεί το «ποινολόγιο», βάσει του οποίου θα ελέγχονται και θα τιμωρούνται τα κράτη μέλη για τυχόν αποκλίσεις τους από τη δημοσιονομική ορθοδοξία. Και, καθώς το γερμανικό «όραμα» για το ισχυρό ευρώ και τη σιδηρά πειθαρχία της Ευρωζώνης περιλαμβάνει και πρόνοια για αποβολή από το κοινό νόμισμα, είναι ένα ερώτημα αν το ελληνικό «κούρεμα» του 50% είναι η τελευταία πράξη του ελληνικού δράματος ή θα ακολουθηθεί με μια ακόμη που θα περιλαμβάνει και πλήρη χρεοκοπία και έξοδο της Ελλάδας κακήν κακώς από την ευρωζώνη.

Κι όλα αυτά για τον «φιλόδοξο» στόχο να μειωθεί το 2020 στο 120% του ΑΕΠ το ελληνικό χρέος, που η κυβέρνηση Παπανδρέου παρέλαβε το 2009 στο 115%.

Χειρισμοί και πραγματικότητα

Η κυβέρνηση έχει ένα πολιτικό περιθώριο να διαχειριστεί επικοινωνιακά τα «μαθηματικά» της συμφωνίας, προβάλλοντας ιδιαίτερα την ελάφρυνση στην ετήσια εξυπηρέτηση των τόκων του χρέους, ενώ σ’ ένα δεύτερο πλάνο θα επιχειρήσει πολιτική σπέκουλα για τη «θυσία» των τραπεζών. Την αρχή την έκανε ήδη ο Ευάγγελος Βενιζέλος, με την ατάκα «μεταξύ έθνους και τραπεζών η κυβέρνηση απαντά έθνος».

Ωστόσο, έχει να αντιμετωπίσει ένα βουνό πολιτικών και κοινοβουλευτικών υποχρεώσεων για τις ουρές τις συμφωνίας, που όσο αποκαλύπτουν τον ενδοτικό και αντιλαϊκό τους χαρακτήρα τόσο θα δυσκολεύουν την απόσπαση κι άλλων «ναι» από την ισχνή πλειοψηφία της στη Βουλή.
Κι ακόμη περισσότερο, είναι αδύνατο να βρει επαφή με την καταδικασμένη σε βίαιη φτωχοποίηση κοινωνική πλειοψηφία για την οποία ο φλεγματικός πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Χέρμαν βαν Ρομπάι εύχεται (ή καταριέται;) υπομονή μέχρι το 2020. Όπως λέμε για τη ζωή, τα πρώτα 100 χρόνια είναι δύσκολα…

Γιάννης Κιμπουρόπουλος - "Δρόμος της Αριστεράς"
Αναρτήθηκε από giorgis στις 9:57 μ.μ.

Δημοψήφισμα

Δευτέρα, 31 Οκτωβρίου 2011

Δημοψήφισμα

Η άρχουσα τάξη γενικά, αλλά και το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση ειδικά τα παίζουν "όλα για όλα".

Ο λόγος είναι πως πλέον δεν έχουν ουδεμία πολιτική νομιμοποίηση για να προχωρήσουν στα σχέδια τους για (α) διάσωση των τραπεζών με αμύθητα ποσά ως "πακέτα σωτηρίας" και (β) εξαθλίωσης των κατώτερων τάξεων, ειδικά των εργατών, προκειμένου να δεχτούν να εργάζονται με πολύ χαμηλότερους μισθούς.

Σε παλιότερο ποστ μας, που το είχαμε γράψει στις 11 Οκτωβρίου 2011 είχαμε αναφερθεί στο σενάριο ενός δημοψηφίσματος, γράφοντας μεταξύ άλλων τα εξής:

***
Καθώς το "κούρεμα", η "ελεγχόμενη χρεωκοπια", η υποθήκευση των "ασημικών", η φτωχοποίηση του λαού θεωρούνται δεδομένα, το μεγάλο ερώτημα στη "δημόσια συζήτηση" είναι πλέον η παραμονή ή μη της Ελλάδας στο ευρώ.

Πριν δούμε το τι σχεδιάζουν αυτοί, ας δούμε την κατάσταση στο εσωτερικό της χώρας, όπου η πλειοψηφία του κόσμου εξακολουθεί να προτιμά την παραμονή στην ευρωζώνη. Αυτή η συμπεριφορά μοιάζει βέβαια με τη συμπεριφορά ενός "ξεπεσμένου ευγενή", που εξακολουθεί να κυκλοφορεί με ωραία ρούχα και ακριβά αρώματα, παρότι έχει χρεωκοπήσει, ώστε να δείχνει προς τα έξω ότι τάχα είναι πλούσιος. Αυτό βέβαια δε μπορεί να συνεχιστεί για πολύ, και αργή ή γρήγορα η υποστήριξη προς το ευρώ θα εξαντληθεί.

Γι' αυτό και μια -έστω πολύ ριψοκίνδυνη- επιλογή της κυβέρνησης θα ήταν να κάνει το περιβόητο δημοψήφισμα που προανήγγειλε ο Καστανίδης στη Βουλή με θέμα το ευρώ. Αν το κάνει τώρα, πιθανότατα θα το κερδίσει (διότι ναι μεν οι περισσότεροι βρίζουν την κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, κτλ, κτλ, κτλ, ωστόσο υπάρχουν θέματα -όπως το ευρώ- που ξεπερνούν τα στενά κομματικά όρια και σε αυτά ο λαός δεν φαίνεται σήμερα να είναι έτοιμος να σπάσει πλήρως τους δεσμούς τους με τις βαθύτερες στρατηγικές επιλογές της άρχουσας τάξης).

Τα πράγματα με το ευρώ τα έχουμε ξαναδεί εδώ και καιρό - ωστόσο θεωρώ ότι νομοτελειακά η πλειοψηφία του κόσμου θα ταχθεί τελικά εναντίον του. Απλά θα αργήσει να το συνειδητοποιήσει, και άρα θα είναι "πολύ αργά", καθώς οι "εταίροι" μας φέρουν τη δική τους "λύση" για την Ελλάδα, με το ευρώ δύο ταχυτήτων. Έτσι κι αλλιώς, οι "εταίροι" πλέον αποφασίζουν μόνοι τους, χωρίς καν να συνδιαλέγονται ιδιαίτερα με την κυβέρνηση ανδρείκελων που υπάρχει στην Ελλάδα, και άρα όσο ο λαός δεν ανατρέπει αυτή την κυβέρνηση, θα βρίσκεται στο έλεος τους. Μόνο που αυτοί δεν έχουν σκοπό να δείξουν καν έλεος.

- Ο λόγος για τον οποίο ισχυρίζομαι ότι νομοτελειακά η πλειοψηφία να στραφεί εναντίον του ευρώ είναι ο εξής: Το ευρώ το έχουμε ξαναπεί ότι είναι ένα "υπερβολικά σκληρό" νόμισμα για την Ελλάδα, έχει δηλαδή μια "υπερβολικά υψηλή" ισοτιμία, που δεν επιτρέπει στις βιομηχανικές/αγροτικές εξαγωγές να είναι "ανταγωνιστικές".

Για την ακρίβεια, μόνο η Γερμανία μπορεί να αντέξει τις σημερινές ισοτιμίες του ευρώ, λόγω της ανώτερης ποιότητας/τεχνογνωσίας που διαθέτουν οι εξαγωγές της (τα made in Germany προϊόντα είναι τα ακριβότερα, αλλά έχουν και την καλύτερη ποιότητα οπότε πουλιούνται). Όλες οι υπόλοιπες χώρες έχουν πρόβλημα, και έτσι πολύ θα ήθελαν να υποτιμήσουν το νόμισμα, να μειώσουν έτσι εμμέσως το εργατικό κόστος + τα λοιπά λειτουργικά κόστη, και έτσι να γίνουν "ανταγωνιστικές".

Βέβαια, σε όλες τις χώρες, ακόμα και στην Ελλάδα, υπάρχουν και επιχειρήσεις που "μπορούν να σταθούν στο διεθνή ανταγωνισμό", ωστόσο ειδικά σε χώρες όπως η Ελλάδα οι επιχειρήσεις αυτές είναι λίγες. Οι υπόλοιπες δεν αντέχουν, και βάζουν λουκέτο. Και μάλιστα κλείνουν με τρομερούς ρυθμούς, λόγω της "λιτότητας" που προωθεί η ντόπια και η ξένη άρχουσα τάξη, και ρίχνει τους μισθούς, και άρα και την αγοραστική δύναμη των εργατών, οξύνοντας την ύφεση (με τελικό βέβαια στόχο να τσακιστεί η εργατική τάξη, και λόγω της ανεργίας και της φτώχειας να δεχτεί να εργασθεί από εδώ και πέρα με μισθούς πείνας και μηδαμινά δικαιώματα).

Όσο λοιπόν μεγαλώνει ο αριθμός των λουκέτων, των ανέργων, των φτωχών, κτλ, τόσο θα χάνεται και η υποστήριξη προς το ευρώ, διότι όλοι θα αναζητούν τρόπους για να επιβιώσουν. Και τελικά απλά θα έχουμε έξοδο από την ευρωζώνη - άλλωστε, η Γερμανία αμφιταλαντεύεται για το αν θέλει να κρατήσει τους πάντες εντός της ευρωζώνης, ή αν θέλει να συνεχίσει σε μια ευρωζώνη με λιγότερα αλλά πιο "ανταγωνιστικά" μέλη.

Όσο για το αν "θα φύγει η Ελλάδα", αν "θα φύγει η Γερμανία", ή αν "η Γερμανία διώξει την Ελλάδα", καμιά φορά τα φαινόμενα απατούν: Για παράδειγμα ξέρω περίπτωση εργοδότη που ήθελε να απολύσει έναν εργαζόμενο, αλλά επειδή δεν ήθελε να του καταβάλλει αποζημίωση, δεν τον απέλυσε, και απλά του έβαζε κάθε μέρα άπειρη δουλειά, ώσπου μια μέρα ο εργάτης αυτός δεν άντεξε και παραιτήθηκε. Αυτή η "παραίτηση" βέβαια είναι στην πραγματικότητα μια απόλυση που εντέχνως μετατράπηκε σε "παραίτηση", προς όφελος του εργοδότη, που τσέπωσε για την πάρτυ του τα λεφτά της αποζημίωσης. Αντίστοιχα βέβαια υπάρχουν και -λιγότερες- περιπτώσεις "απολύσεων", στις οποίες ο εργάτης ήθελε να παραιτηθεί, και απλά άρχισε να μην αποδίδει στη δουλειά, ώστε να απολυθεί και να κερδίσει την αποζημίωση.

Δεν είναι τυχαίο που η "Καθημερινή" επιστράτευσε μέχρι και τον Σημίτη, ο οποίος έγραψε πριν από λίγες μέρες τα εξής:

Διάφοροι πολιτικοί και εμπειρογνώμονες μάς διαβεβαιώνουν ότι έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη δεν είναι δυνατή, διότι δεν προβλέπεται από τις Συνθήκες η αποχώρηση χώρας ή η αποπομπή της. Μας καθησυχάζουν, λοιπόν, λέγοντας: μη φοβάστε, δεν συμφέρει την Ενωση να αποχωρήσουμε, δεν θα εμμείνουν στις απαιτήσεις τους, γιατί αλλιώς θα καταστραφούν και οι ίδιοι. Αλλοι ισχυρίζονται ότι «καμιά από τις ισχυρές χώρες της Ευρώπης δεν επιθυμεί την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, κάτι που αποσαφηνίσθηκε από τις δηλώσεις Μέρκελ - Σαρκοζί».
...
Οι κρίσεις δεν αντιμετωπίζονται ούτε με αβάσιμες ελπίδες ούτε με φαντασιώσεις. Η γνώση της πραγματικότητας είναι προϋπόθεση της αντιμετώπισής τους.
Στις Συνθήκες πράγματι δεν προβλέπονται ρήτρες αποπομπής μιας χώρας από την ΟΝΕ. Αλλά μόνον όσοι εθελοτυφλούν μπορούν να πιστεύουν ότι κατόπιν τούτου δεν διατρέχει κίνδυνο η Ελλάδα.
...
Σύμφωνα μ’ αυτές, όποια κράτη έχουν βιώσιμο χρέος, όποια δηλαδή έχουν τη δυνατότητα να αντλήσουν κεφάλαια από τις αγορές, θα συνεχίσουν να υποστηρίζονται. Τα άλλα, των οποίων το χρέος δεν είναι βιώσιμο, θα πρέπει να τα βγάλουν πέρα μόνα τους. Νέα χρηματοδότηση δεν θα δοθεί παρά μόνο για εξαιρετικά περιορισμένο χρόνο. Οσες χώρες δεν θα μπορέσουν να ξεπεράσουν τις δυσκολίες τους, θα ενταχθούν σε μια διαδικασία ελεγχόμενης χρεοκοπίας. Στόχος θα είναι να περιορισθούν οι αρνητικές επιπτώσεις στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα.
"Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα" λοιπόν, καθώς οι τράπεζες δε θα αντέξουν τις απώλειες που θα έχουν αν η Ελλαδα κηρύξει άμεσα στάση πληρωμών και βγει από το ευρώ, ακολουθώντας κατά μία έννοια το δρόμο της Ισλανδίας (η οποία προέβη σε στάση πληρωμών, φυλάκισε τραπεζίτες και πολιτικά στελέχη της κυβέρνησης, και καθώς δεν ήταν στο ευρώ, υποτίμησε το νόμισμα της κατά 50% και τώρα επέστρεψε σε -καπιταλιστική έστω- ανάπτυξη).

Η λύση που προωθούν είναι μια "ελεγχόμενη χρεωκοπία" για το ζήτημα του χρέους, ενώ για το νομισματικό ζήτημα προωθείται ολοένα και περισσότερο η ιδέα για "ευρωζώνη δύο ταχυτήτων".

Με αυτόν τον τρόπο, η Γερμανία θα εξακολουθεί να κρατά υπό τον έλεγχο της την Ελλάδα (μετατρέποντας την βέβαια σε προτεκτοράτο-παρία), ενώ και νομισματικά θωρακίζεται το ευρώ, κρατώντας στα αποθεματικά του μάλιστα και το χρυσό που συνεισφέρει η Ελλάδα στο όλο εγχείρημα, μιας και τυπικά η Ελλάδα δε θα έχει αποβληθεί, ενώ ίσως να μας υπόσχονται ότι τάχα "όταν η Ελλάδα ανακάμψει, τότε θα ξαναμπείτε στην πρώτη ταχύτητα".
(σημείωση: θυμίζουμε ότι η στήριξη που έχει το ευρώ σε χρυσό είναι αρκετά μεγάλη σε σύγκριση με τον ανταγωνισμό, μιας και τα συνδυαστικά αποθέματα χρυσού των χωρών-μελών της ευρωζώνης είναι τα μεγαλύτερα του κόσμου. Αυτό θα γίνεται ολοένα και ποιο σημαντικό, καθώς όλα τα νομίσματα πληθωρίζεται, και άρα όσοι αναζητούν ένα μέσο αποθήκευσης του πλούτου τους, θα βλέπουν με ολοένα και καλύτερο μάτι το χρυσό και τα νομίσματα που έχουν μια μερική έστω υποστήριξη σε χρυσό).

Ήδη κυκλοφορούν σενάρια για το πόσο θα υποτιμήσουν το "δεύτερο" αυτό ευρώ, με βάση τα δικά τους συμφέροντα, ώστε να μειώσουν στο ελάχιστο τις απώλειες των δικών τους τραπεζών, και να μπορούν παράλληλα να εξαγοράσουν φτηνά τα πάντα.

Με το "δεύτερο ευρώ" δηλαδή έχουμε όλα τα μειονεκτήματα ενός πληθωριστικού νομίσματος (έμμεση μείωση μισθών), χωρίς κανένα πλεονέκτημα. Και αυτό διότι η νέα του ισοτιμία πάλι θα ελέγχεται από τη Γερμανία, προς όφελος των ξένων πιστωτών και επενδυτών.

***


Εστιάζοντας λίγο παραπάνω στο θέμα του δημοψηφίσματος, είναι φανερό ότι αν δεν τους βγει και καταψηφιστούν, τότε θα έχουν τεράστιο πρόβλημα. Η κυβέρνηση θα φύγει, και η όποια νέα κυβέρνηση προκύψει μέσω εκλογών δε θα μπορεί εύκολα να συνεχίσει αυτή την πολιτική, διότι έχει καταψηφιστεί σε δημοψήφισμα (από την άλλη βέβαια, έχουμε δει και στην περίπτωση του ευρωσυντάγματος στην Ιρλανδία ότι οι κυβερνώντες δεν έχουν πρόβλημα να κάνουν όσα δημοψηφίσματα χρειάζονται μέχρι να βγει το αποτέλεσμα που θέλουν, χρησιμοποιώντας ένα σωρό εκβιασμούς και εκφοβισμούς).

Αν όμως το δημοψήφισμα τους βγει, τότε θα συνεχίσουν πολύ πιο εύκολα το έργο τους. Και επαναλαμβάνουμε αυτό που λέγαμε και στο προηγούμενο ποστ μας, ότι δηλαδή "οι περισσότεροι βρίζουν την κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, κτλ, κτλ, κτλ, ωστόσο υπάρχουν θέματα -όπως το ευρώ- που ξεπερνούν τα στενά κομματικά όρια και σε αυτά ο λαός δεν φαίνεται σήμερα να είναι έτοιμος να σπάσει πλήρως τους δεσμούς τους με τις βαθύτερες στρατηγικές επιλογές της άρχουσας τάξης".

Πάντως, μέσα στις 20 μέρες που μεσολάβησαν από τη στιγμή που γράφτηκε το προηγούμενο ποστ πολλά έχουν αλλάξει - άλλωστε, οι εξελίξεις είναι πλέον καταιγιστικές. Η επίσημη τοποθέτηση τοποτηρητών-επάρχων από τη Γερμανία στην Ελλάδα, σε συνδυασμό με την συνεχιζόμενη εξαθλίωση του λαού έχει αλλάξει αρκετά την πλάστιγγα [και] για το ευρώ.

Οπότε ακόμα και αν απορριφθεί, ίσως απλά ο Γιωργάκης να θέλει να φύγει μέσω μιας "ομαλής" και "δημοκρατικής" οδού (μέσω δημοψηφίσματος), αντί να φύγει με ελικόπτερα "α λα Αργεντινή". Είναι σίγουρο άλλωστε πως όλο και κάποια θεσούλα θα του δώσουν σε κάποιον υπερεθνικό οργανισμό, μιας και είναι αποδεδειγμένα ένας καταπληκτικός αχυράνθρωπος και "yes man".

Επίσης, είναι πολύ πιθανό τόσο οι ντόπιοι κυβερνώντες, όσο και οι Ευρωπαίοι να θέλουν η απόφαση για έξοδο από το ευρώ να μην ανακοινωθεί από αυτούς. Έτσι, βάζοντας τον "κυρίαρχο λαό" να ψηφίσει, θα μπορούν μετά να πουν ότι "η έξοδος από το ευρώ έγινε διότι...έτσι ψηφίσατε εσείς, όχι ότι το ψιλοθέλαμε και εμείς". Με αυτό τον τρόπο "θα γλιτώσουν τα χειρότερα", καθώς η όποια μετάβαση θα γίνει όσο το δυνατόν πιο "ομαλά" για αυτούς (χωρίς εξέγερση εναντίον τους, αλλά με εκλογές, που θα διασφαλίζουν όσο το δυνατόν ότι την εξουσία θα εξακολουθήσει να την κατέχει κάποιο "δικό τους" κόμμα/συνασπισμός κομμάτων.

Όπως και να έχει, το δημοψήφισμα αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να πούμε ΟΧΙ, και να βάλουμε ένα πρώτο φρένο σε αυτές τις πολιτικές εξαθλίωσης μας. Λίγο κλισέ βέβαια, αλλά είναι ξεκάθαρα μια ιστορική στιγμή, όπου θα πρέπει ο καθένας να διαλέξει πλευρά.

ΥΓ: Λόγω έλλειψης χρόνου, θα προσπαθήσω να γράψω περισσότερα αύριο.
Αναρτήθηκε από ciaoant1 στις 9:32 μ.μ.

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

Γερμανογαλλικοί αλληλοεκβιασμοί και αντιπαραθέσεις, του Σήφη Σταυρίδη

H EE και πιο συγκεκριμένα η Eυρωζώνη βρίσκονται πιο κοντά από ποτέ μπροστά στο διαφαινόμενο κίνδυνο γενικευμένων ρηγμάτων! Tα θεσμικά όργανα της EE, οι Συνθήκες, οι επίσημες Συμφωνίες, φαίνεται να οδηγούνται σε ουσιαστικές αναθεωρήσεις ή και ακυρώσεις κάτω από το φως των νέων εξελίξεων που δημιουργεί η αξεπέραστη οικονομική κρίση. Ήδη ο Γάλλος πρόεδρος καθώς και η επικεφαλής του ΔNT, K. Λαγκάρντ, έφυγαν έκτακτα την περασμένη Tετάρτη για τη Φρανκφούρτη, προκειμένου να συναντήσουν τη Γερμανίδα Kαγκελάριο, A. Mέρκελ, τον απερχόμενο αλλά και τον νέο πρόεδρο της EKT, Tρισέ και Nτράγκι αντίστοιχα, τον πρόεδρο της EE, Pομπάι καθώς και τον πρόεδρο της Kομισιόν, Mπαρόζο.

H επίσημη ανακοίνωση της Γαλλικής Προεδρίας κάνει λόγο πως επιδίωξη του Σαρκοζί είναι το ξεμπλοκάρισμα των συνομιλιών για την «κρίση χρέους» της ευρωζώνης που γίνονται εν όψει της συνόδου Kορυφής της EE, αύριο. Oι συνομιλίες κατά την ανακοίνωση, έχουν κολλήσει τόσο στο ζήτημα του χειρισμού του ελληνικού δημόσιου χρέους, όσο και στο συνακόλουθο ζήτημα των σχέσεων του Προσωρινού Tαμείου Xρηματοοικονομικής Σταθερότητας (EFSF) με την EKT. Όπως διαρρέεται όμως από το Παρίσι ο Γάλλος πρόεδρος σε ασυνήθιστα δραματικούς τόνους προειδοποίησε πως τυχόν καταστροφή του ευρώ μπορεί να «αναβιώσει συγκρούσεις και διχασμούς» στην Eυρώπη. Eνδεικτικό είναι το ξέσπασμα του Σαρκοζί, ο οποίος μετά την απειλή υποβάθμισης της χώρας του από τη Moody's, σε υψηλούς τόνους εμμέσως πλήν σαφώς κατηγόρησε τη Γερμανία, δηλώνοντας ότι: «Aν επιτρέψουμε την καταστροφή του ευρώ, αναλαμβάνουμε το ρίσκο καταστροφής στην Eυρώπη. Eκείνοι που θα καταστρέψουν την Eυρώπη και το ευρώ θα έχουν την ευθύνη για την αναβίωση συγκρούσεων και διχασμών στην ήπειρό μας (...) Στη Γερμανία ο κυβερνητικός συνασπισμός είναι διχασμένος σε αυτό το ζήτημα. Δεν είναι μόνο η κ. Mέρκελ που πρέπει να πείσουμε». Kαι είναι προφανές ότι αναφέρεται στο τμήμα της γερμανικής αστικής τάξης που ζητάει στροφή της γερμανικής οικονομικής πολιτικής προς τις χώρες του BRIC (Bραζιλία, Pωσία, Iνδία, Kίνα), καθώς και σε ένα μεγάλο τμήμα των γερμανικών τραπεζών που αρνούνται το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους για πάνω από το συμφωνημένο στη Σύνοδο της 21ης Iούλη, δηλ. το 21%.

Ωστόσο, στον ίδιο δραματικό τόνο ήταν και οι δηλώσεις της Mέρκελ, ότι: «...H κρίση δεν έχει τελειώσει. Eάν το ευρώ καταρρεύσει, καταρρέει η Eυρώπη. Δεν θα επιτρέψουμε κατάρρευση του ευρώ και της Eυρωζώνης (...) H αλλαγή της Συνθήκης της EE δεν πρέπει να θεωρείται ταμπού. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι να λάβουμε μη συμβατά μέτρα σε καιρούς κρίσης».

Mε τις διαβουλεύσεις και τους αλληλοεκβιασμούς ανάμεσα στις δύο μεγαλύτερες οικονομίες της Eυρωζώνης να κορυφώνονται εν όψει της 23ης Oκτωβρίου, η εικόνα εξακολουθεί να είναι συγκεχυμένη: από τη μια η Γαλλία απευθύνει δραματικές εκκλήσεις για την ανάγκη αποφασιστικής αντιμετώπισης της κρίσης και από την άλλη η Γερμανία κρατά χαμηλά τον πήχη των προσδοκιών. Έτσι, η Σύνοδος Kορυφής, μάλλον θα αναδείξει την αδυναμία του «κοινοτικού», απέναντι στο «εθνικό» συμφέρον, στοιχείο που επαληθεύει το κύριο στοιχείο της ανισομετρίας στην ανάπτυξη που αποτελεί τη βάση για το μοίρασμα των σφαιρών επιρροής και συμφερόντων ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές.

H συνάντηση των δύο ηγετών του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, παρουσία και των τραπεζιτών, δεν φάνηκε να γεφυρώνει τις διαφορές. O Γάλλος πρόεδρος δέχεται τη γερμανική πρόταση για μετατροπή του EFSF σε τράπεζα, αλλά με δικαίωμα άντλησης πόρων μόνο από την EKT (Σημειώνουμε ότι η Γερμανία συμμετέχει κατά 42% στο μετοχικό κεφάλαιο της EKT). H Γερμανίδα καγκελάριος εμμένει στο να μετατραπεί το EFSF σε τράπεζα, αλλά με τον όρο να μπορεί να αυξάνει τα κεφάλαιά της μέσω μόχλευσης και να δίνει με αυτό τον τρόπο στο μηχανισμό (δηλ. το EFSF) τη δυνατότητα μερικής ασφαλιστικής κάλυψης (CDS), της τάξης του 20 ή 30% για τις απώλειες επενδυτών σε περίπτωση αδυναμίας εξυπηρέτησης του χρέους από μια χώρα-μέλος της Eυρωζώνης. Στην περίπτωση αυτή, το EFSF θα μπορούσε να αντλήσει από ιδιωτικές πηγές κεφαλαίου, με στήριξη από μέρους των εθνικών κυβερνήσεων σε περίπτωση ανάγκης, πάνω από 2 τρις ευρώ, καλύπτοντας έτσι όχι μόνο την Eλλάδα, την Iρλανδία και την Πορτογαλία -άλλωστε το κάνει ήδη- αλλά και τις δύο άλλες χώρες με δημοσιονομικά προβλήματα, την Iταλία και την Iσπανία, τρίτη και τέταρτη αντίστοιχα μεγαλύτερες οικονομίες της Eυρωζώνης.

Ωστόσο, ο γερμανικός ιμπεριαλισμός, παρά τις «φιλοευρωπαϊκές» δηλώσεις της κυβέρνησης Mέρκελ για στήριξη, δεν φαίνεται να βιάζεται, στο βαθμό που η κωλυσιεργία χρησιμοποιείται και για προεκλογικούς λόγους, ενόψει των γερμανικών βουλευτικών εκλογών του 2013. Στο μεταξύ η ελληνική οικονομία έχει ήδη καταστραφεί, η οικονομική και κοινωνική αποσύνθεση απλώνεται σε Πορτογαλία, Iταλία και Iσπανία, η Eυρωζώνη βυθίζεται σε διαρθρωτική κρίση που δεν μπορεί να αποδοθεί εξολοκλήρου στο ελληνικό πρόβλημα και η Γερμανία ενδεχομένως θα πληρώσει κι αυτή σε 6-12 μήνες το λογαριασμό της τυχόν αποτυχίας της καγκελαρίου Mέρκελ. Ήδη οι περισσότεροι οικονομικοί αναλυτές αμφισβητούν την αναπτυξιακή προοπτική της γερμανικής οικονομίας. Kι εδώ παίζεται το διακύβευμα για τη γερμανική αστική τάξη και την προοπτική της μέσα στην EE.

Όσο για τη Γαλλία, η Moody's προειδοποίησε την περασμένη Δευτέρα ότι θέτει τη χώρα υπό τρίμηνη εξέταση, για το ενδεχόμενο έκδοσης αρνητικής πρόβλεψης, εξετάζοντας εάν οι μειωμένοι ρυθμοί ανάπτυξης και το κόστος διάσωσης τραπεζών και άλλων χωρών της Eυρωζώνης έχει σημαντικές επιπτώσεις στον προϋπολογισμό της χώρας.

Oι γαλλικές τράπεζες κατέχουν τα περισσότερα κρατικά ομόλογα του ελληνικού δημόσιου χρέους και ενδεχόμενη πτώχευση θα κλονίσει το γαλλικό τραπεζικό σύστημα. Aυτός είναι ο λόγος που η Γαλλία αντιτίθεται σε κάθε αύξηση του ποσοστού του ελληνικού «κουρέματος». Aπό την άλλη, η επέκταση των σχεδίων στήριξης ή η επανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών μέσω κρατικών ή ιδιωτικών πηγών που προτείνει η Γερμανία, θα εντείνει τις πιέσεις στα δημόσια οικονομικά της Γαλλίας που βρίσκονται σε κακό χάλι, ενώ μία πιθανή πιστοληπτική υποβάθμιση θα οδηγήσει με κάθε βεβαιότητα τον Φ.Oλάντ στον προεδρικό θώκο.

Θυμίζουμε ότι η συνολική έκθεση των γαλλικών τραπεζών σε Iσπανία, Πορτογαλία, Iρλανδία και Eλλάδα στα τέλη του 2010 ήταν 253,8 δις ευρώ, ενώ σε Iταλία (σε δημόσιο και ιδιωτικό χρέος) ήταν 392,6 δις ευρώ.

* * *


Σε ό,τι αφορά την Eλλάδα, σχεδόν δύο χρόνια μετά την εμφάνιση του ελληνικού οικονομικού προβλήματος, που στην πορεία μετεξελίχθηκε σε κρίση δημόσιου χρέους, απειλώντας όχι μόνο την Eυρωζώνη και την E.E., αλλά και την παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία, τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κράτη της EE, εξετάζουν μια συνολική επίθεση στο νομισματικό πόλεμο που έχει ξεσπάσει από το οργανωμένο χρηματιστικό κεφάλαιο από την άλλη άκρη του Aτλαντικού.

H χθεσινή Σύσκεψη του Eurogroup, και στη συνέχεια η Σύνοδος Kορυφής της Eυρωζώνης, θα έπρεπε να οδηγήσουν σε μια σειρά δραστικές αποφάσεις, εφ' όσον γνωρίζουν ότι η Eυρώπη οδηγείται στη μεγαλύτερη κρίση των τελευταίων δεκαετιών.

Στη συνάντηση της περασμένης Kυριακής στο Bερολίνο μεταξύ της καγκελαρίου Mέρκελ και του Γάλλου προέδρου N.Σαρκοζί φάνηκε ότι είχαν ξεπεραστεί οι διαφορές τους σε ό,τι αφορά α) το ποσοστό της διαγραφής («κούρεμα») μέρους του ελληνικού χρέους, β) την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και γ) την οικονομική διακυβέρνηση. H λύση που πρυτάνευσε ήταν η συνολική για όλα τα παραπάνω και όχι αυτή του κάθε προβλήματος ξεχωριστά. Προφανώς και οι πιέσεις που δέχτηκαν από HΠA, Pωσία, Kίνα για επίσπευση λύσεως, έπαιξε σημαντικό ρόλο.

Mάλιστα η βάση εργασίας τόσο του Eurogroup όσο και της Συνόδου, θα ήταν ο «οδικός χάρτης» που προετοίμασε η Kομισιόν και παρουσίασε την περασμένη Tετάρτη στην Oλομέλεια της Eυρωβουλής ο πρόεδρος Z.Mπαρόζο. O «οδικός χάρτης» έχει σαν προτεραιότητες α) την επίλυση του ελληνικού προβλήματος, β) το Eυρωπαϊκό Tαμείο Xρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF), γ) την ενιαία αντιμετώπιση της ανακεφαλαιοποίησης των ευρωπαϊκών τραπεζών, και δ) την οικονομική διακυβέρνηση στην Eυρωζώνη.

Tέλος σε ό,τι αφορά στην αυριανή Σύνοδο Kορυφής, η Γερμανία συνεχίζει τις παλινωδίες, αρνούμενη να δεχθεί τον οποιοδήποτε συμβιβασμό. Παρά το γεγονός ότι οι πληροφορίες αναφέρουν ότι οι εκπρόσωποι της Γαλλίας και της Γερμανίας επεξεργάζονται «σαρωτικό» σχέδιο στήριξης της Eυρώπης που περιλαμβάνει την αύξηση των κονδυλίων του διαβόητου Eυρωπαϊκού Tαμείου Xρηματοοικονομικής Σταθερότητας (EFSF) από τα 440 δις ευρώ, που προσφάτως και μετ' εμποδίων συμφώνησαν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, στα 2 τρις ευρώ, η τελευταία δήλωση της Mέρκελ ανασκευάζει τα πάντα: «Tα χρέη των κυβερνήσεων, που έχουν συσσωρευθεί επί δεκαετίες ολόκληρες, δεν είναι δυνατόν να τερματιστούν με μια Σύνοδο Kορυφής (...) Στη Σύνοδο θα γίνει ένα σημαντικό βήμα προς την κατεύθυνση αυτή, αλλά η υπέρβαση της κρίσης απαιτεί σκληρή και μακροπρόθεσμη εργασία». Tο βέβαιο είναι ότι η Mέρκελ προτίθεται να συγκαλέσει επειγόντως έκτακτη σύσκεψη όλων των κομμάτων του γερμανικού κοινοβουλίου προκειμένου να πάρουν κοινές αποφάσεις για το χειρισμό της ευρωπαϊκής κρίσης.

Σε ό,τι αφορά το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους το βέβαιο είναι ότι θα είναι μεγαλύτερο από το 21% που προέβλεπε η απόφαση της 21ης Iουλίου, με τις εκτιμήσεις να κάνουν λόγο για ένα ποσοστό 40%-50%. Προφανώς τα ιμπεριαλιστικά κέντρα που παίρνουν τις αποφάσεις, και σε αυτή την περίπτωση ο γερμανογαλλικός άξονας, όπως αναφέρθηκε παραπάνω δεν θα πάρει ακόμα αποφάσεις αν δεν διασφαλίσει πρώτα και κύρια τα δικά του συμφέροντα. Παράλληλα θα επιδιώξει την εθελοντική συμμετοχή των ιδιωτών στο επιπλέον ποσοστό «κουρέματος», με δέλεαρ την ανακεφαλαιοποίησή τους, που προτείνεται να γίνει κυρίως με κρατικές εγγυήσεις.

Γίνεται φανερό ότι η κοινοτική μηχανή αγκομαχάει χωρίς προς το παρόν να μπορεί να προωθήσει την «πολιτική ενοποίηση» της EE, όπως αυτή απορρέει από το «Σύμφωνο Aνταγωνιστικότητας» και την «οικονομική διακυβέρνηση» (το σύνολο της οικονομικής, δημοσιονομικής και φορολογικής πολιτικής, ο κρατικός προϋπολογισμός κάθε χώρας - μέλους της ευρωζώνης και η εφαρμογή τους), που θα βρίσκονταν κάτω από τον άμεσο έλεγχο και την κυριαρχία της Γερμανίας και κατά δεύτερο λόγο της Γαλλίας.

Aυτό που συμβαίνει τώρα και ένα χρόνο, σαν ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση, είναι ότι το Bερολίνο αξιοποιεί την οικονομική κρίση και τη δεινή θέση που βρίσκονται οι αδύναμες, εξαρτημένες χώρες για να τους περάσει ακόμα πιο σφιχτά το χαλινάρι με τα μνημόνια που επέβαλε στην Eλλάδα και Iρλανδία. Προς αυτή την κατεύθυνση σπρώχνει και εξωθεί την Πορτογαλία και άλλες χώρες, προκειμένου στην επόμενη φάση να τις δέσει στο άρμα του και να τις υποδουλώσει μέσα από την «οικονομική διακυβέρνηση» του «Συμφώνου Aνταγωνιστικότητας».

Aν αυτές είναι οι επιδιώξεις του γερμανικού ιμπεριαλισμού αυτό δεν σημαίνει πως θα προχωρήσουν απρόσκοπτα ή ότι θα υλοποιηθούν. Aυτό θα εξαρτηθεί από την αντίσταση των λαών της Eυρώπης, από τις αντιθέσεις και τις συγκρούσεις των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στο εσωτερικό της EE (Γερμανία, Γαλλία και Bρετανία), από τις αντιθέσεις και συγκρούσεις ανάμεσα στις HΠA και την EE.

Kαι εκεί έχει «κολλήσει» ο γερμανικός ιμπεριαλισμός.

Σημ. Λ.Δ.: Mόχλευση είναι η δυνατότητα μίας τράπεζας ή άλλου χρηματοπιστωτικού οργανισμού, να δανείζεται κεφάλαια από άλλες πηγές, εκδίδοντας απλά και μόνο δικά της χρεόγραφα. Φυσικά στην περίπτωση μίας εκτεταμένης μόχλευσης, ελλοχεύει ο κίνδυνος -λόγω των τόκων των δανειζόμενων κεφαλαίων- αντί κερδών να προκύψουν τεράστιες ζημιές. Για το λόγο αυτό, οι δανειστές καταφεύγουν στα Aσφάλιστρα Πιστωτικού Kινδύνου (Credit Default Swaps),προκειμένου να αποζημιωθούν για τυχόν απώλειες ή χρεοκοπίες. H τρέχουσα κρίση προκλήθηκε από την πιο διευρυμένη μόχλευση και τη μεγαλύτερη πιστωτική φούσκα στην ανθρώπινη ιστορία. O υπερβολικός δανεισμός από χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς και ορισμένους τομείς του επιχειρηματικού και δημοσίου τομέα, ο οποίος στόχευε να «παρέχει ανάπτυξη» (δηλ. να κερδοσκοπήσει) σε διάφορες οικονομίες και τομείς, οδήγησε αντίθετα σε υπερβολική μόχλευση, δημιουργώντας παντού φούσκες: Φούσκα στη στέγαση, στις υποθήκες κατοικιών, στις μετοχές, στα ομόλογα, στις πιστώσεις, στα προϊόντα, στα ιδιωτικά και δημόσια αμοιβαία κεφάλαια, όχι μόνο στις HΠA αλλά και σε όλο τον κόσμο. Tράπεζες κατέρρευσαν (Lehman Bros, ισλανδικές), πωλήθηκαν (Merrill Lynch, Bear Stearns), ή τέθηκαν ουσιαστικά υπό κρατικό έλεγχο (Fannie Mae, Freddie Mac, AIG). Παρά το γεγονός ότι η τρέχουσα κρίση ξεκίνησε στα μέσα του 2007, ήταν η πτώχευση της Lehman Bros και τα συνακόλουθα ερωτηματικά ως προς το γιατί δεν απετράπη, που πυροδότησαν την έκταση της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και διέρρηξαν την αμοιβαία εμπιστοσύνη ανάμεσα στους κερδοσκόπους της αγοράς.



Αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΛΑΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ, www.m-lkke.gr, Οκτώβριος 2011

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011

Φτωχολόγιο και βαθμολόγιο υποταγής, ΝΑΓΙΑ ΒΑΡΤΖΕΛΗ

Γράψτε ένα σχόλιο Αναρτήθηκε από τον/την Panagiotis Mavroeidis στο

19/10/2011


Η χούντα ΠΑΣΟΚ – ΕΕ – ΔΝΤ συνεπικουρούμενη από τους σταθερούς συμπαραστάτες της ΝΔ – ΛΑΟΣ – Μπακογιάννη αλλά και γνωστής μερίδας των ΜΜΕ, αφού κατασυκοφάντησε το Δημόσιο και ενοχοποίησε τους δημόσιους υπαλλήλους για την κρίση, εξαπέλυσε τη μεγάλη επίθεση και απαιτεί απολύσεις, φτώχεια, υποταγή.

Το πολυνομοσχέδιο που κατατέθηκε την προηγούμενη εβδομάδα στη βουλή, με ένα σύνολο ληστρικών και αντεργατικών ρυθμίσεων, αφορά το σύνολο των εργαζομένων, των συνταξιούχων και του λαού.




Το μισθολόγιο για τους δημοσίους υπαλλήλους, σε πλήρη συνέπεια με το μεσοπρόθεσμο για εξίσωση μισθών δημοσίου και ιδιωτικού, περιλαμβάνει μειώσεις 5-50%. Είναι μισθολόγιο φτώχειας και οδηγεί σε εξαθλίωση μεγάλο τμήμα των εργαζομένων.


Είναι κλασικό πια το παράδειγμα του νεοδιόριστου δάσκαλου (και κάθε άλλου Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης) για τον οποίο ο νομοθέτης της τρόικας θέλει μισθό 660 ευρώ! Όμως, αν προσλήφθηκε το 2011 και έχει ασφάλιση ΙΚΑ θα παίρνει 577 ευρώ! Οι Υποχρεωτικής και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης θα φτάσουν αυτούς τους μισθούς μετά από κάποια χρόνια προϋπηρεσίας. Ταβάνι για λίγους τα 1.500 ευρώ. Τα ποσά αυτά ισχύουν χωρίς να συνυπολογίζονται πάσης φύσεως χαράτσια και φορο-επιδρομές αναδρομικού χαρακτήρα, λόγω των οποίων, υπάρχουν ήδη μισθοδοσίες με διψήφιο νούμερο ή αρνητικές.

Η αλήθεια των αριθμών δεν αφήνει πια κανένα περιθώριο στους πάσης φύσεως κυβερνητικούς προπαγανδιστές μέσα και έξω από τους χώρους δουλειάς. Αυτό που σκοπίμως δεν αναφέρεται ποτέ από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και τα παπαγαλάκια είναι η υποτιθέμενη αξιολόγηση και η σύνδεσή της με το βαθμολόγιο και το μισθό. Είναι κύριο σημείο στην επιδρομή της χούντας των τροϊκανών για ένα δημόσιο ανταποδοτικό, στερημένο από κοινωνικά χαρακτηριστικά και να χειραγωγήσει τους εργαζόμενους στο σκοπό αυτό.

Η δήθεν αξιολόγηση θα γίνεται από τα υπηρεσιακά συμβούλια (διορισμένοι κατά πλειοψηφία από τον εκάστοτε υπουργό) και ιδιώτες αξιολογητές, με κριτήρια τη στοχοθεσία, τις διοικητικές ικανότητες αλλά και τη συμπεριφορά. Ελάχιστοι πλέον εργαζόμενοι θα φθάνουν στον Α’ βαθμό (20% των ΠΕ-ΤΕ). Προβλέπονται συγκεκριμένα ποσοστά εργαζομένων από κάθε βαθμό που μπορούν να εξελιχθούν στον επόμενο. Η αξιολόγηση – πειθάρχηση θα συνδέεται στενά με το μισθό. Όποιος αξιολογηθεί με λιγότερο από 50% στη στοχοθεσία για δύο χρόνια δεν εξελίσσεται μισθολογικά μέχρι να το πετύχει… Για να προαχθεί σε βαθμό ο εργαζόμενος θα πρέπει να αξιολογηθεί, αλλά οι προαγωγές θα γίνονται με ποσόστωση (δηλαδή και όλοι να κρίνονται με 100%, θα τηρούνται τα ποσοστά προαγωγής επί των κρινόμενων). Οι μη αρεστοί – προακτέοι καθηλώνονται μισθολογικά… Υπάρχει και πριμ παραγωγικότητας για όσους έφτασαν το 80% του στόχου, αλλά επειδή υπάρχει όριο στο ποσό ανά υπουργείο, φτάνει για λίγους, καθώς και το κίνητρο επίτευξης δημοσιονομικών στόχων για όσους εργάζονται σε υπηρεσίες είσπραξης και ελέγχου δαπανών και έφτασαν το 90% του στόχου.

Είναι προφανές ότι το σχέδιο είναι ξεδιάντροπος εκβιασμός. Μετατρέπει το δημόσιο σε εργασιακή ζούγκλα, με τους εργαζόμενους εξαθλιωμένους μισθολογικά, πειθαρχημένους και αλληλοσπαρασόμενους στο κυνήγι της αύξησης. Είναι σχέδιο υποταγής των εργαζομένων στα αντιδραστικά σχέδια των τοκογλύφων και των συνεργατών τους. Οι διαφωνούντες τιμωρούνται με το μισθό τους, ενώ οι ημέτεροι των κομματικών μηχανισμών και όσοι κυνηγάνε τους στόχους θα ελπίζουν σε λίγα ψίχουλα παραπάνω. Θέλουν εργαζόμενους υπηρέτες των σχεδίων τους και εχθρούς του λαού. Διότι, σε κάθε περίπτωση, η στοχοθεσία είναι το δημόσιο που θέλουν κυβέρνηση – τρόικα – κεφάλαιο. Ένα δημόσιο με ελαχιστοποιημένες τις κοινωνικές δαπάνες, χωρίς υπηρεσίες πρόνοιας, που τίποτα δεν θα είναι δωρεάν, να είναι πεδίο επιχειρηματικής δράσης για το κεφάλαιο και να τροφοδοτεί τον ιδιωτικό τομέα. Τελικά, ένα δημόσιο εχθρικό προς το λαό.

Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία έχοντας προδοτικό ρόλο επί χρόνια, άφησε χιλιάδες εργαζόμενους εγκλωβισμένους σε κάθε λογής ελαστική εργασία και το δημόσιο να είναι θήραμα για διάφορα αρπακτικά , έτσι και τώρα, την ώρα της απόλυσης και της φτώχειας, δεν θέλει να βάλει φρένο στα σχέδια της κυβέρνησης. Περιορίζεται σε προσχηματικές κινητοποιήσεις, χωρίς προοπτική νίκης και δίνει σινιάλο στην κυβέρνηση ότι μπορεί να προχωρήσει.

Με αγώνα στα χέρια των εργαζομένων, συνελεύσεις, συντονισμούς και άλλες διαδικασίες βάσης παλεύουμε για την υπεράσπιση των κοινωνικών αγαθών, για ένα δημόσιο στην υπηρεσία των κοινωνικών αναγκών, με εργατικό και κοινωνικό έλεγχο, απαλλαγμένο από τη διαφθορά και τα ιδιωτικά συμφέροντα, με εθνικοποιήσεις τραπεζών και στρατηγικών τομέων της οικονομίας. Αγωνιζόμαστε για ενιαία εργασιακά δικαιώματα όλης της εργατικής τάξης, για την επιβίωσή μας και για να ζούμε με αξιοπρέπεια από τη δουλεια μας. 1.400 ευρώ καθαρά ο κατώτερος βασικός μισθός. Όχι στην αξιολόγηση – πειθάρχηση των εργαζομένων, καμιά σύνδεση μισθού – «παραγωγικότητας». Όχι στην ελαστική εργασία, καμιά απόλυση, διεκδικούμε προσλήψεις σε τομείς όπως η παιδεία, η υγεία και όπου υπάρχει η κοινωνική ανάγκη.

Η ριζοσπαστικοποίηση όλο και περισσότερων εργαζόμενων ανοίγει το δρόμο του αγώνα, οι μορφές γίνονται πιο μαχητικές, η πολιτική απεργία διάρκειας με στόχο την ανατροπή ολόκληρης της πολιτικής της κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ ακούγεται όλο και πιο συχνά.

* μέλος ΓΣ της ΑΔΕΔΥ (δημοσιεύτηκε στο ΠΡΙΝ 16/9/2011)

Τετάρτη, 19 Οκτωβρίου 2011 , Σήμερα σήμανε η αρχή του τέλους τους.

Με νύχια και δόντια προσπαθεί να κρατηθεί στην εξουσία ο κατοχικός δωσιλογικός κυβερνητικός θίασος. Δείχνει να αδιαφορεί για τους εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές που πλημμύρισαν τους δρόμους.

Εχει σκοπό να εκτελέσει με κάθε τρόπο την αποστολή που του έχει ανατεθεί και έχει δώσει εντολή στους ένστολους πραιτοριανούς του καθεστώτος να καθυποτάξει τον «εχθρό λαό». Είναι τόσο παχύδερμα τα πολιτικά τσατσόνια ντόπιων και ξένων καπιταλιστών που δεν δίνουν δεκάρα αν χυθεί αίμα αρκεί να εκτελέσουν τις εντολές των αφεντικών τους.

Δίπλα τους και αρκετά ΜΜΕ με πρώτο και καλύτερο το βοθροκάναλο του Αλαφούζου που βλέπει παντού «κουκουλοφόρους να δημιουργούν επεισόδια» και την μπασκηναρία να εκτελεί το καθήκον της. Προβληματική η επικοινωνία που έχουμε με τους συντρόφους που βρίσκονται στους δρόμους αφού τα κεντρικά σημεία της Αθήνας θυμίζουν πεδίο μάχης.

Ότι και να κάνουν όμως οι μέρες τους είναι μετρημένες. Σήμερα σήμανε η αρχή του τέλους τους.

Αναρτήθηκε από giorgis στις 5:53 μ.μ.

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011

ΣΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ ΤΗΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑΣ ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

Αν δεν αγωνιστείς για το αδύνατο ,
θα βρεθείς αντιμέτωπος με το αδιανόητο

Σύνθημα από τον Γαλλικό Μάη του ΄68

Οι στιγμές που ζούμε είναι τραγικές όσο και ιστορικές. Ζούμε κάτω από τις πλέον κρίσιμες και δύσκολες στιγμές από τη μεταπολεμική περίοδο και ύστερα, καθώς το εγκληματικό - νεοφιλελεύθερο μόρφωμα που ακούει στο όνομα κυβέρνηση Παπανδρέου ή αλλιώς κυβέρνηση ΠΑ.ΣΟ.Κ εφαρμόζει με τον πλέον στυγνό και αδίστακτο τρόπο μια πολιτική πλήρους εξόντωσης των εργαζομένων και των μεσαίων στρωμάτων και προωθεί την κοινωνική καταστροφή της ίδιας της χώρας.
Το εγκληματικό αυτό μόρφωμα δεν δημιουργήθηκε σε κοινωνικό και πολιτικό κενό. Είναι το πολιτικό αποτέλεσμα και η ακραία κατάληξη του σημιτικού – εκσυγχρονιστικού ΠΑ.ΣΟ.Κ και αναπτύχθηκε στο θερμοκήπιο ενός σάπιου και βαθιά παρακμασμένου πολιτικού συστήματος , το οποίο από τις αρχές της δεκαετίες του 90 εγκολπώθηκε τη νεοφιλελεύθερη θεολογία της αγοράς και έταξε ως σκοπό της ύπαρξής του την καρατόμηση των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Στόχος του η υπεράσπιση των συμφερόντων του ελληνικού κεφαλαίου και ειδικά του διεθνοποιημένου τμήματός του , το οποίο για να σταθεί μέσα στο νέο διεθνή καταμερισμό εργασίας της ευρωπαϊκής λυκοσυμμαχίας έπρεπε να δημιουργήσει προϋποθέσεις μεγαλύτερης εκμετάλλευσης στο εσωτερικό του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού. Η εξάπλωση των λεγόμενων νέων εργασιακών σχέσεων, η επίθεση στο δημόσιο τομέα, η συνεχής υπονόμευση της δημόσιας παιδείας και υγείας και η προσπάθεια εμπορευματοποίησης των αντίστοιχων λειτουργιών, οι συνεχείς προσπάθειες για διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος αποτελούσαν τον κοινό στόχο των αστικών κομμάτων που εναλλάσσονταν στην εξουσία κατά τη διάρκεια αυτών των δύο δεκαετιών. Όλα αυτά εκφράζουν την προσπάθεια του ελληνικού καπιταλισμού να μειώσει την αξία της εργατικής δύναμης και να ανασυγκροτήσει την κερδοφορία του.
Η είσοδος στο ευρώ αποτέλεσε μια ισχυρή θωράκιση της κυριαρχίας ελληνικού κεφαλαίου πάνω στην εργασία και ταυτόχρονα μια προσπάθεια αποτελεσματικότερης εκμετάλλευσης της. Το ελληνικό κεφάλαιο είχε επίσης την ευκαιρία ν’ ανοιχτεί σε αγορές πέραν των εθνικών συνόρων, κυρίως στις βαλκανικές, και να μεγαλώσει το πεδίο της κερδοφορίας του. Η ακραία νεοφιλελεύθερη αρχιτεκτονική της ευρωζώνης εξέθρεψε την τοκογλυφική δράση των ελληνικών τραπεζών Οι τράπεζες μπορούσαν να δανείζονται από την Ε.Κ.Τ με χαμηλά επιτόκια και στη συνέχεια να δανείζουν το ελληνικό δημόσιο με τοκογλυφικά επιτόκια, λεηλατώντας το έτσι. Επομένως ο λεγόμενος ευρωπαϊκός δρόμος αποτέλεσε στρατηγική επιλογή για τον ελληνικό καπιταλισμό η οποία συμπύκνωσε και εξακολουθεί να συμπυκνώνει τα κορυφαία συμφέροντά του. Ακριβώς για να μην αναγκαστεί να εγκαταλείψει αυτό το δρόμο είναι σήμερα αναγκασμένος να συντρίψει πλήρως το βιοτικό επίπεδο του λαού και να μετατρέψει τη χώρα σε μπανανία τύπου Λατινικής Αμερικής. Η πολιτική αυτή επιλογή του ελληνικού κεφαλαίου συναντιέται με τα συμφέροντα και τις απαιτήσεις των πιστωτών του. Μέσα στην κρίση του 2008 έπρεπε να προστατευτεί το ευρώ και οι τράπεζες και ν’ αποτραπεί μια κατάρρευση της ευρωζώνης. Κατά συνέπεια το καθεστώς της επιτήρησης γίνονταν αναγκαιότητα για την Ε.Ε και μια ευκαιρία για τον ελληνικό καπιταλισμό. Σ’ αυτή τη συγκυρία ο Γ.Α.Π και το κόμμα του εμφανίστηκαν ως οι πλέον πρόθυμοι για το εγκληματικό σχέδιο της εγχώριας και διεθνούς τοκογλυφίας.
Εκμεταλλεύτηκαν την κατάρρευση της απονομιμοποιημένης από την αντιλαϊκή πολιτική και βουτηγμένης στα σκάνδαλα κυβέρνησης Καραμανλή για να φτιάξουν όχι απλώς κάτι χειρότερο, αλλά κάτι παρανοϊκά αντιδραστικό. Να μας εισάγουν σε ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης, που με όπλο τη θεραπεία – σοκ και τα δόγματα της σχολής του Σικάγο, επιδιώκουν να εδραιώσουν στην ελληνική κοινωνία τον κανιβαλισμό του κεφαλαίου.
Η νεοφιλελεύθερη συμμορία είναι αδίστακτη. Ισοπεδώνει κοινωνικά δικαιώματα , βιοτικό επίπεδο και ποδοπατά με το χειρότερο τρόπο την αξιοπρέπειά μας. Έχουν σκοπό να ισοπεδώσουν τα πάντα. Δεν έχουν και δεν πρόκειται να έχουν τον παραμικρό φραγμό. Πίσω από τις εγκληματικές επιλογές τους υπάρχει ο κόσμος του διεθνοποιημένου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου που για να επιβιώσει και να συνεχίσει την κυριαρχία του πρέπει να περάσει τον κόσμο της εργασίας από την πυρά. Στη δίνη της καπιταλιστικής κρίσης του 2008 το ζητούμενο για το κεφάλαιο είναι να τελειώνει οριστικά με ό,τι καταχτήθηκε ως δικαίωμα σε μια ολόκληρη ιστορική εποχή , η έξοδος απ’ αυτή προϋποθέτει όχι μόνο την καταλυτική αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων σε βάρος της εργασίας αλλά και την αποκρυστάλλωση αυτής της ήττας σε ένα νέο καθεστώς κοινωνικής και πολιτικής βαρβαρότητας. Ο Παπανδρέου είναι μια εμβληματική μορφή αυτής της νέας βαρβαρότητας. Αναλαμβάνει να συνεχίσει το έργο που ξεκίνησε ο Πινοσέτ στη Χιλή, ο Μένεμ και ο Ντε λα Ρούα στην Αργεντινή , ο Σαλλίνα και ο Γκουρία στο Μεξικό , υπό την υψηλή επιτήρηση του Δ.Ν.Τ και της Ε.Ε , σε μια χώρα όχι του τρίτου κόσμου αλλά σε μια χώρα που ανήκει στη χαμηλότερη κλίμακα του αναπτυγμένου καπιταλιστικού κόσμου. Το κοινωνικό και πολιτικό του πείραμα είναι εξαιρετικά μεγάλης σημασίας. Ο τρίτος και ο τέταρτος κόσμος πρέπει να μεταφερθεί στο εσωτερικό των κοινωνιών του πρώτου κόσμου και το εγκληματικό του έργο ν΄ αποτελέσει παράδειγμα συμπεριφοράς των ευρωπαϊκών πολιτικών και οικονομικών ελίτ και προς τους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς. Ακριβώς αυτό είναι το πολιτικό συμβόλαιο όχι μόνο του σημερινού ΠΑ.ΣΟ.Κ αλλά συνολικά του νεοφιλελεύθερου πολιτικού συστήματος με τον κόσμο του κεφαλαίου. Μέχρι που γράφονται αυτές οι γραμμές το παπανδρεϊκό εγκληματικό μόρφωμα είναι γαντζωμένο στην εξουσία, χωρίς το παραμικρό κοινωνικό έρεισμα και ενώ είναι απόλυτα μισητό από τον λαό.
Πρόκειται για μια ομάδα αχυρανθρώπων της τρόικα , που επιβιώνει πολιτικά , όσο και όπως επιβιώνει, χάρις στην υποστήριξη της εγχώριας τοκογλυφίας και των Μ.Μ.Ε της , του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου και των Η.Π.Α. Έχει ήδη βάλει τη χώρα σε καθεστώς επιλεκτικής χρεοκοπίας για να διασώσει τις τράπεζες και το ευρώ και θα προωθήσει τώρα την αναδιάρθρωση του χρέους σε ποσοστό πάνω από 21% , στο βαθμό που τα πραγματικά αφεντικά του Παπανδρέου θα καταφέρουν να συμφωνήσουν σε κάτι τέτοιο.
Είναι απόλυτα βέβαιο ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ είχε προσχεδιάσει το έγκλημά του ενάντια στον λαό , τα παραμυθάκια του Παπανδρέου και του γκεμπελικού επιτελείου του ότι δήθεν δεν γνώριζε την πραγματική κατάσταση της οικονομίας όταν ανέλαβε την εξουσία , έχουν πια ξεφτίσει και έχουν ξεφτίσει οριστικά. Ο Παπανδρέου ανέβηκε στην εξουσία με μακιαβελικό τρόπο. Εξαπατώντας τον λαό με τον πλέον ανήθικο και προκλητικό τρόπο. Το ψέμα και η εξαπάτηση που χρησιμοποίησε στην προεκλογική εκστρατεία ήταν συνειδητό και μεθοδευμένο. Η μεθόδευση αποσκοπούσε σε συγκεκριμένα πολιτικά αποτελέσματα που μόνο μέσα από το ψέμα και την εξαπάτηση μπορούσαν να επιτευχθούν. Καταρχήν απέκρυψε την πραγματική κατάσταση της οικονομίας, την οποία γνώριζε Υποσχέθηκε να διασφαλίσει ό,τι αργότερα κατακρεούργησε με τον πιο αδίστακτο τρόπο. Προεκλογικά έταζαν λαγούς με πετραχήλια. Τη γνώριζε και από την έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδας τον Αύγουστο του 2009 αλλά και από τις συζητήσεις με τους ευρωπαίους ηγέτες , όπως τον κάρφωσε ο Όλι Ρεν. Πριν από τις εκλογές σχεδίαζε την ένταξη της χώρας στο καθεστώς επιτήρησης του Δ.Ν.Τ με τον Νομινίκ Στρος Καν και άρχισε να στρώνει το δρόμο αμέσως μετά τη άνοδό του στην εξουσία. Ενώ η υποτιμητική κερδοσκοπία σε βάρος των ελληνικών ομολόγων ξεκίνησε από την ίδια την Τράπεζα της Ελλάδας ήδη από την επόμενη της εκλογικής νίκης του G.A.P με το περίφημο Τ+ 10. Όλες του οι κινήσεις μέχρι και το Μάιο του 2010 αποσκοπούσαν σ’ αυτό.
Η νεοφιλελεύθερη συμμορία δεν ενδιαφέρεται να λειτουργήσει όπως λειτουργούσε το ΠΑΣΟΚ στη λαϊκίστικη – σοσιαλδημοκρατική ή τη σημιτική - εκσυγχρονιστική εκδοχή του. Μάλιστα η σοσιαλδημοκρατική του περίοδος ενοχοποιείται για την πρόκληση της κρίσης με τα ίδια επιχειρήματα που χρησιμοποιούν ο Μητσοτάκης και η ιέρεια του θατσερισμού στην Ελλάδα Ντόρα Μπακογιάννη. Ό,τι για όλα φταίει η δεκαετία του ’80. Δεν ενδιαφέρεται ν’ αποκτήσει συναίνεση , έστω και πλασματική. Ως δονκιχώτες της εγχώριας και διεθνούς τοκογλυφίας μπορούν να μην υπολογίζουν το πολιτικό κόστος και στο ντελίριο της πολιτικής τους αναλγησίας μπορούν να δηλώνουν συνειδητοί εχθροί ακόμη και των πιο στοιχειωδών αναγκών της κοινωνίας ή να παθαίνουν αλλεργία και στην απλή προφορά της λέξης λαός ή της λέξης δικαίωμα. Πρόκειται για μια κυβέρνηση που λειτουργεί μέσα σε καθεστώς κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού , στηρίζεται σ’ αυτόν και τον ενδυναμώνει. Σε ό,τι πιο αντιδραστικό και σκοταδιστικό έφερε στην πολιτική ζωή συμπαραστάτης και στήριγμά της υπήρξε η ακροδεξιά του Καραντζαφέρη.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ κυβερνάει σήμερα με όρους μιας νέας πολιτικής απολυταρχίας. Είναι η δοκιμασμένη από τη χούντα του Πινοσέτ θεραπεία - σοκ και έχει ως όπλα την πολιτική αξιοποίηση του φόβου , τη δημιουργία της σύγχυσης σε ολόκληρα κομμάτια της κοινωνίας που πρόκειται να τσακιστούν από την πολιτική του και τη συνειδητή εξαπάτηση, μέσω του ψέματος. Όταν αδυνατούν ν’ αποκοιμίσουν ή να εκφοβίσουν τα Megala ψέματα του, τότε τη θέση τους έχουν τα χημικά και τα ρόπαλα των Μ.Α.Τ. Προς το παρόν. Το μέλλον, στο βαθμό που θα καθορίζεται απ’ αυτούς, θα έχει πιο πολύ σκοτάδι. Δεν χρειάζεται ως καθεστώς καμιά λαϊκή νομιμοποίηση και δεν ενδιαφέρεται για κάτι τέτοιο. Στη θέση της μπορεί να βάζει τον κοινωνικό αυτοματισμό και τη λογική του διαίρει και βασίλευε. Είναι αγκαλιασμένο με τον κόσμο της τοκογλυφίας, και ο ψοφοδεής πολιτικά πια ηγέτης του αποτελεί τον άνθρωπο των Γερμανών τραπεζιτών και βιομηχάνων στην Αθήνα, κατά την γνωστή φράση του Ackerman, όπως τον προσφώνησε κατά την παρασημοφόρησή του την περσινή χρονιά. Είναι επίσης το αγαπημένο παιδί της Goldman Sachcs και της Wall Street.
Το πολιτικό καθεστώς που έχει εγκαθιδρύσει είναι καθεστώς νεοφιλελευθέρου δωσιλογισμού. Έχει χαρακτηριστικά κράτους έκτακτης ανάγκης και επιδιώκει κατ’ αρχήν ν΄ ανταποκριθεί πρώτα απ’ όλα σε επείγουσες ανάγκες του ελληνικού καπιταλισμού αλλά και να προφυλάξει το ευρώ και τους διεθνείς τοκογλύφους από μια νέα κατάρρευση τύπου Lehman Brothers . Επιδιώκει να καλύψει την καθυστέρηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στην Ελλάδα τις δεκαετίες του ’90 και 2000. Να διαλύσει γρήγορα – γρήγορα το ασφαλιστικό σύστημα και τις εργασιακές σχέσεις, κάνοντας καθεστώς τη μαύρη και ανασφάλιστη εργασία και στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, να τσακίσει τον δημόσιο τομέας της οικονομίας , παραδίδοντας τον δημόσιο πλούτο στους ξένους κυρίως πιστωτές , να διαλύσει τους τομείς του δημοσίου που προσφέρουν στο βαθμό που σε τέτοιες συνθήκες μπορούν να προσφέρουν, δημόσια κοινωνικά αγαθά. Αυτά να τα μετατρέψει σε εμπορεύματα και να παραδώσει ολοκληρωτικά την υγεία και την παιδεία στις ορέξεις της ιδιωτικής καπιταλιστικής αγοράς. Να κάνει μεγάλο αριθμό απολύσεων επίσης στο δημόσιο τομέα , δίνοντας το μήνυμα στον κόσμο της εργασίας ότι δεν υπάρχει έλεος ούτε ασφάλεια και καταφύγιο γι’ αυτόν. Η κοινή του μοίρα , όπου κι αν εργάζεται, θα είναι η ανελέητη εκμετάλλευση και η ανεργία και αυτό οφείλει να το αποδεχτεί ως φυσικό και αναπότρεπτο γεγονός. Σήμερα η κυβέρνηση της τρόικας και των δανειστών φαίνεται ότι παίζει το τα τελευταία χαρτιά της για να πείσει τ’ αφεντικά της ότι μπορεί να συνεχίσει το έγκλημα που ξεκίνησε με το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο. Ακριβώς αυτή τη στιγμή πρέπει να της φράξουμε το δρόμο και να την ανατρέψουμε. Να τη στείλουμε εκεί που πραγματικά της αξίζει να βρίσκεται : στο σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας. Μαζί μ΄ αυτήν και το υπόλοιπο προσωπικό του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου.

H συμμετοχή στη γενική απεργία της 19 και 20 Οκτώβρη είναι κρίσιμη και καθοριστική. Δεν μπορεί πια να συνεχιστεί η απάθεια και η αναβλητικότητα. Δεν υπάρχουν περιθώρια αναμονής και ταλαντεύσεων. Κανένας δεν πρόκειται να βολευτεί και να γλιτώσει ατομικά από μια τέτοια κατάσταση. Η επίθεση είναι γενικευμένη και αφορά του πάντες. Η χειροτέρευση των όρων ζωής δεν θα είναι ένα απλό ποσοτικό δεδομένο που θ’ αφορά επιλεκτικά κάποια στρώματα αλλά πρόκειται για ένα βίαιο σπρώξιμο ολόκληρης της εργατικής τάξης και των μεσαίων στρωμάτων στην εξαθλίωση. Η χώρα κινδυνεύει να μετατραπεί σε μπανανία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και σε αποικία του γερμανικού κεφαλαίου. Η εγκληματική κυβέρνηση Παπανδρέου πρέπει ν΄ ανατραπεί και ν’ ανατραπεί κάτω από το βάρος της καταλυτικής παρέμβασης του λαϊκού παράγοντα στο πολιτικό σκηνικό. Το πολιτικό αυτό σύστημα πρέπει να σαρωθεί και να εκλείψει οριστικά.Το τοκογλυφικό χρέος πρέπει να το αρνηθούμε και να μην πληρωθεί. Η έξοδος από το ευρώ και από την Ε.Ε δεν είναι το απόλυτο κακό , όπως προσπαθεί να πείσει η γκεμπελική προπαγάνδα κυβέρνησης και τραπεζών , αλλά βασικός όρος για την αποφυγή της κοινωνικής καταστροφής που έρχεται και της απόλυτης εξαθλίωσης του λαού. Είναι το καθοριστικό βήμα ανεξαρτητοποίησης από το ζυγό της Ε.Κ.Τ και της Βudensbank. Το τραπεζικό σύστημα πρέπει να εθνικοποιηθεί και να λειτουργεί κάτω από κοινωνικό – εργατικό έλεγχο. Οι στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις της οικονομίας πρέπει επίσης να εθνικοποιηθούν και να τεθούν κάτω από καθεστώς κοινωνικού – εργατικού ελέγχου. Να καταργηθεί κάθε μορφή ιδιωτικής εκπαίδευσης και αντίστοιχα κάθε μορφή ιδιωτικής υγειονομικής περίθαλψης.

Η κυριαρχία του κεφαλαίου πάνω στον πλανήτη τις δύο τελευταίες δεκαετίες χωρίς ουσιαστικό αντίπαλο και η βαρβαρότητα που συνεπάγεται αυτή η κυριαρχία δίνει σήμερα ένα πικρό μάθημα στους εργαζόμενους :ότι το σύνθημα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» δεν είναι μια απλά πολιτική επιλογή ανάμεσα σε άλλες αλλά ο μονόδρομος της πραγματικής ζωής και της αξιοπρέπειας. Ο Γ.Α.Π καπηλεύτηκε το σύνθημα προεκλογικά για να επιβάλει στη συνέχεια τη βαρβαρότητα. Η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι το πρώτο σκέλος , το δρόμο της ριζικής κοινωνικής ανατροπής του συστήματος της μισθωτής σκλαβιάς.

ΧΡ. ΡΕΠΠΑΣ

Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011

Γιατί δεν ξεσηκώνονται οι Έλληνες;

09-10-2011 - 15:28:45

“Μα πες μου γιατί δεν ανοίγει μύτη»
Tο ερώτημα μπήκε στο τέλος μιας συζήτησης, όπου όλοι δήλωναν οργισμένοι.


Μύτη; τα κεφάλια πλημυρισμένα στο αίμα δεν τα έχετε δειl.
Τις προσαγωγές και τα λυντσαρίσματα σε διαδηλωτές;.
Τους τόνους από χημικά;
Δύο μήνες το σύνταγμα ήταν γεμάτο κόσμο, τα γιαουρτώματα, τα αυγά, τα γιουχαρίσματα, οι καταλήψεις στην ημερήσια αναφορά…….


Ποτέ άλλοτε ο Ελληνικός λαός δεν αντιστάθηκε τόσο πολύ. Τόσο μαζικά. Και όμως σχεδόν μας έχουν πείσει και το ακούμε καθημερινά ότι «δεν κουνιέται φύλλο»!! .
Και εμείς το αναπαράγουμε, το έχουμε πιστέψει!!.
Η αντίσταση υπάρχει και είναι παντού. Τόσο παντού που δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν, χωρίς να έχουν για προστασία μια διμοιρία ΜΑΤ στα αριστερά τους και άλλη μία στα δεξιά τους.
Έχει ακολουθήσει τρόπους που δείχνουν την φαντασία και την ευρηματικότητα του Έλληνα.Έχει βγει από τα σύνορα της χώρας, στο Παρίσι, στο Βερολίνο στις Βρυξέλες.Τόση καταστολή αντίστοιχα δεν έχουμε ξαναδεί. Τόσο μίσος από και λύσσα ακόμα και σε μικρά παιδιά είναι πραγματικά ανεξήγητη.
Τόση αστυνομία στην καταστολή και την φύλαξη των κατοχικών δυνάμεων και των δοσιλόγων, που κυριολεκτικά ηι παραβατικότητα κάνει πάρτυ στις περιουσίες και τις ζωές των πολιτών.
Διαδηλώσεις τόσο μαζικές και τόσες πολλές δεν γνώρισε η χώρα ποτέ, ούτε το 65 – όπου οι αστυνομικοί με τα καπελάκια τους και ένα ροπαλάκι, μοιάζουν με μπαλέτα μπροστά στα σημερινά ρομποκόπ –


Η χώρα αντιστέκεται και ξέρουν ότι στο διεθνές δίκαιο αυτό σημαίνει ότι όταν ανατραπούν οι αποφάσεις τους ΕΙΝΑΙ ΑΚΥΡΕΣ.
Προσπαθούν λοιπόν με Μέσα Μαζικής αποχαύνωσης που διαθέτουν, να μας πείσουν ακόμα και αυτό.

Ότι δεν ανοίγει μύτη.

καταστροφικές συνέπειες της παραμονής μας στην Ε.Ε. , ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

(χωρίς περικοπές)



Στο προηγούμενο άρθρο[1] αναφέρθηκα στη μοναδική, κατά τη γνώμη μου, διέξοδο από την καταστροφική κρίση που δημιούργησαν οι ξένες ελίτ με τη συνεργία των ντόπιων, η οποία εσκεμμένα οδηγεί στην απόλυτα ελεγχόμενη από αυτές χρεοκοπία μέσα στην ΕΕ ―γεγονός που θα έχει αναπόφευκτο αποτέλεσμα, πέρα από τις μακροπρόθεσμες καταστροφικές συνέπειες που ήδη είχε η ένταξή μας στην ΕΕ πάνω στην παραγωγική και καταναλωτική δομή της χώρας, τη διαφαινόμενη πλήρη «Λατινοαμερικανοποίησή» της. Δηλαδή, την απόλυτη φτωχοποίηση της πλειοψηφίας του πληθυσμού, την «Κινεζοποίηση» της εργασίας, το ξεπούλημα του κοινωνικού μας πλούτου στις ίδιες ελίτ, και την πλήρη ιδιωτικοποίηση της Παιδείας, της Υγείας και των κοινωνικών υπηρεσιών γενικότερα.
H διέξοδος που πρότεινα περνά μέσα από την άμεση έξοδο από την ΕΕ (και όχι μόνο από την Ευρωζώνη όπως υποστηρίζει αποπροσανατολιστικά η ρεφορμιστική Αριστερά), την ακύρωση των «Μνημονιακών» νόμων και την διαγραφή ολόκληρου του χρέους, την αναγκαστική απαλλοτρίωση χωρίς αποζημίωση του λεηλατημένου κοινωνικού μας πλούτου (από Γερμανούς, Καταριανούς και άλλους ληστές), καθώς και αυστηρούς κοινωνικούς ελέγχους των αγορών κεφαλαίου, εργασίας και εμπορευμάτων, την κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και, προπαντός, τη δημιουργία ενός νέου παραγωγικού και καταναλωτικού προτύπου που θα στηρίζεται βασικά στους δικούς μας παραγωγικούς πόρους, οι οποίοι θα οργανώνονται γύρω από συλλογικά ελεγχόμενες επιχειρήσεις.
Το άρθρο αυτό (που αποτελούσε ουσιαστικά περίληψη των συμπερασμάτων συστηματικής ανάλυσης της κρίσης και συνολικής πρότασης για διέξοδο από αυτή που διατυπώθηκε σχεδόν ένα χρόνο πριν),[2]έτυχε πολύ ευμενούς υποδοχής από blogs, αναγνώστες κ.λπ. και φυσικά και άμεσων ή έμμεσων επιθέσεων από τους «Ευρωπαϊστές» με επενδυμένα συμφέροντα στην ΕΕ, ενώ δεν έλειψαν και αυτοί που προσπαθούν να θάψουν παρόμοιες προτάσεις με ισχυρισμούς του τύπου «αντί μιας μελετημένης και συγκροτημένης πρότασης για τη βαθιά κρίση, ακούμε μόνο κραυγές, από εκείνες που ακούγονται για να ακουστούν»!
Συγχρόνως, η Κοινοβουλευτική Χούντα και οι στυγνοί ληστές τοκογλύφοι πίσω από αυτή, μέσω του «ανθρώπου τους στην Αθήνα» που παριστάνει τον πρωθυπουργό, ξεκίνησαν μια Γκεμπελική εκστρατεία καταστροφολογίας για τις συνέπειες εξόδου από την Ευρωζώνη, στην οποία μετέχουν ενθουσιωδώς όχι μόνο τα γνωστά παπαγαλάκια των ΜΜΕ, αλλά και τα αντίστοιχα ακαδημαϊκά με επενδυμένα συμφέροντα στην ΕΕ που μετέχουν στις εκπομπές, τις οποίες οργανώνει συστηματικά η άθλια κρατική τηλεόραση που δεν διαφέρει πια από την αντίστοιχη Χουντική της επταετίας. Επικεφαλής της καταστροφολογίας μπήκε ο γνωστός αρχι-εκσυγχρονιστής του ΠΑΣΟΚ Κ. Σημίτης[3] που θεωρεί κατόρθωμα του την ένταξή μας στην Ευρωζώνη, η οποία ολοκλήρωσε την οικονομική καταστροφή της χώρας και οδήγησε στη σημερινή έκρηξη της κρίσης. Περιττεύει να ασχοληθώ εδώ με την καταστροφολογική ανοητολογία του τ. πρωθυπουργού που όχι μόνο δεν έχει σχέση με την οικονομική θεωρία αλλά και κάθε άλλο παρά καλοπροαίρετη είναι, με δεδομένα τα επενδυμένα συμφέροντα των ντόπιων και ξένων οικονομικών ελίτ που πιστά υπηρέτησε και υπηρετεί. Ας δούμε όμως ένα «σοβαρό» άρθρο που δημοσίευσε πρώτα η ναυαρχίδα του σοσιαλφιλελευθερισμού στη Βρετανία, η Γκάρντιαν, και αναδημοσιεύθηκε στην «Ε», όπου μάθαμε από...πολιτειολόγο για τις«καταστροφικές συνέπειες της εξόδου από την ευρωζώνη»[4] ―ο οποίος προφανώς γνωρίζει περισσότερα από πλειάδα έγκυρων διεθνών οικονομολόγων, με τελευταίο τον Ρουμπίνι[5], που υποστηρίζουν το ακριβώς αντίθετο! Αξίζει λοιπόν να δούμε ένα-ένα τα «επιχειρήματα» στα οποία στηρίζεται η προφανώς αποπροσανατολιστική αυτή θέση, η οποία θα πρέπει να σημειωθεί ότι, στη χώρα μας, υποστηρίζεται όχι μόνο από νεο/σοσιαλφιλελεύθερους, αλλά και από «Μαρξιστές», «αντί-εξουσιαστές» κ.ά!


Έτσι, πρώτον, η έξοδος από την Ευρωζώνη υποστηρίζεται ότι θα σημάνει «δραματικές αυξήσεις στις τιμές των εισαγωγών» και, επομένως, αντίστοιχη αύξηση της τιμής της εισαγόμενης ενέργειας και του παραγωγικού κόστους. Όμως, ένας δευτεροετής φοιτητής Οικονομικών γνωρίζει ότι η υποτίμηση του νομίσματος, στην οποία υποχρεωτικά (αλλά και ευεργετικά!) θα οδηγήσει η έξοδος από το Ευρώ, επιφέρει μεν αύξηση των τιμών των εισαγόμενων προϊόντων αλλά και αντίστοιχη μείωση των τιμών των εξαγόμενων, πράγμα που σίγουρα θα έχει σημαντικά ευεργετικά αποτελέσματα στην «βαριά βιομηχανία» μας τον Τουρισμό, αλλά και στα όποια άλλα εξαγόμενα προϊόντα μας. Επομένως, το Κράτος μπορεί κάλλιστα να αντισταθμίσει ένα σημαντικό τμήμα της αύξησης του κόστους παραγωγής με τον μηδενισμό του φόρου στην ενέργεια, που θα γινόταν δυνατός με τα επιπλέον (άμεσα ή έμμεσα) φορολογικά έσοδα από την βελτίωση των εξαγωγών. Στην πραγματικότητα, το σημαντικότερο πρόβλημα από την υποτίμηση θα ήταν η πιθανή επιδείνωση των λαϊκών εισοδημάτων εξαιτίας της αύξησης των τιμών των βασικών ειδών, τα περισσότερα από τα οποία σήμερα εισάγουμε, σαν συνέπεια της αποδιάρθρωσης της παραγωγής μας μετά την ένταξη στην ΕΕ. Όμως, μια κυβέρνηση που δεν θα εκπροσωπούσε (όπως η σημερινή Χούντα) τα προνομιούχα στρώματα και τις ελίτ θα μπορούσε να επιδοτεί τα λαϊκά στρώματα από τα έσοδα ενός σημαντικού φόρου στη μεγάλη περιουσία (κινητή και ακίνητη) καθώς και τα έσοδα από ένα βαρύ φόρο στα είδη πολυτελείας, όπως είχαμε προτείνει από πέρυσι.


Δεύτερον, φυσικά, οι Ελληνικές Τράπεζες θα πρέπει να κοινωνικοποιηθούν, και αυτό δεν είναι κάτι «κακό», όπως ισχυρίζεται το άρθρο αυτό, διότι δήθεν στη χώρα μας «ο δημόσιος τομέας είναι κεντρικό μέρος του προβλήματος». Το «επιχείρημα» αυτό, όπως έδειξα αλλού,[6] αποτελεί απλά νεο/σοσιαλφιλελεύθερο μύθο. Το είδος δημόσιου τομέα που αναπτύχθηκε στην Ελλάδα (σαν συνέπεια της αποτυχίας του ιδιωτικού να απορροφήσει την ανεργία), όπως και το ίδιο το Χρέος, είναι απλά συμπτώματα της χρόνιας δομικής κρίσης της Ελληνικής Οικονομίας, την οποία ενέτεινε η ένταξή μας στην ΕΕ.


Τρίτον, το «επιχείρημα» ότι «η έξοδος από την Ευρωζώνη μετά από χρεοκοπία θα αποκλείσει τη χώρα από τις διεθνείς χρηματαγορές, τη στιγμή που το έλλειμμα του προϋπολογισμού θα αυξάνεται, στηρίζεται σε δυο σιωπηρές υποθέσεις που ισχύουν μόνο αν παραμείνουμε στην ΕΕ/Ευρωζώνη (που είναι βέβαια το κρίσιμο ερώτημα!). Δηλαδή:


α) στην υπόθεση ότι το Χρέος θα μείνει στο ύψος που μας καθορίζουν οι τοκογλύφοι πιστωτές μας, όταν ακριβώς βραχυπρόθεσμος στόχος της εξόδου από την ΕΕ/Ευρωζώνη είναι να αποφασίσουμε εμείς για το εάν θα πληρώσουμε το Χρέος αυτό και,
β) στην υπόθεση ότι θα παραμείνουμε εσαεί προτεκτοράτο της ΕΕ, όταν ακριβώς μακροπρόθεσμος στόχος της εξόδου από αυτή θα ήταν η δημιουργία των προϋποθέσεων μιας αυτοδύναμης ανάπτυξης που θα ελαχιστοποιούσε, αν δεν εξαφάνιζε, την ανάγκη νέων δανεισμών.


Τέταρτον, ακόμη και αν προκύψουν ταμειακές ανάγκες από την επαναφορά των λαϊκών εισοδημάτων, αρχικά, στο προ των Μνημονίων επίπεδο, αυτές δεν χρειάζεται να καλυφθούν μέσω νέων δανείων, αλλά μέσω ενός ελεγχόμενου πληθωρισμού (ενώ τα λαϊκά εισοδήματα θα μπορούσαν να προστατευθούν με τιμαριθμικές αναπροσαρμογές), καθώς και ενός ριζικά προοδευτικού φόρου εισοδήματος, πέρα από τους φόρους στη μεγάλη κινητή και ακίνητη περιουσία και την πολυτελή κατανάλωση που προανέφερα.


Πέμπτον, τα κίνητρα για φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή όχι μόνο δεν θα αυξηθούν «δραματικά», όπως υποστηρίζει το άρθρο, αλλά αντίθετα θα μειωθούν δραστικά στο νέο θεσμικό πλαίσιο, ιδιαίτερα μετά τη ριζική αναδιανομή του πλούτου και του εισοδήματος υπέρ των λαϊκών στρωμάτων που συνεπάγονται τα παραπάνω μέτρα. Και αυτό, διότι σε ένα παρόμοιο πλαίσιο που εξασφαλίζει στοιχειώδη φορολογική δικαιοσύνη, ούτε οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι αυτο-απασχολούμενοι θα χρειάζονται πια «φακελάκια» για να κάνουν τη δουλειά τους, ούτε οι πολίτες θα αναγκάζονται να φοροδιαφεύγουν από ένα ληστρικό κράτος εάν τους δινόταν η δυνατότητα να συμμετέχουν συλλογικά στη διαμόρφωση του φορολογικού τους βάρους και της διάρθρωσης των δαπανών.


Τέλος, άλλη καταστροφολογία που διαδίδεται ευρέως από τα Γκεμπελικά ΜΜΕ και τα παπαγαλάκια τους είναι ότι οι καταθέτες θα χάσουν τις καταθέσεις τους όταν βγούμε από το Ευρώ. Όμως, κατ’ αρχήν, η δραχμοποίηση των καταθέσεων δεν επηρεάζει την εσωτερική αγοραστική τους δύναμη (ή αυτή των μισθών ή των συντάξεων), οποιοδήποτε και να είναι το μέγεθος της υποτίμησης, αλλά μόνο την «εξωτερική» αγοραστική τους δύναμη, δηλαδή την ικανότητά τους να αγοράζουν εισαγόμενα αγαθά (θέμα για το οποίο ανέφερα πιθανές λύσεις) ή την ικανότητά τους για τουρισμό στο εξωτερικό κ.λπ., στον οποίο έτσι και αλλιώς μετείχαν μόνο τα ανώτερα εισοδηματικά στρώματα και τα μεσαία ―που σήμερα προλεταριοποιούνται. Επίσης, πέρα από τους τρόπους που ανέφερα προστασίας της αγοραστικής τους δύναμης, υπάρχουν και ειδικοί τρόποι να προστατευθούν οι καταθέσεις των μικροκαταθετών, σε αντίθεση με αυτές των μεγαλοκαταθετών που ανήκουν στα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα. Για παράδειγμα, η αξία των καταθέσεων σε ευρώ θα μπορούσε να μετατραπεί σε δραχμές με βάση μια προοδευτική κλίμακα που θα προστάτευε την αγοραστική δύναμή τους ανάλογα με το γενικότερο εισόδημα των καταθετών (όσο μικρότερο το εισόδημα τόσο μεγαλύτερη η προστασία της αγοραστικής δύναμης των καταθέσεων).


Συμπερασματικά, η έξοδος από την ΟΝΕ και την ΕΕ πράγματι θα είναι επιζήμια στα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα (γι’ αυτό και τα παπαγαλάκια τους, σε οποιοδήποτε δημόσιο χώρο και αν ευρίσκονται, έχουν εξαπολύσει την ξεδιάντροπη αυτή καταστροφολογία). Όμως, οι αρνητικές συνέπειες σε αυτά (που είναι άλλωστε επιθυμητές, αφού αυτά προκάλεσαν την χρόνια κρίση η οποία εντάθηκε με την ένταξή μας που αποφάσισαν στην ΕΕ/ΟΝΕ από την οποία πράγματι ωφελούνται) δεν μπορούν καν να συγκριθούν με τις καταστροφικές συνέπειες πάνω στα λαϊκά στρώματα από την παραμονή μας σε μια ένωση του κεφαλαίου (και όχι των λαών!) που εκφράζει τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση στον χώρο μας.


Μόνο, επομένως, ένα Λαϊκό Μέτωπο «από τα κάτω», με στόχους αυτούς που ανάφερα στην αρχή, και με μέσα τις συνεχείς καταλήψεις και απεργίες διαρκείας παντού, και την μη πληρωμή των χαρατσιών που επιβάλλει η Κοινοβουλευτική Χούντα, θα μπορούσε να οδηγήσει στην ανατροπή της, καθώς και κάθε επίδοξης νέας Χούντας που θα στόχευε στην απλή «επαναδιαπραγμάτευση» του Χρέους. Και, φυσικά, οι πραιτοριανοί της Χούντας που σήμερα μακελεύουν τους διαδηλωτές θα πρέπει να ξέρουν ότι μετά την ανατροπή της δεν θα ισχύσει κανένα ελαφρυντικό ότι «εκτελούσαν διαταγές» για οποιαδήποτε εγκλήματα διαπράττουν ενάντια στον Λαό, και θα δικαστούν από αυτόν ανάλογα στη περίπτωση που, αντί να παραιτηθούν σήμερα ενώ έχουν τη δυνατότητα να το πράξουν, προτιμήσουν να συνεχίσουν να εκτελούν τις παράνομες διαταγές μιας Χούντας που δεν έχει τη παραμικρή λαϊκή νομιμοποίηση και αναγκαστικά γίνονται δωσίλογοι, όπως αυτή.


* Περίληψη του άρθρου αυτού, λόγω των περιορισμών χώρου της στήλης, δημοσιεύθηκε στην Ελευθεροτυπία της 8/10/2011

--------------------------------------------------------------------------------

[1] Το άρθρο για το πολιτικό και κοινωνικό υποκείμενο ενός αγώνα, με τους στόχους του κειμένου, που υποσχέθηκα στο προηγούμενο άρθρο, αναγκαστικά αναβάλλεται για το επόμενο. Βλ. όμως: http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grspeeches/chalkida__2011.htm
[2] Bλ. Η Ελλάδα ως Προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ, (Γόρδιος, Νοεμ. 2010), Μέρος Τρίτο
[3] Κ. Σημίτης, «Καταστροφική ενδεχόμενη έξοδος από το ευρώ», Καθημερινή (02/10/2011).
[4] Διονύσης Γ. Δημητρακόπουλος, «Οι καταστροφικές συνέπειες της εξόδου από την ευρωζώνη», Ελευθεροτυπία” (01/10/2011).
[5] Nouriel Roubini, "Greece should default and abandon the euro, The Financial Times (19/9/2011).
[6] Η Ελλάδα ως Προτεκτοράτο, ο.π. σελ.79-86.




__
περιοδικό Περιεκτική Δημοκρατία

Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011

Χρεοκοπία δύο ταχυτήτων , του Γ.Κιμπουρόπουλου

Από το ΄Δρόμο" 24/9/2011


Ανεξέλεγκτη για την κοινωνία, ελεγχόμενη για τις τράπεζες – Υπό τον φόβο του ντόμινο και της παγκόσμιας ύφεσης και υπό αμερικανική πίεση, η ευρωπαϊκή ελίτ εξετάζει εναλλακτικό σχέδιο για ριζικό «κούρεμα» του ελληνικού χρέους με τίμημα μια φυλακή αιώνιας λιτότητας για τον λαό

Πανικός. Αυτή είναι η μόνη λέξη που μπορεί να χαρακτηρίσει τη συμπεριφορά σύσσωμης της πολιτικής και οικονομικής ελίτ και των αγορών του καπιταλιστικού κόσμου τα τελευταία 24ωρα. Στις αιτίες του πανικού συγκαταλέγεται, φυσικά, σταθερά η Ελλάδα και η βέβαιη πορεία της προς τη χρεοκοπία, ανεξάρτητα από τη μορφή που αυτή θα πάρει. Παραμένει επίσης το ενδεχόμενο μιας ολοκληρωτικής κρίσης της ευρωζώνης, κρίσης υπαρξιακής, κατά την έκφραση του Αμερικανού υπουργού Οικονομικών Τίμοθι Γκάιτνερ. Αλλά, πολύ περισσότερο, τροφοδότης του πανικού είναι οι προβλέψεις ότι μια ανάσα χωρίζει τον παγκόσμιο καπιταλισμό από μια βαθιά, μακρόχρονη ύφεση, ίσως χειρότερη από αυτήν του 1929. Ο πανικός αποτυπώθηκε ανάγλυφα στις συγχρονισμένες «βουτιές» των χρηματιστηρίων τις περασμένες μέρες, ακόμη και στις θεαματικές απώλειες στις διεθνείς τιμές του πετρελαίου ή των πολύτιμων μετάλλων.

Μηνύματα πανικού

Οι δηλώσεις που γίνονται με επίκεντρο τη Νέα Υόρκη- όπου παράλληλα με τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ πραγματοποιείται η κοινή σύνοδος ΔΝΤ και Παγκόσμιας Τράπεζας, η σύνοδος των υπουργών Οικονομικών του G20 και μια ατέλειωτη σειρά διμερών επαφών (εκεί επιφυλάσσεται κι ένας ρόλος… δημοφιλούς κομπάρσου για τον υπουργό Οικονομικών Ευάγγελο Βενιζέλο)-είναι καταιγιστικές και δραματικές. Στα όρια της υστερίας. Η επικεφαλής του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ προειδοποιεί ότι η παγκόσμια οικονομία είναι εκτεθειμένη σε τριπλή κρίση κρατικού, ιδιωτικού και τραπεζικού χρέους. Ο Σόρος εκτιμά ότι οι ΗΠΑ βιώνουν ήδη τις συνέπειες μιας διπλής ύφεσης και εγκαλεί τους Ρεπουμπλικάνους για την υστερική τους άρνηση να φορολογηθούν οι πλούσιοι (!). Ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας Ρόμπερτ Ζέλικ υποστηρίζει ότι οι ηγεσίες της Δύσης θα είναι αδικαιολόγητες αν την αφήσουν να βυθιστεί στην ύφεση.

Αυτές είναι οι προειδοποιήσεις γενικού χαρακτήρα. Υπάρχουν και πιο συγκεκριμένες, για την Ευρωζώνη και τη διαχείριση του «ελληνικού προβλήματος», για το οποίο υποδεικνύεται ρητά ή υπόρρητα ένα Plan B. Ο ίδιος ο Αμερικανός πρόεδρος Ομπάμα καλεί τους Ευρωπαίους «να λάβουν ισχυρά και αποφασιστικά μέτρα» για την κρίση χρέους. Ο Τίμοθι Γκάιτνερ γίνεται πιο συγκεκριμένος, διαβεβαιώνοντας πως η Μέρκελ δεν θα αφήσει να γίνει η Ελλάδα Lehman Brothers της Ευρώπης και προαναγγέλλοντας δημοσιονομικές και οικονομικές προσθήκες στην αρχική νομισματική ένωση. Τις «προσθήκες» αυτές συγκεκριμενοποιούν ακόμη περισσότερο 6 χώρες του G20 (Αυστραλία, Καναδάς, Βρετανία, Νότια Κορέα, Ινδονησία, Μεξικό) που ζητούν από τις χώρες της ευρωζώνης να «ενισχύσουν το τραπεζικό τους σύστημα», με κοινή τους έκκληση, ενόψει της συνόδου του κλάμπ τον Νοέμβριο στις Κάνες.

Το εναλλακτικό σχέδιο

Τι σημαίνουν αυτά για το «ελληνικό ζήτημα»; Οι δημόσιες δηλώσεις μπορούν να ερμηνευτούν δια της εις άτοπον απαγωγής. «Η Ελλάδα δεν μπορεί να ακολουθήσει το δρόμο της άτακτης χρεοκοπίας, όπως η Αργεντινή», είπε η Λαγκάρντ επιπλήττοντας εμμέσως τον Βενιζέλο για τη σχετική αναφορά του. «Ενδεχόμενη ανεξέλεγκτη χρεοκοπία ή έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα έφερνε τεράστια οικονομική και κοινωνική καταστροφή όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ε.Ε, με επιπτώσεις στην παγκόσμια οικονομία συνολικά», πρόσθεσε με ανάλογη δραματικότητα ο Όλι Ρεν. Όταν λοιπόν αποκηρύσσεται η άτακτη ή ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, τι άλλο απομένει ως εναλλακτική παρά η συντεταγμένη ή ελεγχόμενη; Κι εδώ υπεισέρχεται το Plan B. Παρ’ ότι ο Βενιζέλος το αποκήρυξε φτάνοντας στην Ουάσιγκτον για τη σύνοδο του ΔΝΤ, το σενάριο αυτό θα απασχολήσει πιθανότατα τη συνάντηση που θα έχουν την Τρίτη Μέρκελ και Παπανδρέου, στο Βερολίνο.
Σύμφωνα με τις μέχρις στιγμής ενδείξεις, η περίφημη συμφωνία της 21ης Ιουλίου θα υποβληθεί σε ριζικό λίφτινγκ. Το υπαινίχθηκε ήδη Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκαγκ Σόιμπλε, που δήλωσε στην Ουάσιγκτον χθες πως δεν αποκλείει αλλαγή των όρων της συμφωνίας της 21η Ιουλίου. Στη θέση της επιστρατεύεται η ελεγχόμενη χρεοκοπία εντός ευρώ. Πρόκειται για διαδικασία που έχει ήδη θεσπιστεί με απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου από τον περσινό Δεκέμβρη, αλλά με χρονιά εκκίνησης το 2013, οπότε πρόκειται να ενεργοποιηθεί ο νέος μηχανισμός χρηματοπιστωτικής σταθερότητας, ο ESM, που θα διαδεχθεί το ταμείο EFSF. Φαίνεται ότι τώρα προκρίνεται μια επίσπευση εφαρμογής της και η σύνθεσή της με την απόφαση του Ιουλίου.
Αυτή η σύνθεση θα απαιτήσει πιθανότατα μια νέα Σύνοδο Κορυφής και μια ακόμη απόφαση από την ευρωπαϊκή Βαβέλ, με άγνωστες παρενέργειες στις πολιτικά εύθραυστες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, στις οποίες δεν έχει καν ολοκληρωθεί η επικύρωση της συμφωνίας του Ιουλίου. Η συμφωνία θα περάσει τη δοκιμασία της έγκρισης από το γερμανικό κοινοβούλιο την ερχόμενη Πέμπτη.

Χρήμα στις τράπεζες

Το νέο, κυρίως γερμανικό σχέδιο ( με αμερικανική υπαγόρευση αλλά και εντονότατες τις γαλλικές ενστάσεις) προβλέπει, σε αδρές γραμμές, τα εξής:
Κούρεμα του ελληνικού χρέους σε ποσοστό 50% και άνω, ώστε να κατέβει σε διαχειρίσιμα επίπεδα, κάτω από το 100% του ΑΕΠ. Η επιλογή υπαγορεύεται από τις εκτιμήσεις ότι ακόμη και με την απόλυτη εφαρμογή των μνημονίων της βαρβαρότητας, το χρέος ενδέχεται να αναρριχηθεί μέχρι το 180% του ΑΕΠ στο τέλος του επόμενου έτους. Ερωτηματικό παραμένει η τύχη του PSI, δηλαδή της διαπραγμάτευσης για την ανταλλαγή ομολόγων που λήγουν μέχρι το 2018 με 30ετή, στο πλαίσιο της συμφωνίας του Ιουλίου. Κούρεμα 50% και ανταλλαγή μάλλον δεν συμβιβάζονται.
Η έκθεση των ελληνικών και ευρωπαϊκών τραπεζών στα ελληνικά ομόλογα και οι ζημίες που θα αναγκαστούν να καταγράψουν μετά το κούρεμα, καθιστά αναπόφευκτες δύο λύσεις: ή την κρατικοποίησή τους, εφόσον αντλήσουν χρήματα από τα κρατικά ταμεία «ασφαλείας» που έχουν συσταθεί, ή την ανακεφαλαιοποίησή τους, δηλαδή τη γενναία εκ νέου χρηματοδότησή τους. Προκρίνεται η δεύτερη λύση, και μάλιστα με απευθείας χρηματοδότησή τους, πράγμα που θα αντισταθμίσει και τις γαλλικές αντιρρήσεις, καθώς οι γαλλικές τράπεζες εμφανίζουν τη μεγαλύτερη έκθεση σε ελληνικά ομόλογα.
Για να αντιμετωπίσει το κόστος του κουρέματος του ελληνικού χρέους και της χρηματοδότησης των τραπεζών, το ευρωπαϊκό ταμείο EFSF θα πρέπει να ενισχυθεί σημαντικά. Υπολογίζεται ότι τα κεφάλαιά του θα πρέπει να αυξηθούν πάνω από το 1,3 τρισ. ευρώ. Λεφτά υπάρχουν; Όχι, και γι αυτό δεν αποκλείεται να μπει στο τραπέζι το ευρωομόλογο (η επίτροπος Βίβιαν Ρέντινγκ ήδη ανακοίνωσε πρόταση της Κομισιόν για ένα ευρωομόλογο του σκληρού πυρήνα του ευρώ, με Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία, Αυστρία, Λουξεμβούργο και Φινλανδία), αλλά και η μερική εγκατάλειψη της αντιπληθωριστικής «ορθοδοξίας» της ΕΚΤ με κόψιμο χρήματος. Οι αμερικανικές πιέσεις και υποδείξεις, δια του Τίμοθι Γκάιτνερ, αφορούσαν ακριβώς τέτοιες κινήσεις. Και οι πιέσεις αυτές δεν εκκινούσαν από κάποιο είδους παγκόσμια καπιταλιστική αλληλεγγύη, αλλά από το γεγονός ότι οι αμερικανικές τράπεζες και επενδυτικά κεφάλαια έχουν στα χαρτοφυλάκιά τους περίπου 800 δισ. ευρώ ομόλογα των PIIGS αλλά και μετοχές ευρωπαϊκών τραπεζών.
Εσωτερική χρεοκοπία

Εκ πρώτης όψεως, μια τέτοια μεταστροφή στην πολιτική των ευρω-ηγεμόνων, που υπαγορεύεται από ανακλαστικά αυτοσυντήρησης, μπορεί να εκληφθεί ως πολιτική ανάσα για την κυβέρνηση. Αυτό θα ίσχυε αν δεν υπήρχε το τίμημα που ζητούν οι εταίροι. Και το τίμημα είναι η εξωφρενική οικονομική και κοινωνική βία που ασκείται στην πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Εν ολίγοις, η κυβέρνηση καλείται να εφαρμόσει μέχρι κεραίας τα μέτρα που ανακοίνωσε ήδη, να εξαγγείλει κι άλλα, ανάλογης βαρβαρότητας την ερχόμενη εβδομάδα προς εφαρμογή μέχρι το 2014, να υποστεί τη δοκιμασία της πιο σκληρής «επιθεώρησης» από την τρόικα η οποία θα δώσει το πράσινο φως για την 6η δόση μέχρι τις αρχές Οκτωβρίου και να περάσει ακόμη και τον κάβο μιας ανεξέλεγκτης «εσωτερικής χρεοκοπίας», δηλαδή μιας κανονικής στάσης πληρωμών προς τον λαό, καθώς στα ταμεία του κράτους απομένει ελάχιστο ρευστό για να καλυφθούν τρέχουσες δαπάνες, ιδιαίτερα να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις. Θα αντέξει; Κι ακόμη κι αν αντέξει μια προσωρινή στάση πληρωμών, τι θα συμβεί αν το ρεύμα φορολογικής ανυπακοής πάρει διαστάσεις μετρήσιμες και αντιληπτές κι απ’ την τρόικα; Το πολιτικό κεφάλαιο της κυβέρνησης έχει εξανεμιστεί, οι δημοσκοπήσεις που φτάνουν στο Μαξίμου καταγράφουν εφιαλτικές επιδόσεις για το ΠΑΣΟΚ, οι βουλευτές του αδυνατούν να κρυφτούν πίσω από το επιχείρημα της «σωτηρίας της χώρας μέσω της καταστροφής της», η μνημονιακή συμμαχία των προθύμων έχει κόψει λάσπη και οι εκλογές μπορεί να προκύψουν ανά πάσα στιγμή, ακόμη και από «ατύχημα». Την Τρίτη, για παράδειγμα, στην ψηφοφορία για τον φόρο στα ακίνητα. Τι θα συμβεί αν η επιστολική ψήφος του κ. Παπανδρέου εκ Βερολίνου, όπου θα συναντάται με τη Μέρκελ, και οι αδέξιοι ρητορικοί εκβιασμοί του Βενιζέλου δεν φτάσουν για να σώσουν την κατάσταση; Και το χειρότερο για την κυβέρνηση είναι πως αυτή η ψηφοφορία δεν θα είναι η τελευταία.

Η ΕΝΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ ΓΙΑ ΤΑ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ ΑΠΕΙΛΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ

από ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ 20:50, Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2011
(Τροποποιήθηκε 21:01, Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2011)
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Σύσκεψη Εργατικού-Αντιπολεμικού Κινήματος την Πέμπτη 6/10 στις 7.30 στο Πολυτεχνείο (κτ. Γκίνη)

Εν μέσω της συνεχιζόμενης καπιταλιστικής κρίσης που γίνεται αφορμή για την επιβολή εργασιακού και κοινωνικού μεσαίωνα από κυβέρνηση-Ε.Ε.-ΔΝΤ, ξετυλίγεται ένα νέο επεισόδιο του σκληρού ανταγωνισμού στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου με πρωταγωνιστές τις άρχουσες τάξεις και τις κυβερνήσεις Ελλάδας, Ισραήλ, Κυπριακής Δημοκρατίας και Τουρκίας, καθώς και των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ΗΠΑ, Ρωσίας, Μ. Βρετανίας κ.ά. Στο επίκεντρο της αναμέτρησης βρίσκονται η εκμετάλλευση ενεργειακών κοιτασμάτων και διαδρομών, η διαμόρφωση ζωνών επιρροής και η επιβολή πολιτικής ισχύος σε μια σημαντική από γεωπολιτική άποψη περιοχή. Η εσωτερική βίαιη ταξική αστική πολιτική βρίσκει την συνέχεια της στους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς, ασκούμενη από την Τουρκία που πολεμά και καταπιέζει τους Κούρδους αλλά υποκριτικά υποστηρίζει τους Παλαιστίνιους, το κράτος φονιά Ισραήλ που κατέχει την Παλαιστίνη και τρομοκρατεί τους γειτονικούς λαούς, ενώ μαζί με την Ελλάδα και την Κύπρο αντιμετωπίζουν μεγάλη οικονομική κρίση και πρωτόγνωρη πολιτική αμφισβήτηση από τον αγωνιζόμενο λαό.

Η κλιμάκωση της έντασης και οι πολεμικές απειλές αποτελούν -και ιστορικά πάντα αποτελούσαν- δρόμο διαφυγής του κεφαλαίου από προβλήματα που αντιμετωπίζει σε περιόδους βαθιάς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης όπως η σημερινή. Ανακαλύπτει νέα πεδία αναπαραγωγής του κεφαλαίου -έστω και αν αυτό σημαίνει νέα αιματοκυλίσματα για ολόκληρους λαούς- ενώ στα πολεμικά κελεύσματα επιδιώκει να διαμορφώσει ένα κλίμα εθνικής ομοψυχίας, αποσπώντας την κοινωνική συναίνεση και την άμβλυνση της έντασης των κοινωνικών αγώνων.

Η διεκδίκηση ζωνών οικονομικής δραστηριότητας στη θάλασσα, υφαλοκρηπίδας και εναέριου χώρου δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας διαμελισμός του φυσικού πλούτου με στόχο την υπερεκμετάλλευσή του από τις μεγάλες εταιρείες που κρύβονται πίσω από κροκοδείλια δάκρυα των κυβερνήσεων και των «εθνικών δικαίων». Είναι η πρακτική που χρησιμοποιεί ο ιμπεριαλισμός και τα αστικά κράτη για να επιβάλλουν τις ληστρικές παρεμβάσεις του στους εκμεταλλευόμενους λαούς και στη φύση. Το «διεθνές δίκαιο» είναι ο «νόμος του ισχυρού» που απλά νομιμοποιεί αυτά τα ληστρικά συμφέροντα. Δεν είναι τυχαίο ότι μεγάλος χαμένος αυτής της επαίσχυντης μοιρασιάς είναι ο μαχόμενος παλαιστινιακός λαός, στον οποίο δεν αναγνωρίζεται το παραμικρό δικαίωμα.

Απαντάμε: οι λαοί της περιοχής δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν από αυτή την κούρσα για τον έλεγχο των φυσικών κοιτασμάτων και το γεωστρατηγικό παιχνίδι επιβολής. Το νέο «Ελντοράντο» της Ανατολικής Μεσογείου μπορεί να αποδειχτεί χρυσοφόρο για τις μεγάλες εταιρείες πετρελαίου και φυσικού αερίου, αλλά για τους εργαζόμενους της περιοχής αποτελεί θανάσιμο κίνδυνο. Καλούμαστε ξανά να γίνουμε κρέας στην πολεμική μηχανή των αρχουσών τάξεων, θυσία στους νέους γύρους εθνικής-αστικής ανάπτυξης και κερδοφορίας. Οι πολεμικές προετοιμασίες σηματοδοτούν νέα φάση επίθεσης σε εργασιακά-κοινωνικά δικαιώματα με μεγαλύτερη λιτότητα, περισσότερες πολεμικές δαπάνες, συρρίκνωση των λαϊκών ελευθεριών, αύξηση της στρατιωτικής θητείας και του μιλιταρισμού, με την άνοδο ενός καταστροφικού και ανεξέλεγκτου εθνικισμού, με την απειλή μια νέας τεράστιας οικολογικής καταστροφής από τη θαλάσσια εξόρυξη φυσικού αερίου ή πετρελαίου παρόμοιας με αυτή του Κόλπου του Μεξικού.

· Ούτε μια σταγόνα αίμα - ούτε ένα ευρώ για τα πετρέλαια και το φυσικό αέριο της Ανατολικής Μεσόγειο . Κοινωνική και πολιτική ανυπακοή ενάντια στους δυνάστες στην ίδια μας τη χώρα. Ανατροπή της κυβέρνησης της αντεργατικής λαίλαπας, του κρατικού αυταρχισμού και των πολεμικών τυχοδιωκτισμών.

· Να σταματήσει οποιαδήποτε μοιρασιά της θάλασσας, του βυθού και του αέρα της Ανατολικής Μεσογείου από τις τοπικές κυβερνήσεις και τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

· Να σταματήσει τώρα οποιαδήποτε στρατιωτική ενέργεια (πολεμικές ασκήσεις, περιπολίες πολεμικών πλοίων, πτήσεις μαχητικών, επιφυλακές μονάδων) στην περιοχή - Καμιά αύξηση της στρατιωτικής θητείας.

· Λευτεριά στην Παλαιστίνη. Σεβασμός των μειονοτήτων. Αλληλεγγύη στους εξεγερμένους του αραβικού κόσμου που παλεύουν για κοινωνική δικαιοσύνη και απαλλαγή από τους δυνάστες οποιασδήποτε μορφής.

· Ανατροπή της στρατιωτικής συμφωνίας Ελλάδας-Ισραήλ. Μείωση της στρατιωτικής θητείας. Άμεση έξοδο της Ελλάδας από ΝΑΤΟ-Ε.Ε. Επιστροφή των στρατευμάτων που βρίσκονται εκτός συνόρων. Να κλείσουν όλες οι βάσεις. Καμιά διευκόλυνση στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.

· Να φύγουν ΕΛΔΥΚ-ΤΟΥΡΔΥΚ-Αγγλικές βάσεις από Κύπρο. Λύση του Κυπριακού στη βάση των κοινών συμφερόντων των δύο λαών χωρίς ξένους επικυρίαρχους και «Μητέρες Πατρίδες».

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932 955437

Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2011

Εξοδος από το ευρώ προσεχώς

Κυριακή, 2 Οκτωβρίου 2011

Εξοδος από το ευρώ προσεχώς

ΠΗΓΗ: il Manifesto

του Alberto Bagnai *


Τη μετάφραση έκανε φίλος του blog


Στις 19 Ιουλίου, η εφημερίδα Μανιφέστο, φιλοξενούσε κύριο άρθρο της Ροσάνα Ροσάντα. Ένα άρθρο που έδινε τη γραμμή της εφημερίδας, αλλά που η αοριστολογία του μόνο με τις αντιφάσεις του μπορεί να συγκριθεί. Η ουσία του άρθρου ήταν απλή: έξοδος από το ευρώ δεν είναι δυνατό [??]να γίνει, αλλά και αν γινόταν δεν θα επρόκειτο παρά για μια επιλογή «φιλελεύθερη και δεξιά» [!!]- και αυτό αφού είχε γράψει ότι το ευρώ γεννήθηκε ακριβώς από ένα φιλελεύθερο όραμα. Ανησυχητικό συμπέρασμα: πιο καλά να παραμένει κάποιος δεξιά για να μη κινδυνεύσει να καταλήξει στα δεξιά. Η παρέμβαση της Ροσάντα, έχοντας προκαλέσει αμηχανία και επικρίσεις στους ίδιους τους κύκλους αυτής της αριστεράς για να ετοιμάζω, ανάγκασε την εφημερίδα να δώσει φωνή και σε εκείνους που πιστεύουν ότι η έξοδος από το ευρώ τίθεται εκ των πραγμάτων. Είτε από τα αριστερά είτε από τα δεξιά εξαρτάται, όπως υποστηρίζει Bagnai, από το πώς βγαίνεις.
Πριν ένα χρόνο, σε συζήτησα με τον οικονομολόγο Αριστίντε, τον ρώτησα γιατί η ιταλική αριστερά διεκδικεί με τόσο υπερηφάνεια την πατρότητα του ευρώ και δεν αντιλαμβάνεται πόσο αυτό έρχεται σε αντίθεση με τα συμφέροντα των ψηφοφόρων της; Μια ερώτηση ίδια με εκείνη της Ροσάντα. Ο Αριστίντε, οικονομολόγος της αριστεράς με άφησε άφωνο: «Αγαπητέ Αλμπέρτο, το κόστος του ευρώ, όπως λες, είναι γνωστό, όλα τα εγχειρίδια πολιτικής οικονομίας το αναφέρουν. Αυτό το γνώριζαν και οι πολιτικοί μας, αλλά δεν μπορούσαν να το εξηγήσουν στους ψηφοφόρους τους: αν αυτοί είχαν τη δυνατότητα να συγκρίνουν το κόστος και τα οφέλη δεν θα δεχόντουσαν το ευρώ. Κρατώντας τους ψηφοφόρους στο σκοτάδι, μπορέσαμε να κινηθούμε οδηγώντας τους σε ένα αδιέξοδο από το οποίο δεν θα μπορούσαν να βγουν παρά μόνο αν αποφάσιζαν να κάνουν το σωστό, να προχωρήσουν δηλαδή προς τα εμπρός, προς την πλήρη Ένωση, δημοσιονομική και πολιτική της Ευρώπης.Με άλλα λόγια, «ο λαός δεν ξέρει ποιο είναι το συμφέρον του. Ευτυχώς εμείς στην αριστερά, το γνωρίζουμε και αυτό θα κάνουμε παρά τη θέλησή του.
Δηλαδή: Ξέρω ότι δεν μπορείς να κολυμπήσεις και αν σε πετάξω στα βαθιά θα πνιγείς, εκτός και αν εσύ «επιλέξεις ελεύθερα» να κάνει το σωστό: να μάθεις κολύμπι. Απόφαση που θα πάρεις μετά από μια ειλικρινή συζήτηση, με βάση το γεγονός ότι έρχομαι από πίσω και σε σπρώχνω στο νερό. Ωραία αυτή η δημοκρατία του διανοούμενου της αριστεράς! Αυτός ο φρικτός πατερναλισμός μπορεί να φαίνεται πιο φυσιολογικός σε ένα χριστιανοδημοκράτη, αλλά δεν θα πρέπει να είναι έτσι. Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Η Νέμεσις βρίσκεται στην πεποίθηση ότι "περισσότερη Ευρώπη" θα επιλύσει τα προβλήματα: ένα επιχείρημα του οποίου τη κενότητα δεν μπορούμε να την υπολογίσουμε, αν πρώτα δεν αναλυθεί η πραγματική αιτία των εντάσεων την πραγματική φύση των σημερινών εντάσεων.
Δεν φταίει το χρέοςΤρομάζει η ομοφωνία με την οποία η δεξιά και η αριστερά θεωρούν ως αιτία της κρίσης το δημόσιο χρέος.Οτι αυτό το κάνει η δεξιά δεν πρέπει να εκπλήσσει: η ιδεολογική αντεπίθεση κατά της παρέμβασης του κράτους στην οικονομία βρίσκεται στο κέντρο της «αντιμεταρρύθμισης» που ακολούθησε την κατάρρευση του τείχους. Θυμίζω ότι κανένας οικονομολόγος δεν έχει ποτέ υποστηρίξει, πριν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, ότι για τη βιωσιμότητα μιας νομισματικής ένωσης πρέπει να μπούνε όρια στο δημόσιο χρέους τα οποία να μην παραβιάζονται. Η συζήτηση για την «δημοσιονομική σύγκλιση» ξεκίνησε μετά το Μάαστριχτ, επιβεβαιώνοντας το γεγονός ότι τα όρια αυτά είναι άνευ νοήματος . Το Μάαστριχτ δεν είναι παρά ένα ιδεολογικό μανιφέστο: Λιγότερο Κράτος (οπότε, περισσότερη αγορά). Αλλά γιατί εδώ (δηλαδή στην αριστερά) κανείς δεν θέτει το Μάαστριχτ υπό αμφισβήτηση; Αν το πρόβλημα ήταν το δημόσιο χρέος, από το 2008 η κρίση θα χτυπούσε πρώτα την Ελλάδα (το χρέος στο 110% του ΑΕΠ), και στη συνέχεια, Ιταλία (106%), Βέλγιο (89%), Γαλλία (67%) και Γερμανία (66% ). Οι άλλες χώρες της ευρωζώνης είχαν μικρότερο δημόσιο χρέος. Αλλά η κρίση ξέσπασε για πρώτη φορά στην Ιρλανδία (δημόσιο χρέος στο 44% του ΑΕΠ), Ισπανία (40%), Πορτογαλία (65%), και μόνο μετά στην Ελλάδα και την Ιταλία. Τι συνδέει αυτές τις χώρες; Όχι βέβαια το δημόσιο χρέος (ελάχιστο στις χώρες που επλήγησαν πρώτες, το υψηλότερο αυτές που επλήγησαν αργότερα), αλλά ο πληθωρισμός. Ήδη το 2006, η ΕΚΤ ανέφερε ότι στην Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Ελλάδα και την Ισπανία, ο πληθωρισμός δεν συνέκλινε με αυτό των «ενάρετων» χωρών.Οι λεγόμενοι PIGS ήταν ένα κλαμπ ξεχωριστό, από το κλαμπ του μάρκου (Γερμανία, Γαλλία, Βέλγιο, κ.λπ..), και αυτό ασφαλώς και ήταν πρόβλημα: οι οικονομολόγοι γνωρίζουν από παλιά ότι ανόμοια ποσοστά πληθωρισμού σε μια νομισματική ένωση οδηγούν σε κρίση εξωτερικού χρέους (κυρίως ιδιωτικού).

Πληθωρισμός και εξωτερικό χρέος

Αν σε μια χώρα Χ οι τιμές αυξάνονται πιο γλήγορα από ό, τι στους εταίρους της, τότε η X εξάγει λιγότερο και εισάγει ολοένα και περισσότερα, με συνέπεια το ισοζύγιο πληρωμών της να είναι ελλειμματικό. Το νόμισμα της X που της είναι απαραίτητο για την αγορά περιουσιακών στοιχείων έχει μικρότερη ζήτηση και η τιμή του πέφτει, δηλαδή η Χ υποτιμά το νόμισμα της: Ετσι τα αγαθά που αυτή παράγει γίνονται και πάλι προσιτά, και η ανισότητα αμβλύνεται. Παρόμοιες αλλά αντίθετες είναι οι συνέπειες σε χώρες που έχουν πλεόνασμα, των οποίων το νόμισμα γίνεται πιο σπάνιο και πιο ακριβό . Αν όμως η Χ συνδέεται με τους εταίρους της με μια νομισματική ένωση, τότε η τιμή του νομίσματος της δεν μπορεί να αποκαταστήσει το ισοζύγιο εξωτερικών πληρωμών και οι λύσεις είναι δύο: για την ίδια τη X, ο αποπληθωρισμός, και για τους εταίρους της που έχουν πλεόνασμα, ο πληθωρισμός. Σύμφωνα με τη άποψη των κευνσιανιστών οι δύο αυτοί μηχανισμοί είναι συμπληρωματικοί: επειδή πλεονάσματα και ελλείμματα αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος (είναι αδύνατο να είσαι πλεονασματικός, αν κάποιος άλλος δεν έχει ελλείμματα ). Οι περικοπές σε μια χώρα με ελλείμματα πρέπει να συνοδεύονται από αύξηση της ζήτησης σε χώρες που έχουν πλεονάσματα. Η επικρατούσα όμως άποψη είναι ασύμμετρη: ο μόνος καλός πληθωρισμός είναι ο μηδενικός(η άποψη των μονεταριστών), οι πλεονασματικές χώρες είναι οι "καλές"(μερκαντιλιστές) και οι "κακές", δηλαδή οι ελλειμματικές για να συγκλίνουν προς τις καλές πρέπει να ακολουθήσουν αποπληθωριστική πολιτική. Και αν, δεν τα καταφέρουν, όπως οι PIGS; Τότε, τα έσοδα τους από τις εξαγωγές θα μειωθούν και θα πρέπει να δανειστούν από το εξωτερικό προκειμένου να χρηματοδοτήσουν τις εισαγωγές τους. Οι χώρες με τον υψηλότερο πληθωρισμό ήταν αυτές με το μεγαλύτερο εξωτερικό χρέος, από το 1999 - 2007: Η Ελλάδα (+78 μονάδες του ΑΕΠ), η Πορτογαλία (+67), Ιρλανδία (+65) και η Ισπανία (62). Με το χρέος αυξάνονται και οι τόκοι, και η χώρα μπαίνει σε ένα σπιράλ: δανείζεται στο εξωτερικό για να πληρώσει τους τόκους στο εξωτερικό, αυξάνονται τα σπρέντ και η κρίση ξεσπάει .




Το φάντασμα του 1992

Πιστεύετε πραγματικά ότι οι αγορές νοιάζονται με ποια κάνει σεξ ο Μπερλουσκόνι? Πιστεύετε ότι ανησυχούν επειδή το δημόσιο χρέος της Ιταλίας είναι «υψηλό» ? Μα το δημόσιο χρέος μας είναι πάνω από 100% εδώ και 20 χρόνια,και οι κυβερνήσεις μας,αν και λιγότερο φοκλοριστικές,ήταν συχνά πιο ασταθείς.Οχι,δεν είναι αυτό που απασχολεί τις αγορές:αυτό που τις απασχολεί είναι ότι σήμερα,όπως και το 1992,το χρέος μας προς το εξωτερικό αυξάνεται ,και ότι αυτή η αύξηση,όπως και το 1992, οφείλεται στην αύξηση της δαπάνης για την εξυπηρέτηση τους εξωτερικού χρέους το οποίο κατά το μεγαλύτερο μέρος του είναι ιδιωτικό χρέος,που έχουν συνάψει νοικοκυριά και επιχειρήσεις (το 65% του παθητικού με το εξωτερικό της Ιταλίας είναι ιδιωτικής προέλευσης).





Ποιος ωφελείται?

Στην ιδεολογική ασυμμετρία του μερκαντιλισμού (οι «καλοί» δεν πρέπει να συνεργάζονται) και στη μονεταριστική (πληθωρισμός μηδέν), η πολιτική επιλογή στέρησης του μέσου ανταλλαγής γίνεται εργαλείο ταξικής πάλης. Αν η συναλλαγματική ισοτιμία είναι σταθερή, τότε το βάρος της προσαρμογής πέφτει στις τιμές των εμπορευμάτων, που μπορεί να μειωθούν ή μειώνοντας τα κόστη (το κόστος εργασίας, αφού το κόστος των πρώτων υλών δεν εξαρτάται από εμάς) ή αυξάνοντας την παραγωγικότητα. Επισφάλεια δηλαδή και μείωση των μισθών βρίσκονται προ των πυλών. Η αριστερά που θέλει το ευρώ, αλλά δεν θέλει τον Μαρκιόνε (τον πρόεδρο της ΦΙΑΤ)είναι για κλάματα. Όποιος δεν αποπληθωρίζει συσσωρεύει εξωτερικό χρέος, μέχρι να ξεσπάσει η κρίση, μετά την οποία το κράτος, για να αποφύγει τη κατάρρευση των τραπεζών, αναλαμβάνει τα χρέη που οφείλονται σε εξωτερικές ανισορροπίες, και τα μετατρέπει σε δημόσιο χρέος. Την ιδιωτικοποίηση των κερδών ακολουθεί η κοινωνικοποίηση των ζημιών, με το πλεονέκτημα ότι θα τα φορτώσουν εκ των υστέρων στους προϋπολογισμούς. Η επιλογή δεν είναι αν θα παρθούν αποπληθωριστικά μέτρα ή όχι, αλλά αν αυτό θα γίνει αμέσως ή όχι. Μια επιλογή στενάχωρη, αλλά μόνο επειδή η ιδεολογική ηλιθιότητα επιβάλλει να δοθεί έμφαση στο σύμπτωμα (η ανισσοροπία του δημόσιου τομέα που μπορεί να ξεπεραστεί μόνο με περικοπές), και όχι στην αιτία (το εξωτερικό έλλειμμα το οποίο θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με συνεργασία). Στην ερώτηση της Ροσάντα"Μήπως έγινε κάποιο λάθος;" την απάντηση μας τη δίνει η ίδια: όχι, δεν έγινε κανένα λάθος. Ο στόχος που ήθελαν να επιτύχουν, δηλαδή την «πειθάρχηση» των εργαζομένων, επιτεύχθηκε. Μπορεί να μην ακούγεται «αριστερό», αλλά αν εσείς θέλετε να συνεχίσετε να ονομάζετε "αριστερά" κυβερνήσεις "τεχνοκρατών" υπό την ηγεσία χριστιανοδημοκρατών, μπορείτε και να το κάνετε . Σύμφωνα πάντως με το πανεπιστημιακό σύγγραμμα του Nicola Acocella (Fondamenti di politica economica): το «σκληρό νόμισμα» χρησιμοποιείται για την πειθάρχηση των συνδικάτων.



Περισσότερη Ευρώπη;

Σύμφωνα με την οικονομική θεωρία, μια νομισματική ένωση μπορεί να είναι βιώσιμη χωρίς να αντιμετωπίζει μισθολογικές εντάσεις εφόσον οι χώρες είναι δημοσιονομικά ενοποιημένες, μιας κι έτσι διευκολύνεται η μεταφορά πόρων από αυτές που περνούν μια περίοδο ανάπτυξης σ’αυτές που βρίσκονται σε ύφεση. Μια «λύση» που ανακουφίζει τα συμπτώματα χωρίς όμως να θεραπεύει τα αίτια (τις εξωτερικές ανισορροπίες). Πρόκειται για το περιβόητο «περισσότερη Ευρώπη». Ένα παράδειγμα: φέτος γιορτάζουμε τα 150 χρόνια από την νομισματική, δημοσιονομική και πολιτική ένωση της χώρας μας. "Περισσότερη Ιταλία" είχαμε, έτσι δεν είναι; Ωστόσο, 150 χρόνια μετά τη σύγκλιση των τιμών μεταξύ των περιφερειών η ενοποίηση αυτή δεν είναι πλήρης, και ο Νότος έχει ένα δομικό εξωτερικό χρέος πάνω από το 15% του ΑΕΠ του, δηλαδή ο Νότος επιβιώνει εισάγοντας κεφάλαια από τον υπόλοιπο κόσμο (αλλά στην πραγματικότητα από την υπόλοιπη Ιταλία) . Μετά από πενήντα χρόνια δημοσιονομικής ενοποίησης στην ενωμένη (νομισματικά) Ιταλία έχουμε τις πράσινες φανέλες του κινήματος Παδανία: δέκα χρόνια δημοσιονομικής ενοποίησης στη ζώνη του ευρώ, και με το Ευρωομόλογο, ίσως να είναι αρκετά για την επιστροφή των μελανοχιτώνων στη Γερμανία. Η δημοσιονομική ενοποίηση δεν είναι πολιτικά βιώσιμη, επειδή κανείς δεν θέλει να πληρώσει για τους άλλους, ειδικά όταν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ιδεολογικοί σκλάβοι της ασυμμετρίας, βομβαρδίζουν με το μήνυμα ότι οι άλλοι είναι τεμπέληδες, ελάχιστα παραγωγικοί, και ότι «γιαυτό φταίνε οι ίδιοι». Οι Έλληνες, Τούρκοι, ή οι Εβραίοι, και όλοι γνωρίζουμε την κατάληξη όταν φταίνε οι άλλοι.
Deutschland über alles.

Οι λύσεις τις εξωτερικής ανισορροπίας είναι πολιτικά μη βιώσιμες. Η συμβίωση με το ευρώ θα απαιτούσε την έξοδο από την μερκαντιλιστική ιδεολογική ασυμμετρία. Θαπρεπε να παρέχονται κίνητρα συμμετρικά σε όσους αποκλίνουν προς τα πάνω ή προς τα κάτω από το στόχο για τον πληθωρισμό. Όμως, το ειδικό βάρος των «ενάρετων» χωρών αυτό δεν θα το επέτρεπε. Επειδή το ευρώ είναι το αποτέλεσμα δύο ιστορικών διαδικασιών. Η Ροσάντα βλέπει μόνο την πρώτη (την αντεπίθεση του κεφαλαίου για την ανάκτηση των θέσεων του μετά την υποχώρηση του με το μεταπολεμικό New Deal), όχι όμως και τη δεύτερη: τον αγώνα της Γερμανίας να αποκτήσει μια αγορά-διέξοδο. Ολοι, δεξιοί, αριστεροί εκστασιάζονται με την επιτυχία της Γερμανίας, την «ατμομηχανή» της Ευρώπης, που αναπτύσσεται ικανοποιώντας την αυξανόμενη ζήτηση των αναδυόμενων χωρών. Τα στοιχεία όμως τι λένε; Από το 1999 έως το 2007, το γερμανικό πλεόνασμα αυξήθηκε κατά 239 δισ. δολάρια, εκ των οποίων τα 156 δημιουργήθηκαν στην Ευρώπη, ενώ το εμπορικό ισοζύγιο με την Κίνα επιδεινώθηκε κατά 20 δισ. ευρώ (από ένα έλλειμμα -4 στο -24) 20. Ο Τύπος αναφέρει ότι η Γερμανία εξάγει στην Ανατολή και έτσι η ανάπτυξή της στηρίζει κι εμάς. Τα στοιχεία όμως λένε το αντίθετο. Η αυξημένη ζήτηση των ευρωπαϊκών χωρών, υπό την επήρεια του ναρκωτικού της σταθερής συναλλαγματικής ισοτιμίας, είναι αυτή που στηρίζει την ανάπτυξη της Γερμανίας. Και η Γερμανία δεν θα παραιτηθεί από μια ασυμμετρία από την οποία κερδίζει. Αλλά γιατί οι περιφερειακές» κυβερνήσεις μπλέχτηκαν στα δίχτυα της Γερμανίας; Στο πανεπιστημιακό σύγγραμμα του Gandolfo (Fondamenti di economia internazionale) αναφέρεται: Το ενιαίο νόμισμα ευνοεί μια «ψευδαίσθηση της οικονομικής πολιτικής» που επιτρέπει στις κυβερνήσεις να επιδιώκουν πολιτικά ανέφικτους στόχους, λέγοντας ότι τους επιβάλλει η Ευρώπη (πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει να λένε «Η Ευρώπη μας το ζητά ..."?). Η ταξική πάλη από την άλλη δικαιολογούσε τα μέσα (την πρόσδεση στη Γερμανία).



Η υποτίμηση τυφλώνει

Από το 1987 ως το 1991 οι ευρωπαϊκές ισοτιμίες παρέμειναν σταθερές. Στην Ιταλία ο πληθωρισμός από 4,7% έφτασε στο 6,2,με την τιμή του πετρελαίου να πέφτει (μα οι σταθερές ισοτιμίες δεν τιθασεύουν τελικά τον πληθωρισμό?).Στη Γερμανία ο πληθωρισμός ήταν κατά μέσο όρο 2%.Η ιταλική ανταγωνιστικότητα έπεφτε, ενώ μεγάλωνε ο εξωτερικός δανεισμός, και μετά την αμερικάνικη ύφεση του 1991 η Ιταλία αναγκάστηκε να υποτιμήσει το νόμισμα της. Υποτίμηση! Δοκιμάστε να πείτε αυτή τη λέξη σε έναν διανοούμενο της αριστεράς και θα δείτε με πόση αγανάκτηση θα αντιδράσει. Δε φταίει αυτός. Επί δεκαετίες τον βομβαρδίζουν με το μήνυμα ότι η υποτίμηση είναι μία από αυτές τις ασχήμιες που για λίγο δίνουν ανάσες αλλά που μακροπρόθεσμα προκαλούν μεγάλες καταστροφές.Τι συνέβη όμως μετά το 1992? Ο πληθωρισμός μειώθηκε κατά μισή μονάδα το 1993 και κατά άλλη μία μισή το 1994, ενώ η σχέση εξωτερικού χρέους/ΑΕΠ μέσα σε πέντε χρόνια μειώθηκε στο μισό (από -12 στις -6 μονάδες του ΑΕΠ).Μετά από ένα αρχικό σοκ,η Ιταλία από το 1994 έως το 2001, αναπτύχθηκε με ένα μέσο όρο 2%.Το μαθηματάκι για τα δεινά που προκαλεί η υποτίμηση του νομίσματος (δημιουργία πληθωρισμού, οι ανάσες που δίνει δεν κρατούν πολύ, απαγορευτική επειδή εμείς εισάγουμε πετρέλαιο) είναι μεγάλο ψέμα.

Είναι μη αναστρέψιμη;

Λένε ότι η υποτίμηση δεν είναι λύση αποφασιστικής σημασίας, και ότι οι διαδικασίες εξόδου δεν προβλέπονται, οπότε ... Και τι έγινε; Ποιος είναι τόσο αφελής για να μη δει ότι η έλλειψη διαδικασιών εξόδου δεν είναι παρά ένα ρητορικό σχήμα, με στόχο την εδραίωση στο κοινό της ιδέας μιας «φυσικής» ή «τεχνικής» μη αναστρεψιμότητας αυτού που ουσιαστικά είναι μια επιλογή ανθρώπινη και πολιτική (και ως εκ τούτου αναστρέψιμη); Φυσικά, η υποτίμηση του νομίσματος καθιστά πιο ακριβό το χρέος σε ξένο συνάλλαγμα. Αλλά θα οδηγούσε από μια κατάσταση εξωτερικού δανεισμού σε μία κατάσταση με εξωτερικά πλεονάσματα, αφού θα παράγαμε πόρους επαρκείς για την αποπληρωμή των δανείων, όπως και το 1992. Σε αντίθετη περίπτωση, θα μας έμενε η πιθανότητα παύσης πληρωμών. Ο Πρόντι επιθυμεί να στείλει ένα μεγάλο μέρος του λογαριασμού στους "μεγάλους θεσμικούς επενδυτές”; Ωραία, τότε, ο πιο άμεσος τρόπος για να γίνει αυτό είναι να μη προχωρήσουμε στην έκδοση ευρωομολόγων “κοινωνικοποιώντας” τις ζημιές προς όφελος της Γερμανίας (με κίνδυνο τους μελανοχίτωνες), αλλά να δηλώσει, εάν είναι απαραίτητο, την παύση πληρωμών, όπως έχουν κάνει τόσες χώρες που δεν έχουν διαγραφεί από το οικονομική γεωγραφία για αυτό το λόγο . Εχει ήδη συμβεί και θα συμβεί και στο μέλλον. «Οι αγορές θα μας τιμωρήσουν, θα μας συνθλίψουν».
Μία ακόμα βλακεία. Επί δεκαετίες, η Ιταλία έχει αναπτυχθεί χωρίς να προσφύγει στον εξωτερικό δανεισμό. Είναι το ευρώ που, συνθλίβοντας τα εισόδημα και τις αποταμιεύσεις των νοικοκυριών, έχει αναγκάσει τη χώρα να δανείζεται από το εξωτερικό. Το ακαθάριστο εθνικό ποσοστό αποταμίευσης , σταθερό γύρω στο 21%, από το 1980 - 1999, μειώθηκε σταθερά από τότε μέχρι που άγγιξε το 16% του εισοδήματος. Την ίδια περίοδο, το παθητικό των νοικοκυριών διπλασιάστηκε, από 40% σε 80%. Αν βγούμε από το ευρώ, η Ιταλία θα χρειάζεται λιγότερο τις αγορές , ενώ οι αγορές θα εξακολουθούν να χρειάζονται τα 60 εκατομμύρια Ιταλούς καταναλωτές.

Ας μην κάνει η αριστερά ό,τι κάνει η δεξιά.

Από το ευρώ θα βγούμε, επειδή τελικά η Γερμανία θα κόψει το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται. Μένει στην αριστερά να το αντιληφθεί και να διαχειριστεί αυτή τη διαδικασία, αντί να καταρρεύσει. Δεν αναφέρομαι στις επερχόμενες εκλογές. Ο Μπερλουσκόνι θα φύγει: δέκα χρόνια ευρώ έχουν προκαλέσει τόσες εντάσεις που το κοινωνικό σφαγείο θα πρέπει τώρα να λειτουργήσει με πλήρες ωράριο. Και οι πιτσιλιές αίματος ξεχωρίζουν λιγότερο στην κόκκινη ποδιά. Για άλλη μια φορά θα ανατεθεί στην αριστερά της ρεάλπολιτίκ να χειριστεί την κατάσταση, γιατί υπάρχει και μια άλλη ψευδαίσθηση της οικονομικής πολιτικής, αυτή που κάνει πιο αποδεκτές τις δεξιές πολιτικές αν αυτός που τις εφαρμόζει λέει ότι ανήκει στην αριστερά. Αλλά οι ψηφοφόροι αρχίζουν να υποψιάζονται ότι η κοινωνική σφαγή μπορεί να αποφευχθεί βγαίνοντας από το ευρώ. Αγαπητή Ροσάντα, οι εργαζόμενοι δεν είναι «αποπροσανατολισμένοι», όπως λέτε, αλλά απλά κατανοούν. «Η αμαρτία και η ντροπή ας μη μείνουν στο σκοτάδι», λέει το κακό πνεύμα στη Μαργαρίτα (Φάουστ,Γκαίτε). Έτσι, μετά από δύο δεκαετίες ρεαλπολιτίκ, αυτοί που βρίσκονται σε αμηχανία είναι και πάλι οι πολιτικοί της αριστεράς, στριμωγμένοι μεταξύ της ανάγκης σεβασμού των παραγόντων της οικονομίας, και τη δικαιολόγηση στους ψηφοφόρους τους μιας επιλογής φασιστικής όχι τόσο για ταξικούς λόγους, όσο για τον πατερναλισμό με τον οποίο επιβλήθηκε. Εκτίθενται έτσι στις επιθέσεις των διαφόρων Marine Le Pen σε χώρες ολοκληρωμένης δημοκρατίας, και σύντομα και σε εμάς. Επειδή οι δεξιές πολιτικές, μακροπρόθεσμα, ωφελούν μόνο τη δεξιά. Αλλά συνειδητοποιώ ότι σε μια χώρα στην οποία είναι αρκετή η συμπλήρωση μίας θητείας στο κοινοβούλιο για μια παχυλή σύνταξη, η τόσο μακρά περίοδος δεν μπορεί να αποτελεί πρόβλημα για τους πολιτικούς της δεξιάς και της αριστεράς. Αυτό εξηγεί και την τόσο μεγάλη ομοφωνία.