ΣΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ ΤΗΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑΣ ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

Αν δεν αγωνιστείς για το αδύνατο ,
θα βρεθείς αντιμέτωπος με το αδιανόητο

Σύνθημα από τον Γαλλικό Μάη του ΄68

Οι στιγμές που ζούμε είναι τραγικές όσο και ιστορικές. Ζούμε κάτω από τις πλέον κρίσιμες και δύσκολες στιγμές από τη μεταπολεμική περίοδο και ύστερα, καθώς το εγκληματικό - νεοφιλελεύθερο μόρφωμα που ακούει στο όνομα κυβέρνηση Παπανδρέου ή αλλιώς κυβέρνηση ΠΑ.ΣΟ.Κ εφαρμόζει με τον πλέον στυγνό και αδίστακτο τρόπο μια πολιτική πλήρους εξόντωσης των εργαζομένων και των μεσαίων στρωμάτων και προωθεί την κοινωνική καταστροφή της ίδιας της χώρας.
Το εγκληματικό αυτό μόρφωμα δεν δημιουργήθηκε σε κοινωνικό και πολιτικό κενό. Είναι το πολιτικό αποτέλεσμα και η ακραία κατάληξη του σημιτικού – εκσυγχρονιστικού ΠΑ.ΣΟ.Κ και αναπτύχθηκε στο θερμοκήπιο ενός σάπιου και βαθιά παρακμασμένου πολιτικού συστήματος , το οποίο από τις αρχές της δεκαετίες του 90 εγκολπώθηκε τη νεοφιλελεύθερη θεολογία της αγοράς και έταξε ως σκοπό της ύπαρξής του την καρατόμηση των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Στόχος του η υπεράσπιση των συμφερόντων του ελληνικού κεφαλαίου και ειδικά του διεθνοποιημένου τμήματός του , το οποίο για να σταθεί μέσα στο νέο διεθνή καταμερισμό εργασίας της ευρωπαϊκής λυκοσυμμαχίας έπρεπε να δημιουργήσει προϋποθέσεις μεγαλύτερης εκμετάλλευσης στο εσωτερικό του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού. Η εξάπλωση των λεγόμενων νέων εργασιακών σχέσεων, η επίθεση στο δημόσιο τομέα, η συνεχής υπονόμευση της δημόσιας παιδείας και υγείας και η προσπάθεια εμπορευματοποίησης των αντίστοιχων λειτουργιών, οι συνεχείς προσπάθειες για διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος αποτελούσαν τον κοινό στόχο των αστικών κομμάτων που εναλλάσσονταν στην εξουσία κατά τη διάρκεια αυτών των δύο δεκαετιών. Όλα αυτά εκφράζουν την προσπάθεια του ελληνικού καπιταλισμού να μειώσει την αξία της εργατικής δύναμης και να ανασυγκροτήσει την κερδοφορία του.
Η είσοδος στο ευρώ αποτέλεσε μια ισχυρή θωράκιση της κυριαρχίας ελληνικού κεφαλαίου πάνω στην εργασία και ταυτόχρονα μια προσπάθεια αποτελεσματικότερης εκμετάλλευσης της. Το ελληνικό κεφάλαιο είχε επίσης την ευκαιρία ν’ ανοιχτεί σε αγορές πέραν των εθνικών συνόρων, κυρίως στις βαλκανικές, και να μεγαλώσει το πεδίο της κερδοφορίας του. Η ακραία νεοφιλελεύθερη αρχιτεκτονική της ευρωζώνης εξέθρεψε την τοκογλυφική δράση των ελληνικών τραπεζών Οι τράπεζες μπορούσαν να δανείζονται από την Ε.Κ.Τ με χαμηλά επιτόκια και στη συνέχεια να δανείζουν το ελληνικό δημόσιο με τοκογλυφικά επιτόκια, λεηλατώντας το έτσι. Επομένως ο λεγόμενος ευρωπαϊκός δρόμος αποτέλεσε στρατηγική επιλογή για τον ελληνικό καπιταλισμό η οποία συμπύκνωσε και εξακολουθεί να συμπυκνώνει τα κορυφαία συμφέροντά του. Ακριβώς για να μην αναγκαστεί να εγκαταλείψει αυτό το δρόμο είναι σήμερα αναγκασμένος να συντρίψει πλήρως το βιοτικό επίπεδο του λαού και να μετατρέψει τη χώρα σε μπανανία τύπου Λατινικής Αμερικής. Η πολιτική αυτή επιλογή του ελληνικού κεφαλαίου συναντιέται με τα συμφέροντα και τις απαιτήσεις των πιστωτών του. Μέσα στην κρίση του 2008 έπρεπε να προστατευτεί το ευρώ και οι τράπεζες και ν’ αποτραπεί μια κατάρρευση της ευρωζώνης. Κατά συνέπεια το καθεστώς της επιτήρησης γίνονταν αναγκαιότητα για την Ε.Ε και μια ευκαιρία για τον ελληνικό καπιταλισμό. Σ’ αυτή τη συγκυρία ο Γ.Α.Π και το κόμμα του εμφανίστηκαν ως οι πλέον πρόθυμοι για το εγκληματικό σχέδιο της εγχώριας και διεθνούς τοκογλυφίας.
Εκμεταλλεύτηκαν την κατάρρευση της απονομιμοποιημένης από την αντιλαϊκή πολιτική και βουτηγμένης στα σκάνδαλα κυβέρνησης Καραμανλή για να φτιάξουν όχι απλώς κάτι χειρότερο, αλλά κάτι παρανοϊκά αντιδραστικό. Να μας εισάγουν σε ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης, που με όπλο τη θεραπεία – σοκ και τα δόγματα της σχολής του Σικάγο, επιδιώκουν να εδραιώσουν στην ελληνική κοινωνία τον κανιβαλισμό του κεφαλαίου.
Η νεοφιλελεύθερη συμμορία είναι αδίστακτη. Ισοπεδώνει κοινωνικά δικαιώματα , βιοτικό επίπεδο και ποδοπατά με το χειρότερο τρόπο την αξιοπρέπειά μας. Έχουν σκοπό να ισοπεδώσουν τα πάντα. Δεν έχουν και δεν πρόκειται να έχουν τον παραμικρό φραγμό. Πίσω από τις εγκληματικές επιλογές τους υπάρχει ο κόσμος του διεθνοποιημένου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου που για να επιβιώσει και να συνεχίσει την κυριαρχία του πρέπει να περάσει τον κόσμο της εργασίας από την πυρά. Στη δίνη της καπιταλιστικής κρίσης του 2008 το ζητούμενο για το κεφάλαιο είναι να τελειώνει οριστικά με ό,τι καταχτήθηκε ως δικαίωμα σε μια ολόκληρη ιστορική εποχή , η έξοδος απ’ αυτή προϋποθέτει όχι μόνο την καταλυτική αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων σε βάρος της εργασίας αλλά και την αποκρυστάλλωση αυτής της ήττας σε ένα νέο καθεστώς κοινωνικής και πολιτικής βαρβαρότητας. Ο Παπανδρέου είναι μια εμβληματική μορφή αυτής της νέας βαρβαρότητας. Αναλαμβάνει να συνεχίσει το έργο που ξεκίνησε ο Πινοσέτ στη Χιλή, ο Μένεμ και ο Ντε λα Ρούα στην Αργεντινή , ο Σαλλίνα και ο Γκουρία στο Μεξικό , υπό την υψηλή επιτήρηση του Δ.Ν.Τ και της Ε.Ε , σε μια χώρα όχι του τρίτου κόσμου αλλά σε μια χώρα που ανήκει στη χαμηλότερη κλίμακα του αναπτυγμένου καπιταλιστικού κόσμου. Το κοινωνικό και πολιτικό του πείραμα είναι εξαιρετικά μεγάλης σημασίας. Ο τρίτος και ο τέταρτος κόσμος πρέπει να μεταφερθεί στο εσωτερικό των κοινωνιών του πρώτου κόσμου και το εγκληματικό του έργο ν΄ αποτελέσει παράδειγμα συμπεριφοράς των ευρωπαϊκών πολιτικών και οικονομικών ελίτ και προς τους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς. Ακριβώς αυτό είναι το πολιτικό συμβόλαιο όχι μόνο του σημερινού ΠΑ.ΣΟ.Κ αλλά συνολικά του νεοφιλελεύθερου πολιτικού συστήματος με τον κόσμο του κεφαλαίου. Μέχρι που γράφονται αυτές οι γραμμές το παπανδρεϊκό εγκληματικό μόρφωμα είναι γαντζωμένο στην εξουσία, χωρίς το παραμικρό κοινωνικό έρεισμα και ενώ είναι απόλυτα μισητό από τον λαό.
Πρόκειται για μια ομάδα αχυρανθρώπων της τρόικα , που επιβιώνει πολιτικά , όσο και όπως επιβιώνει, χάρις στην υποστήριξη της εγχώριας τοκογλυφίας και των Μ.Μ.Ε της , του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου και των Η.Π.Α. Έχει ήδη βάλει τη χώρα σε καθεστώς επιλεκτικής χρεοκοπίας για να διασώσει τις τράπεζες και το ευρώ και θα προωθήσει τώρα την αναδιάρθρωση του χρέους σε ποσοστό πάνω από 21% , στο βαθμό που τα πραγματικά αφεντικά του Παπανδρέου θα καταφέρουν να συμφωνήσουν σε κάτι τέτοιο.
Είναι απόλυτα βέβαιο ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ είχε προσχεδιάσει το έγκλημά του ενάντια στον λαό , τα παραμυθάκια του Παπανδρέου και του γκεμπελικού επιτελείου του ότι δήθεν δεν γνώριζε την πραγματική κατάσταση της οικονομίας όταν ανέλαβε την εξουσία , έχουν πια ξεφτίσει και έχουν ξεφτίσει οριστικά. Ο Παπανδρέου ανέβηκε στην εξουσία με μακιαβελικό τρόπο. Εξαπατώντας τον λαό με τον πλέον ανήθικο και προκλητικό τρόπο. Το ψέμα και η εξαπάτηση που χρησιμοποίησε στην προεκλογική εκστρατεία ήταν συνειδητό και μεθοδευμένο. Η μεθόδευση αποσκοπούσε σε συγκεκριμένα πολιτικά αποτελέσματα που μόνο μέσα από το ψέμα και την εξαπάτηση μπορούσαν να επιτευχθούν. Καταρχήν απέκρυψε την πραγματική κατάσταση της οικονομίας, την οποία γνώριζε Υποσχέθηκε να διασφαλίσει ό,τι αργότερα κατακρεούργησε με τον πιο αδίστακτο τρόπο. Προεκλογικά έταζαν λαγούς με πετραχήλια. Τη γνώριζε και από την έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδας τον Αύγουστο του 2009 αλλά και από τις συζητήσεις με τους ευρωπαίους ηγέτες , όπως τον κάρφωσε ο Όλι Ρεν. Πριν από τις εκλογές σχεδίαζε την ένταξη της χώρας στο καθεστώς επιτήρησης του Δ.Ν.Τ με τον Νομινίκ Στρος Καν και άρχισε να στρώνει το δρόμο αμέσως μετά τη άνοδό του στην εξουσία. Ενώ η υποτιμητική κερδοσκοπία σε βάρος των ελληνικών ομολόγων ξεκίνησε από την ίδια την Τράπεζα της Ελλάδας ήδη από την επόμενη της εκλογικής νίκης του G.A.P με το περίφημο Τ+ 10. Όλες του οι κινήσεις μέχρι και το Μάιο του 2010 αποσκοπούσαν σ’ αυτό.
Η νεοφιλελεύθερη συμμορία δεν ενδιαφέρεται να λειτουργήσει όπως λειτουργούσε το ΠΑΣΟΚ στη λαϊκίστικη – σοσιαλδημοκρατική ή τη σημιτική - εκσυγχρονιστική εκδοχή του. Μάλιστα η σοσιαλδημοκρατική του περίοδος ενοχοποιείται για την πρόκληση της κρίσης με τα ίδια επιχειρήματα που χρησιμοποιούν ο Μητσοτάκης και η ιέρεια του θατσερισμού στην Ελλάδα Ντόρα Μπακογιάννη. Ό,τι για όλα φταίει η δεκαετία του ’80. Δεν ενδιαφέρεται ν’ αποκτήσει συναίνεση , έστω και πλασματική. Ως δονκιχώτες της εγχώριας και διεθνούς τοκογλυφίας μπορούν να μην υπολογίζουν το πολιτικό κόστος και στο ντελίριο της πολιτικής τους αναλγησίας μπορούν να δηλώνουν συνειδητοί εχθροί ακόμη και των πιο στοιχειωδών αναγκών της κοινωνίας ή να παθαίνουν αλλεργία και στην απλή προφορά της λέξης λαός ή της λέξης δικαίωμα. Πρόκειται για μια κυβέρνηση που λειτουργεί μέσα σε καθεστώς κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού , στηρίζεται σ’ αυτόν και τον ενδυναμώνει. Σε ό,τι πιο αντιδραστικό και σκοταδιστικό έφερε στην πολιτική ζωή συμπαραστάτης και στήριγμά της υπήρξε η ακροδεξιά του Καραντζαφέρη.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ κυβερνάει σήμερα με όρους μιας νέας πολιτικής απολυταρχίας. Είναι η δοκιμασμένη από τη χούντα του Πινοσέτ θεραπεία - σοκ και έχει ως όπλα την πολιτική αξιοποίηση του φόβου , τη δημιουργία της σύγχυσης σε ολόκληρα κομμάτια της κοινωνίας που πρόκειται να τσακιστούν από την πολιτική του και τη συνειδητή εξαπάτηση, μέσω του ψέματος. Όταν αδυνατούν ν’ αποκοιμίσουν ή να εκφοβίσουν τα Megala ψέματα του, τότε τη θέση τους έχουν τα χημικά και τα ρόπαλα των Μ.Α.Τ. Προς το παρόν. Το μέλλον, στο βαθμό που θα καθορίζεται απ’ αυτούς, θα έχει πιο πολύ σκοτάδι. Δεν χρειάζεται ως καθεστώς καμιά λαϊκή νομιμοποίηση και δεν ενδιαφέρεται για κάτι τέτοιο. Στη θέση της μπορεί να βάζει τον κοινωνικό αυτοματισμό και τη λογική του διαίρει και βασίλευε. Είναι αγκαλιασμένο με τον κόσμο της τοκογλυφίας, και ο ψοφοδεής πολιτικά πια ηγέτης του αποτελεί τον άνθρωπο των Γερμανών τραπεζιτών και βιομηχάνων στην Αθήνα, κατά την γνωστή φράση του Ackerman, όπως τον προσφώνησε κατά την παρασημοφόρησή του την περσινή χρονιά. Είναι επίσης το αγαπημένο παιδί της Goldman Sachcs και της Wall Street.
Το πολιτικό καθεστώς που έχει εγκαθιδρύσει είναι καθεστώς νεοφιλελευθέρου δωσιλογισμού. Έχει χαρακτηριστικά κράτους έκτακτης ανάγκης και επιδιώκει κατ’ αρχήν ν΄ ανταποκριθεί πρώτα απ’ όλα σε επείγουσες ανάγκες του ελληνικού καπιταλισμού αλλά και να προφυλάξει το ευρώ και τους διεθνείς τοκογλύφους από μια νέα κατάρρευση τύπου Lehman Brothers . Επιδιώκει να καλύψει την καθυστέρηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στην Ελλάδα τις δεκαετίες του ’90 και 2000. Να διαλύσει γρήγορα – γρήγορα το ασφαλιστικό σύστημα και τις εργασιακές σχέσεις, κάνοντας καθεστώς τη μαύρη και ανασφάλιστη εργασία και στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, να τσακίσει τον δημόσιο τομέας της οικονομίας , παραδίδοντας τον δημόσιο πλούτο στους ξένους κυρίως πιστωτές , να διαλύσει τους τομείς του δημοσίου που προσφέρουν στο βαθμό που σε τέτοιες συνθήκες μπορούν να προσφέρουν, δημόσια κοινωνικά αγαθά. Αυτά να τα μετατρέψει σε εμπορεύματα και να παραδώσει ολοκληρωτικά την υγεία και την παιδεία στις ορέξεις της ιδιωτικής καπιταλιστικής αγοράς. Να κάνει μεγάλο αριθμό απολύσεων επίσης στο δημόσιο τομέα , δίνοντας το μήνυμα στον κόσμο της εργασίας ότι δεν υπάρχει έλεος ούτε ασφάλεια και καταφύγιο γι’ αυτόν. Η κοινή του μοίρα , όπου κι αν εργάζεται, θα είναι η ανελέητη εκμετάλλευση και η ανεργία και αυτό οφείλει να το αποδεχτεί ως φυσικό και αναπότρεπτο γεγονός. Σήμερα η κυβέρνηση της τρόικας και των δανειστών φαίνεται ότι παίζει το τα τελευταία χαρτιά της για να πείσει τ’ αφεντικά της ότι μπορεί να συνεχίσει το έγκλημα που ξεκίνησε με το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο. Ακριβώς αυτή τη στιγμή πρέπει να της φράξουμε το δρόμο και να την ανατρέψουμε. Να τη στείλουμε εκεί που πραγματικά της αξίζει να βρίσκεται : στο σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας. Μαζί μ΄ αυτήν και το υπόλοιπο προσωπικό του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου.

H συμμετοχή στη γενική απεργία της 19 και 20 Οκτώβρη είναι κρίσιμη και καθοριστική. Δεν μπορεί πια να συνεχιστεί η απάθεια και η αναβλητικότητα. Δεν υπάρχουν περιθώρια αναμονής και ταλαντεύσεων. Κανένας δεν πρόκειται να βολευτεί και να γλιτώσει ατομικά από μια τέτοια κατάσταση. Η επίθεση είναι γενικευμένη και αφορά του πάντες. Η χειροτέρευση των όρων ζωής δεν θα είναι ένα απλό ποσοτικό δεδομένο που θ’ αφορά επιλεκτικά κάποια στρώματα αλλά πρόκειται για ένα βίαιο σπρώξιμο ολόκληρης της εργατικής τάξης και των μεσαίων στρωμάτων στην εξαθλίωση. Η χώρα κινδυνεύει να μετατραπεί σε μπανανία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και σε αποικία του γερμανικού κεφαλαίου. Η εγκληματική κυβέρνηση Παπανδρέου πρέπει ν΄ ανατραπεί και ν’ ανατραπεί κάτω από το βάρος της καταλυτικής παρέμβασης του λαϊκού παράγοντα στο πολιτικό σκηνικό. Το πολιτικό αυτό σύστημα πρέπει να σαρωθεί και να εκλείψει οριστικά.Το τοκογλυφικό χρέος πρέπει να το αρνηθούμε και να μην πληρωθεί. Η έξοδος από το ευρώ και από την Ε.Ε δεν είναι το απόλυτο κακό , όπως προσπαθεί να πείσει η γκεμπελική προπαγάνδα κυβέρνησης και τραπεζών , αλλά βασικός όρος για την αποφυγή της κοινωνικής καταστροφής που έρχεται και της απόλυτης εξαθλίωσης του λαού. Είναι το καθοριστικό βήμα ανεξαρτητοποίησης από το ζυγό της Ε.Κ.Τ και της Βudensbank. Το τραπεζικό σύστημα πρέπει να εθνικοποιηθεί και να λειτουργεί κάτω από κοινωνικό – εργατικό έλεγχο. Οι στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις της οικονομίας πρέπει επίσης να εθνικοποιηθούν και να τεθούν κάτω από καθεστώς κοινωνικού – εργατικού ελέγχου. Να καταργηθεί κάθε μορφή ιδιωτικής εκπαίδευσης και αντίστοιχα κάθε μορφή ιδιωτικής υγειονομικής περίθαλψης.

Η κυριαρχία του κεφαλαίου πάνω στον πλανήτη τις δύο τελευταίες δεκαετίες χωρίς ουσιαστικό αντίπαλο και η βαρβαρότητα που συνεπάγεται αυτή η κυριαρχία δίνει σήμερα ένα πικρό μάθημα στους εργαζόμενους :ότι το σύνθημα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» δεν είναι μια απλά πολιτική επιλογή ανάμεσα σε άλλες αλλά ο μονόδρομος της πραγματικής ζωής και της αξιοπρέπειας. Ο Γ.Α.Π καπηλεύτηκε το σύνθημα προεκλογικά για να επιβάλει στη συνέχεια τη βαρβαρότητα. Η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι το πρώτο σκέλος , το δρόμο της ριζικής κοινωνικής ανατροπής του συστήματος της μισθωτής σκλαβιάς.

ΧΡ. ΡΕΠΠΑΣ