Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

Κοινωνικός όλεθρος το Μνημόνιο-3 , ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Τρίτη, 30 Νοεμβρίου 2010
Κοινωνικός όλεθρος το Μνημόνιο-3

Πηγή: ΠΡΙΝ
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Κλείσιμο κρατικών νοσοκομείων για να μειωθούν οι δαπάνες για την υγεία, νέο ασφαλιστικό για να περιοριστούν οι κρατικές επιχορηγήσεις και ριζική ανατροπή του πλαισίου λειτουργίας των ΔΕΚΟ, στην κατεύθυνση εξαφάνισης
των ελλειμμάτων τους, προβλέπει το μνημόνιο Νο 3 που υπέγραψε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με ΔΝΤ - ΕΕ, εγκαινιάζοντας έναν επιπλέον γύρο λιτότητας, ακόμη πιο αιματηρό για τους εργαζόμενους.
Τέρμα το καρότο, αρχίζει το μαστίγιο
ΕΚΒΙΑΖΟΥΝ ΔΝΤ – ΕΕ
Στο ρυθμό των εντολών που άφησαν πίσω τους οι απεσταλμένοι της τρόικας κινείται πλέον η πολιτική ζωή, όπως φάνηκε από το υπουργικό συμβούλιο της Τετάρτης, το οποίο διεξήχθη μια μέρα μετά την επεισοδιακή συνέντευξη Τύπου των εκπροσώπων του ΔΝΤ και της ΕΕ – όπου αδιαφόρησαν ακόμη και για την ύπαρξη μεταφραστή. Τα θέματα που συζητήθηκαν στη συνεδρίαση στο Μαξίμου αφορούσαν αποκλειστικά και μόνο την ταχεία υλοποίηση των κοινωνικά ολέθριων οδηγιών τους, που συντείνουν στη συγκρότηση ενός νέου μνημονίου, του 3ου στη σειρά μετά την έκδοση του αναθεωρημένου, τον Αύγουστο που μας πέρασε. Παρότι στην ακριβή του εκδοχή θα δοθεί στη δημοσιότητα το επόμενο δεκαπενθήμερο με ευθύνη του υπουργείου Οικονομικών (που έχει εξελιχθεί σε παράρτημα του ΔΝΤ στην Αθήνα) στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε ο Γ. Παπακωνσταντίνου αμέσως μετά την αναχώρηση των τοποτηρητών ΔΝΤ - ΕΕ, προχώρησε στην περιγραφή και την εξειδίκευση των οδηγιών τους, δίνοντας το περίγραμμα των αλλαγών που θα επιβληθούν το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα.
Αυτό που έκανε ξεχωριστή ωστόσο την τελευταία επίσκεψη στην Αθήνα των εκπροσώπων ΔΝΤ - ΕΕ είναι η ευθεία απειλή που διατύπωσαν πως η επόμενη επίσκεψή τους, που θα έχει ως στόχο να δοθεί το πράσινο φως για την εκταμίευση της τέταρτης δόσης του δανείου ύψους 15 δισ. ευρώ στα τέλη Φεβρουαρίου, δεν θα είναι και τόσο ρόδινη. Απαίτησαν, με άλλα λόγια, «βαθιές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» εκβιάζοντας ότι αλλιώς δεν θα δοθούν τα χρήματα και θα διακοπεί ο δανεισμός! «Τέρμα τα χαϊδέματα» ήταν το μήνυμά τους, προκαλώντας ρίγη στον κάθε εργαζόμενο στη σκέψη του τι έρχεται από 'δω και πέρα, αν θεωρηθούν «χάδια» τα μέτρα που έχουν ήδη εφαρμοστεί. Απώτερο ζητούμενο των νέων μέτρων που απαιτούν ΔΝΤ - ΕΕ είναι η μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος από τα 17 δισ. ευρώ στο τέλος του 2011 στα 6,4 δισ. στο τέλος του 2014. Αυτός ο στόχος μάλιστα πρέπει να υλοποιηθεί αφού τα εύκολα σχετικά μέτρα, όπως ήταν για παράδειγμα η μείωση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων και η αύξηση των έμμεσων φόρων, εφαρμόστηκαν. Τα νέα μέτρα που θα επιβληθούν για να μειωθεί το έλλειμμα στο 3%, κατ’ εφαρμογή των οδηγιών ΔΝΤ - ΕΕ, θα περιληφθούν με κάθε λεπτομέρεια στο «μεσοπρόθεσμο δημοσιονομικό στρατηγικό πλαίσιο 2012 - 2014» που θα καταρτίσει το υπουργείο Οικονομικών μέσα στο πρώτο τρίμηνο του 2011 για να ψηφιστεί από τη Βουλή μέχρι τον Ιούνιο. Στόχος θα είναι τα δρακόντεια μέτρα λιτότητας να μην εμφανίζονται ως προϊόν της οικονομικής χούντας ΠΑΣΟΚ - ΔΝΤ - ΕΕ, όπως πραγματικά είναι, αλλά ότι χαίρουν μιας τυπικής νομιμοποίησης έστω και από το (παντελώς ανυπόληπτο στην κοινωνία) καθαρτήριο της Βουλής.




Προώθηση αντιλαϊκών μέτρων με διαδικασίες fast-track




Η βιασύνη και το πάθος του Γ. Παπανδρέου να υλοποιήσει στο ακέραιο τα μέτρα που ζήτησαν ΔΝΤ - ΕΕ δεν κρύβουν τους τριγμούς που έχουν δημιουργηθεί στο εσωτερικό της κυβέρνησης και εμφανίστηκαν με δύο αφορμές: Τη διαφοροποίηση της Λ. Κατσέλη για τα εργασιακά με αφορμή το άρθρο της στο Βήμα την προηγούμενη Κυριακή (που φυσικά δεν παραγράφει τις εγκληματικές πολιτικές ευθύνες της για τη στήριξη που παρέχει σε αυτή την πολιτική) και την επίσημη δυσφορία του Ντομινίκ Στρος Καν, όπως αποκάλυψε ο ανταποκριτής του Μέγκα στην Ουάσινγκτον Μιχ. Ιγνατίου, για πέντε υπουργούς της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου. Πρόκειται ειδικότερα για πέντε μέλη της κυβέρνησης που δεν διαπερνώνται από την ηρωική προθυμία για παράδειγμα που διακατέχει τον Γ. Παπακωνσταντίνου, τον Α. Λοβέρδο ή τον ομοϊδεάτη τους... Νέστορα Μάτσα, προδότη της Kατοχής στις ελληνικές ταινίες που αναφωνούσε «οι Γερμανοί θέλουν το καλό μας!». Ας ελπίσουμε η απάντηση του Γιωργάκη να μην αποδειχθεί ίδια με την αντίδραση του εκπροσώπου της Σενεγάλης σε μια αντίστοιχη περίπτωση, η οποία αναφέρεται στο βιβλίο της Νορίνα Χερτζ, Η βόμβα του παγκόσμιου χρέους (εκδ. Κριτική): «Πες μου ποιοι είναι και θα απολυθούν αμέσως»! Το προσεχές διάστημα θα μάθουμε αν η Ελλάδα είναι η Σενεγάλη του Βορρά…
Αυτό ωστόσο που δεν επιδέχεται καμίας αμφισβήτησης είναι ο κατεπείγον χαρακτήρας που αποκτά η προώθηση των αντιλαϊκών μέτρων από την κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, στο πλαίσιο του μνημονίου Νο 3, το οποίο ο Θόδωρος Πάγκαλος χαρακτήρισε «ευτυχία για τον τόπο» σε ομιλία του στη Λέσχη Επιχειρηματικότητας την εβδομάδα που πέρασε. Πρόκειται ειδικότερα για οκτώ μέτρα που ισοδυναμούν με κοινωνικό όλεθρο, με τη χειρότερη κοινωνική οπισθοδρόμηση που έχει ποτέ επιχειρηθεί στην Ελλάδα.
Το πρώτο μέτωπο που θα ανοίξει (μετά τις αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις που αναλύονται στις σελ. 12-13) θα είναι το μέτωπο στην υγεία. ΔΝΤ - ΕΕ και ΠΑΣΟΚοι είναι αποφασισμένοι να κλείσουν νοσοκομεία! Να βάλουν λουκέτα όχι μόνο σε περιφερειακά νοσοκομεία που χρόνια τώρα υπολειτουργούν, λόγω έλλειψης προσωπικού και εξοπλισμού, αλλά ακόμη και σε μεγάλα νοσοκομεία της Αθήνας, όπως ακριβώς συνέβη πέρυσι στη Βουλγαρία. Διαφορετικά, με ποσοτικές, βήμα - βήμα επιδεινώσεις των παρεχόμενων υπηρεσιών δεν είναι δυνατό να μειωθούν οι δαπάνες για την υγεία κατά ένα τρίτο! Σωστά διαβάσατε. Αυτό που ζητούν ΔΝΤ και ΕΕ είναι οι δαπάνες για την υγεία να μειωθούν από 6% του ΑΕΠ που είναι ως σήμερα στο 4%, μείωση που ισοδυναμεί με περικοπές της τάξης των 9 δισ. ευρώ! Να αναφερθεί δε ότι ήδη ο κρατικός προϋπολογισμός για το 2011 μειώνει τις δαπάνες για τα νοσοκομεία από 2,9 δισ. σε 2,1 δισ. ευρώ. Οι δηλώσεις των εκπροσώπων ΔΝΤ - ΕΕ και ιδιαίτερα του Πολ Τόμσεν δεν επέτρεψαν κανένα περιθώριο παρερμηνειών, καθώς στη συνέντευξη Τύπου άφησε ανοιχτό ακόμη και το ενδεχόμενο των συγχωνεύσεων που τι άλλο σημαίνει, πέρα από κλείσιμο κάποιων νοσοκομείων... Μαζί με το λουκέτο σε μεγάλα νοσοκομεία της Αθήνας, που θα οδηγήσει τους εργαζόμενους να πεθαίνουν αβοήθητοι και μόνοι στα σπίτια τους, η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να αυξήσει το εισιτήριο στα νοσοκομεία από τα 3 ευρώ στα 10, να περιορίσει ακόμη περισσότερο τα φάρμακα που χορηγούν τα νοσοκομεία και τα ασφαλιστικά ταμεία και να δημιουργήσει ένα πλαίσιο ασφυκτικών ελέγχων με την τοποθέτηση εσωτερικών ελεγκτών, που στο στόχαστρό τους θα έχουν την περικοπή κάθε προμήθειας και δαπάνης, η οποία θα υπερβαίνει τα έσοδα ή τον αρχικό προϋπολογισμό. Κι αυτό ανεξαρτήτως των συνεπειών στο επίπεδο των παρεχόμενων υπηρεσιών. Αν περάσουν αυτά τα μέτρα ακόμη και τα σημερινά νοσοκομεία, που τελούν υπό διάλυση, θα φαντάζουν παράδεισος των κοινωνικών παροχών και του πιο γαλαντόμου κράτους πρόνοιας!
Συνυφασμένες με τις προηγούμενες είναι και οι αλλαγές που ετοιμάζονται στο ασφαλιστικό. Ειδικότερα μέχρι το τέλος του έτους αναμένονται οι αναλογιστικές μελέτες που προβλέπονταν στον αντι-ασφαλιστικό νόμο Λοβέρδου για τα ταμεία ΙΚΑ, ΟΓΑ, Δημοσίου και ΟΑΕΕ ενώ στο πρώτο τρίμηνο του 2011 θα έχουν ολοκληρωθεί αντίστοιχες μελέτες για τα επικουρικά ταμεία. Με βάση τα ευρήματα των μελετών θεωρείται βέβαιο ότι ένα νέο αντι-ασφαλιστικό νομοσχέδιο είναι προ των πυλών. Στις βασικές του διατάξεις θα περιλαμβάνεται η μείωση των συντάξεων, η αύξηση των ορίων ηλικίας και των εισφορών. Είναι η δεύτερη άρνηση –που ισούται με άρνηση εις το τετράγωνο και όχι άρνηση της άρνησης– των τριών δεσμεύσεων του παπατζή Γ. Παπανδρέου από το βήμα της ΔΕΘ τον Σεπτέμβρη του 2009. Χώρια αυτών, το πρώτο εξάμηνο του 2011, όπως ρητά αναφέρεται στο μνημόνιο Νο 2, πρέπει να έχει ολοκληρωθεί η μείωση των επαγγελμάτων που υπάγονται στη λίστα των Βαρέων και Ανθυγιεινών. Στόχος των αλλαγών, που θα γίνουν με την επίκληση της ανάγκης εκσυγχρονισμού της λίστας, θα είναι οι υπαγόμενοι στις σχετικές ευνοϊκές διατάξεις να μην υπερβαίνουν το 10% του εργατικού δυναμικού. Αυτό σημαίνει ότι από τους 700.000 που περιλαμβάνονταν ως τώρα στη λίστα θα απομακρυνθούν οι 200.000, σχεδόν ο ένας στους τρεις!
Το τρίτο μέτωπο των αλλαγών αφορά τις ΔΕΚΟ (όπου οι τροϊκανοί διαπίστωσαν «μεγάλη σπατάλη») με άμεσο στόχο να καταστούν κερδοφόρες για να πάψουν να επιβαρύνουν το προϋπολογισμό. Μόνο που αυτό θα σημάνει τη διάλυσή τους ή τη μετατροπή των υπηρεσιών τους σε απαγορευμένη ζώνη για τους εργαζόμενους λόγω αύξησης των τελών χρήσης τους, όπως θα συμβεί για παράδειγμα με τις δημόσιες συγκοινωνίες, το εισιτήριο των οποίων θα αυξηθεί φτάνοντας πιθανά και στο 1,5 ευρώ, ενώ πολλά δρομολόγια θα κοπούν. Η κυβέρνηση εντός του πρώτου τριμήνου του 2011 θα δώσει στη δημοσιότητα ένα πλήρες σχέδιο για την μείωση των δαπανών τους κατά 800 εκατ. ευρώ.
Το τέταρτο μέτωπο αλλαγών έχει ως επίκεντρο τους δημόσιους υπαλλήλους και αφορά μείωση των μισθών τους και πάγωμα των προσλήψεων. Βέβαιη θεωρείται ακόμη και η κατάργηση της αρχής 1 πρόσληψη ανά 5 αποχωρήσεις, βάση της οποίας φέτος που αναμένονται 40.000 συνταξιοδοτήσεις έπρεπε να γίνουν 8.000 προσλήψεις. Στην πραγματικότητα αυτές θα είναι ελάχιστες λόγω του ότι μέρος τους θα καλυφθεί από μετατάξεις εργαζομένων στις ΔΕΚΟ ακόμη και στο στενό δημόσιο τομέα. Συνυπολογίζοντας την ένταξη στο Δημόσιο και τις θέσεις που καταλαμβάνουν αστυνομικοί και στρατιωτικοί που αποφοιτούν από τις σχετικές σχολές κάθε χρόνο, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι οι προσλήψεις σε θέσεις εργασίας υψηλής κοινωνικής χρησιμότητας όπως σε σχολεία ή νοσοκομεία θα είναι αμελητέες ή απλώς ανύπαρκτες.
Το πέμπτο μέτρο αφορά παρεμβάσεις στο φορολογικό μηχανισμό με σκοπό την αύξηση των φορολογικών εσόδων. Η κυβέρνηση με δύο νομοσχέδια που θα κατατεθούν τον Δεκέμβρη θα ανοίξει το δρόμο για να ολοκληρώνονται οι φορολογικές δίκες με διαδικασίες - εξπρές, με αποτέλεσμα στοιχειώδεις εγγυήσεις προς όφελος των φορολογουμένων να παραπεμφθούν στις ελληνικές καλένδες για λόγους χρόνου. Έτσι, όπως ακριβώς και με το fast track που στο όνομα της επιτάχυνσης όσων διαδικασιών ελέγχου επιβάλει η περιβαλλοντική, εργασιακή κ.ά. νομοθεσία επιβλήθηκε η παράκαμψή τους –επί το κομψότερο– και η βίαιη καταστρατήγησή τους στην πράξη, στην περίπτωση της φορολογικής δικαιοσύνης αυτό που επιβάλλεται είναι η κατάργηση θεμελιωδών κανόνων απονομής δικαιοσύνης. Στο πλαίσιο της αναδιάρθρωσης των υπηρεσιών του υπουργείου Οικονομικών θα ανακοινωθεί επίσης η κατάργηση 100 εφοριών που θα ανοίξει το δρόμο για την παράδοση σημαντικού μέρους του έργου τους στις πολυεθνικές ιδιωτικές ελεγκτικές εταιρείες. Είναι αυτές οι εταιρείες που δεν έβρισκαν κανένα ψεγάδι και υπέγραφαν εν λευκώ τις λογιστικές καταστάσεις τραπεζών και επενδυτικών εταιρειών που χρεοκόπησαν το 2008 και το 2009. Στην Ελλάδα όμως, αντίθετα με ότι συμβαίνει στη βαθιά διεφθαρμένη Εσπερία των χαλαρών συναλλακτικών ηθών, οι ελεγκτικές εταιρείες αποτελούν εγγυητές της χρηστής διαχείρισης και της διαφάνειας, λόγω πολύ πιθανά του αδέκαστου χαρακτήρα των ανωτάτων κυβερνητικών αξιωματούχων που παίρνουν τις σχετικές αποφάσεις…
Το έκτο μέτρο που θα προωθηθεί αφορά ένα πανηγύρι ιδιωτικοποιήσεων που υπολογίζεται πως θα αποδώσει στα δημόσια ταμεία 1 δισ. το 2011 και 7 δισ. μέχρι το 2013. Στην κατεύθυνση του ξεπουλήματος το δεύτερο τρίμηνο του 2011 η κυβέρνηση θα προχωρήσει στην απογραφή της δημόσιας περιουσίας. Άμα δεν ξέρουν τι έχουν, πώς θα πουλήσουν; Προτεραιότητα πάντως έχει η ιδιωτικοποίηση της αγοράς ενέργειας που θα προωθηθεί με συγκεκριμένο σχέδιο δράσης που αναμένεται να δοθεί στη δημοσιότητα μέχρι το τέλος του χρόνου.






ΔΝΤ - ΕΕ - ΠΑΣΟΚ: Όλα για τους τραπεζίτες!


ΝΕΑ ΠΕΔΙΑ ΔΡΑΣΗΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ «ΚΛΕΙΣΤΩΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΩΝ»








Το έβδομο μέτρο με βάση τις ανακοινώσεις του υπουργού Οικονομικών (ο οποίος διεκδικεί με το σπαθί του πλέον μια θέση μεταφραστή των εκπροσώπων ΔΝΤ - ΕΕ όταν θα φύγει με τις κλωτσιές από την Ελλάδα) αφορά στο λεγόμενο άνοιγμα των «κλειστών επαγγελμάτων», που θα στοχεύει δικηγόρους, συμβολαιογράφους, φαρμακοποιούς, μηχανικούς - αρχιτέκτονες και ορκωτούς λογιστές. Στόχος είναι να διευκολυνθεί η παρέμβαση του μεγάλου κεφαλαίου και δη του πολυεθνικού στο κάθε επάγγελμα, μέσω της ίδρυσης ανωνύμων εταιρειών, και η σύνθλιψη των μικροαστικών αντίστοιχων συμφερόντων που διασφάλιζαν τη θέση τους μέσω πλήθους κανονιστικών ρυθμίσεων, σχετικά με το ύψος των αμοιβών, τους όρους πρόσβασης στο επάγγελμα, κ.ά. Χαμένοι ωστόσο δεν θα είναι μόνο οι μικροαστοί που θα αποχαιρετίσουν τα μέτρα προστασίας από τον ανταγωνισμό τους με το μεγάλο κεφάλαιο, αλλά και οι εργαζόμενοι που θα δουν τις τιμές των υπηρεσιών τους να απογειώνονται και το επίπεδο τους να οδηγείται στο ναδίρ ή να εναπόκειται σε υπόγειες και αδιαφανείς μεθοδεύσεις, όπως συνέβη για παράδειγμα σε οποιαδήποτε αγορά είχαμε την «τύχη» να απελευθερωθεί (βλ. ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες).
Το τελευταίο και όγδοο μέτρο το οποίο ιεράρχησε η τρόικα ΔΝΤ - ΕΕ - ΠΑΣΟΚ είναι και το πιο αποκαλυπτικό σε ό,τι αφορά στα συμφέροντα τα οποία εκπροσωπούν. Αυτοί λοιπόν που δεν διστάζουν να επιβάλουν την απόλυση ακόμη και 25.000 εργαζομένων(!) με σύμβαση ορισμένου χρόνου στις ΔΕΚΟ για να μειωθούν τα ελλείμματα, επαίνεσαν την πρωτοβουλία της κυβέρνησης να θέσει στη διάθεση των τραπεζιτών 25 δισ. ευρώ τον Αύγουστο υποστηρίζοντας ότι έτσι ενισχύεται η ρευστότητα τους, που ως γνωστό είναι το μέγιστο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας… Ειδικότερα για τις τράπεζες ο Γ. Παπακωνσταντίνου προανήγγειλε την αναδιάρθρωση της ΑΤΕ και το λειτουργικό διαχωρισμό του Ταμείου και Παρακαταθηκών και Δανείων. Με την πάροδο του χρόνου πάντως αυξάνεται το ενδιαφέρον για τις προθέσεις τους σε ό,τι αφορά στον τραπεζικό τομέα, δεδομένου ότι φαίνεται να εγκαταλείπονται σχέδια διαμελισμού και άλωσης των εγχωρίων τραπεζών από αμερικανικές όπως προκρίθηκαν οπουδήποτε αλλού πέρασε το ΔΝΤ, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα το Μεξικό όπου το 82% του τομέα του ελέγχεται από το εξωτερικό. Σε αυτή την απόφαση συνέβαλε καθοριστικά τόσο το «ξεφούσκωμα» της καταναλωτικής πίστης, που εξαλείφει το σημαντικότερο κίνητρο τραπεζικής επέκτασης, όσο και οι ζημιές που καταγράφουν στη σφύζουσα ιδιαιτεροτήτων ελληνική αγορά ξένες τράπεζες που προχώρησαν σε εξαγορές όπως η Credit Agricole της Εμπορικής και η Societe Generale της Γενικής.
Σε αυτό το φόντο όχι μόνο η απροθυμία της κυβέρνησης να στηρίξει τις εναπομείνασες δημόσιες τράπεζες αλλά και η συνειδητή υπονόμευσή τους, όπως κάνει για παράδειγμα με την Αγροτική, συνιστά πολιτικό σκάνδαλο.




ΕΞΩ ΑΠΟ ΕΥΡΩ KAI EE
Έλεγχος και διαγραφή του δημόσιου χρέους
ΡΑΓΔΑΙΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ


Κατά τη συνέντευξη Τύπου οι εκπρόσωποι του ΔΝΤ και της ΕΕ δεν έκρυψαν την ύπαρξη σχεδίων αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους. «Η Ελλάδα θα επιστρέψει στις αγορές για να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της, όμως υπάρχουν εναλλακτικές δυνατότητες όπως η επιμήκυνση του χρόνου δανεισμού και η αναχρηματοδότηση των δανείων», ήταν τα λόγια του εκπροσώπου του ΔΝΤ, Π. Τόμσεν, τα οποία αργότερα επιβεβαίωσε και ο καλύτερός τους φίλος στην Αθήνα, Γ. Παπακωνσταντίνου. Η αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους, που ως αντίτιμο θα έχει τη διαιώνιση της πιο σκληρής λιτότητας, επιβάλλεται από την αδυναμία του ελληνικού Δημοσίου να εξυπηρετήσει τις υποχρεώσεις αποπληρωμής που ανέλαβε με την υπογραφή του μνημονίου. Οι εξελίξεις ωστόσο επιταχύνονται, με κίνδυνο να αποκτήσουν ανεξέλεγκτο χαρακτήρα το πρώτο τρίμηνο του νέου έτους, λόγω των γερμανικών σχεδίων «ελεγχόμενης χρεοκοπίας», τα οποία αποκάλυψε το γερμανικό περιοδικό Spiegel αρχές της εβδομάδας. Πέραν των όσων ήδη γνωρίζαμε για την ενσωμάτωση «ρήτρας χρεοκοπίας» στα ομόλογα των υπερχρεωμένων χωρών, με βάση την οποία οι αγοραστές τους θα αναλαμβάνουν το κόστος πιθανού «κουρέματος» (και το οποίο θα εκτινάξει τα επιτόκια δανεισμού οδηγώντας σε ευρωζώνη δύο ταχυτήτων), η νεότερη αποκάλυψη αφορά το χρόνο υλοποίησης αυτών των μέτρων. Συγκεκριμένα, ότι ο όρος θα ενσωματωθεί από τις εκδόσεις του 2011 κιόλας και όχι από το 2013 όπως αρχικά είχε δηλωθεί! Πρόκειται για εξέλιξη που προκαλεί πανικό στην κυβέρνηση, καθώς ο κίνδυνος να πεταχτεί έξω από τη ζώνη του ευρώ δεν αφορά στο μακρινό μέλλον, ούτε θα τον διαχειριστεί κάποια επόμενη κυβέρνηση. Αντίθετα είναι θέμα των επόμενων μηνών. Η αποφασιστικότητα μάλιστα με την οποία η Γερμανία πιέζει τη μια χώρα μετά την άλλη από την περιφέρεια της ευρωζώνης να οδηγηθεί στο «μηχανισμό διάσωσης» δημιουργώντας ντε φάκτο μια β’ εθνική στην ευρωζώνη, δείχνει την απροθυμία της να συνεργαστεί στην κατεύθυνση εφαρμογής συναινετικών λύσεων για την ευρωζώνη, όπως συνέβαινε όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Σ’ αυτό το πλαίσιο, όπου χρέος και νομισματική πολιτική μπαίνουν ξανά στο τραπέζι υπό το βάρος των αντιθέσεων της αστικής πολιτικής, οι εργαζόμενοι πρέπει άμεσα να προβάλουν δύο αιτήματα: έξοδο από ευρώ και ΕΕ και διαγραφή του δημόσιου χρέους ως στόχοι που διευκολύνουν τη λαϊκή πάλη στην κατεύθυνση απόσπασης φιλολαϊκών κατακτήσεων και απόκρουσης - ανατροπής της σημερινής ταξικής πολιτικής και όχι σταθεροποίησής της σε ένα νέο αντιλαϊκό σημείο. Η ιεράρχηση αυτή πρέπει να γίνει σε αντίθεση με την παραλυτική, κοσμοπολίτικη ευρωλαγνεία του Συνασπισμού που κοντεύει να γίνει ο τελευταίος υπέρμαχος του ευρώ και την παραπομπή από το ΚΚΕ όλων των αιτημάτων προς επίλυση στη λαϊκή εξουσία, που στην πράξη το οδηγούν να εγκαταλείπει την πάλη κατά της ΕΕ.
Πολύτιμη βοήθεια στην πάλη για τη διαγραφή του δημοσίου χρέους μπορεί να προσφέρει το αίτημα λογιστικού ελέγχου. Να ανοίξουν δηλαδή τα βιβλία του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους και του Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους ώστε ο ελληνικός λαός να μάθει επακριβώς τι χρωστάει, σε ποιόν και υπό ποιους όρους. Δεν είναι δυνατό να έχει πρόσβαση ακόμη και η Goldman Sachs στο δημόσιο χρέος, πηγή της μεγαλύτερης αφαίμαξης των δημοσίων εσόδων, αλλά την ίδια ώρα να παραμένει «μαύρο κουτί» για τους εργαζόμενους. Μια τέτοια διαδικασία θα δώσει επιχειρήματα και ευρύτερη νομιμοποίηση στο αίτημα διαγραφής ή παραγραφής μεγάλου μέρους του χρέους και ιδιαίτερα εκείνου του τμήματος που είναι προϊόν ρεμούλας ή εξυπηρέτησης αναγκών άσχετων με τις λαϊκές, όπως για παράδειγμα των ιμπεριαλιστικών, πολεμικών σχεδίων του ΝΑΤΟ και των Αμερικάνων.
Αναρτήθηκε από You Pay Your Crisis στις 8:39 μ.μ.

Ετικέτες ΑΡΘΡΑ / Βατικιώτης Λ.

Από τον Γιώργο στον Αλέκο Παπαδόπουλο… του Δ. Καζάκη (26/11/2010)

Κυριακή, 28 Νοεμβρίου 2010


Πηγή: www.inprecor.gr


Πώς ένα χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα προετοιμάζει την κατάλυση της δημοκρατίας

Η πολιτική και το καθεστώς εκποίησης των πάντων υπέρ των δανειστών της χώρας και των διεθνών αγορών δεν μπορεί να συνεχιστεί μέσα στα πλαίσια ακόμη κι αυτού του σαθρού κοινοβουλευτισμού που υπάρχει σήμερα. Η επικείμενη επίσημη πτώχευση της χώρας έχει ως πολιτική προϋπόθεση την μετάβαση σ’ ένα καθεστώς περιορισμένης κυριαρχίας και περιορισμένου κοινοβουλευτισμού, όπου οι δημοκρατικές ελευθερίες και τα δικαιώματα του λαού θα βρίσκονται υπό την αίρεση ανώτερων, «εθνικών» και άλλων σκοπιμοτήτων, που θα καθορίζουν αποκλειστικά οι κυβερνώντες και οι διεθνείς επιτηρητές της Ελλάδας.
Αυτό ήταν εν ολίγοις το πολιτικό πρόγραμμα που διατύπωσε ο κ. Αλέκος Παπαδόπουλος μιλώντας στο ΕΛΙΑΜΕΠ την περασμένη Τρίτη 23/11. Ένα πολιτικό πρόγραμμα που χαροποίησε ιδιαίτερα τα μεγάλα συγκροτήματα του Τύπου, τα μεγάλα συμφέροντα που συνωστίζονται γύρω από την εφαρμογή της επιβαλλόμενης πολιτικής, αλλά και τον λεγόμενο «εξωτερικό παράγοντα». Ο κ. Α. Παπαδόπουλος που η ελληνική κοινωνία και πολιτική τον γνώρισε από την καλή και την ανάποδη επί των κυβερνήσεων Σημίτη, ανήκει σε εκείνη την περίεργη κάστα των πολιτικών που διακρίνονται για την απάθεια και την απέχθειά τους απέναντι σε κάθε έννοια λαϊκού συμφέροντος. Αποτέλεσε και αποτελεί ένα από τα πλέον τυπικά είδη πολιτικών διαχειριστών της εξουσίας που οδήγησαν στη σημερινή χρεοκοπία. Και σαν να μην έφταναν όλα όσα έχει προσφέρει στην καταβαράθρωση αυτού του τόπου, τώρα στα στερνά του φιλοδοξεί να παίξει το ρόλο ενός νέου Παπαδόπουλου. Όχι σε μια δευτεροκλασάτη χούντα των συνταγματαρχών, όπως ο συνονόματός του της επάρατης επταετίας, αλλά σε μια σύγχρονη μεταμοντέρνα αλλά εξίσου αδίστακτη δικτατορία υπέρ των διεθνών αγορών, τραπεζιτών και κερδοσκόπων που έχουν θέσει τη χώρα και το λαός της υπό καθεστώς πτώχευσης.
Όπως κάθε ανάλογο πολιτικό πρόγραμμα που από τον 19ο αιώνα επαγγέλλεται ούτε λίγο, ούτε πολύ την κατάλυση ακόμη και της τυπικής δημοκρατίας, έτσι και το πρόγραμμα του νέου Παπαδόπουλου έχει δυο κύριες αφετηρίες: αφενός την κυνική περιγραφή της υπάρχουσας κατάστασης και αφετέρου την αναγωγή των πάντων στο φαύλο πολιτικό καθεστώς που πρέπει να αλλάξει άρδην. Στην ομιλία του κ. Παπαδόπουλου υπήρχε και ένα επιπλέον στοιχείο, το κατεπείγον του όλου πράγματος: «Το 2011 θα είναι μια ιδιαιτέρως αποκαλυπτική χρονιά. Θα διαμορφωθούν νέες πραγματικότητες στο πολιτικό, στο κοινωνικό και στο οικονομικό πεδίο.» Έτσι άρχισε την ομιλία του.
Τι ανησυχεί τον νέο Παπαδόπουλο; Μήπως η μαζική εξαθλίωση του εργαζόμενου λαού; Μήπως η απεμπόληση της εθνικής κυριαρχίας της χώρας; Μήπως το καθεστώς της απόλυτης κυβερνητικής αυθαιρεσίας που έφερε το μνημόνιο; Τίποτε από όλα αυτά. «Το 2011 θα διαφανεί η αδυναμία του πολιτικού συστήματος, εκ κατασκευής λαϊκιστικού, φοβικού και εξουσιαστικού, να χαράξει γραμμές στρατηγικού βάθους για την ανόρθωση της οικονομίας. Τ’ αδιέξοδα και η συνειδητοποίηση ότι η οικονομία είναι “σε αργό θάνατο” θα καταδείξουν την χαμηλή πολιτική διαχείριση της χώρας απ’ όλο το πολιτικό σύστημα.» Και για να μην αφήσει κανένα ίχνος παρεξήγησης συνεχίζει: «Εκτιμώ ότι κάτω από το φοβικό σύνδρομο της απώλειας επιρροής και δύναμης στο εκλογικό σώμα, θ’ αρχίσει να ομιλεί και να καθοδηγεί και πάλι τη χώρα η εκπαιδευμένη πλέον φύση αυτού του λαϊκισμού. Ήδη έχουμε τα πρώτα σημάδια, όπως η συζήτηση για αναθεώρηση του μνημονίου, η χαλάρωση της δημοσιονομικής προσαρμογής κλπ.» Με άλλα λόγια ο νέος Παπαδόπουλος τρέμει μην τυχόν και η δοτή κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου, κάτω από την πίεση του περίφημου πολιτικού κόστους, δηλαδή της λαϊκής κατακραυγής, αρχίσει και χαλαρώνει στην άσκηση της έξωθεν διατεταγμένης πολιτικής της. Αυτός είναι ο μεγάλος καημός του νέου Παπαδόπουλου.
«Φαίνεται ότι εξαντλούνται τα ψυχικά αποθέματα της πολιτικής ελίτ της χώρας και των πέριξ αυτής δυνάμεων επιρροής. Σε λίγο θ’ αδυνατούν πλήρως να υποστηρίξουν σταθερά και με συνέπεια το επιβληθέν από τον διεθνή οικονομικό έλεγχο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής και να συγκροτήσουν ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα οικονομικής ανάπτυξης.
Φοβάμαι δηλαδή ότι εκπνέουν οι ψυχικές αντοχές και ότι το ψυχολογικό φορτίο υποστήριξης ρεαλιστικών πολιτικών από τις ιθύνουσες δυνάμεις της χώρας έχει φτάσει στα όριά του.
Να γνωρίζουν πάντως εκείνοι που καλλιεργούν αφελώς την ιδέα της δημοσιονομικής χαλάρωσης και προσαρμογής σε βάθος χρόνου ότι ακόμα κι αν το ανεχόταν η τρόικα, οι αγορές θα αντιδρούσαν βίαια.»
Το βασικό πρόβλημα για τον νέο Παπαδόπουλο είναι η αδυναμία της «πολιτικής ελίτ» να αντέξει την πίεση της κοινωνίας και το βάρος των αντιδράσεων, της οργής και της μαζικής δυσαρέσκειας. Γι’ αυτό και προειδοποιεί ανοιχτά τους συναδέλφους του ότι «ακόμα κι αν το ανεχόταν η τρόικα, οι αγορές θα αντιδρούσαν βίαια.» Με τον τρόπο αυτό ξεκαθάρισε στο όνομα ποιων συμφερόντων μιλά και για ποιους δουλεύει.
Όπως σε όλα τα πολιτικά διαγγέλματα επίδοξων δικτατόρων, έτσι και στην περίπτωση του νέου Παπαδόπουλου, την κύρια ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση έχει – ποιος άλλος; – η ίδια η κοινωνία: «Η κοινωνία μας είναι έντονα μικροαστικοποιημένη στην συντριπτική της πλειοψηφία, κατακερματισμένη και με καταργημένες τις ιεραρχίες της, με σχολάζουσες έως και ανύπαρκτες τις πρωτοπόρες εκείνες μειοψηφίες που θ’ άνοιγαν τους καινούριους δρόμους και χωρίς κινητήριες εσωτερικές δυνάμεις. Είναι έτοιμη η κοινωνία μας σήμερα να παραδοθεί στον ανεξέλεγκτο μικροαστικό λαϊκισμό, που αντιδρά ως άθροισμα ατομικών συμπεριφορών και όχι ως συντεταγμένη κοινωνική δύναμη.»
Η θεωρία του κοινωνικού κατακερματισμού, που ο νέος Παπαδόπουλος ονομάζει «μικροαστικοποιημένη κοινωνία», ήταν το αγαπημένου μοτίβο του ιταλικού φασισμού κατά την άνοδό του στη δεκαετία του ’20, που δανείστηκε από τους παλιούς εκπροσώπους της μεσαιωνικής απολυταρχίας. Έτσι ήξεραν πάντα να διαβάζουν οι σκοταδιστές και οι αντιδραστικοί την κατάσταση της κοινωνίας: οι αντιθέσεις που την διέπουν, οι εντάσεις, οι συγκρούσεις, οι αντιπαραθέσεις ήταν ανέκαθεν για όλους αυτούς η πηγή του κακού. Δεν είχαν αντικειμενική βάση στην ίδια την ταξική διάρθρωση της κοινωνίας, στην καταπίεση και την εκμετάλλευση των πλατιών εργατικών στρωμάτων, αλλά ήταν προϊόν εξατομικευμένων συμφερόντων, δημαγωγικών πρακτικών και κακόβουλων επιλογών που δεν επέτρεπαν στην κοινωνία να αποτελέσει «συντεταγμένη δύναμη», όπως λέει κι ο νέος Παπαδόπουλος. Επομένως η δημοκρατία, ιδιαίτερα εκείνη που θεμελιώνεται στη λαϊκή κυριαρχία, ήταν ανέκαθεν ένα άκρως επικίνδυνο πολίτευμα γιατί έφερνε στο φως, στην επιφάνεια, με τον πιο ανοιχτό και ξεκάθαρο τρόπο αυτές τις κοινωνικές αντιθέσεις ώστε μέσα από τη διαπάλη τους να δοθεί λύση. Αντίθετα όσοι ανέκαθεν έτρεμαν την κοινωνία και τις συγκρούσεις που αναπαράγει λόγω της ταξικής της φύσης, είχαν έτοιμο το φάρμακο: παλιά την απολυταρχία του μονάρχη ως μετουσίωση της «ενότητας» και της «συνοχής», ενώ αργότερα την απολυταρχία της πολιτικής δικτατορίας.
Αυτός είναι ο λόγος που ο νέος Παπαδόπουλος ανησυχεί τόσο για τις «καταργημένες ιεραρχίες» της κοινωνίας και μιλά για «ανύπαρκτες τις πρωτοπόρες εκείνες μειοψηφίες», που τα παλιά χρόνια ονομάζονταν φύρερ και με τον βούρδουλα ήξεραν πώς να πειθαρχούν τις «μικροαστικοποιημένες κοινωνίες». Σε μια Ελλάδα που μετά από 36 συναπτά έτη μεταπολίτευσης ο λαός της δεν έχει ακόμη κατακτήσει τη δημοκρατία και στη θέση της βιώνει την εκάστοτε κυβερνητική απολυταρχία με κοινοβουλευτικό μανδύα, οι αναφορές για κοινωνικές ιεραρχίες και πρωτοπόρες μειοψηφίες πρέπει να μας ανησυχήσουν σοβαρά και να ξυπνήσουν τα κοιμισμένα δημοκρατικά αντανακλαστικά της κοινωνίας.
Κι όπως πάντα βασικός μοχλός για την φασίζουσα ανάγνωση του προβλήματος είναι η κυνική ομολογία της αλήθειας: «Στο λαό μέχρι σήμερα δεν καλλιεργήθηκε η εθνική αυτογνωσία. Δεν του έχουν μιλήσει ακόμη για τη δεινή θέση της χώρας και την προοπτική της. Επέλεξε, παραδείγματος χάριν, ο λαϊκισμός που καταδυναστεύει τη χώρα δεκαετίες να του αποκρύψει την φοβερή αλήθεια ότι τελούμε υπό Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο. Αντίθετα, του μιλάνε και διαπληκτίζονται για ένα κάποιο “χαρτί”, το “μνημόνιο”, θέλοντας συνειδητά κάτω από το βάρος συνολικών ενοχών τους να ελαχιστοποιήσουν ή να ξορκίσουν ότι ο διεθνής οικονομικός έλεγχος έχει ήδη επιβληθεί από τον περασμένο Μάιο.
Και το λαϊκίστικο πνεύμα δε σταματά μάλιστα εδώ. Παρουσιάζει τον διεθνή οικονομικό έλεγχο ως μια συνήθη απλή επιτήρηση ρουτίνας, η οποία μάλιστα θα αρθεί πολύ σύντομα.
Και αυτά τα λένε όλα τα κόμματα, ισχυριζόμενα μάλιστα ότι έχουν δήθεν έτοιμες λύσεις για να εξέλθουμε από την κρίση και να επανέλθουμε στην προτέρα κατάσταση. Δεν επιτρέπουν δηλαδή στο λαό να κατανοήσει το βάθος του προβλήματος, αφήνοντάς τον να πιστεύει απλώς ότι «κάτι κακό συμβαίνει, γι’ αυτό κάνε υπομονή, μπόρα είναι θα περάσει».
Ένα ψεύδος που επίσης καλλιεργείται στο λαό είναι αν η χώρα μας θα χρεοκοπήσει ή όχι. Αρνείται ο παραπλανητικός λαϊκισμός ν’ αποδεχθεί ότι τέτοιο δίλημμα ουσιαστικά δεν υπάρχει, γιατί η χώρα ήδη τελεί “υπό χρεοστάσιο” από τον περασμένο Μάιο, όταν οι διεθνείς κεφαλαιαγορές αρνήθηκαν να μας χρηματοδοτήσουν με συνέπεια να επέμβει ένας πολυμερής διεθνής οικονομικός έλεγχος και να μας χορηγήσει ένα διακρατικό δάνειο προκειμένου να εξοφλήσουμε τους δανειστές μας. Το δίλημμα αντίθετα είναι αν θα καταρρεύσουμε πλήρως ή όχι, και αυτό εξαρτάται αποκλειστικά από τις εθνικών διαστάσεων αποφάσεις που θα λάβουμε.»
Προσέξτε τη λογική του νέου Παπαδόπουλου. Δεν έχει καμμιά σημασία πώς φτάσαμε ως εδώ. Ποιος μας έφτασε εδώ; Ποιος ευθύνεται για την σημερινή κατάντια και την υπαγωγή στον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο; Για όλα αυτά δεν φταίνε οι κυρίαρχες οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις που αδιαφορώντας για την κατάσταση του λαού και της χώρας κυριολεκτικά λεηλάτησαν κράτος, οικονομία και κοινωνία. Όχι βέβαια. Αυτό που έχει σημασία για τον νέο Παπαδόπουλο είναι το πώς θα υπερασπιστεί με τον καλύτερο τρόπο το σημερινό καθεστώς της χρεοκοπίας και του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου. Κι έτσι η απάντηση που έρχεται να δώσει στην επιχείρηση αποπροσανατολισμού από μεριάς της κυβέρνησης δεν είναι το πώς θα γλυτώσει η χώρα και ο λαός από αυτή την κατάσταση, αλλά το πώς θα υποταχτεί σ’ αυτήν αδιαμαρτύρητα και χωρίς αυταπάτες. Ας τελειώνουμε με τις αυταπάτες και τα κατά συνθήκη ψέματα της κυβέρνησης, η χώρα τελεί υπό καθεστώς χρεοκοπίας και Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο όχι προσωρινά, αλλά επ’ αόριστο. Αυτή είναι η μεγάλη αλήθεια που έρχεται να υπηρετήσει ο νέος Παπαδόπουλος. Αυτή είναι η «εθνική αυτογνωσία» που θέλει να φέρει ο πολιτικός λόγος του, η «εθνική αυτογνωσία» του πιο άθλιου καθεστώτος υποτέλειας που έχει γνωρίσει στην ιστορία της η Ελλάδα, της υποδούλωσης του λαού της και μετατροπής της χώρας σε αποικία του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου.
Γι’ αυτό και ο νέος Παπαδόπουλος μπορεί να μιλά με την ειλικρίνεια που λείπει από την κυβέρνηση: «Το 2011 προβλέπω ότι θα είναι μια εφιαλτική χρονιά. Θα καταπέσουν μύθοι και λεοντές. Οι επικοινωνιακές τεχνικές δεν θα φτάνουν πια να συγκαλύψουν δισταγμούς, φοβίες και αμηχανίες. Θα φανεί με τον πλέον αποκαλυπτικό τρόπο ότι η χώρα βιώνει, πέρα απ’ όλα τ’ άλλα, τον θανατηφόρο συνδυασμό υψηλού κόστους δανεισμού και ύφεσης.» Όμως πρόκειται για την ειλικρίνεια του δωσίλογου, για τον κυνισμό του απατεώνα, για την αλαζονεία και το θράσος του επίδοξου δικτάτορα. Δεν του καίγεται καρφί για το τι θα υποστεί ο λαός και η χώρα, αυτό που τον νοιάζει είναι να προωθηθούν με τρόπο ξεκάθαρο, ευθύ και σίγουρο οι επιταγές εκποίησης της δημόσιας περιουσίας υπέρ των διεθνών τοκογλύφων.
«Συνεπώς, η αποκλιμάκωση του ελλείμματος της χώρας τα επόμενα χρόνια κάτω από τις σημερινές συνθήκες διαχείρισης της οικονομίας είναι ανέφικτη. Για να το πετύχουμε πρέπει να καλυφθούν μεγάλα κομμάτια πληρωμής τόκων. Και για να γίνει αυτό πρέπει να διασφαλίσουμε μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα, δηλαδή πολύ περισσότερα έσοδα από τις δαπάνες. Επειδή όμως, λόγω ύφεσης, δεν μπορούμε να εξασφαλίσουμε έσοδα, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το ν’ απαλλαγεί η ελληνική οικονομία από μεγάλα τμήματα του δημόσιου τομέα και κρατικές δραστηριότητες που την επιβαρύνουν.»
Το μεγάλο φαγοπότι έχει ξεκινήσει και ο νέος Παπαδόπουλος βιάζεται να εξασφαλίσει ότι όλα μα όλα θα βγουν στο σφυρί. «Σύμφωνα με μελέτες, το 30% περίπου του σημερινού κράτους είναι περιττό. Γι’ αυτό πέρα από τις καθολικές αποκρατικοποιήσεις των δημοσίων επιχειρήσεων προτείνω όλως ενδεικτικά την άμεση κατάργηση τμημάτων πανεπιστημίων και ΤΕΙ, δημοτικών επιχειρήσεων, ατροφικών νομικών προσώπων δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου, άεργων διπλωματικών αντιπροσωπειών, στρατοπέδων, συγχώνευση μητροπόλεων, κατάργηση απολιθωμένων κρατικών υπηρεσιών, αποκεντρωμένων υπηρεσιών και γενικών γραμματειών διαφόρων υπουργείων. Περιορισμό του μεγάλου αριθμού στρατηγών, ναυάρχων, πτεράρχων και ταξιάρχων των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας, περιορισμό του πολυάριθμου διδακτικού προσωπικού με αύξηση των ωρών διδασκαλίας, δραστική περικοπή κατά 70% τουλάχιστον των πολυάριθμων Γενικών Διευθυντών και Διευθυντών υπουργείων και οργανισμών, δραστική μείωση του μεγάλου αριθμού των αντιπροέδρων των Ανωτάτων Δικαστηρίων και τέλος εξορθολογισμό ή κατάργηση και άλλων πολυάριθμων αφανών δημοσίων καταλυμάτων, τα οποία περιθάλπουν χρόνια τώρα τον κρατικό ανορθολογισμό.»
Δεν γνωρίζουμε που βρήκε ο εν λόγω κύριος τις «μελέτες» που δήθεν αποδεικνύουν ότι το 30% του δημόσιου τομέα είναι περιττό. Μάλλον εκεί απ’ όπου αντιγράφει και το πολιτικό του πρόγραμμα. Όπως και να έχει το μέγεθος και το εύρος της ιδιωτικοποίησης που περιγράφει ξεπερνά κάθε προηγούμενο Θατσερισμού και Ριγκανισμού. Πρόκειται για ένα πρόγραμμα ιδιωτικοποίησης που θα συναντήσει κανείς μόνο στις «μπανανίες» της Λατινικής Αμερικής, όπως π.χ. στη Χιλή του Πινοσέτ, ή στις ισοπεδωμένες χώρες από το ΔΝΤ της Αφρικής. Στην ουσία πρόκειται για την ανοιχτή μετατροπή του κράτους σε επιχειρηματικό εργαλείο της οικονομικής ολιγαρχίας, το οποίο απέναντι στην κοινωνία ξέρει μόνο πώς να λειτουργεί κατασταλτικά και φοροεισπρακτικά. Κάθε έννοια κοινωνικού και δημόσιου αγαθού παραδίδεται στην ασυδοσία της αγοράς.
«Όλα θα κριθούν το 2011. Τότε θα φανεί αν θα επιβεβαιωθεί ο φόβος του μακροχρόνιου οικονομικού παγετώνα, που είναι το πιθανότερο ότι θα επικαθήσει επί της χώρας. Και εξηγούμαι: είναι σχετικά εύκολο για παράδειγμα να απομειώσεις το έλλειμμά σου από το 15,4% στο 10,4% το 2010, γιατί εκεί θα πάει απολογιστικά. Ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις. Για να το πας από το 10,4% στο 7,4% την επόμενη χρονιά και πολύ περισσότερο όσο πηγαίνεις προς τον πυρήνα, τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα αν όχι αδύνατα. Και αν η οικονομία σου είναι σε ύφεση, είναι ακόμα δυσκολότερα. Αν, ακόμη χειρότερα, οι μεταρρυθμίσεις που θα κάνεις είναι περιορισμένης και ήπιας μορφής, τότε είναι απολύτως βέβαιο ότι ούτε σε θετικό δημοσιονομικό αποτέλεσμα θα οδηγηθείς, ούτε κι από την ύφεση θα εξέλθεις, ούτε ανάπτυξη θα οικοδομήσεις. Ακριβώς εκεί κρύβεται ο μεγάλος κίνδυνος να σχηματιστεί ο γνωστός παγετώνας της οικονομίας, που θα καθηλώσει τη χώρα στην οικονομική ακινησία και το λαό στη φτώχεια για πάρα πολλά χρόνια. Γι’ αυτό η θέση μου είναι, αν θέλουμε πραγματικά να θέσουμε τη χώρα μας σε αναπτυξιακή τροχιά, να προχωρήσουμε τώρα σ’ επώδυνες περικοπές τεράστιας έκτασης και βάθους στον δημόσιο τομέα, αλλά και σε εξορθολογισμό των δομών και του προσανατολισμού του, τομές που απαιτούν σκληρές συγκρούσεις με συντεχνιακά κατεστημένα και οργανωμένα συμφέροντα. Μόνο μέσα από την ήττα του παραπολιτικού αυτού κατεστημένου μπορούν να δημιουργηθούν νέες προϋποθέσεις οικονομικής ανάπτυξης. Μόνο έτσι θ’ απελευθερωθούν οι εσωτερικές δυνάμεις για ενδογενή ανάπτυξη σ’ όλους τους τομείς. Μόνο έτσι θα γίνουμε ξανά ελκυστικοί στις ξένες επενδύσεις.»
Είναι χαρακτηριστικό ότι η αγορά και οι κυρίαρχες δυνάμεις της δεν φέρουν υπάρχουν πουθενά. Σαν να μην ελέγχεται η αγορά από τραστ, καρτέλ και ιδιωτικά μονοπώλια. Σαν μην έχουν οδηγήσει στην παραγωγική αποσάθρωση οι πολιτικές των ανοιχτών και ελεύθερων αγορών που εφαρμόστηκαν τόσα χρόνια. Σαν να μην υπάρχει ένα προκλητικό καθεστώς ιδιαίτερων φορολογικών και άλλων προνομίων για τις πολυεθνικές και τους ντόπιους μεταπράτες τους. Σαν να μην έχει μετατραπεί η Ελλάδα σε παράδεισο αγυρτείας και απάτης μέσα από την χρηματιστική αγορά. Σαν να μην έχουμε ένα κράτος έρμαιο των Siemens, των μεγαλοεργολάβων, των ποικίλων επενδυτών και επιχειρηματικών συμφερόντων που συνυφαίνονται κάθε φορά με την εκάστοτε κυβέρνηση. Για όλα αυτά δεν έχει να πει τίποτε ο νέος Παπαδόπουλος. Πρώτα και κύρια γιατί όλες αυτές τις καταστάσεις τις υπηρέτησε και τις υπηρετεί πιστά. Μιλά εκ μέρους των πιο ασύδοτων και κερδοσκοπικών συμφερόντων της αγοράς που ξέρουν πολύ καλά ότι η πολιτική της «δημοσιονομικής προσαρμογής» του μνημονίου έχει αποτύχει. Γι’ αυτό και απαιτούν να επιταχυνθεί το ξεπούλημα χωρίς προφάσεις και αναστολές.
Ο μόνος κίνδυνος που αναγνωρίζει είναι τα γνωστά «συντεχνιακά κατεστημένα και οργανωμένα συμφέροντα», που όπως πάντα πρόκειται για τις διάφορες κατηγορίες των εργαζομένων στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα. Άλλωστε όπως είναι γνωστό από την εποχή του φασισμού, η κοινωνία απαρτίζεται από συντεχνίες που μόνο η σιδερένια πυγμή του κράτους μπορεί να επιβάλει την «εθνική αυτογνωσία», την οποία πρεσβεύει και ο νέος Παπαδόπουλος.
Και για να μην έχουμε καμιά αυταπάτη περί τίνος πρόκειται ο εν λόγω κύριος μας το ξεκαθαρίζει:
«Μια στρατηγική βάθους πρέπει να την εγγυώνται ορισμένες αρχές που πρέπει να τηρούνται απαραιτήτως:
α) Η χώρα πρέπει ν’ αποκτήσει εθνικό προσανατολισμό. Αρκετά τυραννιέται χρόνια τώρα με τη διαμάχη των δυνάμεων της “καθ’ ημάς ανατολής”, με τις δυνάμεις εκείνες που πιστεύουν στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και στη λειτουργία της ως σύγχρονου ευρωπαϊκού κράτους. Δυστυχώς, αυτά τα δύο ρεύματα δεν συναντήθηκαν ποτέ ούτε τ’ άφησαν ώστε να κάνουν έστω και μια μείξη ελληνικής ιδιοτυπίας.
β) Επειδή στόχος είναι η διάσωση της χώρας, δεν ισχύουν τα διάφορα “δεν”, τα όρια, οι “κόκκινες γραμμές” και κάθε είδους αυτοδεσμεύσεις, οι οποίες μάλιστα πολλάκις αναιρούνται από τον Διεθνή Έλεγχο, προσθέτοντας αναξιοπιστία. Η λήψη των πολιτικών αποφάσεων θα πρέπει να είναι χωρίς φραγμούς και ιδεοληπτικές αυτοδεσμεύσεις.
γ) Οι περιστάσεις απαιτούν “μεταρρυθμίσεις-σοκ”. Συθέμελες αλλαγές σε όλα τα πεδία της δημόσιας ζωής της χώρας.»
Εδώ έχουμε ένα ιδιαίτερο ιδεολογικοπολιτικό μίγμα της παλιάς εθνικοφροσύνης που ήθελε πάντα τον «εθνικό προσανατολισμό» της χώρας ταυτισμένο με τα κυρίαρχα συμφέροντα του εκάστοτε καθεστώτος ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και υποτέλειας, μέσα από την οπτική της σημερινής ισοπέδωσης της χώρας και του λαού της για να μετατραπεί σε «σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος». Αυτό αποκαλείται «διάσωση της χώρας». Διάσωση από ποιόν; Μα φυσικά από τις συντεχνίες, δηλαδή τον εργαζόμενο λαό. Για μια ακόμη φορά, εσωτερικός είναι ο εχθρός και γι’ αυτό «η λήψη των πολιτικών αποφάσεων θα πρέπει να είναι χωρίς φραγμούς και ιδεοληπτικές αυτοδεσμεύσεις.» Ο λαός μπορεί να κάνει μόνο ένα πράγμα: να υποταχτεί στην μοίρα του και να μην ζητά δεσμεύσεις, όρια και κόκκινες γραμμές από ένα πολιτικό σύστημα που οφείλει να αναγνωρίζει και να υπηρετεί μόνο ένα αφεντικό, το Διεθνή Έλεγχο.
Γι’ αυτό και ετοιμαστείτε για «μεταρρυθμίσεις-σοκ». Δεν είναι τυχαίο που και ο νέος Παπαδόπουλος χρησιμοποιεί τον ίδιο σχεδόν όρο με τον ΣΕΒ που στο υπόμνημά του στις 17/11 ζητά κι αυτός «μέτρα-σοκ». Ούτε βέβαια είναι σύμπτωση το γεγονός ότι με το ίδιο πνεύμα μίλησε και στην ιδρυτική της Δημοκρατικής Συμμαχίας στις 21/11 και η κ. Μπακογιάννη. Η σύγχρονη νεοσυντηρητική ακροδεξιά οργανώνεται για να στηρίξει την εκτροπή που έχει ανάγκη το πολιτικό σύστημα για περάσει η επίσημη πτώχευση και εκποίηση της χώρας.
Με ποιον τρόπο θα πρέπει να επιβληθεί αυτή η εκτροπή; Ο νέος Παπαδόπουλος έχει τη δική του απάντηση:
«Θα ζήσουμε για πολλά χρόνια υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο. Δεν πρέπει η χώρα ν’ αφεθεί να σέρνεται και ο λαός να βαυκαλίζεται με αυταπάτες και ψεύδη που του καλλιεργούν καθημερινά οι κατεστημένοι της χώρας.
Οι περιστάσεις απαιτούν έναν άλλο τύπο και κυρίως ένα άλλο πνεύμα διακυβέρνησης. Κατά καιρούς έχει γίνει συζήτηση για οικουμενικά σχήματα και κυβερνήσεις τεχνοκρατών. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν τέτοιες λύσεις εντός των σημερινών τειχών. Το πολιτικό σύστημα χρειάζεται το ίδιο έναν ισχυρό κλονισμό πριν επιχειρήσει αξιόπιστα να καθοδηγήσει τη χώρα στην έξοδο από την κρίση.
Προτείνω μέσα στο 2011 η Βουλή να εγκρίνει τη συγκρότηση μιας ανεξάρτητης επιτροπής κύρους, η οποία θα συντάξει ένα θαρραλέο και ριζοσπαστικό “πενταετές πρόγραμμα οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης”, στην ουσία δηλ. ένα σχέδιο αναγέννησης, που θα οδηγήσει τη χώρα συντεταγμένα, πειθαρχημένα και χρονοστοχευμένα στην έξοδο από την κρίση. Το σχέδιο αυτό θα πρέπει να κριθεί από το λαό με εκλογές – το ξαναλέω μ’ ΕΚΛΟΓΕΣ - . Τις εκλογές αυτές βέβαια δεν τις εννοώ και δεν τις προτείνω σε καμιά περίπτωση ως ένα από τα συνήθη πολιτικά παίγνια και καμώματα του συστήματος αλλά εκλογές με “ανοικτά τα βιβλία”, για να επιτευχθεί εθνική συμφωνία με βάση αυτό το πενταετές πρόγραμμα, που υπερβαίνει κόμματα και εκλογικές περιόδους. Θα ενσωματώνει τα μέτρα του μνημονίου και θα κινείται πέραν αυτού. Για ν’ αναλάβουν όλοι την ευθύνη τους για το μέλλον της χώρας, και πολύ περισσότερο ο λαός.
Μόνο με αυτή την προϋπόθεση μπορεί να επιτευχθεί εθνικό consensus. Μόνο έτσι μπορούν να ληφθούν αποφάσεις εθνικών διαστάσεων. Μόνο έτσι δεν θα κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας με ψευτοσυναινέσεις, ημίμετρα και αλυσιτελείς δήθεν μεταρρυθμίσεις. Μόνο έτσι μπορούν να διασφαλιστούν κοινωνικές συμμαχίες και ισχυρές πολιτικές νομιμοποιήσεις.»
Αυτό που προτείνει ο νέος Παπαδόπουλος είναι μια επιχείρηση κατάλυσης του κοινοβουλευτισμού μέσα από εκλογές και διακομματική πολιτική συναίνεση. Στην ουσία προτείνει εκλογές για να καταργηθούν οι εκλογές, για να νομιμοποιηθεί η βίαιη κατάλυση κάθε διαμαρτυρίας, διαφωνίας και έμπρακτης αμφισβήτησης. Ο λαός θα κληθεί στις εκλογές για να του επιβληθεί μια «εθνική συμφωνία», που για τουλάχιστον μια πενταετία δεν θα έχει ούτε καν το τυπικό δικαίωμα να αμφισβητήσει, πολύ περισσότερο να αλλάξει ή να ανατρέψει. Η πρότασή του μοιάζει σε πολλά με την προετοιμασία για την επιβολή της 4ης Αυγούστου. Μόνο που σήμερα η πολιτική συναίνεση που χρειάζεται για να φέρει τους νέους Μεταξάδες στην εξουσία δεν έχει ανάγκη τον βασιλιά, όπως τότε, γιατί έχει ήδη το Διεθνή Έλεγχο εν δράσει.
Δεν γνωρίζουμε αν ο ίδιος ο κ. Α. Παπαδόπουλος θα κληθεί να εφαρμόσει αυτά που προτείνει. Το σίγουρο είναι ότι η δημοκρατία στη χώρα τεθεί και τυπικά υπό αίρεση ήδη από την εποχή του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης. Όποιος αρνείται να αντιληφθεί τον καθ’ όλα υπαρκτό κίνδυνο τότε, αν δεν είναι συνένοχος, τότε είναι άξιος της τύχης του.
26/11/2010

Δημήτρης Καζάκης

Αναρτήθηκε από You Pay Your Crisis στις 10:22 μ.μ.
Ετικέτες ΑΡΘΡΑ / ΚΑΖΑΚΗΣ

Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Η αγία Ντόρα του Μπάντμιντον , Του Γιώργου Κακουλίδη

Η αγία Ντόρα του Μπάντμιντον

Του Γιώργου Κακουλίδη

1. Η ίδρυση ενός κόμματος δεν είναι κάτι συμπτωματικό ή αυθαίρετο. Συνδέεται πάντα με την ιστορία του τόπου και όχι με το υπερεγώ ενός ατόμου. Τα νεκρά επιχειρήματα που ξεδίπλωσε η Ντόρα στην τελετή της ίδρυσης του κόμματός της ήταν αντάξια της πνευματικής παχυλότητας που καθορίζει τη συντηρητική παράταξη. Μακριά από κάθε πραγματικότητα, μίλησε ανενδοίαστα υπέρ μνημονίου και απολύσεων.

2. Σαν να έπεσε από τον ουρανό, η Ντόρα προσπάθησε, γενικά και αόριστα, να πείσει για την αναγκαιότητα της παρουσίας της Δημοκρατικής Συμμαχίας. Εχοντας χάσει κάθε μέτρο και κριτήριο, κατέφυγε στη σύγχυση λες και αυτή περισσεύει γύρω μας. Πρόκειται για ένα πολιτικό σχήμα που προορίζεται να συντηρήσει τη ματαιοδοξία της εν λόγω κυρίας, βοηθώντας τη δραστικά να ξεφύγει από τα χρόνια λάθη της, και παράλληλα ν΄ αποφύγει να διαλυθεί σαν χαρτοπόλεμος, όπως θα γινόταν σε περίπτωση που έμενε, ως όφειλε, εκτός πολιτικής σκηνής. Δεν είπε λέξη για όσα υλικά μας επιβάρυνε τις δεκαετίες που έπαιζε με την εξουσία ούτε για το πώς μας τραυμάτισε ψυχικά όταν, ως υπουργός Εξωτερικών, ταυτιζόταν με κάθε εγκληματική πράξη των Αμερικανών, ούτε βέβαια για τις βαθιά αντιδημοκρατικές αποφάσεις της που είχαν δυσμενείς επιπτώσεις στην ελευθερία της καθημερινής μας ζωής.

3. Εχοντας στο μανίκι της ένα τσούρμο χλιαρούς ανθρώπους που κουβάλησε από την Κρήτη στο Μπάντμιντον ως μέσο σωτηρίας, δεν κατάφερε, παρ΄ όλη την κινητοποίηση, να κρύψει τις αληθινές της προθέσεις, που δεν είναι άλλες από μια θέση στην κυβέρνηση. Η φθαρμένη Ντόρα είναι η αληθινή Ντόρα. Θέλει και θα υπακούσει στο νόμο της συνενοχής που διέπει το σινάφι της. Θα πάρει θέση στην μπουτονιέρα του Γιωργάκη. Για ν΄ αντέξει να παίζει στα δεύτερα, θα τη σώσει η ψευδαίσθηση του μεγαλείου που μονίμως τη συνοδεύει, καθώς και το γεγονός ότι επαναλαμβάνεται από συνήθεια και ως εκ τούτου δεν χρειάζονται κανέναν έλεγχο τα λόγια της.

4. Οταν μέσα στην κοινωνική αναστάτωση που ζούμε εμφανίζονται παρουσίες όπως αυτή της Ντόρας, που πιστεύουν πως το βαθύτερο καθήκον τους είναι η κορυφή της εξουσίας, εμείς οι εγκλωβισμένοι γελάμε όπως κάθε ελεύθερος άνθρωπος που δεν τον αγγίζει η φάρσα της αναρρίχησης.

5. Η αφηρημένη ιδέα που έχει για τον κόσμο η Ντόρα και τα τετριμμένα βιώματα που ανταλλάσσει με τους κόλακές της δεν της επιτρέπουν ούτε μία στιγμή ν΄ αναρωτηθεί, όπως όλοι, τι οφείλει απέναντι στην κοινωνία. Η αυθαιρεσία των κύκλων της εναρμονίζεται με τις δυνάμεις της τρόικας, γνωστής για την ασέβεια και την αναισθησία της απέναντι στον κόσμο που χτυπιέται. Η τρόικα είναι σκληραγωγημένη, και το μόνο που μπορεί να την κλονίσει είναι η δική μας ενότητα απέναντί της. Οπως κάποιος λαμβάνει την κλίση για να γίνει ιερέας, έτσι και ο Ελληνας έχει λάβει την κλίση εναντίον της Δύσης. Ολα τα άλλα είναι γελοιότητες. Οσο για την Ντόρα, της εύχομαι να είναι ελαφρύ το ΠΑΣΟΚ που θα τη σκεπάσει.

από τον Ριζοσπάστη (28/11/2010)

Αντίσταση στη δικτατορία των εκδοτών , Από τους Δημοσιογράφους Χωρίς Δεσμά

Αντίσταση στη δικτατορία των εκδοτών



Από τους Δημοσιογράφους Χωρίς Δεσμά

Καταιγιστικές ήταν οι εξελίξεις της εβδομάδας που πέρασε στο γυάλινο κόσμο των μέσων ενημέρωσης. ΄Εχοντας αναλάβει από καιρό καθήκοντα γενικού επιτελείου και έκτακτου διαρκούς απεργοδικείου κατά της μισθωτής εργασίας, οι καναλάρχες και οι μεγαλοεκδότες άνοιξαν τώρα καταιγιστικά πυρά εναντίον των «δικών τους» εργαζομένων, με ομαδικές απολύσεις και απόπειρες επιβολής εργασιακού Μεσαίωνα.

Ενδεικτική του ρόλου που διαδραματίζουν σήμερα τα μεγάλα συγκροτήματα της ενημέρωσης ήταν η αποκάλυψη της «Ελευθεροτυπίας» αναφορικά με την επιχειρούμενη υπονόμευση των συλλογικών συμβάσεων, μέσω της προώθησης επιχειρησιακών ή και ατομικών συμβάσεων κάτω από τις συλλογικές, ή και κάτω από τον βασικό μισθό. Όπως προκύπτει από το σχετικό ρεπορτάζ- που δεν διαψεύσθηκε στην ουσία του- η εικόνα που δόθηκε δημοσίως, ότι δηλαδή ήταν η «τρόικα» που πίεζε προς αυτή την κατεύθυνση την κυβέρνηση Παπανδρέου, ήταν ολότελα παραπλανητική. Αντίθετα, εκείνοι που πίεζαν επίμονα τόσο τους Τροϊκανούς επικυρίαρχους όσο και την κατοχική κυβέρνηση ήταν οι ισχυρότεροι Έλληνες τραπεζίτες και καναλάρχες!

Αυτό το εκτρωματικό τραπεζικο- μιντιακό σύμπλεγμα, που κυριαρχεί στην οικονομία, στην πολιτική και στους μηχανισμούς διαμόρφωσης της λαϊκής συνείδησης, παίζει στη σημερινή Ελλάδα του κοινωνικού πολέμου το ρόλο που έπαιζε το λεγόμενο στρατιωτικο- βιομηχανικό σύμπλεγμα στην Αμερική του Ψυχρού Πολέμου. Πρόκειται για την πιο πειρατική και αδίστακτη πτέρυγα του κεφαλαίου, που απειλεί το σύνολο της κοινωνίας με μια εφιαλτική, αντιδραστική παλινδρόμηση ιστορικών διαστάσεων αν δεν στοχοποιηθεί, χαλιναγωγηθεί και αποδιαρθρωθεί έγκαιρα από το μαζικό κίνημα των εργαζομένων.

Στη συνέχεια, καναλάρχες και μεγαλοεκδότες ανέλαβαν οι ίδιοι το ρόλο «πρωτοπορίας» (έστω, μετά την εταιρεία… σεκιούριτι Group 4) στην αποδιάρθρωση των συλλογικών συμβάσεων και την ουσιαστική διάλυση κάθε μορφής συνδικαλιστικής οργάνωσης. Στο ραδιόφωνο του ΑΝΤΕΝΝΑ- που βγάζει κεντρικό δελτίο ειδήσεων μόλις με έξι δημοσιογράφους!- απέλυσαν επτά εργαζόμενους. Την ίδια στιγμή, η εργοδοσία του ΣΚΑΪ, του πρώτου ενημερωτικού σταθμού της χώρας, θέτει στους εργαζόμενους το εκβιαστικό δίλημμα είτε να δεχθούν κατάργηση της συλλογικής σύμβασης και αντικατάστασή της από ατομικές, που θα προβλέπουν μείωση μισθού κατά 10%, είτε να υποστούν την απόλυση του ενός τρίτου των εργαζομένων.

Ακολούθησε το τρίτο, μετά το κλείσιμο του «Ελεύθερου Τύπου» και της «Απογευματινής», μεγάλο κανόνι της αγοράς, με το κλείσιμο του καθημερινού «Βήματος». Όπως ανακοίνωσε ο Στ. Ψυχάρης, το συγκρότημα Λαμπράκη θα απορροφήσει «όσους μπορεί» στην ηλεκτρονική έκδοση του «Βήματος», που θα συνεχιστεί- οι υπόλοιποι θα πεταχτούν σαν περιττή σαβούρα στο πέλαγος της ανεργίας. Και για να γίνει ακόμη πιο ταπεινωτική η όλη μεθόδευση, ο μεγαλοεκδότης κάλεσε τους υποτελείς του να προτείνουν οι ίδιοι μειώσεις μισθών από 10% και πάνω, και ίσως τότε να γίνει κάτι με την περίπτωσή τους. Μια ανήκουστα διεστραμμένη πρόταση, ακόμη και για τα δεδομένα ενός τόσο σκαιού ανθρώπου όσο ο Ψυχάρης, μια έκκληση για… πλειστηριασμό αυτοεξευτελισμού και αυτοακρωτηριασμού από τους ίδιους τους εργαζόμενους, που απειλούνται να πεταχτούν στο δρόμο!

Για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, ο ΔΟΛ προσπάθησε να εμφανίσει το κλείσιμο του έντυπου «Βήματος» και τον περιορισμό του στην ηλεκτρονική μορφή ως… πάνδημο αίτημα των αναγνωστών! Στο σχετικό κείμενο χαζοχαρούμενου μοντερνισμού, που θα κοβόταν ακόμη και στο δημοσιογραφικό εργαστήρι του Γιώργου Λιάγκα, ο Ψυχάρης και οι συνεργάτες του ισχυρίζονται ότι κάθε μέρα μόνο 8.000 αγόραζαν το «Βήμα», ενώ 82.000 προτιμούσαν την ηλεκτρονική του έκδοση. Παιδαριώδες επιχείρημα αυτό που εξισώνει ένα απλό «κλικ» ή έστω ένα σερφάρισμα του μισού λεπτού με την αγορά και την ανάγνωση μιας εφημερίδας. Πέρα που οι ηλεκτρονικές εκδόσεις όλων των εφημερίδων αναπαράγουν κατά 90% από πλευράς ποσότητας (και κατά 99% από πλευράς ποιότητας) τη δουλειά που ήδη έχει γίνει από τους συντάκτες της έντυπης εφημερίδας, και μάλιστα χωρίς να τους προσφέρουν καμία επί πλέον αμοιβή, όπως οφείλουν, γι αυτή την επιπλέον χρήση του προϊόντος της εργασίας τους.

«Μα τι να κάνουμε, ο Τύπος περνάει κρίση», λένε οι εκδότες. Ασφαλώς περνάει κρίση, πρέπει να τους απαντήσουμε, αλλά αν κάποιος φταίει γι αυτή την κρίση είσαστε εσείς οι ίδιοι, κι εσείς πρέπει να πληρώσετε το τίμημα! Στο κάτω- κάτω, γιατί να μοιραστούμε την κρίση σας και τις ζημιές σας, όταν την προηγούμενη δεκαετία δεν μοιραστήκαμε τα αστρονομικά κέρδη σας;

Φταίνε οι εκδότες, γιατί κύλησαν ιστορικά έντυπα και μεγάλα ηλεκτρονικά μέσα στο βούρκο της αναξιοπιστίας με τα όργια διαπλοκής και με τις ωμές παρεμβάσεις τους στην πολιτική ζωή- από το «Φύγε Γιώργο» μέχρι τις εκδοτικές θερμοκοιτίδες για τα κόμματα- αποκόμματα Ντόρας και Κουβέλη.

Φταίνε οι εκδότες γιατί χρησιμοποίησαν τα μέσα ενημέρωσης σαν μοχλούς πίεσης για τις άλλες, κερδοφόρες δουλειές τους- δρόμους, γέφυρες, προμήθειες, καράβια, ανεμογεννήτριες, χρηματιστήριο- εντείνοντας την κρίση αξιοπιστίας τους. Και γιατί απαξίωσαν πλήρως τη δημοσιογραφική δουλειά, ρίχνοντας το βάρος στα εμπορικά τρικ και τα δώρα, που έριξαν την ενημέρωση και τον πολιτισμό στο επίπεδο της Τζούλιας Αλεξανδράτου.

Φταίνε οι εκδότες, γιατί μετέτρεψαν τον Τύπο και ιδίως τον ηλεκτρονικό όχι σε μέσο ελέγχου της πολιτικής εξουσίας, αλλά στο «πολιτικό γραφείο» του άτυπου «κόμματος του κεφαλαίου», κάνοντας τη δημοσιογραφία κακόφημη λέξη στα αυτιά όλων των μη προνομιούχων Ελλήνων.

Φταίνε οι εκδότες, γιατί έγιναν ο κατ’ εξοχήν υπερασπιστής του Μνημονίου, μιας πολιτικής που βυθίζει την οικονομία στην ύφεση, παγώνει την αγορά και ρίχνει κατακόρυφα και τα διαφημιστικά έσοδα ακόμη και των δικών τους μέσων ενημέρωσης. Πράγμα που δεν τους πολυνοιάζει, βέβαια, γιατί ελπίζουν ότι θα βγάλουν τα δεκαπλάσια από τις άλλες δουλειές τους- τις κατασκευαστικές εταιρείες, τις βιομηχανίες ή το στόλο τους.

Απέναντι σ’ αυτή την κατάσταση, η μεγάλη πλειονότητα των δημοσιογράφων (πέρα από τα μεγαλοστελέχη, τους πολυθεσίτες των φανερών και μυστικών κονδυλίων και τους οσφυοκάμπτες της εργοδοσίας) καλείται να δώσει μια καθοριστική μάχη, όχι μόνο για τα δικά της εργασιακά δικαιώματα, αλλά και για τα εργασιακά δικαιώματα όλων των μισθωτών. Όσο ισχυρή κι αν είναι η πίεση της κρίσης και της ανεργίας, απέχει έτη φωτός από την πραγματικότητα η τρομοκρατία της εργοδοσίας, που εμφανίζει τον κλάδο καταδικασμένο στην εξαφάνιση, λες και τα ΜΜΕ του σήμερα είναι κάτι σαν την κλωστουφαντουργία ή τη σιδηρουργία της δεκαετίας του ’80. Ο κόσμος θα έχει πάντα ανάγκη από την αποκαλυπτική, κριτική, ανεξάρτητη ενημέρωση, είτε μείνει στην πιάτσα, είτε αποχωρήσει ο κάθε μεγαλοεργολάβος που παριστάνει τον εκδότη. Στο κάτω- κάτω και προηγούμενες δοκιμασίες στο χώρο του Τύπου αποδείχθηκαν ωδίνες τοκετού νέων, ελπιδοφόρων εγχειρημάτων, στηριγμένων στη δύναμη της συλλογικής εργασίας.

Η μάχη αυτή, για να δοθεί με συντεταγμένο τρόπο και νικηφόρα προοπτική, απαιτεί μια εν θερμώ ανασυγκρότηση των συνδικάτων στο χώρο του Τύπου, σε όλο το φάσμα: Στους διεκδικητικούς στόχους (μείωση των μισθών των διευθυντικών στελεχών και όχι των εργαζομένων, έλεγχος των εργαζομένων στα ταμεία των ομίλων των εκδοτών κ.α.)- στις μοορφές αγώνα (κλείσιμο Κυριακάτικων φύλλων, κυκλικές- εναλλασσόμενες απεργίες, απεργιακές εφημερίδες)- αλλά και στην ίδια τη συνδικαλιστική οργάνωση, με αιχμή την άμεση ένταξη στην ΕΣΗΕΑ του συνόλου των ενεργών δημοσιογράφων.

Σ’ αυτό τον αγώνα, καθοριστικό ρόλο μπορεί να παίξει ένα ενιαίο μέτωπο των δυνάμεων της Αριστεράς, με την πολύ σημαντική παρουσία τους στο χώρο της έντυπης και ηλεκτρονικής δημοσιογραφίας. Θα πρέπει να είναι κανείς εντελώς τυφλός για να μην βλέπει ότι, απέναντι σε μια εργοδοσία που συνενώνει ορισμένα από τα μεγαλύτερα και πιο δυναμικά τζάκια του ελληνικού καπιταλισμού, είναι αδύνατον να τα βγάλουμε πέρα με στενά παραταξιακές, συνδικαλιστικές συσπειρώσεις παλαιού τύπου. Αντίθετα, απαιτείται η μέγιστη δυνατή συσπείρωση όλων των δυνάμεων της έντιμης, μάχιμης και ανεξάρτητης δημοσιογραφίας, που μπορεί να φέρει τα πάνω- κάτω στο χώρο, αρκεί να το πιστέψει.

Παράλληλα με τις προσπάθειές της μέσα στο χώρο των ΜΜΕ, η Αριστερά θα μπορούσε να πάρει σημαντικές πρωτοβουλίες οι οποίες θα προωθούσαν πρώτα απ’ όλα το δικαίωμα όλων των πολιτών στην ανεξάρτητη ενημέρωση, αλλά και θα έδιναν δύναμη, παράλληλα, στις αντιστάσεις μέσα στα υπάρχοντα μίντια. Μήπως θα έπρεπε να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πιο σοβαρά πρωτοβουλίες για νέα, ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης (κυρίως ηλεκτρονικά και ιντερνετικά) μεγάλου βεληνεκούς, που θα μπορούσαν να αλλάξουν σημαντικά το μιντιακό τοπίο; Άλλωστε, η κρίση του παλιού κόσμου γεννάει και μια πρωτοφανή ζήτηση για νέες ιδέες, νέα ρεύματα και νέα μέσα σε όλα τα πεδία της κοινωνικής ζωής. Και δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει ποτέ κίνημα κοινωνικής αντίστασης και ανατροπής, που δεν θα δημιουργεί και τους δικούς του τρόπους έκφρασης και επικοινωνίας.

Η Αργεντινή δεν ήταν τίποτε. Εσάς θα σας εξαφανίσουν! του Δρα Mark Weisbrot,

Η Αργεντινή δεν ήταν τίποτε. Εσάς θα σας εξαφανίσουν!



Από το Alfavita

Η άποψη του Δρα Mark Weisbrot, διακεκριμένου οικονομολόγου (Washington D.C.) που έζησε τα γεγονότα της Αργεντινής από κοντά.


Ερώτηση: Στην Ελλάδα κύριε καθηγητά, δεν γνωρίζουμε πολλά για το τι έγινε στην Αργεντινή με το ΔΝΤ. Το μόνο που θυμάμαι (και μʼ έχει σημαδέψει), είναι ένα πλάνο από κάπου ψηλά, που έδειχνε μία «αδέσποτη» αγελάδα να τρέχει και κόσμο, πολύ κόσμο, να την κομματιάζει ενώ ήταν ζωντανή(!) όπως έλεγε ο σπίκερ, για να εξασφαλίσει κρέας.

Απάντηση: Ο μόνος τρόπος να επιβιώσετε είναι επί ένα μήνα κάθε ημέρα συνέχεια να βγαίνετε σύσσωμοι και ενωμένοι 8 εκατομμύρια άνθρωποι, μιλάω για τους ενήλικες, στους δρόμους μέχρι να ανασταλούν όλες μα όλες οι καθημερινές λειτουργίες. Μόνο κατʼ αυτόν τον τρόπο θα εκβιαστεί η Ε.Ε. αρκετά ώστε να δώσει χρήματα και άτοκα μάλιστα, τα οποία και διαθέτει. Δεν είστε ξέμπαρκοι, για όνομα του Θεού, ενώ η Αργεντινή ήταν εντελώς μόνη και απροστάτευτη.
Η Ε.Ε. δεν επιθυμεί κάτι αντίστοιχο, μα πρέπει να ασκηθεί η κατάλληλη πίεση πλέον από κάτω προς τα πάνω και όχι αντιστρόφως. Η μόνη σωτηρία πλέον είναι να εξαναγκάσετε τη Γερμανία να πληρώσει τα 74 δις. που χρωστάει στην Ελλάδα για την περίοδο 1939-1945. Μάλιστα ακούγεται ταυτόχρονα σε πολλούς κύκλους στη Γενεύη όπου ζω, ότι η Ελβετία θα δώσει ως δώρο στην Ελλάδα, δίχως απαίτηση επιστροφής, 100 δις, ώστε να μην οδηγηθεί ευρωπαϊκή χώρα, με τέτοιες τραγικές συνέπειες, στο στόμα του λιονταριού.
Πιστέψτε με, στην Ουγγαρία ήταν πιο ομαλά τα πράγματα, στην Ελλάδα προετοιμάζεται το έδαφος για μαζική καταστροφή όλου του κοινωνικού ιστού με τραγικές συνέπειες, όπου το μηνιαίο εισόδημα ακόμα και στις ιδιωτικές εταιρίες θα μειωθεί από 1000 ευρώ φερʼ ειπείν, στα 250 ευρώ, ενώ οι τράπεζες θα επιτρέπουν την ανάληψη πλαφόν των 100 ευρώ ανά ημερολογιακού μήνα.
Η Κυβέρνησή που τώρα σας κυβερνάει, προσφέρουν τα κλειδιά στους καρχαρίες του Δ.Ν.Τ. για να συμβεί κάτι ανάλογο με αυτό που συνέβη στην Αργεντινή. Ο συνολικός αριθμών των θυμάτων επισήμως κατά την οικονομική κατάρρευση της Αργεντινής ήταν περί των 25.000.
Ταυτόχρονα, θα πρέπει να απαιτήσει ο Ελληνικός λαός και με τη βία όπου κρίνει, την προσέλευση όλων των υπευθύνων που έκλεψαν τον Έλληνα φορολογούμενο στην δικαιοσύνη, και ξέρουνε όλοι στην Ελλάδα ποιοι είναι αυτοί, και την εκδίκαση των προηγούμενων δυο κυβερνήσεων της Ελλάδος, με τελικό σκοπό την ισόβια φυλάκισή τους. Ταυτόχρονα θα πρέπει ο κάθε πολίτης της Ελλάδος να διασφαλίσει την αλλαγή πορείας της τωρινής Κυβέρνησης, η οποία προμελετημένα και εσκεμμένα προδίδει τον Ελληνικό λαό με την επιθυμία την πλήρης υποταγή του καθώς και την εξαθλίωσή του οδηγώντας τον προς το Δ.Ν.Τ. Το να έχει αναλάβει το Δ..Ν.Τ. μια χώρα σημαίνει την εφόρου ζωής σχεδόν ομηρία της στο χρέος. Στο διεθνές οικονομικό σύστημα, το χρέος ισούται με χρήμα και άρα κέρδος για τους ανθρώπους, που όχι μόνον έχουν δημιουργήσει την οικονομική κρίση, αλλά και τους καρχαρίες του Δ.Ν.Τ. που καιροφυλακτούν να αναλάβουν άμεσα την δράση της εξαθλίωσης στην Ελλάδα.
Αυτά δεν είναι τα λόγια κάποιου θεοσεβούμενου ή ανθρωπιστή, αλλά ούτε και αυτά ενός ξεπεσμένου ή ξεχασμένου κομμουνιστή ή ρομαντικού αριστερού. Είναι τα λόγια ενός τεχνοκράτη, που έζησε την καταστροφή μίας περήφανης χώρας. Ενός περήφανου λαού με μία προδοτική κυβέρνηση που προετοίμασε καλά το κλίμα για να εκχωρήσει την Εθνική της κυριαρχία στη μεγαλύτερη μάστιγα του πλανήτη.
Στην Αργεντινή με το που έλαβε δράση το Δ.Ν.Τ., ο κόσμος βγήκε με τσεκούρια, χαντζάρες και πριόνια στους δρόμους και εισέβαλαν σε τράπεζες, στα Μ.Μ.Ε. και σε κυβερνητικά κτίρια, σφάζοντας και αποκεφαλίζοντας στην κυριολεξία τραπεζικούς υπαλλήλους, διευθυντές, δημοσιογράφους, οι οποίοι είναι στην κορυφή της διαφθοράς και της απάτης, καθώς και στελέχη και μέλη βιομηχανιών, της Κυβέρνησης, Κυβερνητικούς Εκπροσώπους και συγκεκριμένα μέλη της Κυβέρνησης του αντίστοιχου Υπουργείου Οικονομικών.
Ο συνολικός αριθμών των θυμάτων επισήμως κατά την οικονομική κατάρρευση της Αργεντινής ήταν περί των 25.000, αλλά φυσικά ο αριθμός που ανακοίνωναν τα Μ.Μ.Ε. της χώρας και με την διαταγή του Δ.Ν.Τ. ήταν κατά πολύ λιγότερος και συγκεκριμένα είχανε αναφέρει μόνον 27 θανάτους.
Έφτιαξαν πόλεις, μέσα στις πόλεις. Τις ονόμασαν villas miserias, πόλεις της μιζέριας. Εκεί πότιζαν τον κόσμο κοκαΐνη, επεξεργασμένη με χλωρίνη και ασβέστη και άλλα ναρκωτικά της μιας δόσης, που παρουσιάστηκαν εν αφθονία άξαφνα, όταν ο εφιάλτης είχε αρχίσει. Ήταν περήφανος λαός οι Αργεντίνοι, όπως και οι Έλληνες και δεν είδα μάνες στην Αργεντινή να πουλάνε τα παιδιά τους, όπως γίνεται στο L.A. από το 1960. Είδα όμως ανθρώπους να χάνουν τα πάντα και στο τέλος τη ζωή τους, όταν δεν υπήρχε τίποτα να δώσουν, όσα δεν πήραν οι τράπεζες τα πήραν οι έμποροι. Ο κόσμος έπρεπε να αποχαυνωθεί, να μην αντιστέκεται. Να πεθαίνει με τη μιζέρια του. Γιʼ αυτό έβγαλαν έτσι αυτές τις ψευτοπόλεις. Έπνιγαν εκεί την οργή και την δυστυχία τους.
Γι αυτό και εξάλλου η προ-μελετημένη υποβάθμιση του κέντρου της Αθήνας και η μαζική προώθηση και πώληση των ναρκωτικών, μέχρι όπως μαρτυρείται και από τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό από ανθρώπους που έχουν και είχαν ανέκαθεν στενές επαφές με την ζούγκλα των ιδιωτικών καναλιών, κυβερνητικά στελέχη, πολιτικούς, μεγαλοδικηγόρους, βιομήχανους και ανθρώπους γενικότερα που εξυπηρετούν μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες. Ημερησίως στο κέντρο της Αθήνας πεθαίνουν περίπου 140 άνθρωποι, κυρίως μετανάστες από ναρκωτικά νοθευμένα.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι το πόσο εύκολα σώπαιναν όλοι οι ενοχλητικοί.
Στην Αργεντινή του τότε, όπως και στην Ελλάδα του τώρα, όλα τα ΜΜΕ διατυμπάνιζαν την «ανάγκη της βοήθειας».
Στην αρχή τους έλεγαν ότι το κράτος θα πτώχευε και ο κόσμος έφτασε στο σημείο να πανηγυρίζει για επιτυχία την είσοδο του ΔΝΤ. Δεν φανταζόντουσαν τι θα ακολουθήσει. Τι ειρωνεία και αυτή. Τους έπεισαν με τον φόβο της πτώχευσης και εντέλει η σωτηρία ήρθε μόνο με την πτώχευση!!!
Είχαν όλοι την εντύπωση ότι σώσαμε τη χώρα που ήταν ανίκανη και με διεφθαρμένες κυβερνήσεις. Ήταν απίστευτο τι μετέδιδαν οι ανταποκριτές, όταν εμείς βλέπαμε την αλήθεια με τα μάτια μας σε κάθε δρόμο, σε κάθε γειτονιά. Πρέπει εσείς στην Ελλάδα να ξυπνήσετε τώρα προτού να είναι αργά, πρέπει με οποιοδήποτε κόστος να αποφύγετε το Δ.Ν.Τ.
Ήδη οι εφημερίδες του Σαββατοκύριακου 17-18 Απριλίου 2010 στη χώρα σας, απειλούν για μαζικές απολύσεις περί των 350.000 εργαζομένων και εσείς ακόμα κοιμάστε όρθιοι, αντί να έχετε αποκλείσει τη Βουλή σας με την απειλή μαζικής βίας. Σας κοροϊδεύουν, λεφτά και μάλιστα πάρα πολλά υπάρχουν.
Για το Δ.Ν.Τ. είχαν την εντύπωση ότι οι Αργεντινοί μας θεωρούν σωτήρες.
Ποτέ δεν προέβαλλαν τίποτα από την πραγματικότητα. Μόνο κάτι ρεπορτάζ γραμμένα στις αρχές, με κόσμο να κάνει δηλώσεις κατά των προηγούμενων κυβερνήσεων ότι τους οδήγησαν στην πείνα, ευχαριστώντας τις ΗΠΑ που θα τους έσωνε. Ακόμα και οι διαδηλώσεις και οι διαμαρτυρίες. Τις προέβαλλαν σαν κομμουνιστές ή αριστερά κομμουνιστικά κόμματα που αντιδρούσαν. Εγώ έβλεπα στο Μπουένος Άιρες την λεωφόρο γεμάτη από εξαγριωμένους να ουρλιάζουν «θέλουμε τη χώρα μας πίσω»! Θέλουμε τα δολάρια μας πίσω!
Οι τηλεοράσεις έδειχναν μερικές δεκάδες κομμουνιστές με κόκκινες σημαίες που διαμαρτύρονταν. Στην πραγματικότητα ο κόσμος ήταν εκατοντάδες χιλιάδες. Ίσως εκατομμύρια. Τους έβλεπα, έβγαιναν από τα σπίτια τους και ενώνονταν με τις πορείες. δεν υπήρχε συντονισμός. Ότι Αμερικάνικη επιχείρηση υπήρχε, έκλεινε και την φύλαγαν πάνοπλοι αστυνομικοί.
Δεν κυκλοφορούσαμε βέβαια τότε. Μετά από κάποιες συγκεντρώσεις θυμάμαι έβγαινα από το ξενοδοχείο και έβλεπα τόσες πέτρες κάτω, που νόμιζα ότι γκρεμίστηκε κάποιο κτίριο. Μεγάλη οργή.
Έβλεπες ανθρώπους αποφασισμένους για όλα. Άνθρωποι που δεν έμοιαζαν πλιατσικολόγοι. Ακόμα και μεσήλικες, σίγουρα πολλοί είχαν οικογένειες. μου έκανε εντύπωση. Έβγαιναν και συγκρούονταν με ότι έβρισκαν. Ξύλα, πέτρες. Από την άλλη η αστυνομία ήταν πάνοπλη, με αντλίες, πλαστικές σφαίρες, δακρυγόνα. Ήταν αδύνατον να τους συγκρατήσουν. Είχες να κάνεις με ανθρώπους που τους πήρες το σπίτι τους και το χαμόγελο τους. Όχι, ούτε μια στιγμή δεν τους χαρακτήρισα «τρομοκράτες». Θα ήταν άδικο. Φαντάσου να υπηρετείς το Law and Order και να μη μπορείς να κρύψεις την συμπάθεια σου για αυτούς που ίσως από τις τηλεοράσεις θα τους χαρακτήριζες αλλιώς. Ήθελαν τη χώρα τους πίσω. Έβγαιναν με Αργεντίνικες σημαίες και απαιτούσαν να φύγουμε.
Στην Ελλάδα συμβαίνει και το εξής: τα πετρέλαια στο Αιγαίο επιθυμούν να τα εκμεταλλευτούν πλήρως και μόνο οι Γερμανοί, ώστε κατʼ αυτόν τον τρόπο να εξασφαλίσουν την κυριαρχία τους και επιτέλους να βγούνε νικητές από έναν παγκόσμιο πόλεμο έχοντας ήδη δημιουργήσει 2 και χάνοντάς τους. Τον 3ο αυτόν, μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε ως οικονομικό πόλεμο.
Αυτό που με λυπεί ιδιαίτερα είναι ότι η Ευρώπη και η Ε.Ε. δεν φαίνονται γενικότερα να ενδιαφέρονται να σώσουν το ευρώ τους διότι αν διπλώσει η Ελλάδα, το ευρώ θα είναι εντελώς άχρηστο στις διεθνές αγορές και σε όλη την ευρωπαϊκή επικράτεια, το ευρώ θα καταρρεύσει βυθίζοντας σε τύπου Αργεντίνικης κρίσης όχι μόνον την Ελλάδα αλλά και όλες τις χώρες μέλη της Ε.Ε. Γιατί δεν βοηθούν και γιατί έχουν αφήσει την Ελλάδα στην τύχη της ακόμα και προς το παρόν ουδείς δεν μπορεί να δώσει εξήγηση.
Ένα είναι σίγουρο, ότι σε μια εβδομάδα από σήμερα η Ελλάδα δεν θα είναι ποτέ ξανά ίδια αν επιτρέψετε στην Κυβέρνησή σας και στα Μ.Μ.Ε. να συνεχίσουν να καθορίζουν εσκεμμένα την πορεία σας προς την κόλαση του Δάντη.
Σήμερα, όμως, συγκλίνουν, εκ των πραγμάτων, τα συμφέροντα του Αμερικανού Προέδρου, Ομπάμα, και του γ. Διευθυντή του ΔΝΤ Ντ. Στρος Καν, σε μια εμπλοκή του ΔΝΤ, με την Ελλάδα, με την νέα όμως αποκατεστημένη μορφή του, που σαν θεωρητική αρματωσιά και πρακτική θα ανατρέπει τη σημερινή εικόνα και θα πλησιάζει στην ειδυλλιακή παραδοσιακή πρακτική του, του Φίλου των Εθνών!
Ο μεν πρ. Ομπάμα γιατί θέλει νέο κύρος στο εγχείρημά του για επιβολή κρατικού ελέγχου στο διεθνές Χρηματοπιστωτικό Σύστημα, του οποίου έχασε τον α΄γύρο. Και ο κ. Ντ. Στρος Καν του ΔΝΤ θα επιθυμούσε σφόδρα ένα έπαθλο 10 εκατομμυρίων ικανοποιημένων από τους παραδείσιους σχεδόν όρους παρέμβασης ενός νέου ΔΝΤ Ελλήνων.

ΠΗΓΗ: thenetwar.com

Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

Δημήτρης Καζάκης » Μας έχουν για βλάκες

Πέμπτη, 25 Νοεμβρίου 2010Μας έχουν για βλάκες
Του Δημήτρη Καζάκη*

«Οι στόχοι έχουν εκπληρωθεί» δήλωσε ο εκπρόσωπος του επιτρόπου Όλι Ρεν την Τρίτη (23.11) σχετικά με την πορεία υλοποίησης του μνημονίου από την Ελλάδα. Ειδικότερα, απαντώντας σε σχετική ερώτηση, κατά την τακτική ενημέρωση των εκπροσώπων του Τύπου, ο Αμαντέου Αλταφάζ είπε ότι το ελληνικό πρόγραμμα βρίσκεται σε γενικές γραμμές στον σωστό δρόμο. «Όλα τα ποσοτικά κριτήρια που είχαν τεθεί για το τέλος Σεπτεμβρίου πληρούνται. Παρά τις προκλήσεις που παραμένουν, σημαντική πρόοδος έχει συντελεσθεί όσον αφορά τη δημοσιονομική προσαρμογή» αναφέρεται επίσης στην κοινή δήλωση των εκπροσώπων του ΔΝΤ, της Ε.Ε. και της ΕΚΤ.

Οι δηλώσεις αυτές παίζουν κυριολεκτικά με τη νοημοσύνη μας. Κι αυτό γιατί πολύ απλά κανένας από τους ποσοτικούς στόχους του μνημονίου δεν έχει επιτευχθεί. Το κρατικό έλλειμμα εκτιμάται επίσημα - χωρίς κανένας σοβαρός αναλυτής να παίρνει στα σοβαρά αυτήν την εκτίμηση - ότι θα διαμορφωθεί στο 9,4% του ΑΕΠ, από 8% που ήταν ο στόχος του μνημονίου.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις διεθνών οίκων, το πραγματικό έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού θα κυμανθεί τελικά για το 2010 πάνω από το 12%. Το δημόσιο χρέος εκτιμάται ότι θα διαμορφωθεί στα τέλη του 2010 στο 148% του ΑΕΠ, από 127% που ήταν ο στόχος του μνημονίου. Το ΑΕΠ εκτιμάται ότι θα υποχωρήσει κατά 4,7% ετήσια, όταν ο στόχος του μνημονίου ήταν -3%. Η συρρίκνωση θα συνεχιστεί και για το 2011, με εκτιμώμενη πτώση του ΑΕΠ της τάξης του 3,8% («Economist»), όταν το μνημόνιο εκτιμούσε συρρίκνωση της τάξης του 2,5%.

Την ίδια ώρα, ο τιμάριθμος τρέχει με ετήσιο ρυθμό άνω του 5%, σε αντίθεση με το μνημόνιο που εκτιμούσε κάτω του 4%. Ενώ ο δείκτης του όγκου των λιανικών πωλήσεων - αυτό δηλαδή που ονομάζουμε στην καθομιλουμένη πραγματικός τζίρος της αγοράς - έχει υποχωρήσει στο οκτάμηνο από τις αρχές του έτους πάνω από 20%. Η μεγαλύτερη υποχώρηση οκταμήνου που έχει παρατηρηθεί από τη δεκαετία του '60! Οι περιοριστικές πολιτικές της κυβέρνησης αλλά και η άγρια λιτότητα στα λαϊκά εισοδήματα οδήγησαν τον πραγματικό τζίρο της αγοράς στο επίπεδο του 2002.


Αποσύνθεση της παραγωγής

Τα δεδομένα αυτά έχουν οδηγήσει σε ολοκληρωτική αποσύνθεση την όποια παραγωγική βάση είχε απομείνει στην ελληνική οικονομία. Ο γενικός δείκτης της βιομηχανικής παραγωγής την περίοδο Ιανουαρίου - Σεπτεμβρίου 2010, σε σύγκριση με την αντίστοιχη περίοδο του 2009, έχει υποχωρήσει κατά 5,7%. Κι αυτό οφείλεται:
α. Στη μείωση του Δείκτη Παραγωγής Ορυχείων -Λατομείων κατά 6,0%.
β. Στη μείωση του Δείκτη Παραγωγής Μεταποιητικών Βιομηχανιών κατά 5,3%.
γ. Στη μείωση του Δείκτη Παραγωγής Ηλεκτρισμού κατά 7,7%.
δ. Στην αύξηση του Δείκτη Παροχής Νερού κατά 1,1%.

Αλήθεια, ποια οικονομία μπορεί να αναπτυχθεί όταν παρουσιάζει μείωση παραγωγής ηλεκτρισμού κατά 7,7% και συνολική μείωση παραγωγής ενέργειας κατά 4,5% μέσα στο εννιάμηνο του 2010 σε σύγκριση με την αντίστοιχη περίοδο του 2009;

Τα δεδομένα αυτά έχουν οδηγήσει επίσημα τον δείκτη της ανεργίας τον Αύγουστο του 2010 στο 12,2% των απασχολουμένων. Τον ίδιο μήνα όμως είχαμε και μια αύξηση του οικονομικά μη ενεργού πληθυσμού κατά 43.632 άτομα. Πρόκειται για μια μαζική έξοδο από την αγορά εργασίας, η οποία οφείλεται είτε σε πρόωρη συνταξιοδότηση είτε σε μακροχρόνια άνεργους που σταμάτησαν να αναζητούν εργασία. Κι αυτή είναι μια ακόμη πλευρά της βαθύτατης κρίσης της απασχόλησης που βιώνει η χώρα και ένας από τους παράγοντες που κρατά τα επίσημα ποσοστά ανεργίας συγκριτικά χαμηλά έναντι της πραγματικής κατάστασης που ζει η εργαζόμενη οικογένεια.


Μνημόνιο αυθαιρεσίας

Τότε τι σημαίνει το «όλοι οι στόχοι επιτεύχθηκαν» της τρόικας; Προφανώς η δήλωση αυτή δεν αναφέρεται στους ποσοτικούς στόχους του μνημονίου, το οποίο αποδεικνύεται στην πράξη ότι πρόκειται για μια άσκηση αριθμών πάνω σε λάθος δεδομένα και παντελώς αυθαίρετες παραδοχές. Αν λοιπόν πιστέψουμε τις εισηγήτριες του Συμβουλίου της Επικρατείας που ζήτησαν να απορριφθούν οι προσφυγές εναντίον του μνημονίου διότι, όπως είπαν, «πέραν της αποτροπής του κινδύνου πτωχεύσεως της χώρας, με τα μέτρα αυτά, τα οποία εντάσσονται στο πλαίσιο ενός "εμπροσθοβαρούς" προγράμματος δημοσιονομικής εξυγίανσης, επιδιώκεται, περαιτέρω, η εξυγίανση των δημοσίων οικονομικών κατά τρόπο διατηρήσιμο και βιώσιμο», τότε θα πρέπει να δεχθεί κανείς ότι μια κυβέρνηση μπορεί εντελώς αυθαίρετα να επικαλείται οποιαδήποτε έκτακτη ανάγκη, να στηρίζεται σε οποιοδήποτε αυθαίρετο κείμενο σαν το μνημόνιο καινά επιβάλλει οποιαδήποτε μέτρα θέλει καταργώντας ουσιαστικά την εσωτερική έννομη τάξη της χώρας.

Μάλιστα οι εν λόγω εισηγήτριες διατύπωσαν και την πρωτοφανή άποψη ότι «εντός του πλαισίου αυτού, επιδιώκεται η μεσοπρόθεσμη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος και η αναστροφή της αυξητικής πορείας του δημόσιου χρέους, στόχοι, δηλαδή, η επίτευξη των οποίων εκτιμάται ότι θα συμβάλει στην ταχεία επάνοδο της χώρας στις διεθνείς αγορές κεφαλαίου».


Από πού προκύπτουν όλα αυτά; Από ένα μνημονιο που κανένας από τους δημοσιονομικούς στόχους του δεν πραγματοποιείται; Από ποιον «εκτιμάται ότι (η πολιτική αυτή) θα συμβάλει στην ταχεία επάνοδο της χώρας στις διεθνείς αγορές κεφαλαίου»;
Με βάση ποια αντικειμενικά δεδομένα; Γιατί μια χώρα με 126% δημόσιο χρέος επί του ( ΑΕΠ στα τέλη του 2009 δεν μπορεί να βγει στις . αγορές, αλλά η ίδια χώρα με 168% δημόσιο χρέος το 2013 θα μπορεί να βγει; Και, τέλος πάντων, από πότε και με βάση ποια λογική μπορεί να υπάρξει «αποφυγή πτώχευσης» της χώρας όταν το μόνο σίγουρο αποτέλεσμα της πολιτικής του μνημονίου είναι η εκτίναξη του δημόσιου χρέους; Γνωρίζουν έστω και μια περίπτωση νοικοκυριού, επιχείρησης ή κράτους που να γλίτωσε την πτώχευση απλώς αναζητώντας νέα δάνεια για να εξακολουθεί να πληρώνει τα παλιά;
Τι άλλο εκτός από ομολογία απόλυτης χρεοκοπίας συνιστά η θέση ότι όλα αυτά που υπομένει η χώρα, τα δέχεται για να ξαναβγεί στις αγορές ώστε να δανειστεί εκ νέου;


Κυβέρνηση των πιστωτών




Το ερώτημα που απέφυγαν να απαντήσουν οι εισηγήτριες στο Συμβούλιο της Επικρατείας, όπως αποφεύγουν καιρό τώρα να απαντήσουν και όλοι οι υποστηριχτές του μνημονίου, είναι το εξής: Όταν μια χώρα βρεθεί μπροστά στο δίλημμα να μην μπορεί να ικανοποιήσει ταυτόχρονα τις πιο βασικές και άμεσες ανάγκες της μεγάλης πλειονότητας των πολιτών της και τις απαιτήσεις των δανειστών της, τότε τι προέχει για την κυβέρνηση αυτής της χώρας; Οι ανάγκες της χώρας και των πολιτών της ή οι απαιτήσεις των δανειστών της;

Η τωρινή κυβέρνηση (όπως και η προηγούμενη) απάντησε στο δίλημμα αυτό προτάσσοντας τις απαιτήσεις των δανειστών. Κι αυτό δεν είναι ούτε ηθικό ούτε δίκαιο. Κι αυτό γιατί καμία κυβέρνηση δεν νομιμοποιείται να θυσιάζει τον λαό και τη χώρα της, προκειμένου να εξυπηρετηθούν αλλότρια συμφέροντα. Όχι μόνο με βάση το Σύνταγμα και το δίκαιο της χώρας, αλλά και με βάση το διεθνές δίκαιο.

Και το λέμε αυτό γιατί όταν μια χώρα αντιμετωπίζει μια «κατάσταση ανάγκης», όπως είναι το άμεσο ενδεχόμενο μιας πτώχευσης, το διεθνές δίκαιο αναγνωρίζει στην κυβέρνηση της χώρας το δικαίωμα να αρνηθεί να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της έναντι των δανειστών της, προκειμένου να μη θιγούν τα δικαιώματα των πολιτών της και να.μην απειληθεί η εσωτερική έννομη τάξη και ασφάλεια.


Το μεγάλο ψέμα

Η τραγωδία όμως για τη χώρα και τον λαό της δεν τελειώνει εδώ. Ακόμη και στην αίθουσα της μείζονος ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας ακούστηκε για μια ακόμη φορά το επιχείρημα ότι όλα αυτά έγιναν για να μπορεί η κυβέρνηση να πληρώσει μισθούς και συντάξεις. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα από αυτό.

Ας δούμε τα πραγματικά δεδομένα από τον δανεισμό του 2009, με βάση τα οποία, σύμφωνα πάντα με την κυβέρνηση, οδηγηθήκαμε στην κρίση και αναγκαστήκαμε να υποστούμε το μνημόνιο για να δανειστούμε εκτάκτως από τις χώρες της ευρωζώνης και το ΔΝΤ.
Σύμφωνα με την έκθεση του Ελεγκτικού Συνεδρίου για το 2009, τα πιστωτικά έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού - δηλαδή το σύνολο του νέου δανεισμού για το 2009 - ανήλθαν σε ποσό άνω των 105,2 δισ. ευρώ, το οποίο αντιστοιχεί στο 44,3% του ΑΕΠ για το 2009 και είναι πάνω- από δυο φορές μεγαλύτερο από το σύνολο των τακτικών εσόδων του κράτους.


Από τα στοιχεία προκύπτει ότι τα πιστωτικά έσοδα που πραγματοποιήθηκαν παρουσιάζουν απόκλιση σε σχέση με τις προβλέψεις του προϋπολογισμού του 2009 κατά 64,5 δισ. ευρώ. Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση του κ. Καραμανλή δανείστηκε μέσα στο 2009 κατά 158,4% περισσότερο από ό,τι είχε προβλέψει αρχικά στον προϋπολογισμό. Γιατί συνέβη αυτό; Μήπως για να πληρώσει μισθούς και συντάξεις; Όχι βέβαια.

Οι πρωτογενείς δαπάνες του τακτικού προϋπολογισμού για το 2009 (δαπάνες που δεν περιλαμβάνουν τόκους και χρεωλύσια δανείων) ανήλθαν στο ποσό των 59,9 δισ. ευρώ, ήτοι το 25,2% του ΑΕΠ. Αν τις συγκρίνουμε με τα πραγματικά εισπραχθέντα τακτικά έσοδα του προϋπολογισμού, τα οποία ανέρχονταν στα 50,3 δισ. ευρώ, διαπιστώνεται ότι το πρωτογενές έλλειμμα για το 2009 ήταν στα 9,3 δισ. ευρώ, ή το 3,9% του ΑΕΠ. Ελλειμμα που ακόμη και για τα δεδομένα ενός σπάταλου και αντιπαραγωγικού κράτους είναι αρκετά περιορισμένο και απόλυτα διαχειρίσιμο. Αν, επί παραδείγματι, το 15,8%, που είναι ο πραγματικός φορολογικός συντελεστής στα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων, σύμφωνα με την Eurostat, από το επίσημο 25% λόγω του καθεστώτος νόμιμων φοροαπαλλαγών, ανέβαινε οτο 40 ή και στο 45%, που προβλέπεται για τα υψηλά κλιμάκια του εισοδήματος φυσικών προσώπων, τότε το έλλειμμα θα μειωνόταν στο μισό.

Επιπλέον, αν το ελληνικό κράτος φορολογούσε αντίστοιχα τόκους, μερίσματα και κέρδη που φεύγουν στο εξωτερικό και τα οποία μόνο το 2009 ανέρχονταν επίσημα στα 13,5 δισ. ευρώ, τότε μπορούσε να μειώσει το πρωτογενές έλλειμμα στα 3,9 δισ. ευρώ. Ενώ, αν μείωνε τις λειτουργικές δαπάνες του Δημοσίου στο μέσο επίπεδο της ευρωζώνης, θα εξασφάλιζε και τα υπόλοιπα για να ισοφαρίσει το έλλειμμα χωρίς καν να βάλει χέρι σε μισθούς και συντάξεις ή να προχωρήσει σε άλλες σοβαρές περικοπές.
Παρ' όλα αυτά, από τα 105,2 δισ. ευρώ που δανείστηκε το ελληνικό Δημόσιο το 2009, μόλις το 8,8% πήγε για την κάλυψη αυτού του πρωτογενούς ελλείμματος του προϋπολογισμού. Αυτό είναι που δανειζόμαστε για να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις; Ποιον κοροϊδεύουν οι κύριοι εκπρόσωποι της κυβέρνησης;

Τι χρηματοδότησε το υπόλοιπο του 91,2% του νέου δανεισμού; Από αυτό το ποσό των 81,3 δισ. ευρώ πήγε σε εξυπηρέτηση του συνολικού δημόσιου χρέους, το οποίο αντιστοιχεί οτο 34,2% του ΑΕΠ για το 2009. Από το υπόλοιπο τα 5,5 δισ. ευρώ αφορούσαν δαπάνη για:
α) τη συμμετοχή του Δημοσίου στο μετοχικό κεφάλαιο των τραπεζών κατά ποσό 3,8 δισ. ευρώ μέσα στο πλαίσιο της πολιτικής ενίσχυσης της ρευστότητας των τραπεζών,
β) αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου του ΤΕΜΠΕ, που αποτελεί επιδότηση του τραπεζικού δανεισμού από το κράτος,
γ) συμμετοχή στην αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου.

Τα υπόλοιπα νέα δάνεια πήγαν για να εξασφαλίσουν την απορρόφηση των κονδυλίων από την Ε.Ε., ως «εθνική συμμετοχή» στον Προϋπολογισμό Δημοσίων Επενδύσεων. Προκειμένου να επιδοτηθούν οι μεγαλοεργολάβοι και γενικά το παρασιτικό κύκλωμα που θησαυρίζει με τα «κοινοτικά πλαίσια στήριξης».
Ο βασικός και κύριος λόγος που η κυβέρνηση κατέφυγε στο μνημόνιο είναι για να ρευστοποιήσει τον μισθό, τη σύνταξη, τη δουλειά του Έλληνα εργαζόμενου και τον δημόσιο πλούτο της χώρας, ώστε να μη χάσουν οι διεθνείς τοκογλύφοι. Αυτή είναι η αλήθεια.


Νομικό προηγούμενο από την Ελλάδα του 1936!


Θα δώσουμε ένα ιστορικό παράδειγμα, το οποίο αποτελεί και μια από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις στη διεθνή νομολογία που υποστηρίζει το δικαίωμα που αναφέραμε. Το 1936 η Ελλάδα αρνήθηκε να συνεχίσει την εξυπηρέτηση του δανείου που είχε συνάψει με τη βελγική τράπεζα Societe Commerciale de Belgique. Η κυβέρνηση του Βελγίου παρενέβη και προσέφυγε στο Διαρκές Δικαστήριο του Διεθνούς Δικαίου, που είχε ιδρύσει η Κοινωνία των Εθνών, κατηγορώντας την Ελλάδα ότι αθετεί τις διεθνείς της υποχρεώσεις.

Η Ελλάδα, που τότε βρισκόταν υπό το φασιστικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου, απάντησε ότι βρίσκεται σε αδυναμία να εκπληρώσει τις δανειακές της υποχρεώσεις διότι δεν μπορεί να διαθέσει πόρους χωρίς να θέσει σε κίνδυνο την κατάσταση του λαού και της χώρας. Στο υπόμνημα της έλεγε: «Η Κυβέρνηση της Ελλάδος, ανήσυχη για τα ζωτικά συμφέροντα του Ελληνικού λαού και για τη διοίκηση, την οικονομική ζωή, την κατάσταση της υγείας και την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια της χώρας, δεν θα μπορούσε να προβεί σε άλλη επιλογή. Όποια κυβέρνηση κι αν ήταν στη θέση της θα έκανε το ίδιο» («Yearbook of the International Law Commission», 1980, ν.l, σελ. 25). Θυμηθείτε ότι μιλάμε για τη φασιστική δικτατορία του Μεταξά, που πατούσε στον λαιμό τον ελληνικό λαό και η οποία επιβλήθηκε με τις ευλογίες της «μεγάλης συμμάχου» Βρετανίας και του τοποτηρητή της στην Ελλάδα, βασιλιά Γεωργίου.


Έκτακτη κατάσταση

Το επιστέγασμα ήρθε με το υπόμνημα που κατέθεσε στο Διαρκές Δικαστήριο ο νομικός εκπρόσωπος της ελληνικής κυβέρνησης το 1938, όπου τόνιζε τα αυτονόητα: Ενίοτε μπορεί να υπάρξει μια έκτακτη κατάσταση «η οποία κάνει αδύνατο για τις Κυβερνήσεις να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τους δανειστές και προς τον λαό τους: οι πόροι της χώρας είναι ανεπαρκείς για να εκπληρώσουν και τις δυο υποχρεώσεις ταυτόχρονα. Είναι αδύνατο να πληρωθεί το χρέος και την ίδια ώρα να παρασχεθεί στον λαό η κατάλληλη διοίκηση και οι εγγυημένες συνθήκες για την ηθική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη. Το οδυνηρό πρόβλημα προκύπτει όταν πρέπει να επιλέξει κανείς ανάμεσα στα δυο καθήκοντα. Το ένα πρέπει να υποχωρήσει έναντι του άλλου. Ποιο πρέπει να είναι αυτό;...

Η θεωρία αναγνωρίζει σ' αυτό το ζήτημα ότι το καθήκον μιας Κυβέρνησης να εξασφαλίζει την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δημόσιων υπηρεσιών υπερτερεί έναντι της πληρωμής των χρεών της. Από κανένα Κράτος δεν απαιτείται να εκπληρώσει, μερικά ή συνολικά, τις χρηματικές του υποχρεώσεις αν αυτό θέτει σε κίνδυνο τη λειτουργία των δημόσιων υπηρεσιών του και έχει σαν αποτέλεσμα την αποδιοργάνωση της διοίκησης της χώρας.

Στην περίπτωση όπου η πληρωμή του χρέους του θέτει σε κίνδυνο την οικονομική ζωή ή τη διοίκηση, η Κυβέρνηση είναι, κατά τους συγγραφείς, υποχρεωμένη να διακόψει ή ακόμη και να μειώσει την εξυπηρέτηση του χρέους» (στο ίδιο). Το Διεθνές Δικαστήριο αποδέχτηκε το σκεπτικό αυτό και δικαίωσε την Ελλάδα, δημιουργώντας νομικό προηγούμενο που χρησιμοποίησαν πολλές χώρες τα κατοπινά χρόνια. Μια από αυτές ήταν και η Αργεντινή το 2003, όταν η κυβέρνηση του Νέστορ Κίχνερ επέλεξε, έναντι της εξαθλίωσης του λαού που επέβαλλαν τα προγράμματα του ΔΝΤ, να διαγράψει μονομερώς το μεγαλύτερο μέρος του δημόσιου χρέους.

Αυτό που τόλμησε να διεκδικήσει η φασιστική Ελλάδα του Μεταξά λίγο πριν από τον πόλεμο, αρνείται ακόμη καινά το συζητήσει η «δημοκρατική» Ελλάδα του κ. Παπανδρέου. Και μάλιστα υπάρχουν δικαστές που όλα αυτά τα βρίσκουν καλά καμωμένα.

* Ο Δ. Καζάκης είναι οικονομολόγος - αναλυτής και το κείμενο του δημοσιεύτηκε στο "Ποντίκι" 25/11.

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Το βρώμικο μυστικό της Ευρώπης , Πηγή: Βαθύ Κόκκινο

Δευτέρα, 22 Νοεμβρίου 2010

Το βρώμικο μυστικό της Ευρώπης

Πηγή: Βαθύ Κόκκινο

Αναδημοσίευση - μετάφραση του ciaoant1 από το World Socialist Web Site


Σε μια αποκαλυπτική τους παραδοχή σχετικά με τις σχέσεις μεταξύ των καπιταλιστικών κυβερνήσεων και των διεθνών οικονομικών συμφερόντων, οι Financial Times, αναφέρθηκαν σε άρθρο τους την Τρίτη στο «βρώμικο μυστικό της Ευρώπης».


Το συγκεκριμένο άρθρο ήταν εναντίον του σχεδίου της ΕΕ, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ να δανείσουν στην Ιρλανδία δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ προκειμένου να διασφαλιστούν πλήρως οι επενδύσεις των διεθνών τραπεζιτών και των διάφορων επενδυτών, στο υπό καθεστώς χρεωκοπίας ιρλανδικό τραπεζικό σύστημα.
Σύμφωνα με το εν λόγω σχέδιο, η Ιρλανδία θα πρέπει να παραδώσει την εθνική της κυριαρχία σε οικονομικό επίπεδο στην ΕΕ και στο ΔΝΤ, και να συμφωνήσει να αποπληρώσει τα δάνειά της προς αυτούς, με το να επιβάλλει μια νέα και πιο απάνθρωπη επίθεση στα εισοδήματα και στο επίπεδο διαβίωσης της εργατικής της τάξης.


Η εφημερίδα αναφέρει πως η βοήθεια των 440 δις ευρώ που θα δοθεί στα πλαίσια του νέου μηχανισμού για να καλυφτούν τα χρέη των τραπεζών, μπορεί να οδηγήσει τη χώρα σε χρεοκοπία και άρα θα είναι "μοιραίο λάθος". Οι Times λένε ότι μια τέτοια πολιτική είναι κοντόφθαλμη και δεν οδηγεί πουθενά, αφού μια χρεοκοπία θα πυροδοτήσει νέο πανικό και περαιτέρω πτωχεύσεις.


"Θα κρατήσει", λέει η εφημερίδα, "τον ιρλανδικό λαό χρεωμένο σε όλους εκείνους που χρηματοδοτούν τις τράπεζες και θα τονίσει πλέον και επίσημα το βρώμικο μυστικό της ΕΕ, ότι δηλαδή: Τα δημόσια ταμεία κάνουν τα πάντα προκειμένου να μη ζημιωθούν οι ιδιώτες τραπεζίτες δανειστές".
Αυτό που οι Financail Times αποκαλoύν "βρώμικο μυστικό", δεν αποτελεί είδηση σε όσους παρακολουθούν τις εξελίξεις από την εποχή της κατάρρευσης της Lehman Brothers, πριν από 26 μήνες. Αυτό που αποτελεί έκπληξη όμως, είναι η ωμότητα με την οποία αυτό το όργανο των βρετανικών οικονομικών συμφερόντων, παραδέχεται την ύπαρξη μιας δικτατορίας των τραπεζών επί των κυβερνητικών πολιτικών σε ολόκληρη την Ευρώπη. Κάτι βέβαια που ισχύει και στον υπόλοιπο κόσμο, στη Βόρεια ή στη Νότια Αμερική, στην Αφρική, στην Ασία.


Η εφημερίδα παραδέχεται πως μια μικρή οικονομική ελίτ, την οποία περιγράφει ως "απερίσκεπτη", λεηλατεί τα δημόσια ταμεία έτσι ώστε να καλύψει τις κερδοσκοπικές της αποτυχίες, εξαθλιώνοντας παράλληλα ολόκληρους λαούς. Αυτή η εγωιστική επιδίωξη είναι που οδηγεί τις αποφάσεις όλων των κυβερνήσεων της ΕΕ.


Παρά τον κατ`όνομα ιδεολογικό χρωματισμό της οποιασδήποτε κυβέρνησης, είτε είναι κεντροαριστερά (όπως το ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα και η κυβέρνηση Fianna Fail στην Ιρλανδία), είτε κεντροδεξιά (όπως ο κυβερνητικός συνασπισμός της Βρετανίας, και το Ντεγκωλικό καθεστώς στη Γαλλία), οι διαταγές τους προέρχονται από τις μεγάλες τράπεζες. Αυτή είναι η αληθινή έννοια του όρου «πραγματικότητες της αγοράς» που αναμασούν συνεχώς οι κυβερνώντες.


Η παραδοχή λοιπόν των Financial Times, για την αστική πολιτική, αποκαλύπτει την απάτη της αποκαλούμενης δημοκρατίας σε συνθήκες καπιταλισμού. Όλες οι κυβερνήσεις εφαρμόζουν αντί-κοινωνικές πολιτικές κόντρα στη θέληση των λαών. Το κράτος, όπως είπε και ο Μαρξ, είναι το εργαλείο του κεφαλαίου για να καταπιέζεται η εργατική τάξη.


Τον τελευταίο χρόνο, το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο εντατικοποίησε την επίθεσή του εναντίον των εργαζομένων. Οι εξελίξεις στην Ιρλανδία, που ακολούθησαν την ελληνική κρίση, σηματοδοτούν μια νέα φάση τόσο στην αντικειμενική κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού, όσο και στην αντίδραση της κυβερνώσας ελίτ στην κρίση αυτή.


Παίρνοντας το σειρά τους από τις ΗΠΑ, οι κυβερνήσεις αντέδρασαν αρχικά στην οικονομική κατάρρευση του Σεπτεμβρίου του 2008, χαρίζοντας τρισεκατομμύρια δημοσίου χρήματος στα τραπεζικά συστήματα, ώστε να στηρίξουν τους …τραπεζίτες. Αυτό ήταν στην ουσία το πρόγραμμα διάσωσης που εφαρμόσθηκε σε παγκόσμιο επίπεδο.


Και για να κερδίσουν χρόνο, αποφεύγοντας την ανεξέλεγκτη μείωση της κατανάλωσης και το απότομο "σπιράλ του αποπληθωρισμού", η χρηματοπιστωτική αριστοκρατία προχώρησε σε κάποια ημίμετρα, ώστε να επιβραδύνει και τις κοινωνικές αντιδράσεις.


Στο δεύτερο μισό του 2009 όμως, όταν ο κίνδυνος της άμεσης κατάρρευσης είχε πλέον αποφευχθεί, και όταν έγινε φανερό ότι οι τραπεζίτες και οι κερδοσκόποι δεν θα υποστούν καμία συνέπεια για τις σχεδόν παράνομες πράξεις τους, και πως δεν κινδυνεύει το σύστημα, οι αγορές και τα χρηματιστήρια επανήλθαν, μαζί με τα κέρδη των τραπεζών και των μεγαλοστελεχών τους.


Οι πλέον ισχυρές χρηματοοικονομικές φίρμες, επιτράπηκε από τις πολιτικές ελίτ να εξέλθουν από το πρώτο στάδιο της κρίσης, σαφώς πιο ισχυρές από ποτέ. Αποθρασυμμένο από αυτή του την αρχική επιτυχία, στο τέλος του 2009 το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο ενέτεινε την επιθετικότητά του βάζοντας στο στόχαστρο την Ελλάδα, έτσι ώστε να δημιουργήσει ένα παγκόσμιο πρότυπο κοινωνικών περικοπών και λιτότητας.


Την περασμένη άνοιξη, υπό την πίεση των τραπεζών και των χρηματαγορών, η ΕΕ υλοποίησε το πρόγραμμα λιτότητας της, ξεκινώντας ιστορικών διαστάσεων επιθέσεις ενάντια στα απομεινάρια του κοινωνικού κράτους και στις εναπομείναντες κατακτήσεις της εργατικής τάξης. Η ιρλανδική κρίση αποτελεί το επόμενο στάδιο σε αυτό το πόλεμο.


Ο σκοπός του είναι ο επαναπροσδιορισμός των ταξικών σχέσεων σε παγκόσμιο επίπεδο. Ότι έχει απομείνει από το κοινωνικό κράτος πρέπει να εξαφανιστεί. Οι μισθοί στα ανεπτυγμένα κράτη θα πρέπει να μειωθούν δραστικά για να συγκλίνουν με τους αντίστοιχους των αναπτυσσόμενων χωρών. Οι συνθήκες διαβίωσης των εργαζομένων θα πρέπει να επιστρέψουν στα πρότυπα των περασμένων αιώνων.


Ένας τέτοιος κοινωνικός μετασχηματισμός δεν μπορεί να ολοκληρωθεί μέσα στα πλαίσια της παραδοσιακής αστικής διακυβέρνησης. Σε όλα σχεδόν τα κράτη, οι εργάτες και η νεολαία που κινητοποιούνται στους δρόμους, στην Ελλάδα, τη Γαλλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Αγγλία, κτλ, χτυπιούνται από τις κρατικές δυνάμεις καταστολής.
Με ένα άρθρο που έχει τίτλο «Η ευρωζώνη αντιμετωπίζει κρίση δημοκρατίας», η Wall Street Journal σημειώνει πως η έλευση της τρόικας στα ιρλανδικά οικονομικά πράγματα σημαίνει πως η ανεξαρτησία της χώρας είναι πλέον εικονική. Το άρθρο προειδοποιεί για τον κίνδυνο των κοινωνικών αναταραχών αφού «ο σχεδιασμός μιας νέας μορφής διακυβέρνησης που δεν έχει στον πυρήνα της τη δημοκρατία, θα εξοργίσει τους ψηφοφόρους και θα ενθαρρύνει τους εξτρεμιστές». (!!!)
Κανένα από τα ληφθέντα μέτρα δεν μπορεί να λύσει την κρίση του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Μετά από δύο χρόνια, η κρίση αποδείχθηκε ότι δεν είναι συγκυριακή αλλά συστημική κρίση. Και όπως τη δεκαετία του 1930, η ύφεση και η λιτότητα συνοδεύονται πάντα από διεθνείς οικονομικές συγκρούσεις, και οδηγούν και σε παγκόσμιους πολέμους.
Η παγκόσμια οικονομική ελίτ επιτίθεται όχι διότι η εργατική τάξη δέχεται τους όρους της. Οι εργάτες σε όλες τις χώρες έχουν δείξει τη διάθεση τους να παλέψουν, με απεργίες και αγώνες. Οι αγώνες τους όμως σαμποτάρονται από τα προδοτικά συνδικαλιστικά τους όργανα και τους «συμμάχους» τους μέσα στα επίσημα "αριστερά" πολιτικά κόμματα και τους λοιπούς ψευτο-αριστερούς σχηματισμούς.
Νέοι και μεγαλύτερες αγώνες έρχονται. Το κρίσιμο ζήτημα είναι η οικοδόμηση μιας νέας ηγεσίας και νέων οργανώσεων, για τον αγώνα για ένα σοσιαλιστικό και διεθνιστικό πρόγραμμα καθώς και για την ανάπτυξη της επαναστατικής συνείδησης της εργατικής τάξης. Αυτό είναι το κλειδί για την κινητοποίηση της εργατικής τάξης σε παγκόσμιο επίπεδο για να σπάσει τη δικτατορία των τραπεζών και την καθιέρωση γνήσιας δημοκρατίας και κοινωνικής ισότητας σε διεθνή κλίμακα.






Αναρτήθηκε από You Pay Your Crisis στις 3:03 μ.μ.

Γιάννης Κουζής: Στόχος η διάβρωση της έννοιας του κατώτατου μισθού

Τρίτη, 23 Νοεμβρίου 2010
Γιάννης Κουζής: Στόχος η διάβρωση της έννοιας του κατώτατου μισθού

Πηγή: ΔΡΟΜΟΣ

Ο Γιάννης Κουζής, αναπληρωτής καθηγητής στο Πάντειο και επιστημονικός συνεργάτης του ΙΝΕ ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, μιλά για τους στόχους κυβέρνησης και τρόικας και θεωρεί άνευ περιεχομένου τις συζητήσεις για την κατίσχυση των επιχειρησιακών συμβάσεων έναντι των κλαδικών και της γενικής ΣΣΕ, αφού η απόκλιση προβλέπεται από το νόμο που έχει ήδη ψηφιστεί.
Συνέντευξη στον Μιχάλη Σιάχο.
Πλέον καταγράφουμε πρωτιές στις απολύσεις, στις χαμένες θέσεις εργασίας. Ποιο είναι το σκηνικό που διαμορφώνεται στο χώρο της εργασίας;
Εάν μιλούσαμε πριν από δύο χρόνια για εργασιακό μεσαίωνα, η εξέλιξη που έχουμε το τελευταίο διάστημα και κυρίως από την αρχή του χρόνου, από τον Μάρτιο και μετά, θέτει ένα καινούριο ερώτημα για το πώς θα πρέπει να χαρακτηρίσουμε το περιεχόμενο της εργασίας σήμερα. Αν, για παράδειγμα, μιλούσαμε για γενιά των 700 ευρώ πριν από δύο-τρία χρόνια, είναι προφανές ότι, όπως διαμορφώνονται οι αμοιβές σήμερα, η εργασία με 700 ευρώ θεωρείται προνομιούχος.
Και πόσο μάλλον που δεν αναφερόμαστε σε γενιά, αλλά σε ένα ηλικιακό φάσμα που δεν αφορά μόνο τους νέους. Αυτό που θα πρέπει να επισημάνουμε είναι ότι βρίσκονται σε επίπεδα ρεκόρ η ανεργία στην Ελλάδα, οι ρυθμοί αύξησής της και οι χαμένες θέσεις εργασίας.

Πέραν του γεγονότος ότι η εργασία πληρώνει τα αποτελέσματα της κρίσης, τα μέτρα τα οποία λήφθηκαν με αφορμή το Μνημόνιο έδωσαν τη δυνατότητα στις επιχειρήσεις να αποβάλουν εργαζόμενους από τη δουλειά τους με πολύ φτηνότερες απολύσεις, μειώνοντας δηλαδή τις αποζημιώσεις που καταβάλλονται για την απόλυση και βεβαίως σε συνδυασμό και με την αύξηση του ορίου των ομαδικών απολύσεων. Άρα, λοιπόν, έχουμε μια πρώτη γεύση των μέτρων τα οποία αρχίζουν να υλοποιούνται ήδη από το καλοκαίρι και με αφορμή το Μνημόνιο.

Οι συζητήσεις που κάνει το υπουργείο Εργασίας με την τρόικα σχετικά με τις συλλογικές συμβάσεις…
Πρόκειται για μία συζήτηση άνευ περιεχομένου με την τρόικα, από τη στιγμή που στο Ν. 3845/2010 ήδη αναφέρονται αυτές οι ρυθμίσεις, να υπάρχει, δηλαδή, δυνατότητα μια επιχειρησιακή σύμβαση να αποκλίνει όχι μόνο από την κλαδική αλλά και από τη γενική συλλογική σύμβαση εργασίας.

Η τρόικα «κούνησε» στην κυρία Κατσέλη τις υπογραφές της κυβέρνησης…
Η αντιπροσωπεία της τρόικας της είπε ότι έχουμε συμφωνήσει και έχετε ψηφίσει έναν νόμο. Κατά συνέπεια, είναι ζήτημα το πώς αυτό το πράγμα θα το εφαρμόσετε. Άρα, εδώ πρόκειται για μια ρύθμιση που ήδη υπάρχει κι αυτό που αναζητούν είναι ο τρόπος λειτουργίας αυτού του πλαισίου, ώστε οι ΣΣΕ να αποστασιοποιούνται ακόμα και από την ΕΓΣΣΕ και όχι να μην υπάρχει αυτή η δυνατότητα.
Ωστόσο, αυτό που θα πρέπει να επισημάνουμε, είναι ότι το συγκεκριμένο μέτωπο που αφορά τις επιχειρησιακές συλλογικές συμβάσεις είναι μία επιμέρους παράμετρος απέναντι σε μία δέσμη μέτρων που αποσκοπούν στο φαινόμενο της λεγόμενης διάβρωσης της έννοιας του κατώτατου μισθού. Ήδη είχαμε τα μέτρα σύμφωνα με τα οποία για τους νέους από 15 έως 24 ετών είτε με τη μορφή μαθητείας είτε με τη μορφή σύμβασης εργασίας, παρέχεται η δυνατότητα να προσλαμβάνονται με αμοιβές από 84% κάτω της ΕΓΣΣΕ έως και 70%, αν πρόκειται για μαθητεία. Ακόμα και σε προγράμματα που προκήρυξε ο ΟΑΕΔ για νέους ανέργους οι αμοιβές αντιστοιχούν στο 80% της ΕΓΣΣΕ.
Αυτό που θέλουν οι εργοδότες, πέραν αυτών των μέτρων, είναι να διαβρώσουν και την έννοια των κλαδικών συμβάσεων. Και επειδή οι επιχειρησιακές συμβάσεις είναι λίγες, γιατί είναι λίγα τα επιχειρησιακά σωματεία που υπάρχουν για να υπογράφουν τέτοιες συμβάσεις, η πίεση που ασκείται είναι ώστε να μην επεκτείνεται η κλαδική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας στο προσωπικό των επιχειρήσεων που δεν είναι μέλη των εργοδοτικών ενώσεων που υπέγραψαν τις κλαδικές συμβάσεις.
Άρα, λοιπόν, βλέπουμε ότι υπάρχει μία δέσμη μέτρων που αποσκοπούν στη διάβρωση της έννοιας των κατώτατων μισθών, είτε μιλάμε για κλαδικούς είτε μιλάμε για τον εθνικό κατώτατο μισθό, και αυτό βέβαια αποσκοπεί και στη συνολική μείωση του μισθολογικού κόστους, συνδυασμένο με τα μέτρα που έχουν παρθεί και για τη μείωση του κόστους των υπερωριών και της υπερεργασίας, και βεβαίως για τη μείωση του κόστους των απολύσεων.
Και όλα αυτά, φυσικά, σε συνδυασμό με τις παρεπόμενες επιπτώσεις στην κοινωνική ασφάλιση, τη συνταξιοδότηση κ.λπ.

Επί σειρά ετών ακούγεται το επιχείρημα ότι το μισθολογικό κόστος είναι βασικός παράγοντας της ανταγωνιστικότητας…
Συνεχώς γίνεται επίκληση αυτού του επιχειρήματος, από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, με σκοπό την τόνωση της ανταγωνιστικότητας. Αυτό που θα πρέπει να επισημάνει κανείς είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια είχαμε συνεχή μείωση του μισθολογικού κόστους στην Ελλάδα, εννοώ του συνολικού μισθολογικού κόστους, άμεσου και έμμεσου. Φτάσαμε να είμαστε η χώρα, μαζί με την Πορτογαλία, με το χαμηλότερο κόστος εργασίας σε σχέση με την Ευρώπη των 15, και παρ’ όλα αυτά είμαστε τελευταίοι σε ανταγωνιστικότητα. Αυτό σημαίνει ότι η μονομερής προσήλωση στο πεδίο του μισθολογικού κόστους είναι αναποτελεσματική, μιας και η ανταγωνιστικότητα συνδέεται περισσότερο με την ποιότητα του παραγόμενου προϊόντος και όχι με το κατά πόσον αυτό το προϊόν θα πρέπει να είναι φτηνό.
Εδώ θα πρέπει να πούμε, ότι η μείωση του κόστους εργασίας δεν συντέλεσε ούτε στην ανταγωνιστικότητα, ούτε στην αύξηση της απασχόλησης και την καταπολέμηση της ανεργίας. Ταυτόχρονα η υψηλή κερδοφορία των επιχειρήσεων δείχνει ότι αυτή επιβάρυνε την εργασία και από την άλλη πλευρά, τα κέρδη δεν επενδύονταν παραγωγικά. Δεν ενισχύονταν λειτουργίες όπως η τεχνολογία ή η κατάρτιση του προσωπικού, που αποτελούν επενδυτικούς συντελεστές που αποσκοπούν στη δημιουργία ποιοτικού προϊόντος κι όχι φτηνού.

Αν ένας φοιτητής σας, ένας νέος άνθρωπος που βιώνει όλο αυτό το κλίμα και τις προοπτικές, ερχόταν και σας έλεγε «κύριε καθηγητά, τι κάνουμε;», τι θα του απαντούσατε;
Θα του απαντούσα καταρχάς να μην ενοχοποιήσει τον εαυτό του. Για το γεγονός ότι αντιμετωπίζει προβλήματα στην αγορά εργασίας, δεν θα πρέπει να ενοχοποιεί τον εαυτό του, όπως έντεχνα επιχειρείται με τη θεωρία περί απασχολησιμότητας. Το κράτος προσπαθεί να μεταφέρει την ευθύνη στον εργαζόμενο, στον άνεργο, για το πρόβλημα της ανεργίας του, ενοχοποιώντας τον και προσπαθώντας να αποσείσει τις ευθύνες που έχει το ίδιο για τη δημιουργία θέσεων απασχόλησης και την ανάπτυξη όρων κοινωνικής πολιτικής.
Από ’κει και πέρα, θα πρέπει να του δώσω και μερικά παραδείγματα. Ότι εάν βομβαρδίζεται από το γεγονός ότι δεν είναι ειδικευμένος και δεν είναι παραγωγικός, θα του δείξω τα στοιχεία τα οποία υπήρχαν και πριν από την κρίση, που μας έλεγαν ότι το 30% των αναγγελιών που έκαναν οι εργοδότες για θέσεις εργασίας, ήταν για ανειδίκευτη εργασία. Αυτό είναι ένα στοιχείο που καταδεικνύει ότι, πραγματικά, το ζητούμενο δεν είναι η ποιότητα στο περιεχόμενο της απασχόλησης, αλλά η αναζήτηση του όσο το δυνατόν φθηνότερου κόστους. Αυτό που θα του έδειχνα ως στόχο, είναι να δημιουργήσει κι αυτός τους όρους, να συμβάλει, σε μια κοινή συλλογική πορεία, για την αλλαγή του παραγωγικού προτύπου, το οποίο θα συνδέεται με μία αναδιανομή εισοδήματος που πρέπει να γίνει στην ελληνική κοινωνία.
Βεβαίως, μπορώ να επισημάνω και το εξής: Επειδή εγώ βρίσκομαι στον τομέα των κοινωνικών επιστημών, οι νέοι έχουν να αντιμετωπίσουν και την «καταδίκη» ότι σπουδάζουν μέσα στα πράγματα. Και αυτό που θα πρέπει να καταδειχτεί είναι ότι οι κοινωνικές επιστήμες που αναζητούν τους όρους ερμηνείας του κόσμου και της πραγματικής εικόνας του κόσμου και όχι της επιφανειακής, είναι επικίνδυνες γι’ αυτό και υποβαθμίζονται έντεχνα.
Βιώνουμε μια εποχή με έντονα κοινωνικά προβλήματα και θα είχαμε ανάγκη κοινωνικών επιστημόνων που θα μπορούσαν να συμβάλλουν στην αντιμετώπισή τους.
Ένα σύστημα που δεν θέλει να ξεσκεπαστεί και να αποκαλυφθεί το πραγματικό πρόσωπο της κοινωνίας, οδηγεί την κοινωνική έρευνα και τις κοινωνικές επιστήμες σε υποβάθμιση.
Αναρτήθηκε από You Pay Your Crisis στις 2:01 μ.μ.

Στο φως ο γερμανικός μηχανισμός χρεοκοπίας!

Τρίτη, 23 Νοεμβρίου 2010


Στο φως ο γερμανικός μηχανισμός χρεοκοπίας!

Πηγή: Sofokleous 10

Την ώρα που ο Γ. Παπακωνσταντίνου διαπραγματευόταν ατέλειωτες ώρες με τους εκπροσώπους της τρόικας για την… ανάσταση του μνημονίου, που φαίνεται πλέον ότι οδηγεί τη χώρα με μαθηματική βεβαιότητα σε αδιέξοδο, η γερμανική κυβέρνηση άφηνε να διαρρεύσει στοSpiegel η πρότασή της για ελεγχόμενες χρεοκοπίες στην Ευρωζώνη, το οποίο θυμίζει… θάλαμο βασανιστηρίων για τους χρεοκοπημένους της Ευρωζώνης και, αν ποτέ εφαρμοσθεί για την Ελλάδα, εγγυάται τον εγκλωβισμό της χώρας σε μια «παγίδα» υπερχρέωσης και φτώχειας αόριστης χρονικής διάρκειας!
Σύμφωνα με το έγκυρο γερμανικό περιοδικό, που επικαλείται non paper, το οποίο διακινείται εσωτερικά στους κύκλους της κυβέρνησης του Βερολίνου, η πρόταση που θα κατατεθεί από την Γερμανία, ενόψει της κρίσιμης Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε. στο Βερολίνο βασίζεται στην ιδέα της ρήτρας συλλογικής δράσης (“collectiveaction clause”), μέσω της οποίας θα μεταφερθεί στους πιστωτές του ιδιωτικού τομέα ένα μέρος του κόστους της κρίσης στις υπερχρεωμένες χώρες της Ευρωζώνης.
Όπως αναφέρει το περιοδικό, πρόκειται για ένα σχέδιο που έχουν επεξεργασθεί από κοινού η Καγκελαρία, το υπουργείο Οικονομικών και το υπουργείο Εξωτερικών. Το σχέδιο, ειδικότερα, προβλέπει τα εξής:
n Από τον Ιούνιο του 2013 και μετά, δηλαδή αφού θα έχει εκπνεύσει η διάρκεια ισχύος του προσωρινού μηχανισμού στήριξης, όλα τα ομόλογα που θα εκδίδονται στην Ευρωζώνη θα ενσωματώνουν ρήτρες συλλογικής δράσης.
n Πρόκειται ουσιαστικά για μια πρόβλεψη, με την οποία θα καθορίζεται εκ των προτέρων τι θα συμβαίνει σε περίπτωση αναδιάρθρωσης του χρέους. Ο αγοραστής του ομολόγου θα γνωρίζει εκ των προτέρων, ότι σε περίπτωση αδυναμίας πληρωμής οι πιστωτές θα αποφασίζουν κατά πλειοψηφία την επιμήκυνση της διάρκειας του δανείου, ή την αλλαγή του επιτοκίου, ή τη μείωση της ονομαστικής του αξίας («κούρεμα»).
n Το κράτος που θα βρίσκεται σε αδυναμία πληρωμής και οι πιστωτές θα έρχονται σε διαπραγμάτευση με τη μεσολάβηση ενός διακυβερνητικού οργάνου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το οποίο θα έχει και τη δυνατότητα να παρέχει χρηματοδότηση στο κράτος με δυσκολίες εξυπηρέτησης του χρέους του (πρόκειται ουσιαστικά για μια ευρωπαϊκή εκδοχή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου).
n Το νέο όργανο, θα αντλεί χρηματοδότηση από δύο πηγές: από συνδρομές των κρατών μελών της Ευρωζώνης, ανάλογα με το ποσοστό συμμετοχής τους στο κεφάλαιο της ΕΚΤ, αλλά και από τα πρόστιμα που θα πληρώνουν οι χώρες-παραβάτες των δημοσιονομικών κανόνων της Ευρωζώνης –δηλαδή, μια χώρα πρώτα θα πληρώνει πρόστιμα για το υπερβολικό της έλλειμμα και μετά με τα ίδια χρήματα θα την δανείζει το «Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο»!
n Ο μηχανισμός διάσωσης θα ενεργοποιείται ύστερα από πρόταση της Κομισιόν, της ΕΚΤ και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, που θα καλούνται κάθε φορά να εξετάζουν τη δυνατότητα ενός κράτους της Ευρωζώνης να εξυπηρετήσει το χρέος του.
Ο γερμανικός μηχανισμός, όπως περιγράφεται από το non paper που επικαλείται το Spiegel αφήνει ένα σημαντικό κενό: για αρκετά χρόνια μετά το 2013 ο μηχανισμός ελεγχόμενης αναδιάρθρωσης χρέους δεν θα μπορεί στην πραγματικότητα να τεθεί σε λειτουργία! Και αυτό γιατί θα χρειασθούν, όπως αναγνωρίζεται και στο έγγραφο της κυβέρνησης του Βερολίνου, έξι με οκτώ χρόνια για να αντικατασταθεί σημαντικό μέρος του χρέους με νέου τύπου ομόλογα. Για αυτή τη μεταβατική περίοδο, αναφέρει το έγγραφο, θα χρειασθεί να αναζητηθεί μια εναλλακτική λύση.
Τι σημαίνουν όλα αυτά σε μια υποθετική εφαρμογή τους στην ελληνική περίπτωση, αλλά και γενικότερα για τις ασθενέστερες χώρες της Ευρωζώνης; Τραπεζικά στελέχη τονίζουν, ότι με τη ρήτρα αναδιάρθρωσης χρέους η αγορά ομολόγων της Ευρωζώνης θα χωρισθεί οριστικά σε δύο ταχύτητες: στην πρώτη, θα βρίσκονται η Γερμανία και άλλες χώρες του ισχυρού Βορρά, που θα δανείζονται με εξαιρετικά χαμηλό κόστος από τις αγορές και στη δεύτερη η Ελλάδα και οι άλλες ασθενείς χώρες της περιφέρειας, που «καταδικάζονται» μετά το 2013 σε μόνιμα υψηλά κόστη δανεισμού, αφού οι αγορές θα ενσωματώνουν στην τιμολόγηση τον κίνδυνο αναδιάρθρωσης χρέους.
Ακόμη δηλαδή και αν η Ελλάδα καταφέρει εκ θαύματος να… βγει αρτιμελής από την προκρούστεια κλίνη του μνημονίου, από το καλοκαίρι του 2013 και μετά θα πρέπει να δανείζεται με κόστος εκατοντάδων μονάδων βάσης πάνω από το σημερινό κόστος δανεισμού της από τον προσωρινό μηχανισμό στήριξης (5%), πράγμα που είναι βέβαιο ότι θα καταστήσει αδύνατη την ομαλή εξυπηρέτηση του χρέους. Όσο πιο δύσκολη θα γίνεται η εξυπηρέτηση (άρα και η αναδιάρθρωση πιθανότερη), τόσο υψηλότερο θα είναι το κόστος δανεισμού της Ελλάδας, που είναι βέβαιο ότι θα οδηγηθεί με αυτό τον τρόπο σε ατελείωτη, εξαντλητική λιτότητα, χωρίς όμως να αποφύγει τελικά την προσφυγή στο μόνιμο μηχανισμό στήριξης, την αναδιάρθρωση του χρέους και την επιβολή δρακόντειων όρων για την επόμενη φάση ακόμη πιο «αιματηρής» λιτότητας.
Στην περίπτωση που η Ελλάδα –που είναι και το πιθανότερο- δεν καταφέρει να εφαρμόσει το μνημόνιο, θα πρέπει να αναζητηθεί η «μεταβατική λύση», η οποία από το γερμανικό έγγραφο αφήνεται σκόπιμα ανοικτή σε διαπραγμάτευση. Το πιθανότερο είναι, ότι στην περίπτωση αυτή η Ελλάδα θα υποστεί κατ’ αρχάς τα πρόστιμα για τα υπερβολικά της ελλείμματα και, επιπλέον, θα είναι υποχρεωμένη να διαπραγματευθεί άλλο ένα σκληρό πρόγραμμα λιτότητας αόριστης διάρκειας, για να εξασφαλίσει χρηματοδοτικές «γέφυρες» αρχικά από τον προσωρινό μηχανισμό στήριξης και, στη συνέχεια (μετά το 2013) από το μόνιμο μηχανισμό.
Πόσο πιθανό είναι αυτό το σενάριο; Εξαιρετικά πιθανό, λένε οι περισσότεροι αναλυτές. Τα χθεσινά στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών δείχνουν μια εξαιρετικά ανησυχητική εκτίναξη του χρέους της κεντρικής κυβέρνησης στο τέλος του 9μήνου, το οποίο έφθασε σχεδόν στα 337 δις. ευρώ, με ένα «άλμα» σχεδόν 20 δις. ευρώ, μέσα στο α’ τρίμηνο εφαρμογής του μνημονίου. Αυτό συνέβη επειδή, βάσει του μνημονίου, η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να καλύπτει τις τρέχουσες δανειακές της ανάγκες με εκδόσεις πανάκριβων εντόκων γραμματίων, για τα οποία οι τόκοι προκαταβάλλονται και προστίθενται αμέσως στο χρέος. Υπενθυμίζεται, ότι σύμφωνα με τους στόχους της τελευταίας αναθεώρησης του μνημονίου, μέχρι το τέλος του 2010 η Ελλάδα ήταν υποχρεωμένη να κρατήσει το χρέος σε επίπεδα μέχρι τα 342 δις. ευρώ («οροφή» χρέους), δηλαδή οι αποκλίσεις είναι ήδη τεράστιες –υπολογίζεται ότι ως το τέλος του χρόνου θα μιλάμε για μια διαφορά της τάξεως των 16 δις. ευρώ από το πλαφόν!
Με τέτοιο ρυθμό υπερχρέωσης της χώρας σε συνθήκες όλο και βαθύτερης ύφεσης, που καταδεικνύει την αδυναμία εφαρμογής του μνημονίου, η Ελλάδα είναι καταδικασμένη αργά ή γρήγορα να περάσει στο… θάλαμο βασανιστηρίων του γερμανικού, μόνιμου μηχανισμού «στήριξης» (βλ.: καταδίκης σε ατέλειωτη ύφεση, φτώχια και εκποίηση των περιουσιακών στοιχείων της χώρας). Γι’ αυτό και έχει ελάχιστη σημασία με ποιο ακριβώς τρόπο καλύφθηκαν στις χθεσινές διαπραγματεύσεις Παπακωνσταντίνου-τρόικας οι διαφορές με τους επιτηρητές για τις μετατάξεις στις ΔΕΚΟ, ή για τις επιχειρησιακές συμβάσεις στον ιδιωτικό τομέα…
Αναρτήθηκε από You Pay Your Crisis στις 4:05 μ.μ.
Ετικέτες ΑΡΘΡΑ / Sofokleous 10, ΑΡΘΡΑ / ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ