Τετάρτη 30 Ιουνίου 2010

Ποιός θα πάει στο ραντεβού της ιστορίας; Του Νίκου Γαλάνη

Τετάρτη, 30 Ιουνίου 2010

Πηγή: ΔΡΟΜΟΣ


Η Αριστερά μοιάζει να κοιτάει τον «κόσμο» της και όχι τον κόσμο, να δικαιώνεται στα γραφεία της και όχι στα πεδία των συσχετισμών. Ζούμε σε ένα νέο πολιτικό σύστημα, σε ένα νέο «κράτος»-καθεστώς. Ένα άγρια νεοφιλελεύθερο κατοχικό καθεστώς, το οποίο δρα για λογαριασμό κυρίως ξένων αλλά και ντόπιων τραπεζικών συμφερόντων.


Πριν από 163 χρόνια ακριβώς ο Μαρξ γράφει το Κομμουνιστικό Μανιφέστο με την αγαπημένη σε εκατομμύρια κομμουνιστές και αριστερούς ανθρώπους φράση του: «Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη, το φάντασμα του κομμουνισμού». Είναι η αρχή της Άνοιξης των λαών.


Σήμερα, στην εποχή του άγριου ανταγωνισμού, της πολιτιστικής φτώχειας και ολοκληρωτικής εμπορευματοποίησης, της χρεοκοπίας δογμάτων, «ιδεών» και επαναστάσεων, στην εποχή της γενικής κρίσης, ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τον κόσμο, το φάντασμα του Μαρξ. Και ενώ οι αστοί πολιτικοί, επιστήμονες, οικονομολόγοι που τον έχουν σκοτώσει πολλές φορές, τώρα τον επαναφέρουν ένοχα, τον ανακαλύπτουν ξανά, οι επαναστάτες, οι κομμουνιστές, οι αριστεροί μοιάζουν να τον απομακρύνουν, να τον φοβούνται, να τον αντιμετωπίζουν σαν ένα φάντασμα σε ένα κακό τους όνειρο.


Το «Προλετάριοι όλου του κόσμου ενωθείτε» στην Ελλάδα εφαρμόζεται με δημιουργικότητα(!) ως εξής: «Προλετάριοι της Ελλάδας ενωθείτε στο ΠΑΜΕ, οι υπόλοιποι ξέρετε τι να πάτε να κάνετε».


Οι πολλές οργανώσεις, γκρούπες, με τους «ηγέτες» και τους ηγέτες, χάσκουμε αμήχανα μπροστά σε μια νέα κατάσταση, μπροστά σε μια μεγάλη πρόκληση και πρόσκληση της ιστορίας.


Η τεράστια ευκαιρία έχει μετατραπεί σε κίνδυνο και ο καθείς κοιτάει να επιβιώσει στο μικρομάγαζό του; Αντιμετωπίζουμε την περίοδο με φιλόδοξους όρους επέκτασης και ανατροπής ή με μίζερους όρους επιβίωσης, με όρους άμεσης αναμονής της «Δευτέρας Παρουσίας»; Και εν πάση περιπτώσει το πρόβλημα ιατρικά είναι οφθαλομολογικό, δηλαδή μυωπίας, ή ψυχολογικό, δηλαδή αγοραφοβίας;
Διότι η Αριστερά μοιάζει να κοιτάει τον «κόσμο» της και όχι τον κόσμο, να δικαιώνεται στα γραφεία της και όχι στα πεδία των συσχετισμών.


Την ίδια στιγμή, οι οπαδοί, τα μέλη, οι φίλοι, τα κατώτερα και μεσαία στελέχη όλης της Αριστεράς είναι αυτά που μέσα στους χώρους δουλειάς και κατοικίας προσπαθούν έστω και αμήχανα, έστω και μόνοι τους, να αντιδράσουν, να ενθαρρύνουν τον κόσμο, να οργανωθούν χωρίς όμως σχέδιο, χωρίς κεντρική αναφορά, χωρίς σημείο στήριξης, χωρίς «όλα τα σφυριά να βαράνε μαζί» και σε ένα στόχο. Υπάρχουν όμως οι όροι για μια άνοιξη της Αριστεράς, για μια έναρξη ανατροπών μικρής και μεγάλης κλίμακας, για μια άλλη Ελλάδα, για μια άλλη Ευρώπη, όπου τουλάχιστον ο συσχετισμός δύναμης θα είναι διαφορετικός, όπου το φάντασμα του κομμουνισμού θα αποκτά σάρκα και οστά; Ποιες είναι οι δυσκολίες και τα εμπόδια (πολιτικά-οργανωτικά-ψυχολογικά), ποια πρέπει να αντιμετωπιστούν ή να λυθούν ή να παρακαμφθούν; Ποια εύστοχα βήματα απαιτείται να περπατηθούν για να αλλάξουν τα πράγματα στην Αριστερά σαν την βασική προϋπόθεση, για να αλλάξουν τα πράγματα στη χώρα και στην κοινωνία;


1.Σχηματίζεται καθημερινά και αυξάνεται ποσοτικά ο λαός της κρίσης. Το ποιοτικό στοιχείο είναι η ανάπτυξη συνείδησης στα μικρομεσαία στρώματα (ευμεγέθη στον καπιταλισμό της Ελλάδας) αντιλαμβάνονται ότι τελείωσε η συμμαχία με την αστική τάξη, ότι έχουν μείνει όχι μόνο ορφανά αλλά και ανταγωνιστικά αντιμέτωπα με τους μέχρι τώρα συμμάχους τους. Κάτω από ποιους πολιτικούς και τακτικούς όρους (πρόγραμμα-πολιτική και τακτικές) τα στρώματα αυτά μπορούν να συμμαχήσουν με τους εργαζόμενους και την εργατική τάξη και αυτή η συμμαχία να γίνει κίνδυνος για την αστική τάξη και πολιτική; Η συμμαχία που θα αποσκοπεί στην απόκρουση της επίθεσης, στην ανατροπή του «μηχανισμού στήριξης» ΔΝΤ-Ε.Ε. είναι ο αποφασιστικός κρίκος για να γίνουν νικηφόροι οι αγώνες και οι αντιστάσεις του λαού. Για την Αριστερά, αυτό το σημείο είναι όχι απλά ζητούμενο αλλά και προβληματικό, γιατί ο κοινωνικός αυτός χώρος εκφράζεται στην πλειοψηφία του από το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ.


Η Αριστερά οφείλει να τον αποσπάσει ή να τον εκφράσει ή να συμμαχήσει μαζί του, αποδεικνύοντας ότι υπάρχει εναλλακτική λύση. Άραγε απασχολείται από τέτοιου είδους ερωτήματα;


2. Ζούμε σε ένα νέο πολιτικό σύστημα, σε ένα νέο «κράτος»-καθεστώς. Ένα άγρια νεοφιλελεύθερο κατοχικό καθεστώς, το οποίο δρα για λογαριασμό κυρίως ξένων αλλά και ντόπιων τραπεζικών συμφερόντων. Η αστική τάξη της χώρας για άλλη μια φορά στην ιστορία της-αφού υποβαθμίστηκε στην αλυσίδα της Ε.Ε.- βρέθηκε αδύναμη και ανίκανη μαζί με το σύστημά της (δικομματικό), να αναπτύσσεται και αναπαράγεται με τον ίδιο τρόπο, που το έκανε έως τα τέλη του 2009.
Για αυτό και παρέδωσε τη διακυβέρνησήη της στις ύαινες του ιμπεριαλισμού και του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.


Το οικονομικό και νομισματικό γεγονός –το χρέος, η χρεομηχανή και οι όροι του Συμφώνου Σταθερότητας– δημιούργησαν το πολιτικό γεγονός, ένα νέο πολιτικό σύστημα όπου η λαϊκή εντολή έχει αυτόματα υποκατασταθεί από τις εντολές ΔΝΤ-Ε.Ε. Ενάντια στο νέο καθεστώς και όχι μόνο στον εκτελεστή του, στην κυβέρνηση ΓΑΠ. (γιατί αυτή θεωρείται αναλώσιμη) πρέπει ο λαός της κρίσης να γίνει στρατός της κρίσης. Αυτό σημαίνει μάχες σε όλους τους χώρους, σε όλα τα πεδία με κεντρικό σύνθημα: «ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ κυβέρνηση, ΔΝΤ και Ε.Ε.». Σε αυτό οφείλει η Αριστερά να συμπυκνώνει την δράση της, τη μαζική της απεύθυνση, τα πυρά της. Αυτό είναι και το κεντρικό ενωτικό σύνθημα. Όμως απέχει ακόμα από την ανάγκη αλλά και την «ανακάλυψη» του κεντρικού ενωτικού για το λαό συνθήματος. Θα ακούσει άραγε το λαό της κρίσης ή θα παραμένει εθελοντικά κουφή;
3.Η «οικονομική σωτηρία» σημαίνει κατάργηση δικαιωμάτων και κατακτήσεων, σημαίνει υποταγή και ξεπούλημα. Σήμερα η ληστεία του παραγόμενου και υπαρκτού πλούτου των εργαζόμενων και των μικρομεσαίων στρωμάτων, συνοδεύεται από το μεγάλο φαγοπότι με την αρπαγή της δημόσιας περιουσίας και γης. Ο οικονομικός πόλεμος αποδεικνύεται αναίμακτος αλλά πιο αποτελεσματικός από τον κλασικό στρατιωτικό πόλεμο. Προϋποθέτει βέβαια και την άγρια καταστολή, την πειθαρχία, τη θωράκιση και τρομοκρατία. Για αυτό και η ευρωπαϊκή «δημοκρατία», με φακέλους παρακολούθησης, προληπτικές συλλήψεις, αύξηση των σωμάτων τρομοκρατίας (και όχι ασφαλείας).
Είναι δυνατόν σε αυτόν τον «πόλεμο» να θεωρείται επαρκές το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ του, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι συνιστώσες του, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι οργανώσεις της;
Είναι δυνατόν να εμπιστευτεί ο λαός την ενότητά του, να αισθάνεται ότι έχει μπροστά του μια αξιόπιστη Αριστερά, μια Αριστερά που πασχίζει για τα συμφέροντα του και όχι για τα δικά της, με αυτή την εικόνα που βγάζει, μιας ναρκισσιστικής, αυτιστικής, σεχταριστικής, πολυδιασπασμένης Αριστεράς που έχει χάσει από τα μάτια της την κοινωνία και βλέπει μόνο το αμπελάκι της; Είναι δυνατόν να πείσει ότι χρειάζεται ενότητα-πάλη-αλληλεγγύη όταν δεν τα έχει κατακτήσει η ίδια; Απέναντι στα θηρία ΔΝΤ-Ε.Ε. πρέπει να συγκεντρωθεί και αντιπαρατεθεί οργανωμένα και με σχέδιο, έμπνευση και εναλλακτική πολιτική πρόταση ο λαός της κρίσης και τότε τα θηρία θα γίνουν χάρτινες τίγρεις. Υπάρχει όμως τέτοιο σχέδιο;
4.Ομολογείται και κατανοείται διαρκώς η πολιτική και οικονομική χρεοκοπία του συστήματός τους. Είκοσι χρόνια μετά το «τέλος του κομμουνισμού» τελειώνει ο υπαρκτός καπιταλισμός όχι μόνο για τους Έλληνες εργαζόμενους και όχι μόνο στην Ελλάδα. Αλλά εδώ σε αυτό το σημείο του πλανήτη σήμερα συγκεντρώνονται εκατομμύρια μάτια, προσπαθώντας να δουν αν ο μονόδρομος του ΔΝΤ και της Ε.Ε. θα ανατραπεί και θ’ ανοίξει τις λεωφόρους της χειραφέτησης, για να δουν αν το δόγμα που προβλήθηκε ως θεωρία και ιδεολογία μετά το τέλος του υπαρκτού σοσιαλισμού θρυμματιστεί από μία εναλλακτική δυνατότητα και λύση που έχει το ίδιο όνομα –αλλά πολύ μεγαλύτερη εμπειρία– με ένα αιώνα πριν, σοσιαλισμός. Αυτό δεν απαντιέται όμως ούτε με ιδεολογισμούς ούτε με γενικόλογους και ανώδυνους κινηματισμούς. Απαιτεί εναλλακτική πολιτική λύση και κοινωνικά στρατευμένη πλειοψηφία. Θα δραπετεύσει η Αριστερά από τα δεσμά μια απολίτικης, γεμάτης «τσιτάτα» ιδεολογίας και θεωρίας για να κάνει μαζική και επικίνδυνη πολιτική, για να δημιουργήσει μια νέα πολιτική εξουσία; Αντιλαμβάνεται την ευκαιρία ή βλέπει μόνο τους κινδύνους και τα είδωλα της στον καθρέφτη; Μπορούμε να κάνουμε βήματα.
πορεί να αναταχθεί και να ανατραπεί η εικόνα που έχουν οι «επικίνδυνες» τάξεις για τη σημερινή Αριστερά της Ελλάδας. Αρκεί να το θελήσουμε. Καταρχάς να προσπαθήσουμε να ακούσουμε ο ένας τον άλλον, να προσπαθήσουμε να συνεννοηθούμε, κατόπιν να συντονιστούμε και να βρούμε τα σημεία ενότητας και αντίστασης του λαού γιατί αυτός είναι το πραγματικό υποκείμενο.
Ας μιλήσουμε για το μέτωπο, τους όρους, τις προϋποθέσεις, την αναγκαιότητα, τη χρησιμότητά του. Ας ξεκινήσουμε από την κοινή δράση και συνεννόηση. Ας δοκιμάσουμε και τολμήσουμε μια μικρή υπέρβαση της οργανωμένης μας οντότητας, σχηματίζοντας όχι ένα νέο φορέα αλλά ένα πολιτικό μέτωπο. Τότε ίσως η Αριστερά να βαδίσει προς το σημείο συνάντησης με την ιστορία.

Κυβέρνηση πολιτικών δημίων και απατεώνων Του Γιώργου Δελαστίκ - "Πριν"

Κυριακή, 20 Ιουνίου 2010 by giorgis ·
Ετικέτες ΔΝΤ, ΠΑΣΟΚ




Δεν είναι μόνο ο μεγαλύτερος πολιτικός απατεώνας όλων των εποχών που έχει περάσει από την Ελλάδα ο Γιώργος Παπανδρέου, καθώς εφαρμόζει την ακριβώς αντίθετη πολιτική από αυτήν που είχε εξαγγείλει προεκλογικά για να εξαπατήσει τον ελληνικό λαό, ο οποίος όντως τον εξέλεξε θριαμβευτικά.
Ο Γιωργάκης ...Τσολάκογλου αναδεικνύεται και στον πιο αδυσώπητο πολιτικό δήμιο των εργασιακών δικαιωμάτων των Ελλήνων. Δρώντας ως τυφλό όργανο του ΔΝΤ και της ΕΕ, καταλύει μεθοδικά όλες τις κατακτήσεις των εργαζομένων.

Ο Παπανδρέου είναι αδίστακτος. Είναι αποφασισμένος να μην αφήσει τίποτα όρθιο από όσα κέρδισαν με ανείπωτες θυσίες και ποταμούς αίματος οι εργαζόμενοι κατά τη διάρκεια του εικοστού αιώνα. Είναι τέτοιο το μίσος του Γιωργάκη εναντίον των ελλήνων εργαζομένων, ώστε τα μέτρα που παίρνει απορρίπτονται -φραστικά τουλάχιστον, αλλά με επίσημο και δημόσιο τρόπο- ακόμη και από τους εκπροσώπους της μεγάλης μερίδας του... κεφαλαίου!

«Η εργοδοτική κοινότητα δεν ζήτησε και δεν επιχαίρει για το νέο εργασιακό πλαίσιο που ανακοίνωσε το υπουργείο Εργασίας» δήλωσε ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δημήτρης Δασκαλόπουλος. «Οι εκπρόσωποι του ελληνικού εμπορίου δεν συμφωνούν με το νέο καθεστώς προσλήψεων και απολύσεων» δήλωσε και ο πρόεδρος της Συνομοσπονδίας Εμπόρων (ΕΣΕΕ) Βασίλης Κορκίδης.

Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση «Παπανδρέου - Τσολάκογλου» δρα πρωτίστως ως όργανο του αμερικανικού και ευρωπαϊκού κεφαλαίου σε αυτή τη φάση όπως επίσης και ως όργανο του ελληνικού χρηματιστικού κεφαλαίου, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι δεν θα σπεύσουν να αξιοποιήσουν και τα υπόλοιπα τμήματα του κεφαλαίου τα «δώρα» που τους κάνει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Κόβοντας στο μισό τις αποζημιώσεις απόλυσης και καταργώντας τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας για να μετατρέψει τους νέους από «γενιά των 700 ευρώ» σε «γενιά των 500» αφού ο μισθός των νέων κάτω από 25 ετών πέφτει από τα 740 ευρώ στα 518 , ο απερίγραπτος πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και μίσθαρνο όργανο του κεφαλαίου Γ. Παπανδρέου δίνει τα κίνητρα για την εξαπόλυση πογκρόμ εκατοντάδων χιλιάδων απολύσεων. Στόχος του Παπανδρέου είναι να απολυθούν εκατοντάδες χιλιάδες «ακριβοί» εργαζόμενοι ηλικίας 40-45 χρόνων και πάνω και να αντικαθίστανται ο καθένας τους με τεις-τέσσερις "πιτσιρικάδες" του πεντακοσάρικου, οι οποίοι δεν μπορούν φυσικά ούτε να ζήσουν αυτόνομα από τους γονείς τους με τέτοιο γελοίο μισθό ούτε να δημιουργήσουν οικογένεια. Όμως την ίδια στιγμή θα εμφανίζεται ότι ...μειώνεται και η ανεργία από πάνω, αφού ένας θα απολύεται και τρεις θα προσλαμβάνονται! Παράλληλα, μαύρη κυριολεκτικά θα είναι η μοίρα των σαρανταπεντάρηδων και πενηντάρηδων που θα απολύονται μαζικά.

Δεν είναι μόνο το ότι πολύ δύσκολα θα ξαναβρίσκουν δουλειά, ιδίως κατά την ερχόμενη πενταετία ή δεκαετία βαθιάς ύφεσης που θα καταποντίσουν την Ελλάδα τα μέτρα του καθεστώτος υποτέλειας στο ΔΝΤ και την ΕΕ που έβαλε τη χώρα ο Γιωργάκης «Τσολάκογλου».
Ακόμη χειρότερα γίνονται τα πράγματα από το συνδυασμό της επιδότησης των απολύσεων με το ανατριχιαστικό ασφαλιστικό των πολιτικών απατεώνων του ΠΑΣΟΚ. Καθώς πρέπει να πάει κανείς τουλάχιστον 65 ετών για να πάρει ακόμη και την όποια σύνταξη - ελεημοσύνη έχει απομείνει, εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι των 45 ετών και άνω θα περιφέρονται επί δέκα, δεκαπέντε ή και παραπάνω χρόνια μη έχοντας ούτε μισθό ούτε σύνταξη!

Όπως είναι αυτονόητο, αυτοί οι υψηλής ειδίκευσης και παραγωγικότητας εργαζόμενοι θα μετατρέπονται σε μια εξαθλιωμένη μάζα ανέργων, οι οποίοι σταδιακά θα ικετεύουν για οποιαδήποτε δουλειά με οσοδήποτε χαμηλή αμοιβή.
Αυτό είναι το... σοσιαλιστικό όνειρο του δημίου των εργαζομένων Γιώργου Παπανδρέου για το πώς θα πετύχει εντυπωσιακή μείωση του κόστους εργασίας και επομένως, κατά την εγκληματική καπιταλιστική λογική του, την περιβόητη «αύξηση της ανταγωνιστικότητας» της ελληνικής οικονομίας: Νέοι που δουλεύουν για ένα πεντακοσάρικο και δεν μπορούν να επιβιώσουν και πενηντάρηδες άνεργοι που ζητιανεύουν δουλειά για ένα πιάτο φαί!

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Αυτή η κυβέρνηση πολιτικών δημίων και απατεώνων πρέπει να ανατραπεί πάση θυσία. Είναι η πιο επικίνδυνη επίθεση στην υπηρεσία του ξένου και ελληνικού κεφαλαίου που υπήρξε ποτέ στην Ελλάδα. Η ανατροπή της είναι αναγκαία για την επιβίωση μας. Η ανάγκη ανατροπής της όμως δεν συνεπάγεται και ότι το καθήκον αυτό είναι εύκολο. Δεν μπορούμε καν να ισχυριστούμε ότι είναι έστω εφικτό βάσει του συσχετισμού δυνάμεων που υφίσταται ακόμη.
Ο κόσμος δεν έχει ξεχυθεί στους δρόμους στο βαθμό που απαιτούν οι περιστάσεις. Οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι η κυβέρνηση δεν θα πέσει βέβαια μόνη της. Αν ο κόσμος δεν συμμετάσχει κατά εκατοντάδες χιλιάδες σε αλλεπάλληλες μαχητικές διαδηλώσεις τα μέτρα θα περάσουν.

«Παπαντρέου παπατζή, ξεσκεπάστηκες κι εσύ».

Κυριακή, 13 Ιουνίου 2010 by giorgis ·
Ετικέτες ΠΑΣΟΚ

Πότε θα αρθεί η ασυλία του πιο ψεύτη πρωθυπουργού;

"Δρόμος της Αριστεράς"

Τούτες τις μέρες καταλήγουν σε πορίσματα οι διάφορες εξεταστικές, και φαίνεται ότι μια λογική συμψηφισμού θα "ισοφαρίσει" κι έτσι θα εξουδετερώσει-μηδενίσει τις ευθύνες των κομμάτων, σε μια στιγμή που όλα βοούν ότι η μίζα, η ρεμούλα, τα σκάνδαλα είναι η πιο συνηθισμένη και φυσιολογική κατάσταση του καπιταλισμού στη χώρα μας. Την ίδια στιγμή, ο πρωθυπουργός ταξιδεύει, και ταξιδεύει στο εξωτερικό, ομιλεί και καθησυχάζει τους συμπατριώτες του, ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος χρεοκοπίας ή πτώχευσης. Και ενώ ο κόσμος έχει αγανακτήσει με την ασυλία, που έχει ο πολιτικός κόσμος, και με τη διαφθορά, που κυβερνά ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, συστηματικά γίνεται προσπάθεια να κρατηθεί στο απυρόβλητο ο Γ. Παπανδρέου και να θεωρηθεί πως αυτός πραγματικά στενοχωριέται και κάτι θέλει να κάνει για να καθαρίσει ο τόπος: «Γιώργο, κάνε κάτι», «Επιτέλους, Γιώργο, διώξ' τους», «Γιώργο, βάλε ορισμένους .φυλακή».

Και ποιος είναι ο Γιώργος; Και τι κάνει ή έκανε ο Γιώργος; Τσιμουδιά επί του θέματος και από την Αριστερά (με ορισμένες τιμητικές εξαιρέσεις, τις εξής δύο: ο Αλέκος Αλαβάνος, που έχει θέσει ανοικτά το θέμα, και οΜανώλης Γλέζος, που έχει χαρακτηρίσει την κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου επικίνδυνη).
Ο Γ. Παπανδρέου απλούστατα έλεγε ψέματα πριν από τις εκλογές, ότι υπάρχουν χρήματα και θα δώσει αυξήσεις. Ενώ ήταν πλήρως ενημερωμένος για την πραγματική κατάσταση της οικονομίας έπαιζε παιχνίδια με την Goldman Sachs που κανείς δεν θέλει σήμερα να ερευνήσει.

Ο Γ. Παπανδρέου οδήγησε τη χώρα στο ΔΝΤ και στην τρόικα, επιβάλλοντας την πιο άγρια λιτότητα που έχει επιβληθεί σε ευρωπαϊκή χώρα. Ο Γ. Παπανδρέου λέει συνειδητά ψέματα, όταν διαβεβαιώνει ότι δεν υπάρχει ουδείς κίνδυνος να χρεοκοπήσει η χώρα, όταν είναι παραπάνω από σίγουρο ότι ήδη εφαρμόζεται μια ελεγχόμενη χρεοκοπία.
Είναι συνειδητός ψεύτης, όταν λέει ότι αυτά τα μέτρα θα «σώσουν την πατρίδα», ενώ γνωρίζει πολύ καλά ότι αυτά τα μέτρα τη βουλιάζουν όλο και περισσότερο και ξεπουλιέται κάθε πόρος της και παραγωγική της δομή και ληστεύεται ο εργαζόμενος λαός της.

Στη μεγάλη απεργία της 5/5, ακούστηκε μεταξύ άλλων και το σύνθημα «Παπαντρέου παπατζή, ξεσκεπάστηκες κι εσύ». Ανασύρθηκε από το παρελθόν, αλλά εκφράζει μια πραγματικότητα: Την ίδια ώρα που στήνει την κομπίνα, την ίδια ώρα που σε πάει ίσα στο ΔΝΤ, σου λέει ότι στενοχωριέται πολύ, ότι συμπάσχει μαζί σου, ότι όμως είναι υποχρεωμένος να σε σφάξει, για να σωθεί η πατρίδα.

Αυτές τις αμερικανιές τύπου «δημοκρατικών της Αμερικής», που είμαστε ανοιχτοί, κάνουμε παρέες με τους πάντες, έχουμε κοινωνικές ευαισθησίες, κατεβαίνουμε και σε καμιά πορεία, όταν είμαστε αντιπολίτευση (μετά στέλνουμε τα ΜΑΤ, όταν κυβερνούμε...), πρέπει να τις χλευάσουμε και να τις καταδικάσουμε.

Αυτή η ασυλία, που έχει ο πιο παραπειστικός πρωθυπουργός που γνώρισε η χώρα, πρέπει να τελειώσει. Μας μίλησε για το πιστόλι που έχει πάνω στο τραπέζι, για να φοβερίσει τις αγορές. Μετά, αυτός μαζί με τις αγορές το έστρεψαν στον κρόταφο μας. Μνημόνιο, ΔΝΤ, τρόικα, επιτηρητές, νέο καθεστώς. Θα μιλήσει ο λαός για το σκαμνί που πρέπει να καθίσουν όλοι όσοι τον οδήγησαν σε αυτό το σημείο και, πρώτα από όλους, ο πρωθυπουργός, που έλεγε ψέματα και έφερε το ΔΝΤ; Αυτό δεν είναι το μεγαλύτερο σκάνδαλο για το λαό; Από αυτό δεν υποφέρει (και θα υποφέρει για πολύ) τα πάνδεινα ο λαός;

Τρίτη 29 Ιουνίου 2010

Γεράκια λιτότητας οι Γερμανοί , του Γιωργου Δελαστίκ

Κυριακή, 27 Ιουνίου 2010



Πηγή: ΕΘΝΟΣ 26/6/2010



Εξω φρενών είναι ο Αμερικανός νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν σε ένα βαρυσήμαντο άρθρο του που δημοσιεύθηκε στους "Τάιμς της Νέας Υόρκης" και αναδημοσιεύθηκε σε μεγάλες ευρωπαϊκές εφημερίδες. Εκρήγνυται εναντίον της υστερίας επιβολής μέτρων λιτότητας που έχει καταλάβει όλους τους ηγέτες. "Ξαφνικά, η δημιουργία θέσεων είναι εκτός μόδας. Η πρόκληση πόνου είναι εντός.


Η καταδίκη των ελλειμμάτων και η άρνηση παροχής βοήθειας προς μια οικονομία που παλεύει έχει γίνει η νέα μόδα παντού" γράφει στην αρχή του άρθρου του και χαρακτηρίζει "τεράστιο λάθος" αυτήν τη στροφή προς τη λιτότητα.


Με τόλμη θέτει ένα θέμα που στην Ευρώπη όλοι το διαισθάνονται, αλλά κανείς δεν το βάζει προς συζήτηση: τους κινδύνους για την ίδια τη δημοκρατία που προκαλεί αυτή η ανάλγητη οικονομική πολιτική.



"Στη Γερμανία λίγοι επιστήμονες βλέπουν αναλογίες με την πολιτική του Χάινριχ Μπρίνινγκ, του καγκελάριου από το 1930 έως το 1932, του οποίου η αφοσίωση στην οικονομική ορθοδοξία κατέληξε να σφραγίσει την καταδίκη της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης", γράφει ευθέως ο Κρούγκμαν - δηλαδή την πολιτική που έφερε τον Χίτλερ στην εξουσία!


"Παρά όμως αυτές τις προειδοποιήσεις, τα γεράκια των ελλειμμάτων κυριαρχούν στα περισσότερα μέρη - και πουθενά περισσότερο από όσο στη Γερμανία", συμπληρώνει ο Αμερικανός νομπελίστας, τονίζοντας ότι δεν έχουν καμία απολύτως οικονομική λογική, π.χ. τα μέτρα λιτότητας ύψους 80 δισεκατομμυρίων ευρώ που αποφάσισε η γερμανική κυβέρνηση.


Ακόμα και ένας από τους πιο αδίστακτους κερδοσκόπους, ο Αμερικανός Τζορτζ Σόρος, δεν συμφωνεί με την πολιτική του Βερολίνου. "Η πολιτική της Γερμανίας αποτελεί κίνδυνο για την Ευρώπη. Θα μπορούσε να καταστρέψει το ευρωπαϊκό σχέδιο", δήλωσε ευθέως.


Ο Πολ Κρούγκμαν, όμως, γνωρίζει καλά τη νοοτροπία των Γερμανών ηγετών. "Οι Γερμανοί πολιτικοί φαίνονται αποφασισμένοι να αποδείξουν τη δύναμή τους, επιβάλλοντας πόνο και βάσανα - και οι πολιτικοί όλου του κόσμου ακολουθούν την ηγεσία τους", γράφει και εξηγεί τι συνέπειες θα έχει αυτό: "Θα υπάρξει φυσικά τίμημα για αυτή τη στάση ισχύος των Γερμανών. Μόνο ένα τμήμα αυτού του αντιτίμου θα πέσει στη Γερμανία. Η γερμανική λιτότητα θα χειροτερεύσει την κρίση στην ευρωζώνη, καθιστώντας πολύ δυσκολότερη την ανάκαμψη της ισπανικής και άλλων οικονομιών που έχουν προβλήματα".


Το εξωφρενικό σε αυτή την υπόθεση είναι ότι ενώ οι Ευρωπαίοι ηγέτες στραγγαλίζουν το κοινωνικό κράτος, επιβάλλοντας εξοντωτική λιτότητα στους εργαζομένους και λεηλατώντας τους μισθούς και τις συντάξεις τους στο πλαίσιο μιας παραληρηματικής νεοφιλελεύθερης πολιτικής, στις ΗΠΑ συμβαίνει το αντίθετο.


Η κυβέρνηση Ομπάμα χορηγεί άφθονα φθηνά δάνεια σε επιχειρήσεις και καταναλωτές, μειώνει τη φορολόγηση των οικογενειών, παρέχει υποστήριξη στους ανέργους και επενδύει σε δημόσια έργα υποδομών, για να υπάρξει ανάπτυξη και να δουλεύει ο κόσμος!


Ακόμη πιο παράλογη αποδεικνύεται η ευρωπαϊκή στάση, αν συγκρίνει κανείς τα θεμελιώδη οικονομικά μεγέθη ΗΠΑ και ΕΕ.


Οι Αμερικανοί χρηματοδοτούν αναπτυξιακή πολιτική, παρόλο που οι ΗΠΑ θα σημειώσουν αύξηση του ΑΕΠ τους φέτος κατά 2,8% και η Ευρώπη που υπολογίζει να έχει ανάπτυξη μόνο 1% κατά το 2010 ακολουθεί περιοριστική πολιτική που εμποδίζει την ανάπτυξη! Τι να πει κανείς για τους Ευρωπαίους ηγέτες;


Η Ουάσιγκτον επιλέγει την αναπτυξιακή πολιτική, παρόλο που το 2011 υπολογίζεται ότι το έλλειμμα του αμερικανικού προϋπολογισμού θα ανέλθει στο 13% - όσο δηλαδή το περσινό της Ελλάδας! Προτιμάει, όμως, να δουλεύουν οι άνθρωποι, παρά να ευημερούν οι αριθμοί.


Η ΕΕ εκτιμά ότι το έλλειμμά της το 2011 θα είναι μόνο το μισό από το αμερικανικό (6,9%), αλλά παρ' όλα αυτά ακολουθεί πολιτική που θα στείλει πολλά εκατομμύρια Ευρωπαίους στην ανεργία.
Είναι προφανές ότι κάτι πολύ σάπιο υπάρχει στη Γηραιά Ηπειρο...


G-20
Αλλη πολιτική οι ΗΠΑ, άλλη η ΕΕ


"Συγκρούονται η Ευρώπη και οι Ηνωμένες Πολιτείες για το έλλειμμα τις παραμονές του G-20" έγραφε χθες η ισπανική "Ελ Παΐς", εν όψει της συνόδου κορυφής των είκοσι μεγαλύτερων οικονομιών του πλανήτη, που αρχίζει σήμερα στο Τορόντο του Καναδά. "Οι ΗΠΑ θεωρούν πιο σημαντικό να διασφαλίσουν την ανάπτυξη, ενώ η Ευρώπη, κυριαρχούμενη από το βάρος της Γερμανίας, εξακολουθεί να κυριαρχείται από τη μονομαχία της μείωσης του ελλείμματος.


Η μάχη στους G20 διαγράφεται τώρα ως μάχη ανάμεσα στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη", υπογραμμίζει η εφημερίδα. Ποιος να το φανταζόταν ότι η ΕΕ θα γινόταν πιο αντιλαϊκή από τις ΗΠΑ...


Αναρτήθηκε από You Pay Your Crisis στις 4:25 μ.μ.

Η άνοδος ενός υπερκρατικού καρτέλ τραπεζών , Δ.Καζάκη , οικονομολόγου - αναλυτή

Κυριακή, 27 Ιουνίου 2010

Πηγή: Το Ποντίκι, 23-6-2010
via Ανεμογκάστρι





Στις 17 του μηνός οι Βρυξέλλες αποφάσισαν να υποβάλουν τις 25 μεγαλύτερες τράπεζες της ευρωζώνης σε τεστ ακραίων συνθηκών (stress test) και να δημοσιοποιήσουν τα αποτελέσματα για να καθησυχάσουν επενδυτές και αγορές. Τα τεστ αυτά είναι ένα είδος «τεστ κοπώσεως» για τις τράπεζες, με τα οποία εξετάζεται η δυνατότητά τους να αντέξουν υπό ακραίες συνθήκες.


Μέχρι σήμερα οι ευρωκρατούντες δεν έχουν ανακοινώσειποιες θα είναι αυτές οι ακραίες συνθήκες και το αν θα συμπεριλαμβάνουν σενάρια πτώχευσης της Ελλάδας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας κ.ο.κ. Ούτε αν θα συμπεριλαμβάνουν την υπόθεση μιας ακραίας κρίσης ρευστότητας συνολικά στην οικονομία σε συνθήκες βαθέματος της ύφεσης, όπως αρχίζει να διαφαίνεται στον ορίζοντα της ευρωζώνης. Με λίγα λόγια, αυτά τα «τεστ κοπώσεως» είναι πολύ εύκολο να στηθούν έτσι ώστε να παραγάγουν τα επιθυμητά αποτελέσματα από εκείνους που τα παραγγέλνουν.
Το σημαντικό λοιπόν δεν είναι αυτό, αλλά κάτι άλλο. Με την απόφαση αυτή έρχονται οι Βρυξέλλες, πρώτη φορά από την έκρηξη της παγκόσμιας κρίσης το 2007, και ομολογούνδημοσίως ότι το βασικό πρόβλημα της ευρωζώνης δεν είναι τακράτη και τα δημόσια ελλείμματα, αλλά οι τράπεζες. Το πρόβλημα δηλαδή δεν είναι δημοσιονομικό, αλλά πρόβλημαπληθώρας κεφαλαίου, μιας τεράστιας συσσώρευσης κινητού πλούτου (μετοχών, δανείων, ομολόγων, παραγώγων κ.ο.κ.) πρώτα και κύρια στις μεγάλες εμπορικές τράπεζες.


Η αδυναμία να κινηθεί αυτός ο πλούτος στην αγορά, η αδυναμία να προσελκύσει τους επενδυτές και να παραγάγει πρόσθετο κέρδος για τους κατόχους του είναι η πραγματική βαθύτερη αιτία της κρίσης που βιώνουν σήμερα οι λαοί και οι χώρες της ευρωζώνης.




Η τράπεζα... κράτος


Ας δούμε τα στοιχεία. Χάρη στο ευρώ, το μεγαλύτερο μέρος του κινητού πλούτου στην ευρωζώνη συγκεντρώθηκε στις τράπεζες. Το ενεργητικό, δηλαδή η συνολική περιουσία, των τραπεζών σήμερα υπερβαίνει κατά τρεις φορές το συνολικό ΑΕΠ της ευρωζώνης. Με εξαίρεση τη Βρετανία, η οποία αποτελεί κέντρο της παγκόσμιας διατραπεζικής αγοράς από τον 19ο αιώνα, πουθενά αλλού στον ανεπτυγμένο κόσμο δεν έχουμε τέτοια υπερδιόγκωση των τραπεζών.


Αυτό που έγινε ήταν απλό: Με εργαλείο το κοινό νόμισμα, οι τράπεζες μπόρεσαν να μαζέψουν το χρήμα από ολόκληρη την οικονομία και να το αποδώσουν ξανά με τη μορφή δανείων σε νοικοκυριά, επιχειρήσεις και κράτη. Όσο μεγάλωνε ο όγκος των δανείων που χορηγούσαν οι τράπεζες, άλλο τόσοπολλαπλασιαζόταν η έκδοση ομολόγων, παραγώγων κ.ο.κ. με εγγύηση τα δάνεια και με σκοπό να βρουν την ευκαιρία να κερδοσκοπήσουν ακόμη περισσότερο οι ίδιες τράπεζες, αλλά και τα επενδυτικά κεφάλαια διεθνώς.


Όσο κρατούσε αυτό το πανηγύρι, το ευρώ εμφανιζότανπανίσχυρο. Αρκεί να διατηρείται η σταθερότητα τιμών για να μην υπονομεύεται η αξία του χρήματος. Η αποθέωση του χρήματος ως μορφής συγκέντρωσης πλούτου αναδείχθηκε επίσημα σε κυρίαρχο δόγμα της συνολικής πολιτικής της ευρωζώνης, ό,τι κι αν στοίχιζε αυτό σε επίπεδο παραγωγής και απασχόλησης, όρων και αμοιβών της εργασίας, κοινωνικής πολιτικής και ασφάλισης.


Όταν ξέσπασε το μεγάλο κραχ, το φθινόπωρο του 2008, το οποίο άρχισε με τη χρεοκοπία της αμερικάνικης επενδυτικής τράπεζας Lehman Brothers τον Σεπτέμβριο εκείνου του έτους, η ευρωζώνη είχε συγκεντρώσει τόσο εύφλεκτο υλικό στα χαρτοφυλάκια των τραπεζών της, που ήταν ικανό να τινάξει τα πάντα στον αέρα. Είναι χαρακτηριστικό ότι:


● Η βρετανική The Daily Telegraph (12.2.2009) είχε δημοσιοποιήσει μυστική μελέτη της Κομισιόν που ανέβαζε τα «τοξικά» χαρτιά, δηλαδή το κομμάτι εκείνο του ενεργητικού των τραπεζών που έπρεπε να ξεφορτωθούν, σε 16,3τρισεκατομμύρια λίρες ή στο 44% του συνολικού ενεργητικού των τραπεζών της Ε.Ε.


● Η γερμανική Suddeutsche Zeitung (17.4.2009) εκτιμούσε ότι μόνο οι γερμανικές τράπεζες έπρεπε να ξεφορτωθούν πάνω από 800 δισ. ευρώ ενεργητικού.


Τι έγινε από τότε; Τίποτε το ουσιαστικό. Η αυταπάτη ότι το ευρώ θωράκιζε οικονομίες και τράπεζες οδήγησε ολόκληρη την ευρωζώνη στη βαθύτερη κρίση που έχουν γνωρίσει τα κράτη - μέλη της μεταπολεμικά. Και αιτία είναι η τρομακτική υπερδιόγκωση των τραπεζών, ορισμένες από τις οποίες σήμερα ξεπερνούν σε μέγεθος ενεργητικού τα κράτη της ευρωζώνης, ακόμη και τα μεγαλύτερα.


Ο Πίνακας 1 εμφανίζει τις 40 μεγαλύτερες εμπορικές τράπεζες της ευρωζώνης με κριτήριο το ενεργητικό τους. Τα μεγέθη των τραπεζών αυτών είναι πολλαπλάσια του μεγέθους των κρατών όπου έχουν την έδρα τους. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι:


● Μόνο η BNP Baribas διαθέτει ενεργητικό που ανερχόταν το 2009 στο 110,3% του ΑΕΠ της Γαλλίας.


● Οι δυο μεγαλύτερες τράπεζες της Γερμανίας, η Deutsche Bank και η Commerzbank, διαθέτουν ενεργητικό που ανερχόταν το 2009 στο 100,1% του ΑΕΠ της χώρας.


● Η ING Group διαθέτει ενεργητικό που το 2009 ανερχόταν στο 209,8% της Ολλανδίας.


● Η μεγαλύτερη τράπεζα της Ισπανίας, η Banco Santander, διαθέτει ενεργητικό που το 2009 σχεδόν ισοφάριζε το ΑΕΠ της χώρας.






Στο χείλος του γκρεμού


Η σύγκριση ανάμεσα στις 40 μεγαλύτερες τράπεζες της ευρωζώνης και τα 11 κράτη μέλη απ’ όπου προέρχονται αυτές φαίνεται ακόμη πιο καθαρά στον Πίνακα 3. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι 5 μεγαλύτερες τράπεζες της Ελλάδας διαθέτουν συγκεντρωτικά ενεργητικό που αντιστοιχούσε το 2009 στο 157% του ΑΕΠ της χώρας. Η Γαλλία μάλιστα είναι στη χειρότερη θέση, με τις 5 μεγαλύτερες τράπεζές της να διαθέτουν ενεργητικό σχεδόν 3 φορές μεγαλύτερο από το ΑΕΠ της χώρας.


Η κατάσταση αυτή είναι αρκετή για να βουλιάξει αναφανδόν τις ευρωπαϊκές οικονομίες, ακόμη κι αν αυτές δεν υπέφεραν από ελλείμματα και δημόσιο χρέος. Μάλιστα, αν συγκρίνουμε την υπερδιόγκωση των τραπεζών της ευρωζώνης με εκείνη των ΗΠΑ, θα διαπιστώσουμε ότι οι δεύτερες υστερούν σημαντικά.


Ο Πίνακας 2 δίνει τα στοιχεία του ενεργητικού των 7 μεγαλύτερων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων στις ΗΠΑ, τα οποία συνολικά αντιστοιχούν στο 50% του ΑΕΠ της χώρας. Κάτι βέβαια που απέχει κατά πολύ από την κατάσταση στην ευρωζώνη. Αυτός είναι ο κύριος λόγος που η τωρινή παγκόσμια κρίση μπορεί να ξέσπασε και να σακάτεψε πρώτα τις ΗΠΑ, αλλά, καθώς φαίνεται, απειλεί να αποτελειώσει τις χώρες της ευρωζώνης και μαζί τους το ευρώ.


Η κατάσταση στο τραπεζικό σύστημα της ευρωζώνης έφτασε στα όριά της τον περασμένο Μάιο. Σύμφωνα με το Μηνιαίο Δελτίο Ιουνίου της ΕΚΤ, εκτίναξε την πιθανότητα πτώχευσηςμερικών ευρωπαϊκών πιστωτικών ιδρυμάτων. Πράγματι η πιθανότητα μιας ταυτόχρονης πτώχευσης δύο ή περισσοτέρων μεγάλων και σύνθετων τραπεζικών συγκροτημάτων... αυξήθηκε κάθετα στις 7 Μαΐου φτάνοντας επίπεδα υψηλότερα από εκείνα μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers.


Με άλλα λόγια, στις 7 Μαΐου η ευρωζώνη βρέθηκε πάρα πολύ κοντά στην κατάρρευση ορισμένων μεγάλων τραπεζικών ιδρυμάτων. Ποια ήταν αυτά; Το Μηνιαίο Δελτίο της ΕΚΤ δεν αναφέρει. Ούτε αναφέρει αν αυτές οι μεγάλες τράπεζες – που βέβαια δεν ήταν της Ελλάδας ούτε της Ισπανίας ούτε της Πορτογαλίας – έχουν αποτρέψει την πιθανότητα της πτώχευσης. Κι αυτό γιατί η πιθανότητα μπορεί να υποχώρησε προσωρινά, αλλά δεν εξαλείφθηκε.


Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που εκείνες τις ημέρες ο πρόεδρος της ΕΚΤ Ζ.Κ. Τρισέ δεν μπορούσε να κρύψει την αγωνία του όταν δήλωνε σε συνέντευξή του στο Der Spiegel (13.5) ότι:


«Είναι καθαρό πώς από τον Σεπτέμβριο του 2008 αντιμετωπίζουμε την πιο δύσκολη κατάσταση μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο – ίσως από την εποχή του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Έχουμε βιώσει – και εξακολουθούμε να βιώνουμε – αληθινά δραματικές εποχές».




Τα βάρη στην κοινωνία


Έτσι προέκυψε το Ταμείο Ευρωπαϊκής Στήριξης με τα 750 δισ. ευρώ, του οποίου βασικό εργαλείο για την αντιμετώπιση της κατάστασης είναι το ειδικό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Στήριξης, το οποίο έχει τον κύριο όγκο των διαθέσιμων κεφαλαίων, δηλαδή τα 450 δισ. ευρώ. Με άλλα λόγια, οκύριος όγκος κεφαλαίων του «μηχανισμού στήριξης» της ευρωζώνης δεν προορίζεται για τις χώρες υπό χρεοκοπία, αλλά για τις μεγάλες τράπεζες.


Ο μηχανισμός αυτός δεν αρκεί. Προκειμένου να διασωθούν οι μεγάλες τράπεζες δεν αρκούν τα πακέτα στήριξης ούτε οι διαρκείς ενέσεις ρευστότητας της ΕΚΤ. Χρειάζεται ναυποτιμηθεί ραγδαία η οικονομία της ευρωζώνης, ώστε οι μεγάλες ζημιές στο ενεργητικό των μεγάλων τραπεζών να μεταφερθούν στην κοινωνία, δηλαδή να κοινωνικοποιηθούν. Χρειάζεται επίσης το κράτος να απαλλαγεί από όλες τις κοινωνικές του υποχρεώσεις προκειμένου να φορτωθεί τα βάρη των τραπεζών.


Έτσι έχει επιβληθεί μια πολύ αυστηρή περικοπή δημόσιων δαπανών σ' όλες τις χώρες του ευρώ, που για το 2010 υπολογίζεται ότι αντιστοιχεί γύρω στο 10% του συνολικού ΑΕΠ της ευρωζώνης. Ενώ ένα επιπλέον 10% του ΑΕΠ υπολογίζεται ότι θα χάσει η κοινωνία μέσα από την αύξηση της ανεργίας, τη μείωση μισθών και συντάξεων κ.ο.κ.


Όμως, ούτε κι αυτή η κατά 20% υποτίμηση της πραγματικής οικονομίας είναι αρκετή για να στηρίξει τις μεγάλες τράπεζες. Γι' αυτό οι ευρωκρατούντες προχωρούν γρήγορα σε θεσμικές παρεμβάσεις τέτοιες που θα επιτρέψουν στους ίδιους τους τραπεζίτες να ελέγξουν απευθείας τα δημοσιονομικά των χωρών - μελών. Έτσι στις 10 Ιουνίου η ΕΚΤ κυκλοφόρησε ένα έγγραφο με τις προτάσεις της για την «ενίσχυση της οικονομικής διακυβέρνησης στην ευρωζώνη».


Με αυτό η ΕΚΤ ζητά τη δημιουργία μιας ανεξάρτητηςευρωπαϊκής δημοσιονομικής υπηρεσίας με σκοπό την «ενίσχυση της ανεξάρτητης εποπτείας των κρατικών προϋπολογισμών». Ανεξάρτητη από ποιον; Μα φυσικά από τα ίδια τα κράτη-μέλη. Περιττό βέβαια να πούμε από ποιονθα ελέγχεται αυτή η υπηρεσία: από την ίδια την ΕΚΤ, έστω κι αν αυτή δημιουργηθεί στο γενικό πλαίσιο της Κομισιόν.


Για να προωθηθεί αυτό το σχέδιο, ο κ. Τρισέ και οι ομόλογοί του στις διοικήσεις των κεντρικών τραπεζών σε κάθε χώρα έχουν ξεκινήσει ολόκληρη εκστρατεία. Βασικό επιχείρημαείναι αυτό που χρησιμοποίησε πρόσφατα ο Γιούργκεν Σταρκτης διοίκησης της ΕΚΤ στη Φραγκφούρτη, ο οποίος είπε:


«Δεν υπάρχει εναλλακτική στο ευρώ, δεν υπάρχει καμιά εναλλακτική» στη νομισματική ένωση, «όλες οι άλλες προσεγγίσεις δεν θα οδηγήσουν πουθενά».


● Ο Μάριο Ντράγκι της Κεντρικής Τράπεζας της Ιταλίαςισχυρίστηκε κάτι ανάλογο όταν είπε ότι «ο κόσμος πρέπει να καταλάβει ότι το ευρώ είναι εδώ για να μείνει».


● Ο Αθανάσιος Ορφανίδης της διοίκησης της ΕΚΤ έλεγε πρόσφατα ότι η ισχυροποίηση της οικονομικής διακυβέρνησης στην ευρωζώνη «είναι εξαιρετικής σημασίας προκειμένου να αποτρέψουμε μια παρόμοια κρίση στο μέλλον».


● Όσο για τον «δικό μας» Γ. Προβόπουλο, δεν θα μπορούσε να λείπει ο Μάρτης από τη Σαρακοστή: εμφανίστηκε εξαιρετικάπρόθυμος να παραδώσει όλες τις βασικές λειτουργίες του προϋπολογισμού και της οικονομίας συνολικά στους τραπεζίτες.


Σύμφωνα μ' αυτόν τον κύριο, το «πλαίσιο» που θα διαμορφωθεί «θα πρέπει να περιλαμβάνει την εποπτεία σε κομβικά μέτρα για την ανταγωνιστικότητα στις μεμονωμένες χώρες. Αυτοί οι δείκτες θα πρέπει να περιλαμβάνουν συγκριτικές τιμές και εργατικά κόστη, εξωτερικές ανισορροπίες, καθώς και το χρέος τόσο του δημόσιου όσο και του ιδιωτικού τομέα» (The Wall Street Journal, 21.6).


Με άλλα λόγια, αυτό που προτείνεται είναι η μετεξέλιξη της ευρωζώνης σε ένα υπερεθνικό και υπερκρατικό καρτέλ των τραπεζών με επικεφαλής την ΕΚΤ. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ζαν Πισανί – Φερί, διευθυντής του ιδρύματος Bruegel, ενός ιδρύματος από τα πιο αγαπημένα στις μεγάλες τράπεζες, με έδρα τις Βρυξέλλες, εξηγούσε ότι η συγκεκριμένη πρόταση «αποδεικνύει πόσο δυνατή έχει αναδειχθεί από την κρίση η ΕΚΤ σε σύγκριση με την Κομισιόν και το Ευρωγκρούπ» (Financial Times, 20.6).


Ούτε είναι τυχαίο που την πρόταση αυτή υποστηρίζει και η ηγεσία του ΔΝΤ, με τον Στρος - Καν να δηλώνει στουςFinancial Times (18.6) ότι


«το κοινό νόμισμα δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς τον οικονομικό συντονισμό και ελπίζω πως αυτή η κρίση θα πείσει τις κυβερνήσεις ότι ο συντονισμός είναι ο δρόμος προς τα εμπρός».


Έτσι, για πρώτη φορά στην ιστορία της οικονομίας της αγοράς, οι τράπεζες επιδιώκουν να πάρουν τα ηνία από τα κράτη, να τα υπερσκελίσουν, να τα καθυποτάξουν, να τααπορροφήσουν, να τα μετατρέψουν σε προέκτασή τους, σεεργαλεία τους. Πρώτη φορά γίνεται η προσπάθεια να οικοδομηθεί κάτι τέτοιο, με την ελπίδα να απελευθερωθεί τελείως η κερδοσκοπική, τοκογλυφική και αεριτζήδικη δράση των τραπεζών.


Αυτό αποκαλείται σχηματικά «ομοσπονδιοποίηση της Ευρώπης», που σίγουρα θα την ακούμε όλο και περισσότερο από τα κατευθυνόμενα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης το αμέσως επόμενο διάστημα. Αν νομίζετε ότι η αυθαιρεσία των τραπεζών σήμερα έχει ξεπεράσει κάθε όριο, φανταστείτε μόνο τι θα γίνει όταν οικοδομήσουν το δικό τους υπερκρατικό καρτέλ.

Αναρτήθηκε από You Pay Your Crisis στις 10:26 π.μ.

Η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους ξεκίνησε στις 15 Ιουνίου, του Π. Παναγιώτου

Τρίτη, 29 Ιουνίου 2010




Πηγή: sofokleous10



Την ώρα που η Ελλάδα αρνείται κατηγορηματικά ότι υπάρχει περίπτωση αναδιάρθρωσης ή επαναδιαπραγμάτευσης όλου ή τμήματος του χρέους της και ενώ η πιθανότητα αυτό να συμβεί ή όχι απασχολεί καθημερινά εδώ και μήνες τα ελληνικά και τα διεθνή ΜΜΕ, παρέχοντας μία πρώτης τάξεως ευκαιρία στους διεθνείς κερδοσκόπους για παιχνίδια εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ στην πλάτη της χώρας, μοιάζει να έχει ξεφύγει της προσοχής των ΜΜΕ αλλά όχι και των συμμετεχόντων στις χρηματοπιστωτικές αγορές, ότι η επίσημη αναδιαπραγμάτευση του ελληνικούς χρέους έχει, ήδη, ξεκινήσει στο εσωτερικό της χώρας, στις 15 Ιουνίου.
Ένα κράτος μπορεί να οδηγηθεί σε αναδιάρθρωση του χρέους του όταν αδυνατεί να ανταποκριθεί εις ολόκληρο και στην ώρα του στις οικονομικές υποχρεώσεις του απέναντι σε έναν ή περισσότερους από τους πιστωτές του. Σε αυτήν την περίπτωση το κράτος προχωρά σε παύση πληρωμών προς το συγκεκριμένο πιστωτή και αμέσως σε συζητήσεις μαζί του με την ελπίδα για την κατάληξη σε μία νέα συμφωνία, η οποία θα του επιτρέψει να αρχίσει ξανά την αποπληρωμή του χρέους του.



Η νέα αυτή συμφωνία περιέχει ευνοϊκότερους, απ’ ότι η αρχική, όρους για το κράτος και δυσμενέστερους για το δανειστή, τουλάχιστον ως προς το σύνολο του πληρωτέου κεφαλαίου και το χρόνο εξόφλησης του. Κατά κανόνα, μειώνεται κατά ένα ποσοστό το ύψος του οφειλομένου κεφαλαίου και παρέχεται παράταση στο χρόνο αποπληρωμής του, ενώ μπορεί να γίνει συμφωνία και για αύξηση του αριθμού των δόσεων και μείωση του ύψους τους ή ακόμη και για μείωση του επιτοκίου που καταβάλλει το κράτος στον πιστωτή, με παράλληλη, συχνά, εξασφάλιση του και με άλλους τρόπους πληρωμής ή και με εμπράγματη ασφάλεια στην περιουσία του κράτους.


Ένας από τους σημαντικότερους πιστωτές του ελληνικού δημοσίου είναι οι προμηθευτές των ελληνικών νοσοκομείων, στους οποίους και χρωστά 7 δις ευρώ, με συσσωρευμένα χρέη που ξεκινούν από το 2005 και φτάνουν μέχρι το σήμερα. Το ελληνικό δημόσιο δήλωσε, επίσημα, την αδυναμία αποπληρωμής του συγκεκριμένου χρέους του εις ολόκληρο και στην στην ώρα του και ξεκίνησε συζητήσεις με τους πιστωτές για την αναδιάρθρωσή του, το πρώτο στάδιο των οποίων και κατέληξε σε συμφωνία στις 15 Ιουνίου.


Η συμφωνία ορίζει πως τα χρέη των ετών 2005 και 2006 θα πληρωθούν τοις μετρητοίς ενώ για τα χρέη του 2007 θα δοθούν άτοκα ομόλογα 1 έτους, ύψους 1,1 δις ευρώ, για το 2008 άτοκα 2ετή ομόλογα ύψους 2,2 δις ευρώ και για το 2009 θα δοθούν άτοκα ομόλογα 3ετούς διάρκειας, ύψους 2,05 δις ευρώ.


Τα ομόλογα αυτά θα δοθούν με μεσοσταθμική «έκπτωση» της τάξης του 15% και οι προμηθευτές θα μπορούν να τα προεξοφλήσουν άμεσα από τις τράπεζες οι οποίες με τη σειρά τους θα τα ενεχυριάζουν στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), για να αντλούν ρευστότητα.


Έτσι, η νέα συμφωνία επιτυγχάνει τόσο α) τη οριστική απάλειψη κάθε νόμιμου τόκου στο χρέος του ελληνικού δημοσίου προς τους συγκεκριμένους πιστωτές του όσο και β) τη μεταφορά της πληρωμής του σε μεταγενέστερη ημερομηνία αλλά και το κυριότερο γ) τη μείωση του χρέους, καθώς οι δανειστές θα λάβουν, περίπου, 6 δις ευρώ έναντι 7 δις που είναι πραγματική οφειλή. Το αποτέλεσμα είναι να πληρείται η ‘αντικειμενική υπόσταση’ της πράξης της αναδιάρθρωσης χρέους, ασχέτως του τρόπου με τον οποίο αυτή η εξέλιξη παρουσιάστηκε προς τα ΜΜΕ.


Η πρώτη, αυτή, πράξη αναδιάρθρωσης, αποτελεί και έναν από τους βασικούς λόγους που οι τιμές των ασφαλίστρων ελληνικού χρέους από το ενδεχόμενο πτώχευσης της Ελλάδας μέσα στα επόμενα 5 χρόνια (CDS), έχουν καταγράψει το ισχυρότερο ράλι στην ιστορία τους μέσα στον Ιούνιο, ξεπερνώντας, για πρώτη, φορά τις 1000 μονάδες βάσης, καθώς οι συμμετέχοντες στη διεθνή χρηματοπιστωτική αγορά έλαβαν το πρώτο, σαφές, μήνυμα ότι μετά το πακέτο στήριξης και τη λήψη των πρώτων μέτρων μείωσης του ελλείμματος, ο κύβος για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους ερρίφθη.


Πάνος Παναγιώτου – διευθυντής ΕΚΤΑ, 3FVIP.com

Στο κατώφλι μιας σκοτεινής εποχής , Του Δήμου Τσακνιά

Δευτέρα, 28 Ιουνίου 2010



απο την ΕΠΟΧΗ 27/6/2010



Eχουμε πολλές φορές αναφερθεί στο χαρακτήρα της παρούσης κρίσης. Ανεξάρτητα απ΄ τις εκδηλώσεις της, ως κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος ή δημοσιονομική κρίση ή κρίση χρέους κ.ο.κ., στην αριστερά συμφωνούμε γενικά ότι δεν έχουμε να κάνουμε με μια συνηθισμένη κυκλική κρίση, αλλά βρισκόμαστε στη δίνη μιας δομικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος. Το χαρακτηριστικό των δομικών κρίσεων είναι ότι οι αντιθέσεις που σωρεύτηκαν είναι τέτοιες που δεν μπορούν να ξεπεραστούν στη διάρκεια ενός κύκλου. Γι΄ αυτό και διαρκούν περισσότερο, είναι πιο μακρόχρονες. Κυρίως όμως δεν μπορούν να ξεπεραστούν στο πλαίσιο και στη βάση της υπάρχουσας διάρθρωσης.


Όταν το 2008 ξέσπασε η κρίση, αρκετοί στην αριστερά και στον ΣΥΡΙΖΑ την εξέλαβαν ως προαναγγελία γρήγορου θανάτου του καπιταλισμού και ζητούσαν όχι μόνο το κεφάλι του επί πίνακι αλλά και τα κεφάλια όσων ήταν πιο συγκρατημένοι σε τέτοιες εκτιμήσεις (μεταξύ των οποίων και το δικό μου -ως υπεύθυνου της επιτροπής προγράμματος).



Αυτό όμως που σίγουρα επιβεβαίωσε και επιβεβαιώνει με πολύ έντονο και εκκωφαντικό τρόπο η παρούσα κρίση είναι ότι οι αναπτυγμένες αλλά και οι μέσου επιπέδου καπιταλιστικές οικονομίες, όπως η ελληνική, έχουν εξαντλήσει για το προβλέψιμο μέλλον την ικανότητά τους να επιβιώνουν χωρίς να συμπιέζουν διαρκώς το επίπεδο και τις συνθήκες ζωής και εργασίας των πληθυσμών τους. Χωρίς να περιορίζουν δραστικά τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες των πολιτών τους.
Καπιταλισμός,
όχι ένα απλό σύστημα
καταπίεσης
Με δύο λόγια, αυτό που προσπαθούσαν να αποκρύψουν με τα διάφορα νεοφιλελεύθερα ιδεολογήματα, τη φιλολογία και τα μέτρα για τις λεγόμενες ευέλικτες μορφές απασχόλησης, τώρα αναγκαστικά και έμπρακτα ομολογείται: Ο καπιταλισμός ακόμα και στις πιο αναπτυγμένες μορφές του δεν μπορεί πλέον να αποφέρει και κέρδος και βελτιούμενες συνθήκες ζωής και εργασίας.
Αν συμφωνήσουμε σ΄ αυτό δεν υπάρχει καμιά δυσκολία να κατανοήσουμε όχι μόνο την πολιτική του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση αλλά και γενικότερα της σοσιαλδημοκρατίας. Ούτε τη φύση και τους σκοπούς των διαρθρωτικών μέτρων που παίρνει η κυβέρνηση. Ούτε το χαρακτήρα και το ρόλο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όσο κι αν αυτό είναι επώδυνο για όσους πίστεψαν με πάθος στις δυνατότητες που δημιουργούσε.


Ο καπιταλισμός στον οποίο ζούμε είναι συγκροτημένος στη βάση της ταξικής εκμετάλλευσης. Επομένως, παρά τις ευρέως διαδεδομένες απόψεις και σε τμήματα του ΣΥΡΙΖΑ, και στους παροικούντες ή παρεπιδημούντες στην περιοχή των γραφείων του, είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα απλό σύστημα ταξικής καταπίεσης.
Εκτός απ΄ την άμεση εξουσία που ασκεί στη σφαίρα της οικονομίας και της πολιτικής, υποτάσσει όλη την κοινωνική ζωή στις αφηρημένες απαιτήσεις της αγοράς. Που τώρα πια δεν είναι ένας τόπος ανταλλαγής, συναλλαγών, συμφωνιών και αγοραπωλησιών εμπορευμάτων, αλλά ο αόρατος κυβερνοχώρος της αγοράς του χρήματος.
Μέσα απ΄ την εμπορευματοποίηση της ζωής σ΄ όλες τις εκφάνσεις της προσδιορίζονται με αναγκαστικό τρόπο η κατανομή του χρόνου εργασίας, του ελεύθερου χρόνου, η κατανομή των πόρων, των προτύπων παραγωγής και κατανάλωσης.
Των πολιτιστικών προτύπων και αξιών, του είδους και του περιεχομένου της εκπαίδευσης. Συνοπτικά, του τρόπου ζωής της εργαζόμενης πλειοψηφίας. Με την υπαγωγή της χώρας μας απ΄ την κυβέρνηση Παπανδρέου στο λεγόμενο μηχανισμό στήριξης απ΄ τα κράτη - μέλη της Ζώνης του ευρώ και του Δ.Ν.Τ. (ν.3845/2010), η κατάσταση αυτή γίνεται πιο καθαρή, πιο ακραία και απροκάλυπτα πιο βάναυση. Η ολοκληρωτική κυριαρχία των νεοφιλελεύθερων και νεοσυντηρητικών δογμάτων συνιστά το πέρασμα στο κατώφλι μιας νέας εποχής, μιας σκοτεινής εποχής. Μιας εποχής επιστροφής στις πιο αποκρουστικές κοινωνικές μορφές του ιστορικά μεσαιωνικού παρελθόντος της ανθρωπότητας. Ο ευρωπαϊκός εργασιακός πολιτισμός, η κοινωνική ασφάλιση, ο νομικός πολιτισμός που οικοδομήθηκαν στη διάρκεια δεκαετιών με σκληρούς αγώνες των εργαζόμενων τάξεων της Ευρώπης, αποδομούνται, κατεδαφίζονται με συνοπτικές διαδικασίες. Δεν χρειάζονται προβολές στο μέλλον για να περιγράψουμε τις ζοφερές προοπτικές. Η νέα γενιά από τώρα βλέπει να ορθώνονται τείχη μπροστά της, που οδηγούν στο να μην έχει να ελπίζει τίποτα για τη ζωή της.


Μπορούν να αλλάξουν
τα πράγματα;
Μπορεί να ανακοπεί αυτός ο καταστροφικός για την κοινωνία δρόμος; Σίγουρα οι δυσκολίες είναι τεράστιες. Η αριστερά όμως δεν μπορεί στο όνομα των μεγάλων δυσκολιών να αφήσει για το απώτερο μέλλον το όραμα μιας δίκαιης κοινωνίας και την ανάγκη επίλυσης των κρίσιμων για τους εργαζόμενους προβλημάτων.


Η αριστερά και στη χώρα μας και στην Ευρώπη δεν είναι στις καλύτερες μέρες της. Ειδικά η δική μας ριζοσπαστική αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ, που ξεκίνησε με τις καλύτερες προοπτικές και τη στράτευση χιλιάδων αγωνιστών, βρίσκεται σήμερα σε μια πολύ κρίσιμη κατάσταση. Αυτό δεν ήταν αναγκαίο. Υπάρχουν σοβαρές πολιτικές ευθύνες, που δεν είναι όμως του παρόντος να τις αναλύσουμε.


Είναι βέβαιο ότι για να ανταποκριθεί ο ΣΥΡΙΖΑ στα σημερινά του καθήκοντα χρειάζεται μια αποφασιστική στροφή. Αυτή δεν μπορεί να γίνει ούτε με οργανωτικά μέτρα, ούτε με ασκήσεις ιδεολογικοπολιτικής ομογενοποίησης και μάλιστα σε ιστορικά παρωχημένα πρότυπα. Ούτε με τη συνέχιση της υποκατάστασης της πολιτικής από την επικοινωνία. Ούτε με το πνίξιμο του κινήματος απ΄ τους κομματικούς γραφειοκρατικούς μηχανισμούς. Ούτε με συμβολαιογραφικά έγγραφα συνεργασίας.


Η ριζοσπαστική αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να ανακάμψει και να αποχτήσει πρωταγωνιστικό ρόλο, μόνο αν αναλάβει ιστορικές πολιτικές πρωτοβουλίες και πρωταγωνιστήσει στην συγκρότηση ενός ευρύτατου κοινωνικού και πολιτικού Μετώπου που θα οργανώσει την αντίσταση στα μέτρα, θα βοηθήσει στην ανάπτυξη της αλληλεγγύης, θα αξιώσει την καταδίκη της κυβέρνησης που οδηγεί τη χώρα και το λαό σε ιστορική παρακμή και θα συμβάλει στη διαμόρφωση μια νέας πλειοψηφίας για μια κυβέρνηση που να υπηρετεί τα συμφέροντα του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας.

Oι ξεκάθαρα ταξικές επιλογές,οι κοινωνίες και ο μύθος του ευρωπαισμού Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου.

Δευτέρα, 28 Ιουνίου 2010



Πηγή: ''ΔΡΟΜΟΣ'' (27/6/2010)



Το 75% των Ευρωπαίων πιστεύει ότι η φτώχεια έχει παρουσιάσει αισθητή αύξηση στις χώρες της Ε.Ε. και το 60% εκτιμά ότι θα αυξηθεί ακόμη περισσότερο. Ένας στους έξι δηλώνει πως δυσκολεύεται να πληρώσει τους λογαριασμούς του, το 30% αναφέρει δυσκολίες ν’ αντεπεξέλθει στις δαπάνες για την υγεία ή τη φροντίδα των παιδιών και το 49% εκτιμά ότι είναι μάλλον απίθανο να βρει δουλειά σε περίπτωση που απολυθεί.
Σ’ αυτά και άλλα εξίσου ζοφερά στοιχεία του τελευταίου Ευρωβαρόμετρου αποτυπώνεται η κατάσταση απόγνωσης στην οποία έχει περιέλθει η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη. Φτώχεια, αποδόμηση κοινωνικού κράτους και απορρύθμιση της αγοράς εργασίας είναι οι πηγές της αγωνίας.
Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες αντιλαμβάνονται, έστω και διαισθητικά, ποιο είναι το μακροπρόθεσμο και πιθανότατα μόνιμο αποτέλεσμα των προγραμμάτων σκληρής λιτότητας που εφαρμόζονται με μέτρα καρμπόν σχεδόν σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης και της Ε.Ε.
Στον αντίποδα της απαισιοδοξίας των κοινωνιών, λίγες πηγές αισιοδοξίας συναντάει κανείς στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Η ρητορική των ηγεσιών -που αλληλοσυγχαίρονται για τα «γενναία» προγράμματα λιτότητας- εξουδετερώνεται από τις «απρόσωπες» αγορές οι οποίες εξακολουθούν να αμφισβητούν τη βιωσιμότητα του ευρώ μέσα από πολιτικές εξουθένωσης της εργασίας. Η αμφισβήτηση δεν είναι ιδεολογική. Εμπεριέχει απλώς τον κυνισμό του κεφαλαιοκράτη. Το ευρώ, στην πρώτη δεκαετία της ζωής του, αποτέλεσε τον καμβά συσσώρευσης τεράστιων υπεραξιών, κυρίως υπέρ του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου που διαχειρίζεται κεφάλαια τα οποία αντιστοιχούν στο μισό παγκόσμιο ΑΕΠ (τουλάχιστον 35 τρισ. ευρώ!). Αλλά ταυτόχρονα, μεγιστοποίησε τις αντιθέσεις της κατά τα λοιπά ενιαίας αγοράς, δημιουργώντας άνισες συνθήκες υλοποίησης του καπιταλιστικού κέρδους μεταξύ Βορρά – Νότου, πλεονασματικών και ελλειμματικών χωρών, παλαιών και νέων μελών της Ε.Ε. Αν, λοιπόν, υπάρχουν ευκαιρίες για τους κυνηγούς του κέρδους εκτός ευρώ ή ακόμη και ενάντια στην ύπαρξή του, δεν υπάρχει ηθικός δεσμός που θα τους αποτρέψει να στοιχηματίζουν στο θάνατό του.


Αναζητώντας ερμηνεία στη στάση των «Βρυξελλών»


Οι πολιτικές ηγεσίες της Ε.Ε. αγνοούν επιδεικτικά όχι μόνο τις αντιδράσεις των εργαζομένων, αλλά και τις ηχηρές αντιρρήσεις των εταίρων τους στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό, ιδιαίτερα των ΗΠΑ. Ας φωνάζει ο νομπελίστας Πολ Κρούγκμαν ότι η πολιτική της γενικευμένης λιτότητας δεν στηρίζεται ούτε από τους αριθμούς. Ας λέει και ο νομπελίστας Τζόζεφ Στίγκλιτς ότι η ευρωπαϊκή πολιτική θα βάλει φρένο στην ασθενή παγκόσμια ανάπτυξη. Ας λέει ο γκουρού της κερδοσκοπίας Τζορτζ Σόρος ότι «η γερμανική πολιτική αποτελεί κίνδυνο για την Ευρώπη και απειλεί να καταστρέψει το ευρωπαϊκό σχέδιο».


Η ευρωκρατία έχει σφραγίσει αεροστεγώς τ’ αυτιά της σε κάθε έκκληση. Ακόμη και ο Αμερικανός πρόεδρος Ομπάμα, που βάζει τον υπουργό του Τίμοθι Γκάιτνερ να γκρινιάζει καθημερινά για τις επιπτώσεις της ευρωπαϊκής πολιτικής, στο τηλεφωνικό του τετ α τετ με τη Μέρκελ λίγο πριν τη σύνοδο του G20 (από σήμερα στο Τορόντο του Καναδά), αναγκάστηκε να συμφωνήσει με τη σιδηρά κυρία της δημοσιονομικής ορθοδοξίας σε «μια διαφοροποιημένη έξοδο από την κρίση». Δηλαδή, συμφώνησαν πως διαφωνούν, πράγμα που αναμένεται να επισφραγιστεί στη σύνοδο του G20. Όπου δεν θα έχει καμιά τύχη ούτε η περίφημη ευρωπαϊκή πρόταση για έναν παγκόσμιο φόρο στις τραπεζικές συναλλαγές. Στο μπλοκ των διαφωνούντων (Καναδάς, Ινδία, Κίνα, Αυστραλία) έχει προστεθεί πλέον και η Ρωσία.


Η δυστοκία στην προώθηση μιας «παγκόσμιας διακυβέρνησης» στη διαχείριση του καπιταλισμού εκφράζει κυρίως μια γενικευμένη δυσπιστία των ελίτ του χρήματος στη βιωσιμότητα της ευρωζώνης. Δυσπιστία που αποτυπώνεται στην υποχώρηση του ιαπωνικού ενθουσιασμού για μια ασιατική νομισματική ένωση ή στη ματαίωση ανάλογων σχεδίων μιας αραβικής ΟΝΕ, με πυρήνα τη Σαουδική Αραβία. Όσο για τις ΗΠΑ, η υποστήριξή τους στο ευρώ φαίνεται ότι συντηρείται χάρη στα οφέλη που προσδοκά προς το παρόν για τη βιομηχανία της από ένα ασθενές δολάριο και κυρίως χάρη στα πολιτικά πλεονεκτήματα που τους δίνει η θεσμοθετημένη παρουσία του ΔΝΤ στα ευρωπαϊκά πράγματα.


Υπάρχουν βεβαίως και πιο σκοτεινές ερμηνείες της… λατρείας των ΗΠΑ στο ευρώ. Ο Ζαν Μισέλ Βερνοσέ, καθηγητής δημοσιογραφίας στο πανεπιστήμιο ESJ-Paris, διατυπώνει το σενάριο ότι η κρίση του ευρώ δεν είναι παρά εφαρμογή της στρατηγικής του «εποικοδομητικού χάους» από τον ατλαντικό μπλοκ (ΗΠΑ, Βρετανία) για την κηδεμόνευση της Ευρώπης και τη δολαριοποίηση του ευρώ. Η παρουσία του ΔΝΤ στο μηχανισμό «διάσωσης» είναι κατά τον Βερνοσέ το πρώτο βήμα σ’ αυτή την κατεύθυνση.


Τα πολιτικά αποκρυσταλλώματα


Ωστόσο, παρ’ ότι η τύχη της ευρωζώνης είναι μια δύσκολη παγκόσμια συνάρτηση στην οποία παίζουν ρόλο και οι κερδοσκόποι, και οι ΗΠΑ, και η Κίνα, και η Ρωσία, αξίζει να ξεχωρίσει κανείς πώς αποκρυσταλλώνεται πολιτικά η διαχείριση της κρίσης της στις ηγεσίες, τους θεσμούς και στις κοινωνίες της.


Πρώτον: Παρά την «αντικαπιταλιστική» ρητορική που επικράτησε στην αυγή της χρηματοπιστωτικής κρίσης (βλέπε φιλολογία περί golden boys), η πολιτική ελίτ της Ε.Ε. συμπεριφέρθηκε με εξαιρετική ιδεολογική και ταξική συνοχή. Για να διασωθούν τράπεζες και επιχειρηματικοί κολοσσοί που ήσαν εκτεθειμένοι στα τοξικά παράγωγα της αμερικανικής αγοράς, οι άκαμπτοι κανόνες του Συμφώνου Σταθερότητας χαλάρωσαν μέχρι τις αρχές του 2009. Οι κρατικές ενισχύσεις και «κρατικοποιήσεις» καθαγιάστηκαν. Αντιστρόφως, τώρα, οι κανόνες του Συμφώνου ξανασφίγγουν για μια δεύτερη δόση διάσωσης των τραπεζών, αυτή τη φορά από την έκθεσή τους στα εξίσου τοξικά κρατικά ομόλογα.


Δεύτερον: οι ταλαντεύσεις που επικράτησαν για αρκετούς μήνες στην κορυφή της ευρωκρατίας για το «φάρμακο» κατά της κρίσης, εκφρασμένες σε αντιπαραθέσεις νέο-φιλελεύθερων και νέο-κεϊνσιανών, αποδείχθηκε πως δεν είχαν το παραμικρό βάθος. Όλο το θεσμικό οπλοστάσιο της Ε.Ε. και της ευρωζώνης έχει εξ ορισμού ενσωματωμένες τις νέο-φιλελεύθερες αρχές οι οποίες, με την παρουσία του ΔΝΤ, παίρνουν την πιο ακραία και αυταρχική εκδοχή τους, θέτοντας υπό αίρεση την εθνική κυριαρχία και τη δημοκρατική τάξη σε κάθε χώρα - μέλος.


Διορατικά ο Πολ Κρούγκμαν θυμίζει σε ποιον πολιτικό εφιάλτη οδήγησε την Ευρώπη το ιστορικό προηγούμενο της Γερμανίας: «Η εμμονή του καγκελάριου Μπρίνιχ το 1930-1932 στη δημοσιονομική ορθοδοξία σφράγισε την καταδίκη της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης».


Τρίτον: Η πολιτική και επιχειρηματική αριστοκρατία της Ε.Ε., όταν πέρασε από την απαισιοδοξία της σκέψης στην αισιοδοξία της πράξης, δεν ταλαντεύθηκε ιδιαίτερα για το πού θα ρίξει το ταξικό βάρος της κρίσης: μια ματιά στα μέτρα που δρομολογήθηκαν στις περισσότερες χώρες της Ε.Ε. καταδεικνύει πως πυρήνας τους είναι η μέγιστη υποτίμηση και η μέγιστη ευελιξία της αγοράς εργασίας. Αποκαλύπτεται έτσι πως, παρά από τη «συσκευασία» τους ως χρηματοπιστωτικές, τραπεζικές, νομισματικές κλπ, οι καπιταλιστικές κρίσεις κρατούν στο DNA τους τις ανισορροπίες που προκύπτουν από την εκμετάλλευση του εμπορεύματος εργασία.


Τέταρτον: Η απόφαση της ευρωκρατίας να συσπειρωθεί στο στόχο διάσωσης του ευρώ με οποιοδήποτε τίμημα κάθε άλλο παρά διασώζει το «ευρωπαϊκό όνειρο».


Η οικονομική κρίση έχει εξελιχθεί σε μια ολόπλευρη κρίση του ευρωπαϊσμού. Ακόμη και τμήματα της κεφαλαιοκρατίας φαίνεται να γοητεύονται από το ενδεχόμενο ενός νέου προστατευτισμού ή και φυγής από το ευρώ (κορυφαίο παράδειγμα ο πρώην πρόεδρος των Γερμανών βιομηχάνων Χανς Όλαφ Χένκελ που ζητεί επιστροφή στο μάρκο).
Ωστόσο, κάτι τέτοιο φαίνεται αδύνατο αν δει κανείς τον τρόπο που οι τράπεζες κάθε χώρας είναι εκτεθειμένες στο δημόσιο και ιδιωτικό χρέος μιας άλλης: Οι Ιρλανδοί χρωστάνε τους «εαυτούς» τους στις βρετανικές τράπεζες, οι Πορτογάλοι στις ισπανικές, οι Ισπανοί στις γερμανικές, οι Έλληνες στις γαλλικές και τις γερμανικές. Ένα ντόμινο τραπεζικών και κρατικών καταρρεύσεων είναι η μόνη βεβαιότητα στο σπάσιμο ενός κρίκου της αλυσίδας.


Η αναγκαστική συνύπαρξη για όσο αντέξει, φαίνεται ο μόνος νοητός συμβιβασμός.


Πέμπτο: Η κρίση του ευρωπαϊσμού δεν έχει αφήσει ανεπηρέαστες τις κοινωνίες, που φαίνεται να αποδεσμεύονται από τις θεμελιώδεις αυταπάτες για τα οφέλη από το κοινό νόμισμα. Το μόνο που τις συγκρατεί είναι ο φόβος για το υψηλό κόστος εγκατάλειψής του. Το βαρύ τίμημα διάσωσής του που καλούνται να πληρώσουν τα λαϊκά στρώματα, η μαζική φτωχοποίηση που διαβλέπουν «σπάνε» το κοινωνικό συμβόλαιο της μεταπολεμικής Ευρώπης και προκαλούν αλλεπάλληλα κύματα δυσφορίας ή και οργής.
Ιδεώδης ευκαιρία για την Αριστερά, θα έλεγε κανείς που ωστόσο… πέρασε και δεν κόλλησε. Στις εκλογικές αναμετρήσεις και στις δημοσκοπήσεις, την πολιτική χρεοκοπία των κυβερνώντων κομμάτων σε όλη τη Ε.Ε. την καρπώνονται (με εξαίρεση τα αισθητά οφέλη της Αριστεράς στη Γερμανία) συντηρητικές δυνάμεις, εναλλακτικά κεντροδεξιά κόμματα, φιλελεύθεροι ευρωσκεπτικιστές, ακόμη και ακραία εθνικιστικά, ξενοφοβικά ή ρατσιστικά κόμματα. Η πιο προφανής ερμηνεία του φαινομένου είναι το γεγονός ότι οι περισσότεροι σχηματισμοί της ευρωπαϊκής αριστεράς, προσκολλημένοι για χρόνια (με ευγενείς ψευδαισθήσεις ή ιδιοτελείς στοχεύσεις) στο κυρίαρχο ρεύμα του ευρωπαϊσμού έγιναν τελικά μέρος και της κρίσης του

Κυβέρνηση ανδρείκελων ΣΕΒ – ΔΝΤ – ΕΕ του Λ. Βατικιώτη

Πηγή: ΠΡΙΝ (27/6/2010)



Πρώτη υποχώρηση για τα εργασιακά
ΒΡΑΖΕΙ ΤΟ ΠΑΣΟΚ


Μια μικρή ανακούφιση προσέφερε η απόφαση του υπουργού Εργασίας και ανδρείκελου του ΣΕΒ, Ανδρέα Λοβέρδου, να ακυρώσει το σχέδιο υλοποίησης των αλλαγών στα εργασιακά μέσω προεδρικού διατάγματος και να φέρει τις προτεινόμενες αλλαγές για ψήφιση στην Βουλή. Η αλλαγή αυτή ήλθε ως αποτέλεσμα των απρόβλεπτων σε έκταση, για τις Μαρίες Αντουανέτες του ΠΑΣΟΚ, μαζικών αντιδράσεων. Ταυτόχρονα η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ πετάει το μπαλάκι στους βουλευτές που πλέον δεν μπορούν να επικρίνουν την κυβέρνηση εκ του ασφαλούς και τίθενται έτσι προ των ευθυνών τους: Είτε να γίνουν φερέφωνα του ΔΝΤ και του ΣΕΒ ακολουθώντας τον δρόμο του Λοβέρδου, που έχει μετατραπεί σε παιδί για τα θελήματα της τρόικας (θυσιάζοντας εννοείται τις αρχηγικές του φιλοδοξίες στο βωμό του ΔΝΤ) είτε να ακολουθήσουν τον δρόμο που προς τιμήν τους επέλεξαν με αφορμή την ψήφιση στη Βουλή του μνημονίου της ντροπής οι ανεξάρτητοι πλέον βουλευτές Σ. Σακοράφα, Γ. Δημαράς και Β. Οικονόμου. Είναι αναγκαίο δε να τονιστεί ότι τυχόν ψήφιση του απαράδεκτου νόμου για τα εργασιακά χωρίς απώλειες θα ενισχύσει τη θέση του Παπανδρέου, επιταχύνοντας από την άλλη τη ραγδαία φθορά του κόμματος που ήδη καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις.
Η στάση της κυβέρνησης υπαγορεύτηκε επίσης και από τα μηνύματα που λάμβανε ότι ήταν πολύ πιθανό το Συμβούλιο Επικρατείας να έκρινε ως αντισυνταγματικές πολλές από τις προβλέψεις του προεδρικού διατάγματος κι έτσι να παγιδευόταν σε μια δικαστική διαμάχη αδυνατώντας να περάσει έγκαιρα τις επίμαχες αλλαγές. Κι εδώ ο χρόνος είναι που έχει την πρωτοκαθεδρία καθώς η κυβέρνηση βιάζεται να περάσει τα πλέον ακανθώδη μέτρα τώρα, πριν τον Αύγουστο δηλαδή, ώστε τον Σεπτέμβρη που η οργή της κοινωνίας θα χτυπήσει… κόκκινο να μη υπάρχουν αφορμές εντάσεων και απρόβλεπτων εκρήξεων.

Το κλίμα ωστόσο από τώρα είναι εκρηκτικό και προμηνύεται ένα καυτό καλοκαίρι, ανάλογο εκείνου που έζησε ο Μητσοτάκης με αφορμή την διάλυση της ΕΑΣ. Το γεύτηκε ο ίδιος ο γραμματέας του ΠΑΣΟΚ, Σ. Ξυνίδης την προηγούμενη Τρίτη κατά τη διάρκεια σύσκεψης με συνδικαλιστικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, παρόντος και του προέδρου της ΑΔΕΔΥ, Σπ. Παπασπύρου. Δεδομένου ότι κι οι παραβρισκόμενοι δεν συγκαταλέγονται στους πλέον αναξιοπαθούντες, τα βρισίδια που άκουσε ο γραμματέας του ΠΑΣΟΚ, που δεν λέγονται ούτε στα λαϊκά καφενεία τουλάχιστον χωρίς σοβαρές συνέπειες, αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου της ογκούμενης κοινωνικής διαμαρτυρίας, που για να ξεσπάσει και να τα παρασύρει όλα περιμένει μονάχα μια μικρή αφορμή. Τίποτε άλλο…
Εκτίναξη της ανεργίας σε πρωτοφανή ποσοστά, αύξηση της φτώχειας μεταξύ των εργαζομένων που θα δουν τους μισθούς τους να πέφτουν σε τριτοκοσμικά επίπεδα και των ανέργων και κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας υπόσχεται ο νέος νόμος για τα εργασιακά που θα ψηφιστεί τις επόμενες δύο εβδομάδες.
Η αλλαγή των όρων προσφυγής στον Οργανισμό Διαιτησίας τορπιλίζει το θεσμό των συλλογικών συμβάσεων
Εντελώς αδιάφορες και διακοσμητικού χαρακτήρα είναι οι αλλαγές που συνόδευσαν την δημοσιοποίηση και την κατάθεση στη Βουλή υπό μορφή νόμου του προεδρικού διατάγματος για τα εργασιακά. Οι μεταβολές έγιναν μόνο και μόνο για να δοθεί η δυνατότητα αναδίπλωσης σε εκείνους του βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που τις προηγούμενες μέρες αποδοκίμαζαν τις προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις και να μην γελάει μαζί τους ο κόσμος κι οι ψηφοφόροι τους για τη νέα τους κωλοτούμπα – άθλημα που έχει μετατραπεί σε δεύτερη φύση κάθε καλού ΠΑΣΟΚου βουλευτή. Πρόκειται για την αύξηση του χρόνου προειδοποίησης πριν την απόλυση που δεν στοιχίζει το παραμικρό στην εργοδοσία, την μείωση από τα 55 στα 57 χρόνια του ορίου ηλικίας που επιτρέπεται η αυτασφάλιση, κ.α.
Οι σημαντικότερες ωστόσο ανατροπές που έφερε το προεδρικό διάταγμα έμειναν ανέγγιχτες. Πρόκειται για ανατροπές που συνιστούν μια άνευ προηγουμένου κοινωνική οπισθοδρόμηση και σηματοδοτούν την καταστρατήγηση των πιο θεμελιωδών εργατικών κατακτήσεων. Αν τυχόν και γίνουν νόμος αυτές οι προτάσεις οι εργαζόμενοι θα δουν να εξαφανίζεται κάθε δίχτυ ασφαλείας που τους προστάτευε από την εργοδοτική αυθαιρεσία. Η εφαρμογή τους δε αποτελούσε επί χρόνια μύχια επιθυμία της ελληνικής αστικής τάξης κι υπ’ αυτή την έννοια ξεπερνάει τις δεσμεύσεις που περιλαμβάνονται στο μνημόνιο. Με την εφαρμογή αυτών των μέτρων το επίπεδο των κοινωνικών κατακτήσεων θα οδηγηθεί στην εποχή της πρώιμης βιομηχανικής επανάστασης. Κι αυτό μάλιστα σε μια εποχή συγκλονιστικών δυνατοτήτων που όλο και περισσότερος πλούτος συγκεντρώνεται σε όλο και λιγότερα χέρια. Χαρακτηριστικά, με βάση έρευνα της Μπανκ οφ Αμέρικα, ο αριθμός των πλουσίων με περιουσία άνω του 1 εκ. δολ. κατά το 2009 αυξήθηκε σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο κατά 17%, φθάνοντας τα 10 εκ. άτομα. Η δε περιουσία τους αυξήθηκε κι αυτή κατά 19% φθάνοντας τα 39 τρισ. δολ., ποσό που είναι τριπλάσιο από το ΑΕΠ των ΗΠΑ! Ας δούμε όμως πως δημιουργείται και πως συγκεντρώνεται – σπυρί, σπυρί! – αυτός ο πλούτος.
Οι προτεινόμενες αλλαγές στα εργασιακά όπως έγιναν γνωστές την Παρασκευή από τον εντολοδόχο υπουργό της τρόικας, Α. Λοβέρδο, αφορούν:
Πρώτα και κύρια την διευκόλυνση των απολύσεων. Στο εξής οι απολύσεις θα είναι πιο φθηνές και πιο εύκολες. Οι απολύσεις γίνονται συμφέρουσες για το κεφάλαιο από τη στιγμή που μειώνεται πιο κάτω κι από το 50% το κόστος της αποζημίωσης που στο εξής θα καταβάλλεται κι αυτό μάλιστα με… δόσεις. Χαρακτηριστικά, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ – μαριονέτες των βιομηχάνων προτείνει αντί του 1 μισθού με τον οποίο αποζημιωνόταν μέχρι τώρα ένας εργαζόμενος που δούλευε από 2 μήνες μέχρι 1 έτος, στο εξής να αποζημιώνεται με μισό μισθό. Η αποζημίωση 2 μηνών που αναλογούσε σε όσους απασχολούνταν από 1 έως 4 έτη, κόβεται στη μέση και μετατρέπεται σε αποζημίωση 1 μήνα, κοκ. Επίσης τα ανώτατα επιτρεπόμενα ποσοστά απολύσεων που υπήρχαν ως τώρα (2% για παράδειγμα για επιχειρήσεις με προσωπικό άνω των 200 ατόμων) αυξάνονται σημαντικά. Συνολικά πρόκειται για δώρο στο κεφάλαιο που θα έχει ως αποτέλεσμα ένα πρωτοφανές κύμα απολύσεων. Είναι άλλωστε κοινό μυστικό ότι οι επιχειρήσεις περίμεναν εδώ και καιρό τον συγκεκριμένο νόμο, καθυστερώντας τις απολύσεις, οπότε με την αύξησή του θα έχουμε ένα τσουνάμι απολύσεων. Για τους εργαζόμενους η σχετική διάταξη θα σημάνει αρχικά την εκτίναξη της ανεργίας σε επίπεδα πρωτοφανή για την μεταπολεμική Ελλάδα. Μάλιστα η ανεργία θα θίγει όλο και συχνότερα μεγάλους σε ηλικία εργαζόμενους που θα πληγούν με προνομιακό τρόπο από τις αλλαγές. Η σχετική διάταξη επίσης θα προκαλέσει την εξαθλίωση χιλιάδων ανέργων που με τη μισή πλέον αποζημίωση θα τους είναι αδύνατο ακόμη και να βιοποριστούν. Πώς θα καλύψουν το κόστος του ενοικίου, της διατροφής και της ιατροφαρμακευτικής τους περίθαλψης σε ένα περιβάλλον συνεχών ανατιμήσεων και διάλυσης κάθε δημόσιας υποδομής παροχής κοινωνικών υπηρεσιών;
Η απόλυση των μεγάλων σε ηλικία εργαζομένων θα προσλάβει διαστάσεις χιονοστιβάδας καθώς ταυτόχρονα με το φθήνεμα αυτής της διαδικασίας γίνεται πολύ πιο συμφέρουσα οικονομικά (πέρα από αποδοτική) η πρόσληψη νέων. Η δυνατότητα αμοιβής νεοεισερχομένων στην αγορά εργασίας από 15 – 18 ετών με 518 ευρώ (75% του κατώτατου μισθού των 740 ευρώ) με 592 ευρώ για όσους είναι έως 21 ετών (το 80% του κατώτατου μισθού των 740 ευρώ) και με 629 ευρώ για όσους είναι 21 – 25 ετών (85% του κατώτατου μισθού) ισοδυναμεί με την επίσημη κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, με την δημιουργία εργαζομένων πολλαπλών ταχυτήτων, με τον περαιτέρω κατακερματισμό της αγοράς εργασίας, με την ακύρωση στην πράξη της συνταγματικής αρχής ίση αμοιβή για ίση εργασία! Είναι μια «πάσα» στην εργοδοσία που έτσι θα μπορεί να απολύει τους σχετικά «ακριβούς» λόγω προϋπηρεσίας και πολλών επιδομάτων μεγάλους σε ηλικία εργαζομένους και να προσλαμβάνει νέους, που θα καταδικάζονται να ζουν στη φτώχεια.
Όσο για την «υποχώρηση» του υπουργού των βιομηχάνων, Ανδρέα Λοβέρδου, που τελευταία στιγμή ανέθεσε στον ΟΑΕΔ να καταβάλει την διαφορά από τη συλλογική σύμβαση είναι στάχτη στα μάτια, μια κι ο ΟΑΕΔ κατ’ αρχήν είναι μόνιμα ελλειμματικός. Από πού θα βρει τα χρήματα για να πληρώσει τους νέους εργαζόμενους; Αν το εννοούσε αυτό που έλεγε θα έπρεπε ταυτόχρονα να προχωρούσε και στην εκταμίευση των σχετικών πόρων ο Λοβέρδος, ο οποίος στη συνέντευξη Τύπου προχθές όλο ξεδιαντροπιά και γλυκιά νοσταλγία προφανώς για τα μετεμφυλιακά χρόνια 1950 – 1974 δήλωσε πως “η σωτηρία της πατρίδας επιβάλλει το τέλος της μεταπολιτευτικής ευδαιμονίας”! Ακόμη όμως και να υλοποιηθεί αυτή η εξαγγελία θα πρόκειται για την απαλλαγή της εργοδοσίας από ένα κόστος το οποίο στο εξής μεταβιβάζεται στον κρατικό προϋπολογισμό, δηλαδή στους φορολογούμενους και τελικά στους εργαζόμενους! Άραγε εδώ δεν ισχύει η συνήθης πειθαρχία για τα δημόσια έσοδα, που δεν επιτρέπει την παραμικρή σπατάλη; Προφανώς όχι. Παρατηρείται μάλιστα η εξής παραδοξότητα: Ένας νόμος που υποτίθεται πως εφαρμόζεται για την μείωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων (ενώ στην πραγματικότητα είναι άσχετος, με τη δημοσιονομική εξυγίανση να λειτουργεί απλώς ως μια καλή αφορμή) στην πράξη να αυξάνει τα δημοσιονομικά ελλείμματα προβλέποντας νέες δωρεές στην εργοδοσία! Υπάρχει πιο μεγαλειώδης απόδειξη για την υποκρισία τους και τις τεράστιες ευθύνες που φέρουν κυβέρνηση και αστική τάξη για τον εκτροχιασμό των δημόσιων οικονομικών;
Μείζονος σημασίας μεταβολή αποτελεί κι η κατάργηση στην πράξη του Οργανισμού Μεσολάβησης και Διαιτησίας καθώς στο εξής για να γίνει προσφυγή θα απαιτείται συναίνεση μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων. Δεν θα μπορούν δηλαδή να προσφεύγουν μόνοι τους οι εργαζόμενοι όπως συνέβαινε ανέκαθεν, μετά δηλαδή την ψήφιση του σχετικού νόμου το 1990. Ειδικότερα στο άρθρο 74 αναφέρεται: “Η προσφυγή στη διαιτησία μπορεί να γίνεται και μονομερώς από συνδικαλστικές οργανώσεις εργαζομένων, εφόσον αποδέχονται την πρόταση του μεσολαβητή που απορρίπτει ο εργοδότης, εφόσον δεν αφορά πρόταση για κλαδική, επιχειρηματική ή ομοιοεπαγγελματική σύμβαση εργασίας”! Και τότε τι άλλο θα μπορούσε να αφορά;
Οι δραματικές συνέπειες που θα έχει αυτή η αλλαγή στις ίδιες τις συλλογικές διαπραγματεύσεις τεκμηριώθηκε από τον αν. καθηγητή του ΔΠΘ, Γιώργο Κατρούγκαλο στην Ελευθεροτυπία της Τρίτης 22 Ιούνη: «Σήμερα οι διαιτητικές αποφάσεις αποτελούν ένα πολύ μικρό ποσοστό των συλλογικών ρυθμίσεων. Αυτό όμως συμβαίνει γιατί οι εργοδότες διαπραγματεύονται και καταλήγουν σε συμφωνία με τα εργατικά σωματεία ακριβώς γιατί γνωρίζουν ότι εάν δεν το κάνουν, υπάρχει κι η Διαιτησία ως έσχατο καταφύγιο. Εάν λείψει αυτή η δυνατότητα, ολόκληροι τομείς εργασιακών σχέσεων θα μείνουν αρρύθμιστοι, όπως επιθυμούν οι άγγελοι των νεοφιλελεύθερων άγριων αγορών. Θυμίζω ότι οι τράπεζες πρώτες έσυραν τον χορό αυτό, αρνούμενες να διαπραγματευτούν με την ΟΤΟΕ τη σύναψη κλαδικής συλλογικής σύμβασης και ότι μόνον ο ΟΜΕΔ έδωσε λύση στο αδιέξοδο».
Ταυτόχρονα με τα παραπάνω μέτρα ο νέος νόμος για τα εργασιακά δίνει τη δυνατότητα στη εργοδοσία να επιβάλλει στις κλαδικές συμβάσεις εργασίας χαμηλότερους μισθούς απ’ αυτούς που προβλέπονται στη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, ανατρέποντας μια πρακτική δεκαετιών που ήθελε τις επιμέρους συμβάσεις να βελτιώνουν τις κατακτήσεις της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης, έστω και οριακά. Πλέον καταργείται και αυτό το δίχτυ προστασίας, προς όφελος της εργοδοσίας που θα μπορεί να εκβιάζει: ή τρεις κι εξήντα κατοχυρωμένες ή τα ίδια λεφτά στην πράξη, χωρίς καν σύμβαση εργασίας.
Τα παραπάνω μέτρα που θα οδηγήσουν σε κοινωνικό Μεσαίωνα δεν είναι παρά μόνο η αρχή! Το μνημόνιο προβλέπει κι άλλα μέτρα στο εργασιακό, όπως για παράδειγμα: «μείωση της αμοιβής της υπερωριακής εργασίας και μεγαλύτερη ευελιξία στη διαχείριση του χρόνου εργασίας. Τοπικά σύμφωνα που θέτουν τις μισθολογικές αυξήσεις χαμηλότερα από τις κλαδικές συμφωνίες και εισάγουν αμοιβές που θα συνδέονται με την παραγωγικότητα σε επίπεδο επιχείρησης». Στο ίδιο κεφάλαιο, «Ενέργειες για τον τρίτο απολογισμό (να έχουν ολοκληρωθεί έως το τέλος του τέταρτου τριμήνου 2010)», αναφέρεται επίσης πως πρέπει «οι τρέχοντες κατώτατοι μισθοί να παραμείνουν σταθεροί σε ονομαστικούς όρους για τρία χρόνια», κάτι που θίχτηκε και στη συνέντευξη Τύπου της Παρασκευής προμηνύοντας άμεσες κρατικές παρεμβάσεις προς όφελος της εργοδοσίας.



Κατάργηση δημόσιων φορέων, διάλυση του ΟΣΕ



ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΟΙ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ
Την κατάργηση 16 δημόσιων οργανισμών, 4 ανωνύμων εταιρειών και την συγχώνευση 13 δημόσιων φορέων ανακοίνωσε η κυβέρνηση την προηγούμενη εβδομάδα, εφαρμόζοντας έναν ακόμη όρο του μνημονίου. Πρόκειται για υπηρεσίες που μπορεί τα τελευταία χρόνια να μετατράπηκαν σε γραφειοκρατικά απολιθώματα ωστόσο ιδρύθηκαν για να στηρίξουν την κοινωνική πολιτική (Εθνικό Κέντρο Ερευνών Υγείας, Εθνικό Παρατηρητήριο Ατόμων με Αναπηρία, κ.α.), τον πολιτισμό (Εθνική Ακαδημία Γραμμάτων και Επιστημών, Ιόνιος Ακαδημία, κ.α.) ή για να εφαρμόσουν μια στοιχειώδη βιομηχανική πολιτική μέσω της κρατικής παρέμβασης (Ελληνικό Κέντρο Αργυροχρυσοχοΐας, Κέντρο Ελληνικής Γούνας, κ.α.). Όλα αυτά πλέον τα σχέδια ανήκουν στο παρελθόν, μαζί με τις θέσεις εργασίας που περιελάμβαναν. Γιατί, μπορεί η απόλυση των 296 εργαζομένων από την ΑΓΡΟΓΗ που προσελήφθησαν στις 4 Αυγούστου με υπουργική απόφαση να μην προκαλεί κύματα αλληλεγγύης στους εργαζόμενους (ξέροντας ότι επρόκειτο για σκανδαλώδεις ρουσφετολογικές προσλήψεις) η κατάργηση ωστόσο ακόμη κι αυτών των θέσεων εργασίας μειώνει το συνολικό επίπεδο απασχόλησης κι αυξάνει τις στρατιές των ανέργων. Προετοιμάζει επίσης την απόλυση κι άλλων δημοσίων υπαλλήλων, με το σκεπτικό ότι καταργούνται οι οργανικές τους θέσεις.
Δραματικά αποτελέσματα στο επίπεδο της απασχόλησης θα έχει και η σχεδιαζόμενη αναδιάρθρωση – συρρίκνωση του ΟΣΕ, η οποία επίσης προβλέπεται από το μνημόνιο της ντροπής. Στις εξαγγελίες που θα γίνουν αυτή την εβδομάδα θα περιλαμβάνεται η αύξηση των εισιτηρίων, η μείωση των δρομολογίων κι επίσης του προσωπικού κατά 2.000 που θα φτάσει τους 4.000 αν και σύμφωνα με τις δηλώσεις του αρμόδιου υπουργού Δ. Ρέππα το «πλεονάζον» προσωπικό δεν θα απολυθεί, αλλά θα μεταταχθεί σε άλλες υπηρεσίες του δημοσίου. Η υποβάθμιση του ΟΣΕ (αφού πρώτα έπαιξε μια χαρά για το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ το ρόλο του ως οχήματος για τις μίζες από τη Ζίμενς) θα οδηγήσει στην αύξηση του κόστους μετακινήσεων για τα πιο φτωχά στρώματα της ελληνικής υπαίθρου και τους φοιτητές.
Οι χειρότερες αλλαγές όμως δεν αφορούν το επίπεδο τιμών, που είναι ήδη απαγορευτικό, όπως μαρτυρά η αύξηση του πληθωρισμού στο 5,4% και θα ανέβει κι άλλο από την 1η Ιουλίου όταν θα εφαρμοστεί ο αυξημένος ΦΠΑ. Το χειρότερο είναι το οικονομικό μοντέλο που συνειδητά μεν, σιωπηρά δε σχεδιάζει το ΠΑΣΟΚ με αυτές τις αλλαγές. Προετοιμάζοντας το έδαφος για την εξαγορά του ΟΣΕ από την κινέζικη COSCO (ή κάποια άλλη πολυεθνική επιχείρηση) αποψιλώνουν το έδαφος επί του οποίου μπορεί να αναπτυχθεί η παραγωγή κοινωνικά αναγκαίων προϊόντων και υπηρεσιών. Τα δισ. από την άλλη που υπόσχεται η κάθε COSCO αποτελούν δηλητηριασμένο φρούτο καθώς λειτουργούν ως πολιορκητικός κριός που ενοποιεί χωρικά και καθετοποιεί παραγωγικά τις οικονομικές δραστηριότητές της εις βάρος της εγχώριας παραγωγής και των θέσεων εργασίας. Ταυτόχρονα το ντάμπινγκ των τιμών αποκτά νέα ώθηση με μοναδικούς χαμένους τις ανώτερες μισθολογικές κατακτήσεις των εργαζομένων στη Δύση. Πολλαπλά επομένως είναι τα οφέλη που δρέπει το κεφάλαιο από τέτοιες μεταβιβάσεις. Αντίθετα με τους εργαζομένους…

ΥΠΕΡΕΞΟΥΣΙΕΣ ΣΤΟ ΥΠ. ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

Δημιουργική λογιστική και μαγειρέματα αριθμών

ΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΤΡΑΠΕΖΩΝ
Όπως ακριβώς αναμενόταν, η πορεία υλοποίησης του μνημονίου πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Για την ακρίβεια ό,τι αφορά τους ονομαστικούς του στόχους όπως είναι η μείωση των ελλειμμάτων, καθώς η επίτευξη του στόχου μείωσης του κατά το πρώτο πεντάμηνο οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην συρρίκνωση του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων κατά 30%, την μεταφορά των πληρωμών ακόμη και για εξοπλιστικά προγράμματα τους επόμενους μήνες και την άρνηση του υπουργείου να επιστρέψει, όπως υποχρεούται, φόρους προς τις επιχειρήσεις. Το υπουργείο Οικονομικών κοινώς επιδίδεται στην ίδια δημιουργική λογιστική, την οποία μετέτρεψαν σε επιστήμη οι προκάτοχοί του Γ. Παπακωνσταντίνου προκαλώντας μύριες όσες καταγγελίες του, τον πρώτο καιρό που ανέλαβε τα καθήκοντά του. Τώρα όμως σιγή ιχθύος. Πώς αλλιώς θα καλυπτόταν η αναπάντεχη υστέρηση των εσόδων του προϋπολογισμού λόγω της ύφεσης;
Από την άλλη οτιδήποτε περιλαμβάνεται στο μνημόνιο και αφορά αντιλαϊκές πολιτικές εφαρμόζεται πολύ πιο γρήγορα κι από τα χρονοδιαγράμματα. Όπως για παράδειγμα οι υπερεξουσίες με τις οποίες θωρακίζεται ο υπουργός Οικονομικών ο οποίος θα έχει λόγο για τα οικονομικά κάθε δημόσιου φορέα. Το σχετικό νομοσχέδιο προκάλεσε την αντίδραση της Βάσως Παπανδρέου καθώς επιταχύνει την περιθωριοποίηση της Βουλής και την αναβάθμιση των οικονομικών υπουργείων κι ιδιαίτερα του Οικονομικών, που μετατρέπεται σε υπουργείο δοσίλογων συνεργατών της τρόικας.
Με βήμα ταχύ επίσης προχωρά και η νομοθετική κατοχύρωση του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας που προβλέπεται στο μνημόνιο το οποίο θα προικισθεί με 10 δισ. που θα πάνε στις τράπεζες από τα 110 δισ. δια της συνολικής δανειοδότησης. Στο παράρτημα 2 του μνημονίου περιλαμβάνεται κι ο εξής αποικιοκρατικός όρος που δίνει στην τρόικα εξουσίες που θα ζήλευαν κι οι Ναζί την περίοδο της γερμανικής κατοχής: «Η νομοθεσία θέσπισης του Ταμείου θα προβλέπει ότι κατά την εκτέλεση των υπό του νόμου καθηκόντων τους, ούτε ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, ούτε κάποιο μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ταμείου θα αναζητήσουν ή θα λάβουν οδηγίες από την ελληνική κυβέρνηση ή από άλλο κρατικό φορέα»! Τα 10 δισ. θεωρείται βέβαιο από στελέχη του κλάδου πως δεν θα παίξουν έναν παθητικό ρόλο καλύπτοντας απλώς και μόνον κενά που θα δημιουργηθούν, αν τεθεί σε κίνδυνο η φερεγγυότητα κι η σταθερότητα του συστήματος. Αντίθετα λέγεται πώς θα αξιοποιηθούν στην κατεύθυνση επιτάχυνσης των διαδικασιών εξαγορών και συγχωνεύσεων στο τραπεζικό σύστημα μέχρι η σημερινή πολυδιάσπαση να οδηγήσει στις 2,5 τράπεζες που κατά τον πρόεδρο της Άλφα Μπανκ, Γιάννη Κωστόπουλο, χωράει η ελληνική αγορά. Σε αυτή την προοπτική είναι πολύ πιθανό η αύξηση του ορίου απολύσεων που περιλαμβάνεται στο εργασιακό νομοσχέδιο να φανεί πολύτιμη πρώτα και κύρια στους τραπεζίτες ώστε τα σχέδια συγκεντροποίησης του κεφαλαίου να προχωρήσουν με το μικρότερο δυνατό κόστος: απολύοντας δηλαδή όσους εργαζόμενους χαρακτηρισθούν ακόμη μια φορά «πλεονάζοντες». Ρόλο επιταχυντή σε αυτή την πορεία βίαιης αναδιάρθρωσης του τραπεζικού συστήματος έπαιξε η υποβάθμιση των ελληνικών ομολόγων από την Μούντι’ς την προηγούμενη εβδομάδα. Η υποβάθμιση τους κατά 4 ολόκληρες θέσεις, στην κατηγορία των σκουπιδιών δεν έπληξε μόνο το ελληνικό χρέος όπως φάνηκε από την εκτίναξη των ασφαλίστρων κινδύνου έναντι χρεοκοπίας σε ιστορικά επίπεδα και τις μαζικές ρευστοποιήσεις κρατικών ομολόγων από διεθνείς επενδυτές με αποτέλεσμα η απόδοση του δεκαετούς την περασμένη Τετάρτη να υπερβεί το 10%. Έπληξε αυτόματα και τις ελληνικές τράπεζες που είδαν τις μετοχές τους να γίνονται κι αυτές σκουπίδια, υπογραμμίζοντας έτσι για μια ακόμη φορά τις καταστρεπτικές συνέπειες από την προσφυγή στον μηχανισμό ΔΝΤ – ΕΕ.

Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

«Τρόικα» με δικαίωμα κατάσχεσης στο Δημόσιο

Τρίτη, 22 Ιουνίου 2010
«Τρόικα» με δικαίωμα κατάσχεσης στο Δημόσιο



Πηγή: sofokleous10
22-6-2010

Ειδικά προνόμια που καθιστούν απαγορευτική κάθε σκέψη της ελληνικής κυβέρνησης για στάση πληρωμών και επιβολή νέων όρων εξυπηρέτησης του χρέους παρέχει στην «τρόικα» η δανειακή σύμβαση που υπέγραψε με το Ελληνικό Δημόσιο: η αλληλεγγύη του ΔΝΤ και των κρατών της Ευρωζώνης στην Ελλάδα, με τη χορήγηση του δανείου των 110 δις. ευρώ, εκδηλώνεται υπό τον όρο, ότι θα έχουν το δικαίωμα κατάσχεσης δημόσιας περιουσίας σε κάθε περίπτωση αθέτησης πληρωμών από την Ελλάδα.
Ουσιαστικά, το Δημόσιο παίρνει ένα δάνειο, το οποίο θα δεσμεύει το ελληνικό κράτος όπως περίπου δεσμεύεται ένας ιδιώτης, όταν λαμβάνει δάνειο από μια τράπεζα: αν δεν εξυπηρετήσει τις υποχρεώσεις του, η τράπεζα έχει το δικαίωμα να ζητήσει την κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων, για να εξοφληθεί το χρέος. Το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση του διεθνούς δανείου των 110 δις. ευρώ, αλλά με έναν ακόμη χειρότερο όρο: η διαδικασία κατασχέσεων δημόσιας περιουσίας μπορεί να ενεργοποιηθεί ακόμη και αν η Ελλάδα φανεί ασυνεπής στις πληρωμές της σε ιδιώτες πιστωτές και όχι προς τα κράτη μέλη της Ευρωζώνης και ΔΝΤ.



Με τον τρόπο αυτό, το διεθνές σύστημα «έδεσε» την Ελλάδα, ώστε να μην έχει τη δυνατότητα να ακολουθήσει το δρόμο της Ρωσίας ή της Αργεντινής, λέγοντας πολύ απλά «δεν πληρώνω» και επιδιώκοντας να εκβιάσει μια ευνοϊκότερη συμφωνία εξυπηρέτησης του χρέους. Μετά την υπογραφή της δανειακής σύμβασης με την «τρόικα», κάθε τέτοια προσπάθεια θα οδηγεί σε διαδικασίες κατάσχεσης κρατικών ακινήτων, μετοχών, ή άλλων περιουσιακών στοιχείων και δικαιωμάτων.
Ο όρος που «δαγκώνει» κρύβεται στο άρθρο 14, με τον τίτλο «Εφαρμοστέο δίκαιο και δικαιοδοσία». Εκεί ορίζεται, ότι:
1. Η παρούσα Σύμβαση καθώς και κάθε εξωσυμβατική υποχρέωση που τυχόν προκύψει από την παρούσα ή σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, διέπεται και ερμηνεύεται σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο.
2. Οι συμβαλλόμενοι αναλαμβάνουν την υποχρέωση να υποβάλουν οποιαδήποτε διένεξη προκύψει σχετικά με τη νομιμότητα, την ισχύ, την ερμηνεία ή την εκτέλεση της παρούσας Σύμβασης στην αποκλειστική δικαιοδοσία του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
3. Οι αποφάσεις του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι πλήρως δεσμευτικές και εκτελεστές από τα συμβαλλόμενα μέρη.
4. Οι Δανειστές μπορεί να εκτελέσουν ή να επιδιώξουν να εκτελέσουν οποιαδήποτε απόφαση του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως ορίζεται στην παρούσα ή άλλα δικαιώματα κατά του Δανειολήπτη στα δικαστήρια της χώρας του Δανειολήπτη.
5. Με την παρούσα ο Δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία, από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς, της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή, κατάσχεση, αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης ή προσωρινή διαταγή, και όσον αφορά την εκτέλεση και επιβολή κατά των περιουσιακών στοιχείων του στο βαθμό που δεν το απαγορεύει αναγκαστικός νόμος.
Ουσιαστικά, δηλαδή, αν το Δημόσιο αθετήσει υποχρεώσεις του έναντι των πιστωτών, αυτοί θα μπορούν να εκδώσουν, με βάση το αγγλικό δίκαιο, μια διεθνή «διαταγή πληρωμής», προσφεύγοντας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Στη συνέχεια, με την απόφαση αυτή θα μπορούν να επιβάλλουν στα ελληνικά δικαστήρια την κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου, από δημόσια ακίνητη περιουσία, μέχρι μετοχές σε εταιρείες ή άλλα δικαιώματα! Το Δημόσιο, με τη σύμβαση δανειοδότησης έχει αμετάκλητα παραιτηθεί όλων των δικαιωμάτων του να εμποδίσει αυτές τις διαδικασίες, με τις οποίες η χώρα θα «βγει στο σφυρί» για την ικανοποίηση των πιστωτών της…

Η αθέατη πλευρά

Η αθέατη πλευρά
5:41 μ.μ. by giorgis ·

Ετικέτες Οικονομία


Πολύ κοντά στην αλήθεια είναι αυτό που γράφει ο Γ. Κύρτσος στην φυλλάδα του ότι οι κυβερνόντες «επινόησαν τον κίνδυνο της άμεσης χρεοκοπίας για να παραιτηθούν κάθε διαπραγματευτικής προσπάθειας», για να «καταλήξουμε να είμαστε η
μόνη χώρα-μέλος τη Ευρωζώνης που θα εφαρμόσει το πρόγραμμα του ΔΝΤ με ότι αυτό συνεπάγεται. Μεγαλύτερη ύφεση, μεγαλύτερη ανεργία, μεγαλύτερη κοινωνική αναταραχή, μεγαλύτερη πολιτική αστάθεια σε μια κρίσιμη για την Ελλάδα περίοδο».

«Το κρίσιμο ερώτημα είναι εάν η κυβέρνηση έκανε ένα σοβαρό λάθος εκτίμησης το οποίο θα επιχειρήσει στην συνέχεια να διορθώσει ή αποτελείται από ατλαντιστές που θέλουν να βάλουν τέλος στην στρατηγική του ευρωπαϊσμού που εφαρμόζουμε τα τελευταία 35 χρόνια. Κατά την άποψή μου έχουμε να κάνουμε με ατλαντιστές και όχι με παραπλανημένους ευρωπαϊστές», συμπληρώνει ο ίδιος στο κείμενο του.
Δεν θα συμφωνήσουμε με την τελευταία εκτίμησή του. Σίγουρα υπάρχουν γεοπολιτικοοικονομικά παιχνίδια. Αυτό όμως που υποτιμάει ο Γ. Κύρτσος είναι ότι το συμφέρον της ντόπιας αστικής τάξης ήταν αυτό που υπαγόρεψε στο πολιτικό σκηνικό την προσφυγή στο ΔΝΤ.


Στο όνομα αυτού του «μπαμπούλα» έγινε η βάρβαρη αντιλαϊκή επίθεση για να μπορέσει τα ντόπιο κεφάλαιο και δει το τραπεζικό να κερδοσκοπήσει σε βάρος του ελληνικού λαού.

Γιατί, αυτό που δεν πρόκειται ποτέ να γράψει ο Γ. Κύρτσος όπως και κανένας αστός δημοσιολόγος είναι ότι στους «αδίστακτους τοκογλύφους-κερδοσκόπους» για τους οποίους γίνετε τόσος λόγος το πρώτο τραπέζι πίστα το κατέχει η ντόπια οικονομική ολιγαρχία .
Τα στοιχεία μιλούν από μόνα τους. Στα τέλη Γενάρη του 2010 (είναι τα τελευταία στοιχεία που έχουν δει το φως της δημοσιότητας) τα ελληνικά ομόλογα του ελληνικού χρέους σε ελληνικές τράπεζες είναι 46,9 δις ευρώ (Η Εθνική έχει στα χέρια της ελληνικά χρεόγραφα αξίας 17,9 δις, η Eurabank 9,4 δις ευρώ, η Alpha 7,5 δις ευρώ κ.λ.π). Κι αυτό την στιγμή που όλες μαζί οι Γερμανικές τράπεζες έχουν στα χρηματοκιβώτια τους ελληνικά ομόλογα αξίας 17,9 δις, ευρώ.

Και μόνο απ’ αυτό τον λόγω καταλαβαίνει κανείς ότι όλα τα οικονομικά μέτρα που λαμβάνονται με το πρόσχημα να «σωθεί η πατρίδα» δεν είναι τίποτε άλλο παρά η προσπάθεια του πολιτικού κατεστημένου να σωθεί το σύστημα.

Αν φτάσει η στιγμή που οι φορολογούμενοι αντιληφθούν ότι κάθε δεκάρα τσακιστή από τον φόρο τους πηγαίνει για την προστασία ντόπιων και ξένων τραπεζιτών, όπως και λοιπών καπιταλιστών τότε το σύστημα θα αρχίζει να κλονίζεται συθέμελα.

Όλη η αλήθεια για το ασφαλιστικό Κοινωνική Ασφάλιση τέλος. εφημερίδα ΚΟΝΤΡΑ

Κυριακή 27 Ιουνίου 2010

Όλη η αλήθεια για το ασφαλιστικό Κοινωνική Ασφάλιση τέλος. Βαρέα και Ανθυγιεινά τέλος. Πρόωρη σύνταξη μετά από 35 ή 37 χρόνια δουλειάς ή για μητέρες με ανήλικα παιδιά τέλος. Συντάξεις πείνας για όλους. Οχι μόνο για όσους θα πρωτοασφαλιστούν με το νέο σύστημα, ούτε μόνο για όσους θα βγουν στη σύνταξη τα επόμενα χρόνια και θα έχουν και ένα κομμάτι με το παλιό σύστημα, αλλά και για τους ήδη συνταξιούχους. Αυτό για το οποίο πάλεψαν γενιές εργατών, καθ’ όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα, αυτό που διαμορφώθηκε με αγώνες, συχνά αιματηρούς, κατεδαφίζεται.

Στα ερείπιά του χτίζεται ένα σύστημα με δύο πυλώνες. Ο ένας πυλώνας είναι καθαρά προνοιακός. Δηλαδή, δεν έχει καμιά σχέση με την Κοινωνική Ασφάλιση. Μια βασική σύνταξη, που το ύψος της δεν θα είναι εγγυημένο, αλλά θα καθορίζεται με βάση την εκάστοτε δημοσιονομική πολιτική και η οποία θα δίνεται με εισοδηματικά κριτήρια. Μια βασική σύνταξη που αναφέρεται σήμερα σαν δόλωμα και μόνο. Στην καταβολή αυτής και μόνο της σύνταξης εξαντλείται η ευθύνη του κράτους έναντι της Κοινωνικής Ασφάλισης. Ακόμα και η κοινωνικά άδικη αρχή της τριμερούς χρηματοδότησης, που είχε θεσπιστεί το 1951 (και εφαρμόστηκε κουτσουρεμένη μόλις το 1992), πετιέται στα σκουπίδια. Στην πραγματικότητα, η βασική σύνταξη έρχεται να αντικαταστήσει το ΕΚΑΣ.

Ο δεύτερος πυλώνας είναι μια αναλογική σύνταξη, η οποία θα υπολογίζεται βάσει των κανόνων της ιδιωτικής ασφάλισης. Χωρίς καμιά κρατική εγγύηση, χωρίς κρατική χρηματοδότηση (ακόμη και για το κομμάτι που αφορά το χρόνο ασφάλισης μέχρι 31.12. 2010), από Ταμεία καταληστευμένα, χωρίς αποθεματικά, σε συνθήκες που καλπάζει η ανεργία, η υποαπασχόληση και οι «ελαστικές» εργασιακές σχέσεις, ενώ αναμένεται να πολλαπλασιαστούν τα φέσια προς την Ασφάλιση, λόγω των λουκέτων που θα βάλλουν οι «μικρομεσαίοι» (και όχι μόνο) και να γενικευτεί η εισφοροδιαφυγή (γιατί ακόμα και ο εργαζόμενος δεν θα έχει κανένα ενδιαφέρον να ασφαλιστεί, για να πάρει σύνταξη μερικές δεκάδες ευρώ). Χωρίς ίχνος κοινωνικής αλληλεγγύης και στο εσωτερικό του συστήματος. Μια αναλογική σύνταξη που θα υπολογίζεται με καθαρά ληστρικό τρόπο και θα κινείται σε επίπεδα που κανένας δε μπορεί να διανοηθεί (ούτε στο ένα τέταρτο μιας σημερινής σύνταξης). Κι όχι μόνο θα υπολογίζεται με ληστρικό τρόπο, αλλά θα έχει συνεχώς την τάση να πέφτει, δεδομένου ότι τα Ταμεία δεν έχουν αποθεματικά, οι πόροι τους μειώνονται λόγω υψηλής ανεργίας, οι καπιταλιστές εισφοροδιαφεύγουν και το κράτος δεν θα εισφέρει ούτε τα ελάχιστα που εισφέρει σήμερα.

Μέσω αυτής της άθλιας αναλογικής σύνταξης επιδιώκεται η δραστική μείωση όλων των συντάξεων που είναι σε επίπεδα πάνω από την κατώτερη του ΙΚΑ. Γι’ αυτό, άλλωστε όλοι οι εργαζόμενοι, ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, θα στριμωχτούν σ’ ένα ενιαίο, προβληματικό και θνησιγενές υπερ-Ταμείο. Ελλείμματα και πλεονάσματα θα γίνουν χαρμάνι, ώστε το κράτος να μη δώσει δεκάρα τσακιστή, ώστε οι καπιταλιστές, που καταλήστεψαν τα αποθεματικά των Ταμείων, να μη κληθούν να πληρώσουν για τη ληστεία. Αυτό το προβληματικό υπερ-Ταμείο θα μειώνει συνεχώς τις αναλογικές συντάξεις που θα δίνει.

Κανένας εργαζόμενος και καμιά εργαζόμενη μετά το 2015 δε θα βγαίνει στη σύνταξη πριν τα 60. Ακόμη και όσοι ανήκουν στα ΒΑΕ. Αλλά και για να πάρεις σύνταξη στα 60 θα πρέπει να έχεις συμπληρώσει 40 πλήρη χρόνια δουλειάς.

Με καθαρά πραξικοπηματικό τρόπο, θα πρέπει να μείνει στη λίστα μόνο το 10% των σημερινών Βαρέων και Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων (ΒΑΕ). Από τον Ιούλη του 2011 η νέα λίστα θα εφαρμοστεί για όλους, παλιούς και νέους εργαζόμενους..

Δεν υπάρχει εργαζόμενος και εργαζόμενη που να μη θίγεται απ’ αυτό το τερατούργημα. Από τους πλέον χαμηλόμισθους μέχρι εκείνους που παίρνουν ένα σχετικά αξιοπρεπή μισθό. Από το δημόσιο μέχρι τον ιδιωτικό τομέα. Από τους νέους μέχρι εκείνους που ετοιμάζονται να βγουν στη σύνταξη. Το νέο σύστημα αρχίζει από το 2011 και με την πάροδο του χρόνου τα πάντα θα γίνονται χειρότερα.

Γι’ αυτό και πρέπει όλοι μαζί να το αντιπαλέψουμε. Να μην επιτρέψουμε να γίνει νόμος του κράτους. Το οφείλουμε στους εαυτούς μας και στα παιδιά μας, για τα οποία έρχονται τα χειρότερα.



Δεν υπάρχουν περιθώρια

Το νομοσχέδιο «Νέο Ασφαλιστικό Σύστημα και συναφείς διατάξεις» είναι η χαριστική βολή σε ό,τι έως τώρα γνωρίζαμε ως Κοινωνική Ασφάλιση.

Δεν πρόκειται για μια από τις συνηθισμένες αντιασφαλιστικές ανατροπές, οι οποίες αμφισβητούσαν τις βασικές παραμέτρους της Κοινωνικής Ασφάλισης, αλλά διατηρούσαν τον πυρήνα της. Πρόκειται για μια ριζική ανατροπή, που μετατρέπει την Κοινωνική Ασφάλιση σε ιδιωτική ασφάλιση. Χειρότερη από την ιδιωτική ασφάλιση που ισχύει στις ΗΠΑ.

Οι συντάξεις μετατρέπονται σε φιλανθρωπικά βοηθήματα, χωρίς καν την εγγύηση του κράτους. Ολοι οι μισθωτοί, ανεξαρτήτως Ταμείου, μπαίνουν σ’ ένα μίξερ και αλέθονται, για να βγει στο τέλος ένας πολτός, για τον οποίο θα ισχύει ένα μόνο δόγμα: απέναντι στην ασφάλιση είσαι άτομο. «Οσα βάζεις τόσα παίρνεις», χωρίς βέβαια να έχεις και ιδιαίτερες προσδοκίες. Οι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου αντιμετωπίζονται σαν σκουπίδια. Οι αρχές της κοινωνικής αλληλεγγύης και της αλληλεγγύης των γενεών, που έστω και στρεβλά εξακολουθούσαν να ισχύουν έως τώρα, παύουν να υφίστανται.

Οι παράμετροι αυτού του νέου ασφαλιστικού συστήματος είναι πολλές. Τις βασικότερες τις αναλύουμε συνοπτικά στις σελίδες που ακολουθούν. Για να συνειδητοποιήσουμε όλοι και όλες το μέγεθος της επίθεσης. Για να πληροφορηθούμε ότι κανένας δεν μένει άθιχτος. Οποτε και αν συνταξιοδοτηθεί, σε όποιο Ταμείο κι αν είναι ασφαλισμένος. Οτι η επίθεση αρχίζει από 1.1.2011. Ας συναισθανθούμε, λοιπόν το βάρος της ευθύνης απέναντι στον εαυτό μας, αλλά και απέναντι στις γενιές που θα ‘ρθουν.

Οι εργαζόμενοι του σήμερα, νέοι και μεγαλύτεροι, έχουν στις πλάτες τους ένα ιστορικό καθήκον. Να σώσουν την Κοινωνική Ασφάλιση. Να μην περάσει το έκτρωμα της κυβέρνησης Παπανδρέου. Για να μπορέσουν στη συνέχεια να διεκδικήσουν αυτά που μας αφαίρεσαν με τις διαδοχικές αντιασφαλιστικές ανατροπές από το 1990 μέχρι το 2008 και να διαμορφώσουμε όρους για μια Κοινωνική Ασφάλιση που ν’ ανταποκρίνεται στις στοιχειώδεις ανθρώπινες ανάγκες αυτών που παράγουν τον κοινωνικό πλούτο.

Περιθώρια δεν υπάρχουν. Η αδράνεια ισοδυναμεί με ταξική αυτοκτονία. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία δεν πρόκειται να κάνει τίποτα διαφορετικό απ’ αυτό που έκανε ως τώρα. Μια-δυο ντουφεκιές για την τιμή των όπλων, που οδηγούν σε σίγουρη ήττα. Οι πρωτοπόροι εργαζόμενοι να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους. Αλλος δρόμος δεν υπάρχει.



Μειώνονται κατά 75% οι αναλογικές συντάξεις


Σύνταξη πλέον είναι μόνο η λεγόμενη αναλογική ή ανταποδοτική σύνταξη, η οποία υπολογίζεται με τους όρους της ιδιωτικής ασφάλισης.


Δυο κατηγορίες ασφαλισμένων

Με το νέο ασφαλιστικό σύστημα οι εργαζόμενοι χωρίζονται σε δυο μεγάλες κατηγορίες.

1 Νέοι που θα ασφαλιστούν για πρώτη φορά μετά την 1.1.2011. Αυτοί θα πάρουν σύνταξη αποκλειστικά με το νέο σύστημα.

2 Παλιοί και νέοι που θα έχουν ασφαλιστεί για πρώτη φορά μέχρι 31.12. 2010. Αυτοί θα πάρουν σύνταξη συνδυαστικά με το παλιό και με το νέο σύστημα. Με το παλιό σύστημα για το χρόνο ασφάλισης που θα έχουν διανύσει μέχρι 31.12.2010 και με το νέο σύστημα για το διάστημα από 1.1.2011 μέχρι το χρόνο συνταξιοδότησης.

Και η πρώτη κατηγορία και η δεύτερη θα υποστούν μεγάλες απώλειες στη σύνταξη. Ο κανόνας που θα ισχύσει είναι ο εξής: όσο περισσότερα χρόνια ασφάλισης έχεις με το νέο σύστημα τόσο μεγαλύτερο θα είναι το πετσόκομμα της σύνταξης. Δηλαδή, οι νέοι που θα ασφαλιστούν για πρώτη φορά από 1.1.2011 και μετά θα έχουν τη μέγιστη απώλεια.



Νέοι ασφαλισμένοι: -75% στη σύνταξη

Οι νέοι ασφαλισμένοι θα πάρουν μια «αναλογική» (ή «ανταποδοτική») σύνταξη, η οποία θα είναι μειωμένη περίπου κατά 75% από τη σύνταξη που θα έπαιρναν με το ισχύον σήμερα ασφαλιστικό σύστημα.

Παραθέτουμε τρία παραδείγματα που δείχνουν καθαρά αυτό το πετσόκομμα. Αναφέρονται σε εργαζόμενους που αμείβονται με τα βασικά και έχουν πραγματοποιήσει 16 χρόνια ασφάλισης (4.800 ένσημα). Οι υπολογισμοί είναι ακριβέστατοι και έγιναν με πραγματικές τιμές, δεδομένου ότι ως περίοδος αναφοράς πάρθηκε η περίοδος 1994-2009. Επιλέξαμε εργαζόμενους που πληρώνονται με την ΕΓΣΕΕ, διότι η ΕΓΣΣΕ είναι ένα στάνταρ παράδειγμα, ενώ οι κλαδικές συμβάσεις είναι άπειρες. Αλλωστε, παραδείγματα μελετήσαμε, για να μπορέσουμε να συγκρίνουμε τη σύνταξη με το ισχύον σύστημα και με το νέο σύστημα που θέλει να θεσπίσει η κυβέρνηση. Οι συγκρίσεις θα είναι στα ίδια επίπεδα και για τους εργαζόμενους που πληρώνονται με κλαδικές συμβάσεις. Αλλωστε, αν πάρουμε υπόψη μας και τα τελευταία μέτρα, όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι θα στριμώχνονται στα επίπεδα της ΕΓΣΕΕ (και κάτω απ’ αυτή), ενώ η διαφορά ανάμεσα στις Κλαδικές και την ΕΓΣΕΕ θα μειώνεται.

Αυτό το συντριπτικό πετσόκομμα στις αναλογικές συντάξεις θα γίνει γιατί:

α) Υποτριπλασιάζεται το ποσοστό αναπλήρωσης.

β) Οι συντάξιμες αποδοχές υπολογίζονται στο σύνολο του ασφαλιστικού βίου (αντί της τελευταίας 5ετίας που ισχύει σήμερα) και με συντελεστές αναπροσαρμογής πολύ χαμηλότερους από τους σημερινούς.

Ας το δούμε πιο αναλυτικά.

Η σύνταξη που παίρνει ένας εργαζόμενος είναι συνάρτηση δυο παραγόντων. Του ποσοστού αναπλήρωσης και των συντάξιμων αποδοχών. Το νομοσχέδιο της κυβέρνησης χτυπάει αλύπητα και τους δύο αυτούς παράγοντες.



Συντάξιμες αποδοχές

Με το ισχύον σήμερα σύστημα, οι συντάξιμες αποδοχές έχουν σαν βάση υπολογισμού την καλύτερη πενταετία των τελευταίων 10 χρόνων. Μόνο αν δεν υπάρχει περίοδος ανεργίας, η καλύτερη πενταετία ταυτίζεται με την τελευταία πενταετία. Παίρνεται ο μέσος όρος των αποδοχών της πενταετίας, αφού πρώτα οι αποδοχές κάθε έτους αναπροσαρμοστούν με ένα ορισμένο συντελεστή. Αυτός ο συντελεστής καθορίζεται αυθαίρετα, χωρίς κανένα επιστημονικό κριτήριο, από τις κυβερνήσεις. Κριτήριό τους είναι να ρίξουν τον τελικό μέσο όρο, για να μειώσουν τελικά τη σύνταξη.

Στο Πίνακα της διπλανής στήλης συγκρίνουμε τους συντελεστές αναπροσαρμογής που ισχύουν σήμερα με αυτούς που θα θεσπιστούν με το νέο σύστημα, παίρνοντας σαν βάση την προηγούμενη 16ετία (μόνο για το παρελθόν μπορεί να γίνει σύγκριση, διότι γνωρίζουμε την εξέλιξη του Δείκτη Τιμών Καταναλωτή).



Η σύγκριση δείχνει καθαρά πως οι συντελεστές αναπροσαρμογής με το νέο σύστημα πετσοκόβονται, με αποτέλεσμα να μειώνεται ο μέσος όρος. Στον πίνακα έχουμε 16ετία. Αν πάμε σε όλο τον εργασιακό βίο, που θα ισχύει με το νέο σύστημα, το αποτέλεσμα θα είναι χειρότερο για το μέσο όρο. Μηχανεύτηκαν ένα καινούργιο σύστημα αναπροσαρμογής των συντάξιμων αποδοχών για κάθε χρόνο, προκειμένου να ρίξουν το μέσο όρο.

Το αποτέλεσμα φαίνεται καθαρά στα τρία παραδείγματά μας. Δείτε πόσο πέφτουν οι συντάξιμες αποδοχές για 16 χρόνια δουλειάς. Ανύπαντρος χωρίς τριετίες: –27,48%! Ανύπαντρος με 5 τριετίες: –29,37%! Παντρεμένος με 5 τριετίες: –26,24%!




Ποσοστό αναπλήρωσης

Ο δεύτερος παράγοντας που παίρνει μέρος στον υπολογισμό της σύνταξης είναι το ποσοστό αναπλήρωσης. Το ποσοστό αναπλήρωσης είναι ένας συντελεστής με τον οποίο πολλαπλασιάζονται οι συντάξιμες αποδοχές και βγαίνει η σύνταξη. Το νομοσχέδιο της κυβέρνησης Παπανδρέου χτυπάει αλύπητα και το ποσοστό αναπλήρωσης, όπως μπορείτε να δείτε στο σχετικό Πίνακα (στη διπλανή στήλη), στον οποίο συγκρίνουμε τα ποσοστά αναπλήρωσης με το παλιό (ισχύον) και το νέο σύστημα για μια μεγάλη γκάμα ετών ασφάλισης (από 15 μέχρι 40).



Δείτε πόσο μεγάλες απώλειες έχει το ποσοστό αναπλήρωσης. Και βέβαια, δείτε πως ούτε για 40 χρόνια ασφάλισης δεν έχουμε ποσοστό αναπλήρωσης 48% (1,2% κατά μέσο όρο το χρόνο), όπως προπαγάνδιζαν μέχρι την περασμένη Παρασκευή τα κυβερνητικά παπαγαλάκια και αναπαρήγαγαν σαν χάνοι και διάφοροι που δηλώνουν ταξικοί. Το μόνο που άλλαξε σε σχέδιο με το αρχικό προσχέδιο είναι ότι καταργήθηκαν οι 12 κλάσεις και έγιναν μία, ενώ το ποσοστό αναπλήρωσης για τα πρώτα 15 χρόνια αυξήθηκε ελάχιστα, από 0,7% το χρόνο, σε 0,8% και έγιναν κάποιες μικροαλλαγές και για τα επόμενα χρόνια μέχρι τα 40. Γι’ αυτό και οι μειώσεις στις αναλογικές συντάξεις είναι της τάξης του 75% και όχι του 80%, όπως είχαμε υπολογίσει σε προηγούμενες αναλύσεις μας, με βάση το προσχέδιο.



Στο στόχαστρο οι ήδη ασφαλισμένοι

Οι νέοι ασφαλισμένοι, αυτοί που θα ασφαλιστούν αποκλειστικά με το νέο σύστημα (από 1.1.2011 και μετά) είναι καμένοι από χέρι. Ομως, αυτοί θ’ αργήσουν να βγουν στη σύνταξη. Οι πρώτοι θ’ αρχίσουν να βγαίνουν το 2026 (μετά από 15 χρόνια). Ο στόχος, όμως, είναι ν’ αρχίσουν γρήγορα να μειώνονται οι συντάξεις και όχι να περιμένουν να δουν αποτελέσματα από το 2026.

Τι θα γίνει με τους «παλιούς» ασφαλισμένους; Με βάση το προσχέδιο Λοβέρδου, αυτοί χωρίζονται σε δυο υποκατηγορίες.

1. Οσοι μπήκαν ή θα μπουν στην ασφάλιση μέχρι τις 31.12.2010 και θα συνταξιοδοτηθούν μέχρι τις 31.12.2014.

2. Οσοι μπήκαν ή θα μπουν στη δουλειά μέχρι 31.12.2010 και θα συνταξιοδοτηθούν από την 1.1.2015.

Η σύνταξη και των δύο αυτών υποκατηγοριών θα αποτελείται από δυο κομμάτια.

α Το πρώτο κομμάτι της σύνταξης είναι αυτό που αφορά τον ασφαλιστικό βίο μέχρι τις 31.12.2010 και θα υπολογίζεται με το παλιό (ισχύον) σύστημα.

Οχι, όμως, με όσα ισχύουν σήμερα, αλλά «όπως ισχύουν κατά το χρόνο συνταξιοδότησης και όπως προβλέπονται για κάθε φορέα κύριας ασφάλισης ή το Δημόσιο από γενικές ή καταστατικές διατάξεις που εξακολουθούν να ισχύουν» (νομοσχέδιο, άρθρο 4 παρ. 1α).

Γιατί δεν κατοχυρώνονται έστω αυτά που ισχύουν σήμερα; Γιατί η κυβέρνηση θα επιφέρει αλλαγές που θα μειώνουν και αυτό το πρώτο κομμάτι της σύνταξης, που θα υπολογιστεί με το παλιό σύστημα. Αλλαγές που ήδη προδιαγράφονται με την κατάργηση της κρατικής χρηματοδότησης (βλέπε αναλυτικά στη διπλανή σελίδα.

β Το δεύτερο μέρος της σύνταξης (από 1.1. 2011 μέχρι τη συνταξιοδότηση) θα υπολογίζεται με βάση το νέο σύστημα και είναι διαφορετικό για καθεμιά υποκατηγορία.

Για την πρώτη υποκατηγορία, που είναι και η μικρότερη (όσοι συνταξιοδοτηθούν μέχρι 31.12. 2014, τα ποσοστά αναπλήρωσης μειώνονται κατευθείαν στο 2% το χρόνο. Δηλαδή, προχωρούν σε μείωση της σύνταξης ακόμα και για τους ασφαλισμένους που θα συνταξιοδοτηθούν την επόμενη πενταετία. Καταργούν την ίδια την έννοια των «ώριμων ασφαλιστικών δικαιωμάτων», που τα σεβάστηκαν όλες οι προηγούμενες αντιασφαλιστικές ανατροπές.

Η δεύτερη υποκατηγορία είναι η μεγαλύτερη. Αφορά όσους και όσες βγουν στη σύνταξη μετά τις 31.12.2014. Για όλους αυτούς το δεύτερο κομμάτι της σύνταξης θα υπολογιστεί με το νέο σύστημα. Δηλαδή, θα έχουν μείωση αυτού του κομματιού της σύνταξης γύρω στο 75%. Θα ισχύσει, δηλαδή ό,τι για τους νέους ασφαλισμένους (βλέπε τα παραδείγματα που αναφέρθηκαν παραπάνω).



Η απάτη της βασικής σύνταξης

Η μεγάλη απάτη της κυβέρνησης είναι ότι στο νομοσχέδιο αναφέρει ότι κάθε ασφαλισμένος θα παίρνει τη βασική σύνταξη, ενώ εισοδηματικά κριτήρια θα ισχύουν μόνο για τους ανασφάλιστους. Την ίδια στιγμή, στην εισηγητική έκθεση του νομοσχέδιου (που είναι κομμάτι του νόμου) αναφέρεται ότι η βασική σύνταξη θα δίνεται σε όλους με εισοδηματικά κριτήρια. Στη σελίδα 21 αναφέρεται:

«Ορίζεται μία, κοινή για όλους τους Φ.Κ.Α., πλην του ΟΓΑ, και το Δημόσιο βασική σύνταξη, η οποία θα είναι σύνταξη γήρατος (με ευνόητες βέβαια εξαιρέσεις, όπως π.χ. τα βαρέα και ανθυγιεινά) και θα καταβάλλεται με εισοδηματικά κριτήρια, ανεξαρτήτως αν ο δικαιούχος έχει θεμελιώσει συνταξιοδοτικό δικαίωμα, ή αν έχει έστω και ένα ένσημο. Η βασική σύνταξη έχει προνοιακό χαρακτήρα και χρηματοδοτείται από τον κρατικό προϋπολογισμό. Το ύψος της εξαρτάται από τη σχετική πολιτική απόφαση της εκάστοτε κυβέρνησης και, προφανώς, από τον αριθμό των δικαιούχων».

Η φιλοσοφία της βασικής σύνταξης αποκαλύπτεται και στη σελ. 4 της εισηγητικής έκθεσης, όπου αναφέρεται ότι «οι προνοιακού τύπου παροχές συνιστούν έκφραση της κοινωνικής αλληλεγγύης και προορίζονται για όσους έχουν ανάγκη την κρατική μέριμνα».

Το ίδιο προβλέπεται και στο Μνημόνιο με την τρόικα ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ, στην παράγραφο 13, που αναφέρεται στην «Ασφαλιστική Μεταρρύθμιση»:

«Το νέο σύστημα θα προβλέπει επίσης μια σύνταξη κοινωνικού χαρακτήρα με εισοδηματικά κριτήρια για όλους τους πολίτες που βρίσκονται πάνω από την κανονική ηλικία συνταξιοδότησης, ώστε να παρέχεται ένα σημαντικό δίχτυ ασφαλείας, συμβατό με τη βιωσιμότητα των δημόσιων οικονομικών».

Τα ίδια έλεγε προ καιρού και ο Λοβέρδος. Για παράδειγμα, στις 10 του περασμένου Φλεβάρη έδωσε συνέντευξη στο Ρ/Σ ΣΚΑΙ, στους δημοσιογράφους Σ. Κοσιώνη και Α. Πορτοσάλτε, οι οποίοι του τη βγήκαν από τα δεξιά! Οταν του επισήμαναν για τη βασική σύνταξη, ότι «δεν υπάρχουν εισοδηματικά κριτήρια για το ποιος θα την παίρνει, άρα κι ένας άνθρωπος ο οποίος μπορεί να παίρνει 5.000 ευρώ μπορεί να δικαιούται την προνοιακή σύνταξη», απάντησε: «Μα το είπαμε, ότι δε θα τη δικαιούται. Θα μπει ένα εισοδηματικό κριτήριο». Διευκρίνισε, μάλιστα, ότι έχουν αποφασίσει και το πλαφόν και θα το ανακοίνωνε στο τέλος του μήνα. Στις 10 Μάη απλά είπε ότι ο ίδιος είχε την άποψη να οριστεί η βασική σύνταξη στα 300 ευρώ.

Με εισοδηματικά κριτήρια, λοιπόν, η βασική σύνταξη. Οπως συμβαίνει με το ΕΚΑΣ, από το οποίο εξαιρείται η συντριπτική πλειοψηφία των χαμηλοσυνταξιούχων. Η βασική σύνταξη χαρακτηρίζεται προνοιακή και παγίως οι προνοιακές παροχές δίνονται με εισοδηματικά κριτήρια, γιατί αυτή είναι η λογική της Κρατικής Πρόνοιας.

Γιατί, όμως, η σχετική πρόβλεψη δεν πέρασε και στο νομοσχέδιο; Για προπαγανδιστικούς λόγους. Για να μπορούν να λένε στους εργαζόμενους, ότι δήθεν κάθε συνταξιούχος θα πρέπει στην αναλογική σύνταξη να λογαριάζει ότι θα προσθέσει και 360 ευρώ το μήνα. Εχουν τη δυνατότητα να κάνουν αυτή την προπαγανδιστική απάτη, γιατί σήμερα δεν έχουν κανένα λόγο να θεσπίσουν όλες τις σχετικές με τη βασική σύνταξη λεπτομέρειες, Μπορούν να το κάνουν αργότερα.

Βασική σύνταξη θ’ αρχίσει να χορηγείται από το 2015. Ολόκληρη τη βασική σύνταξη, όμως, θα πάρουν (με εισοδηματικά κριτήρια, φυσικά) μόνο οι ασφαλισμένοι από 1.1.2011, οι οποίοι θ’ αρχίσουν να βγαίνουν στη σύνταξη από το 2026. Οι ασφαλισμένοι μέχρι 31.12. 2010 θα παίρνουν τμήμα μόνο της βασικής σύνταξης, όπως προβλέπεται από το νομοσχέδιο: «Στους ασφαλισμένους των οποίων η σύνταξη, σύμφωνα με το άρθρο 4 του Κεφαλαίου αυτού, αποτελεί άθροισμα δύο τμημάτων, η βασική σύνταξη υπολογίζεται αναλογικά, με βάση τα έτη ασφάλισης από 1.1.2011 και εφεξής προς το συνολικό χρόνο ασφάλισης».

Αρα, έχουν καιρό μέχρι το 2015 να θεσπίσουν τα εισοδηματικά κριτήρια, ενώ τα πρώτα χρόνια μετά το 2015 θα μιλάμε για μικροποσά βασικής σύνταξης, της τάξης των λίγων δεκάδων ευρώ, ασήμαντα μπροστά στην τεράστια περικοπή που θα γίνει στην αναλογική σύνταξη. Και γι’ αυτά τα μικροποσά, όμως, θα βάλουν εισοδηματικά κριτήρια, όπως κάνουν και για το ΕΚΑΣ.

Ακόμη και αυτά τα μικροποσά δεν είναι εξασφαλισμένα. Τα 360 ευρώ (που είναι σε 12μηνη βάση και επομένως πέφτουν στα 308.57 ευρώ) είναι ένα προπαγανδιστικό τέχνασμα, που μπήκε μόνο για το 2010, που δεν θα δοθεί καμιά βασική σύνταξη. Τι ποσό θα ισχύσει για το 2011 και τα επόμενα χρόνια;

Στο νομοσχέδιο αναφέρεται: «Από την 1.1.2011 και ανά διετία η Εθνική Αναλογιστική Αρχή εκπονεί αναλογιστικές μελέτες, οι οποίες επικυρώνονται από την Επιτροπή Οικονομικής Πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης, με αντικείμενο τη συνεχή παρακολούθηση της εξέλιξης της εθνικής συνταξιοδοτικής δαπάνης. Με ειδικό νόμο ανακαθορίζονται οι συντάξεις με στόχο τη διασφάλιση της μακροπρόθεσμης βιωσιμότητας του ασφαλιστικού συστήματος. Το ύψος των ανωτέρω δαπανών, προβαλλόμενο έως το έτος 2060, δεν πρέπει να υπερβαίνει το περιθώριο αύξησης των 2,5 ποσοστιαίων μονάδων του ΑΕΠ, με έτος αναφοράς το 2009» (άρθρο 11, παρ. 2).

Η δαπάνη για τη βασική σύνταξη, λοιπόν, είναι υπό την αίρεση της δημοσιονομικής πολιτικής. Δείτε ένα παράδειγμα: Αν όλοι οι συνταξιούχοι του ΙΚΑ (περίπου 1.150.000) έπαιρναν τη βασική σύνταξη, θα απαιτούνταν σε 12μηνη βάση (χωρίς δώρα και επίδομα αδείας) ένα ποσό περίπου 5 δισ. ευρώ το χρόνο, που αντιστοιχεί στο 2,2% του ΑΕΠ. Σήμερα το κράτος συμμετέχει στη χρηματοδότηση του ΙΚΑ με 1% του ΑΕΠ, ενώ από το νομοσχέδιο –όπως γράφουμε σε άλλο άρθρο– αφαιρέθηκε η ρύθμιση για αύξηση αυτής της χρηματοδότησης στο 1,3% του ΑΕΠ (μαζί με το ΤΑΠ-ΟΤΕ), που υπήρχε στο προσχέδιο. Προσθέστε και όλους τους υπόλοιπους συνταξιούχους και θα καταλάβετε ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να μας ρίξει στάχτη στα μάτια.

Πέρα από τα εισοδηματικά κριτήρια που θα μπουν, ούτε γι’ αστείο μπορούμε να συζητάμε ότι η βασική σύνταξη θα είναι 360 ευρώ. Οι αντιασφαλιστικές αλλαγές γίνονται πλέον κάθε 2-3 χρόνια. Σύντομα και η βασική σύνταξη, που σήμερα χρησιμοποιείται προπαγανδιστικά, θα μπει στον πάγκο του χασάπη.


♦ Στον αέρα οι αναλογικές συντάξεις και οι σημερινές συντάξεις

Καταργείται η κρατική χρηματοδότηση

Ενα από τα βασικά προπαγανδιστικά επιχειρήματα της κυβέρνησης είναι ότι οι σημερινοί εργαζόμενοι κατοχυρώνουν τα έως σήμερα συνταξιοδοτικά τους δικαιώματα, με τους όρους που ισχύουν σήμερα. Οτι όταν θα έρθει η ώρα να πάρουν σύνταξη, το τμήμα της σύνταξης που αφορά το διάστημα που διήνυσαν στην ασφάλιση μέχρι τις 31.12.2010 θα υπολογιστεί με το ισχύον σήμερα σύστημα. Αυτό είναι ένα μεγάλο ψέμα.

Για να ισχυροποιήσει αυτό το προπαγανδιστικό επιχείρημα, στο προσχέδιο νόμου που δόθηκε στη δημοσιότητα στις 10 Μάη η κυβέρνηση περιέλαβε και μια διάταξη (άρθρο 37) με τίτλο «Χρηματοδότηση Συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης». Υποτίθεται ότι από 1.1.2011 θα έδινε στα Ταμεία χρηματοδοτήσεις, μεγαλύτερες απ’ αυτές που δίνονται μέχρι τώρα. Για παράδειγμα, ο κλάδος σύνταξης του ΙΚΑ (μαζί με το ΤΑΠ-ΟΤΕ) θα έπαιρνε 1,3% του ΑΕΠ κάθε χρόνο (1% είναι σήμερα το ΙΚΑ, με βάση το νόμο Ρέππα), ο ΟΑΕΕ 0,4% του ΑΕΠ, το ΝΑΤ 0,5% του ΑΕΠ, ενώ σχετικές χρηματοδοτήσεις θα έπαιρναν και οι Κλάδοι Υγείας των Ταμείων.

Στο νομοσχέδιο που κατατέθηκε στη Βουλή η διάταξη για τις χρηματοδοτήσεις καταργήθηκε! Σβήστηκε ολόκληρη και στη θέση της μπήκε το εξής: «Από 1.1.2015 το κράτος αναλαμβάνει τη χρηματοδότηση της βασικής σύνταξης όλων των Φορέων Κοινωνικής Ασφάλισης αρμοδιότητας Υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης και του ΝΑΤ, πλην των Ε.Τ.Α.Α., Ε.Τ.Α.Π.-Μ.Μ.Ε. και του συστήματος ασφάλισης προσωπικού της ΤτΕ. Το ποσό αυτό επιμερίζεται στους οργανισμούς ανάλογα με τον αριθμό των δικαιούχων και των ποσών που καταβάλλονται».

Μόνο τη βασική σύνταξη, λοιπόν, θα χρηματοδοτεί το κράτος. Ούτε τις σημερινές συντάξεις ούτε το πρώτο τμήμα των αναλογικών συντάξεων του μέλλοντος. Τι σημαίνει αυτό;

1. Το τμήμα της σύνταξης που θα αφορά το διάστημα που κάθε ασφαλισμένος διήνυσε μέχρι 31.12.2010 θα πρέπει να χρηματοδοτείται εξ ολοκλήρου από το Ταμείο, χωρίς καμιά κρατική συμμετοχή. Αρα, αυτό το τμήμα της σύνταξης θα υποστεί πετσόκομμα. Γι’ αυτό και στο σημείο που το νομοσχέδιο αναφέρεται σ’ αυτό το τμήμα της σύνταξης δεν αναφέρεται ότι θα υπολογίζεται με όσα ισχύουν σήμερα, αλλά «όπως ισχύουν κατά το χρόνο συνταξιοδότησης και όπως προβλέπονται για κάθε φορέα κύριας ασφάλισης ή το Δημόσιο από γενικές ή καταστατικές διατάξεις που εξακολουθούν να ισχύουν» (άρθρο 4 παρ. 1α).

2. Μεγάλα πλήγματα θα υποστούν και οι σημερινοί συνταξιούχοι, πέραν αυτών που έχουν ήδη υποστεί και πέραν του ΛΑΦΚΑ που επανέρχεται.

Αρα, πάμε σε μεγάλες ανατροπές, οι οποίες θα γίνουν τα επόμενα χρόνια. Γι’ αυτό, άλλωστε προβλέπεται: «Από την 1.1.2011 και ανά διετία η Εθνική Αναλογιστική Αρχή εκπονεί αναλογιστικές μελέτες, οι οποίες επικυρώνονται από την Επιτροπή Οικονομικής Πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης, με αντικείμενο τη συνεχή παρακολούθηση της εξέλιξης της εθνικής συνταξιοδοτικής δαπάνης. Με ειδικό νόμο ανακαθορίζονται οι συντάξεις με στόχο τη διασφάλιση της μακροπρόθεσμης βιωσιμότητας του ασφαλιστικού συστήματος. Το ύψος των ανωτέρω δαπανών, προβαλλόμενο έως το έτος 2060, δεν πρέπει να υπερβαίνει το περιθώριο αύξησης των 2,5 ποσοστιαίων μονάδων του ΑΕΠ, με έτος αναφοράς το 2009» (άρ. 11 παρ. 2).

Για τον ίδιο λόγο αφαιρέθηκε και η διάταξη του άρθρου 27 του προσχέδιου, που πρόβλεπε τη δημιουργία τριών Ταμείων (μισθωτών, αυταποσχολούμενων, αγροτών) και προβλέπεται μόνο η ένταξη του ΝΑΤ στο ΙΚΑ και η ασφάλιση στο ΙΚΑ όσων προσλαμβάνονται από 1.1.2011 στο δημόσιο, τη Βουλή, τα ΝΠΔΔ και τους ΟΤΑ. Προφανώς, θέλουν πρώτα να προωθήσουν τις νέες ανατροπές και μετά να κάνουν τις ενοποιήσεις.

Με όλα αυτά τα δεδομένα μπορεί καθένας να καταλάβει πόσο δυνατότερα θα είναι τα πλήγματα στους ήδη συνταξιούχους και σε όσους θα βγουν στη σύνταξη τα επόμενα χρόνια. Γιατί αυτοί βρίσκονται άμεσα στο στόχαστρο.


♦ Τέρμα δώρα και επίδομα αδείας


Σε 12μηνη βάση η σύνταξη

Το νομοσχέδιο αναφέρει ρητά, ότι η βασική σύνταξη θα δίνεται σε 12μηνη βάση. Επομένως, τα πολυδιαφημισμένα 360 ευρώ γίνονται αυτόματα 308,57 ευρώ.

Για την αναλογική σύνταξη δεν αναφέρει τίποτα. Είναι, όμως, δυνατόν η βασική σύνταξη να δίνεται σε 12μηνη βάση και η αναλογική σε 14μηνη; Οχι βέβαια.

Εξάλλου, τα δώρα Χριστουγένων και Πάσχα καθώς και το επίδομα αδείας έχουν καταργηθεί και έχουν αντικατασταθεί με ένα ετήσιο επίδομα 800 ευρώ (400+200+200) και μόνο για συντάξεις μόνο 2.500 ευρώ.

Επομένως, όλες οι συντάξεις θα είναι πλέον σε 12μηνη βάση και η 13η και 14η σύνταξη θα παραμείνουν ως επίδομα, το μέγεθος του οποίου θα καθορίζεται με αποφάσεις των κυβερνήσεων, ενώ θα δίνεται με εισοδηματικά κριτήρια, έτσι που ολοένα και περισσότεροι να αποκλείονται. Αφού έγινε η αρχή, αφού καταργήθηκαν ως 13η και 14η σύνταξη, τα υπόλοιπα θα έρθουν στη συνέχεια.



Τέρμα η κατώτερη σύνταξη!

Το εργατικό κίνημα είχε κάποτε ένα στόχο: η κατώτερη σύνταξη του ΙΚΑ να ισούται με 20 ημερομίσθια ανειδίκευτου εργάτη (ΗΑΕ). Ηταν ένας στόχος-σύμβολο, που έγινε πράξη στις αρχές της δεκαετίας του ‘80.

Ηρθε μετά η κυβέρνηση Μητσοτάκη, το 1990, και έσπασε το δεσμό ανάμεσα στην κατώτερη σύνταξη και το βασικό μεροκάματο. Σύνδεσε την εξέλιξη της κατώτερης σύνταξης με την εισοδηματική πολιτική της κυβέρνησης. Το αποτέλεσμα ήταν η κατώτερη σύνταξη χρόνο με το χρόνο να πέφτει και σήμερα να ισούται περίπου με 15 ΗΑΕ.

Στο νέο καθεστώς που προωθεί η κυβέρνηση Παπανδρέου, η έννοια της κατώτερης σύνταξης εξαφανίζεται. Εξαφανίζεται, διότι το κράτος δεν εγγυάται τίποτα πέραν της βασικής σύνταξης (για όσους την πάρουν και σε συνολικό ποσό που θα καθορίζεται από την εισοδηματική πολιτική). Η αναλογική σύνταξη είναι καθαρά υπόθεση των Ταμείων, θα χορηγείται με τα κριτήρια που χρησιμοποιούν οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες, και το κράτος δεν την εγγυάται (όπως δεν εγγυάται και την επικουρική σύνταξη από 1.1.2011 – νομοσχέδιο άρθρο 15, παρ. 5).

Υπάρχει, όμως μια πρόβλεψη που μοιάζει με τη θέσπιση κατώτερης σύνταξης.

«Το άθροισμα των ποσών της βασικής και της αναλογικής σύνταξης λόγω γήρατος, για χρόνο ασφάλισης τουλάχιστον δεκαπέντε (15) ετών ή λόγω αναπηρίας με ποσοστό 80% και άνω ή λόγω εργατικού ατυχήματος, δεν μπορεί να υπολείπεται του ποσού που αντιστοιχεί σε δεκαπέντε (15) ημερομίσθια ανειδίκευτου εργάτη, όπως καθορίζονται από την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας του 2015, αναπροσαρμοζόμενο εφεξής κατά το ποσοστό αύξησης των συντάξεων. Το κατώτατο αυτό όριο μειώνεται σε κάθε περίπτωση που ο συνταξιούχος λαμβάνει σύνταξη μειωμένη» (άρθρο 3, παρ. 3).

Πέραν του ότι το ΠΑΣΟΚ πετάει στο σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας το στοιχειωμένο εργατικό αίτημα για κατώτερη σύνταξη ίση με 20 ΗΑΕ, που ούτε μια δεκαετία δεν το «απόλαυσε» η εργατική τάξη. αυτό που θεσπίζεται δεν είναι καν κατώτερη σύνταξη. Είναι μια διάταξη που μπήκε, βγήκε και ξαναμπήκε στο νομοσχέδιο. Υπήρχε στο προσχέδιο. Στην επόμενη βερσιόν, που δημοσιεύτηκε στα «Νέα» είχε αφαιρεθεί. Επανήλθε στο νομοσχέδιο που κατατέθηκε στη Βουλή. Είναι φανερό ότι επανήλθε καθαρά για προπαγανδιστικούς λόγους, για να καταργηθεί σε μια επόμενη φάση. Διότι ήδη προσκρούει σε άλλες διατάξεις. Προσκρούει στο ότι η βασική σύνταξη θα χορηγείται με εισοδηματικά κριτήρια. Προσκρούει στο ότι οι αναλογικές συντάξεις, για παλιούς και νέους ασφαλισμένους, αλλά και για τους ήδη συνταξιούχους, θα μειώνονται συνεχώς. Οταν το κράτος δεν εγγυάται τις αναλογικές συντάξεις, όταν το κράτος δεν εγγυάται τη χρηματοδότηση για το τμήμα της αναλογικής σύνταξης που θα υπολογίζεται με τον παλιό τρόπο, πώς μπορεί να εγγυηθεί ότι καμιά σύνταξη (συνολική) δεν θα είναι μικρότερη έστω από 15 ΗΑΕ;



Χωρίς βασική σύνταξη οι αγρότες!

Στο προσχέδιο νόμου, οι διάφορες ρυθμίσεις ίσχυαν και για τον ΟΓΑ. Στο νομοσχέδιο, όμως, οι αγρότες εξαιρούνται. Εξαιρούνται ακόμη και από τη βασική σύνταξη.

Με βάση προηγούμενη μεταρρύθμιση για το ασφαλιστικό των αγροτών, δημιουργήθηκε κλάδος κύριας ασφάλισης. Βαθμιαία, η λεγόμενη προνοιακή σύνταξη που έπαιρναν οι αγρότες μειώνεται. Παίρνουν, δηλαδή, ένα κομμάτι προνοιακής σύνταξης και ένα κομμάτι της κύριας σύνταξης, βάσει των εισφορών τους. Ο κλάδος κύριας σύνταξης έγινε για να μειωθεί η κρατική συμμετοχή στη συνταξιοδότηση των αγροτών. Για παράδειγμα, παλιά ήταν πάνω από 2% του ΑΕΠ, το 2010 θα είναι 1,57% του ΑΕΠ, ενώ με βάση το προσχέδιο Λοβέρδου τα επόμενα χρόνια θα ήταν 0,3% του ΑΕΠ. Τώρα, αφήνουν τους αγρότες εκτός βασικής σύνταξης, ενώ από 1.1.2027 η σημερινή προνοιακή σύνταξη μηδενίζεται!



Μεγάλες αυξήσεις στα όρια ηλικίας

Εκτός από την εξάτμιση των συντάξεων, το νομοσχέδιο Λοβέρδου επιφέρει μεγάλες αυξήσεις και στα όρια ηλικίας για συνταξιοδότηση.

Οι αυξήσεις γίνονται μέσα σε μια αστραπιαία μεταβατική περίοδο τριών ετών (2011 μέχρι 2013), ενώ σε κάποιες περιπτώσεις αυτή η μεταβατική περίοδος γίνεται πενταετής.

Η λογική αυτών των αυξήσεων είναι σαδιστική. Εργαζόμενοι και εργαζόμενες που είναι στο παραπέντε να βγουν στη σύνταξη θα τρέχουν και δεν θα προλαβαίνουν. Θα χρειάζονται μερικά ένσημα ακόμη και μέχρι να τα πιάσουν θα έχει αυξηθεί το όριο ηλικίας. Θα πιάνουν το όριο ηλικίας, αλλά θα χρειάζονται περισσότερα ένσημα. Κι αν κάποια στιγμή πιάσουν τις προϋποθέσεις, αλλά τους λείπει η 40ετία, θα αναγκάζονται να βγουν με μειωμένη σύνταξη, ακόμα και με 37 χρόνια ασφάλισης.

♦ Για παράδειγμα, τα Ταμεία πρόβλεπαν δικαίωμα συνταξιοδότησης στα 58 με 35 χρόνια δουλειάς, με βάση το νόμο Πετραλιά οδηγούνταν στα 60 (μεταβατικά από το 2013 μέχρι το 2016). Το νομοσχέδιο Λοβέρδου αυξάνει το όριο ηλικίας στα 59 το 2011 και στα 60 το 2012, ενώ ταυτόχρονα αυξάνει τα αναγκαία χρόνια ασφάλισης στα 37 από το 2011 και στη συνέχεια προσθέτει 9 μήνες για κάθε ένα από τα επόμενα έτη, ώστε η 35ετία να γίνει 40ετία από το 2015.

♦ Υπήρχε η δυνατότητα εργαζόμενοι με 35 χρόνια ασφάλισης, εκ των οποίων τα 25 στα ΒΑΕ, να συνταξιοδοτούνται στα 55. Ο νόμος Πετραλιά πρόβλεπε ότι από 1.1.2013 το όριο ηλικίας θα γινόταν 57 (ή 55 με μειωμένη σύνταξη). Το νομοσχέδιο Λοβέρδου ανεβάζει τό όριο στα 60 (ή στα 58 με μειωμένη σύνταξη). Η αύξηση αρχίζει από το 2011. Μιλάμε, δηλαδή, για αύξηση ορίου ηλικίας κατά 5 χρόνια!

♦ Οι γυναίκες (χωρίς ανήλικα ή ανίκανα προς εργασία παιδιά) που έβγαιναν στη σύνταξη στα 60 χρόνια, πλέον θα συνταξιοδοτούνται στα 65 (μεταβατική περίοδος η τριετία).

♦ Οι γυναίκες με ανήλικα παιδιά, που συνταξιοδοτούνταν στα 55 και με πρόωρη στα 50 πλέον θα συνταξιοδοτούνται στα 65 (μεταβατική περίοδος τριών ετών).

♦ Στα 60 ανεβαίνει και το όριο ηλικίας των γυναικών που ανήκουν στα ΒΑΕ (από τα 55).

Υποτίθεται ότι θεσπίζεται η δυνατότητα αναγνώρισης πλασματικού χρόνου ασφάλισης, που μπορεί να φτάσει μέχρι τα 7 χρόνια. Το μεγαλύτερο τμήμα αυτών των 7 χρόνων αφορά σπουδές. Οι περισσότερες από τις άλλες κατηγορίες πλασματικού χρόνου (στρατιωτική θητεία, γονική άδεια, επιδότηση ασθένειας και τακτικής ανεργίας, εκπαιδευτική άδεια) ισχύουν και σήμερα. Οι σπουδές, βέβαια, δεν αφορούν όλους τους εργαζόμενους. Το βασικό όμως είναι πως όλος ο πλασματικός χρόνος πρέπει να εξαγοραστεί, δεν αναγνωρίζεται αυτοδικαίως στον εργαζόμενο.

Αλήθεια, τι θα πάρει ως σύνταξη ο εργαζόμενος για να σπεύσει να αναγνωρίσει πλασματικό χρόνο ασφάλισης; Να πληρώσει για την εξαγορά για να πάρει κάτι παραπάνω στη σύνταξη με ένα σύστημα που γίνεται πλέον εντελώς ληστρικό, όπως αναλυτικά δείχνουμε στη σελίδα 2;



ΒΑΕ τέλος, για όλους

Με το νόμο Ρέππα προβλέφτηκε να γίνει «εκσυγχρονισμός» της λίστας των Βαρέων και Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων. Η νέα λίστα υποτίθεται ότι θα ίσχυε μόνο για τους νέους εργαζόμενους. Επί υπουργίας Πετραλιά, ολοκλήρωσε τις εργασίες της η κακόφημη επιτροπή Μπεχράκη, που κατηγοριοποίησε τα ΒΑΕ, χωρίς κανένα επιστημονικό κριτήριο, χωρίς ίχνος επιστημονικής μελέτης στη διάθεσή της (προηγούμενες επιτροπές είχαν αρνηθεί να βγάλουν πόρισμα, επικαλούμενες την ανυπαρξία επιστημονικών δεδομένων).

Το Μνημόνιο προβλέπει ότι στα ΒΑΕ δεν πρέπει να μείνουν περισσότερα από 10% των σημερινών επαγγελμάτων. Ο Λοβέρδος όχι μόνο θα υλοποιήσει την εντολή (προφανώς με βάση το πόρισμα της επιτροπής Μπεχράκη), αλλά αλλάζει το νόμο Ρέππα και η νέα λίστα θα ισχύει για όλους τους εργάτες, παλιούς και νέους. Μόνο όσοι προλάβουν να συμπληρώσουν τις προϋποθέσεις μέχρι 31.12.2015 θα γλιτώσουν. Οι υπόλοιποι θα πάρουν απλά κάποια προσαύξηση στη σύνταξη, βάσει του επασφάλιστρου που έχουν πληρώσει. Και πέντε χρόνια δουλειάς επιπλέον στην πλάτη τους.

«Ο πίνακας των Βαρέων και Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων καταρτίζεται για όλους τους Φορείς Κοινωνικής Ασφάλισης με απόφαση του Υπουργού Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης, ύστερα από γνώμη της προβλεπόμενης από την παράγραφο 1 του άρθρου 20 του ν. 3790/2009 (Α΄143), Διαρκούς Επιτροπής Κρίσεως Βαρέων και Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων και γνωμοδότηση του Συμβουλίου Κοινωνικής Ασφάλισης (Σ.Κ.Α.). Ο νέος πίνακας Βαρέων και Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων εφαρμόζεται από 1.7.2011, για όλους τους εργαζόμενους. Οσοι απασχολούνται σε εργασίες ή επαγγέλματα τα οποία εξαιρούνται από το πίνακα των ΒΑΕ, εφόσον συμπληρώνουν τις ελάχιστες προϋποθέσεις συνταξιοδότησης έως 31.12.2015, εξακολουθούν να υπάγονται στο καθεστώς συνταξιοδότησης των ΒΑΕ. Οι λοιποί εργαζόμενοι που εξαιρούνται από τον πίνακα ΒΑΕ, λαμβάνουν την προσαύξηση που προβλέπεται από το άρθρο 32 του ν.1902/1990 (Α_ 138) για τις μέρες ασφάλισής τους στα ΒΑΕ».



Παραδείγματα απάτης

Ακολουθώντας τη ρότα που χάραξε με το προσχέδιο νόμου, ο Α. Λοβέρδος συνόδευσε την κατάθεση και του νομοσχέδιου με… παραδείγματα. Παραδείγματα απάτης, βάσει των οποίων ειδικά οι χαμηλόμισθοι θα παίρνουν στο μέλλον μεγαλύτερες συντάξεις απ’ αυτές που θα έπαιρναν με το ισχύον σύστημα!

Και μόνο αυτό είναι ψέμα. Κοιτάξτε τι προβλέπει το νομοσχέδιο: «Το συνολικό ποσό σύνταξης που προκύπτει από την εφαρμογή των διατάξεων της παραγράφου αυτής και της παραγράφου 2 του άρθρου 2 του νόμου αυτού, δεν μπορεί να υπερβαίνει το ποσό της σύνταξης που προβλέπεται από καταστατικές ή γενικές διατάξεις νόμων για τους έως 31.12.1992 και από 1.1.1993 ασφαλισμένους αντίστοιχα» (άρθρο 4, παρ. 1β). Απαγορεύεται, λοιπόν, οποιαδήποτε σύνταξη με το νέο σύστημα να είναι μεγαλύτερη από την αντίστοιχη με το ισχύον σήμερα σύστημα. Δεν είναι, λοιπόν, πολιτικός απατεώνας ένας υπουργός που δημοσιοποιεί παραδείγματα αύξησης συντάξεων έως και 44% (!), όταν οποιαδήποτε αύξηση απαγορεύεται από το ίδιο το νομοσχέδιό του;

Και πώς κατάφερε και βγάζει μεγαλύτερες τις συντάξεις με το νέο σύστημα; Απλούστατα, κάνει μαθηματική απάτη. Εφαρμόζει τις ίδιες συντάξιμες αποδοχές με το νέο και το παλιό σύστημα, ενώ –όπως είδαμε αναλυτικά στη σελίδα 2– έχουν τεράστια διαφορά. Προσθέτει και τη βασική σύνταξη και βγάζει αύξηση! Αν, όμως, ήταν να εφαρμόζονται οι ίδιες συντάξιμες αποδοχές, τότε γιατί μπήκε στον κόπο ν’ αλλάξει και τη βάση υπολογισμού (όλος ο εργασιακός βίος αντί της πενταετίας) και τους συντελεστές αναπροσαρμογής; Με τέτοια ψέματα υπολογίζει ο υπουργός Εργασίας ότι θα εξαπατήσει τους εργαζόμενους.



Προκλήσεις

«Είναι κοινή η αρνητική διαπίστωση, ότι στη διάρκεια των δύο προηγούμενων δεκαετιών, συλλογικά, ως πολιτική ηγεσία, ως κοινωνικοί εταίροι, ως θεσμικοί ιθύνοντες, ως συντεταγμένη πολιτεία, και τελικώς ως λαός είτε δεν θελήσαμε είτε δεν τολμήσαμε είτε δεν μπορέσαμε να επιβάλουμε εκείνες τις αναγκαίες αλλαγές που θα επέτρεπαν στην κοινωνική ασφάλιση της πατρίδας μας να ορθοποδήσει οικονομικά και να παραμείνει βιώσιμη και στο μέλλον… Ολοι μαζί, καθένας κατά το μερίδιο που του αναλογεί, μπορούμε να διορθώσουμε τα λάθη του παρελθόντος και να επιτύχουμε».

Αυτά τα προκλητικά γράφει στην εισηγητική έκθεση ο Α. Λοβέρδος, θυμίζοντας τη λαϊκή παροιμία «αυτοί που μας χρώσταγαν μας ζητάνε και το βόδι». Τόσα χρόνια καταλήστευαν τα Ταμεία προς όφελος των καπιταλιστών. Εκαναν κρατική προανοιακή πολιτική με τα λεφτά τους. Ευλογούσαν την προκλητική εισφοροκλοπή με απανωτές ρυθμίσεις (τώρα θεσπίζουν μόνιμη ρύθμιση!). Κι αφού διέλυσαν τα Ταμεία, έρχονται τώρα και λένε στον εργαζόμενο ότι φταίει κι αυτός εξίσου. Και αφού του φορτώσουν την ευθύνη, του αφαιρούν τη δυνατότητα μιας αξιοπρεπούς σύνταξης.



Ταξικές ασφαλιστικές διεκδικήσεις

Επειδή το ασφαλιστικό είναι ένα τεράστιο ζήτημα, που μας απασχολεί εδώ και χρόνια και που θα μας απασχολεί για πάντα, θα πρέπει ως εργαζόμενοι να έχουμε ένα μπούσουλα. Ενα μπούσουλα ταξικό, που θα καθορίζει τη δράση μας, θα διαμορφώνει όλα τα επιμέρους αιτήματά μας και θα νοηματοδοτεί τη δράση μας, είτε αμυντική είναι αυτή είτε επιθετική-διεκδικητική. Ιδού, λοιπόν, μερικοί βασικοί άξονες για ένα ταξικό ασφαλιστικό πρόγραμμα διεκδικήσεων.

♦ Πλήρης ασφάλιση για όλους και χρηματοδότησή της μόνο από τους καπιταλιστές και το κράτος τους.

Tο ίδιο το αίτημα της κοινωνικής ασφάλισης δε βγαίνει έξω από τα όρια του καπιταλισμού, δεν προϋποθέτει την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Διεκδικώντας κοινωνική ασφάλιση, διεκδικούμε το δικαίωμά μας να επιβιώνουμε στα γηρατειά και σε περιπτώσεις ασθένειας ή αναπηρίας. Πρόκειται για μια διεκδίκηση αμυντική, που σκοπό έχει την κατά το δυνατό προστασία των εργαζόμενων από τη φυσική και ηθική φθορά.

Oλος ο κοινωνικός πλούτος παράγεται από τους εργαζόμενους και όχι από τους κεφαλαιοκράτες. Oλος ο πλούτος που συσσωρεύεται στα χέρια των κεφαλαιοκρατών είναι η υπεραξία που έκλεψαν, είτε άμεσα (στην παραγωγή και διανομή των υλικών αγαθών) είτε έμμεσα (μέσω του αναδιανεμητικού προς όφελός τους ρόλου του κρατικού προϋπολογισμού). Γι’ αυτό και η κοινωνική ασφάλιση δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν παραχώρηση προς τους εργάτες, αλλά ως ελάχιστο δικαίωμά τους. Aν είναι να μιλήσουμε στα σοβαρά για ανταποδοτικότητα, τότε πρέπει οι κεφαλαιοκράτες να απαλλοτριωθούν και οι εργαζόμενοι να γίνουν κύριοι του προϊόντος της δουλειάς τους.

Ως παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου, λοιπόν, οι εργαζόμενοι πρέπει να θεωρούν ως στοιχειώδες δικαίωμά τους την πλήρη κοινωνική ασφάλιση για όλους. Δηλαδή, ασφαλιστική κάλυψη γήρατος, αναπηρίας, ασθένειας, θανάτου, μητρότητας, ανεργίας για άνδρες και γυναίκες, εργαζόμενους και άνεργους, ντόπιους και ξένους.

Tη χρηματοδότηση αυτής της πλήρους ασφάλισης πρέπει να αναλάβουν οι καπιταλιστές και το κράτος τους. H ασφαλιστική εισφορά των εργαζόμενων πρέπει να καταργηθεί. Eίναι πάρα πολλά αυτά που τους κλέβουν τ’ αφεντικά αρπάζοντας την απλήρωτη εργασία τους. Kι είναι πολλά αυτά που τους παίρνει το κράτος, κυρίως με την έμμεση φορολογία, για να τα ξαναδώσει στους καπιταλιστές, με δεκάδες νόμιμους και παράνομους τρόπους.

Πρέπει, λοιπόν, να καταργηθεί άμεσα η εργατική ασφαλιστική εισφορά και να αυξηθεί ανάλογα η εργοδοτική, σε τρόπο ώστε να καλύπτουν τις απαιτήσεις του συστήματος μαζί με την κρατική συμμετοχή. Eπειδή θα μιλήσουν και πάλι για χτύπημα στην ανταγωνιστικότητα, έχουμε να τους πούμε το εξής απλό: ας μειώσουν τα κέρδη τους.

♦ Nα αποδοθούν στα ασφαλιστικά ταμεία τα κλεμμένα αποθεματικά.

♦ Nα αποδοθούν στα Ταμεία η μη καταβληθείσα κρατική συμμετοχή (στο πλαίσιο της τριμερούς χρηματοδότησης), καθώς και το κόστος της άσκησης κρατικής προνοιακής πολιτικής με λεφτά των Ταμείων.

♦ Nα απαλλαγούν τα Ταμεία από όλα τα επαχθή δάνεια που αναγκάστηκαν να συνάψουν.

♦ Nα απαγορευτεί η εισφοροαπαλλαγή και να ποινικοποιηθεί σε βαθμό κακουργήματος η εισφοροδιαφυγή.

♦ Nα ασφαλίζονται υποχρεωτικά οι άνεργοι.

♦ Να θεσπιστεί το 7ωρο-35ωρο.

♦ Nα μειωθούν τουλάχιστον κατά μια πενταετία τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, για όλες τις κατηγορίες εργαζόμενων.

♦ Kαμιά σύνταξη κάτω από το βασικό μισθό.

♦ Πλήρης αναπηρική σύνταξη σε κάθε εργαζόμενο που είναι ανίκανος για δουλειά.

♦ Kαμιά αλλαγή στους όρους ένταξης στα BAE. Nα λειτουργήσουν ξανά οι επιτροπές κρίσης.

♦ Κατάργηση της ιδιωτικής ασφάλισης σε όλες τις μορφές της. Δημόσια δωρεάν υγεία - Κατάργηση της καπιταλιστικής επιχειρηματικότητας.

♦ Να καταργηθούν όλοι οι αντιασφαλιστικοί νόμοι.