Πατριωτισμός ή Διεθνισμός; Ιδού η απορία! Ρεφορμισμός για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο. Η πεπατημένη της μικροαστικής αριστεράς, και μια εναλλακτική πρόταση.Γιάννης Σ. Κυριακάκης

Το πάθος για τη Λεφτεριά είναι δυνατότερο απ’ όλα τα κελιάΔοσίλογοι και προσκυνημένοιΜαρτίου 17, 2010...5:50 μμ


Πατριωτισμός ή Διεθνισμός; Ιδού η απορία! Ρεφορμισμός για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο. Η πεπατημένη της μικροαστικής αριστεράς, και μια εναλλακτική πρόταση.

Μετάβαση στα σχόλια


Εδώ και δυο μήνες περίπου ο κόσμος έχει παγώσει και παρακολουθεί με τεράστια αμηχανία αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα. Ξαφνικά έγιναν όλοι οικονομολόγοι και ασχολούνται με τα spreads τα τοξικά ομόλογα, τη διεθνή κρίση, το Σύμφωνο Σταθερότητας κλπ. κλπ. Όλα αυτά βέβαια υπήρχαν και πρίν, αλλά τώρα που σχετίζονται άμεσα με την τσέπη μας, αποφασίσαμε οτι πρέπει να ασχοληθούμε μαζί τους. Αυτό είναι κατ’ αρχήν θετικό. Είναι θετικό που ο κόσμος ασχολείται με το πως κινείται η σύγχρονη οικονομία και το πως δομείται ο σύγχρονος καπιταλισμός. Ωστόσο το ζήτημα είναι το πώς και το γιατί ασχολούμαστε με την οικονομία και τον διεθνή καπιταλισμό. Το πώς έχει να κάνει με την αναπαραγωγή ή όχι ιδεοληψιών και μύθων που προέρχονται απο το παρελθόν, όταν δηλαδή η οικονομία δεν ήταν στον ίδιο βαθμό διεθνοποιημένη και τόσο πολύπλοκη όπως είναι σήμερα. Το γιατί έχει να κάνει με το τι θέλουμε. Θέλουμε να περισώσουμε την υπάρχουσα θέση της Ελλάδας στον διεθνή πολιτικό και οικονομικό καταμερισμό; Θέλουμε να διασώσουμε την δοσμένη κοινωνική και ταξική ισορροπία δυνάμεων στην Ελλάδα, ή θέλουμε μια ριζική ανατροπή αυτών των δύο;



Με αυτά τα ερωτήματα εμπλέκεται μοιραία και η θέση της Ελληνικής Αριστεράς και των αριστερών εν γένει απέναντι στην κρίση. Η θέση αυτή πιστεύω οτι είναι το λιγότερο αντιφατική και ελλειπής και το περισσότερο υπονομευτική και καταστροφική για τις προοπτικές κοινωνικής-ταξικής ανατροπής που ανοίγονται με την κρίση. Η Ελληνική Αριστερά σε όλες τις εκδοχές της είναι αγκυλωμένη στις ιδεοληψίες του προ-30 και 40 χρόνων διεθνούς πολιτικού και οικονομικού γίγνεσθαι, όταν δηλαδή ο κόσμος οριζόταν απο την σύγκρουση μεταξύ ενός στρεβλού κρατικού “σοσιαλισμού” απο την μιά και μιας απόλυτης αμερικανικής καπιταλιστικής ηγεμονίας απο την άλλη. Γιατί πως αλλιώς μπορεί κανείς να εξηγήσει την σημερινή σύγκρουση που βρίσκεται πίσω απο τις αυτονόητες διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες και απεργίες όπου όλοι μετέχουν μεν, αλλά με αμηχανία και απορία για το ποιά είναι τελικά η αριστερή στρατηγική εξόδου απο την κρίση, πέρα απο τις αυτονόητες καταγγελίες και διαμαρτυρίες για τις περικοπές των μισθών; Η σύγκρουση βρίσκεται ανάμεσα σε έναν “ευρωπαϊκό διεθνισμό” όπου ενδημούν μεγαλόστομες και ανεδαφικές ονειρώξεις ενός πανευρωπαίκού κινήματος κατά της Ευρώπης των μονοπωλίων (ιδεοληψία της δεκαετίας του 80) και σε έναν ιδιότυπο “αντι-ιμπεριαλιστικό πατριωτισμό” κατά των διεθνών αγορών, κυβερνήσεων και κρατών, των κερδοσκόπων και των εμπόρων που κατατρέχουν την φτωχή, κακομοίρα πλήν τίμια Ελλάδα.



Και οι δύο σχολές αριστερής (;) σκέψης πέρα απο το ότι προέρχονται απο την δεκαετία του 70 και του 80 (καθόλου τυχαία, αφού οι ίδιοι άνθρωποι βρίσκονται στα επιτελεία, ή έχουν γαλουχηθεί απο αυτά), πέρα απο το ότι κινούνται στα όρια μεταξύ μυθοπλασίας και πολιτικής, πέρα απο το ότι στην ουσία αφομοιώνονται και οι δύο κατα περίπτωση απο την κυρίαρχη ρητορική του ΠΑΣΟΚ και των απόλυτα ξεπουλημένων και διαπλεκόμενων ΜΜΕ, στην ουσία δεν οδηγούν σε καμμιά εναλλακτική, ταξική, αριστερή στρατηγική εξόδου απο την κρίση. Το σύνθημα “να πληρώσουν την κρίση αυτοί που την δημιούργησαν” πέρα απο το οτι αποδέχεται την αντικειμενική, αδιαμφισβήτητη υπόσταση της κρίσης, δείχνει επίσης οτι δεν κατανοούμε τον χαρακτήρα της. Και ο χαρακτήρας αυτός έχει μια ιδιομορφία για την Ελλάδα: Δεν είναι μόνον αποτέλεσμα της δράσης των δυνάμεων του διεθνούς κεφαλαίου και των αγορών, αλλά και του δικομματικού συστήματος εξουσίας των τελευταίων 35 χρόνων. Δεν είναι ή το ένα ή το άλλο, είναι και το ένα και το άλλο, κι αυτό είναι που δεν κατανοούν τα επιτελεία της Αριστεράς αγκυλωμένα στις ιδεοληψίες και στις σεχταριστικές μάχες για “επικράτηση” της σωστής γραμμής μεταξύ τους.
Η ουσία πάντως, αν αποδεχτούμε τον διπλό χαρακτήρα της κρίσης, είναι πως καμμιά απο τις δύο στρατηγικές “διεθνισμός ή πατριωτισμός” απο μόνη της δεν είναι βιώσιμη ως αριστερή στρατηγική. Κι αυτό γιατί και οι δύο αντιφάσκουν με την κοινωνική εμπειρία του κόσμου και δεν μπορούν να βρούν ευρύτερη απήχηση. Αν ας πούμε επικρατήσει ο διεθνισμός αυτό σημαίνει πως πρέπει να χτιστεί ένα πανευρωπαϊκό κίνημα κατά των συνθηκών της ΕΕ, με τέτοιο συντονισμό και ωριμότητα που να μπορεί να προτείνει αλλ’α και να επιβάλλει ριζικές τροποποιήσεις στον καταστατικό χάρτη της ΕΕ, να επιβάλλει την πολιτική ενοποίηση την αλληλεγγύη κλπ. Το ερώτημα είναι αν αυτό δεν μπορεί να γίνει έστω και σε μια χώρα, πως μπορεί να γίνει πανευρωπαϊκά; Και μέχρι να χτιστεί ένα τέτοιο πανευρωπαϊκό κίνημα θα λεηλατούνται τα εισοδήματα και τα δικαιώματα, θα καλλιεργούνται οι διάφοροι εθνικισμοί και θα λέει ο Γερμανός εργαζόμενος που έχει ήδη υποστεί επίθεση απο το Γερμανικό κεφάλαιο: “γιατί να πληρώσω εγώ για τον Έλληνα και τον Πορτογάλο”; Το οτι αυτό το σχέδιο είναι εγκεφαλικό κατασκεύασμα αριστερών διανοουμένων του κώλου (δηλαδή της καρέκλας) το δείχνει και η υιοθέτησή του απο την πλειοψηφία (δεξιοί και κεντρώοι) του ΣΥΝ, που ως γνωστόν ενδιαφέρεται κυρίως για την κοινοβουλευτική του εκπροσώπηση και την διατήρηση των κεκτημένων της “ανανεωτικής” αριστεράς παρα για οποιαδήποτε κοινωνική ανατροπή απέναντι στην οποία ο ΣΥΝ έχει αναπτύξει μόνιμα φοβικά σύνδρομα όπως και κάθε καθωσπρέπει μικροαστικό εξουσιαστικό μόρφωμα. Όμως και λεγόμενη “πατριωτική-αντι-ιμπεριαλιστική” στρατηγική έχει ανάλογες δυσκολίες. Γιατί αν ας πούμε το κίνημα παλέψει και ας υποθέσουμε οτι καταφέρει την ανατροπή του Συμφώνου Σταθερότητας, θα έχουμε σίγουρα μια ανακούφιση με την άρση της δημοσιονομικής πειθαρχίας, αλλά τι άλλο στ’αλήθεια θα αλλάξει σε σχέση με την δομή και την αναπαραγωγή του συστήματος εξουσίας στην Ελλάδα; Τίποτα. Ή μήπως η αποδυνάμωση του σφιχτού εναγκαλισμού του βορειο-ευρωπαίκού κεφαλαίου στις νότιες οικονομίες θα οδηγήσει αυτές τις οικονομίες σε λιγότερο καπιταλισμό; Αν ο εσωτερικός πολιτικός και οικονομικός συσχετισμός δύναμης (κεφάλαιο-εργασία) δεν αλλάξει, τα ίδια λαμόγια, οι ίδιες τράπεζες, οι ίδιες πελατειακές δομές και ο ίδιος αρπαχτικός καπιταλισμός θα μπορεί να χρεωκοπήσει τους εργαζόμενους και την χώρα μιά χαρά, και χωρίς το Σύμφωνο Σταθερότητας, και χωρίς την ΟΝΕ και το Ευρώ, ακόμα και χωρίς την ΕΕ. Δόξα τω θεώ το διεθνές κεφάλαιο διαθέτει κι άλους νταβατζήδες εκτός ΟΝΕ και ΕΕ (αυτή είναι και η διαπραγματευτική θέση του ΓΑΠ. άλλωστε) για να τροφοδοτούν μια αδηφάγα πολιτική και ταξική ελίτ με αντάλλαγμα τα δικαιώματα και τον ιδρώτα των υποτελών της.
Οι στρεβλώσεις και η ρητορική του αριστερού πατριωτισμού φαίνονται και στο παρακάτω άρθρο που ψάρεψα απο το site http://www.sofokleous10.gr/ με τίτλο Credit Default Swaps: Λαϊκισμός και Πραγματικότητα Το αντιγράφω απο κάτω ολόκληρο γιατί είναι ενδεικτικό για την αντι-ιμπεριαλιστική πατριωτική ρητορική:

“Credit Default Swaps: Λαϊκισμός & Πραγματικότητα

Τετάρτη, 17 Μάρτιος 2010 01:25 .

Είναι πάντα ευχάριστο να μαθαίνουμε καινούριες λέξεις. Μετά τα spreads, πρόσφατα ανακάλυψαμε και τα Credit Default Swaps (CDS). Τα CDS (πολύ χοντρικά ασφάλεια σε ομόλογα), μπήκαν στο λεξιλόγιο μας μετά την καταγγελία του πρωθυπουργού στα διεθνή forums ότι χρησιμοποιήθηκαν από «κερδοσκόπους» για να προκαλέσουν την πτώχευση της χώρας. Αυτή η προσέγγιση των εξελίξεων θεωρείται προφανής από τα αριστερά μήντια στην Ελλάδα και έγινε αποδεκτή ακόμα και από έγκριτους δημοσιογράφους.
Σε γενικές γραμμές λοιπόν, υπάρχουνε δύο εξηγήσεις για την εξέλιξη της κρίσης. Η προφανής για όσους βλέπουνε τα πράγματα απ’έξω είναι η ακόλουθη:
Μετά την αναθεωρηση του ελλείμματος προς τα πάνω, γίναμε η χώρα με το μεγαλύτερο έλλειμμα και την μικρότερη αξιοπιστία στην ΕΕ, μειώνοντας την δυνατότητα εξυπηρέτηση του χρέους. Η έλλειψη μέτρων για αρκετούς μήνες έκανε τα πράγματα χειρότερα. Όσοι επενδυτές είχαν ελληνικά ομόλογα έτρεξαν να αγοράσουν ασφάλεια. Η ασφάλεια ακρίβυνε, ακολουθώντας τα spreads των ομολόγων. Κάποια hedge funds στοιχημάτισαν υπέρ της χρεωκοπίας ενώ κάποια άλλα κατά. Μετά τα μέτρα και κάποιες λεκτικές εγγυήσεις, η πιθανότητα χρεωκοπίας μειώθηκε. Κάποια hedge funds βγάλανε λεφτά, κάποια άλλα έχασαν.



Από την άλλη, η εγχώρια δημοφιλής εξήγηση είναι αυτή της συνομωσίας των «κερδοσκόπων», και στην πιο εξεζητημένη μορφή της πάει κάπως έτσι:



Όπως μας εξήγησε και ο Δελαστίκ του Έθνους, το χρέος της Ελλάδας συγκριτικά με άλλες χώρες δεν είναι ιδιαίτερα προβληματικό και δεν είναι η αιτία του κακού.



Αντίθετα, η αιτία είναι τα hedge funds που άρχισαν μαζικά και συνεννοημένα να αγοράζουν sovereign CDS για τα ελληνικά ομόλογα, ώστε τα spreads των πραγματικών ομολόγων να εκτοξευτούν δυσανάλογα, με αποτέλεσμα η ελληνική κυβέρνηση να μην έχει άλλη επιλογή από την χρεωκοπία. Παράλληλα, μεγάλες εφημερίδες όπως οι Financial Times που έχουνε κοινά συμφέροντα με τα hedge funds άρχισαν μια ορχηστρωμένη καμπάνια πανικού και παραπληροφόρησης. Ο γενναίος όμως ΓΑΠ έκανε μια απροσδόκητη κίνηση: πήρε μέτρα! Εκεί τα hedge funds πιάστηκαν εξ απήνης και χάσανε το παιχνίδι.
Το πρόβλημα με την δεύτερη θεωρία, όσο βολική και να είναι σε κάποιους, είναι ότι όλα τα υπάρχοντα δεδομένα είναι αντίθετα. Συγκεκριμένα:
- Οι καταξιωμένες εφημερίδες τύπου FT και WSJ το μοναδικό κίνητρο που έχουν είναι η αξιοπιστία τους και όχι τα όποια «κερδοσκοπικά παιχνίδια». (Παρεμπιπτόντως, η ιστορία με τις υποτίθεται ψεύτικες φήμες που κυκλοφόρησε ο FT τον Ιανουάριο περί απόρριψης δανείου από την Κίνα αποδείχτηκε πέρα για πέρα αληθινή από το εγχώριο ΒΗΜΑ)

- Αντίθετα με τα Δελαστικονομικά, οι επενδυτές που θέλουν να αξιολογήσουν την δυνατότητα εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους, αφενός το μετράνε όχι με απόλυτα νούμερα αλλά σαν ποσοστό επί του ΑΕΠ και αφετέρου (έκπληξη!) ΔΕΝ συνυπολογίζουν το ιδιωτικό χρέος (για το οποίο το κράτος δεν είναι υπεύθυνο). Όταν μετρήσουμε μόνο το δημόσιο χρέος, η Ελλάδα είναι πρωταθλήτρια στην ΕΕ1 .

- Η αγορά των CDS είναι πολύ μικρή για να επηρεάσει τα spreads των πραγματικών ομολόγων (περίπου $9 vs $400 billions). Στην πραγματικότητα, συμβαίνει μάλλον το αντίθετο, τα yields των πραγματικών ομολόγων καθορίζουν το κόστος ασφάλειας

- Ο πολύ αυστηρός γερμανικός financial regulator (ΒaFin) έψαξε αλλά ΔΕΝ βρήκε κανένα στοιχείο που να δείχνει οποιαδήποτε «κερδοσκοπία»:

« BaFin has, contrary to reports, not found that derivatives, otherwise known as “Credit Default Swaps,” were used to speculate against Greek government bonds.»

- Ήτανε πάντα στο χέρι της ελληνικής κυβέρνησης να τελειώσει τον πανικό με το να πάρει έγκαιρα μέτρα, όπως η Ιρλανδία. Το πρόβλημα μεγάλωσε όχι από τα hedge funds, αλλά από την καθυστέρηση της κυβέρνησης
Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο λοιπόν που να δείχνει ότι η αγορά των CDS χρησιμοποιήθηκε για «κερδοσκοπία» εναντίον της Ελλάδος. Αντίθετα, αυτή η αγορά προσφέρει τα εργαλεία και την ρευστότητα που είναι αναγκαία για την διαχείριση ρίσκου των επενδυτών. Εάν δεν υπήρχαν τα CDS, οι επενδυτές των ομολόγων θα ζητούσανε μεγαλύτερο spread σαν αποζημίωση για την έλλειψη ρευστότητας και την συνεπακόλουθη αύξηση επενδυτικού ρίσκου.

Στέφανος Αναστασιάδης”

Προφανώς ο συντάκτης που υπογράφει αυτό το άρθρο δεν είναι αριστερός, ούτε ενδιαφέρεται για μια αριστερή διέξοδο απο την κρίση. Ένας τεχνοκράτης είναι που προσπαθεί να αποκαταστήσει την αλήθεια σε σχέση με αυτό που ο ίδιος θεωρεί αριστερό λαϊκισμό. Λαϊκισμός ή όχι, η ουσία είναι πως η άποψη που ρίχνει όλη την ευθύνη για την κρίση στην κερδοσκοπία των αγορών στην ουσία συντάσσεται με το Εθνικό μέτωπο ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ που φυσικά ουδόλως ενδιαφέρεται να ανατρέψει τον παγκόσμιο καπιταλισμό αλλά να διατηρήσει το εσωτερικό σύστημα εξουσίας, ένα σύστημα για το οποίο και τα 3 αυτά κόμματα έχουν ζωτικούς λόγους “να κάνουν θυσίες” (όχι τα ίδια βέβαια, οι οπαδοί τους).
Ο τεχνοκράτης συντάκτης του παραπάνω άρθρου βάζει ένα ζήτημα που συχνά, στην φούρια μας να αντιπαλέψουμε τον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό, μας διαφεύγει. Είναι το ζήτημα της συνειδητής εξαπάτησης και χειραγώγησης του κόσμου απο μια αδίστακτη και ανήθικη πολιτική ελίτ που στο όνομα του εθνικού συμφέροντος, ή του πολιτικού κόστους, ή του “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”, ή της διεθνούς αξιοπιστίας της χώρας, ή όλων αυτών μαζί, αναπαράγει την ηγεμονία της και την ύπαρξή της. Είναι ακριβώς αυτό το μπλόκ που κυβερνάει τη χώρα αυτή τη στιγμή, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ, ΣΕΒ, ΕΒΕΑ, ΕΕΤ, ΕΕΕ κλπ. όχι οι Βρυξέλλες! Οι Βρυξέλλες είναι το σωσίβιό και το άλοθί τους για να επιβιώσουν, όπως το 2000 και το 2004 ήταν το αλισβερίσι τους και το άλοθί τους για να πλουτίσουν. Γιατί πρέπει να είναι αφελής κανείς για να μην πιστεύει οτι οι εκλογές του οκτώβρη του 2009 έγιναν για να παρθούν τα μέτρα που πάρθηκαν τον Μάρτη του 2010! Η καυτή πατάτα δόθηκε απο τον Καραμανλή στον ΓΑΠ, κι απο τον ΓΑΠ στην τάχα μου διεθνή κερδοσκοπία (η οποία ήταν πάντα διεθνής και πάντα κερδοσκοπία εδώ και 20-30 χρόνια και δεν έγινε τέτοια ξαφνικά για την Ελλάδα και το ΠΑΣΟΚ ειδικότερα). Όλος αυτός ο χρόνος που χάθηκε, εκλογές, νέα κυβέρνηση και κωλυσιεργία με τα μέτρα, χάθηκε για να σώσουν το τομάρι τους τα πρωτοπαλίκαρα του δικομματισμού, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, κι ο κολαούζος τους ο ΛΑΟΣ, για να μπορούν σήμερα κι αυτοί με την σειρά τους, να φυλάτουν θερμοπύλες, τις τράπεζες, τους βιομηχάνους, τους εφοπλιστές.
Αυτοί λοιπόν είναι οι αντίπαλοί μας, κι όχι οι διεθνείς αγορές! Γιατί οι διεθνείς αγορές χωρίς αυτούς τους μεσίτες, δεν έχουν κάτι να αγοράσουν! Αυτοί λυμαίνονται τον πλούτο, τον βάζουν στην τσέπη και πληρώνουν και τον φόρο στα αφεντικά τους στη Νέα Υόρκη και στις Βρυξέλλες! Ένα κίνημα που θέλει να ξεπεράσει την κρίση σε βάρος του κεφαλαίου, με αυτούς πρέπει να τα βάλει κι όχι με τις διεθνείς αγορές. Ωστόσο, κι αυτοί με την σειρά τους χωρίς την στήριξη των αγορών και των Βρυξελλών δεν είναι τίποτα…δεν έχουν δύναμη. Οπότε ο στόχος δεν μπορεί να είναι η ουτοπία αναμόρφωσης των αγορών ή των Βρυξελλών, αλλά η αποκοπή του ελληνικού κεφαλαίου απο το ευρωπαίκό, με σκοπό την απαλοτρίωσή του απο τους εργαζόμενους τους συνταξιούχους και τους νέους, δηλαδή τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό.
Η έξοδος απο ΟΝΕ και ΕΕ είναι επιβεβλημένη, όχι όμως για να μπούμε σε νέα αδιέξοδα δανεισμών απο άλλους προστάτες και χρεωκοπιών στο βωμό της ντόπιας εξουσίας, αλλά ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ αυτή την εξουσία. Ένα πρόγραμμα σοσιαλιστικού μετασχηματισμού, απαλλοτρίωσης της μεγάλης ιδιοκτησίας και λαίκού έλέγχου σε όλα τα δημόσια αγαθά και υπηρεσίες, είναι η μόνη ρεαλιστική, αριστερή απάντηση στην κρίση. Στην κατεύθυνση αυτή κινείται και ως πρώτο βήμα (μόνον ως πρώτο βήμα όμως) και η τοποθέτηση του Παναγιώτη Λαφαζάνη με αφορμή το συνέδριο του ΣΥΝ την οποία (δεν την βρήκα πουθενά στο internet) παραθέτω ολόκληρη παρακάτω. To κείμενο του Λαφαζάνη αν και υστερεί κάπως (μάλλον όχι τυχαία) στην ανάλυση της εγχώριας κατάστασης, αναλύει σωστά, πιστεύω, το παγκόσμιο σύστημα. Οι διάφορες ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες δημιουργούν με τα ισχυρά τους νομίσματα, με την τεχνολογία, και με τις εκμεταλλευτικές σχέσεις εργασίας ζώνες εμπορίου που θα τις εξασφαλίζουν είτε θετικά εμπορικά ισοζύγια, είτε αγορές για τις πολυεθνικές τους, και με αυτό τον τρόπο βαθαίνουν οι περιφερειακές ανισότητες. Για παράδειγμα η Κίνα και η Ινδία στηρίζονται στην φτηνή εργασία, η Ιαπωνία στην τεχνολογία, οι ΗΠΑ στην τεχνολογία, την στρατιωτική ισχύ και το δολάριο, η Βρεττανία στην σχέση της με τις πρώην αποικίες, η Γαλλία εν μέρει στο ίδιο κι εν μέρει στο Ευρώ, η Γερμανία στην τεχνολογία και το Ευρώ. Το Ευρώ λοιπόν είναι μηχανισμός αναδιανομής οικονομικής ισχύος εντός κι εκτός Ευρωζώνης, κι όχι μηχανισμός “ανάπτυξης”. Για ποιόν διεθνισμό μιλάμε λοιπόν; Απο την άλλη και μια χώρα σαν την Ελλάδα όπου το ληστρικό της κεφάλαιο είδε το Ευρώ σαν την χρυσή ευκαιρία κερδοσκοπίας και ληστείας των λαίκών εισοδημάτων, βαθαίνει με την πολιτική της το χάσμα της ήδη δομικής περιφερειακής ανισότητας, προσθέτοντας σε αυτό τον δικό της πολιτικό και οικονομικό κατσαπλιαδισμό και την δομική της υπανάπτυξη και αποβιομηχάνιση. Για ποιό πατριωτισμό μιλάμε λοιπόν; Τον πατριωτισμό των κλεφτών του χρηματηστηρίου, των εργολάβων των ολυμπιακών έργων ή των εφοπλιστών, των τραπεζιτών και των μεγαλεμπόρων που έβαλαν στην τσέπη την υπεραξία που οι ίδιοι δημιούργησαν απο το πέρασμα στο Ευρώ; Εν κατακλείδι οποιαδήποτε στρατηγική της αριστεράς που θα οδηγεί είτε στον πατριωτισμό είτε στον διεθνισμό, και δεν θα βάζει το ζήτημα της λαίκής εξουσίας στις παρούσες συνθήκες, είναι και θα είναι ρεφορμιστική. Δεν μας αρκεί να πληρώσουν την κρίση αυτοί που την δημιούργησαν. Θέλουμε να τους στερήσουμε τα εργαλεία με τα οποία δημιουργούν τις κρίσεις: τον πλούτο, την ιδιοκτησία, τους θεσμούς, και την εξουσία. Αυτή είναι η μόνη αριστερή απάντηση στην κρίση!
Είναι προφανές οτι η σημερινή αριστερά, εγκλωβισμένη μέσα στα σχήματά της και την διαπάλη γιa
τις μικρο-εξουσίες της, αναπαράγει τα εξουσιαστικά πρότυπα των καπιταλιστών και του αστικού κράτους. Γι αυτό θα ήταν καλό να διαλυθούν τα διάφορα πολιτικά μαγαζάκια με τα επιτελεία τους και να διαμορφωθεί κάτι άλλο, καινούργιο και πραγματικά επαναστατικό στην θέση τους. Μπορούμε να παλεύουμε για κάτι τέτοιο, αλλά δεν μπορούμε να περιμένουμε για κάτι τέτοιο. Οι γενικές γραμμές ενός πολιτικού σχεδίου που χρειαζόμασταν χτές για μια μεγάλη αμεσοδημοκρατική και αυτο-οργανωμένη αριστερά, είναι ήδη σήμερα, απο τις εξελίξεις ξεπερασμένο. Αυτό που προέχει σήμερα είναι ένα σχέδιο ανατροπής του καπιταλισμού στην Ελλάδα, κι αυτό το σχέδιο ξέρουμε πιά οτι δεν θα το ακολουθήσουν όλοι οι αριστεροί. Κάποιοι θα προτιμήσουν την θαλπωρή των βεβαιοτήτων τους, της ομάδας τους, της παράδοσής τους ή σε τελική ανάλυση της ατομικής ταξικής τους ανέλιξης. Γι αυτό και η ενότητα πια δεν μπορεί να είναι “αριστερή”, αλλά αντικαπιταλιστική και αντι-εξουσιαστική. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι να την τροφοδοτούμε με περιεχόμενο (τι χρειάζεται να γίνει άμεσα στην Ελλάδα, για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό) και το οργανωτικό σχήμα που θα προωθήσει αυτό το περιεχόμενο θα το αποφασίσει η ίδια η ζωή και η ταξική πάλη.



Γιάννης Σ. Κυριακάκης