Των Παναγιώτη Λαφαζάνη, Αλέκου Καλύβη, Δημήτρη Στρατούλη, Γιάννη ΤόλιουΗ ΔΙΕΘΝΗΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

Των Παναγιώτη Λαφαζάνη, Αλέκου Καλύβη, Δημήτρη Στρατούλη, Γιάννη Τόλιου




1. Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ



ΠΡΟΣΧΕΔΙΟ ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΩΝ ΘΕΣΕΩΝ

[Πρώτο σκιαγράφημα που αναδεικνύει περισσότερο το πνεύμα και λιγότερο το γράμμα σκέψεων και απόψεων]



Η μεγάλη διεθνής καπιταλιστική κρίση δεν «αιφνιδίασε» μόνο τις κυρίαρχες διεθνείς πολιτικές και οικονομικές ελίτ, αλλά περίπου και τις δυνάμεις της παγκόσμιας Αριστεράς.

Πλήρης, σχεδόν, ο αιφνιδιασμός και της σύνολης Αριστεράς στη χώρα μας, συμπεριλαμβανομένου και του ΣΥΝ. Η ουσιαστική εγκατάλειψη των εργαλείων του δημιουργικού μαρξισμού δυσχεραίνει αφάνταστα την κριτική θεωρητική και πολιτική σκέψη, ανάλυση και προετοιμασία της Αριστεράς για να βλέπει τις κυοφορούμενες εξελίξεις και πολύ περισσότερο την ετοιμότητα να τις αντιμετωπίσει.

Ο ΣΥΝ οφείλει έστω και τώρα να συνειδητοποιήσει σε βάθος τις συγκλονιστικές συνέπειες και προεκτάσεις της παρούσας διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης. Το Έκτακτο Συνέδριο είναι μια ευκαιρία να συζητήσουμε σε βάθος και να αντλήσουμε κρίσιμα, επίκαιρα συμπεράσματα για την στρατηγική και τη δράση μας στη χώρα μας, την περιοχή μας, την Ευρώπη και τον κόσμο.

Η διεθνής κρίση και η κρίση στην Ελλάδα θέτουν υπό επανεξέταση και πιθανά ριζοσπαστική τροποποίηση ή και ριζοσπαστικότερη αλλαγή όλα σχεδόν τα ζητήματα στρατηγικής, λειτουργίας, προσανατολισμού και δράσης του κόμματος.

Η διεθνής κρίση επαναφέρει στο προσκήνιο την επικαιρότητα του επαναστατικού μαρξισμού ως αναντικατάστατου εργαλείου όχι μόνο ανάλυσης των σύγχρονων εξελίξεων του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά και εφοδίου για την επαναστατική αλλαγή των κοινωνιών και του κόσμου.

Η διεθνής καπιταλιστική κρίση, η οποία ξεκίνησε το 2007 από τις ΗΠΑ και έκτοτε βρίσκεται σε εξέλιξη, αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες στην ιστορία του καπιταλισμού και μπορεί να αποδειχθεί πολύ μεγαλύτερη από την κρίση του ’29, με πολύ μεγαλύτερες και ευρύτερες τραγικές συνέπειες για την ανθρωπότητα.

Η παρούσα διεθνής οικονομική κρίση είναι πολύ πιο βαθιά και σύνθετη από όλες τις προηγούμενες αφού ξεδιπλώνεται σε όλους τους οικονομικούς και κοινωνικούς τομείς, παίρνει καθολικό χαρακτήρα και συνδυάζεται με μια βαθιά κρίση κλιματικών αλλαγών, κρίση ενεργειακή, κρίση πρώτων υλών και κρίση διατροφική, οι οποίες έχουν τις ίδιες ή παρεμφερείς γενεσιουργικές αιτίες, ενώ θέτουν σε νέα βάση τις προοπτικές και το περιεχόμενο του κοινωνικού μετασχηματισμού και του σοσιαλισμού της εποχής μας.

Η παρούσα σύνθετη καπιταλιστική κρίση επιβεβαιώνει και οριστικοποιεί τη χρεωκοπία δομών και προσανατολισμών του σύγχρονου καπιταλιστικού κόσμου και της Ε.Ε. Θέτει υπό αμφισβήτηση την κυριαρχία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και αναδεικνύει την παταγώδη αποτυχία της Ε.Ε. Η κρίση αυτή θα αλλάξει συθέμελα την εικόνα και την πορεία του πλανήτη και της Ευρώπης. Τίποτα, σχεδόν, δεν θα μείνει όπως πριν.

Το θέμα και το μέγα διακύβευμα, η πρόκληση και το κρίσιμο πεδίο ιδεολογικής, πολιτικής, κοινωνικής και ταξικής αναμέτρησης είναι προς τα πού θα επισυμβούν αυτές οι αλλαγές.

Το σύγχρονο μέγα δίλημμα είναι: Ή μια νέα επαναστατική ριζοσπαστική Αριστερά θα μπορέσει να κατακτήσει την πρωτοπορία και την ηγεμονία για να ανοίξει νέους ιστορικούς σοσιαλιστικούς δρόμους για τον πλανήτη ή ο κόσμος κάτω από την κυριαρχία των πιο τυφλών καπιταλιστικών δυνάμεων θα κυλήσει σε νεοσυντηρητικούς χειμώνες, κοινωνική και αξιακή εξαχρείωση, μια νέα βαρβαρότητα ή και γενικευμένους πολέμους.

Δεν υπάρχει μέλλον για τις προοδευτικές και σοσιαλιστικές ιδέες έξω από την πιο συνεκτική και ουσιαστική διεθνή συνεργασία όλων των αριστερών δυνάμεων που μάχονται τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό.

Επιτακτική η ανάγκη διηπειρωτικής συνεργασίας και κοινής δράσης της Αριστεράς με τη διαμόρφωση κοινών πλανητικών στόχων και αιτημάτων.

Η Αριστερά στη χώρα μας και ειδικότερα ο ΣΥΝ οφείλει να αναβαθμίσει μια παγκόσμια επαναστατική οπτική, να ανακαλύψει εκ νέου τη μάχη κατά του ιμπεριαλισμού και να προωθήσει ένα νέο αυθεντικό διεθνισμό για διεθνή αποτελεσματική πολιτική και κινηματική δράση, χωρίς γεωγραφικές περιχαρακώσεις και αγκυλώσεις.

Η υποχώρηση του διεθνούς κινήματος κατά της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης δεν πρέπει να μας οδηγήσει σε αναδίπλωση, αλλά αντίθετα να μας προβληματίσει για ένα νέο παγκόσμιο κίνημα με πιο ισχυρές και συνεκτικές ταξικές, οικολογικές, δημοκρατικές, αντιιμπεριαλιστικές και αντικαπιταλιστικές βάσεις. Ένα νέο κίνημα των πέντε ηπείρων κατά των ΗΠΑ ως ηγεμονικής δύναμης στην τριάδα ΗΠΑ-Ε.Ε.- Ιαπωνία, κατά του ιμπεριαλισμού και του καπιταλισμού, για την πολιτική και κοινωνική απελευθέρωση των λαών του δεύτερου και τρίτου κόσμου, για ένα πιο δίκαιο και ειρηνικό κόσμο, για την πρόοδο, τη δημοκρατία και το σοσιαλισμό.



2. Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΚΡΙΣΗΣ



Η διεθνής οικονομική κρίση ξεκίνησε με την κατάρρευση της τραπεζικής αγοράς των επισφαλών στεγαστικών δανείων στις ΗΠΑ. Η κατάρρευση αυτή επεκτάθηκε σε όλο, σχεδόν, τον αναπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο και είχε αλυσιδωτές επιπτώσεις και σε άλλες αγορές, κυρίως στον χρηματοπιστωτικό τομέα, πράγμα που είχε ως συνέπεια μεγάλα προβλήματα, καταρρεύσεις και χρεοκοπίες τραπεζικών κολοσσών με τοξικούς τίτλους.

Η παρούσα κρίση αν και εκδηλώθηκε σε αρχική φάση στον χρηματοπιστωτικό τομέα, έχει βαθύτερες αιτίες που συνδέονται όχι μόνο με την τυπική νεοφιλελεύθερη μορφή του καπιταλισμού, η οποία κυριαρχεί εδώ και δεκαετίες, αλλά και με την ουσία και τη σύνολη λειτουργία του ίδιου του καπιταλισμού ως κοινωνικοοικονομικού συστήματος με κοινά διακριτά γνωρίσματα ανεξάρτητα από τη μορφή του.

Για την παρούσα κρίση δεν φταίνε μόνο, όπως θέλει η τρέχουσα δημοσιογραφική φιλολογία, τα λεγόμενα «golden boys» και η κυριαρχία και αχαλίνωτη κερδοσκοπία του χρηματιστικού και χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, πράγματα που έχουν προσλάβει εφιαλτικές διαστάσεις στο σύγχρονο επιθετικό καπιταλισμό των «απελευθερωμένων» αγορών, της «ελεύθερης» διεθνούς κίνησης των κεφαλαίων και των κυμαινόμενων αγοραίων νομισματικών ισοτιμιών.

Στο βάθος της σημερινής διεθνούς κρίσης βρίσκεται ο ίδιος ο καπιταλισμός και ο σύμφυτος με αυτόν ιμπεριαλισμός, κυρίως των ΗΠΑ-Ε.Ε.- Ιαπωνίας, οι αβυσσαλέες παγκόσμιες, περιφερειακές και εθνικές οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες και η υπερσυσσώρευση-υπερσυγκέντρωση διεθνώς κεφαλαίου και πλούτου σε λίγα χέρια, απόρροια και αποτέλεσμα του σύγχρονου καπιταλισμού και του αναπόσπαστου με αυτόν ιμπεριαλισμού.

Όλες τις τελευταίες δεκαετίες η ανελέητη καταλήστευση εθνών και λαών του δευτέρου και του τρίτου κόσμου από μια χούφτα ιμπεριαλιστικών χωρών, η πρωτοφανής, ίσως, ιστορικά εκμετάλλευση της εργατικής τάξης στις καπιταλιστικές χώρες, η συστηματική υστέρηση αυξήσεων των μισθών σε σχέση με την αύξηση της παραγωγικότητας είχαν ως αποτέλεσμα την πρωτοφανή μυθώδη συσσώρευση κεφαλαίου και πλούτου σε ελάχιστα χέρια σε παγκόσμιο, περιφερειακό και εθνικό επίπεδο.

Όσο αυτή η υπερσυσσώρευση έβρισκε κερδοφόρες διεξόδους, ο παγκόσμιος καπιταλισμός γνώριζε νέους ρυθμούς ανάπτυξης και επέκτασης, παρά τις αυξανόμενες ανισότητες, αν και αρκετά μειωμένους σε σχέση με τις μεταπολεμικές δεκαετίες. Το εμπόδιο, όμως, σε αυτήν την ανάπτυξη ήταν τα περιορισμένα και σχετικά μειούμενα εισοδήματα των εργαζομένων τάξεων και πλατιών λαϊκών στρωμάτων. Προκειμένου, λοιπόν, να τονωθεί η εργατική και λαϊκή ζήτηση γνώρισε απίστευτη εξάπλωση η καπιταλιστική κερδοσκοπία και το κερδοσκοπικό ρίσκο, των οποίων μια έκφραση ήταν η δανειοδοτική υπερεπέκταση προς τις εργαζόμενες τάξεις ως υποκατάστατο των περιορισμένων εισοδημάτων τους. Αυτή η κατάσταση, η οποία συνοδευόταν με μεγάλες παγκόσμιες εμπορικές, παραγωγικές, τεχνολογικές, κεφαλαιακές και νομισματικές ισορροπίες και ανισότητες, δεν μπορούσε να είναι διατηρήσιμη και να τροφοδοτεί την παγκόσμια ανάπτυξη. Οι «φούσκες» άρχισαν να σκάνε όταν τα επιτόκια γνώρισαν μια σχετική αύξηση και τα εισοδήματα δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στις δόσεις αποπληρωμής. Ο πλανήτης, κυρίως οι ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες άρχισαν τότε να βυθίζονται στην παρούσα κρίση.

Η διεθνής αυτή κρίση θα είχε εμφανιστεί πολύ πιο γρήγορα αν ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός δεν έβρισκαν διεξόδους τις τελευταίες δεκαετίες στο άνοιγμα νέων μεγάλων αγορών (Κίνα, Ινδία, Ανατ. Ευρώπη…) και στην είσοδο στην παγκόσμια αγορά περίπου ενός δισ. φτηνού αλλά επιδέξιου νέου εργατικού δυναμικού από αυτές τις νέες αγορές ή τη μετανάστευση, και τα τελευταία χρόνια στην εξαπόλυση πολέμων. Οι καταστάσεις αυτές τροφοδότησαν την παγκόσμια ζήτηση, νέες μεγάλες επενδύσεις και ενίσχυαν σημαντικά τα καπιταλιστικά κέρδη, ενώ συγκρατούσαν χαμηλά τον πληθωρισμό και το κόστος παραγωγής, αφού καθήλωναν σε απαράδεκτα χαμηλά έως εξευτελιστικά επίπεδα τους μισθούς, απορρύθμιζαν τις εργασιακές σχέσεις και παραμέριζαν κάθε ίχνος περιβαλλοντικού περιορισμού.



3. Η ΑΝΑΙΜΙΚΗ ΑΝΑΚΑΜΨΗ

Οι όποιες τάσεις ανάκαμψης εμφανίζονται τους τελευταίους μήνες στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες –κυρίως στην ιμπεριαλιστική «τριάδα» ΗΠΑ-Ε.Ε.- Ιαπωνία- είναι ισχνές, αναιμικές και ασταθείς και κινδυνεύουν γρήγορα να περιπέσουν σε νέα πιο ισχυρή ύφεση ή και σε νέο μεγάλο «κραχ».
Αυτές οι αναιμικές ανακαμψιακές τάσεις των τελευταίων μηνών δεν οφείλονται στην ενδογενή οικονομική δυναμική του ανεπτυγμένου ιμπεριαλισμού, αλλά κυρίως στα νέα τεράστια βουνά από ελλείμματα και χρέη τα οποία συσσωρεύτηκαν μέσα στην κρίση και «σπαταλήθηκαν» στην κυριολεξία για να στηριχτούν τόσο το καταρρέον χρηματοπιστωτικό σύστημα όσο και μια μεγάλη σειρά πολυεθνικών επιχειρήσεων, εταιρειών και κλάδων της οικονομίας. Μέσα στο 2008-2009 εξελίχθηκε η πιο μεγάλη παρέμβαση δημόσιας επιδότησης στην ανθρώπινη ιστορία με την καταλήστευση και υπερχρέωση των λαών. Η «κοινωνικοποίηση» των τοξικών χαρτοφυλακίων των τραπεζών προσέλαβε ασύλληπτες διαστάσεις , ενώ οι Κεντρικές Τράπεζες από τη FED, την ΕΚΤ έως την BOF, δαπάνησαν τρις ευρώ για να στηρίξουν τη ρευστότητα κρατών και τραπεζών. Οι παρεμβάσεις αυτές για τη στήριξη του πολυεθνικού κεφαλαίου ξεπέρασαν το μυθώδες ποσό του 40% του παγκόσμιου ΑΕΠ!
Η πρωτοφανής αυτή επιδότηση του μεγάλου διεθνούς κεφαλαίου, στοιβάζοντας οροσειρές από ελλείμματα και χρέη, με αντίκρισμα μια ισχνή και παραπαίουσα ανάκαμψη, δεν μπορεί να παραταθεί, αφού ήδη έχει προκαλέσει τρομακτικές παρενέργειες, των οποίων την έκταση και το βάθος δεν την έχουμε ακόμα εντοπίσει, μιας και ήδη, μπορεί ολόκληρος ο πλανήτης και όχι μόνο η Ελλάδα, όπως αρέσει σε ορισμένους διεθνείς κύκλους, να βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεωκοπίας.
Ο διεθνής καπιταλισμός και ο σύμφυτος με αυτόν ιμπεριαλισμός, απέναντι σε τέτοιας έκτασης και βάθους οικονομικές κρίσεις έβρισκε συνήθως διεξόδους είτε με το άνοιγμα νέων ανεξερεύνητων και μεγάλων αγορών, που έδιναν τη δυνατότητα νέων επενδύσεων επέκτασης και πωλήσεων, είτε με την αξιοποίηση πραγματικά μεγάλων και επαναστατικών τεχνολογιών, μέσω των οποίων έμπαινε στο περιθώριο το παλιό παραγωγικό δυναμικό και ανασυγκροτεί το η οικονομία είτε μέσω μεγάλων και γενικευμένων ιμπεριαλιστικών πολέμων, στους οποίους τα θύματα δεν ήταν μόνο οι παραγωγικές δυνάμεις, αλλά κυρίως οι λαοί, οι οποίοι πλήρωναν ατελείωτο φόρο αίματος.
Σήμερα, που βρισκόμαστε ενώπιον μιας μεγάλης αλλά και πολύ πιο σύνθετης και πολύπλευρης κρίσης του διεθνούς καπιταλισμού, ποια είναι η διέξοδος που θα αναζητήσουν ή θα «υποχρεωθούν» να ακολουθήσουν οι κυρίαρχες δυνάμεις του κεφαλαίου;
Είναι έτοιμες οι δυνάμεις της Αριστεράς στον κόσμο, την Ευρώπη, την περιοχή μας και στη χώρα μας να απαντήσουν στην πρόκληση της κρίσης και να βάλουν τη σφραγίδα τους για να αλλάξει η πορεία της ιστορίας;
Η ετοιμότητα αυτή απαιτεί μια ιδεολογική στερεότητα και μια βαθιά θεωρητική και επιστημονική επεξεργασία. Απαιτεί μια κατάλληλη επαναστατική στρατηγική και πολιτική ανατροπής και μετάβασης. Απαιτεί ένα νέο σχέδιο για τη μελλοντική σοσιαλιστική ανάπτυξη και οικονομία. Απαιτεί επανασύνδεση με τις εκμεταλλευόμενες κοινωνικές δυνάμεις και την ικανότητα εκπροσώπησης της σύγχρονης εργατικής τάξης, των άμεσων και προοπτικής συμφερόντων της, ως εκφραστή ενός νέου κοινωνικού ταξικού μετώπου. Απαιτεί, τέλος, ένα νέο δημοκρατικό και αυτοπειθαρχημένο επαναστατικό συλλογικό πολιτικό κόμμα, ικανό να καταξιωθεί ως μια νέα εθνική και κοινωνική πρωτοπορία.



4. Η ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ Ε.Ε.



Η Ε.Ε., παρόλον ότι υποτίθεται πως διέθετε το πλέον αποτελεσματικό πλαίσιο εποπτείας και ελέγχου, όχι μόνο δεν κατόρθωσε να εντοπίσει έγκαιρα και πολύ περισσότερο να εμποδίσει τα κρισιακά φαινόμενα αλλά και υπήρξε κατεξοχήν συνυπεύθυνη μαζί με τις ΗΠΑ για το ξέσπασμά τους, ενώ οι συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης μπορεί να αποδειχθούν μεγαλύτερες, βαθύτερες και ίσως μονιμότερες στο χώρο της Ε.Ε.

Η Ε.Ε. και η ευρωζώνη εδώ και καιρό και ιδιαίτερα μέσα στην κρίση, χάνουν συνεχώς έδαφος στο πλαίσιο του παγκόσμιου καπιταλισμού, του οποίου το κέντρο βάρους διαρκώς μετατοπίζεται από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού προς τη ζώνη του Ειρηνικού. Όσο ο καπιταλισμός της Ε.Ε. βλέπει να χάνει έδαφος τόσο καθίσταται οικονομικά και κοινωνικά πιο επιθετικός και πολιτικά πιο αντιδημοκρατικός, αυταρχικότερος, ενώ τόσο περισσότερο αξιοποιεί τους υπερεθνικούς μηχανισμούς και τις υπερεθνικές δυνατότητες της Ε.Ε. σε βάρος των λαών και των εργαζομένων για την ακύρωση της βούλησης και των αγώνων τους.
Η Ε.Ε. μπροστά στην κρίση, αντί να αντλήσει συμπεράσματα, λειτούργησε και συνεχίζει να λειτουργεί όλο και περισσότερο ως ένας σκληρός υπερεθνικός μηχανισμός των Τραπεζών και των πολυεθνικών μεγαθηρίων. Η Ε.Ε. για την αντιμετώπιση της κρίσης ενέκρινε σχέδια με ένα πακτωλό εκατοντάδων δις ευρώ για τη «διάσωση» τραπεζών και τη διοχέτευση προνομιακής ρευστότητας στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, ενώ ενθάρρυνε πιεστικά σκληρά μέτρα περεταίρω συμπίεσης μισθών και συντάξεων, διάλυσης εργασιακών σχέσεων, «απελευθέρωσης» των αγορών, διάλυσης των ασφαλιστικών συστημάτων, συρρίκνωσης των κοινωνικών κατακτήσεων.
Η Ε.Ε. με τους προσανατολισμούς που κυριαρχούν, τόσο στα κράτη μέλη και κυρίως σε «ενωσιακό» επίπεδο, επιχειρεί να απαντήσει στην κρίση με ένα ακόμα πιο ακραίο νεοφιλελεύθερο μονεταριστικό πρότυπο και συνταγολόγιο, πράγματα που έχουν ως συνέπεια να ενισχύονται αντί να αποδυναμώνονται οι υφεσιακές τάσεις και οι τάσεις οικονομικής στασιμότητας στις χώρες-μέλη, να διευρύνονται οι κοινωνικές ανισότητες, να αναπτύσσονται οι εθνικοί περιφερειακοί ανταγωνισμοί και μαζί τους οι εθνικές και περιφερειακές αποκλίσεις ενώ αναδεικνύεται ακόμα περισσότερο ο ιδιοτελής και αρπακτικός ρόλος του γερμανικού καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού και της γερμανο-γαλλικής ηγεμονίας στο πλαίσιο της Ε.Ε., ειδικότερα της Ευρωζώνης.
Η Ε.Ε. ως ιδιότυπη συμμαχία καπιταλιστικών χωρών θα έβαινε, κατά τους εμπνευστές της, προς όλο και περισσότερη σύγκλιση και ενοποιητικές εξελίξεις. Η σημερινή κρίση, στην οποία κατά τεκμήριο δοκιμάζονται τέτοιας μορφής «ενωσιακές» απόπειρες και όχι σε περιόδους «ομαλής» καπιταλιστικής ανάπτυξης, δείχνει ακριβώς το αντίθετο. Καταδεικνύει ότι στο πλαίσιο της Ε.Ε. αναπτύσσονται και λαμβάνουν νέα έκταση οι καπιταλιστικοί ανταγωνισμοί, οι διαιρέσεις και ανισότητες, οι ηγεμονικές επιθετικές βλέψεις των χωρών που κυριαρχούν με κεντρικό ρόλο σε αυτή την κατεύθυνσης της Γερμανίας, την ίδια ώρα που αναπτύσσεται και γίνεται όλο και πιο επιθετικός ο συνολικός ιμπεριαλιστικός ρόλος της Ε.Ε. απέναντι στην υπόλοιπη Ευρώπη και κυρίως απέναντι στον υπόλοιπο κόσμο.
Σήμερα, κι ενώ η καπιταλιστική κρίση βρίσκεται σε εξέλιξη, διαγράφονται εναργέστερα οι κεντρόφυγες διαιρετικές, αν όχι αποσυνθετικές και διαλυτικές, τάσεις στην Ε.Ε. και ειδικότερα στην Ευρωζώνη, τάσεις που συχνά συνδέονται με γεωγραφικές κατατάξεις. Μια υπερεθνική ένωση όπως η Ε.Ε. που προωθείται και εξελίσσεται με όρους αγοράς και νομίσματος, διαπερνάται από εγγενείς αντιφάσεις και έχει άκρως προβληματικό μέλλον και προοπτική. Σε συνθήκες περεταίρω κλιμάκωσης της κρίσης είναι αρκετά πιθανόν τη Ε.Ε. και η ευρωζώνη να συμπαρασυρθούν στη δίνη των κρισιακών εξελίξεων και να οδηγηθούν στην αποσύνθεση και τη διάλυση.

Η Ε.Ε., ως ιδιότυπη καπιταλιστική περιφερειακή ολοκλήρωση και ως ιμπεριαλιστική συμμαχία καπιταλιστικών χωρών, εξελίσσεται στο κατεξοχήν πεδίο εφαρμογής, σε πλανητική κλίμακα, των πιο ακραίων νεοφιλελεύθερων μονεταριστικών δογμάτων και σε κατεξοχήν υπερεθνικό μηχανισμό κατεδάφισης εργασιακών, μισθολογικών, ασφαλιστικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων. Ακόμα χειρότερα, η Ε.Ε. οικοδομείται με τον πλέον αυταρχικό και αντιδημοκρατικό τρόπο, χωρίς και ενάντια στη βούληση των λαών, η οποία παρακάμπτεται με άκρως «πραξικοπηματικές» μεθοδεύσεις, ενώ η ίδια ως υπερεθνικός μηχανισμός αξιοποιείται για την υποβάθμιση και συρρίκνωση, συχνά κάθε ίχνους, και αυτής της αστικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.
Η απόπειρα περεταίρω πολιτικής ενοποίησης της Ε.Ε., όσο η τελευταία διατηρεί τον καπιταλιστικό – και πολύ περισσότερο τον ακραίο νεοφιλελεύθερο- προσανατολισμό της, πέραν των όποιων δυσχερειών του εγχειρήματος, θα σηματοδοτηθεί από ακόμα πιο ηγεμονικά, αντιδημοκρατικά, αντικοινωνικά και αντεργατικά χαρακτηριστικά, από ακόμα πιο σκληρές επικυριαρχίες των πλέον ισχυρών κρατών, στο εσωτερικό της περισσότερες «ταχύτητες» και «δουλείες» των μικρότερων και πιο αδύνατων χωρών και ακόμα χειρότερα, από ένα πιο σκληρό, επιθετικό και επεκτατικό ιμπεριαλιστικό ρόλο της Ε.Ε. ως σύνολο.
Η πολιτική ένωση των ευρωπαϊκών χωρών ή θα γίνει κάτω από τις σημαίες της προόδου και του σοσιαλισμούς ή αλλιώς δεν μπορεί να υλοποιηθεί παρά μόνο ως ακραία αντίδραση.
Η συνεχής διεύρυνση της Ε.Ε. –μαζί με την ανάπτυξη των «προτιμησιακών» συμφωνιών της- η οποία κλιμακώνεται στο χρόνο, με τους όρους μάλιστα που προωθείται, ενδυναμώνει τον ακραίο νεοφιλελεύθερο χαρακτήρα της Ένωσης και τη διαμορφώνει ως αγοραία «αυτοκρατορία» και απέραντη λεία του γερμανο-γαλλικού κατά κύριο λόγο ιμπεριαλισμού, αλλά και ως «πόλο» έλξης και αδίστακτης εκμετάλλευσης των οικονομιών του «δεύτερου» και «τρίτου» κόσμου.
Ο ΣΥΝ έκανε κρίσιμο στρατηγικό λάθος με την υπερψήφιση το 1992 της Συνθήκης του Μάαστριχτ, η οποία αποτέλεσε τη «ραχοκοκαλιά» για την απαράδεκτη συγκρότηση με αποκλειστικά ταξικούς και τους πλέον ιεραρχικούς ιδιοτελείς όρους της ΟΝΕ, διαμορφώνοντας ένα ενιαίο νόμισμα το οποίο έφερε και φέρνει τη σφραγίδα της γερμανικής επικυριαρχίας, της επικυριαρχίας τους ευρωπαϊκού κεφαλαίου και ιμπεριαλισμού σε βάρος λαών και εργαζομένων και του ανταγωνισμού για τη παγκόσμια νομισματική πρωτοπορία.
Σήμερα φαίνεται πιο καθαρά η αποτυχία της Ε.Ε. και η παταγώδης αποτυχία της ευρωζώνης. Η ενιαία απελευθερωμένη αγορά και το ευρώ στη βάση του Συμφώνου Σταθερότητας και της ενιαίας «ανεξάρτητης» αντιπληθωριστικής πολιτικής, μπορεί να εξυπηρετούν θαυμάσια τις πιο ισχυρές και «ανταγωνιστικές» μερίδες του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, ιδιαίτερα του πολυεθνικού και πρώτα απ’ όλα και κυρίως το χρηματιστικό και χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, αλλά λειτουργούν ως η τέλεια δογματική συνταγή οικονομικής καχεξίας και ανταγωνισμού για τη διάλυση εργασιακών, μισθολογικών, κοινωνικών, ασφαλιστικών δικαιωμάτων, για την εκτίναξη της ανεργίας και την εξουθένωση, μέχρι εξαντλήσεως, βοηθούσης και της νέας ΚΑΠ, των πολύ μικρών επιχειρηματικών και επαγγελματικών προσπαθειών και κυρίως των μικρομεσαίων αγροτών.
Από τότε που ο Μαρξ μίλαγε για το «φάντασμα που πλανιέται πάνω από την Ευρώπη» και υπογράμμιζε ότι «όλες οι δυνάμεις των καθεστώτων της ηπείρου έχουν συνασπισθεί σε ιερή συμμαχία εναντίον του» έχει κυλήσει αρκετό νερό στο αυλάκι, αλλά κάποιες αναλογίες παραμένουν. Το «φάντασμα» μοιάζει να επιστρέφει ξανά, ενώ η «ιερή ευρωπαϊκή συμμαχία» του κεφαλαίου βρήκε στο πρόσωπο της Ε.Ε. ένα πολύ πιο συνεκτικό, πιο ενοποιημένο, πιο αποφασιστικό και σιδερένιο υπερεθνικό πολιτικό οδοστρωτήρα ενάντια στο εργατικό κίνημα και τις κατακτήσεις του σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο.
Η ριζοσπαστική Αριστερά οφείλει να προωθεί την πλέον ενισχυμένη συνεργασία και αλληλεγγύη των αριστερών δυνάμεων των χωρών της Ε.Ε., στο πλαίσιο της πιο πλατιάς συνεργασίας και αλληλεγγύης των αριστερών δυνάμενων όλων των χωρών της Ευρώπης, της ευρύτερης περιοχής μας και κυρίως του πλανήτη.
Η πιο συντονισμένη και αποφασιστική συνεργασία των αριστερών δυνάμεων των χωρών της Ε.Ε. και η ανάπτυξη αλληλέγγυων, κοινών ενωτικών αγώνων των εργαζομένων στο επίπεδο της Ε.Ε. είναι απόλυτα αναγκαίος για να αποτραπούν αντικοινωνικά μέτρα, για να προωθούν, όσο είναι δυνατόν, κοινούς θετικούς στόχους και να αναδεικνύουν την ανάγκη ανύψωσης των επιδιώξεων ως την ανατροπή του καπιταλισμού.
Η Ε.Ε. είναι πεδίο ταξικών αγώνων και αντιπαραθέσεων αλλά δεν είναι ένα ουδέτερο πεδίο, αφού απέναντι στους μεμονωμένους ή συνολικότερους αγώνες των εργαζομένων της Ε.Ε. αντιπαραθέτει όχι μόνο το σύνολο των αστικών κρατών της Ε.Ε. αλλά και τον στιβαρό και ταξικά προσηλωμένο υπερεθνικό συντονισμό τους μέσω των Κοινοτικών μηχανισμών, των θεσμών και των διασυνδέσεών τους.
Η Ε.Ε., δομημένη πάνω σε συνθήκες που έχουν θεσμοθετημένη τη βούλα του νεοφιλελευθερισμού και του καπιταλισμού, πολύ πιο προωθημένη από τα Συντάγματα των επιμέρους κρατών, δεν αλλάζει έτσι ώστε από την Ένωση του κεφαλαίου να γίνει Ένωση που να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των εργαζομένων. Για να σημειωθεί μια τέτοια εξέλιξη προϋποθέτει μεγάλες ανατροπές σε κάθε χώρα μέλος, ώστε οι λαοί να επιλέξουν νέους προοδευτικούς και σοσιαλιστικούς δρόμους και να συνομολογήσουν μεταξύ τους μια νέα, πολύ διαφορετική, ισότιμη, προοδευτική και σοσιαλιστική ενοποίηση.
Μια νέα τέτοια ιστορική εξέλιξη -λόγω της ανισόμετρης ανάπτυξη των πολιτικών και κοινωνικών αγώνων μπορεί να έχει ως αφετηρία επαναστατικές αλλαγές σε μια χώρα ή ομάδα χωρών, που θα βάλουν σε κρίση τη σημερινή Ε.Ε., θα τη ρηγματώσουν, θα ενθαρρύνουν μια νέα μεγάλη ενίσχυση των κοινωνικών αγώνων και θα ανοίξουν ένα μεγάλο κύκλο αντιπαραθέσεων που θα κρίνει την τελική πορεία της Ευρώπης.

5. Η ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ



Η Ελλάδα, με ευθύνη της πολιτικής των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, έχει περιέλθει από οικονομική και κοινωνική άποψη, στο χειρότερο και πλέον κρίσιμο σημείο μετά τον πόλεμο.
Σε όλες τις μεταπολεμικές δεκαετίες «κουτσα-στραβά» η χώρα, παρά τις δυσκολίες, τα σκαμπανεβάσματα, τη φτώχεια και τις πελώριες κοινωνικές ανισότητες, παρουσίαζε τελικά τάσεις ανάπτυξης, ενώ χάρις και στους σκληρούς αγώνες των εργαζομένων κυριαρχούσαν τάσεις σχετικής βελτίωσης των συνθηκών εργασίας, ασφάλισης και αμοιβής.
Εδώ και χρόνια, αλλά ιδιαίτερα σήμερα, μπροστά στην παρούσα κρίση, κλιμακώνονται πολιτικές βίαιης και απότομης κοινωνικής και εργασιακής εργασιακής κατεδάφισης, μεγάλης απόλυτης μείωσης μισθών αλλά και συντάξεων, παράλληλα με την ένταση της φορολεηλασίας των λαϊκών στρωμάτων, τη διάλυση των ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων και την πρωτοφανή εκτίναξη της ανεργίας. Για πρώτη φορά διαγράφεται η βεβαιότητα η παρούσα και οι επόμενες γενιές να ζήσουν ως «χαμένες γενιές» κάτω από πολύ χειρότερες έως δραματικά χειρότερες συνθήκες σε σχέση με τις προηγούμενες.
Η διεθνής καπιταλιστική κρίση μπορεί να μην ταρακούνησε άμεσα και γρήγορα την ελληνική οικονομία αφού οι ελληνικές τράπεζες δεν διέθεταν ισχυρά «τοξικά» χαρτοφυλάκια, μόλις, όμως, με την πάροδο του χρόνου άρχισε να διαβαίνει τα ελληνικά σύνορα, ακόμα και οι μικρές κρισιακές δονήσεις, κλόνισαν συθέμελα τις οικονομικές βάσεις της χώρας μιας και διέθεταν πολύ σαθρά έως ανύπαρκτα θεμέλια.
Ζούμε αυτή την περίοδο την πλήρη και παταγώδη χρεωκοπία του νεοφιλελεύθερου πελατειακού καπιταλιστικού μοντέλου, που στο όνομα είτε του εκσυγχρονισμού είτε της μεταρρύθμισης προωθήθηκες σε αυτή τη χώρα περισσότερο από δύο δεκαετίες.
Το νεοφιλελεύθερο αυτό μοντέλο το οποίο στηρίχτηκε στο στόχο της συμμετοχής της χώρας στην ΟΝΕ, τον οποίο ανήγαγε μάλιστα σε «ιδεολογία» και «όραμα», προώθησε ένα μεγάλο κύμα ιδιωτικοποιήσεων, απελευθερώσεων των αγορών και γενικής απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων, ενώ αποθέωσε το χρηματοπιστωτικό, ναυτιλιακό και τουριστικό τομέα ως τους μεγάλους μοχλούς οικονομικής απογείωσης της χώρας, δίνοντας το σήμα μιας γενικής παραγωγικής ερήμωσης αλλά και περιβαλλοντικής υποβάθμισης.
Η παταγώδης αποτυχία αυτού του νεοφιλελεύθερου υποδείγματος φαίνεται πιο καθαρά σήμερα. Επί μια εικοσαετία η χώρα στηρίχτηκε στη δανειακή υπερεπέκταση κυρίως του δημοσίου και των νοικοκυριών αλλά και των επιχειρήσεων, χωρίς αντίστοιχο αναπτυξιακό και παραγωγικό αντίκρισμα. Αντίθετα με όλους εκείνους, ακόμα και στην Αριστερά και στο χώρο μας, που είτε εκθείαζαν τον «εκσυγχρονισμό» είτε τον θεωρούσαν ως μια επιλογή η οποία ενδυνάμωνε την υγιή καπιταλιστική οικονομική ανόρθωση, με μοναδικό πρόβλημα την άνιση κατανομή του πλούτου, η νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική ανάπτυξη των τελευταίων δεκαετιών απεδείχθη σαθρή, χωρίς θεμέλια, παραγωγικό υπόβαθρο, και χωρίς προοπτική, προσομοιάζοντας περισσότερο με μια μεγάλη «φούσκα» από την οποία άντλησαν μυθώδη κέρδη μια νεοφιλελεύθερη ολιγαρχία κυρίως κρατικοδίαιτη, ένας κύκλος πολυεθνικών επιχειρήσεων και αλυσίδων και κυρίως το χρηματιστικό και χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και ασφαλώς τα πανίσχυρα κρατικά και εξωκρατικά πελατειακά δίκτυα των κυβερνητικών κομμάτων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.
Είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικό ότι η ανάπτυξη γύρω στο 4% των τελευταίων χρόνων θεμελιώθηκε πάνω σε μια δανειοδοτική υπερεπέκταση δημοσίου, επιχειρήσεων, νοικοκυριών, χωρίς το απαιτούμενο βάθος και χωρίς παραγωγική πνοή. Για κάθε ένα ευρώ αύξησης του ΑΕΠ απαιτούνταν περίπου 4 ευρώ δανειακοί και εισρέοντες Κοινοτικοί πόροι και πόροι από ιδιωτικοποιήσεις, κάτι που δεν μπορούσε να είναι διατηρήσιμο, πολύ περισσότερο που δεν συνοδευόταν από την παραγωγική ανασυγκρότηση, αλλά από την παραγωγική ερήμωση της χώρας και την απουσία επενδυτικής δυναμικής, ιδιαίτερα σε σύγχρονο μηχανολογικό εξοπλισμό. Αυτό το τελευταίο είναι ιδιαίτερα εμφανές από τη διάρθρωση του ΑΕΠ, στο οποίο οι υπηρεσίες έφτασαν πάνω από το 80% του ΑΕΠ, ενώ η μεταποίηση έχει καταρρεύσει κάτω από το 10% και έχει χαμηλό τεχνολογικό επίπεδο, ενώ η γεωργία έχει σχεδόν εκμηδενιστεί και κινείται περίπου στο 3%.
Τα υψηλά δίδυμα ελλείμματα της χώρας, τόσο του προϋπολογισμού όσο και του ισοζυγίου εξωτερικών πληρωμών αντιπροσωπεύουν περισσότερο επιδότηση κερδών και το σχετικό «φόρο υποτέλειας» στις πολυεθνικές επιχειρήσεις και το ξένο χρηματιστικό κεφάλαιο και δεν έχουν σχέση με ελλείμματα που αξιοποιούνται για αναπτυξιακούς και παραγωγικούς στόχους.

6. Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΣΤΙΣ ΚΕΦΑΛΑΙΑΓΟΡΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΡΙΑ ΤΗΣ Ε.Ε.


Η δημοσιονομική κρίση και η κρίση χρέους της χώρας, η μοιραία εκδήλωση των νεοφιλελεύθερων κατεδαφιστικών πολιτικών ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αλλά και του άνισου, ληστρικού και άδικου τρόπου λειτουργίας της ΟΝΕ, κάτι που έγινε ακόμα πιο φανερό σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης.
Ένα ενιαίο νόμισμα όπως το ευρώ σε συνθήκες ενιαίας αγοράς και σε ένα πλαίσιο άνισων πολιτικών σχέσεων και οικονομικών επιπέδων σε κρίσιμους τομείς, λειτουργεί σε όφελος των ισχυρότερων κρατών, οικονομιών, περιφερειών και επιχειρήσεων και βάρος αντίστοιχα των ασθενέστερων, ενώ σε συνθήκες κρίσης μετατρέπεται σε οδοστρωτήρα για τους πλέον αδύνατους.
Η δημοσιονομική διεθνής και εγχώρια τρομοκρατία και τρομοϋστερία δυσανάλογη προς το πραγματικό δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας και το ύψος του δημόσιου χρέους. Το μέγεθος του προβλήματος διαστέλλεται πέρα από κάθε όριο στο πλαίσιο των κανόνων και της «λογικής» που επιβάλλει η δικτατορία των απελευθερωμένων διεθνών κεφαλαιαγορών και των ανεξέλεγκτων, χωρίς εμπόδια, κινήσεων κεφαλαίων.
Η Ελλάδα έχει μετατραπεί σχεδιασμένα, αλλά και εξ αντικειμένου, σε «μαύρο πρόβατο», σε «πειραματόζωο» και «εξιλαστήριο θύμα» των διεθνών κεφαλαιαγορών, του εγχώριου και διεθνούς χρηματιστικού και χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, αλλά και των διευθυντηρίων της Ε.Ε. και της «παγκοσμιοποίησης», τα οποία ανταγωνίζονται σε ληστρικές παρεμβάσεις στη χώρα μας.
Η Ελλάδα έχει καταστεί ο «εύκολος στόχος» προς παραδειγματισμό για να αποφευχθεί ένας ανταγωνισμός υψηλών ελλειμμάτων, ιδιαίτερα ανάμεσα στις χώρες της ευρωζώνης και το ευάλωτο «πειραματόζωο» για μια απόλυτη κοινωνική και εργασιακή κατεδάφιση που θα «σπάσει» την αντιστασιακή παράδοση του ελληνικού λαού και θα μετατρέψει, αν είναι δυνατόν, τη χώρα σε πρότυπο οικονομίας χωρίς κοινωνική διάσταση και εργασίας με υποχρεώσεις αλλά χωρίς δικαιώματα.
Η κυβέρνηση «άβουλη» και «μοιραία» έχει παραδώσει άνευ όρων και χωρίς αντίσταση τη χώρα στις διεθνείς κεφαλαιαγορές, το διεθνές και εγχώριο χρηματιστικό και χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και τα διευθυντήρια της Ε.Ε. αλλά και στον υπερατλαντικό παράγοντα. Όλοι αυτοί έχουν «στήσει» ένα «τρελό» πάρτι με την ιστορική καταλήστευση και κατεδάφιση της χώρας ανταγωνιζόμενοι για ένα όλο και μεγαλύτερο μερίδιο της λείας και των γενικών λαφύρων. Η κυβέρνηση και ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου έχουν ως μόνο ενδιαφέρον την δήθεν «αποκατάσταση της αξιοπιστίας της Ελλάδας στις διεθνείς αγορές», αποτέλεσμα και απόρροια μιας λογικής πλήρους ενσωμάτωσης στις επιλογές των πιο ακραίων και επιθετικών καπιταλιστικών κύκλων της Ε.Ε. και της νεοφιλελεύθερης αμερικανοκαθοδηγούμενης «παγκοσμιοποίησης».
Με τις επιλογές της κυβέρνησης η χώρα, εντός της περιφερειακής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης της Ε.Ε., ξεπέφτει σε ένα είδος μισοαποικίας και έχει εισέλθει σε ένα καθεστώς σκληρής οικονομικής επιτήρησης-κηδεμονίας χειρότερο από εκείνο του πάλαι ποτέ Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου, το οποίο ισοδυναμεί με οικονομική κατοχή, αφού η υπαγωγή στο άρθρο 126 παράγραφος 9 της ενοποιημένης Συνθήκης της Ε.Ε., επισύρει τη λήψη μέτρων δημοσιονομικής προσαρμογής, στην ουσία ολοκληρωμένου οικονομικού προγράμματος, και χρονικών προδιαγραφών για την υλοποίηση τους, τα οποία αποφασίζονται από την Ε.Ε., χωρίς καν τη συναίνεση της χώρας μας. Η χώρα επιστρέφει με νέους, σύγχρονους, ίσως όμως πολύ πιο επαχθείς και κοινωνικά οπισθοδρομικούς, όρους σε ένα είδος εξανδραποδισμού και νεοϋποτέλειας που παραπέμπει σε αλήστου μνήμης μετεμφυλιακές εποχές κηδεμονίας και κατάργησης κάθε ίχνους συναίνεσης και λαϊκής νομιμοποίησης.
Στις πρωτοφανείς αυτές για ευρωπαϊκή χώρα και ίσως πρωτόγνωρες μεταπολεμικά σε ευρωπαϊκό επίπεδο, για υποτιθέμενο κυρίαρχο κράτος, ο αγώνας του ελληνικού λαού για μια προοδευτική διέξοδο από την κρίση έρχεται άμεσα αντιμέτωπος με την καρδιά των μηχανισμών που διευθύνουν το σύγχρονο παγκόσμιο και ευρωπαϊκό καπιταλισμό και προσλαμβάνει βαθύτατα αντιιμπεριαλιστικά και αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά.

7. ΓΙΑ ΕΝΑ ΕΚΤΑΚΤΟ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟ ΑΝΟΡΘΩΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΙΕΞΟΔΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Η κυβερνητική πολιτική παράδοσης της χώρας στις αγορές και τα αλλεπάλληλα πακέτα μέτρων κατεδάφισης, στο πλαίσιο του προκρούστειου Προγράμματος Σταθερότητας και Ανάπτυξης, μετατρέπουν σε κουρελόχαρτο κάθε ίχνος δημοκρατίας, εξωθούν τη χώρα σε πολύ μεγαλύτερη ύφεση, ανοίγουν ένα ατελείωτο φαύλο κύκλο που θα απαιτεί εντός ολίγου και άλλα πακέτα μέτρων και οδηγούν την οικονομία σε καταστροφή και σε διάλυση ότι παραγωγικού έχει απομείνει, ενώ υποθηκεύουν το μέλλον της για δεκαετίες.
Η πολιτική «στήριξη» που προσφέρεται στη χώρα από Μέρκελ και Σαρκοζί στην ουσία είναι ανέξοδη και όταν δίδεται με αντάλλαγμα τα σκληρά πακέτα μέτρων στην ουσία συνιστά επιλογή καταστροφής και όχι διάσωσης. Η επίκληση Γερμανο-γαλλικού σχεδίου για τη στήριξη της χώρας στο ενδεχόμενο χρεωκοπίας και η εξαγγελία δημιουργίας ευρωπαϊκού Ταμείου ύστατης δανειοδοτική καταφυγής, αναλόγου του ΔΝΤ, συνιστούν ανοιχτή ομολογία των αξεδιάλυτων αντιφάσεων της ΟΝΕ, αν όχι και της χρεωκοπίας της.
Η κρίση της ελληνικής οικονομίας είναι ταυτόχρονα κρίση του ευρώ και της ΟΝΕ, κρίση της ευρωζώνης και της ίδιας της Ε.Ε. Το οικοδόμημα της ΟΝΕ αλλά και της Ε.Ε. κινδυνεύουν, μέσα στην κρίση και εξαιτίας των εσωτερικών αντιφάσεών τους, να εξωθηθούν σε αποσύνθεση ή και κατάρρευση, με την ενίσχυση των κεντρόφυγων τάσεων και αποκλίσεων.
Η χώρα χρειάζεται επειγόντως μια ριζική αλλαγή και την εφαρμογή, σε ριζική αντίθεση με τις εφαρμοζόμενες πολιτικές, ένα ΕΚΤΑΚΤΟ ΑΝΟΡΘΩΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΙΕΞΟΔΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ σε προοδευτική και σοσιαλιστική κατεύθυνση.
Η κυβερνητική πολιτική και οι πολιτικοί προσανατολισμοί ευρύτερης συναίνεσης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και ΛΑΟΣ δεν είναι καθόλου μονόδρομος. Αντίθετα, μας έφεραν ως εδώ και μας εξωθούν σε μεγαλύτερα αδιέξοδα.
Δεν υπάρχουν μαγικά «μέτρα» ή «θαυματουργές» συνταγές που θα αφήσουν τα πάντα άθικτα: τις διεθνείς κεφαλαιαγορές, τις νεοφιλελεύθερες μονεταριστικές δομές της Ε.Ε., την κυριαρχία του μεγάλου κεφαλαίου στη χώρα και την «πειθάρχηση» στις πιέσεις, τους διεθνείς και ευρωπαϊκούς «θεσμούς» και από την άλλη θα εφευρεθούν μέτρα που θα διασφαλίσουν μια ανώδυνη διέξοδο από την κρίση.
Πρόγραμμα διεξόδου, πρόγραμμα αμφισβήτησης του διεθνούς πλαισίου των απελευθερωμένων διεθνών αγορών. Πρόγραμμα αμφισβήτησης και ρήξης με το πλαίσιο που κυριαρχεί στην Ε.Ε. Πρόγραμμα ανατροπών και συγκρούσεων με τις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις του μεγάλου κεφαλαίου στη χώρα μας. Πρόγραμμα που θα στηριχθεί πρώτα απ’ όλα και κυρίως σε μεγάλους ενωτικούς ταξικούς αγώνες και μια μεγάλη κοινωνική συμμαχία.
Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι κυρίως πρόβλημα δημοσιονομικό και πρόβλημα χρέους. Είναι πρώτα απ’ όλα και κυρίως πρόβλημα αναπτυξιακό, παραγωγικό, κοινωνικό αλλά και περιβαλλοντικό.
Τα δίδυμα ελλείμματα προϋπολογισμού και ισοζυγίου πληρωμών δεν είναι η αιτία αλλά το αποτέλεσμα των μεγάλων αναπτυξιακών, παραγωγικών και κοινωνικών ελλειμμάτων της χώρας αλλά και του οικολογικού ελλείμματος.
Το ερώτημα αν ένα έκτακτο προοδευτικό ανορθωτικό πρόγραμμα προϋποθέτει ή απαιτεί για να εφαρμοστεί την έξοδο της χώρας από την Ε.Ε. δεν δέχεται μια εκ των προτέρων απάντηση. Το κεντρικό ζητούμενο είναι η αμφισβήτηση στην ευρύτερη δυνατή κλίμακα των επιλογών που κυριαρχούν στη χώρα μας, την ευρωζώνη και την Ε.Ε. Το ζητούμενο και η απάντηση είναι μια άλλη Ελλάδα και μια άλλη Ευρώπη. Ο αγώνας για την ανάδειξη, καταξίωση, προώθηση και εφαρμογή προγραμμάτων προοδευτικού και σοσιαλιστικού προσανατολισμού στη χώρα μας, στην Ε.Ε. και γενικότερα στην Ευρώπη, θα κρίνει τελικά τη θέση και το μέλλον της Ελλάδας αλλά και θα καθορίσει την τύχη, τον προσανατολισμό, το είδος και το μέλλον της ίδιας της ευρωπαϊκής προοπτικής.
Παραθέτω πρόχειρα, λόγω έλλειψης χρόνου, τους άμεσους στόχους ενός έκτακτου προοδευτικού προγράμματος, από σχετικό άρθρο μου:

Πρώτον: Ανατροπή της σημερινής νεοφιλελεύθερης μονεταριστικής, ιμπεριαλιστικής, υπό την αμερικάνικη ομπρέλα και τη γερμανογαλλική ηγεσία, Ε.Ε., με άμεσο στόχο την κατάργηση των Συνθηκών που διαμόρφωσαν το απαράδεκτο οικοδόμημα της ενιαίας απελευθερωμένης αγοράς και του ευρώ. Επαναθεμελίωση μιας νέας ευρωπαϊκής προοπτικής σε εντελώς καινούργιες, προοδευτικές και σοσιαλιστικές βάσεις. Στο πλαίσιο αυτής της ανατροπής, προωθούνται αλληλένδετα οι δύο παρακάτω άμεσες επιδιώξεις.

Δεύτερον: Άμεση κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας, που στοχεύει σε ελλείμματα κάτω του 3% του ΑΕΠ, το οποίο, άλλωστε, μέσα στην κρίση, έχει ήδη χρεοκοπήσει, ενώ έχει μετατραπεί για τους ευρωπαίους εργαζόμενους σε πραγματική λαιμητόμο τους. Μια Ένωση που απαιτεί ειδικά Σύμφωνα Σταθερότητας δεν έχει κανένα μέλλον.

Τρίτον: Άμεση ακύρωση του δήθεν «ανεξάρτητου» ρόλου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) και της μονεταριστικής νομισματικής πολιτικής της. Η ΕΚΤ και οι Κεντρικές Τράπεζες των χωρών-μελών θα τελούν υπό άμεσο πολιτικό έλεγχο και θα μπορούν να χρηματοδοτούν απευθείας με προνομιακούς όρους τα κράτη και να ασκούν ευλύγιστη νομισματική πολιτική με βάση αναπτυξιακούς, κοινωνικούς στόχους και εθνικές ιδιομορφίες.

Τέταρτον: Άμεση κατάργηση του Προγράμματος Σταθερότητας και Ανάπτυξης, το οποίο, διαμόρφωσε η κυβέρνηση στη βάση των προδιαγραφών του Συμφώνου Σταθερότητας, καθώς και των αντικοινωνικών συμπληρωματικών προς αυτό μέτρων που πρόσφατα ανακοινώθηκαν. Διαμόρφωση, έξω από τις προδιαγραφές του Συμφώνου Σταθερότητας, ενός Έκτακτου Ανορθωτικού Προοδευτικού Προγράμματος, ανασυγκρότησης της οικονομίας, ανασυγκρότησης της παραγωγής (μεταποίηση και γεωργία) και διεξόδου από την κρίση.

Πέμπτον: Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι δημοσιονομικό, αλλά κατεξοχήν αναπτυξιακό, παραγωγικό, κοινωνικό και περιβαλλοντικό. Τα ελλείμματα θα πέσουν μέσα από την αναπτυξιακή, παραγωγική, κοινωνική απογείωση της χώρας, την προστασία του περιβάλλοντος και την πλήρη απασχόληση και όχι αντιστρόφως. Ένα έκτακτο προοδευτικό πρόγραμμα σοσιαλιστικού προσανατολισμού προϋποθέτει τη διαμόρφωση ενός νέου δημοκρατικού, αποτελεσματικού κράτους και ενός προϋπολογισμού που θα επιφέρει πολλαπλασιαστικό αναπτυξιακό επενδυτικό κοινωνικό και περιβαλλοντικό αποτέλεσμα.

Έκτον: Ένα έκτακτο προοδευτικό πρόγραμμα, δίνοντας έμφαση στην καινοτομία, την έρευνα, στην παιδεία και τις παραγωγικές επενδύσεις, οφείλει να συνδυαστεί με μια μεγάλη στροφή σε κλαδικές πολιτικές με συγκριτικά πλεονεκτήματα, εκτός των σημερινών πλαισίων της Ε.Ε. και σε πολιτικές περιορισμού της κίνησης, ιδιαίτερα των κερδοσκοπικών κεφαλαίων.

Έβδομον: Θεμελιώδης πυρήνας του νέου προοδευτικού προγράμματος αποτελεί μια στρατηγική πλήρους δημοσίου ελέγχου του χρηματοπιστωτικού συστήματος, το οποίο προωθεί, μέσα από ένα πρώτο αρχικό δημόσιο πυλώνα, ένα νέο αναπτυξιακό και κοινωνικό ρόλο. Παράλληλα, ένας νέος ανασυγκροτημένος δημόσιος τομέας αναλαμβάνει τον έλεγχο σε κρίσιμες στρατηγικές επιχειρήσεις, κλάδους και δραστηριότητες.

Όγδοον: Προώθηση μιας δίκαιης φορολογικής μεταρρύθμισης με αναπτυξιακό και κοινωνικό προσανατολισμό και ειδικότερα σχεδιασμός καταπολέμησης της φοροδιαφυγής.

Ένατον: Άμεση εγκατάλειψη των πολιτικών λιτότητας και απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων. Στήριξη και αναβάθμιση μισθών και συντάξεων, διαμόρφωση όρων σταθερούς και πλήρους απασχόλησης, κανονικής και ασφαλισμένης εργασίας, κατευθύνσεις που, πέραν των άλλων, αποτελούν προϋποθέσεις για τη βιωσιμότητα και ενίσχυση του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος.

Παναγιώτης Λαφαζάνης