Σάββατο 31 Μαρτίου 2012

«Αυτό που συνέβη, μπορεί να ξανασυμβεί» , Άκης Τζάρας Άκης Τζάρας

«Αυτό που συνέβη, μπορεί να ξανασυμβεί»

3 σχόλια

Αυτή είναι η προειδοποίηση-κραυγή που απευθύνει στις μελλοντικές γενιές για το φασιστικό κίνδυνο, ο Πρίμο Λέβι, ο Ιταλοεβραίος κομμουνιστής-διανοούμενος που επέζησε από την κόλαση του Άουσβιτς. Κι η ρήση αυτή είναι εδώ για να υπενθυμίζει πως ο ναζισμός δεν είναι απλά κάποια παρέκλιση από τη δυτική δημοκρατία ή την ανθρώπινη φύση, αλλά η πιθανή κατάληξη μιας παρηκμασμένης καπιταλιστικής κοινωνίας.

Το μαύρο μέτωπο μνημονιακής κι αντιμνημονιακής δεξιάς κι άκρας δεξιάς, από τον υπουργό των μπάτσων Χρυσοχοίδη μέχρι τους ναζιστές μαφιόζους της χρυσής αυγής κι από τον «ευαίσθητο» Καμίνη μέχρι τον κομμουνιστοφάγο Σαμαρά με την ευγενική χορηγία όλων των μέσων αποφάνθηκε: οι μετανάστες χωρίς χαρτιά είναι ο εχθρός, μαζί κι όσοι τους υποστηρίζουν. Ήδη εδώ και δύο μέρες οι ένστολες συμμορίες -ναι οι ίδιες που αποδεδειγμένοι βασανίζουν και ληστεύουν μετανάστες και θα ενισχυθούν με άλλους χίλιους καμικάζι- επιδίδονται σε πογκρόμ κατά των μεταναστών και -όπως ψέλλισε ο δήμαρχος Αθηναίων- ευρύτερα των τοξικομανών και των φτωχών, με άλλα λόγια των σύγχρονων απόκληρων.

Ταυτόγχρονα με την κατάλληλη προπαγάνδα και τις αντίστοιχες παράτες, το κράτος σε ρόλο θεσμικού ρατσιστή, προαναγγέλει τη λειτουργία τριάντα (30) στρατοπέδων συγκέντρωσης, χωριτηκότητας τουλάχιστον 1000 ατόμων για τους μετανάστες χωρίς χαρτιά.

Και ναι μπορεί αυτά τα στρατόπεδα να μην είναι στρατόπεδα θανάτου όπως τα χιτλερικά, αλλά το κράτος θα φυλακίζει εντός τους ανθρώπους που δε θα έχουν διαπράξει κανένα αδίκημα εκτός από το ότι δεν έχουν χαρτιά, θα χωρίζει τα αντρόγυνα και τις οικογένειες, θα επιβάλει με λίγα λόγια με θεσμικό και νόμιμο τρόπο καθεστώς διάκρισης-απαρχάιντ. Κι επειδή οι λέξεις έχουν ακόμα κάποιο νόημα, έλεος με τους χυδαίους απολογητές των εφημερίδων και των καναλιών, αυτό δεν είναι ούτε υποδοχή, ούτε κλειστή φιλοξενία, επομένως εν πλήρει συνειδήσει η μνημονιακή Ελλάς με την υποστήριξη της πολιτισμένης Ευρώπης, ετοιμάζεται να προβεί στο μεγαλύτερο πογκρόμ κατά μεταναστών και να δημιουργήσει το πρόπλασμα χιτλερικών στρατόπεδων.

Θα είναι λάθος να θεωρηθεί όλη η ακροδεξιά ρητορεία για τη μετανάστευση και γενικά την ασφάλεια που κυριαρχεί από το πρωί μέχρι το βράδυ απλή απόπειρα να αλλάξει η προεκλογική (;) ατζέντα και να μετατοπιστεί από την οικονομική κρίση και τα μέτρα στο προνομιακό -για το καθεστώς- πεδίο του νόμου και της τάξης. Όχι ότι αυτή η αλλαγή δε στοχεύει στη συσπείρωση των αστικών δυνάμεων μνημονιακών και μη, εξάλλου και στις ευρωεκλογές το 2009, αλλά και στις δημοτικές της Αθήνας το 2010, πάλι είχαμε την ίδια κασέτα από τους έγκυρους γραφιάδες και τηλεάστερες.

Όμως αφενός η ακροδεξιά ηγεμονία σε τέτοια ζητήματα χτίστηκε μεθοδικά από το Γενάρη του 2009 κι έπειτα, αφετέρου είναι φανερό σε όποιον θέλει να το δει πως ο ρατσισμός και η πυγμή είναι η νέα κοινωνική συμμαχία που επιθυμεί να στήσει η αστική τάξη και το κράτος της. Μια ματιά στη Γαλλία εξάλλου και στην αντισλαμική προπαγάνδα που έχει ξεσπάσει ύστερα απο τα γεγονότα της Τουλούζης δείχνει πως το θέμα δεν είναι αμιγώς ελληνικό.

Ουσιαστικά πρόκειται για βαθύτερη πολιτική και κοινωνική διεργασία που ξεφεύγει από τα στενά εκλογικά οφέλη, ούτε έχει να κάνει με κάποιους πολιτικούς φασίστες. Εξάλλου και μετά τις εκλογές (;) όπως ακριβώς το πιθανότερο είναι ο Παπαδήμος να είναι και πάλι πρωθυπουργός, έτσι και ο νόμος και η τάξη θα είναι το όχημα για να οριστεί ξανά το ταξικό φράγμα την εποχή της κρίσης για να υψωθεί δηλαδή το ανάχωμα απέναντι στους νεόπτωχους -ανεξάρτητα εθνικότητας- που θα πληθαίνουν.

Όλη αυτή η ρητορεία για τους «μετανάστες που είναι εισβολείς, που απειλούν την υγεία των πολιτών, που μολύνουν το ιστορικό κέντρο» η οποία αποτελεί πλέον την κυρίαρχη ιδεολογία του κράτους δεν είναι απλά ένα ωμό δείγμα ταξικού μίσους προς τους απόκληρους που χώραγαν στο κάδρο της ανάπτυξης ως θύματα, αλλά τώρα πρέπει να χάσουν την ανθρώπινη ιδιότητα τους.

Το έχουμε ξαναπεί: είναι ένα κάλεσμα προς τα απομεινάρια της μεσαίας τάξης, τους εκκολαπτόμενους γιάπιδες (υπάρχουν ακόμα τέτοιοι) και κάθε λογής απολιτίκ τρέντι συντηρητικούς να συστρατευτούν στην ύστατη μάχη για τη διάσωση της πατρίδος και των προνομιών τους-υλικών ή φαντασιακών. «Μπορεί να διαλύσαμε μισθούς και συντάξεις, παιδεία και υγεία, να μην υπάρχει προοπτική καπιταλιστικής ανάπτυξης και να οικοδομούμε ένα κράτος έκτακτης ανάγκης, αλλά θα μπορείτε να κυκλοφορείτε σε μια καθαρή Αθήνα, να πίνετε τα ποτά σας, να καταναλώνετε πολιτισμό, χωρίς να στοιχειώνουν το βλέμμα σας ανθρώπινες σκιές, λαθραίοι και φυσικά αριστεροί κι αναρχικοί διαδηλωτές». Αυτά κρύβονται πίσω από την καθεστωτική προπαγάνδα, αυτός είναι ο στόχος των στρατοπέδων συγκέντρωσης και των πογκρόμ. Εθνική ενότητα κυριολεκτικά πάνω στις πλάτες των πραγματικά απόκληρων.

Σε αντίθεση με τους αφελείς που θεωρητικοποιούν μάλιστα την αφέλεια τους, η κοινωνία δε χωρίζεται στο απλουστευτικό σχήμα του 1% που τα χει όλα και του 99% που δεν έχει τίποτα. Υπάρχουν πλατιά στρώματα που δε νοιάστηκαν ποτέ για τίποτα περισσότερο από την πάρτη τους, που ακολουθούν με προθυμία κάθε εμετικό ιδεόλογημα, που θα μείνουν και θα μένουν απαθείς και που ακόμα κι αν βρίζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ τους πολιτικούς ως προδότες (ή μάλλον ακριβώς για αυτό) θα είναι πάντα ενεργητικοί ή παθητικοί υποστηρικτές των σχεδίων της αντίδρασης.

Ένα άλλο στοιχείο που έχει τη σημασία του γύρω από τα προωθούμενα στρατόπεδα είναι η μπίζνα που στήνεται και τα αντίστοιχα κέρδη. Όπως δήλωσε ο Χρυσοχό σε κάθε στρατόπεδο θα απασχοληθούν 150 νέοι μπάτσοι (4500 νέοι ταγματασφαλίτες) συνεπικουρούμενοι από εταιρείες σεκιούριτι σε μια ιδιωτικοποίηση των φυλακών αλά αμερικέν. Ταυτόχρονα η ΕΕ θα δώσει, έγραψε η καθεστωτική Καθημερινή, 250 εκ για τα στρατόπεδα, ενώ τη σίτιση θα αναλάβουν ιδιωτικές εταιρείες. Συνολικά το σχέδιο είναι σε κάθε στρατόπεδο να απασχολούνται χίλιοι νοματαίοι, από τις τοπικές κοινωνίες. Εκτός λοιπόν από τους προφανείς ιδεολογικο-πολιτικούς λόγους οι συνθήκες διαβίωσης θα πρέπει να είναι άθλιες για να βγαίνουν πιο πολλά φράγκα.

Μάλλον πρόκειται για υπόδειγμα ιδιωτικοποίησης της καταστολής, άρα όσοι ενδεχομένως να ανησυχούσαν αν η αστυνομία «καθαρίζοντας» το κέντρο από τους τοξικομανείς και τους μετανάστες θα χάσει πόρους από τη συνήθη -όπως ακούγεται- επίβλεψη διαφόρων δραστηριοτήτων, θα δημιουργηθούν αντισταθμιστικά οφέλη από το ευρωπαϊκό χρήμα για να συντηρεί τα επικουρικά της ταμεία.

Ας είμαστε ξεκάθαροι με το εξής: αν τα στρατόπεδα δημιουργηθούν θα συνιστούν μια τομή στην πορεία μετάλλαξης της αστικής δημοκρατίας και μια στρατηγική ήττα για την αριστερά και τους καταπιεσμένους. Όπως ήττα ήταν το ότι τόσα χρόνια η αριστερά πλην ελαχίστων εξαιρέσεων άφηνε αναπάντητες τις φασιστικές προκλήσεις, ή περιοριζόταν σε έναν αφηρημένο ανθρωπισμό για τους «μετανάστες που είναι αδέρφια μας» χωρίς να προβαίνει σε συγκεκριμένες δράσεις. Δράσεις που θα εκκινούσαν από περιφρουρημένες καταλήψεις των άδειων κτιρίων του κέντρου, από συσσίτια και δίκτυα αλληλεγγύης που θα εμπόδιζαν (ή θα προσπαθούσαν έστω) τη μαφία μαζί με το κράτος και το ναζιστικό υπόκοσμο να εκμεταλλεύονται τους μετανάστες. Δράσεις που αναπόφευκτα θα είχαν ένα όριο, αλλά θα δημιουργούσαν άλλη συνείδηση σε μετανάστες κι αλληλέγγυους, πέρα από τη λογική του θύματος και του συμπαραστάτη. Τη συνείδηση του πολιτικού υποκειμένου που δεν επαιτεί λύσεις από το κράτος, δεν καταναλώνει φολκόρ αλληλεγγύη αλλά επανοηματοδοτεί με επαναστατικό τρόπο τον ανθρωπισμό.

Αυτά ακόμα και τώρα, υπό την πίεση του αντιπάλου, οφείλουν να είναι ένας άξονας άμεσης δράσης. Ο αγώνας ενάντια στα στρατοπεδα συγκέντρωσης δεν είναι ούτε μονοθεματικός αγώνας, ούτε στενά ανθρωπιστικός, αλλά τμήμα του συνειδητού πολιτικού ανατρεπτικού αγώνα. Η ακροοδεξιά ρητορεία στοχοποιεί αρχικά τους μετανάστες, αλλά είναι βέβαιο πως τα φασιστικής λογικής μέτρα περιορισμού αποτελούν πρελούδιο για την κλιμάκωση της επίθεσης που ήδη έχει ξεκινήσει και δε θα αφορά τα οικονομικά μέτρα μόνο, αλλά τη νέα ιδεολογική και πολιτική καθεστωτική αφήγηση, τη ρεβάνς της μεταπολίτευσης.

Όσοι δε θεωρούν πως αυτό αφορά την εργατική τάξη και τους αγώνες της, γιατί δεν παίζουν με το μεταναστευτικό και δε θέλουν να πολωθεί τώρα το αντιμνημονιακό τους μέτωπο, όχι μόνο είναι αστοιχείωτοι πολιτικά, αλλά δεν έχουν τίποτα κοινό με την επαναστατική αριστερά και το όραμα ενός άλλου κόσμου.

Κανένας αγώνας για το μεροκάματο, καμία ενότητα του λαού δεν έχουν νόημα (αν είχαν και ποτέ) όταν χιλιάδες άνθρωποι -ο βυθός της κοινωνίας- θα στερηθούν ακόμα και του στοιχειώδους δικαιώματος του να ορίζουν το σώμα και τη φτώχεια τους.

Κόντρα στην (αντι)μνημονιακή εθνική ενότητα, κόντρα στην αντιανθρώπινη καθεστωτική προπαγάνδα και πρακτική, οφείλουμε να οικοδομήσουμε την ενότητα των καταπιεσμένων υπερασπιζόμενοι ένα βαθύτερο ανθρωπισμό που δε θα δείξει όμως καμία επιείκεια στους νοσταλγούς των Άουσβιτς και των μεταμοντέρνων υποστηρικτών τους. Η αναμέτρηση με τη σήψη του αστικού πολιτισμού που επαναφέρει ως ρεαλισμό τις πιο σκοτεινές του πλευρές απαιτεί συνείδηση και τόλμη και από το αποτέλεσμα αυτής της μάχης, αλλά και του ταξικού πολέμου που είναι το περιεχόμενο της κρίσης, κρίνεται -όπως σε κάθε ιστορική καμπή- τελικά το μέλλον της ανθρωπότητας.

Άκης Τζάρας

Τετάρτη 28 Μαρτίου 2012

ΕΞ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΤΗΣ «ΣΙΩΠΗΡΑΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ», του Γ. ΚΙΜΠΟΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

Τρίτη, 27 Μαρτίου 2012
ΕΞ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΤΗΣ «ΣΙΩΠΗΡΑΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ»

ΠΗΓΗ: Δρόμος της Αριστεράς, Σάββατο 24 Μαρτίου

Του Γ. ΚΙΜΠΟΥΡΟΠΟΥΛΟΥ
Μια δεύτερη ανάγνωση στη συνέντευξη - μανιφέστο του πρωθυπουργού στους Financial Times για το ευρώ, τα μνημόνια και το πολιτικό «πεπρωμένο» της ελληνικής κοινωνίας.
Για τον χρόνο διεξαγωγής των πρόωρων εκλογών, που μέρα με τη μέρα μετατοπίζεται κατά μια εβδομάδα, πλησιάζοντας επικίνδυνα το καλοκαίρι, έχω μια πιο απλή εξήγηση από τα συνήθη σενάρια συνωμοσίας και τα πολύπλοκα τεχνάσματα των τεχνοκρατών της πολιτικής: οι άνθρωποι του Μαξίμου -το οποίο ο τεχνοκράτης πρωθυπουργός θέλει να εξελίξει σε ένα είδος μικρής καγκελαρίας- βγαίνουν κάθε πρωί στα παράθυρα και τσεκάρουν: «Έχει κόσμο έξω; Μήπως μας έχει περικυκλώσει οργισμένο πλήθος; Μπα, ηρεμία, τάξη και ασφάλεια. Ας φάμε άλλη μια εβδομάδα».
Κάπως έτσι, πλάκα πλάκα, η μεταβατική, προσωρινή, ειδικού χαρακτήρα και επικίνδυνων αποστολών κυβέρνηση έχει ροκανίσει ήδη πέντε μήνες και πάει για έκτο. Και με την ασφάλεια που προσφέρει η απουσία του «οργισμένου πλήθους» έξω από τα παράθυρα της πρωθυπουργικής Βαστίλης, ο πρωθυπουργός Λ. Παπαδήμος μπορεί να ερμηνεύει κατά βούληση τη θέληση της «σιωπηρής πλειοψηφίας».


Η πρόσφατη συνέντευξή του στους Financial Times αποτέλεσε ένα ενδιαφέρον υπόδειγμα ρητορικής ακροβασίας που εκφράζει την αγωνία της εγχώριας πολιτικής και οικονομικής ελίτ, αλλά και των πιστωτών, να ανασυνθέσουν την πολιτική και κοινωνική συναίνεση που έχει θρυμματιστεί ελέω μνημονίων, έπειτα από δεκαετίες σχετικής σταθερότητας ως προς το status quo της χώρας.
ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΥΡΩ
Γι' αυτό και ο κ. Λ. Παπαδήμος προέταξε στη συνέντευξή του αυτή την «αυθεντική ερμηνεία» της βούλησης της κοινωνικής πλειοψηφίας. «Η μεγάλη, σιωπηλή πλειοψηφία των Ελλήνων -και δεν είναι ο κόσμος που διαδηλώνει στους δρόμους- είναι αποφασισμένη να κάνει ό,τι χρειάζεται για να παραμείνει η χώρα στην Ευρωζώνη... Έχω δει ποσοστά που κυμαίνονται μεταξύ 70% και 80%. Αυτή είναι η θέληση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού και τα κόμματα θα πρέπει να το λάβουν σοβαρά υπόψη», είπε ο πρωθυπουργός.
Το πιο εύλογο σχόλιο γι' αυτή τη δήλωση προήλθε από το ΚΚΕ: «Αφού είναι τόσο βέβαιοι για τη θέληση της πλειοψηφίας, τότε γιατί την τρομοκρατούν και την εκβιάζουν;», ήταν το ρητορικό ερώτημα που έθεσε το Γραφείο Τύπου του ΚΚΕ. Και, πράγματι, αποτελεί κραυγαλέα λαθροχειρία η δημοσκοπική εκμαίευση ενός «ναι ή όχι» στο ευρώ, όταν η απάντηση περνά από το πορτοφόλι και την περιουσιακή κατάσταση κάθε νοικοκυριού, που σήμερα μετρά την επιβίωσή του σε ευρώ, όχι από κάποιον φετιχισμό προς το κοινό νόμισμα, αλλά γιατί είναι το μόνο μέτρο που διαθέτει. Και ισχύει απολύτως η θέση ότι «χρεοκοπία με ευρώ ή δραχμή είναι το ίδιο», αλλά προς το παρόν είναι το ευρώ που ο μέσος μισθωτός αναγκάζεται να διαιρεί αενάως στα δύο, στα τέσσερα, στα οκτώ και σε όσα μέρη χρειαστεί για να διαχειριστεί την καθημερινότητα της χρεοκοπίας. Το «ναι» στο ευρώ, σε όποιο ποσοστό κι αν μετράται, ενσωματώνει ακριβώς τον ρεαλιστικό φόβο για τις συνέπειες μιας άτακτης χρεοκοπίας και φυγής από το κοινό νόμισμα. Δεν αποτελεί μια εν λευκώ έγκριση των σχέσεων κυριαρχίας, ηγεμονίας και, εσχάτως, νέο-αποικιοκρατίας που αυτό ενσωματώνει εις βάρος των αδύναμων κρίκων της Ευρωζώνης, και, κυρίως, των υποτελών τάξεων σε όλες τις ευρωπαϊκές κοινωνίες.
Επτά γενιές Ελλήνων, από την ίδρυση του νέου ελληνικού κράτους, έζησαν με τη δραχμή. Μ' αυτήν πέρασαν και τις δύο επίσημες χρεοκοπίες του κράτους. Μέχρι το 2002 ουδείς διανοήθηκε να θέσει σε έγκριση ποιο νόμισμα προτιμά η «σιωπηρή πλειοψηφία». Κι όταν μεθοδεύτηκε η ένταξη στην ΟΝΕ, τα σχετικά αιτήματα πνίγηκαν στη σιωπή. Η «σιωπηρή πλειοψηφία» αποδέχθηκε -με δυσθυμία και καχυποψία αυξανόμενη στις παραμονές και στα πρώτα χρόνια ένταξης- το νέο κοινό νόμισμα περίπου ως φυσική εξέλιξη, ανυποψίαστη για το πόσο βάναυσα μπορεί αυτό να «συμπεριφερθεί» εις βάρος κοινωνιών και οικονομιών χωρίς μια στοιχειώδη παραγωγική αυτοτέλεια. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά: μέσα σε λίγα χρόνια, η Ελλάδα και αρκετές ακόμη χώρες της Ευρωζώνης, μετατράπηκαν σε αγωγούς μεταφοράς εμπορικών πλεονασμάτων προς τις κεντρικές χώρες της ΟΝΕ. Θα ήταν ενδιαφέρον να απαντήσει ο κ. Παπαδήμος αν αυτό τελεί υπό την έγκριση της «σιωπηράς πλειοψηφίας». Κι ακόμη, αν στα μνημόνια περιλαμβάνεται έστω και ένα μέτρο που μπορεί να το αντιστρέψει, πέρα από τη μετατροπή των μισθωτών σε «φθηνό κρέας» για επίδοξους επενδυτές. Κι αυτό χωρίς εγγύηση αποτελέσματος.
ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΚΟΥΡΕΜΑ
Το χειρότερο είναι πως, στην ίδια συνέντευξη στους Financial Times, το τρομοκρατικό δίλημμα «ευρώ ή χάος» που διατυπώνει ο κ. Λ. Παπαδήμος δεν συνοδεύεται από την παραμικρή εγγύηση ότι όσα υπομένει καρτερικά -κατά τον ίδιο- η «σιωπηρά πλειοψηφία» αποτρέπουν πράγματι το «χάος». «Θα κάνουμε ό,τι είναι αναγκαίο για να διασφαλίσουμε ότι αυτή ήταν η τελευταία αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους», λέει ο πρωθυπουργός. Άρα, το PSI ίσως το διαδεχθεί ένα PSI 2, αλλά με τι τίμημα αυτή τη φορά; Και πόσο αποτρεπτικό μιας πλήρους χρεοκοπίας μπορεί να είναι ένα νέο «κούρεμα» με το δεδομένο ότι η χώρα έχει πλέον απέναντί κράτη ως κατόχους του χρέους της, σε ποσοστό 80%;
Ούτε το ενδεχόμενο να χρειαστεί νέο πρόγραμμα αποκλείει ο κ. Παπαδήμος: «έχει ξεκάθαρα δηλωθεί ότι οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης θα συνεχίσουν να παράσχουν επαρκή στήριξη και πέρα από τη διάρκεια του προγράμματος, μέχρις ότου η Ελλάδα ανακτήσει πρόσβαση στις αγορές, με προϋπόθεση βεβαίως ότι η χώρα εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της», τονίζει σε άλλο σημείο της συνέντευξης. Μήπως, τουλάχιστον, υπάρχει κάποια εγγύηση ότι η πιστωτική εξάρτηση από κράτη - εταίρους, που μετατρέπουν αναγκαστικά τη χώρα σε προτεκτοράτο, έχει ορατή ημερομηνία λήξης, με επιστροφή στις πιστωτικές αγορές; «Δεν μπορώ να προβλέψω με ακρίβεια. Είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς από τώρα ποιες θα είναι οι εκτιμήσεις των αγορών σε τρία χρόνια. Είμαι αισιόδοξος ότι μετά από όσα έχουμε κάνει βρισκόμαστε σε πιο στέρεο έδαφος από ό,τι πριν από μερικούς μήνες», λέει ο πρωθυπουργός.
Μήπως, πάλι, υπάρχει κάποιου είδους σχέδιο για να ξεφύγει η χώρα από το άγριο σπιράλ λιτότητας – ύφεσης - δημοσιονομικών ελλειμμάτων, να επιστρέψει σε ανάπτυξη; «Είμαι πεπεισμένος ότι έχουμε διανύσει περισσότερο από το μισό δρόμο για την οικονομική ανάκαμψη, αν και η διαδικασία για τη δημοσιονομική σταθεροποίηση θα διαρκέσει περισσότερο... Θετικοί ρυθμοί ανάπτυξης θα πρέπει να επιτευχθούν σε λιγότερο από δύο χρόνια», λέει ο πρωθυπουργός. Και πώς θα συντελεστεί αυτό το θαύμα; Απλά πράγματα: «Εάν ανακτηθεί η εμπιστοσύνη, τότε μπορούμε να προχωρήσουμε στον ενάρετο κύκλο». Η εμπιστοσύνη ποιών και σε τι; Των αγορών, φυσικά, στην εφαρμογή των «μεταρρυθμίσεων» και στις θετικές προοπτικές του «εξωτερικού περιβάλλοντος», δηλαδή των οικονομιών της Ευρωζώνης. Η οποία, ωστόσο, διολισθαίνει και πάλι στην ύφεση και, άρα, περιορίζει πάλι τα όποια «πλεονεκτήματα ανταγωνιστικότητας» κέρδισε η Ελλάδα εντός της ευρωπαϊκής αγοράς, με τον ταξικό άθλο εις βάρος της μισθωτής εργασίας. Ακόμη και για τον πιο φανατικό οπαδό της οικονομίας της αγοράς, η παρακολούθηση της «θετικής οικονομικής σκέψης» και των συλλογισμών του τεχνοκράτη πρωθυπουργού θυμίζει το γρίφο για το αβγό του Κολόμβου: Η εμπιστοσύνη των αγορών είναι προϋπόθεση επιστροφής στην ανάπτυξη, αλλά χωρίς ανάπτυξη (έστω, ανάπτυξη των άλλων εταίρων) είναι αδύνατη η εμπιστοσύνη...
ΠΕΡΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Άκρως ενδιαφέρουσες είναι οι πρωθυπουργικές αναφορές του πρωθυπουργού- αυθεντικού ερμηνευτή της σιωπηρής πλειοψηφίας- και στα ζητήματα δημοκρατίας και εθνικής κυριαρχίας.
«Οι μεταρρυθμίσεις θα συνεχιστούν με οποιαδήποτε κυβέρνηση. Αυτή είναι η βούληση της πλειονότητας των Ελλήνων και θα ληφθεί πολύ σοβαρά υπόψη από τα πολιτικά κόμματα». Κι αν δεν; Δηλαδή, αν η κοινή γνώμη πάρει τοις μετρητοίς όσα λέγονται από τους μνηστήρες της ψήφου της, τις υποσχέσεις αναδιαπραγμάτευσης και αντιμνημονιακής αντίστασης; «Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, ενδεχομένως να ακούσετε κάποιες διαφοροποιήσεις, όμως πιστεύω ότι υπάρχει κατανόηση πως ο μόνος δρόμος μπροστά είναι η επιδίωξη της πολιτικής που ορίζεται στο πρόγραμμα», καθησυχάζει ο κ. Λ. Παπαδήμος. Τότε, γιατί γίνονται οι εκλογές και η προεκλογική εκστρατεία; Έλα μου, ντε;
Όσο για την εθνική κυριαρχία, οι σχετικές αναφορές αντιστοιχούν σε δελφικούς χρησμούς: «Η συμμετοχή στη νομισματική ένωση απαιτεί κάποια απώλεια εθνικής κυριαρχίας στην οικονομική πολιτική», αλλά «θα πρέπει να γίνεται ο διαχωρισμός ανάμεσα στην απώλεια πολιτικής εθνικής κυριαρχίας και στη μείωση του βαθμού της κυριαρχίας στην οικονομική πολιτική... Οι πολιτικές που εφαρμόζονται δεν συνεπάγονται ουσιώδη απώλεια πολιτικής ή δημοκρατικής κυριαρχίας. Κάτι τέτοιο θα ήταν απαράδεκτο και ανάρμοστο...» Ποιος είναι, όμως, ο διαχωρισμός; Από πότε το κρατικό θησαυροφυλάκιο και η κρατική περιουσία που μπαίνει στην προκρούστια κλίνη της ιδιωτικοποίησης και των εγγυήσεων εξαιρείται της ελληνικής επικράτειας; Και γιατί η διαχείριση του δημόσιου πλούτου, του ατομικού πλούτου των φορολογούμενων πολιτών, αλλά ακόμη και το δικαίωμα αυτοδιάθεσης (το παμπάλαιο habeas corpus, στα δεδομένα της αγοράς εργασίας) που υποτάσσεται στους κανόνες διατίμησης της εργασίας μέσω της νέας εργατικής νομοθεσίας εξαιρούνται της δημοκρατικής κυριαρχίας;
ΑΝΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ
Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορεί να σχολιάσει και να αποκρυπτογραφήσει κανείς στον καθημερινό επίσημο μνημονιακό λόγο, ιδιαίτερα όταν εκφέρεται από έναν «τεχνοκράτη πρωθυπουργό». Και το ενδιαφέρον τους συνίσταται, μεταξύ άλλων, στο εξής: η ιντελιγκέντσια του μνημονιακού μονόδρομου διεκδικεί για τον εαυτό της τον ρόλο του αποκλειστικού κληρονόμου των καλύτερων παραδόσεων του διαφωτισμού, του ορθολογισμού και της δημοκρατίας που υποτίθεται πως συμπυκνώνονται στον ευρωπαϊσμό. Στην πράξη, και στην αγωνία της να υπερασπιστεί τις πιο βίαιες και ταξικές πολιτικές της μεταπολεμικής περιόδου, κατρακυλάει σε ένα μίγμα ανορθολογισμού, ιδεολογικού δογματισμού και αυταρχισμού. Και διανοητικού και πολιτικού. Μιλώντας εξ ονόματος της «σιωπηράς πλειοψηφίας» της απαιτούν και της επιβάλλουν ακριβώς αυτό: σιωπή

Δομημένη κερδοσκοπία εις βάρος των ταμείων – Του Χρήστου Ιωάννου

Τετάρτη, 28 Μαρτίου 2012

Αποκάλυψη: Δομημένη κερδοσκοπία εις βάρος των ταμείων – Του Χρήστου Ιωάννου
ΠΗΓΗ: ΜΟΝΟ#3

Έγγραφα που αποκαλύπτει το ΜΟΝΟ αποδεικνύουν ότι ο νυν διευθυντής του ΟΔΔΗΧ Π. Χριστοδούλου ως στέλεχος της Εθνικής Τράπεζας πουλούσε την ίδια ημέρα το ίδιο ομόλογο φθηνά στις τράπεζες και ακριβά στα Ταμεία.

Την ώρα που βρίσκονται σε εξέλιξη οι δίκες των περίφημων δομημένων ομολόγων και η εξεταστική επιτροπή της Βουλής ερευνά τη διόγκωση του ελλείμματος της χώρας το έτος 2009, στην οποία κατέθεσε και ο γενικός διευθυντής του Οργανισμού Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους, Πέτρος Χριστοδούλου, το ΜΟΝΟ φέρνει στη δημοσιότητα έγγραφα, τα οποία δείχνουν ότι ο γενικός διευθυντής του ΟΔΔΗΧ και πρώην στέλεχος της Εθνικής Τράπεζας, διέθεσε δομημένα ομόλογα στα ασφαλιστικά ταμεία με υπερκέρδη (ο κ. Πέτρος Χριστοδούλου ήταν γενικός διευθυντής της διεύθυνσης διαχείρισης διαθεσίμων και χρηματαγοράς της Εθνικής Τράπεζας την επίμαχη περίοδο 2005-2007, ενώ το 2010 διορίστηκε από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στη θέση του γενικού διευθυντή του ΟΔΔΗΧ).
Τα έγγραφα αυτά είναι του 2007 και συντάχθηκαν με αφορμή την διερεύνηση του σκανδάλου των ομολόγων από τις ανακριτικές αρχές. Οι ανακριτές ζήτησαν από την Εθνική Τράπεζα τις συναλλαγές που είχε κάνει με αντικείμενο δομημένα ομόλογα και έλαβαν απαντητική επιστολή την οποία υπογράφουν τα αρμόδια στελέχη της τράπεζας, οι κ.κ. Πέτρος Χριστοδούλου και Λεωνίδας Φραγκιαδάκης. Στο έγγραφο αυτό αποκαλύπτεται ότι η Εθνική Τράπεζα πούλησε δομημένο ομόλογο στη θυγατρική της Εθνική Ασφαλιστική με τιμή 97,5% και την ίδια ημέρα πούλησε το ίδιο ομόλογο στα ασφαλιστικά ταμεία πολύ ακριβότερα στο 100%, δηλαδή 2,5% ποσοστιαίες μονάδες ακριβότερα.

Στη ίδια επιστολή οι συντάκτες της επισημαίνουν προς τον ειδικό εφέτη ανακριτή ότι «η τράπεζα δεν έχει κάνει άλλη συναλλαγή εκτός των προαναφερθεισών σε κανένα άλλο Δομημένο Ομόλογο του Ελληνικού Δημοσίου, ούτε έχει διαμεσολαβήσει σε πωλήσεις προς άλλα ασφαλιστικά ταμεία».Όμως η αλήθεια είναι διαφορετική.
Οι τραπεζίτες απέφυγαν να δώσουν όλα τα στοιχεία στους ανακριτές. Αυτό το αντελήφθησαν οι ανακριτές και έκαναν δεύτερο αίτημα, ζητώντας τα πλήρη στοιχεία. Ακολούθησε δεύτερη επιστολή με συμπληρωματικές συναλλαγές στην οποία εμπεριέχεται και η αποκάλυψη ότι η Εθνική πούλησε την ίδια ημέρα στα ταμεία το δομημένο ομόλογο αποκομίζοντας ασυνήθιστα υψηλό κέρδος 5,45%. Στη συνέχεια, ο ειδικός εφέτης ανακριτής κάλεσε τα στελέχη της Εθνικής Τράπεζας να καταθέσουν ενόρκως (κατάθεση έδωσε ο Λ. Φραγκιαδάκης). Ωστόσο, αυτές οι ενέργειες δεν θεωρήθηκαν ούτε ηθικά, ούτε ποινικά κολάσιμες. Και ο κ. Χριστοδούλου διορίστηκε στη συνέχεια από το ΠΑΣΟΚ στον ΟΔΔΗΧ.


Οι δύο επιστολές της Εθνικής προς τις ανακριτικές αρχές. Στην πρώτη αποκρύπτονται οι πωλήσεις δομημένων ομολόγων προς ασφαλιστικά ταμεία, στη δεύτερη, όμως, έπειτα από την επιμονή των ανακριτικών αρχών οι πωλήσεις… ομολογούνται. (δεξί κλίκ και “άνοιγμα εικόνας σε νέα καρτέλα” για full screen

Κυριακή 25 Μαρτίου 2012

Μεταδημοκρατία ή κοινοβουλευτική δικτατορία, συνέντευξη του καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης Μενέλαου Γκίβαλου

κοινοβουλευτική δικτατορία

Κυριακή, 25 Μαρτίου 2012

Μεταδημοκρατία ή κοινοβουλευτική δικτατορία

Συνέντευξη του καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης Μενέλαου Γκίβαλου στον δημοσιογράφο Γιώργο Λαουτάρη στην εφημερίδα "Πριν"


- Ο Ευάγγελος Βενιζέλος επέλεξε το σύνθημα «αρχίζουμε». Σας έπεισε;

- Ο Ευ. Βενιζέλος είναι προϊόν μιας κρίσης. Η ηγεμονία του επεβλήθη μέσα στο ΠΑΣΟΚ. Δεν αρχίζουμε, αλλά μάλλον τελειώσαμε. Η διαδικασία που θα οδηγήσει στο τέλος του ΠΑΣΟΚ όπως το γνωρίζαμε εκφράζεται από το πρόσωπο του Βενιζέλου. Ο πολιτικός αμοραλισμός, ο κυνισμός, η απεμπόληση βασικών χαρακτηριστικών στοιχείων της ιδεολογίας και της πολιτικής στρατηγικής του ΠΑΣΟΚ, εκφράστηκαν από τον κ. Βενιζέλο. Και εκφράστηκαν από το σώμα αυτής της ηγετικής ελίτ που συναπαρτίζει το Εθνικό Συμβούλιο, καθώς τον επέλεξε ως μοναδικό υποψήφιο με την άποψη ότι είναι το όχημα που θα την οδηγήσει σε μια μελλοντική κυβερνητική εξουσία, ώστε όλοι να διατηρήσουν κάποια από τα προνόμια που είχαν μέχρι σήμερα. Επομένως και η σχέση του ΠΑΣΟΚ με το κοινωνικό σώμα που θα το ακολουθήσει και θα το ψηφίσει σης εκλογές είναι μάλλον εργαλειακή, όπως το λέμε στην πολιτική επιστήμη. Το μεταχειρίζονται ως μέσο για να έχουν πρόσβαση στην εξουσία, δεν εκφράζει κάποια ιδεολογία. Δεν αρχίζει λοιπόν τίποτα η παρουσία Βενιζέλου, απλώς επικυρώνει αυτό που τελείωσε: Την απουσία αξιών, την απεμπόληση της στρατηγικής. Αυτά εκφράζει με τον κυνισμό, τον ηγεμονισμό, τον αυταρχισμό που εκπέμπει ο Ευάγγελος Βενιζέλος.

- Η αποχώρηση του Γιώργου Παπανδρέου δεν σηματοδοτεί όμως αλλαγή σελίδας για το ΠΑΣΟΚ ;

- Η σελίδα έχει αρχίσει να γυρίζει αργά αλλά σταθερά από προηγουμένους πολιτικοοικονομικούς μηχανισμούς. Θεωρώ ότι ο Παπανδρέου αποτελεί το τελευταίο σημείο έκπτωσης και αποκάλυψης της κρίσης η οποία ξεκίνησε κυρίως μέσα στη δεκαετία του '90 με την παρουσία του Κώστα Σημίτη. Εκεί μπήκαν τα θεμέλια για τη μετατόπιση του ΠΑΣΟΚ κοινωνικά και ιδεολογικά στο χώρο της Κεντροδεξιάς και ακολούθως της Δεξιάς. Στον παράγοντα της διαπλοκής τη δεκαετία του '90 όπου ο κ. Σημίτης κυριολεκτικά συρόταν από τα διάφορα διαπλεκόμενα συμφέροντα, εκεί βρίσκεται η ρίζα για την αλλαγή του ΠΑΣΟΚ Το κόμμα υιοθέτησε ένα νεοφιλελεύθερο μοντέλο, έστω σε επιφυλακτικούς ρυθμούς στην αρχή ή καλυπτόμενο από ιδεολογίες που βαθμιαία εγκατέλειπε.

Καμιά πολιτική ιδεολογία δεν αλλάζει αν δεν αντικαθίσταται από κάποια άλλη. Όλες οι κλασικές πολιτικές και κοινωνικές έννοιες τη δεκαετία αυτή αντικαταστάθηκαν από τις οικονομικές: Παραγωγικότητα, ανταγωνισμός, αξιοκρατία Είδαμε την κοινωνία να οργανώνεται κάτω από μια διαφορετική πολιτική και πολιτισμική ορίζουσα, που ήταν οικονομισμός και ο παραγωγισμος. Aυτό το πήρε ο Παπανδρέου σε μια χυδαία μορφή τα τελευταία χρόνια και το μετέτρεψε σε ένα καθαρό μοντέλο της αγοράς. Πια δεν είχε καμία δέσμευση και εξέλιπε μαζί με την κρίση και την αποτυχία αυτού του μοντέλου όπως εφαρμόστηκε στην ελληνική κοινωνία. Δηλαδή ο Παπανδρέου είναι αυτός που έθαψε το πτώμα, ενώ τη δολοφονία την έκανε ο Σημίτης!


- Πώς εξηγείτε όμως το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στο ναδίρ της πολιτικής του επιρροής την ίδια στιγμή που προεξοφλείται η συμμετοχή του στην επόμενη κυβέρνηση;

- Στο σύστημα αυτό της κοινοβουλευτικής δικτατορίας που επιβλήθηκε τα τελευταία χρόνια, διαμορφώνονται κυβερνητικά σχήματα που δεν αντιστοιχούν ούτε στη λαϊκή βούληση και δεν έχουν καμία νομιμοποίηση. Οι βουλευτές χρησιμοποιούνται ως όργανα για να μπορέσουν να «νομιμοποιήσουν» μέσα από τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες τις επιλογές τους. Επομένως, έχουμε ένα ιστορικό αντίστροφο. Συνήθως, όπως μάθαμε για τη δημοκρατία, πρώτα εκφράζεται η λαϊκή βούληση και μετά σχηματίζεται μια κυβέρνηση, η οποία σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό θα μπορέσει να την εκφράσει. Εδώ, επειδή πρέπει να οδηγηθεί σιδηροδέσμιος ο λαός σης εκλογές, υπάρχει ένα δίπολο: Από τη μία ο τρόμος της χρεοκοπίας, το «πεθαίνετε, χάνετε και τα σπίτια σας, τις δουλειές σας και τις περιουσίες σας αν δεν ακολουθήσετε τη συνταγή». Και από την άλλη, ο μονόδρομος, το «υπάρχει το σχήμα που θα σας διασφαλίσει, θα χάσετε πολλά αλλά όχι όλα». Επομένως, πρώτα σχηματίζεται κυβέρνηση και μετά με βάση αυτό το σχήμα οδηγείται ο λαός εκβιαζόμενος να ρίξει αυτή την επιλογή στην κάλπη. Πρόκειται για μια μοντέρνα μεταδημοκρατία στην οποία έχει καταργηθεί η δημοκρατία.


- Υποστηρίξατε ότι ο Αντώνης Σαμαράς έγινε ο βασικός αχθοφόρος του Μνημονίου. Πώς ερμηνεύετε αυτή τη μεταστροφή, με δεδομένο ότι αυτή η απόφαση του στέρησε την αυτοδυναμία;

- Ο Αντώνης Σαμαράς προσπάθησε να βγάλει τη Νέα Δημοκρατία από το βαθύ πηγάδι
που την έριξε ο Καραμανλής. Η ΝΔ μετά τις εκλογές του 2009 ήταν περίπου απούσα από το
πολιτικά σκηνικό. Προσπάθησε να κάνει αυτή την ανοικοδόμηση του κόμματος μέσα από μια ρητορική στην οποία ο αναμνημονιακός λόγος είχε μια βασική θέση. Όμως ο κ. Σαμαράς δεν είχε ούτε τα προσόντα ως ηγέτης, ούτε μια ιδεολογία πίσω του, ούτε συγκροτημένο πολιτικό επιτελείο, ούτε σαφή κοινωνική αναφορά για να μπορέσει να παγιώσει αυτή τη στρατηγική. 'Οταν ήρθε η ώρα της σύγκρουσης λοιπόν, παραιτήθηκε αμαχητί.

Η ιστορία πέρασε δίπλα από τον κύριο Σαμαρά στα τέλη του Οκτωβρίου 2011, του έκρουσε τη θύρα και του είπε πως αυτή είναι η ευκαιρία του. Μόλις ο Γ. Παπανδρέου παραιτήθηκε λόγω του δημοψηφίσματος, έπρεπε να πει ότι πάμε για εκλογές. Να μην ξεχνάμε ότι και τα αφεντικά μας, το 4ο Ράιχ, μας έλεγαν «κάντε δημοψήφισμα ή ό,τι άλλο θέλετε μέχρι τις 4 Δεκεμβρίου». Δεν λέω ότι θα έδινε αντιμνημονιακή μάχη μεγάλης εμβέλειας αλλά θα μπορούσε να διαπραγματευτεί ίσως με καλύτερους όρους, έχοντας μια κοινωνική δυναμική και εκπεφρασμένη τη γνώμη της κοινωνίας. Δεν είχε τις δυνάμεις να το κάνει. Ενσωματώθηκε λοιπόν μέσα στο σύστημα. Ταύτισε τη δυνατότητά του να αναλάβει την εξουσία με τις όποιες παραχωρήσεις, αλλοιώσεις, συμβιβασμούς, μέσα από την ενσωμάτωσή του στο Μνημόνιο δηλαδή. Από εκεί και πέρα θα συρθεί από τις περιστάσεις.


- Η τελευταία ψηφοφορία για το Μνημόνιο δημιούργησε νέους κομματικούς σχηματισμούς. Το αντιμνημονιακό στρατόπεδο μετά από αυτή την εξέλιξη διευρύνθηκε ή αποδυναμώθηκε;

- Η κατάσταση είναι ιδιαίτερα σύνθετη και δεν μπορούμε να την αναλύσουμε σε αυτή την περίοδο αν δεν περάσουν μία δύο εκλογικές αναμετρήσεις ή άλλα γεγονότα τα οποία θα αποκρυσταλλώσουν αυτό το σκηνικό. Οι πολιτικοί φορείς μετασχηματίζονται χωρίς να έχουν μια σπονδυλική στήλη, μια δομή στρατηγικής ή πολιτικής ιδεολογίας. Το σίγουρο είναι πως η κοινωνία δεν αντιπροσωπεύεται πια από τα θεωρούμενα ως μεγάλα κόμματα.

Ένα βασικό στοιχείο της αστικής δημοκρατίας που ταυτίστηκε με την περίοδο της Μεταπολίτευσης, η αντιπροσώπευση, δεν υπάρχει σήμερα. Ο κατακερματισμός και τα κόμματα που αναδύονται από παντού φανερώνουν ότι η κοινωνία δεν αντιπροσωπεύεται και προσπαθεί να βρει κάποια στηρίγματα για να μπορέσει να βρει μια διέξοδο. Αυτές οι εκλογές ίσως είναι οι πιο σημαντικές που έχουν διεξαχθεί στη χώρα μας εδώ και πολλές δεκαετίες. Αν δεν παρέμβει ο κοινωνικός παράγοντας, τότε τα πράγματα θα εξελιχθούν πάρα πολύ άσχημα. Με αυτή την έννοια, δεν είναι σημαντικό τι και πώς θα ψηφίσει κανείς, αλλά περισσότερο να συνειδητοποιήσει ότι αυτός ο δρόμος δεν μπορεί να συνεχιστεί. Πρέπει να υπάρξη μια τομή, μια ρήξη.


- Πώς βλέπετε το μέλλον του πολιτικού συστήματος, με βάση αυτές τις ανακατατάξεις;

- Υπάρχει ένα ιστορικό ερώτημα, πως θα αντιπροσωπευτεί η κοινωνία. Δεν υπάρχει μια στρατηγική για το που οδηγείται η χώρα και η κοινωνία. Αν δεν απαντηθεί αυτό το ερώτημα, θα πηγαίνουμε από κρίση σε κρίση. Θα αλλάζουν οι κυβερνήσεις και τα σχήματα, αλλά δεν θα μπορεί να υπάρξει μια εξουσία που να μπορεί να σταθεροποιηθεί και να δώσει απαντήσεις. Κάπου πρέπει να υπάρξει μια τομή. Αυτή η απόφαση μπορεί να προέλθει από τον ελληνικό λαό. Πρέπει όλοι μας να συνειδητοποιήσουμε, ως άτομα και ως συλλογικότητες, ότι δεν έχουμε να περιμένουμε πολλά πράγματα από το πολιτικό σύστημα. Ας καταλάβουμε ότι έσπασε η σχέση μας με την πολιτική και πρέπει να την ανοικοδομήσουμε μέσα από την κοινωνική δυναμική, την κοινωνική παρέμβαση, την κοινωνική διαμαρτυρία, την κοινωνική εξέγερση. Να πει ο λαός «φτάνει πια», ούτε τη χώρα δεν θα εκποιήσουμε, ούτε θα μετατραπούμε σε επήλυδες. Αν ακολουθηθεί αυτή η λογική της Γερμανίας, ο μονεταρισμός που επιβάλλεται ως μοναδική πολιτική επιλογή στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι σίγουρο ότι δεν θα αντέξει το σύστημα.


- Η Αριστερά ανταποκρίνετα στο ρόλο της δεδομένων των δυσκολιών αυτών;

- Η εγχώρια Αριστερά είναι δέσμια μιας ιστορικής πορείας την οποία ακολούθησε τα τελευταία χρόνια. Το ΚΚΕ είναι ένα κλειστό κομματικό σύστημα το οποίο αναπαράγεται μέσα από την κλειστή του ταυτότητα. Μια κλειστή ιδεολογία που προτάσσει τη ρήξη όχι με τακτικούς αλλά με στρατηγικούς όρους. Αυτή τη στιγμή το ΚΚΕ δεν ασχολείται τόσο με το τι λέει το Μνημόνιο όσο με το ότι είναι ένα παράγωγο του καπιταλιστικού συστήματος. Αυτό δεν επιτρέπει εύκολα κοινωνικές συμμαχίες. Μετατίθεται η τακτική της σύγκρουσης στο ανώτερο επίπεδο, να φύγει ο καπιταλισμός. Αυτό δεν δημιουργεί προϋποθέσεις συνεργασιών.

Στα υπόλοιπα σχήματα της Αριστεράς, επειδή ακριβώς δεν υπάρχει μια συνολική στρατηγική, ο καθένας αρκείται στο να περιορίζει ένα χώρο κοινωνικής έκφρασης και πολιτικής σύγκρουσης και μέσα σε αυτόν να αναπαράγεται. Η Αριστερά δεν μπορεί να εμφανιστεί σήμερα σαν μια πρωτοπόρα δύναμη, όπως ήταν τις περασμένες δεκαετίες, με την έννοια μιας ιδεολογικής ηγεμονίας που θα επανακαθόριζε τις αξίες, αλλά θα έδινε και ένα συντεταγμένο πρόγραμμα πώς μπορούν να αντιμετωπιστούν οι αιτίες της κρίσης.

Βεβαίως, δεν πρέπει να υψιπετούμε, διότι δεν μπορεί σε μία μικρή χώρα, όπως η δική μας, να περιμένουμε να αναδυθούν και να επιβληθούν εναλλακτικές λύσεις, όταν ολόκληρο το ευρωπαϊκό και παγκόσμιο μοντέλο χαρακτηρίζεται σήμερα από μια ηγεμονία του χρηματοπιστωτικού συστήματος που έχει διαλύσει τα πάντα. Και μια κυριαρχία των μέσων ενημέρωσης και επικοινωνίας τα οποία έχουν επιβάλει δικά τους πρότυπα, δικούς τους τρόπους σκέψης κι έχουν δώσει τα δικά τους νοήματα και τις δικές τους αξίες στην καθημερινή μας ζωή. Αυτό είναι κάτι τυραννικό που υπερβαίνει το 1984 του Όργουελ. Επιπλέον, ο κάθε πολίτης βρίσκεται σε τέτοιο πλέγμα προβλημάτων που έχει χαθεί και ο χρόνος της συζήτησης ή ο χρόνος της σκέψης.
Αναρτήθηκε από ΒΑΘΥ στις 12:22 μ.μ.

Σάββατο 24 Μαρτίου 2012

Εδώ εκλογές, εκεί εκλογές, πού (πότε) είναι οι εκλογές; ΑΚΗΣ ΤΖΑΡΑΣ

23/03/2012
Εδώ εκλογές, εκεί εκλογές, πού (πότε) είναι οι εκλογές;

Γράψτε ένα σχόλιο

Υποτίθεται πως η κυβέρνηση Παπαδήμου θα ήταν μια σύντομη παρένθεση τριών μηνών και στις 19 Φλεβάρη θα είχαμε εκλογές. Από την πρώτη στιγμή και κόντρα στους πανηγυρισμούς για την πτώση του Παπανδρέου, είχαμε θεωρήσει την κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης (ΚΕΑ) μεταμοντέρνο βοναπαρτισμό. Για κάποιους στοχαστές της αριστεράς (βλ Μπελαντής, Χρύσης) αυτή η μετάλλαξη της αστικής δημοκρατίας σηματοδοτεί μια υπαγωγή της πολιτικής στην οικονομία κι όχι μια αυτονόμηση του κράτους αλά 1930 με στόχο την ενοποίηση της αστικής τάξης και του μπλοκ εξουσίας. Ανεξάρτητα από τη συζήτηση αυτή (που έχει μεγάλη σημασία) το σίγουρο είναι πως από το δημοψήφισμα-φάντασμα περάσαμε με τις ευλογίες του σκληρού πυρήνα της αστικής τάξης και των δανειστών σε μια κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης που στηρίζεται τυπικά στο κοινοβούλιο.

Μια κυβέρνηση που έχει διττό στόχο: να συνεχίσει την κοινωνική αντεπανάσταση του κεφαλαίου και να αναμορφώσει το αστικό μπλοκ εξουσίας, προετοιμάζοντας την επόμενη (λέμε τώρα) μέρα. Δηλαδή όχι απλά να περνά νέα μέτρα-που δεν έχουν τελειωμό, αλλά να διαμορφώσει νέους ιδεολογικούς και πολιτικούς συσχετισμούς ανάμεσα στις τάξεις και ευρύτερα στην κοινωνία.

Από αυτή την άποψη κι ενώ έχουν περάσει 4 μήνες παπαδήμειας δημοκρατίας, η αστική τάξη και τα πολιτικά της επιτελεία (εθνικά και διεθνή) βρίσκονται μπροστά στο εξής δίλημμα. Από τη μια αν κάνουν εκλογές ρισκάρουν να λάβουν μια πολιτική γεωγραφία εντός βουλής σαφώς δυσμενέστερη από την τωρινή (όπου ελέγχουν σχεδόν τα 2/3) με ενισχυμένη όχι μόνο την αριστερά, αλλά και την αντιμνημονιακή ακροδεξιά, ενώ ακόμα κι αν τελικά προκύψει κάποια κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης, αυτή θα απέχει πολύ από το να αποτελεί λύση σταθερότητας. Μεγάλο ρίσκο, μικρές αποδόσεις δηλαδή για να μιλήσουμε στη γλώσσα τους.

Από την άλλη αν παρατείνουν την ΚΕΑ, σε συμφωνία και με το ιππικό των δανειστών, παγιώνοντας και θεσμικά την συνταγματική (sic) εκτροπή θα πρέπει να αναζητήσουν το πολιτικό προσωπικό που θα στελεχώσει και θα στηρίξει αυτή την προσπάθεια, με δεδομένο πως τα αστικά κόμματα δείχνουν να θέλουν τις εκλογές και να φτάνουν στα όριά τους. Όλοι εξάλλου αντιλαμβάνονται πως αν οι εκλογές γίνουν πχ το Σεπτέμβρη, θα έχουν ακόμα μεγαλύτερο ρίσκο, δεδομένων των νέων μέτρων που έρχονται και της επιδείνωσης της κατάστασης.

Αυτή η αντίφαση ανάμεσα στο συμφέρον της αστικής τάξης και των επιμέρους μερίδων της, αυτό που οι Παπαχελάδες καυτηριάζουν ως ανωριμότητα των αστικών κομμάτων και κυριαρχία των μικροκομματικών λογικών είναι κινητήρια δύναμη της πολιτικής κρίσης στο εσωτερικό της αστικής τάξης και εξηγεί εν μέρει τις αντίθετες πολιτικές στρατηγικές-εκλογές τώρα λέει η ΝΔ και ο Βενιζέλος, παράταση της κυβέρνησης η αδιαμεσολάβητη αστική άποψη και κάποιοι πολιτικοί όπως ο υπουργός των μπάτσων. Δεν πρέπει λοιπόν να μας κάνει εντύπωση η εμφυλιοπολεμική ρητορεία του αστικού μπλοκ και η στοχοποίηση της αριστεράς, ούτε η απόπειρα να αλλάξει η ατζέντα των εκλογών προς ζητήματα «μετανάστευσης και τάξης», με προφανή στόχο να ενισχύσει τα αστικά κόμματα και να περιορίσει την αριστερά. Αυτή η ρητορεία, εκτός από το ότι απευθύνεται στην ανθρώπινη σκόνη, επαναφέροντας υπαρκτές ιδεολογικές διαφοροποιήσεις του «αγνού λαού», ενοποιεί το αστικό στρατόπεδο απέναντι στον Εχθρό.

Η παράταση ή αναβολή των εκλογών θα ενίσχυε ακόμα περισσότερο τον εξωκοινοβουλευτικό χαρακτήρα της εξουσίας και θα περιόριζε προς χάριν του συμφέροντος της αστικής τάξης ως σύνολο, το ρόλο των κομμάτων της και της νομοθετικής εξουσίας ενώ θα στηριζόταν ανοιχτά στη βία των ένστολων συμμοριών, συνεχίζοντας τη μετάβαση προς ένα νέο αυταρχικό πολιτικό πλαίσιο, αντίστοιχο της νέας κοινωνικής ισορροπίας. Αντίστοιχα και οι εκλογές όμως θα είχαν ως αποτέλεσμα μια βραχεία ΚΕΑ που δε θα ενίσχυε φυσικά το κοινοβούλιο, αλλά θα συντελούσε (νομιμοποιημένα κιόλας) στην περαιτέρω απονέκρωση του.

Και στις δύο περιπτώσεις-ακριβώς επειδή τα δομικά στοιχεία αυτού που με μια λέξη λέμε κρίση, υπερτερούν των συγκυριακών, η χρονοβόρα αστική δημοκρατία αποδεικνύεται ασύμβατη με το αστικό συμφέρον και την αναπαραγωγή του με συνέπεια να επεξεργάζεται τις μορφές και τους όρους αυτού του διαζυγίου.

Πέρα από όλα αυτά που αφορούν το πολιτικό πεδίο, δεν πρέπει να λησμονούμε πως η πολιτική κρίση ή κρίση εκπροσώπησης αφενός δεν εκφράζεται ενιαία και δεν παράγει μονομερώς αριστερόστροφη δυναμική, ακριβώς γιατί ο λαός δεν είναι ενιαίος, όσο κι αν κάποιοι επιμένουν να προβάλλουν στο λαό τις προσδοκίες ή τις ανεπάρκειές τους. Αφετέρου η πολιτική κρίση είναι παράγωγο (όχι μηχανιστικά) της βίαιης αλλαγής των όρων ύπαρξης εκατομμυρίων ανθρώπων, της ραγδαίας αλλαγής των σχέσεων ανάμεσα στις τάξεις. Ως εκ τούτου, οι πολιτικές διεργασίες, εκλογικές ή μη, δεν αποτελούν λύσεις σταθερότητας, αλλά σταθμούς ή τομές, προς τη διαδικασία επιβολής κι εμπέδωσης νέων πολιτικών-οικονομικών-ιδεολογικών σχέσεων εκμετάλλευσης.

Με βάση αυτές τις δύο διαπιστώσεις και κόντρα στις απλοϊκές αν όχι επικίνδυνες αναλύσεις για «τρομαγμένο καθεστώς που θα πέσει στις παρελάσεις» οφείλουμε να δούμε τα πράγματα κατάματα χωρίς παραλυτικούς φόβους.

Πρώτον: οι εκλογές αν κι εφόσον γίνουν αποτελούν μια πολιτική μάχη χωρίς όμως αυταπάτες και προσδοκίες ανατροπής μιας και ειδικά στην τωρινή εποχή, οι λύσεις είτε από τη σκοπιά των καταπιεσμένων, είτε του καθεστώτος δεν μπορεί να είναι κοινοβουλευτικές.

Δεύτερον: Δεν υπερασπιζόμαστε καμία αστική δημοκρατία και κανένα θεσμό που καταρρέει, αλλά δε μένουμε και χαχόλοι παρατηρητές μπροστά στις εσωτερικές διεργασίες του αστικού κράτους που αλλάζουν τις μορφές κυριαρχίας, θεωρώντας πως αυτές εκφράζουν «νίκες του κινήματος».

Τρίτον: Αν οι εκλογές έχουν κάποιο νόημα, αυτό είναι να οξύνουν περαιτέρω την πολιτική κρίση και να καθυστερήσουν την ανασύνταξη του αστικού μπλοκ.

Τέταρτον: Το συνειδητό προλεταριάτο δε φοβάται τις αντιδράσεις του κόσμου, αλλά δεν καλύπτει τις υπαρκτές αντιθέσεις και ιδεολογίες των ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων που κινητοποιούνται στο όνομα του «αντιμνημονιακού αγώνα».

Πέμπτον: παράλληλα με τον πολιτικό αγώνα που υπερβαίνει τον οικονομισμό και τον εργατισμό, αλλά και τις αντι-πολίτικες αμεσοδημοκρατίες, χρειάζεται πλατιά δράση στο κοινωνικό πεδίο με άμεσες και ριζοσπαστικές λύσεις στα προβλήματα σίτισης, στέγασης ντόπιων και μεταναστών καθώς και μέτρα αυτοπροστασίας απέναντι στα φασιστικά αποβράσματα και την αστυνομία

Είναι πλέον η στιγμή να αντιληφθούμε πως η εθνική ενότητα απέναντι στο μνημόνιο, είναι το όχημα για την ανάπτυξη των πιο χυδαίων εθνικιστικών στερεότυπων, καθαρίζει τις προμνημονιακές αμαρτίες κάθε πολιτικάντη Καμμένου και δημιουργεί το ευνοϊκό έδαφος για την ανάπτυξη των φασιστών. Είναι σαν η δημοσκοπική άνοδος της ακροδεξιάς να εκφράζει όχι τη σκλήρυνση του καθεστώτος που θέλει τη ρεβάνς της μεταπολίτευσης στο επίπεδο των ιδεών, αλλά ένα σταθμό στον πόλεμο κατά του μνημονίου.

Προφανώς και το μνημόνιο είναι μια τομή, όπως επίσης και ευρύτερα η παγκόσμια κρίση που ορίζει πια την εποχή μας. Νομίζουμε όμως πως δύο (ή πέντε) χρόνια μετά οφείλουμε να αντιληφθούμε πως η επίθεση στο προλεταριάτο και στους απόκληρους, το τέλος της ευρωπαϊκής δημοκρατίας με τη μορφή που είχε τις τελευταίες δεκαετίες, πιστοποιούν πως ο ταξικός πόλεμος που είναι ήδη σε εξέλιξη θέτει διακυβεύματα και κατ΄επέκταση καθήκοντα που υπερβαίνουν κατά πολύ τον αντιμνημονιακό ορίζοντα.

Είτε με κάλπες, είτε χωρίς, η επίθεση δε θα σταματήσει γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει κανένα πεδίο συμβιβασμού με τους αφέντες, παρά μόνο η υποταγή στα δικαιώματα του κεφαλαίου.

Οι συνειδητές δυνάμεις ας σηκώσουν ψηλά, σε μια μορφή που θα κοιτάζει όμως το μέλλον, τη σημαία της επανάστασης. Μιας επανάστασης που δε θα είναι περίπατος ή μια απέραντη διαδήλωση εκατομμυρίων, δε θα είναι γιορτή ή πανηγύρι. Αλλά θα προϋποθέτει στρατηγική, ένα συνειδητό σχέδιο που θα συντονίζει το ταξικό μίσος με το όραμα ενός ανθρώπινου κόσμου και φυσικά ένα συνειδητό φορέα-κόμμα που θα φέρει σε πέρας τα τεχνικά και πολιτικά καθήκοντα της καταστροφής, αλλά και της οικοδόμησης ενάντια στα σχέδια της αντίδρασης-μνημονιακής ή μη. Αν αυτά ακούγονται γραφικά (πιο γραφικά από την κατοχή και το μεγαλείο του ελληνικού λαού;) ή αδιανόητα, μήπως κι αυτά που συμβαίνουν τώρα για όσους είχαν αποκοιμηθεί ακούγοντας τις «σειρήνες» της ανάπτυξης δε φάνταζαν αδιανόητα τότε;

Άκης Τζάρας

Νέα δανειακή σύμβαση: Και επισήμως αποικία η Ελλάδα (Επίκαιρα 22-28/3/2012) του Λ.ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

Νέα δανειακή σύμβαση: Και επισήμως αποικία η Ελλάδα (Επίκαιρα 22-28/3/2012)

Αναρτήθηκε από τον/την leonidasvatikiotis στο 23/03/2012

Μια νέα σελίδα στην υποτέλεια της Ελλάδας απέναντι στους πιστωτές και την ξενοδουλεία της πολιτικής της ελίτ ανοίγει η δανειακή σύμβαση που συνοδεύει το δεύτερο δάνειο της Τρόικας ύψους 137 δισ. ευρώ (109 από ευρωζώνη, συν 28 από ΔΝΤ). Το άγχος που διαπερνά το πολυσέλιδο κείμενο σχετίζεται με την αποτροπή κάθε πιθανής αναθεώρησης ακόμη και αμφισβήτησης της λεόντειας αυτής συμφωνίας από μια μελλοντική κυβέρνηση που θα σέβεται τον εαυτό της και δεν θα λειτουργεί ως το μακρύ χέρι των πιστωτών. Οι προσπάθειες τους ωστόσο να πνίξουν τον ελληνικό λαό στα χρέη για να σώσουν τις τράπεζες πέφτουν στο κενό. Κι η νέα δανειακή σύμβαση μπορεί με μια απλή πλειοψηφία της Βουλής ανά πάσα στιγμή να καταγγελθεί και να χαρακτηριστεί παράνομη, λόγω του ότι βρίθει αντισυνταγματικοτήτων! Είναι επίσης έκδηλη και μαζί προκλητική η μεροληψία της υπέρ των τραπεζών καθώς από τα 137 δισ. ευρώ τα 113 δισ. πάνε στις τράπεζες (ελληνικές και ξένες), δηλαδή το 82% του νέου δανείου!!! Τι σεβασμού μπορεί να αξίζει μια τέτοια χρηματοδότηση που καλύπτει την πιο βαθιά διαπλοκή ΕΕ και τραπεζών με τον μανδύα της «διάσωσης»;

Ενδεικτικό του νομοθετικού αλαλούμ που έχει δημιουργηθεί, ως αποτέλεσμα του άγχους τους να καλύψουν τις παρατυπίες τους, είναι ότι στη Βουλή εισήλθε προς κύρωση μετά το υπουργικό συμβούλιο της Τετάρτης 14 Μαρτίου μια πράξη νομοθετικού περιεχομένου! Πληροφορούμαστε έτσι στο άρθρο πρώτο του σχεδίου νόμου που αναμενόταν να ψηφισθεί υπό την μορφή κατεπείγοντος την Τρίτη 20 Μαρτίου ότι «κυρώνεται και έχει ισχύ νόμου από την δημοσίευσή της στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως η από 14 Μαρτίου 20012 Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου». Προς τι η ψήφιση επομένως από την Βουλή;

Απαγορεύουν την αθέτηση πληρωμών

Η αποικιοκρατική δανειακή σύμβαση βάσει της οποίας εγκρίθηκε η χορήγηση των 109,1 δισ. ευρώ από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας ξεκινάει με μια δήλωση (υποταγής και συμμόρφωσης): «Τόσο το Δικαιούχο Κράτος Μέλος όσο και το ΤΧΣ δηλώνει και εγγυάται στο ΕΤΧΣ… ότι… ii) δεν αποτελούν και δεν θα αποτελέσουν γεγονός αθέτησης υποχρέωσης ή καταγγελίας (με οποιονδήποτε τρόπο κι αν περιγράφονται) για οποιοδήποτε από τα ζητήματα αναφέρονται στην υποπαράγραφο (i). Στη συνέχεια οι πιστωτές μας ζητούν την εξαίρεσή τους από οποιαδήποτε «δικαστική διαδικασία, διαιτησία ή διοικητική διαδικασία ή έρευνα από ή ενώπιον οποιουδήποτε δικαστηρίου, διαιτητικού οργάνου ή αρχής που ενδέχεται να θίξουν την υπογραφή ή υλοποίηση του Μνημονίου, της παρούσας Σύμβασης ή των συναλλαγών που προβλέπονται στην παρούσα»! Το άγχος τους εδώ είναι προφανές και το μοιράζονται με την ελληνική πολιτική ηγεσία: αυτό που θέλουν είναι να αποφύγουν την τύχη που είχαν ο πρώην Ισλανδός και ο πρώην Ούγγρος πρωθυπουργός που έκατσαν στο σκαμνί και κλήθηκαν να λογοδοτήσουν για την υπερχρέωση και τη χρεοκοπία της χώρας τους. Γι’ αυτό ψηφίζουν στη Βουλή ότι είναι υπεράνω του νόμου!

Οι «ευρωπαίοι εταίροι» μας επέβαλαν επίσης να αναγνωρίσουμε την απόλυτη προτεραιότητα που θα έχει η εξυπηρέτηση του χρέους τους. Στο κεφάλαιο με τίτλο «Υποχρεώσεις» αναφέρεται: «Το δικαιούχο κράτος μέλος αναλαμβάνει την υποχρέωση, σχετικά με το χρέος γενικής κυβέρνησης μέχρι την πλήρη εκταμίευση όλης της χρηματοδοτικής ενίσχυσης και την αποπληρωμή όλων των τόκων και πρόσθετων ποσών, εάν υπάρχουν, που οφείλονται από την παρούσα σύμβαση… να μην χορηγήσει σε οποιονδήποτε άλλο πιστωτή ή κάτοχο του δημοσίου χρέους οποιαδήποτε προτεραιότητα έναντι των υποχρεώσεων που απορρέουν από την παρούσα σύμβαση».

Ο λεόντειος χαρακτήρας της συμφωνίας φαίνεται από τον όρο κατά τον οποίο το ΕΤΧΣ μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να απαιτήσει πίσω τα λεφτά του. Η παράγραφος 9 με τίτλο «Γεγονότα καταγγελίας» ξεκινά με τα εξής: «Το ΕΤΧΣ δύναται με γραπτή ενημέρωση του δικαιούχου κράτους μέλους να ακυρώσει όλες ή κάποιο μέρος από τις διευκολύνσεις (ή οποιαδήποτε από αυτές) και/ή να κηρύξει το συνολικό ποσό κεφαλαίου οποιασδήποτε ή όλων των χρηματοδοτικών ενισχύσεων που έγιναν και εκκρεμούν… άμεσα ληξιπρόθεσμο και απαιτητό μαζί με τους δεδουλευμένους τόκους, όλα τα άλλα ποσά που οφείλονται σχετικά με τα ανωτέρω εάν: (α) το δικαιούχο κράτος μέλος, το ΤΧΣ ή η Τράπεζα Ελλάδας δεν καταβάλλει στο ΕΤΧΣ οποιοδήποτε ποσό κεφαλαίου ή τόκων… (β) το δικαιούχο κράτος μέλος, το ΤΧΣ ή η Τράπεζα της Ελλάδας αθετήσουν οποιαδήποτε υποχρέωσή τους».

Κλητήρας το ελληνικό δημόσιο

Με την νέα δανειακή σύμβαση το ελληνικό δημόσιο αναλαμβάνει επίσης καθήκοντα γραμματέα και κλητήρα απέναντι στους πιστωτές, που πλέον θα γνωρίζουν όλα όσα σχετίζονται με την κατάσταση του ελληνικού δημόσιου χρέους: «Με ισχύ από την ημερομηνία της παρούσας σύμβασης το δικαιούχο κράτος μέλος οφείλει να παράσχει στο ΕΤΧΣ: (α) όλα τα έγγραφα που αποστέλλονται από το δικαιούχο κράτος μέλος στους κατόχους νέων ελληνικών ομολόγων ή στους πιστωτές γενικώς, την ίδια ακριβώς στιγμή που αποστέλλονται και πρέπει να παρέχει στο ΕΤΧΣ το συντομότερο δυνατό μετά την παραλαβή, όλα τα έγγραφα που έχουν εκδοθεί γενικά στους πιστωτές άλλων προσώπων από τα οποία προκύπτει χρέος γενικής κυβέρνησης, (β) μια τακτική τρίμηνη έκθεση της προόδου που έχει γίνει στην εκπλήρωση των όρων του μνημονίου συνεννόησης, (γ) εγκαίρως κάθε περαιτέρω πληροφορία που αφορά τη δημοσιονομική και οικονομική κατάσταση, την οποία εύλογα να ζητήσει το ΕΤΧΣ», κ.α.

Στη νέα δανειακή σύμβαση ακόμη προσδίδεται κι επίσημος, θεσμικός ρόλος στους …Γκαουλάιτερ: «Το δικαιούχο κράτος μέλος επιτρέπει στο ΕΤΧΣ να στείλει τους δικούς του αντιπροσώπους ή δεόντως εξουσιοδοτημένους εκπροσώπους για να διεξάγουν τεχνικές ή οικονομικές αξιολογήσεις, ελέγχους ή επιθεωρήσεις τις οποίες θεωρεί απαραίτητες»!

Το επόμενο κεφάλαιο, υπ. αρ. 12, με τίτλο «Γνωστοποιήσεις» αποτελεί, επιτέλους, την δικαίωση της Άννας Διαμαντοπούλου καθώς προβλέπεται ότι «όλα τα έγγραφα, οι πληροφορίες και τα στοιχεία που παραδίδονται σύμφωνα με την παρούσα και τους ειδικούς όρους διευκόλυνσης είναι στην αγγλική γλώσσα»…

Υποτελείς στο …μεγάλο δουκάτο του Λουξεμβούργου

Ο απόλυτος εξευτελισμός του ελληνικού κράτους περιλαμβάνεται στο 15ο κεφάλαιο με τίτλο «Εφαρμοστικό δίκαιο και αρμόδια δικαστήρια». Εκεί αναφέρεται κατά λέξη: «Η παρούσα σύμβαση και οι ειδικοί όροι διευκόλυνσης (συμπεριλαμβανομένων των όποιων παραρτημάτων και προσαρτημάτων) και κάθε εξωσυμβατική υποχρέωση που απορρέει από ή γεννάται σε σχέση με κάθε μία από αυτές διέπονται και ερμηνεύονται σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο»! Επίσης, «τα μέρη υποχρεούνται να υπαγάγουν κάθε διαφορά που ενδέχεται να προκύψει σε σχέση με τη νομιμότητα, εγκυρότητα, ερμηνεία, ή εκτέλεση της παρούσας σύμβασης και καθενός από τους ειδικούς όρους διευκόλυνσης της (συμπεριλαμβανομένων των όποιων παραρτημάτων και προσαρτημάτων της) στην αποκλειστική αρμοδιότητα των δικαστηρίων του μεγάλου δουκάτου του Λουξεμβούργου».

Ο συγκεκριμένος όρος που αποτελεί όνειδος για κάθε κυρίαρχο κράτος, όπως τυπικά είναι η Ελλάδα, σηματοδοτεί τον ακρωτηριασμό των αρμοδιοτήτων του. Σε συνδυασμό με την κατάργηση και της τυπικής ισότητας των κρατών μελών που επήλθε στο συμβούλιο κορυφής της ΕΕ, μέσω της ντε φάκτο θέσπισης της αρχής της πλειοψηφίας επ’ αφορμή την ψήφιση του Δημοσιονομικού Συμφώνου που κατοχυρώνει την νομοθετική απαγόρευση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, η υπαγωγή της νέας δανειακής στο δίκαιο της Αγγλίας και του Λουξεμβούργου σηματοδοτεί την μετατροπή της Ελλάδας σε κράτος – παρία, περιορισμένης κυριαρχίας.

Εποφθαλμιούν τον χρυσό!

Οι δανειστές μας, δεν διστάζουν να δημιουργήσουν μέσα από τη νέα δανειακή κι εκείνο το πλαίσιο που θα τους επιτρέψει να «βάλουν χέρι», σαν κλέφτες του κοινού ποινικού δικαίου, όχι μόνο στη δημόσια περιουσία και τον φυσικό πλούτο αλλά επίσης και στον χρυσό της Ελλάδας. Αναφέρεται συγκεκριμένα στο ίδιο (15ο) κεφάλαιο, στην παράγραφο 4: «Το δικαιούχο κράτος μέλος, το ΤΧΣ και η Τράπεζα Ελλάδας παραιτούνται με την παρούσα αμετάκλητα και ανεπιφύλακτα από κάθε δικαίωμα ασυλίας που ήδη έχουν ή μπορούν να δικαιούνται σε σχέση με τα ίδια και τα περιουσιακά τους στοιχεία έναντι νομικών διαδικασιών σχετικά με την παρούσα σύμβαση και κάθε ένα από τα παραρτήματα και τα προσαρτήματα της». Η συμπερίληψη στο άρθρο (περί παραίτησης από την ασυλία) της Τράπεζας της Ελλάδας δεν στοχεύει πουθενά αλλού παρά στα αποθέματα χρυσού που διατηρεί το κεντρικό πιστωτικό ίδρυμα βάρους 147,5 τόνων και αξίας 5 δισ. ευρώ, σύμφωνα με όσα αναφέρονται στην έκθεση του διοικητή για το έτος 2010. Το γεγονός δε ότι το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού χρυσού βρίσκεται εκτός Ελλάδας, στα θησαυροφυλάκια της κεντρικής Τράπεζας της Αγγλίας και της αμερικανικής ομοσπονδιακής τράπεζας, στη Νέα Υόρκη, επιτρέπει στους Σάιλοκ του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος σε περίπτωση πιθανής μελλοντικής αμφισβήτησης της δανειακής σύμβασης να επιχειρήσουν την κατάσχεσή του, καθώς εκεί το εκτελεστικό δίκαιο δεν είναι το ελληνικό!

Οι κίνδυνοι (κατάσχεσης) που ελλοχεύουν για την Ελλάδα έγιναν ορατοί πέρυσι. Όταν συγκεκριμένα ο εκλεγμένος πρόεδρος της Βενεζουέλας διέταξε τον επαναπατρισμό του χρυσού της χώρας του (βάρους 211 τόνων και αξίας 12 δισ. δολ.) ο οποίος βρισκόταν στα θησαυροφυλάκια της κεντρικής τράπεζας της Αγγλίας. Οι δικαστικές διαμάχες που έχει ο Ούγκο Τσάβες με ενεργειακούς πολυεθνικούς κολοσσούς, μετά την δημοφιλή απόφαση εθνικοποίησης των ενεργειακών κοιτασμάτων της Βενεζουέλας, και ο κίνδυνος της εκδίκασης σοβαρών προστίμων που θα οδηγούσαν στην κατάσχεση του βενεζολάνικου χρυσού που κρατείται στο εξωτερικό, πιθανά να τον οδήγησαν να διατάξει την μεγαλύτερη μεταφορά στην πρόσφατη ιστορία χρυσού σε φυσική μορφή. Μια απόφαση που αμφισβήτησε και μια συνήθεια από την εποχή της αποικιοκρατίας που θέλει την Αγγλία να κρατάει τα αποθέματα χρυσού των κυρίαρχων κρατών, για να μπορεί φυσικά να τα εκβιάζει και να έχει τον τελικό λόγο για τις εσωτερικές τους εξελίξεις. Παράδοση που αλληλοσυμπληρούμενη με την πλανητική επικράτηση του αγγλικού δικαίου, όπως δείχνει και το παράδειγμα της Ελλάδας, αποδεικνύεται να έχει καταλυτική σημασία στην εποχή της αναβίωσης της οικονομικής αποικιοκρατίας

Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012

Όταν οι μπολσεβίκοι διέγραφαν τα χρέη και τις απαιτήσεις του Τσαρισμού, Γιώργος Αργείτης

Όταν οι μπολσεβίκοι διέγραφαν τα χρέη και τις απαιτήσεις του Τσαρισμού

Τρίτη, 06 Μαρτίου 2012
Γράφει: Γιώργος Αργείτης


Tο τελευταίο διάστημα κάποιοι από τους «έγκυρους» και «εμβριθείς» αναλυτές, που έχουν αναλάβει εργολαβικά και για λογαριασμό των τραπεζιτών να μας πείσουν πως πρέπει σαν καλά και υπάκουα παιδιά να πληρώσουμε το χρέος, το γύρισαν και στην ιστορία προσπαθώντας να αντλήσουν επιχειρήματα υπέρ των απόψεών τους. Ένας μάλιστα από αυτούς έφτασε στο σημείο να υποστηρίξει την άποψη πως «τι να κάνουμε εκεί που φτάσαμε με το χρέος, εδώ και ο Λένιν μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση πλήρωσε κανονικά τα χρέη της τσαρικής Ρωσίας όπως πρέπει να κάνει κάθε τζέντλεμαν και αξιοπρεπής συναλλασσόμενος».

Πέρα από τη γελοιότητα του επιχειρήματος υπάρχει και το ψέμα. Και μάλιστα καραμπινάτο αν και για τον συγκεκριμένο «αναλυτή» και «βαθύ γνώστη» της ιστορίας η αλήθεια δεν είναι τίποτα άλλο από «ψιλά γράμματα». Παρ' όλα αυτά τέτοιου είδους φαιδρές και ανιστόρητες κουβέντες μας δίνουν την ευκαιρία να γυρίσουμε στην Ιστορία, τα γεγονότα και τις εμπειρίες του παρελθόντος που ίσως μας βοηθήσουν να κρίνουμε καλύτερα το παρόν και να προετοιμάσουμε το μέλλον. Μια διδακτική ιστορία από την άποψη του εργατικού κινήματος, είναι κι αυτή της άρνησης της νεαρής σοβιετικής εξουσίας να πληρώσει τα χρέη των τσαρικών κυβερνήσεων, αλλά και της απόφασής της να χαρίσει τα χρέη άλλων λαών συμπεριλαμβανομένου και του ελληνικού προς το προεπαναστατικό καθεστώς της Ρωσίας. Και γι' αυτό οι Μπολσεβίκοι δέχθηκαν την άγρια επίθεση των βιομηχάνων, των δανειστών, των τοκογλύφων και των κερδοσκόπων.
Ο ΜΑΡΞ ΚΑΙ ΤΑ ΧΡΕΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Άς ξεκινήσουμε όμως από τον Μαρξ και αυτά που έγραφε από τα μέσα κιόλας του 19ου αιώνα για χρεωμένες χώρες όπως η Ελλάδα. Τα ληστρικά δάνεια και οι πολεμικές αποζημιώσεις που καλούνταν να πληρώσουν οι ηττημένοι των κατακτητικών πολέμων μετέτρεπαν χώρες και λαούς, σε απόλυτα εξαρτήματα των ισχυρών και των νικητών. Να τι έγραφε στις 26 Ιουλίου 1855 o 37χρονος τότε Μαρξ στο «Neue Oder Zeitung» για τα δάνεια και τα χρέη χωρών της νότιας Ευρώπης, όπως η Ελλάδα και η Ισπανία, αλλά και της Οθωμανικής Τουρκίας : «Τώρα οι δυτικές δυνάμεις αρχίζουν να βάζουν χέρι στα οικονομικά της Τουρκίας. Για πρώτη φορά το κράτος των Οσμανιδών επιβαρύνεται με χρέος χωρίς να παίρνει πίστωση. Έτσι πέφτει στην κατάσταση του χτηματία, που βάζοντας υποθήκη τη γης του όχι μόνο δεν παίρνει πίστωση , αλλά ακόμα και υποχρεώνεται να παραχωρήσει στον κάτοχο της υποθήκης το δικαίωμα να διαθέτει τα χρήματα που του δόθηκαν σαν πίστωση. Το μοναδικό βήμα , που του μένει να κάνει , είναι να παραχωρήσει στον κάτοχο της υποθήκης το χτήμα του. Με παρόμοια συστήματα ο Πάλμερστον ( σ.σ. πρωθυπουργός της Αγγλίας εκείνη την εποχή) αποσύνθεσε την Ελλάδα και παράλυσε την Ισπανία...» ( Ορφέα Οικονομίδη ( Πετρανού) « Μαρξ, Ένγκελς,Λένιν για την Ελλάδα- Ένα πρωτότυπο κείμενο», εκδόσεις «Ορφέας», Αθήνα 1986 ).

paris commune 1971
[Κομμουνάροι στα οδοφράγματα του Παρισιού το Μάρτιο του 1871]
ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΑΣ

Δεκαέξι χρόνια μετά, η Παρισινή Κομμούνα , η πρώτη εργατική εξουσία στον κόσμο σε μια από τις πρώτες διακηρύξεις της ξεκαθάρισε ότι αρνείται να πληρώσει το χρέος των πέντε δισεκατομμυρίων που είχαν συμφωνήσει να πληρώσουν στους πρώσους οι γάλλοι βοναπαρτιστές και κεφαλαιοκράτες , ως αποζημίωση μετά την ήττα τους στον τυχοδιωκτικό πόλεμο του 1870. «... Ο αστός είχε επιβαρύνει το 1848 το μικρό κλήρο του χωρικού με τον πρόσθετο φόρο των 45 εκατοστών του φράγκου για κάθε φράγκο φόρο που πλήρωνε , μα το είχε κάνει αυτό στο όνομα της επανάστασης. Τώρα είχε ανάψει έναν εμφύλιο πόλεμο ενάντια στην επανάσταση για να φορτώσει στους αγρότες το κύριο βάρος των πέντε δισεκατομμυρίων της αποζημίωσης που συγκατατέθηκε να πληρώσει στους πρώσους. Αντίθετα, η Κομμούνα σε μια από τις πρώτες της διακηρύξεις δήλωσε , ότι τα έξοδα του πολέμου θα έπρεπε να τα πληρώσουν οι πραγματικοί του αίτιοι...» ( Καρλ Μαρξ, «Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία», Διακήρυξη του Γενικού Συμβουλίου της Διεθνούς Ένωσης Εργατών για τον Εμφύλιο Πόλεμο στη Γαλλία το 1871, σελ. 78, «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 2009).

lenin arxes

[Ο Λένιν σε μια από τις ομιλίες του τα πρώτα χρόνια της σοβιετικής εξουσίας]
ΤΑ ΣΟΒΙΕΤ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ

Ας έρθουμε τώρα στις πρώτες μέρες της σοβιετικής εξουσίας και στο Δεύτερο Συνέδριο των Σοβιέτ (26 Οκτωβρίου/8 Νοεμβρίου 1917) που ενέκρινε τα ιστορικά διατάγματα για την ειρήνη και τη γη με βάση τις εισηγήσεις του Λένιν. Με το διάταγμα για την ειρήνη ( το πρώτο της νέας εξουσίας) η σοβιετική κυβέρνηση πρότεινε σε όλους τους λαούς και τις κυβερνήσεις τους ,που είχαν εμπλακεί στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο να αρχίσουν αμέσως διαπραγματεύσεις για να επιτευχθεί μια δίκαιη ειρήνη χωρίς προσαρτήσεις και πολεμικές αποζημιώσεις. Τονιζόταν ακόμη πως η σοβιετική κυβέρνηση δεν θεωρούσε τους όρους της τελεσιγραφικούς και πως ήταν έτοιμη να συζητήσει τους όρους που θα πρότειναν τα άλλα κράτη. Το διάταγμα για την ειρήνη προέβλεπε ακόμη τη δημοσίευση όλων των μυστικών συμφωνιών που είχαν υπογράψει ή επικυρώσει οι αστικές κυβερνήσεις μετά την Επανάσταση του Φεβρουαρίου 1917 και τονιζόταν ότι όλες αυτές οι συμφωνίες κηρύσσονταν χωρίς όρους και αμέσως άκυρες. ( Ακαδημία Επιστημών της ΕΣΣΔ , «Παγκόσμια Ιστορία» τόμος VIII, σελ. 52,86 , «Μέλισσα», Αθήνα 1962). Ακολούθησε τον Ιανουάριο του 1918 η ακύρωση όλων των εξωτερικών και εσωτερικών δανείων που είχαν συνάψει η τσαρική και η Προσωρινή (αστική) κυβέρνηση (Ριζοσπάστης , 9/1/1918). Έτσι και σε συνδυασμό με την εθνικοποίηση των ιδιωτικών τραπεζών των μεταφορών και του εξωτερικού εμπορίου απελευθερώθηκε η Ρωσία από την δημοσιονομική υποτέλεια.
ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΙΕΘΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΈΛΕΓΧΟ

Με τη δημοσίευση αυτών των μυστικών συμφωνιών (« μυστικά σύμφωνα με το γνωστό ληστρικό περιεχόμενο» για το μοίρασμα της Περσίας, για την καταλήστευση της Κίνας , για την καταλήστευση της Τουρκίας,για το μοίρασμα της Αυστρίας, για την απόσπαση των της Ανατολικής Πρωσίας, για την απόσπαση των γερμανικών αποικών κλπ , όπως σημείωνε ο Λένιν στις γνωστές «Θέσεις του Απρίλη») αποκαλύπτονταν πως ο πόλεμος εκείνος, πέρα από τις «πατριωτικές αρχές και αξίες» ήταν απλά μια σύγκρουση ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, με την κάθε μια να επιζητεί καλύτερη θέση στο τραπέζι της διανομής του κόσμου. Και όλα αυτά προκαθορισμένα μέσα από ένα πλέγμα μυστικών συμφωνιών της Βρετανίας, της Ρωσίας, της Ιταλίας, της Γαλλίας και της Ιαπωνίας που είχαν υπογραφεί μακρυά από κάθε δημοσιότητα και εν αγνοία των λαών που σφάζονταν στα πεδία των μαχών ( για τη σημασία αυτής της αποκάλυψης βλέπε και στα Ιστορικά της Ελευθεροτυπίας του Οκτωβρίου του 2011 «Οκτωβριανή Επανάσταση – Οι ρίζες , οι πρωταγωνιστές, ένας απολογισμός» στο σημείωμα του Γιώργου Μαργαρίτη « Ο εμφύλιος πόλεμος και οι εξωτερικές εισβολές» σελ.51-84). Και αναφερόμαστε μόνο στις μυστικές συμφωνίες και πρωτόκολλα μεταξύ των μελών του ενός στρατοπέδου γιατί ανάλογες συμφωνίες υπήρχαν και μεταξύ της Γερμανίας και των συμμάχων της.

Tην ακύρωση των εσωτερικών και εξωτερικών δανείων που είχαν συνάψει η τσαρική και η Προσωρινή Κυβέρνηση συνόδευσαν μια σειρά οικονομικών μέτρων στον εξωτερικό τομέα ιδιαίτερα σημαντικά και επωφελή και για την χώρα μας και μάλιστα σε κρίσιμες στιγμές. Η σοβιετική κυβέρνηση παραιτήθηκε από τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο που είχαν επιβάλει στην Ελλάδα οι μεγάλες Δυνάμεις μετά την ήττα στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897. Η νεαρή Σοβιετική Δημοκρατία «απάλλαξε την Ελλάδα από το χρέος που όφειλε στη Ρωσία και ανερχόταν τότε σε 100 εκατομμύρια χρυσά γαλλικά φράγκα». Ακόμη «παραιτήθηκε από τα δικαιώματά της στο Άγιον Όρος καθώς και από τις ιδιοκτησίες του τσαρικού κράτους σε διάφορα ευαγή ιδρύματα στην Ελλάδα (ρωσικό νοσοκομείο Πειραιά , το σημερινό Τζάνειο) κλπ.» ( Κώστα Αυγητίδη «Η στρατιωτική επέμβαση των καπιταλιστικών χωρών ενάντια στη Σοβιετική Ρωσία και η Ελλάδα (1918-1920)», σελ. 66-71, «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1999).
ΛΕΝΙΝ ΚΑΙ ΚΕΪΝΣ

Η άρνηση των μπολσεβίκων να αναγνωρίσουν τα χρέη των κυβερνήσεων της προεπαναστατικής Ρωσίας στους διεθνείς τοκογλύφους προκάλεσε την έντονη αντίδραση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Όμως ακόμη και αστοί οικονομολόγοι όπως ο βρετανός Κέινς ( στο βιβλίο του «Οι οικονομικές συνέπειες της Ειρήνης», 1919) εκτιμούσαν ότι εξαιτίας των χρεών ο καπιταλισμός , μετά την συμφωνία ειρήνης των Βερσαλιών οδηγούνταν στη χρεοκοπία. Γι αυτό ζητούσε να μην αποπληρωθούν και καλούσε τα καπιταλιστικά κράτη να ακυρώσουν και να διαγράψουν τα δημόσια χρέη που είχαν εκτιναχθεί στα ύψη λόγω του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Το γεγονός δεν πέρασε απαρατήρητο από τον Λένιν ο οποίος απευθυνόμενος στο Δεύτερου Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς κάλεσε περιπαικτικά τους αντιπροσώπους να στείλουν ... ευχαριστήριο τηλεγράφημα στους αστούς οικονομολόγους «προπαγανδιστές του μπολσεβικισμού»: « Ο Κέινς κατέληξε στο συμπέρασμα πως η Ευρώπη και όλος ο κόσμος με την ειρήνη των Βερσαλιών τραβούν στη χρεοκοπία. Ο Κέινς παραιτήθηκε, πέταξε στα μούτρα της κυβέρνησης (σ.σ. της βρετανικής της οποίας ήταν μέλος της αντιπροσωπείας στις Βερσαλίες ) το βιβλίο του και είπε: αυτό που κάνετε είναι καθαρή τρέλα (...) Μια αμερικανική αστική πηγή, που την ανάφερε ένας κομμουνιστής, ο σύντροφος Μπράουν, στο βιβλίο του «Ποιος πρέπει να πληρώσει τα πολεμικά χρέη;» (Λειψία, 1920) καθορίζει ως εξής τη σχέση των χρεών και της εθνικής περιουσίας: στις νικήτριες χώρες, την Αγγλία και τη Γαλλία, τα χρέη αποτελούν τα 50% και πλέον όλης της εθνικής περιουσίας. Όσον αφορά την Ιταλία το ποσοστό αυτό αποτελεί τα 60-70%, όσον αφορά τη Ρωσία τα 90%, εμάς , όμως όπως ξέρετε αυτά τα χρέη δεν μας ανησυχούν, γιατί εμείς λιγάκι νωρίτερα από την εμφάνιση του βιβλίου του Κέινς , ακολουθήσαμε τη θαυμάσια συμβουλή του: ακυρώσαμε όλα τα χρέη (... )Νομίζω πως θα έπρεπε εξ' ονόματος του συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς να στείλουμε ένα ευχαριστήριο σ' αυτούς τους οικονομολόγους-προπαγανδιστές υπέρ του μπολσεβικισμού» (Λένιν , Εισήγηση για τη διεθνή κατάσταση και τα βασικά καθήκοντα της Κομμουνιστικής Διεθνούς στο Δεύτερο Συνέδριο της ΚΔ στις 19 Ιουλίου του 1920, Άπαντα, τ.41, σελ. 219-225, «Σύγχρονη Εποχή»).

Αξίζει να προσθέσουμε ότι και νωρίτερα , πριν από την Οκτωβριανή Επανάσταση ο Λένιν έγραφε ότι η εργατική εξουσία δεν πρόκειται να αναγνωρίσει χρέη που δημιούργησαν οι αστικές κυβερνήσεις. Στο τετράδιο στο οποίο καταχωρούσε από τον Ιανουάριο έως τον Φεβρουάριο του 1917 προπαρασκευαστικά υλικά και σημειώσεις για το βιβλίο «Κράτος και Επανάσταση» σημείωνε: « 'Δημόσια χρέη' ! Η εργατική τάξη ξέρει ότι τα χρέη αυτά δεν είναι δικά της και όταν πάρει την εξουσία θα αναθέσει την εξόφλησή τους σε εκείνους που τα έκαναν» ( Λένιν, ο.π. ,τ.33, σελ.203).
ΜΕΓΑΛΟΪΔΕΑΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΑ

Οι αποφάσεις της σοβιετικής εξουσίας για την ακύρωση των χρεών ελήφθησαν σε μια στιγμή που η Ελλάδα ήταν κατεστραμμένη οικονομικά όχι μόνο από τα ληστρικά δάνεια αλλά και από τη συμμετοχή της σε πολέμους που κρατούσαν από το 1912. Για να ανταποκριθεί στις δαπάνες των βαλκανικών πολέμων αλλά και την εξασφάλιση των περιοχών που κατελήφθησαν η ελληνική κυβέρνηση κατέφυγε και πάλι στον εξωτερικό δανεισμό. Η καταφυγή στα ληστρικά δάνεια συνεχίστηκε και την περίοδο 1914-1918 όταν η Ελλάδα ενεπλάκη στην τραγωδία του ιμπεριαλιστικού πολέμου. «Δάνειο 500 εκατομμυρίων φράγκων εξασφαλίστηκε κυρίως στο Παρίσι και το Λονδίνο και με ευνοϊκούς όρους. Το πρώτο μισό του δανείου καλύφθηκε με αρκετή επιτυχία. Αλλά το δεύτερο μισό δεν πραγματοποιήθηκε , γιατί μεσολάβησε η έκρηξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Τελικά, τα ποσά που χορηγήθηκαν το 1912 και 1913 παγιοποιήθηκαν με νέο δάνειο το 1918 (...) Το συνολικό ποσό των δανείων την ίδια περίοδο (1914-1918) , τα οποία κάλυψαν σχεδόν αποκλειστικά πολεμικές δαπάνες , ανήλθε σε 1.115.000.000 δρχ., από τις οποίες μόνο 110.000.000 δρχ. ήταν βραχυπρόθεσμα δάνεια. Οι συνολικές δαπάνες, που είχαν σχέση με τον πόλεμο, ανήλθαν σε 1.982.896.650 δρχ. (ή 79.315.866 στερλίνες). Αλλά και αυτό το ποσό αντιπροσωπεύει μέρος μόνο του πραγματικού κόστους» ( «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» , τ.ΙΕ, σελ. 84, Εκδοτική Αθηνών).

Στα παραπάνω προσθέστε και τις τεράστιες καταστροφές που υπέστη η χώρα λόγω της εμπλοκής σ αυτόν τον πόλεμο. Και γι αυτές τις καταστροφές η Ελλάδα έλαβε μια ασήμαντη αποζημίωση την οποία οι σύμμαχοι δεν ανέλαβαν οι ίδιοι αλλά την «φόρτωσαν» στους ηττημένους του πολέμου. « ... Στις πολεμικές ζημίες , όπως οι ζημίες της Ανατολικής Μακεδονίας, θα πρέπει να προστεθούν και οι ζημίες που προκλήθηκαν από τους Συμμάχους , πριν από την έξοδο της Ελλάδας στον πόλεμο. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς της κυβερνήσεως , οι ζημίες που προκάλεσαν τα Συμμαχικά στρατεύματα Στην Ελλάδα ανέρχονταν σε 1.126.500.000 δρχ. Το ποσό αυτό συμπεριλάμβανε και τους τόκους για την περίοδο που το ποσό των ζημιών παρέμεινε απλήρωτο. Στο τέλος οι Σύμμαχοι δέχθηκαν να καταβάλουν ένα μικρό μόνο ποσοστό των ζημιών και τελικά κατέβαλαν ένα ακόμη μικρότερο, ασήμαντο ποσό. Οι ζημίες που προκλήθηκαν από τα συμμαχικά στρατεύματα συμπεριλήφθηκαν από τους συμμάχους στις αποζημιώσεις που ζήτησαν από τα ηττημένα κράτη. Οι συνολικές αποζημιώσεις που ζήτησε η Ελλάδα ανέρχονταν σε 4.922.788.736 χρυσά φράγκα. Και καθώς συνέβη με τους υπολογισμούς των αποζημιώσεων των Συμμάχων , το ποσό που ζήτησε η Ελλάδα ήταν υπερβολικό. Σύμφωνα με τις αποφάσεις της Επιτροπής Αποζημιώσεων, το μερίδιο της Ελλάδος από τις αποζημιώσεις αντιπροσώπευε 0,40% των συνολικών αποζημιώσεων που ήταν υποχρεωμένη να καταβάλει η Γερμανία και 12,7% η Βουλγαρία, δηλαδή 528.000.000 χρυσά μάρκα για τη Γερμανία και 292.000.000 χρυσά φράγκα για τη Βουλγαρία και την Αυστρο-Ουγγαρία. Η Ελλάδα όμως δεν είχε προτεραιότητα στις αποζημιώσεις για τις κατεστραμμένες περιοχές της. Στο τέλος έλαβε μόνο ένα ασήμαντο ποσοστό των αποζημιώσεων, από το μερίδιο δηλαδή που είχε ορίσει η Επιτροπή Αποζημιώσεων («Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» , ο.π. , σελ. 84).
ΗΘΙΚΗ ΚΑΙ «ΗΘΙΚΗ»

Με βάση όλα τα παραπάνω συγκρίνετε την ηθική του Λένιν και των μπολσεβίκων και την ηθική των ιμπεριαλιστών «συμμάχων» και «εταίρων» τότε (που παραμένουν και τώρα βεβαίως) απέναντι σε μια χώρα που βγήκε από τον πόλεμο το 1918 καταχρεωμένη , με ένα νόμισμα που βρισκόταν στο χείλος της καταστροφής, μια οικονομία με τεράστια προβλήματα, μια διοίκηση απηρχαιωμένη του ρουσφετιού και της κομματοκρατίας και ένα φορολογικό σύστημα που έριχνε μονίμως τα βάρη στους αδύνατους επιτρέποντας παράλληλα στο μεγάλο κεφάλαιο να θησαυρίζει χωρίς να πληρώνει δραχμή. Μια χώρα που είχε υποστεί μεγάλες καταστροφές από τους πολέμους και επιπροσθέτως τη βάραινε το σοβαρότατο προσφυγικό πρόβλημα . Στο πολιτικό πεδίο κυριαρχούσε η πόλωση (Διχασμός) μεταξύ των κυριότερων μερίδων της αστικής τάξης που ήλπιζε να ικανοποιήσει τις εδαφικές της διεκδικήσεις παίρνοντας κάποια ψίχουλα από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων των μεγάλων Δυνάμεων, εκεί που μοίραζαν τον κόσμο «με το μαχαίρι». Η πολιτική της «Μεγάλης Ιδέας» που οδήγησε στην Μικρασιατική Καταστροφή και στο ξεσπίτωμα περίπου 2.000.000 ανθρώπων (1.500.000 χριστιανοί από τη Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη και περισσότεροι από 550.000 μουσουλμάνοι από την Ελλάδα).
Ο «ΜΟΧΛΟΣ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΩΝ»

Στο σημείο ο αυτό αξίζει να θυμίσουμε ότι καθοριστικό ρόλο στην υπερχρέωση της Ελλάδας από την πρώτη κιόλας στιγμή της Ανεξαρτησίας της έπαιξαν ο εθνικισμός, η «Μεγάλη Ιδέα» και η εμπλοκή της σε πολεμικές περιπέτειες και ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Ο καθηγητής Γ.Β. Δερτιλής , ένας επιστήμονας κάθε άλλο παρά μαρξιστής, σημειώνει: «Εκτός από το φόρο αίματος που επέβαλαν (σ.σ. οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις του ελληνικού αστισμού) στους Έλληνες , οι στρατιωτικές δαπάνες είχαν ένα τεράστιο οικονομικό κόστος. Από το 1830 έως το 1939, αντιπροσώπευαν ένα πολύ μεγάλο μέρος των δημοσίων δαπανών. Ακόμη και το 2002 , ήταν από τις υψηλότερες στον κόσμο σε σχέση με το ακαθάριστο εγχώριο προιόν της χώρας. Σε όλο αυτό το διάστημα των 170 ετών, οι εκάστοτε κυβερνήσεις τις κάλυπταν με έσοδα από την φορολογία και από το συνεχώς αυξανόμενο δημόσιο χρέος, βάρη που επωμίζονταν κυρίως τα φτωχότερα αστικά στρώματα (...) Η υπερχρέωση εξαρτούσε επιπλέον την χώρα από τους ξένους δανειστές της και από τις Μεγάλες Δυνάμεις και μείωνε δραστικά τις δυνατότητες των εκάστοτε κυβερνήσεων να χειριστούν ορθολογικά την εξωτερική πολιτική. Οι Δυνάμεις και ιδίως η Μεγάλη Βρετανία χρησιμοποίησαν συστηματικά τον «μοχλό των δανείων» για να ελέγχουν την ελληνική εξωτερική πολιτική έως το 1940» (Γ. Β. Δερτιλή «Ιστορία του Ελληνικού Κράτους 1830-1920», τ. Α', σελ. 71, «Εστία», Αθήνα 2010).

ellines oukrania

[Έλληνες στρατιώτες στην Ουκρανία]
Η ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

el beniΠώς αντέδρασε η κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου στην απόφαση των Σοβιέτ να απαλλάξουν την Ελλάδα από το βραχνά του χρέους στην τσαρική Ρωσία; Με τη συμμετοχή της με στρατό και στόλο στην ανοιχτή στρατιωτική επέμβαση των αγγλογάλλων, αμερικανών ακόμη και ιαπώνων για να καταπνίξουν την επανάσταση. Σαν έτοιμος από καιρό ο Βενιζέλος έσπευσε να ανταποκριθεί στον αντιμπολσεβικισμό του γάλλου πρωθυπουργού Κλεμανσώ και να δηλώσει πως θα στείλει ένα σώμα στρατού και τον πολεμικό στόλο στην Ουκρανία. Σε αντάλλαγμα οι γάλλοι υποσχέθηκαν να υποστηρίξουν τις ελληνικές αξιώσεις στη Θράκη και τη Σμύρνη. Έτσι , στις 21 Ιανουαρίου 1919, ένα χρόνο μετά την απόφαση της σοβιετικής εξουσίας να χαρίσει τα χρέη της Ελλάδας, οι πρώτοι έλληνες στρατιώτες (34ο Σύνταγμα Πεζικού) αποβιβάστηκαν στην Οδησσό και τέθηκαν υπό γαλλική διοίκηση. Η ελληνική εκστρατεία στην Ουκρανία είχε οικτρό τέλος. Κράτησε μόνο δυό μήνες και αν δεν υπήρχε ο γαλλικός στόλος όλοι οι γάλλοι και έλληνες στρατιώτες θα αιχμαλωτίζονταν. Και να ήταν μόνο αυτή η ελληνική συμβολή στην προσπάθεια ανατροπής της νεαρής σοβιετικής εξουσίας; Η ελληνική κυβέρνηση έστειλε πράκτορες στη Γεωργία , όπου ζούσαν πολλοί έλληνες , με σκοπό την υπονόμευση της Σοσιαλιστικής Πολιτείας που κάτω από τεράστιες δυσκολίες προσπαθούσε να στηριχθεί εκεί. Το 1919-1920 ο Βενιζέλος έστειλε τον Νίκο Καζαντζάκη και τον συνταγματάρχη Ηρακλή Πολεμαρχάκη μαζί με κρητικούς από το στενό περιβάλλον του για να τραβήξουν τους έλληνες της περιοχής από την επιρροή των μπολσεβίκων. Ο Καζαντζάκης κινήθηκε δραστήρια αλλά χωρίς αποτέλεσμα αν και έμεινε καιρό στην περιοχή. Μέσα από αφάνταστες δυσκολίες έγινε τελικά Σοβιετική Δημοκρατία. Ανάλογες προσπάθειες καταβλήθηκαν και στην περιοχή του Πόντου, εκεί όπου το Λονδίνο και το Παρίσι σχεδίαζαν να φτιάξουν «ανεξάρτητο ελληνοαρμενικό κράτος. Ο Βενιζέλος και ο αρχηγός των αρμενίων εθνικιστών που Νουμπάρ Πασάς που έδρευε στο Παρίσι εκτελώντας εντολές του Κλεμανσώ και του βρετανού ομολόγου του Λόυδ Τζώρτζ έστειλαν στον Πόντο συμμορίες από κρητικούς, μανιάτες και αρμενίους που βγήκαν στο Νοβοροσίσκ τον Αύγουστο του 1919. Όμως και αυτοί δεν κατάφεραν να μείνουν πολύ καιρό γιατί τα σχέδια για την «Ελληνοαρμενική Δημοκρατία του Πόντου» απέτυχαν ( Γιάνη Κορδάτου « Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας» τ. Χ ΙΙΙ, 1920-1924 , σελ.520-524, εκδόσεις «20ος Αιώνας», Αθήνα 1958, « Ιστορία του Ελληνικού Έθνους», ο.π. ,σελ.112,113).
ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΣ ΑΠΕΣΤΑΛΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Την Άνοιξη του 1921, όταν ήδη είχε γίνει εμφανές το αδιέξοδο της Μικρασιατικής Εκστρατείας και ήταν ορατή η καταστροφή που επήλθε μετά από ένα χρόνο η σοβιετική κυβέρνηση επεδίωξε να έρθει σε επαφή με την κυβέρνηση των Αθηνών προσφέροντας τη μεσολάβησή της για την επίτευξη μιάς δίκαιης ειρήνης με την κεμαλική Τουρκία.kordatos Στην Αθήνα έφτασε ένας ρώσος απεσταλμένος της Κομμουνιστικής Διεθνούς και του σοβιετικού υπουργείου Εξωτερικών. Ήταν εφοδιασμένος με σουηδικό διαβατήριο, και είχε εντολή να έρθει σε επαφή με τον γραμματέα του Σοσιαλεργατικού (Κομμουνιστικού Κόμματος). Γραμματέας τότε ήταν ο νεαρός Γιάνης Κορδάτος, ο γνωστός ιστορικός. Ο Κορδάτος είχε τρεις συναντήσεις με τον σοβιετικό απεσταλμένο στους Αέρηδες στην Πλάκα, στην Ακρόπολη και στην Κηφισιά. Για την ιστορία αυτή ο Κορδάτος μίλησε για πρώτη φορά σε διάλεξή του στον Ελληνοσοβιετικό Σύνδεσμο το 1945. Ο σοβιετικός απεσταλμένος αφού επέδειξε στον Κορδάτο τα διαπιστευτήρια του Ζηνόβιεφ του Τρότσκι και του Τσιτσέριν (σ.σ. λαικός επίτροπος Εξωτερικών) ανακοίνωσε στον Κορδάτο: « Η Σοβιετική Ένωση είναι πρόθυμη να βοηθήσει την Ελλάδα να βγει από το αδιέξοδο της μικρασιατικής εκστρατείας. Πρώτα θα παύσει να ενισχύει υλικώς και ηθικώς τον Κεμάλ και δεύτερο θα σκήσει την επιρροή να αυτονομηθεί μια παραλιακή ζώνη της Μικρασίας , όπου κατοικούν πολλοί χριστιανοί. Για να εξασφαλιστεί η αυτονομία της περιοχής αυτής θα σταλθεί διεθνής στρατός από Ελβετούς, Σουηδούς και Νορβηγούς, από χώρες δηλαδή που δεν πήραν μέρος στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Για να υποστηρίξει την άποψη αυτή η ΕΣΣΔ ζητεί σαν αντάλλαγμα την αναγνώρισή της , έστω και ντε φάκτο» (σ.σ. Ντε φάκτο είχε αναγνωρίσει τότε τη σοβιετική εξουσία και η Αγγλία , ενώ ντε φάκτο βρισκόταν στο Λονδίνο και ο πρώτος σοβιετικός διπλωματικός αντιπρόσωπος).

Όταν ο έκπληκτος Κορδάτος ρώτησε ποιά ήταν η αιτία γι αυτή τη σοβιετική στροφή ο απεσταλμένος του είπε: « Το κίνημα του Κεμάλ είναι απελευθερωτικό και σαν τέτοιο το υποστηρίξαμε όσο μπορούσαμε. Δεν έχουμε όμως καμιά εγγύηση αν ύστερα από την ολοκληρωτική επικράτησή του , οι παλιές αντιδραστικές δυνάμεις στην Τουρκία (μπέηδες και πασάδες) δεν πάρουν αυτοί τα ηνία της εξουσίας (...) Ο Κεμάλ έχει γόητρο για την ώρα , αλλά οι στρατηγοί και πολιτικοί που τον υποστηρίζουν –έξω από λίγες εξαιρέσεις- είναι αντιδραστικοί. Ήδη έχουμε όχι ενδείξεις , αλλά αποδείξεις, ότι έχουν μυστικές επαφές με τους Γάλλους κεφαλαιοκράτες και ιμπεριαλιστές και αύριο μεθαύριο , αν νικήσουν και διώξουν τους Έλληνες από τη Μικρασία και Θράκη, η Τουρκία με τον Κεμάλ ή χωρίς τον Κεμάλ θα προσανατολιστεί προς τη Δύση. Η αστική τάξη της Τουρκίας είναι αδύναμη να συνεχίσει μόνη της την αναδιοργάνωση της χώρας της. Θα κάνει μεταρρυθμίσεις , αλλά δεν θα μπορεί να σταθεί στα πόδια της , αν δεν πάρει δάνεια από τη Γαλλία ή Αγγλία, και, όπως ξέρετε, τα δάνεια υποδουλώνουν τις χώρες που τα παίρνουν. Γι αυτό θέλουμε να μείνουνε οι Έλληνες στη Μικρασία, όχι από κούφιο αισθηματισμό , αλλά από ρεαλιστική αντίληψη για το αύριο και μεθαύριο. Οι μειονότητες στην Τουρκία στάθηκαν από τη μια μεριά η τροχοπέδη στον ολοκληρωτικό εξισλαμισμό της Βαλκανικής και Ανατολής και από την άλλη έγιναν η πηγή που τροφοδότησε τα εθνικά απελευθερωτικά κινήματα των λαών της Βαλκανικής από το 1770 ως τα χτες».

ellines mikra asia

[Έλληνες της Μικράς Ασίας οδηγούνται στα Τουρκικά Τάγματα Εργασίας]
«ΠΑΛΙΟΠΑΙΔΟ ΑΙΝΤΕ ΝΑ ΧΑΘΕΙΣ»

Ο Κορδάτος εξήγησε στο σοβιετικό απεσταλμένο πως το Σοσιαλεργατικό Κόμμα είναι μικρό , δεν παίζει ενεργητικό ρόλο στην πολιτκή ζωή και κατά συνέπεια ο γραμματέας του δεν έχει το ανάλογο κύρος για να μεταφέρει και να διαπραγματευθεί ένα τόσο σημαντικό θέμα. Ο σοβιετικός απεσταλμένος επέμενε και αποφασίστηκε να αρχίσει η επαφή με τον αρχηγό της αντιπολίτευσης Νικόλαο Στράτο (σ.σ. ένα χρόνο μετά ήταν ένας από τους έξι που καταδικάστηκαν και εκτελέστηκαν στο Γουδί για τη Μικρασιατική Καταστροφή). Ο Στράτος δέχτηκε τον Κορδάτο , τον άκουσε με προσοχή τον δήλωσε κατ' αρχήν σύμφωνος και του είπε ότι αναμένεται κυβερνητική μεταβολή (σ.σ. ανώτατοι στρατιωτικοί σε συνεννόησαη με το Στράτο ετοίμαζαν πραξικόπημα για να απαιτήσουν από τους συμμάχους άμεση λύση του μικρασιατικού προβλήματος με αυτονόμηση της Ιωνίας). «Αν σχηματίσω κυβέρνηση θα σας ειδοποιήσω, είπε στον Κορδάτο, αφού μελετήσω τους φακέλους του υπουργείου των Εξωτερικών και ιδώ ότι δεν υπάρχει ανυπέρβλητον εμπόδιον από τους Άγγλους και Γάλλους , θα σας ειδοποιήσω να με φέρετε εις επαφήν με τον Ρώσον απεσταλμένον». Πρόσθεσε όμως ότι καλό θα ήταν να βολιδοσκοπήσει ο Κορδάτος και τον συντοπίτη υπουργό Αντώνιο Καρτάλη για να δει και τις διαθέσεις της κυβέρνησης.

Ο Κορδάτος πήγε στον Καρτάλη και μόλις άρχισε τις πρώτες νύξεις για την μεσολάβηση της Σοβιετικής Ρωσίας και χωρίς να του πει ότι βρίσκεται στην Αθήνα σοβιετικός απεσταλμένος ο συντοπίτης του υπουργός τον έβρισε και τον έδιωξε κακήν κακώς. Ο Κορδάτος περιγράφει την σκηνή : « Παλιόπαιδο, από πότε έγινες πολιτικός και αρχηγός ώστε να τολμάς να συζητάς για τόσο σπουδαία ζητήματα; Άιντε να χαθής! Αν δεν ήσουν παιδί του Κωστή (ο Κωστής ήταν ο πατέρας μου), που τον ξέρω πολύ καλά και έχω κοιμηθή το 1900 στο σπίτι σας στη Ζαγορά , θα σε παρέδιδα στο Γάσπαρη ( το διευθυντή της αστυνομίας) να σου βάλλη με το βούρδουλα μυαλό. Ακούς εκεί , να τολμάς να λες πως οι Μπολσεβίκοι, οι άθεοι, οι καταδρομείς και λυμεώνες της Μεγάλης Ρωσίας, μπορούν να μεσολαβήσουν και να μας βγάλουν από το αδιέξοδο της μικρασιατικής εκστρατείας! Αυτοί, βρε,είναι νηστικοί και πεινούν. Ήρθεν η ώρα τους, σε 5-6 μήνες θα τους λιντζάρη ο ρωσικός λαός!» (Γιάνη Κορδάτου , ο.π. , σελ. 566-568).

Με αυτό τον άθλιο τρόπο απορρίφθηκε η σοβιετική πρόταση για μεσολάβηση και ο Κορδάτος σημείωνε αργότερα πως από τα λόγια του Καρτάλη μπορούσε να καταλάβει κανείς τη μούχλα που είχαν στο κεφάλι τους οι αστοί πολιτικοί που οδήγησαν τη χώρα και εκατομμύρια έλληνες στη Μικρασιατική Καταστροφή. Την ίδια αντιδραστική μούχλα και σαπίλα που κουβαλάνε και σήμερα οι εκπρόσωποι του αστικού κόσμου και των κομμάτων τους που οδηγούν τη χώρα και το λαό συνειδητά σε μια σύγχρονη Καταστροφή ανάλογη , αν όχι και μεγαλύτερη της Μικρασιατικής. Και βεβαίως την ίδια μούχλα κουβαλάνε και τα ανιστόρητα φερέφωνα τους...


*Ο υπογράφων Γιώργος Αργείτης δεν έχει καμμία σχέση με τον Γιώργο Αργείτη του Βσιλείου, Επίκουρο Καθηγητή του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Σάββατο 03 Μαρτίου 2012

Δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα iskra.g

Home ΕΡΓΑΣΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ «ΛΟΥΚΕΤΟ» ΣΤΟ ΜΙΣΟ, ΣΧΕΔΟΝ, ΔΗΜΟΣΙΟ ΤΟΜΕΑ! «ΛΟΥΚΕΤΟ» ΣΤΟ ΜΙΣΟ, ΣΧΕΔΟΝ, ΔΗΜΟΣΙΟ ΤΟΜΕΑ

Home ΕΡΓΑΣΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ «ΛΟΥΚΕΤΟ» ΣΤΟ ΜΙΣΟ, ΣΧΕΔΟΝ, ΔΗΜΟΣΙΟ ΤΟΜΕΑ!
«ΛΟΥΚΕΤΟ» ΣΤΟ ΜΙΣΟ, ΣΧΕΔΟΝ, ΔΗΜΟΣΙΟ ΤΟΜΕΑ!
F

ΣΤΟ 40% ΤΟ ΨΑΛΙΔΙ ΣΤΙΣ ΟΡΓΑΝΙΚΕΣ ΜΟΝΑΔΕΣ ΤΩΝ ΥΠΟΥΡΓΕΙΩΝ!

ΣΕ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ, ΔΙΑΛΥΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ! ΧΑΡΙΣΤΙΚΗ ΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ.

Στο 40% από το 30% που είχε αναγγελθεί έφτασε το μαχαίρι στις οργανικές μονάδες των υπουργείων, σύμφωνα με το σχέδιο νόμου για την «αναδιοργάνωση» των υπουργείων και το ΝΠΔΔ», που κατέθεσε χθες στη Βουλή, ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης.

Συνολικά οι οργανικές δομές που καταργούνται ανέρχονται στις 1.894 σε σύνολο 5.427 από τα 15 υπουργεία, καθώς εξαιρέθηκαν τα υπουργεία Προστασίας του Πολίτη, Άμυνας, Εσωτερικών και Οικονομικών. Με το νομοσχέδιο, εκτός από τα υπουργεία, περικόπτονται επίσης οι Γενικές Γραμματείες Μέσων Ενημέρωσης και Ενημέρωσης και Επικοινωνίας και τα μεγάλα νομικά πρόσωπα ΟΑΕΔ, ΟΓΑ και Ταμείο Επικουρικής Ασφάλισης Δημοσίων Υπαλλήλων (ΤΕΑΔΥ), καθώς και ορισμένα μικρότερα.



Ειδικότερα καταργούνται 6 Γενικές Γραμματείες και 8 Ειδικές Γραμματείες, 12 Γενικές Διευθύνσεις, 326 Διευθύνσεις, 1 Υποδιεύθυνση, 52 αυτοτελή τμήματα, 1.369 τμήματα, 83 αυτοτελή γραφεία και 317 γραφεία. Από τα πιο πάνω στοιχεία προκύπτει ότι καταργούνται το 1/3 των διευθύνσεων, αυτοτελών ή μη τμημάτων και σχεδόν το σύνολο των αυτοτελών ή μη γραφείων.

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Υπουργείο Παιδείας, στο οποίο οι μειώσεις που επέρχονται με το νομοσχέδιο στην Κεντρική Υπηρεσία (μαζί με την ΓΓΔΒΜ και την ΓΓΝΓ) συνεπάγονται τον περιορισμό των δομών κατά 40%, από 255 συνολικά μονάδες σε 147 (για παράδειγμα 2 ενιαίοι διοικητικοί φορείς από 4, 26 δ/νσεις από 51, 110 τμήματα από 182 κα).

Στο Υπουργείο Υγείας το νέο οργανωτικό σχήμα είναι κατά 44 οργανικές μονάδες μικρότερο, δηλαδή από τις συνολικά 142 θα μείνουν 98 (ήτοι 30% μείωση). Η διάρθρωση σε σχέση με το ισχύον οργανόγραμμα έχει ως ακολούθως: Γενικές Δ/νσεις 4 από 5, Δ/νσεις 21 από 31, Τμήματα 72 από 104 και γραφεία 1 από 2.

Ενδεικτικό είναι ακόμα το παράδειγμα της Γενικής Διεύθυνσης Διοικητικής Υποστήριξης Κεντρικής Υπηρεσίας του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης, η οποία περικόπτεται κατά 55% και μετονομάζεται σε Γενική Διεύθυνση Διοικητικής Υποστήριξης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης. Η νέα Διεύθυνση διαρθρώνεται πλέον σε 5 Διευθύνσεις και 24 τμήματα, γεγονός που συνεπάγεται κατάργηση 12 διευθύνσεων, 39 τμημάτων και 13 γραφείων.

Μεγάλη μείωση επέρχεται και στις οργανικές μονάδες του Υπουργείου Εργασίας. Χαρακτηριστικές είναι οι καταργήσεις της Γενικής Διεύθυνσης Διοικητικής Υποστήριξης της κεντρικής υπηρεσίας, της Γενικής Διεύθυνσης Διοικητικής Υποστήριξης και την Διεύθυνσης ΠΑΜ-ΠΣΕΑ της Γενικής Γραμματείας Κοινωνικών Ασφαλίσεων καθώς και της Διεύθυνσης Διοικητικής και Τεχνικής Στήριξης του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας.

Συνολικά, στη συγκεκριμένη περίπτωση καταργούνται 2 γεν. δ/νσεις, 19 δ/νσεις, 57 τμήματα και 1 γραφείο. Οι αρμοδιότητες αυτών περιέρχονται και ασκούνται στο εξής από την συνιστώμενη Κεντρική Υπηρεσία του Υπουργείου Γενικής Διεύθυνσης Οικονομικών, Διοικητικών Υπηρεσιών και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης με 7 δ/νσεις και 34 τμήματα. Η μείωση, δηλαδή, από τις αρχικές οργανικές μονάδες αγγίζει το 47%!

Τρίτη 20 Μαρτίου 2012

Μέρες Βαϊμάρης Αναδημοσίευση από www.rednotebook.gr via Iskra

Μέρες Βαϊμάρης

Αναδημοσίευση από www.rednotebook.gr via Iskra

Η προοπτική των πολλών εκατομμυρίων ανέργων και φτωχών στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες της Ευρωζώνης, συνιστά τη σταδιακή μετατροπή της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε μια κοινωνική έρημο

Η περίοδος που διανύουμε παρουσιάζει σημαντικές αναλογίες με την κρίση του Μεσοπολέμου και ιδίως με την κρίση του καθεστώτος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης στη Γερμανία. Αυτό που πασιφανώς διαφέρει είναι η ανάδυση ενός μαζικού φασιστικού κινήματος, όπως το γερμανικό NSDAP και η ακροδεξιά μαζική αμφισβήτηση του καθεστώτος.

Αυτή η αναλογία είναι κρίσιμη. Για τον λόγο αυτόν ακριβώς θα ήταν λάθος να μιλήσουμε (ακόμη τουλάχιστον) για μια διαδικασία εκφασισμού στη σύγχρονη Ελλάδα. Παρόλα αυτά, υπάρχουν σημαντικά κοινά σημεία και αναλογίες, τις οποίες πρέπει να εξετάσουμε προσεχτικά.

ΜΙΑ «ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ» ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΜΙΑ ΕΞΙΣΟΥ ΔΙΑΛΥΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΝΟΧΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΤΗΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ

Η διεθνής κρίση του 2008 και, εφεξής, η ελληνική οικονομική κρίση μετά το 2009 (η οποία πήρε τη μορφή της κρίσης δημόσιου δανεισμού), παρουσιάζουν σημαντικές αναλογίες με τη διεθνή οικονομική κρίση της περιόδου 1929-1932. Η εξαιρετική δυσκολία στην οικονομική διαχείριση της κρίσης -ιδίως στη ζώνη του ευρώ- φανερώνει ότι πρόκειται για μια κρίση, για την οποία οι τρέχοντες διαχειριστές του κεφαλαίου δεν ήταν επαρκώς προετοιμασμένοι και ότι σε μεγάλο βαθμό αυτοσχεδιάζουν στην προσπάθειά τους να την αντιμετωπίσουν. Επίσης, πρόκειται για μια κρίση η οποία φέρει έκδηλα τα χαρακτηριστικά της χρηματιστικοποίησης/ διεθνοποίησης του σύγχρονου καπιταλισμού (και παρακάτω). Η κρίση γίνεται για ακόμη μια φορά ένα εφαλτήριο «δημιουργικής καταστροφής» για το κεφάλαιο (Κ. Σουμπέτερ) και δημιουργίας ενός ριζικά νέου απολύτως εφιαλτικού για τη μισθωτή εργασία κοινωνικού τοπίου. Συνεπώς, η κρίση, όπως πάντοτε, είναι και μια μεγάλη ευκαιρία για το κεφάλαιο. Επιπλέον, είναι όλο και πιο φανερό ότι η κρίση αυτή αποτελεί την οξυμμένη μορφή κρίσης και ανεπάρκειας του νεοφιλελεύθερου παραδείγματος οικονομικής και κοινωνικής διαχείρισης. Η κρίση του΄29 θα μπορούσε να ειδωθεί επίσης ως μια μορφή ανεπάρκειας του κλασσικού οικονομικού φιλελευθερισμού του 19ου αιώνα. Μέσα σε μια ογδοηκονταετία, το κεφάλαιο άλλαξε δυο φορές κοινωνικοοικονομική στρατηγική και τελικά κατέληξε σε παρεμφερή αδιέξοδα. Μετά από μια μακρά περίοδο κεϋνσιανών παχιών αγελάδων αλλά και μια τριακονταετία νεοφιλελεύθερων αυταπατών, η καπιταλιστική ανάπτυξη, με όλες τις μεταλλαγές της, βρίσκεται σε αδιέξοδο. Στο πλαίσιο της κρίσης, οι διαχειριστές προσπαθούν να φύγουν με ένα άλμα προς τα εμπρός σε ακραία νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση, ενώ οι αντιφάσεις και συγκρούσεις ανάμεσά τους οξύνονται. Όμως, αυτό το άλμα προς τα εμπρός καθιστά δυσχερή και μη άμεσα εμφανή μια προοπτική αποτελεσματικής και μακροπρόθεσμα κερδοφόρας καπιταλιστικής ανάπτυξης σε αρκετές από τις χώρες του καπιταλιστικού «κέντρου». Σ΄ ό,τι αφορά τους πιο αδύναμους κρίκους, όπως λόγου χάρη η Ελλάδα, το βάθεμα της οικονομικής ύφεσης, πέραν του ότι είναι στρατηγικά αβέβαιο ακόμα και για το ίδιο το κεφάλαιο, προκαλεί μια άνευ προηγουμένου κοινωνική καταστροφή. Πέραν δε τούτου, φαίνεται εξαιρετικά δύσκολη η άμβλυνση ή και υπέρβαση της καπιταλιστικής κρίσης από το κεφάλαιο μέσα από αυτό το άλμα.

Η οικονομική πολιτική του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, ιδίως στην Ελλάδα, ασκείται σε μια περίοδο όπου η ισχυρή τάση καπιταλιστικής ανάπτυξης στις αρχές της δεκαετίας του 2000 (Ολυμπιάδα , Μεγάλα Έργα κλπ) έχει ανακοπεί, ενώ η παραγωγική βάση της χώρας φαίνεται να έχει συρρικνωθεί σημαντικά. Η αναμενόμενη βαθειά ύφεση σημαίνει και μια αδυναμία του αστισμού να συγκλίνει σε ένα πολιτικό σχέδιο που θα συνδέει την αναμενόμενη μεγάλη κερδοφορία με έναν διευρυμένο κοινωνικό χώρο υποδοχής-απορρόφησης των παραγόμενων εμπορευμάτων αλλά και με μια πιο σταθερή οργάνωση της κοινωνικής συναίνεσης. Επίσης, μάλλον σηματοδοτεί και την ουσιαστική πριμοδότηση μορφών εντατικοποίησης της εργασίας (απόσπασης απόλυτης υπεραξίας) έναντι της ανόδου της παραγωγικότητας της εργασίας (απόσπαση σχετικής υπεραξίας).

Η προοπτική των πολλών εκατομμυρίων ανέργων και φτωχών στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες της Ευρωζώνης, συνιστά τη σταδιακή μετατροπή της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε μια κοινωνική έρημο. Τα ίδια τα μεσαία και μικροαστικά -παραδοσιακά και νέα- στρώματα συμπιέζονται δυσανάλογα με αποτέλεσμα να κινδυνεύει η παλιά αρχιτεκτονική των κοινωνικών συμμαχιών στην Ευρώπη και γενικότερα στις χώρες του αναπτυγμένου καπιταλισμού. Η συνθήκη αυτή θυμίζει αρκετά τη Γερμανία του τέλους του ΄20 και των αρχών του ΄30, όταν συσσωρευόταν η αγανάκτηση εκατομμυρίων ανέργων [1]αλλά και ο πανικός των εξαθλιωμένων μικροαστικών στρωμάτων. Τότε όπως και τώρα, η κρίση δημιουργούσε και δημιουργεί έντονους κοινωνικούς αυτοματισμούς και αντιφάσεις μέσα στα λαϊκά και στα μεσαία στρώματα –εργαζόμενοι κατά ανέργων, μικροαστοί κατά εργαζομένων, ιδιωτικοί υπάλληλοι κατά δημοσίων κλπ. Αλλά ταυτόχρονα δημιουργεί και μια εξαιρετικά μεγάλη αποξένωση των λαϊκών τάξεων -περιλαμβανομένων και των μικροαστικών στρωμάτων- από το μεγάλο κεφάλαιο, τον κοινοβουλευτισμό και τα παραδοσιακά κόμματα, αντιπροσώπους των συμφερόντων του κεφαλαίου και εκπροσώπους της λαϊκής συναίνεσης στα μακροπρόθεσμα συμφέροντα του κεφαλαίου[1α], ένα μεγάλο πολιτικό κενό, το οποίο δεν είναι καθόλου σαφές πώς και αν θα γεφυρωθεί στο επόμενο χρονικό διάστημα.

ΚΡΙΣΗ ΗΓΕΜΟΝΙΑΣ ΚΑΙ ΑΣΑΦΕΙΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ

Η Ελλάδα του 2012 αλλά και, σε μικρότερο βαθμό, οι άλλες πληττόμενες από την κρίση δανεισμού χώρες, και σταδιακά, οι χώρες του πυρήνα της Ε.Ε, σημαδεύεται από μια οριακή κρίση ηγεμονίας. Για ηγεμονική ή οργανική πολιτική κρίση (με γκραμσιανούς όρους) μιλάμε όταν δεν έχουμε πλέον να κάνουμε απλώς με την αμφισβήτηση της διάταξης μεταξύ των κυρίαρχων κομμάτων και με τον ιδιαίτερο τρόπο άσκησης της κυβερνητικής πολιτικής από αυτά (π.χ. κρίση του δικομματισμού). Δεν κινούμαστε πια στο έδαφος μιας κρίσης διακυβέρνησης: η άρχουσα τάξη αντιμετωπίζει σοβαρές δυσχέρειες στην ίδια την άσκηση της ηγεμονίας της και το πολιτικό σύστημα αντιμετωπίζει μια βαθύτερη δυσκολία να λειτουργήσει, ενώ μειώνεται σε πολύ μεγάλο βαθμό η συναίνεση των λαϊκών τάξεων στη λειτουργία των κατασταλτικών και ιδεολογικών μηχανισμών του κράτους και στο κυρίαρχο ιδεολογικό πλέγμα αρχών και αξιών. Όλο το οικοδόμημα οργάνωσης της πολιτικής συναίνεσης, και όχι απλώς κάποια από τις μορφές του, τρίζει στο πλαίσιο της κρίσης. Όπως στην Ευρώπη του ΄20 ή του τέλους του ΄60, η κρίση ηγεμονίας συνδέεται με μεταβάσεις [2] και με την εξάντληση ενός ορισμένου τύπου (μονιμότερης μορφής) οργάνωσης της αστικής ηγεμονίας (π.χ. το τέλος του φιλελεύθερου –ανταγωνιστικού κοινοβουλευτισμού ή το τέλος της κλασσικής κεϋνσιανής διαχείρισης [2α] ή σήμερα το «όριο» της νεοφιλελεύθερης– «μεταδημοκρατικής» πολιτικής διαχείρισης).

Η κρίση ηγεμονίας σημαίνει πάντοτε την υπέρβαση των παραδοσιακών αστικών κομμάτων εξουσίας, είτε προς την κατεύθυνση μιας ριζικής αναδιοργάνωσης του πολιτικού και κομματικού συστήματος είτε προς μιας «έκτακτη» και αυταρχική μορφή κράτους. Εξάλλου, υπάρχει και το ενδεχόμενο να συμβούν και τα δύο: αναδιοργάνωση των αστικών κομμάτων αλλά και άσκηση «έκτακτων εξουσιών». Στον βαθμό που η ηγεμονική κρίση συνδεθεί με μια πορεία ηττών και υποχωρήσεων του εργατικού κινήματος, μπορεί να οδηγήσει στην παγίωση του «έκτακτου αστικού κράτους» ως μιας «αντεπαναστατικής» διεξόδου και ως μιας μεταβατικής αυταρχικής αναδιοργάνωσης της αστικής εξουσίας.[3] Στον βαθμό πάλι που η κρίση ηγεμονίας συνδεθεί με μια επιθετική προοπτική της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, μπορεί να οδηγήσει σε προεπαναστατική ή και επαναστατική κατάσταση, σε μια συνθήκη όπου η αδυναμία των «πάνω» να κυβερνήσουν συναντιέται με την «απροθυμία» των «κάτω» να κυβερνηθούν από αυτούς σε συνδυασμό και με μια σειρά από άλλους παράγοντες (μεγάλη επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου της εργατικής τάξης κλπ, ισχυρή τάση αυτοοργάνωση των «κάτω» κλπ).[4] Ακόμη περισσότερο, μια επαναστατική κατάσταση υπό όρους μιας αποτελεσματικής πολιτικής και ιδεολογικής οργάνωσης της εργατικής τάξης και των συμμάχων της (συγκρότηση επαναστατικού κέντρου κλπ) μπορεί να οδηγήσει στο ξέσπασμα μιας επαναστατικής κρίσης (της «επανάστασης» με την στενότερη έννοια).

Η δημοκοπική έστω ανάδυση της Αριστεράς στην Ελλάδα ως ενός δυνάμει πλειοψηφικού χώρου (αν και είναι λάθος να αθροίζονται οι δυνάμεις της) και η πραγματοποίηση διαδηλώσεων από εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου -εργαζόμενοι, νεολαίοι αλλά και την πολυπληθή παρουσία ανθρώπων από τα μεσαία κοινωνικά στρώματα- είναι κατά την γνώμη μας ένας δείκτης βαθειάς ριζοσπαστικοποίησης και, παράλληλα, σύμπτωμα της κρίσης ηγεμονίας. Όπως έχει αναδειχθεί κι από την κρίση του Μεσοπολέμου, η κρίση ηγεμονίας συμπίπτει σχεδόν πάντοτε με την συμπίεση του «κέντρου» του πολιτικού συστήματος και την άνοδο των «άκρων» αυτού ή και των άκρων πέρα από τα όρια του (π.χ. αύξηση των ψήφων του «επαναστατικού» τότε ακόμη ΚΚ Γερμανίας, του KPD, κατά εκατομμύρια ψήφους μεταξύ 1930 και 1932 ταυτόχρονα με την άνοδο των ναζί).[5] Επισημαίνουμε ότι το ζήτημα της επικράτησης του ενός ή του άλλου «άκρου»παραμένει ανοιχτό και θα κριθεί από τον συσχετισμό των κοινωνικών δυνάμεων.

ΜΙΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΜΟΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΕ ΤΟΝ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟ:

Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΩΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΣΤΟΧΟΣ, Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΣΤΟ ΤΙΜΟΝΙ

Αυτό που μας φέρνει κοντά στη συνθήκη του Μεσοπολέμου ταυτόχρονα είναι και ένα σημείο που ποιοτικά μας διαχωρίζει από αυτήν. Το κοινό σημείο είναι σίγουρα η τάση ομογενοποίησης των κυρίαρχων κομμάτων και των τάσεων του κεφαλαίου γύρω από «ακραίες» πολιτικές σε βάρος της εργατικής τάξης. Θα επιμείνουμε στην κοινότητα της επίθεσης στις μορφές πολιτικές και συνδικαλιστικές οργάνωσης της εργατικής τάξης. Η Αριστερά και τα συνδικάτα, η πολιτική και συνδικαλιστική οργάνωση των κυριαρχούμενων τάξεων στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, αποτελούνε τότε όπως και τώρα τον βασικό στόχο της αναδιαρθρωτικής-«έκτακτης» πολιτικής. Ο φασισμός τότε (στη Γερμανία του 1930) γιγαντώθηκε απέναντι σε μια εργατική τάξη που αν και μη άμεσα επαναστατική, οχυρώνεται γύρω από τις οργανώσεις της, τα «κεκτημένα» της, τις κατακτήσεις της, τα ιδιαίτερα πολιτισμικά της στοιχεία.[6] Όμοια, ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός σήμερα θέλει να βγάλει από το τραπέζι την οργανωμένη εργατική τάξη, όπως αυτή συγκροτήθηκε κατά τη διάρκεια της μεταπολεμικής περιόδου, ως συνομιλητή ή ως συνοδοιπόρο του καπιταλιστικού συστήματος. Το κοινό και στις δυο αυτές φάσεις είναι ότι τα βασικά αστικά κόμματα, παρόλο που αντιμετωπίζουν βαθύτατη κρίση, συγκλίνουν σε πολιτικές που οριακά καθιστούν τους «κάτω» απόλυτα ανίσχυρους σε πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο. Στο τέλος τα αστικά κόμματα συμμειγνύονται και φτιάχνουν μια σχετικά ομοιγενή «μάζα», η οποία κατατείνει στην καταστολή της εργατικής οργάνωσης, στον φασισμό τότε, στο «οικονομικά φιλελεύθερο» έκτακτο κράτος σήμερα. Η ομογενοποίηση ("Gleichschaltung") των αστικών κομμάτων εξουσίας είναι σήμερα ευρύτερη από το 1930, καθώς τότε η σοσιαλδημοκρατία διατηρούσε κάποια «αντισυστημικά» χαρακτηριστικά, τα οποία την προσδιόριζαν ως «μαρξιστική» δύναμη και την κρατούσαν έξω από το ομογενοποιημένο μπλοκ. Σήμερα αντιθέτως η σοσιαλδημοκρατία παίζει έναν βαρύνοντα ρόλο στην αστική-αντεργατική ομογενοποίηση.

Η μεγάλη διαφορά από τον Μεσοπόλεμο έγκειται στην αντίληψη της οικονομίας από τις αστικές δυνάμεις που συγκλίνουν τότε και τώρα σε ένα όλο και πιο «έκτακτο» καθεστώς. Παρά το γεγονός ότι η επιβολή του φασισμού από ένα σημείο και μετά συνεπάγεται σημαντικές μετατοπίσεις στην οικονομική πολιτική του κράτους και την υιοθέτηση και όψεων ενός «δεξιού» και ιμπεριαλιστικού κεϋνσιανισμού [7], οι πολιτικές εκείνης της περιόδου οριοθετούνται και λόγω των συνεπειών της κρίσης του ΄29 από το φιλελεύθερο παράδειγμα της κυριαρχίας της οικονομίας. Συμπυκνώνουν έναν υψηλό σχετικά βαθμό αυτονομίας της πολιτικής από την οικονομία, καθώς εστιάζουν το ενδιαφέρον στον ρόλο και το έργο της κρατικής κοινότητας, του κράτους. Το κράτος τοποθετείται πάνω από τα άτομα ή τις ταξικές μερίδες και η οικονομία λειτουργεί ως εργαλείο για την πρόοδο και την ευημερία της εθνικής κρατικής κοινότητας. Ακολουθώντας τον Καρλ Σμιτ, η ενοποίηση της κρατικής κοινότητας γύρω από το «ολοκληρωτικό κράτος» συμβαδίζει με την ακραία πολιτικοποίηση της και με την από-ουδετεροποίηση της ίδιας της οικονομίας ως δραστηριότητας. Με αυτήν την έννοια, η ίδια η οικονομία νοείται ως μια ακόμη πολιτική-πολεμική δραστηριότητα και όχι ως ένα φιλελεύθερο πεδίο ίσων και ελεύθερων ατόμων (είτε ανταγωνιζόμενων είτε συνεργαζόμενων). Η πολιτικοποίηση της οικονομίας από τους θεωρητικούς της «έκτακτης ανάγκης» του Μεσοπολέμου συνδέεται με μια ολόκληρη περίοδο όπου η αυξημένη παρέμβαση του κράτους (δημοκρατική ή αντιδημοκρατική, «δεξιά» ή «αριστερή») στην οικονομία και στην κοινωνία, ως «ατμομηχανή» της καπιταλιστικής ανάπτυξης αλλά και άμβλυνσης των ταξικών αντιθέσεων, θεωρείται από την μεγάλη πλειοψηφία ως δεδομένη. Η ένταση της ταξικής σύγκρουσης θα αμβλυνόταν μέσα από ένα ισχυρό και οικονομικά παρεμβατικό κράτος, το οποίο όμως σε αντίθεση ακόμη και με τη «μαρξιστική» σοσιαλδημοκρατία, θα υπέτασσε και θα διέλυε τις ισχυρές εργατικές οργανώσεις ως διασπαστικές της εθνικής και κρατικής ενότητας.

Ο σύγχρονος μονοπωλιακός καπιταλισμός, «διεθνοποιημένος» και ακραία «οικονομικά φιλελεύθερος», εμφορείται από μια ριζικά αντίθετη ιδεολογία, η οποία φαίνεται να θέτει την οικονομία στο τιμόνι και την «πολιτική» στη θέση της θεραπαινίδας της. Λέμε «φαίνεται» διότι στην πραγματικότητα και πάλι γίνεται λόγος για ένα διευρυμένο και εξοπλισμένο με έκτακτες εξουσίες κράτος, το οποίο θέλει να απορροφήσει-ενσωματώσει όλο τον πληθυσμό στην βιοπολιτική του διακυβέρνηση.[8] Αυτό όμως το «διευρυμένο και έκτακτο κράτος» νομιμοποιείται με εντελώς διαφορετικούς τρόπους απ΄ ό,τι στον κλασσικό φασισμό. Η ιδεολογία του κατ΄ αρχήν υπερτονίζει την πλήρη οικονομική απελευθέρωση του ατόμου- επιχειρηματία από την κρατική εξάρτηση και την κοινωνική δέσμευση. Ο ιδεολογικός φορέας του δεν είναι η εθνική κοινότητα αλλά ο διεθνής επιχειρηματίας και η δραστηριότητά του. Η πολιτική δεν είναι τίποτε άλλο από τη διαχείριση των φιλελεύθερα οριοθετημένων και συμπυκνωμένων οικονομικών μεγεθών. Η πολιτική του νεοφιλελευθερισμού συνταγματοποιείται και θεσμοποιείται ολοκληρωτικά. Ο ιδεατός πολιτικός δεν είναι ο «βοναπαρτικός» και εθνικιστής-κρατιστής πολιτικός του Μεσοπολέμου, αλλά ο κοσμοπολίτης manager των αρχών του 21ου αιώνα, ο πολιτικός τύπου Μπερλουσκόνι. Με αυτήν την έννοια, αναπαράγεται μια αντίστροφη τάση από εκείνη της ισχυρής αυτονομίας της πολιτικής από την οικονομία, αυτή της πλήρους υπαγωγής της πολιτικής στην οικονομία. Το νέο ισχυρό κράτος είναι ένα κράτος-επιτελείο της αναδιάρθρωσης και όχι ένα παρεμβατικό και διαιτητικό κράτος.

Η υπαγωγή της πολιτικής στην οικονομία έχει εμφανισθεί και επικρατήσει προτού αναδυθούν οι όψεις του σύγχρονου κράτους έκτακτης ανάγκης με την κρίση του 2008 και εφεξής. Τα μετά-δημοκρατικά κόμματα στη Δύση αλλά και τα αντίστοιχα κομματικά συστήματα από τις αρχές του ΄80 και μετά, λειτουργούν όχι ακριβώς ως προγραμματικές-εναλλακτικές αλλά ως συμπληρωματικές επιλογές κοινωνικής νομιμοποίησης και επιβολής των συμφερόντων του κεφαλαίου και ιδίως της χρηματιστικής-μονοπωλιακής του μερίδας.[9] Κριτήριο ένταξης σε αυτό το μάλλον μονοδιάστατο ιδεολογικό σύμπαν είναι η συμμόρφωση με την νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία και η εγγραφή απλών αποχρώσεων της στις στρατηγικές κοινωνικής νομιμοποίησης. Μια από αυτές είναι και η μετατροπή της σοσιαλδημοκρατίας σε μια σοσιαλφιλελεύθερη κοινωνική και πολιτική δύναμη.

Η ειδοποιός διαφορά έγκειται στο ότι μέχρι το 2008, υπονομεύεται συστηματικά αλλά δεν καταλύεται η κοινωνική και δημοκρατική διάσταση του Συντάγματος. Στην Ελλάδα, μετά τις μνημονιακές πολιτικές έχουμε μια πλήρη ανατροπή των σχετικών συνταγματικών δεσμεύσεων Ενώ στην πρώιμη μετά-δημοκρατική περίοδο, παρά τις διαδοχικές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις ως απαντήσεις στην κρίση του 1973, ο συνταγματικός κανόνας διατηρεί μια ορισμένη ισχύ στη ρύθμιση των κοινωνικών σχέσεων και, άρα, διασώζονται ορισμένες σταθερές της φορντιστικής περιόδου, τώρα ο κανόνας της έκτακτης ανάγκης απονομιμοποιεί πλήρως την νομική ρύθμιση του κοινωνικού κράτους (legalisation of the delegalisation κατά την ορολογία του Τζ. Αγκάμπεν). Κανόνας γίνεται η εξαίρεση της οικονομικής και κοινωνικής ρύθμισης. Έχουμε μια ανατροπή των παλαιών αναβλητικών συνταγματικών συμβιβασμών, χάριν των οποίων θεσπίστηκαν οι μορφές του συνδικαλισμού, της εργατικής διεκδίκησης και των κοινωνικών-εργασιακών συμφερόντων. Αυτοί οι συμβιβασμοί θα ίσχυαν όσο δεν άλλαζε ριζικά ο ταξικός συσχετισμός δύναμης. Στην ουσία αλλάζει ο «κυρίαρχος».[10] Ο «κυρίαρχος» δεν είναι πλέον η συνισταμένη των ταξικών βουλήσεων, έστω με υπεροχή του κεφαλαίου, αλλά η καθαρή ταξική βούληση του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Με αυτήν την έννοια έχουμε μια καταστρατήγηση της συνταγματικής μορφής: οι ρυθμίσεις-«δικαιώματα» που αφορούν στην επιχειρηματικότητα αποκτούν «απόλυτη» προστασία, ενώ αυτές που αφορούν την κοινωνική προστασία παύουν να έχουν ρυθμιστική δύναμη λόγω της «έκτακτης ανάγκης» της δημοσιονομικής κρίσης. Παρατηρείται λοιπόν ένας δυισμός της συνταγματικής μορφής, ο οποίος συνιστά μια καλυμμένη μορφή του άρθρου 48 («κατάσταση πολιορκίας). Στην ουσία, οι διατάξεις που αφορούν στη συνδικαλιστική και κοινωνική προστασία αναστέλλονται ωσότου γυρίσουμε σε κάποια «οικονομική ομαλότητα», στην πράξη επ΄ αόριστον.

H ανάδυση όψεων «έκτακτης ανάγκης» στην Ελλάδα, αποτελεί ένα πιλοτικό πρόγραμμα για το σύνολο των χωρών του αναπτυγμένου καπιταλισμού. Συνιστά μια ολοκλήρωση όψεων του μετά-δημοκρατικού πολιτικού προγράμματος αλλά σε έναν συσχετισμό δυνάμεων α) αφενός μεν πιο αρνητικό συνολικά για το εργατικό κίνημα και β) αφετέρου δε πιο πιεστικό για την άρχουσα τάξη, προκειμένου να λάβει «μέτρα» ρύθμισης της κατάστασης, καθώς οξύνονται οι αντιφάσεις και τα ζητήματα λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος.

ΟΙ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΑΣΤΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ

Το οικονομικό-φιλελεύθερο «κράτος έκτακτης ανάγκης» επιφέρει ριζικές ανακατατάξεις στη λειτουργία των κομμάτων. Τα αστικά κόμματα εξουσίας παύουν σε πολύ μεγάλο βαθμό να λειτουργούν ως φορείς μεταβίβασης αιτημάτων των κάτω προς τους πάνω. Παύουν να έχουν οποιαδήποτε αυτονομία από τον κρατικό εκτελεστικό μηχανισμό, εθνικό ή και διεθνή/ περιφερειακό («το υπέρ-κράτος της ΕΕ»). Ο εκτελεστικός μηχανισμός παύει να είναι «κομματοκρατούμενος», ενώ αντίστοιχα τα αστικά κόμματα εξουσίας κρατικοποιούνται πλήρως. Βεβαίως, πάντοτε ο αστικός κρατικός μηχανισμός ως σύνολο ήταν αυτός που χάραζε την ηγεμονική γραμμή –υπάρχει πλέον μια βασική διαφορά: αφαιρούνται από τα κόμματα τα μέσα οργάνωσης της κοινωνικής ενσωμάτωσης και διαμεσολάβησης στην κεντρική ηγεμονική γραμμή. Αυτό επιφέρει μια οξύτατη κρίση των αστικών κομμάτων εξουσίας και δημιουργεί την ανάγκη μιας κομματικής περιφέρειας που θα διατηρεί μια ορισμένη σχέση ακόμη με μη αστικά κοινωνικά συμφέροντα (π.χ. «Δημοκρατική Αριστερά» στην Ελλάδα). Επίσης, άλλο ένα σύμπτωμα της οξύτατης κομματικής κρίσης είναι η απόλυτη εξάρτηση των κομμάτων εξουσίας από την εσωτερική και διεθνή (ιμπεριαλιστική) εκτελεστική εξουσία. Κλασικό παράδειγμα είναι η εξαναγκαστική τους συμμετοχή σ΄ ένα μπλοκ συγκυβέρνησης όπως στην Ελλάδα με την κυβέρνηση Παπαδήμου ή στην Ιταλία με την κυβέρνηση Μόντι. Αυτός που αποφασίζει τη συγκυβέρνηση είναι το εγχώριο και, ιδίως, το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο και οι εκτελεστικοί του μηχανισμοί στην Ελλάδα και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, οι οποίοι δεν διαθέτουν πια καμία δημοκρατική νομιμοποίηση.

Η ΤΥΠΙΚΗ ΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΥ ΣΕ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΕΚΠΤΩΣΗΣ ΤΟΥ: ΜΙΑ «ΑΜΦΙΛΕΓΟΜΕΝΗ» ΔΙΑΦΟΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΛΑΣΣΙΚΟ ΦΑΣΙΣΜΟ

Η ομογενοποίηση της πολιτικής γύρω από τα συμφέροντα του χρηματιστικού κεφαλαίου επιφέρει και τον επιθανάτιο ρόγχο του κλασικού κοινοβουλευτισμού. Το κοινοβούλιο, από χώρος διαλόγου των εκπροσώπων της άρχουσας τάξης τον 19ο αιώνα και χώρος ρύθμισης αντικρουόμενων συμφερόντων τον 20ο αιώνα, γίνεται πλέον πεδίο επικύρωσης των πιο «σκληρών» επιταγών του κεφαλαίου και μάλιστα με έναν τρόπο που φιμώνει και πετά εκτός κοινοβουλευτικής συναίνεσης όλες τις αντίθετες φωνές (βλ. διαγραφές από το ΠΑΣΟΚ το 2010 -2012, αλλά και από την ΝΔ μετά την καταψήφιση του Μνημονίου 2 από ορισμένους βουλευτές της κλπ). Από το 1974 κι εντεύθεν, είναι η πρώτη φορά που εμφανίζεται ένα τόσο ομοιογενές και αντιδημοκρατικό κοινοβούλιο στην Ελλάδα, υπό συνθήκες «έκτακτης ανάγκης». Κι ας μην μας πουν ότι και μόνη η λειτουργία του κοινοβουλίου είναι απόδειξη της λειτουργίας της δημοκρατίας. Οι ΗΠΑ, επί Μπους Jr, με την κοινωνία φιμωμένη από μια απολύτως αυταρχική νομοθεσία όπως ο Πατριωτικός Νόμος, ήταν τυπικά ένα δημοκρατικό συνταγματικό κράτος, ενώ την ίδια στιγμή προβλέπονταν κρατήσεις χωρίς σύλληψη και έκτακτα στρατοδικεία για τους τρομοκράτες. Ο ίδιος ο Μουσολίνι άλλωστε διατήρησε το κοινοβούλιο ως τα τέλη της δεκαετίας του 1920.[11] Τα συμπτώματα είναι σαφή: ο τρόπος που επιβλήθηκε η κυβέρνηση Παπαδήμου και η κυβέρνηση Μόντι από τους γερμανικούς, ευρωπαϊκούς και ντόπιους καπιταλιστικούς κύκλους, δείχνει καθαρά ότι οι κυβερνήσεις αυτές απολαμβάνουν της εμπιστοσύνης της Βουλής μόνο τυπικά: στην πραγματικότητα απολαμβάνουν κυρίως της εμπιστοσύνης των χρηματιστικών κεφαλαιακών ομίλων.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Βλ. και σε Χ. Βίνκλερ « Βαϊμάρη-Η ανάπηρη δημοκρατία». Αθήνα 2011, Πόλις .
1α. Βλ. για το ζήτημα της αντιπροσώπευσης ταξικών συμφερόντων και σε Πουλαντζά «Για την πολιτική των συμμαχιών», Αγώνας για την Κομμουνιστική Ανανέωση, τ. 7/ 1979.
2. Βλ. σε Ν. Πουλαντζά «Φασισμός και Δικτατορία», Αθήνα 1975 , Ολκός. Επίσης για την έννοια της κρίσης ηγεμονίας και σε Ν. Πουλαντζά (επιμ.) «Η κρίση του κράτους», Αθήνα 1976, εκδ. Παπαζήση .
2α. Για την κρίση του κεϋνσιανού κράτους βλ. τη θαυμάσια ανάλυση του Γ. Ανιόλι «Ο μετασχηματισμός της δημοκρατίας», Αθήνα 1972, Επίκουρος.
3. Οπ. π. (υποσ. 2)
4. Βλ. και σε Β.Ι. Λένιν «Η χρεωκοπία της Β΄ Διεθνούς», για την έννοια της επαναστατικής κατάστασης.
5. Βλ. σε K.D. Bracher "Die Aufloesung der Weimarer Republik" , 1955 αλλά και σε Βίνκλερ οπ. π. . Επίσης σε Sergio Bologna «Ναζισμός και εργατική τάξη στο Μεσοπόλεμο», Αθήνα 2011.
6. Βλ. ιδίως σε Otto Bauer "Der Faschismus" in Otto Bauer, Herbert Marcuse, Arthur Rosenberg κ.α. (Hsg . W.Aberndroth, Ossip Flechtheim, I.Fetscher )
" Faschismus und Kapitalismus-Politische Texte", Frankfurt a. Main, Wien 1967, σελ. 143 επ. Ο Bauer τονίζει και την ιδιαίτερη σημασία της δύναμης του οργανωμένου ρεφορμισμού ως στόχου ανάσχεσης εκ μέρους του φασισμού σε Ιταλία και Γερμανία.
7. Βλ. και σε Goetz Aly «Το λαϊκό κράτος του Χίτλερ», Αθήνα 2009. Ο συγγραφέας φαίνεται να υποστηρίζει τη θέση ότι υπήρξε μια πολιτική παροχών προς τους Γερμανούς από το εθνικοσοσιαλιστικό κράτος βάσει της ιμπεριαλιστικής του λείας στην Ευρώπη.
8. Βλ. και σε Κ. Δουζίνα « Φιλοσοφία και αντίσταση στην κρίση-Στάση Σύνταγμα», Αθήνα 2011.
9. Βλ. σε Κ. Κράουτς «Μεταδημοκρατία»., Αθήνα 2006, εκδ. Κατάρτι.
10. Για την έννοια του συνταγματικού «αναβλητικού συμβιβασμού» βλ. σε C. Schmitt "Verfassungslehre", Berlin 1928, 1957.
11. Για το ότι, πάντως, μπορεί να υπάρξει και «συνταγματικά ρυθμιζόμενο » κράτος έκτακτης ανάγκης πρβλ. και Clinton Rossiter " Constitutional Dictatorship-Crisis government in the modern democracies " , N.Y-Ithaca 1948