Η μεταβατικη φαση της κρισης: Απο την αναδιαρθρωση στην εξεγερση

1382153
Η μεταβατικη φαση της κρισης: Απο την αναδιαρθρωση στην εξεγερση

από Προβοκατορες του Χαους 9:36, Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012

Και οι δυο πιθανες στρατηγικες της Ελληνικης μπουρζουαζιας κοβουν και απο τις δυο πλευρες. Η επιβολη δικτατοριας στην Ελλαδα θα προκαλεσει πιθανοτατα την διαδοση του εξεγερσιακου ιου σε ολη την Μεσογειο, με ολες τις συνεπειες που θα μπορουσε να εχει κατι τετοιο για τις υπολοιπες Ευρωπαϊκες χωρες. Απο την αλλη πλευρα, η επιβραδυνση της αναδιαρθρωσης ειναι πιθανο πως θα υπονομευσει την συμμετοχη του Ελληνικου κρατους στην πολιτικα και νομισματικα ενωμενη Ευρωπη, κατι που θα την υποβιβασει στην τριτη ζωνη της καπιταλιστικης αναπαρωγης.



Μερα με την μερα, ο ανεμος της εξεγερσης που σαρωνει περιοχες της Αφρικης και της Μεσης Ανατολης γινεται ολο και πιο αισθητος. Μια χωρα μετα την αλλη εμφανιζεται στα πρωτοσελιδα του διεθνους τυπου, και το θεμα ειναι παντα το ιδιο: συγκρουσεις μεταξυ διαδηλωτων και της αστυνομιας ή παρακρατικων χουλιγκανς καθε τοπικου, συνηθως ολοκληρωτικου, καθεστωτος. Παρ’ ολες τις προσπαθειες του διεθνους θεαματος να αποκρυψει την προλεταριακη φυση των ξεσηκωμων με την δυσαναλογη εμφαση στις εσωτερικες τους αντιφασεις, παρουσιαζωντας τα γεγονοτα εξισου ως πολιτικα "κινηματα για την δημοκρατια” ή ως πολιτικες αντιπαραθεσεις μεταξυ των υποστηρικτων του ενος ή του αλλου πολιτικου κομματος στην περιοχη, η προφανης αληθεια δεν μπορει να κρυφθει: η προλεταριακη ταξη εναντιωνεται στον νεο ολοκληρωτισμο. Οι προλεταριοι χρησιμοποιουν πετρες, κοκταϊλ Μολοτωφ και ξυλα, οι μπατσοι ειναι πληρως εξοπλισμενοι και τοσο φοβισμενοι ωστε σε καποιες περιπτωσεις να πυροβολουν και να σκοτωνουν αδιακριτως. Οι προλεταριοι καταλαμβανουν κτιρια, κλεινουν δρομους με οδοφραγματα και καινε αυτοκινητα, καινε φυλακες απελευθερωνουν τους εγκλειστους, και σαμποταρουν την υποδομη. Ενω το κεφαλαιο προετοιμαζεται να επιβαλλει ακομη αυστηροτερες δικτατοριες. Δεν θα ειναι ευκολο για τα μεταβατικα καθεστωτα να σταθεροποιηθουν, καθως δεν ειναι σε θεση να απαντησουν ικανοποιητικα σε κανενα απο τα βασικα αιτηματα των εξεγερμενων που αφορουν το βιοτικο τους επιπεδο. Στην Αιγυπτο την Λιβυη και την Συρια υπηρξαν, ως τωρα, οι σοβαροτερες εκδηλωσεις της εξεγερσιακης αυτης φασης της κρισης. Η Αιγυπτος ειναι σημαντικοτερη λογω της οικονομικης και γεωπολιτικης σημασιας της εντος του ενδο-καπιταλιστικου ανταγωνισμου και η Λιβυη, οχι μονο λογω της σπουδαιοτητας της ως πετρελαιοπαραγωγου χωρας, αλλα επισης επειδη το κρατος εχασε ραγδαια τον ελεγχο της καταστασης, γεγονος που προκαλεσε τετοιο παγκοσμιο πανικο ωστε να μεθοδευεται το ενδεχομενο διεθνους επεμβασης στην Συρια, σε ενα σεναριο που θυμιζει πολυ εκεινο της πρωην Γιουγκοσλαβιας στην δεκαετια του ‘90.

Το υπαρχον καθεστως συσσωρευσης ειναι συνεπεια της πρωτης αναδιαρθρωσης που πραγματοποιηθηκε κατα την διαρκεια των δεκαετιων του '70 και του '80, η κριση του δε ειναι η αλλη οψη του νομισματος της επιτυχιας εκεινης της αναδιαρθρωσης. Προκειται για την εμβαθυνση του ιδιου του νεοφιλελευθερισμου ο οποιος παρηγαγε την ιστορικη αυτη κριση, και αυτο γιατι ο καπιταλισμος ειναι ενα αντιφατικο συστημα κοινωνικων σχεσεων. Ασχετα με το ποσο σταθερος φαινεται εξωτερικα καθε τροπος συσσωρευσης, φερει την εξελιξη των δυναμικων της εσωτερικης δυναμικης του, ο οποιος τελικα οδηγει στο ξεσπασμα της κρισης. Η επιτευξη του αναδιαρθρωμενου καπιταλισμου, με αλλα λογια ο θριαμβος της απορροφησης ολοκληρης της ζωης του προλεταριατου απο τον καπιταλισμο εχει οδηγησει την αναπαραγωγη του προλεταριατου (και του καπιταλισμου συνολικα) να ειναι απελπισμενα εξαρτημενη απο τα σκαμπανεβασματα της οικονομιας, δηλαδη, πιο ευαλωτη στην κριση απο καθε προηγουμενη ιστορικη περιοδο. Στην παρουσα ιστορικη στιγμη βρισκομαστε στην μεταβατικη φαση της καπιταλιστικης κρισης που ξεσπασε το 2008 και συνεχιζεται ακομη. Στην μεταβατικη αυτη περιοδο, το παγκοσμιο οικονομικο κεφαλαιο προσπαθει να αποφυγει την αμεση υποτιμηση του μεσω της επιβολης της δευτερης φασης της αναδιαρθρωσης σε ολον τον πλανητη. Οι συνεπειες της προσπαθειας αυτης ειναι ορατες παντου, αλλα διαφερουν ως προς την ενταση και την ποιοτητα της επιθεσης εναντια στο προλεταριατο, και βασιζεται σε: α) την θεση καθε κρατους στο εσωτερικο της παγκοσμιας καπιταλιστικης ιεραρχιας, β) την ηδη επιτευγμενη προοδο της πρωτης φασης της επιβεβλημενης αναδιαρθωσης και βασικα, γ) την ιστορια του ταξικου αγωνα σε καθε περιοχη. Σε ολον τον κοσμο (της Κινας εξαιρουμενης) η αναδιαρθωση σημαινει την μειωση των αμεσων και των εμμεσων μισθων (συνταξεων, παροχων και δημοσιων υπηρεσιων), σημαινει την περιθωριοποιηση των μισθολογικων απαιτησεων, καθως και την αυξηση στις τιμες των βασικων αγαθων, η οποια οφειλεται τοσο στον αντικειμενικο μηχανισμο της κρισης οσο και στο γεγονος οτι καποιοι παραγοντες του κεφαλαιου κερδοσκοπουν απο τις τιμες των τροφιμων. Αποτελεσμα αυτου του τζογου ειναι πως το πλεον υποτιμημενο μερος του προλεταριατου δεν εχει κυριολεκτικα να φαει: "Οι τιμες εχουν ανεβει τοσο πολυ ωστε εαν αγορασω μερικα λεμονια για τον κρυωμενο λαιμο μου, θα μεινω αφραγκος για ολον τον μηνα" ειπε ενας εργαζομενος στο Υπουργειο Μεταφορων της Αιγυπτου.

Εν μεσω της καταιγιδας της οικονομικης κρισης, οι κρατικες επιδοτησεις για την επιβιωση της πλεοναζουσας εργατικης δυναμης εξαφανιζονται με αποτελεσμα την απελευθερωση της ατυπης εργασιας και της φτωχειας. Οι προλεταριοι δεν εχουν αλλη επιλογη παρα να εργαστουν (κυριως ατυπα) προκειμενου να επιβιωσουν και ταυτοχρονα, ως αποτελεσμα της κρισης, να ανακαλυπτουν οτι ειναι αδυνατον να βρουν εργασια ή να εχουν ενα εισοδημα που θα καλυπτε τα εξοδα της αναπαραγωγης της εργασιακης τους δυνατοτητας. Οι προλεταριοι απαιτουν την επιβιωση τους, για αυτο και απαιτουν την μειωση στις τιμες των τροφιμων, την αυξηση των μισθων και της προσφορας εργασιας. Τα αιτηματα τους ζητουν απεγνωσμενα απο τους καπιταλιστες να σωσουν τον ιδιο τον καπιταλισμο. Οταν απαιτουν σταθερη εργασια και "αξιοπρεπεις" μισθους, οι προλεταριοι στην πραγματικοτητα λενε στους καπιταλιστες: “μας χρειαζεστε, χωρις εμας δεν υπαρχει αποσπαση της υπεραξιας, δεν υπαρχει κεφαλαιο”. Το κεφαλαιο απο την αλλη πλευρα απαντα πως δεν μπορει να ανταπεξελθει στην επιβιωση του προλεταριατου, καθιστωντας σαφες οτι ενα (σημαντικο) μερος του ειναι αχρηστο (με ορους υπεραξιας) και, σημαντικοτερα, οτι η επιθυμητη ανακαμψη δεν συμπεριλαμβανει την επανενσωματωση του υπερ-πλεοναζοντος αυτου μερους του προλεταριατου, προκυπτει ετσι οτι οι προλεταριοι αυτοι δομικα διαμορφωνουν εναν πλεοναζοντα πληθυσμο. Ιστορικα, λοιπον, το μισθολογικο αιτημα ειναι εξισου απαραιτητο αλλα και (δομικα, οχι κυκλικα) ενα αδιεξοδο. Η αυξηση του πλεοναζοντος, και αρα χωρις μελλον, προλεταριατου αντιμετωπιζεται με την σαφεστερη και βαναυσοτερη μορφη της καπιταλιστικης κυριαρχιας, την αστυνομια. Αυτο ακριβως το γεγονος, η εξοδος απο την κριση, απο την καπιταλιστικη οπτικη, δεν συμπεριλαμβανει τον πλεοναζοντα προλεταριακο πληθυσμο, αλλα καθιστα την αστυνομια σε γενικη μορφη διατηρησης του συγχρονου καπιταλισμου.

Οι προλεταριοι, σε ολον τον κοσμο, βιωνουν την επισφαλη αυτη κατασταση ασφυκτυωντας, και τις ζωες τους καθορισμενες απο την φτωχεια και την γκετοποιηση. Τα πιο σοκαριστικα παραδειγματα ειναι η Frontex (η συνοριακη αστυνομια της Ε.Ε.), η αντιστοιχη στρατιωτικη αστυνομια που εχει αναπτυχθει στα συνορα της Αμερικης με το Μεξικο, το τειχος στην Παλαιστινη, τα φρουρουμενα απο τον στρατο στρατοπαιδα διαμονης των εργατων στην Κινα, τις περιφραγμενες κοινοτητες στην Λατινικη Αμερικη και τις αντιστοιχες φαβελες, τις τεραστιες παραγκουπολεις, και βεβαια, την Ελληνικη εκδοχη αυτης της καταστασης, τον φρακτη μηκους 12,5 χιλιομετρων στα συνορα με την Τουρκια. Ολοκληρος ο πλανητης εξελισσεται αργα αλλα σιγουρα σε εναν καθορισμενο με ορους απαρτχαϊντ ενοποιημενο χωρο, με συγχρονα κατασκευασμενα γκετο για την εργατικη ταξη. Η αστικη αυτη καταστολη προκαλει ασφυξια στους προλεταριους και τους στερει μια απο τις βασικες καπιταλιστικες συνθηκες διαβιωσης: της ελευθερης διαθεσης της εργασιακης τους δυνατοτητας. Στο Καϊρο, αυτος ο τυπος αστικης δομησης εφαρμοστηκε με ταχυτατο ρυθμο την τελευταια δεκαετια. Η δικτατορια της υπεραξιας και της οικονομιας συνολικα, σε ολες τις περιοχες της Αφρικης και της Μεσης Ανατολης βλεπουν τωρα οτι ο προλεταριακος ξεσηκωμος, επιτιθεται στην πολιτικη μορφη της δικτατορικης δημοκρατιας. Ο λογος για τον οποιο οι εξεγερσεις αυτες εχουν πανικοβαλλει τους καπιταλιστες σε ολον τον κοσμο ειναι πως η δημοκρατικη δικτατορια, ο συγχρονος ολοκληρωτισμος, ειναι πλεον η φαντασιωση της μπουρζουαζιας και στις πιο αναπτυγμενες χωρες επισης, μιας και φαινεται πως ειναι ο μονος τροπος επιβολης της δευτερης φασης της αναδιαρθωσης.

Οι διαδηλωσεις και οι εξεγερσεις εχουν ξεκινησει σε ολες αυτες τις χωρες απο το πεδιο της αναπαραγωγης και το ερωτημα ειναι εαν η αναταραχη θα συμπεριλαβει και το πεδιο της παραγωγης αξιας, το επικεντρο του καπιταλισμου, επισης. Οι απεργιες που ακολουθησαν την πτωση του δικτατορα Μουμπαρακ φαινεται πως δειχνουν προς αυτην την κατευθυνση και οι καπιταλιστες παρακολουθουν τωρα σε εκεινη την γωνια του κοσμου, την Συρια, με το δακτυλο στην σκανδαλη, μιας και η ασταθης περιοχη της Μεσης Ανατολης μετατραπηκε ξαφνικα σε παγιδα για το κεφαλαιο, το μελλον του οποιου ειναι εξαιρετικα αβεβαιο. Το "τεραστιο ανταγωνιστικο πλεονεκτημα" εγινε, σχεδον μεσα σε μια νυχτα, ενα "αδιαχειριστο ρισκο". Η επισφαλης εργασια, ο τουρισμος, οι κατασκευες, η υφαντουργια, αλλα πανω απ’ ολα οι διαδρομες του πετρελαιου και των εμπορικων μεταφορων (Σουεζ και Κολπος) συναντουν τωρα την φωτια των προλεταριακων εξεγερσεων. Μετα την Τυνισια, την Αιγυπτο και την Λιβυη, ακολουθησαν το Μπαχρεϊν, η Υεμενη, το Ιραν, το Ιρακ, η Αλγερια και η Συρια στην δολοφονια προλεταριων στις προσπαθειες τους να καταστειλλουν την εξεγερση.

Tο καθεστως στην Ελλαδα προσπαθει επισης να δρασει προληπτικα απεναντι στην επερχομενη εξεγερση: απο την μια πλευρα προετοιμαζει την τυπικη επιβολη καποιας μορφης δικτατοριας (ισως μεσω των εκλογων), και απο την αλλη αναζητα τροπους διαχειρισης των αντιδρασεων με καποια λαϊκη-εθνικιστικη ή αριστερης συνεργασιας (ως δευτερο σεναριο) κυβερνηση. Οι διαχειριστες του παγκοσμιου οικονομικου κεφαλαιου, που διατηρουν προσωρινα την κρατικη εξουσια στην Ελλαδα, επιχειρουν να πουλησουν συντομα την δημοσια περιουσια, ακολουθωντας τις επιτυχιες τους στην μειωση των μισθων. Το ξεπουλημα αυτο δεν ειναι τιποτε περισσοτερο απο την προσπαθεια αμεσης αξιοποιησης του κεφαλαιου που ειναι παγιδευμενο (κυριως) στο Ελληνικο και το Ευρωπαϊκο οικονομικο συστημα και βρισκεται σε αμεσο κινδυνο μαζικης υποτιμησης του στην περιπτωση επιστροφης στο τοπικο νομισμα, γεγονος που θα προκαλεσει μεγαλυτερες ακομη απωλειες για αυτους λογω της συντριπτικα αρνητικης ισοτιμιας και της συνολικης πληθωριστικης δαπανης που θα σημανει μια τετοια επιστροφη. Απο την αλλη πλευρα, οι προλεταριοι αντιστεκονται στο ξεπουλημα αυτο λογω του οτι καταλαβαινουν οτι αυτο σημαινει ακομη μεγαλυτερες μειωσεις στους εμμεσους μισθους και την χειροτερευση των βιοτικων συνθηκων γενικα: αρνουνται να πληρωνουν για εισητηρια και διοδια, καταλαμβανουν κτιρια, και προσπαθουν να μειωσουν τις συνεπειες της κρισης προκαλωντας οσο περισσοτερο θορυβο μπορουν, αν και ως τωρα μονο στα πεδια της διακινησης και της αναπαραγωγης. Ενω οι απεργιες στους τομεις που επηρεαζονται αμεσα απο την αναδιαρθρωση δεν αντιστοιχουν στην ενταση της συνολικης επιθεσης που δεχεται η κοινωνια, και δεν συνιστουν τιποτε περισσοτερο απο τις τελευταιες διαπραγματευτικες δυνατοτητες των συνδικατων.

Και οι δυο πιθανες στρατηγικες της Ελληνικης μπουρζουαζιας κοβουν και απο τις δυο πλευρες. Η επιβολη δικτατοριας στην Ελλαδα θα προκαλεσει πιθανοτατα την διαδοση του εξεγερσιακου ιου σε ολη την Μεσογειο, με ολες τις συνεπειες που θα μπορουσε να εχει κατι τετοιο για τις υπολοιπες Ευρωπαϊκες χωρες. Απο την αλλη πλευρα, η επιβραδυνση της αναδιαρθρωσης ειναι πιθανο πως θα υπονομευσει την συμμετοχη του Ελληνικου κρατους στην πολιτικα και νομισματικα ενωμενη Ευρωπη, κατι που θα την υποβιβασει στην τριτη ζωνη της καπιταλιστικης αναπαρωγης.

Μια τετοια εξελιξη θα διακινδυνευσει σοβαρα τα συμφεροντα ενος μεγαλου μερους της Ελληνικης μπουρζουαζιας. Ωστοσο, για τους προλεταριους που ζουν στην Ελλαδα ειναι μονοδρομος, οποιο σεναριο και αν εφαρμοστει τελικα: ο αυξανομενος ριζοσπαστικος ταξικος αγωνας. Πιθανοτατα, τα συνδικατα να καλεσουν μια ακομη εκτονωτικη 24ωρη γενικη απεργια, αλλα τα μετωπα του ταξικου αγωνα θα πολλαπλασιαστουν με το περασμα του χρονου, και η εκρηξη της εξεγερσης δεν μπορει να ανασταλλει για πολυ καιρο ακομη. Οι αγωνες αιτηματων του προλεταριατου, εστιαζωντας στα μισθολογικα ζητηματα και την γενικοτερη υποβαθμιση των βιοτικων συνθηκων του, μεσω της εξελιξης τους και της αντικεμεινικης τους αποτυχιας, θα οδηγησουν σε ρηξη με το προληπτικο τους περιεχομενο. Η ρηξη αυτη ανακοινωθηκε ηδη σε περιπτωσεις οπως εκεινη της Κερατεας, και θα φανει ξανα σε καθε ξεχωριστο γεγονος καθε τοπικης συγκρουσης. Το περιεχομενο των ρηξεων αυτων καθιστα την πολιτικη ενοποιηση των αγωνιζομενων προλεταριων και κατα συνεπεια την αποτελεσματικη μεσολαβηση των συγκρουσεων αυτων αδυνατη. Για παραδειγμα, η καταστολη του κινηματος των “αγανακτισμενων” θα μπορουσε να φερει την αντιπαραθεση στο σημειο της ηπιας εκτονωσης της κοινωνικης διαμαρτυριας συνολικα. Αντιθετα, η αναπτυξη της δυναμικης των ρηξεων δεν θα μπορεσει να ολοκληρωθει και να σταθεροποιηθει ποτε με ευκαιριακα “κερδη της εργατικης ταξης”, παρα μονο να σημανει την εναρξη της ιστορικης επαναστατικης διαδικασιας.