Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010

Γιώργος Κ. Καββαδίας, εκπαιδευτικός - ερευνητής ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ; Το «νέο σχολείο» της αγοράς.

ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ;




Το «νέο σχολείο» της αγοράς.

Από τον Γιώργο Κ. Καββαδία, εκπαιδευτικό - ερευνητή,

http://gkavadias.blogspot.com/

Οι πρόσφατες εξαγγελίες για το «νέο σχολείο» σηματοδοτούν ένα νέο κύκλο αλλαγών και αλυσιδωτών εκρήξεων στην εκπαίδευση. Εκφράζουν μια μορφή εκπαίδευσης συνδεόμενη όλο και πιο στενά με τις ανάγκες της αγοράς. Με λαϊκιστικά συνθήματα τύπου «πρώτα ο μαθητής» υπονομεύουν τη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, ένα από τα τελευταία απομεινάρια του κατεδαφισμένου «κράτους - πρόνοιας».
Η γενική - ανθρωπιστική εκπαίδευση και ως έννοια χρησιμοποιείται όλο και λιγότερο και ανασημασιοδοτείται, ώστε μαζί με την κατάρτιση να αποτελούν εργαλεία στην υπηρεσία της οικονομίας. Οι επίσημες διακηρύξεις αναφέρονται στη «βελτίωση των ικανοτήτων για τον 21ο αιώνα», για ένα «εκπαιδευτικό σύστημα ανταγωνιστικό στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. ». Το σχολείο και οι σχολές προορίζονται να τροφοδοτούν την αγορά με εξειδικευμένο προσωπικό το οποίο, κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής του ζωής, θα μπορεί να επανακαταρίζεται διαδοχικά σε δεξιότητες που, κατά περίπτωση, θα επιζητούν οι επιχειρήσεις. Οι δεξιότητες που προσφέρει μια κατάρτιση δίχως ενιαία και ολόπλευρη μόρφωση, απαξιώνονται γρήγορα, από την εξέλιξη και μόνο της τεχνολογίας. Έτσι η περιβόητη «δια βίου εκπαίδευση» ξεπέφτει σε μια εργαλειακή ειδίκευση και κατάρτιση. Η εύηχη προοπτική της «δια βίου εκπαίδευσης» είναι συμπληρωματική της απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων και της κυρίαρχης τάσης να καταργηθεί κάθε έννοια εργασιακού δικαιώματος.
« Η βελτίωση της ποιότητας της παρεχόμενης εκπαίδευσης» εξαγγέλλεται ως ένας βασικός στόχος του «νέου σχολείου». Σ' αυτή την κατεύθυνση θα λειτουργεί και η αξιολόγηση με βάση τις αρχές και τους στόχους του «νέου σχολείου»: «Γνώση που δεν πουλάει δεν είναι γνώση. Ικανότητες που δεν εμπορευματοποιούνται δεν είναι ικανότητες». Με άλλα λόγια η «ποιότητα» ισοδυναμεί με «γνώσεις» και δεξιότητες που απαιτεί η αγορά, η οποία στο «αποκεντρωμένο» σχολείο εμπλέκεται άμεσα στη διαμόρφωση των αναλυτικών προγραμμάτων, στον εκσυγχρονισμό των μέσων διδασκαλίας και στην αξιολόγηση σχολείων και εκπαιδευτικών.
Επιδιώκεται έτσι να διαμορφωθεί ένας τύπος ανθρώπου και, κυρίως, εργαζομένου που πρέπει να είναι ευέλικτος και προσαρμόσιμος στις αλλαγές στην αγορά εργασίας και κυρίως παραγωγικός και πειθήνιος. Το «νέο σχολείο» προκρίνει στη θέση της μόρφωσης και της ολοκληρωμένης γνώσης την εκμάθηση δεξιοτήτων, τη συσσώρευση πληροφοριών και ασπόνδυλες γνώσεις.
Όσο για τις μεγαλόστομες εξαγγελίες για την εισαγωγή των Νέων Τεχνολογιών (διαδραστικοί πίνακες, υπολογιστής σε κάθε θρανίο, ηλεκτρονικό βιβλίο κ.α.), μοιάζουν τουλάχιστον υποκριτικές και χλευάζονται από την σκληρή πραγματικότητα, αφού η λιτότητα και οι περικοπές (10% στις πιστώσεις του προϋπολογισμού ή κατά 781 εκ. ευρώ) στην εκπαίδευση αναπαράγουν τα χρόνια προβλήματα: παμπάλαια κτίρια, χωρίς υποδομές, εργαστήρια και χώρους άθλησης, με 30 μαθητές ανά τμήμα, με δραματική μείωση διορισμών, με κακοπληρωμένους, χωρίς επιμόρφωση και απαξιωμένους από την εξουσία εκπαιδευτικούς.
Σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε είναι αναγκαία η ορθολογική οργάνωση της εκπαίδευσης με βάση τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες, μα και τις ανάγκες των νέων. Γι' αυτό και το σχολείο οφείλει να γνωρίσει σε όλους τους μαθητές τα βασικά στοιχεία όλων των εφαρμοσμένων και ανθρωπιστικών επιστημών, αλλά και τα βασικά στοιχεία της βιομηχανικής, αγροτικής παραγωγής και της αναπτυσσόμενης τεχνολογίας. Μόνο αυτή η ενιαία και ολόπλευρη μόρφωση μπορεί να ικανοποιήσει τις ανάγκες μιας ανάπτυξης σε όφελος των ανθρώπων και όχι των κερδών.











[Περιεχόμενα Αρθρων]



[άρθρα προηγούμενων ετών]





[Κεντρική Σελίδα]



[εισαγωγική σελίδα]



[Forum]

Πέμπτη 4 Μαρτίου 2010

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΣΗ ΣΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ ΚΑΙ ΜΙΑ «ΑΡΙΣΤΕΡΗ» ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΣΗ ΣΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ ΚΑΙ ΜΙΑ «ΑΡΙΣΤΕΡΗ» ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ


Κυκλοφόρησε εδώ και ένα ορισμένο χρονικό διάστημα ένα κείμενο 18 διανοουμένων σχετικά με την κρίση στις εκδόσεις ΑΓΡΑ, κρίση που έχει ξεσπάσει ύστερα από την εκδικητική απόλυση συνδικαλιστή εργαζομένου από την πλευρά της εργοδοσίας. Το κείμενο είναι το δεύτερο που δημοσιοποιείται, στηρίζοντας την εργοδοσία. Ύστερα από την ανοικτή και προκλητική στήριξη από εκσυγχρονιστές διανοούμενους , έρχεται τώρα η στήριξη από αριστερούς και ακροαριστερούς διανοουμένους .Το κείμενο υπογράφεται από εκπροσώπους του ακαδημαϊκού μαρξισμού και από πολιτικά στελέχη – διανοούμενους της εξωκοινοβουλευτικής και ευρύτερης αριστεράς. Μερικοί από τους υπογράφοντες έχουν συνεργαστεί εκδοτικά με τον συγκεκριμένο εκδοτικό οίκο και απ’ την πλευρά αυτή η παρέμβαση τους δεν μπορεί να θεωρηθεί ούτε αθώα ούτε αμερόληπτη. Είναι παρέμβαση από τη σκοπιά των δικών τους συμφερόντων που επιβάλλει η συνεργασία με τον συγκεκριμένο εκδοτικό οίκο. Παρόλα αυτά το πρόβλημα δεν εξαντλείται στο σημείο αυτό. Η στάση των συγκεκριμένων διανοουμένων είναι ενδεικτική των διαστάσεων του κομφορμισμού που χαρακτηρίζει τη διανόηση και σχεδόν σε όλες τις ιδεολογικοπολιτικές εκδοχές της , που είναι έτοιμη να υπηρετήσει την οποιαδήποτε εξουσία , αρκεί αυτό να εξυπηρετεί και τα δικά της τα συμφέροντα. Είναι επίσης και ενδεικτικό της απόσπασης που έχει από τις ζωντανές κοινωνικές διεργασίες.
Η απόλυση του συνδικαλιστή – εργαζόμενου Ντίνου Παλαιστίδη από τις εκδόσεις ΑΓΡΑ είναι ένας ακόμη κρίκος της εργοδοτικής αυθαιρεσίας και των μεσαιωνικών εργασιακών σχέσεων που επικρατεί στο συγκεκριμένο εργασιακό χώρο και όχι μόνο. Απολύθηκε ύστερα την καταφυγή του στην Επιθεώρηση Εργασίας με την οποία ζητούσε έναν σαφή καθορισμό των καθηκόντων του.
Μεγάλης πολιτικής σημασίας είναι το περιεχόμενο της παρέμβασης που γίνεται με τη συγκεκριμένη δήλωση. Καταρχήν δηλώνουν ότι «είναι εναντίον των απολύσεων και είναι θέμα αρχής γι΄ αυτούς η υπεράσπιση των μισθωτών»(ωραίο ως θεωρητική διακήρυξη!) για να περάσουν στη συνέχεια στον βασικό στόχο της δήλωσης τους : «…η Άγρα δεν είναι μια οποιαδήποτε καπιταλιστική επιχείρηση διακρίνεται για την ποιότητα των εκδόσεων της και στα τριάντα χρόνια της ύπαρξης της δεν έχει προβεί σε απολύσεις.» Εδώ, λοιπόν , από τους αριστερούς και μαρξιστές διανοουμένους μας μαθαίνουμε ότι οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις διαιρούνται σε καλές και κακές και ότι η διάκριση αυτή γίνεται με βάση την ποιότητα των προϊόντων τους και από το ότι η συγκεκριμένη επιχείρηση δεν έχει μέχρι τώρα απολύσεις. Να όμως που έκανε. Ερμηνεύοντας παραπέρα το πνεύμα των αριστερών διανοουμένων μας θα πρέπει να συμπεράνουμε ότι στις καλές πρέπει να επιφυλλάσουμε άλλη μεταχείριση, όταν προκύπτει διάσταση απόψεων ανάμεσα στον εργοδότη και τον εργαζόμενο ή όταν οι εργαζόμενοι διεκδικούν δικαιώματα. Προφανώς «η ποιότητα των εκδόσεων» είναι το καθοριστικό κριτήριο για ν΄ αντιμετωπίζουμε μια καπιταλιστική επιχείρηση και για το οποίο δεν πρέπει να διεκδικούν τα δικαιώματά τους οι εργαζόμενοι με επιμονή και αποφασιστικότητα. Κι εμείς οι κοινοί θνητοί ως τώρα νομίζαμε ότι οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις στηρίζονται σε κοινωνικές σχέσεις εξουσίας και εκμετάλλευσης. Αφού λοιπόν οι αριστεροί διανοούμενοι μας ξεκαθάρισαν το θέμα με τις καλές καπιταλιστικές επιχειρήσεις μας ξεκαθαρίζουν και το θέμα με τους εργαζόμενους. Εκφράζουν τη λύπη τους «γιατί μια σχέση εργοδότη – εργαζόμενου με διάφορες εντάσεις κατέληξε σε απόλυση» Απλά έχουμε την έκφραση λύπης (τι χριστιανικό και φιλάνθρωπο πνεύμα ..) και όχι δημόσια πολιτική καταγγελία της εργοδοσίας για την επιλογή της. Για να μην ξεχνιόμαστε είμαστε σε καλή καπιταλιστική επιχείρηση και άρα δεν έχουν νόημα οι απεργίες και οι δυναμικοί κοινωνικοί αγώνες. Έτσι εκφράζουν την ελπίδα ότι «το πρόβλημα θα λυθεί με απευθείας συνεννόηση και όχι από τα δικαστήρια με επαναπρόσληψη του εργαζομένου και με διάλογο με τους εργαζομένους στην Άγρα». Να , λοιπόν, και η πρόταση των αριστερών διανοουμένων μας. Από την ταξική πάλη στο διάλογο και την ταξική συνεργασία.Εκείνο που κάνει το κείμενο των αριστερών διανοουμένων μας είναι ότι απαξιώνει τον μέχρι τώρα αγώνα των εργαζομένων , τον απαξιώνει πλήρως και με τον χειρότερο τρόπο. Ένας αγώνας ακηδεμόνευτος και ταυτόχρονα αγώνας αξιοπρέπειας εμφανίζεται ως « θορυβώδης και άδικη προσπάθεια απαξίωσης της Άγρα» Αυτό λοιπόν που στη δική τους σκέψη εμφανίζεται ως θορυβώδης και άδικη προσπάθεια απαξίωσης δεν είναι παρά αντίσταση στην εργοδοτική αυθαιρεσία , αγώνας διεκδίκησης δικαιωμάτων ενάντια στη βαρβαρότητα. Σίγουρα η διαφορά αντίληψης της πραγματικότητας έχει να κάνει με τη θέση που ο καθένα βρίσκεται μέσα σ΄ αυτή. Λογικές σαν αυτές της δήλωσης των «18» δεν έχουν τίποτα το θετικό να προσφέρουν στους εργαζόμενους. Αντίθετα προσφέρουν δύναμη στην εργοδοσία να συνεχίσει την αυθαιρεσία της.

                                                                                                           ΧΡ. ΡΕΠΠΑΣ