Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011

Σε πλήρη εξέλιξη η εφαρμογή του «δόγματος του σοκ» στην Ελλάδα ,του ΜΑΝΟΛΗ Γ. ΔΡΕΤΤΑΚΗ*

Παρασκευή, 28 Ιανουαρίου 2011
Σε πλήρη εξέλιξη η εφαρμογή του «δόγματος του σοκ» στην Ελλάδα

Πηγή: Ελευθεροτυπία
Του ΜΑΝΟΛΗ Γ. ΔΡΕΤΤΑΚΗ*

Κυκλοφόρησε πριν από λίγους μήνες στη χώρα μας η μετάφραση του βιβλίου της Καναδής δημοσιογράφου Naomi Klein με τίτλο «Το Δόγμα του Σοκ» (τίτλος στα αγγλικά The Shock Doctrine), που εκδόθηκε το 2007 και στο οποίο γίνεται ανάλυση και εκτεταμένη περιγραφή της εφαρμογής των θεωριών της Σχολής του Σικάγου, ιδρυτής της οποίας ήταν ο, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο αυτό, Milton Friedman.
Το «δόγμα του σοκ» είναι είτε η επιβολή από δικτατορικά καθεστώτα είτε η εφαρμογή από δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις του τρίπτυχου: «ιδιωτικοποιήσεις, κρατική απορρύθμιση/ελεύθερο εμπόριο και δραστικές περικοπές στις κρατικές δαπάνες». Προϋπόθεση για να εφαρμοστεί το δόγμα αυτό είναι να υπάρξει μια κρίση που μπορεί να οφείλεται είτε σε πολέμους, εμφύλιους πολέμους, είτε σε φυσικές καταστροφές είτε σε δυσεπίλυτα οικονομικά προβλήματα, όπως ο υπερπληθωρισμός ή το υπέρογκο χρέος.


Στην περίπτωση των κρατών της Λατινικής Αμερικής, αναφέρει η συγγραφέας, «η σπείρα του χρέους λειτούργησε σαν ένα γιγαντιαίο όπλο ηλεκτρικής εκκένωσης. Σε μια τέτοια κατάσταση -προσθέτει- ο Friedman ήταν πεπεισμένος ότι, όταν ξεσπάσει μια κρίση, αποτελεί ζήτημα καθοριστικής σημασίας η ακαριαία δράση. Εκτιμούσε ότι μια καινούργια κυβέρνηση έχει στη διάθεσή της 6 με 9 μήνες για να επιβάλει μείζονες αλλαγές».
Η συγγραφέας επισημαίνει ότι «η θεμελιώδης αρχή είναι απλή: οι χώρες σε κρίση (χρέους) χρειάζονται απεγνωσμένα μια επείγουσα βοήθεια... Οταν οι ιδιωτικοποιήσεις και οι πολιτικές του ελεύθερου εμπορίου προωθούνται από κοινού με τη χρηματοοικονομική διάσωση (δάνειο) σε ένα ολοκληρωμένο πακέτο, οι χώρες δεν έχουν άλλη επιλογή από το να αποδεχτούν ολόκληρο το πακέτο» και, όπως αναφέρει η ίδια, «η κρίση του χρέους, στην οποία βρέθηκαν χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής κατά τη δεκαετία του '80, τις ανάγκασε να υποκύψουν στον εκβιασμό "Θέλετε να σώσετε τη χώρα σας; Ξεπουλήστε την"».
Από τα λίγα αυτά αποσπάσματα από το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο τής Naomi Klein φαίνεται καθαρά ότι στη χώρα μας εφαρμόζονται πιστά οι συνταγές του «δόγματος του σοκ», συνταγές που έχει υιοθετήσει η τρόικα ακολουθώντας την πάγια πολιτική του ΔΝΤ, που δεν είναι άλλη από το «δόγμα του σοκ». Αυτή η «τεχνογνωσία» ήταν βασικός λόγος για τον οποίο η Ε.Ε. ζήτησε από το ΔΝΤ να είναι μέλος της τρόικας.
Πώς, όμως, έφτασε η Ελλάδα στο κατάντημα να γίνει χώρα Λατινικής Αμερικής στην Ευρώπη; Είναι αλήθεια ότι η σημερινή κυβέρνηση κληρονόμησε ένα τεράστιο δημόσιο χρέος, το οποίο οφειλόταν στα μεγάλα ελλείμματα όλων των κυβερνήσεων των τελευταίων 35 ετών. Ειδικότερα το έλλειμμα του 2009 ήταν ιδιαίτερα αυξημένο, εξαιτίας όχι μόνο της πολιτικής που εφάρμοζε όλα τα χρόνια η προηγούμενη κυβέρνηση, αλλά και των μέτρων που έλαβε για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της διεθνούς οικονομικής κρίσης.
Παρ' ότι η σημερινή κυβέρνηση γνώριζε το μέγεθος του δημοσιονομικού προβλήματος πριν από τις εκλογές, το επιδείνωσε μόλις ανέλαβε την εξουσία, με: παροχές, κατάργηση φορολογικών μέτρων που θα απέδιδαν έσοδα (τα οποία εφαρμόζει τώρα), μη ψήφιση φορολογικού και αναπτυξιακού νομοσχεδίου και μη άμεση λήψη σκληρών μέτρων για την πάταξη της φοροδιαφυγής, πριν από την ψήφιση του προϋπολογισμού του 2010 τον περασμένο Δεκέμβριο, και μη δανειζόμενη με χαμηλό spread τα αναγκαία ποσά τον περασμένο Ιανουάριο. Τέλος, οι αδιανόητες για έναν πρωθυπουργό και υπουργό Οικονομικών δηλώσεις περί «χρεοκοπίας της χώρας», «Τιτανικού», «χώρας σε εντατική» κ.λπ. οδήγησαν τη χώρα σε αδιέξοδο.
Υστερα απ' όλα τα παραπάνω, η κυβέρνηση, αδυνατώντας να δανειστεί από τις αγορές (μετά την εκτίναξη των spreads στα ύψη), αναγκάστηκε να υπογράψει και να «περάσει» από τη Βουλή το ταπεινωτικό για τη χώρα Μνημόνιο, για να λάβει (σε δόσεις) το δάνειο των 110 δισ. ευρώ με τοκογλυφικό επιτόκιο, και τώρα αναγκάζεται να το αναθεωρήσει προς το χειρότερο, για να εισπράξει την επόμενη δόση του δανείου αυτού.
Τα αποτελέσματα της εφαρμογής του «δόγματος του σοκ» στη χώρα μας είναι παρόμοια με εκείνα στις χώρες της Λατινικής Αμερικής όπου αυτό εφαρμόστηκε: μείωση μισθών και εισοδημάτων, αύξηση της ανεργίας, αύξηση της φτώχειας, κλείσιμο επιχειρήσεων, εντατικοποίηση (fast track) των ιδιωτικοποιήσεων κερδοφόρων δημόσιων επιχειρήσεων και ξεπούλημα «φιλέτων» δημόσιων εκτάσεων. Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, η ύφεση βαθαίνει και το δημόσιο χρέος αντί να μειώνεται αυξάνει.
Είναι πράγματι τραγικό μια κυβέρνηση κατ' όνομα «σοσιαλιστική» να εφαρμόζει με «θρησκευτική ευλάβεια» τις δοξασίες του υπέρμαχου του νεοφιλελευθερισμού Milton Friedman, οι οποίες βύθισαν στη φτώχεια και τη δυστυχία τις χώρες στις οποίες εφαρμόστηκαν.
* Ο Μανόλης Γ. Δρεττάκης είναι τέως: αντιπρόεδρος της Βουλής, υπουργός και καθηγητής της ΑΣΟΕΕ
Αναρτήθηκε από You Pay Your Crisis στις 7:39 μ.μ.
Ετικέτες ΑΡΘΡΑ / Δρεττάκης Μ.

Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011

Αλληλεγγύη στους 300 μετανάστες απεργούς πείνας

Sunday, 23 January 2011 16:06


Η Αντικαπιταλιστική Αριστερή Συνεργασία για την Ανατροπή εκφράζει την αμέριστη συμπαράσταση και αλληλεγγύη της στους 300 μετανάστες απ’ όλη την Ελλάδα που θα ξεκινήσουν απεργία πείνας την Τρίτη 25 Ιανουαρίου, διεκδικώντας τη νομιμοποίηση όλων των μεταναστών χωρίς προϋποθέσεις.

Η κίνηση αυτή των μεταναστών είναι το ύστατο όπλο που έχουν για να ζήσουν με αξιοπρέπεια και με στοιχειώδη δικαιώματα. Διωγμένοι από τη φτώχεια, την ανεργία, τους πολέμους, τις δικτατορίες στις χώρες τους, συναντούν τη ρατσιστική πολιτική της κυβέρνησης που τους «υποδέχεται» με τα σχέδιά της για τον φράχτη στον Έβρο και τον νέο «αντιμεταναστευτικό» νόμο Παπουτσή. Ένα νόμο που όχι μόνο δεν προσφέρει άσυλο ή νομιμοποίηση σε όλους τους μετανάστες, αλλά αναγκάζει ακόμη και τους για πολλά χρόνια εργαζόμενους μετανάστες στη χώρα μας να… αναμένουν την «φιλεσυπλαχνία» του Υπουργού Προ.Πο. μήπως και τους παραχωρήσει παράταση της άδειας παραμονής για ένα μόλις χρόνο!

Η συνεργασία της κυβέρνησης με το ακροδεξιό ΛΑΟΣ, που ξεκίνησε με την υπερψήφιση του Μνημονίου, συνεχίζεται τώρα και στο πεδίο της «κοινωνικής πολιτικής». Για να δικαιολογήσουν την κρίση ενός γερασμένου συστήματος και τις τραγικές συνέπειες μιας αντεργατικής και αντιλαϊκής πολιτικής και να αποπροσανατολίσουν την οργή των εργαζόμενων και της νεολαίας θέλουν να μετατρέψουν τους μετανάστες σε «αποδιοπομπαίους τράγους».

Ο αγώνας αυτών των μεταναστών έρχεται να προστεθεί στον αγώνα που δίνουν Αφγανοί, Ιρανοί και Παλαιστίνιοι πρόσφυγες που διεκδικούν πολιτικό άσυλο. Έρχεται να προστεθεί στην πάλη του συνόλου του εργατικού και λαϊκού κινήματος για την ανατροπή του Μνημονίου, την απομάκρυνση της Τρόικα και την απόκρουση της ρατσιστικής ακροδεξιάς δημαγωγίας. Οι 300 μετανάστες ζητούν το αυτονόητο δικαίωμά τους να μην θεωρούνται «λαθραίοι». Όπως οι ίδιοι λένε, ζητάνε «από τους Έλληνες συναδέλφους εργαζομένους, από κάθε άνθρωπο που τώρα υποφέρει κι αυτός από την εκμετάλλευση του ιδρώτα του, να σταθεί δίπλα τους». Η ενότητα της πάλης ντόπιων και μεταναστών εργατών, η αλληλεγγύη και η έμπρακτη υποστήριξη του αγώνα τους είναι ο δρόμος για τη νικηφόρα έκβαση αυτή της μάχης.



- ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΑΠΕΡΓΟΙ ΠΕΙΝΑΣ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ! - ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ

- ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΡΑΙΟΣ- ΙΣΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ



Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα σταθεί στο πλευρό των απεργών πείνας με κάθε δυνατό τρόπο. Καλούμε όλα τα μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κάθε δημοκρατικό πολίτη και όλο το λαό να περάσουν από τη Νομική Σχολή της Αθήνας για να εκδηλώσουν με έμπρακτο τρόπο την αλληλεγγύη τους.

Last Updated on Sunday, 23 January 2011 16:14

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

Κυβέρνηση Γιώργου …Τσολάκογλου του Γ.Δελαστίκ

Posted by defactogr στο Ιανουαρίου 19, 2011



Citypress-gr.blog

Εφριξε όλη η Ελλάδα διαβάζοντας το τηλεγράφημα – αναφορά του τέως πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Αθήνα Ντάνιελ Σπέκχαρντ για συνάντηση που είχε στις 22 Ιανουαρίου του 2010 με τον τότε υπουργό Δημόσιας Τάξης Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, το οποίο αποκαλύφθηκε από τα έγγραφα που δημοσιοποίησε στο διαδίκτυο η WikiLeaks. Η απίστευτη δουλοφροσύνη με την οποία δίνει αναφορά στον αμερικανό πρέσβη ο έλληνας υπουργός επιβεβαιώνει με τον πιο εφιαλτικό τρόπο αυτά που πιστεύει η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων για τη φύση της κυβέρνησης Παπανδρέου.
Ένα αποπνικτικό κλίμα εθελόδουλης αμερικανοκρατίας αναδύεται, τόσο αηδιαστικό που η χώρα μας δεν το έχει ξαναζήσει από τη δεκαετία του 1950. Ο Σπέκχαρντ ανακοινώνει στον Μ. Χρυσοχοΐδη ότι έχει ήδη κάνει απευθείας ο ίδιος πρόταση στον αρχηγό της ΕΛΑΣ για τη συγκρότηση …
κοινής αντιτρομοκρατικής ομάδας υπουργείου και αμερικανικής πρεσβείας!
Ο Μ. Χρυσοχοΐδης, αντί να θιγεί έστω και τυπικά επειδή ένας ξένος πρεσβευτής συναντά τους υφισταμένους του και τους υπαγορεύει γραμμή κατά το τηλεγράφημα, «εξέφρασε πλήρη υποστήριξη στην πρόταση του πρεσβευτή»!
Διαβεβαίωσε ότι «θα καλέσει στο εγγύς μέλλον την πρεσβεία για να αρχίσει η υλοποίηση της ιδέας», αλλά δεν σταμάτησε εκεί. «Δήλωσε με ρωμαλέο τρόπο ότι ήθελε εξαιρετική συνεργασία με τις ΗΠΑ και ότι το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη δεν ήθελε να έχει οποιαδήποτε μυστικά από την αμερικανική πλευρά», όπως αναφέρει το τηλεγράφημα του Σπέκχαρντ! Με μια πρωτοφανή κίνηση, η οποία πιθανότατα του στοίχισε και τη θέση του υπουργού Ασφαλείας, ο Μ. Χρυσοχοΐδης δηλώνει στον αμερικανό πρέσβη ότι «η ΕΥΠ είναι ένα τίποτα», ότι «στην πραγματικότητα είναι επικίνδυνη για την εθνική ασφάλεια (!)» και ότι προτίθεται «να την κατεδαφίσει και να την ξαναχτίσει» μέσω νομοσχεδίου που ετοίμαζε. Αγνοούμε αν πρόλαβε να φτιάξει το νόμο που υποσχέθηκε στον αμερικανό πρεσβευτή πριν φύγει άρον άρον από το υπουργείο… Το ζήτημα δεν είναι η αμερικανοδουλεία του Μ. Χρυσοχοΐδη, του οποίου οι πρωθυπουργικές βλέψεις δέχτηκαν μοιραίο πλήγμα από τη διαρροή όσων είπε στον Σπέκχαρντ. Αυτό μας είναι αδιάφορο. Αφορά κυρίως το ΠΑΣΟΚ. Το ζήτημα για μας και ολόκληρο τον ελληνικό λαό είναι ότι ολόκληρη η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου στελεχώνεται από υπουργούς παρόμοιας φύσης με εκείνη του Μ. Χρυσοχοΐδη, πράγμα που κάνει εξαιρετικά πιεστική την ανάγκη της άμεσης απομάκρυνσής της από την εξουσία. Όσο γρηγορότερα τους διώξουμε, τόσο μικρότερη ζημιά θα προλάβουν να κάνουν σε όλους τους τομείς. Το παρήγορο είναι ότι η βαθύτατα αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου υποχρεώνει ολοένα και περισσότερους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ να αποστασιοποιούνται από αυτήν. Έστω και σε φραστικό επίπεδο, αυτό υποχρεώθηκε να κάνει ακόμη και η ηγεσία της… ΠΑΣΚΕ! Και δεν μιλάμε για κάποια αριστερή φράξια, αλλά για τη δεξιά, καθεστωτική κυρίαρχη τάση της συνδικαλιστικής παράταξης του κυβερνώντος κόμματος με επικεφαλής τον… πρόεδρο της ΓΣΕΕ Γιάννη Παναγόπουλο και δεκάδες μέλη της διοίκησης της ΓΣΕΕ, προέδρους των μεγαλύτερων εργατικών κέντρων της χώρας και των μεγαλύτερων κλαδικών συνδικάτων, ιδίως των ΔΕΚΟ. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι κορυφαίοι συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ προσπαθούν με τη διακήρυξη που έβγαλαν να συγκρατήσουν την οργισμένη κατά της κυβέρνησης βάση της ΠΑΣΚΕ. Επιδιώκουν επίσης να εναρμονιστούν φραστικά με τις διαθέσεις των εργαζόμενων ώστε να μπορούν κάπως να κυκλοφορούν στους δρόμους χωρίς να τους δέρνουν, ενώ ο Γ. Παναγόπουλος με την κίνηση αυτή προχωρεί σε επίδειξη ισχύος απέναντι στο Μαξίμου που είχε θέσει σε κίνηση «πληροφορίες» περί καθαίρεσής του από τη θέση του προέδρου της ΓΣΕΕ, επειδή ο πρωθυπουργός και το περιβάλλον του τον θεωρούν πλέον «καμένο χαρτί» και θέλουν να τον πετάξουν σαν «στυμμένη λεμονόκουπα». Με δεδομένες τις προθέσεις των καθεστωτικών στελεχών της ΠΑΣΚΕ, στη διακήρυξή τους λένε πράγματα που οπωσδήποτε κάνουν ζημιά στην κυβέρνηση Παπανδρέου και συρρικνώνουν δραστικά την εργατική της βάση. «Η κατ’ εφαρμογήν του Μνημονίου ασκούμενη οικονομική και κοινωνική πολιτική δεν έχει καμία σχέση με τις αρχές, τις ιδέες και τις αξίες του ΠΑΣΟΚ» καταγγέλλουν. «Οι έχοντες και κατέχοντες εξακολουθούν να πίνουν στην υγεία των κορόιδων» προσθέτουν, χαρακτηρίζοντας «ηθικά αντισοσιαλιστική πολιτική να επιχειρείται η διάσπαση των εργαζομένων σπέρνοντας το ζιζάνιο του “κοινωνικού αυτοματισμού” – δηλαδή να στρέφεται ο ένας εναντίον του άλλου», όπως κάνει η κυβέρνηση Παπανδρέου. Γελοιοποιούν επίσης τις υποκριτικές δηλώσεις υπουργών ότι δήθεν «κάνουν αγώνα για να βελτιώσουν τους όρους του Μνημονίου». «Είναι αδιανόητο κάθε επικαιροποίηση του Μνημονίου (…) να φέρει πιο επαχθή, πιο αντικοινωνικά και πιο άδικα μέτρα. Αλήθεια, τι είδους διαπραγμάτευση είναι αυτή που φέρνει τη χώρα και τους Έλληνες σε δυσχερέστερη θέση;» αναφέρει σαρκαστικά η διακήρυξη της ΠΑΣΚΕ, καταγγέλλοντας εμμέσως ότι «οι διαπραγματευόμενοι σε κάποια ζητήματα υπερακόντισαν και τις απαιτήσεις της τρόικας» επειδή πιστεύουν ότι αυτή είναι η σωστή πολιτική. Αν λέει τέτοια πράγματα ακόμη και η ΠΑΣΚΕ, λίγα είναι τα ψωμιά της κυβέρνησης Παπανδρέου…

Γ.Δελάστικ- ΠΡΙΝ

Στάθης Κουβελάκης: Αν η Αριστερά δεν παίξει το ρόλο της τώρα, γιατί υπάρχει;

Τετάρτη, 19 Ιανουαρίου 2011





ΠΗΓΗ: ΔΡΟΜΟΣ
του Στάθη Κουβελάκη


Μετά τη γενική απεργία της 15/12, επισημαίνει ο Στ. Κουβελάκης, μπαίνουμε σε ένα νέο κύκλο ανάκαμψης των κοινωνικών κινημάτων, που θα θέσει ακόμη πιο πιεστικά τα θέματα της στρατηγικής των αγώνων και της προγραμματικής πολιτικής πρότασης. Ζητούμενο είναι να κλείσει το χάσμα ανάμεσα στο κοινωνικό και το πολιτικό, να μην αφεθούν τα κινήματα που αναπτύσσονται στην κοινωνία στην τύχη τους. Για να καλυφθεί αυτό το χάσμα, θεωρεί αναγκαίες τρεις προϋποθέσεις. Να χαραχτεί στρατηγική κλιμάκωσης των αγώνων που πρέπει να κατευθυνθούν στο πιο αδύναμο σημείο του αντιπάλου. Να δημιουργηθούν μετωπικά σχήματα και συμμαχίες που να ξεπερνούν την παραδοσιακή βάση των δυνάμεων της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος. Και να γίνει η επεξεργασία εναλλακτικής πρότασης, προγραμματικού χαρακτήρα, που θα τοποθετείται στα κεντρικά επίδικα της συγκυρίας (χρέος, ευρώ) και θα αμφισβητεί τα κομβικά σημεία της ηγεμονίας του αντιπάλου, αρχίζοντας από την Ε.Ε. και το όλο καθεστώς έκτακτης ανάγκης, περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας και κατάλυσης ακόμη και βασικών πλευρών του κοινοβουλευτισμού που έχει επιβληθεί με τους δήθεν «μηχανισμούς στήριξης».
Το 2010 ήταν μια κρίσιμη χρονιά για την Ελλάδα, σε όλους τους τομείς. Ποια θεωρείς ως τα βασικότερα συμπεράσματα από πολιτική και κοινωνική άποψη, εξετάζοντας τα όσα έγιναν το 2010.
Τη χρονιά που πέρασε η Ελλάδα μπήκε σε μια νέα εποχή, που ακούει στα ονόματα «Μνημόνιο» και «Τρόικα». Ας το ξεκαθαρίσουμε ευθύς εξαρχής: Δεν πρόκειται για μια συνηθισμένη επιθετική πολιτική του κεφαλαίου, αλλά για μια βίαιη ανατροπή των βασικών κοινωνικών ισορροπιών, του ίδιου του πλαισίου εντός του οποίου διεξάγονται οι πολιτικές και κοινωνικές συγκρούσεις. Είναι μια συνολική τομή που δεν θα αφήσει τίποτε άθικτο, από το πολιτικό σύστημα μέχρι και την πιο απλή καθημερινότητα.
Σ’ αυτή, λοιπόν, τη συγκυρία, αντιμέτωπη με τη χρεοκοπία του μοντέλου ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού, η άρχουσα τάξη, διαμέσου του δουλικού της υπηρέτη, δηλαδή της κυβέρνησης ΓΑΠ, άρχισε έναν «πόλεμο κινήσεων» με τον οποίο καταστρέφει τις κοινωνικές κατακτήσεις ενός αιώνα και παραδίδει μέρος της εθνικής της κυριαρχίας στην Τρόικα. Στο διάστημα που πέρασε κατάφερε να διατηρήσει διαρκώς την πρωτοβουλία των κινήσεων, ποντάροντας στα αισθήματα φόβου και δέους που προκάλεσε το τραυματικό σοκ της κρίσης και της δικής της επίθεσης. Κυρίως, όμως, βασίστηκε στις αδυναμίες των αντιπάλων της. Δηλαδή, στο γεγονός πως οι δυνάμεις της Αριστεράς και της μισθωτής εργασίας αποδείχτηκαν παντελώς απροετοίμαστες να αντιμετωπίσουν τη νέα κατάσταση.
Είχαμε, βέβαια, σημαντικές κινητοποιήσεις, με καινούργια, σε στιγμές έως εξεγερσιακά, χαρακτηριστικά, με αποκορύφωμα την 5η του Μάη. Κατόπιν, λόγω στρατηγικής ανεπάρκειας και υπό το βάρος των νεκρών της Μαρφίν, μπήκαμε σε μια φάση υποχώρησης. Παρ’ όλα αυτά, στο τέλος του χρόνου, είχαμε σαφή σημάδια ανάκαμψης, με την απεργία της 15 Δεκέμβρη και διάφορες άλλες κινητοποιήσεις (Κίνημα των Διοδίων, Κερατέα κ.ά.). Βρισκόμαστε, λοιπόν, στην αρχή ενός νέου κύκλου που θα θέσει ακόμη πιο πιεστικά τα θέματα της στρατηγικής και της προγραμματικής πολιτικής πρότασης.


Έχεις αναφερθεί, μιλώντας γενικότερα, σε μια «αφωνία της Αριστεράς». Πώς μπορεί να ερμηνευτεί η τεράστια υστέρηση της Αριστεράς απέναντι στην κρίση και τις ευκαιρίες που δόθηκαν ή δίνονται στην Ελλάδα.
Η Αριστερά δεν είδε ούτε τη σοβαρότητα ούτε την ειδική μορφή που πήρε η κρίση. Αρκέστηκε σε γενικολογίες για την κρίση του καπιταλισμού, χωρίς να αναλύσει συγκεκριμένα τη μετασχηματισμό της κρίσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος σε κρίση της παραγωγής και κατόπιν σε δημοσιονομική κρίση. Δεν αντιλήφθηκε ότι η απάντηση του αντιπάλου ισοδυναμούσε με πραγματικό τσουνάμι, που δεν θα άφηνε τίποτε όρθιο, αρχίζοντας από τη ρουτίνα της δικής της πολιτικής παρέμβασης.
Όλα αυτά δεν είναι ιστορικά καινοφανή: Σε κάθε μεγάλη κρίση του καπιταλισμού είχαμε μια μεγάλη θεωρητική και στρατηγική κρίση του εργατικού κινήματος. Στη μεγάλη κρίση του 1929, με την οποία συχνά συγκρίνεται η σημερινή, είχαμε την άνοδο του φασισμού, που σήμανε τη συντριβή πανίσχυρων κομμάτων και εργατικών οργανώσεων. Και μόνο μια επιφανειακή αναφορά στα γραπτά εκείνης της περιόδου του Γκράμσι ή του Τρότσκι αρκεί για να μας πείσει ότι οι μεγάλοι μαρξιστές της εποχής χρειάστηκε να καταβάλουν μια σχεδόν απέλπιδα προσπάθεια κατανόησης των νέων δεδομένων και των λόγων αυτής της ήττας. Πέρασαν, εξάλλου, αρκετά χρόνια μέχρι να μπορέσουν, με τα λαϊκά μέτωπα και την ένοπλη αντιφασιστική αντίσταση, οι οργανώσεις της Αριστεράς να αρθρώσουν κάποιες πρώτες πρακτικού χαρακτήρα απαντήσεις.
Σήμερα, και στη γωνιά του πλανήτη που βρισκόμαστε, έχουμε να αντιμετωπίσουμε έναν πρόσθετο, και επιβαρυντικό σε ό,τι αφορά την αμηχανία της Αριστεράς, παράγοντα: το γεγονός ότι ένας υπερεθνικός οργανισμός όπως η Ε.Ε., και συγκεκριμένοι μηχανισμοί της όπως το ευρώ, παίζουν κεντρικό ρόλο στην κρίση. Όχι βέβαια γιατί την προκαλούν, η κρίση είναι συστημική και εκτείνεται πολύ πέραν της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης, αλλά γιατί καθορίζουν τη μορφή που παίρνει. Το βασικό σημείο είναι η πόλωση που δημιουργεί η Ευρωζώνη και που θωρακίζει, σε πολιτικό επίπεδο, η Ε.Ε., ανάμεσα στις χώρες του «κέντρου», κυρίως τη Γερμανία και στις χώρες της περιφέρειας (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιρλανδία). Για λόγους συντομίας παραπέμπω εδώ στις αναλύσεις του Κώστα Λαπαβίτσα και του RMF. Το σύμπλεγμα Ε.Ε./ευρώ παίζει, λοιπόν, κεντρικό ρόλο στην ανισότητα της έντασης της κρίσης μεταξύ χωρών του κέντρου και της περιφέρειας, αλλά δημιουργεί και τις προϋποθέσεις ώστε η έξοδος από αυτήν την κρίση να πραγματοποιηθεί με πολύ καλύτερους όρους για ορισμένους εθνικούς καπιταλισμούς (και κατ’ αρχάς για τον γερμανικό) και πολύ οδυνηρότερους για άλλους (για την Ελλάδα, την Ιρλανδία και σε λίγο τις υπόλοιπες χώρες της περιφέρειας).
Εάν τα πράγματα είναι κάπως έτσι, τότε καταλαβαίνουμε καλύτερα γιατί η Αριστερά, και όχι μόνο στην Ελλάδα, που έχει αποδεχθεί την Ε.Ε. και το ευρώ ως το δεδομένο πλαίσιο της πολιτικής της παρέμβασης και που θεωρεί ότι είναι το μοναδικό που της επιτρέπει να αποδείξει το διεθνισμό της, βρίσκεται σε απόλυτη αμηχανία σε μια συγκυρία σαν τη σημερινή. Ειδικά σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, όπου ο χώρος της ονομαζόμενης «ανανεωτικής Αριστεράς» έχει πρωτοστατήσει στην επεξεργασία της ευρωπαϊστικής ιδεολογίας, κι αυτό σε μια περίοδο όπου ήταν ευρύτατα αποδεκτό ότι η ένταξη της Ελλάδας στη λέσχη των ανεπτυγμένων ευρωπαϊκών χωρών αποτελούσε αναγκαία συνθήκη τής όποιας εκδοχής κοινωνικού συμβολαίου ή, μάλλον, την πιο λογική και ασφαλή οχύρωση του πολιτικο-κοινωνικού συμβιβασμού της μεταπολίτευσης.


Τότε, όμως, πώς εξηγείς την πολιτική συμπεριφορά του Κ.Κ. Πορτογαλίας και του ΚΚΕ, που ενώ έχουν αντιευρωπαϊκές διακηρύξεις, στην πράξη δεν ανακινούν κανένα θέμα αιχμής γύρω από τέτοια θέματα;
Θα απαντούσα αρχικά παραπέμποντας στην αυθόρμητη αντίδραση ενός φίλου. Όταν του είπα πως μου έκανε εντύπωση ότι σε ένα πολύ μεγάλο συλλαλητήριο που είχε οργανώσει την άνοιξη το ΚΚΕ στην Αθήνα η Παπαρήγα δεν είχε πει λέξη για «έξοδο» ή «αποδέσμευση» από την Ε.Ε. Η απάντησή του ήταν «σιγά μη θέλει το ΚΚΕ να βγούμε από την Ε.Ε. Μέσα θέλει να είμαστε, για να μπορεί να φωνάζει». Αυτή είναι κατά τη γνώμη μου η βαθύτερη λογική που κυριαρχεί σήμερα στην Αριστερά. Και μιλώ, τώρα, για τη δική μας Αριστερά, που δεν έχει αλωθεί από τον κυβερνητισμό και τη διαχείριση του συστήματος. Μιλάμε εμφατικά για το «σοσιαλισμό», για τη «λαϊκή εξουσία», την «επανάσταση» κ.λπ., μπλεκόμαστε (στην καλύτερη περίπτωση) με υπαρκτές πρακτικές αντίστασης στο σύστημα, όχι όμως ότι πιστεύουμε σοβαρά πως θα γίνουν όλα αυτά που λέμε για το μέλλον. Ότι θα έρθουν, δηλαδή, τω όντι μπροστά στα μάτια μας τα πάνω-κάτω και ότι θα θέσουμε σοβαρά, για λογαριασμό μας και λογαριασμό των κοινωνικών δυνάμεων που πιστεύουμε πως εκφράζουμε, θέμα εξουσίας.
Η Αριστερά πρέπει να απαγκιστρωθεί από αυτήν την «υστερική θέση», σύμφωνα με την εύστοχη διατύπωση του Σλάβοϊ Ζίζεκ, αν εννοεί πράγματι να παίξει το ρόλο της σε μια τέτοια συγκυρία. Αν δεν το κάνει, γιατί να υπάρχει;
Ένα τελευταίο σχόλιο σ’ αυτό το θέμα: μπορεί μεν το ΚΚΕ να αποφεύγει να θέσει επί του πρακτέου ζητήματα όπως της Ε.Ε. και του ευρώ, που ανταποκρίνονται σε πάγιες θέσεις του, για ένα όλο και μεγαλύτερο κομμάτι του λαού εμφανίζεται όμως (μαζί με την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά) ιστορικά δικαιωμένο στην αντίθεσή του στην Ε.Ε. Όσοι δεν το καταλαβαίνουν αυτό, δεν μπορούν και να καταλάβουν την εξέλιξη των συσχετισμών, κατ’ αρχήν σε εκλογικό επίπεδο, στην Αριστερά συγκριτικά, για να μην πάμε πολύ μακριά, με το 2007: σαφή άνοδο του ΚΚΕ, πρωτοφανή, για τα δεδομένα του χώρου και της μεταπολιτευτικής περιόδου, ενίσχυση της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, με φόντο τη συρρίκνωση και τον κατακερματισμό του ΣΥΡΙΖΑ.


Διάφοροι αστοί αναλυτές και ιδρύματα προειδοποιούν πως το 2011 θα είναι χρονιά κοινωνικών εκρήξεων στις αναπτυγμένες καπιταλιστικά χώρες. Υπάρχουν προϋποθέσεις να ξεπεραστεί η μέχρι τώρα ασύμπτωτη πορεία πολιτικού και κοινωνικού;
Δεν είναι καν ανάγκη να ανατρέξουμε σε κάποιον Καζαμία του 2011. Μια σύντομη ματιά στην περασμένη χρονιά αρκεί για να διαπιστώσουμε την κοινωνική αφύπνιση, σε μια σειρά από ευρωπαϊκές χώρες. Μετά τις κινητοποιήσεις της ελληνικής άνοιξης, είχαμε τις 24ωρες γενικές απεργίες σε Ισπανία και Πορτογαλία, τη μεγάλη σύγκρουση του φθινοπώρου για το ασφαλιστικό στη Γαλλία και τη φοιτητική εξέγερση της Ιταλίας και της Βρετανίας. Το όριο όλων αυτών των αγώνων, που βάρυνε καθοριστικά στην έκβασή τους, είναι ακριβώς αυτό που επισημαίνεις στην ερώτησή σου: ο διαχωρισμός του πολιτικού από το κοινωνικό. Τα κινήματα έχουν, ουσιαστικά, αφεθεί στην τύχη τους, να βγάλουν μόνα τους τα κάστανα από τη φωτιά.
Για να αρχίσει να καλύπτεται αυτό το χάσμα, τρία είναι κατά τη γνώμη μου τα ζητούμενα:
- Η επεξεργασία συγκεκριμένης στρατηγικής κλιμάκωσης των αγώνων και ανοίγματος καινούργιων μετώπων, στα πιο αδύνατα σημεία του αντιπάλου, έτσι ώστε να υπάρξουν κάποιες πρώτες νίκες.
- Η δημιουργία μετωπικών σχημάτων που θα συσπειρώνουν κόσμο, θα οικοδομούν συμμαχίες και θα διευρύνουν το τόξο των δυνάμεων που εμπλέκονται στους αγώνες πολύ πέρα από την έως τώρα βάση της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος.
- Η επεξεργασία εναλλακτικής πρότασης, προγραμματικού χαρακτήρα, που θα τοποθετείται στα κεντρικά επίδικα της συγκυρίας (χρέος, ευρώ) και θα αμφισβητεί τα κομβικά σημεία της ηγεμονίας του αντιπάλου, αρχίζοντας από την Ε.Ε. και το όλο καθεστώς έκτακτης ανάγκης, περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας και κατάλυσης ακόμη και βασικών πλευρών του κοινοβουλευτισμού που έχει επιβληθεί με τους δήθεν «μηχανισμούς στήριξης». Για να είναι αξιόπιστη, όμως, μια τέτοια πρόταση θα πρέπει να συγκροτείται γύρω από έναν αντίστοιχο πολιτικό φορέα, που σημαίνει ότι μπαίνουν επί τάπητος θέματα ανακατατάξεων και ανασυνθέσεων εντός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς.


Για την Ελλάδα ποια είναι τα κρισιμότερα θέματα- αιχμές για το κίνημα που πρέπει να αποτελέσουν το συνεκτικό υλικό μιας νέας συγκέντρωσης δυνάμεων και κοινής δράσης της ριζοσπαστικής Αριστεράς;
Το συνεκτικό υλικό βρίσκεται κατά την άποψή μου στην ατζέντα που έχει κατατεθεί από διάφορα ρεύματα και προσωπικότητες της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, την τελευταία περίοδο: στάση πληρωμών με στόχο την επαναδιαπραγμάτευση και παραγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, έξοδος από την Ευρωζώνη, εθνικοποίηση των τραπεζών, έλεγχος της ροής κεφαλαίων, προστασία του λαϊκού εισοδήματος και ανασυγκρότηση του οικονομικού ιστού της χώρας με δημόσιο έλεγχο. Πέρα από τα ευχολόγια της ευρωπαϊστικής ρητορείας, που υπεκφεύγουν διαρκώς στο θέμα του χρέους και της αντιμετώπισής του, δεν έχει εξάλλου διατυπωθεί, απ’ όσο τουλάχιστον γνωρίζω, και καμιά άλλη πρόταση στην ευρύτερη Αριστερά. Η ελληνική κοινωνία έχει, κατά τη γνώμη μου, να επιλέξει ανάμεσα στο Μνημόνιο (ή παραλλαγές του) και σ’ αυτήν την ατζέντα. Δεν βλέπω καμιά άλλη δυνατότητα.
Η πρόταση αυτή μπορεί να λειτουργήσει σε δύο διαφορετικά επίπεδα: μπορεί να συσπειρώσει ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, που αποδεσμεύονται από την επιρροή του δικομματισμού και περιμένουν, έστω και θολά, κάτι από την πλευρά της Αριστεράς. Διαθέτει μια γνήσια πλειοψηφική δυναμική. Μια ένδειξη μόνο: σύμφωνα με τελευταίες δημοσκοπήσεις τα ποσοστά που υποστηρίζουν τη στάση πληρωμών και την έξοδο από το ευρώ ξεπερνούν αισθητά το 20% και αυτό χωρίς τη στήριξη οποιουδήποτε κοινοβουλευτικού κόμματος.
Η πρόταση μπορεί, επίσης, να αποτελέσει τη βάση ενός ξεκαθαρίσματος μέσα στην Αριστερά, βγάζοντάς την από το σημερινό τέλμα και τις στείρες, εν τέλει, απολίτικες και αυτοκαταστροφικές διαμάχες γύρω από πρόσωπα. Μπορεί, με άλλα λόγια, να ενώσει όσες δυνάμεις βλέπουν σ’ αυτήν την ατζέντα όχι τον τελικό ορίζοντα αλλά τον πυρήνα ενός μεταβατικού προγράμματος με στόχο το σοσιαλισμό.
Σ’ αυτό το σημείο, οφείλω να γίνω πιο σαφής και συγκεκριμένος. Ξεκινώ από μια διαπίστωση: Σ’ αυτήν τη βασική ατζέντα συγκλίνουν, αυτή τη στιγμή, με επιμέρους αποχρώσεις (επομένως, βασικά, υπερβάσιμες), μια σειρά από δυνάμεις που βρίσκονται σήμερα σκόρπιες σε διάφορους χώρους ή σχήματα. Υπάρχει, βέβαια, το ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως τέτοιο, και η σαφήνεια με την οποία υποστήριξε αυτή την ατζέντα έπαιξε, νομίζω, καθοριστικό ρόλο στην ανοδική του πορεία. Είναι, όμως, και το Αριστερό Ρεύμα του Συνασπισμού, που με τις θέσεις του στα θέματα της Ε.Ε., του χρέους και του ευρώ άλλαξε τους όρους της συζήτησης στο σύνολο της Αριστεράς.
Βλέπουμε, επίσης, να προσεγγίζουν αυτή την ατζέντα και άλλες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, ειδικά από την πλευρά του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής, όπως η ΚΟΕ, αλλά και πέρα από αυτό, όπως το Κόκκινο. Υπάρχει, επίσης, η πολύ σημαντική εμπειρία σύγκλισης στους συνδικαλιστικούς χώρους δυνάμεων που δεν ήταν συνηθισμένες να βαδίζουν μαζί, στα πλαίσια του Συντονιστικού των Πρωτοβάθμιων Σωματείων. Ας δούμε, επίσης, την απήχηση που είχαν οι πρωτοβουλίες του Αριστερού Βήματος, που δεν είναι βέβαια πολιτικός φορέας αλλά κάτι σαν εργαστήρι για τη συζήτηση μιας ριζοσπαστικής αριστερής πρότασης.
Υπάρχει, λοιπόν, η βάση για μια καινούργια αρχή. Υπάρχει, όμως, κυρίως η πίεση της κατάστασης, που δεν αφήνει πολλά περιθώρια. Χωρίς μια πολιτική πρωτοβουλία μεγάλης εμβέλειας, η Αριστερά θα αποτελέσει ένα από τα πρώτα θύματα της κρίσης.
Πιστεύω πως, παρά τα προβλέψιμα εμπόδια που παραπέμπουν στις γνωστές, εν μέρει αναπόφευκτες, οργανωτικές αγκυλώσεις, οι συνθήκες έχουν ωριμάσει για μια τέτοια κίνηση. Αυτές τις μέρες, διαρκώς μου έρχεται στο νου ο τίτλος ενός από τα κείμενα που έγραψε ο Λένιν λίγο πριν από τον Οκτώβρη: «Η επερχόμενη καταστροφή και πώς να την αποφύγουμε». Δεν ξέρω μέχρι πού μπορεί να πάει η ιστορική δυνατότητα που ενέχει η παρούσα στιγμή, αυτό για το οποίο είμαι πεπεισμένος είναι ότι, σε τελευταία ανάλυση, θα εξαρτηθεί από αυτό που θα κάνουμε εμείς. Όπως λέει και μια παλιά παροιμία των Ινδιάνων Χόπι «Εμείς είμαστε αυτοί που περιμένουμε».
Αναρτήθηκε από You Pay Your Crisis στις 9:12 π.μ.
Ετικέτες ΑΡΘΡΑ / Κουβελάκης Σ.

Κώστας Λαπαβίτσας: Για την ανασύνταξη της Αριστεράς

2011




Πηγή: ΔΡΟΜΟΣ
του Κ. Λαπαβίτσα


Η Αριστερά και η αλλαγή της ιστορικής περιόδου μετά τη δεκαετία του 1970


Η πορεία του αριστερού κινήματος στις ώριμες καπιταλιστικές χώρες έχει επηρεαστεί αρνητικά από τρεις ιστορικές εξελίξεις. Πρώτον, η οικονομική κρίση της Δύσης το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1970 σηματοδότησε αλλαγή της ιστορικής περιόδου. Υπήρξε βαθμιαία υποχώρηση των εργατικών κινημάτων που άνοιξε το δρόμο για την παγκοσμιοποίηση και το νεοφιλελευθερισμό. Η πλάστιγγα έγειρε προς την πλευρά του κεφαλαίου, το οποίο επωφελήθηκε στο έπακρο μέσω χαμηλότερης φορολογίας και παγώματος του εργατικού εισοδήματος. Αντιστράφηκαν οι τάσεις της «χρυσής» μεταπολεμικής εποχής και γιγαντώθηκε ξανά η ανισότητα.


Δεύτερον, το κέντρο βάρους του παγκόσμιου παραγωγικού κεφαλαίου μετατοπίστηκε προς την Κίνα και άλλες χώρες της Ασίας. Η άνοδος του ασιατικού καπιταλισμού έφερε το τέλος των θεωριών της εξάρτησης της δεκαετίας του 1960 και 1970. Ο αυτόχθων ασιατικός καπιταλισμός, παρά τα όσα συχνά πιστεύονται, στηρίζεται στον ενεργό και διευρυμένο ρόλο του κράτους. Στην Κίνα, η καπιταλιστική ανάπτυξη ενορχηστρώνεται από το Κομμουνιστικό Κόμμα, ένα κοινωνικό δίκτυο εβδομήντα εκατομμυρίων ανθρώπων που δεν έχει τίποτα κοινό με την παράδοση του Λένιν.
Τρίτον, η κατάρρευση του Ανατολικού Μπλοκ το 1989-91 επιτάχυνε την ιδεολογική υποχώρηση του σοσιαλισμού. Τα σταλινικά καθεστώτα διαλύθηκαν χωρίς εργατική αντίδραση. Στα μάτια των πολλών ο σοσιαλισμός έχασε την αξιοπιστία του ως εναλλακτική πρόταση για την οργάνωση της κοινωνίας. Μικρή σημασία είχε ότι πλήθος αριστερών ρευμάτων από δεκαετίες είχαν καταγγείλει τον εκφυλισμό του οράματος των Μπολσεβίκων.
Οι εξελίξεις αυτές επέδρασαν στην ελληνική Αριστερά με ανισομερή τρόπο. Άργησε καταρχήν να γίνει αισθητή η αλλαγή της ιστορικής περιόδου, πράγμα όχι παράδοξο, αν αναλογιστούμε ότι η Ελλάδα ουσιαστικά αντιμετώπισε δομική κρίση συσσώρευσης για πρώτη φορά το 2009. Η πολιτική επιρροή της Αριστεράς κατά τις πρώτες δεκαετίες της Μεταπολίτευσης κάλυψε την υποχώρηση των σοσιαλιστικών ιδεών στο οικονομικό και κοινωνικό πεδίο. Όσο για την άνοδο του ασιατικού καπιταλισμού, η σημασία της δεν έχει ακόμη εκτιμηθεί επαρκώς.
Η κατάρρευση του Ανατολικού Μπλοκ, από την άλλη, είχε πολλαπλές επιδράσεις στην ελληνική Αριστερά. Εμφανίστηκε, για παράδειγμα, η άποψη ότι η κατάρρευση ήταν απόρροια αντεπανάστασης, η οποία κατέστρεψε τις ανώτερες εκείνες κοινωνίες. Η μεταθανάτια υπεράσπιση του «υπαρκτού» θεωρήθηκε ένδειξη ταξικής υγείας και ανατρεπτικής πρόθεσης. Για άλλους όμως η κατάρρευση επιβεβαίωσε όχι μόνο τις δικαιολογημένες αμφιβολίες τους για τα σοβιετικά καθεστώτα αλλά και για την ίδια την πρακτική του σοσιαλισμού τον 20ό αιώνα. Σε αυτό το υπόβαθρο γιγαντώθηκε ο ευρωπαϊσμός. Στην ακραία του μορφή μετέβαλε την Ευρώπη σε μία σχεδόν υπερβατική έννοια, το υποκατάστατο του εκλιπόντος σοσιαλιστικού ιδεώδους. Το πεδίο κοινωνικής και πολιτικής πάλης μετατοπίστηκε στη φαντασιακή αυτή Ευρώπη, πέραν των στενών εθνικών ορίων του ελληνικού κινήματος.


Η σκληρή πραγματικότητα της κρίσης
Η γιγαντιαία παγκόσμια κρίση που ξέσπασε το 2007 έφερε την ελληνική Αριστερά κατά πρόσωπο με την πραγματικότητα της τρέχουσας ιστορικής περιόδου, θέτοντας καθήκοντα που απαιτούν ανασύνταξη. Έγινε καταρχήν πασιφανές ότι η Ευρώπη δεν αποτελεί ούτε προοδευτική ολοκλήρωση ούτε προνομιακό πεδίο πάλης. Απεναντίας, η Ε.Ε. και η Ευρωζώνη είναι μηχανισμοί που υπηρετούν τα συμφέροντα του μεγάλου χρηματιστικού και βιομηχανικού κεφαλαίου σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης. Αναπαράγουν δε εγγενώς την αντίθεση κέντρου-περιφέρειας, χωρίς να υπάρχει αναβίωση της παλαιότερης διάστασης Πρώτου–Τρίτου Κόσμου. Το κυρίαρχο γερμανικό κεφάλαιο διαμορφώνει πολιτικές υπέρ των συμφερόντων του, οι οποίες αποδεικνύονται καταστροφικές για την περιφέρεια. Αναπόφευκτα η αξιοπιστία του ευρωπαϊσμού στην Ελλάδα καταρρακώθηκε, ενώ δικαιώθηκε η στάση του ΚΚΕ απέναντι στην Ε.Ε.
Έγινε όμως επίσης φανερό ότι η τρέχουσα κρίση δημιουργείται και ενδογενώς από τον ελληνικό καπιταλισμό. Πρόκειται, βέβαια, για παγκόσμια κρίση, χαρακτηριστικό φαινόμενο της χρηματιστικοποίησης του καπιταλισμού, όπως αυτή διαμορφώθηκε κατά την παρούσα ιστορική περίοδο. Το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, στις ώριμες τουλάχιστον χώρες, διαπερνά πλέον τον παραγωγικό και κοινωνικό ιστό. Αυτός είναι και ο λόγος που η αναταραχή στην αγορά ακινήτων των ΗΠΑ μετεξελίχθηκε σε παγκόσμια οικονομική αναστάτωση. Η κρίση του χρηματιστικού κεφαλαίου έγινε κρίση του παραγωγικού κεφαλαίου, μεταμορφώθηκε σε κρίση του δημόσιου τομέα και απειλεί τώρα να ξαναγίνει κρίση των τραπεζών στην Ευρώπη και αλλού.
Στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες της περιφέρειας της Ευρωζώνης η παγκόσμια κρίση διαμεσολαβήθηκε από τους μηχανισμούς του ευρώ. Καθ’ όλη τη δεκαετία του 2000, οι περιφερειακές χώρες δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα της Γερμανίας, άρα παρουσίασαν τεράστια ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών. Το αποτέλεσμα ήταν να συσσωρεύσουν γιγαντιαία χρέη, κυρίως ιδιωτικά, που ανακλούσαν υψηλή εγχώρια κατανάλωση και κερδοσκοπία σε ακίνητα, αλλά και δημόσια. Όταν ξέσπασε η παγκόσμια κρίση, τα δημόσια χρέη της περιφέρειας μεγεθύνθηκαν λόγω της ύφεσης αλλά και της διάσωσης των τραπεζών. Ως εκ τούτου, εντάθηκε ο κίνδυνος εθνικής χρεοκοπίας καθώς και χρεοκοπίας των τραπεζών του κέντρου που είχαν δανείσει στην περιφέρεια.
Για το ελληνικό κεφάλαιο οι εξελίξεις αυτές ήταν καταστροφικές. Η στρατηγική που ακολούθησε κατά την τρέχουσα ιστορική περίοδο, δηλαδή αυτή της πλήρους ενσωμάτωσης στο σκληρό πυρήνα της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης, αποδείχτηκε παντελώς αποτυχημένη. Κατέληξε σε αποβιομηχάνιση, αδυναμία ανταγωνισμού, τεράστια συσσώρευση χρέους και απειλή χρεοκοπίας. Από θέσεως αδυναμίας η ελληνική άρχουσα τάξη αποδέχτηκε το Μνημόνιο, παρέδωσε μέρος της εθνικής της κυριαρχίας, επέβαλε σκληρότατη λιτότητα και υιοθέτησε μέτρα φιλελευθεροποίησης, τα οποία, αν περάσουν, θα καταβαραθρώσουν την εργασία για πολλά χρόνια. Παρ’ όλα αυτά, ο τεράστιος όγκος του χρέους και η οικονομική καχεξία που δημιουργεί η λιτότητα προοιωνίζονται την αποτυχία της πολιτικής του Μνημονίου. Αργά ή γρήγορα, το ελληνικό κεφάλαιο θα βρεθεί αντιμέτωπο με την αδυναμία του να συμμετέχει αυτοδύναμα στην ΟΝΕ. Θα τεθεί τότε επί τάπητος το ζήτημα της αθέτησης πληρωμών του δημόσιου χρέους, αλλά και της εξόδου από το ευρώ.


Τι μπορεί και πρέπει να κάνει η Αριστερά;
Οι πολιτικές επιπτώσεις αυτών των εξελίξεων θα είναι δραματικές, αν ληφθεί υπόψη η ήδη προχωρημένη απαξίωση του δικομματισμού. Η Ελλάδα φαίνεται να οδεύει προς νέα Μεταπολίτευση, μόνο που τώρα η κρίση δεν θα είναι πολιτική, όπως η κατάρρευση του μετεμφυλιοπολεμικού καθεστώτος, αλλά πρωτίστως οικονομική και κοινωνική. Λογικά, λοιπόν, αυτή θα έπρεπε να είναι η ώρα της Αριστεράς. Της δίνεται η ευκαιρία να αλλάξει όχι μόνο το πολιτικό σύστημα, αλλά και τις κοινωνικές σχέσεις σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Δυστυχώς όμως η Αριστερά παραδέρνει.
Στην πλευρά των ευρωπαϊστών υπάρχει κομφούζιο. Αρχικά αμφισβήθηκε η ίδια η ύπαρξη της κρίσης, για να προταθούν κατόπιν καινοφανείς θεωρίες περί πολλαπλών κρίσεων, εκ των οποίων μόνον η κρίση της εργασίας θα πρέπει να ενδιαφέρει την Αριστερά. Το πολιτικό συμπέρασμα είναι ότι χρειάζεται αντι-μνημονιακός αγώνας, που στην ουσία σημαίνει συνδικαλιστική πάλη με παράλληλη επιδίωξη πολιτικών συμμαχιών κορυφής. Υπάρχει δε ακόμα η ουτοπική προσμονή μιας «ευρωπαϊκής» λύσης που θα είναι υπέρ των εργατικών συμφερόντων.
Από πλευράς ΚΚΕ, η δικαίωση της διαχρονικής στάσης του ως προς την Ε.Ε. δεν έχει οδηγήσει σε επαρκή εκτίμηση της συγκεκριμένης μορφής της κρίσης. Πιστεύοντας ότι μένει πιστό στο μαρξισμό, έχει παραθέσει αφηρημένες αναλύσεις περί υπερσυσσώρευσης σε μια συγκυρία όπου η κερδοφορία του ελληνικού κεφαλαίου παρέμεινε υψηλή ακόμη και το 2009. Διάλεξε να κάνει πολιτικό πρόταγμά του την αποδέσμευση από την Ε.Ε. με παράλληλο χτύπημα των μονοπωλίων και επιβολή «λαϊκής εξουσίας». Παρακάμπτει έτσι τις πιο συγκεκριμένες και καυτές πλευρές της κρίσης, δηλαδή το δημόσιο χρέος και το ευρώ.
Παρ’ όλα αυτά, δεν έχει εκλείψει η δυνατότητα δημιουργίας μιας Αριστεράς που θα μπορεί να αντιμετωπίσει την κρίση ανοίγοντας παράλληλα δρόμο προς το σοσιαλισμό. Το πρώτο ζητούμενο είναι να προσδιοριστεί το στρατηγικό πεδίο πάλης, το οποίο δεν είναι ούτε η ήττα του Μνημονίου ούτε η επιβολή «λαϊκής εξουσίας», όσο επιθυμητά κι αν είναι και τα δύο. Η λογική των πραγμάτων οδηγεί προς αθέτηση πληρωμών του δημόσιου χρέους και έξοδο από το ευρώ. Το αριστερό κίνημα θα πρέπει να παλέψει για να συμβούν με όρους που θα είναι υπέρ των λαϊκών στρωμάτων, στρέφοντας έτσι την κοινωνική ισορροπία προς όφελος της εργασίας. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο σε μετωπική βάση στο πολιτικό και κοινωνικό πεδίο. Προϋποθέτει δε εκτενές πρόγραμμα οικονομικών και κοινωνικών αλλαγών, όπως δημόσια ιδιοκτησία επί των τραπεζών, αναδιανομή εισοδήματος και πλούτου υπέρ των λαϊκών στρωμάτων, έλεγχο των ροών κεφαλαίου, κοκ.
Η ανασύνταξη της Αριστεράς, εν ολίγοις, μπορεί να συμβεί μέσω μεταβατικού προγράμματος, το οποίο θα έχει μετωπική βάση και θα στοχεύει στην παύση πληρωμών και την έξοδο από το ευρώ. Ένα τέτοιο πρόγραμμα θα μπορούσε να λύσει την κρίση, επιβάλλοντας μεταρρυθμίσεις υπέρ της εργασίας, ενώ παράλληλα θα προωθούσε την πάλη για το σοσιαλισμό.
Με κανέναν τρόπο, βεβαίως, δεν θα επιδιώκει το μεταβατικό πρόγραμμα την επιβολή απομονωτισμού ή την απομίμηση του «υπαρκτού» και του «σοσιαλισμού σε μία χώρα». Απεναντίας, θα κρατήσει την Ελλάδα ανοιχτή στα παγκόσμια οικονομικά δρώμενα, θέτοντας τις βάσεις για το σοσιαλισμό της εποχής μας. Όπως εύστοχα έχει παρατηρήσει ο Στάθης Κουβελάκης, ο εργατικός διεθνισμός είναι το αντίθετο του ευρωπαϊσμού. Η αθέτηση πληρωμών με πρωτοβουλία του λαϊκού κινήματος, για παράδειγμα, απαιτεί τη δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου (ΕΛΕ) του δημόσιου χρέους. Από τη φύση της η ΕΛΕ θα έχει κινηματική διάσταση, που μπορεί να συνδέσει οργανικά τα εργατικά κινήματα της ευρωπαϊκής περιφέρειας και όχι μόνο. Η θεληματική έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ, από την άλλη, θα έδινε αποφασιστικό χτύπημα στην παγκοσμιοποίηση, συμβάλλοντας στην αντιστροφή της διεθνούς κυριαρχίας του κεφαλαίου.
Η κρίση έχει ξεκαθαρίσει το χαρακτήρα της τρέχουσας ιστορικής περιόδου. Δίνει την ευκαιρία στην ελληνική Αριστερά να διαμορφώσει λύση σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, που θα ανοίγει δρόμο για τη σοσιαλιστική αλλαγή. Μπορεί έτσι να γίνει ένα μεγάλο βήμα για την ανασύνταξη του παγκόσμιου κινήματος. Η ώρα της Αριστεράς είναι τώρα, αρκεί να υπάρξει θέληση.


* Ο Κώστας Λαπαβίτσας είναι καθηγητής οικονομικών στη Σχολή Ανατολικών και Αφρικανικών Μελετών του Πανεπιστημίου του Λονδίνου.
Αναρτήθηκε από You Pay Your Crisis στις 2:59 μ.μ.
Ετικέτες ΑΡΘΡΑ / Λαπαβίτσας Κ.

Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011

Τεράστιες περικοπές στις αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων μέσω του νέου μισθολογίου!

17/01/2011 - 12:47


ΑΠΟ ΤΑ ΜΕΣΑ ΤΟΥ 2011 ΞΕΚΙΝΑ Η ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ, ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΥ ΜΙΣΘΟΛΟΓΙΟΥ.

Στην «τελική ευθεία» φαίνεται πως έχει μπει το τροϊκανό σχέδιο «πετσοκόμματος» των αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων, με όχημα το διαβόητο ενιαίο μισθολόγιο. Όπως έχει διαρρεύσει στον Τύπο, αμέσως μετά την επιστροφή του Γ. Παπακωνσταντίνου από τις Βρυξέλλες το θέμα θα τεθεί σε συνάντηση του υπουργού Οικονομικών με τον Γ. Ραγκούση.

Ο «Καλλικράτης» στο κράτος, θα φέρει αρνητικότατες ανατροπές στις αμοιβές των δημοσίων υπαλλήλων εκτός από τις εξαγγελθείσες ανατροπές στη δομή, τη διάταξη, τις διαδικασίες και το ωράριο του Δημοσίου. Από την εξίσωση προς τα κάτω που θα γίνει, αναμένεται να θιγούν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι, οι οποίοι θα δουν τις αποδοχές τους να μειώνονται δραματικά.

Συγκεκριμένα, με βάση το κείμενο του μνημονίου, η κυβέρνηση έχει συμφωνήσει με την τρόϊκα να ψηφίσει έως τον Ιούνιο το ενιαίο μισθολόγιο. Έτσι, μετά τα μέσα του 2011, εκατοντάδες χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι θα δουν τις αποδοχές τους έως και 25% μειωμένες (περαιτέρω των μειώσεων της τάξης του 25% περίπου που έχουν ήδη υποστεί). Αυτό τι σημαίνει στην πράξη; Πολύ απλά ότι επιχειρείται η διάλυση του δημόσιου τομέα, ο οποίος θα στελεχώνεται ελλιπέστατα (λόγω των απολύσεων των συμβασιούχων και του ουσιαστικού «παγώματος» των προσλήψεων) από εξαθλιωμένους οικονομικά υπαλλήλους, οι οποίοι δεν θα μπορούν, επί της ουσίας, να διεκπεραιώσουν σχεδόν τίποτα. Με αυτό τον τρόπο ανοίγει βέβαια διάπλατα η πόρτα για την ιδιωτικοποίηση των εργασιών του Δημοσίου, μέσα από την ανάθεσή τους σε εταιρείες και υπεργολάβους. Έτσι, κανένας τομέας της μισθωτής εργασίας δεν θα μπορέσει να διασώσει έστω και ένα ελάχιστο επίπεδο αξιοπρεπούς διαβίωσης, καθώς η επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στους εργαζόμενους δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Φαίνεται ξεκάθαρα λοιπόν, σε «πείσμα» της κυβερνητικής προπαγάνδας, ότι στόχος λοιπόν δεν είναι το «σπάταλο» Δημόσιο αλλά το σύνολο των μισθωτών, των μικροεπαγγελματιών, των ανέργων και των συνταξιούχων.

Το σχέδιο για το πετσόκομμα των αμοιβών στο Δημόσιο -βάσει του Μνημονίου- πρέπει να είναι έτοιμο εντός του Φεβρουαρίου του 2011. Εντός του δευτέρου τριμήνου, που θα ψηφιστεί ο νόμος για το Ενιαίο Μισθολόγιο, αναμένεται «τσουνάμι» περικοπών που θα σαρώσει ειδικά επιδόματα και πρόσθετες παροχές.

Αναμένεται να καταργηθούν εντελώς διάφορα κλαδικά και ειδικά επιδόματα που χορηγούνται σήμερα, ύψους 460 εκ. ευρώ ετησίως. Θα διατηρηθούν μόνο το οικογενειακό επίδομα, το επίδομα ανθυγιεινής εργασίας και το επίδομα θέσης. Παράλληλα, ειδική «μεταχείριση»θα υποστούν οι ελάχιστοι νεοεισερχόμενοι υπάλληλοι στο Δημόσιο των οποίων η αμοιβή θα εξισωθεί προς τα κάτω με την αντίστοιχη των συναδέλφων τους στον ιδιωτικό τομέα.

Με το νέο απαράδεκτο μισθολόγιο οι αμοιβές θα συνδεθούν με την «παραγωγικότητα» (!) του κάθε υπαλλήλου ή της υπηρεσίας του! Η σύνδεση αυτή θα αποτελέσει το άλλοθι της κυβέρνησης για ένα, χωρίς τέλος, «πετσόκομμα» των αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων και ταυτόχρονα για την περαιτέρω ενίσχυση της ρουσφετολογικής μεταχείρισης των «ημετέρων».

Συνοψίζοντας, μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι το ενιαίο μισθολόγιο θα οδηγήσει σε τεράστια μείωση των επιδομάτων των εργαζομένων στο Δημόσιο, οδηγώντας πολλές χιλιάδες υπαλλήλων στην απόγνωση και στην εξαθλίωση! Γι’ αυτό και είναι αναγκαίος - σήμερα περισσότερο από ποτέ - ο σχηματισμός ενός ενιαίου μετώπου εργαζομένων, προκειμένου να ανατραπούν τα κυβερνητικά σχέδια διάλυσης του Δημοσίου και παράδοσής του στους πολυεθνικούς ομίλους και στους κάθε λογής «επενδυτές» της συμφοράς και της «αρπαχτής».

iskra.gr

Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011

Βίκτωρ Σερζ για τη δολοφονία Λιμπκνεχτ - Ροζας Λουξεμπουργκ

Η 15η Ιανουαρίου αποτελεί από το 1919 ημέρα πένθους για όλους τους επαναστάτες σ΄ ολόκληρο τον κόσμο. Στις 15 Ιανουαρίου 1919, η νεαρή Γερμανική επανάσταση αποκεφαλίστηκε και η μοίρα της Ευρωπαϊκής Επανάστασης σφραγίστηκε με το διπλό φόνο του Κάρλ Λίμπκνεχτ και της Ρόζας Λούξεμπουργκ. Τίποτα από κείνη τη μέρα δεν πρέπει να ξεχαστεί. Ο ταξικός πόλεμος συνεχίζεται. Πρέπει να θυμόμαστε τι έκανε ο εχθρός, τι είναι ακόμα ικανός να κάνει. Εδώ είναι οι αποδείξεις: Ένα αρχείο της καθημερινής εφημερίδας του SPD Vorwats, επίσης ανακοινώσεις... Θα πρέπει να τις ξαναδιαβάζουμε σύντροφοι, τη στιγμή της κατοχής της Ρουρ, ενώ η πείνα κυριαρχεί στα σπίτια 30 εκατομμυρίων Γερμανών εργατών.

Στις 13 και 14 Ιανουαρίου του 1919, οι Σπαρτακιστές, οι Γερμανοί Κομμουνιστές της τιμημένης ομάδας Σπάρτακος, που, όχι πολύ πριν, ήταν η μόνη που αψήφησε τον Κάιζερ, και τον Λούντερντολφ - πολεμούσαν στους δρόμους τους Βερολίνου κατά των στρατευμάτων της σοσιαλιστικής Κυβέρνησης. Η κυβέρνηση είχε προκαλέσει την εξέγερση απομακρύνοντας τον αρχηγό της κόκκινης αστυνομίας του Βερολίνου, τον σύντροφό μας Αϊχορν.

Μία σπάνια φωτογραφία του ΚΑΡΛ ΛΙΜΠΚΝΕΧΤ


Η εργατική τάξη ήταν αποφασισμένη να διατηρήσει την εξουσία στην πρωτεύουσα. Πέρασαν από την άμυνα στην επίθεση και η πάλη για την εξουσία ξεκίνησε. Στις 14 Ιανουαρίου, η κυβέρνηση του SPD, φανερά αναστατωμένη, έκανε έκκληση στο λαό: "Πρέπει να υπερασπιστούμε τα σύνορά μας, εναντίον του νέου στρατιωτικού δεσποτισμού στη Ρωσία", αυτό γράφτηκε το 1919, σε μια εποχή που αρκετά ιστορικά θαύματα φαίνονταν αναγκαία για να σώσουν την Κομμουνιστική Ρωσία, περικυκλωμένη και πεινασμένη, υπό επίθεση από τον Κόλτσακ, Ντενίκιν και Γουντένιτς.

"Ο Μπολσεβικισμός, είναι συνώνυμος με το θάνατος της Ειρήνης, της ελευθερίας, του σοσιαλισμού...", έγραφαν οι ίδιοι άνθρωποι που, δυο μέρες αργότερα, θα άνοιγαν τρύπες στα κεφάλια του Καρλ και της Ρόζας! "Η σημερινή κυβέρνηση αποτελείται από σοσιαλδημοκράτες {...} εκπροσώπους της εργατικής τάξης {...}. Η σημερινή κυβέρνηση υπερασπίζεται τη δημοκρατία και το σοσιαλισμό...". Η έκκληση έχει τις υπογραφές: Εμπερτ, Σάϊντεμαν, Λάντσμπεργκ, Νόσκε, Βάϊσελ.

Στις 15 Ιανουαρίου, η νίκη της σοσιαλιστικής τάξης επιβεβαιώθηκε. Ο Λίμπκνεχτ, τον οποίο αναγνώρισαν και κατέδωσαν, συνελήφθη σ΄ ένα προάστιο του Βερολίνου, στην Mannheimerstrasse 43, στο Βίλμερσντορφ. Η Vorwats πανηγύρισε. Την ίδια ημέρα η εφημερίδα είχε επιστρέψει στα παλιά γραφεία της από όπου η αστυνομία του Νόσκε είχε εκδιώξει τους Σπαρτακιστές ληστές. Ύστερα υπήρξε μία ημέρα σιγής. Αυτό είναι τάξη.

Στις 17 Ιανουαρίου την αυγή, οι εργάτες του Βερολίνου έμαθαν από τις εφημερίδες τους την τρομερή τραγωδία που δεν τους έλεγαν για 48 ώρες. Για 48 ώρες ο Καρλ και η Ρόζα ήταν νεκροί "θύματα του εμφύλιου πολέμου που οι ίδιοι ξεκίνησαν" έγραψε το ανώνυμο μέλος της συντακτικής επιτροπής του Vorwats που ορίστηκε για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα μετά το φόνο. Η επίσημη ανακοίνωση από το αρχηγείο της αστυνομίας - την ονόμασαν Polizeiprasidium - περιέγραψε το έγκλημα με όρους τέτοιας διοικητικής τρέλας που ντρέπεσαι για τους δολοφόνους. Απλά διαβάστε:

Πάνω από 100.000 εργάτες τίμησαν και φέτος τη Ρόζα Λούξεμπουργκ και τον Καρλ Λίμπκνεχτ στη Γερμανία


"Αφού συνελήφθη κατά τη διάρκεια της νύχτας στο Βίλμπερσντορφ, ο Κάρλ Λίμπκνεχτ μεταφέρθηκε στο ξενοδοχείο Εντεν όπου ήταν τα αρχηγεία της Εφιππης Φρουράς. Από εκεί, επρόκειτο να μεταφερθεί στη φυλακή Moabit. Στις 9 π.μ. πλήθος μπλόκαρε τις εξόδους προς το ξενοδοχείο. Ο Λίμπκνεχτ φυγαδεύτηκε από μια πίσω πόρτα και μεταφέρθηκε σ΄ ένα αυτοκίνητο. Τον προειδοποίησαν πως αν προσπαθούσε να διαφύγει, οι φρουροί θα χρησιμοποιούσαν τα όπλα τους" (Το κείμενο δίνει έμφαση σ΄ αυτή την αδέξια ομολογία του εκ προμελέτης φόνου). "Το πλήθος περικύκλωσε το αμάξι. Κάποιοι άγνωστοι χτύπησαν με βία τον Λίμπκνεχτ στο κεφάλι. Αιμορραγούσε ακατάσχετα. Ο οδηγός επιτάχυνε. Για να αποφύγει τον όχλο αποφάσισε να παρακάμψει μέσα από το ζωολογικό κήπο. Κοντά στη Νέα Λίμνη το αυτοκίνητο σταμάτησε. Η μηχανή είχε χαλάσει εξαιτίας της υπερβολικής ταχύτητας. Και έπρεπε να επισκευαστεί. Ρώτησαν τον Λίμπκνεχτ αν ένιωθε αρκετά καλά να περπατήσει ως την Charlottenburget Chaussee όπου ήλπιζαν πως θα βρουν ταξί. Ο κρατούμενος απάντησε καταφατικά. Δεν ήταν όμως ούτε 30 μέτρα μακριά από το αυτοκίνητο όταν ο Λίμπκνεχτ προσπάθησε να ξεφύγει από τη συνοδεία του και άρχισε να τρέχει. Κάποιος που προσπάθησε να τον σταματήσει, έφαγε μαχαιριά στο δεξί χέρι" (πάλι το πρωτότυπο κείμενο δίνει έμφαση σ΄ αυτό εδώ). "Καθώς ο Λίμπκνεχτ δεν σταμάτησε να τρέχει, παρά τις επαναλαμβανόμενες προειδοποιήσεις τον πυροβόλησαν αρκετές φορές. Έπεσε νεκρός επί τόπου".

Ο ζωολογικός κήπος του Βερολίνου είναι ένα τεράστιο πάρκο που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης και εγκαταλείπεται το βράδυ. Ο Λϊμπκνεχτ μεταφέρθηκε εκεί για "να αποφύγει τον όχλο". Ο Λίμπκνεχτ δεν σκέφτηκε να πέσει στους θαμνώνες που υπάρχουν από τις δύο πλευρές όλων των μονοπατιών. Έτρεξε ευθεία γνωρίζοντας πολύ καλά ότι θα τον πυροβολήσουν. Τον είχαν προειδοποιήσει ότι θα τον σκότωναν αλλά δεν του είχαν περάσει χειροπέδες. Στα αρχηγεία της φρουράς τον είχαν αφήσει με μαχαίρι. Ευσυνείδητοι, οι στρατιώτες του Νόσκε επανέλαβαν τις προειδοποιήσεις τους πριν τον πυροβολήσουν και τον σκοτώσουν επί τόπου, έναν άντρα που τρέχει σ΄ ένα κατασκότεινο δάσος στις 11 το βράδυ!

Για να σκαρώσουν αυτήν την αδέξια αφήγηση οι αρχές δεν χρειάστηκαν πάνω από 48 ώρες. Έπρεπε να βρουν κάποια εξήγηση, γιατί, αφού συνελήφθη χωρίς να προβάλλει το παραμικρό ίχνος αντίστασης στις 9.30 μ.μ., ο Λίμπκνεχτ σκοτώθηκε σ΄ ένα έρημο μέρος δύο ώρες μετά!

Την ίδια στιγμή επίσης πέθαινε και η Ρόζα Λούξεμπουργκ. "Το απειλητικό πλήθος που περικύκλωνε το ξενοδοχείο Εντιν είχε προσπαθήσει αρκετές φορές να πιάσει την κυρία Ρόζα Λούξεμπουργκ. Οι φρουροί της κατάφεραν να την μεταφέρουν σχεδόν ως το αμάξι που είχαν ετοιμάσει γι΄ αυτήν. Εκείνη τη στιγμή υπήρξε συμπλοκή. Η κυρία Ρόζα Λούξεμπουργκ διαχωρίστηκε από τη συνοδεία της και όταν την άρπαξαν ξανά από το πλήθος είχε χάσει τις αισθήσεις της. Την έβαλαν στην μπροστινή θέση του αμαξιού. Καθώς το αυτοκίνητο κινούνταν, ένας άγνωστος άντρας πήδηξε και πυροβόλησε εξ επαφής την αναίσθητη κυρία Ρόζα Λούξεμπουργκ. Το αυτοκίνητο κινήθηκε κατά μήκος του Kurfurstendamm προς το κέντρο του Βερολίνου. Όταν έφθασε στο κανάλι, άγνωστοι φώναξαν "Στοπ!". Ο οδηγός πιστεύοντας ότι ήταν περίπολος υπάκουσε. Το πλήθος περικύκλωσε το αυτοκίνητο φωνάζοντας: "Είναι η Ρόζα!". Το πτώμα της κυρίας Ρόζας Λούξεμπουργκ το άρπαξαν και το έσυραν στο σκοτάδι". Τα υπολείμματα της δολοφονημένης γυναίκας τα έριξαν στο κανάλι.

Σε όλη τη σύγχρονη ιστορία, η οποία είναι γεμάτη ποικίλες φρικαλαιότητες, υπάρχουν λίγες στιγμές τόσο φρικιαστικές όπως αυτή, αυτού του πλήθους των αστών, που είναι αποφασισμένοι να λιντσάρουν μία κρατούμενη, μία γυναίκα με γκριζαρισμένα μαλλιά που έχει λιποθυμίσει και που ήταν ένα από τα πιο δυνατά μυαλά του παγκόσμιου σοσιαλισμού. Θα πρέπει να επιστρέψουμε στην Παρισινή Κομμούνα για να βρούμε κάτι το συγκρίσιμο. Οι γυναίκες των Βερσαλλιών χρησιμοποιούσαν τις μύτες των ομπρελών τους - αναμφίβολα με μεγάλη αηδία - για να ακουμπήσουν εκείνα τα πτώματα των φρικτών Κομμουνάρων. Οι Βερολινέζοι του 1919 έσυραν τη Ρόζα Λούξεμπουργκ που ακόμη ζούσε κατά μήκος του πεζοδρομίου του καναλιού.

Την επόμενη μέρα η Vorwarts έγραφε: "Η σοσιαλδημοκρατία παρ’ όλες τις παρεκτροπές της δεξιάς και της αριστεράς, υπερασπίζεται την τάξη, την ανθρώπινη ζωή, την κυριαρχία της τάξης πάνω στη βία. Γι΄ αυτό πολεμά! Κανένας δεν πιστεύει ότι μπορεί να αφοπλιστεί! Στο ίδιο τεύχος μπορούμε να δούμε τους ακόλουθους τίτλους και υπότιτλους: "Το τέλος του Μπολσεβικισμού", "Η Πετρούπολη μπροστά στο θάνατο" - "Αντεπανάσταση στη Ρωσία", "Φημολογείται ότι ο Γκόργκι το έσκασε για το Λονδίνο".

Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από τότε. Ο κύριος δολοφόνος του Λίμπκνεχτ πέθανε τυχαία. Οι δολοφόνοι της Ρόζας Λούξεμπουργκ είναι γνωστοί αλλά δεν έχουν διωχθεί. Ένας από αυτούς, ο Runge ομολόγησε. Μπήκε 6 μήνες φυλακή επειδή ήταν αδιάκριτος. Ο δεσμοφύλακας Tanschick από τη φυλακή Moabit, που σκότωσε το Λέο Τίκο και έπειτα τον Dorrenbach, πήρε προαγωγή. Τέσσερα χρόνια έχουν περάσει. Τώρα έχουμε γευτεί τους καρπούς της νίκης που η Γερμανική Σοσιαλδημοκρατία κέρδισε μ΄ αυτό το κόστος. Εξαιτίας της, η προλεταριακή επανάσταση που μπορούσε να πετύχει στην Κεντρική Γερμανία, δεν νίκησε. Οι όμοιοι του Stinners, Thussen, οι εκατομμυριούχοι και πολλές βιομηχανίες ευημερούσαν. Ο κύριος Κούνο της γραμμής Αμβούργου - Αμερική είναι στην εξουσία.

Η Γερμανία των εργατών που το SPD απείλησε με πείνα και αποκλεισμό στα 1919 αν τόλμαγε να κάνει επανάσταση, δεν έκανε την επανάσταση και παρόλα αυτά πεινά. Η Γερμανία των εργατών που οι Σάϊντεμαν και σία απείλησε με συμμαχική επέμβαση ίσως αυτή τη στιγμή βλέπει τους Σενεγαλέζους να εισβάλουν στη Ρουρ. Ο φασισμός προβάλει. ΟΙ Erzberger και Rathenau, επιφανείς αστοί με κάπως ριζοσπαστικές απόψεις δολοφονήθηκαν. Τον Λούντεντρολφ τον έχουν αφήσει στην ηρεμία και ο συνταγματάρχης Χίτλερ με ηρεμία οργανώνει τα αντεπαναστατικά του στρατεύματα στη Βαυαρία. "Τάξη, σεβασμός για την ανθρώπινη ζωή, κυριαρχία του νόμου, σοσιαλισμός" ήταν τα κύρια θέματα των σοσιαλδημοκρατών όταν ο Καρλ και η Ρόζα πέθαιναν. Η πραγματικότητα έχει άλλα ονόματα: πείνα, αποικιοποίηση της Γερμανίας από το ξένο κεφάλαιο, θρίαμβος της κερδοσκοπίας μεγάλης κλίμακας, κυριαρχία των κερδοσκόπων, επίθεση των εργοδοτών, εξοπλισμός των αντιδραστικών δυνάμεων.

Ως κομμουνιστές δεν εξετάζουμε την ιστορία μοιρολατρικά. Στην ταξική πάλη δεν υπάρχουν αναπόφευκτες ήττες ή νίκες. Υλικές, πνευματικές και ηθικές δυνάμεις συγκρούονται και οι ισχυρότεροι νικούν τις πιο αδύναμες. Τον Ιανουάριο του 1919, αν και σε θανάσιμο κίνδυνο η Ρωσική Επανάσταση στην πάλη της με την αντίδραση έφτασε το απόγειο της δυναμικής της να επεκτείνεται και να δημιουργεί. Η Ουγγαρία, οδηγούνταν προς τη σοβιετική κυριαρχία. Το επαναστατικό κίνημα ήταν σε άνοδο στην Ιταλία. Στα νικηφόρα κράτη είχε πραγματοποιηθεί αποστράτευση: ένοπλοι εργάτες επέστρεφαν από τα χαρακώματα και με βία περιόριζαν την πανίσχυρη οργή τους, παντού η φοβισμένη, δειλή μπουρζουαζία που είχε μείνει πίσω υποχώρησε μπροστά τους. Η προλεταριακή Γερμανία επιθυμούσε να πραγματοποιήσει το πρόγραμμα της κοινής ιδιοκτησίας, να ακολουθήσει το μεγάλο Ρώσικο παράδειγμα. Είχε ακόμα τέσσερα αξιομνημόνευτα μυαλά: το Φράνς Μέρινγκ, ένα διανοούμενο και ένα τολμηρό στοχαστή που αποτελούσε την καρδιά της ομάδας Σπάρτακος, το Λέο Τίκο (Γκοχίγκες), τον καλύτερο υπό τους οργανωτές, τους πιο ικανούς συνωμότες, τον Καρλ και τη Ρόζα. Η προλεταριακή Γερμανία μπορούσε να είχε νικήσει.

Η αστική και η σοσιαλιστική αντεπανάσταση χτύπησε τους τρεις από αυτούς τους διανοούμενους. Τότε ο γέρος Φράνς Μέρινγκ πέθανε στο ξαφνικό μαύρο απελπιστικό λυκόφως της ήττας. Η σοσιαλδημοκρατία κατάλαβε πολύ καλά ότι η τάξη που είχε αποκεφαλιστεί οδεύει προς την ήττα. Οι δολοφόνοι της ολοκλήρωσαν το έργο της εξαχρείωσης που είχε αρχίσει με την προδοσία του SPD. Αν αντί γι΄ αυτό είχε πραγματοποιήσει το πιο θεμελιώδες σοσιαλιστικό καθήκον της, τι μέλλον θα άνοιγε για την εργατική τάξη της Ευρώπης, σίγουρα μετά από σκληρή πάλη. Το ζοφερό παρόν όμως λειτουργεί για να επιβραδύνει και να παρατείνει! Αν σκεφτούμε αυτό την ημέρα του Καρλ Λίμπκνεχτ και της Ρόζας Λούξεμπουργκ. Πρέπει να θυμόμαστε τι είναι ικανός ο εχθρός να κάνει. Στο έγκλημα της 15ης Ιανουαρίου του 1919, υπάρχει ένα μεγάλο ιστορικό μάθημα.

Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011

ΟΙ ΖΟΦΕΡΕΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΜΕΤΡΩΝ ΕΕ/ΔΝΤ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, του Θ. ΜΕΓΑΛΟΟΙΚΟΝΟΜΟΥ

ΟΙ ΖΟΦΕΡΕΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΜΕΤΡΩΝ ΕΕ/ΔΝΤ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ




Οι συνέπειες στην ψυχική υγεία των πλατειών λαϊκών στρωμάτων από το σοκ των οικονομικών μέτρων που αποφάσισε η κυβέρνηση, κατ΄ εντολήν της ΕΕ και του ΔΝΤ, είναι ήδη ορατές στα οδυνηρά βιώματα και εμπειρίες όλο και περισσότερων από τους προσερχόμενους στα εξωτερικά ιατρεία και στις όποιες πρωτοβάθμιες υπηρεσίες ψυχικής υγείας και πρόκειται να γίνονται διαρκώς πιο δραματικές όσο αυτά τα μέτρα θα μπαίνουν σε εφαρμογή (και θα πολλαπλασιάζονται διαρκώς επιδεινούμενα), καταστρέφοντας όχι μόνο το παρόν εκατομμυρίων, αλλά και το μέλλον μιας ολόκληρης (τουλάχιστον) γενιάς. Η κατάσταση θα γίνεται διαρκώς ακόμα πιο δύσκολη για τα άτομα με πιο σοβαρές και πολύπλοκες ανάγκες (ψυχωτικές και άλλες) και για τις οικογένειές τους, καθώς οι κοινωνικές και θεσμικές προϋποθέσεις της ανάρρωσής τους (υλικές/οικονομικές, σχεσιακές, δυνατοτήτων και κουλτούρας των θεραπευτικών θεσμών κλπ) θα φθίνουν διαρκώς και θα συρρικνώνονται μέσα σε μια κοινωνική οργάνωση που θα λειτουργεί αφήνοντας χώρο μόνο για τους «λίγους», ενώ θα σπρώχνει στην εξαθλίωση, στον αποκλεισμό, στην κατασταλτική διαχείριση και στον θάνατο όλο και πιο πολλούς.


Αυτό δεν αποτελεί έναν ‘απαισιόδοξο’ (ή, κατ΄ άλλους, ‘εξτρεμιστικό’) ισχυρισμό : πηγάζει από τα καταγεγραμμένα δεδομένα και την όλη γνώση μας, εδώ και πάνω από 100 χρόνια, για τη σχέση ανάμεσα στην καπιταλιστική οικονομία, σε περιόδους ‘άνθησης’ και κρίσης, και στην επίπτωσή της, αντίστοιχα, στην ψυχική υγεία γενικά και στην έκβαση των πιο σοβαρών ψυχικών διαταραχών ειδικότερα, καθώς και στην αντίστοιχη κουλτούρα μιας ψυχιατρικής που δεν αμφισβητεί την δεδομένη κοινωνική τάξη, κατ΄ εντολήν της οποίας λειτουργεί. Η μόνη διαφορά είναι ότι, σήμερα, η κατάσταση μπορεί να εξελιχθεί πολύ χειρότερα.

Ένα όλο και πιο υποχρηματοδοτημένο και υποστελεχωμένο σύστημα υπηρεσιών ψυχικής υγείας, με ήδη παγιωμένη την «διπλής όψεως» κατασταλτική κουλτούρα (αφενός του εγκλεισμού και της ιδρυματικής βίας και, αφετέρου, της εγκατάλειψης), καλείται, πλέον, ν΄ απαντήσει σ’ ένα όλο και μεγαλύτερο όγκο, όλο και πιο πολύπλοκων κοινωνικών αναγκών, που η οικονομική και κοινωνική κρίση σπρώχνει «εκτός», ψυχιατρικοποιώντας τις (και άλλοτε ποινικοποιώντας τις) και αναθέτοντάς τις στους εντεταλμένους για την κάθε κατηγορία (άκρως χρεοκοπημένους και σε αξεπέραστη κρίση) θεσμούς, είτε προς «θεραπεία», είτε προς «σωφρονισμό».

Επικεντρώνοντας, εδώ, στις επιπτώσεις στην ψυχική υγεία γενικά, γνωρίζουμε πώς η οικονομική κρίση γίνεται κρίση οικογενειακή και κρίση προσωπική, οδηγώντας, όταν δεν φαίνεται διέξοδος, στην κατάθλιψη (την κατ΄ εξοχήν ψυχική διαταραχή της οικονομικής ύφεσης). Σ΄ ένα σύστημα που δομεί την προσωπική ταυτότητα (την αυταξία και τον αυτοσεβασμό) μέσω της μισθωτής εργασίας, η «επιστροφή στο σπίτι» σηματοδοτεί μια «ήττα». Μια ήττα που το άτομο οδηγείται αφενός να θεωρεί ως προσωπική του ευθύνη και αφετέρου ότι, για την αντιμετώπιση των συνεπειών της, δεν υπάρχουν παρά ατομικές λύσεις.

Η οικονομική κρίση αγγίζει κάτι πιο βαθύ από το οικονομικό, που είναι το νόημα της ζωής – μια κρίση προοπτικών που βιώνουν προπαντός οι νέοι.

Τα άτομα αισθάνονται παγιδευμένα μέσα σε μια κατάσταση χωρίς διέξοδο. Ανεργία και ελαστικές σχέσεις εργασίας αυξάνουν την κοινωνική απελπισία, μέσα σε μια κατάσταση όπου καταρρέουν ταυτόχρονα και εργασία και κράτος πρόνοιας.

Ξανά, όλο και πιο πλατειά λαϊκά στρώματα οδηγούνται να ζουν «μέρα με τη μέρα»,

σε συνθήκες καθολικής επισφάλειας. Υποφέρουν τόσο αυτοί που εξακολουθούν να έχουν εργασία (με τους εξοντωτικούς όρους στους οποίους πρέπει να συμμορφωθούν για την διατηρήσουν), όσο και αυτοί που δεν έχουν, οι οποίοι βουλιάζουν (κυριολεκτικά) στο τέλμα της μακροχρόνιας ανεργίας.

Λειτουργώντας σε μια κατάσταση που διακρίνεται από την αποσυλλογικοποίηση των διαδικασιών στο χώρο εργασίας (όσο και εκτός αυτού) και από μια προϊούσα εξατομίκευση, το άτομο, που βρίσκεται ξαφνικά στο βυθό αυτής της κρίσης, νοιώθει, συχνά, τελείως απομονωμένο και αποξενωμένο, μέσα σε μια νέα κατάσταση γύρω του, που απαξιώνει συστηματικά τους τρόπους που είχε μάθει να διαπραγματεύεται και να διεκδικεί : συχνά, δεν φαίνεται να του επιτρέπεται παρά μόνο η επιλογή να «συμμορφωθεί» με τη νέα κατάσταση και να παθητικοποιηθεί, να υποταχτεί, ή να υιοθετήσει μορφές έκφρασης που περιέχουν μια δόση βιαιότητας… και κατά του εαυτού….Εξ’ ου και οι αυτοκτονίες σε αναδιαρθρούμενες/ιδιωτικοποιούμενες επιχειρήσεις, όπως η France Telecom, αλλά και αλλού, σ΄ ολόκληρη την Ευρώπη, όπως και στην Ελλάδα, όπου το σοκ της κρίσης που ξέσπασε με την επέμβαση του ΔΝΤ, έστρεψε το ενδιαφέρον κάποιων ΜΜΕ στην ανάδειξη της καθοριστικής συμβολής της απώλειας της θέσης εργασίας και του οικονομικού στραγγαλισμού του υποκειμένου σε μερικές από τις πρόσφατες αυτοκτονίες σ΄ αυτή τη χώρα.

Είναι γνωστό ότι, σύμφωνα με αμερικανικές μελέτες, κάθε αύξηση της ανεργίας κατά 3% φέρνει αύξηση των αυτοκτονιών κατά 5% και των θανάτων από αλκοόλ κατά 30%. Μελέτες σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες έχουν δείξει, μέσα στο 2009, αύξηση των καταθλιπτικών διαταραχών κατά 15% και των αγχωδών διαταραχών κατά 30%.

Η καλλιέργεια του «δέους και του φόβου» απέναντι στο υποτιθέμενο «αναπόφευκτο» αυτών των μέτρων και στην «παντοδυναμία» των «ισχυρών», σε συνδυασμό με το τεχνηέντως καλλιεργούμενο και διαχεόμενο, μέσω των ΜΜΕ, ιδεολόγημα για την αδυναμία «ημών των ‘ενόχων’ που ‘φτιάξαμε’ αυτό το τεράστιο χρέος», αφήνει (αν και εν μέσω διαρκώς κλιμακούμενων κινητοποιήσεων) ακόμα πολλούς εμβρόντητους και αδρανείς και ορισμένους μέχρι και να «ταυτίζονται με τον επιτιθέμενο» και να δικαιολογούν τα μέτρα ως «αναγκαία». Το μήνυμα που προσπαθούν να περάσουν είναι σαφές: «δεν υπάρχει άλλη λύση», κάθε αντίσταση (βοηθούσης και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, ανεξαρτήτως απόχρωσης) μπορεί να κρατήσει μόνο για λίγο, ότι, εν τέλει, είναι μάταιη, καθώς η «παντοδυναμία του αναπόφευκτου» είναι τέτοια, που το τέλος (η επιβολή της εξαθλίωσης των πολλών για την διάσωση και την αύξηση των κερδών των τραπεζιτών) είναι προδιαγεγραμμένο.

Όπως σ΄ όλες τις αντίστοιχες κρίσιμες κοινωνικές καταστάσεις, είναι ακριβώς η καλλιέργεια αυτού του μηνύματος στο επίπεδο ολόκληρης της κοινωνίας, σε εθνική, ευρωπαϊκή και πλανητική κλίμακα, που είναι η πιο επικίνδυνη, όχι μόνο για την ψυχική μας υγεία, αλλά για την ίδια τη ζωή μας, για ολόκληρη την κοινωνία και τον ανθρώπινο πολιτισμό στο σύνολό του.

Καθώς όλο και περισσότεροι παραλληλίζουν, τηρουμένων των αναλογιών, την πρόσφατη επιβολή στη χώρα του Διευθυντηρίου ΕΕ/ΔΝΤ, με την κατοχή του 1941-44, είναι, θεωρούμε, εξαιρετικά χρήσιμο να ανατρέξουμε σε μιαν από τις πιο σημαντικές και αυθεντικές αναλύσεις που έχουν γίνει για τις συνέπειες της πείνας και του τρόμου (από μια ξένη στρατιωτική κατοχή, τότε) στην ψυχική υγεία.

Όπως γράφουν οι Φ. Σκούρας, Α. Χατζηδήμου, Α. Καλούτσης και Γ. Παπαδημητρίου στο βιβλίο τους, «Η Ψυχοπαθολογία της Πείνας, του Φόβου και του Αγχους» (1947), η «ψυχολογική παλινδρόμηση» που εμφανίστηκε αρχικά στη συμπεριφορά των ανθρώπων, λόγω των τραυματικών γεγονότων εκείνης της περιόδου, που προκλήθηκαν από την πείνα και τον τρόμο – μια παλινδρόμηση που έφτανε μέχρι την κατάθλιψη, την απάθεια και την παθητικότητα και ακόμα, μέχρι την απώλεια της «ανθρώπινης ιδιότητας» του ανθρώπου – συνοδεύτηκε και από την αντίθετη εξέλιξη, από αυτό που αποκλήθηκε «ψυχολογικός ρόλος της αντίστασης». Όταν, δηλαδή, όπως γράφουν, «η δυσάρεστη, αγχώδης και οξεία συγκινησιακή ένταση μειωνόταν και μεταμορφωνόταν σε συνειδητή δράση. Η αντίσταση έπαιρνε συγκεκριμένες μορφές πάλης όσο περισσότερο η συγκινησιακή ένταση της συνείδησης μεταμορφωνόταν σε γνωστικό όρο της συνείδησης. Αυτή η πορεία είναι αντίθετη σε κείνη της παλινδρόμησης». Η «ψυχολογία της αντίστασης» ήταν ο κύριος παράγοντας, που προστάτευε την προσωπικότητα από την διάλυση και την εκμηδένιση. Η ψυχολογία του ατόμου ήταν η ψυχολογία ενός μέλους της ομάδας, με την ενσωμάτωση στις αντιστασιακές οργανώσεις. Ηταν, μάλιστα, παρατηρούν, αυτή η «ψυχολογία της αντίστασης» που λειτούργησε ως προστασία από νευρωτικές διαταραχές – οι οποίες, σημειωτέον, μετά το τέλος του πολέμου, αυξήθηκαν πολύ.

Εχει, επομένως, μεγάλη σημασία το πώς οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας θα «διαβάσουν» τα κλιμακούμενα, σήμερα, αιτήματα για απάντηση σε καταστάσεις ψυχικής δυσφορίας, απόγνωσης, απελπισίας, «αυτοκτονικού ιδεασμού», ή άλλων μορφών οξύτατης ψυχικής οδύνης. Θα εξακολουθήσουν να τα «διαβάζουν» ως καταστάσεις «χημικής ανισορροπίας» (chemical imbalance) του εγκεφάλου, που χρειάζονται απλώς ψυχοφάρμακο (οι μεν), ή ως γεγονότα της ψυχολογίας του ατόμου (οι δε) που χρειάζονται, απλώς, την, κοινωνικά αποστειρωμένη, «κατάλληλη» ψυχοθεραπευτική τεχνική;

Ισως, ακριβώς σήμερα, είναι ακόμα πιο επίκαιρη η επισήμανση του Franco Basaglia ότι, μέσα στη δοσμένη κοινωνία, η πολιτικοποίηση της πράξης μας είναι, ακόμα, αυτή που μπορεί να την καταστήσει πραγματικά θεραπευτική πράξη, ικανή να συμπέσει με την ανάδειξη, σε όλα τα επίπεδα, των κρυμμένων αντιφάσεων του συστήματος μέσα στο οποίο ζούμε (καταμερισμός εργασίας, διαίρεση/ κατακερματισμός των επιστημών, συγκεκριμένη ιεραρχία των αξιών). Το να ανάγουμε, ή να επιτρέπουμε την απορρόφηση του πολιτικού χαρακτήρα (ή των πολιτικών παραμέτρων) των πρακτικών μας σε απλές τεχνικές (βιολογικές, ψυχοθεραπευτικές κλπ) δεν συντελεί παρά στην διαιώνιση τη χειραγώγησης και της προσαρμογής των αναγκών των ανθρώπων στις ανάγκες του συστήματος, τη στιγμή που οι ανάγκες αυτές των ανθρώπων, που μας τίθενται, απαιτούν απαντήσεις πολιτικές,

Το ζήτημα, επομένως, είναι πώς θα σταθεί κανείς απέναντι σ΄ αυτή την κατάσταση, ξεπερνώντας τους όρους της εξατομίκευσης, επανεγκαθιδρύοντας την ανάγκη και τους όρους του συλλογικού και αναπτύσσοντας, σ΄ αυτή τη βάση, το πνεύμα και την ψυχολογία της αντίστασης, ως μια υψηλή στιγμή στην αυτοσυνείδησή μας και στη συγκρότηση της υποκειμενικότητάς μας, στη δημιουργία των όρων για την εκδίπλωση των ανθρώπινων, δημιουργικών μας δυνατοτήτων – αυτών που μπορούν να μεταμορφώσουν τον καθένα σε συνάρτηση με τη μεταμόρφωση του κόσμου – με τρόπο που θα μας επιτρέψει (σε όλους από κοινού, λειτουργούς ψυχικής υγείας, ‘χρήστες’ των υπηρεσιών, οικογένειες) ν΄ αντιμετωπίσουμε την κατάσταση ως υποκείμενα αντί να την υποστούμε ως αντικείμενα.

25-5-2010

Θ. ΜΕΓΑΛΟΟΙΚΟΝΟΜΟΥ ψυχίατρος μέλος της Πανελλαδικής Συσπείρωσης για την Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση

http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=8016

υπεύθυνος ανάρτησης ο-έχων-σώας-τας-φρένας-του-για-λίγο-καιρό-ακόμη, no_longer_safe

Short Link: http://wp.me/pPn6Y-1kS

Δευτέρα 10 Ιανουαρίου 2011

ΑΓΩΝΑΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΤΩΡΑ σε όλα τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς ΓΙΑΤΙ ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ

ΑΓΩΝΑΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΤΩΡΑ σε όλα τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς ΓΙΑΤΙ

ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ Κλιμάκωση ή εκφυλισμός;

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΚΟΝΤΡΑ

Η κυβέρνηση και οι χαρτογιακάδες του ΔΝΤ έχουν δείξει τα δόντια τους. Ο στόχος τους είναι πλέον γνωστός σε όλους. Θέλουν να γονατίσουν τους εργαζόμενους, να τους μετατρέψουν σε «Κινέζους» που θα δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί. Την ίδια στιγμή οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι, μαζί με τους ντόπιους και ξένους τοκογλύφους, που κονομάνε από τα χρέη των κρατών, θα θησαυρίζουν.


Ολοι το ξέρουμε ότι μας είπαν ψέματα


♦ Μας είπαν ότι δεν κάνουν απολύσεις στο Δημόσιο και τις ΔΕΚΟ.


Με τη δεύτερη επικαιροποίηση του Μνημονίου αποφάσισαν να μειώσουν τις θέσεις εργασίας στο δημόσιο τομέα, ακόμα περισσότερο από τον κανόνα μιας πρόσληψης ανά πέντε συνταξιοδοτήσεις. Ξέρετε πόσα λεφτά λένε ότι θα γλυτώσουν έτσι; 600 εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο. Δηλαδή τους μισθούς πάνω από 20.000 εργαζομένων. Πώς θα γίνει αυτό αν όχι με απολύσεις, όχι μόνο συμβασιούχων αλλά και εργαζομένων αορίστου χρόνου;


♦ Μας λένε ότι θα πληρώσουν όλοι για να βγει η χώρα από την κρίση.


Την ίδια στιγμή αναβάλλουν για το 2013 το φόρο που λέγανε ότι θα βάλλουν στις τηλεοπτικές διαφημίσεις. Αυτόν το είχανε ψηφίσει από τον περασμένο Μάη, το ανέβαλαν μια φορά, το αναβάλλουν ξανά τώρα, μέχρι να τον καταργήσουν. Βλέπετε οι καναλάρχες είναι φτωχοί ενώ εμείς είμαστε οι πλούσιοι! Σ’ αυτούς μπορούν να αναβάλλουν τους φόρους, που κάποια στιγμή έβαλαν για ξεκάρφωμα, ενώ σ’ εμάς ποτέ!


♦ Καταργήσανε την ασφάλιση και ετοιμάζονται για νέες ανατροπές στο ασφαλιστικό μέσα στο 2011, γιατί το σύστημα λένε ότι δεν βγαίνει. Αφού για δεκαετίες ληστέψανε τα αποθεματικά των Ταμείων, τώρα μας λένε ότι δεν υπάρχουν λεφτά. Κι όμως, την ίδια στιγμή ανακοινώνουν ότι θα χαρίσουν στους καπιταλιστές το 25% των ασφαλιστικών εισφορών που θα έπρεπε να πληρώνουν στα Ταμεία!


Για τους φτωχούς λεφτά δεν υπάρχουν, για τους πλούσιους φτάνουν και περισσεύουν! Το Μνημόνιο μοιάζει με πεινασμένο τέρας που δεν χορταίνει ποτέ. Πρώτα μιλούσαν για 30 δισ. περικοπές μέχρι το 2013. Τώρα το νέο Μνημόνιο μιλά για πρόσθετα μέτρα ύψους 17 δισ. ευρώ μέχρι το 2014. Δηλαδή, το αρχικό πακέτο γίνεται μιάμιση φορά μεγαλύτερο. Κι αυτά τα μέτρα είναι μόνο μέχρι το 2014. Φανταστείτε τι μας περιμένει, αφού τα μέτρα θα συνεχιστούν και μετά το 2020, λόγω… επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής των τοκογλυφικών δανείων!


Ποιος θα τα πληρώσει όλ’ αυτά; Εμείς, φυσικά, αν μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια.


Τι κάνουμε;


Το ερώτημα είναι τι κάνουμε. Η κυβέρνηση προσπαθεί να απομονώσει κάθε εργατική αντίσταση. Στο πλάι της έχει τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, που οργανώνουν μια τεράστια εκστρατεία λάσπης ενάντια στους εργαζόμενους στο Δημόσιο και τις ΔΕΚΟ. Η θεωρία των «ρετιρέ» αναβιώνει και πάλι. Χθές ήταν οι εργαζόμενοι του ΟΣΕ, σήμερα οι εργαζόμενοι στο ΜΕΤΡΟ και την ΕΘΕΛ, αύριο θα είναι οι τραπεζοϋπάλληλοι, μεθαύριο οι ΔΕΗτζήδες και θ’ ακολουθήσουν κι άλλοι.


Από δίπλα οι πάντα πιστοί και «υπεύθυνοι» γραφειοκράτες συνδικαλιστές που θέλουν να «οργανώσουν» έναν «αγώνα» για την τιμή των όπλων, έναν «αγώνα» που δεν θα ξεφεύγει από τα ασφυκτικά πλαίσια της αστικής νομιμότητας, των περιπάτων έξω από τη Βουλή, των σκόρπιων και ασυντόνιστων απεργιών και στάσεων εργασίας, χωρίς κανένα σχέδιο, καμία κλιμάκωση. Μέχρι να ψηφιστεί το νομοσχέδιο και μετά… τα κεφάλια μέσα.


Οταν όμως ο αντίπαλος σε σημαδεύει με το πιστόλι στον κρόταφο και σε εκβιάζει για να σου στερήσει το δικαίωμα στη ζωή, δεν αρκεί να ρίχνεις μερικές εκτονωτικές ντουφεκιές στον αέρα.


Ηρθε η ώρα να γυρίσουμε το πιστόλι και να τους σημαδέψουμε εμείς. Διαφορετικά να περιμένουμε τον επόμενο εκβιασμό που θα μας κάνουν, για να χάσουμε κι άλλα δικαιώματα, σ’ αυτόν τον ασταμάτητο κατήφορο κινεζοποίησης της εργαζόμενης κοινωνίας.


Την τακτική της κυβέρνησης την ξέρουμε. Περιμένει, ετοιμάζεται, καταθέτει ένα νομοσχέδιο και το ψηφίζει εκβιαστικά μέσα σε λίγες μέρες. Επομένως, το να περιμένεις πότε θα κατατεθεί ένα νομοσχέδιο για ν’ αγωνιστείς, είναι ταξική αυτοκτονία.


Μήπως δεν ξέρουμε τι θα περιλαμβάνει το νομοσχέδιο για τις αστικές συγκοινωνίες; Κινεζοποίηση των εργαζόμενων και τσουχτερό χαράτσι στα εισιτήρια. Να λοιπόν το έδαφος για να αναπτυχθεί η πιο πλατιά ενότητα ανάμεσα στους εργαζόμενους, που θέλουν να κρατήσουν τις όποιες κατακτήσεις τους, και όλο το λαό, που θέλει φτηνές, δημόσιες αστικές συγκοινωνίες. Οπως είχε γίνει και το 1992, που ο αγώνας των εργαζόμενων της τότε ΕΑΣ απέκτησε παλλαϊκό χαρακτήρα.


Χρειάζεται, λοιπόν, αγώνας διαρκείας από τώρα, γιατί όταν θα κατατεθεί το νομοσχέδιο θα είναι αργά. Χρειάζονται μαχητικές κινητοποιήσεις, που θα κάνουν την κυβέρνηση και το σύστημα να πονέσουν και όχι απλές διαμαρτυρίες, στις οποίες η κυβέρνηση δεν δίνει καμιά σημασία.


Λένε ότι θα κάνουν επιστράτευση αν γίνουν μαχητικότερες οι απεργίες. Ηδη την στάση εργασίας στο ΜΕΤΡΟ την έκριναν «παράνομη και καταχρηστική»!


Ομως ας σκεφτούμε:


Πότε οι εργαζόμενοι κέρδισαν κάτι, όταν δεν πήγαν κόντρα στη «νομιμότητα» της εξουσίας του κεφαλαίου και δεν προέταξαν την νομιμότητα του αγώνα τους; Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη ή οι αποφάσεις των δικαστηρίων;


Αν είναι το πρώτο, τότε δεν θα πρέπει να φοβίζει η επιστράτευση. Γιατί κι εκεί υπάρχει απάντηση, αν ο κόσμος είναι αποφασισμένος να την αρνηθεί μαζικά. Τι θα κάνουν; Θα γεμίσουν τις φυλακές; Ας το τολμήσουν! Θα ξεσηκώσουν ακόμα περισσότερο τον κόσμο εναντίον τους. Αλλωστε, τίποτα δεν κερδήθηκε χωρίς συγκρούσεις. Δεν επιδιώκουμε τη σύγκρουση για τη σύγκρουση. Oμως αν δεν σπάσεις αβγά, ομελέτα δεν φτιάχνεις. Αυτό δείχνει και η Ιστορία. Αν πριν δυο περίπου δεκαετίες οι εργαζόμενοι της ΕΑΣ δεν βγαίνανε μαχητικά στους δρόμους, τώρα στις συγκοινωνίες θα αλώνιζαν οι ιδιώτες. Εκείνος ο αγώνας είχε απ’ όλα: απεργία διαρκείας, καταλήψεις αμαξοστασίων, συγκρούσεις στους δρόμους, συγκρούσεις με τους «νοικοκυραίους», δίκες, ακόμα και προφυλακίσεις απεργών. Χωρίς αυτόν τον αγώνα, που κράτησε πάνω από ένα χρόνο, τα μπλε λεωφορεία θα είχαν μείνει στους ιδιώτες και δεν θ’ αναγκαζόταν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να τα ξαναπεράσει στο κράτος το Δεκέμβρη του 1993.


Ολ’ αυτά, όμως, δεν γίνονται με μια συνδικαλιστική γραφειοκρατία που σαν «υπεύθυνος κοινωνικός εταίρος» κάνει τα πάντα για να εκφυλίσει τους αγώνες. Χύνοντας το δηλητήριο της «συνυπευθυνότητας», κάποιοι φτάσανε στο σημείο σε συνέλευση των εργαζομένων της ΕΘΕΛ να κατακρίνουν ακόμα και τη δωρεάν μεταφορά των επιβατών, γιατί λέει «βάζουν μέσα τον Οργανισμό»! Ομως όλοι γνωρίζουν ότι οι αστικές συγκοινωνίες πάντα «μπαίνουν μέσα», γι’ αυτό και επιδοτούνται όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παντού. Μας μιλούν για τις επιδοτήσεις στην ΕΘΕΛ, τον ΗΛΠΑΠ, τον ΗΣΑΠ, δεν μιλούν όμως για τις γενναίες κρατικές επιδοτήσεις στους ιδιώτες του ΟΑΣΘ και των ΚΤΕΛ.


Μόνο με ανεξάρτητη ταξική οργάνωση, απεργιακές επιτροπές μέσα από τους ίδιους τους εργαζόμενους που θα δίνουν λόγο μόνο σ’ αυτούς, μπορεί να σπάσει το μαύρο μέτωπο του Μνημονίου.


Θα ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα αν όλοι οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες (οδηγοί, τεχνικοί, διοικητικοί, σε ΕΘΕΛ, ΗΣΑΠ, ΗΛΠΑΠ, ΜΕΤΡΟ) συντόνιζαν τον αγώνα τους και ζητούσαν την συμπαράταξη της εργαζόμενης κοινωνίας για να ανατραπεί ο εργασιακός Μεσαίωνας που μας ετοιμάζουν, για φτηνά εισητήρια, για να πληρώσουν οι καπιταλιστές την κρίση που οι ίδιοι δημιούργησαν…


Τότε τα αδιέξοδα που ζούμε καθημερινά, θα γίνονταν αδιέξοδα της κυβέρνησης και των τροϊκανών.


Να ματώσουν αυτοί, όχι εμείς!


Διαφορετικά ας περιμένουμε τα χειρότερα.


5.1.2011


Το κείμενο αυτό μοιράζεται με τη μορφή προκήρυξης στους εργαζόμενους των αστικών συγκοινωνιών.

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ ΚΙΝΗΕΙΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΤΟΜΕΑ

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ ΚΙΝΗΕΙΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΤΟΜΕΑ

Ανακοίνωση

Δεν είναι ανίκητοι!

Η οργή να γίνει ταξική πάλη.



Η κυβέρνηση του ΔΝΤ, της Ε.Ε., της ΕΚΤ, της φτώχειας και των περικοπών αισθάνθηκε την ανάσα των απεργών. Πάνω από 120.000 στην Αθήνα και ανάλογο πλήθος και πάθος σ΄ όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας έδειξαν την πυγμή τους στους πυγμαίους που κυβερνούν τον τόπο, αν και προσπαθούν να μειώσουν την δυναμική των διαδηλώσεων και των διαδηλωτών δεν θα τα καταφέρουν. Η απεργία της 15 Δεκέμβρη συναγωνίζεται επάξια αυτή της 5ης Μάη, που ανακόπηκε με τους νεκρούς της Marfin και την ένοχη εξάμηνη σιωπή της υποταγμένης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.

Ήδη η κυβέρνηση του μνημονίου μετράει βουλευτικές απώλειες, ενώ η ΠΑΣΚ των ΔΕΚΟ είναι καζάνι που βράζει. Από την άλλη αλγεινή εντύπωση προκαλεί η συνεχιζόμενη χωριστική στάση του ΠΑΜΕ, από τον όγκο των απεργών-διαδηλωτών.

Όμως ο νικηφόρος δρόμος είναι αυτός του ενωτικού, μαζικού, ανυποχώρητου, οργανωμένου και παρατεταμένου ταξικού αγώνα, που έχει στόχο την ανατροπή κάθε αντιλαϊκής πολιτικής.

Σ΄ αυτό το δρόμο είναι απόλυτα αναγκαίο να ανατραπούν οι συμβιβασμένες ηγεσίες σε ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ, να υπάρξει συντονισμός των πρωτοβάθμιων σωματείων και μαχόμενων ομοσπονδιών και κλάδων.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, συνένοχη και υπόδουλη σε ΕΕ ΔΝΤ και τραπεζίτες, στηριζόμενη από ΝΔ και ΛΑΟΣ, αφού χτύπησε τη χαμηλόβαθμη-χαμηλόμισθη υπαλληλία, έρχεται τώρα με το β΄ γύρο να τσακίσει τους εργαζόμενους στις ΔΕΚΟ-Υγεία και να διαλύσει τις συλλογικές συμβάσεις. Έπεται το «νέο μισθολόγιο» των Δ.Υ. που θα΄ χει νέες μειώσεις και φυσικά τη σύνδεση μισθού-παραγωγικότητας(αξιολόγηση). Την ίδια στιγμή διαλύουν τα Επικουρικά Ταμεία και περικόπτουν τις συντάξεις.

Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση θέλει να εφαρμόσει αφενός μια κοινωνική νομιμοποίηση της πολιτικής της, εφαρμόζοντας το δόγμα «δεν γίνεται αλλιώς» και αφετέρου να αδρανοποιήσει και να στρέψει μια κοινωνική ομάδα ενάντια σ΄ άλλη.

Εμείς σ΄ αυτά απαντάμε: Αλληλεγγύη και συντονισμός όλων των εργαζομένων μέχρι την τελική νίκη.

Ή θα γονατίσουμε ή θα αγωνιστούμε! Δεν υπάρχει τρίτος δρόμος, ούτε πρόκειται να εφευρεθεί.

Γι΄ αυτό το λόγο προτείνουμε και αγωνιζόμαστε:

1. Συλλαλητήριο 17/12 στις 5:30 στα Προπύλαια.

2. Νέα Γενική απεργία με την κατάθεση-συζήτηση του προϋπολογισμού(20-22 Δεκέμβρη).

3. Άμεση σύγκλιση και συγκρότηση της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΑΔΕΔΥ(Μέσα στο Σαββατοκύριακο), ώστε να μη χρησιμοποιείται η «μεταβατική περίοδος» ως άλλοθι της ΠΑΣΚ.(Θυμίζουμε η ΑΔΕΔΥ πραγματοποίησε συνέδριο αρχές Δεκέμβρη).

4. Να προχωρήσουμε σε άμεσο συντονισμό όλων των συνδικάτων.

5. Νέες Γ.Σ σε όλα τα σωματεία.



Για τις ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ

στην ΑΔΕΔΥ

Βάρτζελη Νάγια, Κουλούρης Σπύρος, Τσιριγώτης Θανάσης, Καλλώνης Σταύρος

Παρεμβάσεις Κινήσεις ΠΕ: ΟΧΙ στο κλείσιμο - συγχώνευση σχολικών μονάδων

Παρεμβάσεις Κινήσεις ΠΕ: ΟΧΙ στο κλείσιμο - συγχώνευση σχολικών μονάδων

10/01/2011 - 11:57



ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΔΝΤ

ΚΑΤΑΡΓΟΥΝ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΣΧΟΛΕΙΑ!

ΟΧΙ ΣΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ-ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΗ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΜΟΝΑΔΩΝ



Η κυβέρνηση αποφάσισε το 2011 να είναι η χρονιά της οριστικής διάλυσης της Δημόσιας Δωρεάν Παιδείας. Η υλοποίηση της απειλής «όπου πάει το ΔΝΤ, κλείνουν σχολεία» εφαρμόζεται από την κυβέρνηση με απόλυτη πειθάρχηση στις επιταγές του επικαιροποιημένου μνημονίου.

Δεν έφταναν οι περικοπές στις λειτουργικές δαπάνες των σχολείων μέσω των σχολικών επιτροπών.

Δεν έφτανε η δραματική μείωση των μόνιμων διορισμών κατά 50% (2.825 διορισμοί σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση), την ίδια στιγμή, που αυξήθηκε δραματικά ο αριθμός των συνταξιοδοτήσεων (11.000), λόγω των αντιασφαλιστικών μέτρων της κυβέρνησης.

Δεν έφτανε ότι το Υπουργείο Παιδείας, αντί να αντιμετωπίσει τα οξυμένα προβλήματα που δημιουργεί η πολιτική της αδιοριστίας και των περικοπών, προχώρησε σε συμπτύξεις τμημάτων, αυξάνοντας τον αριθμό των μαθητών ανά τάξη.

Δεν έφταναν οι περικοπές μισθών και η οικονομική ασφυξία των εκπαιδευτικών

Δεν έφτανε η αύξηση της ελαστικής εργασίας, οι χιλιάδες αναπληρωτές από προγράμματα ΕΣΠΑ που πληρώνονται με το σταγονόμετρο.

Το Υπουργείο Παιδείας του ΔΝΤ, δεν κουράζεται να αποδεικνύει ότι ο αποκλειστικός σκοπός του είναι να μειώσει το κόστος της δημόσιας εκπαίδευσης, χωρίς να λαμβάνει καθόλου υπόψη του τις μορφωτικές ανάγκες των μαθητών/-τριών και τα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών. Το τελευταίο διάστημα, πληθαίνουν οι διεργασίες υπηρεσιακών παραγόντων του υπουργείου Παιδείας για την υλοποίηση σχεδίου εκτεταμένων συγχωνεύσεων και καταργήσεων δημοτικών, γυμνασίων και λυκείων σε όλη την Ελλάδα για να εφαρμοστούν οι επιλογές από τη δραστική μείωση των κονδυλίων για τη σχ. χρονιά 2011-2012 (όλα τα στοιχεία μιλάνε για μείωση της τάξης του 30 έως 50%), καθώς και για να προχωρήσουν σε παύση των διορισμών και σε προσλήψεις εκπαιδευτικών μόνο από ΕΣΠΑ.

Οι προθέσεις τους έχουν φανεί ήδη, καθώς φέτος εκτός των άλλων, έγιναν οι λιγότεροι διορισμοί της τελευταίας δεκαετίας, καταργήθηκαν ουσιαστικά η Πρόσθετη και η Ενισχυτική Διδασκαλία, αποψιλώθηκαν τα σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας, οδηγήθηκαν σε κλείσιμο πολλά Αθλητικά Σχολεία. Παράλληλα, καταργούνται δεκάδες Γραφεία Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, Γραφεία Φυσικής Αγωγής και Τεχνικής Εκπαίδευσης κι ενοποιούνται σε οικονομικό και διοικητικό επίπεδο οι περιφερειακές διευθύνσεις πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας σε κάθε περιφέρεια, οι αρμοδιότητες των Γραφείων μεταφέρονται στο διευθυντή σχολικής μονάδας, ο οποίος μετατρέπεται σε μάνατζερ με υπερεξουσίες, οι οποίες αφαιρούνται από το Σύλλογο Διδασκόντων!

Είναι φανερό πως εάν υλοποιηθούν αυτά τα σχέδια, το σχολείο της γειτονιάς θα γίνει παρελθόν και χιλιάδες μαθητές θα εξαναγκαστούν σε εξοντωτικές μετακινήσεις χιλιάδες οργανικές θέσεις εκπαιδευτικών θα καταργηθούν σε όλη την εκπαίδευση.

Οι συγχωνεύσεις-καταργήσεις Σχολείων, είναι ένα ακραίο μέτρο συρρίκνωσης των μορφωτικών δικαιωμάτων. Θα έχει ως συνέπεια την υποβάθμιση της ποιότητας της παρεχόμενης εκπαίδευσης, θα αυξήσει δραματικά την αναλογία μαθητών – εκπαιδευτικού. Αποκαλύπτεται ανοιχτά πλέον οψευδεπίγραφος χαρακτήρας των κυβερνητικών συνθημάτων για το «νέο σχολείο» και για το « πρώτα ο μαθητής». Αποδεικνύεται στην πράξη ότι οι σχεδιασμοί του Υπουργείου του ΔΝΤ για το «νέο σχολείο» οδηγούν, όχι μόνο στην απαξίωση του δημόσιου σχολείου, αλλά ακόμα και σε λουκέτα έξω από τις σχολικές μονάδες.

Η υπεράσπιση του δημόσιου σχολείου και ο αγώνας για να μην κλείσει ούτε ένα σχολείο δεν είναι υπόθεση μόνο του εκπαιδευτικού κόσμου. Είναι υπόθεση όλης της κοινωνίας. Καλούμε, λοιπόν, όλους τους εργαζόμενους/-ες , τους γονείς, τους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων και τις Ενώσεις Γονέων να υπερασπιστούμε όλοι μαζί τη λειτουργία όλων των σχολείων και να ματαιώσουμε στην πράξη κάθε προσπάθεια να συρρικνωθεί το σχολικό δίκτυο και να συγχωνευτούν ή και να κλείσουν σχολικές μονάδες.

Καλούμε τους συλλόγους εκπαιδευτικών ΠΕ να αναλάβουν πρωτοβουλίες και να οργανώσουν την αντίσταση των συναδέλφων και των γονέων και τους συλλόγους διδασκόντων να εκφράσουν την αντίθεσή τους σε αυτές τις πολιτικές.

· Κανένα κλείσιμο- συγχώνευση σχολικής μονάδας.

· Ανώτατο όριο 20 μαθητών ανά τμήμα στα δημοτικά, 15 ανά τμήμα στα νηπιαγωγεία.

· Αύξηση των δαπανών για την παιδεία στο 15% του τακτικού προϋπολογισμού.

· Καμιά επιπλέον επιβάρυνση στους οικογενειακούς προϋπολογισμούς για τη μόρφωση των μαθητών/τριών μας.

· Κάλυψη όλων των πραγματικών αναγκών με οργανικές θέσεις για κάθε εκπαιδευτικό έργο στο σχολείο

· Να καλυφθούν ΤΩΡΑ οι πραγματικές ανάγκες με διορισμό μονίμων εκπαιδευτικών σε όλες τις θέσεις

· Σταθερή και μόνιμη εργασία για όλους

Πέμπτη 6 Ιανουαρίου 2011

Η παρακμή της δημοσιογραφίας. Τα επίσημα ψέματα, η αλήθεια και τα μέσΗ παρακμή της δημοσιογραφίας. Τα επίσημα ψέματα, η αλήθεια και τα μέσα ενημέρωσης, του Αλέν Μπαντιού

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ


Η παρακμή της δημοσιογραφίας. Τα επίσημα ψέματα, η αλήθεια και τα μέσα ενημέρωσης, του Αλέν Μπαντιού

06/01/2011 - 10:09 από www.alfavita.gr


Η παρακμή της δημοσιογραφίας. Τα επίσημα ψέματα, η αλήθεια και τα μέσα ενημέρωσης

Ο Γάλλος φιλόσοφος Αλέν Μπαντιού σχολιάζει την ελληνική επικαιρότητα και στέλνει μήνυμα αισιοδοξίας

ΛΩΡΗ ΚΕΖΑ

Ο Αλέν Μπαντιού είναι ένα ακτιβιστής φιλόσοφος, κάποτε μαοϊστής που πήρε μέρος στον Μάη του '68. Στα γραπτά του περιλαμβάνονται πεζογραφικές δοκιμές, θεατρικά, διασκευές, αλλά το κυρίως συγγραφικό έργο του αφορά τη φιλοσοφία, με γνωστότερο τίτλο «Το άτομο και το συμβάν» (1988). Δίδαξε επί 30 χρόνια στο Πανεπιστήμιο Paris-VIII και στη συνέχεια ανέλαβε τη διεύθυνση του Τμήματος Φιλοσοφίας της Ecole Normale Supérieure.


- Ερχεστε στην Αθήνα σε μια περίοδο πολιτικής κρίσης που περιλαμβάνει απόπειρες αυτοκτονίας, κακοδιαχείριση δημοσίου χρήματος, συναλλαγές δημοσιογράφων, γυμνές φωτογραφίες και κυβερνητικά ψεύδη. Υπάρχει τρόπος να απαιτήσουμε την αλήθεια;

«Η διάδοση της αλήθειας θέλει οργάνωση και χρόνο. Στη Γαλλία συμβαίνει το ίδιο, τα μέσα ενημέρωσης είναι στην υπηρεσία των εξουσιών, όχι τόσο της πολιτικής αλλά της οικονομικής εξουσίας. Η μάχη απέναντι στα επίσημα ψέματα μπορεί να γίνει μέσα από περιθωριακούς δημοσιογράφους που είναι τίμιοι, με τη χρήση του #ιαδικτύου, το ελεύθερο ραδιόφωνο. Οι αντιδράσεις μας πρέπει να συνάδουν πάντα με το μέγεθος του κακού».

- Αν δεν επαρκεί η αντίδραση τι θα πρέπει να κάνουμε; Να περιμένουμε τρία χρόνια ως τις επόμενες εκλογές;

«Σε καμία περίπτωση. Πρέπει να αντιδρούμε άμεσα. Να διοργανώνουμε συνελεύσεις, συζητήσεις, πορείες, να διανέμουμε φυλλάδια. Η αναμονή των εκλογών σημαίνει αποστράτευση και αβεβαιότητα. Πρέπει να οργανώνουμε τη διάδοση της αλήθειας πολύ πριν από τις εκλογές, ιδίως όταν επιχειρείται διαστρέβλωση των πραγμάτων. Ακόμη κι αν στην αρχή είμαστε λίγοι, πρέπει να έχουμε αυτοπεποίθηση και να ριχνόμαστε στη δράση».

- Είστε πάντοτε υπέρ των ήπιων αντιδράσεων, κατά της βίας. -εν είναι πιο αποτελεσματικό να φθάνουμε στα άκρα;

«Υποστηρίζω τις πραγματικές πολιτικές πράξεις όπως είναι οι πορείες και κάθε μορφή διαμαρτυρίας που γίνεται μαζικά ή με δημοσίευση κειμένων. Η βία είναι αντίδραση και όχι μια δράση, εκτός κι αν γινόταν επανάσταση αλλά όλοι ξέρουμε ότι δεν πρόκειται περί αυτού. Οι πράξεις βίας στις παρούσες συνθήκες είναι άχρηστες, μη παραγωγικές και έχουν αρνητικά αποτελέσματα. Είμαι υπέρ της αδιάλειπτης πολιτικής δράσης που δεν συνδέεται με εκλογές».

- Στην Ελλάδα η ανάλυση των σκανδάλων γίνεται ως κουτσομπολιό. Δεν αναμιγνύεται η διανόηση.

«Είναι πολύ κρίμα και μάλιστα για μια τέτοια χώρα. Είναι ανάγκη να πείσετε τουλάχιστον τις επόμενες γενιές διανοουμένων να παρεμβαίνουν στα πολιτικά πράγματα. Πρέπει να τους δείξετε ότι το μέλλον είναι ζοφερό αν παραμείνουν αδρανείς και ακίνητοι. Είναι δύσκολο εγχείρημα, ακόμη κι εδώ το ζήτημα των διανοομένων που είναι ικανοί να παρέμβουν στην πολιτική ζωή είναι πάντα περίπλοκο και νομίζω ότι πρέπει
να προσπαθήσουμε ένα τμήμα των νέων στοχαστών να παρέμβουν στο πολιτικό πεδίο».

- Είναι απαραίτητη σκευή η πολιτική φιλοσοφία για τη συμμετοχή σε μια θεωρητική πολιτική συζήτηση;


«Σε καμία περίπτωση. Η φιλοσοφία διαφωτίζει, τρόπον τινά,
την πολιτική. Προτιμώ τη χρήση της ελληνικής λέξης
"μεταπολιτική" που έχει το νόημα του πολιτικού στοχασμού. Η
πολιτική έχει τη δική της ορθολογιστική ικανότητα. Το
απαραίτητο σημείο είναι να συμφωνήσουμε στις βασικές αρχές
γιατί αυτό που χαρακτηρίζει την πολιτική στον ανεξέλεγκτο
καπιταλισμό που έχει επικρατήσει σε όλον τον κόσμο είναι ότι
πρόκειται για μια πολιτική απογυμνωμένη από αρχές. Μεγάλοι
οικονομικοί όμιλοι, που δεν έχουν καμία αγωνία για το πώς ζει
ο κόσμος, ασκούν πολιτική χωρίς αρχές. Πρέπει λοιπόν να
ορίσουμε κάποιες - να τι δεχόμαστε, να τι δεν δεχόμαστε, ιδού
το όραμα που έχουμε, ιδού τι αρνούμαστε κατηγορηματικά - και
στη συνέχεια να βγάλουμε συμπεράσματα για το πώς θα
εφαρμοστούν σε συγκεκριμένες συνθήκες. Εγώ αυτό το κάνω
συστηματικά, σε συζητήσεις με αλλοδαπούς εργάτες, με
ανθρώπους που δεν ξέρουν ούτε ανάγνωση αλλά
καταλαβαινόμαστε γιατί οι πολιτικές αρχές, οι αρχές της κοινής
ζωής, μας βρίσκουν σύμφωνους. #εν πρέπει όμως να
αναμένουμε αποτελέσματα σε ρυθμούς επικαιρότητας·
χρειάζεται χρόνος για να υλοποιηθούν όσα συζητάμε».

- Στις βασικές αρχές είναι όλοι σύμφωνοι, σοσιαλιστές, δεξιοί, ακροδεξιοί, αριστεροί. Εχουν καταργηθεί τα σύνορα.

«Στην πραγματικότητα όλα τα επίσημα κόμματα είναι αποπροσανατολισμένα. Δεν έχουν διαφορές μεταξύ τους. Εχουν αποδεχτεί τον νόμο του καπιταλισμού και, όπως πρόκειται για έναν νόμο χωρίς αρχές, δεν έχουν αληθινές αρχές. Μιλούν για τη δημοκρατία με γενικότητες και καταλήγουμε σε μια δημοκρατία με τεράστιες ανισότητες, με περιορισμούς για τις μάζες, με φράγματα, που οδηγεί σε πολλούς πολέμους. Οπότε, αν συμφωνούν, αυτό γίνεται για ζητήματα ασαφή. Υπάρχει μια κυριαρχία χωρίς μοιρασιά. Είναι σαν να βρισκόμαστε στον 19ο αιώνα - όταν ο καπιταλισμός ήταν πολύ ισχυρός - και πρέπει να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε χωρίς να έχουμε εμπιστοσύνη στις παραδοσιακές οργανώσεις».


- Μπορούμε να ελπίζουμε σε μια καινούργια πρόταση τόσοανατρεπτική όσο υπήρξε ο μαρξισμός;

«Νομίζω ότι ναι. Ο ίδιος ο μαρξισμός δεν έχει πεθάνει,
υπάρχουν πολύ επίκαιρα στοιχεία του. Αλλωστε η ανάλυση του
καπιταλισμού από τον Μαρξ παραμένει χρήσιμη, πολύ
περισσότερο σήμερα από την εποχή του Μαρξ. Αυτός μιλούσε
για το παγκόσμιο εμπόριο κι εμείς μιλάμε για την
παγκοσμιοποίηση. Ετσι, για την ανάλυση των συνθηκών
μπορούμε να αξιοποιήσουμε τον Μαρξ αλλά αντιθέτως σε ό,τι
αφορά τους τρόπους οργάνωσης θα πρέπει να επινοήσουμε κάτι
καινούργιο που να μην έχει σχέση με κόμματα, εργατική τάξη,
κομμουνιστικές και σοσιαλιστικές παρατάξεις, όπως τα
γνωρίσαμε τον 20ό αιώνα. Αυτό είναι το πρόβλημα σήμερα, το
πώς θα είναι μια πολιτική οργάνωση για την ανθρώπινη
χειραφέτηση. Θα μας διδάξει η εμπειρία. Δεν έχουμε έτοιμη
φόρμουλα οπότε πρέπει να πειραματιστούμε. Πρέπει να βρούμε
πρακτικές, δεν χρειάζεται να είναι πολλές, αρκεί να είναι
καινούργιες. Κυρίως δεν πρέπει να περιμένουμε τις εκλογές για
να ψηφίσουμε τα μεγάλα κόμματα, αρκεί να είναι κάτι
καινούργιο. Οι νέες πολιτικές οργανώσεις είναι ένα παγκόσμιο
πρόβλημα, ισχύει για όλον τον πλανήτη».


- Η Ευρώπη είναι αρκετά αδιάφορη για όσα συμβαίνουν έξω από τα σύνορά της. -εν θα έπρεπε, για παράδειγμα, να υπάρξει πολιτική δράση για τον πρόσφατο αποκλεισμό στη Λωρίδα της Γάζας;

«Πρέπει πάντα να χαρακτηρίζουμε την κατάσταση. Είναι καλή κακή, ανέκαθεν ήταν έτσι. Οταν καταλαβαίνουμε ότι η
κατάσταση είναι κακή πρέπει να αναλογιστούμε τι μπορούμε να άνουμε. Ακόμη κι αν είναι κάτι μικρό, πάντοτε υπάρχει κάτι.
Αυτό το κάτι πρέπει να το κάνουμε, δεν πρέπει να παναπαυόμαστε στο τι κάνουν οι άλλοι. Δεν μπορούμε να λέμε
ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά αλλά δεν αντιδρώ γιατί δεν θα υπάρξει αποτέλεσμα. Πάντα υπάρχει περιθώριο να κάνουμε
σημαντικά και χρήσιμα πράγματα και πρέπει να τα κάνουμε.
Στη Γαλλία, μέσα στον θρίαμβο του Σαρκοζί, υπάρχουν περιθώρια δράσης για ζητήματα που αφορούν τους αλλοδαπούς,
τις συντάξεις κτλ. Υπάρχουν πράγματα που γίνονται και πράγματα που θα γίνουν. Πρέπει να συντάσσεσαι με τα
εφαρμόσιμα και να πειραματίζεσαι για όσα θα γίνουν, ακόμη κι αν δεν υπάρχει μια γενική προοπτική, το όραμα μιας
επανάστασης. Ολες οι αλλαγές ξεκίνησαν από μικρές δράσεις που στη συνέχεια γενικεύτηκαν. Βρισκόμαστε στο ξεκίνημα
μιας νέας ανατροπής των δεδομένων».


- Είναι κάτι που θα το ζήσουν οι επόμενες γενιές ή μιλάτε γιααλλαγές σε βάθος αιώνων;

«Ε, όχι και αιώνων. Είμαι πιο αισιόδοξος. Ξέρετε, οι μεγάλες δυσκολίες είναι στην πλευρά του καπιταλισμού, όχι στη δική μας. Θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου όλα θα σταματήσουν, ο κόσμος θα συνεχίσει όπως είναι. Το κυρίαρχο ρεύμα φοβάται για όσα θα εκδηλωθούν με έναν τρόπο πραγματικά σημαντικό κι ας μην ξέρουμε ακόμη ούτε πώς ούτε πότε. Σε καμία περίπτωση όμως δεν είναι θέμα αιώνων».

- Στην πραγματικότητα ο καπιταλισμός είμαστε εμείς οι ίδιοι. Και μόνο το γεγονός ότι η πλειονότητα των Ελλήνων ζει με δανεισμό από τις τράπεζες τούς εντάσσει στο σύστημα.

«Ζείτε μέσα στον καπιταλισμό. Ολες, όμως, οι επαναστάσεις ξεκίνησαν μέσα από την καρδιά του συστήματος. Εμείς κρατάμε τον καπιταλισμό, αγοράζοντας άχρηστα πράγματα, δανειζόμενοι και κάνοντας όλα όσα επιτρέπει το σύστημα. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα είμαστε ανίκανοι να εναντιωθούμε. Το ζήτημα είναι να είμαστε ταυτόχρονα μέσα και ενάντια, είναι περίπλοκο αλλά έτσι είναι. Η πολιτική ζωή κινείται από τους ανθρώπους που βρίσκονται μέσα σε μια κατάσταση αλλά θα ήθελαν να την αντικαταστήσουν με κάποια άλλη».

Βιβλία του Αλέν Μπαντιού στα ελληνικά
Η πολιτική και η λογική του συμβάντος. Μπορούμε να στοχαστούμε την πολιτική; (Εκδόσεις Πατάκη, 2008)
Μανιφέστο για τη φιλοσοφία (Εκδόσεις Ψυχογιός, 2006)
Περιστάσεις (Εκδόσεις Αγρα, 2005)
Η ηθική (Εκδόσεις Scripta, 1998) διάλεξη του Αλέν Μπαντιού με θέμα «Η φιλοσοφική θεώρηση του πολέμου, άλλοτε και σήμερα» θα δοθεί μεθαύριο Τρίτη 29 Ιανουαρίου, στις 19.30, στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών (Σίνα 31, Αθήνα). Εισήγηση: ημήτρης Βεργέτης. Είσοδος ελεύθερη, ταυτόχρονη μετάφραση.

Αλέν Μπαντιού.
Ε λοιπόν, αυτό αποδεικνύει ότι πρέπει να επιτεθούμε στο αδύνατο…

Ο Αλέν Μπαντιού στην Αθήνα..

“Πρέπει να αλλάξουμε τον κόσμο στο εσωτερικό του ίδιου του κόσμου. Πρέπει εμείς οι ίδιοι να ορίσουμε τι είναι εφικτό και να η δεχτούμε να αποφασίζει για αυτό ο εχθρός” Είναι κρίμα για μια τέτοια χώρα σαν την Ελλάδα η ανάλυση των κανδάλων να γίνεται ως κουτσομπολιό. Είναι ανάγκη να πείσετε ουλάχιστον τις επόμενες γενιές διανοουμένων να παρεμβαίνουν τα πράγματα. Πρέπει να τους δείξετε ότι το μέλλον είναι ζοφερό να μένουν αδρανείς και ακίνητοι”

«Η αριστερά είναι ένα πτώμα που έχει πέσει ανάσκελα και βρωμάει».

Η διάγνωση του Σαρτρ ισχύει για την κατάσταση της ευρωπαϊκής Αριστεράς και κυρίως της γαλλικής;
—Η Αριστερά είναι παντού νεκρή. Πρέπει να επανεπινοήσουμε εξ ολοκλήρου την χειραφετητική πολιτική και να μην ασχολούμαστε άλλο μ’ αυτήν την Αριστερά.


«Να επιτεθούμε στο αδύνατο»
— Η Αριστερά είναι σε κατάσταση κατάρρευσης και πλήρους αποπροσανατολισμού, ενώ ο αντιδραστικός προσανατολισμός του «πετενισμού» είναι πάλι της μόδας. Αυτή η διαπίστωση προκαλεί κατάθλιψη.

— Η Δεξιά και η Αριστερά εκφέρουν τον ίδιο λόγο: δεν μπορούμε να κάνουμε παρά αυτό που είναι δυνατό στον σύγχρονο κόσμο, στον κόσμο του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού.

Πράγμα που πολύ απλά σημαίνει ότι στο καθεστώς του εφικτού, η χειραφετητική πολιτική είναι ολοκληρωτικά αδύναμη. Ε λοιπόν, αυτό αποδεικνύει ότι πρέπει να επιτεθούμε στο αδύνατο.

Μπαντιού, ο φιλόσοφος του συμβάντος

Κορυφαία μορφή της σύγχρονης σκέψης, επανεξετάζει τη σημαντικότερη ανακάλυψη του αρχαιοελληνικού λόγου: το ερώτημα του Είναι

Του Δημητρη Βεργετη*


Κορυφαία μορφή της σύγχρονης φιλοσοφίας, μαθηματικός, πολιτικός στοχαστής στρατευμένος στην πολιτική δράση, θεατρικός συγγραφέας, ο Αλέν Μπαντιού αποτελεί ένα μείζον σημείο αναφοράς της σύγχρονης σκέψης. Ο κεντρικός, φιλοσοφικός πυρήνας της σκέψης του, όπως έχει αποτυπωθεί στα τρία κορυφαία βιβλία του, είναι ουσιαστικά άγνωστος στην Ελλάδα. Ευτυχώς δεν είναι παντού ο κανόνας. Το πολύπλευρο έργο του έχει τεράστια απήχηση τόσο στην Ευρώπη όσο και στη Λατινική Αμερική, όπου τα πολιτικά κινήματα αποδείχτηκαν ευαίσθητοι δέκτες του, ενώ παράλληλα μπορεί κανείς να καταγράψει μια πυκνή διαδοχή συνεδρίων αφιερωμένων στη μελέτη του στα πανεπιστήμια της Β. Αμερικής. Τι εξηγεί άραγε τον πυρετό που αναπτύσσεται γύρω από αυτό το φωτεινό αντικείμενο του φιλοσοφικού και πολιτικού πόθου;

Το βιβλίο του «Είναι και Συμβάν», που κυκλοφόρησε το 1988, θεωρήθηκε σταθμός στην ιστορία της φιλοσοφίας. Θα πρέπει να ανατρέξει κανείς στο «Είναι ο Χρόνος» του Χάιντεγγερ για να εντοπίσει ένα τόσο ρηξικέλευθο και σύνθετο φιλοσοφικό εγχείρημα. Στις περίτεχνες και καινοφανείς αναπτύξεις που αποθησαυρίστηκαν στις σελίδες του, ο Μπαντιού επανεξετάζει τη σημαντικότερη ανακάλυψη του δυτικού λόγου, δηλαδή της αρχαιοελληνικής σκέψης: το ερώτημα του Είναι.

Η έκδοσή του καταγράφηκε, από μαθητές και αντιπάλους, ως σεισμική μετατόπιση των τεκτονικών πλακών της μεταφυσικής.

Για ποιο λόγο; Ξεκινώντας από το Παρμενίδιο σκίρτημα της φιλοσοφίας, ξαναδιαβάζοντας με εμπνευσμένη διεισδυτικότητα την πλατωνική της θέσμιση και διατρέχοντας όλο το τόξο της δυτικής φιλοσοφίας, ο Μπαντιού αποδεικνύει ότι το οντολογικό ερώτημα εμπίπτει εξ ολοκλήρου στη δικαιοδοσία των μαθηματικών. Η ρηξικέλευθη αυτή θέση υφαρπάζει από τη φιλοσοφία το αντικείμενο γύρω από το οποίο είχε συγκροτηθεί ως μεταφυσική και αναμφίβολα δίνει τη χαριστική βολή στην οντολογία του Χάιντεγγερ, που ο ακατάβλητος Ντερριντά υπέβαλλε σε ατέρμονη αποδόμηση. Καλούμαστε εδώ να σημειώσουμε προσεχτικά ένα λεπτό αλλά κυριολεκτικά θεμελιώδες σημείο που ναρκοθετεί την πρόσληψη του έργου του. Οταν ο Μπαντιού αποφαίνεται ότι τα μαθηματικά αποτελούν την καθ’ ύλην επιστήμη του Είναι, η θέση αυτή ουδόλως εξυπακούει ότι ο κόσμος και το πραγματικό είναι δομημένοι ως μαθηματικές οντότητες και στοιχειοθετημένοι από τη συνδυαστική μαθηματικών αντικειμένων. Εξυπακούει κάτι ριζικά διαφορετικό, που συχνά παραγνωρίζεται. Πρόκειται για μια θέση που αφορά όχι τον κόσμο αλλά τον λόγο και συγκεκριμένα την παρουσίαση του μεν από τον δε.
Βαθιά προσηλωμένη στην παράδοση του ρασιοναλισμού, η σκέψη του Μπαντιού αντιτίθεται σε κάθε μορφή μυστικιστικής ή μυσταγωγικής προσπέλασης στο Είναι. Γι’ αυτό άλλωστε τονίζει την ιστορικότητα των μαθηματικών. Υπό τις συνέπειες της ρήξης των τεκτονικών πλακών της φιλοσοφίας και της οντολογίας πώς οριοθετείται πλέον η επικράτεια του φιλοσοφικού λόγου;

«Διαδικασίες αλήθειας»
Περί τίνος μιλάει η φιλοσοφία εφόσον δεν πολιτογραφεί στο λόγο της το ερώτημα του Είναι;
Η απάντηση του Μπαντιού είναι εξ ίσου καινοφανής. Για να γίνει αντιληπτή πρέπει να λάβουμε υπόψη θα έχει ως άξονα την απόρριψη των αξιώσεων αυθυπαρξίας της φιλοσοφίας. Η φιλοσοφία εγγράφεται σ’ ένα
καθεστώς εξάρτησης που συνδιαμορφώνουν τέσσερις ετερογενείς και αυτόνομες συνθήκες: η επιστήμη, η τέχνη, ο έρωτας και η πολιτική. Οι συνθήκες αυτές, που επικαθορίζουν τη φιλοσοφία, χαρακτηρίζονται ως «διαδικασίες αλήθειας», για λόγους που δεν είναι εύκολο να αναλυθούν εδώ. Συνάγεται όμως εύκολα ότι η ίδια η φιλοσοφία δεν παράγει αλήθειες. Δεν οριοθετείται ως πεδίο παραγωγής και πρωτογενούς διατύπωσης αληθειών. Γίνεται κατανοητό γιατί ο Μπαντιού διατηρεί ανοιχτό μέτωπο απέναντι στον σχετικισμό, τον ιστορικισμό το σκεπτικισμό, τον συγκρητισμό… Γιατί δεν συμμερίζεται τον νιτσεϊκό οίστρο του Φουκώ που διακήρυσσε ότι δεν υπάρχουν αλήθειες, αλλά επινοημένα συστήματα αξιών, ότι δεν υπάρχουν γεγονότα αλλά ερμηνείες. Γιατί κρατά απόσταση ασφαλείας
από τις νιτσεϊκές ερωτοτροπίες του Ντερριντά που στιγμάτιζε την αλήθεια ως «το κατ’ εξοχήν φετίχ» του δυτικού λόγου.
Γιατί αντιτίθεται επίσης στον μετανιτσεϊκό αντιπλατωνισμό και στη σοφιστική των γλωσσικών παιγνίων που η αγγλοσαξονική παράδοση κληρονόμησε από τον δεύτερο Βιτγγενστάιν.
Αποστασιοποιούμενος από μια εμπεδωμένη φιλοσοφική παράδοση και ονειδίζοντας την πρόσφατη ψυχολογία των συναισθημάτων συνομολογεί με τον Λακάν ότι ο έρωτας δεν είναι αυταπάτη ή σεξουαλικός κνησμός, αλλά μια εμπειρία όπου εμφιλοχωρεί μια ορισμένη αλήθεια για την έμφυλη διαφορά, όπως αυτή βιώνεται από τα εμπλεκόμενα υποκείμενα – πέρα από σεξολογικά στερεότυπα περί ετερο-ομο-φυλοφιλίας.
Γίνεται σαφές ότι ο Μπαντιού μαζί με τον Λακάν συνθέτουν το πιο σθεναρό ανάχωμα στο παλιρροϊκό μάγμα της μετανεωτερικότητας που κατακλύζει τη δυτική σκέψη. Η αλήθεια και το πραγματικό δεν αποτελούν αντικείμενο της ερμηνευτικής.

«Yπάρχει ένας μόνο κόσμος»
— Υποστηρίζετε τη θέση ότι υπάρχει ένας μόνο κόσμος. Θα ήθελα να σας θέσω δύο συναφή ερωτήματα:
1. Κατά την εποχή της παγκοσμιοποίησης, όπου το κεφάλαιο καταργεί τα σύνορα και ομογενοποιεί τον κόσμο, ενάντια σε ποιον και σε τι επιβεβαιώνετε αυτή τη θέση;

2. Δεν υπάρχει παρά ένας μόνο κόσμος: πρόκειται για μια διαπίστωση ή πρέπει να διακρίνουμε τον απόηχο ενός επιτελεστικού στοιχείου;

— Η καπιταλιστική «παγκοσμιοποίηση» αφορά τα κεφάλαια, τα εμπορεύματα, την αγγαρεύσιμη εργασιακή δύναμη, αλλά
απολύτως όχι τις ζωντανές γυναίκες και τους ζωντανούς άντρες, τους κατοίκους του πλανήτη. Κάθε άλλο! Ανεγείρονται παντού
τείχη, ηλεκτροφόρα φράγματα, πληθαίνουν οι αστυνομικοί έλεγχοι και οι απελάσεις, στέλνουν το πολεμικό ναυτικό να
κάνει περιπολίες. Στο ίδιο το εσωτερικό των λεγόμενων «αναπτυγμένων» χωρών βλέπουμε να εγκαθιδρύεται μια
αυστηρή εδαφική, σχολική, κοινωνική διαίρεση ανάμεσα σε αυτούς που επωφελούνται της κατάστασης και στη μάζα των
φτωχών εργαζομένων και ανέργων. Γι’ αυτό, η διαβεβαίωση ότι υπάρχει ένας μόνο κόσμος», ότι δηλαδή κάθε ζωντανός άντρας
ή ζωντανή γυναίκα βρίσκεται στον ίδιο κόσμο με εμένα, υνιστά μια θέση επιτακτική, μαχητική, απολύτως αντίθετη
στην κίβδηλη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση. Αυτό το έλευσμα είναι ουσιώδες. Μόνον αυτό μπορεί να εμποδίσει την ρήμωση του κόσμου από ακατάπαυστους πολέμους.

— Οπως συνηθίζεται στην επιχειρηματολογία σας, αυτή η θέση εν παραπέμπει στην πολιτική ρητορική αλλά εδράζεται σε μια
θεμελιώδη έννοια του στοχασμού σας. Πρόκειται γι’ αυτό που νομάζετε υπερβατολογικό στοιχείο ενός κόσμου. Πώς
εμπλέκεται αυτό στη θέση σας και από ποια άποψη την δραιώνει;

— Ενας κόσμος ορίζεται, στο πλαίσιο της φιλοσοφίας μου, με βάση ένα είδος εσωτερικής λογικής, μια διάταξη εντάσεων
ύπαρξης για τις οποίες είναι ικανά τα αντικείμενα του κόσμου ή, αν προτιμάτε, οι κάτοικοι του κόσμου. Ονομάζω αυτήν τη
λογική «υπερβατολογικό» στοιχείο του κόσμου. Στον υποτιθέμενο «κόσμο» του μαινόμενου καπιταλισμού, το
υπερβατολογικό στοιχείο συνεπάγεται ότι ορισμένοι άνθρωποι, οι πλουσιότεροι, που πολλές φορές είναι κάτοικοι των
αναπτυγμένων και «δημοκρατικών» χωρών», υπάρχουν «καλύτερα» από τον όχλο των υπολοίπων, που έχουν σχεδόν
μηδενική αξία. Στο υπερβατολογικό στοιχείο του κόσμου, του οποίου την ενότητα επιβεβαιώνω, όλες οι υπάρξεις μετράνε, σε
όλους πρέπει να αναγνωρίζεται η ίδια ένταση ύπαρξης. Γι’ αυτό εξάλλου το μεγάλο σημερινό ερώτημα δεν είναι η ελευθερία, αλλά η ισότητα.

Πετέν και Σαρκοζί
— Σε ό,τι αφορά την ανάλυση της πολιτικής κατάστασης της Γαλλίας, υποστηρίζετε ότι αυτή δομείται με βάση το υπερβατολογικό στοιχείο του «πετενισμού». Θα θέλατε να συνοψίσετε τα βασικά του γνωρίσματα;
— Κατ’ αρχάς, το να παρουσιάζεται ως «επανάσταση», ως «ρήξη», κάτι που δεν είναι παρά η υποταγή στην κυρίαρχη τάξη πραγμάτων και η δουλοπρέπεια απέναντι στους πιο ισχυρούς.
Εν συνεχεία, το να κατονομάζεται μια μειοψηφία ανθρώπων, συχνά ξένης καταγωγής, ως άνθρωποι προς επιτήρηση, προς έλεγχο και προς απόρριψη. Εν συνεχεία, το να λέγεται ότι ένα ολέθριο συμβάν, που είναι πάντα ένα λαϊκό συμβάν, είναι η αιτία για όλα τα δεινά μας. Τέλος, το να θεωρείται ότι η διαίρεση ανάμεσα σε μια πλούσια ελίτ και σε μια μάζα αποπτωχευμένων εργαζομένων είναι ένας νόμος της φύσης. Για
τον Πετέν, η «εθνική επανάσταση» σήμαινε να μείνεις με σταυρωμένα τα χέρια μπροστά στους Γερμανούς. Για τον Σαρκοζί, η «ρήξη» σημαίνει να υποταχτείς στην παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική τάξη πραγμάτων και στους Αμερικανούς καθοδηγητές της. Για τον Πετέν, οι Εβραίοι και οι «μέτοικοι» ήταν η αιτία για όλα τα δεινά μας. Για τον Σαρκοζί, πρέπει να απελαθούν εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες, κυρίως
αφρικανικής καταγωγής. Για τον Πετέν, το Λαϊκό Μέτωπο ήταν η αρχή για την παρακμή της Γαλλίας. Για τον Σαρκοζί, ο Μάης του ’68. Για τον Πετέν, έπρεπε να υπάρχει «αρμονία» ανάμεσα στα βαθύπλουτα αφεντικά και τους φίλεργους και ταλαίπωρους εργάτες. Για τον Σαρκοζί, οι πλούσιοι δεν πρέπει να πληρώνουν φόρους και οι φτωχοί πρέπει να δουλεύουν περισσότερο. Ο Σαρκοζί τοποθετείται επομένως στο υπερβατολογικό στοιχείο του πετενισμού.

— «Η αριστερά είναι ένα πτώμα που έχει πέσει ανάσκελα και βρωμάει». Η διάγνωση του Σαρτρ ισχύει για την κατάσταση της ευρωπαϊκής Αριστεράς και κυρίως της γαλλικής;
— Η Αριστερά είναι παντού νεκρή. Πρέπει να επανεπινοήσουμε εξ ολοκλήρου την χειραφετητική πολιτική και να μην ασχολούμαστε άλλο μ’ αυτήν την Αριστερά.

«Να επιτεθούμε στο αδύνατο»
— Η Αριστερά είναι σε κατάσταση κατάρρευσης και πλήρους αποπροσανατολισμού, ενώ ο αντιδραστικός προσανατολισμός του «πετενισμού» είναι πάλι της μόδας. Αυτή η διαπίστωση προκαλεί κατάθλιψη. Οχι απλώς δεν επιδοκιμάζετε την παραίτηση, αλλά μας καλείτε να ακολουθήσουμε ένα λακανικό κανόνα: να ανυψώσουμε την αδυναμία στο αδύνατο. Από ποια άποψη μπορεί αυτός ο κανόνας να αναπροσανατολίσει κατά τη γνώμη σας την πολιτική δράση;

— Η Δεξιά και η Αριστερά εκφέρουν τον ίδιο λόγο: δεν μπορούμε να κάνουμε παρά αυτό που είναι δυνατό στον σύγχρονο κόσμο, στον κόσμο του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. Πράγμα που πολύ απλά σημαίνει ότι στο καθεστώς του εφικτού, η χειραφετητική πολιτική είναι ολοκληρωτικά αδύναμη. Ε λοιπόν, αυτό αποδεικνύει ότι πρέπει να επιτεθούμε στο αδύνατο. Στην πραγματικότητα, αυτό σημαίνει: να αλλάξουμε υπερβατολογικό στοιχείο, συνεπώς να αλλάξουμε κόσμο στο εσωτερικό του ίδιου του κόσμου. Πρέπει εμείς οι ίδιοι να ορίσουμε τι είναι εφικτό και να μη δεχτούμε ποτέ να αποφασίζει γι’ αυτό το θέμα ο εχθρός. Μια επανάσταση σημαίνει πάντα την έλευση αυτού που οι κυρίαρχοι θεωρούν αδύνατο και αδιανόητο. Πρέπει να αρχίσουμε από την αρχή:
αυτό που πρέπει να κηρυχθεί αδύνατο είναι το να συνεχίσει ο καπιταλισμός να αφανίζει τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων και να καθιστά τη σκέψη τιποτένια και μη γενόμενη. Ονομάζω αυτήν την αρχή «κομμουνιστική υπόθεση». Πρέπει να την αναδεχτούμε, χωρίς να φοβόμαστε εκείνους που θα επικαλούνται το αδύνατο. Θα αντλήσουμε καθ’ ολοκληρίαν τις συνέπειες αυτής της υπόθεσης.

Τα βιβλία του
Μπορεί κανείς να διαβάσει το περιεκτικό πρόπλασμα της προβληματικής του Μπαντιού σε ένα βιβλίο που αποτελεί τομή στην εξέλιξη της πολιτικής σκέψης του και το οποίο
κυκλοφορεί επί τη ευκαιρία της άφιξής του στην Ελλάδα, με τίτλο «Η πολιτική και η λογική του συμβάντος» (μετ.: Τ. Μπέτζελος - Δ. Βεργέτης, επίμετρο Δ. Βεργέτης, εκδ. Πατάκης).

Αλλα βιβλία του Μπαντιού είναι:
«Περιστάσεις 1 και 2», μετάφραση: Μιχαήλ Σάββας, εκδόσεις: «Αγρα».
«Μανιφέστο για τη φιλοσοφία», μετάφραση: Β. Σκολίδης - Α. Κλαμπατσέα, εκδόσεις «Ψυχογιός».
«Η Ηθική», μετάφραση: Β. Σκολίδης - Κ. Μπόμπας, εκδόσεις: «Scripta».
Διάλεξη και σεμινάριο. Ο Αλέν Μπαντιού δίνει διάλεξη με θέμα «Η φιλοσοφική θεώρηση του πολέμου, άλλοτε και σήμερα» την Τρίτη 29 Ιανουαρίου στις 7.30 μ.μ., στο auditorium του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών. Στις 30 Ιανουαρίου θα κάνει μια γενική εισαγωγή στις θεμελιώδεις όψεις του φιλοσοφικού του έργου, στο πλαίσιο ενός κλειστού σεμιναρίου. Πληροφορίες στην ηλεκτονική διεύθυνση 5dim@otenet.gr.

Η συνέντευξη δόθηκε στον Δημήτρη Βεργέτη. Μετάφραση: Τάσος Μπέτζελος.

* Ο κ. Δ. Βεργέτης είναι ψυχαναλυτής και διευθυντής έκδοσης
του περιοδικού Ψυχανάλυσης, Φιλοσοφίας και Τέχνης
«αληthεια».