Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ, της ΑΝΝΑΣ ΡΟΔΗ



   Στη σημερινή συγκυρία, μέσα στη φοβερή δίνη της διεθνούς οικονομικής, και όχι μόνο, κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, ολοένα και πιο πλατιά στρώματα των εργαζόμενων, των παραγωγών δηλαδή του πλούτου των εθνών, πληρώνουν το τίμημα της πλεονεξίας και της διαφθοράς των ισχυρών του κόσμου, με όλο και μεγαλύτερες στερήσεις. Οι ανθρώπινες ζωές γίνονται για μια ακόμη φορά βορά στην κερδοφορία του κεφαλαίου. Ωστόσο η ελπίδα δεν πρέπει να σβήσει και η φλόγα είναι αναγκαίο να μείνει αναμμένη.
   Η αέναη προσπάθεια του εργαζόμενου ανθρώπου για δουλειά και αξιοπρέπεια και η πάλη με την ολιγομελή ομάδα συσσώρευσης των κερδών και των αγαθών δεν πρέπει για κανένα λόγο να σταματήσει εδώ ούτε να ξεχαστούν οι αγώνες και οι θυσίες των ανθρώπων του μόχθου για ένα καλύτερο αύριο.
   Με αυτές τις σκέψεις αφιερώνω το παρακάτω κείμενο, στο οποίο θα σταθώ σε μερικά ενδεικτικά γεγονότα για τον πλανήτη και κυρίως την Ελλάδα που αφορούν τον εορτασμό της Εργατικής Πρωτομαγιάς, στους εργάτες του κόσμου που περνούν δύσκολες στιγμές. Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι.
Η Πρωτομαγιά στον κόσμο
   Η Πρωτομαγιά είναι, ως γνωστόν, μια ημέρα – ορόσημο για το εργατικό κίνημα και έχει αφήσει πίσω της πολλούς νεκρούς που πότισαν με το αίμα τους το δέντρο του αγώνα.
   Την Πρωτομαγιά του 1884 στο συνέδριο της Αμερικάνικης Ομοσπονδίας Εργασίας, μετά από θυελλώδη συνεδρίαση, πάρθηκε η απόφαση να γίνουν κινητοποιήσεις για το πολυπόθητο οχτάωρο, κατάκτηση που κερδήθηκε πολύ αργότερα με θυσίες, για να γίνει συντρίμμια στη σημερινή εποχή που η εργασία μετονομάστηκε σε απασχόληση και οι εργαζόμενοι μετατράπηκαν σε απασχολήσιμους και… αναλώσιμους.
   Δύο χρόνια αργότερα, στις αρχές του Μάη του 1886 στο Σικάγο εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες με τις οικογένειές τους συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Haymarket, για να διαδηλώσουν και να διεκδικήσουν με ειρηνικό τρόπο καλύτερες συνθήκες δουλειάς, ψηλότερα μεροκάματα, για να μπορούν να συντηρήσουν τα σπίτια τους, και λιγότερες ώρες δουλειάς, για να μην «εξοντώνεται» το μυαλό και το σώμα τους. Η τεράστια διαδήλωση χτυπήθηκε απροκάκλητα και ανελέητα από τις αστυνομικές δυνάμεις και πνίγηκε στο αίμα. Άφησε, όμως, χωρίς άλλο, το μεστωμένο πια σπόρο της, παρακαταθήκη για τη συνέχεια. Από τότε κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι και απ’ άκρη σ’ άκρη φλογίστηκε η γη από το δίκαιο αγώνα που βάδιζε με πισωγυρίσματα, βιαιότητες από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς και αμέτρητα θύματα (βλ. την περίπτωση της ματωμένης ρωσικής Πρωτομαγιάς του 1905 με εκατοντάδες αθώα θύματα, κ.ά.) αλλά παράλληλα με νίκες και αισιοδοξία, πράγμα που λείπει από μας σήμερα και οφείλουμε να το ανακτήσουμε.


Η Πρωτομαγιά στην Ελλάδα
      Η πρώτη συγκέντρωση της εργατικής Πρωτομαγιάς στην πρωτεύουσα της χώρας μας (είχαν προηγηθεί κάποιες άλλες σε άλλες πόλεις) διοργανώθηκε το 1892 από το Σοσιαλιστικό Σύλλογο του Σταύρου Καλλέργη. Το όραμα του πρωτεργάτη του σοσιαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα θα μπορούσε να πει κανείς ότι περικλείεται στη φράση του: «Παν άτομον δια της 3ώρου εργασίας του ημερησίως θα απολαμβάνει δικαιωματικώς όλων των απολαύσεων και των αγαθών, άτινα απολαμβάνουσι σήμερον άτομα αποκαλούμενα πλούσιοι».
   Ακολούθησε ο δεύτερος εορτασμός τον αμέσως επόμενο χρόνο με μπροστάρηδες και πάλι τον Καλλέργη και τον Πλάτωνα Δρακούλη. Κατά τη διάρκειά του, οι 2000 περίπου διαδηλωτές ζητούσαν οχτάωρο, Κυριακή αργία και κρατική μέριμνα για τα θύματα των εργατικών ατυχημάτων. Οι εορτασμοί συνεχίστηκαν όπως και οι εργατικοί αγώνες που γεμίζουν ολόκληρα βιβλία με την ιστορία του ελληνικού εργατικού κινήματος.
   Στα 1924, έκτακτα μέτρα του στρατού και της αστυνομίας την Πρωτομαγιά στην πλατεία Κοτζιά είχαν ως αποτέλεσμα ένα νεκρό εργάτη.
   Το Μάη του 1936 η Θεσσαλονίκη συνταράσσεται από την απεργία των καπνεργατών. Οι κινητοποιήσεις καταλήγουν από την αστυνομία του Μεταξά σε σφαγή. Ο πρώτος νεκρός (9 Μαΐου) από τους τριάντα είναι ο εικοσιπεντάχρονος Τάσος Τούσης που ο χαμός του μαζί με το μοιρολόι της μάνας του Κατίνας ενέπνευσαν στο Γιάννη Ρίτσο το συγκλονιστικό Επιτάφιο.
   Την 1η Μαΐου 1944 οι Γερμανοί κατακτητές εκτελούν 200 Έλληνες αγωνιστές στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Ένας απ’ αυτούς, ο Νίκος Μαριακάκης άφησε πίσω του το εξής σημείωμα: «Καλύτερα να πεθαίνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά, παρά να ζει σκλάβος».
   Κατά τη διάρκεια της Χούντας των Συνταγματαρχών απαγορεύτηκε, όπως ήταν αναμενόμενο, κάθε εκδήλωση για την Εργατική Πρωτομαγιά.
   Στα 1975, μετά την πτώση της δικτατορίας, ο υπουργός εργασίας Κ. Λάσκαρης μετέτρεψε την απεργία σε… αργία, προσπαθώντας να κάνει πράξη τη διακήρυξή του περί κατάργησης της ταξικής πάλης, ενώ το 1976, ανήμερα Πρωτομαγιάς, σκοτώθηκε ο αγωνιστής του αντιδικτατορικού αγώνα Αλέκος Παναγούλης, σ’ ένα πολύ ύποπτο αυτοκινητιστικό δυστύχημα.
   Η μεταπολίτευση έφερε κλίμα ευφορίας και αισιοδοξίας στους εργαζόμενους που έσπευδαν να συμμετάσχουν στους γιορτασμούς της Πρωτομαγιάς και να πυκνώσουν τις γραμμές των σωματείων τους, όπως φαίνεται από τη μαζικότατη πρωτομαγιάτικη εκδήλωση του 1981. Τα συνθήματα για ειρήνη, δουλειά, δημιουργία και κοινωνική προσφορά είχαν την τιμητική τους, για να ακολουθήσει μια πορεία κατακόρυφης πτώσης.
   Απ’ τη μια μεριά τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα που εμφανίζονταν στην αρχή σποραδικά, για να πάρουν τον τελευταίο καιρό διαστάσεις λαίλαπας και απ’ την  άλλη  η διαφθορά και η ηθική κατάπτωση ικανού αριθμού μεγαλοσυνδικαλιστών, δημιούργησαν αισθήματα απογοήτευσης και ιδιώτευσης στον εργαζόμενο κόσμο. Έτσι αυτός εμφανίζεται κατακερματισμένος και ασυντόνιστος. Η νωθρότητα όμως και η μοιρολατρία είναι απόλυτη ανάγκη να ξεπεραστούν, γιατί τα χειρότερα έπονται και η μισθωτή εργασία θα καταλήξει, αμειβόμενη με ψίχουλα, άμισθη σκλαβιά. Η ζωή των ανθρώπων ήδη έχει γίνει μια πραγματική και μέχρι μόλις χτες αδιανόητη, κόλαση και η χώρα εκποιείται όσο όσο.
   Ο κόσμος μας δεν είναι οι αριθμοί τους και οι εργαζόμενοι δεν είναι πιόνια. Το μέλλον των παιδιών μας δεν έχει κανείς δικαίωμα να το παίζει στα ζάρια. Αυτά τουλάχιστο θα πρέπει να γιορτάσουν πολλές αισιόδοξες, αγωνιστικές και χαρούμενες Πρωτομαγιές!
Βιβλιογραφία - πηγές
1.      Εφημερίδα Ελευθεροτυπία (αφιέρωμα): Πρωτομαγιά – από την απεργία στην αργία και την ανεργία, Παρασκευή 30 Απριλίου 1999.
2.      Εφημερίδα Η Καθημερινή, περιοδικό Επτά Ημέρες: Εργατική Πρωτομαγιά, Κυριακή 28 Απριλίου 2002.
3.      Μοσκώφ Κωστής: Εισαγωγικά στην ιστορία του κινήματος της εργατικής τάξης – Η διαμόρφωση της εθνικής και κοινωνικής συνείδησης στην Ελλάδα, Θεσσαλονίκη 1970.
4.      Μπεναρόγια Αβραάμ: Η πρώτη σταδιοδρομία του ελληνικού προλεταριάτου, εκδ. Κομμούνα, Μάιος 1986.
5.      Παπαϊωάννου Κώστας: Πολιτική Δολοφονία – υπόθεση Λαμπράκη, Θεσσαλονίκη 1963, εκδ. Το Ποντίκι, γ΄ έκδοση, Μάρτιος 1995.
6.      Π.Ε.Τ. – Ο.Τ.Ε. (Πανελλήνια Ένωση Τεχνικών Ο.Τ.Ε.): Στιγμές του Εργατικού Κινήματος, ημερολόγιο 2009.
7.      http://www.gsee.gr

  

  

Πέμπτη 26 Απριλίου 2012

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Χρυσή Αυγή-Παρακράτος, κρυφές χρηματοδοτήσεις και πολλά άλλα συνθέτουν το παζλ του νεοναζιστικού μορφώματος

22/04/2012 - 08:28
     
Η Χρυσή Αυγή μακρύ χέρι του συστήματος
 
Παρακράτος, κρυφές χρηματοδοτήσεις και πολλά άλλα συνθέτουν το παζλ του νεοναζιστικού μορφώματος. 
 
Του Λεωνίδα Σακλαμπάνη

«Και φυσικά είναι σύμπτωση ότι θα παρουσιάσουμε τα ψηφοδέλτιά μας την 21η Απριλίου. Όλες τις εκδηλώσεις μας τις κάνουμε το Σάββατο, έτσι έτυχε και η συγκεκριμένη μέρα έπεσε Σάββατο. Δεν έχω πρόβλημα και δεν θα το κρύψω, συμφωνούμε σε πολλά με την 21η Απριλίου.(Νίκος Μιχαλολιάκος, στον τηλεοπτικό σταθμό Κόντρα, Πέμπτη 19 Απριλίου 2012)
Τον Γενάρη του 2011 η Χρυσή Αυγή καταλαμβάνει, για πρώτη φορά στην ιστορία της, μία θέση στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου της Αθήνας. Ο «φίρερ» της, όπως τον αποκαλούν οι φίλοι και «συναγωνιστές του», από τις πρώτες μέρες προκαλεί. Σε μία αντιπαράθεσή του σηκώνεται και γεμάτος τιμή και καμάρι χαιρετά ναζιστικά μέσα στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου. Το νεοναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής μέχρι και το 2010 παρέμενε στο εκλογικό περιθώριο. Τα αστικά ακροδεξιά κόμματα με τον «στρογγυλεμένο» λόγο ήταν αυτά που έπαιρναν το πλειοψηφικό μέρος των συντηρητικών-εθνικιστικών ψήφων. Ωστόσο, τρία παράλληλα γεγονότα ήταν αυτά που φαίνεται να ευνοούν τη στροφή του κόσμου στη φιλοχιτλερική Χρυσή Αυγή: Η συμμετοχή του ΛΑΟΣ στη συγκυβέρνηση Παπαδήμου, η έλλειψη μεταναστευτικής πολιτικής, παράλληλα με την ρατσιστική ρητορική των Μέσων και κυρίως η οικονομική εξαθλίωση της χώρας.
Οι στρατιές των ανέργων, οι χιλιάδες που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, η αύξηση της εγκληματικότητας, αποτέλεσμα της πείνας και της εξαθλίωσης, έχουν οδηγήσει σε λανθασμένα συμπεράσματα, θεωρώντας τη Χρυσή Αυγή ως αντισυστημικό κόμμα που μπορεί να αντισταθεί στο «διεφθαρμένο κοινοβουλευτισμό» και να δώσει «μία κάποια λύση στη φτώχεια».
Τι απαντήσεις, όμως, να δώσει ένα πατριδοκάπηλο κόμμα όπως η Χρυσή Αυγή, όταν η ρητορική της ξεκινά και τελειώνει στο σύνθημα «Έξω οι ξένοι»; Πόσο πατριωτικό είναι ένα κόμμα που χαιρετά ναζιστικά και που αφιερώνει χιλιάδες σελίδες στον Χίτλερ; Δεν αρκεί η επίκληση στη «μητέρα πατρίδα» ως επιχείρημα για να δοθεί σε κάποιον ο τίτλος του πατριώτη, ούτε η λέξη λαθρομετανάστης για να δώσεις λύση στο μεταναστευτικό. Η διαστρέβλωση των εννοιών και οι πραγματικές ναζιστικές προθέσεις της, την καθιστούν πιο λαθραία στην πολιτική ζωή και στην κοινωνία μας από κάθε τι άλλο. Άλλωστε, είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς πως το συγκεκριμένο νεοναζιστικό μόρφωμα σκοπίμως δεν έχει πρόγραμμα, αφού αυτό δεν ξεπερνά τις 3.500 λέξεις! Ο Μιχαλολιάκος και οι... συναγωνιστές του παραμένουν ένα καμουφλαρισμένο χιτλερικό κόμμα που, στην πραγματικότητα, πρεσβεύει το φασισμό και το ναζισμό, προσπαθώντας παράλληλα να αποκρύψει την αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα για μια σειρά γεγονότων τα οποία κωδικοποιούμε παρακάτω.
Υμνητές του Χίτλερ και του ναζισμού
Είναι υμνητές του Χίτλερ, της θεωρίας του ναζισμού και της φυλετικής καθαρότητας ακόμη κι αν με λεκτικές ακροβασίες προσπαθούν να το κρύψουν. Δηλώνουν πως το σήμα τους, όπως και ο χαιρετισμός τους είναι αρχαιοελληνικός την ώρα που μέσω των κειμένων τους εκφράζουν απερίφραστα την πραγματική ιδεολογική τους τοποθέτηση, υμνώντας τους «αγνούς στρατιώτες των SS»: «Τα Waffen SS, η στρατιά των Ευρωπαίων εθελοντών στη μάχη της φυλής μας για την συντριβή του εβραιομπολσεβικισμού, ήταν και παραμένει ένας θρύλος», διαβάζουμε στο περιοδικό της Χρυσής Αυγής, σε ένα μικρό αφιέρωμα στη ναζιστική μηχανή του Χίτλερ.
Θαυμαστές του Τσολάκογλου και της Κατοχής
Με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο υμνούν τον τότε δοτό πρωθυπουργό Τσολάκογλου, η φωτογραφία του οποίου φιγουράρει στο εξώφυλλο του περιοδικού της Χρυσής Αυγής υπό το τίτλο «έντιμη ειρήνη» ενώ αντίστοιχη περίοπτη θέση έχουν και για τα τάγματα ασφαλείας προσπαθώντας να εξωραΐσουν τη δράση τους: «Τιμή και δόξα στους νεκρούς ήρωες των Τ.Α. των Τ.Ε. και των ομάδων Χ.» αναφέρει το περιοδικό Αντεπίθεση στην έκδοση του Ιανουαρίου του 2000 το οποίο εκδίδει η νεολαία του κόμματος. Σήμερα, το κατά τα άλλα αντισυστημικό κόμμα, είναι ενάντια στις «ξένες δυνάμεις» και τους δοτούς πρωθυπουργούς.
Πράκτορες του κράτους
Παραμένουν το μακρύ χέρι της εκάστοτε εξουσίας. Ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής ήταν συνεργάτης της ΕΥΠ. Κινήθηκε μέσα στο παρακράτος, επ' αμοιβή, καταδίδοντας συμπολίτες μας για τη πολιτική και όχι μόνο δράση τους. Η αντισυστημική δράση του Μιχαλολιάκου, τότε, είχε μηνιαίο κόστος 120 χιλιάδων δραχμών. Σήμερα;
Χρηματοδότηση από το σύστημα
Αντισυστημισμός ναι, αλλά η χρηματοδότηση από το σύστημα, έτρεχε με τις μαύρες σακούλες. Η τακτική του μυστικού μισθοφόρου Μιχαλολιάκου κρατάει χρόνια, σύμφωνα με τα όσα έχουν γράψει και δηλώσει δύο πρώην υπαρχηγοί της Χ.Α., Κουσουμβρής και Ζαφειρόπουλος. Μεταξύ άλλων, διαβάζουμε την απάντηση του Μιχαλολιάκου στις απορίες του Κουσουμβρή σχετικά με το ποιος χρηματοδοτούσε δραστηριότητες της οργάνωσης: Έκαναν «αρπαχτές» από τη Νέα Δημοκρατία και από το ΠΑΣΟΚ, και αυτό δεν ήταν μεμπτό, διότι εξυπηρετούσε την «ιερότητα» του αγώνα.
Ενάντια στους αγώνες
Είναι ενάντια στις συγκεντρώσεις και τους αγώνες, επιδιώκοντας μια ολοκληρωτική κοινωνία όπου ο «φίρερ» θα αποφασίζει για όλους, καταργώντας κάθε δημοκρατικό δικαίωμα. Η καταγγελία τους για τους Αγανακτισμένους στο Σύνταγμα έγινε ακριβώς γιατί φοβούνται το λαϊκό παράγοντα και την αυτόβουλη πρωτοβουλία της κοινωνίας. Άλλωστε, το κεντρικό σύνθημα της πλατείας «Ψωμί-παιδεία-ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το '73» εμπεριέχει και τη λέξη «χούντα» την οποία οι ίδιοι υπερασπίζονται και θέλουν να δημιουργήσουν. «Ο στρατηγός Ντερτιλής ήταν ήρωας», αναφώνησε πρόσφατα σε τηλεοπτικό πάνελ ο ίδιος ο Μιχαλολιάκος, μιλώντας για τη χούντα του Παπαδόπουλου.
Ενάντια στις απεργίες και τον συνδικαλισμό
Είναι ξεκάθαροι εχθροί των απεργιών, των σωματείων, του συνδικαλισμού των αγώνων που δίνουν οι εργαζόμενοι στις δουλειές τους, ενώ στέκονται πάντα δίπλα στο πλευρό του κεφαλαίου. Κλασικό και πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί η επίθεση που έκαναν στην απεργία των εργαζομένων στην Ελληνική Χαλυβουργία, δηλώνοντας τη στήριξή τους στον βιομήχανο Μάνεση: «Η πρόταση της Ελληνικής Χαλυβουργίας προς τους εργαζομένους ήταν λογική υπό τις δύσκολες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στην αγορά», σημείωναν στην ανακοίνωσή της, επιχειρηματολογώντας... καλύτερα από τον ίδιο τον ιδιοκτήτη: «Δυστυχώς, παρ' όλο που η διοίκηση της εταιρίας έκανε δεκτά τις τελευταίες ημέρες τα αιτήματα των απεργών και επιθυμεί να ανακαλέσει τις απολύσεις, τίθενται και νέες αξιώσεις που αφορούν ανύπαρκτες προθέσεις της Ελληνικής Χαλυβουργίας να καταργήσει τις συλλογικές συμβάσεις και να προωθήσει τις ατομικές».
Μπορεί προεκλογικά να ντύνονται με διάφορους μανδύες, παρασύροντας ανθρώπους που βρίσκονται σε απόγνωση, αλλά το ποιοι πραγματικά είναι και τι υπηρετούν δεν μπορεί να καμουφλαριστεί.
 
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα Δρόμος

Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ

Μια ακόμη μνημονιακή δολοφονία. Θα ήθελα να είναι ψέμα, αλλά δυστυχώς δεν είναι. Ο αγαπημένος σύντροφος και φίλος Σ.Μετοικίδης διάλεξε να φύγει από κοντά μας σε μια στιγμή που τον χρειαζόμαστε σαν αγωνιστή , σαν δάσκαλο , σαν άνθρωπο. Ο Σάββας μας έδωσε πολλά, γι' αυτό και η απώλειά του είναι δυσαναπλήρωτη. Βαδίσαμε μαζί τα τελευταία χρόνια στους αγώνες στην εκπαίδευση αλλά και στους σημαντικότερους κοινωνικούς αγώνες που έδωσε η εποχή μας. Ο Σάββας έδωσε πάντα τον καλύτερο εαυτό του σ΄ αυτούς τους αγώνες, χωρίς ποτέ κανένα αντάλλαγμα και καμιά ιδιοτέλεια.
   Στους σημερινούς μαύρους καιρούς του σκοταδισμού και της μνημονιακής εξαθλίωσης ο Σάββας διάλεξε να κάνει με το δικό του τρόπο την αντίσταση. Διάλεξε να θυσιάσει τον εαυτό του καταγγέλλοντας τον μνημονιακό κανιβαλισμό. Έδωσε το σημαντικότερο πράγμα που είχε: τη ζωή του. Η επιλογή του είναι στην κυριολεξία μια θυσία. Μια θυσία,  που ανεβάζει για όλους εμάς το ύψος των απαιτήσεων. Η ΜΟΝΗ ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΤΗ ΘΥΣΙΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΚΑΙ Η ΤΕΛΙΚΗ ΝΙΚΗ.
                       

 Καλό σου ταξίδι , αγαπημένε μας φίλε και σύντροφε ΣΑΒΒΑ.                               
                                                                                                                          ΧΡ.ΡΕΠΠΑΣ

Παρασκευή 6 Απριλίου 2012

Serial Killers: Τα Μνημόνια ως μηχανική θανάτου ,ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΣΚΟΠΛΑΚΗ*

Serial Killers: Τα Μνημόνια ως μηχανική θανάτου

06-04-2012 16:24:10

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΣΚΟΠΛΑΚΗ*

«Cum ira et studio» γράφεται καθημερινά η ιστορία, όχι η εξωεμπειρική και αφηρημένη της σχηματοποίησης, αλλά η δική μας. Η ιστορία μιας ολόκληρης κοινωνίας, η οποία στενάζει κάτω απʼ το βάρος του οικονομικού εξανδραποδισμού ασφυκτιώντας στη λοιμική της εκτροπής που εξαπλώνει η διεφθαρμένη κοινοπραξία των Μνημονίων.

Τις περισσότερες φορές οι εκφάνσεις αυτής της ιστορίας είναι τραγικές. Η αυτοκτονία του 77χρονου φαρμακοποιού την Τετάρτη αποκαλύπτει, με αβάσταχτο ανθρώπινο κόστος, την αθλιότητα του μνημονιακού κουρελουργήματος, που σαν βρόχος καλύπτει τη χώρα, ζητώντας να επιβληθεί από αχόρταγες νομενκλατούρες, ιδιοτελείς αυθεντίες, κοστουμαρισμένους δήμιους, ως διαρκής και αδιαπραγμάτευτος στόχος του έθνους.

Ενώ η κοινωνία μάθαινε συγκλονισμένη τους λόγους της αυτοκτονίας, οι πολιτικοί εκπρόσωποι των Μνημονίων και οι εκ παραθύρου διαφημιστές της ένδειας και της υποτέλειας κατευθύνονταν στη γνώριμη έξοδο κινδύνου, επιδιδόμενοι εκ νέου σε ένα crescendo χαμέρπειας, μικροπρεπούς βλακείας και αναισχυντίας. Όταν τη μια μέρα αυτοκτονεί μια συνταξιούχος στην Ιταλία και την επόμενη ένας συνταξιούχος στην Ελλάδα, δεν περιμένουμε να αντιληφθούμε από τα διάτρητα επιχειρήματα των αδίστακτων ηγετίσκων ούτε από τα νηπιώδη σοφίσματα διοσκούρων της δόλιας καθεστωτικής προπαγάνδας ποια είναι τα πραγματικά αίτια.

Σύμφωνα με τον κορυφαίο Γάλλο κοινωνιολόγο, Vincent de Gaulejac, η εξαθλίωση και η ταξική υποβάθμιση είναι πρωτίστως και πάντα φαινόμενα κοινωνικά, επομένως «τα συμπτώματα που επιφέρει αυτή η κατάσταση δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν ψυχολογικά παρά μόνο εάν η ψυχολογία ενσωματώσει, στην κατανόηση των ψυχικών διεργασιών που επιχειρεί, την ύπαρξη εσωτερικευμένων κοινωνικών επιπτώσεων». Σχετικά με την ανάγκη να κατανοηθούν οι σχέσεις ανάμεσα στις κοινωνικές επιπτώσεις και τις ψυχικές διεργασίες, ο Μπαλζάκ έγραφε, ήδη από το 1837, στο μυθιστόρημα «César Birotteau»: «Η αυτοκτονία είναι σε αυτή την περίπτωση ένα μέσο να αποφύγει κανείς χίλιους θανάτους, φαντάζει λογικό το να μην αποδεχτεί παρά μόνον έναν».

Εδώ και δυο χρόνια ζούμε χίλιους καθημερινούς θανάτους, συμβολικούς και πραγματικούς. Οι εργαζόμενοι που μεταβάλλονται σε οικονομικούς παρίες, οι συνταξιούχοι που καταλήγουν κοινωνικά έκθετοι, οι μετανάστες που καταδιώκονται ως εξιλαστήρια θύματα, οι άνεργοι που πιέζονται ή ζητιανεύουν αβοήθητοι υποχρεώνονται να αντιμετωπίζουν τέτοιους θανάτους. Η ταπεινωμένη αντίληψη του εαυτού, το τραύμα της ανεπανόρθωτης περιθωριοποίησης, η καταβύθιση σε μια ολοένα πιο ριζική απομόνωση προκαλούν τη σκέψη και οπλίζουν για την πράξη της αυτοκτονίας.

Όσο δεν δημιουργούμε αντίβαρα στον παραλογισμό της νεοφιλελεύθερης ακρότητας, θα συνθλίβονται ανθρώπινες ζωές στην ακρότητα του παραλογισμού της. Όσο δεν αρθρώνεται η αντίθεση στα Μνημόνια σθεναρά, συνειδητά, πολιτικά, ως δημοκρατική ανάγκη και παλλαϊκή απαίτηση, όλο και περισσότεροι άνθρωποι θα ρίχνονται, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, βορά στους χίλιους θανάτους, με τους οποίους η συστημική καπατσοσύνη και υποκρισία δηλητηριάζουν το παρόν μας και ρημάζουν το μέλλον μας.

Δεν ξέρω, αν ο -κατά Βάσω Παπανδρέου- «εγκληματίας» και οι όμοιοί του έχουν διαβάσει τον τόμο «Η ψυχοπαθολογία του φόβου, της πείνας και του άγχους», που εξέδωσαν ο Φ. Σκούρας, ο Α. Χατζηδήμος και οι συνεργάτες τους μετά την Κατοχή. Οι διαπρεπείς επιστήμονες αναφέρουν ότι οι κατακτητές και οι εγχώριοι σύμμαχοί τους μεθόδευσαν την αντικατάσταση κάθε αισθήματος ασφάλειας με μια οδυνηρή, αγχώδη αναμονή του αγνώστου, με την αδιάλειπτη απειλή μιας αναπόφευκτης καταστροφής. Διερωτώμαι, λοιπόν, μήπως ο 77χρονος αυτόχειρας, έχοντας βιώσει στα παιδικά του χρόνια αυτή τη μέγκενη, αισθάνθηκε εξουθενωμένος, αναμετρώμενος σε νέες συνθήκες μαζί της, σε μεγαλύτερη ηλικία.

Ο Τυνήσιος έμπορος λαχανικών πέρσι, η Ιταλίδα συνταξιούχος πριν από λίγες μέρες, ο Έλληνας συνταξιούχος προχθές δεν άντεξαν άλλο τους χίλιους θανάτους που επιβάλλουν οι διαφορετικοί ζυγοί της ίδιας κοινωνικής καταπίεσης. Σε πείσμα κάθε ανιστόρητου καλαμαρά, κάθε πεφυσιωμένου εξουσιομανούς, κάθε φιλοκερδούς ολιγαρχικού, η «Άνοιξη της Τυνησίας», αλλά και η «Άνοιξη της Ελλάδας» και η «Άνοιξη της Ευρώπης», που επίκεινται, είναι η ολοζώντανη απόδειξη για την αντοχή και επικράτηση της ανθρώπινης αξίας.
*Ο Νίκος Σκοπλάκης είναι ιστορικός

Η ΑΥΓΗ, 6/4/2012

Τετάρτη 4 Απριλίου 2012

ΠΟΣΗ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΑΚΟΜΑ ; ΧΡ.ΡΕΠΠΑΣ

Ένας ηλικιωμένος συνάνθρωπός μας χθες έδωσε τραγικό τέλος στη ζωή του, αυτοκτονώντας στην πλατεία Συντάγματος. Ο ίδιος μίλησε ξεκάθαρα, με το ιδιόχειρο σημείωμα που άφησε, για τους λόγους που διάλεξε να τερματίσει μ’ αυτό τον τρόπο τη ζωή του: «Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κυριολεκτικά τη δυνατότητα επιβίωσής μας που στηριζόταν σε μια αξιοπρεπή σύνταξη που επί 35 χρόνια εγώ μόνον (χωρίς ενίσχυση του κράτους) πλήρωνα γι’ αυτή» (από το ιδιόχειρο σημείωμα του αυτόχειρα συνταξιούχου)
Από τη στιγμή που ξεκίνησε η μνημονιακή «σωτηρία» οι προσωπικές τραγωδίες και η εκμηδένιση ανθρώπινων υπάρξεων είναι ένα συνεχές γεγονός. Η τεράστια έκρηξη της ανεργίας , της φτώχειας , οι άστεγοι , τα συσσίτια είναι η απόδειξη της κοινωνικής κατάπτωσης και της εξαθλίωσης στην οποία ρίχτηκαν βίαια τα λαϊκά στρώματα, μετά το 2009. Η επίθεση αυτή είναι το μεγαλύτερο κοινωνικό ολοκαύτωμα που έχει γίνει μετά τον εμφύλιο.
Το μνημονιακό καθεστώς, με την έντεχνα στημένη και γκεμπελικού τύπου προπαγάνδα του, προσπάθησε να συγκαλύψει, όσο μπόρεσε, αυτή την κατάσταση. Στο διάστημα αυτό οι αυτοκτονίες συνανθρώπων μας πλησιάζουν τις 2.000, ενώ αρκετά παιδιά πηγαίνουν στο σχολείο υποσιτισμένα και αρκετές φορές λιποθυμούν κατά τη διάρκεια των μαθημάτων τους.
Όλα αυτά για το άθλιο καθεστώς της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και τους πολιτικούς του εκφραστές δεν σημαίνουν τίποτα , αρκεί τα γεγονότα να συγκαλύπτονται και η πραγματικότητα να διαστρεβλώνεται. Χειραγώγηση δηλ. που να αποτρέπει την έκρηξη της κοινωνικής οργής. Και σ’ αυτό η μνημονιακή χούντα τα πήγε καλά , έχοντας στο πλευρό της ολόκληρο τον γκεμπελικό μηχανισμό του κεφαλαίου.(MEGA, Συγκρότημα Αλαφούζου , Κυριακού , Μπόμπολα)
Η νεοφιλελεύθερη μνημονιακή συμμορία που κυβερνά σήμερα για λογαριασμό των τοκογλύφων και του Ευρωπαϊκού Διευθυντηρίου , θεωρεί την εξαθλίωση , τη φτώχεια και τις αυτοκτονίες παράπλευρες απώλειες των επιλογών της και απολύτως φυσιολογικά πράγματα για την επίτευξη των στόχων της.
Το οικονομικό Νταχάου που δημιουργούν για τον λαό, το ελληνικό κεφάλαιο και η Ευρωπαϊκή Ένωση δε σημαίνει μόνο κατεδάφιση των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων, αλλά και φυσική εξόντωση ανθρώπινων υπάρξεων. Στο οικονομικό μοντέλο του διεθνοποιημένου καπιταλισμού οι άνθρωποι είναι εντελώς οι περιττοί, όταν δεν αποτελούν πηγή κέρδους και δεν μπορούν να επιβιώσουν ως υποβαθμισμένη εργατική δύναμη. Αποτελούν οικονομικό κόστος , περιττές σπατάλες που πρέπει να περικοπούν , εμπόδιο για τη δημοσιονομική εξυγίανση.
Σ’ τέτοια τραγικά γεγονότα όπως το χθεσινό. απεικονίζεται το μέλλον της εργαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας, αν περάσουν οι επιλογές της μνημονιακής χούντας. Η ευτυχία που φέρνει το Μνημόνιο για τις τράπεζες και τους τοκογλύφους είναι ο θάνατος που σπέρνει στην κοινωνία.
Χωρίς ντροπή οι λακέδες (πολιτικοί και προπαγανδιστές) της νεοφιλελεύθερης συμμορίας διατείνονται ότι 150.000 εργαζόμενοι του δημοσίου, μετεκλογικά θα πρέπει να πεταχτούν στον καιάδα της ανεργίας ή να βγουν σ’ ένα καθεστώς συνταξιοδότησης στο οποίο δεν υπάρχει σύνταξη ούτε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Ποιο μέλλον μας επιφυλάσσουν ; Κάτι ανάλογο μ’ αυτό που έγινε χθες στο Σύνταγμα ;
Σήμερα και στο μέλλον ο μνημονιακός θίασος θα συνεχίσει να δολοφονεί. Δεν έχει φραγμό για τίποτα. Η ευθύνη είναι πλέον δική μας και συνίσταται στο πολύ σημαντικό ερώτημα που καθένας μας θα πρέπει ν’ απαντήσει για τον εαυτό του και για τα παιδιά του, αν δηλ. θ’ ανεχτούμε άλλο όχι μόνο τις πράξεις αλλά και την ύπαρξη αυτού του καθεστώτος.
ΧΡ.ΡΕΠΠΑΣ