Σάββατο 30 Ιουλίου 2011

Μπήκαν Ξημερώματα σαν τους Κλέφτες

Σάββατο, 30 Ιούλιος 2011 10:49

Πλατεία Είμαστε Εμείς Και Είμαστε Παντού

Συγκέντρωση στις 6μ.μ στην Πλατεία Συντάγματος

Σαν τους κλέφτες, που τρέμουν τη δημόσια αιδώ και κατακραυγή λίγο μετά τις 4 το πρωί αστυνομικές δυνάμεις, εισαγγελέας και συνεργεία του Δήμου Αθηναίων εισέβαλαν στην πλατεία Συντάγματος, άρχισαν να καταστρέφουν τη μία σκηνή μετά την άλλη, αλλά και τις υποδομές των ομάδων. Προέβησαν σε 13 προσαγωγές από τις οποίες τουλάχιστον 8 έχουν μετατραπεί σε συλλήψεις. Όπως ακριβώς οι “γαλατάδες” της εποχής του αστυνομικού κράτους και της χούντας. Καταγγέλουμε την απαγόρευση της επικοινωνίας με τους δικηγόρους όσων κρατούνται στο Α.Τ. Ομόνοιας (για αυτό και δεν υπάρχει ακόμα ακριβής εικόνα για τον αριθμό και τα στοιχεία των συλληφθέντων).

Από τα χέρια τους οι αγωνιστές που παρεβρίσκονταν εκεί, αντιστεκόμενοι, έσωσαν ότι μπορούσαν και κινηματογράφησαν τις “σκηνές απείρου κάλλους” μιας σιδερόφραχτης και δειλής δημοκρατίας και μιας δικαιοσύνης που λειτουργεί με βάση τους νόμους της νύχτας.

Ας το βάλουν καλά στο μυαλό τους:

Η πλατεία είμαστε όλοι εμείς, οι χιλιάδες καθημερινοί άνθρωποι που στέκονται όρθιοι απέναντι σε μια κυνική, αντιλαϊκή, αντιδημοκρατική, διεφθαρμένη οικονομική και πολιτική εξουσία που απελπισμένη μπροστά στην αποτυχία της προσπαθεί να σωθεί με κάθε τρόπο.

Δεν θα γίνουμε εμείς τα θύματα της.

Δεν φοβόμαστε, δεν υποκύπτουμε.

Τους πληροφορούμε πως πλανώνται οικτρά αν νομίζουν ότι “καθαρίζοντας” και κάνοντας φρούριο την πλατεία Συντάγματος θα προφυλαχτούνε. Υπάρχουν δεκάδες πλατείες πλέον παντού στην Αθήνα, εκατοντάδες πλατείες πλέον παντού στην Ελλάδα. Είμαστε σε κάθε γειτονιά, μαζί με κάθε κάτοικο αυτής της χώρας.

Είμαστε τα εκατομμύρια της κοινωνίας κόντρα σε μία χούφτα διεφθαρμένους και υποτελείς εντολοδόχους που πουλάνε τζάμπα μαγκιά με τους μισθοφόρους της εξουσίας.

Είμαστε παντού.

Και ότι και να κάνουν δεν μπορούν να μας διώξουν. Οι δρόμοι και οι πλατείες, όπως οι δουλειές, οι παραγωγικές δομές, ο πλούτος αυτής της χώρας και τα δικαιωμάτα μας ανήκουν σε εμάς. Αυτά δεν τα χαρίζουμε σε κανέναν. Συνεχίζουμε να διεκδικούμε να τα πάρουμε στα χέρια μας.

Το είπαμε, το ξαναλέμε και το εννοούμε:

Δεν θα φύγουμε αν δεν φύγουν.

Όλοι στην πλατεία Συντάγματος σήμερα Σαββάτο 30 Ιουλίου, στις 6 μ.μ.

Η τρομοκρατία της Χούντας κυβέρνησης – τρόϊκας – μνημονίου δεν θα περάσουν.

Δεν μας φοβίζετε. Μας εξοργίζετε.

Συνεχίζουμε ειρηνικά – αποφασιστικά – δημιουργικά.

ΠΑΜΕ πρός δικαστές: Υπερασπίζεστε με πάθος την τάξη των εκμεταλλευτών, γιατί αποτελείτε μέρος του μηχανισμού τους.

Παρασκευή, 29 Ιουλίου 2011

«Προς τον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, τους δικαστές και Εισαγγελείς όλης της χώρας

Για άλλη μια φορά ενεργοποιηθήκατε και επιχειρείτε να τρομοκρατήσετε, να ποινικοποιήσετε τους αγώνες των λαϊκών στρωμάτων, των εργαζομένων.
Στρέφεστε ενάντια στον αγώνα των αυτοαπασχολούμενων στα ταξί.
Χρησιμοποιείτε την εξουσία σας για να περάσει η πολιτική της κυβέρνησης
με την οποία είστε σε αγαστή συνεργασία. Για να περάσει η πολιτική ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΕΕ, ΔΝΤ που δημιουργεί μεγάλες εταιρείες και πετάει στο δρόμο της ανεργίας εκατοντάδες αυτοαπασχολούμενους.

Οταν όμως πρόκειται για απολύσεις εργαζομένων, για μειώσεις μισθών, για δολοφονίες εργατών, όπως του συναδέλφου μας από το εργοστάσιο στην Κομοτηνή που κάηκε ζωντανός και κατέληξε προχτές, από την ασυδοσία της εργοδοσίας, την πολιτική της κυβέρνησης, τότε η πλειοψηφία σας ή τηρεί "σιγήν ιχθύος" ή αθωώνει τον εργοδότη, τον "φτωχό βιομήχανο".
Υπερασπίζεστε με πάθος την τάξη των εκμεταλλευτών, γιατί αποτελείτε μέρος του μηχανισμού τους.

Το ΠΑΜΕ θέτει μερικά από τα δεκάδες ερωτήματα δημόσια προς όλους σας
Μήπως έχετε ακούσει για τους εργαζόμενους που κάθε μέρα δολοφονούνται στα εργοστάσια, στα γιαπιά, στους χώρους εργασίας από την εντατικοποίηση της δουλειάς, την έλλειψη μέτρων ασφαλείας;
Μήπως έχετε ακούσει για τους χιλιάδες εργάτες και εργάτριες που είναι απλήρωτοι για μήνες ολόκληρους. Ενα από πάρα πολλά παραδείγματα, φρέσκο, είναι η επιχείρηση SPRIDER που μείωσε τους μισθούς των εργαζομένων κατά 17 και 20%.
Μήπως έχετε ακούσει για χιλιάδες απολύσεις εργαζομένων στις επιχειρήσεις;

Ακόμα δίνουμε μια απάντηση προς τον Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης.
Τα διαφυγόντα κέρδη του Δημοσίου δεν βρίσκονται στο άνοιγμα των διοδίων από τα αγωνιζόμενα λαϊκά στρώματα. Να τα αναζητήσει ο Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης στα δισ. που βρίσκονται στις ελβετικές τράπεζες, στις off-shore εταιρείες, στην εισφοροδιαφυγή, στα δισ. των μεγαλοκατασκευαστών που τσεπώνουν δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ και ληστεύουν τους εργαζόμενους, τα λαϊκά στρώματα.
Για να υπάρχει έστω και ένας εισαγγελέας ή δικαστής που θα βάλει πάνω από το συμφέρον των μονοπωλίων το εργατικό συμφέρον, την ανθρώπινη ζωή, πρέπει αποφασιστικά να δυναμώσει το ταξικό εργατικό κίνημα, το ΠΑΜΕ.
Να δυναμώσει η αλληλεγγύη.
Η λαϊκή συμμαχία των εργατών με τους αυτοαπασχολούμενους, τους φτωχούς αγρότες, τη νεολαία, τις γυναίκες.

Το ΠΑΜΕ τονίζει ότι ο λαός πρέπει και μπορεί με τους αγώνες του να "καθίσει" στο "σκαμνί του κατηγορουμένου" την πολιτική η οποία συνθλίβει δικαιώματα, την ίδια τη ζωή της εργατικής τάξης.
Η δραματική επιδείνωση των συνθηκών ζωής και εργασίας, στην οποία οδηγεί η πολιτική ΔΝΤ - ΕΕ - ΠΑΣΟΚ - ΝΔ χιλιάδες λαού, επιβεβαιώνει ότι αυτή η πολιτική είναι και το μεγαλύτερο έγκλημα που πρέπει να "δικαστεί" και "καταδικαστεί" από το λαό με τους αγώνες του».

ΠΑΜΕ
Αναρτήθηκε από giorgis στις 4:02 μ.μ.

Πέμπτη 28 Ιουλίου 2011

ΡΙΧΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΥΡΤΙΝΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ!

ΠΗΓΗ: ΙΣΚΡΑ

Μετά την πρόσφατη έκτακτη Σύνοδο Κορυφής της ευρωζώνης εξαπολύθηκε από την ελληνικήκυβέρνηση και τους ευρωγραφειοκράτες μια πολύ καλά σχεδιασμένη επικοινωνιακή καταιγίδα, οποία είχε και έχει ως στόχο να ασκήσει πλύση εγκεφάλου στους ευρωπαϊκούς λαούς και ειδικότερα στον ελληνικό λαό.
Στόχος αυτής της επικοινωνιακής καταιγίδας είναι να πείσει ότι με τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής λύνεται, περίπου, το πρόβλημα του ελληνικού χρέους, ανακουφίζεται αισθητά ο ελληνικός λαός, ενώ ξεπερνάται και η κρίση της ευρωζώνης!
Τίποτα πιο ψευδές και παραπλανητικό από αυτήν την κακόγουστη προπαγάνδα, όπως θα επιχειρήσουμε να καταδείξουμε με συλλογισμούς και στοιχεία. Στοιχεία τα οποία θα εμπλουτίζουμε με όσα νεότερα έρχονται στο φως, αφού πολλά ακόμα σε σχέση με τις αποφάσεις της Συνόδου ή βρίσκονται στο σκοτάδιή είναι πολύ ασαφή και δυσερμήνευτα.




ΠΡΩΤΟΝ: Στη Σύνοδο Κορυφής φαίνεται ότι αποφασίστηκε νέο δανειακό πακέτο προς την Ελλάδα ύψους109 δις, πέραν από το γνωστό πρώτο τροϊκανό πακέτο των 110 δις, από το οποίο έχουν ήδη απορροφηθεί τα 65 δις και απομένουν προς δανειοδότηση άλλα 45 δις έως τέλη 2014.
Το νέο τροϊκανό πακέτο των 109 δις, μέχρι το τέλος 2014, φαίνεται ότι αφορά: 34 δις δάνεια από την τρόικα, 35 δις εγγυήσεις, 20 δις για τη χρηματοδότηση προγραμμάτων επαναγοράς και 20 δις για την ανακεφαλαιοποίηση ελληνικών τραπεζών. (Πέραν τούτων θα υπάρξουν, υποτίθεται, και 28 δις ως εισπράξεις από ιδιωτικοποιήσεις)
Για τα δάνεια του νέου πακέτου προς την Ελλάδα φέρεται ότι αποφασίστηκε η μείωση του επιτοκίου τους, περίπου στο 3,5% (;) (από 4,5% (;) κυμαινόμενο για τα παλιότερα) και επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής τους από 7,5 στα 15-30 έτη, με δεκαετή περίοδο χάριτος, που θα αφορά μόνο τη μη αποπληρωμή των χρεολυσίων αλλά όχι και των τόκων.
Μέχρι αυτή την ώρα δεν είναι σαφές αν οι νέοι αυτοί όροι δανεισμού θα ισχύσουν και για το παλαιότροϊκανό δάνειο των 110 δις ή έστω το μέρος των 45 δις αυτού του δανείου, που θα δοθεί από δω και μπρος!


ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Η Σύνοδος φέρεται να αποφάσισε τα ομόλογα που κατέχουν οι τράπεζες και λήγουν μέχρι το 2019 να ανταλλαγούν ή επιμηκυνθούν εθελοντικά στα 15-30 χρόνια, με πρόγραμμα 4 ισότιμων εκδοχών, εκ των οποίων οι δύο συμπεριλαμβάνουν «κούρεμα χρέους» της τάξης του 20%. (Για περισσότερα σχετικά με τη συμμετοχή των ιδιωτών πατήστε εδώ)
Για το πρόγραμμα αυτό θα υπάρξει σε γενικές γραμμές εγγύηση των νέων ομολόγων από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό EFSF και τα επιτόκια των νέων ή επιμηκυνθέντων ομολόγων θα είναι ιδιαίτερα ληστρικά αφού, ανάλογα την περίπτωση, θα ξεκινούν από 4,5% και θα προσεγγίζουν το 7%!!!


ΤΡΙΤΟΝ: Δίνεται η δυνατότητα μεγαλύτερης ευελιξίας στο ευρωπαϊκό ταμείο (EFSF και EMS) γιαπροληπτικές παρεμβάσεις στην αγορά ομολόγων, ενίσχυσης των τραπεζών(!) και πέραν της Ελλάδας αλλά και παρεμβάσεις στη δευτερογενή αγορά των ομολόγων, ειδικά για την τελευταία μετά από την έγκριση της ΕΚΤ και σύμφωνη γνώμη των κρατών μελών.
Το ευρωπαϊκό Ταμείο θα πραγματοποιήσει, υποτίθεται, παρέμβαση στη δευτερογενή αγορά για τηνεπαναγορά ελληνικών ομολόγων, πράγμα που λέγεται ότι θα επιφέρει μείωση του ελληνικού χρέους κατά 12,5 δις!
Ως τώρα, όμως, δεν έχει ανακοινωθεί τίποτα το συγκεκριμένο για αυτήν την παρέμβαση, πότε και πως θα γίνει ούτε, φυσικά, έχει λεχθεί οτιδήποτε σε σχέση με τις δυσκολίες υλοποίησής της!


ΤΕΤΑΡΤΟΝ: Σύμφωνα με τα όσα ισχυρίζονται οι ευρωγραφειοκράτες και η κυβέρνηση, από τα ως άνω μέτρα θα προκύψει άμεση μείωση του ελληνικού χρέους ύψους 13,5 δις από την εθελοντική συμμετοχή των τραπεζών και το σχετικό κουρεμα του χρέους του δεύτερου σημείου και πρόσθετη μείωση τουχρέους ύψους 12,5 δις από την ανταλλαγή ομολόγων του τρίτου σημείου.
Με δύο λόγια συνολική άμεση μείωση του χρέους ύψους 26 δις ή 12% του ΑΕΠ μέχρι το 2019.
Αυτή η μείωση του χρέους είναι πολύ αμφίβολο ότι θα πραγματοποιηθεί, γιατί είναι αρκετά δύσκολο ναπροχωρήσει μέχρι το 2019, το πρόγραμμα συμμετοχής των τραπεζών, αφού δεν διευκρινίζονται κρίσιμες παράμετροι του, ενώ από της άλλη πλευρά, όπως έχουμε αναφέρει, είναι αρκετά μετέωρο και αδιευκρίνιστο το πρόγραμμα επαναγοράς ομολόγων.
Αλλά και αν προσεγγιστούν τα μεγέθη μείωσης του χρέους που επισήμως αναφέρονται και ανέρχονται στο 26 δις, αυτά είναι σταγόνα στον ωκεανό μπροστά στο σημερινό χρέος των 353 δισ. ευρώ!
Άνθρακες, περίπου, ο προπαγανδιστικός ορυμαγδός!


ΠΕΜΠΤΟΝ: Κυβέρνηση και ευρωγραφειοκράτες ισχυρίζονται ότι από τα μέτρα που αποφάσισε η Σύνοδος θα προκύψει μεγάλη μείωση του κόστους εξυπηρέτησης του χρέους, η οποία θα προκύψει αθροιστικά από τη μείωση του επιτοκίου στο 3,5 % και τη δεκαετή περίοδο χάριτος στα χρεολύσιατης τροϊκανής χρηματοδότησης αλλά και από τη μείωση του επιτοκίουυ και τη μείωση των χρεολυσίων για τα ομόλογα των Τραπεζών, ύψους περίπου 135 δις., που θα ανταλλαγούν ή θα επιμηκυνθούν μέχρι το 2019.
Ας κάνουμε τους υπολογισμούς: Η εξοικονόμηση χρημάτων από τη μείωση των επιτοκίων για τα νέα τροϊκανά δάνεια θα ανέλθει σταδιακά μάλλον σε κάποιες εκατοντάδες εκ. ευρώ και μόνο αν αυτή η μείωση επεκταθεί και στο παλαιότερο τροϊκανό δάνειο των 110 δις, πράγμα πολύ αμφίβολο, μπορεί να ξεπεράσει σταδιακά το 1 δις ευρώ, χωρίς να είναι εύκολη αυτή τη στιγμή η ακριβής προσέγγιση της οροφής!
Η εξοικονόμηση, επίσης, που μπορεί να προέλθει από την όποια μείωση επιτοκίων στα ομόλογα των Τραπεζών, που θα ανταλλαγούν ή θα επιμηκυνθούν, είναι μάλλον μικρή και θα προκύψει σε βάθος χρόνου.
Το συμπέρασμα είναι αδιαμφισβήτητο.
Μια εξοικονόμηση από τη μείωση των επιτοκίων, η οποία στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να φτάσει σταδιακά, περίπου, τα 2 δις ετησίως, είναι στην ουσία «σταγόνα στον ωκεανό», τη στιγμή που τοδημόσιο θα δαπανήσει για τόκους μέσα στο 2011 περίπου 17 δις, ενώ το 2015 οι αντίστοιχες δαπάνες για τόκους θα φτάσουν τα 22 δις (αν εφαρμοστούν τελικά, που δεν μπορούν, μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων !) !!!
Όσον αφορά τα χρεολύσια του δημοσίου, πράγματι θα προκύψει σημαντική ελάφρυνση τόσο από τηδεκαετή περίοδο χάριτος για τα νέα τροϊκανά δάνεια όσο και από την ανταλλαγή ή επιμήκυνση των ομολόγων των τραπεζών.
Αυτή, όμως, η ελάφρυνση μάλλον θα έχει μικρή αξία, αφού η χώρα είναι πολύ δύσκολο, έως αδύνατο, λόγω και των σκληρών μνημονιακών προγραμμάτων, να βγει στις αγορές. Άρα, η κάλυψη των μειωμένων χρεολυσίων θα εξακολουθεί, κατά πάσα πιθανότητα, να γίνεται με τροϊκανά δάνεια ακόμα και προς τατέλη της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα! Επομένως, το «δώρο είναι άδωρο»!
Πέραν αυτού, όμως, η υπερμεγέθης συσσώρευση της εξόφλησης των χρεολυσίων μετά το 2020 είναι αυτή καθεαυτή απαράδεκτη και χίλιες φορές απαράδεκτη για τις γενιές που έρχονται, στις πλάτες των οποίων, εν αγνοία τους, μεταφέρουμε σημερινά δανειακά βάρη!!!


ΕΚΤΟΝ: Το βέβαιον αποτέλεσμα των αποφάσεων της Συνόδου είναι ότι η Ελλάδα, στο όνομα της εξασφάλισης της χρηματοδότησής της για να πληρώνει ακώλυτα τους τόκους και τα χρεολύσια, τίθεται σε αόριστη μνημονιακή επιτήρηση και στην ουσία μετατρέπεται σε άθλιο «προτεκτοράτο» της Ε.Ε. και του ΔΝΤ.
Κι αυτά πολύ περισσότερο, αφού μνημονιακά προγράμματα, όπως το μεσοπρόθεσμο, αντί με την εφαρμογή τους να βελτιώνουν τις προοπτικές της χώρας, επιτείνουν το φαύλο κύκλο της ύφεσης και της κοινωνικής λεηλασίας.
Όλα δείχνουν ότι, παρά την εφαρμογή του μεσοπρόθεσμου, ο προϋπολογισμός του 2011 θα πέσει εκ νέου έξω, με πρόσθετο έλλειμμα που μπορεί να φτάσει τα 8 δις, πράγμα που θα επισπεύσει τη διαμόρφωση νέου μνημονίου και νέων μέτρων από την 15η Σεπτεμβρίου, εν όψει της 6ης δόσης του τροϊκανού δανείου!
Απόλυτο αδιέξοδο!


ΕΒΔΟΜΟΝ: Είναι πολύ πιθανόν, ίσως το πιθανότερο, τα νέα δάνεια της τρόικα να τα συνοδεύσουν ευθέωςεμπράγματες εγγυήσεις επί ελληνικών περιουσιακών στοιχείων, όπως επίμονα ζητούν Ολλανδίακαι Φιλανδία.
Σε κάθε περίπτωση, θα υπογραφεί νέα κατάπτυστη νεοαποικιακή δανειακή σύμβαση ανάλογη εκείνης του πρώτου τροϊκανού δανείου των 110 δις. ευρώ


ΟΓΔΟΟΝ: Τα περί νέου σχεδίου Μάρσαλ για την Ελλάδα, που περιείχοντο στο σχέδιο των συμπερασμάτων της Συνόδου, απαλείφθησαν από την τελική απόφαση.
Αυτό που απέμεινε στην απόφαση της Συνόδου είναι η δυνατότητα χρησιμοποίησης των ήδη γνωστώνκονδυλίων του ΕΣΠΑ, συνολικού ύψους 15 δις, χωρίς εθνικούς πόρους και υπό την επιτροπεία μιαςΟμάδας Διοίκησης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που θα ασκεί αυστηρή εποπτεία και ουσιαστικόέλεγχο στη διάθεση και τον προσανατολισμό των κονδυλίων.
Στην ουσία όλο το πακέτο ΕΣΠΑ, μαζί με το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων και στρατηγικών παρεμβάσεων, περνάει στα χέρια της Γερμανίας, η οποία ήδη έχει εκπονήσει ένα πρόγραμμα 16 σημείων για τις παρεμβάσεις στην Ελλάδα και την μετατροπή της σε Γερμανική «μπανανία».


ΕΝΑΤΟΝ: Οι μεγάλες ωφελημένες από τις αποφάσεις της Συνόδου είναι οι Τράπεζες! Δεν υπάρχει τίποτα το πιο ψευδές και παραπλανητικό από την προπαγανδιστική θέση ότι οι Τράπεζες θα απωλέσουν με τις ρυθμίσεις της Συνόδου το 21% της καθαρής παρούσας αξίας των ομολόγων τους(για λεπτομέρειες πατήστε εδώ)
Αντίθετα, οι τράπεζες κατείχαν μέχρι τώρα ελληνικά ομόλογα «σκουπίδια» και θα τα ανταλλάξουν ή θα τα επιμηκύνουν με ομόλογα «διαμάντια», εγγυημένα από το EFSF, εφάμιλλα των Γερμανικών, τα οποία θα συνοδεύονται με προνομιακό ληστρικό επιτόκιο για, σχεδόν, 30 χρόνια που θα ξεκινάει, κατά περίπτωση, από το 4,5% και θα προσεγγίζει το 7%!
Την ίδια ώρα, οι Τράπεζες και ιδιαίτερα οι ελληνικές θα τυγχάνουν της προνομιακής χρηματοδότησης της ΕΚΤ και θα έχουν, σχεδόν, απεριόριστη στήριξη για τη ρευστότητά τους (επιπλέον 20 δις, πέραν των πρώτων 10 δις., από το EFSF!
O παράδεισος των Τραπεζών!


ΔΕΚΑΤΟΝ: Οι ευρωγραφειοκράτες ισχυρίζονται ότι με την απόφαση της Συνόδου θα ανακοπεί, αν δεν ξεπεραστεί, η κρίση της ευρωζώνης.
Ουδέν ανακριβέστερο και παραπλανητικότερο από αυτό!
Και τούτο διότι, οι αγορές, μετά, ίσως, μια μικρή ανάπαυλα, είναι πιθανότατο να επιπέσουν δριμύτερεςστις άλλες χώρες της ευρωπεριφέρειας, επιδιώκοντας και για αυτές μέτρα ανάλογα με εκείνα της Ελλάδας, πολύ περισσότερο που τα τελευταία είναι άκρως επωφελή για τις τράπεζες.
Η κρίση στην Ευρωζώνη όχι μόνο μπορεί να μην ανακοπεί αλλά, μάλλον, θα γνωρίσει νέα παρόξυνση!
Αναρτήθηκε από

Βαθύ Κόκκινο » Οικονομία » Το χρονικό της χρεοκοπίας ,του Δημήτρη Καζάκη

Δευτέρα, 25 Ιουλίου 2011Το χρονικό της χρεοκοπίας



Η πρώτη μας χρεοκοπία, γνήσια χρεοκοπία σαν ελληνικό κράτος, συνέβη στα 1827.
Η πρώτη πράξη που έκανε ο κυβερνήτης τότε ήταν να δηλώσει αδυναμία πληρωμής των λεγόμενων "δανείων ανεξαρτησίας" που ούτε δάνεια ήταν, ούτε για την ανεξαρτησία της χώρας δόθηκαν και το πρωτόκολλο του Λονδίνου το 1830 που συνέταξαν οι μεγάλες δυνάμεις, ερήμην φυσικά των Ελλήνων, προσδιόριζε με το άρθρο 6 ότι οι μεγάλες δυνάμεις επειδή ακριβώς τους χρωστάνε οι Έλληνες μπορούν να μπαίνουν όποτε γουστάρουν στη χώρα και να κάνουν ότι γουστάρουν σ' αυτή τη χώρα.

Η δεύτερη χρεοκοπία έσκασε στα 1843.

Εκεί έγινε και η εξέγερση της 3ης Σεπτέμβρη του 1843 που διεκδικήθηκε σύνταγμα. Επειδή όμως το ελληνικό κράτος αδυνατούσε να πληρώσει ή να έρθει σε διευθέτηση με τους χρηματιστές του, του επιβλήθηκε η πρώτη κατοχή (σε απελευθερωμένο ελληνικό κράτος) που είναι η κατοχή του 1853 όταν Άγγλοι και Γάλλοι αποβίβασαν 15.000 πεζοναύτες στο Πειραιά, ασκήσανε κατοχή επί μια σχεδόν 10ετία που ήταν από τις πιο αιματηρές κατοχές που έζησε ο τόπος και ο λόγος ήταν το δημοσιονομικό, η καταβολή του χρέους στους τοκογλύφους, στις μεγάλες δυνάμεις. Όποιος ξέρει από ιστορία γνωρίζει ότι είχαμε τη δική μας οκτωβριανή επανάσταση τον Οκτώβριο του 1862 όταν εξεγέρθηκε ο λαός, καθάρισε τα κόμματα της κατοχής, το αγγλικό και το γαλλικό, διέλυσε τα πάντα, έδιωξε τον Όθωνα και δημιούργησε τις προϋποθέσεις ενός νέου συντάγματος, μιας νέας συνταγματικής αρχής, που θεωρήθηκε ως η πλέον δημοκρατική της Ευρώπης εκείνη την εποχή. Ο λαός πάντα δηλαδή έκανε το χρέος του.

Η 3η μεγάλη χρεοκοπία είναι η μόνη γνωστή (που αναφέρεται δηλαδή στα ιστορικά βιβλία), το "δυστυχώς επτωχεύσαμεν" του Χαριλάου Τρικούπη στα 1893. Πήγε σε διαπραγμάτευση τότε η κυβέρνηση με τους ομολογιούχους, η κυβέρνηση Τρικούπη και ο Τρικούπης έλεγε, "παιδιά τι θέλετε να κάνουμε τώρα, να σας τα δώσουμε όλα άμα θέλετε, με εξαίρεση δυο πράγματα". "Δεν παραχωρούμε την εθνική κυριαρχία της χώρας, δεν παραχωρούμε το δημόσιο ταμείο". Φυσικά οι ομολογιούχοι δεν το δέχτηκαν αυτό και στήσανε, έχοντας σύμμαχο το παλάτι που κατείχε ελληνικά ομόλογα, τον περίφημο πόλεμο του 1897, που ήταν στημένος από την αρχή μέχρι το τέλος μόνο και μόνο για να κερδηθεί ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος στα 1898. Επειδή οι δανειστές της χώρας θέλανε να πληρώνονται σε χρυσάφι, πρωτομπήκε στην οικονομική φιλολογία της χώρας η ιδέα του σκληρού νομίσματος και μας έφτιαξαν τη χρυσή δραχμή. Οπότε ξεκινάει ένας νέος φαύλος κύκλος δανεισμού, απίστευτου δανεισμού γιατί η Ελλάδα έπρεπε να εξασφαλίσει το χρυσάφι, για να στηρίξει τη χρυσή δραχμή, άρα νέα δάνεια.

Υπό το καθεστώς του ΔΟΕ και της Δημοσιονομικής Επιτροπής της Κοινωνίας των Εθνών που είχε και αυτή αναλάβει την εποπτεία της χώρας χρεοκοπούμε ξανά το 1932. Η χρεοκοπία του 32 είναι του Βενιζέλου, αλλά την επέβαλε ο Τσαλδάρης. Πάλι οι ίδιες ιστορίες, πάλι λιτότητες, κλείσανε τα 2/3 των σχολείων της εποχής εκείνης για να πληρώσουν τους δανειστές, απολύσανε πάνω από τα 2/3 των εκπαιδευτικών της χώρας, οι μισοί δημόσιοι υπάλληλοι της διοίκησης απολύθηκαν, απαγορεύτηκε με την χρήση του ιδιώνυμου η συνδικαλιστική δράση ειδικά στο δημόσιο τομέα, στη δημόσια διοίκηση.

Είναι σκόπιμο να γνωρίζουμε πως γινόταν ο δανεισμός της χώρας: στα 100 χρυσά φράγκα δανείου ο τόκος, το επιτόκιο, έτρεχε στα 100, οι δανειστές όμως κρατούσαν ένα ποσοστό του δανείου, περίπου 20 με 30%, ανάλογα, ως "εγγύηση καλής εκτέλεσης δανείου". Έτσι το δάνειο που εκταμίευε τελικά το κράτος έφτανε να είναι το 50% της αρχικής ονομαστικής αξίας.

Στην συνέχεια έφεραν τον βασιλιά, ο βασιλιάς φυσικά εκτέλεσε τις εντολές των Βρετανών και έφερε τη τεταρτο-αυγουστιανή δικτατορία του Μεταξά. Το πρώτο πράγμα που έκανε ο Μεταξάς ήταν να πάρει το αποθεματικό του ΙΚΑ, του νεοσύστατου τότε ΙΚΑ, μόλις 3 χρόνια είχε δημιουργηθεί, και ήταν κατάλληλα προικισμένο, πολύ σοβαρά προικισμένο, πολύ καλό, είχε μια πολύ καλή προοπτική. Πήρε επίσης ότι βρήκε στις τράπεζες συν τα αποθεματικά στο δημόσιο ταμείο και πλήρωσε τους Γάλλους και Βρετανούς χρηματιστές.

Μετά τον 2ο ΠΠ ήταν παλλαϊκό το αίτημα προς τους συμμάχους, που υποστήριξε και ο πρώτος πρόεδρος της Τραπέζης της Ελλάδος μετά την απελευθέρωση, ο Ξενοφών Ζολώτας: να μας χαρίσουν ή να μας διαγράψουν τα προπολεμικά χρέη. Αν μη τι άλλο, για τη προσφορά της χώρας στη νίκη των συμμάχων τουλάχιστον διαγράψτε τα χρέη τα προπολεμικά, έλεγαν.

Φυσικά όχι απλά δεν διαγράφτηκαν τα χρέη αλλά μετά από 15 χρόνια απανωτών πιέσεων και άνευ προηγουμένου εκβιασμών, φτάσαμε στο 1964 όπου έγινε η τελική ρύθμιση των προπολεμικών χρεών. Κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου, υπουργός Οικονομικών Κωνσταντίνος Μητσοτάκης που υπέγραψε τη χειρότερη δανειακή σύμβαση και ρύθμιση χρεών που έχει υπογράψει ποτέ η χώρα (εκτός από τη σημερινή). Αναγνώρισε το σύνολο των προπολεμικών χρεών της χώρας από το 1881 και μετά. Στο ακέραιο της αξίας τους, χωρίς να παίρνουμε υπόψη αυτά που πληρώθηκαν από τη χώρα ή που είχαν πληρωθεί μέχρι τότε. Χωρίς να παίρνεται υπόψη ότι γι' αυτά είχαμε κηρύξει 2 πτωχεύσεις επίσημες, το 1893 και το 1932. Αναγνώρισαν επιπλέον το σύνολο των τόκων υπερημερίας που είχαν μεταφέρει φυσικά σε τιμές του 64 συν 71% προσαύξηση των τόκων υπερημερίας για το πιστωτικό κίνδυνο και φυσικά τη ψυχική οδύνη, το πρόβλημα ψυχικής γαλήνης, που είχαν υποστεί οι δανειστές. Καθορίστηκε να πληρωθούν αυτά τα χρέη σε 45 χρόνια, Δηλαδή, 1964 και 45 = 2009.

Τι έκανε η χούντα στη συνέχεια; Έκανε τη πληρωμή των χρεών αυτών εξωλογιστική. Γι' αυτό εμφανίζεται ότι έχει μικρά ποσοστά χρέους η χούντα. Τα πλήρωνε κάτω από το τραπέζι. Και τα πλήρωσε με 2 βασικούς τρόπους. Οι ξένοι δανειστές μας και οι μεγάλες δυνάμεις που κρύβονταν από πίσω απαίτησαν 2 πράγματα. Πρώτον εκχώρηση ολόκληρου του Αιγαίου την οποία την προετοίμασε προσπαθώντας να επαναφέρει (αυτό που πάει να κάνει τώρα η κυβέρνηση) τον "θεσμό επιφανείας". Είχαν έτοιμες τις συμβάσεις, απλά έπεσε η ιστορία της μεταπολίτευσης και έχασαν αυτό το πράγμα. Και το δεύτερο, με την εκχώρηση της Κύπρου. Υπάρχουν χαρτιά στα αρχεία που δημοσιεύονται αυτή την εποχή όπου η παραχώρηση ή η εκχώρηση ή η τραγωδία της Κύπρου εμπεριείχε και ένα κομμάτι αποπληρωμής προπολεμικού χρέους της Ελλάδας. Δηλαδή σε αντάλλαγμα να μας χαρίσουν ένα κομμάτι του χρέους η χούντα άνοιξε την πόρτα στην τουρκική εισβολή και στο τι συνέβη μετά στην Κύπρο.

Μετά την μεταπολίτευση οι κυβερνήσεις φορτώσανε το χρέος αυτό στις δημόσιες επιχειρήσεις. Υπάρχει έκθεση του 1985 που λέει ότι η ΔΕΗ, η τότε κρατική ΔΕΗ, για κάθε 1000 δραχμές που δανειζόταν είχε εσωτερική ανάγκη μόνο τη μια δραχμή. Όλο το υπόλοιπο ήταν απαιτήσεις εξωλογιστικές για πληρωμή χρεών. Την εποχή εκείνη αρχίζουν να δανείζονται ξανά οι κυβερνήσεις για τις δικές τους ανάγκες και ο δανεισμός είναι επαχθέστατος. Για παράδειγμα το 1977 συνάπτεται με όμιλο τραπεζών από τη Γαλλία δάνειο με την ελληνική κυβέρνηση όπου εκτός από τους τρομακτικά τοκογλυφικούς όρους που επιβάλλονται στην Ελλάδα, της επιβάλλονται και οι εξής όροι.

Πρώτον. Το πόσες φρεγάτες θα αγοράσει από τη Γαλλία.

Δεύτερον. Πόσο όγκο κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων θα αγοράσει από τη Lacoste και από τις γαλλικές επιχειρήσεις με αποτέλεσμα φυσικά την καταστροφή της ελληνικής κλωστοϋφαντουργίας γιατί εισάγαμε αυτά που θα μπορούσαμε να παράγουμε οι ίδιοι με έναν αναπτυγμένο κλάδο της βιομηχανίας εκείνη την εποχή. Αργότερα έγιναν και άλλες τέτοιες δανειακές συμβάσεις, η μεγαλύτερη ήταν το 1987 η οποία ήταν με τον όμιλο της Mitsubishi Funds όπου ανάμεσα σε αυτά που μας ζητούσαν να αγοράσουμε, ήταν και τα περίφημα ιαπωνικά προγράμματα της τηλεόρασης, δηλαδή τότε άρχισε η εισβολή των Pokemοn, των Digimon και όλη αυτή την τερατολογία ας πούμε που γενιές επί γενιών ζούνε τα δικά μας παιδιά. Από εκεί και πέρα έχουμε την δημιουργία τεράστιων ελλειμμάτων λόγω της σχέσης μας κυρίως με την ΕΟΚ που τα εκτινάσσει μετά το 1984 αλλά και μιας πολιτικής κυριολεχτικά αθώωσης των υπευθύνων για τη λεηλασία αυτού του τόπου και την καταστροφή της βιομηχανίας μέσω κυρίως των προβληματικών. Μιλάμε για 340 περίπου ή 370 βιομηχανικές επιχειρήσεις της χώρας, την αφρόκρεμα της ελληνικής βιομηχανίας και της ελληνικής παραγωγής ευρύτερα. Το ποσό που χρωστάγανε, το πόσο δηλαδή είχαν φορτώσει οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες αυτές τις μεγάλες βιομηχανίες και παραγωγικές επιχειρήσεις κατά μέσο όρο ήταν περίπου 12 φορές το μετοχικό κεφάλαιο των εταιρειών και είχε μετατραπεί σε δανεικά και αγύριστα. Η κυβέρνηση λοιπόν παίρνει όλα τα χρέη αυτά στον προϋπολογισμό, αθωώνει τους παλιότερους ιδιοκτήτες και κρατάει επί μια 10ετία αυτές τις επιχειρήσεις είτε να υπολειτουργούν, είτε χωρίς να λειτουργούν καθόλου, δίνοντας απλά τον μισθό στους εργαζόμενους με αντάλλαγμα την ψήφο. Αυτό από μόνο του εκτίναξε το δημόσιο χρέος, γιατί αυτά με τι λεφτά θα γινόντουσαν; Μόνο με δάνεια. Το αποτέλεσμα είναι να εκτιναχθεί μέσα σε 4 χρόνια στο διπλάσιο το χρέος της χώρας.

Με την πρώτη κυβέρνηση ΝΔ μετά το ΠΑΣΟΚ έχουμε την δεύτερη μεγάλη επιτυχία του κ. Μητσοτάκη. Στα 3 χρόνια που είχε την κυβέρνηση, έχει ρεκόρ, πραγματικά παγκόσμιο ρεκόρ, 4πλασιασμού του χρέους, κυριολεκτικά μέσα σε 3 χρόνια σε απόλυτα νούμερα, δηλαδή είναι να τρελαίνεσαι. Και όχι μόνο αυτό αλλά είναι και ο πρώτος που έκανε τι; Αντί να δανείζεται από το εσωτερικό όπως γινόταν τότε με δραχμικό χρέος από την εσωτερική αγορά, άρχισε να δανείζεται ως επί το πλείστον από τη ξένη αγορά, δηλαδή από τις ξένες αγορές σε σκληρό νόμισμα. Και όπως ήθελα να ξέρετε και θα σας πληροφορήσω, καμία ποτέ, καμία χώρα δεν έχει χρεοκοπήσει από τον εσωτερικό της δανεισμό. Το τρανότερο παράδειγμα είναι η Ιαπωνία με 220% χρέος, το μεγαλύτερο στον κόσμο, αλλά το 92% του χρέους αυτού είναι σε γιεν. Πάντα χρεοκοπείς από τον εξωτερικό δανεισμό. Από το δανεισμό δηλαδή που κάνεις από τις ξένες αγορές σε σκληρό συνάλλαγμα.

Παραμονές του ευρώ οι κυβερνήσεις Σημίτη μεθοδεύουν τη μετατροπή ολόκληρου του δημόσιου χρέους και κυρίως του εσωτερικού που μέχρι τότε ήταν περίπου το 80% του δημόσιου χρέους και ήταν δραχμικό, σε εξωτερικό χρέος εκφρασμένο σε σκληρό νόμισμα, το ευρώ. Και ξέρουμε ότι είναι πιο εύκολο να αντιμετωπίσεις το εσωτερικό χρέος γιατί τέλος πάντων κανένα κράτος δεν έχει χρεοκοπήσει από το εσωτερικό του χρέος, στο δικό του νόμισμα. Χρεοκοπείς πάντα από το εξωτερικό χρέος. Από εκεί και πέρα οι οικονομολόγοι ξέρανε ότι η αντίστροφη μέτρηση είχε ξεκινήσει. Είναι υπόθεση συγκυρίας το πότε θα σκάσει το κανόνι.

Το δεύτερο που έγινε είναι ότι η οικονομία βίωνε μια απίστευτη κατάσταση μακροχρόνιας κρίσης ρευστότητας όπως λέμε. Δηλαδή άρχισε να εξαφανίζεται το χρήμα από την αγορά. Αν δείτε τα στοιχεία το 2001, το 2002 μέχρι το 2004 που είχαμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες είχαμε κάθε χρόνο μείωση της νομισματικής κυκλοφορίας ενώ το φυσιολογικό ήταν να αυξάνει η νομισματική κυκλοφορία ανάλογα με το ΑΕΠ. Με την αύξηση δηλαδή του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος που παράγει η χώρα, ανάλογα αυξάνει και η νομισματική κυκλοφορία. Αντί γι' αυτό είχαμε μείωση. Τρομακτική ασφυξία. Γιατί; Γιατί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που εκδίδει το νόμισμα δεν θεωρούσε ότι έπρεπε να μας δώσει περισσότερο νόμισμα. Πως καλύφθηκε αυτό το έλλειμμα νομισματικής κυκλοφορίας; Εμπορικά πλεονάσματα δεν είχαμε, νόμισμα δεν είχαμε. Τι έμενε; Ο δανεισμός. Κάθε χρόνο, μέσα στη 10ετία, κατά μέσο όρο, το "οικονομικόν θαύμα" όπως το ονομάσανε, η "ισχυρή Ελλάς" αναπτυσσότανε κατά 4%, όντως το ποσοστό ήταν εξαιρετικά σημαντικό ακόμα και σε σχέση με το μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μόνο που ξεχάσανε να μας πουν δημόσια ότι για κάθε 4% άνοδο που είχαμε τότε ο δημόσιος δανεισμός αύξανε 18%. Δηλαδή δανειζόμασταν για να υπάρξει επέκταση του ΑΕΠ.

Παράλληλα είχαμε μια οικονομία της οποίας συνθλίφτηκε κυριολεκτικά η παραγωγική της βάση. Φτάσαμε, η αγροτική οικονομία, το υπογραμμίζω, στην Ελλάδα όχι στην Ολλανδία, ή στη Γερμανία ή στη Σουηδία. Στην Ελλάδα. Να έχει συμμετοχή στο ΑΕΠ 3%. Δηλαδή έχουμε λιγότερη συμμετοχή της αγροτικής μας οικονομίας στο ΑΕΠ από ότι έχει η Ολλανδία. Δηλαδή έλεος! Και συμμετοχή της βιομηχανίας και της παραγωγής ευρύτερα μόλις 13%. Όταν ο μέσος όρος παραγωγής της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι 35%. Έχουμε μια οικονομία παρασιτικών υπηρεσιών. Μη παραγωγικών παρασιτικών υπηρεσιών. Που διαμορφώθηκε κατά κύριο λόγο μέσα στα πλαίσια του ευρώ αλλά και νωρίτερα, μόνο που το ευρώ το επιτάχυνε πάρα πολύ. Αυτό εκτίναξε σε ιστορικό ρεκόρ το εξωτερικό μας έλλειμμα.

Την ίδια ώρα το μέσο νοικοκυριό βιώνει μια λιτότητα που ουσιαστικά διαρκεί πάνω από δυο 10ετίες. Ουσιαστικά από το 1984 είναι σε συστηματική λιτότητα το εργαζόμενο νοικοκυριό. Φτάσαμε στο μοναδικό, και αυτό πάλι ιστορικό ρεκόρ, την τελευταία 10ετία να έχουμε αρνητικά πρόσημα αποταμίευσης. Μόνο το 2009 χαθήκανε 28 δισ. αποταμιεύσεις από την ελληνική οικονομία. Και όπως γνωρίζετε, ότι καθεστώς και να έχει μια χώρα, όποιος και να κυβερνάει, αν δεν υπάρχουν αποταμιεύσεις στις τράπεζες και αν δεν υπάρχει αυξημένη ροπή προς αποταμίευση δηλαδή διαθέσιμο εισόδημα που μένει όταν πληρώνω τα βασικά μου και μπορώ να το βάλω να γίνει αποταμίευση, δεν μπορεί να χρηματοδοτηθεί μια αυτοδύναμη οικονομική ανάπτυξη. Φτάσαμε στο σημείο, το μέσο διαθέσιμο εισόδημα του νοικοκυριού για μια ολόκληρη 10ετία να βρίσκεται κάτω, να υπολείπεται δηλαδή των βασικών καταναλωτικών δαπανών που πρέπει να κάνει η μέση ελληνική οικογένεια στην Ελλάδα. Αυτό δεν συμβαίνει πουθενά αλλού στην Ευρώπη, πουθενά αλλού, ακόμα και στις κατεστραμμένες χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Δηλαδή με λίγα λόγια για πάνω από μια 10ετία το μέσο νοικοκυριό δεν έχει εισόδημα πραγματικό που να του ικανοποιεί τις βασικές του καταναλωτικές ανάγκες. Οπότε αναγκάζεται και πάει στο δανεισμό. Το αποτέλεσμα: το 2010, το 77% του μέσου διαθέσιμου εισοδήματος το χρωστάμε στις τράπεζες.

Φτάσαμε λοιπόν παραμονές του 2009 όπου είχαμε την διεθνή βόμβα, το κραχ του 2008. Πως συνέβη αυτό; Στην παγκόσμια αγορά είχαν συσσωρευτεί τεράστια δανείσιμα κεφάλαια. Τι εννοούμε δανείσιμο κεφάλαιο; Δανείσιμο κεφάλαιο εννοούμε εκείνο το κεφάλαιο που δεν μπορεί να επενδυθεί στη παραγωγή. Είναι αυτό που δημιουργείται με χρηματοπιστωτικά παιχνίδια έναντι μελλοντικών αποδόσεων. Το δανείσιμο κεφάλαιο για να φέρει κέρδος πρέπει να γίνει τοκοφόρο κεφάλαιο. Δηλαδή να βρει κάποιον οφειλέτη να το δανειστεί και να του πληρώνει τόκους. Ξέρετε πόσα είναι αυτά τα δανείσιμα κεφάλαια υπολογισμένα με βάση τον Απρίλη του 2010; 1.000 τρισεκατομμύρια δολάρια, δανείσιμα κεφάλαια. Περίπου 1600 θεσμικοί επενδυτές έχουν αυτά τα δανείσιμα κεφάλαια στη παγκόσμια αγορά. Η μέση απόδοση αυτών των κεφαλαίων μέχρι πριν τη κρίση ήταν 6.22%. Η παγκόσμια οικονομία έχει Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν 57 τρισεκατομμύρια. Που σημαίνει ότι τα 1.000 τρισεκατομμύρια δολάρια προσδοκούν ετήσιο κέρδος 62 τρισεκατομμύρια δολάρια από μια οικονομία που παράγει στο σύνολο της 57 τρις. Εκεί μπλόκαρε η οικονομία και έσκασε η βόμβα το φθινόπωρο του 2008 και φυσικά άρχισαν να καταρρέουν οι τράπεζες γιατί οι τράπεζες βασικά είναι οι θεσμικοί επενδυτές που παίζουν με αυτά τα λεφτά. Λοιπόν, όταν έσκασε το κραχ, η κυβέρνηση, η τότε κυβέρνηση μας έλεγε, θα θυμάστε φαντάζομαι, ότι υπήρχε μεν η παγκόσμια κρίση, αλλά εμείς δεν φοβόμαστε, ήμασταν «οχυρωμένοι στο ευρώ», ήμασταν «θωρακισμένοι γερά» κλπ

Το Γενάρη όμως του 2009 βγήκε να πουλήσει ομόλογα η ελληνική κυβέρνηση για να αντλήσει λεφτά όπως κάθε χρόνο για να τροφοδοτήσει τις τρομακτικές ανάγκες που έχει σαν κράτος. Και δεν αγόραζε κανένας. Και τότε υπήρξε ο γενικευμένος πανικός. Ξαφνικά ο τότε πρωθυπουργός και ο τότε υπουργός Οικονομικών ανακάλυψαν ξαφνικά την κρίση. Και αποδείχτηκε αυτό που γνωρίζαμε όλοι όσοι τουλάχιστον μελετούσαμε τα στοιχεία, ότι ο βασιλιάς είναι θεόγυμνος. Και αποδείχτηκε όχι μόνο αυτό αλλά και ότι δεν υπήρχε δυνατότητα ανάταξης ή αντιμετώπισης του προβλήματος του χρέους. Γιατί στην τελευταία 10ετία, στη 10ετία του ευρώ, ο συνολικός δανεισμός του ελληνικού κράτους ήταν 490 δισεκατομμύρια ευρώ. Από αυτά ξέρετε τι πληρώσαμε; 450 δισεκατομμύρια πληρώσαμε εξυπηρέτηση χρέους. Δηλαδή μέσα σε μια 10ετία πληρώσαμε 1,5 φορά το χρέος που είχαμε στις 31/12/2009, (340 δις Χ 1,5 =περίπου 500). Και μένουν άλλα 40. Από αυτά τα 40 περίπου τα 18 με 20 είναι το συσσωρευμένο έλλειμμα 10ετίας του κρατικού προϋπολογισμού. Και τα υπόλοιπα 20 δεν ξέρουμε που πήγαν. Δεν ξέρουμε. Γιατί υπολογιστικά βγαίνει το νούμερο αλλά δεν υπάρχει αιτιολόγηση. Κάποιοι τα πήραν. Ποιοί τα πήραν; Το ψάχνουμε!

Λοιπόν, τι έγινε τώρα; Όταν κινδύνευε η χώρα, και βρέθηκε πλέον, αποκαλύφθηκε, το καθεστώς χρεοκοπίας της, η ευρωζώνη κλονίστηκε διότι εάν προχώραγε η χώρα, όπως είχε κάθε δικαίωμα να το κάνει, η συνθήκη της Λισαβόνας της το επέτρεπε, να προχωρήσει σε μονομερή ρύθμιση των χρεών της εκείνη τη στιγμή, δεν θα μπορούσε κανείς να την σταματήσει.Και δεν θα μπορούσε να την σταματήσει για τον εξής απλούστατο λόγο. Όταν δανείζεις ιδιώτη ή επιχείρηση, νοικοκυριό ή επιχείρηση και δεν μπορεί να πληρώσει τι κάνεις; Τον βάζεις σε εκκαθάριση, του παίρνεις τα περιουσιακά και τελειώσαμε. Στο κράτος δεν μπορείς να το κάνεις αυτό. Και αυτός είναι ο μεγαλύτερος εφιάλτης των δανειστών κρατών από τον 19ο αιώνα. Τι γίνεται αν αποφασίσει το κράτος να μην πληρώσει; Δεν μπορείς να του κάνεις εκκαθάριση. Δεν μπορείς να του απαιτήσεις την περιουσία σαν δανειστής.

Γιατί; Γιατί έχει ασυλία λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας. Έτσι λένε οι νομικοί. Και αυτό είναι στο διεθνές δίκαιο, στον σκληρό πυρήνα του διεθνούς δικαίου. Το ήξεραν αυτό στην ευρωζώνη, οπότε τι κάνανε; Καλέσανε τα πολιτικά κόμματα στην έδρα, στις Βρυξέλλες, τις ηγεσίες, της τότε κυβέρνησης και της μελλοντικής κυβέρνησης και τους είπαν "εδώ είμαστε σε πολύ δύσκολη θέση, προέχει το ευρώ". Και επειδή πίσω από την Ελλάδα έρχονταν και άλλοι, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιταλία, το Βέλγιο, η Γαλλία, είπαν «πρέπει να φτιάξουμε έναν μηχανισμό άμεσα που να μην επιτρέπει στα κράτη και στους λαούς φυσικά να επιβάλλουν είτε διαγραφή, είτε ρυθμίσεις ή οτιδήποτε μονομερώς για να χάσουν τα λεφτά τους οι τράπεζες». Και έτσι στήσανε την ιστορία στην Ελλάδα γιατί ξέρανε ότι έχουμε τόσο εθελόδουλο πολιτικό σύστημα που μπορούν να επιβάλλουν ότι γουστάρουν εδώ. Και έτσι έγινε η μεταβολή, η πολιτική μεταβολή. Φυσικά επειδή κανένας δεν κάνει τίποτα με το αζημίωτο, στήθηκε αυτή η λεηλασία των spreads, επιτοκίων και όλα αυτά τα πράγματα που είδαμε εκείνους τους μήνες και που απέφεραν στους κερδοσκόπους περίπου 17 δισεκατομμύρια κέρδη και από εκεί και πέρα άρχισε το γαϊτανάκι του να πάμε στο μηχανισμό στήριξης. Βεβαίως ο μηχανισμός στήριξης του ευρώ δεν έχει καμία σχέση με το μηχανισμό στήριξης της χώρας.

Εκεί λοιπόν κάνανε το εξής. Αυτό που τους ενδιέφερε δεν ήταν να βάλουν σε εφαρμογή το μνημόνιο αλλά την δανειακή σύμβαση. Με την δανειακή σύμβαση λοιπόν εξαναγκάσανε τη κυβέρνηση, "εξαναγκάσανε" τρόπος του λέγειν. Επειδή τυχαίνει λόγω επαγγέλματος να γνωρίζω και στελέχη του ΔΝΤ, γελάγανε τις μέρες εκείνες. Μου λέγανε ότι δεν είχαν προφτάσει να στείλουν τη δανειακή σύμβαση και είχε γυρίσει πίσω υπογραμμένη. Ή τα ίδια στελέχη πιστεύανε ότι θα υπήρχε διαπραγμάτευση γι' αυτό ήταν ακραία η διατύπωση της δανειακής σύμβασης με σκοπό να κοπούνε κάποιες, οι πιο ακραίες εκδοχές, μέσα από μια διαπραγμάτευση. Δεν υπήρξε τίποτα, υπογράφτηκε αβλεπί.Και γράφτηκε στον διεθνή τύπο άλλωστε πολύ έντονα, κάποιοι οικονομικοί αναλυτές είπαν "τι σόι κυβέρνηση έχετε στην Ελλάδα".

Η δανειακή σύμβαση λοιπόν προβλέπει, το πρώτο πράγμα που προβλέπει είναι ότι η Ελλάδα αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται της ασυλίας λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας. Στις 6 Μαΐου του 2010 ψηφίζεται ο νόμος του μνημονίου από την Ελληνική Βουλή και δυο μέρες μετά, στις 8 Μαΐου, με τροπολογία σε ψηφισμένο νομοσχέδιο της Βουλής, δίνεται το δικαίωμα μόνο με την υπογραφή του υπουργού να ισχύει η δανειακή σύμβαση. Βεβαίως όσο γνωρίζω εγώ που ασχολούμαι περίπου μια 10ετία με τα ζητήματα αυτά σας πληροφορώ ότι δεν υπάρχει παρόμοιο συμβάν ή τέτοια δανειακή σύμβαση όχι μόνο στα ελληνικά χρονικά αλλά και στα διεθνή χρονικά από τις αρχές του 19ου αιώνα, δεν υπάρχει κράτος ακόμα και αποικία που να έχει υπογράψει τέτοιο πράγμα.

Ο Τσολάκογλου στις δίκες του 46, στις δίκες δοσιλόγων του 46, χρησιμοποίησε ως επιχείρημα ότι "εγώ όταν μου ζητήθηκε από τους χιτλερικούς, από τους ναζί, να υπογράψω τη κατάλυση του ενιαίου και αδιαίρετου της εθνικής κυριαρχίας της χώρας, παραιτήθηκα". Αυτό είναι γεγονός. Δεν τον κάνει φυσικά λιγότερο δοσίλογο Αλλά τουλάχιστον ακόμα και αυτός είχε τσίπα. Και 'δω μιλάμε, σε ομαλές συνθήκες, υπό καθεστώς υποτίθεται κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, έχουμε κυβέρνηση εκλεγμένη από την χώρα που παρέδωσε το σύνολο της χώρας στους ξένους δανειστές. Και ξέρετε τι σημαίνει αυτό στη πράξη;

1)Παραιτήθηκε η χώρα από όλα τα φυσικά δικαιώματα που έχει ένας οφειλέτης απέναντι στο δανειστή του. Ακόμα και αυτά που έχει ένα φυσικό πρόσωπο.

2)Με βάση τη δανειακή σύμβαση στην Ελλάδα δεν επιτρέπεται να πάει σε τρίτες πηγές να αναζητήσει τα χρήματα και να ξεχρεώσει τους δανειστές. Δηλαδή αν είχαμε μια κυβέρνηση που διεκδικούσε το κατοχικό δάνειο από τους Γερμανούς, που είναι άμεσα απαιτητό, και συμφωνούσε η γερμανική κυβέρνηση να μας δώσει το κατοχικό δάνειο, τα 160 περίπου δισεκατομμύρια που υπολογίζουμε ότι είναι η σημερινή αξία του κατοχικού δανείου, δεν θα μπορούσαμε να τα χρησιμοποιήσουμε για να ξεχρεώσουμε τους κυρίους αυτούς.

3) Οι δανειστές έχουν όμως το δικαίωμα, μερικά ή ολικά, να εκχωρήσουν τις δικές τους χρεωστικές απαιτήσεις σε τρίτους απέναντι στην Ελλάδα. Και σας λέω ένα σενάριο το οποίο αναφέρουν πάρα πολλοί ειδικοί. Ακραίο σενάριο, όντως, αλλά δεν είναι απίθανο, γιατί το έχουν υπογράψει αυτό το πράγμα. Και λέει ότι. το έχει πει ο κύριος Κασιμάτης, το έχω ακούσει και από τον κύριο Χρυσόγονο συγκεκριμένα, συνταγματολόγοι και οι δυο. Λοιπόν είπαν το εξής. Μπορούν να δώσουν τις χρεωστικές απαιτήσεις, πχ να δώσει η Ολλανδία τις χρεωστικές της απαιτήσεις απέναντι στην Ελλάδα στην Τουρκία, να έρθει η Τουρκία, να δεσμεύσει την Ακρόπολη και να τοποθετήσει την τούρκικη σημαία στην Ακρόπολη. Διότι παραίτηση από την ασυλία λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας σημαίνει ότι παραιτείσαι από την δημόσια περιουσία του κράτους από το σύνολο της εθνικής επικράτειας, από το εθνικό έδαφος. Παραιτείσαι από την ιδιωτική περιουσία των πολιτών σου. Και παραιτείσαι ακόμη και από τη δυνατότητα να μην υπάρξει δέσμευση ή υποθήκευση ακόμα και στον οπλισμό της χώρας. Αυτό το πράγμα είναι πρωτοφανές. Γι' αυτό βγήκαν πάρα πολλοί αναλυτές στον κόσμο και νομικοί και λέγανε, συγκεκριμένα εγώ θυμάμαι έναν Αμερικανό χρηματιστή, ο οποίος είχε γράψει τότε στους New York Times ένα άρθρο λέγοντας "υπογράφει την εθνική της αυτοκτονία η χώρα".

4) Και το χειρότερο. Με βάση τα διεθνή ήθη και έθιμα, στις διεθνής αγορές η δανειακή σύμβαση αυτή εμπίπτει στο περίφημο "ίσοι όροι ανάμεσα στους δανειστές". Δηλαδή ό,τι ισχύει για έναν δανειστή υποχρεωτικά ισχύει για όλους είτε έχουν υπογράψει την δανειακή σύμβαση είτε όχι. Αν την εκτελέσεις δηλαδή μέχρι το τέλος αυτή τη δανειακή σύμβαση, τότε οποιοσδήποτε δανειστής του ελληνικού κράτους μπορεί να το χρησιμοποιήσει ως νομικό προηγούμενο και να απαιτήσει τις ίδιες ρήτρες, τις ίδιες υποχρεώσεις του κράτους απέναντι του, έστω και αν δεν συμπεριλαμβανόταν στην δανειακή σύμβαση. Αυτό λέγεται Pari Passu είναι ένας νομικός όρος που σημαίνει «ότι ισχύει για τον ένα, ισχύει για όλους».

Αυτό το πράγμα λοιπόν δεν έπρεπε να το μάθουμε εμείς, ούτε και η Βουλή βέβαια, γι' αυτό και δεν πήγε ποτέ στη Βουλή, πήγε μόνο στη προπαρασκευαστική της Βουλής και έμεινε εκεί. Βεβαίως στη Βουλή μπορείτε να το βρείτε ολόκληρο, είναι αναρτημένο πλέον.
Δεν έχει κυρωθεί αλλά, με βάση το τι έχουν αποφασίσει, ισχύει γιατί εκτελείται.

Με βάση αυτά λοιπόν εφαρμόσανε τη πολιτική του μνημονίου η πολιτική του οποίου είχε σχεδιαστεί εξ' αρχής όχι τόσο για να δημιουργήσει τα πλεονάσματα εκείνα για να πληρωθούν τα τοκοχρεολύσια. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν πληρώνονται. Κάθε χρόνο η εξυπηρέτηση του χρέους μας κοστίζει 35 με 40% του ΑΕΠ. Αυτό το πράγμα δεν γίνεται να πληρωθεί. Είναι αδύνατο. Το ξέρανε. Και εφόσον λοιπόν το ξέρανε τι έπρεπε να γίνει; Αν μας λέγανε το Γενάρη του 2010 "Θα βάλω χέρι στη δημόσια περιουσία", θα ξεσηκωνότανε όλος ο κόσμος. Οπότε τι κάνανε; Έφεραν ολόκληρο τον κόσμο στην απόγνωση, στην απελπισία, μεροδούλι μεροφάι, να σκέφτεται την ανεργία, το αν θα μπορεί να επιβιώσει αυτός, το παιδί του, η οικογένεια του αύριο και να του θέσουν το εξής δίλημμα, αυτό που είπε ο κύριος Όλι Ρεν πριν 3 βδομάδες μετά την 11η του Μάρτη που αποφασίστηκε η εκποίηση των 50 δις της δημόσιας περιουσίας. Τι είπε; "Ή πουλάτε ή χάνετε τους υπόλοιπους μισθούς της 10ετίας". Αυτό ήταν το δίλημμα των τοκογλύφων. Ή πουλάτε ή χάνετε ότι έχει μείνει από συντάξεις και μισθούς. Να εξαναγκάσουν το λαό να πει "Ας τα κομμάτια, πούλα κάτι, προκειμένου να μην χάσω και ότι μου έχει απομείνει". Και την ίδια ώρα ένα ολόκληρο σύστημα προπαγάνδας προσπαθεί να πείσει το λαό ότι είμαστε πάμπλουτη χώρα ρε παιδιά.

Έχουμε πετρέλαια... Σαουδική Αραβία έχουμε πυρηνικά, έχουμε ιστορίες, πλουτώνιο, χρυσάφια...
Τι είναι τώρα να δώσουμε 350 δισεκατομμύρια που είναι το χρέος;
Ενώ στη πραγματικότητα δεν είναι έτσι.

Λοιπόν, από κει και πέρα η κατάσταση πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Σε 8 μήνες εφαρμογής του μνημονίου είχαμε υποχώρηση μιας 10ετίας στην ελληνική οικονομία και τα εισοδήματα κατέληξαν στο 1974 σε πραγματικούς όρους.
Τα επόμενα χρόνια που έρχονται θα είναι ακόμα πιο δύσκολα και πολύ χειρότερα από αυτό που έχουμε πληρώσει.
Είμαστε στη προκαταρκτική διαδικασία.

Κατά τη γνώμη μου αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι ένα πραγματικά, αυθεντικά, ρωμαλέο παλλαϊκό μέτωπο που θα απαιτήσει τον επαναπροσδιορισμό όλων των πολιτικών συνθηκών στη χώρα.
Δηλαδή την ανατροπή του πολιτικού συστήματος και τη δημιουργία νέων προϋποθέσεων μιας νέας εξουσίας που θα επιβάλλει:

Την καταγγελία της δανειακής σύμβασης και το σύνολο του οικοδομήματος που στήθηκε πάνω σ' αυτή ώστε να μπορεί να γλυτώσει την αγχόνη και το δόκανο ο ελληνικός λαός και να οικοδομήσει μια νέου τύπου πορεία για το τόπο. Μια νέου τύπου εξουσία που αντανακλά και πρέπει να αντανακλά τα πραγματικά συμφέροντα του μόνου αυθεντικού εκφραστή αυτού του τόπου που είναι αυτός που τον ποτίζει με τον ιδρώτα του.

Οι εποχές που αναθέταμε σε κάποιους άλλους την διοίκηση και την κυβέρνηση της χώρας τελειώσανε ανεπιστρεπτί. Τελειώσανε ανεπιστρεπτί. Είναι πολύ σοβαρό το μέλλον της χώρας το μέλλον των παιδιών μας και των οικογενειών μας για να το αναθέσουμε σε τρίτους σωτήρες.
Ή εμείς ή κανένας.

Αναρτήθηκε από giorgis στις 2:45 π.μ.

Τετάρτη 27 Ιουλίου 2011

Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΣΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ: ΛΗΣΤΕΙΑ ΜΕ ΕΓΓΥΗΣΕΙΣ!

ΠΟΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΠΟΥ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΣΤΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ IIF

Μία προσεκτική μελέτη των αποφάσεων που υιοθετήθηκαν εν τέλει από τη χθεσινή (21/7) Σύνοδο Κορυφής στο κομμάτι που αφορά τη συμμετοχή των ιδιωτών καθιστά σαφές πως πρόκειται για ρύθμιση κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των τραπεζών.

Αυτό μπορεί να το συμπεράνει κανείς διαβάζοντας προσεκτικά το κείμενο – πρόταση του Διεθνούς Χρηματοπιστωτικού Ινστιτούτου (IIF), που βγήκε στη δημοσιότητα αργά το βράδυ της Πέμπτης 21 Ιουλίου.

Η αιτία για την μη - ενσωμάτωση των σχετικών προτάσεων στο επίσημο κείμενο της Συνόδου, είναι μάλλον η σκοπιμότητα για την τυπική στοιχειοθέτηση του εθελοντικού χαρακτήρα της συμμετοχής των τραπεζών στο πρόγραμμα.



Σύμφωνα με την ανακοίνωση του IIF, υπάρχει φιλοδοξία για συμμετοχή της τάξης του 90% κάτι το οποίο μεταφράζεται σε ομόλογα αξίας €54 δις κατά την περίοδο 2011 – 2014 και €135 δις την περίοδο 2011 – 2020.

Οι τράπεζες θα έχουν τις εξής τέσσερις “επιλογές”, στις οποίες “αναμένεται” να υπάρχει ισόποση συμμετοχή, (δηλαδή €33,75 δις στην κάθε “επιλογή”):

την ανταλλαγή ομολόγων με νέα ομόλογα 30ετους διάρκειας τα οποία θα εκδοθούν στο άρτιο. Τα τοκομερίδια των νέων ομολόγων, θα αντιστοιχούν σε σταθερό επιτόκιο 4,5% για όλη τη διάρκεια των ομολόγων.
την μετακύλιση ομολόγων που λήγουν σε ομόλογα 30ετούς διάρκειας τα οποία θα εκδοθούν στο άρτιο. Τα τοκομερίδια των νέων ομολόγων, θα αντιστοιχούν σε σταθερό επιτόκιο 4,5% για όλη τη διάρκεια των ομολόγων.
την ανταλλαγή ομολόγων στο 80% της ονομαστικής τιμής τους (discount bond exchange) με νέα ομόλογα 30ετούς διάρκειας. Τα τοκομερίδια των νέων ομολόγων, θα αντιστοιχούν σε σταθερό επιτόκιο 6,42% για όλη τη διάρκεια των ομολόγων.
την ανταλλαγή ομολόγων στο 80% της ονομαστικής τιμής τους (discount bond exchange) με νέα ομόλογα 15ετούς διάρκειας. Τα τοκομερίδια των νέων ομολόγων, θα αντιστοιχούν σε σταθερό επιτόκιο 5,9% για όλη τη διάρκεια των ομολόγων.
Ας δούμε όμως τους μύθους που ήδη δημιουργήθηκαν, από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ, γύρω από τη συμμετοχή των ιδιωτών στο πρόγραμμα.

Μύθος 1: Οι τράπεζες δεν έχουν όφελος

Καταρχήν τα ομόλογα των επιλογών 1,2 και 3 θα είναι πλήρως εξασφαλισμένα (fully collateralied), καθώς θα φέρουν ως εγγύηση 30ετή ομόλογα μηδενικού επιτοκίου, τα οποία θα φέρουν αξιολόγηση “ΑΑΑ”. Δηλαδή θα έχουν, θεωρητικά, μηδενικό πιστωτικό κίνδυνο και εγγυητής τους θα είναι, από ότι φαίνεται, το EFSF.

Τα ομόλογα της επιλογής 4 θα φέρουν μεσεγγύηση ύψους έως και 40% επί της ονομαστικής αξίας των νέων ομολόγων, και ως εγγύγη θα λειτουργήσουν δεσμευμένα κεφάλαια τα οποία θα δανείσει στην Ελλάδα το EFSF.

Δηλαδή, οι τράπεζες από εκεί που βρίσκονταν με ομόλογα-κουρελόχαρτα ανά χείρας, πλέον γίνονται κάτοχοι ομολόγων – διαμαντιών, τα οποία μπορούν ακόμα και άμεσα να τους αποφέρουν σημαντικά κέρδη εφόσον κινηθούν για να τα μεταπωλήσουν.

Ειδικά σε ότι αφορά τις ελληνικές τράπεζες, αυτές θα ωφεληθούν διπλά, μιας και παίρνοντας ομόλογα, αξίας δεκάδων δις, αξιολογημένα με AAA, θα μπορέσουν να μειώσουν σημαντικά τα εποπτικά ίδια κεφάλαια τους, τα οποία έχουν ενισχυθεί κατόπιν πιέσεων της Τράπεζας της Ελλάδας και της ΕΚΤ. Έτσι οι τραπεζίτες, θα αποδεσμεύσουν από τις τράπεζες ζεστό χρήμα, το οποίο θα μπορούν να επενδύσουν σε κάθε λογής "ευαγή" δραστηριότητα (επέκταση στο εξωτερικό, offshore κλπ)



Μύθος 2: Το χρέος που αφορά τη συμμετοχή των ιδιωτών κουρεύεται 21%

Καταρχήν, η μείωση του χρέους που θα προκύψει από αυτή τη διαδικασία, δεν αντιστοιχεί ούτε στο 21% των ομολόγων που θα συμμετέχουν στο πρόγραμμα ούτε σε διάφορα άλλα εξωφρενικά που ακούγονται από τα ΜΜΕ. Η μείωση του χρέους, που θα προκύψει από αυτό το πρόγραμμα θα φτάσει μόνο τα €13,5 δις, ή αλλιώς το 3,8% του συνολικού χρέους των 355 δις, και θα προέλθει από τις επιλογές 3 και 4.

Πώς όμως μαγειρεύεται όλη η προπαγάνδα, περί “κουρέματος” 21%;

Αυτό γίνεται με τον εξής πολύ απλό τρόπο: ως επιτόκιο προεξόφλησης κατά την αποτίμηση των νέων ομολόγων, χρησιμοποιείται το 9%.

Σημειώνεται ότι το 21%, δεν αφορά στη μείωση του ύψους του χρέους, αλλά στην καθαρή παρούσα αξία (Net Present Value - η διαφορά μεταξύ της παρούσας αξίας των καθαρών ταμειακών ροών μίας επένδυσης, προεξοφλημένων στο παρόν με επιτόκιο Χ και του αρχικού κεφαλαίου Χ που απαιτείται για να γίνει σήμερα η επένδυση). Όσο αυξάνεται το επιτόκιο προεξόφλησης τόσο μειώνεται η αξία ενός ομολόγου, δεδομένων των τοκομεριδίων του!

Το επιτόκιο προεξόφλησης, με τη σειρά του, είναι συνάρτηση δύο παραγόντων: της χρονικής διάρκειας μιας επένδυσης (όσο μεγαλύτερος ο χρονικός ορίζοντας τόσο ανεβαίνει και το επιτόκιο) και του κινδύνου (όσο αυξάνεται ο κίνδυνος, προστίθεται ένα risk premium).

Στην περίπτωσή μας το IIF, εντελώς "τυχαία" χρησιμοποιεί επιτόκιο προεξόφλησης ίσο με 9%!!!


Αυτό ήταν όμως το επιτόκιο προεξόφλησης με το οποίο αποτιμώνταν τα 10ετη ομόλογα – κουρελόχαρτα, που εξέδιδε η Ελλάδα, λίγους μήνες πριν μπεί στο μνημόνιο. Και φυσικά αυτό το επιτόκιο δεν έχει καμία σχέση με τον κίνδυνο ενός ομολόγου, το οποίο φέρει εγγυήση που του προσδίδει πιστοληπτική αξιολόγηση ΑΑΑ!!!
Ακριβώς αυτή τους η φερεγγυότητα που προκύπτει από την εγγύηση, μάλλον, του EFSF καθιστά τα ομόλογα αυτά, όπως είπαμε και παραπάνω, εύκολα μεταπωλήσιμα και μάλιστα σε τιμές που ενδεχομένως να ξεπεράσουν σύντομα την ονομαστική τους αξία!

Πώς δικαιολογείται όμως το 9%;


Η επιλογή του επιτοκίου προεξόφλησης ύψους 9% έγινε με την παραδοχή πως όταν ελήφθη η απόφαση για συμμετοχή των ιδιωτών, το 30ετές ελληνικό ομόλογο διαπραγματευόταν στο 48% της ονομαστικής του αξίας. Έτσι το προεξοφλητικό επιτόκιο που θα αποτελέσει τη βάση αποτίμησης των νέων ομολόγων, που θα εκδόσει η Ελλάδα, ορίστηκε στο 9%


Ακόμα όμως και με όρους τραπεζικής λογιστικής, η οποία καμία σχέση δεν έχει με το βάρος του χρέους που επωμίζεται η Ελλάδα, το επιτόκιο προεξόφλησης του 9%, μάλλον θα αποδειχθεί πέρα για πέρα αυθαίρετο. Και αυτό, διότι, αν οι αγοραίες αξίες των ελληνικών ομολόγων συνεχίσουν να ανακάμπτουν (το spread έχει μειωθεί σημαντικά) τότε το συνεπές επιτόκιο προεξόφλησης θα έπρεπε να είναι, κανονικά, χαμηλότερο!


Είναι λοιπόν σαφές πως οι ιδιώτες θα τρέξουν να συμμετάσχουν στα όσα προβλέπει το σχέδιο του IIF που υιοθετήθηκε από τους ευρωπαίους ηγέτες καθώς τα οφέλη που έχουν να αποκομίσουν από αυτό καθιστούν τη συμμετοχή τους υποχρεωτική.

Μένει μόνο να μάθουμε πότε, με ποιό τρόπο και με ποιούς όρους (ο "διάβολος" κρύβεται στις λεπτομέρειες) θα γίνει η και επαναγορά ομολόγων αξίας €32,5 δις από τη δευτερογενή αγορά έναντι €20 δις, κάτι το οποίο θα μειώσει το χρέος κατά €12,5 δις επιπλέον. Εφόσον γίνει η επαναγορά η συνολική μείωση θα φτάσει τα €26 δις έτσι το 7,33% του συνολικού χρέους.


Την ώρα λοιπόν που η κυβέρνηση και οι κυρίαρχοι ευρωπαϊκοί κύκλοι επιδίδονται σε μία άνευ νοήματος θριαμβολογία, επειδή απλά και μόνο κατόρθωσαν να εκτονώσουν προσωρινά τις πιέσεις που ασκούνταν το τελευταίο διάστημα όλο και πιο έντονα από τα κερδοσκοπικά funds και τους οίκους αξιολόγησης, οι ιδιώτες βγαίνουν πολλαπλά κερδισμένοι από αυτήν την ιστορία κι ενώ το πρόβλημα του ελληνικού χρέους εξακολουθεί να μην έχει λυθεί, μιας και το τελευταίο εξακολουθεί να παραμένει υπέρογκο.

ΟΙ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΝΤΑΛΑΡΑ

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια ήταν απολύτως φυσιολογικές οι δηλώσεις του Διευθύνοντος Συμβούλου του Διεθνούς Χρηματοοικονομικού Ινστιτούτου (IIF) Τσάρλς Νταλάρα, ο οποίος χαρακτήρισε την απόφαση της Ευρωπαϊκής Συνόδου Κορυφής ρεαλιστική και πλήρως προσαρμοσμένη στις ανάγκες των καιρών, μη μπορώντας να κρύψει τον ενθουσιασμό του για την ικανοποίηση των συμφερόντων των μελών του Ινστιτούτου του οποίου προΐσταται, πόσο μάλιστα όταν αυτά τα οφέλη φαντάζουν μεγαλύτερα και απ’ όσα οι ίδιες οι τράπεζες μπορούσαν να διανοηθούν λίγες μέρες πριν.

Ειδικότερα, σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε ο επικεφαλής του φορέα που εκπροσωπεί τους ιδιώτες κατόχους ομολόγων σημείωσε πως η Ευρώπη έκανε σημαντικά βήματα για τη διασφάλιση της Ελλάδας και των υπολοίπων κρατών, περιορίζοντας πλέον το ενδεχόμενο εξάπλωσης της κρίσης.

«Πρόκειται για μια ρεαλιστική κίνηση για τις αγορές, για τους επενδυτές, για την Ελλάδα και για την Ευρώπη», δήλωσε, προσθέτοντας πως «η αποδοχή της πραγματικότητας είναι το πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση για ένα καλύτερο μέλλον».

Ο ίδιος ξεκαθάρισε πως το νέο πακέτο διάσωσης στην Ελλάδα δεν θα εκτροχιαστεί από την πιθανή αξιολόγηση της χώρας σε βαθμίδα επιλεκτικής χρεοκοπίας, σημειώνοντας πως αυτό θα είναι απλά ένα μικρό μεταβατικό στάδιο και σκαλοπάτι για την ανάκαμψη.
Ο Νταλάρα τόνισε πως ο νέος μηχανισμός διάσωσης δείχνει ότι η Ελλάδα είναι σε διαφορετική κατάσταση από ό, τι άλλες χώρες της Ευρωζώνης όπως η Πορτογαλία που αγωνίζονται για την αποκατάσταση της οικονομικής και δημοσιονομικής τους θέσης. «Αυτή η επίδειξη βούλησης από τους ηγέτες της Ευρώπης εκτιμώ ότι θα περιορίσει ουσιαστικά τη μεταδοτικότητα της κρίσης», δήλωσε.

Αναφερόμενος στην ΕΚΤ είπε πως αντιλαμβάνεται ότι έχει καθοριστική ευθύνη για τη στήριξη της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας, ενώ χαρακτήρισε σημαντικό πως όλες οι κυβερνήσεις δεσμεύθηκαν προς τον ίδιο σκοπό.


Για το σχέδιο του IIF είπε ότι αυτό βασίζεται στην ανταλλαγή ελληνικών ομολόγων που έχουν ήδη εκδοθεί με ένα συνδυασμό τεσσάρων χρηματοοικονομικών εργαλείων και το Μηχανισμό Επαναγοράς Ελληνικού Χρέους.

Σύμφωνα με ανακοίνωσή του Ινστιτούτου Διεθνούς Χρηματοοικονομικής στις ελληνικές τράπεζες που συμμετέχουν στο σχέδιο για τη στήριξη της Ελλάδας μέσω της συμφωνίας για τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα, περιλαμβάνονται οι Alpha Bank, Εθνική Τράπεζα, Eurobank, Τράπεζα Πειραιώς, Ελληνική Τράπεζα καθώς και η Τράπεζα Κύπρου.



Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΙΙF


To ΙΙF εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία χαιρετίζει τις αποφάσεις των Ευρωπαίων ηγετών στη Σύνοδο Κορυφής και ανέφερε ότι είναι πρόθυμο να συμμετάσχει σε εθελοντικό πρόγραμμα ανταλλαγής και επαναγοράς ελληνικών ομολόγων το οποίο θα εκτελεστεί από την ελληνική κυβέρνηση.

Στη βάση αυτή το IIF προτείνε ένα συγκεκριμένο σχέδιο, το οποίο βασίζεται στην ανταλλαγή ελληνικών ομολόγων που έχουν ήδη εκδοθεί με ένα συνδυασμό τεσσάρων χρηματοοικονομικών "εργαλείων" και Μηχανισμό Επαναγοράς Ελληνικού Χρέους.

Τα τέσσερα "εργαλεία" είναι τα εξής :

1. Ανταλλαγή με 30ετή "εργαλεία" χωρίς μείωση ονομαστικής αξίας
2. Ανταλλαγή με μετακύλιση ελληνικών κρατικών ομολόγων σε 30ετή "εργαλεία" χωρίς μείωση ονομαστικής αξίας
3. Ανταλλαγή με 30ετή "εργαλεία" με μείωση ονομαστικής αξίας
4. Ανταλλαγή με 15ετή "εργαλεία" με μείωση ονομαστικής αξίας

Για τα εργαλεία 1,2 και 3 παρέχεται πλήρης εγγύηση του κεφαλαίου μέσω 30ετών ομολόγων με μηδενικό κουπόνι αξιολόγησης "ΑΑΑ".

Για το εργαλείο 4 παρέχεται μερική εγγύηση.

Σύμφωνα με το IIF οι επενδυτές θα επιλέξουν περίπου ισομερώς ανάμεσα στα τέσσερα εργαλεία, ενώ όλα τα εργαλεία θα αποφέρουν στους ιδιώτες μείωση της Καθαρής Παρούσας Αξίας κατά 21%, με βάση το "τρέχον" προεξοφλητικό επιτόκιο 9%.
Το ΙΙF σημειώνει ότι τα επιτόκια έχουν υπολογιστεί ώστε να αποφέρουν τα μέγιστα οφέλη στην Ελλάδα στα πρώτα χρόνια του προγράμματος. Το επιτόκιο στα εργαλεία που δεν επιφέρουν απώλεια θα είναι 4% τα πρώτα πέντε χρόνια, 4,5% τα επόμενα πέντε και 5% από το 2011 ως το 2030.

Εάν η συμμετοχή στο πρόγραμμα φτάσει το 90%, το IFF υπολογίζει ότι η συνεισφορά του ιδιωτικού τομέα στην αναχρηματοδότηση του ιδιωτικού τομέα θα αγγίξει τα 54 δισ. ευρώ από τα μέσα του 2011 ως τα μέσα του 2014 και τα 135 δισ. ευρώ στη χρηματοδότηση της Ελλάδας από το 2011 ως το 2020.

Επιπρόσθετα, τονίζει το IIF, το πρόγραμμα θα αυξήσει τη μέση διάρκεια των ελληνικών ομολόγων από τα 6 στα 11 χρόνια.

Το μέγεθος του Μηχανισμού Επαναγοράς αναμένεται σύμφωνα με το IIF να καθοριστεί ύστερα από συζητήσεις με τις αρμόδιες αρχές.

Σε κάθε περίπτωση, θα είναι τόσο ώστε σε συνδυασμό με την μείωση των 13,5 δισ. ευρώ από την ανταλλαγή ομολόγων, να υπάρχει επαρκή μείωση του χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ.

Στο πρόγραμμα, όπως προκύπτει από την ανακοίνωση του IIF, θα συμμετέχουν σχεδόν στο σύνολο τους οι ελληνικές τράπεζες, αλλά και μεγάλοι όμιλοι του εξωτερικού με σημαντική έκθεση στα ομόλογα που έχει εκδώσει η χώρα μας.



Αναλυτικά η πρόταση του IIF εδώ



ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΠΟΥ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΣΤΟ IIF

Allianz - Γερμανία
BNP Paribas - Γαλλία
Munich Re - Γερμανία
Swiss Re - Ελβετία
Zurich Financial - Ελβετία
ΑΧΑ - Γαλλία
Generali - Ιταλία
Dexia - Βέλγιο
Deutsche Bank - Γερμανία
HSBC - Μεγάλη Βρετανία
Societe Generale -Γαλλία
ING - Ολλανδία
Commerzbank - Γερμανία
Standard Chartered - Μεγάλη Βρετανία
Intesa SanPaolo - Ιταλία
SEB - Σουηδία
Bayern LB - Γερμανία
BBVA - Ισπανία
Alpha Bank - Ελλάδα
Eθνική Τράπεζα Ελλάδος - Ελλάδα
Eurobank EFG Group - Ελλάδα
Τράπεζα Πειραιώς - Ελλάδα
Τράπεζα Κύπρου - Κύπρος
Hellenic Bank - Ελλάδα
AK Bank - Τουρκία
Scotiabank - Καναδάς
Credit Suisse - Ελβετία
Banco de Credito de Peru - Περού
National Bank of Kuwait - Κουβέιτ
KB Financial Group – Κορέα

Μαζικός αντικαπιταλιστικός αγώνας κατά της ΕΕ! των Ιπποκράτη Κωστή και Νίκου Ξηρουδάκη

27/07/2011 - 16:27

Μαζικός αντικαπιταλιστικός αγώνας κατά της ΕΕ!

Σημαντική και κρίσιμη, ιδιαίτερα μετά τις τελευταίες εξελίξεις, είναι κατά τη γνώμη μας η πρωτοβουλία που αναλαμβάνουν αγωνιστές της αριστεράς κατά της ΕΕ

και του ευρώ, υπερβαίνοντας τις μεταξύ τους επιμέρους διαφορές.

Η διαπίστωση:

Η πολιτική ανάδειξη του ρόλου της ΕΕ στη διαχρονική καταστροφή των εργασιακών σχέσεων και των κοινωνικών πολιτικών στην Ελλάδα, αλλά και στην τωρινή εξέλιξη της κρίσης και της χρεοκοπίας, άργησε επικίνδυνα.

Οι πρόσφατες αποφάσεις της Ε.Ε. έχουν στόχο την κινεζοποίηση της εργασίας στην χώρα μας, αλλά και ευρύτερα σε ολόκληρη την Ευρώπη. Προστατεύουν δήθεν τις καταθέσεις, κλείνοντας το μάτι στα μικρομεσαία στρώματα. Εξασφαλίζουν δήθεν την βιωσιμότητα του δημόσιου χρέους ενώ στην ουσία διαιωνίζουν την κλοπή από τον κόσμο της εργασίας.

Συνθλίβουν τον μοναδικό παράγοντα που παράγει αξία για την κοινωνία, που είναι βέβαια η εργασία.

Το τρίμηνο βασανιστήριο της σταγόνας, η απόλυτη άλωση του δημόσιου αλλά και του ιδιωτικού τομέα, δημιουργούν εκρηκτικό κοινωνικό μίγμα και αυτό θα φανεί στο αμέσως επόμενο διάστημα.





Το πρόβλημα:

Η αριστερά ψελλίζει και στέκεται αμήχανη. Υποτάσσεται στην κινδυνολογία για καταστροφή με την έξοδο από το ευρώ (Παπαρήγα), παρουσιάζει την ΕΕ σαν «σωτηρία έναντι του ΔΝΤ» (Τσίπρας).

Με μια φωνή ζητούν εκλογές, προσφέροντας κρίσιμο χρόνο στο αστικό μπλοκ που θα χρησιμοποιηθεί για την εξαθλίωση της κοινωνίας και την κάμψη των λαϊκών αντιστάσεων. Ο χρόνος στην σημερινή συγκυρία είναι κρίσιμος παράγοντας.



Η καθ' ημάς κοινοβουλευτική αριστερά υποτάσσεται στην εκλογολογία- σωσίβιο και όπλο ενσωμάτωσης του συστήματος. Δεν τολμάει να εναντιωθεί στους υπερεθνικούς επιθετικούς καπιταλιστικούς σχηματισμούς, πόσο μάλλον να αμφισβητήσει και τις δομές του εγχώριου καπιταλιστικού σχηματισμού.



Μπορεί η αριστερά να προτείνει "επίλυση της κρίσης" εντός του συστήματος χωρίς αντικαπιταλιστική ανατροπή;



Μπορεί να υπάρξει πραγματικά λύση για τα λαϊκά συμφέροντα με ενεργούς τους μηχανισμούς της ΕΕ, τους μηχανισμούς καταλήστευσης της εργασίας σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο;



Μπορεί η αριστερά σήμερα να μην θέτει ζήτημα αποδέσμευσης από ΕΕ και φυσικά από το ευρώ και να προσπαθεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες του ταξικού και λαϊκού κινήματος;



Η χρησιμότητα:

Να συνδεθεί η πλατιά λαϊκή δυσαρέσκεια με μαζικούς όρους με την σύγκρουση με βασικούς πυλώνες του καπιταλιστικού συστήματος, όπως είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι εφικτό αυτό σήμερα, καθώς ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας αναζητούν λύση στα βιωματικά τους πλέον αδιέξοδα.

Απορρίπτουν τα χιλιάδες δήθεν εναλλακτικά προγράμματα που κινούνται στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος. Αρχίζουν να ανιχνεύουν και να απαιτούν πραγματικά μια νέα οργάνωση της κοινωνίας





Η ελπίδα:

Η αντικαπιταλιστική αριστερά, με θαρρετό, αποφασιστικό και ενωτικό τρόπο, θα πάρει στην πλάτη της αυτή την ανάγκη, προβάλλοντας συγκεκριμένους πολιτικούς στόχους δράσης για ρήξη εδώ και τώρα με την ΕΕ, από αριστερή και αντικαπιταλιστική σκοπιά.





Ο κίνδυνος:

Το ογκούμενο λαϊκό έρεισμα της αντι-ΕΕ άποψης, μη βρίσκοντας διέξοδο στην κοίτη της αριστεράς, θα βρει άλλη διέξοδο, με αντιδραστικό πρόσημο. Θα λεηλατηθεί απ' την ακροδεξιά. Και όταν θα γιγαντωθούν τερατογενέσεις, θα τρέχουμε όλοι και δεν θα φτάνουμε. Τα παραδείγματα πανευρωπαϊκά είναι πολλά. Και είναι η πιο ακατάλληλη πολιτικά περίοδος για

ν' αφήνει η αριστερά τέτοια κενά: με την εκτεταμένη καταστροφή μεσοστρωμάτων, την ανεργία να θερίζει, με το πολιτικό σκηνικό του προσωπικού της αστικής τάξης σε διάλυση, με τη λαϊκή βάση του ΠΑΣΟΚ να μένει ακάλυπτη.

Η φύση και η πολιτική απεχθάνονται τα κενά. Αν δεν καλύψει η αριστερά με το λόγο, με τις ιδεολογικές και πολιτικές της αποσκευές κάποιον χώρο, σίγουρα θα βρεθεί κάποιος άλλος να τον καλύψει. Καλοθελητές υπάρχουν πολλοί.




Η αριστερά του «ανήκομεν εις την Δύσιν»

Η πικρή αλήθεια είναι ότι μεγάλα κομμάτια της αριστεράς, είναι ενταγμένα οργανικά εδώ και δεκαετίες στην λογική του ευρωπαϊσμού. Έχουν ταυτίσει την κοινωνική πρόοδο, με την αστική στρατηγική για ένταξη στην ΕΟΚ παλιότερα, την ΕΕ τώρα. Επένδυσαν ιδεολογικά και συνεισέφεραν επίσης στα σχετικά μυθεύματα περί ωφελημάτων και διεθνιστικών βημάτων. Συμμετείχαν στην συγκρότηση των μηχανισμών προσαρμογής της Ελλάδας στην ΕΕ. Εργάστηκαν αντίστροφα στην διάχυση των πολιτικών της ΕΕ στην ελληνική κοινωνία σε πολλούς τομείς. Διαχειρίστηκαν και διαχειρίζονται μέσα στον κρατικό μηχανισμό την εφαρμογή τους. Από ένα σημείο και πέρα, ταυτίστηκαν με την πολιτική της ΕΕ, έζησαν και ζουν από αυτήν. Αυτή η «ευρωπαϊκή αριστερά»,

είναι αριστερά του συστήματος που πρέπει να ηττηθεί.



Ο σεχταρισμός του ελάχιστου κοινού σημείου…

Δεν είναι όμως το μοναδικό πρόβλημα που υπάρχει, η «ευρωπαΐζουσα» αριστερά. Είναι και ο απίστευτος πολιτικός δισταγμός που εμποδίζει την θαρραλέα προβολή μιας αντι-ΕΕ γραμμής από αντικαπιταλιστική σκοπιά, από δυνάμεις που κατανοούν πολιτικά αυτή την ανάγκη. Η στάση αυτή επενδύεται με την θεωρία της διαφύλαξης έναντι του κινδύνου του «σεχταρισμού». Πράγματι,

έχει επικρατήσει τα τελευταία χρόνια στην πολιτική ταξική πάλη καθώς και στην διαπάλη στο χώρο της θεωρίας, η άποψη πως αυτός που βγαίνει μπροστά από τις απόψεις της κοινοβουλευτικής αριστεράς, είναι σεχταριστής κι αντίστοιχα αυτός που αναφέρεται πολιτικά στον «κοινό παρονομαστή», στο έλασσον του κοινού τόπου, είναι «κανονικός» και σώφρων. Ενδιαφέρουσα προσέγγιση, και απολύτως λογική αν αυτός που την εκφέρει έχει αυτήν ακριβώς την ελάσσονα γραμμή. Την άποψη για παράδειγμα ότι σήμερα πρέπει να τίθεται θέμα

αντίστασης στις πολιτικές της νεοφιλελεύθερης ΕΕ, αλλά όχι θέμα εξόδου από την ευρωζώνη και την ΕΕ. Αν όμως δεν έχεις αυτή την ελάσσονα άποψη-και είναι αλήθεια ότι λιγοστεύουν οι οπαδοί της σήμερα στο φόντο της κρίσης- το φαινόμενο χρειάζεται διαφορετική πραγμάτευση για να κατανοηθεί.



Έχει μακριά ουρά αυτή η ιστορία: Ο καθένας κάνει σκόντο στην άποψή του, γιατί «υπάρχει ο παραδιπλανός, που υπολογίζουμε στην ενότητα μαζί του και δεν πρέπει να θιγεί...». Πιο δίπλα φυσικά είναι άλλος, και πάει λέγοντας.

Βρισκόμαστε έτσι, ανεπαισθήτως, πιασμένοι σ' ένα γαϊτανάκι στην άλλη άκρη του οποίου κύριος οίδε ποιος βρίσκεται εκάστοτε. Αλλά και εκ του αντιθέτου αν το εξετάσουμε, αριστερός σεχταριστής είναι ο Τσίπρας, με σύστημα αναφοράς τις απόψεις του Κουβέλη, ο Αλαβάνος για τον Τσίπρα και ούτω καθεξής.



…και κάποια ερωτήματα:

Μήπως όλη αυτή η δήθεν πολιτική κριτική και περί σεχταρισμού φιλολογία, υποκρύπτει μια ανομολόγητη προσπάθεια έκφρασης και εκπροσώπησης διστακτικών μικροαστικών στρωμάτων που ακριβώς ταλαντεύονται προ του «κινδύνου» να ανατραπεί η σημερινή τάξη πραγμάτων;

Μπορεί όμως η αριστερά να υποκύπτει σε παρόμοια διλήμματα; Ο στόχος είναι τα εκλογικά ποσοστά; Αλλά όποιος ζητάει επίμονα εκλογές, δεν ενδιαφέρεται και για τα εκλογικά ποσοστά;

Πότε αν όχι σήμερα, θα χαράξει η αριστερά πολιτική γραμμή αντικαπιταλιστικής ανατροπής και ρήξης με την Ε.Ε και το ευρώ, που αποτελεί πολύτιμο εργαλείο για το αστικό μπλοκ στον αγώνα ενάντια στις δυνάμεις της εργασίας;





Κοιτάζοντας λίγο προς τα πίσω...

Σεχταριστής λοιπόν όποιος ξεφεύγει απ’ τον ελάχιστο κοινό παρονομαστή; Πρόκειται για τη μεγαλύτερη διαστρέβλωση: σεχταρισμός είναι να είσαι έξω από την αίσθηση του κόσμου της εργασίας, του κόσμου του αγώνα. Ο σεχταρισμός έχει πρόσημο: υπάρχει αριστερός, υπάρχει όμως και δεξιός σεχταρισμός. Σεχταριστής στο Πολυτεχνείο του ’73 ήταν όποιος εκόμιζε την

κομματική του γραμμή περί «φιλελευθεροποίησης Μαρκεζίνη», την ώρα που εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές αγωνίζονταν για την πτώση της δικτατορίας.

Περνάνε τα χρόνια, και βλέπει κανείς εκ των υστέρων τι μετράει η γραμμή του, τι πιάνει ο ίσκιος του. Ας σκεφτούμε πώς ακούγονται σήμερα οι κριτικές της εποχής προς όσους «άκαιρα» και «σεχταριστικά» παρενέβαλλαν στα «καθαρώς σπουδαστικά αιτήματα» του κινήματος, τα αντιαμερικάνικα - αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα και το –«αριστερίστικο», μην ξεχνάμε, για την κομματική γραφειοκρατία της εποχής -αίτημα της πτώσης της δικτατορίας. Είναι γνωστό πως οι κομματικές ηγεσίες της επίσημης αριστεράς τράβαγαν με χέρια και πόδια τα μέλη της που πρωτοστατούσαν στον αντιδικτατορικό αγώνα για «απαγκίστρωση» απ' την κατάληψη του Πολυτεχνείου.



Σεχταριστής ήτανε μια ζωή ο Κύρκος, κι ας είχε σημαία του το «εθνικό ακροατήριο». Το δείχνανε άλλωστε και τα εκλογικά του ποσοστά: 1,37% το'81, 2,7% το πολυδιαφημισμένο ενωτικό εγχείρημα της Συμμαχίας στις εκλογές του '77. Και η επίσημη κομματική άποψη για την εκλογική συντριβή της; «Ο λαός έχει δικαίωμα να σφάλλει»...

...για να κάνουμε ένα βήμα μπροστά

Σήμερα, μετά το Σύνταγμα και τις συνελεύσεις γειτονιάς όπου ο κόσμος μπαίνει μαζικά στο προσκήνιο, ίσως όχι πάντοτε με τον τρόπο που εμείς φανταζόμασταν ή θα θέλαμε (κι αυτό έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και θ' άξιζε να συζητηθεί εκτενέστερα), έχει πια καταδειχτεί ότι δε θέλει ούτε ν' ακούσει για την ΓΣΕΕ και τον Παναγόπουλο. Τον Παναγόπουλο που έχει την παγκόσμια πρωτοτυπία να μην μπορεί να συμμετάσχει στις συγκεντρώσεις που ο ίδιος διοργανώνει! Ποιος ακριβώς είναι λοιπόν σήμερα ο σεχταριστής; Σίγουρα όχι αυτός πάντως που μένει μακριά από τα βρώμικα ξεπουληματικά και προδοτικά παζάρια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, που τάχει πάρει χαμπάρι και τα ξεφωνίζει ο κόσμος.







Μαζικός αντικαπιταλιστικός αγώνας κατά της ΕΕ!

Το μεγαλειώδες κίνημα των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης, είχε αντιαμερικάνικο – αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο. Αντίστοιχα στο σήμερα, οι καιροί επιτάσσουν τη δημιουργία ενός ρωμαλέου μαζικού κινήματος κατά της ΕΕ.

Ο κατάλογος των αγωνιστών που υπερβαίνοντας στενά κομματικά μετερίζια, συμβάλλουν ενωτικά στην κρίσιμη για την κοινωνία και την αριστερά πρωτοβουλία, ήδη διευρύνεται. Σπάει επιτέλους, με μαζικούς όρους, το «άλεκτον» και το ταμπού της ρήξης με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ!







Ιπποκράτης Κωστής



Νίκος Ξηρουδάκης

Παρασκευή 22 Ιουλίου 2011

1893: Μια πτώχευση από το παρελθόν

ΣΕΛΙΔΕΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

18/07/2011 - 08:38

ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ, ΤΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ ΚΑΙ Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ



Tου
Θανάση Καλαφάτη

Η εξωτερική πτώχευση κηρύχθηκε από τον Χ. Τρικούπη με τρεις νόμους στις 9 και 10 Δεκεμβρίου 1893. Με βάση τους νόμους αυτούς κηρύσσεται άκυρο το από 30 Μαΐου 1893 Β. Διάταγμα για την έκδοση δανείου 100 εκ. και επιτρέπεται στην κυβέρνηση να έλθει σε διαπραγματεύσεις με τους ομολογιούχους των εθνικών δανείων σε χρυσό των ετών 1881, 1884, 1887, 1889 και 1890 με σκοπό να μεταρρυθμιστεί η υπηρεσία των δανείων αυτών αναφορικά με τον τόκο, τα χρεολύσια και τις εγγυήσεις. Μέχρι τον οριστικό διακανονισμό ορίζεται ότι τα τοκομερίδια των δανείων αυτών περιορίζονται στο 30%, αναστέλλεται η υπηρεσία της χρεολυσίας και οι υπέγγυοι πρόσοδοι υπάγονται στο δημόσιο ταμείο. Ταυτόχρονα αφήνονται άθικτα τα σε δραχμές εσωτερικά δάνεια και γίνονται ορισμένες ρυθμίσεις για τα υπόλοιπα σε χρυσό δάνεια. Με τους νόμους αυτούς θα ανοίξει μια περίοδος ρευστότητας στις οικονομικές εξελίξεις και θα υπάρξουν σοβαρά άμεσα και έμμεσα αποτελέσματα στην εγχώρια οικονομία, ανάμεσα στα οποία και ο ισχυρός κλονισμός του τραπεζικού συστήματος.
Το παρόν άρθρο δεν φιλοδοξεί να διερευνήσει συστηματικά κεφαλαιώδη θέματα της οικονομικής πολιτικής που συνδέονται με την καταστροφική πορεία της ελληνικής οικονομίας το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα, αλλά να περιγράψει σε ένα πρώτο επίπεδο το πολιτικό χρονικό μέσα στο οποίο εκτυλίσσεται η όλη πορεία της οικονομίας από το 1881 προς τη χρεοκοπία, να υπαινιχθεί παρουσιάζοντας τη μορφή και τα αίτια της χρεοκοπίας, μια διαφορετική αφετηρία για την κατανόηση της όλης οικονομικής εξέλιξης, και να επιχειρήσει μια αξιολόγηση του χαρακτήρα του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου. Στη βάση αυτών των στοχεύσεων διαρθρώνονται και οι τρεις υποδιαιρέσεις το άρθρου.

Το πολιτικό παρασκήνιο

Η πτώχευση του 1893 αποτελεί τη νομοτελειακή κατάληξη μιας γενικότερης εθνικής και οικονομικής πολιτικής, που έχει την αφετηρία της στη μεταπολίτευση του 1862 και που συνδέεται με την προσπάθεια του νέου κράτους-έθνους να επιλύσει ταυτόχρονα το πρόβλημα της εθνικής ολοκλήρωσης και της οικονομικής ανάπλασής του μέσα σε δυσμενές διεθνές κλίμα και ενάντια στην πληθώρα των εσωτερικών δομικών δυσχερειών. Τα πάσης φύσεως ελλείμματα, με προεξάρχον το δημόσιο χρέος, εμφανίζονται κατά αισθητό τρόπο και την περίοδο 1861-1879, μια περίοδο που χαρακτηρίζεται από την κυριαρχία του εσωτερικού δανεισμού. Αλλά την περίοδο 1879-1893 η κατάσταση θα επιδεινωθεί κατά δραματικό τρόπο καθώς θα είναι τώρα τα εξωτερικά δάνεια και σε μικρότερο βαθμό η αναγκαστική κυκλοφορία τα κύρια μέσα με τα οποία το κράτος θα καλύπτει τα ολοένα αυξανόμενα ελλείμματα του δημόσιου προϋπολογισμού.
Στις 20 Δεκεμβρίου 1881 ο Χ. Τρικούπης ανέρχεται για τέταρτη φορά στην πρωθυπουργία και μέσα σε εντεινόμενες συνθήκες οικονομικής κρίσης επιβάλλει στη συνέχεια μια πολιτική αύξησης των φόρων, περιστολής των δαπανών και ανατροπής της αναγκαστικής κυκλοφορίας, όταν για πολλούς πολιτικούς ή οικονομολόγους από το 1882 η πτώχευση ήταν μοιραία, και εφικτή η ανακοπή της πορείας προς το γκρεμό μόνο με την λήψη δραστικών μέτρων.
Το 1885 η κυβέρνηση Χ. Τρικούπη κάτω από το βάρος των πολιτικών και οικονομικών αποτυχιών της θα ανατραπεί και από τις εκλογές της 7ης Απριλίου 1885 θα αναδειχθεί νικητής ο Θ. Δηλιγιάννης, ο οποίος, μη μπορώντας να προωθήσει μια ουσιαστική δημοσιονομική εξυγίανση και αποτυγχάνοντας στα εθνικά ζητήματα, θα παραιτηθεί στις 26 Απριλίου 1886, ενώ η οικονομική κατάσταση θα επιδεινωθεί παραπέρα. Ύστερα από μια μικρή παραμονή της κυβέρνησης Δ. Βάλβη στην εξουσία ο Χ. Τρικούπης θα επανακάμψει στην κυβέρνηση στις 9 Μαΐου 1886 και προκηρύσσοντας εκλογές στις 4 Γενάρη 1887, τις οποίες θα κερδίσει, θα παραμείνει στην εξουσία μέχρι τις 14 Οκτωβρίου 1890, όταν οι κάλπες θα αναδείξουν νικητή τον Θ. Δηλιγιάννη.

Δυο διαφορετικές πολιτικές για το χρέος

Αν το 1882 οι απόψεις ήταν διχασμένες για το μοιραίο της χρεοκοπίας, το 1886 το αδιέξοδο φαινόταν πιο καθαρά. Από την εποχή αυτή αρχίζουν να ξεχωρίζουν με σαφήνεια οι προτεινόμενες για το αδιέξοδο λύσεις. Η δηλιγιαννική αντιπολίτευση προκρίνει την πολιτική: νέοι φόροι – νέες οικονομίες – συμβιβασμός, χωρίς, όπως σημειώνει ο Α. Ανδρεάδης, εγγυήσεις και κάνοντας διάκριση μεταξύ εσωτερικών και εξωτερικών δανείων. Ενώ η πολιτική που υιοθετεί ο Χ. Τρικούπης συνίσταται στην εξοικονόμηση μέσω νέων μικρών δανείων και εν συνεχεία στην ενοποίηση των δανείων μέσω παγιοποίησης και μετατροπών.
Με την επιθετική αυτή πολιτική επιδιωκόταν η κάλυψη των αυξημένων στρατιωτικών δαπανών και η ικανοποίηση ορισμένων αναπτυξιακών αναγκών σε μια από κοινού εθνική και κοινωνική προσπάθεια που δεν καρποφόρησε, ενώ τα ελλείμματα αυξάνονταν παραπέρα καθώς η αύξηση των δαπανών ήταν ταχύτερη των φόρων.
Η πτώση της κυβέρνησης Χ. Τρικούπη, που συνδέεται με τις αντιδράσεις που ξεσήκωσε η προσπάθεια για την επιβολή πρόσθετων φόρων και η στάση της στο «Κρητικό», έφεραν στην εξουσία πάλι τον Θ. Δηλιγιάννη για την περίοδο από 14 Οκτωβρίου 1890 έως 18 Φεβρουαρίου 1892. Η κυβέρνηση Θ. Δηλιγιάννη θα εγκαταλείψει την προηγούμενη θέση της για συμβιβασμό με τους ξένους δανειστές, θα υποστηρίξει «την εις το ακέραιον εκτέλεσιν των υποχρεώσεων του Έθνους» και θα ακολουθήσει ακόμη και πανομοιότυπες με του Χ. Τρικούπη «δημοσιονομικές πρακτικές» χρησιμοποιώντας τα δάνεια για αλλότριους σκοπούς σε σχέση με τη σύναψή τους. Η οικονομική όμως κατάσταση θα επιδεινωθεί γρήγορα καθώς η τιμή του συναλλάγματος θα αρχίσει να ανέρχεται επικίνδυνα. Η κυβέρνηση τελικά θα ωθηθεί σε παραίτηση από το βασιλιά Γεώργιο, καθώς θα έχει εξασθενήσει από τη σύγκρουσή της με την Ε.Τ.Ε. και θα δέχεται τα πλήγματα της ομάδας Συγγρού – Βλαστού και Γάλλων κεφαλαιούχων, που θέλουν να εξασφαλίσουν την οικονομική λύση με τη δημιουργία της «Τράπεζας του Κράτους» και την πολιτική με την ανάδειξη και την κυριαρχία μιας τρίτης πολιτικής δύναμης.
Η διορισμένη από τον βασιλιά Γεώργιο κυβέρνηση του Γ. Κωνσταντόπουλου δεν μπορεί να παίξει το ρόλο της τρίτης δύναμης, η Βουλή διαλύεται.

Η χρεοκοπία στον ορίζοντα

Στις 12 Μαρτίου 1892 και με τις εκλογές της 3ης Μαΐου 1892 επανέρχεται στην εξουσία ο Χ. Τρικούπης. Η νέα κυβέρνηση θα παραμείνει στην εξουσία μέχρι τις 3 Μαΐου1893, όταν θα διοριστεί από τον βασιλιά Γεώργιο η κυβέρνηση Σ. Σωτηρόπουλου. Η νέα κυβέρνηση του Χ. Τρικούπη θα έχει να αντιμετωπίσει τη χειρότερη από τις οικονομικές θύελλες, καθώς η κατάσταση θα χειροτερεύει λόγω της συνεχιζόμενης ύψωσης της τιμής του συναλλάγματος και των παραπέρα επιπλοκών που θα δημιουργούνται από την ογκούμενη δυσπιστία και τη μεγάλη σταφιδική κρίση. Ο Χ. Τρικούπης ακολουθώντας το ίδιο πρόγραμμα, όπως και στην προηγούμενη διακυβέρνησή του, δηλαδή μικροδάνεια – φόροι – μεγάλο δάνειο που παγιοποιεί τα μικρά, επιχειρεί τη σύναψη ενός μεγάλου δανείου από την Αγγλία, που θα επέτρεπε, σύμφωνα με τους στόχους του, την άρση της αναγκαστικής κυκλοφορίας και, μέσα από αυτήν, την επάνοδο στο άρτιο και κατ’ επέκταση τη μείωση του δημόσιου χρέους. Στην ουσία επρόκειτο για το τελευταίο χαρτί του, το οποίο δεν απέδωσε καθώς ο βασιλιάς Γεώργιος με ενέργειές του προκάλεσε την πτώση της αξίας των ελληνικών χρεογράφων στο εξωτερικό και αρνήθηκε την υπογραφή του στη σύμβαση του δανείου, με αποτέλεσμα την παραίτηση της κυβέρνησης Χ. Τρικούπη.
Η νέα κυβέρνηση του Σ. Σωτηρόπουλου υποστήριξε τη θέση ότι η κρίση μπορεί να ξεπεραστεί χωρίς την πτώχευση και τους ελέγχους και πρότεινε τη λύση της κεφαλαιοποίησης. Δηλαδή οι ξένοι δανειστές αντί τόκων θα ελάμβαναν ομολογίες νέου δανείου αξίας 100 εκ. που θα συναπτόταν με τον οίκο Χάμπρο. Στην ουσία επρόκειτο για μια λύση που ισοδυναμούσε με «δολία χρεοκοπία». Κάτω από αυτήν τη διαπίστωση στις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες η αξία των ελληνικών χρεογράφων άρχισε να κατρακυλά εκ νέου, η τιμή του συναλλάγματος έπαιρνε τα ύψη και η χώρα βούλιαζε μέσα σε πρωτοφανή κρίση. Μέσα σε αυτό το κλίμα, στις 28 Οκτωβρίου 1893 ο υποψήφιος του Σ. Σωτηρόπουλου για την προεδρία της Βουλής καταψηφίστηκε και άνοιξε έτσι ο δρόμος για τη νέα και τελευταία κυβέρνηση του Χ. Τρικούπη.
Ο Χ. Τρικούπης στις 8 Νοεμβρίου 1893 με νομοσχέδιο στη Βουλή θα ακυρώσει τη σύμβαση για το δάνειο της «κεφαλαιοποίησης», ενώ με άλλο νομοσχέδιο την 1η Δεκεμβρίου 1893 θα προσπαθήσει να δημιουργήσει ευνοϊκό κλίμα για την εξασφάλιση νέου δανείου. Οι προσπάθειες αυτές δεν θα καρποφορήσουν και στις 10 Δεκεμβρίου με νόμο στη Βουλή θα αναγγείλει την εξωτερική πτώχευση του κράτους.

Το οικονομικό προσκήνιο

Η πορεία της ελληνικής οικονομίας προς την πτώχευση του 1893 απεικονίζεται κατά παραδειγματικό τρόπο με τη βοήθεια της καμπύλης του δημόσιου χρέους την περίοδο 1881-1893. Στο διάγραμμα 1 παρατηρούμε τη συνεχή ανοδική τάση του δημόσιου χρέους από το 1883 και μετά με προεξέχοντα τα έτη 1886, 1888 και 1891. Η εκτίναξη που σημειώνεται μετά το 1889 δεν είναι άσχετη με την επιδείνωση της εξωτερικής αξίας του νομίσματος. Η κρισιμότητα της συγκεκριμένης εξέλιξης της καμπύλης του δημόσιου χρέους για την ελληνική οικονομία εμφανίζεται πιο καθαρά εάν για την ίδια περίοδο υπολογίσουμε το δείκτη δημόσια χρέη προς τα έσοδα (τακτικά έσοδα).
Από τη μελέτη της σχετικής καμπύλης Δημόσιο χρέος / Έσοδα (τακτικά) που εμφανίζεται επίσης στο διάγραμμα 1 εντοπίζονται εύκολα τα δύο κρίσιμα έτη 1881 και 1886, όπου τα μισά κρατικά έσοδα δεν επαρκούν για την κάλυψη του δημόσιου χρέους. Επίσης, εύκολα από το ίδιο διάγραμμα διαπιστώνουμε ότι, παρ’ όλες τις προσπάθειες των κυβερνήσεων και τη «δημοσιονομική εξυγίανση», το ποσοστό του δημόσιου χρέους προς τα έσοδα (τακτικά), για όλη την περίοδο, δεν μπόρεσε να πέσει κάτω από το 35%. Την τελευταία διετία 1891-1893 το ποσοστό φαίνεται να σταθεροποιείται προς τα κάτω εξαιτίας της μεγαλύτερης αύξησης των φορολογικών εσόδων έναντι των δαπανών. Η πτώχευση όμως, η οποία θα επέλθει, συνδέεται με το γεγονός ότι η «δημοσιονομική εξυγίανση» εξαντλεί τα όριά της και ότι το κράτος δεν μπορεί να εξεύρει νέα δάνεια για να πληρώσει τους τόκους και τα χρεολύσια στους δανειστές του από τα παλιότερα δάνεια.

Το ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών

Έξω από το ρόλο που έπαιξαν για τη διόγκωση των δημόσιων δαπανών οι στρατιωτικές δαπάνες, οι δαπάνες οδοποιίας και οι δαπάνες για την κατασκευή σιδηροδρομικών δικτύων σ’ όλη την εξεταζόμενη περίοδο, η πορεία του δημόσιου χρέους, όπως αναφέρεται συχνά στην οικονομική βιβλιογραφία, επηρεάστηκε σοβαρά από τις εμπορικές κρίσεις και την εισαγωγή του συστήματος της αναγκαστικής κυκλοφορίας. Παρά το γεγονός ότι για το βάρος των στρατιωτικών δαπανών και των δαπανών για τα σιδηροδρομικά δίκτυα υπάρχουν παλαιότερες και νεότερες ενστάσεις, αξίζει τον κόπο να σταθούμε ιδιαίτερα στις εμπορικές κρίσεις και την αναγκαστική κυκλοφορία.
Στην εξεταζόμενη περίοδο έχουμε δύο σημαντικές εμπορικές κρίσεις που σημειώνονται τις περιόδους 1884-1885 και 1892-1893 αντίστοιχα. Οι κρίσεις αυτές συνδέονται κυρίως με την κρίση στην εμπορία της σταφίδας, που αντανακλάται στον υποβιβασμό της εξωτερικής αξίας του νομίσματος και επιχειρείται να λυθούν εκτός των άλλων με την αλλαγή του νομισματικού συστήματος (χρυσούς κανόνας ή αναγκαστική κυκλοφορία).
Στο βαθμό που οι κρίσεις αυτές οδηγούν στη μείωση των δημόσιων εσόδων και των συναλλαγματικών εισροών, τα αποτελέσματά τους πάνω στη διαμόρφωση του δημόσιου χρέους είναι αρνητικά. Οι κρίσεις αυτές όμως δεν αντανακλούν απλώς και μόνο τις μεταβολές στην εξωτερική ζήτηση των εξαγώγιμων αγροτικών προϊόντων, αλλά και τις δομικές αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας. Σε όλο το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα και ιδιαίτερα στην εξεταζόμενη περίοδο το εμπορικό ισοζύγιο είναι μονίμως ελλειμματικό αντανακλώντας το συγκεκριμένο πρότυπο παραγωγής και κατανάλωσης. Η σχέση εξαγωγών – εισαγωγών για την περίοδο 1881-1893 διαμορφώνεται όπως στο διάγραμμα 2. Οι επιπτώσεις των δυσμενών εξελίξεων του ισοζυγίου τρεχουσών πληρωμών πάνω στην πορεία της ελληνικής οικονομίας καθώς και η εμβάθυνση στα αίτια που βρίσκονται πίσω απ’ αυτές τις εξελίξεις στην εξεταζόμενη περίοδο φαίνεται να μην τυχαίνουν της δέουσας προσοχής από τους μελετητές που καταπιάνονται με τη διαχρονική εξέταση των προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας.

Κρατικοδίαιτο το ιδιωτικό κεφάλαιο

Η ίδια η υπέρμετρη ανάπτυξη του κρατικού τομέα στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα είναι στενά συνδεδεμένη με τις χρόνιες διαθρωτικές αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας και τη δομική της συγκρότηση. Το κράτος παρεμβαίνει όλο και περισσότερο στην οικονομία, εκτός των άλλων διότι το ιδιωτικό κεφάλαιο δεν μπορεί να παίξει το δικό του ρόλο, παραχωρεί χώρο στο δημόσιο τομέα και ταυτόχρονα έρχεται να στηριχθεί στον ίδιο τομέα απομυζώντας τον. Ο δυισμός που χαρακτηρίζει την ελληνική οικονομία προφανώς γίνεται μεγάλο εμπόδιο στην ανάπτυξη των δημοσίων εσόδων και από την άποψη αυτή η πτώχευση αργά ή γρήγορα λαμβάνει έναν νομοτελειακό χαρακτήρα. Η ίδια η εισαγωγή της αναγκαστικής κυκλοφορίας είναι στενά δεμένη με το μόνιμο διαθρωτικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας, δηλαδή του ελλειμματικού ισοζυγίου πληρωμών.
Η αναγκαστική κυκλοφορία έχει επιχειρηθεί να συνδεθεί με τις αλόγιστες κρατικές δαπάνες και την υπερτίμηση του ξένου συναλλάγματος που με τη σειρά της οδηγεί στη διόγκωση του δημόσιου χρέους. Η αναγκαστική κυκλοφορία όμως δεν εισάγεται αυθαίρετα, τουλάχιστον από το 1877 και μετά, στην Ελλάδα. Το συγκεκριμένο στάδιο ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας φαίνεται να μην επιτρέπει εύκολα την εισαγωγή του χρυσού κανόνα αυτήν την περίοδο. Ενώ από την άλλη πλευρά πρέπει να συντρέξουν ιδιαίτεροι λόγοι, ώστε η αναγκαστική κυκλοφορία να συνδεθεί με το δραματικό εξευτελισμό της εξωτερικής αξίας του νομίσματος, που σημειώνεται από τα τέλη της δεκαετίας του 1880 και μετά. Έτσι η ραγδαία υπερτίμηση του συναλλάγματος από το 1891 και μετά δεν συνδέεται απλώς και μόνο με το βάρος του δανεισμού προς το κράτος (από το τραπεζικό σύστημα) πάνω στο συνολικό ποσό κυκλοφορίας των τραπεζικών γραμματίων. Δηλαδή η θετική συσχέτιση των δύο παραμέτρων (αναγκαστική κυκλοφορία και εξωτερικό συνάλλαγμα) για μια ορισμένη περίοδο δεν αποτελεί και επιβεβαίωση για τη συμβολή της αναγκαστικής κυκλοφορίας στην επέκταση του δημόσιου χρέους.
Οι στρατιωτικές δαπάνες, τα έξοδα οδοποιίας και κατασκευής σιδηροδρομικών δικτύων, οι εμπορικές κρίσεις, οι αντιπαραγωγικές δαπάνες, τα ξένα δάνεια, η κακή χρήση του εσωτερικού και εξωτερικού δανεισμού, η κακή διαχείριση του δημοσιονομικού τομέα, τα λάθη των οικονομικών υπουργών και των υπεύθυνων πρωθυπουργών και η απληστία των ξένων δανειστών έχουν κατά καιρούς αναφερθεί ως βασικές αιτίες που οδήγησαν την ελληνική οικονομία στη χρεοκοπία.
Αξιοπρόσεκτες θεωρήσεις που επιχειρούν μια συνολικότερη ερμηνεία είναι εκείνη των δομικών αδυναμιών της ελληνικής οικονομίας, που παραπέμπει σε μια συνολική αναπτυξιακή πρόταση, και εκείνη της δημοσιονομικής «εξυγίανσης», που στα σημερινά δεδομένα βλέπει τη λύση στην ίδια κατεύθυνση που είναι υπεύθυνη για την ίδια κρίση. Αξιοπρόσεκτες ως προς τα αίτια της πτώχευσης ή της δυνατότητας μιας άλλης λύσης είναι οι απόψεις που διατυπώθηκαν στις αρχές του 20ου αιώνα από δύο εμπειρικούς νομισματολόγους, τον Γ. Κατσελίδη και τον Ι. Βαλαωρίτη. Στο βιβλίο του “Το νόμισμα” ο Γ. Κατσελίδης σημειώνει: «Ή ούτως ή άλλως, το γεγονός της εξωτερικής πτωχεύσεως είναι τρανή απόδειξις της θεωρίας καθ’ ήν: δυνατόν χώρα τις να διατελή επί μακρόν χρόνον εν παθητικότητι προς το εξωτερικόν, και ότι αν μη δια της ενισχύσεως της παραγωγής γίνη ικανή ν’ ανακτήση το διεθνές ισοζύγιον αυτής, μοιραίως θέλει χρωκοπήσει, όταν σημάνει η ώρα καθ’ ήν στειρεύει η πηγή της πίστεως…». Ενώ ο Ι. Βαλαωρίτης σημείωνε: «Θα ήταν αδιαμφισβήτητα προτιμότερο να βαδίζαμε προς την πρόοδο με έναν πιο αργό ρυθμό αποφεύγοντας έτσι την κρίση, την καταισχύνη της αποτυχίας του κράτους και το βάρος της υπηρεσίας των δανείων αυτών, που εμπόδισε την ανάπτυξη και βάρυνε την αγορά…».

Ο χαρακτήρας του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου

Αμέσως μετά την πτώχευση η ελληνική κυβέρνηση άρχισε τις διαπραγματεύσεις με τους ξένους ομολογιούχους. Από το 1893 μέχρι το 1896 υπήρξαν τρεις αποτυχημένες συμφωνίες διευθέτησης του προβλήματος του εξωτερικού χρέους. Σύμφωνα με την πρώτη ο τόκος ορίζεται σε 32% του αρχικού. Η απόσβεση έχει διάρκεια 50 χρόνια και εισάγεται είδος οικονομικού ελέγχου στον οποίο θα υπάγονται ως υπέγγυοι οι εισπράξεις καθώς και η διαχείριση των προσόδων των μονοπωλίων του καπνού και του χαρτοσήμου. Τελικά η συνέλευση των ομολογιούχων απορρίπτει την συμφωνία και στην συνέχεια ο Χ. Τρικούπης χάνει τις εκλογές του 1895.
Στη δεύτερη συμφωνία, με κυβέρνηση του Θ. Δηλιγιάννη, οι όροι του διακανονισμού ήταν βαρύτεροι. Οι ξένοι ομολογιούχοι απαιτούσαν και την επιβολή σκληρού οικονομικού ελέγχου και την υπερικανοποίηση των αξιώσεών τους. Ο τόκος ορίζονταν στο 43% του αρχικού και ως υπέγγυοι πρόσοδοι θα χρησίμευαν εκτός από τις προηγούμενες και οι εισπράξεις από το χαρτόσημο. Θα υπήρχαν εισπράξεις από τα πλεονάσματα για τους ομολογιούχους, στους οποίους επίσης θα περιέρχονταν όλο το κέρδος από την βελτίωση της επικαταλαγής, δηλ. την συναλλαγματική ισοτιμία δραχμής – χρυσού. Ακόμη οι υπέγγυοι πρόσοδοι θα αποτελούσαν αντικείμενο διαχείρισης επιτροπής του μονοπωλίου, η οποία θα απαρτιζόταν από τέσσερις εκπροσώπους των δανειστών, τρεις των ξένων τραπεζών και έναν Έλληνα. Η κυβέρνηση Θ. Δηλιγιάννη απέρριψε την συμφωνία.
Το 1896 με παρέμβαση του Σ. Στρέιτ διαμορφώνεται μια καινούργια συμφωνία. Ο τόκος ορίζεται στα 40% και εξαλείφονταν οι πρόσοδοι από το χαρτόσημο. Τα πλεονάσματα και η βελτίωση της επικαταλαγής μοιράζονται μισό με μισό, ενώ η διαχείριση είναι έργο της Εταιρείας του Ελληνικού Μονοπωλίου. Το ξέσπασμα του ελληνοτουρκικού πολέμου το 1897 και η ατυχής έκβασή του συντελούν στη μη πραγματοποίηση της τρίτης συμφωνίας.

Η μεσολάβηση των μεγάλων δυνάμεων

Η Ελλάδα ζητεί τη μεσολάβηση των εξ Μεγάλων Δυνάμεων, Γερμανία, Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία, Ιταλία και Αυστρία, για να εξασφαλίσει την Ειρήνη. Ανοίγει έτσι ο δρόμος της εισαγωγής του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου του 1898 (Νόμος ΒΦΙΔ της 26 Φεβρουαρίου 1898) μέσω της προσθήκης του άρθρου 2 της προκαταρκτικής πράξεως περί ειρήνης μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Στο άρθρο 2 της Διεθνούς Συνθήκης Ειρήνης προβλέπεται πληρωμή πολεμικής αποζημίωσης στην Τουρκία και ίδρυση Διεθνούς Επιτροπής, που απαρτίζεται από τους αντιπροσώπους των έξι Μεγάλων Δυνάμεων. Η Επιτροπή θα έχει τον απόλυτο έλεγχο της είσπραξης και διαχείρισης επαρκών προσόδων της Ελλάδος για την εξυπηρέτηση του νέου δανείου, το οποίο ήταν απαραίτητο για την πληρωμή αποζημίωσης στην Τουρκία καθώς και των έξι παλαιών δανείων. Η μείωση του τόκου τελικά οριζόταν μεταξύ 32% και 43% του αρχικού.
Μια προσεκτική μελέτη του Νόμου ΒΦΙΔ (1898), όροι σύστασης και λειτουργίας του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου και δανειακής σύμβασης, έρχεται να επιβεβαιώσει την εκτίμηση παλαιότερων μελετητών24 ότι ο έλεγχος αυτός ήταν επαχθέστερος παρόμοιων ελέγχων που επιβλήθηκαν διεθνώς την ίδια περίοδο, Τουρκία, Σερβία, Βουλγαρία που είχαν ιδιωτικό χαρακτήρα. Ακόμη ο έλεγχος αυτός ήταν βαρύτερος από συμφωνίες που είχαν γίνει και δεν τελεσφόρησαν μεταξύ ελληνικής κυβέρνησης και ξένων ομολογιούχων την προηγούμενη περίοδο. Ο περιορισμός της νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής ήταν επίσης αρκετά βαρύς.
Αν μπορούμε να έχουμε μια σαφή συγκριτική εικόνα για το χαρακτήρα του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου του 1898 σε σχέση με παρόμοιες συμφωνίες ή ελέγχους στα τέλη του 19ου αιώνα, σίγουρα δεν είναι εύκολες οι συσχετίσεις με το καθεστώς οικονομικής επιτήρησης, που έχει επιβληθεί σήμερα στη χώρα μας από μεγάλα διεθνή οικονομικά διευθυντήρια και οικονομικές ενώσεις. Υπάρχουν τεράστιες διαφορές στο οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό διεθνές πλαίσιο και στην ίδια την ανάπτυξη της χώρας μας.
Οι προτεινόμενες λύσεις για την αποσόβηση της επερχόμενης χρεοκοπίας του 1893 και οι ανεπιτυχείς διαπραγματεύσεις που ακολούθησαν, χρωματίζονταν από μια σοβούσα κρίση ανάμεσα στις δυο βασικές πτέρυγες της αστικής τάξης, τη φιλελεύθερη και τη συντηρητική. Η επερχόμενη, όμως, ευνοϊκή εξωτερική οικονομική συγκυρία για την Ελλάδα βοήθησε στη γρήγορη ανάκαμψη της οικονομίας της και στο ξεπέρασμα των αρνητικών συνεπειών του Οικονομικού Ελέγχου. Σήμερα οι αρνητικές επιπτώσεις της επιτήρησης και του ελέγχου της ελληνικής οικονομίας από τα ξένα οικονομικά κέντρα και το μεγάλο βάρος των εγγυήσεων διαγράφουν ένα πολύ σκοτεινό μέλλον, δεδομένου και του διεθνούς χαρακτήρα της κρίσης. Η ανάγκη νέων κοινωνικών και πολιτικών παικτών, δηλαδή η παρέμβαση της ίδιας της κοινωνίας είναι πρόδηλη.

Η ΕΠΟΧΗ, 17/7/2011

Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011

Γ. Σταθάκης: Νίκη των αγορών επί της Ε.Ε.

ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΡΗΣΤΟΥ


Τελικά η παραδοχή της “χρεωκοπίας” της Ελλάδας θα εγκαινιάσει αναπόφευκτα έναν κύκλο διαδοχικών “χρεωκοπιών” στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, με σειρά Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία. Ο κλοιός θα σφίξει γύρω από το απόλυτο διακύβευμα, τη Γαλλία. Οι μικροηγέτες της σημερινής Ευρώπης, κινδυνεύουν ως νέοι Χούβερ να περάσουν στην ιστορία, ως οι ηγέτες “που έβλεπαν τα τρένα να περνούν”, σημειώνει ο Γιώργος Σταθάκης, αντιπρύτανης και καθηγητής πολιτικής οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Η συνέντευξη αναλυτικά.


* Επιλεκτική χρεωκοπία λοιπόν ή, όπως ζητάει ο κ. Βενιζέλος να την ονομάζουμε, selective default. Πόσο εύκολα γίνεται, από ποιούς εξαρτάται και ποιές είναι οι μικρότερες δυνατές παρενέργειες;



Η επιλεκτική χρεωκοπία οριοθετεί την απόλυτη “νίκη” των αγορών πάνω στη μέχρι τώρα οικονομική πολιτική αντιμετώπισης του χρέους από Ε.Ε. και φυσικά στα αλλοπρόσαλλα προγράμματα σε Ελλάδα, Πορτογαλία και Ιρλανδία. Η ευρωπαϊκή πολιτική διολισθαίνει επί δύο χρόνια σε τραγελαφικές επιλογές: “Οι Έλληνες θα αντιμετωπίσουν τα προβλήματα μόνοι τους”, “η εφαρμογή του Μνημονίου είναι η λύση”, ο “προσωρινός ευρωπαϊκός μηχανισμός αρκεί”, ο “μόνιμος μηχανισμός θα καλύψει πλήρως τις ανάγκες”. Τελικά η παραδοχή της “χρεωκοπίας” της Ελλάδας θα εγκαινιάσει αναπόφευκτα έναν κύκλο διαδοχικών “χρεωκοπιών” στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, με σειρά Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία. Ο κλοιός θα σφίξει γύρω από το απόλυτο διακύβευμα, τη Γαλλία.
Οι παρενέργειες είναι προφανείς. Εφόσον τα παλιά ομόλογα που λήγουν θα ανταλλάσσονται αναγκαστικά με νέα μεγάλης διάρκειας, τα επιτόκια δανεισμού των κρατών θα εκτιναχθούν στα ύψη και η ευρωπαϊκή οικονομία θα βρεθεί αντιμέτωπη με το πραγματικό πρόβλημα, να βυθιστεί δηλαδή σε βαθιά ύφεση. Οι πιέσεις της οικονομίας θα συγκλίνουν πάνω στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα. Ο Τρισέ επεδίωξε έναν “έντιμο συμβιβασμό” με τους οίκους αξιολόγησης και τις αγορές (με τις οποίες η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είναι δεσμευμένη βάσει του καταστατικού της), για να αποφύγει το “πιστωτικό γεγονός”. Ήθελε να κερδίσει χρόνο (να αποπληρωθούν μέρος των ομολόγων) και να προασπίσει την “πλασματική αξία” του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος. Τώρα αυτό πλέον είναι αδύνατο.
Οι τράπεζες δεν έχουν τρόπο να προασπιστούν τον εαυτό τους. Ή θα παραδεχθούν ότι η αξία τους είναι ένα ευρώ και θα παραδώσουν τα κλειδιά στο κράτος (όπως έγινε στην Ιρλανδία ή πιθανόν σε νέους επενδυτές) ή θα προσφύγουν στον Τρισέ να απορροφήσει τις τεράστιες ζημίες που θα προκύψουν από τα CDS (που οι ίδιες έχουν εκδώσει), τα ασφαλιστικά ταμεία τα οποία ασφάλιζαν, τα ομόλογα των κρατών που κατέχουν και φυσικά τις επισφάλειες των ιδιωτών. Μόνο που τώρα η ΕΚΤ δεν μπορεί από μόνη της να χειριστεί το θέμα.


* Η αγανάκτηση της Monde είναι χαρακτηριστική και πολύ εκφραστική της ευρωπαϊκής πραγματικότητας. Δεν υπάρχουν ηγέτες; Ο Σόρος το πήγε λίγο πιο μακριά. “Δεν υπάρχουν πραγματικοί Ευρωπαίοι”. Δηλαδή, μέχρι να ηττηθούν (αν ηττηθούν) στις προσεχείς εκλογές ο Σαρκοζί και η Μέρκελ, τι κάνουμε; Προσευχόμαστε;


Ακόμα χειρότερα. Δεν θα προλάβουμε να πάμε σε εκλογές, εάν δεν αλλάξει κάτι τώρα. Οι εξελίξεις θα ξεφύγουν από κάθε έλεγχο. Οι μικροηγέτες της σημερινής Ευρώπης, κινδυνεύουν ως νέοι Χούβερ να περάσουν στην ιστορία, ως οι ηγέτες “που έβλεπαν τα τρένα να περνούν”. Δείχνουν, όπως και ο Χούβερ, σίγουροι για την ορθή φαινομενολογία του “οικονομικού τους δόγματος”, της δημοσιονομικής δηλαδή πειθαρχίας, και του “πατριωτικού τους καθήκοντος” να πληρώσουν δηλαδή την κρίση οι άλλοι. Μόνο που η κρίση, -μετά το 1929 το γνωρίζουμε καλά-, δεν θεραπεύεται, αλλά βαθαίνει εάν κάθε ένας επιδιώξει να “διασώσει τον εαυτό του”. Η θεραπεία της κρίσης χρειάζεται ριζικά νέους οικονομικούς, κοινωνικούς και πολιτικούς διακανονισμούς, είναι η κορύφωση που επιφέρει μια νέα ταξική και κοινωνική διάταξη των κοινωνιών.


*Πόσο δύσκολο σε συνθήκες τέτοιας κρίσης με τάσεις γενίκευσης μπορούν να συμβούν θεαματικές μεταβολές στην Ε.Ε. για διαχείριση ας πούμε των χρεών από την ΕΚΤ;
Σήμερα η κρίση τείνει να ξεφύγει από τα όρια της ΕΚΤ. Χρειάζεται συνδυασμένες παρεμβάσεις από την Ε.Ε. και τα εθνικά κράτη. Η ΕΚΤ μπορεί να είναι μέρος ενός βιώσιμου ευρωπαϊκού σχεδίου που θα περιλαμβάνει την απορρόφηση μέρους του χρέους. Αλλά αυτό πλέον δεν αρκεί. Χρειάζονται συντονισμένα μέτρα από όλες τις χώρες για τη διαχείριση του τραπεζικού προβλήματος, χρειάζονται συντονισμένα μέτρα σε ευρωπαϊκό επίπεδο για την ενίσχυση της πραγματικής οικονομίας και φυσικά χρειάζονται νέες πολιτικές και συμφωνίες στα θέματα της εργασίας και του κοινωνικού κράτους.


* Και μετά το selective default, τι; Πώς θα πάρει μπρος η ελληνική οικονομία όταν η άγρια ύφεση θα συνεχίζεται και κανείς δεν θα έχει σκοπό να επενδύσει σε προϊόντα και υπηρεσίες της εγχώριας αγοράς; Θα περιμένουμε 10 με 15 χρόνια μέχρι οι ξένοι να ανακαλύψουν εδώ επενδυτικές ευκαιρίες;
Οι επενδυτικές ευκαιρίες δεν υπάρχουν αυτόνομα, αλλά κατά κανόνα δημιουργούνται. Σήμερα οι επενδυτές και οι πραγματικοί παραγωγοί κάθε είδους και μορφής είναι δυστυχώς “παθητικοί αποδέκτες” των μακρο-οικονομικών ανισορροπιών. Δεν μπορούν να κάνουν απολύτως τίποτα. Σήμερα μιλούν μόνο τα μακρο-οικονομικά μεγέθη, το μακρο-οικονομικό σύστημα, και τα συνολικά δεδομένα της οικονομίας. Οι επιχειρήσεις, οι καταναλωτές και οι θεσμοί είναι όλοι παρατηρητές μιας κατάστασης που ξεφεύγει από τον έλεγχό τους. Είναι, δυστυχώς ή ευτυχώς, η ώρα των πολιτικών και αυτών που εμπλέκονται με τις μεγάλες οικονομικές αποφάσεις για τα νομισματικά και δημοσιονομικά θέματα. Ούτε οι ξένοι ούτε οι εγχώριοι επενδυτές μπορούν να κάνουν οτιδήποτε περισσότερο από το να προσεύχονται ότι οι υπολογισμοί τους για πωλήσεις, αποδόσεις ή οτιδήποτε άλλο θα έχουν σχέση με την πραγματικότητα αύριο, ότι δηλαδή η οικονομία δεν θα μπει σε ύφεση, ότι τα δημόσια χρέη δεν θα αρχίσουν να σκάνε και ότι οι τράπεζες θα βγουν αλώβητες από αυτό.


* Καθώς ελάχιστοι ασχολούνται με τις μεταρρυθμιστικές ανάγκες της πραγματικής οικονομίας, ποιά η επίδραση σε έργα υποδομών, αν υποθέσουμε μας δοθούν άφθονα χρήματα χωρίς εθνική συμμετοχή, όταν δεν θα υπάρχουν χρήστες για την αποπληρωμή και αξιοποίηση αυτών των έργων;


Κάθε έργο μπορεί να είναι ευπρόσδεκτο σήμερα με δεδομένη την κατάσταση της οικονομίας, αλλά είναι μεγάλη ψευδαίσθηση ότι τα έργα υποδομής αντιμετωπίζουν έστω και στο ελάχιστο τα προβλήματα της πραγματικής οικονομίας. Σήμερα η οικονομία χρειάζεται μια εντελώς διαφορετική διαχείριση κατ' αρχάς του δημόσιου χρήματος, προκειμένου οι δημόσιοι πόροι να ξεφύγουν από το σύνδρομο της κατασπατάλησης σε ιδιωτικά συμφέροντα και ατομικό πλουτισμό. Πρέπει να γίνουν τώρα, και όχι αύριο, πόροι που θα μετατρέπονται σε πραγματικές υπηρεσίες στον πολίτη και σε πραγματική στήριξη της κατανάλωσης και των επενδύσεων. Η δημόσια διοίκηση και οι πολιτικοί διαχειριστές της λειτουργούν σήμερα ακριβώς όπως και στο παρελθόν, χωρίς να υπάρχει σε κανένα επίπεδο αίσθηση της κρίσης. Οι μοναδικοί υπουργοί που είχαν κάποιες σαφείς θέσεις και επεδίωκαν να δημιουργήσουν ένα στοιχειώδες πλαίσιο λειτουργίας ορισμένων τομέων της οικονομίας και μάλιστα με σημαντική αναπτυξιακή προοπτική, όπως είναι η ενέργεια (βλ. Μπιρμπίλη) απολύονται. Αντίθετα, ενισχύονται όλοι οι άχρωμοι υπουργοί που διαιωνίζουν το παραδοσιακό μοντέλο ελέγχου της δημόσιας οικονομίας. Αυτοί όσα έργα και να ξεκινήσουν θα τα διαχειριστούν με τον ίδιο και μοναδικό τρόπο που γνωρίζουν.

Αναρτήθηκε από You Pay Your Crisis στις 10:37 π.μ.


Ετικέτες ΑΡΘΡΑ / Σταθάκης Γ.

Τρίτη 19 Ιουλίου 2011

Οικονομική χούντα του ΠΑΣΟΚ του Γ.Δελαστίκ

Κυριακή, 17 Ιουλίου 2011



Τους πήραν χαμπάρι στο εξωτερικό, ακόμη και οι δικοί τους. Για την κυβέρνηση των δοσίλογων του Παπανδρέου, λέμε. «Η γέννηση μιας οικονομικής δικτατορίας στην Ελλάδα» ήταν ο χαρακτηριστικός πρωτοσέλιδος τίτλος της γαλλικής φιλοσοσιαλιστικής εφημερίδας Λιμπερασιόν.
«Στρατιωτική πειθαρχία (!)» όλης της αντιπολίτευσης στις διαταγές της κυβέρνησης Τσολάκογλου - Παπανδρέου απαίτησε με το ανάλογο ύφος μιλώντας στη Βουλή ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομικών, Βαγγέλης Βενιζέλος.

Μετά τα τανκς που θα έβγαζε ο Πάγκαλος στους δρόμους της Αθήνας και των άλλων πόλεων για να προστατεύσουν τις τράπεζες, ο Βενιζέλος είναι έτοιμος να επιβάλει στρατιωτικό νόμο για να υποχρεώσει σε στρατιωτική πειθαρχία τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Από ιδεολογία και πολιτική καλά πάει δηλαδή η «χούντα» του ΠΑΣΟΚ, σκληραίνει διαρκώς και υιοθετεί όλο και περισσότερα παραδοσιακά χαρακτηριστικά ολοκληρωτικών καθεστώτων, θεωρώντας ότι το καθεστώς είναι θωρακισμένο απέναντι στον εχθρό λαό, τον οποίο ξυλοφορτώνει και πνίγει στα χημικά με κάθε ευκαιρία.

Έχουν πάντως αποκτήσει απύθμενο θράσος οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ, καθώς αισθάνονται ότι όλο και μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού τους μισεί βαθιά και θα ήθελε να τους δει να δικάζονται και να καταδικάζονται επί εσχάτη προδοσία.
Σε μια παράκρουση πολιτικής μεγαλομανίας ο Βενιζέλος αποφάσισε να... απαγορεύσει τη χρήση του όρου «επιλεκτική χρεοκοπία»! Δεν είναι χρεοκοπία, λέει, η επιλεκτική χρεοκοπία γι' αυτό και αυτός χρησιμοποιεί μόνο στα Αγγλικά τον όρο selective default ώστε να μην τον καταλαβαίνουν οι Έλληνες και τρομάζουν χωρίς λόγο!

Όσο για τον Παρθενώνα και το οικόπεδο της Ακρόπολης, δεν έχει καμιά αναστολή να τα υποθηκεύσει στους Γερμανούς για να του δώσουν νέο δάνειο, αρκεί το επιτόκιο να είναι χαμηλό και να του δώσουν λεφτά για να επαναγοράσει ελληνικά κρατικά ομόλογα σε «σκοτωμένες» τιμές!
Δεν έπαθε φυσικά μαλάκυνση εγκεφάλου ο Βενιζέλος και λέει τέτοιες ανοησίες με στομφώδη τρόπο. Έξυπνος εξακολουθεί να παραμένει. Προσπαθεί όμως με τη ρητορική του δεινότητα να συγκαλύψει μια επαίσχυντη πολιτική. Η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει ήδη αποφασίσει να οδηγήσει τη χώρα σε επιλεκτική χρεοκοπία και επιπροσθέτως έχει αποφασίσει να δώσει δημόσια γη της Ελλάδας ως εγγύηση για να πάρει το νέο δάνειο! Ένα δάνειο που γνωρίζει εκ των προτέρων ότι αποκλείεται να μπορέσουν να το αποπληρώσουν οι επόμενες κυβερνήσεις και έτσι από νομική σκοπιά η ελληνική γη θα περιέλθει στα χέρια των δανειστών! Το αν όντως θα ασκήσουν οι ξένοι το δικαίωμα κατοχής της ελληνικής γης θα είναι μια δική τους πολιτική απόφαση, συναρτώμενη με τις τότε συνθήκες, τις οποίες κανένας δεν μπορεί να προεξοφλήσει από τώρα.

Η κυβέρνηση Παπανδρέου πάντως την αποστολή της που συνίσταται στο να ξεπουλήσει ακόμη και την ελληνική γη στο ξένο κεφάλαιο και στους ντόπιους συνεργάτες του, θα την έχει εκπληρώσει.

Η επιλεκτική χρεοκοπία, παρά τις μπούρδες Βενιζέλου, συνιστά φυσικά σαφέστατα μορφή χρεοκοπίας. Η τελική της μορφή δεν έχει ακόμη καταληχθεί. Το Βερολίνο έχει αποφασίσει επί της αρχής ότι αυτήν θα επιλέξει για την Ελλάδα, τις συγκεκριμένες όμως ρυθμίσεις τις επεξεργάζεται ακόμη και στο θέμα αυτό υφίστανται ενδογερμανικές διαφωνίες. Είναι ζήτημα πολύ λίγου χρόνου η οριστική απόφαση των Γερμανών για τη μοίρα της Ελλάδας. Δεν αποκλείεται να ανακοινώσει η Μέρκελ την απόφαση της ακόμη και μέσα στην εβδομάδα που έρχεται. Αν τελικά επιλεγεί η χρηματοδότηση της κυβέρνησης Παπανδρέου από τον προσωρινό μηχανισμό στήριξης της ΕΕ για να αγοράσει ελληνικά κρατικά ομόλογα σε τιμές αγοράς (αυτή τη στιγμή γύρω στο 50% της ονομαστικής αξίας τους), δεν θα θιγούν οι καταθέσεις και το Δημόσιο τουλάχιστον στην αρχική φάση θα είναι σε θέση να πληρώνει μισθούς και συντάξεις.

Το ελληνικό τραπεζικό σύστημα όμως θα καταρρεύσει επί της ουσίας, γιατί θα υποστεί τεράστια ζημιά από την απαξίωση των ελληνικών κρατικών ομολόγων. Θα κρατηθεί τεχνητά στη ζωή μέσω της παροχής ρευστότητας από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, της οποίας όμως θα καταστεί τυφλό όργανο, απολύτως εξαρτημένο από την παρεχόμενη υποστήριξη.
Η ΕΚΤ θα ανοίγει και θα κλείνει κατά βούληση και κατά την απόλυτη κρίση των Γερμανών το διακόπτη της ροής χρημάτων προς την ελληνική οικονομία, επηρεάζοντας καθοριστικά και κατά την απόλυτη κρίση του Βερολίνου τη χρηματοδότηση ή το θάνατο του άλφα ή του βήτα κλάδου της ελληνικής οικονομίας, του άλφα ή του βήτα έργου, του άλφα ή του βήτα επιχειρηματικού ομίλου.

Παράλληλα, οι Γερμανοί θα εξαναγκάζουν την όποια κατοχική κυβέρνηση θα υπάρχει στην Αθήνα να ψηφίζει αλλεπάλληλα εξοντωτικά μέτρα λιτότητας για τους εργαζόμενους και τους νέους, για τα λαϊκά στρώματα και τους μικρομεσαίους, εξανδραττοδίζοντας και υποτάσσοντας τους στα επεκτατικά οικονομικά σχέδια του Τέταρτου Ράιχ και των ντόπιων κεφαλαιούχων συνεργατών του.
Η ίδια η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ ζήτησε νέα μέτρα λιτότητας στην Ελλάδα από το Σεπτέμβριο. Γιαβόλ!


Πηγή: Γ. Δελαστίκ - "Πριν"
Αναρτήθηκε από giorgis στις 9:01 μ.μ.