Η Κοινωνία , η ψυχολογική σύθλιψη , η Αριστερά , του Δημήτρη Οικονομίδη

το Μέτωπο

Η Κοινωνία , η ψυχολογική σύθλιψη , η Αριστερά , του Δημήτρη Οικονομίδη

Θα αναφερθώ κυρίως σε δύο στοιχεία στα οποία η αριστερά οφείλει να λειτουργήσει έτσι ώστε να ανατρέψει τη συλλογική και ατομική ψυχολογική κατάσταση που βιώνουμε , την ενοχοποίηση και την ψυχολογική σύνθλιψη, και θα γίνει μια μικρή αναφορά στο φόβο.

Ενοχοποίηση: ο Δούρειος ίππος...

Η χυδαία και κυνική φράση του Θ. Πάγκαλου « Όλοι μαζί τα φάγαμε » συμπυκνώνει με τον πιο επιτυχημένο - από την πλευρά του συστήματος - και ακραίο τρόπο τη λογική της ενοχοποίησης.

Η ενοχοποίηση είναι ένα ζήτημα, που κατά τη γνώμη μου, δεν το έχουμε αγγίξει ούτε θαρραλέα, ούτε επαρκώς. Ζήτημα εξίσου δύσκολο με την αντιμετώπιση της καταστολής και της τρομοκράτησης.

Και μάλιστα ίσως πιο δύσκολο.

Για ποιο λόγο το λέω αυτό;

Ας μην σοκάρει αυτό που θα πω στη συνέχεια.

Υπάρχει ένας βαθμός αλήθειας στην κουβέντα του Πάγκαλου.

Είναι γνωστό σε όλους μας ότι για να ορθοποδήσεις και για να ζήσεις καλά στην Ελλάδα – όπως και σε δεκάδες άλλες χώρες του κόσμου εκτός της Δυτικής και Βόρειας Ευρώπης, ΗΠΑ, Καναδά – πρέπει να κρύψεις έσοδα, να λαδώσεις, να παρανομήσεις να ..να ..να.. Λίγο πολύ οι περισσότεροι από μας, οι γονείς μας , οι παππούδες μας... έχει χρειαστεί να χρησιμοποιήσουμε πρακτικές που μας κάνουν να ντρεπόμαστε, να αγανακτούμε, να βρίζουμε τη χώρα μας και το λαό μας δηλαδή εμάς τους ίδιους. Και φυσικά είχαμε και έχουμε συνείδηση ότι αυτό αντιβαίνει το «κοινό καλό».

Αν θέλει να συμβάλει η Αριστερά στο να απαλλαγούμε από την παράλογη και υπερβολική ενοχή , με την οποία μας φορτώνουν μεθοδικά και συστηματικά, δεν μπορεί να υπεκφεύγει το θέμα αυτό ή να απαντά άλλοτε με μισοκακόμοιρα μισόλογα και άλλοτε με θεωρητικολογίες.

Πρέπει να τολμήσει να μιλήσει επιθετικά.

Δηλαδή:

Η αριστερά που θα τολμήσει να βγει και να πει: φυσικά και κάτι φάγαμε, φυσικά και παρανομήσαμε! (Και που να δείτε τη συνέχεια! ) ....

....αλλά.

Ένα: Σε μια χώρα όπου, όχι μόνο μεταπολεμικά , αλλά από συστάσεως ελληνικού Κράτους, το κράτος πρόνοιας και το κράτος δικαίου ποιος είναι; Η οικογένεια, οι «δικοί» μας, οι γνωριμίες, ο δήμαρχος, το κόμμα ( και το αριστερό κόμμα πολλές φορές ), ήταν «λογικό» να οδηγηθούμε σε αυτή τη μορφή αυτοδικίας, με την ευρεία έννοια του όρου, στο: « ο σώζων εαυτόν σωθήτω».

Ας απαντήσει ο Θ. Πάγκαλος και οι «έγκριτοι» κ.κ. των ΜΜΕ: Αν δεν τρώγαμε αυτό το κάτι, αν δεν κάναμε τις διάφορες παρανομίες, πως θα τα έβγαζε πέρα αυτός ο λαός;

Μας λέτε ότι είμαστε ένας λαός ατομικιστής, χωρίς επαρκή συνείδηση για το συλλογικό καλό, για το δημόσιο χώρο. Βεβαίως! Είμαστε. Είμαστε και αυτό. Όχι μόνο αυτό...

Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; ( Είναι στα γονίδια μας;! Τότε όμως τι γίνεται με τα «γονίδια» των νομιμοφρόνων και εύτακτων βορειοευρωπαίων όταν βρίσκονται στη Ρόδο ή στη Χερσόνησο ; ).

Δύο: η απόδειξη που δεν κόβει το μπαρ, ο υδραυλικός κλπ, η αδήλωτη δεύτερη δουλειά που κάνουν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, το ενοίκιο που εισπράττουν και δεν δηλώνουν κλπ δεν συγκρίνονται ούτε ποσοτικά ούτε ποιοτικά με τα δις των τραπεζών, των εφοπλιστών, του μεγάλου κεφαλαίου, της εκκλησίας, των μεγαλογιατρών, των μεγαλοδικηγόρων και των πολιτικών, που έφτιαξαν βίλλες και τζιπ.

Δεν είμαστε ούτε ίσοι ούτε ίδιοι.

Διάβαζα πριν λίγο καιρό την «Καγκελόπορτα» του Αντρέα Φραγκιά. Η Ελλάδα του 47 -54. Όπως σε πολλά μυθιστορήματα που περιγράφουν εκείνη την εποχή, παράλληλα με την ηρωική και τραγική ιστορία των αριστερών «ηρώων» του βιβλίου, εξελίσσονται και οι ιστορίες, οι ζωές χιλιάδων ανθρώπων οι οποίοι στην κατοχή αντιστάθηκαν αλλά στη συνέχεια προσπάθησαν να επιβιώσουν. Οι περιγραφές για τους «δρόμους» που ακολούθησαν χιλιάδες άνθρωποι, τους «δρόμους» της μικρής ή μεγαλύτερης κομπίνας, της παράλληλης οικονομίας, της αρπαχτής και της λοβιτούρας, πολύ συχνά. Τραγικοί άνθρωποι, συνθλιμμένοι από τις συμπληγάδες μιας πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας, που δεν έδινε και πολλές έντιμες διεξόδους. Τι γινόταν την ίδια περίοδο στη Γαλλία, τη Μ. Βρετανία, τη Γερμανία, τις ΗΠΑ κλπ κλπ; Γιατί οι λαοί αυτών των χωρών μπόρεσαν να αναπτύξουν λογικές και πρακτικές που σέβονται περισσότερο το δημόσιο χώρο, τον συμπολίτη τους, τον εαυτό τους;

Και η Αριστερά, μπορεί και οφείλει, να πει όχι μόνο τα παραπάνω αλλά και να προειδοποιήσει:

«Και που να δείτε τι θα γίνει με τα μέτρα σας. Αυτά τα φαινόμενα όχι μόνο θα συνεχίζονται αλλά και θα πολλαπλασιαστούν. Και όχι μόνο αυτό . Θα αυξηθεί αναπόφευκτα και η καθημερινή μικροεγκληματικότητα, οι κλοπές, η ανασφάλεια στις λαϊκές γειτονιές, οι καταστροφές».

Η αριστερά που θα τολμήσει να βγει έτσι επιθετικά, αναμφίβολα θα συγκεντρώσει πάνω της όλα τα πυρά.

Θα κατηγορηθεί ότι λαϊκίζει, ότι δικαιολογεί έως και ότι ενθαρρύνει αυτά τα φαινόμενα.

Η πρακτική αυτή είναι γνωστή. Όταν κάποιος αναλύει ένα κοινωνικό ή πολιτικό φαινόμενο, όταν κάποιος βγαίνει έξω από τα επιφανειακά και λαϊκίστικα διλλήματα που θέτει το σύστημα και τα ΜΜΕ, δέχεται επίθεση. Για το σύστημα, τους διανοούμενούς του και τα παπαγαλάκια του λειτουργεί ( και καλά κάνουν από πλευρά τους ) η «μοναδική» σκέψη: δηλαδή, τα ερωτήματα και οι προβληματισμοί που «επιτρέπονται» είναι μόνο όσο παραμένουν στα πλαίσια της λογικής του συστήματος. Η κριτική σκέψη κι ο ορθολογισμός κατακεραυνώνονται. ( Πόσο ίδια είναι αυτή η πρακτική με τους «κλασσικούς» ολοκληρωτισμούς ναζιστικού, σταλινικού , θρησκευτικού τύπου ...! ). Ας θυμηθούμε το Δεκέμβρη του 08. Οι πολιτικές δυνάμεις και τα άτομα που έβγαιναν στα ΜΜΕ, και είχαν διαφορετική άποψη ή έδιναν μια πολιτική εξήγηση στο θέμα της βίας, κατηγορούνταν ως υποκινητές...

Μόνο όμως έτσι, βάζοντας στην άκρη τα συστημικά διλλήματα και αυτό που είναι «πρέπον» και ανεκτό για τα σαλόνια του ΜΕΓΚΑ και του κάθε ΜΕΓΚΑ, θα μπορέσει η Αριστερά να βοηθήσει στο να πεταχτεί αυτό το μολυβένιο καπάκι ενοχής που καταπλακώνει τις ψυχές και τα μυαλά των ανθρώπων.

Φόβος. ( Τρομοκράτηση, καταστολή) . Από την απειλή της απόλυσης του αγωνιζόμενου μέχρι τα καρφώματα των οδηγών που σηκώνουν τις μπάρες, από τις εταιρείες των αυτοκινητόδρομων στην αστυνομία, και τους ελέγχους στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς μέχρι την αστυνομοκρατία και τα χημικά. Το καθήκον για την αριστερά είναι το πως ο κάθε αγωνιστής και πρώτα και κύρια ο πολίτης, που δεν ανήκει σε συλλογικότητα, ο οποίος δεν έχει την εμπειρία κάποιας άμεσης , προσωπικής και συλλογικής σύγκρουσης, να αποκτήσει το θάρρος και την αυτοπεποίθηση.

Έχουμε παραδείγματα: όταν μια χούφτα άνθρωποι στήνουν σωματείο στην ΕΘΝΟDATA ή τη Wind, όταν κάποιοι μαζικά ή ατομικά σηκώνουν τις μπάρες, πληρώνουν μισό ή καθόλου εισιτήριο, όταν θα πάνε στα δικαστήρια και θα ρισκάρουν καταδίκες, εκεί δίνεται έμπρακτα το παράδειγμα. Έχουμε κι ένα παράδειγμα πανελλαδική ς εμβέλειας – θετικό στην αρχή, αρνητικό στη συνέχεια. Όταν ένας πολιτικός, ένας συνδικαλιστικός χώρος ή άλλη συλλογικότητα, σταθεί απέναντι και εκτός συστήματος σε κρίσιμες καμπές. Δεκέμβρης του 2008. Η εξωκ. Αριστερά ο α/ε χώρος ήταν «σχετικά εύκολο». στάθηκαν στο πλάι της εξέγερσης. «Σχετικά Εύκολο» γιατί αυτονόητο. Φυσικά και ρίσκαραν και δέχτηκαν επίθεση. Η διαφορά όμως έγινε αλλού. Όταν, για πρώτη φορά μετά τις 29/8/1949, ένα κοινοβουλευτικό κόμμα της αριστεράς σπάει τη Βάρκιζα, εκεί είναι που δίνει δύναμη και εμπιστοσύνη στον κόσμο ότι δε φοβάται να ρισκάρει – έστω κι αν αυτό κράτησε 15-20 μέρες. ( Εκεί εξάλλου εκεί ήταν που έφτασε στα όριά του ο ΣΥΡΙΖΑ και ιδιαίτερα ο ΣΥΝ. * ).

Ψυχολογική σύνθλιψη (συναισθηματική, διανοητική )

Χρησιμοποιώ τον όρο σύνθλιψη κι όχι κατάθλιψη, γιατί νομίζω πως εκφράζει επακριβέστερα, πληρέστερα και πιο ανάγλυφα αυτό που βιώνουμε. Και συμπεριλαμβάνει την κατάθλιψη.

Από τη μία η προπαγάνδα, το σφυροκόπημα περί μονόδρομου μαζί με την ενοχοποίηση και το φόβο, και από την άλλη το γεγονός ότι ο κόσμος καταλαβαίνει ότι πάμε σε καταστροφή, δημιουργούν, μια ασφυκτική κατάσταση, παράλυσης, μπλοκαρίσματος της σκέψης και της δράσης. Ο κόσμος διαισθάνεται, ξέρει στο πίσω μέρος του μυαλού του, που πάμε. Και πλέον ένα όλο και μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού, το έχει και στο «μπρος μέρος» του μυαλού, συνειδητά. Αλλά δεν αντέχουμε να το σκεπτόμαστε, και μάλιστα συνεχώς. Είναι αβάσταχτο να σκέφτεσαι ότι μπροστά σου ανοίγεται το « δεν-υπάρχει-μέλλον », ένας γκρεμός. Είναι εντελώς ανθρώπινο και φυσικό να μην αντέχουμε να το σκεφτόμαστε. Έτσι κινητοποιούμε την εθελοτυφλία, την άρνηση της πραγματικότητας. Και αυτό είναι ανθρώπινο.

Κάνουν μεγάλο λάθος όσοι καταδικάζουν με ευκολία τον κόσμο, ότι « δεν βλέπει, δεν καταλαβαίνει », όταν, κάπου, δικαιολογεί τα μέτρα ή όταν λέει ότι κι εμείς φταίμε.

Δύο παραδείγματα : οι, χαρακτηριστικά, υπεροπτικές και απαξιωτικές τοποθετήσεις στυλ Παπαρήγα ή Κανέλλη, του τύπου « αν τους ψηφίσετε, μην έρθετε μετά να κλαίγεστε ». Οι, αντίστοιχα, υπεροπτικές και απαξιωτικές τοποθετήσεις από ομάδες του αντιεξουσιαστικού χώρου, που φτύνουν χολή και μίσος στον καθημερινό άνθρωπο. ( Ως ... γνωστόν οι υπερεπαναστάτες δεν είναι « καθημερινοί » άνθρωποι , ανήκουν στην αρεία φυλή της πρωτοπορίας ! ).

Πρόκειται, και στις δύο περιπτώσεις, για απαξίωση του «απλού» ανθρώπου, για εξουσιαστική λογική ( και καλά το ΚΚΕ, οι «αντιεξουσιαστές» ;! ) ο οποίος δεν «καταλαβαίνει» τάχα την ορθότητα και τη μοναδικότητα της γραμμής του κάθε Περισσού ή της Χ γκρούπας!! . Το μόνο που πετυχαίνουν τέτοιες θέσεις, είναι να πολλαπλασιάζουν το αίσθημα ενοχής και ανημπόριας, να κάνουν τον κόσμο να μένει μακριά από την οργανωμένη πολιτική δράση, ταυτίζοντάς της με τα απολιθώματα και τους γραφειοκρατικούς, εξουσιαστικούς κομματικούς μηχανισμούς.

( Για την ηγεσία του ΚΚΕ, το να παραμένει και να αυξάνεται το αίσθημα ανημπόριας και η απογοήτευση, είναι «επιθυμητό».Διότι, τι θα την έκανε το ΚΚΕ , τη λαϊκή οργή και κινητοποίηση αν εκδηλωνόταν μαζικά; Θα έπρεπε να υλοποιήσει αυτά που υπόσχεται. Να αλλάξουν τα πράγματα και το σύστημα! Πλην όμως στις κρίσιμες στιγμές κλυδωνισμού του συστήματος η ηγεσία του ΚΚΕ και τα «στρατά » της βρέθηκαν να χαϊδεύουν τ’ αυτιά του συστημισμού – ενδεικτικά: Νομική, Πολυτεχνείο 73, καταλήψεις 815, παραπαίουσα κατάσταση του ’89, Δεκέμβρης 08, τωρινή κρίση.. όπερ έδει δείξαι... ).

Σε μια κατάσταση, όπως η σημερινή, οι διέξοδοι, αυτή τη στιγμή, φαίνεται να είναι μόνο δύο. Και οι δύο εξίσου επικίνδυνες: είτε η οργή που δεν εκφράζεται και η σύνθλιψη θα οδηγήσει σε παράλυση, σε υποταγή και κατάθλιψη ( και με την ιατρική, αν θέλετε, έννοια του όρου ) δηλαδή σε παθητικότητα. Είτε θα οδηγήσει σε «τυφλή» βία όλων εναντίων όλων. Εκτός...

.....εκτός εάν η αριστερά αποφασίσει να παίξει, ώριμα, ενήλικα, αποφασιστικά το ρόλο της. Αυτό το ρόλο που έπαιξε μέχρι ενός σημείου με το ΕΑΜ, την ΕΔΑ, το Δεκέμβρη του 08, με τη διαφορά, αυτή τη φορά να τον παίξει μέχρι τέλους, να μη λακίσει...

Οφείλουμε να συμβάλουμε ώστε να αποκτήσει ο κόσμος την απαραίτητη θεμελιώδη εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του. Και αυτό δε θα γίνει με φανφάρες και μεγαλοστομίες του στυλ «έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη ». Αυτά πλέον δεν τα χάβει κανείς. Και εξάλλου, η γη μπορεί να «γίνει κόκκινη κι από θάνατο», δεν είναι νομοτέλεια το «κόκκινο της ζωής».

Μπορούμε να δημιουργήσουμε αυτήν την εμπιστοσύνη και τη μαχητικότητα, μπαίνοντας μπροστά, σπάζοντας το φόβο και την ενοχή. Αλλά επίσης, δίνοντας πρώτη η Αριστερά το παράδειγμα της εμπιστοσύνης με την ενότητα και την κοινή δράση και τις ουσιαστικά ριζοσπαστικές προτάσεις και πρακτικές.

Η αθλιότητα του να μην μπορούμε να κατέβουμε σε ενιαίο μπλοκ στις πορείες, σε ενιαία συνδικαλιστικά ψηφοδέλτια η ΑΝΤΑΡΣΥΑ -ΜΑΑ- κομμάτι του ΣΥΝ - ΑΚ- άλλες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς ή και σε ενιαίο εκλογικό ψηφοδέλτιο με στόχους «να πέσει η κυβέρνηση – στάση πληρωμών – έλεγχος και μη πληρωμή του χρέους – 5-10 στοιχειώδη μέτρα ανακούφισης του πληθυσμού », αφήνοντας τις διαφορετικές προσεγγίσεις για θέματα πιο μεσοπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα (πχ θέση για το € και την ΕΕ ή επειδή κάποιοι είναι πιο αντικρατιστές και κάποιοι πιο κοινοβουλευτικοί ) , να κριθούν στην πορεία της πολιτικής πάλης κι όχι εκ των προτέρων, καταλαβαίνουμε όλοι ότι αυτή η γελοιότητα είναι κομματικός ναρκισσισμός, και μάλιστα του χειρίστου είδους.

Εμπιστοσύνη και αισιοδοξία δημιουργούν στάσεις όπως αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και του αντι-εξουσιαστικού χώρου το Δεκέμβρη του 08. Είχε ιδιαίτερο ειδικό βάρος η στάση του ο ΣΥΡΙΖΑ. Διότι ήταν κοινοβουλευτικό κόμμα. Ένα κοινοβουλευτικό κόμμα της αριστεράς που έσπασε, έστω αμφιταλαντευόμενο, έστω για 15-20 μόνο μέρες, τη Βάρκιζα 60 χρόνων. Σε εκείνη τη έντονη κατάσταση, λειτούργησε σαν αλεξικέραυνο συγκεντρώνοντας πάνω του όλα τα πυρά – θυμόμαστε ότι επιστρατεύτηκαν μέχρι και οι «κατιούσες» του ΚΚΕ, όπως γίνεται στις στιγμές που το σύστημα κλονίζεται.

Δεν τα κατάφερε ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τέλους. Με το Δεκέμβρη ξεπέρασε το αριστερό όριο αντοχής του, αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο που θέλει επίσης κατανόηση.

Δύο λοιπόν από τα διδάγματα του Δεκέμβρη είναι ότι οι πολιτικοί χώροι οφείλουν να λειτουργούν και σαν πολιτική ασπίδα και σαν αλεξικέραυνο. ( όχι καπέλο ούτε πεφωτισμένη πρωτοπορία ).

Νομίζω ότι γίνεται όλο και περισσότερο κοινός τόπος το ότι μπορεί να βρεθεί ένα ανατρεπτικό πολιτικό πρόγραμμα , η δημοκρατία , μαχητικές μορφές πάλης και ότι πρέπει να μπει στην άκρη ο κομματικός πατριωτισμός.

Νομίζω όμως ότι , με μιαν έννοια, προηγείται κάτι άλλο.

Το να σπάσουμε μέσα μας τη Βάρκιζα.

Καθώς και το βόλεμα στην εύκολη θέση της « αντιπολίτευσης ».

Είναι εύκολη και βολική η θέση της πολιτικής δύναμης που αρκείται στο να αμύνεται, να κριτικάρει, να αναλύει, στο να φορτώνει στα ΜΜΕ και «στον κόσμο που δεν καταλαβαίνει», το γεγονός ότι δεν ακούγονται οι θέσεις της, ότι παραμένει μια ισχνή μειοψηφία.

Ένα θεμελιακό πρόβλημα της Αριστεράς είναι ότι δεν τολμά να φανταστεί τον εαυτό της «να παίρνει τα ηνία στα χέρια της». Πείτε το με τους «παραδοσιακούς» όρους, αυτούς που καταλαβαίνει ο κάθε «φυσιολογικός » πολίτης: «να κυβερνήσει, να πάρει την εξουσία».

Να βγει από την ευκολία μιας ατέρμονης και βολικής ταλάντευσης ανάμεσα σε μια « πολιτικά ανώριμη παιδική ηλικία και σε μια πολιτική εφηβεία » επί δεκαετίες και να ενηλικιωθεί πολιτικά.

*

Κάποιες επιγραμματικές σκέψεις για το ΣΥΡΙΖΑ.

Όχι μόνο δεν μπόρεσε να επεξεργαστεί , και να πολιτικοποιήσει αυτό το ηφαιστειακό μάγμα του Δεκέμβρη του 08 καθώς - και τις ελπίδες που λίγο πριν είχαν εκφραστεί και με τη δημοσκοπική άνοδο - αλλά ανέκρουσε πρύμνα ολοταχώς. Μετά το Δεκέμβρη έχουμε μια συστημική στροφή του ΣΥΡΙΖΑ , με κύρια «πρωτοβουλία » της ηγεσίας του ΣΥΝ. Φτάνοντας στο «αριστερό όριο αντοχής » της, «αποσύρθηκε» από το προσκήνιο, άφησε το πεδίο ελεύθερο στην Αν. Πτέρυγα και τα ΜΜΕ, να ανατρέψουν την ριζοσπαστική και, εν μέρει, αντί-συστημική ταυτότητα που δημιουργήθηκε και μέσα στο Δεκέμβρη ( και προηγούμενα από το άρθρο 16, τον Ελαιώνα ..την παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ ως μόνης αντιπολίτευσης απέναντι στη ΝΔ ). Η Α.Π., φυσικά, «έκανε τη δουλειά της» (και καλώς έπραξε, ως προς τη στρατηγική της ). Ήταν και η μόνη ομάδα μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ, που είχε σαφή στρατηγική και την υπηρέτησε με συνέπεια ( και ανηθικότητα, βεβαίως. Αναφέρομαι στην υφαρπαγή των βουλευτικών ή συνδικαλιστικών θέσεων τις οποίες είχε πάρει με το πρόγραμμα και την ταυτότητα ΣΥΡΙΖΑ ). Αλλά το κρίσιμο θέμα δεν είναι «τι έκανε η ΑΠ » - ή τα ΜΜΕ - αλλά οι υπόλοιποι.

Ο ΣΥΡΙΖΑ διολίσθησε σε μια άνευρη και αχαμνή στάση . Της «προγραμματικής» αντιπολίτευσης δηλαδή της απουσίας από τα πολιτικά και κοινωνικά μέτωπα. Είναι χαρακτηριστική η λογική που διέπει κείμενα και δηλώσεις. Μια συνεχής απεύθυνση, έως και επίκληση, στην κυβέρνηση για αλλαγή πορείας. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει το ΚΚΕ απέναντι στο ΠΑΣΟΚ μετά το 83, όπου το ΚΚΕ έβγαινε ως τιμητής και επιδιορθωτής του ΠΑΣΟΚ, το οποίο δεν υλοποιούσε την «Αλλαγή». Το ΚΚΕ δηλαδή εμφανιζόταν σαν «καλλίτερο ΠΑΣΟΚ» πασπαλίζοντας τα περί «Πραγματικής Αλλαγής » με ένα στείρο επαναστατικό βερμπαλισμό.

Από τη γενναία δήλωση – έστω κι αν ήταν ανάμεικτη με παλινωδίες - « δεν ποντάρουμε στους λεγόμενους νοικοκυραίους και το μεσαίο χώρο ..δεν θέλουμε να ενισχύσουμε την επιρροή μας πυροδοτώντας τα συντηρητικά αντανακλαστικά...εμείς θέλουμε να κερδίσουμε συνειδήσεις όχι ψήφους » δήλωση στις 10/12/2008 στο ΜΕΓΚΑ «Κοινωνία ώρα MEGA » ( στο19΄ ή και στο 7’:20’’ ).http://video.google.com/videoplay?docid=1430693885278803528&hl=en# ) φτάνουμε στις αμυντικές και καθησυχαστικές δηλώσεις στο ΒΗΜΑ 99,5 στις 4/4/2011 (http://www.syn.gr/gr/keimeno.php?id=22704) « Δεν συμφωνώ με τη λογική που λέει να μην πληρώνουμε εισιτήριο.... Γιατί κάθε φορά που κάποιος δεν κόβει εισιτήριο, σ΄ αυτή την περίπτωση, το βάρος πηγαίνει σε όλους.... ο κίνημα μην ανησυχείτε, το κίνημα αυτό δεν θα εξαπλωθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην πληρώνει κανείς όταν πηγαίνει στην ταβέρνα, όταν μπαίνει στο ταξί. Δεν θα είναι τέτοιο κίνημα. Αλλά θα είναι ένα κίνημα το οποίο θα προσπαθήσει να δημιουργήσει πρόβλημα σ΄ αυτούς που συνεχίζουν να κερδίζουν σε βάρος της πλειοψηφίας.

Εγώ ούτε μπορώ να το ενθαρρύνω, ούτε μπορώ να το καθοδηγήσω σε καμία περίπτωση».

Αυτή η τωρινή αποστασιοποίηση της ηγεσίας του ΣΥΝ, δεν εξισορροπείται με ατάκες όπως τη συνέχεια του κειμένου «Μπορώ όμως να εξηγήσω σε όλους όσους μας ακούνε ότι αυτό, είτε το θέλουμε εμείς, είτε το κατηγορήσουμε, είτε το ξορκίσουμε, είτε το ενισχύσουμε, θα πάρει διαστάσεις..». ΟΚ. Μπορεί « να εξηγήσει » αλλά επί της ουσίας μένει εκτός. Ούτε μα βαρύγδουπες παρομοιώσεις του ΓΑΠ με τον Πινοσέτ και τη Θάτσερ.

Αυτό που ακούει ο πολίτης είναι οι δηλώσεις του σ. Α. Τσίπρα – γιατί και τα δύο αποσπάσματα είναι του ιδίου – κι όχι αυτό που κάνει το μέλος του ΣΥΝ στη γειτονιά, όπου όντως μέλη του ΣΥΝ συμμετέχουν ενεργά στο «Δεν πληρώνω», λειτουργώντας σε αντίθεση με την παραπάνω φοβισμένη και μαλθακή στάση της ηγεσίας τους.

Γιατί να εμπιστευτεί σήμερα κόσμος μια τέτοια αριστερά; Όταν ένα μέρος της (ΣΥΝ) ταλαντεύεται με τέτοιο... εύρος ταλάντωσης που προκαλεί από ναυτία έως και αηδία; Που, τη στιγμή που κάνει ένα βηματάκι, σπάζοντας, καταρχάς το δικό της φόβο ( δημιουργία ΣΥΡΙΖΑ – Δεκέμβρης ), το σαμποτάρει στη συνέχεια με ένα άλμα προς τα πίσω. Και που ένα άλλο μέρος της στις κρίσιμες φάσεις γίνεται στυλοβάτης του συστήματος ( ΚΚΕ ).

( Θα πρέπει να σταματήσει η κριτική στο ΚΚΕ να επικεντρώνεται στο ότι θέλει να ελέγχει το κίνημα και γι’ αυτό λειτουργεί ανθενωτικά. Αυτό είναι αποτέλεσμα κι όχι αιτία. Οι αιτίες βρίσκονται τόσο στην αντιδημοκρατική του δομή και αντίληψη όσο και στην επιλογή να μη βγει εκτός συστήματος ).



Το κείμενο αυτό είναι μια πολύ πιο εκτενής παρουσίαση της παρέμβασης που είχα ετοιμάσει για τη συνάντηση που διοργάνωσε το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής στις 4/5/11 στην ΑΣΟΕΕ με θέμα «Γιατί η οργή του λαού δεν μπορεί να συναντηθεί με το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα. Επισημάνσεις - Αιτίες - Προτάσεις». Η ομιλία δεν μπόρεσε να γίνει για λόγους στενότητας χρόνου, κι έτσι επωφελήθηκα για να αναπτύξω κάποια μέρη και να προσθέσω κάποιες επιπλέον σκέψεις. Το κείμενο στη βάση του ήταν για προφορική ομιλία και γι’ αυτό έχει κρατήσει στοιχεία προφορικού λόγου. Το μέρος για την ενοχοποίηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα « Ο Δρόμος της Αριστεράς »21/5/11.

Το πραγματικό ερώτημα είναι το αντίστροφο: γιατί το συνδικαλιστικό κίνημα και η Αριστερά δεν μπορούν να συναντήσουν την οργή του κόσμου...

*Ο Δ.Οικονομίδης ειναι ψυχίατρος- ψυχοθεραπευτής