28  ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940 :  ΑΠΟ ΤΟ ΤΟΤΕ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ

  

      Ο φετεινός γιορτασμός της 28^ης Οκτωβρίου δεν είναι καθόλου ένας εθιμοτυπικός γιορτασμός, σαν αυτούς που γνωρίσαμε μερικά χρόνια πριν. Σ’ εκείνες τις περιόδους , που σε μέρος των μεσαίων και των λαϊκών στρωμάτων κυριαρχούσε μια απατηλή καταναλωτική ευμάρεια, η ιστορική μνήμη δεν είχε καμιά οργανική σύνδεση με το παρόν και γι’ αυτό ήταν εντελώς απαξιωμένη.  Η ιστορική μνήμη δεν είχε να προσφέρει σε συνειδήσεις που ήταν ριγμένες στο εφήμερο και στον εύκολο όσο και απατηλό πλουτισμό των ευρωπαϊκών προγραμμάτων και των τραπεζικών δανείων. Παράλληλα η απαξίωση της ιστορικής μνήμης υπήρξε προϊόν της νεοφιλελεύθερης- εκσυγχρονιστικής ιδεολογίας, που μέσα από την κρατικοποίηση της ιστορικής έρευνας και το χρήμα των ευρωπαϊκών προγραμμάτων φρόντισε να περιθωριοποιήσει κάθε ριζοσπαστικό προσανατολισμό και προβληματισμό από την ιστορία. Σ’ αυτό το πλαίσιο άνοιξε ο δρόμος για το λεγόμενο αναθεωρητικό εγχείρημα στη δεκαετία του ‘ 90, στην προσπάθεια του ν’ αποκαταστήσει τον πολιτικό και ένοπλο δωσιλογισμό της κατοχικής περιόδου.  

     Σήμερα που η μικροαστική καταναλωτική ευμάρεια διακόπηκε βίαια και απότομα από τις πολιτικές της μνημονιακής λεηλασίας , οι πικροί καρποί της απαξίωσης της ιστορίας εμφανίζονται ως απτό πολιτικό αποτέλεσμα: εμφάνιση του φασισμού στην ελληνική κοινωνία. Ο φασισμός του 2012 στην Ελλάδα εμφανίζεται με όρους που μοιάζουν περισσότερο στα καθεστώτα του μεσοπολέμου, παρά τον συγκεκριμένο από τον οποίο έχουν εμφανιστεί μέχρι οι διάφορες αυταρχικές λύσεις στην Ελλάδα. Εμφανίζεται ως  λαϊκό ρεύμα με αντιμνημονιακό προσωπείο και αντίστοιχη ρητορική .

   Ο φετεινός γιορτασμός δεν είναι σαν τον περσινό , όπου με την αυθόρμητη λαϊκή κινητοποίηση στη Θεσσαλονίκη και σε πολλές άλλες ελληνικές πόλεις δόθηκε ένα σημαντικό πλήγμα στο μνημονιακό καθεστώς. Ανατράπηκε η άθλια κυβέρνηση του Γ.Α.Π. Τώρα εκτός από το Μνημόνιο έχεις αντιπαλέψεις και το αποτέλεσμα του: τον νεοεμφανιζόμενο φασισμό.  Βεβαίως η μνημονιακή καπιταλιστική βαρβαρότητα συνεχίζεται με μεγαλύτερη ένταση και τα εγκληματικά της αποτελέσματα δεν περιορίζονται μόνο στον οικονομικό και κοινωνικό τομέα. Η απονεκρωμένη κατά μεγάλο βαθμό από τις μνημονιακές πολιτικές μεταπολιτευτική δημοκρατία βρίσκεται αντιμέτωπη με τη φασιστική απειλή. Ρατσιστική βία σε τεράστιο , ανοικτές προκλήσεις των φασιστών στο κοινοβούλιο, τάγματα εφόδου δηλώνουν ένα μέλλον γεμάτο από βαρβαρότητα , όπως γεμάτο βαρβαρότητα ήταν και το παρελθόν που πολέμησαν οι λαοί της Ευρώπης και ανάμεσα από τους πρώτους ο ελληνικός λαός. Σ’ αυτές τις συνθήκες η επαφή με την ιστορία έχει να δώσει πολύτιμα συμπεράσματα , όχι όμως απόλυτες συνταγές επιτυχίας.

    Στις 28 Οκτωβρίου 1940 και σ΄ όλο τον πόλεμο που ακολούθησε, ο ελληνικός λαός αντιστάθηκε στις ισχυρότερες πολεμικές μηχανές και τα πιο αυταρχικά καθεστώτα του τοτε κόσμου. Ένα μικρός λαός, χωρίς αποτελεσματικά πολεμικά μέσα τόλμησε και τα κατάφερε. Φυσικά με βαρύ τίμημα. Γιατί άραγε να μην μπορούμε και σήμερα ; Ασφαλώς ο εχθρός είναι πολύ πιο ύπουλος και διαφορετικά οργανωμένος σήμερα. Είναι άλλο η κυριαρχία της τρόικας και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής πάνω σε μια χώρα και άλλο η στρατιωτική κατοχή της από ένα φασιστικό καθεστώς.  Το καθεστώς του μνημονίου δεν είναι μια τυπική κατοχή της χώρας. Είναι καθεστώς λεηλασίας από μια συμμαχία που ο βασικότερος κρίκος της βρίσκεται  στην ίδια τη χώρα. Είναι οι τράπεζες και οι άλλες μερίδες του ελληνικού κεφαλαίου. Όμως η αντίσταση είναι όχι μόνο δίκαιη αλλά και βασικός όρος επιβίωσης για  τον καθένα από ΄δω και πέρα. Αν σ’ αυτή την περίπτωση μπορείς να βρεις ένα δίδαγμα από την ιστορία αυτό είναι της αναγκαιότητας  του αγώνα και της αντίστασης. Όπως και τότε , έτσι και τώρα για να επιβιώσεις και να συνεχίσεις να υπάρχεις πρέπει ν’ αντισταθείς, να πολεμήσεις αδιάλλακτα αυτό που σε σκοτώνει.

     Η αντίσταση δεν είναι μάταιη ούτε αναποτελεσματική όπως συνήθως φαίνεται ή φροντίζουν να φαίνεται στα διάφορα επεισόδια της. Η χώρα μπορεί να κατακτήθηκε από τον Άξονα το 1941, αλλά ο αγώνας του ελληνικού λαού ήταν πολύτιμη παρακαταθήκη για όλους τους άλλους λαούς της Ευρώπης.  Στην περίπτωση της Ιταλίας κουρέλιασε το μύθο της αήττητης υπερδύναμης ενώ  στην περίπτωση της Γερμανίας της αφαίρεσε πολύτιμο χρόνο που είχε για να κάνει  την εισβολή στη Σοβιετική Ένωση. Αυτό ήταν κάτι που έκρινε την έκβαση του πολέμου. Ακόμα κι αν τα αποτελέσματα ενός αγώνα δεν μπορούν να κριθούν θετικά μέσα στην άμεση πραγματικότητα και από την πρώτη ματιά, οι επιπτώσεις του στη μελλοντική έκβαση των πραγμάτων μπορεί να είναι σοβαρότερες από τη στιγμή που αυτός έγινε. Η ίδια η ιστορία σ’ αυτή την περίπτωση έρχεται να δικαιώσει την άποψη ότι οι μόνοι αποτυχημένοι αγώνες είναι αυτοί που δεν γίνονται.

    Στις 28 Οκτωβρίου 1940 και στην περίοδο της Αντίστασης ο ελληνικός λαός δεν πολέμησε γενικά και αόριστα τους «Ιταλούς» ούτε στη συνέχεια με τη μεγαλειώδη ΕΑΜική Αντίσταση τους «Γερμανούς». Ο πόλεμος του ελληνικού λαού και η μετέπειτα αντίσταση, ήταν αντίσταση στο ναζισμό και τον φασισμό. Αντίσταση σε πολιτικά καθεστώτα που έπνιξαν στο αίμα την τότε Ευρώπη προκειμένου να διασώσουν ένα κοινωνικό σύστημα , τον καπιταλισμό,  που μετά την κρίση του 29 κλυδωνίζονταν επικίνδυνα και ο πόλεμος στη συγκεκριμένη φάση ήταν η μόνη πραγματική διέξοδος σωτηρίας του. Ο φασισμός και ο ναζισμός πάλεψαν για την κυριαρχία των χωρών τους, που βγήκαν ηττημένες από τον προηγούμενο πόλεμο και ριγμένες στο μοίρασμα της αποικιοκρατικής λεία. Ο φασισμός εκμεταλλεύτηκε τους άδικους όρους για τον γερμανικό λαό της συνθήκης των Βερσαλλιών προκειμένου να τον μετατρέψει σε κρέας  για τα κανόνια του επόμενου πολέμου και να μεγαλώσει την εξαθλίωσή του. Τέλος για να συντριβεί στρατιωτικά το πρώτο σοσιαλιστικό εγχείρημα που γνώρισε μέχρι τότε η ανθρωπότητα, η Σοβιετική Ένωση.

   Το ερώτημα που μπορεί να τεθεί σ’ αυτούς που επιλέγουν στην Ελλάδα σήμερα τη φασιστική λύση  είναι τι διαφορετικό θα μπορεί να προσφέρει η λύση αυτή  από τις αντίστοιχες λύσεις που δόθηκαν στον τελευταίο πόλεμο της Ευρώπη;  Το αίμα, η βία και η καταστολή είναι οι καθημερινές πρακτικές του. Απ΄ αυτό πιο όφελος θα προκύψει για απλούς ανθρώπους ; 

                                                                 ΧΡ.ΡΕΠΠΑΣ