Για τους ανθρακωρύχους, την πλέον ακραία μορφή ταξικής εκμετάλλευσης,
Από ΒΑΘΥ , Παρασκευή, 16 Μαΐου 2014 | 2:56 μ.μ.
Για τους ανθρακωρύχους, την πλέον ακραία μορφή ταξικής εκμετάλλευσης,
Για αυτούς τους «φτωχούς και άσημους εργάτες, τους κατώτερους από όλους».
O Vincent van Gogh, κορυφαίος μετα-ιμπρεσιονιστής ζωγράφος, πίστευε σε μια ζωή χωρίς αφεντικά, γιαυτό και εγκωμιάζει τη χειρονακτική δουλειά. Ο αυτάρκης εργάτης ήταν το ιδεώδες του. Δεν ήθελε να τους εξιδανικεύει, να τους αντιμετωπίζει ρομαντικά. Το κοινό του ήθελε να το αποτελούν αυτοί οι ίδιοι οι εργάτες.
Επηρεαζόμενος, λόγω της διαμονής του στις περιοχές των ανθρακωρυχείων του Βελγίου από το 1878, από τις άθλιες συνθήκες εργασίας και την ζωή τους, δήλωνε :
« Οι ανθρακωρύχοι και οι υφάντρες είναι μια ράτσα που διαφέρει από τους άλλους δουλευτές και νοιώθω για αυτούς μεγάλη συμπάθεια και θα ήμουν ευτυχής αν μια μέρα μπορούσα να τους ζωγραφίσω, ώστε να βγουν από την αφάνεια οι άγνωστοι ακόμα αυτοί άνθρωποι.. Και όλο περισσότερο βρίσκω κάτι το συγκινητικό και θλιβερό μάλιστα σε αυτούς τους φτωχούς και άσημους εργάτες, τους κατώτερους από όλους».
Το κορυφαίο έργο του «οι Πατατοφάγοι», (ο ίδιος το θεωρούσε ως το καλύτερό του) είναι ένα πολύ σκοτεινό και βαρύ έργο γεμάτο έντονα συναισθήματα, που το ζωγράφισε το 1885 στην Ολλανδία, πριν ακόμη πάει στο Παρίσι.
Έργο, τιμής ένεκεν στους ανθρακωρύχους και στους εργάτες της γης, αυτούς τους οποίους θαύμαζε και τους οποίους πέρασε στην αθανασία.
Όμως από τα ανθρακωρυχεία του Van Gogh στο Βέλγιο το 1878 έως τα ανθρακωρυχεία της Τουρκίας με τα εκατοντάδες νεκρά κορμιά των ανθρακωρύχων (ακόμα και μικρών παιδιών) τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Ο καπιταλισμός ήταν, είναι και θα παραμένει ο ίδιος.
Δεν «φτιασιδώνεται», δεν μεταρρυθμίζεται, παρά μόνον ανατρέπεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου