Πηγή: ΕΠΟΧΗ
8-4-2010
Θόδωρος Παρασκευόπουλος
Τα ζητήματα που συζητιούνται σήμερα με τόση, δικαιολογημένη άλλωστε, ένταση είχαν συζητηθεί στον τόπο μας και προ εικοσαετίας, όταν εγκρίθηκε από το ελληνικό Κοινοβούλιο η Συνθήκη του Μάαστριχτ. Επίσης συζητήθηκαν λίγο μετά, όταν έγινε το Σύμφωνο Σταθερότητας, του οποίου ο μηχανισμός εφαρμογής εντάχθηκε στις Ευρωπαϊκές Συνθήκες. Επίσης συζητήθηκαν στη διαδικασία ένταξης της Ελλάδας στην ΟΝΕ, δηλαδή όταν η Ελλάδα εκχώρησε τη νομισματική της κυριαρχία στις ενωσιακές νομισματικές αρχές.
Από τη μεριά όσων ήμαστε αντίθετοι είχε προβληθεί η ένσταση ότι σε ένα σύστημα ενιαίου νομίσματος, και μάλιστα με ανεξέλεγκτη νομισματική αρχή (την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα), οι πιο αδύναμες χώρες ήταν καταδικασμένες να καταστραφούν οικονομικά. Ο λόγος είναι ότι δεν έχουν πια το εργαλείο της υποτίμησης που κάνει, πρόσκαιρα βέβαια, τα προϊόντα τους πιο ανταγωνιστικά στη διεθνή αγορά, και ακριβαίνει τα εισαγόμενα προϊόντα στην εσωτερική αγορά. Οι ενωσιακές ενισχύσεις, που σκοπό είχαν, με τη χρηματοδότηση έργων υποδομής και εκσυγχρονισμού, να αντισταθμίσουν την απώλεια της νομισματικής κυριαρχίας και να κλείσουν το αναπτυξιακό χάσμα που χωρίζει τα κράτη της ευρωζώνης αποδείχτηκαν ανεπαρκείς. Και μάλιστα όχι μόνο ως προς το χάσμα μεταξύ των κρατών, αλλά και στο εσωτερικό τους: είκοσι χρόνια μετά την προσάρτησή τους (και την καταστροφή των παραγωγικών δομών τους) τα κρατίδια της Ανατολικής Γερμανίας παραμένουν υποανάπτυκτα παρά τις ενωσιακές ενισχύσεις, αλλά και παρά τις εθνικές ενισχύσεις από την ομοσπονδιακή γερμανική κυβέρνηση. Η μόνη χώρα που φάνηκε να «κερδίζει το στοίχημα», η Ιρλανδία, δεν μπόρεσε να αντέξει στην πρώτη μεγάλη διεθνή κρίση, σε αντίθεση με τα οικονομικά ισχυρά κράτη, όπως είναι η Γαλλία, η Γερμανία, η Αυστρία, η Ολλανδία.
Υπάρχουν εύκολες λύσεις;
Τώρα αποδεικνύεται ότι υπάρχει και κάτι ακόμα. Το δημόσιο χρέος, το οποίο με την κρίση εκτοξεύτηκε σε ποσοστά γύρω στο 100% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με το κλασικό εργαλείο του πληθωρισμού. Ο «θάνατος του εισοδηματία», το δράμα δηλαδή που κυριάρχησε στην παγκόσμια οικονομική σκηνή τον εικοστό αιώνα και εξαφάνισε ένα ολόκληρο τμήμα της αστικής τάξης, τους λεγόμενους «ραντιέρηδες», δεν παίζεται πια στην ευρωζώνη. Το σενάριο του δράματος ήταν λιτό: οι εισοδηματίες αγοράζουν ομόλογα κρατών, πληρώνονται όμως με πληθωριστικό χρήμα, κι επομένως χάνουν τα λεφτά τους. Ούτε να τα βγάλουν έξω τους συμφέρει, αφού αυτή τη διαδικασία τη συνοδεύει συνήθως η υποτίμηση ή διολίσθηση του εθνικού νομίσματος, επομένως θα χάσουν και με την ανταλλαγή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου