Κοινωνία στα πρόθυρα έκρηξης

Οδόφραγμα στην λεωφόρο Λαυρίου που έχουν κατασκευάσει κάτοικοι της Κερατέας
Σε πρόσφατο άρθρο του, το tvxs.gr γράφει:

Κοινωνία στα πρόθυρα έκρηξης

Καταλήψεις δημαρχείων, σχολείων, νοσοκομείων, αποδοκιμασίες πολιτικών... Η οργή ξεχειλίζει, οι πολίτες αρνούνται πλέον να παραμένουν θεατές απέναντι στις εξελίξεις και προχωρούν σε κινητοποιήσεις διεκδικώντας τα δικαιώματά τους.

Στη συνέχεια το άρθρο περιγράφει πιο αναλυτικά και με παραδείγματα όλες αυτές τις κινητοποιήσεις, στις οποίες θα μπορούσαμε να προσθέσουμε το κίνημα "Δεν Πληρώνω" στα διόδια και στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, ή τις πρωτόγνωρες ίσως για τη σύγχρονη εποχή μορφές λαϊκής πάλης και αυτοάμυνας στην Κερατέα απέναντι στο κράτος, τους εργολάβους και τα ΜΑΤ που τους έχουν στείλει.

Αυτά που όμως δε μας λέει το άρθρο είναι κυρίως δύο:

1) Ο κόσμος ναι μεν δεν καταπίνει πλέον αμάσητη την ψεύτικη προπαγάνδα των κυβερνώντων για την "ανάκαμψη", ή τον "μονόδρομο της λιτότητας" για το λαό, κτλ, ωστόσο αυτό δεν οδηγεί μόνο σε συμπεριφορές κινητοποίησης απέναντι στην άρχουσα τάξη:

Κάθε μέρα που περνά, ο λαός δέχεται έναν καταιγισμό "πυρών" - τη μία μία μέρα δίνονται δισεκατομμύρια στις τράπεζες ως "πακέτα σωτηρίας", την άλλη του ανακοινώνουν νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, την επόμενη νέους φόρους για αυτόν, και νέες φοροαπαλλαγές για τους κεφαλαιοκράτες (αν και αυτές δεν τις πολυλένε είναι η αλήθεια), μετά τους ανακοινώνουν ότι ιδιωτικοποιούν...τα πάντα, κτλ, κτλ, κτλ. Και στο τέλος, δειλά-δειλά έχουν αρχίσει να του λένε πλέον ανοιχτά ότι η χρεωκοπία είναι αναπόφευκτη.

Λογικό και αναμενόμενο είναι ο κόσμος να "ενεργοποιείται" λοιπόν - ας μην ξεχνάμε όμως πως μιλάμε για έναν κόσμο που έχει να αγωνιστεί για κάτι εδώ και πάρα μα πάρα πολύ καιρό. Ούτε μεγάλη εμπειρία έχει, ούτε γνώσεις λοιπόν από τέτοια πράγματα.

Έτσι, πολλοί καταφεύγουν στην ακροδεξιά, πέφτοντας στην πιο κλασσική παγίδα να κατηγορήσουν για όλα τα κακά της μοίρας τους τους "νέους Εβραίους", τους μετανάστες, αφήνοντας στο απυρόβλητο τους εφοπλιστές/τραπεζίτες/βιομήχανους/δεσποτάδες, κτλ.

Είναι οι πιο αδύναμοι εξάλλου, και πολλοί εξ αυτών είναι τόσο εξαθλιωμένοι που δεν είναι καν εργάτες, αλλά λούμπεν προλεταριάτο (ζητιάνοι, μικροκακοποιοί, κτλ). Οπότε είναι οι πρώτοι υποψήφιοι προς εξολόθρευση από το σύστημα, προκειμένου να τη σκαπουλάρουν οι καπιταλιστές, και να συνεχίζουν να πλουτίζουν ακόμα περισσότερο εις βάρος των εργατών, που είναι απασχολημένοι με τους πιο αδύναμους, την ίδια ώρα που οι πιο δυνατοί απ' όλους, αυτοί που καταδυναστεύουν όλη την κοινωνία μάλλον θα τα βλέπουν όλα αυτά και θα βάζουν τα γέλια με τα χάλια μας.

Σε αυτό βέβαια έχει ευθύνη και η αριστερά, ειδικά η "ροζ" αριστερά, που από τη μία φωνάζει διαρκώς περί "πάλης των τάξεων" (και καλά κάνει βέβαια), αλλά από την άλλη όταν έρχεται η ώρα να συζητήσει για το θέμα, τότε η ταξική ανάλυση πάει περίπατο, και "είμαστε με τους μετανάστες" (αντί για: "είμαστε με τους εργάτες" - αυτό θα επέτρεπε να γίνει μια ταξική ανάλυση, να δούμε ότι υπάρχει το προλεταριάτο και υπάρχει και το λούμπεν προλεταριάτο και να χαράξουμε και μια αντίσοιχη πολιτική που θα έβαζε τους εργάτες, ντόπιους ή αλλοδαπούς σε πορεία σύγκρουσης με την άρχουσα τάξη που μας έχει πάρει και τα σώβρακα).

2) Το δεύτερο πράγμα που δεν αναφέρεται ούτε στο tvxs ούτε και (σχεδόν) πουθενά, είναι πως ναι μεν ο κόσμος προσπαθεί να ανασυγκροτηθεί κινηματικά, πολιτικά, κτλ, και έχουν γίνει βήματα προς τα εκεί, ωστόσο "έχουμε πολύ δρόμο ακόμα":

Οι κινητοποιήσεις ναι μεν "φουντώνουν" και υπάρχει και μια σχετική άνοδο της πολιτικοποίησης των αγώνων, αλλά ακόμα απέχουμε πολύ από το να πούμε πως έχουμε μια σαφή και ξεκάθαρη στόχευση, ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα. Οι κινητοποιήσεις στοχεύουν συνήθως σε επί μέρους ζητήματα, όχι σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, καθώς ο κόσμος αδυνατεί να συλλάβει ένα πλήρες όραμα για την κοινωνία, μια πλήρη εικόνα για το τι γίνεται και το τι πρέπει να γίνει. Οι εξεγέρσεις θα είναι λοιπόν "τυφλές" αν δεν αναλάβει τις ιστορικές ευθύνες της και η αριστερά, που είναι φανερό ότι είναι προς το παρόν "πίσω από τις εξελίξεις", έστω και αν ευτυχώς έχουν γίνει κάποια βήματα προόδου.

Ο κόσμος εξαθλιώνεται («κινεζοποιείται» - γίνεται πιο «ανταγωνιστικός» δηλαδή), και κάθε μέρα μπροστά στα μάτια του του ρημάζουν τη ζωή, για χατήρι μιας μικρής ολιγαρχίας που ξεδιάντροπα πλουτίζει ολοένα και περισσότερο, αφήνοντας τους λαούς να πεινάσουν. Εδώ λοιπόν είναι που φαίνεται πόσο ανοργάνωτος και "ακέφαλος" είναι ο κόσμος και η αριστερά, καθώς δεν υπάρχει μια πολιτική δύναμη οργανωμένη, που να μπορεί να καλέσει το λαό σε ένα μίνιμουμ πρόγραμμα στάσης πληρωμών-εξόδου από το ευρώ, εθνικοποιήσεις αντί ιδιωτικοποιήσεων, και να είναι πειστική και έμπιστη.

Έτσι, ναι μεν βλέπουμε μια ανάταση των κοινωνικών αγώνων, σε αντίθεση με τη διαρκή υποχώρηση που βιώναμε ένα προηγούμενο διάστημα, και επίσης βλέπουμε και μια προσπάθεια πολιτικής ανασυγκρότησης, αλλά ακόμα είμαστε πίσω. Ο κόσμος είναι φοβισμένος για το μέλλον του, αλλά δεν εμπιστεύεται μαζικά κάποια πολιτική δύναμη. Τουλάχιστον όχι προς το παρόν. Σε αυτό βέβαια θα παίξει ρόλο και το αν και το πότε θα ξεπεράσει ο κόσμος τις αυταπάτες του, με τη βοήθεια της αριστεράς, ώστε να κατανοήσει ότι δεν υπάρχει σωτηρία από πουθενά εκτός από αυτόν τον ίδιο: Θα πρέπει να παλέψει "μέχρι τέλους", και αυτό είναι κάτι για το οποίο ο κόσμος δεν ήταν προετοιμασμένος, ούτε εμπιστεύεται μέχρι τώρα τις δυνάμεις του αρκετά για να το κάνει αυτό.