Η συζήτηση για το μνημονιακό καθεστώς νομίζω ότι πρέπει ν΄ ανοίξει σε πολύ σοβαρή βάση και θα πρέπει να έχει διάρκεια παρακολουθώντας όσο το δυνατόν πιο αναλυτικά, όλες του τις πλευρές του μαζί με τη δράση ενάντια σ’ αυτό. Σε πάρα πολλά συμφωνώ με τις διαπιστώσεις που κάνουν σύντροφοι που έχουν παρέμβη στη συζήτηση πριν, ωστόσο θέλω να καταθέσω και κάποιες δικές μου σκέψεις , τις οποίες βέβαια κάθε άλλο παρά θεωρώ οριστικές , αλλά ως σημεία ανάπτυξης ενός προβληματισμού:
1.Το μνημονιακό καθεστώς, που επιβλήθηκε από την κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ με τη συναίνεση του μεγαλύτερου μέρους του ελληνικού κεφαλαίου και ειδικά των διεθνοποιημένων κομματιών του, αποτελεί αφενός πολιτικό προϊόν της βαθιάς δομικής κρίσης του καπιταλισμού του 2008 και της επέκτασης της στο χώρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στη ζώνης του ευρώ και αφετέρου εκφράζει την αδυναμία του ελληνικού καπιταλισμού να κρατήσει και να σταθεροποιήσει τη θέση του μέσα στην ευρωπαϊκή ιμπεριαλιστική αλυσίδα στις συνθήκες αυτής της κρίσης. Η κρίση αυτή όξυνε ακόμα περισσότερο σοβαρά και υπαρκτά από πριν προβλήματα στους αδύναμους κρίκους της ευρωπαϊκής ιμπεριαλιστικής αλυσίδας ( Ελλάδα και τα υπόλοιπα PIGS του ευρωπαϊκού νότου) και τα έκανε προβλήματα για το σύνολο της ευρωζώνης και της Ε.Ε.
Η τοποθέτηση της Ελλάδας στη θέση του αδύναμου κρίκου της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας οφείλεται στην έκβαση της ταξικής πάλης στο εσωτερικό του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού στις δεκαετίες του ΄90 και του 2.000 , ειδικά μετά την υπερψήφιση της συνθήκης του Μαάστριχτ. Η ισχυροποίηση της θέσης κάθε εθνικού καπιταλισμού στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα είναι αποτέλεσμα του βαθμού εκμετάλλευσης της εργασίας που έχει καταφέρει στο εσωτερικό του. Και στο σημείο αυτό ο ελληνικός καπιταλισμός δεν τα πήγε καλά ή τουλάχιστον όσο θα ήθελε. Οι κυβερνήσεις Μητσοτάκη , Σημίτη , και Καραμανλή δεν κατάφεραν να διαλύσουν τις εργασιακές σχέσεις , το ασφαλιστικό σύστημα , τη δημόσια παιδεία και υγεία , σ’ εκείνο το βαθμό που θα επέτρεπε την ανασυγκρότηση της καπιταλιστικής κερδοφορίας , αλλά και την τακτοποίηση των δημοσιονομικών του κράτους, γεγονός που θα του επέτρεπε την απρόσκοπτη χρηματοδότηση του τοκογλυφικού χρέους. Είναι το περίφημο έλλειμμα ανταγωνιστικότητας που υποτίθεται ότι πυροδοτούν το υψηλό μισθολογικό κόστος της εργασίας και το σπάταλο κράτος. Εδώ ακριβώς έρχεται το Μνημόνιο με τις λογικές της θεραπείας –σοκ τύπου Πινοσέτ , να τσακίσει το εργατικό εισόδημα , μειώνοντας την αξία της εργατικής δύναμης στο όριο της επιβίωσης ή και κάτω απ’ αυτό.
Στο επίπεδο των διεθνών εξελίξεων το μνημονικό καθεστώς εκφράζει την προσπάθεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης , ν΄ αντιμετωπίσει την κρίση του 2.008, ν΄ αποφύγει την εξάπλωσή της και σε άλλες χώρες (αρχικά ήταν η Ιρλανδία και μετά η Ελλάδα ενώ ακολούθησε η Πορτογαλία, και είναι στη σειρά άλλες) θέτοντας τις «δημοσιονομικά απείθαρχες χώρες» δηλ. τους αδύναμους κρίκους της αλυσίδας σε καθεστώς κηδεμονίας. Ένα τέτοιο καθεστώς εξυπηρετεί : α. τη συνέχιση της πληρωμής των διεθνών τοκογλύφων – δανειστών σε συνθήκες κρίσης και αποτροπής του κινδύνου να υπάρξει στάση πληρωμών του κράτους - οφειλέτη σε βάρους τους ( όχι ως πολιτική επιλογή αλλά από αντικειμενική αδυναμία) β. της δημιουργίας μιας χώρας πειραματόζωο για το μελλοντικό πρότυπο συσσώρευσης που θα χρειαστεί η Ε.Ε για να σταθεί στον διεθνή ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό γ. προσφέρει νέες ισχυρές προϋποθέσεις στην ελληνική αστική τάξη , να επιτεθεί στον κόσμο της εργασίας και να τσακίσει τις κατακτήσεις και το βιοτικό του επίπεδο, στόχο που δεν πέτυχε ικανοποιητικά στις δεκαετίες του ‘90 και 2.000.
Με το ξέσπασμα της μεγάλης καπιταλιστικής κρίσης του 2008 η ίδια η ευρωπαϊκή καπιταλιστική ολοκλήρωση κλονίζεται συθέμελα. Η κρίση της είναι βαθιά , δομική και είναι κρίση των ίδιων των θεμελίων πάνω στα οποία οικοδομήθηκε. (Συνθήκη του Μαάστριχτ , Στρατηγική της Λισσαβόνας).Η διαδικασία της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ενοποίησης διατρέχεται από μεγάλες αντιφάσεις που έχουν συστημικό χαρακτήρα. Από τη μια εκφράζει την τάση της οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης των αγορών και από την άλλη η τάση της ανισόμετρης οικονομικής και πολιτικής ανάπτυξης των διαφόρων εθνικών καπιταλισμών και των περιοχών τους που συμμετέχουν στη διαδικασία αυτή. Από τη μια αποτελεί μια ταξική και πολιτική ενότητα του κόσμου του κεφαλαίου απέναντι στον κόσμο της εργασίας και από την άλλη είναι μια διαδικασία που έβαλε σε συγκεκριμένα πλαίσια τον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό.
Ισχυροποίησε πολιτικά τις αστικές τάξεις της Ευρώπης απέναντι στο εργατικό κίνημα και τους έδωσε τη δυνατότητα να ενταφιάσουν οριστικά τις κοινωνικές κατακτήσεις και τα εργασιακά δικαιώματα που θεμελιώθηκαν από τους αγώνες ενός αιώνα. Οι θεμελιώδεις – καταστατικοί μύθοι της έχουν καταρρεύσει και πρώτα απ’ όλα ο μύθος του ευρώ ως ισχυρού νομίσματος , θεμέλιου της ισχυρής Ελλάδας. Οι μύθοι αυτοί διατηρούνται τεχνητά στη ζωή μέσα από τη μαζική πολιτική παραπλάνηση της καθεστωτικής προπαγάνδας που προωθούν τα αστικά Μ.Μ.Ε και τον ψυχολογικό εκβιασμό για την έλευση του χειρότερου , προκειμένου οι εργαζόμενοι ν΄ αποδεχτούν τα τωρινά δεινά και την εξαθλίωση που συνεπάγεται η διατήρηση της ύπαρξης του ευρώ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι πλέον φανερό μέσα σε συνθήκες κρίσης ότι το ευρώ , η ευρωπαϊκή ενοποίηση αλλά και ο ίδιος ο καπιταλισμός όχι μόνο δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν και δεν μπορούν ούτε στο ελάχιστο να εγγυηθούν τη στοιχειώδη αξιοπρεπή διαβίωση του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού , αλλά και ότι η επιβίωσή τους περνάει μέσα από την επιβολή της ακραία φτώχειας και εξαθλίωσής στους λαούς. Η δημιουργία του ευρώ ήταν το πολιτικό αποτέλεσμα της υπερίσχυσης στη διαδικασία της ευρωπαϊκής ενοποίησης του χρηματιστικού κεφαλαίου, κυρίως του γερμανικού, και ιδεολογικά των πιο ακραίων νεοφιλελεύθερων αντιλήψεων , με τις οποίες επιδιώχθηκε η απόλυτη ισοπέδωση του βιοτικού επιπέδου των ευρωπαϊκών λαών , ειδικά αυτών του ευρωπαϊκού νότου.
Καταρρέει σήμερα μαζί με το ίδιο το ευρωπαϊκό όραμα , που δείχνει και το πραγματικό του πρόσωπο στους ευρωπαϊκούς λαούς, και το όραμα της ευρωπαϊκής αριστεράς για μια ‘’Ευρώπη των Λαών’’. Η ποθούμενη «Ευρώπη των Λαών » αποδεικνύεται όλο και πιο πολύ Ευρώπη των Τραπεζών και της αναδυόμενης γερμανικής επικυριαρχίας. Αποχτάει και πάλι ιδιαίτερη πολιτική σημασία η θέση του Λένιν για το σύνθημα των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης ότι αυτές ή θα είναι αντιδραστικές ή δεν θα υπάρξουν. Αυτό σημαίνει ότι το εκκρεμές της σημερινής κρίσης τοποθετεί της προοπτικές της ευρωπαϊκής ενοποίησης ανάμεσα στη μελλοντική διάλυση της ευρωζώνης και στην παραπέρα αντιδραστική μετάλλαξη της σε μια γερμανική Ευρώπη , με φυλακισμένους τους ευρωπαϊκούς λαούς σε συνταγματικά θεσμοθετημένα καθεστώτα μόνιμης εξαθλίωσης , φτώχειας και ανεργίας. Το ευρώ αποδεικνύεται ότι είναι η θηλιά του γερμανικού χρηματιστικού κεφαλαίου για ολόκληρο τον κόσμο της ευρωπαϊκής εργασίας.
Σε πολιτικό επίπεδο η εγκαθίδρυση του μνημονιακού καθεστώτος απέδειξε τα σαθρά θεμέλια της ισχυρής Ελλάδας του Σημίτη αλλά και της ίδιας της νεοφιλελεύθερης αρχιτεκτονικής με την οποία οικοδομήθηκε η Ευρωζώνη. Το οικοδόμημα της ισχυρής Ελλάδας είχε ως θεμέλια του τα swaps της σημιτικής εποχής και αρχιτέκτονας του οικοδομήματος ήταν η Goldman Shacks. Διαμορφώθηκε μια νομισματική και οικονομική συνθήκη η οποία εξαρχής ήταν υπονομευμένη , αφού ο αμερικανικός ιμπεριαλιστικός πόλος έβαλε τα θεμέλια για το νόμισμα του ανταγωνιστή του.
Επομένως το μνημονιακό καθεστώς εκφράζει την είσοδο σε μια νέα εποχή όχι μόνο για τον ελληνικό αλλά και για τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό. Στηρίζεται στη συμμαχία των πιο ισχυρών τμημάτων του ελληνικού κεφαλαίου με το ευρωπαϊκό διευθυντήριο και τις αστικές τάξεις του γαλλογερμανικού άξονα για την εξυπηρέτηση στρατηγικών επιλογών της κάθε πλευράς. Κοινή συνισταμένη - στόχος αυτής της συμμαχίας είναι το τσάκισμα του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων και η επαναφορά του κόσμου της εργασίας στον 19ο αιώνα. Η συμμαχία αυτή είναι ετεροβαρής και έχει διαμορφωθεί στη βάση της άνισης δύναμης των φορέων που τη συγκροτούν. Ο ελληνικός καπιταλισμός έχει ηττηθεί ιστορικά και η επιβίωσή του στην ευρωπαϊκή ιμπεριαλιστική αλυσίδα εξαρτάται απ’ αυτή τη συμμαχία. Η βασική του στρατηγική επιλογή από τη δεκαετία του ΄60 είναι πλέον στην εντατική, χωρίς ελπιδοφόρα σημάδια ανάκαμψης μετά από δύο χρόνια μνημονικής θεραπείας. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει ν΄ ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου αποτελεσματικά , χωρίς να είναι σε θέση να επιβάλλει δικούς του όρους στον γαλλογερμανικό άξονα ούτε να συναποφασίσει μαζί του σε ισότιμη βάση. Στο πλαίσιο της συμμαχίας βρίσκεται από την πλευρά του αδυνάτου. Ας θυμηθούμε εδώ την παρουσία του Γ.Α.Π στη σύνοδο της 26ης Οκτωβρίου , που απλώς χρησίμευσε για την υπογραφή της συμφωνίας και για την έκδοση της σχετικής αναμνηστικής φωτογραφίας μετά τη Σύνοδο , αλλά και τον εξευτελισμό που υπέστη ο ίδιος και ο Βενιζέλος στις Κάννες.
2. Από την παραπάνω θεώρηση δεν συνεπάγεται καθόλου ως πολιτικό συμπέρασμα ότι υπάρχει καταπίεση έθνους από άλλο έθνος ( συμπέρασμα που κυριαρχεί σε δεξιές και ακροδεξιές εκδοχές του αντιμνημονιακού μπλοκ ) αλλά στις σημερινές συνθήκες η παραχώρηση μέρους της εθνικής - κρατικής κυριαρχίας σε υπερεθνικούς μηχανισμούς του κεφαλαίου, είναι μέσο ενίσχυσης της ταξικής κυριαρχίας του κεφαλαίου πάνω στην εργασία σε εθνικό επίπεδο. Στον πυρήνα του προβλήματος επομένως βρίσκεται η αντίθεση κεφαλαίου – εργασίας , η οποία μπορεί να μην εμφανίζεται ξεκάθαρα αλλά σε κάθε ιστορική συγκυρία μπορεί να διαπλέκεται με άλλες και η εμφάνισή της να παίρνει διάφορες όψεις. Ποιο πρόβλημα έχει η οποιαδήποτε εθνική αστική τάξη να σχεδιάζει και ν΄ αποφασίζει μαζί με άλλες στο πλαίσιο ενός ευρύτερου υπερεθνικού αστικού συνασπισμού αντιλαϊκά μέτρα και στη συνέχεια να τα εφαρμόζει ; Στο βαθμό που η παραχώρηση μέρους της εθνικής – κρατικής κυριαρχίας εξυπηρετεί δικά της συμφέροντα ή στρατηγικές επιδιώξεις μπορεί να την εκχωρήσει . Επομένως η παραχώρηση αυτή είναι ένας ακόμη κοινωνικός ζυγός για το έθνος των εργαζομένων. Ο ζυγός αυτός επιτρέπει η ταξική επιβολή να συγκαλύπτεται με τον μανδύα του μονόδρομου , του αναπόφευκτου και του μάταιου κάθε αντίστασης, αφού έτσι το θέλει η Ευρωπαϊκή Ένωση και δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς ή αυτό αποτελεί διεθνή υποχρέωση της χώρας σε μια απαίτηση ενός οργανισμού που βρίσκεται έξω και πάνω από εμάς. Πρόκειται για μια τακτική ψυχολογικής παράλυσης σε κάτι που είναι ισχυρότερο και έξω από εμάς.
Ζητούμενο είναι μια αντικαπιταλιστική στρατηγική που θα μετατρέψει το έθνος των εργαζομένων σε ηγεμονική δύναμη της κοινωνίας. Διαμορφώνονται σήμερα οι όροι μιας επαναστατικής κατάστασης στην ελληνική κοινωνία και η παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα γίνεται όλο και πιο ισχυρή αλλά και αδιαμεσολάβητη. Η ανεργία αγγίζει το 20% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού της χώρας και εργαζόμενα και μεσαία στρώματα ωθούνται βίαια στην ακραία φτώχεια και εξαθλίωση. Η ελληνική κοινωνία γνωρίζει πρωτόγνωρες καταστάσεις που ανάλογες έχει να δει από την περίοδο της κατοχής. Η ανεργία και η μαζική εξαθλίωση μεγάλων κομματιών του πληθυσμού έχει φτάσει στο σημείο ν’ απειλεί την επιβίωσή τους. Σύμφωνα με τα στοιχεία έρευνας της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, το 20,1% του συνολικού πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, το οποίο ορίζεται στα 7.178 ευρώ τον χρόνο σε ατομικό επίπεδο και στα 15.073 ευρώ για τετραμελή οικογένεια. Το ποσοστό 20,1% «μεταφράζεται» σε 868.597 νοικοκυριά, με περισσότερα από 2,2 εκατ. μέλη. Όμως οι φτωχοί και οι κοινωνικά αποκλεισμένοι είναι πολύ περισσότεροι και φθάνουν τα 3,03 εκατ. άτομα αν υπολογιστούν και τα "νοικοκυριά με χαμηλή ένταση εργασίας" όπως αναφέρεται στην έρευνα. Δηλαδή τα μέλη τους εργάστηκαν το πολύ δύο μήνες κατά τη διάρκεια του χρόνου». (Κώστας Τσαχάκης, ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ , 3 εκατ. Έλληνες στα όρια της φτώχειας, ethnos.gr , 6/1/2012 ) Το φαινόμενο στο μέλλον θα ενταθεί.
Ο δικομματισμός, η πολιτική μορφή της αστικής κυριαρχίας, που σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης υπήρξε ισχυρή και αποτελεσματική, σήμερα είναι βαθιά ανυπόληπτος και απονομιμοποιημένος. Χρειάζεται πλέον το πολιτικό δεκανίκι της άκρας δεξιάς για να επιβιώσει. Η πολιτική του επιρροή μέσα στο λαό είναι διαρκώς μειούμενη και δεν έχει πλέον περιθώρια ελιγμών και κινήσεων που θα ενσωματώσουν την αμφισβήτηση του πολιτικού συστήματος .Βλέπε τα γεγονότα της 28ης Οκτώβρη και την τεράστια επίδραση που είχαν στην εξέλιξη του πολιτικού σκηνικού μετά. Ουσιαστικά μετά απ’ αυτά και τη μεγάλη γενική απεργία της 19-20 Οκτώβρη η κυβέρνηση έμεινε πολιτικά μετέωρη και στην πορεία έπεσε.
3. Στις σημερινές συνθήκες το κράτος δεν μπορεί να κρατήσει τη μορφή που είχε σε συνθήκες κοινοβουλευτικής σταθερότητας. Η αστική δημοκρατία όπως οικοδομήθηκε στη μεταπολίτευση , με τη μορφή ενός κράτους δικαίου που η δράση του κινείται στα πλαίσια θεσπισμένης νομιμότητας έχει τελειώσει. Το κοινοβούλιο όσο κι αν διατηρείται τυπικά και εξακολουθεί τη νομοθετική λειτουργία του, είναι στην πραγματικότητα ένα εκτελεστικό όργανο της τρόικας ,που νομοθετεί κατ΄ εντολή της και επιβάλει τις επιλογές της στο λαό. Είναι ένα κοινοβούλιο άμεσα κηδεμονευόμενο από τη διεθνή και την εγχώρια και χρηματοπιστωτική ολιγαρχία. Όσο μεγάλη κι αν είναι η κοινοβουλευτική πλειοψηφία που έχει συγκροτήσει το μνημονιακό μπλοκ για να νομοθετεί τις εγκληματικές επιλογές των δανειστών , αντιστρόφως ανάλογη είναι η επιρροή του μέσα στο λαό. Είναι πλήρως απονομιμοποιημένο και βαθιά ανυπόληπτο. Έχει αποκοπεί πλήρως από την κοινωνική πραγματικότητα, δεν μπορεί ούτε ν’ αντιληφθεί και πολύ περισσότερο να εκφράσει ούτε στο ελάχιστο τις ανάγκες της εργαζόμενης κοινωνίας. Οι βουλευτές του μνημονιακού μπλοκ και προ πάντως οι υπουργοί του αποδοκιμάζονται σταθερά από κομμάτια του λαού στις περισσότερες δημόσιες εμφανίσεις τους με αποκορύφωμα τα γεγονότα της 28ης Οκτώβρη στη Θεσσαλονίκη και σε άλλες ελληνικές πόλεις.
Το πρόβλημα του «εσωτερικού εχθρού» αργά ή γρήγορα θα τεθεί πιο επιτακτικά για τον αστισμό. Το σύστημα δεν μπορεί να διαχειριστεί την κρίση μόνο με την κοινωνική αποχαύνωση και την πολιτική παραπλάνηση των καθεστωτικών Μ.Μ.Ε. ούτε με τον ψυχολογικό εκβιασμό που συνεπάγεται η επίσειση του φόβου για το χειρότερο. Μέχρι τώρα αυτά τα όπλα είχαν μια σχετική αποτελεσματικότητα και επέτρεψαν το προχώρημα της λεηλασίας σ’ έναν σημαντικό βαθμό. Το δόγμα του σοκ εφαρμόστηκε και στην ελληνική κοινωνία με την εφαρμογή του Μνημονίου και οι σχετικές κινήσεις είχαν σχεδιαστεί μεθοδικά και μελετημένα. Ωστόσο δεν μπόρεσε η τακτική αυτή να αποτρέψει το ξέσπασμα μεγάλων και μικρών αντιστάσεων.Το θέμα για το μνημονιακό καθεστώς είναι να διαμορφωθεί μια πολιτική σταθερότητα, για να προχωρήσει η καθεστωτική λεηλασία και να ικανοποιηθούν στο έπακρο οι ληστρικές απαιτήσεις των δανειστών. Ολόκληρο το αστικό πολιτικό σκηνικό είναι στρατευμένο στις απαιτήσεις τους και δεν πρόκειται να λειτουργήσει σε διαφορετική κατεύθυνση , κινούμενο από ευαισθησίες για την εξαθλίωση του λαού.
Ένα κράτος έκτακτης ανάγκης με ενισχυμένη εκτελεστική εξουσία , μιας κάποιας μορφής βοναπαρτισμός είναι απαραίτητος για να προχωρήσει η κοινωνική λεηλασία. Σήμερα το καθεστώς δεν ενδιαφέρεται για τη νομιμοποίησή του ούτε και μπορεί να την πετύχει. Δεν έχει ούτε μπορεί να έχει ένα θετικό όραμα που να προσφέρει στο λαό, έστω και απατηλό. Ούτε ενδιαφέρεται για κάτι τέτοιο. Νιώθει ισχυρό ώστε να μην επιδιώκει τη σύναψη καινούριων κοινωνικών συμβολαίων ούτε να συνεχίσει ν’ αναπαράγει τις εργατικές αριστοκρατίες και τις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες που μέχρι τώρα παρήγαγε. Αυτό που έχει πετύχει είναι ένα βαθύ ρήγμα ανάμεσα στο σημερινό πολιτικό σύστημα και στην τεράστια πλειοψηφία του λαού, που αγγίζει την οριστική ρήξη. Κανένα όμως πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς στοιχειώδη νομιμοποίηση. Η έλλειψη ουσιαστικής νομιμοποίησης κάνει το υπάρχον πολιτικό καθεστώς του Μνημονίου πολιτικά ευάλωτο και συνάμα επικίνδυνο.
Ένας αποφασιστικής σημασίας βήμα προς τη διαμόρφωση πολιτικού βοναπαρτικού καθεστώτος υπήρξε η συγκρότηση της κυβέρνησης Παπαδήμου. Τι ακριβώς είναι η κυβέρνηση Παπαδήμου ; Κυβέρνηση που αποτελεί καθεστωτική εκτροπή , πολλαπλά επικίνδυνη και προάγγελος χειρότερων εξελίξεων. Η συγκρότηση της εκφράζει την απάντηση του Ευρωπαϊκού Διευθυντηρίου και των Τραπεζιτών στην εμβάθυνση της κρίσης και στην αδυναμία της κυβέρνησης Γ.Α.Π να προωθήσει τις επιλογές του Μεσοπρόθεσμου. Κυβέρνηση χωρίς καμιά νομιμοποίηση, αποτελούμενη από πολιτικά ανδρείκελα – αχυρανθρώπους των τραπεζιτών και των διεθνών τοκογλύφων, εκτελεί διατεταγμένη υπηρεσία σε βάρος του λαού, λειτουργεί σαν ένα είδος δικαστικού κλητήρα ανάμεσα στο λαό και τους εγχώριους και διεθνείς τοκογλύφους.
Σε συνθήκες οξυμμένης κρίσης , οικονομικής και πολιτικής, το ίδιο το χρηματιστικό κεφάλαιο αναλαμβάνει άμεσα την πολιτική εξουσία , μέσω επιφανών εκπροσώπων του , όπως ο Παπαδήμος στην Ελλάδα ή ο Μόντι στην Ιταλία. Η αστική πολιτική εξουσία σ’ αυτή τη φάση στελεχώνεται από τεχνοκράτες που προέρχονται άμεσα από τους κόλπους του κεφαλαίου (Trilateral Commission, Goldman Shacks , E.K.T) και παραμερίζουν το παραδοσιακό πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης το οποίο ως ένα βαθμό αποδείχθηκε διαπερατό στη λαϊκή διαμαρτυρία και ανίκανο να προχωρήσει τις εγκληματικές επιλογές που το ίδιο ξεκίνησε με την ψήφιση του μνημονίου. Ο παραμερισμός του αστικού πολιτικού προσωπικού είναι σ΄ αυτή τη φάση σχετικός, με την έννοια ότι το σύνολο του προσωπικού αυτού συμμετέχει στη συγκρότηση ή τη στήριξη της κυβέρνησης Παπαδήμου. Ωστόσο η συγκρότηση μιας τέτοιας κυβέρνησης σημαίνει ότι οι δανειστές και τα επιτελεία του κεφαλαίου έχουν τώρα τον πρώτο και αποφασιστικό λόγο για τα πάντα.
4.Υπάρχει σήμερα η ανάγκη να αποτιμηθεί ουσιαστικά η κοινωνική και πολιτική αντίσταση στο μνημονιακό καθεστώς , πέρα από τους μύθους ότι δεν υπήρξε αντίσταση από πλευράς του κόσμου της εργασίας. Η αντίσταση ήταν και υπαρκτή και διαρκής , απλώθηκε σε μεγάλα κομμάτια των εργαζομένων και των μεσαίων στρωμάτων και ήταν αυτή που κατέστησε από το καλοκαίρι του 2011 και μετά άταφο πολιτικό πτώμα την κυβέρνηση Παπανδρέου, οξύνοντας τις αντιθέσεις στο εσωτερικό της. Ανάγκασε τον Γ.Α.Π σε τυχοδιωκτικές κινήσεις και γελοίους μακιαβελισμούς, που τον έριξαν στο λάκκο που προσπάθησε να σκάψει για το λαό, μέσω του δημοψηφίσματος. Ο Γ.Α.Π ακόμα κι αν κατάφερνε να σταθεί χωρίς κυβέρνηση συνεργασίας με τα εξαπτέρυγα του Μνημονίου μετά την ψήφο εμπιστοσύνης που πήρε στη Βουλή, θα ήταν ακήδευτο πολιτικά πτώμα. Τελικά η κατάρρευσή του υπήρξε ολοκληρωτική και αυτό οδήγησε στη συγκρότηση της κυβέρνησης – οπερέτα του Ευρωπαϊκού Διευθυντηρίου. Σήμερα κηδεύεται πολιτικά τόσο από τον ίδιο τον πολιτικό του χώρο όσο και από τα ίδια διαπλεκόμενα συμφέροντα του κεφαλαίου που τον ανέβασαν στην εξουσία και στα οποία είναι πλέον άχρηστος. Χορηγός αυτής της πολιτικής κηδείας είναι ο Δ.Ο.Λ και ο Ψυχάρης.
H αντίσταση πήρε μεγάλες διαστάσεις, εντελώς πρωτόγνωρες για τα δεδομένα της μεταπολίτευσης από τις 25 Μαΐου 2011, όταν ξέσπασε το κίνημα των πλατειών με τις μεγάλες συγκεντρώσεις στην Αθήνα και τις άλλες πόλεις της χώρας. Ενδεικτικό της σημασίας του κινήματος ήταν ότι επεκτάθηκε ακόμα και σε μικρές επαρχιακές πόλεις , που μέχρι τότε δεν είχαν εμπειρία μαζικών κοινωνικών κινητοποιήσεων. Το κίνημα των αγανακτισμένων έβαλε στον αγώνα κατά του μνημονίου και του παρακμασμένου πολιτικού συστήματος καινούρια στρώματα που μέχρι της στιγμής εκείνης παρέμεναν στην κοινωνική και πολιτική απάθεια του καναπέ. Στρώματα που είχαν πιστέψει στους μύθους της εκσυγχρονιστικής Ελλάδας της σημιτικής εποχής , στο ευρωπαϊκό όνειρο και ακολουθούσαν πολιτικά τον δικομματισμό. Από οικονομική άποψη ήταν στρώματα που είχαν εμπλακεί με δάνεια ή είχαν γνωρίσει την ανεργία και το φάσμα της εξαθλίωσης, που ξεκινούσε σ’ αυτή τη φάση της μνημονιακής εποχής. Τα στρώματα αυτά αποδεσμεύτηκαν από το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα , ανοίγοντας έτσι μια βαθιά ρωγμή ανάμεσα σ΄ αυτό και τη λαϊκή μάζα, που μέχρι τότε το στήριζε και το νομιμοποιούσε πολιτικά. Η έκρηξη του κινήματος επικύρωσε το τέλος των κοινωνικών συμμαχιών και των κοινωνικών συμβολαίων που στήριζαν το μεταπολιτευτικό αστικό κράτος. Οι συμμαχίες αυτές διαλύονται οριστικά. Αυτό που το μνημονιακό πολιτικό προσωπικό ονομάζει λάθη της μεταπολιτευτικής περιόδου δεν είναι παρά οι όποιες κοινωνικές κατακτήσεις υπήρξαν σ΄ αυτή την περίοδο και σήμερα ανατρέπονται σωρηδόν. Η ψήφιση και εφαρμογή του μνημονίου φέρνει το οριστικό τέλος της μεταπολίτευσης από κοινωνική και πολιτική άποψη.
Το κίνημα των πλατειών είχε ως βασικό του σύνθημα την άμεση δημοκρατία. Ένα σύνθημα με ιδιαίτερη πολιτική σημασία. Από τη μια δήλωνε τη διάθεση του κομματιών του λαού που συμμετείχαν σ’ αυτό να συμμετάσχουν πιο άμεσα και πιο ενεργά στις εξελίξεις και από την άλλη εξέφραζε την οριστική αποκοπή τους από το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Ωστόσο η δυναμική του είχε πολύ συγκεκριμένα όρια , καθώς δεν ξεπέρασε το επίπεδο του αυθόρμητου και δεν μπόρεσε ούτε στοιχειωδώς να παράγει ένα πολιτικό πρόγραμμα αντιπαράθεσης με τη μνημονιακή πολιτική και την ευρωπαϊκή στρατηγική του κεφαλαίου. Οι καθεστωτικοί μύθοι του ευρώ και της ευρωπαϊκής ενοποίησης ούτε απασχόλησαν στα σοβαρά το κίνημα αυτό , θεωρώντας τους ως δεδομένους και αυτονόητες αλήθειες.
Ως μορφή αντίστασης υπήρξαν και οι μεγάλες γενικές απεργίες που προκηρύσσονταν από την ΓΕ.Σ.Ε.Ε και την Α. Δ. Ε .Δ. Υ με βασικούς σταθμούς την 5η Μάη 2010 , την 15η και την 28- 29 Ιούνη 2011 και την 19-20 Οκτώβρη 2011. Υπήρξαν μαζικές ως κινητοποιήσεις αλλά η όποια δυναμική τους φαλκιδεύτηκε από τον υπονομευτικό ρόλο της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και την έλλειψη γενικότερης πολιτικής στρατηγικής αντίστασης στις επιλογές της. Η γενικευμένη και στρατηγικού χαρακτήρα επίθεση που σήμερα επιχειρούνται με το μνημόνιο και το καθεστώς της τρόικας ενάντια στην εργασία, δεν μπορεί ν’ απαντηθεί με τα κλασσικά συνδικαλιστικά μέσα ούτε από ένα γραφειοκρατικοποιημένο και ενσωματωμένο στο σύστημα συνδικαλιστικό κίνημα. Η αντίσταση δεν χωλαίνει στο επίπεδο του αυθόρμητου , στο επίπεδο του οποίου γεννήθηκαν καθημερινά μικρές και μεγάλες αντιστάσεις , χωλαίνει στο πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο , καθώς δεν μπορεί να συγκροτηθεί το αναγκαίο κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο ανατροπής των σημερινών επιλογών του κεφαλαίου και στο ιδεολογικό, καθώς κομμάτια της αριστεράς αλλά και λαϊκά στρώματα που νιώθουν την ανάγκη να αντισταθούν δεν αποδεσμεύονται από τους αστικούς μύθος της ευρωπαϊκής ενοποίησης και του ευρώ.
Υπάρχει ανάγκη να δούμε σοβαρά και με διάθεση ουσιαστικής αυτοκριτικής το πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο της ταξικής πάλης, γιατί αυτό χωλαίνει και χωλαίνει σοβαρά απέναντι στον αντίπαλο.
ΧΡ. ΡΕΠΠΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου