Σημειώσεις μιας μαύρης Δευτέρας

Σημειώσεις μιας μαύρης Δευτέρας


Στις μηντιοκρατούμενες κοινωνίες μας, κάθε αλλαγή ή μετατόπιση του συσχετισμού δυνάμων τείνει να παράγει και μια συμπυκνωμένη έκφρασή της στο λεξιλόγιο των εικόνων. Έτσι, χθες το βράδι αναδύθηκε από τους τηλεοπτικούς δέκτες και η αρμόζουσα συμβολοποίηση του τέλους της φάσης που ξεκίνησε στις 25 Μάη και που, στην εξέλιξή της, σηματοδότησε την ολοκλήρωση του πρώτου πολιτικού κύκλου της ελληνικής (και συνάμα, της ευρωπαϊκής) κρίσης: η εικόνα του αγανακτισμένου "πλήθους" μπροστά απ' την Βουλή αντικαταστάθηκε από την εικόνα του πλήθους των διαγκωνιζόμενων δημοσιογράφων και ανταποκριτών από όλο τον κόσμο που περίμεναν την ανακοίνωση του αποτελέσματος των συνομιλιών Παπούλια-Παπανδρέου-Σαμαρά μπροστά από το Προεδρικό Μέγαρο.

Η αλλαγή παραδείγματος ήταν ιδιαίτερα εύγλωττη: από την μυθολογική παραμυθία μιας μηντιακά επικαθορισμένης, "μεταμοντέρνας" grassroots democracy αμερικανικού τύπου και έμπνευσης (παρά τις παροδηγητικές της αναφορές στην αρχαία Αθήνα, η αντικειμενική της λογική δεν βρισκόταν εκεί αλλά στην Νέα Υόρκη του Occupy Wall Street), στην δήλωση κυριαρχίας της ίδιας της μηντιοκρατίας, στην ωμή επιβεβαίωση της απόλυτης απομόνωσης της πολιτικής πρακτικής από τις μάζες, της απεύθυνσής της αποκλειστικά "στην αγορά". Οι ακραίες "ευαισθησίες" σε μεταβολές της δεύτερης σπρώχνουν δημοσιογράφους από κάθε γωνιά του κόσμου να καλύψουν "γεγονότα" που είναι πολιτικά ασήμαντα (αφού δεν αφορούν στο παραμικρό την παθητικοποιημένη πια παρατηρήτρια της εκλογικής "βάσης"), αναμένεται όμως, σωστά ή λάθος, να επηρεάσουν μια παγκόσμια οικονομία της οποίας η ίδια η ουσία και ψυχή είναι ακριβώς η εικονικότητα. Αντί για πολίτες που αξιώνουν μια αλλαγή στον τρόπο της λειτουργίας του πολιτικού συστήματος προς την κατεύθυνση της "δημοκρατικοποίησης" (μετερχόμενοι τα μέσα της "ερασιτεχνικής" δημοσιογραφίας και των κοινωνικών δικτύων), όπως τον Ιούνη λοιπόν, είδαμε επαγγελματίες δημοσιογράφους που καλύπτουν τις διαχειριστικές μηχανορραφίες εντολοδόχων της αγοράς, που αποφασίζουν ανενόχλητοι και χωρίς καμιά "από τα κάτω" πίεση για το μέλλον των πολιτών. Και συνάμα, γίναμε μάρτυρες της τηλεοπτικής κάλυψης, σε παγκόσμια κλίμακα, ενός πειράματος για την δυνατότητα πλήρους κένωσης της ουσίας της δημοκρατικής νομιμότητας που είναι πιθανό να έχει ιδιαίτερη σημασία για κυβερνήσεις σε άλλες χώρες της Ευρώπης και της Δύσης γενικότερα, καθώς επεκτείνεται και βαθαίνει η κρίση (τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές αναγγέλεται το "μικρό" κώλυμα του αντισυνταγματικού χαρακτήρα αυτού που συμφωνήθηκε χθες, δηλαδή της παράδοσης της εξουσίας από έναν εν ενεργεία εκλεγμένο πρωθυπουργό σε έναν άλλο χωρίς την παρέμβαση εκλογών, ενώ η "κατάσταση εκτάκτου ανάγκης" εμφανίζεται στο ασαφές του χρονοδιαγράμματος της παραμονής του πειραματόζωου της συγκυβέρνησης στην εξουσία*, και ταυτόχρονα, το αστικό πολιτικό προσωπικό διατείνεται, καθόλου τυχαία, ότι οι εκλογές είναι πλέον ανέφικτες για τη χώρα διότι ισούνται αυτόματη χρεοκωπία).

Αυτό που επέτρεψε τούτη την δραστική μεταβολή της εικόνας για το "ποιος έχει το πάνω χέρι" ήταν μια εξόχως επιτυχημένη σε ό,τι αφορά τις στοχεύσεις της κίνηση του Γιώργου Παπανδρέου που, ανεξαρτήτως του κόστους που είχε για τον ίδιο (μάλλον ανύπαρκτου, εδώ που τα λέμε, μιας και τα αμερικανικά πανεπιστήμια αναμφίβολα βρήκαν έναν ακόμα επί πληρωμή ομιλητή για "σημαίνοντα" πολιτικά και οικονομικά ζητήματα με πλούσια εμπειρία), ισοπέδωσε σαν πύργο από τραπουλόχαρτα το συνολικό ρητορικό οικοδόμημα της εν Ελλάδι αριστεράς. Αυτή η δεύτερη αποδείχθηκε απόλυτα ανίκανη να διαχειριστεί το "πέταγμα του γαντιού" της πρότασης για δημοψήφισμα, προδίδοντας την κυνική της συνείδηση ενός "ζωτικού ψεύδους" με τρόπο που την εξέθεσε βαθύτατα: την έλλειψη εμπιστοσύνης που έχει η ίδια για τις προθέσεις και αντιλήψεις των "μαζών" τις οποίες επικαλείται και στις οποίες απευθύνεται. Ή, με άλλα λόγια, την ανομολόγητη και κατεσταλμένη πεποίθησή της ότι ο "αντικαπιταλισμός" στην εποχή της κρίσης είναι απλώς ένα ρητορικό τέχνασμα για την άσκηση κοινοβουλευτικής πολιτικής και δεν έχει καμία σχέση με την ύπαρξη ενός πραγματικού μαζικού πολιτικού ρεύματος. Η αριστερά εκτέθηκε όχι απλώς επειδή απέδειξε ότι δεν πιστεύει στην ύπαρξη καν του μαζικού αντικαπιταλισμού εκ μέρους του οποίου μιλά, αλλά, πολύ περισσότερο, γιατί βιάστηκε να αντλήσει και να διατυπώσει κάθε είδους θριαμβολογικά συμπεράσματα για την ηγεμονία μιας αντικαπιταλιστικής συνείδησης σε πανευρωπαϊκή κλίμακα, βασιζόμενη αποκλειστικά στην χειμαρρώδη επέκταση του λεγόμενου "κινήματος των αγανακτισμένων" σε μια σειρά από πόλεις και χώρες του κόσμου.

Επιστρέφοντας στα ελληνικά συμφραζόμενα, ο καθοριστικός παράγοντας για την άτακτη υποχώρηση της κοινοβουλευτικής αριστεράς μπροστά στο θέαμα του πεταμένου γαντιού του Γιώργου Παπανδρέου ήταν βέβαια η επίγνωση του γεγονότος ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών --το 81.1% σύμφωνα με την Ελευθεροτυπία-- φέρεται να επιθυμεί την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη. Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό δεν αποτελεί καν πολιτικό κώλυμα, αλλά επιβεβαίωση του "φρόνιμου" χαρακτήρα της επιμονής του στην βολική για την πολιτική του συνείδηση φαντασίωση της "Ευρώπης των λαών", ενώ σε αυτή του ΚΚΕ, γίνεται απλώς μια επιβεβαίωση του ότι ο "λαός" δεν είναι ακόμα αρκετά "ώριμος" για την μυθική στιγμή του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού (και φυσικά, δεν τίθεται καν θέμα για την συμφωνία αυτού του 81.1% με τους βασικούς ιδεολογικούς προσανατολισμούς της ούτως ή άλλως ανοιχτά "συστημικής" ΔΗΜΑΡ). Ο πανικός που παρέσυρε την κοινοβουλευτική αριστερά μπροστά στην α λα πόκερ μπλόφα του Γιώργου Παπανδρέου ήταν τέτοιος που ξεχάστηκε προς στιγμή ένα άλλο ποσοστό, αυτό που τους προηγούμενους μήνες ενθάρρυνε την διαρκή επίταση της αντιμνημονιακής ρητορικής: η αντίθεση, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, των Ελλήνων πολιτών, στην πολιτική ΠΑΣΟΚ, που τον Οκτώβρη που μας πέρασε συγκέντρωνε, σύμφωνα με μία από αυτές τις δημοσκοπήσεις, μόλις το 19.5% της πρόθεσης ψήφου, ενώ ένα γιγαντιαίο 93% των ερωτηθέντων δήλωνε "δυσαρεστημένο από τον τρόπο που αντιμετώπισε την οικονομική κρίση η κυβέρνηση."

Η αίσθησή μου είναι ότι η κοινοβουλευτική αριστερά δεν υπέβαλλε σε καμία θεωρητική και πολιτική επεξεργασία το τι σημαίνει το γεγονός ότι ένα 81.5% των ελλήνων πολιτών επιθυμεί την παραμονή στην ευρωζώνη, ενώ ένα 93% δηλώνει δυσαρεστημένο από τις ουσιαστικά αναπόφευκτες συνέπειες αυτού που επιθυμεί, εφόσον είναι απόλυτα φανερό σε κάθε έλλογο άνθρωπο ότι η δυσαρέσκεια αφορά ακριβώς τις συνέπειες της επιθυμίας, ή, με πιο απλά λόγια, ότι δεν υπάρχει μια άλλη δυνατότητα άσκησης πολιτικής σε αυτή την ιστορική φάση εφόσον η χώρα παραμείνει στην ευρωζώνη. Η εντυπωσιακή τούμπα της ΝΔ και η "μεταμόρφωσή" της σε φιλομνημονιακή με την πρώτη ευκαιρία πρόσβασης στην πολιτική εξουσία, καθώς και η διαβεβαίωση, δια στόματος του γνωστού και μη εξαιρετέου Παντελή Καψή, ότι η συγκυβέρνηση δεν θα έχει το παραμικρό περιθώριο απόκλισης από όσα έχουν συμφωνηθεί με Μέρκελ και Σαρκοζί, αποδεικνύει το ήδη εύλογο.

Αντί να αντιληφθεί ότι οι όποιες δημοσκοπήσεις δεν αποκαλύπτουν τίποτε άλλο παρά την απόλυτη κυριαρχία μιας ανοιχτής στην μετασχηματιστική πολιτική ανταγωνιστικής αντίφασης στην συνείδηση της εκλογικής πλειοψηφίας, ο αριστερός κοινοβουλευτισμός υποτάχτηκε, τόσο το καλοκαίρι όσο και τώρα, στο να γίνει "ουρά" της εκδήλωσης πρώτα του πρώτου και μετά του δεύτερου πόλου αυτής της αντίφασης, χωρίς να μπει στον κόπο να τους συλλάβει μαζί, να συλλάβει την αντίφαση ως αντίφαση -- που πρακτικά σημαίνει να την δει ως βάση της παρεμβάσιμης αστάθειας της βούλησης της εκλογικής πλειοψηφίας, της εκρηκτικής μεταβλητότητάς της, και συνεπώς, ως κάτι εντελώς διαφορετικό από έναν αμετακίνητο ογκόλιθο που απαγορεύει την άσκηση ηγεμονικής ριζοσπαστικής πολιτικής και επιτάσσει μόνο την συμμετοχή σε φάρσες εικονικού ριζοσπαστισμού που απαλύνουν μικροαστικές ενοχές και αποκοιμίζουν πολιτικές συνειδήσεις.

Η κοινοβουλευτική αριστερά, το μούδιασμα και η αμηχανία της οποίας τις τελευταίες μέρες είναι κάτι παραπάνω από πρόδηλα, υπέστη λοιπόν μια κατά κράτος ήττα από το αστικό, εγχώριο και διεθνές, πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο. Η ήττα αυτή είναι ετεροβαρής, εφόσον μέρος αυτής της ίδιας αριστεράς αποτελεί κομμάτι ακριβώς του συστήματος που υποτίθεται πως αντιπαλεύει. Για το υπόλοιπο όμως κομμάτι, αναζητείται ήδη η στρατηγική επανόδου στο πεδίο της πολιτικής μάχης. Και αυτή η στρατηγική δεν μπορεί πια να συνίσταται απλώς στην επανάληψη ad nauseam της στρατηγικής που ήδη ηττήθηκε κατά κράτος: "δεν πληρώνω", συλλαλητήρια, διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες, διόδια, κλπ. Η στρατηγική μας πρόταση είναι απλή και ξεκάθαρη: η αριστερά πρέπει να παραγκωνίσει την επικέντρωση στον οικονομισμό που πάντα αναπαράγει τους όρους του παιχνιδιού που επιβάλλει το ένα και μοναδικό παγκόσμιο οικονομικό σύστημα --κι αυτό είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε, που λέει και ο Μπογιόπουλος-- και να μεταθέσει το κέντρο βάρους στο πολιτικό πεδίο. Πιο συγκεκριμένα, πρέπει να γίνει η σημαία, ο πόλος συσπείρωσης της αντίστασης στον απόλυτο εκφυλισμό του δημοκρατικού πολιτεύματος στην Ελλάδα και την Ευρώπη, να θυμηθεί τους εντυπωμένους στην λαϊκή συνείδηση αγώνες της για την διάσωση της δημοκρατίας απ' τον αυταρχισμό και τον φασισμό στο παρελθόν, να πρωταγωνιστήσει στην στηλίτευση του αντισυνταγματικού και δικτατορικού χαρακτήρα που έχει πλέον ανοιχτά υιοθετήσει η εγχώρια και η ευρωπαϊκή "μεταπολιτική", να προσεγγίσει, μέσω της κινητοποίησης όλων των δυνάμεων του εργατικού κινήματος, τις μικροαστικές μάζες ως ο εγγυητής της πολιτικής τους αξιοπρέπειας και των πολιτειακών τους δικαιωμάτων, ως η φωνή τους μέσα στον εκκωφαντικό μονόλογο αγορών, τραπεζών και τεχνοκρατών. Και πρέπει να το πράξει εξηγώντας, ξανά και ξανά, ξεκάθαρα, μέσα απ' τον ταξικό αγώνα, πως βρισκόμαστε σε μια ιστορική φάση όπου ο καπιταλισμός είναι συνώνυμος της καταστολής της δημοκρατίας, όπου είναι αδύνατον πια για τον Έλληνα μικροαστό ή μισθωτό να έχει καπιταλισμό και δημοκρατία, και συνεπώς ότι καλείται από παντού και με κάθε τρόπο να διαλέξει ανάμεσα στην πρόσδεση στον ευρωπαϊκό και ευρύτερα δυτικό καπιταλισμό και την υλική του επιβίωση και την πολιτική του υπόσταση.

Επείγει μια καθοριστική αλλαγή σελίδας, μια καθοριστική αλλαγή προσανατολισμού. Χωρίς αυτή είναι αμφίβολη όχι η πολιτική επιβίωσης της αριστεράς, αλλά η επιβίωση του ίδιου του πολιτικού πολιτισμού στην Ελλάδα και την Δύση ευρύτερα.

*Έχει, στο μεταξύ, ανακοινωθεί ως πιθανή ημερομηνία εκλογών η 19 Φεβρουαρίου. Πολλά όμως θα έχουν γίνει ως τότε που μπορεί να αποκτήσουν πιο "κατεπείγοντα" για το "εθνικό συμφέρον" χαρακτήρα.



Vrennus είπε...

«να προσεγγίσει τις μικροαστικές μάζες ως ο εγγυητής της πολιτικής τους αξιοπρέπειας και των πολιτειακών τους δικαιωμάτων»

Μα οι μικροαστικές μάζες ουδέποτε διεκδίκησαν πολιτική αξιοπρέπεια και πολιτειακά δικαιώματα, παρά μόνο τη δυνατότητα (φαντασιακή ή πραγματική, λίγη σημασία έχει) να ανελιχθούν στην αστική τάξη.
7 Νοεμβρίου 2011 4:38 μ.μ.
Αντωνης είπε...

Η δυνατότητα αυτή δεν υφίσταται, η φαντασιακή της υποκατάσταση δε έχει κανένα στήριγμα στην οργάνωση της πραγματικότητας, και εάν δεν έρθουν μαζί μας οι μικροαστοί θα συντριβούν ανελέητα. Τούτο είναι και πρέπει να είναι το ρητό μας πολιτικό μήνυμα.
7 Νοεμβρίου 2011 4:41 μ.μ.
Αντωνης είπε...

'Ολη η χώρα γνωρίζει πόσο παγωμένη και φοβισμένη είναι αυτή τη στιγμή. Φαίνεται πεντακάθαρα αυτό. Όλη η χώρα γνωρίζει ότι βρίσκεται, μετά τα χωρίς κατεύθυνση τσαμπουκαλίκια του καλοκαιριού, με την πλάτη στον τοίχο.

ΤΩΡΑ σφυρηλατούνται οι επαναστατικές συνειδήσεις. Στην ώρα της άρνησης του φόβου που έχει μπει βαθιά στο πετσί ή της παράδοσης, ενσυνείδητα πια, στην ταπείνωση.
7 Νοεμβρίου 2011 4:45 μ.μ.
DimosK. είπε...

θεωρω οτι η μικροαστικη ταξη ειναι ετη φωτος μακρια απο καθε αριστερη προσεγγιση,μιας και μονο στο ακουσμα της εξοδου απο την ΕΕ,αναδιπλωνεται σε συντηρητικες θεωρησεις.
Τον ρολο του στηριγματος σε αυτη την αναδιπλωση θα το "καλυψει" μια εθνοπερηφανη ρητορικη απο το ΛΑΟΣ η/και μια "σοσιαλδημοκρατικη" προσεγγιση απο ΔΗΜΑΡ/ΣΥΝ.
Το προβλημα επιτεινει και η μη υπαρξη ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥ προγραμματος απο πλευρας ΚΚΕ,και η μεταθεση ολων των λυσεων σε αοριστο μελοντικο χρονο, μετα την καταληψη των μεσων παραγωγης!
Καποια στιγμη η Αριστερα πρεπει να αποφασισει οτι αν θελει να αλλαξει τα δεδομενα πρεπει να ειναι ετοιμη να αναλαβει τα ηνια με κοινοβουλευτικο τροπο(εξαλλου το ΚΚΕ εχει,κατα την γνωμη μου,απεμπολησει την προοπτικη αναληψη της εξουσιας με αλλο τροπο)
7 Νοεμβρίου 2011 5:03 μ.μ.
Αντωνης είπε...

"θεωρω οτι η μικροαστικη ταξη ειναι ετη φωτος μακρια απο καθε αριστερη προσεγγιση,μιας και μονο στο ακουσμα της εξοδου απο την ΕΕ,αναδιπλωνεται σε συντηρητικες θεωρησεις.
Τον ρολο του στηριγματος σε αυτη την αναδιπλωση θα το "καλυψει" μια εθνοπερηφανη ρητορικη απο το ΛΑΟΣ η/και μια "σοσιαλδημοκρατικη" προσεγγιση απο ΔΗΜΑΡ/ΣΥΝ."

Γιατί άραγε δεν λεγόντουσαν αυτά τον Ιούνη, όταν είχε γεμίσει Τσε Γκεβάρα το Τουίτερ; Ήταν μήπως διαφορετικός ο ιδεολογικός προσανατολισμός των μικροαστικών στρωμάτων τον Ιούνη; Με την κοροϊδία των μικροαστών απ' τις αριστερές ηγεσίες και των αριστερών ηγεσιών απ' τους μικροαστούς θα συνεχίσουμε να ζούμε; Όχι, με την κοροϊδία δεν θα συνεχίσουμε να ζούμε. Ο πόνος και η εξαθλίωση είναι και θα είναι πραγματικός για όλο και περισσότερους και δεν επιτρέπει τον συμβιβασμό με κοροϊδίες.

Και την μάχη μου ενάντια στον αριστερό τυχοδιωκτισμό θα την δώσω γιατί την πιστεύω. Όσοι δεν θέλουν να τη δώσουν ας ασχοληθούν με το πραγματικό τους ενδιαφέρον, αυτό το 1-2% παραπάνω στις (όποιες) εκλογές.
7 Νοεμβρίου 2011 5:12 μ.μ.
DimosK. είπε...

Το προβλημα ειναι οτι ειμαστε η εμπροσθοφυλακη της εξαθλιωσης.Στις υπολοιπες ευρωπαϊκες χωρες,εχουν ακομα στην ψευδαισθηση του ξεπερασματος του προβληματος με συστημικα μεσα.
Νομιζω οτι η λυση που ευαγγελιζεται το ΚΚΕ, εχει το μειον οτι θα φαινεται "ανακολουθη" με την υπολοιπη ευρωπαικη κατασταση.
Επισης πιθανον να αισθανεται "αναδελφο" μεσα σε μια ευρωπη αναμορφωμενων πρωην κομμουνιστικων(νυν και εγω δεν ξερω τι) κομματων!
Τον Ιουνιο τελικα φανταζε ευκολη μια επανασταση χωρις επανασταση και μια επιστροφη στην προ του 2009 κατασταση.
Πλεον αυτη η αυταπατη εχει εκλειψει..Και μπροστα στην αποφαση για το "μεγαλο βημα",οι μικροαστικες ταξεις αντιστεκονται σθεναρα,αρνουμενες να δεχτουν το (αναποφευκτο για πολλους) επομενο σταδιο του γκρεμισματος του παλιου φαντασιακου της ευημεριας και ταυτισης με την ανωτερη αστικη ταξη,εστω και αν αυτη ερχεται μεσα απο πιστωτικη επεκταση.
Ο ρολος του ΚΚΕ και η επικοινωνιακες του γεφυρες ειναι,ισως,περισοτερο βασικος απο οσο πιστευουν καποιοι.
Μια ευκαιρια που αρχιζει να φαινεται ειναι η δυνατοτητα της κριτικης και στα δυο κομματα κυβερνησης με ευκρινεις ορους,αφου και στη ΝΔ εριξαν την μασκα του "μνημονιου με αλλη δοσολογια" , και μπορει πλεον το ΚΚΕ να μιλαει απο μια θεση "καθαρης", ταξικης συνολικης αντιπολιτευσης!
7 Νοεμβρίου 2011 5:48 μ.μ.
Αντωνης είπε...

@DimosK: Σύμφωνος και ως προς την διάγνωση και ως προς το πολιτικά πρακτέο.
7 Νοεμβρίου 2011 6:02 μ.μ.
Αντωνης είπε...

Και να συμπληρώσω πως το διαγνωστικό κομμάτι θέτει ουσιώδεις παραμέτρους για την κατάσταση στην Ευρώπη και το ανεδαφικό "feedback" που αυτή έχει δώσει, στην πολύ δεινότερα τοποθετημένη τάξη των μισθωτών στην Ελλάδα που λείπουν απ' το κείμενο. Και για αυτό είμαι ευγνώμων.
7 Νοεμβρίου 2011 6:32 μ.μ.
Αντωνης είπε...

Στα προσεχή, μια επιστροφή στο πρώτο κεφάλαιο του Κεφαλαίου για την ανάδειξη της νοητικής παράλυσης που ενέχεται στον νομισματικό φετιχισμό (εξέχον μαρξικό παράδειγμα του οποίου είναι ο τσιφούτης ή miser), καθώς και μια συζήτηση για το ανεξάλειπτα γεωπολιτικό περιεχόμενο του νομίσματος ως έκφραση ενδοαστικών συγκρούσεων.

Προκαταρκτικά, ας γίνει κατανοητό ότι το δίλημμα του τι ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙ ο τσαλαπατημένος νυν ή πρώην μισθωτός, ευρώ ή δραχμές, δεν έχει κανένα λογικό νόημα για τον ίδιο.
7 Νοεμβρίου 2011 6:54 μ.μ.
Vrennus είπε...

«Η δυνατότητα αυτή (ενν. να ανελιχθούν στην αστική τάξη) δεν υφίσταται»

Μπα! Δηλαδή ο Gates ή ο μακαρίτης ο Jobs δεν ήταν μικροαστοί που ανελίχθησαν; Ή ο καθ' ημάς Βγενόπουλος;

«Ήταν μήπως διαφορετικός ο ιδεολογικός προσανατολισμός των μικροαστικών στρωμάτων τον Ιούνη;»

Δηλαδή, μόνο μικροαστοί είχαν ξεχυθεί τον Ιούνη στις πλατείες; Εκτός αν οι εμποροϋπάλληλοι π.χ. ή «μπλοκάκηδες» κλπ. κλπ. είναι μικροαστοί, οπότε πάω πάσο.
7 Νοεμβρίου 2011 6:57 μ.μ.
Smirnoff είπε...

"Προκαταρκτικά, ας γίνει κατανοητό ότι το δίλημμα του τι ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙ ο τσαλαπατημένος νυν ή πρώην μισθωτός, ευρώ ή δραχμές, δεν έχει κανένα λογικό νόημα για τον ίδιο."

Η έλλειψη όμως είναι συγκροτητική της επιθυμίας και έχω την άισθηση πως η έλλειψη δραχμών δεν ταυτίζεται με την έλλειψη ευρώ καθώς η δεύτερη είναι συμβολικά πολύ πιο πλούσια προικισμένη, από τη πρώτη, με αποτέλεσμα να υποστηρίζει ένα αρκετά μεγαλύτερο εύρος φαντασιώσεων. Αν δε προσθέσουμε στην εξίσωση όχι απλά την έλλειψη ευρώ αλλά την έλλειψη ΤΟΥ ευρώ (έξοδος ή διάλυση της ευρζώνης), τότε τα πράγματα περιπλέκονται εκθετικά...
7 Νοεμβρίου 2011 7:52 μ.μ.
AlexK είπε...

Εξαιρετικό κείμενο Αντώνη, σε ευχαριστούμε.

Μια επιφύλαξη. Τον Ιούνιο μάλλον τα στρώματα των μικροαστών αγανακτισμένων δεν ήταν καν ιδεολογικά προσανατολισμένα. Ήταν κατά κύριο λόγο σε ψυχολογική έξαρση εκφράζοντας αιτήματα wannabe αιτήματα χωρίς πολιτικό περιεχόμενο.

Δεν έχουμε κάποια εγγύηση ότι η κοροϊδία μεταξύ μικροαστών και αριστεράς δεν θα συνεχίσει ακόμα και μέσα στην εξαθλίωση. Από τη μια μεριά θα ήλπιζε κανείς μήπως αυτή η εξαθλίωση αρχίσει και ξυπνάει ένστικτα ταξικής συνειδητοποίησης, από την άλλη όμως είναι εξίσου αποχαυνωτική με το μικροαστικό όνειρο.

Θα προσεγγίσουμε το μικροαστό με κάποιο τρόπο ή θα περιμένουμε να καταλάβει ότι είναι un miserable για να του πούμε μετά ότι έχει δύναμη;
7 Νοεμβρίου 2011 8:07 μ.μ.
Αντωνης είπε...

"Μπα! Δηλαδή ο Gates ή ο μακαρίτης ο Jobs δεν ήταν μικροαστοί που ανελίχθησαν; Ή ο καθ' ημάς Βγενόπουλος;"

Καλό είναι να έχεις διάθεση για πλάκα τέτοιες ώρες, δεν αντιλέγω.

"Δηλαδή, μόνο μικροαστοί είχαν ξεχυθεί τον Ιούνη στις πλατείες; Εκτός αν οι εμποροϋπάλληλοι π.χ. ή «μπλοκάκηδες» κλπ. κλπ. είναι μικροαστοί, οπότε πάω πάσο."

Αυτό είπα; Μίλησα επίσης για μισθωτούς, νομίζω.
7 Νοεμβρίου 2011 8:24 μ.μ.
Αντωνης είπε...

@ Alex K:

"Μια επιφύλαξη. Τον Ιούνιο μάλλον τα στρώματα των μικροαστών αγανακτισμένων δεν ήταν καν ιδεολογικά προσανατολισμένα. Ήταν κατά κύριο λόγο σε ψυχολογική έξαρση εκφράζοντας αιτήματα wannabe αιτήματα χωρίς πολιτικό περιεχόμενο."

Είπα ακριβώς "χωρίς κατεύθυνση."

"Δεν έχουμε κάποια εγγύηση ότι η κοροϊδία μεταξύ μικροαστών και αριστεράς δεν θα συνεχίσει ακόμα και μέσα στην εξαθλίωση. Από τη μια μεριά θα ήλπιζε κανείς μήπως αυτή η εξαθλίωση αρχίσει και ξυπνάει ένστικτα ταξικής συνειδητοποίησης, από την άλλη όμως είναι εξίσου αποχαυνωτική με το μικροαστικό όνειρο."

Όχι, δεν έχουμε καμία τέτοια εγγύηση για τίποτα. Αλλά προσπαθούμε να παίξουμε ένα ρόλο όπως αυτόν που τόσο σπουδαία αγωνίστηκε να παίξει ο Μπρεχτ.

"Θα προσεγγίσουμε το μικροαστό με κάποιο τρόπο ή θα περιμένουμε να καταλάβει ότι είναι un miserable για να του πούμε μετά ότι έχει δύναμη;"

Θα πρέπει να του πούμε ότι αφού ξέρει να κατεβαίνει απ'το φαντασιακό άλογο για την εξουσία, πρέπει να μάθει να κατεβαίνει απ' το φαντασιακό άλογο και για το οργανωμένο εργατικό κίνημα. Εφόσον δεν του αρέσει να τον πατάνε, βέβαια.
7 Νοεμβρίου 2011 8:29 μ.μ.
Αντωνης είπε...

@Σμιρνόφ: "Η έλλειψη όμως είναι συγκροτητική της επιθυμίας και έχω την άισθηση πως η έλλειψη δραχμών δεν ταυτίζεται με την έλλειψη ευρώ καθώς η δεύτερη είναι συμβολικά πολύ πιο πλούσια προικισμένη, από τη πρώτη, με αποτέλεσμα να υποστηρίζει ένα αρκετά μεγαλύτερο εύρος φαντασιώσεων."

Ίσως να πρέπει να χρειαστούμε και την συνδρομή της ψυχανάλυσης, πράγματι. Δεν αποκλείεται.
7 Νοεμβρίου 2011 8:30 μ.μ.
Αλ. Δελάρζ είπε...

Το ξέρεις ότι σε συμπαθώ και σε διαβάζω, αλλά η κριτική σου προς την "κοινοβουλευτική αριστερά" ξεκινά απ' το θεμελιώδες λάθος να βάζεις το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ στην ίδια κοινοβουλευτική ενότητα. Στην κριτική σου δυστυχώς υπερισχύει το στοιχείο του διανοουμενισμού, που αδυνατεί να λάβει υπόψη του τον πιο κρίσιμο παράγοντα για τη δράση της "αριστεράς" του ΚΚ θα σου πω εγω: τις διαθέσεις των μαζών. Αυτήν δεν μπορείς να τη συνάγεις μόνο από την τηλεόραση, απ' τον αντικειμενικά μικρό κύκλο γνωριμιών και το κλίμα στο χώρο εργασίας. Αυτές συνάγονται από μια γενίκευση της πείρας της πολιτικής δουλειάς μέσα στις μάζες, κάτι στο οποίο το ΚΚΕ έχει και μέθοδο, σωστή αντίληψη και πείρα να το μετατρέπει σε τακτική (όχι τέλεια βεβαίως). Η πραγματικότητα είναι ότι, εφ' όσον δεν υπάρχει ισχυρό ρεύμα, ταξικό, εργατικό με επαναστατική προοπτική, η καλύτερη τακτική αυτή τη στιγμή είναι η συνέχιση της δουλειάς στις μάζες με σαφή πολιτική πρόταση (λαϊκή εξουσία, είναι λάθος αυτό που λες "επικέντρωση στον οικονομισμό") αλλά και με στόχους-μέτωπα πάλης, αυτά που μπορεί να καταλάβει ο μέσος εργαζόμενος και να πειστεί πιο εύκολα. Εξακολουθούμε να ζούμε τις συνέπειες της αντεπανάστασης άλλωστε.
Το αίτημα για εκλογές είναι λοιπόν σωστό σ' αυτή τη φάση, αυτό που ο λαός μπορεί να αντιληφθεί ως (ατελής) έκφραση της δικής του θέλησης. Μας ενδιαφέρει να αποδυναμωθεί ακόμα περισσότερο το αστικό πολιτικό σύστημα, περισσότερο απ' ότι τώρα, και ταυτόχρονα προσπάθεια συνειδητής και οργανωμένης δράσης του κόσμου μέσα από συνδικάτα και μαζικές οργανώσεις, όχι μόνο με διαδηλώσεις.
Το ερώτημα είναι σαφές: αφού η αριστερά βρέθηκε στη γωνία, ποιο θα πρέπει να είναι το πολιτικό πρόγραμμα (επικαιροποιημένο που λέμε) που θα έπρεπε να έχει το ΚΚΕ κι ο ΣΥΡΙΖΑ (με δεδομένο ότι έχουν διαφορετικό πρόγραμμα).
8 Νοεμβρίου 2011 1:56 μ.μ.
Αντωνης είπε...

@ Αλ. Δελαρζ: Άλεξ, δεν έχω τώρα τον χρόνο να μιλήσω για τον πυρήνα του σχολίου σου, απλά μια απαραίτητη διόρθωση. Το κείμενο ΔΕΝ βάζει τον ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ "στην ίδια κοινοβουλευτική κοινότητα" όπως λες, αλλά αντίθετα σηματοδοτεί τις ουσιώδεις διαφορές εκεί που τις βλέπει:

1. "Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό δεν αποτελεί καν πολιτικό κώλυμα, αλλά επιβεβαίωση του "φρόνιμου" χαρακτήρα της επιμονής του στην βολική για την πολιτική του συνείδηση φαντασίωση της "Ευρώπης των λαών", ενώ σε αυτή του ΚΚΕ, γίνεται απλώς μια επιβεβαίωση του ότι ο "λαός" δεν είναι ακόμα αρκετά "ώριμος" για την μυθική στιγμή του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού"

2. "φάρσες εικονικού ριζοσπαστισμού που απαλύνουν μικροαστικές ενοχές και αποκοιμίζουν πολιτικές συνειδήσεις. " (E, δεν περιγράφει το ΚΚΕ αυτή η φράση!)

3. "Η ήττα αυτή είναι ετεροβαρής, εφόσον μέρος αυτής της ίδιας αριστεράς αποτελεί κομμάτι ακριβώς του συστήματος που υποτίθεται πως αντιπαλεύει. Για το υπόλοιπο όμως κομμάτι, αναζητείται ήδη η στρατηγική επανόδου στο πεδίο της πολιτικής μάχης." (Βλ. διάκριση ΚΚΕ-Σύριζα στο #1).

Για τα υπόλοιπα, τα ζητήματα δηλαδή τακτικής και στρατηγικής για ΕΜΑΣ (και όχι "εμάς" και "εσάς"), θα συζητήσουμε, ανοιχτά και συντροφικά, όταν βρω λίγο χρόνο παραπάνω.
8 Νοεμβρίου 2011 2:13 μ.μ.
avanti_maestro είπε...

Φοβερή αντίφαση με αυτό :

ΠΈΜΠΤΗ, 10 ΝΟΕΜΒΡΊΟΥ 2011

Κοκτέιλ Μολότωφ # 75
Όποιος έχει κατανοήσει τη σημασία της φόρμουλας "Χ χωρίς Χ" (αρχική επινόηση του Μπλανσό και όχι, όπως πολλοί νομίζουν, του Ζίζεκ) σε συνάρτηση με το μεγαλειώδες φιάσκο της αριστερής (μη) απάντησης στις εξελίξεις, γνωρίζει από τώρα ότι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ο μεγάλος κερδισμένος των εκλογών, εφόσον βέβαια και όταν αυτές γίνουν.

Η απαίτηση για ΠΑΣΟΚ χωρίς ΠΑΣΟΚ, αντικαπιταλισμό χωρίς αντικαπιταλισμό, φιλολαϊκή πολιτική χωρίς λαϊκή πολιτική σύνθεση, ανατροπή χωρίς ανατροπή, και ρήξη χωρίς ρήξη --με άλλα λόγια, η ανενόχλητα κυρίαρχη κοινή λογική των μεσαίων και μικρομεσαίων στρωμάτων-- έχει πια βρει έναν ολοκληρωμένο πολιτικό φορέα και εκφραστή.

ή μήπως όχι;
11 Νοεμβρίου 2011 10:24 π.μ.
Αντωνης είπε...

@avanti_maestro: Δεν κατάλαβα πού εντοπίζεις αντίφαση. Έγραψα ότι εάν και εφόσον γίνουν εκλογές, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ο μεγάλος κερδισμένος, καθώς η αποτυχία του ΚΚΕ να αναχαιτίσει την υπό διαμόρφωση κατάσταση κάνει σαφώς ευκολότερη την συσπείρωση των μικροαστικών και αστικών στρωμάτων που πλήττονται απ' την κρίση και που διέρρευσαν μαζικά απ' το ΠΑΣΟΚ γύρω απ' τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή άλλωστε είναι ξεκάθαρα και η στρατηγική στόχευση του δεύτερου.

Τώρα, πού είναι η 'φοβερή αντίφαση';
11 Νοεμβρίου 2011 10:33 π.μ.
Αντωνης είπε...

Διευκρίνιση: Εάν και εφόσον γίνουν εκλογές: Εννοείται ότι το τωρινό καθεστώς τραπεζικής χούντας θα δημιουργήσει την ανάγκη συσπείρωσης γύρω από έναν αριστερό σχηματισμό δια του απλού νόμου της δράσης και αντίδρασης. Κι εγώ λέω ότι αυτός που θα καρπωθεί την μερίδα του λέοντος μιας τέτοιας συσπείρωσης είναι ξεκάθαρα ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.
11 Νοεμβρίου 2011 10:39 π.μ.
avanti_maestro είπε...

"Η στρατηγική μας πρόταση είναι απλή και ξεκάθαρη: η αριστερά πρέπει να παραγκωνίσει την επικέντρωση στον οικονομισμό που πάντα αναπαράγει τους όρους του παιχνιδιού που επιβάλλει το ένα και μοναδικό παγκόσμιο οικονομικό σύστημα --κι αυτό είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε, που λέει και ο Μπογιόπουλος-- και να μεταθέσει το κέντρο βάρους στο πολιτικό πεδίο. Πιο συγκεκριμένα, πρέπει να γίνει η σημαία, ο πόλος συσπείρωσης της αντίστασης στον απόλυτο εκφυλισμό του δημοκρατικού πολιτεύματος στην Ελλάδα και την Ευρώπη, να θυμηθεί τους εντυπωμένους στην λαϊκή συνείδηση αγώνες της για την διάσωση της δημοκρατίας απ' τον αυταρχισμό και τον φασισμό στο παρελθόν, να πρωταγωνιστήσει στην στηλίτευση του αντισυνταγματικού και δικτατορικού χαρακτήρα που έχει πλέον ανοιχτά υιοθετήσει η εγχώρια και η ευρωπαϊκή "μεταπολιτική", να προσεγγίσει, μέσω της κινητοποίησης όλων των δυνάμεων του εργατικού κινήματος, τις μικροαστικές μάζες ως ο εγγυητής της πολιτικής τους αξιοπρέπειας και των πολιτειακών τους δικαιωμάτων, ως η φωνή τους μέσα στον εκκωφαντικό μονόλογο αγορών, τραπεζών και τεχνοκρατών."

Αντιφάσκει κατά πολύ με αυτό το κομμάτι, που κατά τη γνώμη μου εκφράζει πολύ ξεκάθαρα και ο Συριζα κ το ΚΚΕ. Με μια έννοια Αντώνη η πρόταση σου είναι δεκτή στην Αριστερά μετά βαΐων και κλάδων. Με τα αποτελέσματα που παραθέτεις όμως. Θα σε παρέπεμπα στο "ο Λεβιάθαν και ο νάνος", αλλά εσύ το έγραψες και το γνωρίζεις...
11 Νοεμβρίου 2011 8:47 μ.μ.
Αντωνης είπε...

@avanti_maestro: Μου κάνει εντύπωση το σχόλιό σου. Είναι απόλυτα πρόδηλο σε όλους ότι τα δύο κόμματα αυτά κρύφτηκαν σε όλη την κρίσιμη περίοδο και δεν έκαναν το παραμικρό από όσα γράφω στο παραπάνω κείμενο. Εκτός αν εσύ είδες καμία "κινητοποίηση όλων των δυνάμεων του εργατικού κινήματος", καμιά έμπρακτη ενθύμηση του αγώνα για την διάσωση της δημοκρατίας, και καμιά αντίσταση στον εκφυλισμό του δημοκρατικού πολιτεύματος σε δηλώσεις στελεχών από τηλεοπτικά παράθυρα και σε ομιλίες σε ξενοδοχεία.

Νομίζω ότι ορισμένες φορές άλλα γράφω και άλλα διαβάζονται. Πραγματικά.
11 Νοεμβρίου 2011 9:20 μ.μ.
Αντωνης είπε...

Το κείμενο ήταν μια απελπισμένη προσπάθεια να πειστεί η αριστερά να βγει στον δρόμο. Έγραψα μια σειρά από μικρά και μεγάλα κείμενα για τον σκοπό αυτό, επειδή ήξερα ότι αν δεν βγει θα πάμε απευθείας σε (ακρο)δεξιό έλεγχο της κατάστασης (δες το κείμενο "Το πουλί¨, για παράδειγμα).

Δεν κινήθηκε κανείς, περιορίστηκε τόσο το ΚΚΕ όσο και ο ΣΥΝ σε τζάμπα ρητορείες, κι από σήμερα έχουμε κυβέρνηση ΝΔ-ΛΑΟΣ.

Με τις υγείες μας.
11 Νοεμβρίου 2011 9:28 μ.μ.
avanti_maestro είπε...

Κάτσε λιγάκι γιατι πραγματικά δεν καταλαβαίνω πως δεν γίνομαι κατανοητός.

Απο το επίπεδο της οικονομικής σφαίρας που καλείς την αριστερα να υποβαθμίσει (λες κ το αναβάθμισε ποτε), και να μετακομίσει στο πολιτικό πεδίο (χωρίς την οικονομική σφαίρα τότε τί άλλο είναι περα απο την πατροπαράδοτη "κεντρική πολιτική σκηνή";), στο οποίο όμως "διαπρέπει" χρόνια τώρα.

Ακόμη στο κείμενο "Λεβιαθαν κ νάνος" αποκαλύπτεις (για μένα συγκλονιστικα καθαρά) την ψευδαίσθηση της εξουσίας του κράτους και την ουσία της εξουσίας. Εκεί λοιπον δεν θα έπρεπε να παιχτεί το παιχνίδι;

Αρα -κάπως επιπολαια- στο οικονομικό πεδίο;

Κατάλαβαίνω κάτι λάθος;

Σορρυ που τα γραφω κάπως ασύνταχτα, αλλα εργάζομαι ταυτόχρονα.
16 Νοεμβρίου 2011 11:23 π.μ.
Αντωνης είπε...

@Avanti maestro:

Η διάγνωσή μου για τις παραμέτρους στο οικονομικό επίπεδο είναι βαθιά απαισιόδοξη, με δεδομένη ιδιαίτερα την πρόδηλη οργανωτική αδυναμία της αριστεράς, και ιδιαίτερα την αδυναμία της να σκεφτεί συστημικά για ένα άλλο απ' τον καπιταλισμό σύστημα (ο "αντισυστημισμός" είναι κι ένας ωραίος τρόπος να καλύπτεις το πόσο αδυνατείς να σκεφτείς alternative στο σύστημα). Μπορείς αν θες να δεις τα σχόλιά μου σχετικά στην ανάρτηση Smirnoff.

Στο μεταξύ όμως, δεν μπορεί να καθόμαστε με σταυρωμένα χέρια μπροστά στην δραστική επιδείνωση των πολιτικών συσχετισμών, η οποία αδυνατίζει περαιτέρω τη θέση μας. Με απλά λόγια, δεν μπορούμε να αφήσουμε την ακροδεξιά να αλωνίζει και να επιβάλλει τη δική της αντζέντα μέχρις ότου καταλήξουμε σε μια συστηματική πρόταση που να μην αφορά απλώς την "διαχείριση" των συνεπειών του καταρρέοντος καπιταλισμού. Καλώς ή κακώς, και νομίζω κακώς, ο αριστερός οικονομισμός ως τώρα εξαντλήθηκε σε μια σειρά προτάσεων που είναι φύσει διαχειριστικές διότι δεν μπορούν να φανταστούν την έξοδο απ' τον φαύλο κύκλο της κεφαλαιοκρατικής κρίσης συσσώρευσης και των επαγωγών της (χρηματοπιστωτική κρίση αρχικά και κρίση κρατικού χρέους σε δεύτερο στάδιο). Η ταυτόχρονη υποβάθμιση του στοιχείου του πολιτικού αγώνα θα είναι καταστροφική για το εργατικό κίνημα.

Δεν είναι με αφηρημένες οικονομικές προτάσεις που μπορεί να ξεκινήσει μια πορεία αντιστροφής της καταστροφής αλλά με μια έμπρακτη μαζική εμπλοκή στην επαναστατική αυτονόμηση της συνείδησης και δράσης των μαζών από τα διαχειριστικά σενάρια. Ο Μαρξ πρώτα μπήκε σε αυτή την διαδικασία με τις καθαρά πολιτικές του παρεμβάσεις και μόνο μετά την αποτυχία του επαναστατικού κινήματος, και σε συνθήκες ήττας του, στράφηκε στη μελέτη της πολιτικής οικονομίας. Ο Λένιν υπερτόνισε το στοιχείο της πολιτικής στρατηγικής και παρέμβασης όταν η Δεύτερη Διεθνής το αγνοούσε, φετιχοποιώντας έναν στείρο και ντετερμινιστικό οικονομισμό.

Πρέπει να διδαχτούμε από τούτες τις εντάσεις ανάμεσα στα δύο αυτά στοιχεία σε κρίσιμες ιστορικές καμπές.
16 Νοεμβρίου 2011 2:42 μ.μ.
avanti_maestro είπε...

Πολύ σωστή η παρέμβαση σου και συμφωνω.

Για να μην υπάρχουν όμως παρεξηγήσεις όταν τονίζω τον ρόλο του "οικονομικού" πεδίου, εννοω τον ρόλο της άμεσης ταξικής πάλης. Των ρόλο που καλείται να παίξει η όποια αριστερά, στην αναστύλωση ή επαναθεμελίωση δομών (και αντίστοιχων περιεχομένων) αγώνα μέσα στον στίβο της παραγωγής και της αναπαραγωγής. Που αλλού μπορεί να "κερδίσεις" ή να "χάσεις" συνεδήσεις; Που αλλού κρίνεται τελικά και η ποιότητα αυτής της ίδιας της "ταξικής" ή εκτος εισαγωγικών συνείδησης;

Άλλο πράγμα ο σχεδιασμός ενος δόκιμου, και στεγανού απ'ολες τις απόψεις προγράμματος απο το πεδίο της οικονομίας μεχρι και το πιο απομακρυσμένο σημείο της προσωπικής ζωής. Όχι οτι δεν είναι δουλειά μας, αλλα νομίζω οτι απαιτείται ψαξιμο και αναζήτηση στα κριτήρια και όχι στην αναλυτική εμφανιση του.

Στροφή στη πολιτική λοιπόν, αλλά σε πιο πεδίο; Α μη τι άλλο οι συνιστώσες του συριζοανταρσυα "πολιτικά" απαντούν. Πολιτικά όπως μαθανε (και μάθαμε) στα τηλεοπτικά παράθυρα. Κεντρικού τύπου απαντήσεις στο "κεντρικό πολιτικό σκηνικό" και απο πίσω τπτ.

Πολιτικός αγώνας είναι πως η θεσμοί εργατικής πολιτικής που θελουμε να αναδείξουμε μέσα στην καπιταλιστική κρίση θα σηκώσουν αυτοί το γάντι της αντιπαράθεσης και της απάντησης σε κάθε φύσεως ερωτήματα. Πχ ευρω ή οχι, τι να κάνουμε με το χρεος; κτλ.κτλ.

Για να γίνω -οσο γίνεται- πιο κατανοητός:
Υπήρχαν επαναστατικές στιγμές στην ιστορία του εργατικού κινήματος χωρίς δομές εργατικής δημοκρατίας; Αρκουν οι διακυρήξεις των κομμάτων να γεννηθούν;

Σ' ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου.
16 Νοεμβρίου 2011 4:07 μ.μ.
Αντωνης είπε...

@avanti maestro: Κατάλαβα καλύτερα το "στίγμα" της παρέμβασής σου με το προτελευταίο σου σχόλιο από ότι πριν.

Και συμφωνώ απόλυτα μαζί σου για τους κινδύνους που ενέχονται σε μια "πριμοδότηση" του πολιτικού χωρίς καθαρές ταξικές προϋποθέσεις.

16 Νοεμβρίου 2011 4:09 μ.μ.