Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011

ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΣΤΟΝ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟ ΕΚΦΡΑΣΤΗ ΤΟΥ: Λ. ΠΑΠΑΔΗΜΟΣ , Ο ΕΥΠΑΤΡΙΔΗΣ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ

ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΣΤΟΝ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟ ΕΚΦΡΑΣΤΗ ΤΟΥ:

Λ. ΠΑΠΑΔΗΜΟΣ , Ο ΕΥΠΑΤΡΙΔΗΣ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ

Η κυβέρνηση του λομπίστα του πολυεθνικού κεφαλαίου, εκλεχτού του Ευρωπαϊκού Διευθυντηρίου και της Μέρκελ , του ευπατρίδη των τραπεζών Λ. Παπαδήμου είναι πλέον πραγματικότητα. Η κυβέρνηση αυτή είναι το πολιτικό προϊόν της προσπάθειας του ελληνικού καπιταλισμού να κρατηθεί στην ευρωπαϊκή ιμπεριαλιστική αλυσίδα αλλά και να διασωθεί το ευρώ και να διασφαλιστούν τα συμφέροντα των πιστωτών από μια πιθανή στάση πληρωμών του ελληνικού κράτους σε βάρος τους. Συμπυκνώνει επομένως τους κορυφαίους και στρατηγικούς στόχους του ελληνικού καπιταλισμού στο πρόγραμμά της σε μια εξαιρετική , πολύ κρίσιμη στιγμή γι’ αυτόν. Η εκπλήρωση αυτού του στόχου προϋποθέτει την εφαρμογή της πολιτικής του Μνημονίου και πολύ χειρότερα ακόμη μνημόνια που θα εδραιώσουν την εξαθλίωση και τη φτώχεια ως μόνιμα καθεστώτα στην ελληνική κοινωνία.
Η συγκρότηση της κυβέρνησης του λομπίστα έγινε και ως προσπάθεια ν’ απαντηθούν τα πολιτικά αδιέξοδα της προηγούμενης περιόδου του μνημονιακού καθεστώτος , με την κατάρρευση της κυβέρνησης Γ.Α.Π και την ανάπτυξη της αντίδρασης του λαϊκού παράγοντα εναντίον της σε επίπεδα που δεν μπορούσε πλέον να ελέγξει το καθεστώς με όργανο την προηγούμενη κυβέρνηση. Από την άποψη αυτή τα γεγονότα με τη γενική απεργία στις 19 - 20 Οκτώβρη και αυτά της αυθόρμητης κινητοποίησης στις 28 Οκτώβρη καταγράφονται ως ο καθοριστικός παράγοντας των εξελίξεων. Τα περιθώρια για την κυβέρνηση Γ.Α.Π να συνεχίσει είχαν πια τελειώσει έστω και παραπαίοντας , όπως έγινε στην περίοδο μετά το μεσοπρόθεσμο. Η κυβέρνηση του Γ.Α.Π αντιμετώπισε μια βαθιά κρίση πολιτικής και κοινωνικής νομιμοποίησης την οποία δεν μπορούσε να την προσπεράσει αδιάφορα ούτε να συγκαλύψει με την συνηθισμένη τακτική της μιντιακής παραπλάνησης. Επιπλέον στην Ευρωπαϊκή Ένωση η κρίση του καθεστώτος του ευρώ μεγάλωνε με την κατάρρευση και της Ιταλίας, και ήταν πια αδύνατο μια τόσο ανίσχυρη κυβέρνηση σαν αυτή του Γ.Α.Π να μπορεί να εγγυηθεί το αίτημα των Βρυξελλών για συνέχιση της πολιτικής του μνημονιακού κανιβαλισμού. Σ΄ αυτές τις συνθήκες ήρθε το πολιτικό τέλος του κυβερνητικού σχήματος του Γ.Α.Π, όχι όμως και του μνημονιακού καθεστώτος. Στην ημερήσια διάταξη μπήκε ο συνασπισμός των κομμάτων του κεφαλαίου που καλούνται πλέον να συστρατευτούν άμεσα και έμπρακτα για τα συμφέροντα των καπιταλιστών και των τοκογλύφων. Είναι μια πραγματικά μαύρη συμμαχία που συσπειρώνει ό,τι αντιδραστικό και παρακμιακό έχει δημιουργηθεί στο νεοφιλελεύθερο πολιτικό σκηνικό από τη δεκαετία του ‘ 90 και μετά. Από τις πιο αποκρουστικές φιγούρες της σημιτικής εποχής, μέχρι τις νεοφιλελεύθερες πασοκικές φιγούρες και την ακροδεξιά του ΛΑ.Ο.Σ
Στη νέα πολιτική κατάσταση που δημιουργήθηκε ο Λ. Παπαδήμος , πρόσωπο δοκιμασμένο στα σημαντικότερα επιτελεία του ελληνικού και παγκόσμιου καπιταλισμού, αστός οικονομολόγος και άμεσος εκπρόσωπος του ευρωπαϊκού τραπεζικού καρτέλ, μέλος της περίφημης Trilateral Commision, (Τριμερής Επιτροπή) , υπήρξε ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση για τη συνέχιση της μνημονιακής βαρβαρότητας σε βάρος του λαού. Κεντρικός τραπεζίτης του ελληνικού κράτους στη νεοφιλελεύθερη περίοδο του ελληνικού καπιταλισμού από το 1993 και μετά, θα δουλέψει μαζί με το Σημίτη για την είσοδο στο ευρώ κατά τον τρόπο που αυτή έγινε. Ενώ είναι σκοτεινός ο ρόλος του στην κρίση του ελληνικού χρηματιστηρίου το 1999 και στην οικονομική καταστροφή χιλιάδων μικροεπενδυτών που πίστεψαν στο απατηλό όνειρο του εύκολου πλουτισμού.
Σ’ αυτόν και την κυβέρνησή του η αστική τάξη έχει εναποθέσει την επιβίωση του ονείρου της για παραμονή στην ευρωπαϊκή λυκοσυμμαχία αλλά και το τσάκισμα των αντιστάσεων σ’ αυτή την επιλογή. Γι αυτό και για την επιλογή του υπήρξε ομοβροντία καθεστωτικής υστερίας. Απέναντι στους απεγνωσμένους και τυχοδιωκτικούς χειρισμούς του Γ.Α.Π να διατηρήσει τον έλεγχο των κινήσεων στην μετά απ’ αυτόν εποχή για λογαριασμό του κόμματός του η παρέμβαση των επιτελείων του κεφαλαίου και των πολιτικών του κέντρων υπήρξε άμεση και ωμή: ο Παπαδήμος τις τελευταίες στιγμές που η επιλογή γι’ αυτόν είχε χαθεί και ο Γ.Α.Π πήγαινε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για ν΄ ανακοινώσει το όνομα του Πετσάλνικου ως πρωθυπουργού, επιβλήθηκε με δηλώσεις παραγόντων του κεφαλαίου (δηλώσεις Δασκαλόπουλου – Προβόπουλου), από το νεοφιλελεύθερο λόμπι όλου του πολιτικού φάσματος (δηλώσεις Μπακογιάννη – Διαμαντοπούλου – Λοβέρδου κ.λ.π) και στην ουσία διορίστηκε τηλεοπτικά. Η υστερία που αναπτύχθηκε την τελευταία μέρα πριν την οριστική ανακοίνωση του ονόματός του συντέλεσε καθοριστικά για να υπάρξει οριστική μεταστροφή υπέρ του από τον Γ.Α.Π. Αυτή είναι η αστική δημοκρατία σήμερα. Είναι η επιβολή της θέλησης των τεχνοκρατικών επιτελείων και των ισχυρών λόμπι του διεθνοποιημένου κεφαλαίου σ΄ ένα πολιτικό σύστημα βαθιά απονομιμοποιημένο, βουτηγμένο στη διαφθορά, την ανυποληψία και την προσπάθειά του να αποστασιοποιηθεί από κάθε λαϊκό αίτημα και κοινωνική ανάγκη. Σε μια τέτοια πολιτική κατάσταση η πολιτική εκτροπή και οι πολιτικές τερατογενέσεις είναι η πιο φυσική εκδοχή της κυρίαρχης τάξης πραγμάτων. Και η κυβέρνηση Παπαδήμου είναι ένα αποφασιστικό βήμα προς τέτοιες καταστάσεις , όντας η ίδια προϊόν πολιτικής εκτροπής από την καθεστωτική νομιμότητα.
Αν θεωρήσουμε συνολικά το μνημονιακό καθεστώς ως ένα ειδικό καθεστώς έκτακτης ανάγκης για τον ελληνικό καπιταλισμό που δημιουργείται σε συνθήκες βαθιάς κρίσης και του ιδίου και του ευρωπαϊκού συστήματος στο οποίο είναι ενταγμένος τότε είναι ξεκάθαρο ότι το κράτος σ’ αυτή την περίοδο δεν μπορεί ούτε θέλει να λειτουργεί με τις δεσμεύσεις και τους όρους που λειτουργούσε σε ομαλή κοινοβουλευτική περίοδο. Την περίοδο αυτή τη χαρακτήριζε η πολιτική σταθερότητα και η κοινωνική συναίνεση μεγάλου μέρους και της εργατικής τάξης και των μεσαίων στρωμάτων στη λειτουργία του συστήματος. Από την περίοδο που ξεκίνησε το μνημονιακό καθεστώς οι κοινωνικές συμμαχίες και του κυβερνώντος κόμματος και συνολικά του πολιτικού συστήματος αρχίζουν να διαλύονται και ουσιαστικά σήμερα έχουν ανατραπεί οριστικά. Σε ανάλογη κατάσταση είναι και το άλλο κόμμα της αστικής μεταπολιτευτικής δημοκρατίας που δεν μπόρεσε να καρπωθεί την πολιτική φθορά του ΠΑ.ΣΟ.Κ παρά την αντιμνημονιακή του ρητορική. Το μνημονιακό ΠΑ.ΣΟ.Κ του Γ.Α.Π με την ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική που εφάρμοσε σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων αναίρεσε τον βασικό πολιτικό ρόλο που είχε ως σοσιαλδημοκρατικός κομματικός σχηματισμός στη μεταπολιτευτική αστική δημοκρατία: να εξασφαλίζει την ένταξη των υποτελών τάξεων στο αστικό πολιτικό σύστημα. Τα όρια και οι δυνατότητες του δικομματισμού έχουν στενέψει επικίνδυνα. Όλο και περισσότερο η ακροδεξιά γίνεται το αναγκαίο συμπλήρωμα των καθεστωτικών επιλογών και αυτό είναι κάτι το εξαιρετικά επικίνδυνο , μια και αποκτά θεσμικό ρόλο μέσα στο κράτος.
Το σημερινό πολιτικό σύστημα όσο συνασπίζεται για να προχωρήσει τη μνημονιακή πολιτική υπέρ των δανειστών τόσο μεγαλώνει την κρίση νομιμοποίησης του και άλλο τόσο παραμένει κοινωνικά μετέωρο, καθώς είναι πια φανερό ότι με τη μορφή που έχει σήμερα δεν χρειάζεται ούτε στο ίδιο το κεφάλαιο. Η αστική πολιτική διακυβέρνηση απαιτεί άλλα πολιτικά χαρακτηριστικά σήμερα απ’ αυτά που είχε μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα. Απαιτεί πολιτικά σχήματα και κρατικές δομές που δεν είναι διαπερατά ούτε στο ελάχιστο από την παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα , δεν στηρίζεται ούτε επιδιώκει νέα σοσιαλδημοκρατικά συμβόλαια και προχωρά στην απευθείας ανάθεση της πολιτικής εξουσίας σε διαχειριστές – μάνατζερ των συμφερόντων της που έχουν οργανικούς δεσμούς με τεχνοκρατικά και πολιτικά επιτελεία του διεθνοποιημένου κεφαλαίου , παρακάμπτοντας το παραδοσιακό πολιτικό προσωπικό ή βάζοντας το σε δευτερεύοντα – υποστηρικτικό ρόλο. Το νέο σκηνικό που πάει να στηθεί θεωρεί τη δημοκρατία , ακόμα και στην κουτσουρεμένη εκδοχή της τελευταίας τριακονταετίας ως υπόθεση ανασχετική για τα οικονομικά του σχέδια. Η πολιτική διαχείριση του συστήματος περνάει στα χέρια των κλειστών λόμπι του κεφαλαίου, κυρίως των τεχνοκρατικών. Τα σχήματα αυτά είναι αδιάβλητα στην κοινωνική αντίσταση και διαμαρτυρία , αλλά έχουν και τη σημαντική αδυναμία να μεγαλώνουν εύκολα την κρίση νομιμοποίησης του αστικού πολιτικού συστήματος. Είμαστε κοντά στην πολιτική εκείνη στιγμή όπου οι «από πάνω» δεν θα μπορούν να κυβερνήσουν με τους όρους που μέχρι τώρα κυβερνούσαν του «από κάτω» αλλά και οι «από κάτω» δεν θα αποδέχονται τους όρους της εξουσίας των «από πάνω». Παρά τα όσα ειπώθηκαν και γράφτηκαν από την καθεστωτική δημοσιογραφία περί μικρών αντιστάσεων και αποδοχής του μνημονίου από την κοινωνία , η πραγματικότητα είναι διαφορετική : η αντίσταση υπήρξε διαρκής και με ένταση που συνεχώς μεγάλωνε και απλώνονταν σε όλο και περισσότερα λαϊκά στρώματα , στρώματα που μέχρι πριν παρέμεναν καθηλωμένα στον καναπέ της τηλεοπτικής απάθεια και της πολιτικής αποβλάκωσης. Το κίνημα των πλατειών αλλά και η μαζική συμμετοχή στις 12 γενικές απεργίες ανέδειξαν τη μεγάλη ρωγμή που χωρίζει το σάπιο πολιτικό σύστημα και το μεγάλο μέρος του λαού. Η κυβέρνηση του Γ.Α.Π κατέρρευσε κάτω από το βάρος της λαϊκής οργής.
Στο νέο σκηνικό αναδεικνύεται μια κυβέρνηση που στόχο έχει να συνεχίσει από εκεί που ξέμεινε η προηγούμενη. Πρόκειται για μια επικίνδυνη κυβέρνηση , επικίνδυνη από πολλές πλευρές. Η πολιτική της θα είναι χειρότερη απ’ αυτή της προηγούμενης και γι’ αυτό συγκροτήθηκε ως συνασπισμός κομμάτων του κεφαλαίου.

 Επικίνδυνη γιατί σε αγαστή συνεργασία με την τρόικα και τους φορείς του ελληνικού κεφαλαίου θα επιδιώξει να ψηφίσει στη Βουλή τη νέα δανειακή σύμβαση , σύμβαση μεγαλύτερης οικονομικής και κοινωνικής λεηλασίας από την προηγούμενη που είχε υπογράψει η κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ με τους δανειστές (8/5/2010) και που δεν τόλμησε να φέρει στη Βουλή για ψήφιση. Με τη σύμβαση αυτή ο δημόσιος πλούτος της χώρας θα περιέλθει στα χέρια του ευρωπαϊκού χρηματιστικού κεφαλαίου και ειδικά του γερμανικού. Θα υλοποιηθεί ένα από τα μεγαλύτερα σχέδια οικονομικής και κοινωνικής λεηλασίας που έχουμε μέχρι τώρα γνωρίσει στην ιστορία της χώρας.

 Επικίνδυνη γιατί έχει αποδεχτεί την επιλογή της προηγούμενης κυβέρνησης του ΠΑ.ΣΟ.Κ να τεθούν λειτουργίες του κράτους κάτω από την επιτήρηση των επιτρόπων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (το περίφημο καθεστώς της επιτροπείας), του οποίου η εφαρμογή συνεπάγεται φοβερότερα δεινά για την εργατική τάξη και τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα. Οι επιλογές αυτές έχουν περιγραφεί ως μείωση της εθνικής κυριαρχίας, γεγονός που αυτό έχει βάση στην πραγματικότητα, η μείωση όμως αυτή είναι το πολιτικό αποτέλεσμα της ταξικής πάλης στο εσωτερικό του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού. Μέσα απ’ αυτό το δρόμο το ελληνικό κεφάλαιο μπορεί να εντείνει την εκμετάλλευση της εργασίας. Κατά συνέπεια πρέπει να κατανοηθεί ως ταξική και όχι ως μια έξωθεν επιβαλλόμενη επιλογή, που γενικά και αόριστα δεν βλάπτει όλο το έθνος. Αυτός που στην κυριολεξία τσακίζεται από την υπερεθνική επιτήρηση που έφερε το μνημονιακό καθεστώς είναι το έθνος των εργαζομένων. Η πολιτική αυτή θα σαρώσει τα δικαιώματά των φορέων του και θα ξεκληρίσει το βιοτικό τους επίπεδο. Το καθεστώς της επιτήρησης δεν είναι το ίδιο μ’ αυτό που επιβάλλεται στην αστική τάξη ως αναγκαστική κατάσταση μέσα από συνθήκες π.χ στρατιωτικής κατοχής (όπως έγινε στην περίοδο 1941-1944) αλλά αποτελεί επιλογή της ίδιας και γίνεται στα πλαίσια της συμμαχίας της με τον γαλλογερμανικό άξονα , για να διατηρήσει τα οφέλη για την ίδια από την παραμονή στο ευρώ και στην ευρωπαϊκή λυκοσυμμαχία.

 Επικίνδυνη γιατί την μεγάλη κρίση νομιμοποίησης που χαρακτηρίζει τόσο την ίδια όσο και τους κομματικούς σχηματισμούς που τη στηρίζουν αλλά και το πολιτικό σύστημα του οποίου αποτελεί έκφραση , θα προσπαθήσει να την ξεπεράσει με όξυνση του αυταρχισμού και της καταστολής.

 Επικίνδυνη , γιατί με τη συγκρότησή της επιδιώκεται να προχωρήσει ένα πολιτικό πρόγραμμα καπιταλιστικής λεηλασίας , χωρίς αυτό να έχει και καν τυπική έγκριση και αποτελεί πραξικοπηματική επιβολή της θέλησης του Ευρωπαϊκού Διευθυντηρίου και της εγχώριας και διεθνούς τοκογλυφίας. Ο πρωθυπουργός αυτής της κυβέρνησης είναι διορισμένος εκπρόσωπος ενός πολυεθνικού λόμπι καπιταλιστικών συμφερόντων και δεν έχει την παραμικρή νομιμοποίηση από τον λαό να βρίσκεται στη θέση που βρίσκεται. Το πολιτικό της προσωπικό είναι ό, τι πιο αντιδραστικό και πιο άθλιο ανέδειξε η νεοφιλελεύθερη εποχή του ελληνικού καπιταλισμού από τις πολιτικά αποκρουστικές φιγούρες της σημιτικής εποχής ( Γιαννίτσης, Πάγκαλος) , τους πράσινους Ταλιμπάν της τρόικας ( Ραγκούσης – Διαμαντοπούλου – Λοβέρδος) μέχρι τη ρατσιστική ακροδεξιά του ΛΑ.Ο.Σ , που για πρώτη φορά μετά το 1974 στρογγυλοκάθεται σε θώκους της εξουσίας , χωρίς βέβαια να έχει εκλεγεί από πουθενά γι’ αυτές τις θέσεις. Σήμερα ο συγκεκριμένος χώρος λειτουργεί ως αναγκαίο συμπλήρωμα του σάπιου και απολύτως απονομιμοποιημένου πολιτικού συστήματος. Η Ν.Δ σύρθηκε για τα καλά στον μνημονιακό χορό και οι διακηρύξεις περί άλλου μείγματος πολιτικής απ’ αυτό που προέβλεπαν τα αρχικά μνημόνια κατέληξαν σε πολιτική στήριξη ακόμα πιο δηλητηριωδών μειγμάτων νεοφιλελευθέρου κανιβαλισμού. Έτσι ο πολιτικός της πήχης θα κινδυνεύει να κοντύνει μέχρι τις εκλογές, όταν αυτές γίνουν, και θα κινδυνεύει να συρθεί σε μια ανάλογη επιλογή και μετά τις εκλογές, καθώς το όνειρο της αυτοδυναμίας γίνεται πλέον οριστικά άπιαστο. Χωρίς αμφιβολία είναι ο κατεξοχήν πολιτικά χώρος χαμένος από την όλη υπόθεση της συγκρότησης της συμμαχικής κυβέρνησης, αλλά κερδισμένος σ΄ αυτό το σημείο μπορεί να είναι ο κόσμος της εργασίας, καθώς έχει την ευκαιρία να καταλάβει τον κάλπικο χαρακτήρα των αντιμνημονιακών της διακηρύξεων. Οι μάσκες πλέον έπεσαν και η πολιτική στήριξη του μνημονίου είναι πια ανοικτή εκ μέρους της.

Η σημασία της συγκυβέρνησης των κομμάτων του κεφαλαίου είναι ότι λειτουργεί ως πολιτικό θερμοκήπιο για μελλοντική αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού. Το σχέδιο είναι για καθαρόαιμα μνημονιακά κυβερνητικά σχήματα και κόμματα και όχι για αυτοδύναμες ή συμμαχικές κυβερνήσεις των παραδοσιακών αστικών κομμάτων που θα διαχειρίζονται και θα εφαρμόζουν το μνημόνιο. Ο καπιταλιστικός ολοκληρωτισμός επεκτείνεται από το οικονομικό στο πολιτικό επίπεδο, με το πέρασμα της πολιτικής εξουσίας στους μάνατζερ του κεφαλαίου.
Η κυβέρνηση αυτή είναι το καθαρόαιμο πολιτικό σχήμα των δανειστών και των τραπεζών και από την επιβίωση της μόνο τα χειροτέρα μπορούν να προκύψουν: οικονομική εξαθλίωση και πολιτικός ολοκληρωτισμός οποίας μορφής απαιτήσουν τα συμφέροντα τα του ελληνικού και ευρωπαϊκού χρηματιστικού κεφαλαίου. Η πόρτα του ολοκληρωτισμού είναι ανοικτή προς κάθε κατεύθυνση για να τιθασευτεί η αντίσταση στο μνημόνιο. Πρέπει ανοικτά να της κυρήξουμε τον πόλεμο, χωρίς καθυστερήσεις και αυταπάτες για το ρολό της.

Είναι κάτι παραπάνω από ώριμο να πάρει πολιτική υπόσταση και μορφή η πρόταση για ανατροπή του μνημονιακου καθεστώτος.

Μη αναγνώριση του ιμπεριαλιστικού χρέους – παύση πληρωμών προς την εγχωρία και διεθνή τοκογλυφία – Έξοδο από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση – Εθνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας κάτω από καθεστώς εργατικού και ευρύτερου κοινωνικού ελέγχου – ανατροπή του σάπιου πολιτικού συστήματος και καταδίκη κάθε μορφής των πολιτικών υπευθύνων της χρεοκοπίας και της καπιταλιστικής λεηλασίας.

ΧΡ. ΡΕΠΠΑΣ

Δεν υπάρχουν σχόλια: