Νέα μεταπολίτευση: προσοχή στις ευχές σας… (Unfollow, Μάιος 2012)

Νέα μεταπολίτευση: προσοχή στις ευχές σας… (Unfollow, Μάιος 2012)

Αναρτήθηκε από τον/την leonidasvatikiotis στο 29/06/2012

Αλλιώς περίμεναν το τέλος της μεταπολίτευσης, όσοι το επικαλούνταν ως νέα επαγγελία λύτρωσης από όλους τους αναχρονισμούς που συμπυκνώνουν την καταραμένη «ελληνική ιδιαιτερότητα» κι αλλιώς τους ήρθε. Από τι συντίθετο το «τέλος της μεταπολίτευσης»; Από την οριστική υπέρβαση του πολιτικού στοιχείου, ως ανώτερη έκφραση κοινωνικών συμφερόντων και συγκρούσεων, που θα ‘δινε την θέση του σε μορφές διαχείρισης των κοινών, φαινομενικά μηδενικής πολιτικής πυκνότητας αλλά στην πράξη πλήρως ελεγχόμενες από τις οικονομικές ελίτ, με ανύπαρκτη την παρέμβαση του λαϊκού στοιχείου και του κοινωνικού ριζοσπαστισμού. Κι έρχονται τα εκλογικά αποτελέσματα της 6ης Μαΐου: Μια σαρωτική κατάρρευση του πολιτικού συστήματος, με τα κόμματα – πυλώνες του το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ που επί τέσσερις σχεδόν δεκαετίες κέρδιζαν το 80% ενίοτε και το 85% των ψήφων, να χάνουν 3,3 εκ. ψήφους (από 5,3 εκ. το 2009, μόνο 2 εκ. το 2012) κι έτσι το τέλος της Μεταπολίτευσης να βρίσκει στο έδαφος όσους επί δεκαετίες την οραματίζονταν…
Σε αυτό το σαθρό κι επικίνδυνο πεδίο άρχισαν να καταστρώνονται τα πρώτα σχέδια για τη νέα μορφή που θα λάβει το πολιτικό σύστημα, μετά το φιλί θανάτου που δέχτηκε από τα προγράμματα λιτότητας του ΔΝΤ και της ΕΕ όταν στην αγκαλιά τους έβλεπε μόνο την μακροημέρευση κι ένα σταθερό δεσμό, απαλλαγμένο από απρόοπτα. Σιγά που η Ελλάδα θα αποτελούσε εξαίρεση στον κανόνα! Κανένα πολιτικό σύστημα δεν έμεινε ίδιο μετά την εισβολή του ΔΝΤ. Οι αλλαγές επικεντρώνονται στον χώρο της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ και στην Δεξιά. Η Αριστερά παρότι βίωσε κι αυτή τεκτονικές μετακινήσεις δεν αναμένεται να παρασυρθεί από ίδιας βιαιότητας αλλαγές λόγω του ότι δεν ανήκει στο στρατόπεδο των ηττημένων, όπου βρίσκονται ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.
Οι σαρωτικές αλλαγές που θα έρθουν στο κόμμα της ΝΔ μπορούσαν να προβλεφθούν από το Νοέμβριο του 2011 όταν το βασικό της ένστικτο επέβαλε μια αλλαγή πορείας 180 μοιρών: την εγκατάλειψη της αντιμνημονιακής πολιτικής γραμμής και την συμμετοχή στην κυβέρνηση του δοτού πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου. Άμεσο αποτέλεσμα ήταν ο Αντώνης Σαμαράς που ακριβώς δύο χρόνια πριν, το Νοέμβριο του 2009, εξελέγη στη προεδρία του κόμματος κάτω από τις σημαίες μιας σκληρής μεν Δεξιάς βαθιά ωστόσο αντι-νεοφιλελεύθερης, να πάρει διαζύγιο από την βάση του, από τον λαϊκό κόσμο της Δεξιάς που πύκνωνε τις γραμμές του κόμματος σε μια καθαρά αντι-Μνημονιακή βάση. Το ρήγμα έγινε μη αντιστρεπτό όταν με αφορμή την ψήφιση του δεύτερου Μνημονίου τον Φεβρουάριο του 2012 ο Αντ. Σαμαράς διέγραψε από το κόμμα 21 βουλευτές, οι οποίοι αρνήθηκαν να τον ακολουθήσουν. Στην πιο απρόσμενη θέση βρέθηκε η Ντόρα Μπακογιάννη με τις ακραία νεοφιλελεύθερες θέσεις, μεγάλη χαμένη της εσωτερικής αναμέτρησης του Νοεμβρίου του 2009 που μια διετία μετά, χωρίς να κουνήσει η ίδια το δαχτυλάκι της, αναδείχτηκε σε πραγματικό ηγέτη της Δεξιάς. (Χωρίς μάλιστα καμία ίντριγκα ή δολοπλοκία, γεγονός που δεν έχει προηγούμενο για την οικογένεια Μητσοτάκη!) Υπ’ αυτό το πρίσμα κανείς δεν εξεπλάγη που η έκκληση του Αντ. Σαμαρά δύο μέρες μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου για την αναμόρφωση του κεντροδεξιού χώρου, υπό τη ηγεσία του προφανώς, έπεσε στο κενό. Κανείς δεν ακολουθεί τον looser…
Το στοίχημα ωστόσο της αναμόρφωσης της Δεξιάς συνέχισε να συγκεντρώνει ένα αυξημένο ενδιαφέρον λόγω της τεράστιας αξίας χρήσης του, μια κι ενδέχεται να αποτελεί την χρυσή εφεδρεία της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης. Ειδικότερα, η συστέγαση κάτω από ένα ενιαίο κομματικό φορέα των υπερ-νεοφιλελεύθερων (Στ. Μάνου, Ντ. Μπακογιάννη και Θ. Τζήμερου) που αθροιστικά συγκέντρωσαν 6,6% των ψήφων, χωρίς ωστόσο κανείς να ξεπεράσει το όριο του 3% και να μπει στη Βουλή, δεν θα δώσει μόνο την δυνατότητα συγκρότησης κυβέρνησης πλειοψηφίας στο φιλο-Μνημονιακό στρατόπεδο της υποτέλειας και του ενδοτισμού, αλλά ενδέχεται να αποδειχθεί και το πρώτο βήμα στην πορεία επανίδρυσης της Δεξιάς με κέντρο τους νεοφιλελεύθερους. Η επανεμφάνιση του Κώστα Καραμανλή, που έχει το χρίσμα του Στ. Μάνου, σχετίζεται πολύ πιθανά με αυτό το σχέδιο μια κι ο ίδιος μπορεί κάλλιστα να συγκαλύψει την «θατσεροποίηση» της ΝΔ… Τον ίδιο ρόλο μπορεί να παίξει κι ο Δημ. Αβραμόπουλος, που παραμένει «κύριος τίποτε» τόσα χρόνια μετά τον χαρακτηρισμό του Θ. Πάγκαλου και γι’ αυτό ενδεχομένως να μπορεί να ικανοποιεί ακόμη και τις πιο διαφορετικές (πολιτικές) απαιτήσεις.
Καθοριστικά στην πορεία ενίσχυσης της Δεξιάς ενδέχεται να συμβάλουν κι οι εξελίξεις στον ακροδεξιό χώρο. Ειδικότερα, το «κόντυμα» της νεοναζιστικής εγκληματικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής (μέσα από την αποκάλυψη του βιογραφικού των στελεχών της) σε βαθμό να μην ξαναμπεί στην Βουλή που θα οδηγήσει στον επαναπατρισμό πολλών ψηφοφόρων της προς το ΛΑΟΣ κατ’ αρχήν και δευτερευόντως στη ΝΔ και σε δεύτερο χρόνο η επανένταξη στη ΝΔ του Γ. Καρατζαφέρη κι όσων στελεχών του έχουν απομείνει. Στην πλήρη του εξέλιξη αυτό το σχέδιο, που ξεκινάει ως κίνηση ανάγκης, συμβάλει σε μια επιθετική υπέρβαση από την μεριά του κατεστημένου του πολιτικού διχασμού με άξονα το Μνημόνιο όπως κυριάρχησε στις εκλογές της 6^ης Μαΐου. Είναι περιττό δε να ειπωθεί πως η ανάδειξη του Μνημονίου ως κριτηρίου για την εκλογική στάση ευνοεί τα μάλα την Αριστερά μιας κι ως κριτήριο θέτει το κοινωνικό ζήτημα (ανεργία, μισθοί, κοινωνικές παροχές, φόροι) κι όχι τον παραδοσιακό διχασμό Αριστερά – Δεξιά ή πολύ περισσότερο το δίλλημα μέσα ή έξω από το ευρώ που αυτή τη στιγμή ευνοεί τις δυνάμεις του «μαύρου μετώπου» οι οποίες εκβιάζουν την ανοχή στην λιτότητα υπό την απειλή της εξόδου από την ευρωζώνη. Η επαναφορά της διαχωριστικής γραμμής Αριστερά – Δεξιά στο παραπάνω πλαίσιο θα οδηγήσει επίσης στο ακρότατο όριο και τις αντιφάσεις του Π. Καμένου, πιέζοντάς τον να ανακάμψει στην πολιτική μήτρα που τον γέννησε.
Τεκτονικές αλλαγές εγκυμονούνται και στο ΠΑΣΟΚ, υπό το βάρος του ταπεινωτικού 13% που συγκέντρωσε στην αναμέτρηση της 6^ης Μαΐου, οδηγούμενο για πρώτη φορά μετά την δεκαετία του ’70 στην τρίτη θέση της εκλογικής κατάταξης. Η βασική μορφή που θα λάβει η αναμόρφωση του σοσιαλδημοκρατικού χώρου θα περιλαμβάνει την συνένωση του ΠΑΣΟΚ με την Δημοκρατική Αριστερά. Η απότομη προσγείωση του κόμματος του Φώτη Κουβέλη, από τα διψήφια δημοσκοπικά ύψη στο μόλις και μετά βίας ανεκτό ποσοστό του 6,1%, κάτω κι από την Χρυσή Αυγή, εντείνει τις αντιφάσεις του καθώς από την μια αυξάνει τις φυγόκεντρες τάσεις και τη  δυναμική συνεργασίας ακόμη και συστέγασης με το ΠΑΣΟΚ, από την άλλη όμως γίνεται σαφές ότι αν τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ απελευθερωθούν από τα ταμπού κι αποκαλύψουν τον ΠΑΣΟΚο που κρύβουν καλά μέσα τους, τότε τους περιμένει ακόμη μεγαλύτερη καταβαράθρωση. Η άνοδος αν και με σημαντικές διαβαθμίσεις της εκλογικής επιρροής όλης της Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κ.λπ) επηρεάζει με απρόσμενους και ποικίλους τρόπους το πολιτικό τοπίο.
Στον βαθμό που η αναμόχλευση του σοσιαλδημοκρατικού χώρου θα ξεκινήσει και θα ολοκληρωθεί με πρωτοβουλία του ΠΑΣΟΚ και του πρόσφατα εκλεγμένου προέδρου του Βαγγέλη Βενιζέλου, εκλεκτού των συγκροτημάτων Τύπου και της διαπλοκής όπως είχε φανεί από την σύγκρουσή του με τον Γιώργο Παπανδρέου για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ το φθινόπωρο του 2007, όσες υποσχέσεις κι αν δοθούν για «νέο ξεκίνημα» θα είναι κενές περιεχομένου. Το ΠΑΣΟΚ στερούμενο έστω κι ενός αδιάφθορου στελέχους πρώτης γραμμής τον οποίο δεν θα κρατούν πολιτικό όμηρο τα κέντρα εξουσίας, θα συνεχίσει να αποτελεί στυλοβάτη της πολιτικής των άγριων περικοπών και της χρόνιας λιτότητας. Σε αυτή την πορεία, που σε κάθε περίπτωση θα είναι εντελώς απόμακρη από τα λαϊκά συμφέροντα και το κοινωνικό ζήτημα, οι προσωπικές στρατηγικές και ατομικές φιλοδοξίες, λειτουργώντας τις περισσότερες φορές ως βαποράκια μεγάλων οικονομικών συμφερόντων, θα γνωρίσουν νέες δόξες, δημιουργώντας απρόβλεπτες αναταράξεις στην πορεία εκ νέου συγκόλλησης του κατακερματισμένου πολιτικού συστήματος.