ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ: Όρος επίλυσης της κρίσης (Πριν, 16/5/2010)
Δημοσιεύθηκε από leonidasvatikiotis στο 16/05/2010
Το θέμα της εξόδου, της εκδίωξης ακριβέστερα της Ελλάδας από το ευρώ τέθηκε πρώτη φορά από τον γερμανικό συντηρητικό Τύπο, όταν οι συζητήσεις για το περιεχόμενο και τους όρους του «πακέτου διάσωσης» βρίσκονταν στο αποκορύφωμα. Τέθηκε δε από τη σκοπιά των πιο κοντόφθαλμων συμφερόντων του γερμανικού ιμπεριαλισμού, τα οποία ένιωθαν να απειλούνται από την κρίση δανεισμού του ελληνικού κράτους. Στη συνέχεια το θέμα τέθηκε από τον αγγλοσαξονικό Τύπο, κι ιδιαίτερα από πραγματιστές αναλυτές, όπως ο Πολ Κρούγκμαν κι ο Νουριέλ Ρουμπίνι, οι οποίοι θεωρούν όχι απλά θέμα χρόνου την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, αλλά και θέμα επιβίωσης τόσο της Ελλάδας όσο και των ισχυρότερων χωρών της ευρωζώνης, όπως της Γερμανίας. Ο δε βραβευμένος με Νόμπελ Τζόζεφ Στίγκλιτς στο νέο του βιβλίο με τίτλο Ελεύθερη πτώση, πάει ακόμη πιο μακριά, υποστηρίζοντας την πιθανότητα εξαφάνισης του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος, ως αποτέλεσμα της εξώθησης στα άκρα των αντιφάσεων που συνυπήρχαν με την δημιουργία του και προσλαμβάνουν ανταγωνιστικό χαρακτήρα στο αναδυόμενο περιβάλλον της παρατεταμένης ύφεσης.
Η διαφαινόμενη επιδείνωση της κρίσης (με τον οίκο Στάνταρντ’ς εντ Πουρ’ς να προβλέπει ότι το ΑΕΠ της Ελλάδας θα επανέλθει στο επίπεδο του 2009 το 2017!) θα θέτει το ζήτημα της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, ξανά και ξανά, σε ένα πλαίσιο ωστόσο οικονομικής πολιτικής εντελώς εχθρικό προς τα λαϊκά συμφέροντα. Με μια σοβαρή υποτίμηση του νέου νομίσματος, με αύξηση του χρέους αντιστρόφως ανάλογη της υποτίμησης, καθίζηση μισθών, εκτίναξη των τιμών, κ.λπ.
Στον αντίποδα των παραπάνω, το αίτημα της εξόδου από το ευρώ και την ΟΝΕ, και στη συνέχεια από την ιμπεριαλιστική ΕΕ, τίθεται ως αναγκαίο συμπλήρωμα και προϋπόθεση μιας σειράς μέτρων, αντικαπιταλιστικού περιεχομένου, που θα επιλύσουν την τρέχουσα κρίση προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων, με πρώτο απ’ όλα την παύση πληρωμών του χρέους. Κι εδώ η παύση πληρωμών ή και η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους ως στόχος του λαϊκού κινήματος, παρά τις φαινομενικές ομοιότητες δεν παρουσιάζει κανένα κοινό σημείο με το στόχο της αναδιάρθρωσης του χρέους το οποίο συζητιέται στα ιμπεριαλιστικά επιτελεία κι εσχάτως στο υπουργείο Οικονομικών, αν κρίνουμε από την συνεργασία με την πολυεθνική Λαζάρ που ειδικεύεται σ’ αυτή τη δραστηριότητα.
Αν βασική μέριμνα της αναδιάρθρωσης θα είναι η διασφάλιση των σημαντικότερων συμφερόντων του ιμπεριαλισμού, δηλαδή των ξένων τραπεζών από τον διακανονισμό, η παύση πληρωμών θα γίνει παρά κι ενάντια στη βούληση και τα συμφέροντα των διεθνών και εγχώριων πιστωτών. Η σύγκρουση με τις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες θα οξύνει σε τέτοιο βαθμό τις σχέσεις με τον ιμπεριαλισμό που η έξοδος από την ευρωζώνη θα είναι «φυσικό» αποτέλεσμα, ενώ η σύγκρουση με τους έλληνες τραπεζίτες θα θέσει άμεσα το αίτημα της εθνικοποίησης των τραπεζών. Και πάλι για να τελεσφορήσουν τα παραπάνω και να μην μετατραπούν σε καρικατούρα, καθοριστική σημασία θα έχει η εφαρμογή επιπλέον συμπληρωματικών μέτρων όπως ο έλεγχος στις διεθνείς κινήσεις κεφαλαίου για να αποτραπούν προσπάθειες «στεγνώματος» και πιστωτικής ασφυξίας της εγχώριας αγοράς.
Ο συνεκτικός χαρακτήρας αυτών των πολυεπίπεδων μέτρων, που αποτελούν όρο εκ των ων ουκ άνευ για να μην πληρώσουν την κρίση οι εργαζόμενοι ακόμη και για να ξεπεραστεί με οριστικό τρόπο, θα επισφραγίζει και θα βαθαίνει την αντικαπιταλιστική τους κατεύθυνση, την κίνησή τους σε διαμετρικά αντίθετη τροχιά ακόμη και από συμφέροντα που θα ευνοούνταν από τη νομισματική ανεξαρτησία και μια αντίστοιχη υποτίμηση σε σχέση με τους ανταγωνιστές τους – συμφέροντα που παραμένουν όχι απλώς μειοψηφικά, αλλά περιθωριακά στο σύνολο της αστικής τάξης, όπως άλλωστε έχει φανεί.
Σε αυτό το πλαίσιο το αίτημα εξόδου από το ευρώ εκφράζει τα λαϊκά συμφέροντα κι ευνοεί την ανάπτυξη της πάλης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου